Liefdesbrief 35 pdf

September

2014

Al jaren hebben we emigra/eplan-‐nen voor Frankrijk, een zorgvuldig gekoesterde droom. Door verschil-‐lende omstandigheden konden we die droom tot nu toe niet realiseren. Maar dit jaar hebben we een belang-‐rijk besluit genomen, een grote stap in de goede rich/ng. Op zoek naar de perfecte plek om te gaan wonen, ontmoeBen we deze zomer, hoog in

de Pyreneeën op de grens met Span-‐je, een hevig transpirerende Mexi-‐caan. Dit is het verhaal over hoe een wonderlijke fietsenruil mij dichter bij de waarheid over mezelf bracht en tot een nieuwe vriendschap leidde. Ik wens je veel leesplezier en inspira-‐/e toe, opdat jij ook in jezelf kunt landen.

Albert Jansen LIE

FDE

SBR

IEF

35

T

DE LACHENDE! MEXICAAN

pag. 1

L I E F D E S B R I E F 3 5

Dierbare vrienden, De Liefdesbrief hinkelde tot nu toe eigenlijk op twee gedachten die moeilijk met elkaar te combineren zijn: een liefdesthema vanuit mijn eigen ontwikkelingsweg en ervaring moest concurreren met nieuws over onze opleidingen. Hoewel dat laatste zakelijk gezien erg handig en nuAg was, klopte het niet. Het voelde als steltlopen met twee verschillende stelten: tamelijk ongemakkelijk!

Vanaf nu hoeE de 'liefde' niet langer te concurreren met zakelijke belan-‐gen. Con Amore als opleidingsinsI-‐tuut kent gelukkig andere manieren om kenbaar te maken wat het te bieden heeE. Wie daarover graag geïnformeerd wil worden verwijzen we graag naar de volgende link: h"p://bit.ly/con-‐amore-‐nieuwsbrief of kan de blogs op onze website vol-‐gen.

Deze ommezwaai heeE ook te ma-‐ken met nieuwe keuzes die zich aan-‐dienen: Ik heb besloten om dit jaar mijn laatste rondje lessen te geven en vanaf volgend jaar zomer te stoppen als vaste docent bij Con Amore. Con Amore als opleidingsin-‐sItuut is namelijk volwassen gewor-‐den. Onze drie kinderen zijn, ieder met hun eigen professie en vaardig-‐heden, in de direcIe van het bedrijf

gestapt en de lessen worden nu mede verzorgd door diverse docen-‐ten, ervaren en gepassioneerde art-‐sen en klinisch psychologen of psy-‐chotherapeuten met hart voor de complementaire gezondheidszorg.

Er komt nu ruimte voor andere de-‐len in mij, die al jaren roepen om ook eens voluit aan mijn leven deel te mogen nemen: de schrijver, de kunstenaar, de ecologische tuinier die de aarde wil verzorgen, de duur-‐

zame hu i zen-‐bouwer en, last but not least, het spelende kind dat er ge-‐woon mag zijn en he lemaa l niets moet. Dit is ont-‐moeten in de ware be-‐tekenis van het woord! En om-‐dat ik ten diep-‐ste weet dat er weer heel veel moois staat te gebeuren, wat nog verborgen is in de sluiers v a n d e t o e-‐

komst, voel ik mij bij voorbaat een dankbaar en gelukkig mens. Nu dus mijn bijdrage over de liefde:

!Saint Jean Pied de Port is een klein levendig stadje aan de voet van de Pyreneeën. Het zou voor eeuwig een onbedui-‐dend boerendorp zijn gebleven, als zich niet duizenden pelgrims sinds de middeleeu-‐wen hiernaar toe hadden begeven, als laatste halte voor de riskante tocht over de Pyreneeën, richIng SanIago de Compos-‐tela. Nu krioelt het door de nauwe straat-‐

jes van rugzakkers met wandelstok-‐ken en wijde regenponcho's op zoek naar een overnachIngsplek. Je hoort er uiteraard veel Frans, maar ook Baskisch -‐ we zijn hier echt in Bas-‐kenland! -‐ Spaans en Duits, Engels, Nederlands en zelfs Japans. De 'Ca-‐mino' naar SanIago is populairder dan ooit.

Het is niet moeilijk om verliefd te worden op dit beeldschone land! We zijn hier voor het tweede achtereen-‐volgende jaar en voelen ons er met-‐een thuis. De afgelopen veerIg jaar hebben we vrijwel elke regio van Frankrijk bezocht, maar nooit eerder hebben we zo sterk gevoeld dat we er permanent zouden willen wonen. Deze zomer hebben we het besluit genomen om volgend jaar naar dit gebied te verhuizen. Het ligt op een uurtje rijden van de prachIge Atlan-‐Ische kust, een uurtje van de skige-‐bieden, het heeE een mild klimaat, met lieflijke dorpjes met allemaal wiWe huizen met bordeauxrode lui-‐ken, ruige berghellingen vol schapen en koeien met klingelende bellen om hun nek en kuddes halfwilde paar-‐den. Overal zie je gieren cirkelen, op zoek naar kadavers (50 gieren zijn in staat om een dood schaap in 15 mi-‐nuten op te ruimen, wat helpt voor-‐komen dat ziekten zich snel kunnen verspreiden). Baskenland is een puur land met veel ruimte en natuurlijke schoonheid, dynamisch en inspire-‐rend. Hier worden we spontaan blij en voelen we ons meteen thuis.

!

De lachende Mexicaan

Steltlopen: tamelijk ongemakkelijk

pag. 2

Op een mooie vrijdagmiddag reden we afgelopen zomer met de auto vanuit Saint Jean richIng Spaanse grens. Het asfaltweggetje waarlangs ook de pelgrims liepen, ging al snel steil omhoog en kronkelde de ber-‐gen in. Op dit uur van de dag waren er nog maar weinig wandelaars op weg naar boven, want om Oreaga-‐Roncevalles te bereiken, het enorme klooster op ruim 1000 meter hoogte, moet je vanaf Saint Jean 29 kilome-‐ter lopen, deels door ruig bergland, en dus vroeg uit de veren! We pas-‐seerden een fietser, die zijn veel te zwaar beladen fiets lopend de berg op duwde. Na een half uur rijden bereikten we het hoogste punt van de route, waar de weg met een gro-‐te boog en vele haarspeldbochten

weer afdaalde om in Saint Jean weer uit te komen. We besloten om daar de auto neer te zeWen en te voet een hoge top te beklimmen, van-‐waar we uitzicht hadden op de ber-‐gen aan de Spaanse zijde van de grens en in het oosten op de be-‐sneeuwde toppen van de hoge Py-‐reneeën.

Een fraaie kudde wilde paarden met jonge veulens stond er te grazen. Toen we dichterbij kwamen, werden de veulens onrusIg. Opeens kwam de hele kudde in beweging en ging in galop. Een enorme, zwarte hengst voerde de kudde aan en kwam recht op ons af. Ik fotografeerde gefasci-‐neerd het tafereel, terwijl Rinske met haar armen woest stond te zwaaien om de hengst op andere

gedachten te bren-‐gen. Vlak voor ons boog de kudde af en verdween donde-‐rend langs de helling omhoog naar een rusIger bergweide. Dat was spannend!

Na ruim een uur op de top te hebben doorgebracht, nu eens met prachIg uitzicht in stralend

zonlicht en het volgende moment volledig ingepakt door kille, wiWe wolken die het zicht beperkten tot aan het puntje van onze neus, beslo-‐ten we weer terug te gaan naar het dorp om daar op een terrasje wat te gaan eten. Het was inmiddels een stuk frisser geworden, wolken kwa-‐men opzeWen en af en toe reden we in dichte mist. Op weg naar beneden zagen we tot onze grote verbazing dezelfde fietser van een paar uur geleden. Hij liep nog steeds naast zijn fiets, hevig transpirerend en zichtbaar doodmoe. Ik stopte en draaide mijn raampje open, want voor mijn gevoel klopte er iets niet. Even was er een spraak-‐verwarring, omdat zijn Frans ge-‐brekkiger was dan het onze en ook zijn Engels tamelijk rudimentair. Hij heeWe Luís, kwam uit Mexico en bleek op weg naar Spanje. Spanje?! Dan zat hij inderdaad goed fout. Dit was weliswaar de route naar Ronce-‐valles in Spanje, maar wel een wán-‐delroute die hogerop die de asfalt-‐weg verliet en dwars door de bergen naar een hoogte van 1400 meter klom. Dit was voor een fietser met zware bepakking onmogelijk te doen. Bovendien, met al die wolken en de inzeWende schemering, zou hij gemakkelijk kunnen verdwalen.

pag. 3


Hoe zou het zijn als we hem met fiets en al naar het klooster in Span-‐je zouden brengen? Een brede lach verscheen op het vermoeide gezicht van Luís. Het drong geleidelijk tot hem door, hoezeer hij zich had ver-‐keken op deze tocht. We propten zijn tassen in de auto, hingen zijn fiets op de fietsendrager en reden via een steil en kronkelig weggetje de vallei in die naar Spanje voerde. Onderweg stopten we nog even bij een hoge rots, waarop een kitscherig Mariabeeld stond. Dit was blijkbaar een gewijde plek voor bedevaart-‐gangers, die Luís niet zomaar wilde voorbijgaan. Hij deed daar, zichtbaar

aangedaan, een dankgebed en zei dat wij engelen waren die naar hem gezonden waren. Toen drong het tot mij door dat het oordeel van mijn ego was weer eens te snel geweest! Luís was helemaal niet onverant-‐woord en naïef op weg gegaan, zoals ik aanvankelijk dacht, en onze ont-‐moeIng was helemaal geen 'stom toeval', maar een nog onbewuste keuze, geleid door iets hogers, wat blijkbaar het beste met ons voorhad. Dit besef bracht een grote verande-‐ring in mij teweeg.

Rond negen uur kwamen we bij het klooster in Spanje aan en besloten

we om daar met elkaar een maalIjd te gebruiken, we hadden reuze-‐trek. Luís was dolgelukkig dat hij nu ein-‐delijk in Spanje was aangekomen, het land waar zijn grootvader van-‐daan kwam. Hij vertelde honderduit over zichzelf: enkele maanden gele-‐den was hij vanuit Mexico naar Eu-‐ropa gekomen 'om zichzelf te vin-‐den' en zijn Spaanse roots te zoeken. Spanje was voor hem een heilig doel, dat hij zo snel mogelijk wilde bereiken. Tijdens zijn verblijf in Frankrijk om wat geld te verdienen kwam hij op het idee om op pel-‐grimstocht naar SanIago de Com-‐postela te gaan. Franse vrienden

hadden hem toen een fiets ge-‐schonken, een damesfietsje zonder spatborden, zonder verlichIng en met 3 versnellingen. Met touwtjes had hij daar al zijn bagage op vast-‐gebonden, bij elkaar wel 40 kilo. Dat bleek iets teveel van het goede: hij had de afgelopen dagen al drie keer een gebroken spaak gehad, en was nu vanwege de reparaIekosten door al zijn spaargeld heen -‐ hij kon zich geen camping meer veroorloven!

Met sIjgende ver-‐ en bewondering hoorden we zijn verhaal aan. Luís was therapeut van beroep, hij deed familie-‐opstellingen voor bedrijven

in Mexico, had een opleiding ge-‐volgd bij Bert Hellinger zelf en bleek een zeer spirituele en bovendien ui-‐terst aardige jongen. We hadden meteen een klik. Toen hij in het Spaans (zijn moedertaal) onze be-‐stelling ging plaatsen aan de bar, vroeg ik Rinske of ze het ermee eens was als ik hem mijn fiets zou aanbie-‐den. We konden hem toch niet op zijn gammele fiets dwars door de Pyreneeën en daarna over de Picos de Europa laten fietsen. Dat zou een marteling worden. Rinske stemde ermee in. Zodra hij weer aan tafel zat, stelde ik hem voor dat hij mijn fiets zou nemen, een KogaMyata Worldtraveler, met extra versterkte velgen en met 27 versnellingen, ge-‐schikt om de wereld te bestormen. Ik had trouwens ook nog waterdich-‐te fietstassen die hij mocht hebben. Toen gebeurde er een wonder: hij nam mijn aanbod zonder enige aar-‐zeling of gêne meteen aan, met zo-‐veel vreugde en dankbaarheid op zijn gezicht -‐ hij straalde gewoon licht uit! Dit was echt een wow-‐mo-‐ment. !Er was natuurlijk wel een probleem-‐pje: hij zou dan zijn geliefde Spanje weer moeten verlaten en met ons mee terug moeten naar de camping in Frankrijk, waar mijn fiets op hem stond te wachten. Hij moest erom lachen. Toen bedacht ik dat de vol-‐gende dag Nederland tegen Mexico zou voetballen. Zou het niet leuk zijn om samen naar die wedstrijd te kij-‐ken in een Frans café? Luís accep-‐teerde graag die uitnodiging, dan zou hij pas de dag erop (op zondag) naar Spanje fietsen. Dus brachten we de zaterdag door met een fraaie bergwandeling. Maar 's avonds bleek ik me vergist te hebben, de wedstrijd zou pas op zondag ge-‐speeld worden. Jammer, maar niets aan te doen. Zondagochtend maakte ik mijn/zijn fiets klaar, pompte ik de banden nog eens extra stevig op… en ja hoor, met een sissend geluid

pag. 6

ontsnapte er lucht langs het venIel: een lekke band. Aangezien alle win-‐kels op zondag dicht waren, zat er niets anders op dan die avond toch nog samen naar de voetbalwedstrijd te kijken.

Dat was bepaald geen straf, maar dat lag meer aan die geweldig leuke Luís dan aan de wedstrijd zelf. Op maandagochtend, na bij de fietswin-‐kel extra banden gekocht te hebben en een degelijk fietsrouteboekje met kaarten tot aan SanIago, was het dan eindelijk Ijd om hartelijk af-‐scheid te nemen van onze nieuwe vriend.

Hij huilde tranen met tuiten van ge-‐luk. 'It's rainig love' lachte hij met zijn Spaanse accent. Ontroerd zwaaiden we hem uit. Geen moment had ik er spijt van dat ik mijn fiets had weggegeven. Die fiets kon nu eindelijk doen waarvoor die ge-‐maakt was: de wereld verkennen. De vreugde van iets waardevols schen-‐ken is zo overweldigend! Ik voelde me erg dankbaar naar Luís.

Mis ik mijn fiets nu niet? In het be-‐gin wel, maar dat wende erg snel. Soms dacht ik even een boodschap te gaan doen en trof dan niet míjn fiets op zijn vertrouwde plek in de schuur, maar Luís' veel te kleine da-‐mesfietsje -‐ het duurt alIjd een poosje voor een vast patroon uit je lijf is gesleten. Uiteindelijk heb ik mezelf toch maar weer getrakteerd op een nieuwe fiets, weer een heel mooie, nu met elektrische onder-‐steuning. Dat fietst 'supercool' de Amerongse berg op, en straks ook door de Pyreneeën, reken maar! !Wat is vreugde schenken toch fan-‐tasIsch! Het is de enige vorm van schenken waarbij datgene wat je schenkt alleen maar groter wordt, ook bij jezelf. Daarom wil ik dit heel graag met je delen in deze Liefdes-‐brief. Ik gun je ook zo'n geweldige ervaring en wens je daarom veel vrijgevigheid toe! !P.S. 1 Dagelijks volgen we Luís op Fa-‐

cebook. Van SanIago de Compos-‐tela fietste hij helemaal naar Ma-‐laga, daarna naar Madrid en van-‐daar uit naar Barcelona. Hij stuurt ons vol trots foto's waarop hij, diep gebruind en alIjd lachend, naast zijn fiets staat. Overal maakt hij nieuwe vrienden. Hij heeE zijn fiets zelfs een naam ge-‐geven: 'Olanda', als blije herinne-‐ring aan onze ontmoeIng. !P.S. 2 Heel veel mensen reageren op ons besluit om in Frankrijk te gaan wonen. Het lijkt of iedereen er wat van moet vinden. Sommi-‐gen zeWen er hun vraagtekens bij en vragen zich af wat wij daar dan gaan doen en of dat niet erg ver van onze kinderen en familie vandaan is. Ja, in kilometers is het ver weg, dus even een kopje kof-‐fie samen drinken zit er dan niet

in! Maar hoe vaak gebeurt dat nu? We hebben het allemaal te druk daarvoor. Als we elkaar willen ont-‐moeten, dan kiezen we daar bewust voor en is kwaliteit belangrijker dan kwanIteit. !En wat we daar dan gaan doen? Ik realiseer me dat dit soort vragen vooral voortkomt uit eigen onzeker-‐heid. Emigreren, afscheid nemen van woonplaats, land, vaste patro-‐nen en relaIes, roept alIjd veel weerstand op van het ego, want ver-‐anderen is per definiIe bedreigend. Het ego levert dus alIjd commen-‐taar, kriIek, heeE alIjd een oordeel. Ik herken het zo goed, want ik ben daar zelf ook doorheen gegaan. Het ego wil helemaal geen veranderin-‐gen, zeker niet als je in een redelijk comfortabele posiIe zit en als je je in het avontuur van het ongewisse gaat storten. !Maar onze nieuwsgierigheid naar een totaal andere omgeving, de zin om nieuwe mensen te ontmoeten, de uitdaging om ons eigen boom-‐stammenhuis te ontwerpen en te laten bouwen en het plezier dat we hebben om ons een nieuwe taal ei-‐gen te maken, maakt dat we onze onzekerheid en angst opzij schuiven en vol vertrouwen aan dit avontuur beginnen. We leven in de zekerheid dat we alIjd geleid worden door iets hogers, iets wat ver uitsIjgt boven de bekrompen denkgeest van ons ego. Daarom durven we onze 'oude' droom te realiseren en samen op reis te gaan. !een welgemeende hartegroet, Albert Jansen, arts/docent en direc-‐teur Con Amore !Wil je reageren op deze liefdesbrief? Leuk, stuur een mailtje naar [email protected]. Wil je je uit-‐schrijven? Geen probleem, ook dan is een simpel mailtje voldoende.


!pag. 5

mailto:[email protected]

mailto:[email protected]

Liefdesbrief 35 pdf

Documents

Transcript of Liefdesbrief 35 pdf