Liever Lombok

Carlie van Tongeren

Liever Lombok

Liever_lombok_TONGERENvan_druk1_binnenwerk_vijfdeproef_15-05-2012JP kopie 2.indd 3 15-05-12 13:38

ISBN 978 90 5977 764 4e-ISBN 978 90 5977 765 1NUR 340

Omslagontwerp: Julie BergenOmslagfoto: Getty Images/Vetta; istockphoto.com

© 2012 Uitgeverij Zomer & Keuning, Utrechtwww.nederlandsechicklit.nlwww.carlievantongeren.nl

Alle rechten voorbehouden


5

1

‘Proost! Op ons goede leventje,’ zei Liza. Ze hield een nieuwe Pink Mojito – haar favoriete cocktail, geserveerd door haar favo-riete ober – in de lucht. Haar gezicht straalde en ze lachte onop-houdelijk. Op dat moment wist ze ook nog niet wat haar later te wachten stond. ‘Proost!’ Dat waren haar vriendinnen Jennifer en Sofie, die er net zo ontspannen bij zaten als Liza op deze warme, zomerse woens-dagavond in juni. Gelukkig maar dat het zo’n aangename zo-meravond was. Liza en haar vriendinnen waren net vanochtend teruggekomen van een tripje naar Barcelona, waar het kwik over-dag geen enkele keer onder de dertig graden was gezakt, en an-ders zou het contrast met Amsterdam zo groot geweest zijn. ‘O, shit!’ Liza morste bij de eerste slok per ongeluk wat van het roze drankje op haar gloednieuwe jurkje. Met precisie depte ze het minieme vlekje van de glimmertjes af. Het was het mooiste jurkje dat Liza ooit had gezien – op het moment, althans. Want meestal kwam er een paar weken later wel weer een ander kle-dingstuk voorbij waarmee het liefde op het eerste gezicht was. Het was een zwarte jurk met glimmende steentjes langs het diepe decolleté en de naden. In de rest van de stof waren ook glinste-rende deeltjes subtiel verweven. Het was peperduur – het bedrag had nog net geen drie nullen – maar gezien de hevige liefde had


6

Liza het onmogelijk in de exclusieve boetiek in Barcelona kun-nen laten hangen. ‘Ah joh, maak je niet druk,’ zei Jennifer. ‘Anders hebben we meteen een goede reden om naar Barcelona terug te gaan.’ Ze knipoogde, maar Liza wist dat haar vriendin het serieus meende. ‘Alsof jij daar een reden voor nodig hebt,’ grapte ze. Liza gooide het servetje opgepropt op de lage, witte tafel. Het gevaar was weer geweken. Ze liet zich ontspannen achterover-zakken in de stijlvolle bank. Haar lange, donkerblonde haren golfden over de kussens. Club X, waar ze samen met Jennifer en Sofie genoot van de loungemuziek, de smaak van rum en munt in hun mond en, om het belangrijkste niet te vergeten, het uitzicht op het mannelijk schoon, voelde als hun tweede thuis. Hier wa-ren ze even vaak te vinden als op hun eigen bank, zo niet vaker. Het was zo’n moment waarop Liza zich weer eens realiseerde wat een waan-zin-nig leven ze eigenlijk had. Ze was zesentwintig jaar en haar hoogste doel in het leven was: gewoon genieten! Ze woonde in haar eentje in een statig grachtenpand aan de Prinsen-gracht in Amsterdam. Dat was een geweldige plek om te wonen, al was ze ook weer niet zo vaak thuis. Een jaar geleden had Liza haar marketing- en communicatiestudie afgesloten aan de Ho-geschool van Amsterdam. Haar scriptievoorstel lag nog steeds te verstoffen, ergens in een la op haar ruime etage. Ze was nooit begonnen aan het schrijven van haar scriptie en dus had ze ook geen diploma ontvangen. Ondanks het ontbreken van dat pa-piertje was Liza aan de slag gegaan als marketingmanager bij een bedrijf dat luxeartikelen voor vrouwen verkocht. Een baan die haar op het lijf was geschreven, en dat kwam niet zozeer door de spullen die ze aan de vrouw probeerde te brengen, maar vooral door de zeeën vrije tijd die ze had. Of moest ze zeggen: vrije tijd die ze zich toe-eigende? Want als ‘dochter van’ had ze makkelijk praten. Haar vader, Hans Mulder, was een succesvolle zakenman in Amsterdam. Zijn investeringen in vastgoed hadden hem het af-gelopen decennium bepaald geen windeieren gelegd en daar liet hij zijn enige dochter goed van meeprofiteren. Het grachten-


7

pand waarin Liza woonde, was zijn eigendom. Het bedrijf waar ze meteen als marketingmanager was begonnen zonder een sol-licitatiecommissie te hoeven overdonderen met een imposant cv en zonder jarenlang koffie te halen, was van een zakenpartner van wie hij nog ‘iets’ te goed had – Liza had geen idee om wat voor ‘iets’ hun geschil ging, en het maakte haar niet uit ook. Het overgrote deel van haar banksaldo was, naast haar toch al boven-modale maandsalaris, afkomstig van haar vader. Telde je dat bij elkaar op, dan kon Liza een luxeleventje leiden waar zelfs Paris Hilton jaloers op kon zijn. Nou goed, dat laatste was misschien wat overdreven, maar het nam niet weg dat Liza het gewoon erg goed bekeken had. Jennifer en Sofie had ze twee jaar geleden leren kennen op een van haar vaders vele zakenfeestjes. Zij waren de dochters van andere ondernemers met internationale allure. De drie meiden hadden elkaar gauw gevonden, want het was zo’n feestje waar je struikelde over de donkergrijze maatpakken terwijl de vrouwen op één hand te tellen waren. Toen ze elkaar ontmoetten, wa-ren ze alle drie nog bezig met een studie. Jennifer studeerde nog steeds – soms, als ze daar zin in had – en was intussen begonnen aan haar vierde opleiding. Iets met bedrijfskunde, dacht Liza, maar ze wist het niet zeker aangezien Jennifer haast nooit over haar studie sprak. Sofie had rechten gestudeerd en was nu al weer een tijdje aan het werk op het advocatenkantoor van haar familie. Het klikte meteen. De meiden deelden hun liefde voor uit-gaan, cocktails en succesvolle mannen. De afgelopen twee jaar waren ze ontelbaar vaak te vinden geweest in het bruisende Am-sterdamse nachtleven, en dan vooral in Club X. Ook gingen ze geregeld samen lunchen als een van hen een rotdag had op de universiteit of het werk en er echt ‘even’ tussenuit moest. Zo-dra de meiden de kans kregen, pakten ze het vliegtuig voor een stedentripje. Rome, Parijs, Stockholm, Barcelona of New York. Soms bezochten ze daar een museum of een andere toeristische trekpleister, maar ze gingen vooral voor het shoppen en het nachtleven. Al die weelde en rijkdom kon op geen enkele manier goedma-


8

ken dat haar moeder er niet meer was sinds Het Ongeluk. Maar daar wilde Liza het nu niet over hebben. ‘O! Michel belt me. Ik moet echt even opnemen, hoor. Ik heb hem door dat ellendige tijdsverschil al een week niet meer ge-sproken,’ kondigde Sofie aan. Ze stond op, trok haar rokje recht en liep op een drafje bij de andere twee weg. Liza en Jennifer keken elkaar aan met een veelbetekenende blik en barstten in lachen uit. ‘Een week, ja hoor!’ zei Liza. Ze wisten allebei dat dat ongelooflijk overdreven was. Sofie en haar vriend Michel telefoneerden minimaal vier keer per dag. En dat was nog exclusief de uren dat de tortelduifjes met elkaar aan het WhatsApp’en waren. ‘Gaat vanzelf wel weer over,’ zei Jennifer. ‘Dat heeft ze volgens mij nog nooit langer dan twee maanden volgehouden.’ Dat was waar. Sofie was aan de lopende band verliefd. Op collega’s, vrienden van collega’s, vrienden van vrienden van col-lega’s, enzovoort. Haar veroveringen hadden weinig met elkaar gemeen: hun leeftijden liepen dertig jaar uiteen en ook op hun uiterlijk was geen peil te trekken. De enige overeenkomst was dat ze stuk voor stuk succesvol en steenrijk waren. ‘Ik moet echt even mijn make-up bijwerken. Die hitte slaat op mijn foundation,’ zei Jennifer. Ze wapperde met een servetje in haar gezicht. ‘Oké,’ zei Liza. Ze keek haar vriendin na, die elegant wegliep op haar hoge naaldhakken. Haar jarenlange oefening had duide-lijk z’n vruchten afgeworpen. Liza gooide haar bos lange haren achterover en sloot een kort ogenblik haar ogen. Ze liet het tripje naar Barcelona nog eens door haar gedachten gaan. De brandende zon op haar blote schouders, de verrukkelijke cocktails, het luxueuze hotel met jacuzzi op het dakterras en niet te vergeten de aantrekkelijke Spaanse mannen die ze hadden ontmoet. Met in het bijzonder Pedro. Nadat de drie meiden eerst een dagje samen met Pedro en zijn vrienden naar een strand in de buurt van Barcelona waren geweest, hadden de mannen hen uitgenodigd voor een avondje stappen. Ze waren beland in de vetste club die Liza ooit had ge-


9

zien. Afgaand op het aantal clubs dat Liza de laatste twee jaar van binnen had gezien, zei dat wel wat. ‘Zo, aan wie zit jij te denken? Aan mij, hoop ik.’ Liza opende haar ogen en keek recht in het gezicht van Ri-chard. Hij drukte een zoen vol op haar mond voordat ze iets kon zeggen. ‘Hoi. Eh ja, natuurlijk dacht ik aan jou,’ antwoordde Liza iet-wat vertraagd. Ook al werd haar glimlach in werkelijkheid ver-oorzaakt door Pedro. Maar dat kon ze beter niet zeggen, want Richard was haar… Ja, wat was hij eigenlijk? Misschien was ‘scharrel’ nog wel de beste omschrijving van wat er tussen hen speelde. Liza was Richard zes weken geleden tegen het lijf gelopen in – hoe kon het ook anders – deze club. Richard was vanaf het eerste moment gecharmeerd geweest van haar verschijning en had dat niet onder stoelen of banken gestoken. Zijn interesse was nog meer gewekt toen Liza haar achternaam en achtergrond had ge-noemd. ‘Is jouw vader…?’ had Richard met grote ogen gevraagd. Liza had geknikt, met een trotse, maar ook quasiverveelde blik. ‘Ja, mijn vader is…’ Ze hoefde haar zin niet af te maken, want ze wisten beiden al lang wie haar vader was en vooral wat hij betekende voor de Amsterdamse vastgoedwereld. Liza was op haar beurt onder de indruk van zijn je-hoeft-mij-niets-te-vertellen-want-ik-weet-alles-al-uitstraling. De avond van hun eerste ontmoeting was tot tevredenheid van zowel Liza als Richard geëindigd tussen de chique satijnen lakens op de Prinsengracht. Dat herhaalde zich nog vele malen in de weken die daarop volgden. Maar een relatie kon Liza het toch niet noemen. Daar hadden ze het nooit over gehad en daar wilde ze het ook helemaal niet over hebben. Daarom vond Liza dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen over haar onenightstand met Pedro. Of eigenlijk was het een twonightstand, al wist ze niet of dat wel bestond. ‘Hoe was het in Barcelona?’ vroeg Richard. Hij plofte naast haar neer en sloeg een arm rond haar schouders. Met zijn vingers


10

speelde hij met een paar loshangende plukken van haar haar ter-wijl hij naar Liza glimlachte. ‘Leuk hoor,’ antwoordde Liza. ‘Ja, lekker relaxed. Mooi weer, cocktailtjes erbij, lekker eten. Ach, je kent het wel. Echt op en top vakantie.’ ‘Klinkt goed,’ zei Richard. ‘Hmhm,’ zei Liza. Richard had zijn vingers inmiddels op haar schouder gelegd en streelde haar gebruinde huid. ‘En wanneer zullen wij weer eens met z’n tweetjes iets gaan doen?’ Hij keek haar nu recht in haar ogen. Liza wist precies wat hij bedoelde met ‘iets’. Zijn ogen begon-nen al te fonkelen bij het idee. ‘Nou, vanavond even niet, als je het niet erg vindt. Ik moet echt even bijkomen van eh, Barce-lona,’ antwoordde ze. ‘Dit weekend dan?’ vroeg hij hoopvol. ‘Ik denk dat ik wel kan. Ik bel je nog, oké?’ zei ze. Als ze eerlijk was, had ze na zes weken wel weer genoeg van Richard. Daarmee had hij het overigens langer uitgehouden dan zijn mannelijke voorgangers. Liza was nu eenmaal snel uitgekeken op de mannen waar ze mee verkeerde, zeker als ze moeilijke vragen begonnen te stellen, en bonjourde ze dan weer – subtiel of als dat nodig was minder subtiel – uit haar leven. ‘Oké. Tot snel dan, beauty.’ Richard gaf haar een kus en een knipoog voordat hij naar de bar liep, waar zijn vrienden op hem wachtten. ‘Zo, onze beauty is nog niet thuis of het is alweer raak!’ zei Jen-nifer toen ze weer naast Liza op de bank plofte. Ook Sofie was inmiddels weer aangeschoven. ‘Ja, ja. Ik weet het. O, dit is echt te erg! Richard moest eens weten,’ zei Liza een tikkeltje beschaamd. ‘Maar hij hoeft het toch niet te weten?’ opperde Jennifer. Nor-men, waarden en andere ‘ethische onzin’ waren niet aan haar besteed. ‘Ja, jij weet toch ook niet wat hij doet als je niet bij hem bent?’ merkte Sofie op terwijl ze druk met haar iPhone in de weer was.


11

‘Jullie hebben gelijk,’ zei Liza. Ze was weer gerustgesteld. ‘Daar hoef jij je bij Michel in elk geval geen zorgen over te ma-ken, zo vaak als jullie bellen en sms’en.’ Jennifer en Liza schoten in de lach. ‘Ja, heel leuk, hoor,’ zei Sofie met een glimlach. Ze was deze grappen inmiddels wel gewend. ‘Wat dachten jullie van nog een rondje cocktails?’ ‘Alsof je mijn gedachten kunt lezen,’ zei Liza. Ze nam net de laatste slok uit haar glas. Op het moment dat Sofie opstond van de bank, kwam Liza’s favoriete ober al aanlopen met een dienblad met daarop drie nieuwe Pink Mojito’s. Hij zette de glazen voorzichtig op de tafel voor hun neus, zodat er geen drank over de rand zou gaan. ‘Waar hebben we dat aan te danken?’ vroeg Liza nieuwsgierig. ‘Met de complimenten van de heren aan de bar,’ zei de ober. Hij wees naar een groepje mannen waar ook Richard toe be-hoorde. ‘Ah, aan jou dus,’ zei Jennifer. Ze gaf Liza een knipoog. Liza hield haar cocktail in de lucht en wierp Richard van een afstand een charmante glimlach toe. Oké, misschien moest ze hem toch nog maar een tijdje houden.


Van deze auteur is eerder verschenen:

Pasta & passie

Lees van uitgeverij Zomer & Keuningook de chicklitromans van

Iris Boter

Marijke van den Elsen

Jolanda Hazelhoff

Gillian King

Petra Kruijt

Els Ruiters

Rianne Verwoert

Anne West

of check www.nederlandsechicklit.nl voor de nieuwsteuitgaven!


Liever Lombok

Documents

Transcript of Liever Lombok