Liturgie Verhaal halen 21 april 2013

waar het visioen verdwijnt …. Johanneskerk 21 april 2013 Pagina 1

verhaal halen waar het visioen verdwijnt ….

instuderen van nieuwe liederen / muziek terwijl we tot rust komen wij zingen staande het lied ‘Zomaar een dak boven wat hoofden’ .

woorden bij het ontsteken van de paaskaars gebed om ontferming wij zingen:

Johannescentrum voor zoekers en zieners

2. Woorden van ver, vallende sterren, vonken verleden hier gezaaid. Namen voor Hem, dromen, signalen diep uit de wereld aangewaaid. Monden van aarde horen en zien, onthouden, spreken voort Gods vrij en lichtend woord.

Wij dromen van de mensenrechten die ieder mens dan heeft, niet langer tegen onrecht vechten, daar 't recht van liefde leeft. Wie in die dromen durft geloven voelt zelf verandering, vertwijfeling en wanhoop doven in blijde aarzeling. En licht en sterk, vol zachte krachten die onverzet'lijk zijn bevechten wij de kwade machten' die niet te tellen zijn. Waar mensen putten uit de bronnen van droom als werk'lijkheid, daar is Gods toekomst al begonnen in onze levenstijd.


waar het visioen verdwijnt …. een collage van tekst, liederen en beelden

Numeri 13; 1 De HEER zei tegen Mozes: 2 ‘Stuur er een aantal mannen op uit om Kanaän, het land dat ik de Israëlieten geven zal, te verkennen. Kies daartoe uit elke stam één man, een familiehoofd.’ Onder de uitverkorenen is Hosea, de zoon van Nun. Hij staat in de gunst bij Mozes, want hij is zijn kroonprins en krijgt dan ook een nieuwe naam: Jozua. God redt. Met die naam ontvangt hij ook zijn roeping: Jozua zal met heel zijn leven moeten getuigen van een God die redt. 17 Toen Mozes hen uitzond om Kanaän te verkennen, droeg hij hun dit op: ‘Ga eerst door de Negev en dan de bergen in,18 en kijk hoe het land is, of de bevolking sterk is of zwak en of er veel of weinig mensen wonen. 19 Kijk of het land bewoonbaar is of onherbergzaam en hoe de bevolking woont, in gewone dorpen of in vestingsteden, 20 en kijk of de grond vet is of schraal, en of er bomen groeien of niet. En probeer vooral ook vruchten uit het land mee te nemen.’ Het was juist de tijd van de eerste druiven. 21 Ze gingen op weg en verkenden het land van de woestijn van Sin tot aan Rechob, bij Lebo-Hamat. 22 Ze trokken door de Negev en kwamen daarna in de buurt van Hebron, waar de Enakieten Achiman, Sesai en Talmai woonden. (Hebron is zeven jaar eerder gebouwd dan Soan in Egypte.) 23 In het Eskoldal aangekomen sneden ze een rank met één tros druiven af, die ze met zijn tweeën aan een stok moesten dragen, en ook wat granaatappels en vijgen.24 Aan de druiventros die de Israëlieten daar afsneden, heeft het Eskoldal zijn naam te danken. Numeri 14: 1 Hierop barstte het hele volk in tranen uit, heel de nacht door klonk hun gejammer. 2 Ze begonnen zich allemaal te beklagen. ‘Waren we maar in Egypte gestorven,’ zeiden ze tegen Mozes en Aäron, ‘of hier in de woestijn. 3 Waarom brengt de HEER ons naar dat land? Om door het zwaard geveld te worden, en om onze vrouwen en kinderen te laten buitmaken? We kunnen beter teruggaan naar Egypte.’ 4 En tegen elkaar zeiden ze: ‘Laten we een leider kiezen en teruggaan naar Egypte.’ wij zingen het lied ‘Als vrijheid was wat vrijheid lijkt ….

allen (melodie A) Wij, tussen moed en wanhoop. Waarom weten wij wel wat leven is maar leven niet? Soms gaan wij op de vleugels van een lied en durven onze zwaartekracht vergeten. koor (melodie B) Verlangen, pijn van onbekende duur: turen de verte in, niet kunnen laten een stad te zien, een tuin, doorschijnend water dan valt de nacht over het middaguur. koor (melodie B) Maar voorgevoel van liefde duurt het langst, heugenis aan het woord in den beginne, licht - ongebroken valt het bij ons binnen.

Even zijn wij ontkomen aan de angst.


Numeri 14: 26 De HEER zei tegen Mozes en Aäron: 27 ‘Hoe lang blijft dit verdorven volk zich nog tegenover mij beklagen? Ik heb hun voortdurende geklaag lang genoeg aangehoord. 28 Zeg hun dit: “Zo waar ik leef – spreekt de HEER –, ik zal zeker met jullie doen wat ik je heb horen zeggen. 29 Hier in de woestijn zullen jullie lijken liggen, de lijken van allen die ingeschreven zijn, allen van twintig jaar en ouder, niemand uitgezonderd, omdat jullie je tegenover mij beklaagd hebben. 30 Jullie zullen het land waarvan ik gezworen heb dat je er zou wonen, niet binnengaan, met uitzondering van Kaleb, de zoon van Jefunne, en Jozua, de zoon van Nun. 31 Jullie kinderen, die volgens jullie zouden worden buitgemaakt, zal ik er wel brengen. Zij zullen het land dat jullie versmaad hebben, leren kennen. 32 Maar wat jullie betreft, jullie lijken zullen hier in de woestijn komen te liggen, 33 en je kinderen zullen veertig jaar lang door de woestijn ronddolen om te boeten voor je ontrouw, tot jullie lijken hier in de woestijn vergaan zijn. 34 Veertig dagen hebben jullie het land verkend, veertig jaar zul je voor je schuld boete doen, één jaar voor elke dag. Dan zul je ondervinden wat het betekent als ik mijn handen van je aftrek.” 35 Ik, de HEER, zweer dat ik zo zal handelen met heel dit verdorven volk, dat tegen mij heeft samengespannen. Hier in de woestijn zal hun leven een einde nemen, hier zullen ze sterven.’

Graf te Blauwhuis voor buurvrouw H. te G. Hij rende weg, maar ontkwam niet, en werd getroffen, en stierf, achttien jaar oud. Een strijdbaar opschrift roept van alles, maar uit een bruin geëmailleerd portret kijkt een bedrukt en stil gezicht. Een kind nog. Dag lieve jongen. Gij, die koning zijt, dit en dat, wat niet al, ja ja, kom er eens om, Gij weet waarom het is, ik niet. Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat? Gerard Reve

Ooit - heel vroeger – stond er in de Donald Duck een verhaaltje over een klein idianen-jongetje. De Kleine Hiawatha zit op een enorm groot paard. 'Hop, hop', roept Kleine Hiawatha hoopvol. Paard geeft een sjoege. Daar weet de Kleine Hiawatha wel wat op. Hij pakt een lange stok en daaraan hangt hij een maïskolf. Die houdt hij voor de ogen van het paard. En jawel: het paard hobbelt achter de maïskolf aan. Soms vraag ik me af: is het visioen van de bijbel niet net zoiets als die maïskolf van de Kleine Hiawatha? wij zingen het ‘lied van het land’

In zoveel woestenij gevangen begraven wij ons diepst verlangen: dat ooit een land van licht zal zijn, een stad gegrond op recht en rede, een hart dat weet, een huis van vrede - wij zouden daar geboren zijn. Hoog land, zo ijl zo weggezwegen, naar jou toe dwalen al mijn wegen uit diepten waar geen voeten gaan. Hoe zou ik ooit jou niet behoren. O stem, geklonken in mijn oren, nog onvergeten onverstaan.


‘Elke morgen bij het wakker worden voelde de oude man zich door een zware wanhoop bevangen. Niet omdat zijn omstandigheden zo uitzonderlijk slecht waren - hij leefde nog altijd in een zekere welstand, maar waarschijnlijk omdat hij was uitgeleefd. Persoonlijk had hij genoten wat er in een mensenleven te genieten valt. Hij had zijn werk met zorg volbracht, hij had daar voldoening in gevonden, hij had sociale erkenning geoogst en hij had enige invloed uitgeoefend. Hij leefde nu van de reserves, die hem dit alles had opgeleverd, geldelijk en geestelijk. Maar de angst dat deze uitgeput raakten kwelde hem onnoemelijk. Zoals hij voelde dat zijn levenskrachten dag aan dag aan het verminderen waren, zo ook namen alle zekerheden af die hij zich in lange jaren had verworven. Hij stond, en was zich dat volledig bewust, voor de drempel van de dood. En hij kon, hoezeer hij daar naar zocht, er geen vrede mee vinden. Eens te meer, net als in de dagen dat hij als jongeling ontwaakte, rees de vraag: waartoe dit alles? Wat is de zin ervan? Wat is je antwoord? Jij, met je overmoedige voornemen om een bondgenoot te worden van God in de volmaking van onze verre van volmaakte wereld. Vertel mij niet hoe vaak je hem anders genoemd hebt. Ik weet dat God verschillende namen draagt en heerst in verschillende regionen. Veelal in de hemel boven ons hoofd, vaak in de ziel van ons hart, niet zelden in de contreien van onze schamele geest. Maar wanneer en waar in onze daden? Een toeschouwer ben je geweest: en altijd gebleven, een dadenloze, die de kern der dingen gemeden heeft, ook al heb je je bij tijd en wijle in de marge van het gebeuren bewogen. Jij, rampzalige krantenlezer of nog rampzaliger boekenwurm, zult je op je machteloosheid beroepen en vragen wat je had moeten en kunnen doen.’ Abel Herzberg –De oude man en de engel Azriël “Dat is het moeilijke in deze tijd, idealen, dromen, mooie verwachtingen komen nog niet op of ze worden door de gruwelijkste werkelijkheid getroffen en zo totaal verwoest. Het is een groot wonder dat ik niet al m'n verwachtingen op heb gegeven, want ze lijken absurd en onuitvoerbaar. […] ik zie hoe de wereld langzaam steeds meer in een woestijn herschapen wordt, ik hoor de aanrollende donder steeds harder die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee en toch als ik naar de hemel kijk, denk ik dat dit alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze hardheid op zal houden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen. Intussen moet ik m’n denkbeelden hoog en droog houden, in de tijden die komen zijn ze misschien toch nog uit te voeren!”

Anne Frank – 15 juli 1944 Somewhere Over The Rainbow Somewhere over the rainbow Way up high There's a land that I heard of Once in a lullaby

Somewhere over the rainbow Skies are blue And the dreams that you dare to dream Really do come true

Someday I'll wish upon a star And wake up where the clouds are far behind me Where troubles melt like lemon drops Away above the chimney tops That's where you'll find me

Somewhere over the rainbow Bluebirds fly Birds fly over the rainbow Why then oh why can't I? If happy little bluebirds fly Beyond the rainbow Why oh why can't I?

Ver voorbij de regenboog ligt een land waarvan ik ooit hoorde in een wiegeliedje Ver voorbij de regenboog zijn de luchten blauw en wat je durft te dromen, wordt daar waar. Ooit komt mijn wens uit en ontwaak ik daar waar geen wolken zijn en alle zorgen zijn verdwenen Ver, ver boven alles uit, daar zul je me vinden. Ver voorbij de regenboog waar de blauwe lijster vliegt Vogels vliegen voorbij de regenboog waarom, waarom kan ik dat niet? Als die kleine vogels dat kunnen waarom kan ik dat dan niet?


wij zingen het lied ‘Nooit hoorden wij andere stemmen dan de onze …’ (eerste maal koor, daarna allen)

moment van stil zijn

de gebeden in stilte wij zingen (1e maal koor, 2e en 3e maal allen)

Onze Vader die in de hemelen zijt Uw NAAM worde geheiligd, uw koninkrijk kome, uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Geef ons heden ons dagelijks brood, en vergeef ons onze schulden zoals ook wij onze schuldenaars vergeven, en leid ons niet in verzoeking maar verlos ons van de boze. Want van U is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in eeuwigheid. Amen

mededelingen en collecte


wij zingen ons slotlied ‘Van grond en vuur zult Gij ons maken ….’ zegenbede voorganger: Moge God ons behoeden tot het woord van ons leven ten volle is uitgesproken. Dat God ons zegent, genadig is, vrede geeft.

Deze viering is voorbereid door Bettina van Santen, Kees Wijnen en Harry Wim Wierda. Ambtsdragers van dienst waren Nieske Terweij en Henk Griffioen. Het koor stond onder leiding van Wick Gispen die ook de vleugel en het orgel bespeelde.


Reactieboek In de ontmoetingsruimte ligt een reactieboek, waarin u na afloop van de dienst kunt reageren op de viering. Zowel positieve als opbouwend-kritische reacties zijn welkom: de werkgroep vieringen doet er graag haar voordeel mee. Hiernaast ligt elke zondag vóór de dienst ook een voorbeden- en intentieboek, waarin iedereen voorbeden kan schrijven. Offerblok Studiefonds voor jongeren in Indonesie: Het Wim Wackers Fonds Dit (bescheiden) fonds biedt jongeren de mogelijkheid en de gelegenheid om te gaan studeren, wat ze anders niet zouden kunnen. Het betreft vooral jongeren, die in een uitzichtloze situatie zitten en langs deze weg een toekomst voor henzelf, hun familie en gezin kunnen opbouwen. De oprichter van dit fonds is Wim Wackers en hij is in staat de studenten te selecteren en te begeleiden, omdat hij na zijn pensionering daar is gaan wonen. Wim Wackers, tot 1 jan. 2013 koster/beheerder en ledenadministrateur bij de PGU, bezoekt al vele jaren Atjeh (Aceh). Na de Tsunami heeft hij 2 maanden daar gewerkt aan een kindertehuis, voor kinderen, die hun ouders verloren zijn. Hij leerde enkele jongeren kennen in een schrijnende en op het oog uitzichtloze situatie. Dit heeft hem gemotiveerd tot de oprichting van dit fonds. En zo meldt hij bij zijn fondswerving: “Naarmate er meer geld binnenkomt, des te meer jongeren er gebruik van kunnen maken”. Buiten de bankkosten voor het overmaken gaat 100% direct naar de ondersteuning van de studenten. Daarom is het offerblok nu bestemd voor dit studiefonds. Van harte aanbevolen! Mededelingen voor de liturgie van a.s. zondag kunt u tot uiterlijk dinsdagavond 18.00 uur per e-mail inleveren bij Lies Kamphorst: [email protected]


Alle heilsverwachtingen in de geschiedenis zijn niet vervuld. Het historische christendom heeft de genezing van het kwaad en de moord naar het einde van de geschiedenis verschoven. De verkondiging van het Koninkrijk der Hemelen, dat krachtens de belofte van Christus reeds gedurende de eerste generatie had moeten aanbreken, vraagt geloof. Maar het lijden van deze kosmos heeft ons geloof en onze hoop uitgeput. De lijdende en stervende massa’s zijn massa’s zonder God. Naast hen is onze plaats, ver van de oude en nieuwe geleerde heren. Albert Camus “Dat is het moeilijke in deze tijd, idealen, dromen, mooie verwachtingen komen nog niet op of ze worden door de gruwelijkste werkelijkheid getroffen en zo totaal verwoest. Het is een groot wonder dat ik niet al m'n verwachtingen op heb gegeven, want ze lijken absurd en onuitvoerbaar. […] ik zie hoe de wereld langzaam steeds meer in een woestijn herschapen wordt, ik hoor de aanrollende donder steeds harder die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee en toch als ik naar de hemel kijk, denk ik dat dit alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze hardheid op zal houden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen. Intussen moet ik m’n denkbeelden hoog en droog houden, in de tijden die komen zijn ze misschien toch nog uit te voeren!” Anne Frank (15 juli 1944) Het zou kunnen zijn dat de Utrechtse beeldhouwer Pieter d’Hont dacht aan deze dagboekaantekening toen hij in 1960 in opdracht van het Bevrijdingscomité het beeldje van Anne Frank maakte dat voor de Janskerk hier in Utrecht staat. In ieder geval kenschetste hij zijn beeld met de volgende woorden: ‘Hier staat een ‘echt mens’, met beide benen op de grond maar het hoofd in de wolken’. Dorothee Sölle was een bewogen en bevlogen vrouw, theologe en moeder, profetes en dichteres, een onvermoeibaar vechtster voor vrede in de tijd van de koude oorlog en de Berlijnse muur. Maar ze verzette zich tegen allerlei vormen van onderdrukking en apartheid. En al ver voor anderen uit had ze aandacht voor de allerarmsten en voor het behoud van de aarde. Dorothee Sölle zou dit jaar 84 jaar zijn geworden, maar stierf in 2003. Tot op het laatst op zoek naar woorden om concreet over God te spreken, over God als liefde en liefde als gerechtigheid en recht voor allen. Er komt een tijd dan zullen we Gods zomer aan zien komen wapenhandelaars die bankroet gaan auto’s die de schroothoop vullen en ieder van ons plant een boom. Er komt een tijd dat iedereen genoeg te doen heeft en de tuinen weer gifvrij worden aangeplant tijdens het werken zul je oude mensen horen neuriën en fluiten.

Er komt een tijd dan zal er veel te lachen zijn en God-ja, weinig om te wenen engelen spelen klarinet en kikkers kwaken de halve nacht. En omdat we niet weten wanneer ze begint helpen we vanaf nu alle engelen en kikkers met het loven van God.

(uit: Dorothee Sölle, Loben ohne lügen, 2000, Berlin, vertaling Bara van Pelt)

Liturgie Verhaal halen 21 april 2013

Documents

Transcript of Liturgie Verhaal halen 21 april 2013