1

Nr. 34 nov./dec. 2017 (ed.6) jaar 6

Beste knotter, Het zijn bewogen tijden; in dit Buiten-blad kun je daarover lezen…

• in het kader, dat je nooit te oud bent om te leren, op deze bladzijde wat lezenswaardigs over de veldesdoorn. • Ronald Buiting, lid van het eerste uur,gaf toestemming zijn toespraak bij

de crematieplechtigheid van Reint na te kunnen lezen. Lees blz. 2, 3 en 4 !! • Henny Schut legt de laatste meters met zijn Boomstam af en laat hem vallen op blz. 5.

• de rubriek van de werkvloer be-slaat zo’n 4 pagina’s; de afgelopen weken is er weer flink wat werk verzet. • de natuurwerkdag was dit jaar weer een succes: een prima opkomst, goed

weer en lekkere soep. Ad van Nederpelt schreef dit keer het verslag. Terug te vinden op blz. 9 en 10. • voorzitter Dries was erg druk met de voorbereiding van het Oosterspoor-baanproject. Zo druk dat hij geen tijd

meer had voor de rubriek Binnenste

buiten. In een volgend Buitenblad weer nieuws vanuit het bestuur ! Hoe druk is te lezen in het verslag dat Martin Bakker Arkema heeft gemaakt van deze plantdag op 18 november; zie blz. 11 en 12.

Een verslag van de boerenkooldag lees je in het volgend Buitenblad. • bijdragen aan ‘t Buitenblad zijn meer dan welkom: artikelen, foto’s enz. enz.

Liefst per mail; artikelen graag in een word-bestand.

Mail-adres: aartr006@planet.nl Deadline : half januari 2018

Agenda: 14 december: snoeicursus 14 januari: nieuwjaars- Brunch ( onder voorbehoud )

In het assortiment hardhout dat wij de open haardhout-klanten aanbieden neemt het hout van de veldesdoorn of Spaanse aak een bescheiden aandeel . Omdat we deze boom geregeld in het veld tegenkomen,

wordt er nu aandacht besteed aan Spaanse aak of veldesdoorn ( Acer campestre ) Familie: Aceraceae ( Esdoornfamilie ) “Acer” = scherp, daar aan het hout een scherpe punt gemaakt kan worden.

Er zijn ruim 120 soorten. Hoewel de Latijnse naamgeving en de Duitse kwalificatie Feldahorn het idee

oproepen, dat het

vooral een in het veld voorkomende houtachtige soort be- treft, heeft de Engelse naam hedge maple betrekking op zijn gebruik als heg.

Toch is de veldesdoorn niet zo erg trouw aan zijn naam : hij groeit vooral in gemengde loofbossen, maar even goed in lichtere bossen samen met beuken, eiken en haagbeuken. Hij groeit ook wel op open plekken langs weilanden en akkers.

Blad.

Bloemen.

Deze zijn geel-groen,

niet groter dan 3 mm. Van alle Europese esdoorns verschijnen ze het laatst in mei. Ze zijn een goede bron

van nectar en worden druk bezocht door bijen. Vruchten worden gegeten door o.a. appelvink en groen-ling.

Het blad is tegenover-staand, handvormig

ingesneden, 3 tot 5- lobbig met stompe of afgeronde lobben. Bij het doorbreken van de bladsteel komt wit melksap vrij

Het afgevallen blad verteert matig.

2

De schors is licht tot donker grijsbruin met smalle groeven.

De takken vertonen vaak kurklijsten waardoor in de winter verwarring met de gladde iep mogelijk is. In tegenstelling tot de gladde iep zijn de knoppen echter rood.

Ook werd de boom vroeger vaak aangeplant in de buurt van boerde- rijen en als hakhout beheerd.

Gebruik. Het hout van de veldesdoorn is harder en sterker dan van alle andere esdoorns. Het werd veel gebruikt om kleine gereedschappen, stelen en blaasinstrumenten te maken. Doordat de schors niet afvalt, werden traditioneel zitstokken voor hoender-

stokken gemaakt. Hierdoor werden de poten niet koud en hadden de kippen een goede houvast. De veldesdoorn groeit langzaam en kan twee tot drie eeuwen oud worden.

Bronnen: Bomen en struiken – V. Vetvicka Ecologische flora deel 3 – Weeda, westra, e.a. Beeldmateriaal: Wikipedia

Hieronder kun je de tekst die Ronald Buiting bij de crematieplechtigheid van Reint heeft uitge-

sproken, lezen. Ronald is één van de leden van het eerste uur.

Beste mensen, “Beste mensen” is volgens Reint zo'n beetje het grootste compliment dat je iemand kunt geven: er zijn op deze wereld helaas niet zoveel

'beste mensen'. Dus beste mensen! Mijn held is dood. Ik kan het me eigenlijk nog niet goed voorstellen: vlak voor mijn vakantie hebben Reint en ik nog een paar uur heerlijk in zijn tuin naast elkaar op het bankje gezeten. We zagen elkaar regelmatig, 3 à 4 keer per jaar. Zoals altijd mooie gesprekken over het leven en over natuurbeheer.

We spraken die avond - ik haat verleden tijd- zoals altijd ook over wat wij toch nog maar de knotgroep noemen.

Reint was bezorgd. Of het allemaal wel goed komt? Maar ja, je moet toch een keer stoppen. En hij is toch al 84. Bijzonder zoveel toewijding en dat op die leeftijd.

Je 'ergens voor inzetten' in optima forma! Prachtig! Een voorbeeld!!

Het gebruik voor de samenstelling van heggen dateert al uit de vroegste tijden. Hij kan goed gesnoeid worden. Als hij afgezaagd wordt, vormt hij dikke, kurkachtige vleugels aan

de twijgen.

In de jaren ’80 waren er nog winters; Ronald is de laatste aan het touw. Foto : Hans van Aartrijk

3

Op het menu een schotel met zomervis. Reint is daar goed in thuis. Hij kan heerlijk koken. Prachtige riesling van Keller erbij. Een magnum deze keer. Een wijn om niet te vergeten.

Reint schenkt altijd het allerbeste. En wij hebben dezelfde wijnsmaak. Dat past! Voorafgaand ook nog even samen de wijnkamer bezocht.

Doen we eigenlijk altijd. Even de nieuwste aankopen doornemen. En mijmeren over wat we de volgende keer kunnen opentrekken. Reint had prachtige Barolo gekocht. Ik ken die nog niet: dus iets voor dit najaar! Reint aan het koken op een pinksterkamp in de jaren ’80. Foto :Hans van Aartrijk

Nu zondag zie ik dat Reint mij op mijn mobiel heeft gebeld. Ik heb net een lovend artikel over Keller gelezen: beste rieslingwijnboer ter wereld. Dat wisten Reint en ik natuurlijk al lang! Dus ik dacht: leuk! Gaan we iets afspreken. Neem ik het artikel mee. Stoofpot met stokvis erbij -ook qua visvoorkeur passen onze smaken erg goed bij elkaar- en wellicht is de Barolo ondertussen ook aangekomen. Maar nee, het is Jeanne. Slecht nieuws. Reint is er

niet meer. Mijn held is dood! En dat grijpt me aan: door Reint ben ik geworden wie ik ben! Ik ben daar heel dankbaar voor. Gelukkig heb ik dat ook uitgesproken. Hopelijk vaak genoeg! Het is 1975. Ik ben 13 jaar oud en zie ik Reint voor het eerst. Hij staat op de markt in Vleuten bij een knotwilg, wat wilgenstammen en een bord waarop staat dat je 'vrijwil(l)ig' kunt komen meehelpen in het landschapsbeheer. De volgende zaterdag fiets ik naar mijn eerste project. Deze ontmoeting bepaalt het

verdere verloop van mijn leven. Het was een heel bijzondere tijd, die eerste jaren van de knotploeg.

Veel beste mensen, lekker ruig en echt. Zware knotten, grootse vuren, voor het goede doel aangestoken met autobanden gevuld met afgewerkte olie en benzine, veel gesleep met zwaar hout en vaak vastzittende vrachtwagens. Ook bier. Veel bier.

En afhaalchinees, als het laat werd. En dat gebeurde eigenlijk elk weekend. Mijn ouderlijk huis was een puinhoop, de knotgroep het echte “thuis”. Mijn redding. Reint gaf je snel vertrouwen. Al vrij snel kreeg ik een de motorzaag mee naar huis om de ketting te vijlen.

Dat deed ik op mijn kamer.

Hele huis rook naar benzine. Mijn vader en stiefmoeder overstuur. Lekker ruig, groots vuur en bier

Maar ik deed alles voor het hogere doel: landschapsbeheer! Foto: Phil Ras

Ik ben, aangestoken door Reint en het knotten, bosbouw in Velp gaan studeren. Ik heb van Reint begrepen dat dit de opleiding was die hij eigenlijk had willen volgen. In 1992 ben ik een ecologisch adviesbureau begonnen. Ondertussen ben ik al 25 jaar professioneel actief in het natuurbeheer. En ik ben in Nederland op het gebied van beheer een opinieleider geworden. En dat allemaal vanuit het landschapsbeheer bij de knotgroep. Geïnspireerd door Reint.

Ik heb in deze kwart eeuw ook veel met Reint over projecten gesproken. Hij is een paar keer bij ons op kantoor geweest. Verleden jaar nog. Samen hebben we ook een aantal mooie projecten gedaan: bosje

van Goes, herstel oude kersenboomgaard, inventarisaties op De Kieviet. Soms had Reint een vraag. Die stelde hij dan aan mij. We hadden vervolgens altijd een open en gelijkwaardig gesprek. Dat is mooi! Ik denk dagelijks aan Reint. Dat komt door een raar toeval. Ik heb namelijk een -volgens Reint dan- zeer belangrijke gewoonte van hem overgenomen. Reint heeft namelijk altijd in iedere broekzak een kastanje.

Hij zegt dat dat goed is tegen reuma. Volgens hem is het dan wel belangrijk dat je altijd 'in het seizoen' -

4

en dat is nu- de eerste twee kastanjes die ziet opraapt. In de eerste twee die je tegenkomt zit volgens Reint namelijk de meeste kracht. Ik volg zijn voorbeeld al vele jaren. Heb altijd, iedere dag, waar ik ook ben, twee kastanjes op zak. Regelmatig neem ik de kastanjes even in mijn hand. Zo is Reint altijd in de

buurt. Toen ik in 1978 een zwaar ongeluk kreeg en lang in het ziekenhuis lag kwam Reint regelmatig langs. Er was toen, 39 jaar geleden,

los van het leeftijdsverschil, al een duidelijke klik. Zijn toewijding, onze gemeenschappelijke liefde voor natuurbeheer en later voor eten en wijn heeft gezorgd voor een lange en dierbare vriendschap. Een vriendschap die nu ruw -al zat het er natuurlijk wel aan te komen, ik realiseer me dat nu terdege - eindigt.

Toen ik net voor mijn zomervakantie bij Reint wegging heb ik hem een huggel gegeven. Hij grapte 'pas op anders breek ik'.

Dat was helaas goed ingeschat. Hij stond, net als altijd, aan het eind van het gangetje te wachten tot ik uit zicht was. Dit is helaas de laatste keer dat we elkaar hebben gesproken. Ik zou eigenlijk vorige week met Reint bellen om te kijken of Zeeland

er dit jaar nog inzit. Dat hoeft dus niet meer. Mijn held is dood! Reint, ik ga je heel erg missen! Maar ik beloof je dat ik elk jaar 'in het seizoen' ook voor jou twee kastanjes opraap! Dat is goed tegen de reuma! Rust zacht!

Liefs van je goede vriend Ronald

Leidsche Rijn

Na 27 jaar Lunetten hebben we in 2008 ons huis te koop gezet en in

april 2009 zijn we in Langerak gaan wonen in een huurappartement.

Waar we nu al weer 8 jaar met veel plezier wonen. Het uitzicht is

prachtig en we genieten elke zomer van ons prachtige balkon.

Reizen

Nu kom ik ook toe aan een grote wens van mij: verre landen

bezoeken.

Om wat te noemen: in 2014 zijn we in januari langs de kust van

Noorwegen gevaren met de Hurtigruten, een veerdienst die helemaal foto: Jan Kleymans

naar Kirkiness vaart en dan weer terug gaat.

Deze reis was om het Noorderlicht op te zoeken.

Het was een succes: we hadden 5 dagen Noorderlicht.

In augustus van dat jaar zijn we in Alaska geweest en in december in Argentinië, Antarctica, Chili en ook nog een dag in Brazilië.

Reint aan het planten in het bosje van Goes Foto : Hans van Aartrijk

In de rubriek De Boomstam wordt een (aspirant)lid uitgenodigd te

verhalen wat de beweegredenen zijn een deel van de vrije tijd in te zetten voor het landschapsbeheer……… In deze Nieuwsbrief het laatste deel van Henny Schuts autobiografie.

5

In 2015 en 2016 zijn we in de VS van Obama prachtige dingen gaan bekijken. O.a. Yellowstone, één van

de mooiste parken ter wereld met zijn 10.000 thermische verschijnselen en bizons. En dit jaar dus Nieuw Zeeland, die qua beleving bij ons in de top 4 staat, naast het zuidwesten van de VS, Alaska en

natuurlijk Antarctica.

Al eerder zijn we in de zomer op cruise langs de Noorse kust naar Spitsbergen geweest. Europa hebben

we uitgebreid verkend toen ik de drukkerij nog had, maar dan voor kortere vakanties om mijn klanten niet te lang te laten wachten. Toen de kinderen niet meer mee wilden, zijn we gestopt met kamperen en trekken we nog meer rond.

Van de laatste reizen heb ik reisverslagen gemaakt tijdens de reis zelf. Die lezen we natuurlijk met veel

plezier nog eens door. Het houdt het voor ons overzichtelijk. Ongelofelijk wat we in die paar jaar hebben gezien van de wereld. Ons plan is om nu weer meer in de buurt te blijven.

Of dat ook lukt? De tijd zal het leren.

Fietsgroep

In 2015 is er de Fietsgroep Castellum bijgekomen. Deze heb ik met ondersteuning van de Gemeente

Utrecht en wat hulp in dat Tour de Francejaar opgezet. We fietsen elke donderdag vanaf de Romeinse

Toren een route van 40 tot 55 km. Deze route wordt doorgaans door mij opgesteld op de website van route.nl en vervolgens op mijn fietsnavigatie gezet en op donderdag gereden. Ook op de woensdag is er een groep. Voor jullie bekende leden zijn Krijn en Ruud. De groep bestaat nu uit 32 leden en dat worden er bewust niet meer omdat we een ledenstop in moesten voeren, die voortduurt zolang zich geen mensen

aanmelden, die op vaste basis mee willen organiseren.

Is er iemand onder jullie die dat ziet zitten? Kijk eens op www.fietsgroepcastellum.nl voor meer informatie. Ook die website is door mij gemaakt.

Landschapsbeheer

En nu dus ook vanaf november 2016 Landschapsbeheer Vleuten-

De Meern.

Dat is Krijns werk: tijdens het fietsen sprak hij enthousiast over het

werk, dat hij voor de vereniging doet.

Omdat ik mij vorig jaar in een persoonlijk gesprek met twee mensen

tevergeefs bij Natuurmonumenten als vrijwilliger aangemeld heb

(nooit een reactie op gehad), leek mij dit wel een mooi alternatief.

Ik heb in november een paar dagen meegewerkt met knotten.

Maar omdat ik in mijn beroep erg veel moest staan en tillen

(soms tonnen papier op een dag) kan mijn lichaam daar niet meer

zo goed tegen.

Toen er mensen voor het gereedschapsonderhoud gevraagd werden,

leek mij dat een prachtig alternatief.

Vanaf januari doe ik dit samen met Marlies, waarvan ik het nodige heb houtladen, ook wel gezellig

bijgeleerd. Foto: Jan Kleymans

Dank je Marlies.

Omdat de eerste maanden in de knot-en snoeiperiode vielen was dat wat minder gezellig en soms erg

koud in de werkplaats. In de lente moeten de bergen snoeihout worden gekloofd en is het voor ons een stuk gezelliger. Hoe dat in de zomer is, moet ik nog ervaren. Ik hoop dit werk nog vele jaren voor de vereniging te doen en wens alle lezers daarbij minstens net zoveel plezier als ik.

Van de werkvloer

[ gedurende de eerste weken van september was de samensteller van deze rubriek op vakantie; dankzij

de aantekeningen van Long Tall H. kunnen we nu lezen, dat er het nodige gedaan is….]

Op de eerste dag van september werd er in de

Buitenhof op de bosakker gemaaid en afgeharkt.

De dag daarop, zaterdag, bleek dat er eigenlijk te

weinig gemaaid was en met zes werkers was men

vroeg klaar.

Gelukkig bleken er nog wat stammen op de Buiten-

plaats te liggen.

Selfie van Jan Kleymans

6

Rucker werd zowel op de boaskker als op de bermen bij de Buitenplaats ingezet Foto’s: Jan Kleymans

Op zaterdag de 9e konden Alex en Martin weer wat hout afvoeren.

Naast de extra uren werk ( op maan-, dins- en woensdag in de maand september ), zo’n 35 ! , in de bramen, brandnetels en bomenopslag, heeft lange Hans ook nog ladders ter keuring aangeboden bij het LEU. Eén ladder kwam niet door de keuring. Donderdag 14 september was voor de verandering een regendag.

Desondanks waren er 8 regenjassen om weer eens te maaien en af te harken.

Even een droog moment bij de plasjes in de Buitenhof Foto: drone Jan Kleymans

Vrijdags was het volgens het logboek wederom prut; maar het slechte weer weerhield een 13-tal personen er niet van om de handen uit de natte mouwen te steken. Diverse houtklanten werden op de volgende dag voorzien van openhaardhout.

Kk

l

In de 2e week van september

kon men zijn energie kwijt op de bosakker en

de bermen bij de Buiten-plaats. Tijdens regen-achtig weer waren totaal 18 personen actief

met maaien, harken en af-voeren van het

maaisel.

In augustus is er voor het laatst in het rietveld bij de Bijleveld gewerkt. Een korte inventarisatie leerde dat het nieuwe riet al weer zo’n 30 cm hoog tussen het nog

aanwezige maaisel omhoog was geschoten. Dus hoog tijd om het rottende material weg te werken. Op de 21e harkten acht man het rietmaaisel op hopen langs de bosrand. Door alle neerslag in de eerste weken van september stond het water in de diverse rietpercelen behoorlijk hoog. Foto: drone Jan Kleymans

Er was nog voldoende tijd over om op het oude hooi-land van de Kievit te gaan afharken. Op de dag daarvoor was daar èn op het eiland ge-

maaid door Tabe, Truusje en Ad.

Lange Hans vertroetelde zijn varkens weer met verse Japanse duizendknoop van de Hollandse kade. Vrijdags werd het werk op de Kievit voortgezet en via een plank werd het maaisel naar de Groenendaal ge-bracht. Op diezelfde dag werden de twee akkers in de Buitenhof gefreesd door firma Boonenkamp.

Foto: Jan Kleymans

7

Jan de tolk cq de roeier raakte tijdens het werk met de bosmaaier

een wespennest op het eiland. De harkers op het oude hooiland, 50 meter verderop, hoorden allerlei kreten. Schrijver dezes herkende enkele woorden van het moment toen Jan in Soestduinen te dicht bij een bijenkorf kwam en luid van zijn ongenoegen blijk gaf.

Zaterdags werd door een kwartet het oude hooiland en het ei- land afgeharkt. Het maaisel ging op het eiland op de hopen van voorgaande jaren. Dat gaf achteraf enig ongenoegen, met als gevolg dat nu een

werkgroepje zich gaat bezighouden met een alternatieve oever- verbinding eiland – Groenendaal.

Dries voelt zich bekeken en werpt wat gereedschap richting drone Foto: drone Jan Kleymans

In de laatste week van september is er nog gemaaid op de toegangsweg naar de Kievit, bij het Dijkgraaf-pad en op het molendijkje. De jeugd heeft in het houtbestand naast het Dijkgraafpad van het snoeihout een aantal hutten gemaakt en de wanden daarvan bekleed met maaisel van een eerdere maaibeurt. Eén en ander lag aardig te rotten en omdat er redelijk wat mensen waren, was er voldoende werkkracht om alles in een uurtje tijd

weer op de oude ril te leggen. Zaterdags waren vier leden actief met drie houtritten.

Op donderdag 5 oktober werd aan de mega-klus de Joostenlaan begonnen. Over ruim een kilometer beide bermen maaien, afharken en het maaisel afvoeren !

Het maaisel werd afgevoerd naar de kruising bij het Haarpad. Dat bleek al gauw problemen te geven; de grond was dermate drassig dat het vervoer al snel vast kwam te zitten.

Het probleem werd echter snel opgelost. Vrijdag gaf een nogal nat weerbeeld; talrijke buien zorgden er wel voor dat het maaisel goed op het wegdek

bleef plakken. Maaisel werd nu afgevoerd naar het parkeerterrein van Natuurmonumenten naast de Geertjeshoeve.

Op deze dag stond er een stormachtige wind; dat betekende voor de paar harkers extra werk. Het veelal lichte maaisel wervelde alle kanten uit. Met twee man aan de maaimachine en drie met de bosmaaier was het wel duidelijk te horen dat er hier gewerkt werd. Ad van Nuenen en in de verte Sjaak met blik op oneindig Foto: Jan Kleymans

Truusje en Charlotte aan de hark Foto: Jan Kleymans

8

Die plek op het parkeerterrein bleek toch niet zo gelukkig gekozen. Volgens een niet zo vrolijke bos-wachter van Natuurmonumenten werd zo een parkeerplek van 15 auto’s in beslag genomen. En in het weekend staat echt dat parkeerterrein wel vol !!

Lange Hans en kleine Hans hebben op zaterdag in ongeveer drie uur tijd de hoop verplaatst naar een grasveldje naast de parkeerstroken. Houtbrokken werden door Alex, Frans en Martin verplaatst.

Voorwerk werd op woensdag 11 oktober gedaan door het trio Ruud, Tabe en lange Hans. Er werd gemaaid en afgeharkt op de graslandjes nabij de Puttershof, de Hazenhof en de Kleine Hof. Donderdag gaf een prima opkomst van maar liefst 11 leden te zien. Ploegbaas lange Hans verdeelde de werkers over

2 locaties: de Joostenlaan kreeg nog de “almost finishing touch” te verwerken: er werd nog flink gebosmaaierd en afgeharkt.

Een zestal hanteerde de hark en vork om de gras- landjes nabij de boven genoemde Hoven vrij te maken van maaisel.

Ook Arno was present bij de Kleine Hof Foto: Jan Kleymans

De equipe “Joostenlaan” nadert de Thematerweg Foto: Jan Kleymans

Opnieuw werd er op een woensdag voorwerk gedaan. Op de 18e werd er gemaaid nabij de Griendhoeve en de legakkers. Bij rustig en fraai herfstweer werd er op de donderdag op de gemaaide percelen gewerkt.

Vrijdags werd er op de legakkers de puntjes op de i gezet. Met af en toe een bui voor de verfrissing

ging het crescendo, zodat op 20 oktober het zomer- programma als afgerond beschouwd kon worden. Om hiervan bij te komen, was er de volgende dag, zaterdag, geen programma.

Op een legakker nabij de Griendhoeve Foto: Jan Kleymans Traditiegetrouw , nou ja sinds 2013, begint het

winterprogramma met een bezoek aan de sport- velden van OSM te Maarssen. Na wat telefonisch overleg waren de zagers welkom op donderdag 26 oktober.

Vrijdag de 13e (!) gaf eindelijk de Joostenlaan het bedoelde resultaat. Zo’n 1200 meter is best

een eind om te maaien en af te harken !! Intussen waren ook de graslandjes bij de Linde-hoeve en Helenahoeve bezocht. Met 9 leden en

gast Sietze werd er hard gewerkt om het zomer-programma in de laatste fase te brengen Zaterdags was de houtcatering met 4 man op

pad.

9

.

Op de kop van het sportveld werden een aantal dode essen weggezaagd Foto: Jan Kleymans

Op de laatste werkdag van de maand werd er op een legakker bij de Griendhoeve ouderwets wilgen geknot. Nadat het duo Frans en Alex een vracht hout hadden bezorgd, klom Alex nog met een kettingzaag in de wilgen.

‘s Morgens was een trio bij winderig en fris weer begonnen om met een handzaag de dunnere takken uit de wilgen te zagen. Totaal werden er op deze dag dertien bomen van hun pruik ontdaan. Alex heeft er zin in Foto: Jan Kleymans

Natuurwerkdag 2017 een verslag van Ad van Nederpelt

Natuurwerkdag 2017 was dit jaar een groot succes.

Er was een grauwe dag met regen voorspeld, maar de zon die door de herfstbladeren scheen, trotseerde

deze foutieve aanname.

Het programma: samen met de leden van Landschapsbeheer Vleuten De Meern wilgen knotten bij de

familie Oostrom aan de Thematerweg 16c Haarzuilens, Utrecht

Bij deze voormalige varkensboer, waar nu een kinderdagverblijf is, staan 14 enorme knotwilgen in de

wei. Deze wilgen waren al lang niet meer onder handen genomen dus er stond genoeg hout op. Een

mooie klus voor de 33 mensen die werklustig present waren. Sommige bezoekers waren nu al voor de

vierde keer en ook weer met hetzelfde enthousiasme toegestroomd.

Een instructie is altijd wel nodig. Handschoenen, stevige schoenen en een helm moeten er voor zorgen

dat er geen ongelukken gebeuren. Ook uitkijken dat op het moment dat na moeizaam zagen eindelijk

een zware boomstam naar beneden valt, er niet toevallig iemand onder staat bewonderend toe te

kijken.

Vroeger werd het hout van de knotwilg gebruikt om bijvoorbeeld manden te vlechten of als

stookmateriaal voor kaasmakerijen in de streek. Maar nu is het regelmatig knotten noodzakelijk om te

voorkomen dat de zware takken afbreken en daarmee de knotstam inscheuren. Want dan gaat het

De terreinbeheerder had weer een

aantal zware bomen in petto, waar-voor toestemming om te vellen, door de gemeente was verleend. Vooral

een esdoorn en els nabij de parkeerplaats boezemden ontzag in. Zo’n 15 grote bomen en wat kleiner grut werden op donderdag en vrijdag gezaagd. Bij elkaar ongeveer 8 m3

aan es, els, esdoorn en iep werd ge- laden.

Ook veel opslag werd met de bos- maaier weggewerkt.

10

inwateren, rotten en wordt de boom niet zo oud. Bij goed onderhoud kan een knotwilg wel ouder dan

zestig jaar worden, vertelt Dries Willems, voorzitter van Vereniging Landschapsbeheer Vleuten de Meern.

Er zijn veel jongelui en kinderen. Aan een paar jongens kon je al wel zien dat ze vaker met dit bijltje

(eh..zaag) hadden gehakt en wisten vaardig ook dikke takken te vellen staand in de boom.

De grotere jongens in een boom, de kleintjes takken op de grond meeslepend naar het grote kampvuur,

waar de oogst werd verbrand.

Tot vorig jaar zorgde de- onlangs helaas overleden- oprichter van Landschapsbeheer Vleuten de Meern

Reint Klein Beekman voor soep. Dit jaar was er gelukkig vrijwilliger Hennie, die niet alleen het

gereedschap van de Vereniging repareert, maar ook smakelijke stevige soepen had gemaakt.

Terwijl aan het eind van de klus de volwassen de laatste boomstammen naar het vuur sleepten, bakten

kinderen broodjes en marshmallows.

De weergoden waren ons welgezind, want het was een stralende dag en toen we rond twee uur

begonnen met het verzamelen van het gereedschap begon het licht te regenen.

Met misschien spierpijn, maar zeker met vuile laarzen en modderstrepen op de gezichten naar huis zullen

de deelnemers ongetwijfeld beter dan ooit slapen. Mijmerend over de vraag of ze nu of later niet toch

maar vrijwilliger moeten worden bij zo’n leuke club!

Foto’s : Dries Willems

11

Plantdag op de Oosterspoorbaan in Utrecht Het programma voor zaterdag 18 november luidde: ‘wij gaan helpen met planten langs de Oosterspoorbaan’. Nou collega knotters, het was me het dagje wel.

Wat was het geval ? Het oude traject van Utrecht naar Hilversum uit 1870 van de Hollandse IJzer Spoorweg Maatschappij is in onbruik geraakt, d.w.z. de bovenleiding is er nog wel maar de spoorlijn is niet meer als zodanig in gebruik. Dat heeft i.s.m. de gemeente tot allerlei prima buurtinitiatieven geleid. Zo is er een werkgroep ‘Groen’ die er voor zorgt dat de oude spoorlijn en omgeving daarvan op een natuurlijke manier met groen wordt

aangekleed. Oftewel, hoe maken we van een spoorlijn een natuurlint?

Dries, die als buurtbewoner zelf betrokken is bij dit initiatief, had aan Landschapsbeheer gevraagd om hulp te bieden; en zo kwam het tot de afspraak om op 18 november, weer of geen weer, gezamenlijk tot beplanting over te gaan. Onze knotploeg was vertegenwoordigd in de personen Lange Hans, Matthijs de

stagiair, Jan de Tolk, Ad en Truusje, Marlies, Nico en ondergetekende. Daar aangekomen bleek het plantgoed al aanwezig. De werkgroep Natuurlint was ook met ca. 12 mensen aanwezig. Na een korte inleiding van Dries en Hans Booij, die ons hielp vanuit de gemeente, togen we aan het werk. De hoeveelheid en variatie aan plantgoed was ongelooflijk: behalve honderden bollen hebben we Wegedoorn, Hop, Brem, Vlier, Hulst, Lathyrus, Sporkehout, Viburnum Opulus, Amerikaanse krentenboom, Roos en nog vele andere heesters en klimmers geplant. Truusje hoorde een paar

langslopende penoze types zeggen “waarom planten ze die zooi niet in hun eigen wijk”. Nou ja.

Tekst: Martin Bakker Arkema Foto’s: Dries Willems

12

Halverwege de dag werd er voor de catering gezorgd: soep (vegetarisch en niet-vegetarisch!), krentenbollen, brood, kaas, vlees en pindakaas voor degene die in staat was zonder mes zijn boterham van pindakaas te voorzien. Zelfs onze Jan was daartoe niet in staat.

De tweede helft van de dag was heftig: af en toe regen maar vooral het feit dat we het steile en hoge talud moesten voorzien van allerlei soorten plantgoed. Gaatje graven, heester erin mikken, putje dempen, kusje erop en de volgende.

In de tussentijd zorgen dat je niet weggleed. Nico’s knieën kregen heel wat te verduren.

Uiteindelijk hebben we de klus geklaard, het was hard werken maar het resultaat was fraai. Onder dankzegging van de werkgroep en de Stichting Oosterspoorbaan gingen we voldaan naar huis.

Er zullen niet veel leden zijn, die weten dat er in de jaren ’90 een voorganger is geweest van het huidige verenigingsblad. Het “Kontaktblad” is gevonden tussen het vele materiaal, dat Reint

in de loop der jaren over de

vereniging heeft verzameld. Ook toen werd er al een verslag ge-maakt van het werk in het veld. In die tijd door Frans Compeer !