1

2

3

Legende van

een Nomade

Alex Mero

4

Originele titel: Legende van een Nomade

© Alex Mero, 2010

Auteur / Uitgever

ISBN 978 9 0813989 0 9

Officiële Website: http://www.alexmero.com

Officiële Blog: http://www.alexmeroblog.com

5

6

Synopsis

Voorwoord

1. Innerlijke Kracht

- Wonder

- Gewaarwording

- Beschouwing

- Keuze

2. Hogere Kennis

- Zoektocht

- Sein

- Oprechtheid

- Bewogenheid

3. Wonderlijke Mysterie

- Gewoonte

- Daad

- Nieuwsgierigheid

- Alternatief

4. Scheppende Kracht

- Waarneming

- Inspiratie

- Realiteit

- Energie

5. Natuurlijke Harmonie

- Samenhang

- Eenheid

- Herinnering

- Waakzaamheid

6. Stuwende Energie

- Openheid

- Relatie

- Stilte

- Verbeelding

7

7. Perfecte Eendracht

- Rede

- Opstand

- Lot

- Gedachte

8. Onbegrensd Vertrouwen

- Overtuiging

- Ontnuchtering

- Schoonheid

- Boodschap

9. Verhoogde Helderheid

- Betrokkenheid

- Geweten

- Diepste Wil

- Zuivere Staat

10. Oneindige Bron

- Aandacht

- Geduld

- Rust

- Opdracht

11. Allesomvattende Wijsheid

- Essentie

- Klaarheid

- Verandering

- Verbondenheid

12. Uiteindelijke Verlossing

- Belofte

Nawoord

Dankwoord

Auteur

8

Synopsis

"Legende van een Nomade" is een inspirerende zoektocht naar de

ware bezieling van het leven. Het is een fascinerend reisverhaal

waarmee, vanuit verscheidene culturele visies en bestaande

filosofieën, het begrip van de levensbestemming wordt toegelicht.

Dit boek beschrijft op bijzondere wijze het fenomeen dat tot stand

komt wanneer kennis en intuïtie samenvloeien, waardoor er een

mysterieuze energie verschijnt. Een kracht die ons zowel inzicht

als vertrouwen geeft in de dag van morgen.

Deze avonturenroman toont ons aan hoe deze kracht ons

bewustmaakt van de diepere betekenis van elke gebeurtenis en hoe

hij ons kan aansporen het onbekende te verkennen.

Wie door de essentie van dit boek wordt aangegrepen, zal de

boodschap op zijn eigen leven reflecteren en bewuster worden

gemaakt van zijn unieke plaats binnen het grote geheel. "Legende

van een Nomade" is een zeer bijzonder boek dat het vermogen

heeft om lezers te inspireren en levensbestemmingen

daadwerkelijk te beïnvloeden.

9

--- Nathan wordt op jeugdige leeftijd op wonderbaarlijke wijze

gered bij een schipbreuk in Zuidoost-Azië. Mauro, de vader van

een van de slachtoffers van de ramp, brengt Nathan naar Europa en

ontfermt zich over hem.

Al snel onderscheidt deze bijzondere jongeman zich door zijn

uitgesproken intuïtief vermogen en door zijn drang om kennis te

vergaren.

Als jong volwassene besluit hij een grote reis aan te vangen, op

zoek naar wat zijn leven waardevoller zou kunnen maken.

Geïnspireerd door zijn innerlijke stem en zijn bijzondere relatie

met het water ontvangt Nathan belangrijke inzichten van mensen

die zijn pad kruisen.

Naarmate hij ouder wordt, wordt Nathan zich bewust van de steeds

grotere invloed van zijn daden op zijn omgeving.

Zo zal hij zijn unieke rol op aarde ontdekken, een levensdoel dat

verder reikt dan zijn verbeelding! ---

Linguïstiek : Eline Hoskens - Jacob Visser

10

Voorwoord

Dit boek nodigt uit om even uit ons persoonlijk verhaal te stappen

en ons te verplaatsen in een ander verhaal. Daarvoor hebben we

onze verbeeldingskracht nodig, een gave waarover wij allen

beschikken en die ervoor kan zorgen dat elk van ons inspraak kan

hebben om dit verhaal te voltooien. Legendes brengen vaak

bijzondere boodschappen mee. Boodschappen die ons een bredere

kijk geven op moeilijk te verklaren. Gebeurtenissen die het diepste

in het menselijke bestaan kunnen raken.

Sinds mijn prille jeugd trachtte ik mijn kijk op het leven te

verruimen en toonde ik interesse voor de verschillende levensvisies

die onze wereld kent. Deze wereld verkennen en op zoek gaan naar

wat de mens bezielt, werden mijn grootste passies. De

ontdekkingen van nieuwe culturen met hun heel eigen

leefgewoonten werkten ontzettend stimulerend. Ik trachtte de zin

van de woorden van de mensen die ik ontmoette te begrijpen en de

oorzaken van hun daden te doorgronden. Door mij vrij in hun

plaatselijke culturele werkelijkheid te laten opgaan, werd ik

gedwongen mijn gedachten opnieuw te ordenen om te begrijpen

wat zich aan mij openbaarde.

Zo leerde ik steeds beter grote verbanden herkennen. En aandacht

te hebben voor verschillende verschijningsvormen van gevoelens

die aanleiding gaven tot de uitdrukkingen van de mensen die ik

ontmoette. Geleidelijk drong ik door tot in een mysterieuze wereld,

de wereld van de gevoelens. Ik leerde begrijpen hoe gevoelens tot

stand komen. Hoe gevoelens trachten te overleven. En vooral

welke relatie wij met onze gevoelens onderhouden.

Naarmate ik deze mysterieuze wereld leerde kennen, werd ik me

steeds bewuster van de oorzaak en de wijze waarop drijfveren,

angsten en vreugdes tot stand komen. Deze inzichten hielpen mij

om beter de diversiteit van het leven in de ruimste zin te begrijpen.

Ik maakte kennis met uiteenlopende vormen van aangeleerd gedrag

en in de eerste plaats met datgene waaraan ik zelf blootgesteld was

11

geweest. Het werd me vanaf toen steeds duidelijker hoe vindingrijk

de mens kan zijn wanneer hij de werkelijkheid tracht te ordenen.

Om de schat aan informatie die zich aan mij openbaarde op de

juiste manier te interpreteren, kon ik steeds terugvallen op een

innerlijke gids. Een gids die mij helderheid en vertrouwen gaf,

door mij telkens opnieuw aan te tonen hoe wonderlijk het leven

wel is.

Deze innerlijke gids was mijn intuïtie. Een kracht waar we

allemaal over beschikken en die ons de tekens die met alle

gebeurtenissen gepaard gaan, kan helpen begrijpen. Een kracht die

ons aanspoort om naar onze ware gevoelens te luisteren. Die ons

steeds dichter in de buurt brengt van datgene waartoe we geroepen

zijn.

Sindsdien ga ik er van uit dat gebeurtenissen nooit toevallig

plaatsvinden. Volgens mij heeft elke gebeurtenis een diepere reden

en beweegt zich steeds binnen een bepaalde cyclus. Zo word ik me

steeds meer bewust van de wonderlijke ordening die er binnen het

universum heerst. Wanneer ik mij over de diepere redenen van het

leven buig, ervaar ik dat we allen over een prachtig geschenk

beschikken. De innerlijke wens die we diep in onszelf koesteren

om op zoek te gaan naar onze levensbestemming.

Het was deze innerlijke wens die mij aanzette tot het schrijven van

dit boek. Een boek dat voortkomt uit een vermenging van oude

wijsheden en anekdotes uit de vele culturen waarmee ik in

aanraking kwam. Het is een verhaal geworden dat, naarmate we

ons tot in zijn kern verdiepen, aantoont hoe we in harmonie kunnen

leven met onze omgeving. Een verhaal dat ons kan helpen om de

reden van ons bestaan beter te leren vatten.

Ik ben verheugd dat ik dit met jullie kan delen en hoop elk van

jullie hiermee een beetje meer bewust te maken van het wonder

van ons bestaan.

12

13

- 1 -

Innerlijke Kracht

14

15

Wonder

Op een ochtend tijdens het regenseizoen, kreeg de kustwacht van

Zamboanga een melding van een ongeluk in de Suluzee. Een zee

die de natuurlijke grens tussen Maleisië en de Filippijnse archipel

vormt. Het schip, "Harap" genaamd, was afkomstig uit Sandakan

in Maleisië en op weg naar het Filippijnse Zamboanga. Een

ongekende storm woedde al enkele dagen. De zee was zeer

onrustig en de eigenwijze golfstromen hadden al verschillende

boten doen kapseizen. Het schip dat vandaag was vernield, was

van een grote omvang. Het was een passagiersboot uit Maleisië.

Het nieuws over de "Harap" ging snel rond en veroorzaakte een

golf van paniek bij de inwoners van Zamboanga en omstreken.

Velen hadden familieleden en kennissen aan boord. Enkele van

hen stelden zich beschikbaar om met de redders mee te gaan

helpen op de plaats van de ramp. Omstreeks negen uur naderden de

eerste fregatten de plaats waar het schip was gezonken. De redders

zagen talloze lijken op het water drijven en beseften dat dit geen

alledaagse storm moest zijn geweest.

In het rapport, dat later door de reddingschef werd opgesteld,

stonden de volgende notities: "Er heerste een mysterieuze sfeer op

de plaats van de ramp. Er was geen geschreeuw, geen noodkreet te

horen,… alleen maar een allesoverheersende en beangstigende

stilte. De lucht was mistig en het water was buitengewoon rustig

geworden. Met uitzondering van de drijvende lichamen deed niets

vermoeden dat er zich hier een ramp had voltrokken. Het leek alsof

de zee zich schaamde voor wat ze had veroorzaakt."

De duikers sprongen in het water om de plaats van het schip te

bepalen. De andere redders zochten naar overlevenden. Het schip

werd snel gevonden met daarin de vele levenloze lichamen. Op het

eerste gezicht waren alle opvarenden verdronken. De reddingschef

was een autoritaire man die al veel had meegemaakt, maar deze

ramp overtrof alles. Toch hield hij er de moed in en toonde geen

teken van zwakte. Hij bleef iedereen aansporen om te blijven

zoeken naar mogelijke overlevenden. De tijd verstreek en daarmee

verminderde ook de hoop op overlevenden. Zowel de redders als

de lokale hulpverleners wilden hun zoektocht staken. Velen waren

getraumatiseerd door het aantal slachtoffers. Ze herkenden

16

familieleden en kennissen. Maar de reddingschef benadrukte

telkens dat niemand mocht rusten voordat alle lichamen

gecontroleerd waren.

Het reddingsteam was al een hele tijd onophoudelijk bezig toen er

plots geroep klonk. Het geroep kwam van achter een van de

fregatten vandaan. Enkele redders haastten zich zwemmend naar

de plaats. Groot was hun verbazing toen ze een kleine jongen

zagen met halflang bruin haar. Hij was naakt en lag op een stuk

drijfhout, rillend van de kou. Aan zijn lichaamsbouw te zien moest

hij ongeveer vijf jaar zijn. Zijn hoofd werd ondersteund door de

hand van de redder die om hulp had geroepen. Diezelfde redder

sprak met tranen van vreugde:

─ Hij ademt, hij ademt nog,… hij leeft!

Enkele redders brachten het jongetje aan dek. Het kind ademde

inderdaad nog, hij was alleen bewusteloos. De reddingschef werd

er onmiddellijk bijgehaald. Hij keek verwonderd naar het jongetje

en controleerde zijn hartslag. Toen hij het hart van het jongetje

hoorde kloppen, riep hij alle redders bij elkaar.

─ Dit is waarvoor we ons hebben ingezet, schreeuwde hij… dit is

onze beloning! Harap! Dat de naam van deze boot voor altijd in

jullie geheugen gegrift moge blijven!

De reddingschef keek het jongetje nog even vluchtig aan en nam

dan een deken om het onderkoelde lichaam van het kind te

bedekken. De redders keken elkaar aan en voelden nu even lichte

blijdschap in deze grote ellende. Hun zoekwerk had iets

opgeleverd! Een van de redders merkte op dat de jongen niet van

hier was. Zijn gelaatstrekken waren anders en ook zijn huidskleur

was bleker. Ook andere redders keken aandachtig, zonder wijzer te

worden over zijn afkomst. Later zouden er meerdere lijken

gevonden worden die een nog veel blekere huid hadden.

De redders bleven verder zoeken, maar helaas werden er geen

levenden meer gevonden. De eerste fregatten keerden met het

jongetje naar de kustpost van Zamboanga terug. Eenmaal in

Zamboanga aangekomen, gaf de reddingschef het bevel het kind

aan te kleden. Daarna werd hij in zijn comateuze toestand naar een

plaatselijk ziekenhuis gebracht. In het rapport dat opgemaakt werd

na de ramp, beschreef de reddingschef verder dat het een wonder

was dat het jongetje als enige de ramp had overleefd. De

reddingschef maakte bewust geen melding van het feit dat het

jongetje naakt gevonden werd. Had hij zich uitgekleed? Was hij

zich aan het wassen op het moment van de ramp? Wat ook de

17

reden mocht zijn, de reddingschef dacht dat het beter was dat niet

te vermelden om niet voor opschudding te zorgen.

In de dagen die daarop volgden, bleef het jongetje in coma. Het

identificeren van de passagiers was volop aan de gang. Aan boord

zaten hoofdzakelijk mensen uit Maleisië en uit de Filippijnen. De

passagiers met het blekere huidtype waren afkomstig uit België en

Nederland. Het ging om een kleine groep kunsthistorici die aan

boord van de “Harap” de overtocht naar De Filippijnen wilde

maken.

De Belgische autoriteiten werden, samen met de Nederlandse,

geïnformeerd over de schipbreuk en over het jongetje dat de ramp

had overleefd. In het rapport zaten foto‟s en een duidelijke

beschrijving van de fysische kenmerken van het kind. De families

van alle slachtoffers werden ingelicht maar geen enkel familielid

herkende het jongetje!

Wie wel interesse toonde, was de vader van Dunia, een van de

overleden kunsthistorici. Mauro had zijn enige dochter verloren.

Dunia woonde al enkele jaren in het Maleisische Kuala Lumpur.

Mauro nam contact op met de Belgische instanties en zei dat hij

zijn dochter Dunia al enkele jaren niet meer had gezien. Misschien

was ze ondertussen wel moeder geworden. Daarom wilde hij graag

meer weten over het jongetje. Mauro kreeg enkele dagen later de

volledige informatie. Dat gebeurde op een vrijdag, precies om

twaalf uur. Enkele uren nadat hij de gegevens ontving, nam hij

contact op met het ziekenhuis in Zamboanga. De directie van het

ziekenhuis informeerde hem over het feit dat het jongetje een paar

uur daarvoor uit coma was ontwaakt. Toen Mauro vroeg naar het

exacte tijdstip dat het kind uit zijn coma was ontwaakt, kreeg hij

als antwoord dat dit net voor de middag had plaatsgevonden.

Mauro vond het opmerkelijk dat dat precies overeenkwam met het

tijdstip waarop hij de gegevens had ontvangen.

Mauro was een charismatische vijftiger die al veel van de wereld

had gezien. Hij besteedde veel aandacht aan ongewone feiten en

zag dit niet als een toevallig voorval. Hij besloot om naar de

Filippijnen te vertrekken en daar het jongetje op te zoeken. Om

geen argwaan te wekken, verklaarde Mauro aan het plaatselijke

ziekenhuispersoneel dat hij de grootvader van het jongetje was en

dat de moeder een van de overledenen aan boord van de "Harap"

was. Mauro verbleef enkele dagen naast het bed van het jongetje

en verzorgde hem als een liefdevolle vader. Hierdoor groeide er

steeds meer affiniteit tussen beiden. Mauro had ondertussen

18

uitsluitsel gekregen dat het jongetje onmogelijk zijn kleinkind kon

zijn. Zijn dochter Dunia was nooit zwanger geweest en van adoptie

was er ook geen sprake. Voor Mauro veranderde er niets.

Integendeel, de man groeide meer en meer in zijn rol van

grootvader en had het jongetje ondertussen zelfs een naam

gegeven, Nathan! Waar het kind vandaan kwam, had Mauro nog

steeds niet kunnen ontdekken, want het jongetje had nog geen

enkel woord uitgesproken. Nathan had geen moeite om klanken

voort te brengen, maar kon blijkbaar niets bij naam noemen.

Mauro vond dit wel zeer vreemd. Nathan leek helemaal niet

getraumatiseerd. En een kind van vijf jaar moest toch in staat zijn

om te spreken. Mauro zei er niets over en leerde Nathan enkele

Franse woorden om geen argwaan te wekken over zijn afkomst.

Nathan zelf voelde zich met de dag beter. Volgens de dokters had

hij geen enkele psychische of fysische verwonding aan de ramp

overgehouden. Langzaamaan merkte Mauro op wat voor een

levendig kind Nathan was. Een kind dat vooral opviel door zijn

grote nieuwsgierigheid. Er werd wel iets eigenaardig door een

verpleegster opgemerkt. Telkens als ze Nathan een kruik water

bracht, was de kruik al na enkele minuten leeg. De verpleegster

had Nathan in het oog gehouden en gezien hoe hij telkens de kruik

naar zijn mond bracht en langzaam dronk tot de kruik leeg was. Ze

sprak hierover met een collega. Toen de twee verpleegsters dit aan

Mauro meldden, nam hij de proef op de som. De volgende ochtend

kocht hij enkele flessen water in een kruidenierszaak. Hij schonk

steeds een groot glas in en gaf het aan Nathan. Dat deed hij een

keer of twintig achter elkaar. Elke keer dronk Nathan zijn glas

helemaal leeg. Mauro was hierdoor geïntrigeerd en observeerde

Nathan voor een lange tijd, maar kon dit niet verklaren. Om het

verplegende personeel niet te verontrusten, gaf hij de schuld aan de

hoge temperatuur in het ziekenhuis. Het was natuurlijk maar een

onbeduidende uitleg, maar Mauro had de verpleegsters in enkele

dagen zo kunnen overtuigen van zijn beschermende intenties ten

opzichte van Nathan dat ze er verder met niemand over spraken.

Ondertussen was Mauro met de lokale politiecommissaris bevriend

geraakt. Hij bleek bekend te staan als een invloedrijk man in

Zamboanga. Mauro had hem gevraagd om zo snel mogelijk alle

documenten in orde te brengen zodat hij Nathan naar België kon

repatriëren. Hij benadrukte dat hij zich niet te veel tijdverlies kon

veroorloven vanwege zijn zakelijke verplichtingen. Mauro stelde

19

de commissaris voor hem hiervoor te vergoeden als hij de

procedure kon bespoedigen.

─ Als u hiervan uw prioriteit maakt, zal ik u zeer dankbaar zijn",

knipoogde hij.

Twee dagen later kwam de politiecommissaris hem de nodige

documenten brengen. Mauro boekte de terugvlucht en reisde met

Nathan naar België.

Eenmaal in België zorgde Mauro ervoor dat hij aangeduid werd als

voogd van Nathan. In zijn kennissenkring vertelde Mauro dat

Nathan al eerder geadopteerd was geweest door Dunia, zijn

dochter. Aangezien zij overleden was, leek het voor iedereen

aannemelijk dat Mauro de voogdij op zich nam. Mauro werkte als

correspondent voor een belangrijke krant en moest soms lang in

het buitenland verblijven. Tijdens zijn afwezigheid schakelde hij

de hulp in van zijn jongere zus. Zij zorgde vaak voor Nathan.

Nathan groeide op in Brussel.

De economie in de Belgische hoofdstad had een hoogtepunt bereikt

en trok een groot aantal mensen uit het Middellandse-Zeegebied

aan. Velen kwamen hun geluk in de Belgische hoofdstad zoeken en

zouden er niet meer weggaan. Die verschillende nationaliteiten

gaven de stad een zuidelijke sfeer. Het was een boeiende tijd om in

deze stad te vertoeven. Vooral op latere leeftijd zou Nathan

beseffen in welke rijkdom aan talen en culturen hij was

opgegroeid. Nathan woonde samen met zijn vader op de hoogste

verdieping van een herenhuis dat uitzicht gaf op het

Weldoenersplein, een van de typische buurtpleinen die de stad rijk

is. Mauro zelf was afkomstig uit Andalusië in Zuid-Spanje en

woonde sinds lang in België. Hij was opgegroeid in Mojacar, een

dorp aan de Middellandse Zee.

Mauro keerde, zoals veel vreemdelingen uit Brussel, elk jaar naar

zijn geboortestreek terug. Nergens ter wereld voelde Mauro zich

beter dan in Andalusië. Ook al had hij zoveel gereisd, niets kon dat

gevoel evenaren. Nathan keek ook altijd uit naar de vakanties in

Andalusië. Hij verbleef er elke zomer een maand of langer. Het

werd zijn tweede thuisland. De lange autoritten naar Zuid-Spanje

waren op zich al onvergetelijk. De beelden van de landschappen,

versierd met oneindige rijen bomen met amandelen, sinaasappels

en olijven, zouden voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. De

mooiste momenten vonden plaats wanneer ze in de verte de

witgekalkte huizen van Mojacar konden aanschouwen om dan

verwelkomd te worden door alle familieleden.

20

Mauro had in zijn jeugd de kans gekregen om in Granada te

studeren. Daar had hij lessen wijsbegeerte gevolgd en meerdere

talen geleerd. Al heel vroeg koesterde hij de ambitie om de wereld

te verkennen. Alvorens naar België te emigreren, had hij een tijd

als douanier gewerkt in de haven van Almeria. Vanuit zijn

grenspost had hij dagelijks boten heen en weer zien vertrekken.

Dat versterkte zijn droom om te reizen nog meer. Toen Mauro

genoeg had gespaard voor zijn eerste reis, vertrok hij naar België.

Hij had België uitgekozen omdat een van zijn ooms al in Brussel

woonde. Dat leek hem de ideale plek om de eerste maanden te

verblijven.

Voor zijn vertrek had Mauro zijn jongere zus beloofd dat ze mocht

volgen, nadat hij zelf een eigen plek zou hebben gevonden. Drie

maanden na zijn aankomst huurde Mauro een flat en liet hij zijn

zus naar België komen. Het toeval zorgde ervoor dat Mauro zou

trouwen met een vriendin van zijn zus. De twee leerden elkaar

kennen in België. Ze was afkomstig uit Leuven, een aangename

Belgische provinciestad met een groot aantal studenten uit alle

hoeken van de wereld. Dunia was hun enige kind. Enkele jaren

voor de dood van Dunia was Mauro‟s vrouw aan loodvergiftiging

overleden. Haar zenuwstelsel was zwaar aangetast door het lood

van de waterleidingen in haar ouderlijk huis, waaraan zij jarenlang

was blootgesteld. Mauro had het tijdens de maanden voor en na de

dood van zijn vrouw niet gemakkelijk gehad. Hij zocht zijn

toevlucht vooral in zijn werk. Dunia kon hem niet vergeven dat hij

zo weinig tijd had besteed aan haar zieke moeder. Daardoor was de

pijn nog groter geweest toen Mauro de dood van zijn dochter had

vernomen. Hij had het nog zo graag met haar willen uitpraten maar

had hiervan geen prioriteit gemaakt.

Mauro werkte nog steeds als correspondent en werd als een van de

specialisten op het gebied van de internationale politiek gezien. Hij

was een zeer goede spreker en gaf veel lezingen. Mauro werd

vooral geapprecieerd voor zijn scherpzinnigheid en zijn groot

overtuigingsvermogen. Twee eigenschappen die Nathan ook sterk

zou gaan ontwikkelen. Nathan kreeg een uiterst degelijke

opvoeding van Mauro, die hij als zijn vader beschouwde. Hij

ontwikkelde zich tot een buitengewoon intelligente jongen. Mauro

had Nathan ondertussen openlijk gezegd op welke manier hij hem

naar België had gebracht.

Nathan onderscheidde zich vooral van zijn vrienden en

klasgenoten door zijn vernuft en zijn altijd ontspannen houding.

21

Nathan beschikte ook over een bijzonder vermogen. Hij kon

namelijk ongewoon lang onder water blijven zonder verse lucht in

te ademen! Nathan was zich als klein kind niet eens bewust van

deze gave. Hij dacht dat er wel meer mensen waren die daartoe in

staat waren. Het gebeurde pas tijdens een vakantie in Italië dat

Nathan geconfronteerd werd met de uitzonderlijkheid van zijn

gave. Mauro had toen samen met vrienden een villa gehuurd in

Sorrento, een stad aan de Napolitaanse kust. Op een dag had

Gianni, een van de vaders die was meegereisd, voorgesteld om een

boottocht te maken langs de kust. Ze hadden toen voor een

volledige dag een boot met bestuurder gehuurd om de eilanden

Capri en Ischia te bezoeken. In volle zee maakten sommigen een

duik in het water. Zonder dat iemand het in de gaten kreeg sprong

Nathan in het water. Toen Anna, een vriendin, de lange

afwezigheid van Nathan opmerkte, brak er lichte paniek uit aan

boord. Iedereen ging meteen op zoek naar Nathan. Mauro en de

andere mannen doken het water in. Niemand zag Nathan, de

paniek steeg per seconde! Toen Nathan plots boven water kwam,

was hij zich niet eens bewust van de paniek die hij had

veroorzaakt. Iedereen was zo van slag dat er besloten werd om

meteen terug te keren.

Tijdens de terugweg werd aan Nathan gevraagd waar hij zo lang

was geweest. Hij antwoordde dat hij tot aan de bodem was

gedoken. De bestuurder van de boot zei dat hij dat moeilijk kon

geloven omdat de bodem wel vijftig meter diep was. Hij voegde

eraan toe dat het onwaarschijnlijk was dat een kind zo lang zonder

lucht kon blijven. Nathan bleef echter herhalen dat hij de waarheid

sprak. Mauro, die in de gaten kreeg dat dit geen gewone situatie

was, reageerde op een verrassende manier. Hij maakte zich voor de

ogen van zijn vrienden boos op Nathan en verweet hem op strenge

toon het spelletje dat hij had gespeeld om iedereen in paniek te

brengen. Mauro's ware bedoeling was, ervoor te zorgen dat zijn

vrienden verder geen vragen meer zouden stellen. Tegen hen zei

hij dat Nathan zich had verstopt en dat hij wel meer van zulke

streken uithaalde! Nathan begreep niet wat er juist gaande was

maar hij wist wel dat het beter was om op dit moment gewoon te

zwijgen.

Later op de avond, toen Mauro en Nathan alleen waren, vertelde

hij dat hij helemaal niet kwaad was geweest en hem geloofde. Hij

zei zijn kwaadheid te hebben geveinsd voor Nathan‟s eigen

bestwil. Mauro vroeg meer details over wat zich onder water had

22

afgespeeld. Nathan zei opnieuw dat hij naar beneden was

gezwommen en daar zo lang was gebleven omdat er een oude boot

op de bodem lag. Hij had rustig de tijd genomen om die te

bekijken. Wanneer Mauro vroeg hoe lang hij onder water was

gebleven alvorens terug naar boven te keren, merkte hij dat Nathan

niet begreep waarom dat zo belangrijk was! Mauro herhaalde zijn

vraag, waarop Nathan vreemd antwoordde:

─ Een minuut of tien, denk ik!

Pas nu drong het ten volle tot Mauro door dat Nathan een gave

had. Hij legde hem uit hoe bijzonder deze eigenschap wel niet was

en drukte Nathan op het hart, om dit voor zich te houden. Nathan

vroeg of Mauro wist hoe het kwam dat hij dat kon. Mauro moest

hem het antwoord schuldig blijven, maar zei dat het zo opmerkelijk

was, dat er zonder twijfel een bijzondere reden voor zou zijn.

Volgens Mauro was het een gave die iets goeds betekende. Nathan

moest zich niet ongerust maken. Hij vertelde hem dat het ooit

duidelijk zou worden waarom hij over die gave beschikte.

Wanneer Mauro de kamer wilde verlaten, stelde Nathan nog een

laatste vraag. Hij vroeg hem naar de betekenis van "Il Dono".

Mauro wist niet meteen wat het betekende maar hij ging ervan uit

dat het Italiaans was. Mauro vroeg waarom hij dat wilde weten.

Nathan antwoordde dat die naam te lezen was op de boot onder

water. De volgende dag reed Mauro alleen terug naar de kustplaats,

dicht bij de locatie waar het voorval zich had afgespeeld. Hij wilde

nagaan of de mensen daar iets wisten van een gezonken boot. Het

volledige verhaal kreeg Mauro te horen op het plaatselijke

gemeentehuis. Er was inderdaad jaren geleden een boot gezonken

rond de plaats waar Mauro gisteren met zijn vrienden was gaan

duiken. Het verhaal werd helemaal intrigerend toen hij de naam

van de boot vernam; "Il Dono". De gemeenteambtenaar voegde

eraan toe dat dat Italiaans was voor "De Gave"!

23

Gewaarwording

Het was nu bijna zeven jaar geleden dat Nathan van de "Harap"

gered was. Op de geboorteakte die Mauro later had laten opmaken,

had hij de dag dat Nathan uit de coma was ontwaakt als

geboortedag gekozen. Aangezien Nathan ongeveer vijf jaar werd

geschat op de dag van zijn redding, had Mauro het jaar van

geboorte op vijf jaar eerder laten registreren. Dat maakte dat

Nathan deze zomer officieel twaalf zou worden.

Het was een mooie zondagochtend. Via een klein dakraam straalde

de zon in Nathan‟s slaapkamer. Nathan werd gewekt door

zingende vogels die vrolijk in koor de lente verwelkomden. Het

was dan ook een lange winter geweest. Nathan moest nergens heen

en kon rustig in bed blijven liggen. Het was leuk om even aan niets

te hoeven denken en om nergens te hoeven te zijn. Nathan richtte

zijn blik op een poster die hij ooit op straat had gevonden en in zijn

kamer had opgehangen. Het was een afbeelding van een blauwe

zee met daarop een donkerblauwe zeilboot. Het beeld bracht

tijdens de kille winterse dagen een zomers gevoel in de kamer.

Nathan bekeek de poster aandachtiger en wilde plotseling weten of

er iets in de zeilboot lag. Een zonnestraal speelde hem parten en

verhinderde hem dat te kunnen zien. Om het na te kunnen gaan,

moest Nathan zijn bed uit, maar daar had hij weinig zin in omdat

hij warm onder de dekens lag. Hij trachtte aan iets anders te

denken, maar de vraag of er iets in de zeilboot lag, liet hem niet

los. Hoe meer hij erover nadacht, hoe nieuwsgieriger hij werd.

Nathan werd onrustig en wilde het nu weten. Hij wilde dat doen

zonder uit zijn bed te komen en plaatste zijn handen op de grond

om de poster te kunnen zien vanuit een andere invalshoek. Hoe ver

Nathan zich ook uitstrekte, hij kreeg het niet te zien. Het zonlicht

scheen net op dat deel van de poster dat hij meer in detail wilde

bestuderen. Uiteindelijk sprong hij in een beweging uit bed, maar

door de beweging stootte hij tegen het nachttafeltje. Zijn oude

wekker viel op de vloer en liep af. Nathan was nu zo nieuwsgierig

geworden dat, voordat hij de wekker afzette, hij eerst de poster

ging inspecteren. Geknield voor de zeilboot stelde hij vast dat er

onder die grote witte zeilen een oude wereldkaart lag.

24

Nathan zette zijn wekker af, ging weer op bed liggen en sloot nog

even zijn ogen. De wekker had Mauro, die net terug was van een

lange reis, wakker gemaakt. Toen Nathan zijn ogen opende,

ervaarde hij iets wat hij later zou beschrijven als een helder

moment. Hij vroeg zich af hoe een gedachte, en dan nog zo

onbenullig, hem zo ineens kon inpalmen. Het verwonderde hem

dat zoiets banaals plots zo belangrijk kon worden. Nathan bleef zo

een tijdje in gedachten verzonken tot hij verstoord werd door de

stem van zijn vader die hem riep om te komen ontbijten. Nathan

stond op, kleedde zich aan en ging naar de wastafel om zich op te

frissen. Het water voelde zeer verkwikkend aan. Het leek alsof hij

steeds wakkerder werd. Hij hield zijn twee handen boven de

wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel zonder zich af te drogen.

Hij dacht opnieuw aan wat zich net had afgespeeld en besloot het

met zijn vader te bespreken. Nathan draaide de kraan dicht en ging

naar de keuken.

Mauro was de weekendkrant aan het lezen en verwelkomde hem

met een stevige omhelzing. Ze hadden elkaar drie weken niet

gezien en waren blij elkaar terug te zien. Nathan kuste zijn vader

en ging aan tafel zitten. Mauro maakte een omelet klaar en sprak

de volgende wijze woorden:

─ Onthoud dat een goed ontbijt zeer belangrijk is. Je weet nooit

wat de dag nog zal brengen!

Nathan herkende meteen de typische manier waarop zijn vader

boodschappen overbracht. Mauro keek naar zijn zoon met een

zekere bewondering. Nathan was niet alleen uiterst intelligent, hij

was ook een mooie atletische jongeman geworden. De grote passie

van Nathan was in het water te vertoeven. Niets gaf hem een groter

gevoel van vrijheid. Hij ervaarde het water ook steeds als een

geheimzinnige inspiratiebron. Nathan had niemand ooit over zijn

gave verteld en zorgde er steeds voor dat niemand het in de gaten

kreeg. Zijn vader was de enige persoon die wist dat hij zo lang

onder water kon blijven. Nathan realiseerde zich goed hoeveel

geluk hij had dat Mauro in zijn leven was gekomen en hoeveel hij

aan hem te danken had. Hij had hierover zijn gedachten in een

brief vastgelegd en had die op het bureau van Mauro gelegd.

Mauro had de brief de vorige avond nog voor het slapengaan

gelezen. Het was een oprechte, zelfs emotionele brief.

─ Ik heb geen gemakkelijke weken achter de rug, vertelde Mauro

en je brief kwam op een goed moment. Het heeft me echt ontroerd.

25

─ Ik wilde tijd nemen om je te bedanken, zei Nathan, en wilde je

goed laten weten wat je voor mij betekent.

─ Ik ben blij met de band die we hebben. Ik denk dat je verbaasd

zou zijn als je wist hoe vaak ik me, als ik het moeilijk had, aan jou

heb opgetrokken.

─ Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat je dicht bij me in de

buurt bent terwijl je ver weg bent. Raar, toch?

─ Onze gevoelens zeggen veel meer dan onze gedachten.

Misschien was ik tijdens die bewuste momenten ook net aan jou

aan het denken.

Mauro was een fervente lezer van filosofische literatuur. Hij was

niet alleen een geletterde man maar had ook een bijzondere

mensenkennis. Hij bezat vooral het vermogen om mensen goed aan

te voelen tijdens gesprekken. Het was ook alsof hij altijd zei wat er

op dat moment gezegd moest worden.

Mauro nam de pan van het vuur, zette de omelet op tafel en

verdeelde deze. Daarna nam hij twee grote glazen uit de kast, vulde

ze met appelsap en ging weer zitten.

─ Weet je wat me vooral blij maakte toen ik je brief las? Het feit

dat je die had geschreven zonder dat daar enige specifieke

aanleiding toe was.

─ Het gebeurde spontaan, inderdaad, ik moest denken aan alles wat

je voor mij doet.

─ Dankbaarheid is de herinnering van het hart.

Vader en zoon genoten ervan weer samen te zijn. Nathan was zoals

altijd nieuwsgierig naar wat zijn vader had gezien en meegemaakt

tijdens zijn reis. Deze keer had Mauro samen met een

televisieploeg verschillende steden bezocht in Oost-Europa. De

eerste reportage was in het Tsjechische Praag opgenomen, de

tweede in Bratislava in Slowakije en de laatste in Boedapest in

Hongarije. Mauro was onder de indruk geweest van de pracht van

deze steden en van hun boeiende cultuur.

Na het ontbijt ruimden ze de tafel af terwijl ze van gedachten

wisselden over wat nu precies het denkgedrag van mensen bepaalt.

Nathan moest nu opnieuw denken aan wat hem in zijn kamer was

overkomen. Hij wilde weten hoe Mauro dat zou interpreteren.

─ Word je ook soms volledig in beslag genomen door een

specifieke gedachte, alsof er op dat ogenblik niets belangrijker

lijkt?

Mauro keek Nathan aan en voelde goed het belang van deze vraag

aan.

26

─ Ja, dat gebeurt bij mij ook… telkens als ik een teken herken!

─ Een teken herkennen? vroeg Nathan.

─ Ik weet dat, als er spontaan een gedachte in me opkomt, het niet

zomaar gebeurt, maar dat ik er een betekenis aan moet trachten te

geven.

─ Zoals je vaak zegt dat toeval niet bestaat?

─ Zo is het, zo kan je leren om signalen te herkennen.

─ Wat bedoel je met signalen?

─ Tekens of signalen zijn er om je te helpen tijdens je persoonlijke

ontwikkeling. Door ze te leren interpreteren, brengen ze raad bij

het maken van je keuzes.

─ Hoe herken je tekens?

─ Door op je gevoel te vertrouwen.

─ Verschijnen er vaak tekens?

─ Naarmate je leert luisteren naar je gevoel zal je merken dat er

steeds meer tekens verschijnen.

─ Zijn er tekens voor iedereen?

─ Tekens zijn er voor iedereen, maar enkel wie er voor openstaat,

kan ze waarnemen!

Nathan was opgetogen door wat hij hoorde. Zover zijn geheugen

reikte, had hij altijd genoten van de dialogen met zijn vader. Hij

voelde het aan als voeding voor zijn geest en ook al begreep hij

niet altijd alles meteen, vroeg of laat werd het wel duidelijk.

Omdat het zo lang geleden was dat Mauro en Nathan nog eens

rustig de tijd hadden genomen om met elkaar van gedachten te

wisselen, besloten ze om de dag samen door te brengen. Nathan

ruimde zijn kamer op terwijl Mauro nog de laatste hand legde aan

een persartikel dat hij vandaag nog aan een collega in Antwerpen

moest bezorgen. Na de middag kwamen ze in de Antwerpse

havenstad. Mauro reed naar de Schelde, de rivier die door de stad

loopt en parkeerde daar zijn wagen. Nathan nam een deken uit de

koffer en wandelde aan de zijde van zijn vader in de richting van

het water. Mauro koos een rustige plek aan de oever. Ze hadden

lekkere snacks meegenomen en een thermoskan gevuld met warme

thee. Alles was aanwezig om dit kostbare moment te vullen met

hun lievelingsbezigheid, rustig van gedachten wisselen. Nathan

nam als eerste het woord:

─ Ik wil het nog eens hebben over tekens.

─ Wat wil je graag weten?

─ Hoe kunnen we tekens juist verklaren?

27

─ Door onze innerlijke kracht te leren vertrouwen en er beroep op

te doen.

─ Bedoel je onze kleine stem?

─ De naam die we eraan geven, doet er niet toe. Innerlijke kracht,

kleine stem, intuïtie en nog andere benamingen, betekenen vaak

hetzelfde. Wat belangrijker is, is dat we deze kracht binnen onszelf

leren vrijmaken.

─ Hoe kunnen we deze kracht vrijmaken?

─ Wanneer we ons meer door ons gevoel laten leiden, kijken we

op een bewustere manier naar het leven. We laten dan toe dat onze

innerlijke kracht ons inzichten verschaft over de boodschappen die

elke situatie met zich meebrengt.

Het gesprek met zijn vader eiste de volledige aandacht van Nathan.

Hij wilde alles goed begrijpen en niets vergeten. Nathan voelde dat

hij vandaag iets te horen kreeg dat hem zijn hele leven zou dienen.

Mauro stond op en wandelde tot aan het water. Daar aangekomen,

knielde hij en bleef zo enkele minuten voor zich uitstaren. Toen

Mauro was teruggekeerd, stelde hij voor om naar het stadscentrum

te wandelen. Onderweg pakte Nathan de draad weer op:

─ Hoe nuttig zijn deze boodschappen?

─ Ze helpen ons een onderscheid te maken tussen wat al dan niet

van belang is voor onze persoonlijke ontwikkeling.

─ Moeten we er niet eerst zeker van zijn dat we de boodschappen

juist verklaren?

─ Zekerheid beperkt ons. Wat belangrijker is, is vertrouwen

zoeken.

─ Kunnen we wel leven zonder zekerheid?

─ Ja, als we beseffen dat we slechts van weinig dingen, misschien

wel van niets, echt zeker kunnen zijn.

─ Is onzekerheid niet eerder een zwakte?

─ Veel mensen denken zo, met als gevolg dat ze vaak datgene, wat

ze hebben aangeleerd, als de enige ware kennis beschouwen en

zich er levenslang aan blijven vastklampen.

─ Iets is me niet duidelijk. Waar geen zekerheid is, kan toch enkel

twijfel zijn?

─ Twijfel maakt nieuwsgierig en leidt naar meer inzicht.

─ Maar hoe kunnen we vertrouwen hebben als we steeds blijven

twijfelen?

─ Wanneer we zeker zijn van iets, staan we niet meer open voor

andere mogelijkheden. En dat is net wat ons belet onze kennis te

verruimen!

28

─ Zekerheid verhindert ons dus om iets in twijfel te trekken.

─ Zo is het. We kunnen dus beter onze innerlijke kracht leren

ontwikkelen en daarop vertrouwen. Zo blijven we de kennis

vergaren die noodzakelijk is voor onze persoonlijke evolutie.

─ Heeft onze innerlijke kracht het dan altijd bij het rechte eind?

Wat als we ons vergissen?

─ Alle gebeurtenissen, zelfs de vervelende of angstige, kunnen ons

meer vertrouwen geven. Ervaringen zijn noodzakelijk om onze

innerlijke kracht vrij te maken. Op die manier werken we aan onze

grote taak, het vergroten van onze kennis.

─ Heb je mij niet geleerd dat onze grootste taak het liefhebben is

van onze naasten?

─ Zuivere kennis en zuivere liefde zijn een en hetzelfde.

Nathan keek zijn vader onbegrijpend aan. Mauro verduidelijkte

zijn gedachte:

─ Zuivere kennis is weten wat goed is. Zuivere liefde is doen wat

goed is. Hoe meer je weet wat goed is, hoe meer je zult doen wat

goed is!

─ Worden goed en slecht niet door elk van ons anders ervaren?

─ Iedereen baseert zich op zijn waarneming om goed van slecht te

onderscheiden. Vandaar het belang steeds open te staan voor

nieuwe visies om zo onze perceptie te durven aanpassen.

─ Onze visies waarop?

─ Vooral op onze eigen mogelijkheden en op de doelen die we

nastreven in het leven.

Nathan moest nu even tot rust komen. Hij trachtte alles wat hij

vandaag van zijn vader had gehoord op een rijtje te zetten. Hij had

geleerd dat gedachten tekens bevatten waarvoor we steeds moeten

openstaan. Daaruit kunnen we boodschappen afleiden die ons

helpen bij het maken van keuzes. Om deze boodschappen juist te

kunnen interpreteren moeten we onze innerlijke kracht

ontwikkelen en op deze kracht vertrouwen. Zo kunnen we meer

inzicht krijgen in onze mogelijkheden en in onze persoonlijke

evolutie.

Wat Nathan op die dag in Antwerpen leerde, inspireerde hem

ontzettend. Het was alsof hij nu beter begreep wat hij altijd al

geweten had. Het had hem een ontzettend voldaan gevoel gegeven

en hij snakte naar nog meer kennis. Het was voor Nathan ook

duidelijk geworden wat hij het liefst zou doen in zijn leven. Hij

wilde kennis vergaren door gesprekken aan te gaan. Niets bracht

hem meer voldoening dan zijn visie te verbreden op de meest

29

fundamentele vragen over de mens en de wereld. Nathan besefte

hoe gelukkig hij mocht zijn dat Mauro over een indrukwekkende

bibliotheek beschikte. Nathan zou de volgende jaren ontelbare

boeken lezen. De belangrijkste vragen die in hem opkwamen,

schreef hij op en besprak hij regelmatig met zijn vader.

30

Beschouwing

Nathan was nu zeventien jaar oud. Op deze zonnige herfstdag had

hij gepland zijn recentste vragenlijst door te nemen met zijn vader.

Dat gebeurde in het Atomium Park, het Brusselse park waar het

monument met de negen imposante sferen te zien is. Toen Nathan

en Mauro in het park aankwamen, merkten ze dat het drukker was

dan verwacht, maar dat stoorde hen niet. Ze wisten dat, als ze

eenmaal goed in de ban waren van hun gesprekken, alles wat zich

rondom hen afspeelde hun aandacht niet zou afleiden. Mauro ging

ijsjes kopen en nam daarna plaats op een bank naast Nathan. De

volgende uren werden er zoals verwacht vruchtbare gesprekken

gevoerd.

Toen gebeurde er iets dat Nathan altijd bij zou blijven. Een collega

van Mauro kwam langs. De collega merkte Mauro op en kwam

zijn richting uit. Mauro stond op en ging hem tegemoet. Nathan

bleef zitten en trachtte de communicatie tussen Mauro en zijn

collega op afstand te begrijpen. Het analyseren van hoe mensen

onderling communiceren was iets dat Nathan vaak bezighield.

Nathan merkte dat zijn vader met veel aandacht luisterde en zelf

maar af en toe het woord nam. Dat maakte Nathan nieuwsgierig.

Nadat het gesprek was afgelopen nam Mauro afscheid van zijn

collega en gaf een teken aan Nathan om naar hem toe te komen. Ze

liepen rustig terug naar de auto. Onderweg vroeg Nathan of Mauro

zijn collega al lang kende. Nathan wilde graag weten waarover het

gesprek ging. Mauro herkende zijn zoons nieuwsgierigheid en zei

dat ze elkaar slechts oppervlakkig kenden, ook al werkten ze al

jaren samen.

─ Sommige mensen laden ons met energie, anderen vergen vooral

energie. Het heeft vaak te maken met de doelen die elk van ons

nastreeft. Onze doelen bepalen niet alleen wie we zijn, maar ook

hoe we met anderen omgaan.

─ Hoe kunnen we het beste weten of we de juiste doelen

nastreven?

Mauro wachtte even alvorens te antwoorden.

─ Herinner je je ons gesprek over onze innerlijke kracht?

─ Ja, zeer goed zelfs.

31

─ Hoe bewuster we zijn van deze kracht, hoe meer inzicht we

krijgen in de juistheid van de doelen die we nastreven. Wie zich

niet bewust is van zijn innerlijke kracht, heeft daarin dan ook

weinig of geen inzicht.

─ Streven mensen vaak verkeerde doelen na?

─ Dat kan je aanvoelen door aandacht te hebben voor de energie

die ze uitstralen.

Nathan dacht even na.

─ Hoe zit het met jouw collega?

─ Mijn collega is iemand die zeer competitief is ingesteld. Hij

behoudt graag de controle en tracht steeds, bewust of onbewust,

zijn omgeving te manipuleren.

─ Weet hij dat zelf ook?

─ Hij gaat ervan uit dat dit de beste manier is om met mensen om

te gaan.

─ Heb je hem daar al op gewezen?

─ Ik heb het al enkele keren geprobeerd maar ik moet voorzichtig

zijn. Het zou niet goed zijn als we daarover een oordeel vellen.

─ Waarom niet?

─ Enerzijds omdat we er nooit helemaal zeker van mogen zijn dat

we het bij het rechte eind hebben en anderzijds omdat mensen die

verkeerd handelen meer baat hebben bij begrip dan bij een

terechtwijzing.

─ Wil dat zeggen dat we moeten begrijpen en niet oordelen?

─ Zo zullen je woorden meer effect hebben.

─ Kunnen we op die manier iemand veranderen?

─ Dat mag op zich onze bedoeling niet zijn. Wat beter is, is om

samen met die persoon na te gaan wat zijn werkelijke motivatie is.

Zo is er meer kans dat hij zelf inziet dat zijn gedrag storend is.

─ Hoe kan je dat doen zonder te oordelen?

─ Door, net als Socrates, de juiste vragen te stellen!

─ Ik begrijp nu waarom je collega telkens even stil bleef nadat jij

aan het woord was geweest; Je wist hoe je hem aan het denken kon

zetten.

─ Dat noemt men het spreken dat stil maakt!

Nathan had al veel informatie gekregen maar wilde nog niet

ophouden.

─ Denk je dat je collega het goed begrepen heeft?

─ Als hij het belangrijk genoeg vindt om hierover na te denken, is

er een grote kans dat hij mijn boodschappen zal begrijpen.

─ Wat ongetwijfeld zijn gedrag zal beïnvloeden.

32

─ Precies. In dat geval krijgt onze ontmoeting ook een betekenis

voor hem. Het zal dan geen louter toeval geweest zijn dat we

elkaar hebben ontmoet!

─ Hij zal het dan als een teken zien?

Mauro knikte. Nathan sprak verder:

─ Alles hangt dus af van wat wij besluiten te doen met

zogenaamde toevalligheden.

─ Wanneer je dat goed begrijpt, kan je een onderscheid maken

tussen degenen die hun leven als een heleboel toevalligheden zien

en anderen die bewust zoeken naar de diepere betekenis van

gebeurtenissen in hun leven.

─ Ik heb altijd aangevoeld dat het leven meer betekent dan wat het

lijkt.

─ Dat geldt zeker voor jou!

Nathan wist dat zijn vader het over de miraculeuze redding had.

─ Kan de ontmoeting met je collega ook een betekenis hebben

voor mij?

─ De redenering geldt net zo goed voor mijn collega als voor jou.

Als dit gesprek jou tot nieuwe inzichten brengt, zal het ook voor

jou geen toeval zijn dat we ervoor gekozen hebben om juist

vandaag naar deze plaats te komen.

Nathan volgde het denkwerk van zijn vader en werd er steeds meer

door gefascineerd. Mauro vervolgde:

─ Door ons gesprek heb je dingen bijgeleerd, zoals het subtiel

meegeven van boodschappen door de juiste vragen te stellen.

─ Dat klopt.

─ Als jij daardoor de gewoonte kweekt om vragen te stellen die tot

nadenken stemmen, zal je ook anderen meer bewust maken van

hun innerlijke kracht…

─… En daardoor kan hun gedrag ook weer veranderen.

─ Met als gevolg dat je een impact zal hebben op hun leven.

Nathan werd zich beter bewust van de gevolgen die elke daad met

zich meebrengt. Hij was nu diep in gedachten verzonken en

trachtte alles goed te begrijpen.

─ Kunnen we dan zeggen dat er veel meer samenhang in de wereld

bestaat dan we op het eerste gezicht zouden vermoeden?

─ Alles is met elkaar verbonden!

Mauro had deze woorden op een serieuze toon uitgesproken.

Nathan besefte dat dit een zeer belangrijk inzicht was.

─ Werkelijk alles?

33

─ Elke verandering leidt tot andere veranderingen die dan weer op

hun beurt tot nieuwe veranderingen leiden.

Nathan trachtte nu de omvang van dit nieuwe gegeven te vatten.

Mauro zei niets meer. Hij draaide een fles open, bracht water aan

op zijn voorhoofd en streek zijn haar naar achteren. Nathan

observeerde de scène tot zijn vader hem een teken gaf om zich ook

te komen verfrissen. Nathan liep naar hem toe en deed zijn vader

na. Opeens beleefde Nathan alweer een helder moment, een

glasheldere gedachte die in hem opkwam. Als alles invloed heeft

op alles, betekent het dan dat alles met elkaar verbonden is. Nu

begreep Nathan ten volle tot welke conclusie zijn vader hem

aanspoorde. Mauro zag in de ogen van Nathan dat hij de

boodschap had begrepen.

─ Als alles met elkaar verbonden is, betekent het dat alles ook een

geheel moet zijn!

─ Waar je zelf achterkomt, vergeet je niet!

Dit gesprek zou nog lang blijven natrillen. De volgende dagen kon

Nathan zich zelfs moeilijk op andere zaken concentreren. Hij

moest steeds terugdenken aan de woorden van zijn vader zoals

"innerlijke kracht" en "alles een geheel". Het was alsof zijn

hersenen de informatie bleven verwerken. Dit bleef nog enkele

dagen duren tot Nathan op een zekere morgen wakker werd en zich

volledig uitgerust voelde. De verkregen informatie was nu mooi

geordend in zijn geest. Hij had kennis genomen van de basiswetten

van de wereld waarin hij leefde. Een wereld gemaakt uit keuzes en

ervaringen.

34

Keuze

Nathan werd nu bijna achttien. Op een dag was hij in het

gezelschap van Y Chao en Laura, twee klasgenoten. Y Chao was

met enkele familieleden drie jaar eerder in België aangekomen. Ze

waren om politieke redenen gevlucht uit Phnom Penh, de

Cambodjaanse hoofdstad. Y Chao was bijzonder intelligent.

Binnen enkele maanden was hij erin geslaagd de Franse taal

vloeiend te leren spreken en op school behaalde hij uitstekende

resultaten. Laura, met mooi lang zwart haar, was van Griekse

afkomst, haar vader kwam uit Thessaloniki en haar moeder van het

eiland Naxos. Omdat ze altijd uiterst behulpzaam was, zei Nathan

haar vaak dat ze een fantastische moeder zou worden.

Nathan, Laura en Y Chao zaten op een zonnig terras in hartje

Brussel en hadden een interessant gesprek over het maken van

keuzes. Ze bespraken de studies die ze zouden gaan volgen. Het

was een geanimeerd gesprek waarbij de standpunten ver uit elkaar

lagen. Mauro, die toevallig in de buurt was, zag Nathan en zijn

vrienden en kwam langs om hen te begroeten. Laura en Y Chao

verheugden zich daarop, want ook in Nathan‟s vriendenkring had

Mauro veel aanzien en oogstte hij zelfs bewondering. Mauro

begroette de jonge mensen en zag de studiefolders op tafel liggen.

Hij wist dus meteen wat het gespreksonderwerp was.

─ Ik zie dat jullie drukke besprekingen houden.

─ We hebben het over onze studiekeuzes, antwoordde Y Chao. Het

is niet gemakkelijk om nu al te moeten kiezen voor een beroep dat

we ons hele leven zullen moeten uitoefenen.

─ Daar valt inderdaad heel wat over te zeggen.

Y Chao ging verder.

─ Ik probeer uit te leggen dat, om een juist beroep te kunnen

kiezen, we eerst moeten nagaan wat we het best kunnen en dat we

dan zullen leren om het met plezier te doen.

Laura kon niet wachten om haar visie met Mauro te delen.

─ Ik zei dat we eerst een analyse moeten maken van waar er tekort

aan is en hoe de situatie zal evolueren wanneer we afgestudeerd

zullen zijn.

Mauro keek in de richting van Nathan die dan ook zijn mening gaf.

35

─ Ik vind dat we moeten kiezen op basis van wat we graag doen en

minder belang moeten hechten aan wat we wel of niet goed

kunnen.

─ De vragen die jullie je stellen zijn in elk geval zeer verstandige

vragen, repliceert Mauro. Volgens mij moeten jullie met al die

criteria rekening houden.

─ Maar welke zijn dan de belangrijkste criteria? vroeg Y Chao.

Mauro zag dat Y Chao er vooral wilde achterkomen wie van hen

gelijk had. Mauro had een afspraak gepland, maar besloot na enige

aarzeling die uit te stellen.

─ Laten we een drankje bestellen.

Mauro ging naar binnen en bestelde thee voor iedereen.

Nathan kende zijn vader. Hij wist dat hij aangevoeld had dat deze

gelegenheid belangrijk genoeg was om hiervoor tijd vrij te maken.

─ Mijn vader heeft de gewoonte vragen in een veel breder

perspectief te trekken. Daardoor kunnen zijn antwoorden

raadselachtig lijken.

─ Wat bedoel je? vroeg Laura.

─ Soms lijkt zijn antwoord niet onmiddellijk een antwoord te zijn

op de vraag, maar wordt het pas na een tijd duidelijk. Vaak wordt

het zelfs zo duidelijk dat je ook antwoorden lijkt te krijgen op

vragen waar je niet eens aan gedacht had.

─ Ik ben nieuwsgierig, zei Y Chao.

─ We kennen de filosofische aanpak van de zoon al, lachte Laura.

We zullen zien in welke mate de vader hierin een rol heeft

gespeeld!

Mauro kwam terug en nam plaats te midden van de groep.

─ Ik zal beginnen met te zeggen dat jullie niet mogen verwachten

dat ik voor jullie de juiste studierichting zal kiezen. Dat zullen

jullie zelf moeten doen.

De thee werd gebracht. Mauro schonk de glazen vol en sprak

verder:

─ Jullie kunnen best alle opgesomde criteria in overweging nemen,

anders zal de uiteindelijke keuze niet bevredigend zijn.

─ Op basis waarvan moeten we dan wel kiezen? vroeg een

nieuwsgierige Laura.

─ Laten we bij het begin beginnen. Ik bemerk bij jullie een

bepaalde druk en dat zou niet zo moeten zijn. Sta eerst wat langer

stil bij deze fantastische kans die jullie wordt geboden om verder te

studeren.

─ Dat is wat Nathan ons trachtte uit te leggen, zei de jongedame.

36

─ Jullie behoren tot de gelukkigen die in grote mate hun toekomst,

en ook die van anderen, zelf kunnen bepalen. Dit is op zich iets

geweldigs en lang niet aan iedereen gegeven.

─ We hebben er ook hard voor gewerkt, reageerde Y Chao.

─ Dat wil ik best geloven, maar zoals je wel weet, zijn er ook velen

die misschien nog veel harder werken maar toch minder vat

hebben op hun toekomst.

Y Chao begreep dat Mauro wees op de omstandigheden van het

land waar hij vandaan kwam. Y Chao had met eigen ogen gezien

dat het daar voor velen lang niet zo evident was om dezelfde

kansen te krijgen.

─ We moeten ons in de eerste plaats bewust zijn van onze

bevoorrechte situatie, ging Mauro verder. Dat is het gevoel dat op

dit moment zou moeten overheersen.

─ In welke mate kan dat helpen bij onze keuze? vroeg Laura.

─ Door dit te beseffen, kan de vreugde de plaats innemen van de

druk die jullie voelen. En een leidraad worden in het bepalen van

een juiste keuze.

─ Moeten we een beroep kiezen dat ons vreugde zal geven? vroeg

Y Chao.

─ Indien je werkelijk kiest voor vreugde, zal de vreugde zeker

verschijnen. Daarnaast moeten jullie kennis blijven vergaren om

ook een rationele keuze te kunnen maken.

Daarom zijn alle criteria die jullie daarstraks hebben opgesomd

ook belangrijk.

─ Hoe pakken we dat concreet aan? drong Y Chao aan.

─ Ik zou jullie aanraden om de komende dagen goed rond te kijken

en kennissen naar hun dagelijkse activiteiten te vragen. Daar kan je

heel wat van opsteken.

─ U wilt dat we nagaan wie tevreden is met zijn beroep? vroeg Y

Chao.

─ Dat zal jullie veel over jezelf leren.

─ Waar moeten we vooral op letten? vroeg Laura dan.

─ Je zult leren hoe je wilt leven. Dat zal duidelijk worden als je

weet hoe je niet wilt leven!

─ Ik wil iets doen waar ik veel geld mee kan verdienen, zei Y

Chao dan.

Mauro waarschuwde hem.

─ Wees voorzichtig dat je niet je hele leven naar een schat zoekt

waardoor je de schat van het leven nooit ontdekt. Je motivatie mag

niet de beloning zijn maar wel het werk op zich!

37

─ We moeten toch werken voor een doel en het doel is toch de

beloning, repliceerde Y Chao.

Laura bevestigde zijn stelling:

─ De meeste mensen die ik ken, gaan in de eerste plaats werken

voor geld!

─ Heeft de meerderheid het altijd bij het rechte eind? vroeg Mauro.

─ Nee, dat is ook waar. Maar wat moeten we hiervan leren?

Mauro dronk van zijn thee en ademde diep in. Nathan luisterde

aandachtig en lette vooral op de manier waarop Mauro zijn ideeën

wist over te brengen. Hij zag hoe Mauro het gesprek aanstuurde en

onderwerpen bewust aan bod liet komen.

─ Om je vraag te beantwoorden, Laura, moet ik het hebben over

onze waarneming van de werkelijkheid.

─ Je hebt onze volledige aandacht, antwoordde de jongedame.

─ Laten we het nog eens hebben over de betekenis van beloning.

Het spreekt voor zich dat een beloning voor werk pas na het werk

kan plaatsvinden en dus pas in de toekomst.

─ Vanzelfsprekend, zei Y Chao.

─ Het eigenaardige aan de toekomst is dat die geen deel uitmaakt

van de werkelijkheid, ging Mauro verder.

─ De toekomst bestaat toch echt? verbaasde Laura zich.

─ Die zal ooit wel echt bestaan, vandaag kan die zich alleen in

onze verbeelding afspelen.

Laura en Y Chao keken Nathan even aan. Blijkbaar had Nathan dit

al eerder aangegeven.

─ Hetzelfde gaat ook op voor het verleden, vervolgde Mauro. Wat

al geweest is, kan zich alleen afspelen in ons geheugen. We kunnen

het ons vandaag alleen inbeelden.

Laura en Y Chao knikten om aan te geven dat ze zijn redenering

volgden.

─ Je kunt dus zeggen dat alleen wat in het heden gebeurt, werkelijk

plaatsheeft.

Alweer knikten Laura en Y Chao beamend.

─ Het eigenaardige is dat de meeste mensen hun gevoelens laten

beïnvloeden door wat ze zich nog inbeelden van hun verleden of

door wat ze denken dat hun toekomst zal brengen, maar dat ze

amper stilstaan bij wat zich in het heden afspeelt.

Mauro dronk van zijn thee en gaf Laura en Y Chao de tijd om zijn

boodschap goed te laten doordringen. Nathan hielp hen even door

het te bevestigen.

38

─ Velen beseffen niet dat de werkelijkheid zich alleen in het heden

afspeelt.

─ Wil dat zeggen dat enkel het heden van belang is? vroeg Laura.

Mauro keek Laura in de ogen.

─ Heb je ooit iets gedaan op een moment dat zich niet in het heden

afspeelde?

─ Nee, dat is niet mogelijk.

Mauro richtte zich nu tot Y Chao.

─ Heb jij ooit iets ervaren op een moment dat zich niet in het

heden afspeelde?

─ Dat is evenmin mogelijk.

Mauro keek nu iedereen even aan.

─ Zo is dat. We zijn niet eens in staat om over iets te denken op

een moment dat zich niet in het heden afspeelt.

─ Hoe zit het dan met plannen maken voor de toekomst? vroeg een

licht verontruste Laura.

─ Alleen het plannen kan in het heden gebeuren, maar niet het

uitvoeren.

─ Ons hele leven speelt zich inderdaad alleen af in het heden,

merkte Y Chao op.

─ Wat mijn vader vooral wil benadrukken is dat elke beloning

waarop we hopen alleen in onze verbeelding bestaat.

─ Hoe meer we dit beseffen, ging Mauro verder, hoe bewuster we

ons worden van de werkelijkheid.

─ Het klopt dat veel mensen vrezen voor wat morgen zal brengen,

merkt Laura op.

─ Spijt en vrees, zei Mauro verder, knagen aan ons zelfbeeld en

aan ons zelfvertrouwen. Dat zorgt voor de druk waarover ik eerder

sprak. Deze druk beïnvloedt dan alle keuzes die we maken. Als we

die druk niet meer voelen, zijn we minder beïnvloedbaar en

daardoor zelfverzekerder.

─ Mogen we ons dan niet verheugen op wat er nog zit aan te

komen? vroeg Y Chao.

─ Vergeet niet dat je je alleen op een gedachte verheugt. Een

gedachte die misschien gebaseerd is op te hoge verwachtingen en

wie te hoge verwachtingen koestert, zal onvermijdelijk frustraties

oplopen.

Mauro dronk nog even van zijn thee en ging dan verder.

─ Sommigen hebben hun leven lang voor een bepaalde beloning

gewerkt, maar alleen degenen die hun werk echt graag hebben

39

gedaan, kennen die beloning. Alle anderen zullen met het gevoel

achterblijven dat ze veel tijd hebben verloren.

Nathan had nog steeds aandacht voor de manier waar Mauro zijn

boodschappen overbracht. Hij was onder de indruk van zijn talent

om mensen van zijn visie te overtuigen. Hij lette op zijn mimiek,

zijn woordkeuze, zijn stem en zelfs op zijn adempauzes. Een betere

coach had Nathan zich niet kunnen wensen. Laura trachtte na te

gaan hoe ze al die informatie concreet moest toepassen in haar

leven.

─ Wat met zaken die ons veel moeite kosten?

─ Zonder moeite, zei Mauro haar, bereik je alleen wat de moeite

niet waard is. Alleen moet je bevrediging ook al liggen in de weg

naar je doel en niet alleen in het bereiken ervan.

─ Het bereiken van een doel kan toch gelukkig maken? merkte Y

Chao op.

─ Wat is jouw definitie van gelukkig zijn?

─ Ik zou het liever van u willen horen.

─ Voor mij is dat steeds blijven wensen wat goed is in mijn leven.

─ Dat is mooi gezegd, zei Laura. En voor jou, Y Chao?

Y Chao was er niet zeker van dat Mauro het eens zou zijn met zijn

definitie van geluk. Hij aarzelde even maar durfde het uiteindelijk

toch te zeggen.

─ Voor mij is dat mijn dromen waar te maken!

─ Dromen zijn erg belangrijk.

Y Chao keek Mauro aan. Enerzijds was hij blij dat Mauro hem

gelijk gaf, anderzijds was hij verbaasd over het antwoord.

─ Dromen vinden toch ook plaats in onze verbeelding?

─ Dromen zijn boodschappen die we van ons innerlijk ontvangen

om onze ware toedracht te ontdekken.

─ Echt? riep Laura. Dat vind ik prachtig!

─ Je kunt alleen iets realiseren als je je er een voorstelling van kan

maken.

─ Ook als ik droom dat ik rijk ga worden? vroeg Y Chao.

─ Wat betekent rijk zijn voor jou? wilde Mauro van hem weten.

─ Genoeg geld hebben om vrij te zijn, antwoordde Y Chao.

─ Genoeg? vroeg Mauro.

Mauro zweeg even om plaats te geven aan de stilte. Nathan wist

hoeveel waarde zijn vader hechtte aan de stilte. Het was zijn

bedoeling, dat Y Chao zich bewust werd van zijn verlangen. Iets

later hernam Mauro.

40

─ Onze verlangens kennen geen grenzen en groeien naarmate ze

gevoed worden. Ze kunnen ons nooit volledig bevredigen, dat

kunnen we alleen zelf.

─ Hoezo? vroeg Y Chao.

─ Ja, antwoordt Mauro. Door te beseffen dat ware rijkdom geen

toename van ons vermogen is, maar de beheersing van onze

begeerte.

Mauro dronk zijn glas leeg en gaf aan dat hij hen nu moest

verlaten. Hij betaalde de rekening en maakte zich klaar om te

vertrekken.

─ Zo, hopelijk heb ik iets bijgedragen tot het maken van jullie

studiekeuzes.

─ Weet u, zei Y Chao. Wat ik vandaag heb geleerd, zal me van

groter nut zijn dan alleen bij het kiezen van mijn studies.

Laura, die zeer onder de indruk was, stelde nog een laatste vraag.

─ Wat moeten we leren om even wijs te worden als u?

Mauro glimlachte.

─ De wijsheid ontvangen we van de lessen die het leven ons

onverwacht oplegt!

Mauro nam afscheid en wenste Laura en Y Chao nog een juiste

keuze toe. Na het vertrek van Mauro bleven Nathan en zijn

vrienden nog even napraten over wat ze van hem hadden geleerd.

Nathan zag vooral hoezeer zijn vader indruk had gemaakt.

Voor Nathan was verder studeren ook niet meteen een prioriteit.

Hij wilde, net als zijn vader, zo veel mogelijk de wereld

verkennen. Zijn honger naar het ontdekken van nieuwe mensen,

nieuwe culturen en nieuwe landen had zich met de jaren steeds

versterkt. Mauro wist dat de dag van het vertrek van zijn zoon zou

aanbreken. Het deed hem pijn afscheid nemen, maar hij wist dat

het moest voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Het was Mauro zelf

die hem geleerd had dat er geen betere manier was om kennis te

vergaren dan door het zelf te ervaren. Mauro wist natuurlijk ook

dat Nathan tot iets groots in staat was. Een gevoel waar Nathan

zich dagelijks zelf ook meer bewust van werd.

Aan het einde van de zomer was het zover. Nathan besloot om naar

Frankrijk te vertrekken en daar op zoek te gaan naar werk. Mauro

was er gerust op. Nathan had genoeg rijpheid gekweekt en was er

klaar voor. De dag voor zijn vertrek benadrukte Mauro nog dat

Nathan steeds op zichzelf moest blijven vertrouwen.

─ Ga bij elk obstakel na of het wel nodig is om het te overbruggen.

Onnodige obstakels kunnen je van je pad doen afwijken.

41

─ En wat de obstakels betreft die ik wel moet overbruggen, kan ik

die allemaal aan?

─ Alleen door daar aan te twijfelen, zouden ze onoverbrugbaar

kunnen worden. Hou dus steeds in gedachte dat je nooit voor een

obstakel zult staan waarvoor je niet genoeg kracht beschikt om het

te kunnen overbruggen.

─ Zal mijn vertrouwen nooit wegslinken?

─ Integendeel, bij elk obstakel dat we overwinnen, groeit onze

innerlijke kracht!

─ Hoe zal ik weten of ik steeds op de juiste weg ben en geen

onnodig obstakel tracht te overbruggen?

─ Laat je door je twee hulpgidsen begeleiden en zorg dat ze niet

uithongeren. Hoe meer je ze zal voeden, hoe beter ze je zullen

gidsen.

─ Mijn twee hulpgidsen?

─ Ze staan aan je zijde in de vorm van vragen.

─ Vragen die gevoed moeten worden en die mij zullen gidsen?

─ De eerste gids is de vraag: wat leeft er in mij?

─ Dat is de belangrijkste vraag waarop ik ooit een antwoord hoop

te vinden.

─ De tweede gids is de vraag: wat kan mijn leven verrijken?

─ Je noemt daar de twee meest essentiële vragen!

─ Deze hulpgidsen kennen als geen ander de weg die je moet

volgen. Bij elke gedachte, elk gesprek, elke ervaring die je gidsen

zullen voeden, zullen ze je een stuk verder naar je levensdoel

kunnen helpen.

─ Je zei dat ze kunnen uithongeren?

─ Dat kan gebeuren wanneer ze zich door jouw gedachten en

gesprekken of ervaringen niet meer kunnen voeden.

Nathan begreep nu ten volle de boodschap van zijn vader. Nieuwe

vragen kwamen in hem op.

─ Kunnen alle mensen hun levensdoel bereiken?

─ Dat kunnen al degenen die hun innerlijke kracht voldoende

ontwikkelen.

Ze keken elkaar aan en begrepen elkaar zonder woorden. Tot

Nathan iets toevertrouwde.

─ Ik wil je nog iets heel belangrijks zeggen en daar ben ik echt van

overtuigd.

Mauro luisterde aandachtig.

─ Ik weet zeker dat ik nergens op aarde een betere vader had

kunnen ontmoeten dan jij. Je motivatie, je kennis, je gedrag en

42

vooral je liefde zijn de basis van alles wat ik in mijn leven zal

kunnen verwezenlijken!

Mauro was duidelijk geëmotioneerd door deze oprechte woorden

van zijn zoon en omhelsde hem lang en stevig!

43

- 2 -

Hogere Kennis

44

45

Zoektocht

Nathan kwam in Parijs aan. Hij stapte uit de trein aan het Noord

Station. Het was een zonnige dag en de terrassen waren druk

bevolkt. Hij slenterde door de stad, ging iets eten en huurde voor

enkele dagen een kamer in een hotel in de buurt van Place Clichy.

Het was niet de eerste keer dat Nathan in de lichtstad was, maar nu

was het anders. Nu was alles anders. Hij had geen

schoolverplichtingen meer, sliep waar en wanneer hij wou en

besliste alles zelf. Het was alsof er een nieuw leven begon. Nathan

besloot om de stad verder te verkennen en tevens op zoek te gaan

naar werk. Hij kocht een stadskaart en begon zijn zoektocht. Hij

genoot van de typische sfeer van de stad en liep nu en dan ergens

binnen om te vragen of ze hem konden gebruiken.

Drie dagen na zijn aankomst belandde Nathan in "Le Sentier", een

verzamelplaats voor textielhandelaars uit de hele wereld. Deze

buurt stond bekend om de grote bedrijvigheid die er heerste. Het

was er altijd druk en chaotisch, maar Nathan vond het interessant.

Nathan sprak met enkele textielhandelaars en ontmoette zo Simon,

een oudere man van Joodse afkomst. De grijze man zag er zeer

verzorgd uit en gaf de statige indruk van een oude geleerde. Simon

baatte samen met zijn zoon Moshe een textielhandel uit. Moshe gaf

de indruk een verwende jongeman te zijn. Hij droeg opvallende

juwelen en had de neiging anderen minachtend te benaderen. De

handelszaak telde een tiental werknemers. Simon zat aan zijn

bureau en was druk bezig zijn administratie in orde te brengen. Dat

belette Nathan niet om naar hem toe te stappen.

─ Kunt u een extra werknemer gebruiken?

Simon keek even boven zijn bril zonder zijn hoofd te bewegen en

richtte daarna zijn blik meteen terug op zijn documenten.

─ Hoe heet je?

─ Mijn naam is Nathan.

─ Hoe oud ben je?

─ Ik word volgende maand achttien.

─ Heb je ervaring?

─ Nathan vond dat de man maar weinig interesse toonde.

─ Ik herhaal dat ik volgende maand achttien jaar levenservaring zal

hebben.

46

Simon keek Nathan nog eens aan, nu iets langer en legde dan zijn

documenten neer. Vervolgens leunde hij naar achteren op zijn

stoel. Nathan was in zijn opzet geslaagd. Simon had een dergelijk

antwoord blijkbaar niet verwacht en toonde plots wel interesse. Hij

bekeek Nathan aandachtig.

─ Geef me een goede reden waarom ik je zou moeten aannemen?

─ Ik zie dat hier klanten komen uit alle hoeken van de wereld. Ik

spreek vier talen en zou u kunnen helpen om met hen te

communiceren.

─ We doen hier al jaren zaken met iedereen en dat lukt perfect in

het Frans.

─ Er zullen nog meer klanten uw zaak uitkiezen wanneer ze weten

dat ze in hun eigen taal worden aangesproken!

─ Wat voor mij belangrijk is, is te weten of je eerlijk bent.

─ Zelfs wanneer ik oneerlijk behandeld word, tracht ik zelf steeds

eerlijk te blijven.

Simon vond Nathan een ongewone jongeman, een beetje vreemd

zelfs, maar er was iets aan hem dat hem aanstond. Hij dacht even

na en zei toen dat hij de volgende dag kon beginnen als werkkracht

in het magazijn. Nathan bedankte Simon voor het vertrouwen en

keerde terug naar zijn hotel met een goed gevoel. Hij wist dat

Simon veel levenservaring had en vermoedde dat hij veel van hem

zou kunnen leren.

De volgende dag was Nathan al zeer vroeg ter plaatse. Simon liet

hem een inventaris maken en het magazijn herschikken. Dat was

de ideale manier om alle artikelen te leren kennen, had Simon

gezegd. Het was een lange en vermoeiende dag geweest. Het was

al laat in de avond wanneer Simon Nathan opzocht.

─ Je mag nu stoppen, je hebt goed gewerkt vandaag.

─ Er is mij gezegd dat alles wat hier ligt nog ingepakt moet

worden.

Simon keek naar het grote aantal dozen dat nog ingepakt moest

worden.

─ Werk je hier graag?

Nathan dacht dat Simon misschien ontevreden was en dat hij hem

zou zeggen dat hij te traag was en niet meer moest terugkomen.

─ Ik hoop dat u begrip heeft voor het feit dat dit mijn eerste dag is.

Simon keek Nathan aan en merkte zijn twijfel.

─ Als je je werk graag doet, moet je altijd iets voor de volgende

dag overlaten.

47

Nathan was blij. Hij had zich niet ongerust hoeven te maken en

ruimde alles op. Toen Simon het magazijn wilde verlaten, sprak

Nathan hem aan.

─ Weet u of er nog bussen rijden?

─ Geen idee, waar woon je?

─ Ik heb een kamer gehuurd in de buurt van Place Clichy.

─ Je kunt met mij meerijden.

Nathan was blij mee te kunnen gaan. Op weg naar het hotel toonde

Simon zich nieuwsgierig.

─ Huur je daar een kamer alleen?

─ Ja, ik ben nog maar sinds enkele dagen in Parijs.

─ Waar zijn je ouders?

─ Ik ben opgegroeid bij mijn vader in Brussel.

─ Wat doet je vader?

─ Hij werkt voor een krant als verslaggever in internationale

politiek.

─ Zeg mij eens, waarom ben je hier?

─ Ik ben net begonnen aan een reis.

─ Een reis? Waar ga je naartoe?

─ Dat weet ik nog niet.

─ Waarom zoek je dit soort werk?

─ Het soort werk is voor mij niet van belang, zolang ik het leerrijk

vind.

Simon zei even niets en dacht na.

─ Reizen is goed, het opent je wereld!

Nathan was opgetogen. Hij had gisteren zijn intuïtie gevolgd en zo

was hij in contact gekomen met Simon. Hoe meer de oude man

met hem sprak, hoe meer Nathan het gevoel kreeg dat hij echt iets

voor hem zou gaan betekenen.

─ Vindt je vader het goed dat je hier helemaal alleen bent?

─ Hij vindt dat ik er klaar voor ben.

─ Klaar voor wat?

─ Klaar om mijn levensweg zelf te bepalen.

Simon reed tot voor het hotel waar Nathan logeerde. Nathan stapte

uit de auto en bedankte hem. Voor hij afscheid nam, deed Simon

hem een voorstel.

─ Er is nog een zolderkamer vrij bij mij thuis. Van daar zou je elke

dag kunnen meerijden naar het werk.

─ Dank u voor het aanbod. Ik zal erover nadenken en laat het u

deze week weten.

48

Nathan wachtte tot het einde van de week om te zien hoe de zaken

zouden gaan evolueren op zijn werk. Tijdens het weekend

verhuisde hij naar het huis van Simon en Moshe. Hij maakte er ook

kennis met de moeder van Moshe en werd snel aanvaard. Tijdens

de maanden die volgden, kreeg Nathan steeds meer

verantwoordelijkheid van Simon. Hij trok veel op met Moshe en

specialiseerde zich in het aankoopbeleid.

49

Sein

Om de drie maanden reisde Nathan met Simon mee naar Azië om

kleding in te kopen. Zo kreeg hij de kans om India, Pakistan en

Bangladesh te bezoeken. Moshe reisde niet graag mee en was

alleen naar Bangladesh meegegaan. Nathan echter keek altijd

enorm uit naar die verre reizen. Ze waren van korte duur en

eigenlijk te kort om zich goed een beeld te vormen van de

plaatselijke culturen, maar toch slaagde Nathan er altijd in om

samen met Simon vreemde zaken te ontdekken. Nathan maakte

verschillende keren zeer eigenaardige dingen mee. Zo werd hij

verscheidene keren aangestaard en soms ook door iemand of door

enkelingen gevolgd. Wanneer Simon naar de reden vroeg waarom

ze Nathan volgden, kreeg hij geen duidelijk antwoord. Sommigen

zeiden dat Nathan een beschermer was. Anderen zagen in hem dan

weer een heilige. Nu reisde Simon al lang naar Azië. Hij was het

gewoon om aangeklampt te worden door vreemden met sterke

verhalen. In het begin relativeerde Simon het dan ook allemaal en

zei zelfs lachend dat het goed was voor de business. Maar na een

tijd zou ook hij toegeven dat wat plaatsvond ongewoon en zelfs

mysterieus was!

Simon wist dat spiritualiteit een grote rol speelde in het leven van

de mensen in dit werelddeel, maar in de drie landen die hij samen

bezocht met Nathan, hadden er zich toch wel opmerkelijke

taferelen afgespeeld. Op verschillende plaatsen waren kinderen,

soms ook ouderen, spontaan naar Nathan gekomen om hem

drinkwater te brengen. Dat gebeurde zonder dat daar enige

aanleiding toe was. Als Simon de kinderen naar hun

beweegredenen vroeg, gaven ze geen antwoord. Ze glimlachten

vriendelijk, bekeken Nathan wanneer hij dronk en gingen dan weer

weg. Voor Nathan was de link met het water natuurlijk niet nieuw,

maar hij vond het verbazingwekkend dat die link ook werd

gemaakt door mensen die hij nooit gezien had. Wat Nathan vooral

zou onthouden van zijn reizen in Azië was dat de mensen die hem

hadden benaderd blijkbaar iets van hem verwachtten. Niet dat ze

meteen iets van hem verlangden. Het was eerder een verwachting,

alsof ze wisten dat er iets op komst was.

50

De eerste reis ging naar Mumbai in India, een stad die een grote

indruk op Nathan zou gaan maken, vooral door de massa mensen

in de straten en op de markten. Op de tweede avond van hun

verblijf in Mumbai waren Nathan en Simon naar Colaba gegaan,

een district in het zuidelijke deel van het schiereiland. Ze zaten

buiten te eten in een klein restaurant aan het water toen een man

naar Nathan toekwam. De man had zwart glimmend haar en

donkere ogen. Hij zag er netjes uit, droeg een lang wit hemd op een

witte broek en bruine sandalen. Zijn donkere huid was in fel

contrast met zijn spierwitte kleren. Hij sprak Nathan aan in het

Hindi:

─ Ken je al je hogere missie?

Naast hun tafel zat er een groep jonge studenten. Een van de

meisjes uit de groep zag wat er gebeurde en vertaalde de woorden

van de man voor Nathan.

─ Waarom denkt die man dat ik een hogere missie heb? vroeg

Nathan.

Het meisje trad verder op als vertaalster.

─ Vanwege je natuurelement…

Simon vond het optreden van de man bizar en vroeg zich af wat

zijn bedoelingen waren.

─ Wat is volgens jou zijn natuurelement?

─ De onuitputtelijke bron van de aarde!

Niemand werd echt wijzer van deze woorden. Simon merkte ook

dat Nathan er ongemakkelijk van werd en vroeg de man om hen

met rust te laten. De man gehoorzaamde braaf en wandelde verder.

Nathan en Simon bleven hem in het oog houden. Een eindje verder

stopte de man en draaide hij zich om, om Nathan een laatste keer

aan te kijken. Hij plaatste zijn handpalmen tegen elkaar, voor zijn

borst, boog diep voorover en liep daarna gewoon verder. Nathan

wist niet goed wat hij hiervan moest denken. Simon zag dat het

Nathan in de war had gebracht en waarschuwde hem voor

bedriegers.

─ Sta steeds open voor alle mogelijkheden maar blijf ook steeds

alert voor wie slechte bedoelingen zou kunnen hebben.

─ Hoe kan je een onderscheid maken tussen wie oprecht is en wie

niet?

─ Oprechtheid en bedrog zijn niet eigen aan mensen. Elk mens is

soms eerlijk en soms een bedrieger.

─ Bedriegen we dan allemaal soms?

51

─ Wanneer we een ander beeld van onszelf trachten te geven dan

wie we echt zijn, bedriegen we. Dat doen we allemaal, sommigen

vaker dan anderen.

─ Hoe kan je dan weten wanneer iemand wel oprecht is?

─ Door je niet te focussen op zijn woorden of zijn daden maar op

zijn ware intenties!

─ Zijn de grootste bedriegers niet juist diegenen die hun ware

intenties het best kunnen verbergen?

─ Dat klopt. Zij hebben van het bedriegen zodanig een gewoonte

gemaakt dat ze er zichzelf niet meer bewust van zijn wanneer ze

bedriegen!

Nathan bleef even stil in de verte staren. Iets later had hij nieuwe

vragen.

─ Denk je dat die man mij wilde bedriegen?

─ Om dat zeker te weten, beschik ik over te weinig informatie.

Mocht hij dat van plan zijn geweest, dan heb ik hem daar niet de

kans voor gegeven.

─ Die man sprak dus misschien de waarheid?

─ Ik denk wel dat hij gelooft wat hij zei, maar zoals je weet, neemt

de waarheid net als water de vorm aan van de vaas waarin het

wordt gegoten.

─ Hadden we niet langer naar hem moeten luisteren?

─ Ik zag dat hij jou in de war had gebracht en op zulke momenten

zijn we gemakkelijk te beïnvloeden.

─ Ik was er inderdaad sterk van onder de indruk!

─ Wees gerust, als die man oprecht was, zal de betekenis van zijn

woorden nog wel duidelijk worden.

Tijdens de tweede reis had zich een andere eigenaardige situatie

voorgedaan. Deze vond plaats in Karachi, in het zuiden van

Pakistan. Op de laatste dag van hun trip was Nathan in het

gezelschap van Simon en drie zakenpartners. Het was toen zeer

warm en vochtig en er werd een uitstapje gemaakt naar het eiland

Manora, niet zo ver van Karachi. Op het eiland was het weer iets

aangenamer dankzij een lichte bries. Het was er die dag wel heel

druk. Blijkbaar hadden veel inwoners van Karachi besloten om

naar het eiland af te zakken om af te koelen. Het gezelschap

bezocht een plaatselijke markt toen opeens twee oudere mannen op

Nathan af stapten. Beide mannen leken op elkaar met hun witte

baarden en hun platte muts. Ze droegen allebei een beige hemd met

daarover een mouwloos donkerbruin gilet. De twee mannen

hadden Nathan al van ver opgemerkt en waren door het volk heen

52

rechtstreeks naar hem toe gestapt. De eerste man ging recht voor

Nathan staan. Hij legde zijn handen op zijn schouders en sprak

hem aan in het Urdu:

─ Heb geduld, alstublieft!

Samir, een van de drie zakenpartners, stond al de hele tijd naast

Nathan en had de scène ook opgemerkt. De rest van de groep was

zich van niets bewust geweest en was verder gewandeld. Samir

begreep niet wat de oude mannen van Nathan wilden en vroeg aan

de man om te herhalen wat hij net gezegd had. De man sprak hem

aan:

─ Vraag hem om geduldig te zijn!

Samir vertaalde voor Nathan:

─ Hij zegt dat je geduldig moet zijn.

─ Geduldig voor wat, voor wie?

Samir vertaalde opnieuw:

─ Geduld voor de onwetendheid van ons allen!

Samir vertrouwde het niet zo. Hij zag dat Simon en de twee andere

zakenpartners al niet meer te zien waren en stelde aan Nathan voor

om verder te wandelen. Wanneer ze afscheid wilden nemen, vroeg

de tweede man aan Samir nog iets te vertalen:

─ Zeg dat hij dapper moet zijn en dat hij er op die manier in zal

slagen om ons de weg te wijzen.

Samir vertaalde dat laatste ook aan Nathan en voegde eraan toe dat

hij helemaal geen weet had van wat de man bedoelde. Ze namen

afscheid en wandelden verder. Nathan zweeg. Deze gebeurtenis

had hem alweer in de war gebracht, net als toen in Mumbai.

Brachten die mannen een belangrijke boodschap of waren het

bedriegers. Nathan en Samir haastten zich om de rest van de groep

in te halen. Samir vond wat er net was gebeurd zeer vreemd en

ondervroeg nu Nathan:

─ De tweede man sprak over de weg wijzen. Wat bedoelde hij

daarmee?

─ Spijtig genoeg begrijp ik er niet meer van dan jij.

Samir was niet echt tevreden met Nathan‟s antwoord, maar drong

niet meer aan. Iets later vroeg Nathan:

─ Wat betekent “geduld” voor de mensen hier?

─ Van mijn oom weet ik dat geduld dient om fouten van anderen te

begrijpen!

─ Van mijn vader weet ik dat fouten van anderen ons de weg

wijzen!

53

Beide mannen liepen alweer verder. Eenmaal terug bij Simon

vertelde Nathan wat zich had afgespeeld. Simon luisterde

aandachtig en fronste zijn wenkbrauwen.

─ Als wat deze mannen hebben gezegd en wat die man toen in

Mumbai zei, waar is, kan het niet anders dan dat je over een

ongewone begaafdheid moet beschikken!

In India had Nathan al aangevoeld dat wat er was gebeurd wel een

teken kon zijn. Na wat zich nu hier in Pakistan had afgespeeld, was

het voor Nathan nog duidelijker dat beide gebeurtenissen tekens

waren. Hij trachtte er een betekenis aan te geven! Nathan wilde het

allemaal zo rationeel mogelijk opnemen en kritisch blijven. Maar

hoe hij het ook bekeek, hij kon geen zinnige verklaring geven aan

deze gebeurtenissen. Het bleef voorlopig dus een groot raadsel.

De derde en vreemdste situatie deed zich voor tijdens zijn verblijf

in Bangladesh. Het land beleefde toen net een onwaarschijnlijke

overstroming. Een cycloon had een vloedgolf veroorzaakt

waardoor het zeewater grote delen van het land had overspoeld.

Tijdens de laatste nacht van hun verblijf had het ook nog eens

zwaar geregend waardoor beken en rivieren buiten hun oevers

waren getreden. Nathan logeerde met Simon en Moshe in een hotel

in Dhaka. Ze verbleven op de hoogste verdieping van het hotel

waardoor Nathan vanuit zijn kamer een panoramisch zicht had op

de hoofdstad. Wanneer hij die ochtend zijn raam opende, kon hij

goed zien wat voor een ravage het water aangericht had. Dhaka

was een enorme modderpoel geworden. Veel mensen waren

geïsoleerd geraakt en hadden hun bezittingen verloren. Overal

heerste paniek en werd er door elkaar heen geroepen.

Op een bepaald moment ging Nathan‟s aandacht naar het platte

dak van het gebouw recht tegenover hem. Bovenop het dak was er

een oude dame te zien. Ze zat op een stoel en keek hem recht in de

ogen. De vrouw had een gerimpeld gezicht en droeg een lang

versleten kleed vol modder. Ze moest door de modderige straten

zijn gestapt, wat Nathan deed vermoeden dat ze daar niet woonde.

Ze bleven naar elkaar kijken tot Nathan er zich ongemakkelijk bij

voelde. Op dat ogenblik klopte Moshe op zijn deur. Nathan draaide

zich om en deed open. Moshe zei dat ze zich snel moesten

klaarmaken omdat het, door de staat van de wegen, niet

gemakkelijk zou zijn om op tijd op de luchthaven te geraken.

Nathan maakte zich snel klaar zonder nog belang te hechten aan de

oude vrouw. Toen hij naar beneden ging, waren Simon en Moshe

aan het ontbijten. Hij zette zich aan tafel en bestelde zijn ontbijt.

54

Simon zei dat hij vreesde dat het moeilijk zou worden om de

luchthaven te bereiken. Wanneer de taxi aankwam, vertrokken ze

meteen.

De beelden die Nathan toen te zien kreeg, zouden hem voor altijd

bijblijven. De straten waren allemaal modderwegen geworden. De

auto‟s konden amper vooruit en overal riepen mensen om hulp.

Meerdere malen werd de taxichauffeur gemaand om te stoppen.

Nathan had het moeilijk bij het zien van zoveel ellende en richtte

zich tot Simon:

─ Waarom kan de natuur zo zinloos wreed zijn?

─ Het is niet omdat de natuur wreed is dat het ook zinloos is!

─ Wat voor zin kan dit hebben?

─ Zoals bij elke ramp gaat het hier ook om de verandering die het

met zich mee zal brengen.

─ Welke verandering?

─ Tijdens rampen kunnen mensen eigenschappen ontwikkelen als

moed, compassie en relativeringsvermogen!

De taxi reed verder. Nathan had het moeilijk om net als Simon

alles te relativeren.

─ Kunnen wij niets doen om te helpen?

─ Nu niet zoveel nee, antwoordde Simon.

─ Nu niet? Is het niet juist nu dat ze onze hulp nodig hebben?

─ Na elke ramp volgt er stilte en kan iedereen voor zich nagaan

wat hij geleerd heeft!

Een heel eind verder slipte de taxi en kwam hij naast de weg

terecht. Het gezelschap stapte uit om de auto terug op de weg te

duwen. Na enkele minuten slaagden ze daarin. Net toen Nathan als

laatste in de auto wilde stappen, gebeurde er iets vreemds. De

vrouw die hij op het dak had gezien, stond nu alweer voor hem. Ze

keek hem aan en nu glimlachte ze. Nathan glimlachte uit

beleefdheid terug, stapte in de auto en deed de deur dicht. Hij

vroeg zich af hoe het kwam dat die vrouw eerst bij zijn hotel was

geweest en nu hier. Hij trachtte ook te begrijpen hoe ze zo snel hier

was gekomen. Was het een nieuw teken? Moest hij iets doen?

Voordat hij een beslissing kon nemen, reed de taxi alweer verder.

Een uur later kwamen ze aan op de parking van de luchthaven. De

trip was al bij al meegevallen en ze waren zelfs nog ruim op tijd.

Nadat Simon, Moshe en Nathan hadden ingecheckt voor hun

vlucht liepen ze naar de terminal van de luchthaven. De rijen

waren lang en de zitplaatsen bijna allemaal bezet. Simon kocht een

krant en ging rustig zitten. Nathan en Moshe besloten om te gaan

55

wandelen. Op een bepaald moment zag Nathan alweer dezelfde

oude vrouw. Het was nu de derde keer. Nathan vroeg zich af of zij

ook had ingecheckt of men haar gewoon had doorgelaten. De

vrouw ging zitten en keek hem alweer glimlachend aan. Nathan

begreep het niet maar was er nu helemaal van overtuigd dat de

oude vrouw daar voor hem was gekomen. Hij legde aan Moshe uit

dat het de derde keer was deze morgen dat hij die vrouw zag. Ook

Moshe was nu nieuwsgierig. De jonge mannen liepen naar de

vrouw toe om haar te vragen of ze Nathan volgde. Aangezien ze

enkel Bengaals sprak, zocht Moshe iemand die ook Engels

begreep. Iets verder vonden ze een man die graag het volledige

gesprek wilde vertalen. Moshe herhaalde zijn vraag:

─ Ben je Nathan aan het volgen?

De vrouw antwoordde zeer rustig nog steeds met dezelfde

glimlach:

─ Ja, dat klopt.

Nathan keek op, maar echt verbaasd was hij niet:

─ Blijf je mij ook volgen als ik straks naar Europa terugvlieg?

─ Je zult nog veel moeten reizen, je bent nog maar aan het begin.

─ Het begin van wat?

─ Het begin van je zoektocht!

─ En wat zoekt hij dan? wilde Moshe weten.

─ De juiste richting voor ons allemaal.

─ De juiste richting? vroeg Moshe. Waarheen is dat dan?

─ Dat zal hij ooit weten en dan zal hij dat aan iedereen meedelen!

Nathan luisterde en wist helemaal niet wat hij hiervan moest

denken. Dezelfde vragen als in India en Pakistan kwamen in hem

op. Trachtte die vrouw hem te bedriegen? Zag die vrouw iets wat

hij zelf niet zag? Wilde ze hem iets duidelijk maken? Nathan en

Moshe keken naar Simon die verderop zat. Simon las nog steeds

zijn krant en had niets gemerkt. De vrouw keek Nathan lief aan en

legde haar hand op zijn gezicht.

Nathan vroeg de man om nog verder te vertalen. De man was nu

zelf ook nieuwsgierig geworden en wilde dat met plezier doen.

─ Kan je haar vragen waar ik de juiste richting zal vinden?

─ Pas op, laat je niet door haar beïnvloeden, merkte Moshe op.

─ Maak je niet ongerust. Ik wil graag haar antwoord horen.

─ Je moet je door de stroming laten meevoeren, zei de oude vrouw.

Het werd steeds moeilijker om te begrijpen wat de vrouw

bedoelde. Moshe wilde weten waarom ze hem had gevolgd.

─ Kun je haar vragen waarom ze hier is?

56

─ Om mij beter het gevoel van hoop te kunnen herinneren, zei ze.

─ Waar heb je hoop op? vroeg Nathan.

─ Op jou! antwoordde ze

─ Wat betekent hoop voor jou? ging Nathan verder.

─ Hoop is proeven van toekomstig geluk!

─ Ben je zeker van wat je over mij denkt?

─ Ik ben van niets zeker, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om wat

ik voel als ik naar jou kijk.

─ Wat zie je precies, vroeg Moshe dan. En hoe wist je dat Nathan

in dat hotel verbleef?

─ Ik heb Nathan gevolgd omdat hij over iets beschikt waar maar

weinig mensen over beschikken.

Nathan vroeg zich af wat die vrouw, die hij nooit eerder had

gezien, over hem dacht te weten?

─ En waar beschik ik dan over?

─ Door wat je uitstraalt, hebben mensen je lief zonder dat je ze

tracht te behagen. Dat is zeer zeldzaam. Mensen die dat hebben,

zijn mensen die gestuurd worden met een hoger doel.

Op dat moment werd de vlucht naar Parijs omgeroepen en moesten

de passagiers zich gaan aanmelden. Nathan nam afscheid van de

vrouw, bedankte de man en ging met Moshe naar Simon toe. In het

vliegtuig trachtte Nathan zich elke uitspraak van de vrouw te

herinneren. Deze gebeurtenis gaf alweer aan dat sommige mensen

hem blijkbaar als uitzonderlijk zagen en ook met een zekere

voorbestemming. Alleen wist hij helemaal niet welke. Moshe en

Nathan bespraken het voorval met Simon die ook de

gebeurtenissen van Mumbai en Karachi aanhaalde. Maar ook

Simon kon er geen zinnige verklaring aan geven. Toen Simon iets

later in slaap viel, fluisterde Moshe tegen Nathan:

─ Ik weet wie jou kan helpen.

Nathan wist dat Moshe gewacht had tot Simon sliep om hem aan te

spreken.

─ Zeg het mij maar.

─ Ik ken een vrouw die dingen kan zien die anderen niet zien.

─ Een waarzegster? Vroeg Nathan.

─ Stil! Mijn vader mag er niets van weten.

─ Waarom niet?

─ Hij vindt zulke mensen gevaarlijk.

─ Waarom vindt hij dat?

─ Hij zegt dat zulke mensen er hun beroep van hebben gemaakt

anderen in hun macht te krijgen.

57

─ Ben jij dan niet bang?

─ Nee, integendeel. Ik zie die vrouw regelmatig en veel van wat ze

zegt, is al uitgekomen.

─ Laat me erover nadenken, ik laat je nog weten of ik erheen wil

of niet.

Bij elke terugkeer uit Azië belde Nathan naar zijn vader om zijn

ervaringen mee te delen. Ook Mauro had op deze bizarre

gebeurtenissen niet meteen een antwoord. Hij gaf Nathan de raad

om al zijn interessante ervaringen op te schrijven wanneer ze nog

fris in zijn geheugen zaten. Vervolgens moest hij trachten

eventuele verbanden te leggen. Na het laatste voorval in

Bangladesh vroeg Nathan aan Mauro of het interessant zou zijn om

naar een waarzegster te gaan.

─ Zou een waarzegger meer duidelijkheid kunnen scheppen?

─ Niemand beschikt over meer informatie over jezelf dan jijzelf!

reageerde Mauro.

─ Kan het kwaad om een waarzegster te gaan bezoeken?

─ Het kan alleen kwaad voor mensen die zich helemaal niet

bewust zijn van hun innerlijke kracht. Zij kunnen gemakkelijk

gemanipuleerd worden.

─ Wat kan er gebeuren?

─ In het beste geval trachten waarzeggers hun klanten afhankelijk

te maken zodat ze blijven terugkomen en blijven betalen voor hun

dosis goed gevoel. Ze zijn handelaars in goed gevoel.

─ En in het slechtste geval?

─ In het slechtste geval kunnen waarzeggers als overheersers

optreden en volledige onderwerping verlangen en eisen.

─ Raad je het mij dan af?

Mauro nam even bedenktijd.

─ Nee, je mag gerust gaan. Ik weet dat je sterk genoeg bent.

Enkele dagen later ging Nathan samen met Moshe naar de

waarzegster. Moshe had hem onderweg gewaarschuwd dat de

vrouw vreemd zou kunnen overkomen en dat hij daar niet te veel

aandacht aan moest schenken. Ze woonde in een klein huis in het

“Quartier Mouzaïa” in het negentiende arrondissement. Het was al

laat in de avond toen de jonge mannen bij haar aanbelden. De oude

vrouw die voor hen open deed, droeg een lang paars gewaad en

opvallende juwelen. Nathan merkte dat Moshe hier regelmatig

langskwam en dat hij de vrouw goed kende. Ze stapten binnen en

stonden in de voorplaats, een kamer waar te veel meubels bij

58

elkaar stonden en die enkel verlicht was met kaarsen. Nathan

voelde zich daar niet erg op zijn gemak.

─ Ik heb iemand meegebracht, zei Moshe tegen de vrouw.

Nathan begreep dat Moshe de vrouw niet op de hoogte had

gebracht dat hij zou meekomen.

─ Goedenavond, mevrouw. Aangenaam. Ik ben Nathan.

De vrouw keek naar Nathan en zei enkele seconden niets.

─ Kun je tijd voor hem vrijmaken? vroeg Moshe.

Wanneer de vrouw iets trachtte te zeggen, leek het alsof ze geen

stem meer had. De vrouw voelde zich zwak en moest gaan zitten.

Moshe en Nathan keken elkaar kort aan en hielpen haar toen op

een stoel plaats te nemen. Op tafel stonden een fles water en een

glas. Nathan nam het glas en vulde het. Daarna knielde hij naast de

vrouw en gaf het haar. De vrouw keek Nathan aan, nam het glas

met twee handen, dronk en kon dan weer praten:

─ Ik voel me niet goed. Het zal me vandaag niet lukken.

Moshe was teleurgesteld maar vooral verbaasd.

─ Kun je misschien een sessie doen? Nathan is speciaal voor jou

naar hier gekomen.

De vrouw bleef Nathan aankijken.

─ Waarom heeft Nathan mij nodig?

Moshe kon niet meteen een gepast antwoord geven.

─ Ook hij wil graag dingen weten.

De vrouw wendde haar blik niet af maar bleef Nathan aanstaren.

─ Nathan zal alles te weten komen wat hij moet weten.

Moshe begreep haar gedrag niet. Zo had hij haar nog nooit gezien.

Hij drong aan.

─ Hij wil zich ook beschermen tegen mensen met kwade

bedoelingen.

─ Nathan heeft al bescherming, een uitzonderlijke bescherming

zelfs!

Nathan voelde dat de vrouw zich door hem ongemakkelijk voelde

en wilde weggaan.

─ Ik dank u voor uw tijd en verontschuldig mij voor het ongemak.

Nathan gaf Moshe een teken dat hij alvast naar buiten ging en liep

toen naar zijn auto. Hij nam plaats en dacht na over wat er zich

zonet had afgespeeld. Waarom had de vrouw ineens geen stem

meer? Waarom had ze hem niet willen ontvangen? Wat bedoelde

ze toen ze zei dat hij al beschermd was? Hij had gehoopt om hier

antwoorden te vinden. Nu had hij alleen maar nog meer vragen.

Toen Moshe naar buiten kwam leek hij erg in de war te zijn.

59

─ Denk je dat ik iets verkeerds heb gedaan daarbinnen? vroeg

Nathan.

─ Nee, maar dit is wel heel raar. Ik weet niet wat ik ervan moet

denken.

─ Heeft ze nog iets gezegd na mijn vertrek?

─ Ze heeft gevraagd om je niet meer naar hier te brengen.

Op de terugweg waren ze allebei stil.

60

Oprechtheid

Een paar maanden later gebeurde er iets zeer onaangenaams in de

zaak van Simon. Net nadat er een grote geldsom was ontvangen,

werd de brandkast leeggehaald. Moshe beschuldigde Nathan. Hij

gaf aan dat er slechts drie personen de code kenden; zijn vader,

hijzelf en Nathan. Nathan maakte duidelijk dat hij het niet was

geweest. Het kwam tot een discussie tussen hem en Moshe waar

alle werknemers getuige van waren. Simon werd opgebeld en

kwam meteen naar de zaak. Simon zei dat hij zowel naar het

verhaal van Moshe als naar dat van Nathan zou luisteren en voegde

eraan toe dat wie onschuldig was, zich geen zorgen hoefde te

maken. Hij zou achter de waarheid komen. Simon vertrok uit de

zaak met zijn zoon en zei tegen Nathan dat hij op hem moest

wachten en dat hij onder geen beding de zaak mocht verlaten.

De uren gingen voorbij. Nathan hoopte dat Simon zich niet zou

vergissen door hem ten onrechte te beschuldigen. Het kon niet

eenvoudig zijn om een keuze te maken tussen de oprechtheid van

je zoon en die van een werknemer. Het waren moeilijke

momenten. Nathan trachtte zich ervan te overtuigen dat hij zich

geen zorgen hoefde te maken. Simon had vaak genoeg kunnen

opmerken hoe eerlijk Nathan was. Wat Nathan vooral stoorde, was

dat Simon zich nu ging afvragen of hij hem niet te veel vertrouwen

had gegeven. Na een poosje maakte hij zich al minder zorgen. Ook

al zou Simon een verkeerde inschatting maken, Nathan wist dat hij

zichzelf niets kon verwijten. Het zat Nathan wel dwars dat Simon

zich hoe dan ook diep gekwetst moest voelen. Of nu zijn zoon de

dader was of Nathan, het verdict zou alleszins pijnlijk zijn.

Het was al laat in de namiddag toen Simon terugkwam. Hij riep

meteen alle werknemers bij elkaar. Er heerste grote spanning.

Niemand was er gerust op. Toen iedereen verzameld was, zei

Simon dat ze naar huis mochten vertrekken en dat ze vrij kregen

tot maandag. Verschillende werknemers stelden Simon vragen. Ze

vreesden voor hun baan. Simon beantwoordde geen enkele vraag

en vroeg Nathan om hem te volgen naar zijn kantoor. Na het

vertrek van de werknemers was de rust teruggekeerd. Toen Nathan

het kantoor van Simon binnentrad, zat hij op zijn stoel. Hij keek

61

naar buiten. Er hing een ijzige stilte in het kantoor. Nathan wist

niet wat hij moest verwachten. Hij nam een stoel en ging zitten.

─ U wilde me spreken?

Op dat moment draaide Simon zich naar Nathan. Nathan kon zien

dat de ogen van Simon rood en vochtig waren. Hij sprak met een

geëmotioneerde stem.

─ Je hoeft me niets te zeggen. Ik weet wat ik moet weten.

─ Weet u waar het geld naartoe is?

─ Het is niet de eerste keer dat er geld verdwijnt. Nog voordat jij

hier begon te werken, had ik al vermoedens. Ik heb nog getracht

om het recht te zetten, maar het is alleen maar erger geworden.

Nathan wist niet goed wat te zeggen. Hij wilde de pijn van de oude

man verzachten. Enerzijds was hij blij dat hij zelf niet beschuldigd

werd, maar anderzijds voelde hij zich machteloos. Hij zat voor een

man die hij ontzettend liefhad en die op dit moment enorm veel

pijn voelde. Hij was opgelicht door zijn eigen zoon. Nathan zei

gewoon wat hij op dat moment dacht.

─ Ik begrijp Moshes gedrag niet. Hij heeft altijd alles gekregen.

Hij bezit op jonge leeftijd al meerdere huizen en heeft genoeg

spaarcenten voor de rest van zijn leven.

─ Moshe is vergeten dat hij met niets werd geboren en dat hij alles

van het leven gekregen heeft. Blijkbaar heb ik hem dat niet kunnen

leren.

Nathan zag dat Simon, naast zijn ontgoocheling, ook nog eens

gekweld werd door schuldgevoel.

─ U heeft hem alles gegeven wat een vader kan geven. Voelt u

zich nu verantwoordelijk voor zijn gedrag?

─ De opvoeding die hij kreeg, maakte van Moshe wat hij vandaag

is.

─ U mag geen schuldgevoel hebben. Ik heb gezien hoe goed u was

voor hem.

Nathan was nu niet meer zo kwaad op Moshe om zijn valse

beschuldigingen maar eerder om het verdriet dat hij zijn vader

aandeed.

─ De laatste jaren kon ik niet meer tot Moshe doordringen. Weet

je, Nathan, we kennen elkaar nog niet zo lang en toch had ik

meteen een hechtere band met jou dan met mijn eigen zoon. Dat

weet Moshe ook, vandaar zijn afgunst.

─ Ik weet het en ik wilde het er vaak met hem over hebben, maar

hij ontkende het steeds. Daardoor is zijn jaloezie steeds groter

geworden.

62

─ Al was dat niet de aanleiding tot de diefstal. Moshe heeft al

eerder gestolen.

─ Waar is hij nu?

─ Hij is vertrokken en laat mij met het grootste verdriet achter.

─ Niet het grootste, want hij kan het nog goedmaken. Mocht hij er

niet meer zijn, dan zou het een nog groter verdriet zijn!

─ Het is beter iets moois te verliezen dan het nooit te hebben

gehad. Zou hij als een eerlijke zoon vandaag zijn overleden, dan

zou ik mooie herinneringen aan hem hebben overgehouden.

─ Die herinneringen zijn er nu toch ook, dat kan niemand u ooit

afnemen!

─ Moshe heeft een wolk van verdriet geblazen over het verleden.

Als je eenmaal twijfelt aan iemands oprechtheid, verandert je kijk

op alle momenten die je samen hebt beleefd! Verraden worden

door je kind is pijnlijker dan hem te zien heengaan.

─ Kan je hem vergeven?

─ Ik kan nu niet anders dan op een andere manier naar hem kijken.

─ Kan hij het ooit nog goedmaken?

─ Ik weet het niet maar daarvoor zou hij oprecht spijt moeten

betuigen. En dan nog!

─ Hoe kan je weten of iemand oprecht spijt betuigt?

─ Dat proces kan je enkel merken aan de hand van daden.

─ Hoe kan je weten of daden oprecht zijn?

─ Door de tijd zijn werk te laten doen. Onze daden bepalen ons

veel meer dan dat wij onze daden bepalen.

Nathan herinnerde zich dat zijn vader hem iets gelijkaardigs had

gezegd en trachtte nu de situatie zo goed mogelijk te analyseren.

─ Ik zou haast gaan denken dat je te goed voor je zoon bent

geweest?

Simon keek naar Nathan.

─ Denk je dat ik te goed ben geweest voor Moshe?

─ Dat zou de enige fout geweest kunnen zijn, als dat al als een fout

gezien mag worden.

Simon keek opnieuw naar buiten.

─ Er is een oude spreuk die zegt dat als je omwille van je goedheid

nooit bedrogen bent geweest, je dan ook nooit goed genoeg bent

geweest!

Simon en Nathan sloten de zaak af en reden samen naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen vertelde Simon‟s echtgenote dat

Moshe zijn spullen had ingepakt en was vertrokken. Ook na het

vertrek van Moshe bleef Nathan nog bij Simon werken. Hij kreeg

63

steeds meer verantwoordelijkheid en Simon, die wat ouder werd,

trok zich geleidelijk aan terug. Simon en Nathan besloten om zich

vanaf nu te richten op het exposeren van hun artikelen op

handelsbeurzen. Zo waren ze aanwezig op belangrijke beurzen in

Frankrijk en in de omliggende landen. De zaken gingen goed en ze

realiseerden grote omzetten.

Tijdens de winterperiode stonden Simon en Nathan eens op een

beurs in Hamburg, in het noorden van Duitsland, een land dat

Simon nauw aan het hart lag omdat hij er zijn vrouw had ontmoet.

Ze was geboren en getogen in Berlijn. Op de laatste avond van de

beurs keerden ze terug naar hun hotel om uit te rusten en spraken

ze af om iets later in de stad te gaan eten. Simon was al eerder in

Hamburg geweest en vond het een aangename stad. Bij aankomst

in het centrum merkten Nathan en Simon dat er in de meeste

restaurants veel mensen aanwezig waren. Ze hadden niet

gereserveerd.

Simon parkeerde de auto dicht bij de oever van de Elbe, de rivier

die de stad in tweeën deelt en keek Nathan glimlachend aan.

─ Als we hier in de buurt blijven, kunnen we een tafel met zicht op

het water vinden.

─ Zicht op het water? Ik denk dat we blij mogen zijn als we een

vrije tafel vinden.

─ Dat zal alleen maar een kwestie van geduld zijn!

Nathan herkende deze toon van Simon die, net als bij zijn vader,

een bijzondere aandacht verkreeg. Simon en Nathan wandelden

rustig voorbij de restaurants tot Simon halt hield. Hij keek omhoog

en zag een groot raam op de bovenste verdieping.

─ Laten we hier naar binnengaan. Het uitzicht moet er fantastisch

zijn!

Nathan en Simon liepen naar binnen, begroetten de obers en

gingen meteen naar de bovenste verdieping. Nathan zag dat

beneden alle plaatsen bezet waren en vreesde dat er ook geen vrije

tafel boven zou zijn. Eenmaal boven keken ze rond in de zaal en

wat Nathan had gedacht bleek juist te zijn.

─ Spijtig dat er geen plaatsen meer vrij zijn, want het ruikt hier

lekker!

Simon zei even niets. Hij keek naar het uitzicht op de Elbe.

─ Het uitzicht is nog mooier dan ik dacht!

─ We zullen toch ergens anders heen moeten gaan, want alle tafels

zijn bezet.

─ Ik zal het even navragen.

64

Simon liep naar een oudere ober en sprak hem aan. Nathan zag de

ober met zijn hoofd schudden. Toch bleef Simon met hem praten

en wees hem naar het raam. Enkele ogenblikken later riep de ober

er een collega bij. Hij sprak even met hen en ze verdwenen uit de

zaal. Simon kwam naar Nathan toe.

─ Doe je jas maar uit.

─ Gaan we hier wachten?

─ We hoeven niet te wachten. Het is al in orde.

Terwijl Simon zijn zin afmaakte, zag Nathan de twee obers

terugkomen met een kleine tafel die ze net voor het raam plaatsten.

Vervolgens brachten ze twee stoelen. Nathan en Simon namen

plaats. Nathan keek Simon aan die tevreden naar de mooi verlichte

straten staarde aan de andere kant van de rivier.

─ Hoe wist je nu dat we in dit restaurant plaats zouden vinden?

─ Het leek me gewoon een goed idee om hier naar binnen te gaan.

─ Je krijgt het toch altijd voor elkaar!

─ Door de dingen aan te voelen, kan je ze in beweging zetten en zo

je gedachten tot leven brengen!

Nathan besefte nog maar eens hoe de levensvisie van Simon leek

op die van zijn vader.

─ Mocht iedereen alleen goede gedachten koesteren, dan zou de

wereld er beter uitzien, merkte Nathan op.

─ Dan zou iedereen eerst moeten weten wat goede gedachten zijn.

─ Dat lijkt me toch eenvoudig.

─ Niet iedereen gebruikt dezelfde kennis om na te gaan welke

gedachten goed zijn. Velen verkiezen hun eigen kennis boven de

hogere kennis.

Nathan wist dat de hogere kennis niets anders was dan wat zijn

vader de innerlijke kracht noemde en kreeg alweer bevestiging van

de gelijkenis tussen Simon en zijn vader.

─ Waarom beseft niet iedereen hoe nuttig deze kennis wel is?

─ Omdat elk van ons andere prioriteiten stelt.

─ Is onze persoonlijke ontwikkeling niet voor iedereen van

fundamenteel belang?

─ Ieder van ons heeft daar zijn visie over, afhankelijk van hoe het

aangeleerd is.

De ober was een jongeman met een donkere huidskleur. Hij kwam

de bestelling opnemen. De gebeurtenissen die hierop zouden

volgen, zouden een diepe indruk op Nathan nalaten. Naast Simon

en Nathan zaten er enkele klanten, onder wie vooral een man

opviel. Hij had een imposant postuur en voerde luidruchtig het

65

woord. Hij bleek een directeur te zijn die enkele van zijn

personeelsleden voor een etentje had uitgenodigd. De directeur

maakte aanstalten om opnieuw drank te bestellen en maakte zich

boos omdat hij niet meteen bediend werd. De ober ergerde zich

duidelijk aan het gedrag van de man maar bleef vriendelijk en

antwoordde dat hij meteen terug zou komen. De ober bediende

eerst Simon en Nathan, omdat ze het eerst aan de beurt waren,

maar dat was niet naar de zin van de directeur. Toen de ober de

bestelling van Simon en Nathan had opgenomen, liep hij terug naar

de keuken. Op dat moment maakte de klant een opmerking over

zijn huidskleur. Sommige mensen aan tafel lachten instemmend op

deze opmerking. De anderen geneerden zich en reageerden passief.

Nathan zag de ober zijn koelbloedigheid verliezen. De jongeman

stapte resoluut op de man af. Nog voor Nathan het goed en wel

besefte, haastte Simon zich om tussen de ober en de directeur te

gaan staan. Simon greep de handen van de ober, keek hem recht in

de ogen en sprak hem in het Duits aan:

─ Wie het eerst kwaad wordt, heeft altijd ongelijk.

De ober keek verbaasd.

─ Jij hebt gemakkelijk praten. Weet je wel wat het is om dit soort

vooroordelen steeds te moeten aanhoren.

─ Juist op zo‟n moment mag je niet vergeten hoe bijzonder je bent.

Het zal je de kracht geven om hier niet aan toe te geven. Je moet

dit zien als een opportuniteit om nooit meer gekwetst te worden

door dit soort opmerkingen.

─ Hoe bedoel je?

─ Het gaat erom wie de macht heeft over je gevoelens. Beheers jij

ze zelf of laat je ze door anderen beheersen?

─ Moet ik me dan zomaar laten beledigen?

─ Een fatsoenlijk mens beledigt niemand, een onfatsoenlijke mag

je niet kunnen beledigen.

Er was even een stilte. De ober dacht na over de woorden van

Simon en bedaarde. De klant reageerde geamuseerd en maakte

enkele opmerkingen die door Simon, maar nu ook door de ober,

genegeerd werden.

─ Beschouw wat er nu gebeurt als een les, zei Simon. Als je ze

leert, zal de pijn die je voelt zin krijgen en je sterker maken!

Simon liet nu de handen van de ober los en sprak dan verder.

─ Je mag trots zijn op jezelf. Vanaf nu zal je steeds beter je

gevoelens beheersen.

66

De ober had duidelijk begrepen wat Simon hem had helpen inzien

en bedankte hem. Simon nam weer plaats aan tafel.

─ Mensen kunnen toch wreed zijn! zei Nathan.

─ Wat vooral van belang is, is dat we met onze gevoelens leren

omgaan door ze te proberen beheersen!

─ Toch is het spijtig dat er zulke slechte mensen zijn!

─ Slechtheid is nooit eigen aan een persoon, alleen daden kunnen

slecht zijn!

─ Beseffen ze dan niet hoeveel pijn ze anderen aandoen?

─ In een wereld zonder pijn of lijden zouden ook geen morele

keuzes kunnen bestaan.

─ Zou het slechter zijn?

─ Het zou betekenen dat we, net als machines, geen vrije wil

zouden hebben en dus geen mogelijkheid om te evolueren.

Nathan dacht na en begreep dan precies wat Simon zei.

─ Als je het zo bekijkt, heeft pijn inderdaad een zekere zin, zei

Nathan.

─ Het geeft ons de mogelijkheid om naar het goede en vreedzame

te streven.

─ Denk je dat die man meende wat hij zei of wilde hij gewoon

indruk maken?

─ Dat weet ik niet. Het is nu eenmaal zo dat cultuurverschillen

mensen verdelen. Maar verscheidenheid in culturen kan mensen

evengoed bij elkaar brengen.

Simon keek door het raam naar het water.

─ Ik heb geleerd dat in steden die door grote rivieren worden

gescheiden, grote verschillen heersen tussen hun bewoners. Je ziet

dan vaak mensen die door die verschillen bevreesd zijn en zich

afschermen, terwijl anderen juist interesse tonen en toenadering

zoeken.

─ Waar komt die vrees vandaan? vroeg Nathan.

─ Vrees steunt vaak op onwetendheid! Velen beseffen niet dat de

diversiteit tussen culturen juist datgene is wat onze kennis verrijkt.

Nathan en Simon keken door het raam naar de stromende rivier.

Door de reflectie van het licht leek het water springlevend. Simon

vervolgde:

─ Kijk hoe het water stroomt en haar weg zal vinden naar de

oceaan waar het weer tot een groter geheel zal behoren! Water stelt

zich geen vragen over de aard van ander water, het stroomt overal

door en vloeit steeds samen.

67

─ Zo moeten we inderdaad ook allemaal naar elkaar toestromen,

mijmerde Nathan.

Tijdens het diner bracht Simon Nathan op de hoogte van een

belangrijk besluit. Hij zou na deze zomer zijn handel en vastgoed

verkopen om het vanaf dan rustig aan te doen. Simon wilde samen

met zijn echtgenote naar Miami verhuizen, dicht bij zijn zus die

daar al meer dan dertig jaar woonde. Voor Nathan kwam dit

nieuws niet helemaal onverwacht. Simon had al vaker gesproken

over zijn wens om zich op zijn oude dag in Florida te vestigen.

68

Bewogenheid

Nathan stond voor een moeilijke keuze. Hij kon in Parijs blijven en

zijn zaken verder zetten of verder reizen naar nieuwe

bestemmingen en nieuwe uitdagingen. De daaropvolgende dagen

hielp hij Simon met de verkoop van zijn eigendommen en met het

zoeken van nieuwe banen voor de werknemers. Dankzij Simon‟s

connecties verliep het vlot. Het vertrek van Simon naar de

Verenigde Staten was gepland voor het begin van de winter. Zijn

echtgenote was al eerder vertrokken. De nacht voor Simon‟s

vertrek waren Simon en Nathan opgebleven. Toen alles was

ingepakt, namen ze de tijd om rustig hun plannen te bespreken.

Simon begon het gesprek.

─ Ik wil je in naam van alle werknemers bedanken voor je inzet

van de laatste weken. Je hebt meer aandacht gehad voor hen dan

voor jezelf.

─ Ik deed het voor jou, voor hen, maar ook voor mij. Ze hebben

zich altijd goed ingezet.

─ Ik wil je ook bedanken voor wat je voor mij hebt gedaan, niet

alleen de laatste weken, maar sinds je aankomst hier.

─ Ik heb genoten van alle momenten die we samen hebben

doorgebracht. Ik heb ontzettend veel geleerd. Je was als een

tweede vader voor mij.

Simon was diep ontroerd door wat Nathan net had gezegd.

─ Ik weet dat je door mijn vertrek ook nieuwe keuzes zult moeten

maken. Door de drukte van de laatste weken hebben we nog geen

tijd genomen om daarover te praten. Heb je al beslist wat je gaat

doen?

─ Ik vraag me af of ik je vertrek moet zien als een nieuw begin en

moet verder reizen of dat er nog belangrijke zaken te leren zijn hier

in Parijs.

─ Niemand anders dan jijzelf kan daar achter komen.

Simon besefte dat dit een moeilijke keuze was voor Nathan. Hij

wist natuurlijk wel waar Nathan naar op zoek was.

─ Om hogere kennis te vergaren, zijn er twee reizen nodig. De

eerste in de uiterlijke wereld en de tweede in de innerlijke wereld.

─ Hoe kunnen we in de innerlijke wereld reizen?

69

─ Het zijn de avonturen die we in de uiterlijke wereld beleven die

aanleiding geven tot onze reis in het innerlijke.

─ Ik zal goed over je woorden nadenken.

─ Mag ik je nog een gunst vragen?

─ Natuurlijk!

─ Wat de uitkomst van je keuze ook mag zijn, geef nooit je

levensdoel op.

─ Wees gerust Simon. Ik kan hoogstens even verdwalen maar ik

zal nooit opgeven. Al geef ik toe dat het gemakkelijker zou zijn,

mocht ik mijn levensdoel al kennen.

─ Wel, hierop moet ik je weer het antwoord schuldig blijven. Maar

ik ben lang genoeg in je gezelschap geweest om te weten dat je in

staat bent tot iets unieks. Je hebt het vermogen om de hogere

kennis als geen ander door te geven.

De volgende ochtend bracht Nathan Simon naar de luchthaven,

waar ze afscheid namen. Nathan was nu weer alleen net als zijn

eerste dagen in Parijs. Hij bleef werken in de sector die hij kende.

Het ging hem de eerste weken voor de wind maar ergens voelde hij

een leemte. Hij verdiende goed en had al heel wat geld bij elkaar

gespaard, maar hij maakte weinig nieuwe ervaringen mee en de

dagen werden monotoon en saai.

In de weken die daarop volgden, besteedde Nathan steeds minder

tijd aan zijn professionele activiteiten. Hij had behoefte aan nieuwe

sensaties en maakte kennis met het nachtleven. Nathan kwam

regelmatig in dansclubs en casino‟s en vrij snel bestond zijn

vriendenkring uit mensen uit het nachtleven. Nathan viel op door

zijn sterke spreekvaardigheid. Mede door zijn aanleg en wat hij

geleerd had van zijn vader en van Simon had hij het spreken tot

een kunst verheven. In die periode leerde hij ten volle beseffen hoe

groot de invloed van zijn woorden was. Zowat iedereen die met

hem in contact kwam, wilde met hem bevriend worden. Vrouwen

vielen voor zijn charme en mannen vertoefden graag in zijn

gezelschap om mee de vruchten te plukken van zijn succes.

Aanvankelijk was Nathan opgetogen over de nieuwe wereld die

voor hem openging, maar vrij snel leek hij iets te missen. Hij

doorzag hoe oppervlakkig zijn omgangen waren geworden en dat

confronteerde hem steeds meer met zichzelf.

In de lente vertrok Nathan voor een kort verblijf naar Zuid-

Frankrijk. Op de markt van Toulouse ontmoette hij de beeldschone

Sophie. Hij zag haar in het fruitkraam waar zij aan het werk was.

Ze had bruin haar, groene ogen en een heel innemende glimlach.

70

Nathan merkte meteen haar uitzonderlijke charme op. Nathan zag

ook dat de oudere man, die met haar werkte, er koel en nors uitzag.

Nathan vroeg zich af of hij haar vader of haar collega was. Toen de

man het kraam verliet om lege kisten weg te brengen, greep

Nathan zijn kans.

Nathan en Sophie keken elkaar lang in de ogen en glimlachten.

Van dichtbij kon Nathan nog beter de pracht van haar groene ogen

bewonderen. Sophie was door zijn aanwezigheid even de kluts

kwijt. Nathan koos wat fruit uit en maakte van de gelegenheid

gebruik om rustig met haar een babbeltje te maken.

─ Uw collega is blijkbaar niet echt goed geluimd vandaag.

─ Niet anders dan op andere dagen. Hij is mijn baas.

─ Het moet niet gemakkelijk zijn om met hem samen te werken?

─ Na een tijd wen je eraan!

─ Gewoonte is een vreemd ding. Het houdt ons soms bij wat we

haten!

Nathan wist dat zijn woorden effect zouden hebben. Hij pakte nog

twee groene appels vast en liet ze door Sophie wegen.

─ En wat zegt men over mensen die zich met de gewoonten van

anderen bemoeien? glimlachte Sophie.

─ Dat ze geïnteresseerd zijn in de intenties van die mensen.

─ Het is niet altijd gemakkelijk om de ware intentie van mensen te

kennen.

─ Het wordt gemakkelijker als je er genoeg tijd voor wilt

vrijmaken!

Sophie glimlachte opnieuw. Nathan had het voor elkaar gekregen

om een afspraak te maken voor diezelfde avond. Hij nodigde haar

uit om mee uit eten te gaan in de binnenstad. Daar leerden ze

elkaar beter kennen. Het was snel duidelijk dat ze het samen

ontzettend goed konden vinden. Sophie vertelde dat haar ouders

vanuit Italië naar Frankrijk waren geëmigreerd. Haar vader was

overleden toen ze nog jong was. Ze miste hem nog steeds heel erg.

Nathan voelde aan dat ze daardoor onbewust hoopte om ooit een

man te ontmoeten die dat gemis zou kunnen opvullen. Ze zouden

elkaar die week elke avond zien. Een gespreksonderwerp dat vaak

aan bod kwam was het maken van keuzes.

Door haar gesprekken met Nathan realiseerde Sophie zich dat ze

iets moest ondernemen waar ze meer voldoening uit kon halen.

Een week later keerde Nathan terug naar Parijs en nodigde hij

Sophie uit om mee te gaan. Ze viel helemaal voor Nathan en

twijfelde niet lang. Enkele dagen later kwam ze in Parijs aan. In de

71

hoofdstad legde Sophie zich toe op haar hobby, beeldhouwen.

Nathan had speciaal voor haar een atelier gehuurd. Daarnaast

verzorgde ze zijn boekhouding. Nathan ging in die tijd vaak uit.

Sophie hield minder van het nachtleven en ging dan ook maar

zelden met hem mee. Ze was ervan overtuigd dat het voor Nathan

slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat hij zou inzien dat het

nachtleven niets voor hem was.

Op een dag kwam Nathan Sophie ophalen nadat ze was gaan

shoppen. Sophie had nieuwe kleren gekocht en was ongeduldig om

ze te laten zien. Toen ze in de auto stapte, merkte ze dat Nathan

met zijn gedachten ergens anders was. Ze maakte zich niet meteen

ongerust, dat overkwam hem wel vaker.

─ Gaat alles goed? vroeg ze.

─ Ja, het gaat wel.

Sophie merkte dat Nathan niet de weg naar huis nam.

─ Waar gaan we heen?

─ Ik wil hier weg. Laten we een eindje rijden.

Nathan nam de snelweg in westelijke richting.

─ Is er iets waarover je wilt praten? vroeg Sophie.

Sophie maakte zich nu wel ongerust en dat merkte Nathan. Hij

zette de wagen even aan de kant en gaf haar een kus.

─ Maak je niet ongerust, het heeft niets met jou te maken. Ik moet

nadenken, rust maar een beetje.

Nathan vertrok alweer. Zijn woorden hadden Sophie een beetje

gerustgesteld. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en viel in

slaap. Het was al laat geworden toen Nathan stopte bij een

kustplaats aan de Atlantische kust. Toen Nathan de auto dicht bij

de dijk parkeerde, werd Sophie wakker.

─ Waar zijn we?

─ Aan de grote bron van het leven, antwoordde Nathan.

Nathan stapte uit, ging op een muurtje zitten en keek over het

brede strand naar de zee. Sophie opende de deur en zag hoe de zon

stilletjes onderging. De lucht zag er prachtig roze en blauw uit.

Sophie ademde diep en liet de zeelucht haar longen binnendringen.

─ Waar zijn we precies? vroeg Sophie.

─ In Sables d‟Olonne, antwoordde Nathan.

Nathan stond op en nam Sophie in zijn armen. Sophie bedacht dat

ze waarschijnlijk nooit zo gelukkig was geweest als op dit moment.

Ze liepen een winkel binnen. Nathan kocht een fles wijn, een

kurkentrekker en twee bekers. Sophie hield ontzettend veel van

Nathan en voelde zich helemaal veilig bij hem, alsof haar niets kon

72

gebeuren. Niemand was ooit in staat geweest om zo goed haar

angsten weg te werken. Maar ze voelde dat er vanavond iets

speciaals aan de hand was. Sophie kon maar moeilijk tot hem

doordringen. Ze liepen op het zand en gingen dicht bij het water

liggen. Nathan ontkurkte de wijn en schonk de bekers in. Sophie

nestelde zich in zijn armen. Samen keken ze naar de horizon.

─ Spreek tegen mij, Nathan!

─ Ik tast in het duister!

Sophie merkte aan zijn stem dat wat hem dwarszat ongetwijfeld

belangrijk was.

─ Ik heb nooit iemand gekend die alles zo klaar en duidelijk ziet.

Hoe kan je nu in het duister tasten?

─ Mensen luisteren inderdaad naar mij en nemen zowat alles aan

wat ik hen vertel. Alleen weet ik zelf nog zo weinig. Ik verspil het

talent dat ik heb gekregen.

─ Wat wil je nog meer weten?

─ Tot het vertrek van Simon leerde ik elke dag veel bij, maar

sindsdien heb ik me alleen maar hoogmoedig gedragen.

─ Heb je spijt van bepaalde dingen?

Nathan keek naar Sophie.

─ Wat voorbij is, is voorbij. Spijt heeft dus geen enkele zin.

─ Wil je dan iets veranderen?

─ Ik moet mijn reis vervolgen en nieuwe streken verkennen.

Sophie zei eerst geen woord. Sinds de dag dat ze Nathan had

ontmoet was ze bang geweest voor dit moment. Ze begreep dat

Nathan afscheid nam van haar. Ze kon hem dat niet verwijten.

Nathan had er nooit een geheim van gemaakt dat hij opnieuw zou

gaan reizen. Sophie kende Nathan goed genoeg en ze wist dat zijn

besluit al genomen was. Voorlopig was er dus geen plaats voor

haar. Ze had zich altijd voorgenomen hem niet tegen te houden,

want ze wilde hem zeker niet verliezen.

─ Nu ben jij diegene die stil is, zei Nathan.

─ Jij hebt me geleerd dat je nooit iemand mag beperken in zijn

vrijheid. Ik wil je alle ruimte geven die nodig is voor je innerlijk

welzijn.

Na deze woorden barstte Sophie in tranen uit. Nathan nam haar in

zijn armen en hielp haar de kracht te vinden om haar verdriet te

overwinnen. Na enkele minuten lukte het haar.

─ Maakt het jou ook ongelukkig dat we afscheid nemen? vroeg

Sophie.

73

─ Natuurlijk zal ik veel aan je denken, maar daar ben ik gelukkig

om.

─ Hoe bedoel je?

─ Elkaar missen is ook een vorm van geluk!

─ Kom je ooit terug?

Nathan keek in haar ogen en hield haar handen vast.

─ Sophie, ik zal steeds van je blijven houden, wat de toekomst ook

moge brengen.

Meer kon en wilde Nathan niet beloven. Dat begreep Sophie en

moest daar nu vrede mee nemen. Opeens hoorden ze suizend de

wind opsteken boven de zee. De wind waaide steeds sterker en

deed het zand opwaaien. Nathan en Sophie stonden op en konden

amper nog iets zien. Met veel moeite bleven ze overeind en

verlieten ze het strand. Eenmaal terug op de dijk ging de wind

opeens weer liggen, net zo plotseling als hij was komen opzetten.

Nathan en Sophie vonden dit vreemd maar hadden er geen

verklaring voor. Op weg naar de auto zagen ze dat de straten leeg

waren. Alles was stil. Gek genoeg voelde Sophie zich net als de

wind nu uitermate rustig. Ze stapten weer de auto in en keerden

terug naar Parijs. Het werd een stille rit.

74

75

- 3 -

Wonderlijke Mysterie

76

77

Gewoonte

Enkele dagen later vertrok Nathan. Sophie bleef in het appartement

in Parijs wonen. Nathan beloofde haar regelmatig te bellen zoals

hij dat ook deed met zijn vader en met Simon. Nathan nam in zijn

auto slechts wat kleding, enkele boeken en zijn notities mee. Hij

reed via dezelfde weg die zijn vader nam wanneer ze naar Zuid-

Spanje reden. Die weg kende hij goed al was hij er nooit alleen

naartoe gereden. De volgende middag was Nathan bijna in

Andalusië aangekomen. Na een korte stop in de havenstad

Cartagena besloot hij om langs de stranden ten westen van de stad

te rijden. Eenmaal daar aangekomen, boekte hij een kamer met

zicht op zee en viel er een poosje in een diepe slaap. In de

namiddag werd hij wakker en bracht de rest van de dag door bij de

zee.

Zijn weerzien met de Middellandse Zee deed hem veel deugd. Hij

voelde alle commoties van de laatste maanden wegvloeien en was

er steeds meer van overtuigd dat hij de juiste beslissing had

genomen door zijn reis te vervolgen. „s Avonds reed hij langs de

kust op zoek naar een eetgelegenheid. Opeens kwam zijn auto in

het zand vast te zitten. Hij trachtte los te komen maar zijn auto

zakte alleen maar dieper in het zand.

In de onmiddellijke buurt was er niets te bekennen behalve een

oude motorhome, iets verderop gestationeerd. Nathan wandelde er

naartoe om hulp te vragen. Bij het naderen van de motorhome

merkte hij de Britse nummerplaat op. Hij zag een jongeman die vis

aan het barbecueën was in het gezelschap nog een jongeman en

twee jonge dames. Nathan herkende de lekkere geur van gegrilde

sardienen. Hoe dichter hij bij de motorhome kwam, hoe sterker de

geur werd. Nathan sprak ze aan:

─ Hallo, ik ben Nathan.

─ Fijn je te ontmoeten. Ik ben Charlie, zei de jongeman aan de

barbecue.

Charlie stelde meteen ook zijn vrienden voor:

─ Het meisje dat de tafel dekt is mijn vriendin Jessica. Degene die

nu de wijn ontkurkt is Paul en naast hem zijn vriendin Lucy.

─ Aangenaam allemaal en mijn excuses voor het storen, zei

Nathan. Ik heb autopech. Zouden jullie mij kunnen helpen?

78

─ Moet je ergens dringend naartoe? vroeg Charlie.

─ Nee, ik heb tijd.

─ Waar komt die haast dan vandaan?

─ Ik heb niet echt haast.

─ Het kwam zo over. Waar staat je wagen?

─ Je kunt de wagen van hier zien.

Nathan wees naar de auto. Charlie keek er vluchtig naar en sprak

dan verder:

─ Heb je al gegeten?

─ Nee, nog niet.

Paul kwam er nu bij.

─ Kom ga maar aan tafel zitten.

Nathan had wel zin in de gegrilde sardientjes maar wilde zich niet

zomaar opdringen.

─ Jullie hebben vast geen rekening gehouden met een

onaangekondigde gast.

─ Maak je geen zorgen, zei Charlie terwijl hij een emmer vol verse

sardientjes liet zien. We hebben meer dan genoeg sardientjes.

─ En we vinden het leuk dat je er bent, drong Paul aan. Laten we

nader kennis maken.

─ En wat je wagen betreft, op die plek zal die niet gauw

verdwijnen, voegde Jessica eraan toe.

Lucy kwam er nu ook bij.

─ Als je nog niet hebt gegeten, moet je nu toch wel ontzettend veel

zin hebben in onze lekkere sardientjes, niet?

Nathan was overtuigd van hun gastvrijheid.

─ Eerlijk gezegd, mijn maag rammelt. Als het jullie echt niet

stoort, kom ik er graag bijzitten.

Nathan ging aan tafel zitten en leerde het gezelschap kennen. Hij

was gecharmeerd door hun vriendelijkheid. Na zijn verblijf in het

jachtige Parijs was hij dit niet meer gewend. Tijdens het eten

vertelden de jonge Engelsen hoe ze hier verzeild waren geraakt. Na

hun studies waren ze uit Londen vertrokken voor een rondreis met

hun motorhome. Ze waren ondertussen al op verschillende plaatsen

voor langere tijd gebleven.

De eerste plaats waar ze lang hadden verbleven was in Zuid-

Frankrijk, in de streek van Bordeaux. Daarna hadden ze Portugal

uitvoerig verkend en aan de kust ten zuiden van de hoofdstad

Lissabon gekampeerd. Vervolgens waren ze naar Andalusië

gekomen. Eerst verbleven ze in Sevilla. Daar ontmoetten ze een

zekere Pablo, iemand die hun leven ingrijpend zou veranderen.

79

Pablo was afkomstig uit het Zuid-Amerikaanse Colombia en had

enkele jaren geleden een gemeenschap opgericht in Tarifa, een

stadje dat helemaal aan het zuidelijkste puntje van Spanje ligt,

recht tegenover Afrika. Sinds enkele maanden verbleef het viertal

in die gemeenschap samen met nog een dertigtal mensen uit

verschillende landen.

Nathan liet hen uitvoerig aan het woord en luisterde met veel

aandacht naar hun verhalen.

─ We hebben het alleen over ons en weten nog niets over jou,

merkte Charlie op.

─ Wat zouden jullie graag willen weten? antwoordde Nathan.

─ Wat brengt jou hierheen bijvoorbeeld? vroeg Jessica.

─ Mijn nieuwsgierigheid! zei Nathan.

─ Jouw nieuwsgierigheid naar wat? wilde Paul weten.

─ Naar wat de moeite waard is om te weten! antwoordde Nathan.

─ En wat is voor jou de moeite waard om te weten? vroeg een

nieuwsgierige Lucy.

─ Kennis die mijn leven zin geeft! repliceerde Nathan.

De jonge Britten keken elkaar aan onder de indruk van de

ongewone antwoorden van Nathan. Charlie voegde er nog iets aan

toe:

─ Ik heb een vermoeden dat jij Pablo zou moeten ontmoeten.

Op dat moment kwam er een kustwachter aangereden in een witte

terreinwagen. Hij parkeerde deze naast de wagen van Nathan. Het

zag er naar uit dat zijn probleem opgelost zou worden. Nathan had

geleerd dat wanneer een oplossing zich spontaan aandient het goed

is om na te gaan of er op dat zelfde ogenblik nog iets anders

gebeurt. De kustwachter was verschenen toen Charlie het idee naar

voren bracht om Nathan aan Pablo voor te stellen.

─ Ik zal jullie met plezier vergezellen wanneer jullie terugkeren

naar Tarifa.

De keuze van Nathan maakte hen duidelijk blij. Ze besloten om de

volgende dag naar Tarifa te rijden. Nathan vroeg zich af of Tarifa

alleen maar een tussenstop zou worden of na Parijs, een volgende

verblijfplaats.

Nathan stond op en liep samen met Charlie en Paul in de richting

van de kustwachter. De man nam meteen het nodige materiaal uit

zijn koffer, bond zijn terreinwagen aan Nathan‟s auto en trok hem

in een ruk uit het zand. Hij was het blijkbaar gewend om auto‟s uit

het zand weg te trekken. Nathan bedankte de kustwacht en liep

samen met Charlie en Paul terug naar de motorhome.

80

─ Handig dat jij Spaans spreekt, zei Paul.

─ Mijn vader is afkomstig uit een dorpje hier niet ver vandaan.

─ Was je dan op weg daar naar toe? vroeg Charlie.

─ Ik ben vertrokken uit Frankrijk met het idee om eerst door

Andalusië te reizen. Ik volgde de weg die ik vroeger met mijn

vader nam maar ik heb eigenlijk helemaal geen specifieke

eindbestemming.

Ondertussen hadden de dames al een cake als nagerecht op tafel

gezet. Er werd nog een fles wijn ontkurkt en tot diep in de nacht

werd er gepraat. Nathan was geïntrigeerd door alles wat hij hoorde

over de gemeenschap in Tarifa. Hij probeerde te begrijpen hoe vier

jonge Britse studenten sociologie daar terechtkwamen.

─ Waarom hebben jullie besloten om jullie bij die gemeenschap

aan te sluiten?

─ Je moet misschien eerst weten waarom we besloten hebben om

deze reis aan te vangen, zei Charlie.

─ De beslissing om rond te reizen, zei Jessica, was voornamelijk

het gevolg van onze afkeer van het routineleven dat de meeste

mensen rondom ons leidden.

─ We wilden iets anders, bevestigde Paul. Bij de gemeenschap kan

iedereen doen wat hij wil zonder dat daar negatief over wordt

gedaan.

─ Ja, daar leven we in vrijheid, voegde Jessica.

─ Pablo tracht een andere vorm van samenleving te creëren,

merkte Charlie op.

─ In die zin past het ook een beetje bij onze studie, zei Lucy.

─ Een andere vorm van samenleving? vroeg Nathan verbaasd.

─ Ja, een gemeenschap gebaseerd op een andere levensfilosofie,

zei Paul met enige fierheid.

Nathan keek nieuwsgierig.

─ Nathan, vind je ons naïef? wilde Jessica weten.

─ Integendeel, het lijkt me interessant, zei Nathan. Trouwens al

mocht het naïef zijn, aan elke grote vooruitgang gaat steeds

naïviteit vooraf.

─ We dromen in elk geval van een betere wereld, zei Charlie.

─ Een droom die we delen met de andere leden van de

gemeenschap, zei Lucy. Mensen die overal vandaan komen en

hetzelfde gedachtegoed koesteren.

─ Het is er echt gezellig en we leren er alle dagen veel bij, wilde

Jessica nog kwijt.

Nathan dacht even na en sprak dan Paul aan:

81

─ Paul, je sprak over een andere levensfilosofie. Wat bedoelde je

daar precies mee?

─ Tja, ik weet niet hoe ik dat in het kort kan samenvatten.

─ Dat is niet zo eenvoudig uit te leggen, hielp Lucy. Het raakt alle

aspecten van het leven.

─ We zorgen ervoor dat iedereen zich kan uiten, zei Jessica.

─ En we hebben eigen leefregels, zei Charlie dan weer.

─ Welke leefregels dan? vroeg Nathan.

─ De fondsen waarvan we leven bijvoorbeeld, antwoordde Charlie.

We kopen goederen in Afrika in en verkopen die dan door aan het

rijkere noorden. Zo houden wij ons afzijdig van het grote

kapitalistische systeem. En we dragen ons steentje bij om de

armoede te bestrijden.

Paul wist nu ook beter wat hij moest zeggen:

─ Naast deze handelwijze heeft Pablo ook regels uitgewerkt die

ons helpen om opnieuw de rust te ervaren, ver van de jachtige

wereld.

─ Pablo weet als geen ander hoe de wereld in de greep is van

stress, zei Lucy.

─ Zijn uiteindelijke doel is ons steeds de essentie van het leven aan

te leren, zei Jessica op een rustige toon.

─ Hij leert ons bijvoorbeeld hoe we afstand kunnen nemen van

materiële welstand, haalde Paul aan.

─ Wat vind jij ervan Nathan? wilde Charlie weten.

─ Het stemt tot nadenken.

─ Zeg maar gerust wat je ervan denkt, drong Jessica aan.

─ Ik wil er alvast meer over weten.

Nathan merkte dat zijn toehoorders gespannen wachtten op zijn

antwoord. Blijkbaar was zijn mening al van belang geworden. Hij

sprak daarom met de nodige voorzichtigheid:

─ Zo te horen vindt ieder van jullie iets terug binnen de

gemeenschap. Iets verrijkend en geruststellend.

Na een korte stilte sprak hij verder.

─ Ik zou eigenlijk eerst een tijdje tussen jullie moeten vertoeven

om goed op deze vraag te kunnen antwoorden.

Met deze stelling ging Nathan naar zijn hotel. De volgende ochtend

zouden ze samen richting Tarifa vertrekken. Terug op zijn kamer,

dacht Nathan na over wat hij had vernomen. Hij stelde zich veel

vragen over de gemeenschap die hij zou gaan ontdekken. Hij stelde

zich er heel wat vragen bij. Wat voor iemand was die Pablo? Hoe

kon hij in zo korte tijd mensen zo sterk beïnvloeden? Hoe zag het

82

leven in een dergelijke gemeenschap eruit? Nathan hoopte

antwoorden te krijgen op al deze vragen.

De volgende ochtend kocht Nathan brood, kaas en olijven en

ontbeet samen met zijn nieuwe vrienden. Samen bespraken ze

welke route ze zouden volgen. Er werd besloten om door het

binnenland te rijden en een tussenstop te maken in de stad

Granada. De groep had deze stad nog niet bezocht en was er wel

nieuwsgierig naar. Nathan was hier al vaak samen met zijn vader

geweest om oude vrienden te bezoeken. Na het ontbijt vertrok de

groep in westelijke richting. Paul en Lucy stelden voor om met

Nathan mee te rijden. Charlie en Jessica volgden met de

motorhome. Op dit vroege tijdstip scheen de zon al fel.

Bij het naderen van Granada, waren er tal van grotwoningen te

zien. Het waren holtes in bergwanden die wit waren geverfd om ze

gemakkelijker te herkennen. Nathan herinnerde zich dat zijn vader

ooit over deze woningen had gesproken. Hij wist dat ze lang

bewoond werden door zigeuners. Hij herinnerde zich dat de

voorouders van zigeuners afkomstig waren uit India en dat ze zich

lange tijd in Oost-Europa hadden gevestigd. Later verhuisden er

grote groepen naar Frankrijk en Spanje op zoek naar een beter

leven. Spijtig genoeg kregen ze een slechte reputatie en werden ze

daardoor vaak uitgesloten. Ze woonden ook vaak buiten de stad of,

zoals hier, in grotwoningen. Nathan informeerde Paul en Lucy

hierover.

83

Daad

Plotseling moest Nathan heel hard remmen voor een kudde

schapen en kon hij maar net op tijd de wagen tot stilstand brengen.

Enkele ogenblikken later klonk er alweer een hard remgeluid. Het

was Charlie die met de motorhome zelf ook maar net op tijd had

kunnen stoppen. De wagens werden aan de kant van de weg gezet

en iedereen stapte uit. De kudde schapen bleef er onbewogen bij

staan. Er waren geen andere voertuigen te zien en er was geen

herder te bekennen in de onmiddellijke omgeving. Nathan stelde

voor om op zoek te gaan naar de herder. Charlie ging met hem mee

terwijl de anderen bij de voertuigen bleven wachten.

Na enkele minuten merkten Nathan en Charlie een oude man op.

Hij zat op de grond en zag er troosteloos uit met het hoofd

gebogen. Nathan en Charlie haastten zich er naartoe. Het gezicht

van de man was verbrand door de felle zon. Hij droeg een versleten

herdershoed en had vuile kleren aan. Nathan vroeg hem in het

Spaans of het zijn kudde was die op straat was verdwaald. De

herder keek even op maar zei niets. Nathan en Charlie zagen dat de

man had gehuild en ze voelden medelijden met hem. Nathan sprak

hem aan in het Spaans:

─ Wat is er gebeurd?

De man keek Nathan opnieuw aan, vervolgens naar Charlie en

bleef dan voor zich uitstaren.

─ Antwoord me, wat is er gebeurd?

De herder sprak nog steeds voor zich uitstarend:

─ Niets heeft nog zin!

Nathan kon de herder gemakkelijk tegenargumenten geven maar

hij wist dat de herder op dit moment meer behoefte had aan begrip.

─ Zijn die schapen van jou?

─ Dat is niet van belang, antwoordde de herder.

─ Hoezo?

─ Dat houdt hen toch niet tegen om ze mee te nemen!

De herder wees naar enkele grotwoningen om Nathan duidelijk te

maken wie de verantwoordelijken waren. Nathan vertaalde het

gesprek voor Charlie en wendde zich weer tot de herder.

─ Is dat de reden van je verdriet?

─ Nee, dat is het nu niet.

84

─ Wat is het dan wel?

─ Mijn vrouw is ernstig ziek en zal waarschijnlijk niet lang meer

leven!

Nathan nam even de tijd om zo goed mogelijk de situatie in te

schatten.

─ Is je vrouw thuis nu? vroeg hij dan.

De herder knikte bevestigend en wees naar een boerderij die

verderop lag.

─ Vind je het goed dat we haar bezoeken?

De herder keek op. Nathan kon in zijn ogen meteen zien dat hij in

zijn opzet geslaagd was. Hij had de man opnieuw hoop gegeven.

─ Zou je iets kunnen doen? glunderde de herder.

Nathan negeerde die vraag en hielp de man overeind. Charlie

haastte zich om te helpen.

─ Wat gaan we nu doen? vroeg hij aan Nathan.

─ Laten we eerst de kudde weer bij elkaar brengen, antwoordde

Nathan. Daarna zullen we de man naar huis brengen en zijn zieke

vrouw bezoeken.

Nog voor Charlie hierop kon reageren, zei Nathan:

─ Deze man voelt zich ontzettend eenzaam en heeft ons nodig.

Ze wandelden terug naar de rest van het gezelschap. Charlie

vertelde wat er gaande was. Nathan vroeg aan Charlie en Paul om

met de motorhome en de auto alvast naar de boerderij te rijden. Hij

zou samen met de meisjes en de herder te voet volgen. Jessica liet

Nathan weten dat ze er niet gerust op was.

─ Nathan, heb je die man geen valse hoop gegeven?

─ Hoop ken ik, maar wat betekent valse hoop? vroeg Nathan

─ Wel misschien gelooft die oude man wel dat wij zijn vrouw gaan

genezen.

─ Het zou erger zijn als hij die hoop niet meer zou hebben, zei

Nathan dan weer.

Het antwoord van Nathan maakte Jessica alleen maar

zenuwachtiger.

─ Wat als we nu niets kunnen doen?

─ Jessica, die man heeft op dit ogenblik onze steun nodig. Dankzij

ons loopt hij nu terug naar zijn huis.

Jessica nam even tijd om hierover na te denken.

─ Zie je het niet allemaal te positief? vroeg ze hem.

Nathan keek Jessica aan.

─ Je mag meer vertrouwen hebben in wat wij kunnen

teweegbrengen!

85

Jessica wilde vragen wat hij daarmee precies bedoelde maar net op

dat moment kwamen ze bij de rustieke boerderij aan. Charlie en

Paul zaten hen al op te wachten. De herder maande Nathan om via

een buitentrap mee naar de bovenste verdieping te gaan. Nathan

vroeg aan Lucy en Jessica om mee te komen. Charlie en Paul

bleven beneden wachten. De herder opende de deur van de

slaapkamer waar zijn zieke echtgenote lag. Nathan en de meisjes

traden de kleine kamer binnen waar een duffe geur hing. De kamer

was donker en sober ingericht. De zieke vrouw lag daar in een

smal bed tegen de muur.

De herder kuste zijn vrouw en fluisterde dat er bezoek was. De

vrouw keek Nathan en de meisjes aan en glimlachte vriendelijk. De

herder liet hen alleen en ging terug naar beneden. Jessica en Lucy

voelden zich duidelijk niet op hun gemak.

─ Lucy, vroeg Nathan, stel je voor dat dit jouw moeder zou zijn.

Wat zou je dan doen?

Lucy had deze vraag helemaal niet verwacht.

─ Ik wil graag je eerste ingeving horen, voegde Nathan.

─ Ik zou voor meer licht zorgen, antwoordde Lucy.

─ Ga je gang Lucy, zei Nathan.

─ Hoe bedoel je? verbaasde Lucy zich.

─ Trek die zware gordijnen open, ging Nathan verder terwijl hij

het voorbeeld gaf. Of beter nog, neem een stoel en haal ze eraf.

Zodat er meer licht in de kamer binnen kan komen.

Lucy twijfelde eerst. Ze voelde zich wat gegeneerd maar deed wat

Nathan haar opdroeg. Jessica hielp haar met het weghalen van de

gordijnen. De kamer was nu mooi verlicht. Nathan sprak nu Jessica

aan:

─ Jessica, wat zou jij veranderen?

Jessica liep naar het raam toe en opende het.

─ Ik zou het bed uit die hoek halen en het hier bij het raam zetten.

─ Goed idee, zei Nathan. Ik help je even.

Nathan bracht de vrouw op de hoogte van zijn bedoelingen. De

vrouw leek gelukkig met wat er gebeurde. Het bed werd

voorzichtig verplaatst zodat ze van het mooie uitzicht kon

genieten. Jessica en Lucy genoten van de oprechte glimlach van de

vrouw. Nathan was geslaagd in zijn opzet.

─ Meisjes, zei Nathan, ik ga nu met de herder en de jongens kijken

of we de gestolen schapen kunnen terugvinden. Jullie kunnen best

hier blijven om voor haar te zorgen.

─ Wat kunnen we voor haar doen? vroeg een verontruste Lucy.

86

─ We kunnen niet eens met haar praten, zei Jessica.

Nathan gaf geen antwoord. Hij glimlachte alleen en verliet dan de

kamer. Iets later kwam hij terug met vochtige doeken en vroeg aan

Jessica en Lucy om de vrouw te verfrissen. De meisjes keken

vertwijfeld maar deden wat Nathan vroeg.

─ Jullie worden allebei prachtige moeders, zei Nathan.

Jessica en Lucy voelden een zekere trots en glimlachten. Nathan

liep terug naar beneden en zei tegen Paul en Charlie dat de meisjes

hier zouden blijven terwijl zij op zoek zouden gaan naar de

schapen. Naar de herder toe vertaalde hij dezelfde boodschap. De

herder was er niet gerust op om de dieven op te zoeken maar ging

toch akkoord met Nathan‟s voorstel. De mannen stapten in de auto

en de herder wees Nathan de richting aan. Ze reden een berg op en

kwamen onderweg vrouwen en kinderen tegen die hen met boze

blikken aanstaarden. Charlie en Paul voelden zich daardoor nog

ongemakkelijker.

─ Ben je er zeker van dat wij ons hiermee moeten bemoeien?

vroeg Charlie.

─ Als je in de plaats van de herder zou zijn, zei Nathan. Zou jij dan

niet graag geholpen worden?

─ Waarschijnlijk wel maar ben jij dan niet bang? wilde Paul weten.

─ In een benarde situatie moet je steeds drie wapens meebrengen,

zei Nathan op een rustige toon.

─ Wapens? vroeg Paul verbaasd.

─ Wees gerust, het zijn drie stellingen, lachte Nathan.

Charlie en Paul luisterden nieuwsgierig.

─ Moed overwint vrees. Geduld overwint woede. Vrede overwint

haat. Houd deze stellingen goed in gedachten.

Terwijl Paul en Charlie zich hierover aan het bezinnen waren,

kwamen ze aan op een plein. Aan de overzijde zaten een viertal

mannen rond een tafel.

─ Wat was mijn eerste wapen ook al weer? vroeg Nathan aan Paul

en Charlie.

─ Moed overwint vrees! zei Paul.

Nathan stapte uit de auto en vroeg de anderen om in de auto te

wachten. Hij begroette de mannen aan tafel en zocht onmiddellijk

uit wie de leider van de groep was. Nathan sprak de man aan die

aan het uiteinde van de tafel zat. Een struis gebouwde man met een

baard die een kleurrijk hemd droeg. De man heette Paco.

─ Goedemiddag!

─ Wat moet je hier? zei de man die Paco bleek te heten.

87

─ Er is een misverstand dat ik graag wil oplossen, liet Nathan

weten.

─ Welk misverstand? vroeg Paco op strenge toon.

Nathan nam een stoel, ging zitten en wees naar de herder die nog

in de auto zat.

─ De man vooraan in de auto is een herder van de streek. Zijn

levensvreugde bestaat uit twee dingen die voor hem onmisbaar

zijn. Zijn vrouw en zijn herderstaken.

Luis, een tengere man met een mouwloos gilet reageerde erg

zenuwachtig.

─ Waarom vertel je ons dit?

Nathan antwoordde niet onmiddellijk maar keek alle mannen een

voor een in de ogen. Uiteindelijk sprak hij de tengere man

vastberaden aan.

─ Je hoeft niet naar mij te luisteren. Als het jou niet interesseert

kan je nu weggaan.

Nathan voelde dat zijn woorden het gewenste effect hadden. Daar

kreeg hij bevestiging van toen Paco de tengere man aansprak.

─ Luis, laat die jongen zijn verhaal doen.

Nathan bedankte Paco en vervolgde zijn verhaal.

─ Vandaag is die herder zeer ongelukkig. Zijn echtgenote is ernstig

ziek en er zijn opnieuw schapen van hem gestolen. Hij dreigt alles

te verliezen wat hem gelukkig maakt.

─ Wat wil je van ons? wilde Paco weten.

─ Zoals je weet gaan er, bij elke diefstal die hier gepleegd wordt,

geruchten rond dat jullie hiervoor verantwoordelijk zijn. Ik weet

dat die vooroordelen vaak onterecht zijn maar soms kloppen ze

wel. Wanneer ze onterecht zijn, moet dat bekend gemaakt worden.

Maar als ze wel terecht zijn, is het in ieders belang dat we de

daders ontmaskeren.

Paco zei even niets.

─ Veronderstel, zei hij iets later, dat de geruchten terecht zijn.

Welk belang hebben we om onze eigen mensen te verraden?

─ Als ze in de stad zouden horen dat jullie een dief uit jullie

midden zelf hebben aangegeven, zou dat een sterk signaal zijn.

─ Welk signaal?

─ Een signaal dat aangeeft dat je nooit een hele bevolkingsgroep

mag veroordelen.

Miguel, een van de andere mannen aan tafel, nam nu het woord:

─ Wij willen in vrede leven.

88

─ Zowel de herder als de andere mensen in de stad willen dat ook,

zei Nathan. Maar ze kennen jullie niet. Ze zijn bang en sluiten

jullie uit.

Nathan zweeg nu bewust om de stilte in zijn voordeel te laten

werken. Hij had ondertussen ook aangevoeld dat sommige

aanwezigen meer van de diefstal afwisten.

─ Mag ik jullie vragen om dit even te bespreken? Ik kom zo terug.

Nathan liep terug naar de auto en lichtte de anderen in over de

situatie.

─ Wat doen we nu? vroeg Charlie.

─ Nu zet ik mijn tweede wapen in, antwoordde Nathan.

─ Geduld overwint woede, zei Paul.

Nathan knipoogde naar Paul.

De mannen waren ondertussen druk met elkaar aan het

discussiëren. Nathan wist dat hij een gevoelig punt had geraakt, de

meeste zigeuners wilden betere relaties opbouwen met de lokale

bevolking. De kinderen ondervonden veel last van uitsluiting. En

ook de volwassenen werden de vooroordelen steeds meer beu. Na

enige tijd riep Paco Nathan terug. De tengere Luis vertelde Nathan

dat hij wist waar de schapen waren. Nathan was blij dat te horen en

gaf elk van hen een hand. Toen hij Paco een hand wilde geven,

stond de struise man op.

─ Ik handel dit nu verder af. Zeg maar tegen de herder dat morgen,

nog voordat de zon opgaat, zijn schapen terug zullen zijn. Hij heeft

mijn woord!

─ Daar zal de herder blij mee zijn, zei een tevreden Nathan.

Nathan omhelsde Paco. Toen Nathan wilde vertrekken, sprak Paco

hem opnieuw aan:

─ Je zei daarnet dat de echtgenote van de herder ernstig ziek is.

Nathan knikte.

─ Ik zal vragen aan “Zij die weet” om jullie te vergezellen, zei

Paco.

─ “Zij die weet”? vroeg Nathan.

─ Ze woont in de grot van de Moorse geest en heeft al veel

mirakels gerealiseerd.

─ Moorse geest,… mirakels?

Paco merkte Nathan‟s argwaan.

─ Vertel me eens. Toen je naar ons toekwam, wist je toen dat de

situatie goed zou aflopen?

─ Nee, maar ik heb altijd vertrouwen in de toekomst.

─ Dat is een goede instelling, houden zo! maakte Paco duidelijk.

89

Nathan begreep de boodschap. Paco stuurde een jong meisje om te

kijken of de vrouw zich wilde vrijmaken. Nathan keerde

ondertussen terug naar de auto en vertelde dat de schapen

teruggebracht zouden worden. De herder, Charlie en Paul waren

diep onder de indruk van wat Nathan had klaargespeeld. Daarna

lichtte Nathan de herder in over het aanbod van Paco om zijn

vrouw te helpen en vroeg hem of hij bereid was hun een kans te

geven. De herder gaf hem een vreemd antwoord:

─ Aangezien het via jou komt, wil ik hen zeker een kans geven.

─ Hoezo? vroeg Nathan. Heb je dan zoveel vertrouwen in mij?

─ Ik heb vooral vertrouwen in degene die jou stuurt, liet de herder

weten.

─ Degene die mij stuurt? vroeg Nathan verbaasd.

Net toen Nathan de herder om meer uitleg wilde vragen, kwam een

vrouw naar hem toe. Ze was helemaal in het zwart gekleed en

droeg een kistje bij zich. Zij was de vrouw over wie Paco had

gesproken. Toen ze Nathan opmerkte, bleef ze hem lang aankijken

om daarna teder te glimlachen. Haar witte tanden vormden een

mooi contrast met haar donkere huid. Nathan stelde zich voor:

─ Mijn naam is Nathan. Denk je iets te kunnen doen voor de zieke

vrouw?

De zigeunerin bleef naar Nathan kijken en beantwoordde zijn

vraag niet.

─ Je spreekt vloeiend Spaans maar je bent niet van hier.

─ Dat klopt, zei Nathan, ik ben op doorreis. Wil je de zieke vrouw

helpen?

De zigeunerin keek naar de herder.

─ We zullen jullie volgen, zei ze dan.

─ Heel erg bedankt, zei Nathan.

─ Je hoeft me nog niet te bedanken, reageerde de zigeunerin.

─ Ik bedank je alvast voor je goede intentie. Wat er verder zal

volgen, zal minder van jou afhangen.

De zigeunerin glimlachte en stapte achter in de wagen van Paco.

Met twee auto‟s reden ze naar de boerderij. Eenmaal aangekomen,

stapte iedereen uit behalve Paco. Hij bleef in de auto en maakte

zich klaar voor een dutje. De zigeunerin was met haar kistje

uitgestapt. Nathan toonde haar de weg naar de kamer van de zieke

vrouw. Jessica en Lucy stonden naast het bed. De zigeunerin vroeg

aan Nathan haar kokend water te brengen. Vervolgens deed ze haar

kistje open en haalde er verschillende kruiden uit. Nathan keerde

terug met een ketel warm water. Hij zette de ketel naast het bed en

90

liep terug naar beneden. Charlie en Paul hadden op de banken op

het binnenplein plaats genomen. Nathan ging bij hen zitten. Paul

had een vraag voor hem:

─ Nathan, geloof jij in mysterieuze krachten?

─ Vaak zijn het niet meer dan krachten die we nog niet begrijpen!

─ Ik ben sceptisch tegenover zulke mensen, liet Charlie weten. En

ik denk dat dit niet veel zin heeft.

─ Dat zal de toekomst uitwijzen, zei Nathan. Maar onthoud dat

niets betekenisloos is als het een plaats krijgt in ons geheugen!

Nathan had zijn laatste woorden vrij kordaat uitgesproken en

toonde daarmee aan dat het voorlopig weinig zin had om hierover

te spreken. Het zou wel blijken of de zigeunerin werkelijk iets kon

doen of niet. Ondertussen bracht de herder koffie en koekjes. Hij

zette het bordje op een klein tafeltje. Nathan maakte van de

gelegenheid gebruik om de herder aan te spreken over wat hij

daarstraks precies bedoelde toen hij zei dat hij vertrouwen had in

degene die hem stuurde.

─ Wie heeft mij gestuurd volgens jou?

De herder keek hem aan, maakte het zich gemakkelijk en haalde

diep adem.

─ Deze ochtend zag ik het echt niet meer zitten. Ik heb gebeden

om steun.

─ Ja, en toen? vroeg Nathan.

─ Toen verscheen jij! zei de herder.

Nathan had geleerd om de momenten te herkennen wanneer de

stilte het best als antwoord diende. Het was nu zo´n moment! Hij

ging liggen en sloot zijn ogen. Paul en Charlie volgden snel zijn

voorbeeld. Terwijl Nathan in slaap viel, voelde hij aan dat hij vanaf

nu steeds op plaatsen zou komen waar hij een betekenisvolle rol

zou spelen.

91

Nieuwsgierigheid

Zowat een uur later kwam Lucy naar beneden; ze maakte de

jongens wakker. Toen Nathan de zigeunerin van de trap zag

afkomen, liep hij naar haar toe.

─ Heb je iets voor haar kunnen doen?

─ Het kwade heeft haar verlaten, zei de zigeunerin, nu zal de tijd

zijn werk doen.

Ondertussen vertelde Lucy aan Paul en Charlie wat zich in de

kamer had afgespeeld. Nathan sprak met de zigeunerin.

─ Weet je aan welke ziekte ze leed?

─ Dat is van weinig belang, antwoordde de zigeunerin.

Nathan‟s achterdocht groeide.

─ Hoe weet je dan dat het kwade haar verlaten heeft?

─ Wat mij tot genezing leidt zit niet in mijn hoofd maar in mijn

hart!

Op de een of andere manier was de zigeunerin, met haar laatste

woorden, erin geslaagd Nathan‟s achterdocht helemaal te laten

verdwijnen.

─ Ik wil je vandaag graag een tweede maal bedanken, deze keer

voor haar genezing.

─ Daar heb jij evenveel verdiensten aan, zei de zigeunerin.

─ Vanwege mijn inzet? vroeg Nathan.

─ En omdat jij het water hebt gebracht, voegde ze eraan toe.

Nathan begreep hierdoor dat ook zij een verband zag tussen hem

en het water. Hij polste of ze hierover iets kon en wilde vertellen.

─ Waarom zeg je dat, wat bedoel je?

De zigeunerin keek verwonderd.

─ Je weet het dus nog niet?

─ Wat weet ik nog niet? vroeg Nathan.

─ Als je het nog niet weet, antwoordde de zigeunerin, betekent het

dat de tijd om het te weten nog niet aangebroken is.

Nathan vond dat geen bevredigend antwoord maar voelde goed aan

dat de zigeunerin niets meer zou vertellen en dus drong hij niet

aan. Het verhaal over de Moorse geest bleef hem echter intrigeren.

─ Ik hoorde dat je in de grot van een Moorse geest woont.

De vrouw nam Nathan bij de arm en wandelde met hem een eindje

op.

92

─ Nathan, voor jou is dit verhaal niet van belang.

─ Waarom denk je dat? vroeg Nathan

─ Geloof me maar! zei de zigeunerin.

Nathan trachtte achter de bedoeling van de zigeunerin te komen.

Had dit verhaal voor hem echt geen betekenis? Wilde ze hem

alleen maar nieuwsgieriger maken? Was ze bang dat hij een leugen

zou ontdekken?

─ Tracht je op deze manier geen mysterie in stand te houden?

vroeg Nathan haar.

─ De werkelijkheid op zich is een mysterie.

─ Vertel me dan wat je met zekerheid weet.

─ Dat zou alleen maar de kracht van het mysterie verminderen.

Nathan nam even de tijd om na te denken. De zigeunerin keek hem

zwijgend aan. Nathan merkte dat ze zoveel rust uitstraalde dat ze

wel heel sterk overtuigd moest zijn van zichzelf.

─ Ik begrijp het, zei Nathan, zolang mensen in het mysterie

geloven, kennen ze je bepaalde krachten toe.

─ Zoals ik al zei, herhaalde de zigeunerin, voor jou is dit verhaal

niet van belang.

Nathan concludeerde dat de zigeunerin haar macht en vertrouwen

vooral dankte aan het feit dat ze voor meer aanzien werd dan ze in

werkelijkheid was. Hij vertrouwde zijn gedachten aan de

zigeunerin.

─ Het is net als de herder die mij blindelings vertrouwt omdat hij

meer in mij ziet dan wat ik in werkelijkheid ben.

─ Ben je er zo zeker van dat de herder het mis heeft? merkte de

zigeunerin op.

Nathan zweeg en dacht na terwijl de zigeunerin glimlachend nog

iets toevoegde.

─ Tijd brengt raad!

Op dat moment ging de bovendeur open. Iedereen keek in de

richting van de trap. Jessica verscheen er met de echtgenote van de

herder aan haar zijde. De herder was door het dolle heen en haastte

zich naar boven om zijn vrouw te omhelzen. Eenmaal beneden

omhelsde hij Jessica, Lucy en de zigeunerin. De herder was

opgetogen.

─ Wees ervan overtuigd dat heel Granada zal horen van het

mirakel dat hier vandaag heeft plaatsgevonden.

─ Mocht je me nog nodig hebben, zei de zigeunerin, aarzel dan

niet om me op te zoeken.

Ze richtte zich dan tot Nathan.

93

─ Ik moet nu gaan Nathan. Ik ben blij dat ik je heb kunnen

ontmoeten.

De genezing van de echtgenote van de herder had Nathan in de war

gebracht en wekte nieuwe vragen bij hem op.

─ Wat heeft nu die genezing teweeg gebracht? vroeg hij de

zigeunerin.

─ De hoop van alle mensen die vandaag met haar lot begaan

waren, antwoordde ze.

─ Niet meer dan dat? vroeg Nathan.

─ Versterkt door de kracht van het mysterie! antwoordde de

zigeunerin.

Na deze woorden glimlachte ze en omhelsde ze Nathan.

─ Blijf alles met dezelfde nieuwsgierigheid beleven en je zult

steeds beter begrijpen dat je bezit wat de wereld nodig heeft!

Voordat Nathan goed en wel kon bevatten wat hij net gehoord had,

was de zigeunerin in de wagen gestapt. Paco zag dat Nathan in de

war was.

─ Ik weet niet wat ze zei maar ik weet dat ze haar naam niet

zomaar gekregen heeft!

─ Bedankt voor alles Paco!

─ Jij wordt bedankt, Nathan.

Terwijl de auto uit het zicht verdween, besefte Nathan dat zijn taak

hier was volbracht. Hij zei tegen de herder dat ze verder moesten

reizen. De herder stelde hem voor om nog een dag langer te

blijven. Nathan antwoordde hem dat hij nog andere mensen moest

ontmoeten. De herder zei dat hij het begreep en dat het egoïstisch

zou zijn om hem nog langer bij hem te willen houden. De groep

nam afscheid van het echtpaar. De vrouw van de herder gaf hen,

als geschenk, een mand mee, gevuld met wijn, olijven, amandelen

en zoete gebakjes.

Onderweg werd er nagepraat over wat er allemaal was gebeurd.

Charlie en Jessica hadden nu plaatsgenomen in de auto van

Nathan. Na een tijd werd het stil. Nathan verzonk in gedachten. Hij

dacht na over de laatste woorden van de zigeunerin: “Blijf alles

met dezelfde nieuwsgierigheid beleven en je zult steeds beter

begrijpen dat je bezit wat de wereld nodig heeft!”

Het was al laat wanneer ze aankwamen in Granada. Na de auto te

hebben geparkeerd, besloten ze nog een eindje te wandelen in de

binnenstad. Tijdens hun wandeling kwamen ze door het Moorse

dorpje Albaicín dat nog steeds de sfeer van enkele eeuwen geleden

uitademde. Nathan hield van die bijzondere sfeer. Paul stelde voor

94

om iets te gaan eten. Vlakbij zagen ze een leuk pleintje waar ze

plaatsnamen op een terrasje. Aan een van de tafeltjes naast hen zat

een man foto‟s te bekijken. Nathan herkende de typische huizen

van het Albaicín en vroeg de man of hij even mee mocht kijken.

Nathan stelde hem ook meteen aan de rest van de groep voor. De

man die Antonio heette was verantwoordelijk voor het renoveren

van woningen uit het Albaicín in hun originele staat. Zo had hij al

verschillende oude woningen omgetoverd tot charmante

hotelletjes. Toen Antonio hoorde dat de jongeren in een

motorhome zouden overnachten, nodigde hij hen spontaan uit om

in zo een woning te logeren. Na wat te hebben gegeten, gingen ze

met de man mee. Die nacht sliepen ze in een prachtig decor.

De volgende middag reden ze Tarifa binnen langs de typische

smalle straatjes. De witgekalkte huizen en de gemoedelijke sfeer

deden Nathan denken aan het dorpje Mojacar. Charlie en Jessica

toonden Nathan enthousiast de weg naar hun woonplaats. De leden

van de gemeenschap woonden in verschillende huizen rondom een

binnenplaats. Verschillende leden kwamen hen begroeten. Nathan

werd hartelijk verwelkomd. Dankzij zijn talenkennis kon hij velen

in hun moedertaal aanspreken. Na de korte kennismaking, bracht

Maite, een charmante jongedame, Nathan naar een van de

gastenkamers. Ze spraken elkaar aan in het Spaans.

─ Ben je hier voor lange tijd? vroeg Maite.

─ Ik heb het gevoel dat ik nog wel een tijdje zal blijven.

─ Wat de reden van je verblijf ook mag zijn, we zullen het je hier

zo aangenaam mogelijk maken.

Weer voelde Nathan die oprechte vriendelijkheid, net als toen hij

zijn nieuwe vrienden had ontmoet in Cartagena.

─ Waar kom je vandaan en sinds wanneer ben je hier? vroeg hij

aan Maite.

─ Ik kom uit Barcelona en ben hier sinds enkele maanden.

─ Ga je nog vaak terug?

─ Ik heb hier mijn thuis gevonden.

Nathan begreep dat dit een gevoelig onderwerp was voor Maite.

─ Men voelt zich thuis daar waar men zich begrepen voelt!

Maite glimlachte en zei:

─ Ik hoorde dat je al lang op reis bent, daar droom ik ook van!

─ Wel, dan reis je al, merkte Nathan op.

Ze lachten allebei.

─ Weet jij wanneer Pablo hier zal zijn? vroeg Nathan.

─ Ken jij Pablo?

95

─ Ik heb hem nog nooit ontmoet!

─ Hij zal binnen enkele dagen uit Nederland terug zijn.

De daarop volgende dagen sprak Nathan met veel mensen binnen

de gemeenschap. Hij ontdekte wat hen samenbracht. De meeste

van hen waren ontgoocheld en koesterden nu dezelfde droom van

een betere wereld. Sommigen waren heel vaag over hoe die wereld

er dan wel moest uitzien, anderen hadden er zeer concrete ideeën

over. Het was Nathan vooral opgevallen dat elke persoon waarmee

hij sprak, een groot vertrouwen in Pablo had. Hoe meer Nathan

over Pablo hoorde, hoe meer hij door hem geïntrigeerd raakte. Hij

keek er echt naar uit om hem te ontmoeten.

96

Alternatief

Een paar dagen later was het zover. Pablo kwam aan in een

terreinwagen vergezeld van twee vrienden. Pablo was een

charismatische jongeman met lang zwart haar. Op dat ogenblik zat

Nathan op de binnenplaats met Charlie en enkele anderen een

glaasje te drinken. Nathan en zijn gezelschap stonden op om de

drie heren te begroeten. Charlie stelde Nathan voor aan Pablo en

vertelde hem over hun toevallige ontmoeting.

─ Heb je het hier naar je zin, Nathan? vroeg Pablo.

─ Ik ben fantastisch ontvangen, antwoordde Nathan. Het is hier

echt aangenaam vertoeven.

─ Dat is dan evenveel jouw verdienste, zei Pablo dan weer.

Pablo bekeek Nathan met veel aandacht.

─ Vrienden van mijn vrienden zijn mijn vrienden, zei hij dan, ik

stel voor dat we straks samen eten en verder kennismaken.

─ Ik kijk er naar uit, zei Nathan.

Bij het vallen van de avond kwam Pablo Nathan opzoeken en liet

hem weten dat Maite een lekkere paella had klaargemaakt. Nathan

volgde Pablo naar zijn appartement op de bovenste verdieping. Het

appartement was met felle kleuren ingericht. In het midden van het

salon bevond zich een lage ronde tafel met daar omheen grote

zitkussens. Terwijl Pablo een fles wijn ontkurkte, kwam Maite uit

de keuken en verwelkomde Nathan. Toen de glazen ingeschonken

waren, bracht Pablo een toost uit.

─ Op het mirakel van Granada!

─ Het mirakel van Granada? verbaasde Nathan zich.

─ Nieuws gaat hier snel rond, lachte Pablo. Je hebt duidelijk

indruk gemaakt binnen de gemeenschap en iedereen kijkt op naar

jou.

─ Hopelijk om de juiste redenen.

Pablo dronk met veel genot van zijn wijn.

─ Nathan, ik herken in jou de kwaliteiten van een leider: Je bent

intelligent, in staat te imponeren en je kan dingen duidelijk

overbrengen. Wat is jouw droom?

─ De toekomst die in mij schuilt, trachten te ontdekken.

─ Je bent dus nog op zoek?

─ Zijn we dat niet allemaal?

97

─ Mijn droom was om deze gemeenschap op te richten.

─ Wat was je motivatie daarvoor?

─ Ik wist dat het mij gelukkig zou maken.

─ Heb je anderen nodig om gelukkig te zijn?

─ Het echte geluk is het geluk dat men schenkt.

─ Moeten mensen niet hun eigen droom koesteren?

─ Hier leren ze het verschil tussen hun droom en de werkelijkheid.

Nathan was onder de indruk van de antwoorden van Pablo.

─ Hoe zie je het uiteindelijke doel? wilde Nathan weten.

─ Zoals velen wil ik een betere wereld, zei Pablo. Hier in Tarifa

wil ik laten zien dat het anders kan.

Nathan wilde nog meer weten, veel meer zelfs, maar hij besloot om

zijn overige vragen voor later te houden en zo zijn relatie met

Pablo niet op een verkeerde manier aan te vangen. De rest van de

avond verliep in een uiterst gemoedelijke sfeer. De weken daarop

vertoefden Nathan en Pablo vaak in elkaars gezelschap. Er werd

een feest door de gemeenschap georganiseerd. Om aan alle leden

de gelegenheid te geven oude vrienden en bekenden uit hun

thuisland nog eens te zien, organiseerde Pablo twee keer per jaar

een groot feest. Dat was niet de enige reden, het was ook een

manier om de gemeenschap en haar levensfilosofie aan de

bezoekers voor te stellen. Nathan was er helemaal bij betrokken en

deelde zijn vreugde met Pablo.

─ Het is mooi om te zien hoe zoveel mensen zich rond een idee

kunnen scharen.

─ Hun blijdschap doet me deugd en sterkt me in mijn overtuiging.

We zijn goed bezig.

─ Pablo, ben je niet bang dat sommigen te afhankelijk van jou

zullen worden?

Pablo dacht na. Hij hield van de gesprekken met Nathan. Hij had

hem eerder gezegd dat hij de kunst bezat om de juiste vragen te

stellen. Vragen die mensen dwongen tot nadenken en tot een

dialoog met zichzelf.

─ Veel mensen zwerven rond, zei Pablo. Ze hebben behoefte aan

een rolmodel met een sterke persoonlijkheid.

─ Misschien hadden ze jou inderdaad nodig om opnieuw in hun

dromen te kunnen geloven, zei Nathan.

─ Elk van ons zoekt en kiest wat zijn behoeften het best invult!

─ De vraag is: “In hoeverre zijn we vrij om onze eigen levensloop

te bepalen?”

Pablo begreep waarover Nathan zich zorgen maakte.

98

─ Kijk Nathan, mijn bedoeling is juist hen te bevrijden. Zodat ze

zo goed mogelijk met hun vrije wil kunnen omgaan!

Nathan begreep nu wat de diepere reden voor Pablo was om deze

gemeenschap te stichten. Vanaf dat moment vielen alle twijfels

over Pablo bij Nathan volledig weg. Andere vragen kwamen nu in

hem op.

─ Wat is de vrije wil volgens jou?

Pablo sprak nu op een rustige toon. Nathan herkende die toon die

berustte op een zekere levenswijsheid.

─ Vaak denken we vrije keuzes te maken maar in feite

beantwoorden we vooral aan de eisen van onze omgeving!

─ Is het volgens jou dan slechts een illusie te geloven dat we vrije

keuzes maken?

─ Een werkelijk vrije keuze vloeit altijd voort uit ons diepste

wezen!

─ Hoe herkennen we ons diepste wezen?

─ Door opnieuw te leren ervaren en volledig open te staan voor

onze diepste wil!

Nathan nam even de tijd om Pablos woorden te laten doordringen.

─ Zijn we dan in staat onze eigen gedachten te bepalen? vroeg hij

dan.

─ Een gedachte komt spontaan in ons op, zei Pablo. Daar beslissen

we niet over. We kunnen wel bepalen wat we met die gedachte

doen en hoe we onze gevoelens laten beïnvloeden.

Nathan zag veel gelijkenis met wat hij voordien had geleerd. Hij

vond het indrukwekkend dat zowel Pablo, Mauro als Simon,

ondanks hun verschillende opvoeding en levensloop tot deze zelfde

conclusies waren gekomen. Pablo sprak verder:

─ Als we de gedachten uit ons diepste wezen kunnen herkennen,

zijn we ook in staat alle aspecten van onze conditionering te

begrijpen en ons ervan los te maken.

─ Vanaf dat moment maken we een sprong naar een andere

dimensie.

─ Een andere dimensie? vroeg Nathan.

─ Een dimensie waarin steeds duidelijker zal worden hoe we ons

geluk kunnen vinden, verduidelijkte Pablo.

─ Begrijpen alle leden van de gemeenschap waar je ze heen wil

leiden? wilde Nathan weten.

─ Voor sommigen lijken mijn woorden nu alleen maar mooie

ideeën maar er komt een dag dat deze ideeën zullen overgaan in

begrip, stelde Pablo hem gerust.

99

─ Je hebt er duidelijk vertrouwen in hen.

─ Er bestaan korte, lange, smalle en brede rivieren, maar ze

stromen uiteindelijk allemaal naar dezelfde zee.

Nathan herkende een stelling die hij eerder van Simon had

gehoord.

─ Wanneer weet je eigenlijk dat iemand je ideeën begrijpt? vroeg

Nathan.

─ Wanneer de vraag hoe gelukkig ze kunnen worden niet meer in

hen opkomt. Omdat ze zich dan in de dimensie van het wonderlijke

mysterie bevinden.

─ Het wonderlijke mysterie?

─ Het is een dimensie, zei Pablo, waarin de weg naar ons geluk

steeds duidelijker wordt en waarin elke ervaring ons meer

verheldering brengt.

Pablo wachtte even terwijl hij naar de roodgloeiende houtblokken

keek.

─ Uiteindelijk, ging hij verder, is er niets belangrijker dan

ervaringen die inzichten brengen. Inzichten, die ons naar een hoger

niveau doen stijgen. Waardoor we in staat zijn om meer diepgang

te beleven.

─ Wat beleven we dan precies? wilde Nathan weten.

Pablo keek Nathan even aan en staarde daarna weer naar de

vlammen.

─ Zoals ik zei… het wonderlijke mysterie!

Nathan zei even niets. Hij wist dat Pablo een spiritueel persoon

was maar dat hij er zelden over sprak. Nathan had eerder geleerd

om tijdens zulke momenten zwijgzaam te blijven en vooral goed te

luisteren. Pablo sprak verder:

─ In alles wat bestaat, kan je iets van het wonderlijke mysterie

herkennen. Maar het ligt aan onze eigen gevoeligheid om het al

dan niet ten volle te ervaren.

─ Is dat geen kwestie van geloof? vroeg Nathan.

─ Iedereen heeft de keuze om te bepalen wat hij onder “het

wonderlijke mysterie” verstaat. Ik tracht enkel waardevolle zaadjes

te strooien.

─ Waardevolle zaadjes strooien?

─ Het delen van mijn ervaringen en inzichten.

─ Waarom noem je het zaad?

─ Wanneer iemand echt op zoek is naar zijn levensbestemming

wordt zijn gevoeligheid als vruchtbare grond. En kan er zaad

groeien.

100

Dit gesprek met Pablo wekte nieuwe vragen op bij Nathan maar

deze hield hij voor later. De daarop volgende dagen ontmoette

Nathan veel vrienden en kennissen van leden van de gemeenschap.

Zoals vaak liet hij niemand onberoerd. Nathan en Pablo

spendeerden nu veel tijd samen en groeiden nog dichter naar elkaar

toe.

Op een dag, ergens aan het einde van de winter, zaten ze op een

boot aan de "Costa de la Luz", de kuststreek tussen het meest

zuidelijke punt van Spanje en de Portugese grens. In de avond

meerden ze aan in de baai van Cadiz. Daar vonden ze een

restaurant met mooi uitzicht op de baai. Ze zaten op het terras en

merkten dat er een speciale sfeer hing. Een soort verlatenheid.

Alsof er iets zat aan te komen. Ook Pablo vond het vreemd.

─ Cadiz is anders veel levendiger, zei hij.

Nog vreemder was, dat deze sfeer Nathan in gedachten terug bij

Sophie bracht. Eigenlijk meer naar die dag dat ze op het strand van

Sables d'Olonne afscheid hadden genomen. Toen hij haar laatst

belde zei ze dat het goed ging met haar. Maar dat er geen dag

voorbij ging zonder dat ze aan hem had gedacht. Had hij nu een

schuldgevoel. Of was het iets anders? Pablo merkte Nathan‟s stilte.

─ Je lijkt me ver in gedachten verzonken?

Nathan wilde Pablo hier niet mee vervelen. Hij wist trouwens zelf

niet goed wat hij ervan moest denken. Hij bedacht dat het

misschien wel een ideaal moment was om Pablo nog enkele vragen

te stellen over zijn spirituele inzicht.

─ Geloof je dat we ons ooit zullen moeten verantwoorden voor

onze daden?

─ Weet je Nathan, ik ben afkomstig uit Colombia, een land waar

veel godshuizen zijn maar waar ook veel geweld heerst. Het is ook

een plaats waar ik veel geliefden heb verloren. Maar ik leerde er

iets heel belangrijks.

Pablo nam even de tijd om zijn woorden goed te kiezen.

─ Ik denk dat als we ooit voor een schepper moeten verschijnen,

hij niet zal vragen waarom we niet sterker waren dan onze

verslaving. Of waarom we geen heilig boek hebben aangeprezen.

Hij zal zelfs niet vragen waar we het recht vandaan haalden om

anderen te doden.

─ Wat zal hij dan wel vragen?

─ De enige vraag die hij ons zal stellen is: “Waarom ben je niet

geworden wie je bent!”

Nathan zei even niets en nam tijd om Pablos visie te verwerken.

101

─ Wat vind je dan van de morele bezwaren die veel mensen

zichzelf opleggen?

─ De enige morele opdracht die we zouden moeten hebben, is dat

onze zoektocht naar het geluk niet ten koste mag gaan van het

geluk van anderen!

─ Jammer dat niet iedereen het zo ziet!

Nathan wist al een tijdje dat zijn leerproces binnen de

gemeenschap stilaan ten einde was en dat hij binnenkort weer zou

vertrekken. Hij had enorm veel opgestoken van Pablos kennis. Hij

wist nog niet wat zijn volgende reisbestemming zou worden. Hij

was er wel van overtuigd dat het niet lang meer zou duren voordat

hij nieuwe tekens zou herkennen. Hij besloot Pablo hierover aan te

spreken.

─ Pablo, ik moet je iets zeggen.

─ Ik weet het Nathan.

─ Wat weet je dan?

─ Ik weet dat je verder moet.

Nathan keek verwonderd.

─ Dit was voor jou slechts een tussenstap, zei Pablo. Ik voel mij

vereerd voor alle dagen die we samen hebben doorgebracht en om

alles wat we van elkaar hebben geleerd.

─ Ik had nog niemand op de hoogte gebracht, hoe kon je dit dan

weten?

Pablo legde zijn hand op Nathan‟s schouder en keek hem in de

ogen.

─ Zou je mij geloven als ik je zei dat het voor mij lijkt alsof we dit

gesprek al hebben gehad, precies op deze plek.

─ Je wist dus dat het moment aangebroken was om mijn reis te

vervolgen?

─ Het is in elk geval geen verrassing voor mij, Nathan. Je bent

iemand die overal waar hij komt, bijleert om daarna zijn reis te

vervolgen.

─ Weet je ook meer over mijn volgende bestemming?

─ Ik herinner me dat ik je zag vertrekken met een boot.

Op dat moment kwam er een uitermate sterke wind opzetten. Het

zand waaide op, waardoor er zich enorme zandwolken vormden.

De storm was zo overweldigend dat alle klanten zich naar binnen

haastten. Terwijl enkele tafels en stoelen werden weggeslingerd,

begaven Nathan en Pablo zich ook naar binnen. In het restaurant

keek iedereen naar het schouwspel van de natuur. Ook Nathan en

Pablo waren onder de indruk van dit vreemde tafereel. Een klant

102

riep luid dat de sterke wind zelfs zand van de Sahara naar hier had

meegebracht. De wind bleef nog enkele minuten met een

onnoemelijk sterke kracht waaien om vervolgens heel plotseling te

gaan liggen. Nathan opende de deur en ging naar buiten, gevolgd

door Pablo. Enkele klanten schenen er niet gerust in te zijn. Pablo

sloot de deur achter zich en ging naast Nathan staan. Samen

staarden ze naar het Afrikaanse continent aan de overzijde.

─ Het mysterie van de natuur is het grootste van alle mysteries,

mijmerde Nathan.

─ Jij bent in staat om veel van dit mysterie voor ons allen op te

lossen, zei Pablo.

Nathan draaide zich wat verbaasd om naar Pablo.

─ Dat heb ik elke dag ervaren sinds onze eerste ontmoeting, ging

Pablo verder.

Nathan richtte zijn blik naar het water.

─ Dat werd mij al vaker verteld. Alleen weet ik niet hoe ik het

moet doen.

─ Misschien kan de wijsheid van Tagore je van nut zijn. Deze

Indiase mysticus zei: “Men kan de zee niet oversteken door alleen

naar het water te staren!”

Net op dat moment bracht de wind uitnodigende geuren van het

voor Nathan nog onbekend continent aan de overzijde.

─ Wat deze mysticus nog zei, ging Pablo verder, was: “De taak

van de wind is het rondstrooien van boodschappen. Hoe harder het

waait, hoe belangrijker de boodschap.”

Er waren nu voldoende tekens geweest. Beide jongemannen waren

moe en besloten om de nacht door te brengen in een herberg in het

centrum van Cadiz. De volgende dag scheen de zon en was er geen

wind meer te bespeuren. Cadiz zag er weer net zo gezellig uit als

gewoonlijk, alsof de storm van de vorige dag nooit had

plaatsgevonden.

Pablo en Nathan keerden terug naar Tarifa waar Nathan zich

voorbereidde op zijn vertrek. Pablo nam contact op met Adnan,

een van zijn vrienden in Marokko. Adnan stelde meteen voor om

Nathan te herbergen. Pablo vertelde Nathan het goede nieuws:

─ Een vriend van mij zal je opwachten als je in Tanger aankomt.

─ Bedankt voor alles wat je voor mij doet, zei Nathan.

─ Adnan is een zeer goede vriend. Jullie zullen veel aan elkaar

hebben.

Nathan organiseerde voor zijn vertrek een afscheidsfeest en schonk

zijn auto aan de gemeenschap als dank voor zijn verblijf. Met de

103

boot stak hij de volgende ochtend de zee over om aan te meren op

het Afrikaanse continent.

104

105

- 4 -

Scheppende Kracht

106

107

Waarneming

Tijdens de overtocht scheen de zon fel. In de kristalheldere zee

zwom een school dolfijnen vrolijk mee. Het leek alsof ze Nathan

vergezelden naar zijn nieuwe bestemming. De boot kwam aan in

de haven van Tanger. Al was het nog winter, de lucht was al warm.

Terwijl de boot de kust naderde, herkende Nathan de geuren die hij

eerder al in Cadiz had geroken. Toen hij voor het eerst voet op

Afrikaanse bodem zette, werden zijn zintuigen bijzonder scherp

geprikkeld. Alles was er zo anders, de mensen, de gebouwen, de

woorden met hun aparte klanken. Nathan besefte dat hij een

nieuwe wereld was binnengetreden. Na de douanecontrole ging hij

op zoek naar Adnan. Pablo had hem omschreven als een mooie

man met kort zwart haar en een sik. Hij zou voor de gelegenheid

een strohoed dragen en hem opwachten aan de ingang van het

havengebouw. Terwijl hij verder wandelde, zag Nathan een man

die aan Adnan‟s beschrijving voldeed. Hij droeg een strohoed en

een typisch Arabisch kledingstuk dat zijn hele lichaam bedekte.

De man leunde tegen een muur en merkte Nathan zelf ook op. Hij

glimlachte, liep naar hem toe en sprak hem aan in het Frans:

─ Nathan, veronderstel ik?

─ Inderdaad, antwoordde Nathan. Bedankt om me op te wachten,

Adnan.

─ Graag gedaan. Is de boottrip goed meegevallen?

─ Ik heb ervan genoten. We werden zelfs door dolfijnen vergezeld.

─ Dat bevestigt dat je je in de juiste richting begeeft.

Nathan keek op van Adnan‟s opmerking.

─ Mijn auto staat een eindje verderop, vervolgde Adnan.

Nathan keek nog steeds wat verwonderd om zich heen en

wandelde samen met Adnan de havenzone uit.

─ Is dit je eerste reis naar een ver land? vroeg Adnan.

─ Ik ben wel al enkele keren naar Azië gereisd maar dit is toch nog

iets anders.

Wat Nathan het meest verwonderde, was dat er op slechts enkele

kilometers van de Europese kusten een heel andere wereld bestond.

Zo dichtbij en toch zo anders.

─ Nu vallen je de verschillen op, zei Adnan, maar later zal je

vooral oog hebben voor datgene wat ons met elkaar verbindt!

108

Nathan herkende meteen de toon die iemands wijsheid aangaf net

als bij zijn vader, Simon en Pablo. Zou Adnan ook zo veel voor

hem gaan betekenen, vroeg hij zich af. Adnan sprak verder:

─ Oorspronkelijk zijn we allemaal gelijk. Door onze omgeving

kweken we andere gewoontes en het zijn die gewoontes die voor

verschillen zorgen.

Wat Nathan ook opviel was dat Adnan, naast zijn wijze woorden,

ook een natuurlijke rust uitstraalde. Verder viel het Nathan op

hoeveel mensen op straat Adnan begroetten. Sommigen knikten

gewoon naar hem, anderen kwamen naar hem toe om even te

praten.

─ Ken je al die mensen? vroeg Nathan.

─ We schenken hier veel aandacht aan onze relaties en maken er

graag tijd voor vrij! antwoordde Adnan.

Ze kwamen aan bij de auto. Het was een oude wagen die al veel

kilometers op de teller had staan. Adnan zette Nathan‟s spullen in

de kofferbak, waarna ze samen Tanger verlieten.

─ Tanger is een drukke stad maar waar ik woon is het heel wat

rustiger, liet Adnan weten.

─ Hoe heet je woonplaats?

─ Ik ben afkomstig uit de stad Fez maar het dorp waar ik nu woon

heet Oued Laou. Het ligt aan de kust ten oosten van de stad Tetuan.

Adnan zette een lokale muziekzender op en reed de hoofdweg op

die naar Tetuan leidde. Het landschap was droog en door bergen

omgeven, vrij identiek aan sommige Spaanse landschappen die

Nathan kende. Op weg naar Tetuan stopten Nathan en Adnan bij

een openluchtrestaurant waar je vlees kon uitkiezen en vervolgens

laten roosteren. Nathan liet Adnan iets voor hem bestellen wat later

een lekkere en kruidige keuze bleek te zijn. Ze namen plaats aan

een lange houten tafel samen met andere reizigers. Adnan knoopte

spontaan een gesprek met hen aan. Nathan trachtte het gesprek te

volgen maar op enkele Franse woorden na, begreep hij maar bitter

weinig van wat er gezegd werd.

─ De Arabische taal klinkt wel heel apart, merkte hij op.

─ Voor een Arabier zal eerder jouw taal heel apart klinken, zei

Adnan. Maar ik begrijp wat je bedoelt, het zijn andere klanken dan

wat je oren gewoon zijn.

Na het eten namen ze uitvoerig afscheid om daarna verder te rijden

naar Oued Laou. Ze hielden even halt in Tetuan om inkopen te

doen. Daarna reden ze door een prachtig berggebied, waar de weg

een stuk gevaarlijker was. Adnan leek de weg goed te kennen, wat

109

Nathan vertrouwen gaf. Net voor het donker werd, kwamen ze aan

in het dorpje Oued Laou. Het huis van Adnan lag schilderachtig op

een groene berghelling. Het was een eenvoudig vissershuis met een

fantastisch zicht op de Middellandse Zee. Nathan stapte uit de auto

om van het uitzicht te genieten. Adnan toonde Nathan de kamer

waar hij zou slapen. In het huis ontmoette hij een oude vrouw die

het eten aan het klaarmaken was.

Laïla was de naam van de vrouw. Ze sprak geen Frans waardoor

Nathan er moeilijk mee kon communiceren.

─ Laïla zorgt voor het huishouden, vertelde Adnan. Haar

echtgenoot is overleden. Veel mensen hebben het hier niet breed

maar we helpen elkaar.

─ Heeft ze kinderen? vroeg Nathan.

─ Ze heeft een dochter geadopteerd die Sanah heet, zei Adnan.

Sanah is nu een jonge vrouw die bij een welzijnsorganisatie werkt.

Momenteel zit ze in Palestina. Twee, drie keer per jaar komt ze

naar Marokko. Je zult haar nog ontmoeten.

Adnan liet Nathan even uitrusten en ging naar zijn atelier om

visnetten te herstellen. De daarop volgende weken verbleef Nathan

in Oued Laou en werkte samen met Adnan op zijn vissersboot. Op

een dag werden ze uit hun middagdutje gewekt door de geur van

muntthee die Laïla had klaargemaakt.

Nathan verfriste zich wat en kwam samen met Adnan bij haar

zitten. Er scheen op dat moment een prachtige zon boven de

horizon. Laïla goot thee in kleine theeglaasjes.

─ Er heerst hier in Oued Laou een zeer aangename stilte, merkte

Nathan op.

─ Er bestaat niets beters dan de stilte om de kracht van het

luisteren te ontwikkelen, zei Adnan.

─ Luister je dan naar iets bijzonders? vroeg Nathan hem.

─ Je kunt heel wat horen in de stilte. Ik leer vooral van de stilte van

de zee en van de bergen.

─ Wat heb je zoal van de zee geleerd?

─ Ik heb vooral geleerd om beter naar mezelf te luisteren maar ook

naar anderen.

Nathan kende natuurlijk de inspiratiekracht van de zee. Hij had al

gemerkt dat Adnan ook een zeer nauwe band had met de zee.

Nathan vroeg zich af of hij hem iets zou kunnen vertellen over zijn

gave. Laïla zette een assortiment zelfgebakken koekjes op tafel.

Nathan vond vooral de maansikkelvormige amandelkoeken erg

110

lekker. Dat maakte Laïla blij. Ze keek Nathan aan en vroeg Adnan

om haar woorden te vertalen.

─ Ze zegt dat je iets goeds bezit,… iets uitzonderlijks!

─ Hoe zeg je "Bedankt" vroeg Nathan.

─ "Chokran"

Nathan keek Laïla aan en herhaalde het dankwoord waarna er een

stilte viel. Adnan zag Nathan wegdromen, terwijl hij naar de zee

staarde, en deed een voorstel.

─ Ik zal je morgen enkele betoverend mooie plaatsen laten zien.

Hoe dieper we zullen duiken, hoe mooier ze zich aan ons zullen

openbaren!

Nathan keek Adnan aan en vroeg zich ernstig af of Adnan iets van

zijn gave wist.

─ Duik je met zuurstofflessen? vroeg hij.

─ Dat heb ik eens gedaan, zei Adnan, maar het gaf me niet

dezelfde vrijheid.

─ Ik kijk nu al uit naar morgen, zei Nathan.

Laïla had ondertussen een schaal met vijgen en dadels op tafel

gezet.

─ Komen deze vruchten uit de streek? vroeg Nathan.

─ Inderdaad, antwoordde Adnan. Wist je dat je hier alle vruchten

vrij mag plukken?

─ Worden ze dan niet verkocht? vroeg Nathan verbaasd.

─ Een vrucht wordt in deze regio niet als handelswaar beschouwd,

liet Adnan weten. Aangezien ze door de aarde worden geschonken,

zijn ze van iedereen.

Nathan vond dit een nobel gedachtegoed, voornamelijk voor de

minderbedeelde mensen. Hij vroeg zich af wat de oorsprong

hiervan was.

─ Heeft het iets met geloof te maken?

─ Zijn al onze gewoontes niet een gevolg van hetgeen waarin we

geloven? was het antwoord van Adnan.

─ Waar geloof jij in? wilde Nathan weten.

Adnan keek eerst Nathan even aan en sprak op een ernstige toon.

─ Ik geloof in de scheppende kracht!

─ Waar bevindt zich de scheppende kracht?

─ Jouw vraag is hetzelfde als aan een vis in volle zee vragen waar

het water is!

─ Kunnen we deze kracht dan overal vinden?

─ Er bestaat inderdaad geen enkele plek waar ze niet te vinden is.

111

Nathan keek naar de zee en liet Adnan‟s woorden even bezinken.

De volgende ochtend namen Nathan en Adnan heel vroeg al hun

ontbijt dat uit koffie en warme beignets bestond. Nathan wilde

graag het gesprek van de vorige dag voortzetten.

─ Als we zien hoe wonderlijk de wereld is, is het toch wel vreemd

dat niet iedereen in het bestaan van de scheppende kracht gelooft!

─ Elk van ons ervaart de wereld zoals hij het heeft aangeleerd, zei

Adnan. Wie in de orde die in het universum heerst geen wonder

ziet, hoeft het bestaan van een scheppende kracht niet aan te

nemen!

─ Ervaren ze de wereld dan niet ten volle?

─ Om de wereld voluit te kunnen ervaren is een vertrouwen in de

scheppende kracht onmisbaar. Alleen dat vertrouwen kan ons

helpen om onze zintuiglijke boodschappen foutloos te

interpreteren.

Nathan dacht hierover na terwijl Adnan van zijn koffie dronk.

Adnan sprak verder:

─ Ter illustratie zal ik je een verhaal vertellen. Een oude man

droomde dat hij alleen in de woestijn liep. Hij keek achterom en

kon de voetstappen van zijn levensloop zien. Naast de zijnen kon

hij ook een tweede spoor voetstappen zien. Voor hem was dat een

bevestiging dat hij steeds vergezeld was geweest, zowel in tijden

van geluk als in tijden van tegenslag.

Adnan dronk alweer van zijn koffie en sprak dan rustig verder.

─ Iets later zag de man in de verte dat er op het zwaarste deel van

zijn pad maar een paar stappen te zien was. Hij dacht: "Juist in de

moeilijkste periode, toen ik het alleen niet aankon, ben ik in de

steek gelaten!" Hij liet zich in het zand vallen en voelde zich

ontzettend eenzaam en onzeker.

─ Wat gebeurde er verder? vroeg Nathan.

─ Nog iets later zag de man een vrouw afdalen van een duin met

een kindje op haar rug. De oude man vroeg zich bevreemd af: "Wat

doet die vrouw alleen in de woestijn". Hij wreef in zijn ogen, keek

opnieuw maar een fractie later was ze alweer verdwenen.

─ Was ze er echt geweest?

─ Dat kon hij niet zeker weten maar het beeld van de moeder liet

hem niet los. Hij stond op en stapte verder nog steeds denkend aan

die vrouw. Opeens begreep hij de boodschap en keek naar de

hemel.

Nathan luisterde aandachtig.

112

─ Net als het kind dat door zijn moeder gedragen werd, was ook

hij gedragen geweest tijdens zijn moeilijkste momenten!

Nathan begreep de les die in Adnan‟s verhaal lag.

─ Verlies nooit je vertrouwen in de scheppende kracht en blijf…

─… alert voor foutieve interpretaties? eindigde Nathan. Je hebt

gelijk, in mijn omgang met Pablo heb ik gezien hoe groot ook zijn

vertrouwen in de scheppende kracht was.

─ De scheppende kracht is evenzeer een wonderlijk mysterie,

knipoogde Adnan.

113

Inspiratie

Na het ontbijt gingen Adnan en Nathan naar Zobeir, een goede

vriend van Adnan. Adnan vertelde dat Zobeir vroeger een

bloeiende handel had gevoerd in Zweden maar dat het hem zoveel

tijd en energie had gekost dat hij uitgeblust terug was gekomen om

hier een rustiger bestaan te leiden. Hij had een prachtige locatie

gevonden waar hij samen met zijn partner woonde. Om de kost te

verdienen, verhuurden ze houten strandhutjes aan bezoekers.

Zobeir was blij Adnan terug te zien en verwelkomde ook Nathan

met veel enthousiasme. Nathan feliciteerde hem met de keuze die

zijn leven had veranderd. Toen Adnan Zobeir ervan op de hoogte

bracht dat hij vandaag met Nathan zou gaan duiken, haalde hij

twee duikbrillen en twee paar zwemvliezen uit zijn opslagplaats.

Hij wenste hen veel watervreugde en nodigde hen uit om daarna

samen te gaan eten. Adnan en Nathan bedankten hem en liepen

naar het water dat het mooie ochtendlicht van de opkomende zon

reflecteerde.

De twee jongemannen gingen eerst in het zand zitten en staarden

minutenlang naar de zonsopgang. Het werd een intense beleving

die ze samen zonder woorden deelden. Even later stond Adnan op

en keek Nathan aan.

─ Is "de kracht van de stilte" niet fantastisch?

Nathan knikte bevestigend.

Adnan liep het water in met zijn zwemvliezen aan en zette zijn

duikbril op. Nathan volgde hem. Adnan die snel een eindje vooruit

was gezwommen, gaf Nathan een teken om naar hem toe te

zwemmen. Even later was Nathan aan zijn zijde.

─ Ben je klaar om nieuwe schatten te ontdekken? vroeg Adnan.

─ We leven slechts om schatten te ontdekken, al het andere is een

vorm van afwachten! antwoordde Nathan.

Beide jongemannen vulden hun longen en doken diep onder water.

Adnan daalde pijlsnel af terwijl Nathan voorzichtig naar beneden

zwom om geen argwaan te wekken ten aanzien van zijn gave.

Nathan herkende Adnans beheersing onder water. Hij zag hoe

Adnan, net zoals hijzelf, in staat was de rust en de stilte van de

onderwaterwereld te beleven. Ze bleven lang in het water. Om de

paar minuten keerden ze terug naar boven. Ook al had Nathan geen

114

gebrek aan zuurstof, toch zwom hij steeds mee naar boven. Adnan

ging op een rots zitten om even uit te rusten. Nathan kwam naast

hem zitten. Het was Adnan natuurlijk opgevallen hoe goed Nathan

kon duiken.

─ Je beweegt je als een vis in het water.

─ Dat is altijd al een van mijn favoriete bezigheden geweest, zei

Nathan. Ik doe dan ook nergens meer inspiratie op dan in het

water.

─ Ik heb zelf ook mijn inspiratievermogen onder water leren

ontwikkelen.

─ Hoe kunnen we onze inspiratie beïnvloeden? wilde Nathan

weten.

─ Door ontvankelijk te zijn voor de beelden die ons

onderbewustzijn ontvangt.

Adnan sprak over beelden die ontvangen werden. Dit was iets

nieuws voor Nathan.

─ Door wie of wat worden die beelden dan verstuurd?

─ Deze beelden zijn inzichten die ons bereiken vanuit de

scheppende kracht, antwoordde Adnan. Wanneer we ze dienen te

begrijpen. Ze kunnen zichtbaar zijn zoals in een droom maar ze

kunnen ook tot ons komen in de vorm van een gedachte.

─ Worden ze met een specifiek doel verstuurd?

─ Ze komen naar ons toe om ons de diepere zin van gebeurtenissen

beter te doen begrijpen. Door ons inspiratievermogen verder te

ontwikkelen, kunnen we beter inzien dat niets ons zomaar

overkomt. Zo wordt alles waar we inzicht door verwerven gestuurd

door de scheppende kracht naar ons onderbewustzijn.

Nathan zag in dat Adnan iemand was die zijn daden op dezelfde

manier liet bepalen als zijn vader, Simon en Pablo. Alleen noemde

Adnan deze innerlijke kracht, de scheppende kracht. Nathan

begreep nu ook dat iedereen, die zich bewust was van die kracht,

deze een andere naam kon geven, afhankelijk van de weg die

gevolgd werd, om tot deze bewustwording te komen. Uiteindelijk

bedoelde elk van hen de kracht van de intuïtie. Adnan stond op en

maakte zich gereed om weer het water in te duiken.

─ Laten we nog wat nieuwe beelden ophalen, zei Nathan.

Nathan genoot ontzettend van deze momenten. Tegelijkertijd

leerde hij zijn geest open te stellen voor nieuwe inzichten. Vanaf

die dag zou hij zijn inspiratievermogen bijzonder snel gaan

ontwikkelen.

115

Op een van de volgende avonden reden ze naar de stad Tetuan.

Adnan bracht Nathan naar een bar waar zeer aparte, bijna

betoverende muziek werd gespeeld.

─ Deze muziek is in staat om onze diepste gevoelens te raken,

vertelde Adnan.

Adnan bestelde zoals vaak zoete muntthee, zijn favoriete drank.

Nathan raakte gecharmeerd door de muziek en deze nieuwe wereld

die zich voor hem opende. Ook Adnan was in zijn nopjes.

─ Er wordt van deze klanken gezegd, dat ze in staat zijn om

heimwee bij ons op te wekken, naar iets dat we, in ons bestaan

nooit gekend hebben!

─ Mijn vader is afkomstig uit Andalusië en is een liefhebber van

de muziekgenres uit zijn streek. Het is alsof ik sommige klanken

ook in deze muziek herken.

─ Dat hoor je goed want deze muziek wordt gespeeld met

instrumenten die je ook in de Andalusische muziek terugvindt.

Nathan dacht terug aan de dag van zijn aankomst in Tanger. Hij

herinnerde zich de woorden van Adnan die hem zei dat hij steeds

meer gelijkenissen zou gaan zien tussen hun verschillende

culturen.

─ Sinds mijn aankomst in Marokko, heb ik echt wel veel

bijgeleerd, vertrouwde Nathan toe.

─ Zoals je zelf ooit aanhaalde, we leven slechts om schatten te

ontdekken, al het andere is een vorm van afwachten!

─ Wat zijn volgens jou de meest waardevolle schatten op aarde?

Adnan antwoordde niet meteen en keek Nathan aan alsof hij had

verwacht dat die vraag zou komen en zich op dit moment al had

voorbereid. Nathan voelde zelf ook aan dat Adnan hem belangrijke

informatie wilde toevertrouwen.

─ De waardevolste schatten zijn de engelen, antwoordde Adnan.

Nathan begreep niet goed waar Adnan op aanstuurde.

─ Engelen?

Adnan knikte.

─ Ik heb het over schatten op aarde, verduidelijkte Nathan zijn

vraag.

─ Het gebeurt wel eens dat engelen ons komen bezoeken! zei

Adnan dan weer.

Nathan keek Adnan zwijgend aan en zag dat hij meende wat hij

vertelde.

─ Hoe herken je ze? vroeg hij dan.

116

─ Ze zien eruit als wij maar zijn anders in hun omgang,

antwoordde Adnan.

─ Waarin verschilt hun omgang met die van ons?

─ Engelen treden bekenden en onbekenden altijd open en liefdevol

tegemoet. Ze brengen zo steeds het beste in mensen naar boven.

─ Doen ze dat om mensen te veranderen?

─ Engelen verwachten niets en trachten ook niemand te

beïnvloeden of te veranderen!

─ Ze doen dat dus zonder enkele vorm van eigenbelang?

─ Engelen bezitten op zich al een overvloed aan levensvreugde

zonder dat ze hiervoor iets moeten ondernemen, het ligt in hun

natuur!

De woorden van Adnan zetten Nathan aan het denken. Een

prangende vraag kwam in hem op.

─ Met welk doel vertoeven ze onder ons?

─ Wanneer ze een menselijke vorm aannemen zijn ze hier voor een

missie. Als deze eenmaal is volbracht, verdwijnen ze alweer.

─ Ik voel dat je me dit niet zomaar vertelt!

─ Dat klopt, dit wordt sinds het begin der tijden aan alle

Uitzonderlijken meegedeeld.

Nathan werd nu erg nieuwsgierig. Wat wist Adnan nog meer over

de Uitzonderlijken? vroeg hij zich af.

─ Wie zijn de Uitzonderlijken?

─ Mensen die in staat zijn tot Uitzonderlijke daden.

─ Ken jij Uitzonderlijken?

Adnan keek Nathan aan en glimlachte.

─ Ook jij bent een Uitzonderlijke, Nathan!

Nathan wist nu dat Adnan hem ook als een Uitzonderlijke zag.

Wist Adnan dat al voor Nathan in Marokko aankwam? Of had hij

dat gezien in de tijd dat ze samen waren geweest?

─ Hoe weet je dat?

─ Omdat je naar mij bent gezonden zodat ik je kon voorstellen aan

je engel.

─ Werd je dat gevraagd?

─ Ja, inderdaad!

Nathan bleef sprakeloos kijken naar Adnan. Hij nam even tijd om

Adnan‟s woorden tot zich te laten doordringen. Adnan zag hem

ook als een Uitzonderlijke, wat op zich al bijzonder was, maar

Adnan had hem nog iets vreemder toevertrouwd. Hij sprak over het

bestaan van engelen op aarde die er als gewone mensen uitzien.

Mensen met een natuurlijke overvloed aan levensvreugde en die

117

als missie hebben het begeleiden van Uitzonderlijken. Een nieuwe

vraag kwam in Nathan op.

─ Ben jij een Uitzonderlijke, Adnan?

─ Ik beschik over de gave om verborgen boodschappen te

interpreteren.

─ Heb je zelf mijn Engel ontmoet?

─ Het gebeurde jaren geleden voor de eerste keer toen ik Laïla en

haar echtgenoot leerde kennen.

─ Laïla… onze Laïla?

Adnan vertelde het hele verhaal.

─ Inderdaad. Zij en haar echtgenoot leefden eerst in Targuist, een

stadje uit het Rifgebergte maar waren verhuisd naar een van de

chique buurten van Tetuan. Hun kennissenkring bestond toen bijna

uitsluitend uit welgestelde mensen. Hun dochter Sanah ging naar

een privéschool en kreeg van mij muziekles. Bij het overlijden van

haar echtgenoot kwam Laïla in moeilijkheden. Ze moest haar

woning verlaten en verhuisde naar een woning in de binnenstad. Ik

herinner me nog levendig de dag dat zij net verhuisd was. De

woning was werkelijk een klein scheefgetrokken krot zonder

keuken en zonder sanitaire voorziening. Beeld je eens in wat voor

een verandering dat voor Laïla geweest moest zijn. Ze had haar

best gedaan om de woning zo proper mogelijk te krijgen maar toen

ze mij zag binnenkomen, kon ze haar tranen niet meer bedwingen.

Ik herinner me dat Laïla vooral inzat over Sanah. Haar dochter was

nog maar zeven jaar en had de woning nog niet gezien. Ze was

voor de eerste maal naar haar nieuwe school en Laïla maakte zich

er zorgen over hoe Sanah met deze schokkende veranderingen zou

omgaan. Ik sprak Laïla moed in en zei dat ze sterk moest zijn. Ze

droogde haar tranen en vroeg me om samen te wachten tot Sanah

uit school zou komen.

Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik toen gebleven ben. Ik

heb toen een moment van onschatbare waarde bijgewoond. Sanah

duwde de deur open en kwam binnen. Ik zie haar nog staan in haar

zomerjurk en met haar roze boekentas op de rug. Haar moeder zat

op een stoel, hield zich goed en deed haar best om haar angst te

verbergen. Sanah keek naar binnen, lachte naar haar moeder en

naar mij. Ze nam een aanloop, deed een perfecte radslag en sprong

in de armen van haar moeder. Ik hoor haar nog zeggen. "Je bent de

liefste moeder op aarde!"

Ik kan je zeggen dat ik er nu nog kippenvel van krijg. Moeder en

dochter omhelsden elkaar, Laïla kon haar tranen weer niet

118

bedwingen maar deze keer waren het tranen van geluk. Van het

ene moment op het andere was haar verdriet omgetoverd in geluk.

Ik besefte zeer goed dat ik getuige was geweest van een wonder.

Sindsdien heeft Sanah nog vaak het leven van mensen rondom haar

op indrukwekkende wijze veranderd. Zij is iemand die over een

overvloed aan levensvreugde beschikt en anderen steeds open en

liefdevol tegemoet treedt.

Nathan was geraakt door Adnan‟s verhaal maar bleef toch nog

sceptisch over het feit dat Sanah een engel was.

─ Je hebt me in elk geval nieuwsgierig gemaakt, zei hij.

─ Volgende maand komt ze op bezoek en zal je het zelf kunnen

zien.

Toen ze een maand later Sanah in Casablanca gingen ophalen, was

Nathan‟s nieuwsgierigheid alleen maar gegroeid. Ze kwamen te

vroeg aan op de luchthaven en gingen iets drinken in een cafetaria.

Toen Adnan zag dat Nathan aandachtig de krant las, stelde hij hem

voor om hier te wachten terwijl hij Sanah zou gaan ophalen.

Eenmaal in de aankomsthal aangekomen, herkende Adnan Sanah

meteen aan haar lange golvende haren. Ze nam net afscheid van

een oudere dame. Adnan wandelde haar tegemoet en ze begroetten

elkaar uitvoerig. Ze waren als oom en nicht en het was dan ook

telkens een blijde gebeurtenis als ze elkaar opnieuw ontmoetten.

Na elkaar uitvoerig omhelsd te hebben, hielp Adnan haar met haar

koffers en zei:

─ Er is iemand meegekomen die…

Adnan wilde haar verder informeren maar Sanah legde haar hand

op zijn mond.

─ Ik weet het!

Adnan zei verder niets meer en wandelde aan haar zijde naar de

cafetaria waar Nathan hen opwachtte. Daar stelde hij Sanah en

Nathan aan elkaar voor. Ze keken elkaar diep in de ogen zonder

een woord te zeggen. Sanah nam Nathan‟s handen vast. Terwijl ze

Nathan bleef aankijken, sprak ze Adnan toe.

─ Bedankt Adnan!

Nathan schrok een beetje. Sanah sprak dan rustig Nathan aan.

─ Ik bedank Adnan omdat hij goed heeft opgelet!

Nathan begreep er niet veel van en richtte zich tot Adnan.

─ Waarover heeft ze het?

─ Over mijn droombeelden, antwoordde Adnan.

Nu keek Nathan Sanah aan.

─ Ken je mij dan?

119

Sanah keek naar de handen van Nathan.

─ Elk moment een beetje beter.

─ Wat weet je van mij?

─ De diepe wens die in jou op vervulling wacht.

Op dat moment liet ze zijn handen los.

─ Welke diepe wens en hoe kan je dat weten?

─ Je hebt het me net toevertrouwd.

Nathan had helemaal niets gezegd en begreep het niet. Adnan hielp

hem.

─ Ze bedoelt dat je onderbewustzijn het haar heeft toevertrouwd.

─ Ben je dat te weten gekomen door mijn handen vast te houden?

vroeg Nathan aan Sanah.

─ Aanraking is de meest fundamentele vorm van communicatie,

antwoordde Sanah.

─ Wat ben je precies te weten gekomen? wilde Nathan verder

weten.

─ Dat je steeds meer wordt geroepen door de spirituele en de

verborgen aspecten van de werkelijkheid, onthulde Sanah.

─ Wat zijn de verborgen aspecten van de werkelijkheid? vroeg

Nathan.

─ Daar zal je in het zuiden meer over te weten komen, liet Sanah

hem weten.

Ze draaide zich toen om, pakte haar koffers en wandelde naar

buiten. Nathan keek Adnan verbaasd aan.

─ In het zuiden? zei hij nog.

Adnan gebaarde dat hij hier niets meer van afwist. De

jongemannen volgden Sanah die al een eindje verder wandelde.

─ Weet jij wat ze bedoelde met de verborgen aspecten van de

werkelijkheid? vroeg een nieuwsgierige Nathan.

─ Heb geduld en vertrouw erop dat zij op dit moment meer over

jou weet dan jijzelf! stelde Adnan hem gerust.

Eenmaal bij de auto aangekomen, liet Adnan weten dat hij niet

mee zou gaan.

─ Goed, zei Sanah, ga maar terug naar Oued Laou, je hebt al veel

gedaan. We zullen de bus nemen naar Marrakesh en we zien elkaar

later.

Adnan zette Sanah en Nathan af bij de bushalte waar ze afscheid

van elkaar namen. Nathan vroeg zich af wat er precies gaande was.

Maar hij vertrouwde Adnan en voelde ook aan dat Sanah van zeer

groot belang was voor hem. De busrit naar Marrakesh duurde

120

enkele uren. Nathan had al heel wat denkwerk verricht en maakte

van de gelegenheid gebruik om aan Sanah meer uitleg te vragen.

─ Sanah, wat is eigenlijk het fundamenteel verschil tussen

mensen?

─ De mate waarin ze zich bewust zijn van hun levensbestemming

op aarde.

─ Beschikt iedereen dan over een levensbestemming?

─ Ja! Iedereen heeft het vermogen om zich bewust te worden van

zijn levensbestemming.

─ Wat onderscheidt een Uitzonderlijke dan?

─ Drie buitengewone eigenschappen.

Nathan was er benieuwd naar.

─ Een Uitzonderlijke hoeft niet te ontdekken dat hij een

levensbestemming heeft. Hij is er zich vanaf zijn geboorte

voortdurend van bewust!

Nathan herkende dat gevoel, hij was er zichzelf ook altijd bewust

van geweest. Sanah ging verder.

─ Een Uitzonderlijke beschikt over een buitengewone

bescherming. Namelijk het vermogen om ware van onware kennis

te onderscheiden!

Nathan begreep nu beter waarom zijn mening zo vaak werd

geprezen.

─ En wat is de derde eigenschap? vroeg hij.

─ De laatste is de belangrijkste van de drie en zal vanaf nu steeds

je pad verlichten. De levensbestemming van een Uitzonderlijke

omvat een hogere missie.

Nathan dacht nu aan zijn reis met Simon in India. Hij herinnerde

zich de man die hem over zijn hogere missie had aangesproken in

het Colaba district van Mumbai.

─ Wat is een hogere missie?

─ Een missie die rechtstreeks verbonden is aan een natuurelement

of een andere hogere vorm van energie, antwoordde Sanah. Een

Uitzonderlijke treedt dan als het ware op als een boodschapper.

Nathan was zich altijd al bewust geweest van zijn innige binding

met zijn natuurelement maar dat hij daar een boodschapper van

was, overweldigde hem zeer sterk.

─ Slaagt een Uitzonderlijke altijd in zijn hogere missie?

─ Elk individu, ongeacht zijn bewustwordingsproces, beschikt

over een vrije wil. Zowel voor een Uitzonderlijke als voor elk

ander mens hangt de mate waarin we slagen in onze levensmissie

121

volledig af van de optelling van onze keuzes tijdens onze

levensloop.

Nathan nam even tijd om hierover na te denken.

─ Ken jij mijn uiteindelijke doel? vroeg hij dan.

Sanah legde haar hand op Nathan‟s hart en keek hem in de ogen:

─ Weet dat jouw hogere missie een ongeziene impact zal hebben

op de hele mensheid!

"Een nooit geziene impact op de hele mensheid!" Deze woorden

troffen Nathan alsof zijn natuurelement zich zelf manifesteerde om

hem het belang van zijn levensmissie te tonen.

─ Sanah, niemand heeft me dit ooit expliciet verteld. En toch lijkt

het alsof ik het, diep in mij, altijd al geweten heb, vertrouwde hij

toe.

─ De ware kennis zit binnenin! merkte Sanah op.

─ Ik ben op mijn levensweg steeds mensen tegengekomen die

overtuigd waren van mijn uitzonderlijkheid!

─ Sommige mensen zijn inderdaad in staat om, dankzij hun hoge

mate van bewustzijn, zulke eigenschappen aan te voelen.

Sanah zag dat Nathan voorlopig genoeg informatie had gekregen.

─ Rust nu maar uit Nathan, zodat je onderbewustzijn het kan

verwerken. Er staat je nog heel wat te wachten.

─ Goed Sanah, maar nog even dit. Zijn er ook mensen die over een

nog hoger niveau van bewustzijn beschikken dan Uitzonderlijken?

Sanah begreep dat Nathan het over haar had en glimlachte:

─ Wij zijn op aarde gekomen met een missie die we zelf hebben

gekozen!

Nathan sloot zijn ogen terwijl zijn gedachten afdwaalden naar wat

hem te wachten stond. Wanneer de bus Marrakesh naderde maakte

Sanah hem wakker. Nathan keek door het raam en was meteen

onder de indruk van de charme van de roodkleurige stad. Ze

stapten uit en liepen de oude stad in. Nathan stelde geen vragen

meer. Hij wist dat hij in betrouwbaar gezelschap was en genoot

van deze nieuwe omgeving. Ze wandelden door een prachtig

labyrint van smalle steegjes. Het leek alsof de tijd hier stil was

blijven staan. Sanah stopte bij een van de authentieke huisjes en

klopte er aan. Een jongedame kwam de deur opendoen. Nadat ze

enkele woorden met haar had gewisseld, gebaarde Sanah Nathan

om haar naar binnen te volgen. Eenmaal binnen vergaapte Nathan

zich aan de pracht van het Riad met de mooie balkons en de

fontein middenin de mooi versierde binnentuin. Sanah stelde voor

122

om eerst even uit te rusten en daarna op het dakterras te eten. De

jongedame die de deur had geopend, liet Nathan zijn kamer zien.

123

Realiteit

Na zijn dutje ging Nathan naar het dak. Het dakterras was bedekt

met vierkante witte zeiltenten. Binnenin stonden er lage zeteltjes.

Sanah stond daar al. Ze was verzonken in het panoramische

uitzicht op het Atlasgebergte en de sierlijke palmbomen. Nathan

ging haar tegemoet. Ze namen plaats aan tafel waar twee

serveersters hen een verrukkelijke tajine brachten.

─ Hoe bevalt Marokko je tot nu toe? vroeg Sanah.

Nathan nam even tijd om na te denken.

─ Het is een land dat je zintuigen prikkelt. Je wordt hier constant

verrast door nieuwe smaken, geuren en beelden.

─ Marokko is al heel lang een kruispunt van verschillende

culturen, zei Sanah. Mede daardoor is het een ideale plaats om te

ervaren waarvoor we hierheen gekomen zijn.

Nathan was nieuwsgierig en voelde zijn aandacht groeien. Sanah

sprak verder:

─ Het feit dat we elkaar nu ontmoeten, betekent dat je klaar bent

om de wereld van de verborgen werkelijkheid dieper te

doorgronden.

─ De verborgen werkelijkheid?

─ Het gaat hier om kennis die niet zintuiglijk waargenomen kan

worden, de kennis van het hogere bewustzijn.

─ Als we deze wereld niet kunnen waarnemen met onze zintuigen,

hoe dan wel?

─ Alleen onze intuïtie kan ons met het hogere bewustzijn

verbinden!

Sanah pakte Nathan‟s handen vast en eiste daarmee zijn volledige

aandacht op.

─ Morgen zal je voorbereid worden om de wereld van het hogere

bewustzijn te betreden. Het zal een intense belevenis worden. Een

ervaring waarna je de wereld heel anders zal gewaarworden.

Nathan keek bijzonder nieuwsgierig.

─ Je zult in een toestand worden gebracht waarin je op een heldere

manier zal ervaren hoe drijfveren bepaald worden en hoe onze

keuzes steeds worden beïnvloed.

─ Hoe zal ik in deze toestand worden gebracht? Vroeg hij.

124

─ Je zult kennismaken, vervolgde Sanah, met mensen die bedreven

zijn in de leer van de trance. Door middel van muziek zullen ze je

voorbereiden op je eerste overgang naar de wereld van het hogere

bewustzijn.

─ Je zei een eerste overgang, zal er nog een andere volgen?

─ Na deze ervaring zal elke overgang naar het hogere bewustzijn

steeds vlotter verlopen. Totdat je uiteindelijk inziet dat er eigenlijk

geen overgang is!

Nathan dacht na over de woorden van Sanah en besefte dat hij

weldra in staat zou worden gesteld om de werkelijkheid op een

heel ander niveau waar te nemen. Sanah stelde voor om alles even

te laten bezinken en zei dat ze morgen naar de stad Ouarzazate

zouden reizen. Het was al donker geworden toen ze door de nauwe

straatjes van de Medina van Marrakesh wandelden. Toen ze op het

plein der wonderen aankwamen, begreep Nathan waaraan deze

plaats haar naam te danken had. Het kloppend hart van de medina

was een mix van exotische kruidengeuren, slangenbezweerders,

vuurspuwers en acrobaten.

De volgende dag namen Sanah en Nathan de bus naar Ouarzazate.

Een weg die door een prachtig landschap liep met indrukwekkende

palmoases. Nathan keek vol bewondering en dacht enthousiast aan

de spirituele ervaring die hij zou gaan beleven. Toen ze het

schilderachtige Ouarzazate bereikten, namen ze een taxi die hen

naar een indrukwekkende woning bracht. Een tempelachtige

woning met hoge dadelbomen eromheen die een idyllische rust

uitstraalde. Sanah klopte op de zware deur. Een man kwam hen

begroeten en wisselde enkele woorden in het Arabisch met Sanah.

Vervolgens keek de man Nathan een tijdje aan zonder een woord te

zeggen om hem dan als een verloren zoon te omhelzen. De man,

die Rachid heette, nodigde Sanah en Nathan uit om naar binnen te

komen. Daar ontmoetten ze nog twee andere mannen, Lahcen en

Said. Sanah legde uitvoerig de reden van hun bezoek uit. Nathan

kon er weinig uit opmaken maar Sanah verschafte hem daarna de

nodige uitleg. Ze vertelde hem dat ze enkele dagen hier zouden

blijven en dat hij vanavond zou worden ingeleid in hun leer. De

volgende dag zouden ze naar de Sahara trekken om daar het ritueel

te laten plaatsvinden. Tijdens zijn verblijf in de woestijn zou

Nathan niet mogen eten en alleen water mogen drinken. Nathan zei

dat het maar een kleine moeite was voor wat hij in ruil daarvoor

aan kennis zou krijgen. Een antwoord dat door zijn toehoorders

met tevredenheid werd ontvangen. Na het gesprek gingen Sanah en

125

Nathan Ouarzazate verkennen om zich te ontspannen. De stad leek

wel uit een oud geschiedenisboek herrezen te zijn. Vooral het

bezoek aan een naburig gelegen lemen dorp maakte indruk op

Nathan.

´s Avonds maakte Nathan zich dan klaar voor zijn initiatie. Deze

taak zou vervuld worden door Lahcen en Said. De verdere initiatie

zou in de woestijn plaatsvinden en door Rachid worden uitgevoerd.

Nathan nam plaats naast Sanah op het tapijt. Tegenover hen zaten

Lahcen en Said. In het midden lag een boek. Sanah vertelde

Nathan dat dit boek hun leer bevatte waaruit ze zouden voorlezen.

─ Voordat we beginnen, zei ze, willen de heren graag weten of je

vragen hebt.

Na kort te hebben nagedacht, stelde Nathan de volgende vraag.

─ Ik zou wel willen weten waarom de woestijn en het vasten deel

uitmaken van mijn eerste ervaring in de wereld van het hogere

bewustzijn.

Said liet weten dat Nathan alvast de juiste discipline had door te

trachten alles te begrijpen alvorens te handelen. Lahcen zou het

mysterie van de woestijn verduidelijken. Naderhand zou Said de

kracht van het vasten uiteenzetten. Lahcen opende het boek en las

de passage over de woestijn voor.

─ De hogere waarheden worden niet binnen onze vertrouwde

waarnemingen gevonden, maar er dwars doorheen. De woestijn

brengt ons in een situatie van overmacht waar we tot totale

overgave worden gedwongen. Een ervaring die ons naar een

ruimer gevoel van verbondenheid leidt.

Sanah vertaalde en vroeg aan Nathan of dat een bevredigend

antwoord was waarop Nathan na een korte bedenktijd bevestigend

knikte. Said nam het boek nu over en las de passage over de

essentie van het vasten.

─ Het principe achter het vasten, is ons tijdelijk beperken tot alleen

datgene wat voor onze lichamelijke en geestelijke gezondheid

nodig is. Deze discipline maakt ons ervan bewust dat onze

verlangens bepalend zijn voor wie we vandaag zijn en dat het

vermogen om onze verlangens te beheersen zal bepalen wie we

morgen zullen worden.

Sanah wachtte even om zich ervan te verzekeren dat het duidelijk

was voor Nathan. Zijn woorden gaven aan van wel:

─ Zelden hebben teksten mij zulke overtuigende antwoorden

gegeven. Ik begrijp nu helemaal waarom de woestijn en het vasten

deel uitmaken van het ritueel.

126

Lahcen en Said maakten zich nu klaar om de initiatieteksten voor

te lezen. Het was een beschrijving van drie evolutiestadia die men

in de wereld van het hogere bewustzijn kon bereiken. Nathan kreeg

van Sanah een pen en een schrift om haar woorden op te schrijven.

Lahcen las de eerste tekst voor:

─ Vanuit het hogere bewustzijn kunnen we ons bewustzijn

doorgronden en begrijpen hoe gedachten invloed kunnen hebben

op onze gevoelens. Zo worden we bewuster van wat er op elk

moment van het leven in ons omgaat.

Said wachtte tot Nathan alles had genoteerd en las dan de tweede

tekst voor:

─ Als we eenmaal de scheppende bron herkennen, die aan de basis

van ons leven ligt, ervaren we het leven als een geschenk en

krijgen we gaandeweg inzicht in de samenhang tussen onszelf en

alles wat leeft.

Said stelde aan Sanah voor om de laatste tekst voor te lezen. Ze

nam het over en las het eerst voor in het Arabisch om het dan te

vertalen:

─ Het hogere bewustzijn leert ons inzien hoe we meer betekenis

aan ons leven kunnen geven. Hoe beter we in staat zijn kennis van

het hogere bewustzijn naar het bewuste te halen, hoe beter we in

staat zijn grote daden te verrichten.

Sanah vertelde Nathan dat hij tijdens de komende dagen de juiste

betekenis van deze teksten helemaal zou gaan begrijpen. Terwijl

Nathan de teksten herlas, werd er een grote couscousschotel

opgediend. Said en Lahcen wensten Nathan een smakelijk

avondmaal en verzekerden hem dat deze maaltijd zou volstaan om

zijn verblijf in de woestijn door te komen.

De volgende ochtend vertrok het groepje in een busje naar de

woestijn. Ze reden via een brede vallei vol met vijgenbomen

afgewisseld met kleine groene graanvelden. Enkele uren later werd

het landschap een en al zand. Zo ver het oog reikte, waren er alleen

zandduinen te bespeuren. Korte tijd later stopte het busje daar waar

het ritueel zou plaatsvinden. Er werd een reusachtige witte tent

opgezet. In de loop van de namiddag nam Rachid Nathan apart en

informeerde hem over wat er zou plaatsvinden de volgende uren.

Nathan vernam tot zijn verrassing dat Rachid vloeiend Frans sprak

en Fysica had gestudeerd in Genève.

127

Energie

Diezelfde avond zouden er muzikanten aankomen om deel te

nemen aan het ritueel. Nathan hoorde ook dat hij na het ritueel

alleen zou worden gelaten in de woestijn van zonsopgang tot na

zonsondergang. Nathan vond de gedachte dat hij zo aan zijn lot

zou worden overgelaten in de woestijn intrigerend en ook wel

spannend.

─ Ik zal het wel overleven, zei hij.

─ Het gaat niet om overleven, maar vooral om herleven!

antwoordde Rachid.

Nathan zag dat Rachid van plan was hem nog meer te vertellen. Hij

haalde pen en papier tevoorschijn en luisterde aandachtig.

─ In de wereld van het hogere bewustzijn, zei Rachid, zal je

entiteiten zien die onzichtbaar zijn in de wereld van het bewuste

maar die zich er eveneens bewegen en mensen vergezellen.

─ Kiezen deze entiteiten zelf wie ze vergezellen? vroeg Nathan.

─ Ze reizen vrij rond, antwoordde Rachid, maar uiteindelijk beslist

ieder voor zich door welke entiteiten hij of zij vergezeld wil

worden.

─ Hoe zal ik de wereld van het hogere bewustzijn binnentreden?

─ Er bestaan hiervoor meerdere manieren. Een daarvan is door

middel van ritmische muziek. Van onze voorouders leerden we

ritmes die ons in trance kunnen brengen en ons in staat stellen de

energieën van het universum anders waar te nemen.

Nathan herlas zijn notities en een vraag kwam in hem op.

─ Zeg mij Rachid, je weet blijkbaar veel van de spirituele wereld.

Hoe valt dat te rijmen met de moderne wetenschap?

─ De moderne wetenschap heeft vooral aandacht voor de manier

waarop energieën werken. De spiritualiteit echter leert ons hoe we

deze energieën kunnen beïnvloeden.

─ Wat versta je onder energieën? vroeg Nathan.

─ Alles binnen het universum bestaat uit energieën en hun

onderlinge relaties. Een trance-ervaring helpt om deze energieën

anders waar te nemen. Die ervaring laat ons zien hoe elke energie

afzonderlijk plaatsvindt. Zo kunnen we de verborgen aspecten van

de werkelijkheid waarnemen.

─ Wat wordt er precies waargenomen?

128

─ Wat zich aan jou zal openbaren is voor jou bedoeld. Het zal

bijdragen tot je eigen persoonlijke evolutie en je naar je eigen en

unieke doel wijzen!

Na dit gesprek stelde Sanah voor om even te gaan wandelen. Ze

gingen naar een hoger gelegen duin vanwaar ze een goed uitzicht

hadden.

─ Wat heb je onthouden van je gesprek met Rachid? vroeg Sanah.

─ Hij heeft met me over de entiteiten gesproken en hoe die zich

onder ons bewegen. Hij heeft me ook bevestigd dat wat ik

vanavond zal beleven niet meer is dan een extreme waarneming

van wat zich altijd en overal afspeelt.

─ Is alles voor jou duidelijk?

─ Tot nu toe wel. Al heb ik sterk de indruk dat wat zich aan mij zal

openbaren het nog veel duidelijker zal maken.

Sanah legde haar hand op Nathan‟s arm.

─ Je zult vanaf nu de volle aantrekkingskracht van de spirituele

wereld ervaren en deze zal je nooit meer loslaten!

Terwijl Nathan nog onder de indruk was van Sanah's woorden zag

hij in de verte een busje aan komen rijden.

─ We krijgen gezelschap, zei hij.

─ Inderdaad, muzikaal gezelschap, zei Sanah.

Sanah en Nathan daalden de duin af en keerden terug naar de tent.

Een groep muzikanten in het rood gekleed stapte uit het busje. Ze

droegen snaarinstrumenten, trommels en tamboerijnen met zich

mee en verzamelden zich ook in de tent. Wanneer de thee

ingeschonken werd, begonnen ze met trage ritmes te spelen, die

geleidelijk aan versnelden en vervolgens aan luide gezangen

gekoppeld werden. De nacht viel en de muziek klonk steeds sneller

en luider. Terwijl Nathan intens genoot van dit feestelijke gebeuren

kwam Rachid hem halen en bracht hem naar het middelpunt van de

tent waar Lahcen en Said hem opwachtten. Sanah omhelsde

Nathan stevig en zei dat ze hem morgen na zonsondergang zou

komen ophalen.

Naarmate Nathan dichter bij het midden van de tent kwam, klonk

de muziek steeds krachtiger. De drie ritueelinitiators lieten Nathan

zien hoe hij rond zijn as moest draaien. Het duurde niet lang

voordat Nathan de draaibewegingen vloeiend onder de knie had.

Geleidelijk aan voelde Nathan een gemoed opkomen dat te

vergelijken was met iets tussen roes en euforie. Hij kon nu de

beelden die hij zag moeilijker onderscheiden van wat in zijn

gedachten opkwam. Het was alsof alles wat hij ervaarde zich

129

mengde. Nathan keek naar de muzikanten en zag dat er nog meer

gasten bij kwamen. Nieuwe gasten die op menselijke schimmen

leken en die konden zweven! Langzamerhand verschenen er steeds

meer gasten. De schimmen leken zich niet om Nathan te

bekommeren, die alles als toeschouwer beleefde. Nathan voelde

zich nu heel luchtig en had geen besef meer van tijd of plaats. Hij

sloot zijn ogen en draaide verder rond zijn as aangemoedigd door

de opzwepende ritmes. Het bleef nog een tijdje doorgaan tot

plotseling alles stil werd!

Toen Nathan zijn ogen weer opende zag hij dat hij helemaal alleen

was. Hij lag op een bankstel. Het was heel donker in de tent en

uitermate stil. Een prangende vraag hield hem sterk bezig: Waar

was iedereen naartoe? Hij stond voorzichtig op en ging naar buiten.

Daar zag hij dat de busjes weg waren. Hij probeerde zich te

herinneren wat er zich juist had afgespeeld maar meer dan enkele

flarden kon hij zich niet meer voor de geest halen. Buiten de tent

heerste een buitengewoon vredige stilte. Nooit eerder had Nathan

zo´n geluidloosheid ervaren, al deed het hem denken aan de

geluidloosheid onder water. Het enige geluid dat te horen was, was

de wind die zacht waaide. Nathan stapte op het zand. Allerlei

vragen kwamen in hem op.

Wat was er deze nacht gebeurd? Was hij op dit moment werkelijk

in de Sahara? Had hij eigenlijk wel echt een ritueel meegemaakt?

Bestonden Rachid, Lahcen en Said wel echt? Nathan‟s gedachten

begonnen steeds vreemdere vormen aan te nemen. Hij trok nu ook

het bestaan van Sanah in twijfel. Was ze een engel? Had hij dan

een engel ontmoet? Wie had haar aan hem voorgesteld? Had hij

Adnan echt ontmoet? Was hij nu echt in Marokko? Genoeg, dacht

hij. Hij moest zich vermannen en zijn gedachten ordenen.

Nathan zocht naar zekerheden waarop hij kon steunen maar hoe

zeer hij het ook probeerde, hij slaagde er maar niet in om van iets

helemaal zeker te zijn. Hij ging op zijn hurken zitten, greep een

hand vol zand en hield zijn hand krachtig dicht. Het zand was iets

dat hij echt kon voelen. Aan die zekerheid hield hij zich vast en

haalde opgelucht adem. Maar toen merkte hij dat het zand uit zijn

hand wegvloeide. Hij wilde het tegenhouden en kneep zijn hand

nog harder dicht waardoor er nog meer zand wegvloeide en

daarmee ook zijn zekerheid. De vraag of hij wel werkelijk in de

woestijn was of dat alleen maar droomde kwam weer bij hem op.

Plots dacht hij iets te zien maar het ging zo snel dat het alweer was

verdwenen. Hij besteedde er verder geen aandacht aan en beklom

130

de hoogste duin in zijn directe omgeving, om de omtrek te

verkennen. Terwijl hij de duin beklom, stak de wind weer op.

Daardoor werd het steeds duidelijker dat hij niet droomde en dat

wat hij meemaakte dus werkelijk gebeurde. Op het ogenblik dat

Nathan de top van de duin bereikte, beleefde hij een bijzonder

moment. Net voor hem steeg een majestueuze zon op die elke

zandkorrel oranje kleurde. De warmte en de helderheid gaven hem

een onbeschrijfelijk vertrouwen. Nu wist hij het zeker, hij was op

dit moment hier en nergens anders!

Nathan ging zitten en beleefde dit moment zeer intens. Het was

alsof er nieuwe levensenergie tot hem doordrong. Deze

gewaarwording gaf hem een uiterst aangenaam gevoel, een besef

van verbondenheid. Alweer dacht hij iets op te merken. Net alsof

er iets of iemand naast hem plaatsnam. Hij draaide zich om en keek

deze keer aandachtiger maar al wat hij zag was een landschap van

goudgele zandduinen. Het moest wel door het felle zonlicht

komen, concludeerde hij. Iets later zag hij in de verte een bedoeïen

op een kameel. De woestijnbewoner kwam Nathan tegemoet. Toen

ze bij elkaar kwamen, stapte de bedoeïen van zijn kameel af.

Nathan maakte gebruik van de enkele Arabische woorden die hij

van Adnan had geleerd en groette de bedoeïen:

─ “Assalamoe´alaykum!”

─ “Wa´alaykum assalām!” antwoordde de bedoeïen.

Nathan wilde dan snel duidelijk maken dat zijn kennis van het

Arabisch niet verder reikte dan dit en sprak hem verder aan in het

Frans.

─ Spreek jij nog andere talen?

De bedoeïen antwoordde in vloeiend Frans.

─ Ik uit me steeds in de taal van degene die ik tegenkom!

Nathan was verwonderd over wat hij hoorde.

─ Hoeveel talen ken jij dan?

─ Er bestaat geen taal waarin ik me niet kan uiten!

─ Dan zou je alle talen van de wereld spreken?

─ Ik spreek de taal van alle dingen die er zijn!

─ Je kunt dus met iedereen spreken?

─ Met alles en iedereen tot en met de laatste zandkorrel uit de

Sahara!

Nathan vond dit op zich bijzondere uitspraken, maar hij was blij

dat hij gezelschap kreeg en bekommerde zich er niet verder om.

─ Ik ben blij dat ik je ontmoet, je bent de eerste die ik vandaag

tegenkom.

131

─ Dan heb je niet goed opgelet!

─ Hoe bedoel je?

─ Je hebt vandaag al twee bezoekers gehad. De eerste vertrok toen

de tweede aankwam!

Nathan, die ervan overtuigd was niemand te hebben gezien,

begreep niet wat de bedoeïen bedoelde.

─ Ik ben hier de hele tijd alleen geweest en heb niemand gezien.

Wanneer zou dat dan gebeurd zijn?

─ De eerste was al heel vroeg bij jou en heeft je pas verlaten toen

je de duin opklom en de tweede ontmoette.

Nathan ging ervan uit dat de man vreemde uitspraken deed maar

besteedde geen aandacht aan zijn laatste woorden.

─ Wat doe jij hier eigenlijk?

─ Ik breng elke bezoeker van de Sahara een waardevol geschenk.

De bedoeïen draaide zich om en nam een waterbidon uit zijn tas en

een bekertje. Hij vulde het bekertje met water en gaf het aan

Nathan.

─ Voor jou is dit het meest waardevolle geschenk dat er kan zijn!

─ Water? zei Nathan, Ik begrijp dat het een waardevol goed is in

de woestijn maar dat geldt toch voor iedereen. Waarom zou water

voor mij waardevoller zijn?

─ Je hebt net de juiste vraag gesteld, mijn taak is nu volbracht!

Na deze woorden te hebben gesproken, groette de bedoeïen Nathan

en vertrok alweer. Nathan keek hem na en vroeg zich af wat hier

eigenlijk aan de hand was. Wat voor een raar figuur was die

bedoeïen die beweerde met alles en iedereen te kunnen praten?

Daarna begon Nathan te ontleden wat er zojuist was gezegd.

De bedoeïen had gezegd dat er deze morgen al twee bezoekers

waren geweest, iets dat onmogelijk leek aangezien Nathan

niemand had gezien. Daarna had de bedoeïen gezegd dat het zijn

taak was om elke Sahara bezoeker een waardevol geschenk te

bezorgen. Toen schonk hij Nathan en beker water.

Nathan keerde terug naar de tent met zijn beker water en dacht

verder aan het vreemde gesprek met de bedoeïen. Eenmaal in de

tent zag hij zijn notities op het bankstel liggen. Hij ging op de

grond zitten en voegde de boodschappen van de bedoeïen eraan

toe. Toen hij eenmaal alles had genoteerd, herlas hij zijn teksten.

Nathan raadpleegde zijn intuïtie om na te gaan waar hij zijn

aandacht eerst op moest richten. Het waren de woorden van de

bedoeïen die hem het meest intrigeerden. Hoe was het mogelijk om

met alles te communiceren? Welke twee bezoekers bedoelde de

132

bedoeïen? En dan de vraag die hem al zo lang achtervolgde: Welke

ware rol speelde water in zijn leven?

Nathan bleef er een lange tijd over mediteren terwijl hij rustig zijn

beker leegdronk. Opeens raakten zijn gedachten verstoord. Hij

hoorde de wind opsteken en haastte zich naar buiten. Daar stond

hij oog in oog met een kolossale zandstorm. Hij zag een enorme

zandwolk op volle snelheid naderen maar kon nergens naartoe. Het

enige wat hij zich kon bedenken was op de grond gaan liggen en

zijn hoofd met zijn handen bedekken. De storm raasde met een

ongekende kracht over hem heen. Terwijl hij daar lag, hoorde hij

opeens een stem.

─ Dag Nathan, ik ben Nieuwsgierigheid!

Hoe kon iemand hem op dit moment aanspreken, bedacht Nathan?

En wat een zeldzame naam was dit? Nathan keek even op. Hij zag

een soortgelijke menselijke schim zoals hij tijdens het ritueel had

opgemerkt.

─ Wat gebeurt er? Ken je mij? vroeg Nathan.

─ Natuurlijk ken ik jou, ik ben zelfs steeds in jouw gezelschap!

Nathan trachtte door de zandwolken heen beter te kijken, maar de

schim was alweer weg. Nathan hees zich op en keek voor zich.

Wat hij zag, leek op een stad, een stad uit leem gebouwd waarin

allerlei schimmen vertoefden. Alweer vloog er eentje naar hem toe:

─ Dag Nathan, ik ben Aandacht en je kunt me nu beter dicht bij

jou houden, want je zult me nodig hebben!

Nathan kreeg geen tijd om een antwoord te geven want er kwam

een derde schim aanvliegen.

─ Dag Nathan, hoe gaat het?

─ Hoe het met me gaat? vroeg Nathan. Ik voel me bijzonder

vreemd. Maar wie ben jij?

─ Ik ben een van je liefste gezellinnen, ik ben Vertrouwen.

Nu vlogen er steeds meer schimmen rond Nathan en ze spraken

allemaal tegelijk. Het werd te veel voor hem. Hij sloot zijn ogen en

legde zijn hoofd weer in het zand. Toen ging ook de wind liggen.

Toen Nathan besefte dat de storm was gaan liggen keek hij

omhoog en zag de zandstorm verdwijnen. Ook de lemen stad was

verdwenen. De stilte was teruggekeerd. Nathan wreef in zijn ogen

en schudde het zand van zich af. Hij stelde met verbazing vast dat,

ondanks de razende storm, de tent intact was gebleven. Zijn

verbazing werd nog groter toen hij in de richting van het bankstel

keek. Zowel het bekertje van de bedoeïen als zijn notities lagen

nog op dezelfde plaats. Had hij zich de zandstorm ingebeeld?

133

Nathan besefte dat deze vraag onbelangrijk was in de wereld van

het hogere bewustzijn. Wat wel van belang was, was de betekenis

van de beelden die hij had gezien. Welke boodschappen hadden ze

gebracht?

Nathan herinnerde zich wat Adnan hem had verteld over de kracht

van beelden. Hij wist dat hij het geheim achter de schimmen moest

ontdekken. Zij waren de sleutelfiguren. Enkele schimmen hadden

zich aan hem voorgesteld en droegen namen als Nieuwsgierigheid,

Aandacht en Vertrouwen. Nathan nam zijn schrift op, schreef de

namen op en nam tijd om ze rustig te bekijken. Het was duidelijk

dat het benamingen waren van gevoelens. Hij herlas zijn volledig

schrift en geleidelijk aan werden de woorden duidelijker. Deze drie

gevoelens hadden zich aan hem verpersoonlijkt als autonome

wezens. De schimmen waren dus gevoelens. Dat waren de

spirituele entiteiten die mensen vergezellen, waarover Rachid

gesproken had.

Nathan besefte dat dit zondermeer een fantastisch inzicht was dat

veel verklaarde over het gedrag van mensen. Hij had gezien hoe

gevoelens mensen steeds vergezellen. Hij las opnieuw Rachid‟s

woorden. "Wij beslissen uiteindelijk altijd zelf door wie we

vergezeld worden!" Nathan begreep dat we altijd in staat zijn om te

kiezen door welke gevoelens we ons willen laten leiden.

Nu was Nathan, zowel emotioneel als verstandelijk, uitgeput en

zijn hongergevoel werd steeds sterker. Hij ging liggen op het

bankstel om te rusten. Net voordat hij zijn ogen sloot, viel hem nog

iets te binnen. Hij besefte dat alleen schimmen in staat waren zich

zo snel te bewegen. Zo snel als het denken. Hij herinnerde zich nu

de eerste keren toen hij dacht iemand te hebben gezien aan de duin

en wat hij op dat moment voelde. Toen hij het zand, uit zijn hand

zag wegvloeien, overviel hem het gevoel Eenzaamheid. En dat

gevoel verdween helemaal toen de zon tevoorschijn kwam, het

moment waarop hij gezelschap van het gevoel Verbondenheid

kreeg. Eenzaamheid was dus verdrongen geweest door

Verbondenheid. Zij waren de twee bezoekers waar de bedoeïen

over sprak. Met deze gedachte viel hij in slaap.

Toen hij wakker werd, was het al laat in de namiddag. Hij stond op

en had eerst even tijd nodig om te beseffen wat hij had

meegemaakt. Merkwaardig genoeg had alles zich mooi geordend

in zijn slaap. Het was heet en de lucht was droog. Nathan nam zijn

beker op en wilde drinken maar realiseerde zich dat die leeg was.

Hij liep dan maar uit de tent en zag dat alles rustig was. Hij

134

ervaarde opnieuw de buitengewone stilte van de woestijn. Nathan

keek naar de prachtige blauwe hemel, naar het goudkleurige zand

en voelde zich ontzettend opgewekt. Opeens zag hij in de verte een

silhouet. Het was duidelijk geen schim maar een echte persoon,

dacht hij. Het was een man en hij kwam dichterbij. Hij droeg een

strohoed, donkerrode kleren en een grote schoudertas om zijn hals.

Aan zijn tas hingen belletjes. Nathan groette de man zoals hij de

bedoeïen had gegroet.

─ “Assalamoe´alaykum!”

─ “Wa´alaykum assalām!” antwoordde de man met strohoed.

─ Spreek jij Frans?

De man met strohoed antwoordde net als de bedoeïen in het Frans.

─ Ik druk me uit in alle talen van degene die door de woestijn reist!

─ Je moet de bedoeïen zeker kennen? vroeg Nathan.

─ Ik ken veel bedoeïenen, zij reizen hier immers al het langst!

─ Blijf je hier of verdwijn je ook ineens?

─ Lang kan ik hier niet blijven, zei de man met strohoed. Mijn taak

bestaat uit het belonen van alle reizigers in de Sahara voor de

lessen die ze hier hebben geleerd!

Dit gezegd hebbende nam de man een grote beker die aan zijn

gordel hing. Hij boog zich naar voren en goot water uit zijn tas in

de beker. Nathan nam deze aan en dronk hem leeg.

─ Ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn, zei hij dan.

─ Laat de Vrees nu maar voor altijd verdwijnen, zei de man. En

hou het Vertrouwen maar aan je zijde totdat je grote taak hier op

aarde is volbracht!

─ Kan je mij meer vertellen over mijn taak?

─ Ik kan je dit vertellen. Ik verschijn altijd als een reiziger de les

van zijn reis heeft begrepen.

Na deze woorden hing de man met strohoed de beker terug aan zijn

gordel. Hij groette Nathan en vervolgde zijn weg. Nathan begreep

dat in deze woorden het antwoord op zijn vraag schuilde.

De lucht kleurde nu helemaal rood. Nathan wandelde terug, het

hoge duin op, om daar de zonsondergang te beleven. Eenmaal

boven stelde hij zijn geest open voor de kracht van de beelden. Hij

merkte dat hij zijn hongergevoel had overwonnen en dat hij een

toestand van verruimd bewustzijn beleefde. Hij kon zich nu

opmerkelijk goed concentreren en voelde zich tegelijkertijd

ontspannen voor wat er op hem zou afkomen. De horizon werd

schemerig, de zandduinen verkleurden. Nathan was met al zijn

gevoelens betrokken bij dit natuurverschijnsel. Hij voelde niet

135

alleen een verbondenheid met de zon maar ervaarde ook een

oneindig grote samenhang. Hij voelde intenser dan ooit hoe alles

een geheel was. Met dit gelukzalige gevoel legde hij zijn hoofd

neer. Een tijdje later hoorde hij een stem.

─ Nathan, je mag nu wakker worden.

Nathan trachtte te ontdekken welke vertrouwde stem hem

aansprak. De volle maan belichtte een silhouet. Allerlei vragen

kwamen in hem op. Droomde hij? Was het alweer een schim? Hoe

lang was hij hier al? Had hij alles gedroomd of werkelijk beleefd?

De stem weerklonk opnieuw.

─ Je bent nu terug in de bewuste wereld!

Nu herkende Nathan de stem van Sanah. Beneden aan de duin zag

hij twee mannen. Hij keek aandachtiger en herkende Rachid en

Lahcen. Iets verder zag hij het busje, de koplampen stonden aan.

Said zat achter het stuur. Nathan stond op en daalde met Sanah de

zandheuvel af. Het werd een stille rit naar Ouarzazate. Sanah gaf

Nathan brood met olijfolie. Hij at het op en legde zijn hoofd op

haar schouder. Enkele uren later kwamen ze in Ouarzazate aan.

Nathan was uitgeput van de rit en ging meteen slapen. De volgende

ochtend kwam Lahcen hem wekken om te gaan ontbijten. Nathan

friste zich op en kwam aan tafel waar de anderen hem opwachtten.

Op tafel lagen heerlijk warme pannenkoeken, besmeerd met

honing of geitenkaas. Rachid zei dat het de gewoonte was dat de

gast niets vertelde over zijn ervaringen in de woestijn. Sanah

vertelde Nathan dat haar taak volbracht was en dat ze nu terug

konden naar Casablanca. Ze kon beschikken over een woning aan

zee. Ze stelde Nathan voor om ook Adnan uit te nodigen om er

enkele dagen te verblijven. Het vooruitzicht de zee en Adnan terug

te zien, maakte Nathan blij. Na het ontbijt brachten de drie heren

Sanah en Nathan naar het busstation. Toen de bus aankwam,

namen ze afscheid van hun gasten. Elk van hen gaf Nathan een

boodschap mee.

Lahcen sprak hem als eerste aan:

─ Reis verder en vertel anderen je hoopgevende verhalen, zodat ze

leren om naar de stem van hun hart te luisteren.

Dan kwam Said.

─ Reis verder en vertel anderen je leerrijke verhalen, zodat ze

aangespoord worden om creatief te zijn met hun verbeelding.

Rachid was als laatste aan de beurt.

─ Reis verder en vertel anderen je inspirerende verhalen, zodat ze

bewuster worden van hun levensbestemming.

136

Nathan bedankte hen alle drie uitvoerig, nam afscheid en stapte

vervolgens de bus in waar hij naast Sanah plaatsnam.

─ Wat was de grootste les die je tijdens deze trip leerde? vroeg

Sanah hem.

─ Ik besef nu beter dan ooit hoe ons leven afhangt van de aard van

onze gevoelens. Ik wil je bedanken voor alles wat je voor me

gedaan hebt.

─ Mijn daden hebben voor mij evenveel betekenis als voor jou.

Tegen de middag kwamen ze in Casablanca aan. Van daaruit

trokken ze naar het strand niet ver van Anfa. Het was voor Nathan,

na dagen in de woestijn te hebben doorgebracht, een heerlijk

weerzien met de zee. Nathan dook meteen het water in, zoals altijd

voor hem de ideale plaats om zich helemaal op te laden. Sanah

ging ondertussen de sleutel van de woning ophalen. In het water

zag Nathan opnieuw alles wat hij eerder in de woestijn had

beleefd. Zijn ontmoeting met de bedoeïen, de menselijke

schimmen en de man met strohoed. Er kwamen ook nieuwe

beelden in hem op, beelden van onbekende plaatsen met

onbekende mensen. Een beeld kwam een paar keer terug. Tussen al

die vreemde mensen herkende hij iemand die enorm veel voor hem

betekende. Het was Sophie! Wat deed ze daar? Welke betekenis

had het? Of eerder welke betekenis zou hij hier aan geven? Na

enige tijd kwam hij uit het water en zocht Sanah op. Ze zat iets

verderop en was een boek aan het lezen.

Toen ze Nathan zag naderen, keek ze hem lang aan.

─ Je hebt er blijkbaar van genoten, zei ze dan.

─ De zee induiken is voor mij steeds een beetje thuiskomen, zei

Nathan.

─ Mooi zo! Ik heb Adnan aan de lijn gehad. Hij gaf je zijn groeten

en liet weten dat hij morgen hier zal zijn.

─ Ik ben blij dat ik hem opnieuw zal zien.

Na een korte stilte sprak Nathan verder.

─ Sanah, ik wil nog meer verborgen aspecten van de werkelijkheid

leren kennen.

─ De kracht van spiritualiteit wordt alsmaar sterker vanaf het

moment dat je er aandacht voor toont!

─ Er is een wereld open gegaan voor mij waarin waarschijnlijk nog

vele levenslessen verborgen zitten.

─ Nog veel oude culturen maken gebruik van deze bron van

kennis.

─ Daar wil ik graag zoveel mogelijk van leren!

137

Sanah keek hem aan en glimlachte.

─ Dat komt wel, je reis is nog lang!

Ze wandelden naar het centrum van Anfa waar een gezellige sfeer

heerste. Nathan bleef denken aan de nieuwe beelden die hij onder

water had gezien. Hij zocht vooral een verklaring voor de

verschijning van Sophie. Later op de avond belde hij haar op. Hij

was blij te horen dat alles goed ging met haar. Ze vertelde hem dat

ze verhuisd was naar Hyères, een kleine stad bij Toulon in het

zuiden van Frankrijk. Ze hield zich tegenwoordig uitsluitend bezig

met haar kunstactiviteiten. Haar beeldhouwwerken hadden veel

succes in Frankrijk en ook daarbuiten. Sophie voegde er trots aan

toe dat ze uitgenodigd was voor een tentoonstelling van eigen

werken in Kaapstad. Ze zei dat ze heel binnenkort zou vertrekken.

Ze voegde eraan toe dat ze heel blij zou zijn Nathan nog eens te

zien. Nathan maakte de link en begreep nu welke boodschap hij

onder water had gekregen. Zuid-Afrika zou zijn volgende

bestemming worden! Hij vroeg Sophie waar ze zou logeren en

beloofde bij haar op bezoek te komen. Sophie kon haar oren bijna

niet geloven. Nathan maakte zijn beslissing kenbaar aan Sanah en

liet haar weten wat hem geleid had tot deze keuze. Sanah vond het

een prachtig idee. De volgende dag kwam Adnan aan. Het drietal

genoot van een lange wandeling door het hart van Casablanca.

Tijdens de wandeling vertelde Nathan aan de zeer nieuwsgierige

Adnan alles over de laatste gebeurtenissen.

─ De woestijn heeft je laten inzien dat we nooit alleen zijn,

reageerde Adnan. Nu weet je nog beter dat alles met elkaar

verbonden is.

─ Ja, dat klopt, zei Nathan. Sindsdien ervaar ik een heel sterk

verlangen naar een eenheid waarin alles tot zijn recht komt.

Sanah, die tot dan had gezwegen, mengde zich in het gesprek.

─ Dat verlangen is de beste drijfveer en de ultieme reden van ons

bestaan.

Na de wandeling boekte Nathan zijn reis naar Zuid-Afrika. Enkele

dagen later brachten Adnan en Sanah hem naar de luchthaven.

Voor het vertrek moedigde Adnan Nathan aan steeds te vertrouwen

op zijn scheppende kracht. Sanah gaf Nathan een laatste keer mee

dat hij in staat was tot zeer uitzonderlijke daden. Bij het vallen van

de nacht nam Nathan afscheid van Sanah en Adnan.

138

139

- 5 -

Natuurlijke Harmonie

140

141

Samenhang

Nathan vloog nu naar de andere uithoek van het Afrikaanse

continent. De volgende ochtend kwam hij aan in Kaapstad, waar

Sophie hem op de luchthaven opwachtte. Hij keek ernaar uit haar

opnieuw te zien. Toen hij haar zag in de aankomsthal, herinnerde

hij zich weer hoe mooi ze was. Ze haastten zich om elkaar te

omhelzen. Nathan zei haar dat ze er stralend uitzag. Allebei waren

ze erg ontroerd door hun weerzien. Ze wandelden naar de huurauto

en reden naar de flat waar Sophie logeerde. De flat lag in de bergen

en was voorzien van een groot terras met comfortabele bankstellen

en een lage tafel van bamboehout. Nathan ging zitten en

bewonderde het prachtige uitzicht op de zee. Achter hem lag de

beroemde Tafelberg, met zijn top gehuld in de wolken, te midden

van een blauwe hemel.

Sophie bracht koele drankjes en legde haar hoofd tegen Nathan

aan.

─ Nathan, ik ben je ontzettend dankbaar dat je mij hebt doen inzien

dat ik slechts gelukkig kon worden als ik mijn aangeboren

capaciteiten zou ontwikkelen.

─ Ja, dat geldt voor ieder van ons.

─ Dat heeft me niet alleen aangemoedigd om me voluit te geven

voor mijn kunstwerken maar ook om je vertrek beter te begrijpen.

─ En juist dankzij jouw kunstwerken ontmoeten we elkaar vandaag

opnieuw…

─ En dan nog wel aan de andere kant van de wereld!

─ Heb je foto's bij je van je laatste werken?

Sophie stond op en ging haar catalogus halen. Nathan bladerde er

doorheen en herkende meteen de zwart-witte symbolische vormen

die Sophie‟s stijl kenmerkten.

─ Maak je ze nog altijd even groot? vroeg hij.

─ Nog groter dan vroeger. Er zullen zeven werken tentoongesteld

worden en het kleinste daarvan is twee meter hoog.

─ Ik ben benieuwd om je werken in het echt te zien.

─ Morgenavond begint de tentoonstelling. Er is mij gevraagd om

een toespraak te houden. Ik ben nu al zenuwachtig.

─ Je doet dat niet graag hé?

─ Nee, maar dat hoort er nu eenmaal bij.

142

─ Heb je al een tekst klaar?

Sophie haalde enkele pagina's met Engelstalige teksten

tevoorschijn. Nathan las die vluchtig door.

─ Vind je de tekst goed? vroeg Sophie.

─ Het is een mooi opgebouwde tekst maar het reflecteert niet wie

jij bent noch jouw kunstwerken.

─ Nathan, jij kent mij als geen ander. Wil je de tekst aanpassen?

─ Is dat echt wat je wilt?

Sophie knikte. Nathan nam een pen en streepte de volledige tekst

door. Vervolgens schreef hij een enkele zin op en gaf het blad

terug aan een verbaasd kijkende Sophie.

─ Wat doe je nu? vroeg ze.

─ Lees het maar even voor! zei Nathan.

─ "Alles wat in mijn werken begrepen moet worden, ligt buiten het

bereik van woorden."

─ Je moet er alleen nog de gebruikelijke dankwoorden aan

toevoegen.

─ Niets meer dan dat?

─ Geef je graag toespraken?

─ Nee, helemaal niet!

─ Dat heeft een reden! Je moet het onaangename steeds tot het

strikte minimum herleiden. Jouw werken stralen je magie uit, de

genodigden willen erdoor betoverd worden. Dat is de reden

waarom ze komen en met deze zin zal je hun uiterste aandacht

opeisen.

Sophie las de zin opnieuw en voelde de stress van haar afvloeien.

─ Het enige wat je morgen moet doen, zei Nathan, is voor je begint

alle aanwezigen even aankijken en elk woord traag en duidelijk

uitspreken.

Ze keek naar Nathan, glimlachte en omhelsde hem stevig. De rest

van de dag verkenden Nathan en Sophie enkele mooie kustplaatsen

ten zuiden van Kaapstad. Toen ze bij een kleine baai kwamen,

hielden ze halt en brachten het grootste deel van de tijd in het water

door. Sophie kwam als eerste uit het water en liet zich uitgeput op

het strand neervallen. Iets later volgde Nathan. Hij liep naar een

kleine strandbar om er broodjes te halen. Terwijl ze op het strand

genoten van hun lekkere broodjes, vertelde Sophie hoe haar laatste

maanden waren verlopen. Het was haar echt voor de wind gegaan,

het leek erop dat alle deuren voor haar waren opengegaan. Nathan

had vooral aandachtig geluisterd. Sophie was natuurlijk erg

benieuwd naar zijn ervaringen.

143

─ Hoe zijn jouw laatste maanden geweest?

Nathan dacht erover na hoe hij, dat wat hij in Spanje en Marokko

ervaren had, het best kon verwoorden. Wat was het meest relevant

voor Sophie en hoe kon hij dit op een eenvoudige manier

uitleggen?

─ Ik heb lieve en boeiende mensen ontmoet die me geleerd hebben

om kennis te vergaren vanuit de wereld van het hogere bewustzijn.

─ Wat heb je ontdekt in de wereld van het hogere bewustzijn?

─ Ik heb gezien hoe gevoelens door ons heen stromen en onze

intenties, onze keuzes en onze daden mee bepalen.

─ Bepalen we niet zelf onze daden?

─ We mogen de rol van onze gevoelens niet onderschatten.

─ Als ik aan mijn beelden werk, stel ik me volledig open voor mijn

gevoelens. Ze zijn voor mij een bron van energie.

─ Alles in ons bestaat uit energie, ook onze gevoelens.

─ Bestaan onze gevoelens uit energie?

─ Gevoelens kan je zien als energiegolven die invloed hebben op

onze eigen innerlijke energie. Ze beïnvloeden onze intenties en

onze daden.

Sophie nam rustig de tijd om de betekenis van Nathan‟s woorden

goed te laten doordringen.

─ Het opmerkelijkste dat ik heb gezien, is dat alle energievormen,

onszelf inbegrepen, uitgaan van een geheel. We zijn allemaal

verbonden met de universele energie.

─ Verbonden met de universele energie? Ik heb bevriende

kunstenaars over dezelfde ervaring horen spreken. Wat is dat

precies?

─ Het is een innig gevoel dat werkelijk alles wat leeft uit een en

dezelfde bron ontstaat.

Nathan nam even tijd om zijn ervaring weer op te halen.

─ Het was pas achteraf dat ik over die ervaring ben gaan nadenken

want op dat moment was het alsof ik geen psychische activiteit

meer beleefde. Alles ging vanzelf, ik stelde mezelf geen vragen, ik

hoefde geen verklaring… ik voelde het gewoon… innerlijk wist ik

het gewoon!

─ Heeft deze ervaring je veranderd?

─ Ik ben me nu nog bewuster van het feit dat iedereen met het

groot geheel verbonden is.

─ Als elk van ons deel uitmaakt van een geheel, wat houdt dan

onze individuele rol in?

144

─ Binnen deze verbondenheid beschikken we allemaal over een

vrije wil om dichterbij de bron te komen of om ons ervan te

verwijderen.

─ Hoe weten we wanneer we dichterbij de bron komen?

─ Als negatieve gevoelens, zoals eenzaamheid, vrees of woede niet

meer gemakkelijk door ons heen stromen. We worden dan

voornamelijk door positieve gevoelens geïnspireerd.

─ Op jou lijken negatieve gevoelens nooit veel invloed te hebben.

Nathan wist wat Sophie bedoelde. Hij was zich altijd al bewust

geweest van zijn innerlijke kracht en vertrouwde deze boven alles.

Sinds het begin van zijn reis was hij zich er steeds bewuster van

geworden hoe bijzonder deze kracht was. De volgende dag

vertrokken Nathan en Sophie naar de openingsceremonie van de

tentoonstelling. De beeldhouwwerken waren opgesteld in een grote

expositiezaal. Ze waren bedekt met grote grijze doeken en zouden

pas getoond worden na de toespraak van Sophie. Er was ook pers

aanwezig en er werden allerlei vragen aan Sophie gesteld. Nathan

liet haar even alleen en knoopte een gesprek aan met de

galerijhouder.

Toen hij terugkwam zag hij hoe zenuwachtig Sophie was.

─ Kijk naar al deze mensen die voor jouw werken hiernaartoe zijn

gekomen. Wees gewoon jezelf en je angstgevoel zal plaatsmaken

voor een gevoel van voldoening.

Nathan zag Sophie angstig rondkijken en begreep dat zijn woorden

niet hadden geholpen. Daarop nam hij haar in zijn armen en

fluisterde in haar oor.

─ Sophie, laat even alleen het gevoel van trots aan je zijde en je

woorden zullen er voor zorgen dat de aandacht van de aanwezigen

volledig gericht zal zijn op je werken. De betoveringkracht van de

beelden zal de rest doen!

Bij het horen van wat Nathan zei, veranderde plots haar

gezichtsuitdrukking. Deze woorden gaven haar vertrouwen. Ze

begreep dat de aandacht niet op haar zou worden gericht, niet eens

op haar woorden maar vooral op haar werken. Net op dat moment

werd Sophie op het podium geroepen. Nathan gaf haar een laatste

tip.

─ Nadat je iedereen hebt verwelkomd, kijk dan naar de genodigden

achteraan, haal alle beelden een voor een voor je geest en spreek

dan pas.

Terwijl Sophie met zelfvertrouwen naar voren stapte, vroeg Nathan

aan enkele aanwezigen om bij de doeken te gaan staan. Bij elk

145

beeld stond er nu iemand klaar om het te onthullen. Net op het

moment dat Sophie uitgesproken was, deed de galeriehouder het

licht uit en zette de schijnwerpers aan. Alle doeken gingen samen

naar beneden. De kunstwerken werden prachtig verlicht en

maakten grote indruk. Het leek alsof ze magie uitstraalden. Alle

genodigden keken er, zonder uitzondering, als betoverd naar.

Sophie was ondertussen naar Nathan toe gekomen.

─ Jij bent een tovenaar.

─ Nee Sophie, het zijn jouw werken die betoverend zijn.

Verschillende mensen kwamen nu naar Sophie en wilden graag

meer weten over de diepere boodschappen van haar werken.

Nathan liet haar alleen en ging zelf de beelden bewonderen. Het

waren prachtige symbolische visualisaties van universele thema's.

Toen Nathan bij het laatste beeld kwam, tikte er iemand op zijn

schouder. Hij draaide zich om en zag een oudere man met donkere

huidskleur. De man was groot en tenger en had grijs haar en een

grijze baard.

Hij droeg een kleurrijk maatpak en sprak Nathan in het Engels aan.

─ Ik ben dokter Songo, aangenaam kennis te maken.

─ Mijn naam is Nathan, eveneens aangenaam kennis te maken.

─ U heeft mooi werk geleverd!

─ Het is mijn vriendin die uw felicitaties verdient.

Songo keek even naar de kunstwerken.

─ Haar bekwaamheid komt hier schitterend tot uiting maar uw

begaafdheid is van een andere orde.

─ Over welke begaafdheid heeft u het?

Op dat moment kwam Sophie erbij staan. Ze was blij even de

drukte te kunnen ontvluchten. Songo stelde zich aan haar voor.

─ Ik ben dokter Songo, aangenaam kennis te maken. Het is aan uw

werk te zien dat u over een groot scheppend vermogen beschikt.

─ Dank u, zei Sophie.

Songo richtte zich dan opnieuw tot Nathan.

─ De begaafdheid waarover ik sprak is uw vermogen om te

bezielen.

─ Mijn vermogen om te bezielen?

─ Het is zeer bijzonder te zien hoe je de stilte wist op te vullen en

op het gepaste moment naar een hoogtepunt wist toe te werken,

nietwaar juffrouw?

─ U heeft zijn inbreng goed gezien, lachte Sophie.

─ Goed zien is dan weer mijn begaafdheid!

146

Songo had een heel aparte manier om zich uit te drukken, maar

ondanks zijn merkwaardige woordkeuze begreep Nathan perfect

waarover de oude man het had.

─ Ik moet nu gaan, zei Songo, het was mij een genoegen en ik

wens jullie nog veel succes.

Terwijl Songo verder liep zei Sophie licht geamuseerd:

─ Blijkbaar valt vanavond niet alleen mijn begaafdheid op!

─ Eigenlijk wel een ongewone persoon die dokter Songo.

Toen het einde van de tentoonstelling naderde, gingen Sophie en

Nathan aan de uitgang staan om afscheid te nemen van de

vertrekkende genodigden. De kunstwerken van Sophie hadden veel

indruk gemaakt. Ze genoot nu ten volle van de felicitaties. Het was

al laat toen Sophie en Nathan terug naar hun flat reden. Sophie was

blij dat haar verplichtingen volbracht waren. Nu kon ze twee

weken vrijuit genieten van het gezelschap van Nathan in een land

dat steeds meer indruk op haar maakte.

De volgende dag vertrokken Nathan en Sophie in oostelijke

richting voor een rondreis die een tiental dagen in beslag zou

nemen. Ze bezochten de prachtige witte stranden bij Port

Elizabeth. Vervolgens vertoefden ze in de havenstad Durban, waar

ze getuige waren van een gezellig mengelmoes van culturen.

Daarna reden ze via het binnenland naar Pretoria en Johannesburg.

Tussendoor bezochten ze ook nog een natuurpark met een

ongekende rijkdom aan fauna en flora.

In Johannesburg maakten ze een wandeling door het moderne

centrum. Daarna maakten ze een uitstapje naar de townships, waar

ze geconfronteerd werden met schrijnende armoede. In deze stad

waren de grote tegenstellingen tussen arm en rijk het meest

zichtbaar.

Tijdens de terugrit naar Kaapstad bespraken Nathan en Sophie alle

hoogtepunten van hun trip. Ze hadden veel gezien en waren onder

de indruk van hun avontuur in een land vol verscheidenheid, met

een prachtige natuur. Toen ze in Kaapstad aankwamen, voelde

Sophie zich misselijk worden en kreeg hevige buikpijn. Nathan

besloot naar een apotheek te gaan. Daar werd hun voorgesteld om

een dokter te raadplegen. Ze kregen een lijst met de beschikbare

dokters. Toen ze samen de lijst doornamen viel hun oog op de

naam van dokter Songo. Dit kon volgens hen geen toeval zijn.

Toen Nathan dokter Songo opbelde, vroeg deze de symptomen te

beschrijven. Daarop liet hij hen weten dat hij tijd zou vrijmaken

om deze avond naar hun flat te komen.

147

Eenheid

Na het avondeten belde Songo aan. Hij onderzocht Sophie, nam

haar temperatuur op en vroeg haar wat ze de laatste dagen gegeten

had. Sophie somde op wat ze zich nog herinnerde.

─ Denkt u dat het ernstig is? vroeg ze dan.

─ Maakt u zich niet ongerust. Het zijn verschijnselen die hun

oorzaak vinden in een kleine balansverstoring.

Nathan en Sophie herkenden Songo‟s merkwaardige taalgebruik.

─ Het komt op een slecht moment want morgen vertrek ik weer

naar Frankrijk.

Songo staakte een ogenblik zijn activiteiten.

─ Zijn er dan goede momenten om ziek te worden? vroeg hij aan

Sophie.

Met deze opmerking kreeg hij Sophie aan het glimlachen. Songo

vroeg Nathan om water op te warmen en maakte zijn koffer open.

Het was een brede koffer waarvan een vak gevuld was met allerlei

soorten kruiden. Songo nam er twee lange bladeren uit en gaf ze

aan Nathan. Nathan herinnerde zich dat de zigeunervrouw in

Granada ook zulke planten bij zich had om de herdersvrouw te

genezen.

─ Wanneer het water kookt, zei Songo, mag je deze bladeren erin

dompelen.

─ Ze lijken een beetje op onkruid, zei Sophie.

─ Onkruid is een naam die mensen geven aan planten waar ze het

volle nut nog niet van hebben ontdekt, antwoordde Songo.

Sophie had toch nog haar bedenkingen.

─ Heeft u geen andere geneesmiddelen? vroeg ze.

─ Niets dat doeltreffender uw balans weer in evenwicht zal

brengen.

Het kokende water was nu een kruidenthee geworden. Nathan

bracht de kookpot en zette die op het tafeltje.

─ Waarvoor dienen deze bladeren? vroeg hij aan Songo.

─ Kruiden zijn geneeskrachtige planten, ze verwijderen het vergif.

─ Het vergif? reageerde Sophie.

─ Wij eten voedsel dat ons eigenlijk vreemd is, zei Songo. Voedsel

moet daarom door de spijsvertering volledig worden omgevormd,

anders zou het voor ons vergif blijven.

148

─ Wordt daarom iedere spijs als een belasting beleefd? vroeg

Sophie.

─ Inderdaad, de ene meer dan de andere, tot ze door de

verteringskracht overmeesterd worden.

Songo liet Sophie voorzichtig de hete kruidenthee drinken en gaf

haar genoeg kruiden voor de komende dagen. Nathan raakte meer

en meer gefascineerd door de oude man. Hij scheen over een grote

kennis te beschikken.

─ Hoe bent u dat allemaal te weten gekomen?

─ Deels door oude tradities, zei Songo, deels door ervaringen. Ik

geloof in de kracht van de natuur en tracht altijd haar harmonie te

bewerkstelligen.

─ Wat houdt dat precies in? vroeg Nathan.

─ Door mij te observeren, kom je dat te weten, zei Songo. Je hoeft

alleen maar te kijken hoe ik met anderen omga om te begrijpen hoe

bewust ik de natuur ervaar!

─ Wat bedoelt u met bewust de natuur ervaren? vroeg Nathan

verder.

Songo zag dat Nathan oprechte belangstelling toonde. Hij ging in

dezelfde houding als Nathan zitten en gebruikte tijdens het spreken

ook zijn handen op dezelfde wijze als hij.

─ Ik erken een niveau van kracht, oneindig veel groter dan wat

voor velen mogelijk lijkt. Omdat die kracht zoveel groter is, wordt

ze soms zelfs bovennatuurlijk genoemd. Maar ik beschouw het als

een natuurlijke harmonie die binnen het bereik van ieder individu

ligt.

─ Mensen met een moderne levensopvatting staan sceptisch

tegenover uw beschouwing van de natuurlijke harmonie, zei

Nathan. Ze zien de wereld eerder als een grote chaos.

─ Mensen met een moderne levensopvatting ervaren de natuur

vaak minder bewust en verwijderen zich van de perfecte harmonie.

Ze ontwikkelen een blind geloof in de technologie en hebben de

neiging te denken hierdoor meer vat te hebben op de toekomst.

Door dit gesprek was het Nathan duidelijk geworden dat Songo

hem heel wat kennis kon bijbrengen. Niet alleen had Nathan zijn

wijze toon ontdekt, maar ook zijn persoon boeide Nathan steeds

meer.

─ Sophie vertrekt morgen naar Frankrijk. Ik zal hier langer blijven

want ik wil nog meer ontdekken over dit fascinerende land. En ik

zou ook graag ons gesprek willen voort zetten.

─ Hier heb je mijn adres. Kom maar langs wanneer het je past.

149

Songo nam afscheid.

's Avonds bespraken Nathan en Sophie hun plannen.

─ Ik ben medeverantwoordelijke van een grootschalig kunstproject

met kinderen, zei Sophie. Het wordt georganiseerd in

samenwerking met de stad Marseille.

─ Dat lijkt me een mooi initiatief om je voor in te zetten, zei

Nathan. Echt iets voor jou.

─ Heb je enig idee wanneer we elkaar terugzien?

─ Nee, ik weet alleen dat ik nu al naar die dag uitkijk.

Sophie zei even niets.

─ We hebben hier een prachtige tijd doorgebracht.

─ En alweer een heleboel herinneringen om te bewaren.

De volgende dag voelde Sophie zich weer beter. De kruidenthee

van Songo bleek heilzaam. Terwijl ze haar koffers klaarmaakte,

ging Nathan de huurtermijn van de flat en de auto verlengen. In de

namiddag bracht Nathan Sophie naar de luchthaven, waar het

alweer een emotioneel afscheid werd. Nog een dag later ging

Nathan naar de mooie kustlijn ten noorden van Kaapstad om te

gaan duiken. Zowel boven als onder water nam hij tijd om zich

over zijn reis te bezinnen. Hij was er nu nog meer van overtuigd op

de juiste plaats te zijn om zijn leerproces voort te zetten en wilde

nagaan of hij nog een tijdje met Songo zou kunnen optrekken. De

volgende ochtend belde hij Songo en ze maakten een afspraak.

Songo woonde in een landhuis op een prachtig domein. Op dat

domein liep personeel rond dat in kleinere woningen op hetzelfde

domein woonde. Er was uitgebreid eten klaargemaakt. Vooral de

bredie, een typische stoofpot, kon Nathan bekoren.

Tijdens de maaltijd maakte hij zijn intenties kenbaar.

─ Als ik bij u zou blijven en u zou helpen tijdens uw dagelijkse

activiteiten… zou u mijn aanwezigheid dan op prijs stellen?

─ Mag ik naar uw beweegreden vragen? zei Songo.

─ Ik heb er twee. Ten eerste zou ik u op die manier kunnen

bedanken voor het genezen van Sophie. Zij heeft gebeld en gezegd

dat ze in topvorm is.

─ Ik ben blij te horen dat ze zich beter voelt.

─ Ten tweede zou ik u graag willen vergezellen om zoveel

mogelijk te kunnen opsteken van uw kennis.

─ Een van deze twee beweegredenen zou al voldoende zijn

geweest!

Tijdens de weken die daarop volgden, maakte Nathan kennis met

Songo‟s dagelijkse leven. Samen bezochten ze een groot aantal

150

mensen die een beroep deden op Songo‟s diensten. Nathan zag hoe

Songo een reputatie had opgebouwd en in het hele land werd

gevraagd. Op een vrije namiddag reden Nathan en Songo naar

Chapman's Peak, een plek buiten Cape Town met een fantastische

kustlijn. Songo en Nathan namen plaats op een rots en genoten van

het uitzicht.

Nathan wilde hem vragen naar iets waar hij zeer nieuwsgierig naar

was. Ze hadden samen bezoeken gebracht aan mensen van allerlei

afkomst en geloofsovertuigingen. Toch hadden ze allemaal iets

gemeen. Een ontzettend groot vertrouwen in Songo. Songo kon

zich blijkbaar door iedereen laten aanvaarden.

─ Waarom is er zoveel onbegrip tussen mensen van verschillende

afkomst? vroeg Nathan.

─ Omdat mensen vooral aandacht hebben voor verschillen en

minder voor gelijkenissen.

Deze woorden deden Nathan denken aan een uitspraak van Adnan.

─ Hoe komt het dan dat jij wel overal wordt begrepen? vroeg hij.

─ Om dat te bereiken, moet je het geduld aan je zijde houden en

leren hoe je vertrouwen kan geven.

Nathan nam de spreekstijl van Songo over.

─ Hoe word je aanvaard door mensen die anders leven en hoe kan

je vertrouwen geven?

─ Kijk Nathan, het waarneembare bewustzijn is heel beperkt. Het

grootste deel van ons weten bevindt zich in het onderbewustzijn. Je

kunt dus best leren het onderbewustzijn aan te spreken.

─ Hoe kan je het onderbewustzijn aanspreken?

─ Daarvoor moet je door de netten van het wantrouwen

heendringen. Zoals jij ook deed door mijn aparte spreekstijl over te

nemen.

Dat had Nathan inderdaad net gedaan. Nathan was ondertussen

vertrouwd met Songo‟s taalgebruik en zijn aparte metaforen. Hij

wist dat Songo hierdoor de aandacht vooral op de boodschap wilde

richten. Nathan wist dat hij hiervoor aandachtig moest luisteren, de

juiste vragen moest stellen, maar vooral zijn verbeeldingskracht

moest aanspreken.

─ Wat is de rol van de netten van het wantrouwen?

─ Ze verhinderen dat bepaalde informatie tot het onderbewustzijn

doordringt.

─ Kan je altijd door de netten van het wantrouwen heendringen?

151

─ Ik begin met de lichaamstaal van mijn gesprekspartners te

analyseren. Ik observeer zoveel mogelijk kleine dingen en imiteer

ze als ik in hun bijzijn ben.

─ Je imiteert ze?

─ Vaak heeft wat mensen zien meer impact dan wat ze horen.

Voor Nathan was dit een bevestiging van de kracht van beelden.

─ Mensen voelen mij dan aan alsof ik bij hen hoor, vervolgde

Songo. Veel mensen denken dat als je hetzelfde gedrag vertoont, je

dan ook dezelfde opvoeding hebt gekregen en dezelfde

bezorgdheid deelt.

Deze lessen waren zeer waardevol voor Nathan. Hierdoor begreep

hij beter de invloed van beelden in de communicatie. Nathan

voelde zich goed in het bijzijn van Songo en hij voelde zich ook

steeds beter thuis in Zuid-Afrika, vooral de overweldigende natuur

maakte indruk op hem. Een tijdje later maakten Songo en hij een

trip naar de townships van Johannesburg. Songo bezocht al jaren

bepaalde buurten en kende er veel mensen. Voor Nathan zou het de

tweede maal zijn. Hij werd, net als de eerste maal met Sophie,

sterk aangegrepen door de armoede en de levensomstandigheden

die hij er zag.

─ Hoeveel Zuid-Afrikaanse kinderen leven in armoede? vroeg hij

aan Songo.

─ Van een getal zal je niet veel wijzer worden, antwoordde Songo.

Songo zei dan niets meer en Nathan drong ook niet verder aan. Ze

wandelden verder tot Songo naar een jongen toe stapte. De jongen

droeg een korte sportbroek en een gescheurd T-shirt. Hij was

graatmager en had zich blijkbaar al lang niet meer behoorlijk

kunnen wassen. Hij glimlachte verlegen toen hij zag dat Songo

hem zou aanspreken. Songo sprak in de locale Xhosa taal:

─ Hoe heet je?

─ Ik heet Moyo, zei de jongen.

─ Ik zie je hier voor de eerste keer.

─ Wij zijn hier vorige week aangekomen en slapen daar.

Moyo wees in de richting van enkele grote betonbuizen waar

enkele groepen jonge kinderen rondhingen. Songo vertaalde het

gesprek. Nathan reageerde verwonderd:

─ Leef je daarin? vroeg hij aan Moyo terwijl hij naar de

betonbuizen wees.

─ Ja, met mijn broertje, antwoordde Moyo.

─ Met wie ben je naar hier gekomen? vroeg Songo.

─ Alleen ik met mijn broertje, zei Moyo.

152

Songo vertaalde en opnieuw was Nathan verwonderd.

─ Waar zijn je ouders? vroeg hij aan Moyo.

─ We leven al een jaar alleen, antwoordde Moyo.

─ Hoe oud ben je? vroeg Songo.

─ Negen jaar, zei Moyo.

Nathan voelde medelijden en ging op zijn hurken zitten.

─ En je broer, hoe oud is hij? wilde Nathan weten.

─ Mijn broertje is zes jaar, zei Moyo.

Nathan sprak Songo aan.

─ Moeten we hen niet helpen?

Songo keek Nathan aan maar antwoordde niet.

Na een korte pauze sprak Songo verder met de jongen.

─ Heb je nu iets nodig?

Moyo twijfelde eerst even maar vroeg dan een gunst.

─ Kent u de andere jongeren van de betonbuizen?

─ Ik ken er een paar, waarom?

─ Sommigen vallen ons lastig.

─ Ik zal met hen spreken zodat ze weten dat jij en je broer vrienden

zijn van Songo.

Songo gaf Moyo een kus op zijn voorhoofd waarna Nathan

hetzelfde deed en hem geluk wenste. Ze wandelden verder.

─ Zie je Nathan, zei Songo, die jongen zorgt niet alleen voor

zichzelf maar ook voor zijn broertje. Dat maakt dat hij, als

negenjarige, de rol van een moeder en van een vader op zich

neemt.

Songo liet Nathan hierover nadenken en sprak dan verder.

─ Dit is een verhaal van slechts twee kinderen maar het maakt je

veel wijzer dan te weten hoeveel kinderen in armoede leven.

Nathan begreep de wijze les die hij net kreeg en verzonk weer in

gedachten.

─ De mensheid mist menselijkheid!

Songo zag hoe diep Nathan getroffen was.

─ Schijnbaar zijn wij mensen nog niet in staat om te leven hoe we

willen leven, in vrede, harmonie en liefde. We zijn het enige wezen

op aarde dat zichzelf uitroeit.

─ Er is zoveel nodig om ze allemaal te helpen, reageerde Nathan.

Songo stopte en keek Nathan aan.

─ Een beetje liefde kan al wonderen doen.

De volgende dag maakten Nathan en Songo een uitstapje naar een

spectaculaire canyon. Eenmaal daar aangekomen namen ze plaats

op een uitkijkpunt dat de naam "Gods venster" droeg. Van daaruit

153

hadden ze een prachtig zicht over de gigantische krater. Nathan

was nog steeds aangedaan door wat hij de vorige dag had gezien.

Songo was zich hiervan bewust en gebruikte deze dag om hem rust

te gunnen en hem de gelegenheid te geven alles te kunnen

verwerken. Om die reden had Songo zo´n prachtige locatie

gekozen.

─ Het is belangrijk, zei hij tegen Nathan, om na de vele

aandoenlijke beelden die je gisteren heb gezien, vandaag je

gevoelens te vullen met mooie beelden.

─ Veel mensen beseffen niet hoe gelukkig ze zich mogen prijzen

niet in zulke omstandigheden te moeten leven. Ik heb me steeds

dezelfde vraag gesteld: "Zoveel ellende, zoveel pijn, zoveel

verdriet, waarom toch?"

Songo legde zijn hand op Nathan‟s schouder.

─ Voor ieder van ons die door de ellende van een ander wordt

aangegrepen en er zijn gedrag door laat beïnvloeden, krijgt deze

ellende een betekenis.

Nathan herinnerde zich dat deze woorden leken op wat Simon zei

tijdens de overstromingen in Bangladesh.

─ Hoe kan ik betekenis geven aan deze ellende?

─ De pijn van een ander stelt ons in staat nederigheid, moed,

vrijgevigheid en liefde te ontwikkelen. Dat zijn noodzakelijke

eigenschappen om onszelf en het leven om ons heen te veranderen.

"Om het leven om ons heen te veranderen!" Die laatste woorden

van Songo bleven hangen in Nathan‟s gedachten.

─ Zijn pijn, ellende en zelfs dood hiervoor wel echt nodig?

─ Het leven is niet alleen een verbond tussen de levenden, maar

tussen levenden, overledenen en degenen die nog geboren moeten

worden. De dood helpt ons bewust te zijn van het bestaan.

Mochten we eeuwig leven, dan zouden we het bestaan niet eens

kunnen ervaren.

Dit was voor Nathan een nieuwe visie op de dood.

─ We zullen de dood nu maar even laten rusten en er later op

terugkomen. Onthoud voorlopig dat je slechts moet trachten te

veranderen wat je kunt veranderen. En dat je de rest moet leren

aanvaarden. Maar leer vooral het verschil tussen beide!

Nathan herkende weer die wijze toon en kreeg steeds meer

vertrouwen in Songo‟s woorden. Beide heren maakten toen een

lange wandeling rond de canyon.

154

Herinnering

─ We hebben al verschillende buitenlandse dokters ontmoet, zei

Nathan. Wat ik me telkens afvraag is wat hun werkelijke drijfveer

is om hun welvarend leventje te verlaten en in zulke erbarmelijke

omstandigheden te komen werken?

─ Vaak willen ze hun kennis beter benutten en in ruil daarvoor

krijgen ze een groter vermogen tot empathie, antwoordde Songo.

─ Kennen moderne artsen niet genoeg medeleven?

─ Veel artsen die opgeleid worden in de moderne geneeskunde

weten wel goed wat ze denken, maar vaak niet wat ze voelen!

─ Wat missen ze dan?

─ Het besef dat iemand genezen ook helpt om zijn of haar

bewustzijn te vergroten.

─ Op welke manier dan?

Songo zweeg even om zijn woorden meer kracht bij te zetten.

─ Genezen helpt iemand om dichter bij zijn kern te komen. In

sommige gevallen kunnen we zelfs iemand helpen zich te

herinneren wie hij echt is.

─ Bedoel je daarmee dat ze op die manier geholpen worden om

hun ware levensbestemming te vinden?

Songo keek vol bewondering naar Nathan en zweeg alweer even.

Songo was onder de indruk van Nathan‟s vermogen om steeds de

juiste verbanden te leggen.

─ Je kon het niet beter verwoorden.

Songo werd enkele weken later benaderd door een bevriende arts

uit de stad Bloemfontein. Er was een epidemie uitgebroken binnen

een stam. De ziekte werd als zeer gevaarlijk beschouwd en

verschillende mensen waren er al aan overleden. Songo en Nathan

besloten om er een tijd te gaan verblijven en hun hulp aan te

bieden. In die periode zag Nathan, in een zeer korte tijd, een groot

aantal mensen doodgaan. Vlak nadat alweer een man gestorven

was, in het bijzijn van zijn vrouw en zijn kinderen, stond Songo op

zei tegen de weduwe:

─ Vandaag is een nieuw begin!

Na deze woorden draaide Songo zich om en verliet de ruimte.

155

Nathan voelde groot medelijden met de weduwe en omhelsde haar.

Nathan werd steeds zeer diep getroffen wanneer er iemand

doodging terwijl Songo daar gemakkelijker mee leek om te gaan.

─ Hadden we niet meer moeten zeggen tegen haar? vroeg Nathan

nadien.

─ Hoe meer woorden je gebruikt, des te minder ze betekenen,

antwoordde Songo.

Nathan wist dat Songo een eigenaardige kijk had op de dood. De

laatste keer dat ze het erover hadden gehad, had Songo zijn visie

maar kort toegelicht. Nathan vond dit een gepast moment om het

onderwerp weer aan te snijden.

─ Wat gebeurt er volgens jou wanneer ons aardse leven op zijn

einde komt?

Songo keek Nathan aandachtig aan en doorzag alle vragen die in

hem opkwamen.

─ Het belang van deze vraag verdient dat we er tijd voor nemen.

Songo wees naar een grote boom aan de top van een heuvel.

─ Laten we even onder die bomen gaan zitten, vervolgde Songo,

de schaduw zal ons de nodige verkoeling verschaffen.

Toen ze plaats hadden genomen, nam Songo nog even tijd om na te

denken en sprak dan:

─ Wat je nu gaat horen zijn overtuigingen van een oude man die

zijn bevindingen baseert op een leven gewijd aan het verlengen

van het huidige bestaan en dus op het uitstellen van wat hierna

komt.

─ Dat maakt mijn belangstelling voor je overtuiging des te groter,

reageerde Nathan.

─ Je kunt mensen die behoefte hebben aan genezing in drie

groepen verdelen. Voor de eerste groep heeft de tijd nog niet

beslist om de dood te sturen. Om hen te genezen volstaat kennis en

ervaring.

─ De tijd?

─ Het is de tijd die beslist wanneer de dood mag dansen.

─ Kan de dood dansen?

─ Dat doet ze inderdaad wanneer ze iemand mag komen ophalen.

─ Dansen? Maar het is toch geen vreugdevolle gebeurtenis?

─ Dat is waar voor de nabestaanden maar voor de overledene

betekent het een verlossing.

Nathan begreep dat Songo alweer een eigenaardige symboliek had

gekozen om zo zijn visie op ingewikkelde zaken eenvoudiger over

te brengen.

156

─ Hoe zit het met de tweede groep?

─ De tweede groep is niet meer te redden voor dit bestaan omdat

de tijd dat nu eenmaal heeft beslist.

─ Het is dus alweer de tijd die beslist.

─ De tijd heeft die verantwoordelijkheid! Daarom kan je alleen

maar nederig reageren, zoals bij die man van daarnet. Je moet nooit

de gedachte verliezen dat de tijd meer weet dan jij.

─ Nu begrijp ik al een beetje beter waarom je de komst van de

dood gemakkelijker aanvaardt.

Songo knikte bevestigend.

─ Je sprak ook over een derde groep? vroeg Nathan.

Songo zei nog steeds niets en staarde in de verte.

Door Songo te observeren, wist Nathan dat hij zich moest

concentreren op wat er nu zou volgen.

─ Het is door het begeleiden van diegenen die in de derde groep

vertoeven, dat ik de nodige wijsheid heb opgedaan om mijn

vermogen ten volle te benutten.

─ Heb je dankzij hen je ware levensbestemming gevonden?

Songo knikte, waardoor Nathan bevestiging kreeg dat Songo zijn

ware missie zou onthullen.

─ Wanneer de wilskracht sterk genoeg is, kan de tijd overtuigd

worden om nog geduldig te zijn.

─ Kan je dat toelichten?

─ In zeer bijzondere gevallen kan de tijd de dood terugroepen!

─ Wanneer maakt de tijd een dergelijke uitzondering?

─ Wanneer de tijd ziet dat de persoon, door deze ervaring, zijn

ware missie nog kan voltooien.

Nathan besefte waar Songo zijn volledige levenswijze op had

toegespitst. Hij begreep welke bedrevenheid Songo had ontwikkeld

en hoe bewust Songo de natuur ervaarde.

Nathan was nu nieuwsgierig naar wat deze ervaringen van Songo

hem konden leren.

─ Veranderen mensen door deze ervaringen?

─ Ze keren terug naar ons met een groot gevoel van

verantwoordelijkheid om hun ongebruikte talenten te ontwikkelen.

─ Praten ze soms over wat ze meemaakten wanneer de dood hen

kwam halen?

─ Elk van hen beschrijft het anders maar velen spreken over

heldere schittering waarin ze zich volledig opgenomen voelden.

─ Wat merk je zelf bij deze mensen na hun ervaring?

157

─ Velen hebben daarna hun leven drastisch veranderd. Ze

beschouwen hun ervaring als een geestelijke wedergeboorte. Ze

zijn in staat de natuurlijke harmonie te herkennen en hebben

sterkere gevoelens van eenheid met anderen en met het universum.

Tijdens de dagen die daarop volgden, werd er hard gewerkt door

het artsenteam. Ze slaagden erin de epidemie volledig onder

controle te krijgen. De rust keerde terug. Nathan ervaarde nu de

dood op een andere manier maar had nog vragen over het enorme

leed. Op hun laatste avond in Bloemfontein sprak hij Songo

hierover aan.

─ Is pijn onoverkomelijk voor de mensheid?

─ Pijn is inderdaad noodzakelijk in onze persoonlijke

ontwikkeling. Het leert ons om de verschillende gevoelens te

onderscheiden.

─ We moeten dus lijden?

─ Je had het over pijn, niet over lijden.

Nathan schrok van deze stelling.

─ Is pijn dan niet hetzelfde als lijden?

─ Pijn is een gids die wijst op een gebrek aan harmonie, een

gebrek aan evenwicht dat naar herstel zoekt.

─ En wat is lijden dan?

─ Lijden is een toestand van het verstand die voortkomt uit de

emotionele behoefte om aan pijn te ontkomen. Als we de aard van

pijn werkelijk zouden begrijpen, zou er geen lijden zijn.

Dit was een nieuw gegeven voor Nathan. Een stelling die

gedurende de komende maanden nog duidelijker zou worden.

Nathan zou kennis maken met allerlei emotionele en fysieke

ziekteverschijnselen en zien hoe Songo er vaak in slaagde

patiënten er bovenop te helpen. Nathan was ondertussen ook een

volwaardige hulp geworden en was al verschillende malen zelf in

staat geweest om te genezen. Zo leerde hij inzien hoe aan alles iets

positiefs en iets negatiefs is. Hij leerde vooral een onderscheid te

maken tussen de dingen waar hij geen grip op had en de dingen die

hij wel kon veranderen. Wat de grootste indruk op hem maakte

was de wilskracht van sommige patiënten. Velen van hen

verwezen naar een hogere wilskracht die hen hielp overeind te

blijven bij tegenslagen en obstakels.

In een van zijn gesprekken met Songo sneed hij het onderwerp aan.

─ Het is verbazingwekkend waartoe mensen met een grote

wilskracht in staat zijn!

158

─ Niet alleen het bewuste maar vooral het hogere bewustzijn

hebben een grote invloed op de kwaliteit en de helderheid van ons

bestaan. De wilskracht kan bewustmaken wat zich verschuilt

buiten het bewuste.

Nathan had van Songo geleerd onderscheid te maken tussen het

bewustzijn en het onderbewustzijn. Over het hogere bewustzijn

had hij het met Songo nog niet gehad en hij wilde er nu graag zijn

mening over kennen.

─ Wat betekent voor jou het hogere bewustzijn?

Songo keek Nathan aan en antwoordde met grote ernst.

─ Mijn voorouders hebben me geleerd dat het hogere bewustzijn

het duister verlicht en de schaduwen tot leven brengt. Het hogere

bewustzijn is datgene waar we ons niet bewust van zijn, maar wel

toegang toe hebben via ingevingen en dromen.

─ Hoe heeft het hogere bewustzijn invloed op onze genezing?

─ Via de instinctieve wijsheid van ons lichaam die processen en

energieën leidt binnen onszelf.

─ Wanneer je meditatieoefeningen geeft, is dat dan om deze

processen beter te begrijpen?

─ Als we ernstig ziek zijn is het noodzakelijk om vertrouwd te

raken met de wereld van het hogere bewustzijn. Zo kunnen we zien

welke elementen onze natuurlijke harmonie verstoren en kunnen

we in staat worden gesteld hen te beïnvloeden.

─ Hoe kunnen we deze elementen beïnvloeden?

─ Dankzij onze wilskracht!

─ Onze wilskracht stelt ons dus in staat om minder te lijden?

─ Je herinnert je waarschijnlijk ons gesprek over het verschil

tussen pijn en lijden?

─ Ik heb toen ingezien dat pijn een lichamelijk verschijnsel is dat

verbonden is met ons zenuwstelsel maar dat lijden eerder een

gevoel is dat gebaseerd is op de betekenis die we aan de pijn

geven.

─ Dat klopt helemaal. Wel, onze wilskracht helpt om dat gevoel

van pijn op de juiste manier te interpreteren.

─ Of we nu lijden of niet hangt dus af van onze wilskracht?

─ Nu ben je in staat te begrijpen dat ons geluk in zijn geheel

afhankelijk is van onze wilskracht.

Nathan besefte steeds meer het grote belang van de boodschappen

van Songo. De weken gingen voorbij en Nathan realiseerde zich

meer en meer hoe mensen in Afrika zich door hun gevoelens lieten

leiden om beslissingen te nemen en minder door hun rede. Het

159

stemde hem tot nadenken. Hij en Songo hadden er vaak

gesprekken over. Songo was van oordeel dat er een evenwicht

moest gevonden worden tussen onze logica, die hij de wijsheid van

buiten noemde, en ons intuïtief vermogen, die hij de wijsheid van

binnen noemde.

Op een mooie avond zaten ze in de tuin van het domein en Songo

verhelderde zijn stelling.

─ We moeten zowel voelend als denkend door het leven gaan.

─ Is het niet gevaarlijk om ons te veel door onze gevoelens te laten

leiden?

─ We moeten wel waakzaam blijven dat wij zelf en niet anderen de

aard van onze gevoelens bepalen want alleen de wijsheid van

binnen geeft ons de ware richtlijnen.

─ Hoe kunnen we een onderscheid maken tussen de wijsheid van

binnen en de wijsheid van buiten?

─ Door ons te laten begeleiden door de ingevingen van ons

intuïtief vermogen. Deze ingevingen zijn afgestemd op onze ware

levensbestemming.

─ Is dat dan iets waar ons logisch denken geen weet van heeft?

─ De wijsheid van binnen geeft ons inzicht in de omvang van het

hogere bewustzijn.

─ Zit de macht van het hogere bewustzijn binnen onszelf?

─ We hebben inderdaad allemaal toegang tot een mysterieuze

voorraad wijsheid. Elk van ons kan deze informatie door zich heen

laten stromen. Het enige dat we moeten doen om het op te merken

is er genoeg aandacht aan besteden.

─ In Marokko vertelde een vriend me dat hoe meer men de rust

leert kennen, hoe meer men de ingevingen van de wijsheid van

binnen gaat waarnemen.

Songo toonde interesse en vroeg Nathan om over zijn ervaringen in

Marokko te vertellen.

Nathan vertelde zijn avonturen vanaf zijn aankomst in Tanger tot

zijn vertrek uit Casablanca.

160

Waakzaamheid

Songo had aandachtig geluisterd. Zijn interesse werd vooral

gewekt door wat zich had afgespeeld tijdens Nathan‟s verblijf in de

woestijn.

─ Je hebt toen kennisgemaakt met het hogere bewustzijn. Deze

wereld verschuilt zich niet in de woestijn, maar binnen onszelf. Je

vrienden hebben een oude techniek gebruikt om de kracht, de

magie en het mysterie binnen jezelf te ontdekken.

Songo wachtte even.

─ Wees echter altijd waakzaam voor mensen die slechts de schijn

geven je te begeleiden naar de kracht binnen jezelf. Niet iedereen

zal dezelfde oprechte bedoelingen hebben als je vrienden in

Marokko.

Dit was een aanzet voor Songo om naar een grote zogenaamde

spirituele bijeenkomst te gaan. Hij wilde Nathan confronteren met

de gevaren van indoctrinatie en massaal geloof. De bijeenkomst

had plaats net buiten Kaapstad waar wel vaker grote evenementen

werden georganiseerd. Duizenden mensen hadden zich die dag

verzameld voor een groot podium waar sprekers, die door Songo

bedreven tovenaars werden genoemd, het woord zouden nemen. In

afwachting van de eerste spreker raakten Nathan en Songo in

gesprek met verschillende mensen uit de menigte. Nathan

verbaasde zich over de eenzijdige levensperceptie van al zijn

gesprekspartners. Het was al middag toen de eerste spreker het

woord nam. Hij zou nog gevolgd worden door vier andere

sprekers. Nathan en Songo luisterden aandachtig naar de lezingen.

Nathan had voornamelijk belangstelling voor het effect van hun

woorden op het publiek.

Toen de laatste spreker uitgesproken was duurde het nog een hele

tijd alvorens Nathan en Songo uit de menigte weg konden. Ze

haastten zich niet en maakten gebruik van de gelegenheid om naar

de bevindingen van de andere aanwezigen te vragen. Door de

weinig rationele beweringen die Nathan te horen kreeg, werd hij

zich bewuster van de gevaren waarvoor Songo hem wilde

behoeden. Net toen ze bij hun voertuig aankwamen, werd Nathan‟s

aandacht getrokken door een kleurrijke poster met foto's van

muziekgroepen uit verschillende werelddelen. De poster kondigde

161

een festival van wereldmuziek aan dat binnen een week zou

plaatsvinden. Songo keek er aandachtig naar en zei dat het een

veelbelovend spektakel was. Nathan was meteen enthousiast en

keek er naar uit.

Op hun weg naar huis bespraken Nathan en Songo hun

bevindingen van de bijeenkomst.

─ Wat vond je van de lezingen? vroeg Songo.

─ Ik voelde me getuige van een roof op het individueel denken.

Songo kon de woordkeuze van Nathan wel appreciëren en

glimlachte.

─ Herkende je ook de werkwijze die gebruikt werd?

─ Door de wijze waarop ze hun stellingen verkondigden, konden

de sprekers de emoties van hun toehoorders overmeesteren. Het

leek wel een collectieve hypnose!

─ Hun doel is inderdaad meester te worden van de angst en de

vreugde van hun volgelingen. Ze weten dat door het groot aantal

aanwezigen deze gevoelens versterkt zullen worden.

Er viel een korte stilte. Nathan werd zich nog bewuster van het

gevaar waarvoor Songo hem behoedde. Tegelijkertijd was er iets

dat hem sterk verontrustte: Hij realiseerde zich dat de ganse

mensheid hiervoor niet werd behoed.

─ Al degenen die we gesproken hebben, zei Nathan, onderwerpen

zich blindelings aan wat hen aangeleerd wordt.

─ Wat heb je onthouden van onze gesprekken in de menigte?

─ Dat voor hen het spirituele leven vooral bestaat uit het vervullen

van opgedrongen plichten. Het gedrag van de meeste volgelingen

is vergelijkbaar met dat van kuddedieren. Ze volgen hun leider en

doen wat de kudde doet.

Nathan en Songo kwamen thuis. Ook al was het al diep in de nacht,

toch waren ze allebei nog opgewekt en namen ze plaats in de tuin.

Songo haalde drank en hapjes en ze bleven nog napraten. Songo

wist hoe Nathan dacht over hun laatste gesprek en sprak hem

hierover aan:

─ Ik zag je daarstraks stilstaan bij de gevolgen van een dergelijke

indoctrinatie wanneer dat op grotere schaal gebeurt.

─ Ik vrees dat wanneer mensen niet meer vrij zijn om individueel

te denken, een kritische denkwijze onmogelijk is.

─ Wat is dan het gevolg volgens jou?

Nathan herkende in Songo‟s vraagstelling de werkwijze van zijn

vader. Een aanpak die hem in staat had gesteld zijn denkvermogen

optimaal te benutten om tot grote waarheden te komen. Dit gaf ook

162

aan dat wat Songo hem duidelijk wilde maken van groot belang

was. Nathan nam tijd om na te denken en sprak dan de volgende

woorden:

─ Dat deze mensen niet meer in staat zijn zelf na te denken over

wat goed is voor hen. Ze gedragen zich naar wat anderen van hen

verwachten. Ze verantwoorden hun gedrag op basis van

ingestudeerde argumenten.

─ Nathan, zei Songo op zeer ernstige toon, wat je hier aankaart is

de basis van het gebrek aan harmonie op aarde!

Er viel een stilte waarna Songo op een zachtere toon sprak.

─ Welk gevoel roept dat in jou op, Nathan?

─ Een gevoel van onrechtvaardigheid voor al de slachtoffers en

voor de slachtoffers die zij op hun beurt maken.

─ Voel je nog iets anders?

─ Het gevoel dat ik steeds ervaar bij onrechtvaardigheid. De wil

om deze onrechtvaardigheid te verhinderen!

Songo legde zijn hand op Nathan‟s arm en sprak alweer op een

ernstige toon. Nathan keek Songo aan en voelde dat er een zeer

persoonlijke boodschap zou volgen.

─ Je kunt alleen tegen de grote stroom oproeien als je je steeds

door moed laat vergezellen. Moed bezit weerstand, hoop en een

onsterfelijk vertrouwen in een goede afloop!

Songo's woorden veroorzaakten hetzelfde effect op Nathan als toen

hij Sanah's woorden te horen kreeg. Zijn scheppingskracht

manifesteerde zich om hem duidelijk te maken hoe belangrijk deze

boodschap wel was.

─ Ik heb het niet laten blijken maar al vanaf onze eerste

ontmoeting op de tentoonstelling was ik mij bewust van je

uitzonderlijkheid!

Nathan nam even tijd om na te denken.

─ Kwam je toen om mij te ontmoeten?

─ Het waren de beelden van Sophie die me tot jou hebben geleid.

Toen ik je opmerkte herkende ik je kern.

Songo hield nog steeds Nathan‟s arm vast en alweer drongen

Songo‟s woorden bij Nathan diep naar binnen.

─ Mijn kern, mijn uitzonderlijkheid? vroeg Nathan dan. Kan je me

hier meer over zeggen?

Songo aarzelde eerst even en vervolgde dan.

─ Je kern is het symbool van reinheid en ontvankelijkheid.

Daardoor zal je altijd een drang voelen om de mensen die je pad

kruisen te bevrijden.

163

Er viel een stilte waarna Songo Nathan‟s arm losliet.

Ontelbare gedachten tolden nu door Nathan‟s hoofd. Hij trachtte

zich alle gesprekken te herinneren die hij ooit had gehad met

degenen die zijn uitzonderlijkheid hadden opgemerkt. Songo liet

Nathan nadenken.

─ Je sprak daarnet over een goede afloop, hernam Nathan. Wat

bedoelde je precies?

Songo nam tijd om zijn antwoord juist te formuleren.

─ Je wist al heel vroeg dat alles deel uitmaakt van een groter

geheel. Daarna leerde je dat alles binnen dit geheel uit energieën

bestaat. Ondertussen begrijp je beter hoe deze energieën onderling

met elkaar verbonden zijn. Het vervolg van je reis zal je inzicht

geven in wat het bindweefsel is van dit geheel!

Nathan dacht na.

─ Bedoel je de kracht die alles bijeen houdt?

─ Wees tijdens je verdere reis steeds ontvankelijk, bereid en

bereikbaar en wat nog duidelijk moet worden zal het ook worden.

─ Waarom is het mij tot nu toe nog niet volledig duidelijk

geworden?

─ Ik heb nog een raad voor jou. Omhels het geduld en duldt de

onwetendheid en je zult de helderheid ervaren!

Dit gesprek met Songo was veruit het meest intense sinds Nathan

de wijze man had leren kennen. Hij wist dat Songo zijn taak had

volbracht. Dankzij Songo had Nathan nu een veel bredere kijk op

zijn levensdoel. Hij had de nodige lessen ontvangen en kon nu

verder.

Een week later bezocht Nathan het festival van wereldmuziek. Het

was een prachtige dag. Op het programma stonden muziekgroepen

uit alle continenten. Het publiek zong en danste vrolijk mee.

Iedereen was in een opperbeste stemming. In de vooravond trad

een Latijns-Amerikaanse dansgroep op. Het was een bonte

mengeling van Braziliaanse en Caribische dansers. Nathan, zelf

een liefhebber van dansen, kon dit optreden goed naar waarde

schatten en was gecharmeerd door de ingestudeerde choreografie.

Het was een hele prestatie om de verschillende stijlen harmonieus

op elkaar te laten inspelen. Het feit dat de getoonde dansstijlen uit

Latijns-Amerika hun oorsprong hadden in Afrika, kwam zeer mooi

tot uiting tot grote vreugde van het publiek.

Later op de dag ging Nathan naar een van de tenten waar je eten

kon bestellen. Hij stond in de rij zijn beurt af te wachten en merkte

dat de twee meisjes die net achter hem stonden deel uitmaakten

164

van diezelfde dansgroep die indruk op hem had gemaakt. Nathan

hoorde aan hun Spaans accent dat ze uit Cuba afkomstig waren.

Hij maakte van de gelegenheid gebruik om hen te feliciteren met

hun prestatie. De meisjes bedankten hem. Ze benadrukten dat de

leiding in handen was van een Argentijnse choreografe en dat zij

het grootste lof verdiende. Toen Nathan aan de beurt was, bestelde

hij zijn maaltijd en zocht een zitplaats. De twee meisjes kwamen

hem achterna en nodigden hem uit om bij hen aan tafel te komen

zitten. Nathan aanvaardde de uitnodiging en volgde hen. Hij

maakte kennis met enkele andere dansers van de groep en met

Catalina, de choreografe. Nathan feliciteerde het gezelschap en

nam plaats tegenover Catalina. Ze was een veertiger met lang bruin

haar en een mooi sportief lichaam.

Ze keek Nathan doordringend aan. Zijn verschijning liet haar

blijkbaar niet onberoerd.

─ Je spreekt vloeiend Spaans, zei ze. Waar kom je vandaan?

─ Mijn vader komt uit Spanje en zelf heb ik er vaak vertoefd.

─ Ik hoorde dat je van het optreden hebt genoten. Ik ben zeer trots

op de jongens en meisjes. Ze hebben er wekenlang hard voor

gewerkt.

─ Je mag best trots op jezelf zijn. De manier waarop je de

verschillende stijlen tot een harmonieus geheel bracht, vond ik

fantastisch.

─ Bedankt…

Catalina die toch wel wat verward leek, excuseerde zich en ging

even van tafel.

─ Ik ben zo terug!

Een van de mannelijke dansers nam nu het woord:

─ Catalina is een formidabele choreografe maar vooral een

fantastisch mens. Ze heeft een bijzonder vermogen om het beste uit

iemand naar boven te halen.

Na hem nam een danseres het woord.

─ Catalina benadrukt tijdens onze repetities steeds dat we onze

bewegingen moeten opbouwen met wat in ons zit en dat we zo de

onmetelijke rijkdom in onszelf kunnen ontdekken.

Een andere danseres voegde er nog iets aan toe.

─ Haar woorden geven ons zoveel energie en zelfvertrouwen!

De danser nam nu alweer het woord.

─ We hebben in Mexico slechts enkele weken gerepeteerd, maar

elke dag boekten we enorme vooruitgang.

─ In Mexico? vroeg Nathan.

165

─ De dansschool van Catalina ligt in Mexico City. We hebben

allemaal de gelegenheid gekregen om bij haar te repeteren.

─ Spijtig genoeg loopt ons sprookje nu ten einde.

Nog een andere danser wilde iets kwijt.

─ We hebben er allemaal zoveel aan gehad, zowel op professioneel

vlak als op persoonlijk vlak. In korte tijd is mijn leven er echt door

veranderd.

Nathan voelde aan hoe de dansers naar Catalina opkeken en hoe

spijtig ze het wel vonden dat hun avontuur binnenkort zou

eindigen. Ze was voor hen een moederfiguur geworden. Hij

begreep dat ze een wonderbaarlijke tijd hadden gekend. Catalina

was erin geslaagd in een paar weken een hechte band te creëren

tussen haar en de dansers. Catalina kwam nu terug en nam weer

plaats op haar stoel.

Nathan merkte op dat Catalina over iets piekerde en wilde haar op

andere gedachten brengen:

─ Catalina, ik hoor hier niets dan lof en waardering voor je werk.

De vreugde die jullie beleven, straalt van jullie af.

Catalina was zoals de leden van de groep duidelijk geëmotioneerd

dat het sprookje op zijn einde liep.

─ Het zijn allemaal schatten, zei ze. Dit vergeten we nooit!

─ Nee, dit vergeten we nooit! beaamden alle dansers.

Catalina vroeg Nathan naar de reden van zijn aanwezigheid in

Zuid-Afrika. Hij vertelde over zijn reis en alle leden van de groep

luisterden aandachtig mee.

Na het eten stelde Catalina hem voor om bij hen te blijven

gedurende het festival. De optredens bleven nog de hele nacht

duren. Nathan en Catalina leerden ondertussen elkaar beter kennen.

Beiden toonden zichtbaar interesse in elkaar.

Toen ze op het einde van de dag afscheid namen, nodigde Catalina

Nathan uit in Mexico.

─ De geheime wegen van de passie mogen niet ontbreken op je

reis!

Nathan nam haar gegevens mee en beloofde erover te zullen

nadenken.

Eenmaal thuis aangekomen, vertelde Nathan zijn dagverloop aan

Songo.

─ Wat denk je ervan? vroeg hij dan aan Songo, benieuwd naar zijn

mening.

─ Al wat je geopenbaard wordt, draagt leven in zich, Nathan.

166

─ Denk je dat ik er goed aan doe om op haar uitnodiging in te

gaan?

Songo merkte aan Nathan‟s enthousiasme dat een antwoord

overbodig was.

─ Als diep in je een beslissing al werd genomen is het aan de tijd

om het moment te kiezen waarop je deze beslissing kenbaar zult

maken.

Nathan was ondertussen al zo vertrouwd met de vreemde

zinsconstructies van Songo dat hij meteen begreep wat Songo

bedoelde. De volgende dag reed Nathan naar het hotel waar

Catalina en de dansers logeerden en maakte zijn beslissing bekend.

Een tiental dagen voor het nieuwe jaar waren Nathan en Songo op

de luchthaven van Kaapstad en namen ze afscheid van elkaar.

Nathan bedankte Songo en beloofde contact te zullen houden. Het

zou een lange trip worden met verschillende tussenlandingen.

167

- 6 -

Stuwende Energie

168

169

Openheid

Nathan landde in de Mexicaanse hoofdstad. Het was net voor

kerstmis en dat was goed te merken in het straatbeeld waar de

kerstverlichting overvloedig aanwezig was. Nathan nam een taxi

en gaf de chauffeur het adres van de dansschool van Catalina. De

taxirit duurde lang maar het deerde Nathan niet in het minst.

Integendeel, het gaf hem de gelegenheid om rustig een nieuwe

wereld te ontdekken. Het was zijn eerste reis in Latijns-Amerika.

Wat hem onmiddellijk opviel, was het chaotische autoverkeer en

de ontelbare wegen die de metropool doorkruisten. Er was overal

om hem heen een onophoudelijk, druk getoeter van claxons en

luide stemmen. Uiteindelijk stopte de taxi aan het Zócalo plein, het

grote centrale plein van de stad. De taxichauffeur vertelde hem dat

de steeg waar hij moest zijn onbereikbaar was met de auto. Nathan

moest dus hier aan het plein uitstappen. Hij betaalde de chauffeur

en nam zijn spullen uit de kofferbak.

Op het Zócalo plein zag Nathan een Indiaans uitziende man met

lang grijs haar gebonden in een staart. Hij zat op een stoel en voor

hem stond een rij mannen en vrouwen te wachten. Toen ze aan de

beurt waren, zwaaide hij met een rokend wierookkruikje boven

hun hoofd. Vervolgens sprenkelde hij een vloeistof op hun haar en

uiteindelijk gaf hij hen een briefje mee. De Indiaans uitziende man

merkte Nathan op en bleef hem aanstaren, terwijl hij zijn

activiteiten voortzette. Nathan wandelde verder en merkte dat de

man hem bleef nakijken. Hij liep eerst nog even verder maar stopte

dan toch. Het feit dat deze man hem zo bleef aankijken, maakte

hem nieuwsgierig. Hij wilde trouwens ook weten wat de vreemde

bezigheid van de man inhield. Twee redenen om even met de man

te gaan praten, bedacht hij. Nathan stapte naar de man toe en ging

in de rij staan. Het zou even duren maar hij had het er voor over.

Terwijl hij op zijn beurt wachtte, vermoedde Nathan dat de man

niet kon spreken. Nathan merkte ook dat de man zich gedroeg als

een blinde, dat vond hij zeer vreemd omdat hij ervan overtuigd was

dat de man hem lang had aangestaard.

Toen het zijn beurt was sprak hij de man aan:

─ Ik kwam u iets vragen maar weet niet of u wel kan spreken? zei

Nathan.

170

─ Waarom dacht u dat?

─ Omdat u nog geen woord gezegd had... mijn excuses.

─ Ik ben zuinig met woorden omdat ik me bewust ben van hun

invloed. Voor jou maak ik een uitzondering… je bent bewogen

door iets wat volwassenen vaak verloren zijn!

─ En dat is?

─ De nieuwsgierigheid heeft je naar mij gebracht en die liet zich

vergezellen door het geduld.

─ Ik wil weten wat u precies doet?

─ Mensen komen naar mij toe omdat ik dingen weet die zij niet

weten!

Deze woorden maakten Nathan behoedzamer. Was deze man geen

oplichter? vroeg hij zich af.

─ Wat ziet u dan?

─ Ik zie een uitzonderlijkheid.

Nathan keek de man aan. Alweer iemand die Nathan als

uitzonderlijk ervaarde. Bij het horen van deze woorden verdween

ook Nathan‟s achterdocht terwijl zijn nieuwsgierigheid nog sterker

werd.

─ Kunt u beschrijven, wat u kunt zien als u naar mij kijkt?

De man wachtte even en zocht de juiste woorden om te beschrijven

wat hij zag.

─ Ik zie een vloeiende stroom die in staat is tegenkrachten op te

slorpen, ze om te zetten en van richting te laten veranderen.

─ Over welke tegenkrachten heeft u het?

─ Over de begrenzingen van "de stuwende energie"!

Nathan begreep dat de blinde man het vermogen had om de wereld

anders te zien. Door zijn vermogen te ontwikkelen en zijn

bevindingen mee te delen, had deze man de hogere zin van zijn

leven gevonden. Nathan voelde zijn vertrouwen in de man groeien.

─ Neem me niet kwalijk, maar kan u duidelijker aangeven wat u

precies bedoelt met tegenkrachten en begrenzingen van "de

stuwende energie"?

─ Hoe zou ik uw interesse in mijn woorden kwalijk kunnen

nemen? Het is dankzij jouw nieuwsgierigheid dat we samen zin

kunnen geven aan deze momenten!

De man nam alweer even tijd om zijn beweringen te

verduidelijken. Het was duidelijk dat de man het leven met grote

diepgang beleefde en dat hij, net als Songo, een eigenaardige taal

had ontwikkeld om zijn kijk op de dingen weer te geven. Uit

ervaring wist Nathan dat, dankzij deze ontmoeting, de gelegenheid

171

zich aanbood om waardevolle informatie te vergaren voor zijn

persoonlijke ontwikkeling.

─ Ik heb het over de fysische maar vooral over de emotionele

beperkingen waarmee elk van ons op aarde is gekomen.

Nathan was benieuwd naar wat de "stuwende energie" dan

betekende.

─ Mag ik u vragen te verduidelijken wat u bedoelt met "de

stuwende energie"?

─ "De stuwende energie" is de moeder van alle energieën, de

kracht die alles aanstuurt!

─ Verhinderen deze beperkingen ons "de stuwende energie" door

te laten stromen?

De man beaamde door te knikken. De gedachten van Nathan

werden plots zeer helder. Wat de man bedoelde met "de stuwende

energie" was ongetwijfeld wat zijn vader bedoelde als hij sprak

over "de innerlijke kracht", wat Simon bedoelde met "de hogere

kennis", Pablo met "het wonderlijke mysterie", Adnan met "de

scheppende kracht" en Songo met "de natuurlijke harmonie".

─ Volgens jou bezit ik een vermogen om "de stuwende energie" te

laten doorstromen?

─ Iedereen bezit dat vermogen en kan daardoor dingen veranderen.

Maar wanneer jij genoeg kennis zult hebben, zal je de start maken

van een van de grootste veranderingen ooit. Dat is de

uitzonderlijkheid die in jou schuilt.

Nathan voelde de sterke kracht van de woorden die hij net had

gehoord. Ook al had de man hem niet aangeraakt, hun betekenis

drong net als de woorden van Sanah en Songo diep bij hem binnen.

Hij begreep dat hij nu nog beter in staat was waardevolle woorden

te herkennen: "Een van de grootste verandering ooit"…

─ Verheug je op je verblijf hier in Mexico. Het zal je zeker

bevallen!

─ Weet u dat dan zo zeker?

─ De kracht die je naar hier leidde, is de kracht die beslist over alle

hartstochten… de passie.

─ Bedankt voor alles. Ik weet dat al je woorden oprecht zijn en

voor mij van grote betekenis zullen zijn.

De man groette hem en Nathan pakte zijn bagage weer op. Hij

draaide zich om en zag dat tijdens zijn gesprek niemand meer was

komen aanschuiven. Hij volgde de weg die hem door de

taxichauffeur was aangewezen. Hij draaide zich om, maar de

Indiaanse man was verdwenen. Even later kwam Nathan in de

172

smalle steeg waar de dansschool van Catalina zich bevond. Hij zag

een wegwijzer waarop de naam van de dansschool was

aangebracht: "Sentimienta". Hij volgde de richting en naderde het

oude gebouw met de kleurrijke deuren en ramen. Boven de deur

was de naam van de dansschool te lezen. Er was geen bel en de

hoofddeur stond op een kier. Nathan duwde de deur open en kwam

in een hal terecht die uitging op een lange gang met aan de zijkant

een brede trap.

Op de onderste trede zaten twee kleine kinderen, een jongen en een

meisje, in stilte netjes naast elkaar. Ze waren ongeveer vijf jaar

oud. Nathan ging naar hen toe en vroeg naar Catalina. De jongen

zweeg. Het meisje zei dat Catalina er niet was. Nathan zag dat het

meisje blind was. Hij herhaalde zijn vraag voor de jongen om te

zien of hij wist waar Catalina was. Het meisje gebaarde dat de

jongen doof was. Opeens weerklonk er tangomuziek vanuit een

kamer op de eerste verdieping. Spontaan kneep het meisje in de

arm van de jongen waarop hij meteen rechtop ging staan. De

jongen strekte zijn arm op elegante wijze naar het meisje uit en

nam haar hand vast. Ook zij veerde recht en ze namen elkaar vast.

Op het juiste ritme, toverden ze dan prachtige tangopassen. Nathan

keek vertederd toe hoe de twee kinderen, ondanks hun gebreken,

een geweldige expressievorm hadden ontdekt.

Een schoonmaakster kwam naar beneden. Nathan vroeg haar of zij

wist waar hij Catalina kon vinden. Ze antwoordde dat Catalina

deze ochtend een groep waterballetdansers zou begeleiden. Ze

keek naar de klok en zei dat ze niet lang meer zou wegblijven.

Nathan bedankte haar en ging zitten op de trap om het

danskoppeltje verder gade te slaan. Toen de muziek stopte, namen

ze allebei weer plaats op de trap. Nathan nam een pak wafels uit

zijn rugzak en gaf er eentje aan elk van hen. Ze bedankten hem met

een brede glimlach. Nathan bedankte hen op zijn beurt voor de

voorstelling die ze hadden gegeven. Op dat moment ging de deur

open en verscheen Catalina in de hal.

Catalina was duidelijk blij Nathan te zien. Nadat ze elkaar omhelsd

hadden en ze hem bedankt had voor zijn komst, stelde ze hem voor

aan Lisa en Manuel, de kinderen die hij net had leren kennen. Ze

vertelde dat ze vroeger op straat hadden geleefd en dat ze hen sinds

twee jaar onder haar hoede had genomen. Hun verhaal was triest

maar tegelijk ook erg mooi. Catalina had Lisa in de bergen, net

buiten de stad gevonden, waar ze aan haar lot was overgelaten. Ze

had Lisa toen meegenomen in de hoop snel iets te vernemen over

173

haar ouders maar dat gebeurde niet. Later op diezelfde dag was een

vriendin van Catalina bij haar langsgekomen met Manuel. Ze

vroeg aan Catalina of ze enkele dagen op Manuel zou kunnen

passen voordat ze hem naar een kinderopvangtehuis kon brengen.

Manuel was ziek en leefde al een hele tijd op straat. Het feit dat

beide kinderen op dezelfde dag in haar leven opdoken, had

Catalina als een teken gezien. Na een tijdje besloot ze om hen

allebei te adopteren. Ondertussen waren Manuel en Lisa

onafscheidelijk geworden. In de week sliepen ze samen met

Catalina in de dansschool en tijdens de weekends keerden ze mee

terug naar haar woning in de stad Puebla.

Catalina liet Nathan zijn bagage in een kamer zetten en stelde voor

om een hapje te gaan eten in de stad. Manuel en Lisa gingen met

hen mee. Ze wandelden door een park met fraaie

beeldhouwwerken en bankjes aan weerskanten van het wandelpad.

Verderop liepen Manuel en Lisa hand in hand. Ze kwamen langs

een grote fontein met daarnaast een eetkraampje. Catalina bestelde

er vier bekers vers sinaasappelsap en pittige taco's. Ze gingen op

een bank zitten en aten de ronde maïspannenkoekjes die gevuld

waren met vlees en groenten.

─ Wat tussen Manuel en Lisa leeft, is wonderlijk mooi, zei Nathan.

─ In alles zit een wonderlijke schoonheid, zei Catalina.

─ Toen ik op je stond te wachten, heb ik ze zien dansen.

─ Dankzij het dansen hebben ze een weg gevonden om hun pijn te

verlichten. Ze zijn nu de beschermers van "Sentimienta".

─ Wat betekent: "Sentimienta" voor jou?

Catalina nam even tijd voor ze antwoordde:

─ "Sentimienta" is een plaats waar ik mijn wezen, mijn passie en

mijn dromen kan realiseren. Een plaats waar iedereen zich

bijzonder kan voelen, waar hun dromen kunnen uitkomen en er

nieuwe dromen kunnen ontstaan.

─ Ik zag vonken van deze dromen tijdens het optreden in

Kaapstad.

─ Ik heb toen de kans gehad om een prachtige groep bij elkaar te

brengen. Velen van hen hadden het in het leven niet gemakkelijk

gehad.

─ Hoe ben je op de gedachte gekomen om "Sentimienta" op te

richten?

─ Ik heb altijd een speciale relatie gehad met muziek en ik wilde

haar een thuis geven.

─ Hoe speciaal is die relatie?

174

─ Al heel vroeg wist ik dat ik via muziek mijn ware missie zou

vinden. Het is moeilijk te beschrijven maar er zijn in mijn leven

zoveel dingen gebeurd die verbonden zijn met muziek.

─ Waarom kan muziek ons zo diep raken?

─ Muziek is puur en kan alleen zuiver oprecht worden uitgevoerd.

Het is een van de weinige vormen van communicatie waarin je niet

misleid kan worden.

─ Zuivere oprechtheid heeft iets spiritueels!

─ Muziek helpt ons inderdaad om naar iets hogers te stijgen. Ze

kan ons de alledaagse banaliteit doen ontvluchten en doen inzien

hoe alles met elkaar verbonden is.

Catalina zag dat Nathan hierover dieper nadacht.

─ Zal ik je een oud Indiaans sprookje over muziek vertellen?

─ Ik weet dat Indiaanse sprookjes grote wijsheden bevatten.

─ Er wordt verteld dat klanken en woorden vroeger een en

dezelfde zuivere communicatievorm vormden. Muziek en taal

hoorden samen, tot het moment dat de eerste leugen verteld werd.

Sindsdien tracht muziek zich opnieuw met ons te verenigen door

ons ertoe aan te zetten ons steeds oprecht te uiten!

─ Wel in jou vindt muziek een fantastische boodschapper,

Catalina.

Manuel en Lisa hadden hun taco's opgegeten en gingen spelen met

andere kinderen. Nathan en Catalina vervolgden hun gesprek:

─ We spraken net over Indiaanse wijsheid, zei Nathan. Ik heb

daarvan vandaag nog een levende bevestiging gekregen.

─ Vandaag?

─ Ja, dat gebeurde op het Zócalo plein.

Nathan beschreef in grote lijnen het gesprek dat hij had gehad met

de oude indiaan. Terwijl hij sprak zag hij dat Catalina vreemd

opkeek. Ze vroeg hem om de oude Indiaanse man te beschrijven.

─ Waren er nog mensen bij het gesprek aanwezig? vroeg ze.

─ Toen ik aan de beurt was, stond er niemand achter mij.

De vragen die Catalina stelde, wekte Nathan‟s nieuwsgierigheid.

─ Hoe raakte je in gesprek met die man?

─ Hij zwaaide met een wierookkruikje en besprenkelde mensen

met een vloeistof. Hij gaf alle mensen ook een briefje mee en dat

maakte mij nieuwsgierig.

─ De man die je beschrijft, werd vroeger vaak bezocht door

mensen die om raad kwamen vragen. Je kon hem bijna alle dagen

op het Zócalo-plein vinden. Maar een jaar geleden verdween hij

175

opeens. Het zou zeer bijzonder zijn als jij hem vandaag gezien

hebt.

─ Wel, vandaag stond hij weer op het plein.

─ En je hebt met hem een gesprek gehad?

─ Ja, en hij leek mij zeer oprecht.

─ Het is niet de oprechtheid van zijn woorden die mij verbaast

maar het feit dat hij je aangesproken heeft!

─ Ik kan je niet goed volgen.

Catalina nam de handen van Nathan vast.

─ Die man spreekt normaal gezien niemand aan, daarom geeft hij

briefjes aan de mensen die bij hem langskomen.

Nathan werd stil. Catalina sprak verder:

─ Ik ga je iets vertellen dat ik nog nooit aan iemand heb verteld.

Nathan luisterde met volle aandacht.

─ Ook tegen mij heeft hij ooit gesproken!

Catalina haalde diep adem:

─ Het gebeurde op de dag dat ik heel triest nieuws gekregen had

uit Buenos Aires, de stad waar ik opgroeide in Argentinië.

─ Is dat lang geleden?

─ Drie jaar geleden.

─ Wat gebeurde er precies?

─ Ik had die dag vernomen dat mijn adoptiemoeder overleden was

en wandelde, net als jij, op het Zocaloplein. Hij gebaarde me naar

hem toe te komen en zei toen letterlijk de volgende woorden:

"Niets is blijvend, alleen de verandering."

Beiden dachten na en trachtten een zinvolle uitleg te vinden voor

hun gemeenschappelijke ervaring tot Nathan iets bekende:

─ Ik was zelf vijf jaar oud toen ik geadopteerd werd.

Catalina en Nathan keken elkaar aan. Op dat moment kreeg

Catalina bevestiging van wat ze al voelde toen ze Nathan voor de

eerste keer in Kaapstad ontmoette. Er viel een lange stilte tot

Catalina het woord nam:

─ Ik denk dat we samen zijn gekomen om van elkaar te leren.

Ze keken naar Manuel en Lisa en stonden op om terug te keren

naar de dansschool. Onderweg stelde Catalina een vraag die haar al

lang bezighield:

─ Nathan, je weet dat ik nergens zoveel energie en inspiratie vind

als in muziek. Heb jij ook...?

Nathan hield Catalina aan en legde zijn hand op haar schouder:

─ Catalina, wat jij met muziek ervaart, ervaar ik met de bron van al

het leven.

176

Catalina streelde liefdevol over Nathan‟s gezicht.

─ Water! Dat dacht ik al.

Ze liepen verder.

─ De kust van Veracruz zal je zeker bevallen. Vrienden van mij

hebben er een woning aan zee waar we vaak naartoe gaan. Manuel

en Lisa zijn dol op water.

De volgende dagen hielp Nathan mee in de dansschool waar de

dansleraren verschillende dansstijlen onderwezen. Nathan volgde

vaak lessen mee en maakte er veel vrienden. Zijn eerste dagen in

Mexico verliepen uitstekend. Hij zag Catalina steeds meer als een

oudere zus en ze leerden ontzettend veel van elkaar. Hij sliep in

dezelfde kamer als Manuel en Lisa en ook tussen hen groeide een

sterke band. Nathan had de gewoonte opgevat ze elke avond een

verhaal voor te lezen. Lisa vertelde het verder aan Manuel via

gebarentaal.

Op een vrijdagmiddag vertrokken Nathan, Catalina, Manuel en

Lisa naar het huis in Puebla. Ze zouden pas over een week naar de

dansschool terugkeren. Catalina en de kinderen woonden in een

oude maar knusse woning dicht bij het centrum van Puebla. Na een

hapje te hebben gegeten toonden ze Nathan het centrum van de

stad der engelen, zoals ze genoemd werd. Puebla stond niet alleen

bekend om zijn engelen maar ook om zijn vele kunstenaars.

Nathan hield van de gezellige pleinen met grote palmbomen,

standbeelden en allerhande marktkramers.

177

Relatie

Veel mensen kenden Catalina en begroetten haar op straat.

Sommige vrouwen spraken haar aan over vertrouwelijke

problemen, vaak relatieproblemen. Nathan verontschuldigde zich

telkens en gaf hun de nodige gelegenheid om hier over te praten.

Op een van de avonden sprak hij Catalina erover aan. Hij wilde

weten waarom zoveel vrouwen hun relatie met haar bespraken.

Ze vertelde dat ze ooit raad had gegeven aan haar buurvrouw en

dat het blijkbaar de ronde had gedaan. Catalina zei ook dat niet

alleen vrouwen haar om advies vroegen. Ook mannen vroegen haar

om raad, alleen deden zij dat niet in het openbaar.

─ Waar gaan de meeste vragen over? wilde Nathan weten.

─ Over problemen van allerlei aard maar de kern is vaak dezelfde.

Velen hadden zich hun relatie helemaal anders voorgesteld. Ze

dachten de ware liefde te hebben ontdekt maar raakten met de tijd

volledig gedesillusioneerd.

─ Wanneer kunnen we weten of het ware liefde is?

─ Liefde is geen ware liefde als ze in leed verandert wanneer de

omstandigheden veranderen!

─ Gaat liefde binnen een relatie niet af en toe gepaard met leed?

─ Leed ontstaat alleen wanneer de relatie uit noodzaak is ontstaan.

Wanneer partners onbewust elkaar willen bezitten en elkaar in hun

greep houden. Zulke relaties komen tot stand door behoefte. Ze

houden stand door gewoonte en eindigen vaak in eenzaamheid.

─ Veel relaties beginnen nochtans beloftevol.

─ In het begin van een relatie wordt de nieuwe partner vaak

onbewust geassimileerd met het gevoel van liefde.

─ Is dat gevoel van liefde dan niet oprecht?

─ Liefde is altijd in onszelf aanwezig, we hebben geen behoefte

aan een ander om dat te ervaren.

─ Hebben we dan niemand nodig om liefde te ervaren?

─ We hoeven op niemand te jagen en zeker niet te bezitten om

liefde te ervaren. Veel mensen zijn geconditioneerd door het

waanidee dat een ander hen liefde zal geven, maar niemand kan

ons geven wat we al hebben.

─ Wat betekent dan een liefdevolle relatie voor jou, Catalina?

Catalina nam even tijd om haar antwoorden goed te verwoorden:

178

─ Liefde is tijd nemen om ons in elkaar te verdiepen, om elkaar te

blijven ontdekken maar vooral om met elkaar rust te vinden.

─ Dan denk ik dat ik een liefdevolle relatie heb met Sophie.

Catalina glimlachte.

─ Jij en ik hebben een liefdevolle relatie met iedereen, Nathan.

Wat jouw relatie met Sophie bijzonder maakt is dat jullie grotere

intimiteiten delen.

─ Wat is het belangrijkste in een relatie?

─ Steeds de waarheid van het moment durven erkennen.

─ De waarheid van het moment?

─ Die verneemt men door de ander de gelegenheid te geven zich te

uiten. Zowel bij afkeuring, bewondering, gekwetstheid als

vrolijkheid.

Nathan werd zich met de dag bewuster van de wijsheid van

Catalina. Zijn ontmoeting met haar overtuigde hem nog meer van

het feit dat hij steeds de juiste mensen ontmoette om de juiste

kennis te krijgen op de gepaste momenten.

─ Catalina, wist je dat we zouden samenkomen?

─ Nee, maar de eerste maal dat ik je zag, voelde ik me heel

vreemd. Ik wist dat onze ontmoeting speciaal was en dat er een

diepere reden voor was.

─ Welke reden geef jij aan onze ontmoeting?

─ We zijn samengekomen om onze diepste inzichten met elkaar te

delen. Door het samenbrengen van onze gezamenlijke innerlijke

kennis zullen we over een bredere waarneming beschikken en in

staat worden gesteld tot nog grotere daden.

Nathan vond dit een leuke gedachte. Twee dagen later vertrokken

Catalina en Nathan samen met Manuel en Lisa naar de kust van

Veracruz. Catalina had de sleutels meegekregen van het strandhuis

en ze zouden er enkele dagen logeren. Toen ze de vallei van Puebla

verlieten, richting Veracruz, reden ze door een ruig berglandschap

om daarna af te dalen naar de kust aan de golf van Mexico. Manuel

en Lisa konden niet wachten om met Nathan de zee in te duiken.

Toen ze de woning bereikten, duurde het niet lang voor ze het

water in sprongen. Ze brachten uren door in de zee en beleefden

dolle pret. Catalina bekeek alles vanaf het terras en kwam er pas

later bij. In de vroege avond wandelden Nathan, Catalina en de

kinderen langs de dijk van Veracruz.

Er heerste een bruisende sfeer, gekenmerkt door een mengelmoes

van Mexicaanse en Caribische invloeden. De mensen waren op

hun best gekleed en op de terrassen werd er vrolijk gedanst.

179

Manuel en Lisa dansten met iedereen vrolijk mee. Hun gebreken

vielen nauwelijks op.

─ Deze twee kinderen bezitten zoveel levensvreugde, zei Nathan.

Ze stralen zoveel geluk uit. Het lijkt alsof ze, juist door hun

gebreken, al hun talenten hebben aangewend om zich op een

andere wijze uit te drukken.

─ Zij hebben deze talenten kunnen ontwikkelen door hun stuwende

energie te volgen. Zo wordt elk van ons geboren met een innerlijke

beweegreden om een unieke expressie van het leven te worden.

─ Hoe kunnen we onze unieke expressie ontdekken?

─ Het zijn de vroegste herinneringen van onze ambities die ons

wijzen op het talent waarover we beschikken om iets unieks op

aarde neer te zetten!

─ Waarom slagen weinigen er in hun ware talent te ontdekken?

─ Om de zoektocht naar ons talent werkelijk aan te vangen moeten

we een einde maken aan al wat ons verhindert om de "stuwende

energie" te ervaren.

─ De oude indiaan sprak ook over "de stuwende energie". Hij zei

dat het de moeder van alle energieën was, de kracht die alles

aanstuurt.

─ Het is de innerlijke energie die tot ons doordringt. Wanneer we

ons leven door deze energie laten aansturen, begrijpen we de

aanwijzingen die ons op weg helpen naar onze unieke expressie.

Net zoals Manuel en Lisa geleerd hebben dat ze zich op een andere

manier kunnen uitdrukken.

Nathan begreep dat Manuel en Lisa een levend voorbeeld waren

van wat de oude indiaan hem toevertrouwd had. Ze hadden een

aangeboren gebrek, maar ze hadden net deze tegenkracht gebruikt

als stimulans om de "de stuwende energie" door te laten stromen.

Nu ze over deze begrenzing heen waren gegaan, konden ze verder

groeien en konden ze meer betekenis geven aan hun leven.

─ Er is nog iets wat de oude indiaan mij toevertrouwd heeft.

Catalina luisterde aandachtig.

─ Volgens hem zou ik het vermogen bezitten om deze "stuwende

energie" op een uitzonderlijke manier door te laten stromen.

Er viel een stilte waarna Catalina reageerde:

─ Dit bevestigt wat ik voelde toen je de eerste maal voor mij aan

tafel zat. Ik zag flitsen van een allesoverheersende stroom die over

alles en iedereen heen vloeide.

Manuel en Lisa kwamen hen halen om samen met hen te gaan

dansen bij een strandbar. Nathan en Catalina lieten zich overtuigen

180

en dansten samen met een groep lokale bewoners. Toen de zon

langzaam onderging, werd de muziek rustiger. Catalina nam plaats

op een van de zetels van de strandbar. Manuel en Lisa speelden

met andere kinderen op het strand. Catalina zag hoe Nathan in

gedachten was verzonken terwijl hij naar de rustige zee keek. Ze

stond op en stelde voor om tot aan het water te wandelen.

─ Ik zit met enkele vragen, zei Nathan.

─ Laat eens horen, samen komen we er zeker uit.

─ Hoe ervaar jij "de stuwende energie"?

Catalina nam tijd om na te denken alvorens ze antwoordde:

─ Je moet weten dat ik tot mijn zevende levensjaar zelf ook niet

kon spreken.

─ Daardoor kon je je beter inleven in de wereld van Manuel en

Lisa.

─ Via muziek kon ik ze bewustmaken van de onderlinge

verbindingskracht tussen alle gebeurtenissen. Op die manier

begrepen ze dat niets zomaar is maar dat alles een reden heeft.

─ Heb je dat zelf ook ontdekt dankzij de muziek?

─ De muziek heeft me dat inderdaad al zeer vroeg aangeleerd.

Nathan voelde aan dat Catalina hem iets heel bijzonder zou

onthullen en luisterde heel aandachtig.

─ Ik stelde belangrijke dingen vast en begreep geleidelijk aan dat

er een energie bestond die ontegenzeglijk over het geheugen van

de wereld moest beschikken.

─ Het geheugen van de wereld?

─ Het geheugen dat alles omvat wat ooit in de wereld heeft

plaatsgevonden.

Catalina gaf Nathan tijd om na te denken. Daarna vervolgde ze:

─ Ik begreep dat deze energie over een schat aan kennis beschikte

waar alles gelijktijdig en alom plaatsvond. Vanaf toen hechtte ik

alleen waarde aan boodschappen die met mijn innerlijke leiding

strookten.

─ En zo ben je naar je kern gegroeid?

─ Zo ben ik mezelf geworden, inderdaad! Ik liet deze energie mij

stuwen om mijn talenten te ontwikkelen.

Nathan herinnerde zich wat Songo het gebrek aan harmonie op

aarde noemde. Hij zei dat als alle mensen hun innerlijk zouden

volgen, ze naar hun kern zouden groeien en hun unieke expressie

zouden ontwikkelen. De stuwende energie kon de hele mensheid

naar de perfecte harmonie leiden.

181

─ Ik ben je ontzettend dankbaar, Catalina. Je hebt me nog beter

doen inzien hoe het universum te werk gaat. Dankzij jou zal ik in

staat zijn nog krachtiger op te treden.

─ Ik ben blij dat ik kan meewerken aan de grote verandering waar

de oude Indiaanse man het over had.

Nathan keek Catalina aan en nam haar handen vast.

─ Catalina, weet jij meer over deze grote verandering?

─ Tijdens mijn reizen heb ik op veel plaatsen gezien hoe mensen

op een grote verandering hoopten maar nooit eerder zag ik iemand

met het potentieel om deze verandering werkelijk in gang te

zetten… tot ik jou ontmoette!

Toen Catalina haar laatste woorden uitsprak kwam er een krachtige

golf aan. Het water van de zee kwam tot aan hun voeten.

─ Het is duidelijk welke kracht jouw levensweg aanstuurt!

De volgende dagen beleefde Nathan samen met Catalina en de

kinderen een mooie tijd in Veracruz. Toen het tijd werd om terug

te keren, liet Nathan weten dat hij het land verder wilde verkennen

en dat hij pas na enkele weken terug zou keren naar Mexico City.

Nathan reisde per bus naar de stad Merida om er enkele dagen te

verblijven. Van hieruit verkende hij de kusten van Yucatan en

bracht veel tijd door in de warme Caribische zee om zich te

bezinnen. Daarna maakte Nathan een lange trip door het

binnenland. Zijn doel was om de staat van de Chiapas te verkennen

en uiteindelijk bij de Grote Oceaan uit te komen. Tijdens deze trip

maakten de bergen, de rivieren, meren en de tropische

regenwouden een bijzonder sterke indruk op hem. Nathan belandde

zo in San Cristobal. Van daaruit bezocht hij verschillende

indianendorpjes in de Chiapas. Naast al die natuurpracht had

Nathan bijzonder veel interesse voor de indianengemeenschappen

en hun voorouders. Hij werd stil van de omvang van de ruïnes die

hij zag en bedacht hoe prachtig hun gebouwen maar ook hun

samenleving moest zijn geweest in hun oorspronkelijke vorm.

182

Stilte

In een van de dorpen hoorde Nathan de bewoners spreken over een

wijze indiaan. Hij zou over de "volmaakte geschriften" beschikken.

Volgens de bewoners was hij een van de zeldzame mensen op

aarde die de diepere kennis bezat. De dorpelingen spraken over de

wijze indiaan alsof hij zelfs meer dan een mens was. Nathan wilde

graag meer weten over deze man en zocht naar relevante

informatie. Zo hoorde hij dat het een uitermate gereserveerde man

was, die zeer bescheiden leefde. Zijn uiterlijk bestaan liet hem

totaal onverschillig. Toen Nathan vroeg waar hij de man kon

vinden, werd hem verteld dat wie naar hem zocht, de hoogte moest

opzoeken. Nathan verbaasde zich toen hij hoorde welke naam de

dorpelingen aan de wijze indiaan gaven. Ze noemden hem: "Hij die

weet". Dezelfde naam die de zigeunerin van Granada had

gekregen. Dat intrigeerde Nathan nog meer. Zou hij deze keer

alweer tot belangrijke inzichten komen, vroeg hij zich af. Zeer

benieuwd vervolgde Nathan zijn weg naar hoger gelegen dorpen.

In het volgende dorp kreeg hij meer informatie over de wijze

indiaan. Sommige dorpelingen beweerden hem ooit te hebben

ontmoet en zeiden dat hij een buitengewoon zelfvertrouwen

uitstraalde. In vergelijking met hem leken zowel rijken, armen als

geleerden dom, zeiden ze. Ze voegden hieraan toe dat de oude

indiaan nooit iets deed om roem te verwerven, want daar hechtte

hij geen waarde aan. Nathan toonde steeds meer interesse en vroeg

waar hij de wijze man kon vinden. Ook in dit dorp werd hem

verteld dat hij de hoogte moest opzoeken en naar "Hij die weet"

moest vragen. In een van de meest afgelegen dorpen, ver boven het

zeeniveau en dicht bij de grens met Guatemala, hoorde Nathan iets

opmerkelijk. De bewoners van dit dorp beweerden dat de wijze

indiaan bevelen kon geven aan de machtigste krachten op aarde.

Toen Nathan liet weten dat hij zo ver was gekomen om de man te

ontmoeten, vertelden de bewoners dat slechts weinigen ooit de

gunst hadden gekregen hem te ontmoeten. Nathan huurde een

logeerkamer in dit dorp en vroeg zijn verzoek te verspreiden.

Enkele dagen later, op een ochtend, werd Nathan gewekt door een

oude Indiaanse vrouw. Ze was klein van gestalte en had een

donkerrode huidskleur. Ze lachte heel vriendelijk naar hem maar

183

zei geen woord. Nathan dacht dat ze niet kon spreken. Hij bereidde

het ontbijt en ze aten samen.

De Indiaanse vrouw keek Nathan doordringend aan. Ineens begon

de vrouw te spreken in het Spaans.

─ Er wordt verteld dat je op zoek bent naar "Hij die weet"?

Nathan verbaasde zich dat zij sprak en ook over haar vraag.

─ Ja, dat klopt.

─ Ik ben gekomen om je drijfveer te horen.

─ Ik hoorde mensen vertellen dat de wijze indiaan over

mysterieuze kennis zou beschikken.

─ "Hij die weet" beschikt inderdaad over diepere kennis maar deze

wordt geheim gehouden.

─ Waarom wordt deze kennis verborgen gehouden?

─ Alleen wie zijn levensloop gekenmerkt is door evenwichtigheid

en zuiverheid mag de diepere kennis worden toevertrouwd.

─ Als deze kennis zo belangrijk is, moeten we ze dan niet aan de

wereld openbaren?

─ Deze diepere kennis bevat informatie van verborgen

natuurwetten die bepaalde machten verlenen. Het zou gevaarlijk

zijn indien ze in verkeerde handen terecht zou komen.

─ Hoezo gevaarlijk?

─ Voor wie niet evenwichtig en zuiver genoeg is, kan deze kennis,

zonder deskundige leiding, een enorme kracht vrijmaken in hun

hoofd en hen vernietigen.

─ Denk jij dat ik van deze gunst zou mogen genieten?

─ De diepere kennis wordt nooit als gunst toevertrouwd.

Nathan dacht even na en stelde zijn vraag anders:

─ Is mijn levensloop evenwichtig en zuiver genoeg om de diepere

kennis te kunnen ontvangen?

De Indiaanse vrouw nam Nathan‟s hand vast.

─ Als uw stuwende energie u vandaag naar hier heeft gebracht,

betekent het dat je klaar bent om de diepere kennis te ontvangen. Ik

zal je over enkele dagen komen halen zodat je de wijze man kunt

ontmoeten.

De Indiaanse vrouw groette Nathan en verliet het dorp. Zoals ze

beloofd had, kwam ze enkele dagen later terug. Nathan had zijn

spullen al klaarstaan. Ze ontbeten samen en namen wat eten mee

voor onderweg. De weg die ze namen, voerde hen nog hoger de

bergen in. Het landschap was verbluffend mooi. Onderweg stelde

Nathan een vraag die hem al een tijdje bezighield.

184

─ Als de diepere kennis bepaalde machten verleent en er een

gevaar tot misbruik bestaat, hoe wordt ze dan beschermd?

─ Alleen de wijzen der aarde hebben toegang tot het symbolische

huis waardoor ze in staat zijn een duidelijk begrip te hebben van

deze kennis. Zo kan deze kennis bewaard blijven en veilig worden

overgedragen.

─ Wat is het symbolische huis?

─ De oudste taal van de mensheid, de taal van de symbolen. Via

deze taal wordt tot op heden de diepere kennis onder de wijzen der

aarde doorgegeven.

─ Wat moet ik me bij deze symbolen voorstellen?

─ Het is een verzameling van symbolen die teruggaan tot de

vroegste tijden toen woorden en spraak nog niet bestonden.

─ Als er nog geen spraak was, hoe kon deze kennis dan in de

"volmaakte geschriften" worden geschreven?

─ De "volmaakte geschriften"? vroeg de oude Indiaanse vrouw die

duidelijk niet begreep waar Nathan het over had.

─ Ja, de geschriften waarnaar de dorpelingen verwijzen.

─ Geschriften? De plaats van de symbolen ligt niet in het bewuste

verstand maar in het onderbewuste.

Nathan nam tijd om hierover na te denken. De vrouw zag dat en

zei even niets meer.

─ De kennis van het hogere bewuste kent dus een symbolische

uitbeelding die in het onderbewuste ligt? vroeg Nathan dan.

─ Met het verstand alleen kan de mens nooit voldoende begrip

krijgen van zijn eigen wezen. Hij zal hiervoor steeds op onderzoek

moeten gaan in zijn onderbewuste.

Nathan begreep nu dat hij niet op zoek was naar geschriften. Het

was slechts een illusie die veel mensen als waarheid aannamen. De

diepere kennis werd steeds via symbolen in het onderbewuste

doorgegeven. Zo kon deze kennis ook niet in verkeerde handen

terechtkomen. Nathan leidde hieruit af dat er wereldwijd mensen

waren die deze taal meester waren. Wie de taal van de diepere

kennis kende, werd als wijze der aarde beschouwd. Deze mensen

hadden een andere levenswijze en werden bepaalde machten

toegewezen.

─ Weet u ook hoe deze symbolen worden weergegeven? vroeg

Nathan aan de Indiaanse vrouw.

─ Ze behoren tot ons aller-vroegste verleden en spreken ons

innerlijk rechtstreeks aan. Het zijn beelden die spontaan ontstaan in

dromen en visioenen.

185

Ondertussen waren ze al op grote hoogte gekomen en kwamen nu

in een dikke mistlaag terecht. Na een tijd klaarde het op. De

Indiaanse vrouw zei dat ze door de wolken heen waren gestapt en

dat ze zich nu op het dak van de wereld bevonden. Nathan nam

even de tijd om van de prachtige uitzichten op de bergtoppen te

genieten. Voor hen lag de vulkaan Tajumulco in Guatemala. In de

late voormiddag kwamen ze bij een eenvoudig klein stenen huis.

Ze liepen naar binnen en zetten hun spullen neer. Binnen was er

niemand.

De Indiaanse vrouw maakte broodjes klaar en zette thee.

─ Is dit de woning van de wijze indiaan? vroeg Nathan.

─ Hier woont hij inderdaad. Elke voormiddag werkt hij in zijn

groentetuin. Zijn taak van de dag is nu bijna klaar, hij zal niet lang

meer wegblijven.

Een tijdje later verscheen de wijze indiaan aan de deur en begroette

hen. Het was een magere maar sterke man. Hij droeg een muts en

had een beige poncho over zijn schouders. De Indiaanse vrouw

vulde drie bekers met thee, deelde ze uit en wisselde enkele

woorden met de man in een Indiaans dialect dat Nathan niet

begreep. Daarna sprak ze Nathan weer aan in het Spaans.

─ We zullen even rusten en daarna de bergen in trekken. Aan de

top van de vulkaan zal je dankzij het vuur der extase een visioen

krijgen over je aanwezige vermogens.

─ Het vuur der extase?

─ Het vuur der extase geeft vorm aan wat door de verbeelding

wordt aangewakkerd. Dankzij deze ervaring zullen je dromen en

visioenen bewust beleefd kunnen worden.

─ Zal ik daarboven een visioen ontvangen uitgebeeld in symbolen?

─ Alleen de wijzen der aarde kennen de taal van de diepere kennis.

Daardoor zijn ze in staat ware missies van anderen te herkennen.

Ze kunnen alleen al door het kijken naar een persoon, zijn

specifieke taak op aarde herkennen.

Nathan begreep nu dat hij al andere wijzen der aarde was

tegengekomen onder andere tijdens zijn reizen in Azië met Simon.

─ Wat zal ik te zien krijgen?

─ Je zult visioenen ontvangen over je eigen ware missie.

─ Zullen deze visioenen uit beelden bestaan?

De Indiaanse vrouw knikte.

─ Na bezinning zullen deze beelden je onthullen welke krachten

ontplooid moeten worden om je specifieke taken te verrichten.

186

Nathan had gemerkt dat wanneer hij meer wilde weten over de

aard van zijn ware missie hij nooit precieze antwoorden kreeg. Kon

de wijze indiaan hem meer vertellen, vroeg hij zich af:

─ Kan je de wijze indiaan vragen waar of wanneer mijn

uitzonderlijke daad zal plaatsvinden? vroeg hij aan de Indiaanse

vrouw.

De vrouw wisselde enkele woorden met de wijze man en richtte

zich dan opnieuw tot Nathan:

─ Je hebt steeds op het gepaste moment kunnen beschikken over

de kennis die je op dat moment nodig had en je mag erop

vertrouwen dat het steeds zo zal zijn.

De vrouw wisselde opnieuw enkele woorden met de wijze man.

Vervolgens keek ze Nathan vol bewondering aan.

─ Ik zal je nu de basisbeginselen geven zodat je de nodige kennis

kunt ontvangen tijdens het ritueel van het vuur der extase.

─ Weet de wijze indiaan over welke kennis ik precies moet

beschikken?

─ "Hij die weet" herkent alle ware missies!

Nathan nam pen en papier uit zijn rugzak. Hij voelde dezelfde

vrolijke opwinding als toen hij zijn initiatie kreeg alvorens de

Sahara in te trekken. De wijze indiaan sprak waarna de vrouw zijn

woorden vertaalde.

─ Het eerste beginsel is te weten dat er een universele energie

bestaat waardoor wij allen het leven kunnen ervaren. Deze kennis

leert ons dat we alle mensen en overige levende wezens moeten

liefhebben alsof zij deel zijn van onszelf.

Nathan schreef alle woorden nauwkeurig op.

─ Het tweede beginsel is te weten dat in ieder mens een magische

kracht sluimert die ons aan het eerste beginsel herinnert. Deze

kracht is het geweten. Om deze kracht zuiver te kunnen ervaren

moeten we ons afsluiten van alle invloeden van buitenaf en ons

enkel laten leiden door de visioenen van het vuur der extase.

Nathan bleef alles mooi opschrijven.

─ Het derde beginsel is te weten hoe we de zuivere kennis in

onszelf kunnen vinden zodat we ons kunnen ontdoen van het ene

kwade van de wereld.

─ Het ene kwade van de wereld? vroeg Nathan.

─ De wereld kent maar een kwaad, de onwetendheid!

De wijze indiaan sprak opnieuw.

─ De wijze indiaan wil weten of je nog vragen hebt, vertaalde de

vrouw.

187

Nathan dacht enige tijd na en vroeg dan:

─ Kan je hem vragen hoe ik de stuwende energie zal ervaren?

─ De stuwende energie is alomtegenwoordig en doordringt alle

verschijningsvormen!

Hierdoor werd alles duidelijk voor Nathan. Ze maakten zich klaar

om te vertrekken. Toen Nathan vroeg waar ze naartoe gingen,

antwoordde de vrouw dat ze de grens van Guatemala zouden

oversteken om dan naar de top van de Tajumulco te wandelen. Het

werd een zware beklimming. Nathan voelde zich afwisselend koud

en zweterig. Gelukkig hadden ze dekens meegenomen. Die rolden

ze om zich heen als de wind hard waaide. Nathan verbaasde zich

over de kracht en het doorzettingsvermogen van zijn twee

metgezellen. Toen ze eenmaal aangekomen waren, gingen ze in

kleermakerszit zitten. Een tijd later stond de wijze indiaan op om

hout bijeen te sprokkelen. Nathan en de vrouw hielpen hem. Al het

hout werd bij elkaar gegooid. Toen er genoeg takken verzameld

waren, gingen ze weer zitten. De Indiaanse vrouw vertelde dat ze

nu de zonsondergang zouden opwachten. Toen het geleidelijk

begon te schemeren, stak de wijze indiaan het vuur aan. Toen de

vlammen eenmaal aangewakkerd waren, gooide hij kruiden op het

vuur. Daarna ging hij aan de andere kant van het vuur zitten,

tegenover Nathan. Door de vlammen, de bijzondere geuren van de

kruiden en de fysieke uitputting van de dag ervaarde Nathan een

gelijksoortig gevoel als toen in de Sahara. De wijze indiaan sprak

tot Nathan. Zijn woorden werden opnieuw door de Indiaanse

vrouw vertaald:

─ Ervaar de stilte om de verborgen boodschappen in je op te

nemen!

De wind kwam nu hevig opzetten. De vlammen werden hoger en

ontwikkelden een grote hitte. Ook de kruidengeuren werden steeds

sterker. Het was niet moeilijk voor Nathan om de volledige stilte te

ervaren. Hij concentreerde zich om de verborgen boodschappen te

ervaren. Na een tijd deed zich een vreemd verschijnsel voor.

Nathan zag druppeltjes water vallen tussen de vlammen. Hij keek

omhoog en zag een ontzettend hoge waterval voor zich. De

waterval leek van oneindig hoog te komen. Er viel steeds meer

water tot het met bakken naar beneden kwam. Het stroomde over

de vlammen om dan via de berg naar beneden te vallen. Zo ging

het een hele tijd door. Na een tijd zag Nathan iets dat nog

indrukwekkender was. Er was zoveel water naar beneden

afgevloeid dat het waterniveau tot boven de berg was gestegen.

188

Merkwaardig genoeg bleef het vuur branden op het water. Nog iets

later werd de waterval stiller tot hij helemaal verdween. De wind

bleef weg en de stilte kwam terug.

De wijze indiaan stond op en knielde voor Nathan. Hij plaatste zijn

handen voor Nathan‟s ogen, hield ze daar even en trok ze daarna

weg. Nathan keek alsof hij net werd gewekt. Er was nergens water

te zien. Het vuur brandde zoals het hoorde. Alles was weer

normaal.

─ Het vuur der extase heeft hem een ontzettend sterke boodschap

gestuurd! zei de wijze man tegen de vrouw.

Nathan moest even bijkomen en kon amper spreken. De Indiaanse

vrouw bracht een deken. Ze hielp Nathan om te gaan liggen zodat

hij kon slapen en zei enkel de volgende woorden:

─ Hou de stilte nog bij jou.

De volgende ochtend werd hij door de Indiaanse vrouw gewekt. De

wijze indiaan was er niet.

─ Wanneer je goed wakker bent, zullen we iets eten en terug naar

het dorp gaan.

Ze aten in stilte en vertrokken. Nathan had sinds zijn visioen nog

geen woord gezegd. Onderweg sprak de Indiaanse vrouw als

eerste.

─ Wat je gisteren gezien hebt, heeft blijkbaar een grote indruk op

je gemaakt!

─ Heb jij het ook gezien?

─ Ik heb alleen de stilte ervaren. Maar ik weet dat het vuur der

extase je in contact heeft gebracht met je natuurelement.

─ Wat ik zag was onbeschrijfelijk. Ik ervaarde eerst een diepe stilte

en toen gebeurde het.

─ Het is altijd vanuit de stilte dat natuurelementen boodschappen

brengen.

─ Het was werkelijk fantastisch!

─ Vanaf nu zal je, bij alles wat je zult scheppen, herinnerd worden

aan de verbinding met je natuurelement.

Na een flinke tocht kwamen Nathan en de Indiaanse vrouw aan in

het dorp dat ze hadden verlaten. De volgende ochtend nam de

Indiaanse vrouw afscheid van Nathan. Nadat hij haar bedankt had,

sprak ze hem toe met de volgende woorden:

─ Ik wil jou ook bedanken, zei ze. Jij hebt bijgedragen aan mijn

ware missie.

─ Wat is jouw ware missie dan?

189

─ Ik ben op aarde gekomen met de wens om de kracht van de

verbeelding te versterken bij Uitzonderlijken.

Door deze woorden werd het voor Nathan duidelijk dat de

Indiaanse vrouw, net als Sanah, een engel was.

─ Ik begrijp nu waarom verbeelding belangrijker is dan kennis!

Nathan omhelsde haar en ze wensten elkaar veel geluk.

Nathan hernam de volgende dag zijn reis. Hij verliet de Chiapas en

reisde verder naar de staat van Oaxaca. Daar belandde hij

uiteindelijk in Puerto Angel, een rustige plaats aan de Grote

Oceaan. De sfeer die er heerste maakte zoveel indruk op Nathan

dat hij besloot om op deze plek te verblijven. Hij logeerde op een

heuvel bezaaid met gezellige kampeerhutjes. Van daaruit had hij

een adembenemend uitzicht op de zee. Nathan liet zich inspireren

door de indrukwekkende oceaanbranding en maakte dagelijks tijd

vrij om zich bij zonsopgang en zonsondergang over zijn recente

ervaringen te bezinnen. Tijdens de dagen die hij in Puerto Angel

doorbracht, zou Nathan al zijn gedachten ordenen. De krachtige

golven herinnerden Nathan aan het vuur der extase. De felle

vlammen hadden een onbeschrijfelijke indruk op hem nagelaten.

Ze stonden symbool voor de kracht van de natuur en openbaarden

waartoe wij in staat zijn wanneer we ons door de stuwende energie

laten stimuleren. Nathan bedacht zich dat alle grote veranderingen

die ooit tot stand waren gebracht door mensen voorafgegaan waren

geweest door dromen en visioenen. Die bevinding gaf Nathan een

blijvend gevoel van rust. Van toen af aan was hij ervan overtuigd

dat hij steeds op het geschikte moment de nodige informatie zou

krijgen om zijn hogere missie tot een goed einde te brengen. Het

gaf Nathan ook een bevrijdend gevoel en een onvoorwaardelijk

vertrouwen in een goede afloop. Hij wist dat zijn scheppingskracht

hem steeds zou begeleiden om de juiste keuzes te maken. Hij kon

nu alles rondom zich bewonderen zonder enige drukte of verlangen

te voelen. Het kostte hem geen moeite om dat te bereiken en dat

was nieuw voor hem. Hij had een belangrijke stap gezet in zijn

persoonlijke ontwikkeling.

Op een dag zag Nathan een groep surfers op het strand. Op zich

was dat niet vreemd, alleen dat, vanwege de fel schijnende zon, de

stranden er meestal verlaten bij lagen tijdens het uur van de siësta.

Behalve de surfers was er niemand te bekennen op het strand.

Nathan vermoedde daardoor dat het toeristen waren. Ook hun

bleke huidskleur wees erop dat ze waarschijnlijk geen Mexicanen

waren. Nathan had sinds zijn prille jeugd steeds de gewoonte

190

gehad om zijn dagelijkse siësta te houden wanneer de gelegenheid

het hem toeliet. Ook vandaag was dit het geval. Hij nam zijn rieten

mat en ging op een schaduwrijke plek onder de bomen liggen, die

aan de rand van het strand stonden. Al kijkend naar de surfers viel

hij langzaam in slaap. Nathan was nog maar net in slaap gevallen,

toen hij wakker schoot. Hij had een bizarre droom gehad. Hij

kwam overeind en trachtte zich zijn droom te herinneren. Hij had

zichzelf onder water zien zwemmen. Boven hem dreven twee

voorwerpen. Zonder er aandacht aan te besteden was hij verder

gezwommen. Plotseling had hij een jongeman naar de diepte zien

afzakken. De jongeman leek bewusteloos. Nathan herinnerde zich

dat hij in zijn droom pogingen ondernam om er naartoe te

zwemmen maar dat hij er vreemd genoeg niet in slaagde. Hoe

verwoed hij het ook probeerde, hij kwam niet dichterbij de

jongeman. De gevoelens die hij had tijdens zijn droom waren zo

intens dat Nathan ervan wakker was geworden. Hij bleef nu voor

zich uitstaren en trachtte te begrijpen welke betekenis zijn droom

kon hebben. Toen Nathan naar de zee keek, kreeg hij de surfers

opnieuw in het oog. Ze lagen op hun surfplank in het water te

wachten op de volgende grote golf. Nathan maakte de link met zijn

droom. Misschien was de jongeman in zijn droom een van de

surfers. Zijn blik wendde hij niet meer van de groep af. Hij stond

op en wandelde richting zee zich afvragend of die link niet te ver

gezocht was. Eenmaal aan het water gekomen besloot hij tot in de

buurt van de surfers te zwemmen. Allerlei vragen kwamen in hem

op. Was het geen droom maar een visioen geweest? Was hij nu in

staat zulke duidelijke boodschappen te ontvangen? Zou dat dan

impliceren dat hij gebeurtenissen kon zien nog voordat ze zich

voordeden? En zou hij dan in staat zijn om de gang van de

gebeurtenissen te kunnen beïnvloeden? Een gedachte stelde hem

gerust. De tijd zou hem beslist antwoord geven.

Nathan bleef in het water op korte afstand van de surfers. Aan hun

accent kon hij horen dat de jongeren van de Verenigde Staten

waren. Hij zag welke stunts ze uithaalden en was er niet gerust op.

Hij vroeg zich af of ze wel wisten hoe krachtig de zee kon zijn. Pas

toen de groep terugkeerde naar het strand voelde Nathan zich

gerustgesteld. Hij hield ze in het oog tot ze allemaal uit het water

waren gestapt. Alweer kwamen er vragen bij hem op. Was zijn

reactie overdreven? Wat kon hij nu het beste doen? Hij vertrouwde

op zijn intuïtie die hem aangaf dat dit niet zomaar een droom was,

maar het gevoel van twijfel bezweek niet van zijn zijde. Nathan

191

besloot om kennis te maken met de surfers. Zo kon hij proberen

hen subtiel te waarschuwen voor de mogelijke gevaren. Hij ging

ernaartoe en stelde zich voor. De vier jongedames en de drie

jongemannen waren afkomstig uit Californië. Ze waren heel

vriendelijk en nodigden Nathan uit om bij hen te komen zitten.

Toen Nathan ging zitten, werd zijn aandacht getrokken door een

boek dat op een van de badlakens lag. Het boek had een zachte

omslag en leek op een cursus. Nathan las het citaat op de cover:

"We zijn hier om te herontdekken dat we deel uitmaken van het

universum en dat het universum in ons schuilt." Nathan vond het

een opmerkelijke tekst en vroeg van wie de cursus was. Deborah

zei dat het boek van haar was en dat het over onze interpretaties

van vreemde natuurverschijnselen ging.

─ Welke aspecten van de natuur bedoelen ze met vreemde

natuurverschijnselen?

─ Deze cursus illustreert de nauwe band tussen onze rede en de

innerlijke spiritualiteit.

Nathan had geen beter onderwerp kunnen bedenken en raakte in

gesprek met Deborah, Jennifer en Nigel. Zo kwam Nathan te weten

dat Deborah en Nigel in San Francisco studeerden en dat Jennifer

er een opleiding volgde aan de kunstacademie. Deborah en Nigel

voegden er meteen aan toe dat Jennifer bijzonder getalenteerd was.

Ze zeiden dat ze werkelijk prachtige schilderijen maakte en dat ze

al veel geslaagde exposities achter de rug had. Ondertussen

besloten de andere vier leden van de groep, John, Seth, Carole en

Susan, om een wandeling te gaan maken. Deborah, Jennifer en

Nigel zetten het gesprek voort en gaven Nathan enthousiast hun

kijk op spiritualiteit. Voor Nathan was dit een leerzaam gesprek.

Hij had natuurlijk al een gevorderde kijk op dit onderwerp maar

het was de eerste keer dat hij zo rationeel over spiritualiteit hoorde

spreken. De commentaren en argumenten die hij hoorde, leken

hem in vele opzichten vooral theoretisch. Hij stelde zich de vraag

in hoeverre zijn gesprekspartners ook aanvoelden waarover ze

spraken. Toen Nathan hierover een opmerking maakte, antwoordde

Nigel dat ze les kregen van een professor die graag voorbeelden uit

de praktijk gaf. Deborah zei dat hun professor zich hier ook zorgen

om maakte en dat hij juist om dat te voorkomen voor een

pragmatische aanpak koos. Dit maakte Nathan nieuwsgierig. Hij

wilde er meer over weten maar net op het moment dat hij hierover

vragen wilde stellen, keerden de andere vrienden terug. Carole en

Susan gingen liggen terwijl John en Seth meteen hun surfplanken

192

namen en de hoge golven opzochten. Nathan keek ernaar en dacht

terug aan de reden waarom hij naar de groep was gekomen.

Hij voelde aan dat hij iets moest ondernemen:

─ Komen jullie hier vaak surfen? vroeg hij.

─ Het is de eerste maal dat we in Puerto Angel zijn, zei Nigel.

─ Zijn jullie ervaren surfers?

─ We hebben toch allemaal al enkele jaren ervaring, zei Carole.

─ Waarom stel je die vraag? vroeg Deborah.

Nathan antwoordde niet en stond op. Hij keek in de richting van de

zee en zei op een zeer ernstige toon.

─ Omdat de zee vol geheimen zit!

Nadat Nathan deze woorden had uitgesproken, viel er een

merkwaardige stilte. Niemand reageerde, alsof ieder van hen nu

ook iets aanvoelde. Het duurde maar heel even, maar hierdoor

werd Nathan zich nog meer bewust van de mogelijke realiteit van

zijn visioen. Hij bleef naar John en Seth kijken. Ze hadden er

duidelijk zin in en haalden allerlei trucjes uit in een steeds wilder

wordende zee. Zonder ze uit het oog te verliezen, liep hij langzaam

tot aan de rand van het water. Toen het water zijn voeten raakte,

kwam de wind alweer plotseling opzetten en werd Nathan

bevangen door een zeer vreemd gevoel, iets wat hem uiterst alert

maakte. Hij kon de oorzaak van dat gevoel niet meteen verklaren

maar het was alsof de wind hem dwong om het water in te gaan.

Nathan liep verder de zee in zonder iets te zeggen tegen de anderen

en zwom naar de twee jongens toe. De wind waaide steeds sterker

en de golven werden alsmaar hoger, wat Nathan nog meer

verontrustte. Toen hij hen uiteindelijk was genaderd, kreeg Nathan

alleen John te zien. Hij vroeg hem waar Seth was, waarop John

verbaasd om zich heen keek en gebaarde dat hij het zelf ook niet

wist. Op dat moment kregen John en Nathan de surfplank van Seth

in zicht. Seth zelf was nergens te bespeuren. Zonder te aarzelen,

dook hij de diepte in op zoek naar Seth. Het duurde even voor hij

Seth zag. Hij was bewusteloos, zijn hoofd hing naar achteren en

zijn mond stond open. Wat hij zag leek identiek op het beeld uit

zijn droom. Het enige verschil was dat Nathan nu wel vooruit kon

komen. Hij haastte zich om naar Seth toe te zwemmen en trok hem

in allerijl naar boven. Terwijl hij naar boven zwom, herkende

Nathan ook een ander beeld dat hij in zijn droom had gezien. Het

voorwerp dat boven hem gedreven had was de surfplank van Seth.

Net daarnaast dreef de surfplank van John. Nathan kwam tussen de

twee surfplanken boven water. John was opgelucht hen te zien

193

maar keek paniekerig toen hij merkte dat Seth bewusteloos was.

Nathan vroeg hem te helpen Seth op zijn plank te leggen zodat ze

hem naar het strand konden brengen.

Vanaf het strand hadden de anderen alles gezien. Ze waren zelf

ook al ver het water in gezwommen om hen tegemoet te komen.

Seth werd naar het strand gebracht en op het zand gelegd. Susan

trachtte hem te reanimeren. Iedereen zat nu geknield rond Seth en

vreesde het ergste. Nathan hield het hoofd van Seth vast. Seth zelf

gaf geen kik. De wind bleef hard waaien en blies het zand in de

lucht. Opeens proestte Seth het water uit zijn longen. Gevolgd door

een hevige hoestbui. Hij was gered. Een zucht van opluchting ging

door iedereen heen en merkwaardig genoeg ging de wind langzaam

weer liggen. Nathan ging uitgeput liggen en staarde naar de hemel.

Alles was heel snel gegaan. Hij moest nu even tijd nemen om op

adem te komen en de hele gebeurtenis te reconstrueren. Veel tijd

kreeg Nathan niet, want iedereen kwam hem uitvoerig bedanken.

Er was uiteraard veel nieuwsgierigheid naar wat Nathan ertoe had

aangezet om net op dat moment het water in te gaan. Sommigen

spraken over een toeval, anderen hadden het over een mirakel. Wie

deze gebeurtenis zeker niet als een toeval zag, was Deborah. Ze

wachtte tot Nathan alleen was en ging toen naast hem zitten.

Ze keek hem aan en gaf hem dan een kus op zijn voorhoofd om

hem te bedanken voor wat hij gedaan had. Ze sprak stilletjes

terwijl ze in de richting van de zee keek.

─ Ik weet dat je niet zomaar bent opgestaan om het water in te

gaan!

Nathan draaide zijn hoofd om en keek haar aan zonder iets te

zeggen. Deborah keek nog steeds naar de zee en fluisterde verder.

─ Ik weet ook dat je niet zomaar bij ons bent komen zitten!

Er viel toen een moment van stilte waarna Nathan reageerde:

─ Jij weet blijkbaar veel!

Op dat moment kwam Seth eraan. Hij wierp zich op zijn knieën in

het zand naast Nathan.

─ Dankzij jou ben ik nog in leven, bedankt, zei Seth tegen Nathan

en omhelsde hem.

─ Dat je nog leeft, betekent dat jouw tijd hier nog niet voorbij is,

zei Nathan.

─ Ja, maar jij bent degene die mij gered heeft, vervolgde Seth.

─ We hebben het allemaal samen gedaan, antwoordde Nathan.

─ Ik weet niet hoe ik jullie allemaal kan bedanken, zei Seth.

─ Door dit nooit te vergeten, zei Nathan.

194

Seth stond op.

─ Ik beloof dat ik er steeds zal zijn voor elk van jullie.

De rest van de groep bedankte hem en reageerde ironisch door te

zeggen dat ze nu gedoemd waren om voor de rest van hun leven

Seth‟s gezeur aan te horen. Blijkbaar had Seth de reputatie een

zeurkous te zijn. Er heerste nu weer een vrolijke stemming. Zo kon

iedereen zich weer ontspannen na deze gebeurtenissen. Er werd

besloten om die avond een barbecue te organiseren. Natuurlijk

mocht Nathan daar niet bij ontbreken. De groep logeerde in een

vakantiewoning aan de weg naar Puerto Escondido, een stadje

verderop. Deborah stelde voor dat zij Nathan zou ophalen. Nathan

keerde terug naar zijn bungalow, nam een douche en rustte wat.

Later op de avond klopte Deborah aan. Nathan deed de deur open

en terwijl Deborah in de kleine salon ging zitten, maakte Nathan

zich verder klaar in de badkamer.

─ Heb je een beetje kunnen rusten? vroeg ze.

─ Ja, dank je. Jij ook? vroeg Nathan

─ Nee… ik moest steeds denken aan wat er vandaag gebeurd is.

Nathan kreeg bevestiging van wat hij al vermoedde. Deborah was

ontzettend nieuwsgierig. Ze was niet zomaar gekomen, ze wilde

meer uitleg krijgen.

─ Wat zou je willen weten? vroeg Nathan.

─ Hoe kon je weten wat er ging gebeuren?

Er viel een korte stilte.

─ Ik voelde het aan, antwoordde Nathan.

─ Wanneer voelde je het aan? vroeg Deborah. Toen de wind kwam

opzetten? Toen Seth en John het water in gingen? Toen je besloot

kennis met ons te maken? Toen je in onze buurt kwam zwemmen?

Of…

─… of nog eerder? onderbrak Nathan.

Nathan kwam uit de badkamer en nam plaats naast Deborah.

─ Nathan, het is belangrijk voor mij om dit te weten, zei Deborah.

─ Waarom? vroeg Nathan.

─ Van kinds af aan weet ik dat er een mysterieuze wereld bestaat

die weinig mensen kunnen waarnemen.

─ Een mysterieuze wereld?

─ Ja, de verborgen wereld zoals die wordt genoemd!

─ Deborah, je hoeft geen mysterieuze wereld te zoeken, je bent

hier om je hogere zelf te worden!

Deborah wist dat ze niet zomaar antwoorden zou krijgen. Ze dacht

even na.

195

─ Hoe kan ik mijn hogere zelf worden?

─ Door anders te kijken, te luisteren en te voelen, zei Nathan. Zo

zal datgene waar je naar op zoek bent zich aan jou openbaren.

─ Hoe kan ik weten wie de waarheid zegt?

─ Leer vooral van degenen die de waarheid zoeken en minder van

hen die denken haar gevonden te hebben.

─ Nathan, je mag dit raar vinden maar ik weet wanneer ik

bijzondere mensen ontmoet. Ik heb daar een zesde zintuig voor

en...

Deborah keek hem doordringend aan.

─ Ik weet dat je bijzonder bent.

Nathan zweeg even om na te denken en besloot om Deborah te

vertellen over het visioen dat hij had gehad voordat hij naar hen toe

was gekomen. Deborah was er sterk van onder de indruk en vroeg

of Nathan al eerder zulke voorspellende dromen had gehad. Nathan

vertelde ook over de ervaring die hij had gehad bij de wijze

indiaan.

Deborah was nu helemaal geïntrigeerd.

─ Denk jij dat deze gebeurtenissen een groter doel hebben? vroeg

Deborah.

─ Alles heeft altijd een groter doel, antwoordde Nathan terwijl hij

opstond om duidelijk te maken dat het tijd was om te vertrekken.

Die avond werd het een leuk feest en iedereen genoot ervan met

volle teugen tot vroeg in de morgen. De volgende dag stond in het

teken van het vertrek van de groep. Hun vakantie zat erop. Ze

namen afscheid van Nathan en deden hem beloven met hen in

contact te blijven. Nathan bleef nog enkele dagen in Puerto Angel

en besloot dan terug te keren naar Catalina in Mexico City.

196

Verbeelding

Toen Nathan in "Sentimienta" aankwam, zag hij dat Catalina net

een groep buitenlandse dansers aan het begeleiden was. Zoals altijd

deed ze dat vol overgave. Ze benadrukte het belang van de

natuurlijke bewegingsvormen en zei dat vooral het dansplezier

centraal moest staan. Toen ze Nathan opmerkte, laste ze een pauze

in.

─ Hoe was je reis? vroeg ze.

─ Mooi en bijzonder leerrijk, antwoordde Nathan.

─ Waar ben je overal geweest?

─ Nadat ik de kust van Yucatan had verkend, ben ik verder

getrokken naar de zuidelijke staten. Ik ontdekte er een prachtige

natuur en heel bijzondere plaatsen. Ik ben tot in Guatemala gereisd,

tot aan de Tajumulco waar ik een ingrijpende ervaring heb gehad.

Catalina kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze vroeg aan

een van haar danseressen om haar te vervangen. Nadat ze zich had

opgefrist, ging ze samen met Nathan naar de stad.

─ Vertel me over je ingrijpende ervaring.

─ Hoog in de bergen heb ik een wijze der aarde ontmoet.

─ Mij is het ook twee keer overkomen, wel in het Andesgebergte.

─ Dan wil ik graag eerst jouw ervaring horen, zei Nathan.

─ Mijn eerste ontmoeting vond plaats in Chili. Ik studeerde toen in

Santiago en met vrienden trokken we de bergen in tijdens onze

vrije dagen. Op een dag kwamen we aan in een verlaten dorp. Het

was zo hoog gelegen dat we van daar zelfs de Aconcagua van

Argentinië konden zien.

─ En toen?

─ Daar was hij dan, hij woonde er helemaal alleen. Ik weet nog dat

iedereen van de groep hem heel bizar vond. Het was ook raar om

daar een oude man met wit haar en blauwe ogen te zien. Hij had

helemaal geen Chileense trekken en sprak Spaans met een vreemd

accent.

─ Heb je met hem gesproken?

─ Toen hij mij opmerkte, riep hij me bij zich en zei dat ik later,

zonder mijn vrienden moest terugkomen. Hij zou mij belangrijke

informatie geven.

─ En? Ben je teruggegaan?

197

─ Niet meteen, ik had zo mijn bedenkingen. Het was een droom

die me er uiteindelijk toe aanzette. Een paar weken later ben ik er

alleen naartoe gegaan en heb ik een dag met hem doorgebracht. Hij

had inderdaad zeer belangrijke informatie voor mij, hij was de

eerste die mij op mijn uitzonderlijkheid wees.

Er viel een korte stilte.

─ Waar heb je de tweede wijze ontmoet? vroeg Nathan.

─ Dat was in Ecuador, tijdens mijn tocht door Zuid-Amerika. Ik

logeerde toen bij een vriendin in Esmeraldas. Een kuststad in het

noorden van Ecuador. Daar spraken de mensen over een wijze

vrouw die op de Chimborazo, de hoogste berg van Ecuador,

woonde.

─ En heb je haar opgezocht?

─ Die verhalen intrigeerden mij wel en toen ik besloot die vrouw

op te zoeken stond mijn vriendin erop om mee te gaan. Van kinds

af aan was ze zelf ook onder de indruk geweest van de verhalen

over die vrouw. Ze wilde weten of ze echt leefde of het slechts een

mythe was.

─ Misschien was het wel haar taak om jou naar haar te brengen,

merkte Nathan op.

─ Die gedachte is toen ook bij mij opgekomen. We zijn er samen

heen gegaan en ik herinner me nog steeds hoe zwaar het was om

tot bij haar te geraken. Ik weet niet of ik het wel zou hebben

volgehouden als ik alleen was gegaan.

─ En?

─ We hebben haar uiteindelijk gevonden en tot vandaag blijft deze

ontmoeting veruit de meest ingrijpende ontmoeting die ik ooit

gehad heb.

─ Wat was dan zo ingrijpend?

─ Als ik naar de oude vrouw luisterde, was het alsof ik de ware

kennis zelf hoorde. Op alle vragen die vanuit mijn diepste zelf

opkwamen, kreeg ik antwoorden. Soms leken haar beweringen

ongeloofwaardig maar dan zei ze dat ik meer geloof hechtte aan de

illusie van de ware kennis dan aan de ware kennis zelf.

─ Kan je daar een voorbeeld van geven?

─ Ze bedankte mij bijvoorbeeld dat ik haar kwam opzoeken op de

hoogste plaats ter wereld. Toen ik haar er op attent maakte dat de

hoogste bergtoppen in het Himalaya gebergte lagen en niet op de

Chimborazo, zei ze: "Je moet de zaken steeds vanuit hun kern

zien."

─ Wat bedoelde ze daarmee?

198

─ Pas enkele dagen later begreep ik wat ze daarmee bedoeld had.

Doordat bergen gemeten worden vanaf het zeeniveau, beschouwt

men de Everest als de hoogste berg op aarde. Door zijn locatie op

de aardbol is de Chimborazo, gemeten vanuit de kern van de aarde,

inderdaad de hoogste berg. Maar welke berg nu de hoogste was,

had weinig belang, dat stond volledig los van de diepere wijsheid

van haar boodschap.

Nathan werd zich steeds meer bewust van de verspreiding van

bijzonder wijze mensen op aarde.

─ Vertel jij me nu wat je geleerd hebt van de wijze indiaan? vroeg

Catalina nieuwsgierig.

─ Hij leerde mij vanuit de stilte in contact te komen met de diepere

kennis!

Nathan beschreef zijn visioen van het vuur der extase tot in de

kleinste details.

─ Je hebt een visioen gehad van je hogere missie... reageerde

Catalina. Weet je wat dit betekent?

Nathan keek Catalina aan, benieuwd naar wat ze zou zeggen.

─ Het betekent dat je nu rechtstreeks verbonden bent met je

natuurelement, ging Catalina verder.

─ Wat houdt dat dan in?

─ Je weet dat ons natuurelement ons op aarde bracht om zijn

wensen in daden te veranderen.

─ Ja, daarin schuilt onze uitzonderlijkheid.

─ Om deze wensen te vervullen, moeten we door een leerproces

heen om de verbinding met onze essentie te maken.

─ En dat is nu dan gebeurd?

Catalina knikte. Nathan nam even tijd om dit te laten bezinken.

─ Nu wordt wat er daarna gebeurde duidelijker voor mij, zei

Nathan.

─ Wat gebeurde er nadien? vroeg Catalina.

Nathan beschreef de gebeurtenissen die plaatsvonden in Puerto

Angel. Catalina luisterde aandachtig.

─ Dat was een belangrijke les om je bewust te maken dat je elke

zuivere ingeving kan verwezenlijken, vertrouwde Catalina Nathan

toe.

─ Wat versta je onder een zuivere ingeving?

─ Een spontane instroom van inspiratie. Zuivere ingevingen

worden altijd vanuit de verbeelding ervaren en bewegen de

wilskracht.

199

─ De wilskracht die mij heeft aangezet tot wat ik in Puerto Angel

heb verwezenlijkt?

─ Inderdaad, je verbeelding inspireerde je wilskracht. Net als mijn

verbeelding mij inspireert voor het creëren van mijn melodieën en

choreografieën.

Nathan en Catalina keken elkaar aan. Beiden voelden zich gelijk en

verbonden in hun uitzonderlijkheid. Nathan herkende nu wat er aan

de basis lag van alle vormen van creativiteit en merkte de

gelijkenis tussen de creativiteit en de genezing, waarnaar Songo

refereerde. Hij begreep dat het steeds ging om een spontane

instroom van stuwende energie die een onuitputtelijke wilskracht

tot stand bracht.

Op een dag toen Nathan en Catalina in "Sentimienta" aankwamen,

nadat ze naar de markt waren geweest, liet de schoonmaakster

weten dat er een zekere Deborah uit San Francisco gebeld had. Ze

wilde Nathan spreken en had gevraagd haar terug te bellen. Toen

Nathan Deborah opbelde, liet ze weten dat ze gesproken had met

de professor over wat ze hadden beleefd in Puerto Angel en dat de

professor Nathan heel graag wilde ontmoeten. De professor had

Nathan uitgenodigd als gast. Nathan antwoordde dat hij hierover

zou nadenken en zou terugbellen. Toen Nathan Catalina over het

voorstel informeerde, zei ze hem dat ze met veel blijdschap zou

blijven terugdenken aan de momenten die ze samen hadden

beleefd. Hij bedankte Catalina en besloot eerst naar Florida te

vliegen en daar enkele dagen bij Simon te verblijven.

Op de luchthaven nam hij afscheid van Catalina, Manuel en Lisa

en bedankte hen voor de prachtige tijd die hij beleefd had in

Mexico.

─ Bedankt voor alles. Ik zal jullie missen.

─ Dat is een wederzijds gevoel, zei Catalina. We zijn blij want we

voelen dat je er nu klaar voor bent.

Nathan keek op van Catalina‟s opmerking. Catalina vervolgde:

─ Ik heb gedroomd over de dag dat onze wegen zouden scheiden.

Weldra zal de grote aanvang van je taak plaatsvinden.

─ Hoezo? Wat weet je nog meer?

─ Ik droomde over de Gids die in jou schuilt en wakker wordt.

─ Heb je het over de innerlijke gids die in elk van ons schuilt?

Catalina legde haar hand op Nathan‟s mond. Meer kon ze niet

zeggen en dus hoefde hij verder geen vragen te stellen. Nathan

omhelsde Manuel en Lisa en liet hen beloven goed voor elkaar te

200

blijven zorgen. Daarna pakte hij Catalina stevig vast en namen ze

stilzwijgend afscheid.

Nathan vloog voor het eerst naar de Verenigde Staten. Zijn

gedachten gingen vooral naar de laatste woorden van Catalina uit.

Na een korte slaap kwam hij aan in Miami. Daar stonden Simon en

zijn echtgenote hem op te wachten. Het werd een blij weerzien.

Simon zag er goed uit, het zonnige leven deed hem blijkbaar goed.

Simon en Nathan zouden de daaropvolgende dagen mooie

uitstapjes maken. Miami maakte indruk op Nathan. De vele

mensen uit Latijns-Amerika zorgden er voor een vrolijke sfeer.

Wat Nathan bijzonder was bijgebleven, was een bezoek aan Key

Biscane. Aan dat strand zou hij Simon vertellen over de ervaringen

die hij had gehad sinds zijn vertrek uit Parijs. Simon vond

Nathan‟s avonturen uitzonderlijk maar verrast was hij niet. Hij zei

alleen dat hij nu ook beter de merkwaardige gebeurtenissen van

vroeger kon plaatsen. Simon vertelde Nathan dat veel kennis hem

opnieuw zou worden toevertrouwd. En dat hij de wereld met nog

grotere diepzinnigheid zou gaan ervaren omdat hij nu beter in staat

was de wijsheid van de wereld te herkennen. Een paar dagen later

verliet Nathan Miami om naar zijn volgende bestemming te gaan.

In San Francisco werd hij opgewacht door Deborah en Nigel.

201

- 7 -

Perfecte Eendracht

202

203

Rede

De lente was net begonnen toen Nathan in San Francisco

aankwam. Het werd een blij weerzien met Nigel en Deborah. Nigel

stelde Nathan voor om bij hem te logeren in het studentenhuis op

de campus van Berkeley. Nathan nam er zijn intrek en werd aan

Nigel's huisgenoten voorgesteld. In de namiddag kwamen Deborah

en Jennifer hem ophalen om San Francisco te verkennen. De stad

gaf, door haar nauwe en heuvelachtige straten, een Europese

indruk. Het was gezellig vertoeven in deze kuststad. Nathan was

aangenaam verrast door de multiculturele diversiteit van haar

bewoners. Deborah liet Nathan weten dat hij, twee dagen later, de

professor zou ontmoeten tijdens een van zijn voordrachten. Nathan

vroeg waarover de voordracht ging.

─ Over de invloed van de moderne technologie op het menselijke

gedrag, antwoordde Deborah.

Deborah vertelde ook iets dat ze nog niet eerder had gezegd. De

professor was namelijk haar stiefvader. Ze voegde er ook aan toe

dat hij Vadim heette en dat hij afkomstig was uit Sint-Petersburg in

Rusland. Vadim had jarenlang les gegeven in zijn geboortestad en

was enkele jaren geleden naar de Verenigde Staten verhuisd. In

San Francisco had hij de moeder van Deborah ontmoet.

Op een maandag maakte Nathan kennis met Vadim. De professor

was een grote stevige man met grijze haren en een volle baard. Hij

had lichtblauwe ogen en een zeer doordringende blik. Vadim

verwelkomde Nathan en bedankte hem omdat hij op zijn

uitnodiging was ingegaan. De man maakte een vriendelijke indruk

en zei tegen Nathan dat hij hem na de lezing zou spreken. Het werd

een boeiende lezing met concrete voorbeelden van de

veranderingen die we tegenwoordig zien, als gevolg van de

technologische vooruitgang. De lezing ging hoofdzakelijk erover

hoe we daarmee kunnen leren omgaan. Verschillende uitspraken

deden Nathan denken aan stellingen die hij eerder al gehoord had.

Zo herinnerde Nathan zich de woorden van zijn vader over de

grote eenheid van de wereld. Ook Vadim vertelde dat het heelal

geen veelheid van aparte onderdelen was maar eerder een

bewegend geheel waarvan alle delen met elkaar samenhangen.

Nathan moest ook aan de woorden van Songo denken toen Vadim

204

sprak over de manier waarop de technologie de aandacht van de

mensen opeiste en hen steeds meer deed afdrijven van hun

werkelijke behoeften. Door attent naar de lezing te luisteren,

concludeerde Nathan dat ook Vadim overtuigd was van het bestaan

van een hogere orde. Volgens Vadim kon deze orde niet door de

hedendaagse wetenschap worden verklaard. Hij noemde deze orde

de perfecte eendracht. Nathan wist dat overtuigd zijn van het

bestaan van een hogere orde, een visie was die binnen

wetenschappelijke kringen niet vaak gedeeld werd. Toen de lezing

voorbij was en de meeste aanwezigen de zaal verlaten hadden,

kwam de professor naar Nathan toe. Hij vroeg Nathan of hij

genoten had van de lezing. Nathan antwoordde dat hij de lezing

leerzaam gevonden had, vooral omdat Vadim duidelijke

voorbeelden gaf. Nathan vroeg Vadim naar zijn beweegredenen

om voordrachten te geven in heel het land.

─ Op deze manier bereik ik meer mensen om mijn visie kenbaar te

maken.

─ Waarin verschilt uw visie van die van de meeste andere

wetenschappers?

Vadim pakte een stoel voor Nathan en nodigde hem uit naast hem

te gaan zitten.

─ Velen leggen zich erop toe alles op te splitsen en te definiëren en

denken op die manier alles te kunnen verklaren. Anderen,

waaronder ikzelf, zien naarmate ze meer weten, vooral hun

bewondering toenemen voor de hogere orde die er in het

universum heerst.

─ Wat is voor u het meest verwonderlijk in het universum?

─ De perfecte eendracht, Nathan. De perfecte eendracht tussen

alles en hoe alles voortdurend op elkaar inwerkt.

─ Wat vertelt u aan diegenen die vinden dat er helemaal geen orde

of samenhang bestaat in het universum maar dat alles niet meer is

dan een grote chaos?

─ Aan hen vraag ik om aandachtig te kijken naar de

seizoenswisseling en naar de standen van de maan. Daardoor

alleen al kunnen ze de eeuwigdurende regelmaat herkennen die in

het universum heerst.

─ Met deze verschijnselen is iedereen vertrouwd maar dat blijkt

voor velen niet voldoende om daar een perfecte eendracht in te

herkennen, zei Nathan.

─ Dat is inderdaad zo voor zij die alleen hun rede als bron van

kennis nemen.

205

─ Doen de meeste wetenschappers dat dan niet?

─ Veel wetenschappers, maar ook veel anderen weten niet dat de

rede alleen nooit de grondslag van het universum kan verklaren.

Zij baseren zich op wiskundige bewijzen en kunnen daardoor

alleen kennis aanvaarden die binnen hun logica past.

Door dit gesprek begreep Nathan nog beter waarom veel geleerden

geen inzicht hadden in het grotere geheel. Ze hadden geleerd

slechts het bestaan van die dingen te aanvaarden die zich binnen de

fysieke wereld bevinden. Ondertussen kwamen de aanwezigen ook

even een woord wisselen met de professor. Uit de korte gesprekken

tussen hen en de professor merkte Nathan dat het niet gemakkelijk

was voor Vadim om binnen het wetenschappelijke milieu nog

anderen te overtuigen van zijn theorieën. Nathan besefte dat Vadim

een ongewone professor was. Hij was waarschijnlijk een van de

zeldzame geleerden die wist dat om de grote antwoorden van het

leven te ontdekken het noodzakelijk was de wegen van de logica

van de fysieke wereld te verlaten.

Toen Vadim uitgepraat was, stelde hij aan Nathan voor om iets te

gaan eten. Nathan vond dat een goed idee. Hij was er nu al van

overtuigd dat hij de juiste keuze had gemaakt door naar San

Francisco af te reizen. Samen reden ze naar een van de gezellige

restaurants in het Mission District. Toen ze eenmaal zaten en het

eten was opgediend, maakte Vadim een portret van de stad waar

hij verliefd op was geworden. Vadim beschouwde Sint-Petersburg

als zijn moederstad en had met veel andere steden kennis gemaakt,

maar het was de stad San Francisco, die zijn hart had gestolen. Vol

lof vertelde Vadim dat San Francisco een havenstad was die door

de geschiedenis heen een enorme aantrekkingskracht had gehad op

mensen uit alle culturen. Een stad met een aangeboren charme die

steeds haar eigen koers voer, een stad waar kunstenaars en artiesten

hun publiek vonden maar ook een stad waar bewegingen voor vrije

meningsuitingen welig konden bloeien. Vadim gaf ook mee dat de

meeste charme te vinden was in de diversiteit van haar buurten.

Sommige buurten bezaten een prachtig Victoriaans erfgoed, andere

buurten die op steile heuvels lagen, hadden adembenemende

uitzichten op de baai. Door het grote aantal heuvels leek elke buurt

een kleine stad op zich met haar eigen karakter.

Na het eten bespraken ze weer het onderwerp dat ze na de lezing

hadden aangesneden.

206

─ Je sprak over al degenen die alleen van wiskundige bewijzen

uitgaan. Hoe zou je de kennis omschrijven die niet in hun rationele

logica past?

─ De kennis van alles wat zich niet binnen de fysieke wereld

bevindt.

─ Hoe benaderen wetenschappers datgene wat niet in de fysieke

wereld kan worden ervaren?

─ Veel wetenschappers zeggen dat als iets bestaat het in een

bepaalde hoeveelheid moet bestaan en daarom ook meetbaar moet

zijn. Het probleem ontstaat wanneer men geconfronteerd wordt

met fenomenen die niet meetbaar zijn. Fenomenen waarvan

niemand het bestaan betwijfelt maar die toch niet binnen de

begrensde wereld van de wetenschap bestaan.

Nathan merkte dat Vadim bewust vaag bleef over de fenomenen

die zich niet binnen de fysieke wereld afspeelden. Hij sprak erover

zonder ze concreet bij naam te noemen. Wat hij daarmee precies

bedoelde, kon Nathan wel raden maar hij ging ervan uit dat Vadim

wel zijn redenen had om het nu nog niet te vermelden.

─ Hoe kunnen we deze fenomenen dan wel beter leren begrijpen?

─ We hoeven hiervoor niet onze rationele logica te raadplegen.

Elke persoon op aarde is in staat om te ervaren en dus ook om te

begrijpen!

─ Kunnen sommige dingen alleen worden begrepen door ze aan te

voelen?

Vadim zei ja waarna er een korte stilte viel.

─ Moet de wetenschap niet voor een zekere stabiliteit van het

denken zorgen?

─ Niets is stabiel Nathan. Wat als stabiel wordt ervaren berust op

wat wij als verklaring aanvaarden om te kunnen omgaan met het

onverklaarbare.

Nathan maakte de link met wat zijn vader hem had toegelicht over

de zekerheid waar velen van ons naar zoeken.

─ Als dingen niet stabiel kunnen zijn, betekent dat dan dat ze

alleen stabiel lijken?

─ Inderdaad en wat stabiel lijkt, is een vorm van energie die ons

bewustzijn zo beïnvloedt dat het lijkt stil te staan, een beetje zoals

de aarde voor ons stil lijkt te staan.

Het was ondertussen al laat geworden. Nathan was er door dit

gesprek nog meer van overtuigd dat hij in Vadim een boeiende en

intelligente persoon had gevonden.

207

─ Uw kijk op de dingen en de wijze waarop u ze toelicht zijn voor

mij nieuw en uitermate interessant, zei Nathan.

─ Jouw kennis boeit me minstens evenveel. Ik ben ervan overtuigd

dat we van grote betekenis zullen zijn voor elkaar.

Nathan bezocht tijdens de dagen die volgden samen met Deborah

en Nigel veelvuldig de lessen van Vadim. Tijdens het lesgeven

straalde Vadim warmte, humor en optimisme uit. Hij had als

professor natuurlijk de leiding over zijn studenten maar die

hiërarchie stond een hechte band allerminst in de weg. Het thema

dat besproken werd, was de beschadiging en de verontreiniging

van de aarde. De professor wees op het gevaar van de moderne

technologieën en legde het accent op ons ecologisch gedrag. Hij

vergeleek het gedrag van de moderne mens met dat van een

groeiende kankercel die zich uitzaaide in zijn gastheer. Volgens

Vadim was de oplossing het bijbrengen van morele en ethische

normen om zo de wetenschappelijke en technologische

vooruitgang de juiste richting te geven.

Nathan had tijdens de lessen vooral belangstelling voor een grote

kwaliteit van Vadim. Hij bezat het vermogen om precies in te

schatten op welk niveau elk van zijn gesprekspartners of

toehoorders het leven ervaarde. Op die manier wist Vadim perfect

met welke woorden hij iets duidelijk moest maken. Nathan zag dit

als een uiterst waardevolle bekwaamheid.

Een paar dagen later zou Vadim een voordracht geven op een

conferentie van wetenschappers in de stad Houston in Texas.

Vadim vroeg Nathan hem te vergezellen. Ook Deborah zou

meegaan. Ze keek altijd met veel belangstelling uit naar zulke

bijeenkomsten. Deborah droeg voor de gelegenheid een klassiek

maatpak en zag er zeer volwassen uit met haar mooi opgemaakte

lange blonde haren. Samen met Nathan ontmoette ze geleerden van

uiteenlopende vakgebieden. Tijdens de gesprekken werd het

Nathan duidelijk dat Deborah al heel wat had opgestoken van

Vadim.

In zijn voordracht besprak Vadim deze keer de verschillende

energieën die ons beïnvloeden. Hij toonde aan hoe we door middel

van deze energieën andere mensen beïnvloeden. Enkele passages

bleven bij Nathan hangen. Zo vertelde Vadim dat alles wat wij als

mens kunnen ervaren uit een energieveld bestaat dat we kunnen

voelen en intuïtief kunnen waarnemen. Hij zei ook dat we onze

energie kunnen projecteren door onze aandacht in een bepaalde

richting te laten gaan. Vadim legde vervolgens uit dat er op dat

208

moment energie uit het energieveld stroomt in de richting vanwaar

onze aandacht heengaat. Hij zei dat we zo energiesystemen kunnen

beïnvloeden en het tempo verhogen waarmee de toevalligheden in

ons leven voorkomen. Nathan begreep dat wat Vadim vertelde,

overeenkwam met wat hij onlangs vernomen had over de werking

van de stuwende energie.

De lezing werd steeds boeiender. Want ook wat Vadim vertelde

over de mens en zijn essentie was voor Nathan uitermate

verhelderend. Vadim gaf aan dat het menselijke wezen in

werkelijkheid geen kern heeft die afgescheiden is van het geheel.

Met het geheel bedoelde hij het gehele universum. Vadim wees

erop dat er slechts een kern bestond. Hij bedoelde niet dat mensen

zonder kern zijn, alleen dat mensen geen afzonderlijke kern

hebben. Om dat te illustreren legde Vadim het proces uit dat

plaatsvindt vanaf de bevruchting. Hij zei dat een embryo op deze

wereld komt zonder eigen kern. In de baarmoeder heeft het negen

maanden lang gefunctioneerd met de kern van de moeder als zijn

kern en niet met een afgescheiden kern. Wanneer de zuigeling

geboren wordt, ontvangt hij pas een naam. Door voortdurende

herhaling gaat hij zich met die naam identificeren. Zo begint hij

zichzelf als een individu te zien met een eigen afgescheiden kern.

Vervolgens wil het kind weten wie hij werkelijk is, een vraag die

door zijn omgeving en de maatschappij steeds vaker zal worden

opgeroepen. Elk sociaal systeem geeft nu eenmaal iedereen een

functie die tevens onze plek in de hiërarchie bepaalt. Het gevaar

ontstaat dan dat we ons met die functie gaan identificeren. En dat

we ons door die functie laten sturen in plaats van door onze eigen

ware persoonlijkheid.

Dankzij deze lezing begreep Nathan nu nog beter het mechanisme

van conditionering. Hij herinnerde zich dat Pablo gesproken had

over het feit dat we ons hiervan konden bevrijden door de

gedachten uit ons diepste wezen te herkennen. Op die manier

konden we in staat zijn onze innerlijke wil te volgen. Door de

wijze waarop Vadim zijn stellingen uiteenzette, leerde Nathan hoe

hij ingewikkelde materie aan een sceptisch publiek helder kon

voorstellen. Al kwamen er na de lezing toch enkele

wetenschappers naar Vadim toe die het niet helemaal met hem

eens waren. Nathan en Deborah merkten op dat deze

wetenschappers er vooral op gebrand waren om hun eigen

theorieën te verkondigen.

209

─ Ik heb het gevoel, zei Nathan, dat sommigen alleen maar hun

eigen mening trachtten kenbaar te maken en weinig aandacht

hebben voor nieuwe visies.

─ Ik ben dit gewend, zei Deborah. Voor velen gaat het niet om

gelijk te hebben maar eerder om de schijn te wekken dat ze gelijk

hebben. Anderen veroordelen vaak wat ze niet begrijpen omdat ze

bang zijn van gedachten te moeten veranderen.

─ Hoe hopen ze ooit de werkelijkheid van het universum te kunnen

achterhalen? reageerde Nathan.

─ Zoals Vadim zegt, wetenschappers hebben vaak uitgesproken

ideeën waardoor ze alleen hypothetisch denken.

Tijdens de vlucht van Houston naar San Francisco hielden Vadim,

Nathan en Deborah een lang gesprek waardoor Vadim nog beter

besefte hoe diepzinnig Nathan wel was. Toen Vadim de vraag

stelde hoe Nathan zoveel kennis had vergaard, vatte Nathan enkele

van zijn belevenissen kort samen. Hij sprak ondermeer over de

trance ervaringen die hij in Marokko en in Mexico had beleefd.

Vadim en Deborah waren sterk onder de indruk. Nathan was

nieuwsgierig naar hun mening hieromtrent.

De lezing die Vadim net had gegeven bleek hiervoor een goede

aanleiding.

─ Trance stelt ons in staat om onze omgeving anders te ervaren en

ons te ontdoen van de illusie van onze afgescheiden kern, zei

Vadim. Hierdoor kunnen we onszelf ervaren zoals toen we nog in

de baarmoeder waren… en zelfs nog vroeger.

─ Hoe omschrijft de wetenschap deze toestand? vroeg Nathan.

─ De onderliggende patronen van deze toestand bevinden zich op

het niveau van energie. Je moet onze kern als een web van

energetische relaties zien die gemanipuleerd kunnen worden. Het

ontbinden van deze energetische relaties leidt tot een trance-

ervaring.

Nathan herinnerde zich de woorden van Rachid in de woestijn.

Ook hij had verteld dat alles uit energieën bestond en dat een

toestand van trance ons in staat kon stellen de energieën van het

heelal anders waar te nemen. Toen Nathan hierover verder nadacht,

zag hij ook de overeenkomst met wat zijn vader hem vertelde over

de werking van energieën. Maar ook met wat Songo en Catalina

hem hierover hadden verteld.

─ Hoe heeft u de verborgen werking van energieën leren inzien?

vroeg Nathan aan Vadim.

210

─ Door intuïtief te leren denken. Zo heb ik ingezien dat ons

zelfbeeld uit onze onderlinge relaties ontstaat en dat onze wereld

niet enkel aan fysische maar veeleer aan energetische wetten is

onderworpen.

Nathan was verbaasd over het feit dat een bekende geleerde tot

dezelfde conclusie was gekomen als alle andere personen die

belangrijk waren geweest en nog steeds zijn in zijn leven. Ook

Vadim begreep dat de ware kennis zich via onze intuïtie

openbaarde.

─ Hoe belangrijk is intuïtie voor u? vroeg hij verder.

─ Door de overvloed aan informatie die we dezer dagen over ons

heen krijgen, kan alleen onze intuïtie ons leiden en rust scheppen

in onze gedachten.

─ Mijn vader, onderbrak Deborah, zegt vaak dat door de hele

geschiedenis van de wetenschap heen elke grote ontdekking een

irrationeel element van creatieve intuïtie bevatte.

Eenmaal terug in San Francisco sprak Vadim over een

maandelijkse bijeenkomst die plaatsvond in een buitenverblijf in

Carmel, een kuststadje ten zuiden van San Francisco. Daar namen

hoogstaande geleerden aan deel, waaronder Vadim zelf. Hij stelde

Nathan voor om aan de volgende meeting deel te nemen. Later

hoorde Nathan van Deborah dat Vadim haar, na hun bezoek aan

het congres van Houston, had verteld dat hij nog nooit iemand had

ontmoet die zo bijzonder was als Nathan. Toen Deborah hem had

gevraagd wat hij precies bedoelde, had Vadim geantwoord dat

Nathan over een buitengewoon vermogen beschikte om anderen te

leiden. Nathan hoorde ook van Deborah dat Vadim heel karig was

met het uitdelen van complimenten. Hij mocht er dus van

overtuigd zijn dat haar vader dit echt meende.

211

Opstand

Nathan vloog nu samen met Nigel naar New York. Ze zouden er

twee weken verblijven en logeren bij Zack, de oudere broer van

Nigel. Zack woonde in Brooklyn, een ideale uitvalbasis om de stad

te verkennen. In het vliegtuig naar New York bracht Nigel Nathan

ervan op de hoogte dat Zack een bijzonder meelevende man was

maar dat hij vreemd gedrag vertoonde. Nigel vertelde wat zijn

broer jaren geleden was overkomen:

─ Zack was vroeger een uitmuntende student geweest en zijn

resultaten hadden hem een baan opgeleverd bij een gerenommeerd

advocatenbureau in New York. Hij werkte daar verschillende

jaren, trouwde en verdiende een vermogen bij elkaar. Op een dag

kreeg Zack een zwaar auto-ongeluk. Gelukkig overleefde hij het

maar hij lag wel weken in coma. Men vreesde toen lang voor zijn

leven. Toen hij wakker werd, was hij helemaal niet meer dezelfde.

In de weken die daarop volgden, raakte hij verslaafd aan alcohol en

verloor daardoor eerst zijn werk, daarna zijn vrienden en

uiteindelijk zou zelfs zijn vrouw hem verlaten. Zack is toen

opgenomen in een gespecialiseerd ziekenhuis in Los Angeles. Daar

slaagde hij erin om volledig clean te worden maar tijdens zijn

verblijf heeft er zich iets heel eigenaardigs voorgedaan. Zack had

in het ziekenhuis alle boeken over Gandhi gelezen die hij kon

bemachtigen en raakte er van overtuigd dat hij voorbestemd was

om Gandhi's missie verder te zetten. Nathan luisterde zeer

aandachtig. Sindsdien droeg Zack uitsluitend witte kledij en

scheerde hij zijn hoofd kaal. Elk jaar, op de dag waarop Gandhi

overleden is, draagt hij rode kledij als symbool voor Gandhi's

bloed. In zijn woning staan dan alle klokken stil op 17.00, het uur

waarop Gandhi vermoord werd tijdens een gebedsbijeenkomst.

Zack is ervan overtuigd dat hij Gandhi's werk moet voortzetten.

Sindsdien tracht hij de armen aan te zetten tot een grote,

geweldloze opstand tegen het onrecht. Volgens hem zal zo het

geweten van de wereld worden aangewakkerd en de mensheid

worden bevrijd uit zijn lijden.

─ Hoe ziet je broer zijn rol daarin? vroeg Nathan aan Nigel.

─ De ervaring die hij als advocaat heeft opgedaan, antwoordde

Nigel, wendt hij nu aan om op te komen voor de minder bedeelden

212

in onze maatschappij. Hij is dan ook niets verloren van zijn

welbespraaktheid. Zo brengt hij bijvoorbeeld bezoeken aan

bedrijfsleiders en verzoekt hen werklozen aan te werven. Of

organiseert hij kleine betogingen tegen onrecht in de straten van

New York.

─ Maak je je zorgen om je broer? wilde Nathan weten.

─ Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Ik weet dat Zack

bijna al zijn geld heeft opgemaakt of weggeschonken. Het enige

dat hij nog bezit is zijn woning in Brooklyn en zijn maandelijkse

verzekeringspremie.

Nathan had aandachtig geluisterd en was geraakt door wat Nigel

hem had verteld.

─ Misschien kan jij hem helpen Nathan? voegde Nigel eraan toe.

Nathan keek op van de opmerking van Nigel maar net toen hij

daarop wilde reageren, meldde de boordcommandant dat ze in

New York waren aangekomen. Bij aankomst werden ze

verwelkomd door Zack. De fysieke gelijkenis tussen Nigel's broer

en Gandhi was inderdaad opmerkelijk. Zack was mager,

kaalgeschoren en droeg een brilletje. Hij droeg een witte jas met

daaronder een broek van dezelfde kleur. Zack maakte een vrolijke

indruk door al meteen enkele grapjes te maken. Toen hij hoorde

dat Nathan op doortocht was van een wereldreis, toonde hij grote

belangstelling. Hij stelde voor om Nathan de stad te laten zien op

een manier waardoor hij het echte New York zou leren kennen.

Nathan aanvaardde de uitnodiging.

In de namiddag was het al zover. Zack ging zijn oude busje halen

en parkeerde het voor de deur. Nathan en Nigel stapten in. Tot nu

toe had Zack zich heel gewoon gedragen. Nathan vond hem zelfs

heel verstandig overkomen. Het was Nathan wel opgevallen dat

Zack regelmatig uitpakte met uitspraken van Gandhi. Zack reed

eerst naar de grote boulevards, waar hij de hoogste wolkenkrabbers

liet zien te midden van de hippe winkels. Daar stapten ze uit en

liepen een trendy restaurant binnen om iets te eten. Toen Zack zijn

maaltijd bestelde, hield hij hardop een klein betoog waarin hij

aangaf waarom iedereen beter vegetariër kon zijn. Zijn betoog was

helemaal niet choquerend voor de aanwezigen omdat hij zijn

stellingen met de nodige humor naar voor bracht. Nigel voelde zich

wel ongemakkelijk, terwijl Nathan eerder geamuseerd keek en

steeds meer geïntrigeerd geraakte door Zack als persoon. Zack zag

er vreemd uit in zijn witte kledij en hij uitte ook onverwachte

213

reacties. Maar zijn uiterlijk en zijn gedrag stonden in schril contrast

met zijn welbespraaktheid.

Na de maaltijd reed Zack door de districten Bronx en Queens.

Zack reed niet toevallig door de meest verloederde wijken. Nathan

en Nigel begrepen dat Zack hiermee de grote tegenstelling tussen

de armere en de rijkere wijken wilde tonen.

─ Is het niet merkwaardig Nathan, zei Zack, om zoveel ellende te

zien in een stad waar het belangrijkste centrum van de

Amerikaanse zakenwereld zich bevindt en de grootste

aandelenbeurs ter wereld is gevestigd?

─ Het contrast is inderdaad groot, antwoordde Nathan.

─ En dan volgt steeds dezelfde vraag: wat doen we eraan? zei

Zack.

Nigel reageerde meteen na deze uitspraak.

─ We zijn niet bij machte om daar veel aan te veranderen, Zack.

─ Zolang je dit blijft denken, zal je inderdaad niet veel kunnen

veranderen, liet Zack weten.

─ Voor welke veranderingen zorg jij dan? verdedigde Nigel zich.

─ Er beweegt wat, liet Zack weten. Meer en meer mensen willen

verandering. Nu zaterdag hebben we een betoging. Willen jullie

niet meekomen?

─ Wat is de reden van die betoging? vroeg Nathan.

─ We komen op voor de rechten van allen die hier illegaal

verblijven en tewerkgesteld worden. We eisen dat ze dezelfde

rechten krijgen. Nu moeten ze vaak veel langer werken voor een

lager loon en ze hebben geen enkele arbeidszekerheid.

─ Door wie wordt de betoging georganiseerd? vroeg Nathan.

─ Door verschillende vakbonden en andere groeperingen, liet Zack

weten.

─ Zack bedoelt het goed, zei Nigel, maar hij begrijpt niet dat hij

alleen maar gevraagd wordt omdat hij bij elke betoging een grote

groep mensen op de been brengt.

─ Wat jij niet begrijpt Nigel is waar het mij vooral om gaat,

reageerde Zack.

─ Wat is dat dan? vroeg Nathan.

─ Ik wil zoveel mogelijk mensen betrekken bij de

onrechtvaardigheid die zich in onze maatschappij afspeelt.

─ Wie zijn de mensen die je vergezellen tijdens deze acties? vroeg

Nathan.

─ Vrienden die ik heb gekoesterd toen niemand zich over hen

ontfermde, zei Zack.

214

─ Het zijn aan lagerwal geraakte marginalen die hem volgen om

wat ze dankzij hem kunnen krijgen, zei Nigel.

─ Nee Nigel, liet Zack weten, ook hier zie je meer het slechte dan

het goede. Ze volgen mij om wat ik vertegenwoordig. Ze weten dat

ik hen naar het einddoel kan leiden.

─ Over welk einddoel heb je het dan? vroeg Nathan.

─ Zack streeft naar geluk voor allen, zei Nigel.

─ Op zich is dat een mooi doel, zei Nathan, hoe wil je dat bereiken

Zack?

─ Door vreedzaam aan iedereen de vier grote principes te leren:

Geen mislukking vrezen, geen enkele vorm van leven kwetsen,

strijden voor het herstel van rechtvaardigheid en als laatste ons

geluk niet laten bepalen door materiële rijkdom.

Nathan herkende alweer Gandhi's leer in Zack's woorden. Er werd

verder niet veel meer besproken terwijl ze huiswaarts keerden.

Voor het slapen gaan dacht Nathan aan alles wat hij vandaag had

beleefd. Wat hem opviel in New York was de grote etnische

verscheidenheid en de jachtige levendigheid. Ondanks de drukte

vertoefde Nathan graag in deze dynamische metropool. Deze

kosmopolitische stad deed Nathan denken aan Simons woorden

tijdens hun verblijf in Duitsland. Steden die door grote rivieren

worden gescheiden, kennen vaak ook grote verschillen in

mentaliteit. Net zoals San Francisco was ook New York een stad

waar rivieren doorheen stromen. Nathan kon Zack nog niet

helemaal goed beoordelen maar had wel het gevoel dat hij van

betekenis kon zijn. Hij voelde aan dat de volgende dagen hem

meer duidelijkheid zouden brengen.

De volgende ochtend werden Nigel en Nathan al vroeg wakker

gemaakt door Zack. Hij had niets van zijn vrolijkheid verloren, al

viel het ontbijt dat hij had klaargezet niet meteen in Nigel's smaak.

Op tafel stonden er granenpap, bananenmuesli en roggevlokken.

Vandaag stond een wandeling door het centrum van Manhattan op

het programma. Ze bezochten het gebouw van de Verenigde

Naties, meerdere kunstgalerijen en woonden zelfs een repetitie van

een gospeloptreden in een kerk bij. In een van de kunstgalerijen

maakte Nathan van de gelegenheid gebruik om over Sophie's werk

te praten met de galerijhouder. Aangezien die enthousiast

reageerde, beloofde Nathan hem een catalogus van haar werken op

te sturen. Nathan begon steeds meer voeling te krijgen met New

York. Hij vond het een stad vol uitersten waar dromers zich goed

thuis voelden. Hier leefde de gedachte dat de grootste dromen

215

konden worden waargemaakt als men er maar genoeg in bleef

geloven. Dat zorgde voor een grote dynamiek en bij velen ook

voor een positieve levensinstelling, die Nathan ook al in San

Francisco had ervaren. Deze steden waren natuurlijk niet alleen

maar pracht en praal. Zoals elke vooruitstrevende stad, was het ook

een plaats van desillusie voor al degenen die onderweg de moed

waren verloren of onrealistische verwachtingen koesterden. Nathan

merkte dat vooral aan de talrijke daklozen die hij op straat aantrof.

Toen hij daar een opmerking over maakte, vroeg Zack aan Nathan

welke oorzaken hij daar zelf aan gaf.

─ Wat is jouw verklaring, vroeg hij, voor het feit dat er in een

miljoenenstad waar iedereen dezelfde taal spreekt toch zoveel

mensen zijn die aan hun lot worden overgelaten?

Nathan merkte dat Zack en ook Nigel hem steeds meer vragen

stelden en benieuwd waren naar wat hij hierover te zeggen had. Hij

dacht na en besloot om daar dieper op in te gaan.

─ De grote schuldige is volgens mij de competitieve geest die over

de wereld heerst. Veel mensen leven vooral om te laten zien dat ze

de beste, de sterkste, de mooiste, de slimste of de machtigste zijn.

Daaruit groeien onverschilligheid, egoïsme en afgunst.

─ De competitie is inderdaad de oorzaak van veel ellende en dat is

wat we zien in deze maatschappij, zei Zack. We leven in een

maatschappij waarin men graag geassocieerd wordt met

presterende personen. Wie niet goed presteert, wordt als zwak

beschouwd. Vandaar ook de grote zichtbare eenzaamheid.

Nigel leek hiermee akkoord.

─ Die prestatiedrang leeft zelfs binnen gezinnen. Toch wel gek hoe

mensen zichzelf dat aandoen, niet? vroeg Nigel aan Nathan.

Nathan hoorde aan de toon van Nigel dat hij sprak over iets dat hij

zelf had ervaren. Zou hij daaronder hebben geleden? Zou zijn broer

ook last hebben gehad van een te grote druk? Nathan wilde meer te

weten komen en ging verder over dit onderwerp.

─ Er worden steeds hogere prestaties verwacht. Mensen zetten die

druk niet alleen op zichzelf maar zeker ook op degenen die ze

liefhebben. Ouders bijvoorbeeld menen het goed en denken hun

kinderen hierdoor optimaal voor te bereiden op het leven dat hen

wacht...

Zack onderbrak Nathan.

─ Ze weten niet dat hun kinderen vooral liefde moeten krijgen…

maar tja, wie niet van zichzelf houdt kan onmogelijk van iemand

anders houden.

216

Nathan kreeg bevestiging van wat hij dacht. Nigel richtte zich tot

Nathan.

─ Waarschijnlijk had je al begrepen dat we wat dat betreft geen

goede ervaringen hebben gehad, zei Nigel.

─ Uit alle ervaringen kunnen we de werkelijke waarde van dingen

ontdekken, zei Nathan. Ons gedrag wordt niet bepaald door onze

ervaringen maar door onze verwachtingen!

Hoe meer tijd Nigel en Zack met Nathan doorbrachten, hoe meer

ze versteld raakten van zijn inzicht. Hun conversaties leken steeds

meer op gesprekken tussen meester en leerling. Ze verlieten nu de

drukte van het centrum en liepen Central Park in langs de vele

paardenkoetsen die hier hun rondjes reden.

Zack wilde met Nathan naar de Strawberry Fields om de plek te

tonen die opgedragen is aan een bekende zanger die vermoord

werd. Eenmaal op de plek aangekomen, toonde hij aan Nathan het

mozaïek met in het midden de tekst "Imagine", ter herinnering aan

een van zijn bekende liedjes.

─ Ook hij had de moed om zijn angst te overwinnen, liet Zack

weten. Zou iedereen niet zo inspirerend moeten zijn Nathan?

─ Gaf Gandhi zelf niet de goede raad niet naar anderen te kijken,

maar alleen naar wat wijzelf bij te dragen hebben aan deze wereld?

reageerde Nathan.

Zack keek Nathan aan en knikte. Op weg naar huis besefte Nathan

meer en meer hoe sterk hij zijn mening had leren overbrengen. Het

verliep steeds vlotter. Hij moest terugdenken aan de laatste

woorden van Catalina toen ze zei dat er nu een periode was

aangebroken waarin hij zijn rol als gids zou gaan oppakken. Via

Deborah had ook Vadim dezelfde boodschap overgebracht. Zoals

steeds voor het slapen gaan, trachtte Nathan zich alle

gebeurtenissen van de dag te herinneren. Voor de zoveelste keer in

zijn leven vroeg hij zich af waar al zijn ervaringen hem heen

zouden leiden. Deze vraag werd gevolgd door een sterk gevoel van

moed en vertrouwen, een gevoel dat hem duidelijk werd gemaakt

door de stem van zijn innerlijke gids. Een stem die hem steeds

adviseerde en die door de jaren heen steeds duidelijker werd. Maar

vandaag klonk die stem nog helderder. Nathan kon de boodschap

ongewoon duidelijk verstaan alsof een andere persoon hem

aansprak zonder woorden. De mededeling die hij hoorde, klonk als

volgt: "Als je steeds de aangewezen weg blijft volgen, zal de tijd

ervoor zorgen dat al je vragen uiteindelijk met hun antwoorden

zullen samenvloeien!" Daarna volgde er een stilte. Deze woorden

217

overtuigden Nathan nog meer dan ooit tevoren dat alles wat zich in

zijn leven afspeelde een hoger doel had.

Het was vandaag vrijdag, de dag voor de betoging. Nathan en

Nigel wisten dat ze Zack in Central Park zouden aantreffen. Daar

plande hij steeds zijn acties samen met zijn vrienden. Toen Nathan

en Nigel aankwamen, zagen ze een groep mensen op het gras

zitten. Het tafereel had iets fabelachtigs. Zack zat vooraan en hield

een uiteenzetting. De zon scheen op zijn witte kleren. Voor hem

zaten een dertigtal aandachtig luisterende mensen die

aangemoedigd werden om kennissen ook te betrekken in de

opstand. Nathan en Nigel begroetten Zack en namen plaats op het

gras achteraan.

Ze merkten meteen op dat er onder de aanwezigen ook welgestelde

mensen waren. Sommigen waren in maatpak gekleed,

waarschijnlijk hadden ze hun middagpauze. Nigel fluisterde tegen

Nathan dat hij zich toch enigszins vergist had in wat Zack's

volgelingen betrof. Er werden nu verschillende vragen gesteld

vanuit de groep waarop Zack nog eens demonstreerde hoe goed hij

wel kon spreken. De vragen hadden betrekking op de ongelijkheid

in de maatschappij en hoe men daar tegenin kon gaan. Er werden

eerst interessante ideeën voorgesteld, maar na een poosje verslapte

de aandacht omdat iedereen tegelijk zijn mening wilde geven. Het

ging dan vooral over wat de juiste aanpak was voor morgen, het

zoeken naar de gepaste woorden, het afspreken van het exacte

tijdstip en andere onbenulligheden. Iedereen sprak door elkaar en

steeds luider tot Zack ineens hardop om stilte vroeg. Dat had effect

want prompt zwegen de aanwezigen.

Zack wees nu naar Nigel en Nathan.

─ Ik wil jullie aan iemand voorstellen, zei Zack. De man met de

blonde haren heet Nigel en is mijn jongere broer.

Iedereen draaide zich om en keek in de richting die Zack aanwees.

Nigel keek zijn broer aan met een blik van onbegrip. Wat is de

bedoeling hiervan?

─ Nigel heeft iemand meegebracht, ging Zack verder. Zijn naam is

Nathan.

Nu waren alle blikken gericht op Nathan, die zelf ook benieuwd

was naar Zack's bedoelingen.

─ Nathan reist de wereld rond. Ik ken hem nog niet zo lang maar ik

kan nu al zeggen dat ik nooit eerder een persoon heb ontmoet die

zoveel wijsheid bezit als hij. Ook al is hij nog jong, voor mij

218

vertegenwoordigt hij het voorbeeld dat iedereen zou moeten

volgen.

Nathan schrok van de complimenten maar reageerde sereen. Hij

gaf Zack aan dat hij klaar was voor om het even wat er nu van hem

gevraagd zou worden.

─ Ik heb het hem nog niet gevraagd maar ik zou graag willen

weten wat volgens hem de juiste aanpak is om te strijden tegen de

ongelijkheid en de onrechtvaardigheid. Ik zou hem dan ook willen

vragen wat hij vindt van de manier waarop we ons ertegen

verzetten.

Nathan trachtte in korte tijd na te gaan wat er nu het best diende te

gebeuren. Hij hield rekening met alle omstandigheden en

overdacht zijn volgende acties. Hij zag een groep mensen voor

hem die nieuwsgierig op zijn antwoorden wachtte. Hij dacht aan de

mogelijke beweegreden van Zack om hem uit te nodigen om zijn

mening kenbaar te maken. Hij herinnerde zich ook Nigel's verzoek

om zijn broer te helpen. In een paar tellen stond Nathan op. Hij

wandelde naar voren en nam plaats naast Zack. Hij legde zijn hand

op Zack's schouder en gaf daarmee aan dat hij hem steunde en hem

als een vriend beschouwde. Vervolgens keek hij iedereen aan en

sprak met krachtige zinnen.

─ Ik ben blij met wat ik vandaag zie. Ik zie mensen die, door een

sterke wilskracht gedreven, hierheen gekomen zijn. Een wilskracht

om goed te doen. Wanneer ik mensen zie die het goede nastreven,

voel ik mij gelukkig.

Nathan hield een pauze. Hij verbaasde zich over zijn eigen

woorden en merkte welke indruk zijn woorden hadden op zijn

toehoorders. Zonder verder na te denken hernam hij zijn betoog:

─ Omdat ik zie dat velen onder jullie oprecht iets van betekenis

willen doen tegen het onrecht, wil ik iets belangrijks melden.

Het publiek was muisstil.

─ Onthoud, en dat is iets, beste vrienden, waar ik u graag op zou

willen wijzen, dat, wanneer het over het verbeteren van het leven

op aarde gaat, er iets veel krachtiger en doeltreffender is dan

wilskracht.

Iedereen was nu benieuwd naar de belangrijke stelling die Nathan

hen zou doorgeven.

─ En dat is inzicht! Inzicht hoort aan de basis te liggen van heel

ons doen en laten. Wanneer inzicht eenmaal verankerd is in de

bron van onze gedachten en gevoelens wordt onze wilskracht

aangestuurd door intenties die rijk zijn aan inzicht.

219

Nathan hield weer een pauze om de betekenis van zijn woorden

goed te laten doordringen. Een man in maatpak stelde hem een

vraag:

─ Hoe kunnen we nagaan wat er aan de bron ligt van onze

gedachten en gevoelens?

─ Door na te denken over onze werkelijke motivatie, antwoordde

Nathan. Dat doen we door onszelf de vraag te stellen: Welk

einddoel streef ik na?

Nathan hield alweer een pauze en hernam deze keer heftig:

─ Ik hoorde hoe jullie zich druk maakten over de juiste manier van

actie voeren. Maar is ieder van jullie wel doordrongen van de ware

reden waarom ze gevoerd moet worden?

Nathan pauzeerde even. Iedereen was nog steeds muisstil.

─ U hoeft niet hardop op deze vragen te antwoorden maar wel in

uzelf. Hoe ziet mijn ideale wereld eruit? Wat kan ik persoonlijk

doen om dat te verwezenlijken? Dat zijn de vragen die tot diep

inzicht leiden als we er maar genoeg aandacht aan besteden.

Nathan stond nu op en sloot zijn pleidooi af met krachtige

mededelingen onderbroken door lange pauzes. Zijn woorden

hadden een effect op de aanwezigen dat te vergelijken was met dat

van collectieve hypnose.

─ Op deze manier zullen degenen die werkelijk streven naar het

goede elkaar herkennen! Ze zullen een krachtige verbinding

voelen! Ze zullen in staat zijn gebruik te maken van hun volledig

intrinsiek potentieel! Hun daden zullen voorbeelden zijn voor

iedereen en hen aanzetten om de wereld langzaamaan om te

vormen tot een herbergzame en inspirerende ontmoetingsplaats

voor ons allen.

Nathan bedankte iedereen en wandelde meteen het park uit. Nigel

stond op en volgde hem. Hij liep naast hem en zag dat Nathan diep

in gedachten verzonken was. Hij durfde hem niet meteen aan te

spreken. Het leek of Nathan aangedaan was door wat zich net had

afgespeeld. Pas een hele poos later liet Nigel zich horen.

─ Deborah en Zack hadden het meteen gezien!

Nathan reageerde niet. Nigel gaf niet op.

─ Je bent echt uitzonderlijk!

Nathan keek even op van Nigel's woordkeuze maar zei nog steeds

niets. Maar dan dwong hij Nigel te stoppen door zijn arm vast te

pakken.

─ Ik begrijp zelf ook niet wat daar gebeurd is. Ik herinner me

alleen dat ik even aan het nadenken was maar wat er volgde… ging

220

vanzelf… het was alsof iets binnenin mij het woord nam en alles

formuleerde.

Ze wandelden verder. Nigel wilde nog iets weten.

─ Mag ik je slechts een vraag stellen? Weet je...

─ Geloof me Nigel, ook ik weet niet waar dit alles naar zal leiden!

Nigel zag dat Nathan genoeg aan zijn hoofd had en hij wist dat het

beter was om nu alles even te laten rusten. Nathan vroeg aan Nigel

om hem de rest van de dag alleen te laten. Nigel zou de stad ingaan

om inkopen te doen. Nathan ging naar Coney Island, een

zandstrand aan de zuidkant van Brooklyn. Zelden had Nathan

zulke grote behoefte gevoeld om de zee op te zoeken en zich af te

zonderen. Hij liep een strandwinkel binnen en vroeg aan de vrouw

achter de kassa om een tas. In de winkel trok hij zijn kleren uit,

hield alleen zijn korte broek aan en vroeg aan de vrouw of hij zijn

spullen hier mocht achterlaten. De vrouw nam de tas glimlachend

aan en legde ze weg. Nathan liep de winkel uit, wandelde het

strand op en dook meteen de zee in. Urenlang zocht hij de diepte

op. Hij wilde meer duidelijkheid over zijn hogere missie. Hij wist

dat zijn woorden en daden door de jaren heen steeds meer

geïnspireerd waren geweest door het natuurelement dat aan de bron

lag van zijn leven. Een natuurelement dat hem gestuurd had met

een hogere missie om iets duidelijk te maken aan de mensheid. Een

natuurelement waar hij zichzelf steeds meer in herkende.

Nathan kwam die avond laat thuis en ging meteen slapen. De

volgende dag was Zack al vroeg vertrokken. Nathan stond pas

tegen de middag op. Nigel maakte een middagmaal voor hen

beiden klaar. Nigel zag dat Nathan uitgerust was. Ook al had hij

ontzettend veel vragen, hij hield zich in. Hij wist dat er een

moment zou komen waarop Nathan zelf zou aangeven hierover te

willen spreken. In de namiddag gingen Nathan en Nigel naar de

betoging om het einde mee te maken. Ze waren allebei geen grote

voorstanders van zulke evenementen maar deden het voornamelijk

om Zack te plezieren. Zack wist dat en apprecieerde hun gebaar.

Toen de betoging voorbij was, liepen Nathan, Nigel en Zack door

de straten van New York. Zack bedankte Nathan voor zijn betoog

van gisteren en gaf aan hoe sterk hijzelf en ook alle aanwezigen

onder de indruk waren geweest. Het was nu heel warm en ze

besloten plaats te nemen op het terras van een bar. Zack en Nigel

wilden zo snel mogelijk allerlei vragen op Nathan afvuren.

Zack begon als eerste door hem te ondervragen over wat een betere

aanpak zou zijn om zich tegen armoede en onrecht te verzetten.

221

─ Ik heb gisteren en ook tijdens de betoging nagedacht over wat je

zei. Ik ben het met je eens dat iedereen zich eerst de vraag moet

stellen waar hij naartoe wil om in te zien wat zijn bijdrage kan zijn.

─ Ik ben blij dat ik van nut kon zijn, zei Nathan.

Zack zweeg even alsof hij al zijn moed verzamelde om het

volgende te melden:

─ Nathan, elke persoon die jou persoonlijk heeft ontmoet, weet dat

je in staat bent om ons veel meer richtlijnen te geven.

─ Wat tracht je mij te zeggen, Zack? vroeg Nathan.

─ Ik wil je vragen hoe ik mensen tot meer inzicht kan brengen. We

leven in een tijdperk waarin zowel armen als rijken hun tijd

hoofdzakelijk besteden aan werken. Of het nu gaat om te overleven

of om rijkdom te vergaren, hun aandacht richt zich bijna alleen

daarop.

─ En als ze niet werken, willen ze zich zoveel mogelijk vermaken.

Ze hebben weinig aandacht voor de maatschappelijke

problematiek, zei Nigel om aan te tonen dat hij de vraag van Zack

ondersteunde.

─ Kennen jullie ook de reden hiervoor? vroeg Nathan.

Nigel en Zack dachten na. Ze gaven verschillende antwoorden tot

Nigel het volgende antwoord gaf.

─ Ik zou zeggen omdat ze teveel met zichzelf bezig zijn.

─ Je hebt net het juist antwoord gegeven, zei Nathan. Mensen

moeten zichzelf eerst tevreden en gelukkig voelen om zich

vervolgens te willen inzetten voor een ander. Pas wanneer hun

eigen noden gelenigd zijn, kunnen ze meer oog krijgen voor de

noden van anderen.

─ Het zijn inderdaad vaak gelukkige personen die zich het hardst

inzetten voor de rechten van anderen, liet Zack weten.

─ Wanneer je eigen leven bevredigend genoeg is, ga je meer

betrokkenheid voelen met de mensen om je heen, zei Nathan, en

zal je vanzelf de behoefte voelen om je op een of andere manier te

engageren.

─ Hoe komt het dat gelukkige mensen meer in staat zijn zich in te

zetten voor anderen? vroeg Nigel.

─ Dat hangt samen met het feit dat we anderen pas kunnen bijstaan

als we hen en hun noden vanuit eigen perspectief begrijpen. Dat

kan zodra we geleerd hebben onszelf en onze noden te

doorgronden. Zonder zelfkennis is begrip van anderen onmogelijk.

─ Is dat het inzicht waar je gisteren over sprak?

222

─ Zowel wat ik gisteren zei als wat ik vandaag en ook morgen zal

vertellen, maakt deel uit van een en hetzelfde inzicht.

─ Als ik om mij heen kijk, zei Zack, naar wat de meeste mensen

bezighoudt, kan ik moeilijk begrijpen hoe ze ooit in staat zullen

zijn dit te weten. Heb jij er goede hoop op, Nathan?

─ Dingen kunnen snel veranderen, zei Nathan. Het inzicht van een

ogenblik kan meer waard zijn dan de ervaring van een heel leven.

223

Lot

Tijdens de tweede week van hun verblijf aan de oostkust trokken

Nathan en Nigel enkele dagen rond. Gedurende deze trip zou Nigel

nog meer gefascineerd raken door de diepzinnige kijk die Nathan

op het leven had. Ze brachten eerst een bezoek aan Boston, de

mooie historische stad met haar pittoreske huizen. Daarna trokken

ze naar Canada waar ze twee grote steden aandeden. Eerst

bezochten ze Toronto, de grootste stad van het land die vanwege

haar hoge gebouwen "de glazen stad" wordt genoemd. Vervolgens

reden ze naar het Franstalige Quebec waar ze een bezoek aan

Montreal brachten. Nathan en Nigel werden daar vooral bekoord

door het prachtige oude stadscentrum. In een van de cafés van de

"Vieux Quartier" wisselden Nathan en Nigel hun visie over het

leven van Zack uit.

Hierop volgde een boeiend gesprek over een thema dat Nigel sterk

bezighield. Hij wilde de mening van Nathan kennen, over de

vrijheid waarover we beschikken om zelf onze levensweg te

kiezen:

─ In welke mate hebben we ons lot in eigen handen?

Nathan besefte het belang van die vraag en de waarde die Nigel

aan zijn woorden zou geven:

─ Door een duidelijk begrip te hebben van het lot enerzijds en van

de vrije wil anderzijds. En daardoor een juist onderscheid te

kunnen maken tussen hetgeen waarover we zelf beslissen en

waarover we dat niet doen.

Nigel luisterde zeer aandachtig.

─ Wat je wilt weten is eigenlijk hoever de krachten reiken die ons

meeslepen en waar de rol begint die wijzelf spelen. Laten we eerst

over het lot beginnen.

Nathan dronk even van zijn koffie.

─ Wat wij als het lot ervaren, zei hij dan, is de uiting van een

universele orde.

─ Een universele orde? reageerde Nigel.

─ Er bestaan hiervoor wereldwijd diverse benamingen. Professor

Vadim noemt het bijvoorbeeld de perfecte eendracht.

Nigel maakte de associatie met beide benamingen en wist toen

precies wat Nathan bedoelde.

224

─ Volgens de professor bevindt deze perfecte eendracht zich in elk

levend wezen, zei Nigel.

─ Deze orde, ging Nathan verder, is het geheel van alle

scheppende beginselen dat het leven en de evolutie in het hele

universum regelt. In wezen zijn we allemaal een met deze perfecte

eendracht waarin we over een unieke plaats beschikken.

─ Waaraan kunnen we onze unieke plaats binnen de universele

orde herkennen?

─ Aan onze aangeboren mogelijkheden zoals onze aard, onze

genen, ons karakter en dergelijke. Dat zijn uitingen van ons lot.

─ Hoe zit het met onze vrije wil?

Nathan nam nog eens een slokje van zijn koffie terwijl Nigel met

steeds meer aandacht luisterde.

─ Binnen deze orde waarover ik spreek, creëren we elk ons eigen

leven. Door bepaalde mogelijkheden al dan niet te benutten en

bepaalde keuzes te maken, beïnvloeden we onze eigen levensloop

maar ook die van anderen.

─ Over welke werkelijke vrijheid beschikken we dan?

─ De essentie van onze vrije wil is de wijze waarop we met onze

unieke plaats binnen de universele orde omgaan. Om dit te

begrijpen, zal ik je toelichten hoe ons denken functioneert.

─ Dat klinkt interessant!

─ Op elk moment van de dag ligt er een oneindige reeks van

keuzes voor ons open. Zoals je weet, brengen die keuzes gevolgen

met zich mee. En dus is elk besluit in het heden bepalend voor

onze toekomst.

─ Maar wat zorgt ervoor dat we een bepaalde keuze maken en

geen andere?

─ Wanneer we bewust nadenken over een keuze trachten we steeds

een inschatting te maken van de bijbehorende gevolgen. Ieder van

ons doet dat op basis van zijn inzichten die hij heeft afgeleid uit

eerdere ervaringen.

─ In Central Park sprak je over het belang van het achterhalen van

de bron van onze ware gedachten en gevoelens.

─ Dat heb je goed onthouden. Om inzicht te krijgen in de werking

van ons denken moeten we ons bewust worden van het feit dat we

steeds zelf beslissen welke gevoelens we aan elke gedachte

koppelen.

Nigel dacht even na.

─ Is elke gedachte niet al verbonden met bepaalde gevoelens?

225

─ Dat lijkt zo maar onthoud dat ieder van ons over het vermogen

beschikt om zelf te kiezen welke gevoelens hij aan een gedachte

koppelt. Hoe bewuster we ons hiervan worden, hoe groter ons

inzicht, hoe geschikter onze keuzes en hoe gelukkiger we

uiteindelijk met onze daden zullen zijn.

Nigel vond dit zeer verhelderend en nam nu tijd om te doorgronden

wat er bij elke keuze plaatsvond. Nathan zweeg en keek naar de

mensen die voorbij liepen. Hij liet bewust de tijd zijn werk doen en

wachtte tot zijn boodschap goed was overgekomen.

─ Ik kan nu de oorsprong van ons denken helder ervaren, zei Nigel

een poos later, en ik weet beter wat door het lot is vastgelegd en

wat onze vrije wil inhoudt. Ik besef nu nog meer dat de vrijheid die

we in ons leven ervaren, afhangt van de mate waarin we de dingen

op de juiste manier leren aanvoelen.

─ Je zou kunnen zeggen dat we voorbestemd zijn om vrij te zijn,

reageerde Nathan.

Nathan en Nigel verlieten het café en wandelden terug naar hun

hotel. Onderweg had Nigel nog een vraag.

─ Je hebt me duidelijke en uiterst waardevolle informatie gegeven

over een thema waarover ik me mijn hele leven al vragen stelde.

Had je deze stellingen al eerder aangeleerd of zijn ze spontaan naar

jou toegekomen?

Nathan wist dat Nigel trachtte te weten wat er plaats had gevonden

toen in Central Park. Hij antwoordde glimlachend.

─ Laat ons zeggen dat ik steeds beter kan verwoorden wat ik altijd

al heb ontvangen!

Na hun bezoek aan Montreal reden Nathan en Nigel terug naar

New York. Bij hun thuiskomst vroeg Zack hen om hem de

volgende dag te vergezellen. Hij had een verrassing in petto. De

volgende dag gingen ze dan ook met Zack mee naar een groot

overdekt winkelcentrum. Het was zaterdag, de drukste dag van de

week. Nathan en Nigel waren heel benieuwd naar de verrassing.

Toen ze het winkelcentrum binnenwandelden, zei Zack met een

zekere trots:

─ Kijk nu maar zelf!

Nathan en Nigel keken rond maar zagen niet meteen iets

ongewoons.

─ Zien jullie het niet?

─ Wat moeten we dan zien? vroeg Nigel.

Toen Nathan naar boven keek, merkte hij iets op. Er hingen grote

foto's. Het waren afbeeldingen van verloederde wijken en beelden

226

van daklozen. Daaronder waren er grote citaten aangebracht. Nigel

keek nu ook naar boven en las de citaten: "Dit is ook New York!"

"New York vandaag!" "Hier leven wij!"

Nathan keek Zack aan:

─ Heb jij ervoor gezorgd dat deze foto's daar hangen?

─ Dit project is ontstaan nadat ik, samen met een paar vrienden,

nagedacht heb over jouw woorden, antwoordde Zack. We hebben

dit aan jou te danken, Nathan.

─ Hoe bedoel je? vroeg Nigel.

─ Nathan sprak over twee vragen die we ons moesten stellen. Hoe

ziet mijn ideale wereld eruit en wat kan ik persoonlijk doen om dat

te verwezenlijken. Het debat dat we daarover hebben gevoerd,

heeft ons geïnspireerd voor dit project. Bovendien zijn er toen nog

talloze andere projecten voorgesteld.

Nathan zei niets en keek ontroerd naar Zack die verder sprak.

─ Het zijn allemaal projecten die het onrecht aantonen maar we

willen steeds op een creatieve manier te werk gaan. We hopen dat

wanneer mensen zien in welke erbarmelijke omstandigheden vele

stadsgenoten leven, zij meer zullen beseffen hoe gelukkig ze

zichzelf mogen prijzen. Wie weet ondernemen ze zelf ook iets

tegen het onrecht.

─ Hoe heb je dat in een paar dagen kunnen verwezenlijken? vroeg

Nigel.

─ Dat was ongelofelijk, zei Zack. Verschillende fotografen, een

reclamebureau en een dienstenfirma hebben hier gratis aan

meegewerkt. Sterker nog, ze hebben me bijgestaan bij het

overtuigen van de verantwoordelijke van dit winkelcentrum om

mee te werken en…

Nathan stapte naar Zack toe en omarmde hem. Toen ze elkaar

loslieten, hadden ze allebei tranen in de ogen.

─ Zoals je zei, zei Zack tegen Nathan, het inzicht van een ogenblik

kan meer waard zijn dan de ervaring van een heel leven.

─ Je bent zuiver Zack, reageerde Nathan, je bent puur en zuiver!

Na deze aangrijpende woorden, maakten ze een wandeling door

het winkelcentrum dat nu ook dienst deed als expositieruimte voor

deze pakkende tentoonstelling. De volgende ochtend namen ze

afscheid van Zack op de luchthaven van New York. Zack had nog

een laatste vraag voor Nathan:

─ Wat bedoelde je precies toen je zei dat ik puur en zuiver ben?

Nathan nam zijn rugzak op en legde dan zijn hand op de schouder

van Zack.

227

─ Je bent wat je denkt, Zack, je bent authentiek!

Terug in San Francisco nam Nathan contact op met Deborah en

Vadim om hen te laten weten dat hij terug was. Vadim nodigde

Nathan meteen uit om in hun woning in North Beach te komen

eten. Tijdens het eten besprak Nathan zijn trip in New York.

Vadim, Deborah en haar moeder luisterden zeer aandachtig. Na het

eten stelde Vadim Nathan voor om bij hen te blijven logeren. Hij

wilde graag de komende weken meer tijd met hem doorbrengen.

Een wens die ook door Nathan werd gedeeld. Nathan aanvaardde

dus de uitnodiging met veel plezier. Vadim moest nu weg maar hij

zou de volgende avond vrij houden om met Nathan te praten.

Nathan en Deborah namen plaats op het balkon. Het was een

zwoele avond en er hing een aangename sfeer in San Francisco. De

moeder van Deborah bracht een nieuwe fles streekwijn naar het

balkon.

Deborah zou die avond heel openhartig zijn tegenover Nathan.

Misschien had de wijn er iets mee te maken.

─ Toen we jonger waren, zei Deborah, hebben Zack en ik een

jarenlange relatie gehad. Ik had Nigel gevraagd om je daar nog niet

van op de hoogte te brengen. Ik wilde je relatie met Zack door

niets laten beïnvloeden.

─ Ik begrijp het, zei Nathan, vertel verder.

─ Voor mij was het een uitgemaakte zaak dat Zack de man van

mijn leven zou worden maar toen hij naar New York vertrok, heeft

hij een einde gemaakt aan onze relatie.

─ Wat was de aanleiding?

─ Hij was volop met zijn carrière bezig en vond het beter dat we

uit elkaar gingen.

─ Heb je nooit zin gehad om hem terug te zien?

─ Hij had mij gevraagd om hem te vergeten. Ik heb dat geprobeerd

en niet veel later was hij al getrouwd.

Nathan kon merken dat Deborah het hier nog steeds moeilijk mee

had.

─ Toen ik hoorde dat hij in coma lag, wilde ik hem zien. Ik ben

toen met Nigel naar New York gevlogen en heb een nacht bij hem

doorgebracht. Pas weken later is hij ontwaakt.

─ Wat gebeurde er toen hij ontwaakte?

─ Toen Nigel het mij vertelde, voelde ik iets onbeschrijfelijks, een

intens gevoel van vreugde.

─ Ben je hem toen gaan bezoeken?

228

─ Toen hij het ziekenhuis had verlaten, is hij verslaafd geraakt aan

alcohol. Hij was zichzelf niet meer en het was Nigel die mij

afraadde om naar New York te vliegen. Hij vertelde mij dat hij met

iedereen ruzie maakte, vooral met zijn echtgenote.

─ Heb je er spijt van dat je er niet geweest bent?

Deborah dacht eerst even na.

─ Ik wist zelf ook wel dat het geen goed idee was om hem op dat

moment te ontmoeten. Ik ben hem later, toen hij in de

ontwenningskliniek in Los Angeles verbleef, wel gaan bezoeken.

Maar dat weet niemand.

─ Waarom niet?

─ Ik weet niet eens of Zack het zich herinnert. Het was een

vreemde dag. Ik denk niet dat hij mij heeft herkend.

─ Het moet een moeilijk moment geweest zijn voor jou.

─ Hij was zo veranderd. Hij zag er anders uit met zijn

kaalgeschoren hoofd. Zijn woorden waren zo onsamenhangend. Ik

kon niet tot hem doordringen. Ik denk dat ik me nog nooit zo

verdrietig heb gevoeld als toen die dag.

Nathan keek naar de mooie zonsondergang. Hij dacht na over

Deborah‟s woorden en trachtte alle informatie samen te brengen.

─ Waar denk je aan, Nathan?

Pas na een tijd gaf Nathan een antwoord.

─ Zack heeft een wedergeboorte meegemaakt!

─ Een wedergeboorte?

─ Door de levensstijl die hij toen hanteerde, had hij zich te veel

van zijn kern verwijderd. Na zijn ongeluk en zijn drankproblemen

heeft hij hogere hulp gekregen.

Deborah luisterde met volle aandacht.

─ Je kunt het vergelijken met een bijna-doodervaring, ging Nathan

verder.

Deborah knikte lichtjes en gaf aan dat ze zelf ook al die

vergelijking had gemaakt.

─ Als dit een troost mag zijn Deborah: Zack is vandaag gelukkiger

dan ooit tevoren.

─ Zelfs gelukkiger dan toen wij nog samen waren?

Nathan keek Deborah in de ogen.

─ Nu pas is Zack in staat om echt van jou te houden Deborah.

Bij het horen van deze woorden was het alsof alle pijnlijke

gevoelens die Deborah aan die periode had overgehouden

plotseling wegvloeiden. Nathan zag de tranen in haar ogen. Hij

229

zette zijn stoel naast die van haar en legde zijn arm om haar

schouders.

─ Je tranen vloeien omdat je een nieuwe betekenis kan geven aan

de gebeurtenissen van toen. Laat ze rustig de vrije loop. Ze vullen

je hart met nieuwe gevoelens.

Deborah voelde zich goed in Nathan's armen en bedacht hoe

gelukkig ze zich mocht prijzen dat hij haar pad had gekruist.

─ Bedankt voor wat je voor mij en voor Zack gedaan hebt.

─ Het is mijn manier om jou te bedanken, Deborah, voor je

uitnodiging. Naast jou ontmoette ik hier nog andere fantastische

mensen in dit bijzonder land.

230

Gedachte

De volgende avonden liet Deborah Nathan en haar vader rustig

samen praten. Af en toe kwam ze erbij zitten om mee te luisteren.

Beide heren hielden lange gesprekken over wat nu de belangrijkste

kennis was waaraan de moderne mens behoefte had. Vrij snel was

Nathan een grote hulp bij het voorbereiden van Vadim's

voordrachten. Ook al beschikte Vadim over een grote kennis van

deze thema's, toch was hij steeds meer onder de indruk van

Nathan's heldere ingevingen. Zozeer dat hij nog geen maand later

Nathan om een belangrijke gunst vroeg. Vadim was uitgenodigd

op een receptie in Atlanta maar was diezelfde avond ook gevraagd

om een voordracht te geven in Los Angeles. Hij vroeg of Nathan

hem wilde vervangen door de voordracht in zijn plaats te geven.

Het thema zou 'het denken' zijn, een materie die ze samen de

laatste dagen uitputtend hadden besproken. Nathan liet weten dat

hij de voordracht met plezier zou geven en bereidde zich voor op

zijn eerste grote test. Het publiek zou bestaan uit zowel bekende

als onbekende mensen uit de literaire wereld. De voordracht

maakte deel uit van een seminarie gewijd aan inspiratie. Deborah

liet alvast weten dat ze mee zou gaan. Nathan zou enkele dagen

later, tijdens een wandeling die ze maakten in het prachtige

Yosemite Park, ook aan Nigel vragen om mee naar Los Angeles te

gaan.

Ze hielden toen een gesprek waarin Nathan de nadruk legde op het

analyseren van de ware motivatie van onze daden.

─ Ik heb verschillende vrienden gesproken, zei Nigel, over wat je

mij vertelde over het lot en de vrije wil. Al mijn vrienden waren

onder de indruk.

─ Wat was je werkelijke motivatie tijdens het gesprek Nigel?

─ Hoe bedoel je?

─ Wat was jouw doel? Kennis geven of indruk maken?

Nigel was door Nathan's vraag een beetje in de war. Nathan

wachtte niet op een antwoord van Nigel. De boodschap was

duidelijk.

─ Tracht je te bevrijden van een streven naar goedkeuring en

macht, deze zijn allebei niet in staat om je gelukkig te maken.

231

Het was Nathan's opzet om Nigel hierover tot nadenken aan te

zetten. Hij zag dat hij in zijn opzet was geslaagd en stelde hem dan

ook meteen gerust.

─ Maak je niet druk. Het maakt deel uit van je evolutieproces. Het

is belangrijk dat je steeds leert nagaan welke gevoelens aan de bron

van je beweegredenen liggen.

─ Hebben beweegredenen ook gevoelens?

─ Beweegredenen zijn ook gedachten. Ze bestaan op zich. Zoals ik

eerder vertelde, beschikken we allen over het vermogen om

gedachten met gevoelens te koppelen.

─ Waar komen gedachten dan vandaan?

Nathan keek Nigel aan en wist op dat moment dat hij Nigel mee

moest vragen naar het seminarie van Los Angeles.

─ Vadim heeft me gevraagd om volgende week een voordracht te

geven in Los Angeles. Ik zal het hebben over de oorsprong van

gedachten. Wil je meekomen?

─ Heel graag!

─ Mooi, Deborah gaat ook mee. We zullen daar het hele weekend

verblijven.

─ De vader van Seth woont in San Diego en hij heeft al vaak

gevraagd om bij hem te logeren. Misschien kunnen we eerst bij

hem langsgaan. Seth zal zeker opgetogen zijn, ik zal hem erover

aanspreken.

Tijdens de dagen die hierop volgden, bereidde Nathan zich voor op

zijn voordracht. Vadim gaf hem waardevolle raadgevingen mee. In

korte tijd was Nathan gevormd tot een bekwaam spreker. Seth had

enthousiast gereageerd op de uitnodiging. Nathan, Deborah, Nigel

en Seth vertrokken samen met het vliegtuig naar San Diego waar

de vader van Seth hen opwachtte. Hij was een joviale man die

Deborah en Nigel al kenden. Hij heette Richard en richtte zich tot

Nathan:

─ Jij bent dus Nathan! Ik heb al veel over jou gehoord en wil je

graag bedanken omdat je het leven van mijn zoon hebt gered.

─ Bedankt voor uw gastvrijheid, antwoordde Nathan. Wat betreft

de gebeurtenis in Puerto Angel, het was een ervaring die ons

inzicht heeft verscherpt, van ons allemaal.

─ Ik moet zeggen dat Seth sindsdien veranderd is, voegde Richard

hieraan toe. Hij is rustiger en bedachtzamer geworden. Ik heb de

indruk dat het wel een intense ervaring moet geweest zijn?

─ Een grote verandering begint altijd eerst vanbinnen en voltrekt

zich dan naar buiten, antwoordde Nathan.

232

Richard begreep niet meteen wat Nathan bedoelde. Hij had al wel

het een en ander gehoord over hem en knikte alsof hij bevestiging

kreeg van wat hij al had vernomen. Richard woonde in een riante

villa met een grote tuin. In de tuin waren vijvers vol kleurrijke

vissen en een groot zwembad in de vorm van een reuzenschelp.

Seth en Nigel trokken meteen hun zwemkledij aan en sprongen het

zwembad in. Nathan en Deborah namen plaats naast Richard. Ze

zaten gezellig in de schaduw van grote bomen toen Anna, een

Spaanstalige dienster, hen kwam vragen wat ze wilden drinken.

Toen Nathan hoorde dat de dienster afkomstig was uit Mexico,

vertelde hij haar dat hij onlangs een groot deel van haar land had

doorkruist.

─ Ik kom uit Guadalajara maar ik ben er al vijf jaar niet meer

geweest. Haast mijn hele familie woont er nog.

Nathan kon aanvoelen dat de vrouw geëmotioneerd was door

hierover te spreken. Hij vermoedde dat ze niet zomaar naar haar

stad kon gaan en terugkeren.

─ Je mist hen zeker?

─ Ja, ik mis de mensen, zei Anna. Ik mis het land. Ik mis veel.

Nathan ging verder in het Spaans.

─ Wanneer je iets mist, moet je het met je hart leren zien. Je hart

brengt je over alle grenzen heen.

Anna glimlachte en antwoordde eveneens in het Spaans.

─ Bij ons zeggen ze dat wanneer we liefde voor iemand voelen, we

altijd meer zien dan onze ogen kunnen zien!

Anna liep nu vrolijk gestemd het huis in en maakte vers sap klaar.

Richard, die ook Spaans sprak, had het gesprek gevolgd.

─ Je bent zeer scherpzinnig, Nathan.

─ Wanneer je naar je hart luistert, hoor je wat zich afspeelt in het

hart van een ander, reageerde Nathan.

─ Hoe doe je dat? wilde Richard weten.

─ Door te praten over innerlijke gevoelens kunnen we innerlijke

gevoelens blootleggen.

Richard was steeds meer onder de indruk van Nathan.

─ Ik hoorde dat je een lezing gaat geven die normaal door Vadim

zou worden gegeven. En dat het publiek zal bestaan uit

gerenommeerde schrijvers en scenaristen.

─ Misschien kunt u zelf ook meekomen morgenavond? vroeg

Nathan.

─ Ik had normaal iets anders gepland maar dat zou ik kunnen

uitstellen.

233

─ Ik weet zeker dat u er geen spijt van zal krijgen, zei Deborah.

Na enkele momenten van stilte kwam Richard met een idee

aandraven voor Nathan.

─ Nathan, ik kan je helpen je brood te verdienen met het geven van

voordrachten.

─ Bedankt Richard, maar mij gaat het om iets anders.

De drankjes werden geserveerd in mooie kristallen glazen.

─ Wat is dan je motivatie? wilde Richard van Nathan weten.

─ Ik ben bezorgd om de mensheid, antwoordde Nathan.

Er viel nu een korte stilte. Iedereen dronk van zijn vruchtensap. Na

een poos sprak Richard opnieuw.

─ Om de mensheid te helpen zijn er middelen nodig, voor

middelen is er geld nodig.

Nathan had al lang gezien dat alles in de woning luxe uitstraalde.

Hij wist dat dit een gevoelig onderwerp kon zijn voor Richard en

sprak met de nodige voorzichtigheid.

─ Geld is er in overvloed in de wereld. Wat we missen is inzicht!

─ Over welk inzicht heb je het, Nathan?

─ Inzicht in wat de mensheid werkelijk nodig heeft!

Seth kwam even van zijn sap drinken en holde daarna weer naar

het zwembad.

─ Kijk je neer op geld, Nathan? vroeg Richard.

─ Ik tracht geld zo weinig mogelijk een rol te laten spelen in mijn

leven.

─ Is het volgens jou verkeerd om van rijkdom te genieten? vroeg

Richard.

─ Het is volgens mij nooit verkeerd om te genieten, zolang dat niet

ten koste van iemand anders gaat. Al heeft het leven mij geleerd

dat degenen die het meest van rijkdom genieten, degenen zijn die

er de minste behoefte aan hebben.

Er viel alweer een stilte. Later zou Nathan van Seth vernemen dat

deze woorden zijn vader aan het denken hadden gezet.

─ Nathan, vroeg Richard, ik wil je iets vragen. Toen ik je vertelde

dat Seth bedachtzamer was geworden, zei je dat grote

veranderingen altijd eerst vanbinnen beginnen en zich daarna naar

buiten voltrekken! Wat bedoelde je precies?

Deborah keek Nathan aan.

─ Zal ik hierop antwoorden?

─ Ga je gang, Deborah! zei Nathan.

─ Wat Nathan bedoelt, is dat elke grote verandering een resultaat is

van inzichten die we hebben opgedaan in ons evolutieproces.

234

Richard knikte en leek genoeg aan dit antwoord te hebben. De

volgende dag ontbeten ze samen op het terras.

─ Wat zijn jullie plannen voor vandaag? vroeg Richard.

─ Na het ontbijt wil ik onze gasten de mooiste plekken van San

Diego laten zien, zei Seth. En in de namiddag kunnen we

misschien naar het strand gaan.

Nathan, Deborah en Nigel gingen akkoord met het programma. Na

het ontbijt verkenden ze met hun vieren San Diego. Tijdens de

middag namen ze een lunch in een van de vele restaurants op de

dijk. Daarna gingen ze naar het strand. Nathan zocht daar een

geschikte plaats om naar goede gewoonte een siësta te houden. Hij

viel als eerste in slaap. Nigel volgde al snel zijn voorbeeld.

Deborah las een boek terwijl Seth oortjes had opgezet om naar

muziek te luisteren. Toen Nathan en Nigel wakker waren, namen

ze allen gelijk een duik in de zee. Toen ze uit het water stapten, liet

Nathan hen weten dat de anderen alvast naar huis konden gaan. Hij

zou hen iets later volgen. Eenmaal alleen dook Nathan de diepte in

om kracht op te doen voor zijn eerste grote opdracht als gids. In de

diepte ervaarde hij ten volle de stilte en putte er kracht uit om

steeds de juiste woorden te vinden en zijn boodschappen op de

meest gepaste manier over te brengen. De stem die zich enkele

dagen geleden, in zijn kamer in San Francisco helder had laten

horen, liet zich nu alweer duidelijk horen: "Het universum zal

steeds de krachten die je nodig hebt ter beschikking stellen."

Nathan voelde door deze woorden zijn zelfvertrouwen nog meer

groeien. Hij wist al een tijd dat zijn hele leven in het teken stond

van de boodschappen die hij zou verkondigen en dat het hele

universum hem daarbij zou helpen, maar vandaag leek het of

werkelijk elke cel van zijn lichaam ervan overtuigd was. Toen hij

uit het water kwam, voelde hij zich gewapend met een

onoverwinnelijk vertrouwen. Zo krachtig had Nathan het nooit

eerder gevoeld. Eenmaal in het huis van Richard nam Nathan een

douche. Daarna schoof hij bij de anderen aan tafel. Anna had een

heerlijk visgerecht bereid. Daarna maakte iedereen zich klaar om

naar Los Angeles te rijden. Iedereen kleedde zich mooi aan voor

deze gelegenheid. Nathan trok een mooi azuurblauw hemd op een

witte linnenbroek. Met zijn vijven namen ze plaats in de

glimmende zwarte terreinwagen van Richard. Na enkele uren

kwamen ze aan in Los Angeles. Toen ze het congresgebouw

binnenliepen, konden ze zien dat er veel meer mensen het

seminarie zouden volgen dan ze verwacht hadden. Zelfs Deborah,

235

die regelmatig Vadim vergezelde op zijn lezingen, vond dat er

verbazend veel volk was komen opdagen. Doordat er ook een groot

aantal bekenden aanwezig was, waren er ook veel journalisten

meegekomen die over het hele gebeuren verslag zouden

uitbrengen. Vanavond stonden er drie sprekers op het programma.

Elk van hen zou ongeveer een halfuur spreken met telkens een

pauze van een kwartier. De eerste spreker was een bekende

psycholoog uit Chicago met een grote staat van dienst. De tweede

was een filosoof uit Brazilië. En als derde zou Nathan als

vervanger van Vadim optreden. Tot zijn eigen verbazing voelde

Nathan zich vrij rustig. Het waren vooral Nigel en Seth die zich

druk maakten. Deborah voelde Nathan's sereniteit aan en werd er

eveneens rustig van. Ze namen allemaal plaats naast elkaar.

De eerste spreker legde in zijn lezing de werking uit van de

hersenen. Hij paste het niveau aan het publiek aan door gebruik te

maken van duidelijke en eenvoudige begrippen. Na de eerste pauze

kwam de tweede spreker opdagen. Toen hij op het podium

verscheen werd Richard ineens zeer enthousiast. Toen Seth hem

vroeg wat de aanleiding was, antwoordde zijn vader dat de spreker

een oude jeugdvriend van hem was die jaren geleden naar Brazilië

was verhuisd. Dat was een aangename verrassing. De filosoof was

een knappe forse veertiger met een donkere huidskleur. Hij heette

Melvin en gaf enkele zeer interessante verduidelijkingen over de

manier waarop ons nuchter verstand de werkelijkheid waarneemt.

Hij gaf aan dat we de werkelijkheid via onze zintuigen ervaren

zoals deze zich voordoet aan de oppervlakte van de dingen. Hij

voegde er meteen aan toe dat we ons ervan bewust moesten zijn

dat onze zintuigen evenzeer de werkelijkheid verbergen als dat ze

ze kenbaar maken. Vervolgens toonde Melvin hoe we de

werkelijkheid in drie dimensies konden onderverdelen. Twee

daarvan waren ons allemaal min of meer bekend. De derde moest,

volgens hem, door velen opnieuw ontdekt worden. Nathan zou zich

deze passage woord voor woord blijven herinneren.

Melvin schetste de eerste dimensie als onze waarneming van de

fysieke wereld. Hij noemde het de eerste werkelijkheid. Het leven

zoals het door elk van ons wordt ervaren afhankelijk van het

stadium waarin we ons bevinden in ons persoonlijk evolutieproces.

De tweede dimensie bevatte de gedachtewereld. In deze tweede

werkelijkheid konden we alle vormen van bewuste beïnvloeding

terugvinden, zonder uitzondering.

236

Aan de derde dimensie besteedde Melvin meer aandacht. Deze

werkelijkheid was, zei hij, de kennis van het bewustzijn. De kennis

die ons dichter bij onze essentie brengt. Melvin legde uit dat deze

kennis voorbij de fysieke wereld lag en dus niet te vinden was in

de eerste dimensie. Ze was ook niet te vinden in de tweede

dimensie want deze kennis lag dieper dan de gedachten. Melvin

benadrukte dat we de werkelijkheid van deze derde dimensie alleen

op eigen houtje in onszelf konden gewaarworden. Deze dimensie

was alleen te betreden via een weg die niet door onze omgeving

werd bepaald of aangegeven. Zelfs wijze raad uit onze omgeving

kon ons daar niet bij helpen. Wijze raad kon wel bijdragen tot een

grotere algemene kennis en zelfs tot een betere zelfkennis, maar

alleen de individuele oefening kon ons inzicht geven in ons

bewustzijn en ons in staat stellen inzicht te krijgen in onze

innerlijke behoeftes.

Bij het horen van deze laatste woorden keken Nathan en Richard

elkaar even aan, goed wetend dat ze het de dag daarvoor hadden

gehad over wat mensen werkelijk nodig hebben. Nathan wist al

vanaf de eerste woorden dat Melvin niet zomaar in zijn leven was

gekomen en dat hij een grotere bijdrage zou leveren. Het feit dat

Melvin een jeugdvriend van Richard was, bevestigde dat eens te

meer. Tijdens de pauze zocht Richard Melvin op. Hij zag hem aan

een tafeltje iets verderop. Hij dronk een glas terwijl verscheidene

mensen hem kwamen begroeten. Toen Melvin Richard zag,

herkende hij hem meteen. Beide heren waren zeer verheugd elkaar

opnieuw te zien. Tijdens het gesprek liet Richard weten wat de

oorzaak was van zijn aanwezigheid. Zo kwam Richard te weten dat

Melvin Vadim ooit in Seattle had ontmoet. Hij had een zeer goede

indruk overgehouden aan deze ontmoeting en ook de toenmalige

voordracht van Vadim had Melvin heel sterk gevonden. Melvin

voegde eraan toe dat wie door Vadim als zijn vervanger werd

gestuurd, zeker iets in zijn mars moest hebben. Melvin kon amper

geloven dat het vandaag de eerste lezing van Nathan zou zijn. Dat

maakte hem des te nieuwsgieriger. Richard keek rond om te zien of

hij Nathan aan hun tafeltje kon uitnodigen maar net op dat moment

werd het einde van de pauze aangekondigd.

Melvin ging zitten naast Richard op de plaats waar Nathan net had

gezeten. Nathan stond ondertussen op het podium en werd

aangekondigd. De dame die hem aankondigde, las een briefje voor

dat door Vadim was opgestuurd. Daarin verontschuldigde hij zich

voor zijn afwezigheid. Vadim had er ook aan toegevoegd dat het

237

publiek zich zeer vereerd mocht voelen omdat ze vanavond getuige

zouden zijn van de eerste openbare lezing van iemand die een nog

nooit vertoonde natuurlijke aanleg bezat voor het overbrengen van

boodschappen. Na deze woorden stond Nathan op.

Hij stapte naar de microfoon en begon meteen met een grappige

noot als reactie op Vadim's woorden.

─ Bedankt Vadim, alsof de druk nog niet groot genoeg was!

Nathan keek toen het publiek aan en was er zelf verbaasd over dat

hij helemaal geen druk voelde. Zelfs nu hij op het podium stond,

voelde hij zich even ontspannen als gewoonlijk. Al deze

luisterende oren gaven hem zelfs een goed gevoel. Hij was zich

ervan bewust dat alle krachten van het universum hem steunden.

Het kon niet anders dan dat hij hiertoe was voorbestemd. Hij begon

zijn voordracht door Vadim te bedanken voor de kans die hem

werd geboden en voor het lof dat Vadim over hem had geuit.

Nathan bracht daarna het publiek ervan op de hoogte dat zijn

voordracht zou gaan over de bron van onze beweegredenen. Hij

voegde eraan toe dat hij deze tekst samen met Vadim had

voorbereid. Voordat hij verder ging, vroeg Nathan aan een

cameraman of hij een kopie van de opname zou mogen ontvangen.

De cameraman verbaasde zich over de vraag maar liet meteen

weten dat hij het in orde zou brengen.

Na deze intro was de nieuwsgierigheid in de zaal uitermate groot.

Nathan was er alvast in geslaagd hun volledige aandacht op te

eisen.

─ Ik heb vernomen dat er zich vanavond in deze zaal schrijvers,

scenaristen, acteurs en nog meer creatieve mensen bevinden. Jullie

zijn dus perfect in staat te begrijpen dat creativiteit naar ons toe

komt in de vorm van gedachten. De vraag is waarom niet iedereen

creatief omgaat met zijn gedachten. Zeker als we weten dat ieder

mens ertoe neigt om iets unieks op aarde te verwezenlijken. Laat

het ons misschien eerst hebben over de natuur van gedachten en

daarna over wat ons aanzet om bepaalde gedachten in daden om te

zetten. Of om het met de woorden van de vorige spreker te zeggen:

"Om kennis van de derde dimensie naar de tweede en uiteindelijk

naar de eerste dimensie te halen."

Nathan knipoogde naar Melvin die op zijn beurt knikte en

glimlachte. Nathan gaf daarna een zeer gedetailleerde maar

overzichtelijke uiteenzetting van de werking van gedachten. Zo

vertelde hij onder andere hoe gedachten die tot ons komen een

vastomlijnd plan volgen dat deel uitmaakt van het universele

238

evolutieproces. Nathan zou het verschillende malen hebben over de

universele orde. Verder sprak Nathan over het belang om een

onderscheid te maken tussen gedachten die een constructieve

kracht bezitten en gedachten die een destructieve kracht bezitten.

Dit onderscheid leren maken, doet ons inzien hoe we, zowel bij

onszelf alsook bij anderen, energie kunnen opbouwen of afbreken.

Nathan haalde ook aan dat wanneer we in staat zijn om

constructieve gedachten te herkennen en er creatief mee leren

omgaan, we ook dingen die tot dan toe verborgen waren, zichtbaar

kunnen maken. Nathan eindigde door zijn publiek bewust te maken

van de bevoorrechte plaats die zij hadden om nieuwe gedachten

door heel de wereld te propageren. Hij benadrukte welke kansen

dit bood maar ook de verantwoordelijkheid die het met zich mee

bracht.

Toen Nathan uitgesproken was, bleef het enige tijd stil. Langzaam

drongen zijn woorden tot de aanwezigen door. Een applaus kwam

traag op gang maar werd zeer krachtig en hield lange tijd aan.

Iedereen was ervoor opgestaan. Ook Melvin en de eerste spreker

applaudisseerden vol bewondering mee. Na de lezing wilde een

groot deel van het publiek kennismaken met Nathan. Het duurde

dan ook even alvorens hij zich weer bij zijn vrienden kon voegen.

Toen dat uiteindelijk lukte, werd hij ook door hen geprezen voor

zijn optreden. Ze bevestigden hoe sterk het publiek door zijn

woorden geraakt was geweest. Vervolgens maakte Nathan kennis

met Melvin. Ze bedankten elkaar voor de nieuwe inzichten die ze

hadden opgedaan bij het horen van elkaars lezing. Nathan vertelde

over de reis die hij jaren geleden was begonnen en zei dat hij

momenteel bij Vadim, Deborah en haar moeder logeerde in San

Francisco. Melvin zei dat hij zelf ook gedurende enkele weken in

de Verenigde Staten zou verblijven alvorens terug te keren naar

Brazilië. Deborah luisterde mee en stelde aan Melvin voor om af te

spreken in San Francisco. Ze was ervan overtuigd dat ook Vadim

zich zou verheugen op zijn komst. Melvin bedankte hen en ging

graag op deze uitnodiging in maar moest eerst andere

verplichtingen nakomen. Richard die enkele andere kennissen had

ontmoet, kwam net terug en stelde voor om in de bar iets te gaan

drinken. Daar werden heel wat herinneringen opgehaald uit de

jeugd van Melvin en Richard. Ook Richard nodigde Melvin uit om

bij hem thuis langs te komen.

De volgende dag keerde Richard naar San Diego terug. Nathan

ging samen met zijn vrienden naar Laguna Beach. Deze plaats

239

beviel Nathan. Ze maakten een lange wandeling en bezochten er

ook een kunstgalerij. Seth liet weten dat Jennifer hier

tentoonstellingen had gehouden. Nathan moest nu aan Sophie

denken en aan het feit dat het misschien interessant zou zijn als zij

en Jennifer elkaar leerden kennen. Net als in New York polste

Nathan ook hier naar de interesse om Sophie haar werken tentoon

te stellen. De galerijhouder reageerde eveneens enthousiast. De

volgende dag keerde de groep terug naar San Francisco.

Tijdens de vlucht dacht Nathan na over alles wat zich de laatste

dagen had afgespeeld. Bij zijn aankomst feliciteerde Vadim Nathan

met zijn lezing en sprak met hem over de positieve reacties die hij

had gekregen. In de daarop volgende dagen zou Nathan zelfs

meerdere aanbiedingen krijgen om op verschillende plaatsen

lezingen te geven maar hij besloot telkens om daar voorlopig niet

op in te gaan. De maandelijkse bijeenkomst in Carmel waar Vadim

het over had gehad vond dit weekend plaats. Op vrijdagavond ging

Nathan er met Deborah en haar moeder heen. Vadim zou zich de

volgende dag bij hen vervoegen. Eenmaal in het huis aangekomen,

ging Deborah's moeder slapen. Nathan en Deborah maakten nog

een wandeling. De nacht was nu gevallen en ze bewonderden de

prachtige sterrenhemel. Op dat moment moest Nathan denken aan

wat hij ooit had gelezen, namelijk dat tijdens de nacht gedachten

nieuwe gastheren zochten onder de mensen. Deborah zei tegen

Nathan dat hij goed uitgerust moest zijn voor morgen want dat

deze meetings ontzettend lang konden duren. Nathan antwoordde

dat hij alvast aan het rusten was omdat deze plek goed aanvoelde.

De volgende dag kwamen er een tiental personen aan voor de

meeting. Nathan was veruit de jongste in dit gezelschap. De meeste

gasten waren professoren en wetenschappers en zij kwamen uit alle

hoeken van de Verenigde Staten. Op Nathan na kende iedereen

elkaar al. In de namiddag namen ze plaats in de grote leefruimte en

werd er koffie geschonken. Bij het begin van de meeting stelde

Vadim Nathan voor. Hij vertelde dat hij een grote reis maakte en

dat hij na Europa en Afrika nu Amerika verkende. Vervolgens zei

Vadim ook iets over het succes van Nathan's lezing in Los

Angeles. Op dat moment zei een van de aanwezigen dat hij zelf

ook vernomen had dat Nathan een behoorlijk grote indruk had

gemaakt in Los Angeles. En dat voor een eerste lezing. Een andere

man vroeg Nathan waarover het ging.

─ Aangezien het publiek bestond uit mensen uit de culturele

wereld, antwoordde Nathan, heb ik hen eerst willen laten stilstaan

240

bij wat ze werkelijk motiveert tijdens hun werk. Daarna heb ik hen

willen wijzen op de gevolgen die hun boodschappen teweeg

kunnen brengen.

Alle aanwezige gasten hadden nu al gezien dat Nathan over een

uiterst groot zelfvertrouwen beschikte om als jonge en onervaren

spreker zulke thema's aan te halen tegenover een kritisch publiek.

De meeting begon en verschillende onderwerpen werden

besproken. Nathan wilde zich niet opdringen en luisterde vooral

aandachtig.

Op een bepaald moment vroeg een dame aan Nathan wat het

belangrijkste was dat hij tot nu toe had geleerd tijdens zijn reis.

Nathan nam even tijd om zich over zijn antwoord te beraden:

─ Dat veel mensen steeds meer een materialistische benadering

van het leven volgen en daardoor weinig harmonie kennen tussen

hun ambities en hun daden.

Een man vroeg Nathan wat daar de oorzaak van was volgens hem.

─ De wereld evolueert zo dat er steeds meer nadruk gelegd wordt

op intellectuele en technologische ontwikkeling. Hierdoor raakt de

mensheid verzeilt in een competitieve omgeving en is er te weinig

aandacht voor de lichamelijke en emotionele aspecten van het

bestaan.

Nathan nam een korte pauze om even te drinken. Hij lette erop dat

zijn pauze juist zoveel tijd in beslag nam om de aandacht optimaal

te houden en vertelde dan verder.

─ De meeste mensen zijn niet op zoek naar aanwijzingen om hun

ware levensbestemming te vinden of naar concreet werk dat hen

meer innerlijke voldoening zou geven. Voor hen gaat het vaak

alleen om geld, status of prestatie. Zo worden ze net als machines

en dat zorgt ervoor dat deze mensen uiteindelijk niet echt geleefd

zullen hebben.

Een man zei toen dat het gedachtegoed dat Nathan duidelijk wilde

maken, om meer naar onze innerlijke gevoelens te luisteren,

wereldwijd moest worden opgelegd.

─ Wat denk jij hiervan Nathan? vroeg Vadim.

─ Men mag mensen geen gedachtegoed opdringen, daar houdt

niemand van.

Een dame zei daarna dat we het dan subtieler moesten aanleggen.

Hierop haalde Nathan een ander element aan waarmee we rekening

moesten houden:

241

─ Net zoals water een andere vorm aanneemt, afhankelijk van de

vaas waarin het wordt gegoten, zo vormt ook elk gedachtegoed

zich anders, afhankelijk van de toehoorder!

Daarmee toonde Nathan mooi de verscheidenheid van perceptie

aan. Dezelfde dame vroeg toen aan Nathan wat hij zelf voorstelde.

─ We mogen anderen geen gedachten opdringen. Wat we wel

kunnen doen, is mensen dwingen om na te denken!

Hierop liet iemand weten dat er nog eeuwen nodig zouden zijn

voordat alle mensen zich hiervan bewust zouden worden.

─ Als de manier waarop dit gedachtegoed verkondigd wordt

krachtig genoeg is, zal de tijd hierin geen rol opeisen!

Er viel een stilte. Niemand van de groep zei nog een woord. Alle

blikken bleven nu op Nathan gericht.

─ Wat ik wil zeggen, is dat wat ons van een ideale wereld

verwijdert, niet meer is dan een tel. Dat ene moment waarop we

allen tegelijkertijd dezelfde gedachte zullen overwegen en

beslissen om haar te bevrijden door onze daden!

Ook tijdens deze meeting liet Nathan niemand onberoerd. In de

dagen die daarop volgden, hielden Nathan en Vadim nog

verscheidene gesprekken over de toekomst van de wereld. Op een

morgen ontvingen Nathan en Vadim een brief die aan hen beide

was gericht. De brief was afkomstig uit Brazilië. Hij was hen

toegezonden door Melvin, de filosoof die samen met Nathan een

voordracht gegeven had in Los Angeles. Melvin liet weten dat hij,

door al zijn verplichtingen, geen tijd meer had gevonden om hen in

San Francisco te komen bezoeken. Hij verontschuldigde zich

hiervoor en nodigde hen uit om naar Brazilië te komen. Ze konden

logeren in een pousada van een vriend van hem. De pousada lag

aan de kust in Bahia de Salvador. Melvin zelf woonde in het

centrum van de stad. Nathan en Vadim bespraken het voorstel van

Melvin en besloten om er tijdens de vakantie naartoe te reizen.

Vadim zou er slechts een week verblijven en Nathan, die geen

verplichtingen had, zou er waarschijnlijk een langere tijd

verblijven. Tijdens het eerste weekend van de vakantie vertrokken

ze.

Ze werden door Deborah, Nigel en Seth naar de luchthaven

gebracht. Ieder betoonde Nathan om de beurt zijn dankbaarheid.

Seth nam als eerste het woord:

─ Mijn redding betekende het einde van een levenswijze en tevens

het begin van een nieuwe. Ik zal nooit vergeten dat deze

242

wedergeboorte dankzij jou plaats kon vinden. Je mag erop

vertrouwen dat ik mij steeds aan mijn belofte zal houden.

Nathan gaf hem een stevige knuffel. Daarna kwam Nigel afscheid

nemen.

─ Dankzij jou weet ik dat we over het vermogen beschikken om

elk moment weer het lot te veranderen en dat elk van ons grote

dingen teweeg kan brengen. Ik ben je hiervoor voor altijd

dankbaar.

Nadat Nigel Nathan had bedankt, gaven ze elkaar ook een stevige

knuffel.

De laatste woorden waren van Deborah. Zij trachtte haar tranen te

bedwingen maar slaagde er niet in.

─ Je hebt mij het mooiste geschenk gegeven dat een mens mag

ontvangen. Je hebt me het volste vertrouwen gegeven dat er

inderdaad een ontwerp ten grondslag ligt aan het universum.

Ze hielden elkaar innig vast. Deborah fluisterde nog deze laatste

woorden in Nathan's oor.

─ Ook al zien we elkaar nooit meer, ik weet zeker dat ik nog van je

zal horen!

Nathan keek diep in haar ogen. Het was alsof ze elkaars gedachten

konden verstaan. Hij glimlachte en gaf haar ook een stevige

knuffel.

Nathan had dan nog een laatste boodschap voor zijn vrienden.

─ Zorg goed voor elkaar en vergeet niet dat de zin van het leven is

er zin aan te geven!

243

- 8 -

Onbegrensd Vertrouwen

244

245

Overtuiging

Na verschillende tussenlandingen kwamen Nathan en Vadim

uiteindelijk aan in Salvador do Bahia. Melvin stond hen op te

wachten. De eerste woorden die Vadim en Melvin wisselden,

zetten meteen de toon voor boeiende gesprekken.

─ Welkom in het land van de toekomst, zei Melvin.

─ Is dat zo? vroeg Vadim.

─ Voor mij, net zoals voor veel anderen, is Brazilië het land van de

eeuwige hoop, antwoordde Melvin.

Zoals Nathan had verwacht, toonden Vadim en Melvin grote

interesse voor elkaar. Toen ze vanuit de luchthaven naar de

pousada reden, legde Melvin uit waarom hij zo verliefd was

geworden op dit land. Hij sprak poëtische woorden over de

bevolking en de buitengewone landschappen. Melvin vertelde dat

in Brazilië de ontmoeting had plaatsgevonden van Indiaanse,

Afrikaanse en Europese culturen.

─ Al deze culturen worden hier nog beleefd, zei hij.

Terwijl ze langs de kust naar het Noorden reden, kon Nathan al

meteen zien dat hij op een bijzondere plaats was aangekomen. Zijn

eerste indruk gaf hem een irreëel gevoel, alsof hij een schilderij

bewonderde. Het landschap bestond uit een tropisch woud met op

de achtergrond de Atlantische oceaan en een magnifieke blauwe

lucht. Ze kwamen aan in een plaatsje dat Sitio do Conde heette. Op

de stranden stonden houten strandtentjes die met palmbladeren

waren bedekt en afgezet met kokospalmen. Eenmaal in de pousada

aangekomen, maakten Nathan en Vadim kennis met de zeer

vriendelijke João, een goede vriend van Melvin en een echte

levensgenieter. Hij had de pousada zelf ontworpen en vertelde trots

tot in de kleinste details hoe het in zijn werk was gegaan. Zowel de

riante villa als de exotische tuin met zwembad waren schitterend

ontworpen. Nathan gaf aan dat je kon zien dat dit met passie was

uitgedacht. Nadat João een rondleiding had gegeven, bracht hij zijn

gasten naar hun kamers. Een kwartier later kwam iedereen weer

samen op het terras van het zwembad. Het was zeer warm

geworden maar in de schaduw van de grote bomen was het

aangenaam vertoeven. João liet koele kokosmelk brengen. Melvin

246

bedankte zijn gasten voor hun komst en richtte zich toen tot

Vadim:

─ Eindelijk zien we elkaar weer. Deze keer zullen we meer tijd ter

beschikking hebben om onze ideeën uit te wisselen.

─ Dat is aan jou te danken want jij hebt me uitgenodigd.

─ Ook aan jezelf want je bent er op ingegaan!

─ Jullie hebben veel gemeen, zei Nathan. Jullie trachten allebei

hetzelfde doel te verwezenlijken. Ik vind het enig dat jullie elkaar

ontmoeten.

Vadim reageerde als eerste en richtte zich tot Melvin:

─ Ik weet dat je bekend staat als iemand die een filosofie

presenteert die gericht is op geestelijke rust en innerlijk geluk.

─ De geest schijnt niet alleen voor zichzelf, reageerde Melvin. Het

is grotendeels door de weerkaatsing van zijn licht in andere geesten

dat hij zich beter bewust wordt van zichzelf.

─ Zo kun je mensen van hun illusies bevrijden, zei Vadim, en hun

de zuivere realiteit tonen die buiten de beperking van de gangbare

waarneming ligt.

─ Ook jij doet dat, zei Melvin. Dankzij jouw werk zijn de mensen

beter in staat te begrijpen dat de wereld geen willekeurige

samenloop van omstandigheden is maar een merkwaardig

geordend systeem.

Nathan volgde aandachtig het gesprek van de heren en zei:

─ Wat jullie zeker gemeen hebben, is dat jullie allebei in staat zijn

invloed te hebben op diepgewortelde overtuigingen van mensen.

─ En dus van de hele mensheid, voegde Vadim daaraan toe.

─ Inderdaad, beaamde Melvin, want de mensheid bestaat

uiteindelijk uit de som van alle overtuigingen. Zij vormen de bron

van waaruit alle gevoelens en alle handelingen opborrelen.

─ Nog iets dat jullie gemeen hebben, merkte Nathan op, is dat

jullie allebei gevoelig zijn voor de essentie van het leven en vooral

dat aspect te willen verduidelijken.

─ Daarvoor is communicatie met anderen een belangrijke

voorwaarde, zei Melvin.

─ Dat klopt, beaamde Vadim. Wanneer we in een gesloten

gedachtewereld vertoeven, valt onze productiviteit stil. Het is in de

confrontatie met anderen dat de dialoog mogelijk is.

─ Het is pas in een open gedachtewisseling dat kennis kan groeien

en dat waardering, begrip en verwondering kunnen ontstaan,

vervolgde Melvin.

247

─ Als mensen aandacht hebben voor elkaar, ontmoeten hun

geesten elkaar, zei Vadim. Hun gedachten lopen dan over in elkaar

en verspreiden zich, wat zin geeft aan hun bestaan.

─ Zie je ook verschillen tussen ons, Nathan? wilde Melvin weten.

─ In elk geval geen fundamentele. Misschien dat door de opgedane

ervaring Vadim meer oog heeft voor aantoonbare bewijzen en dat

Melvin ervan uitgaat dat het belangrijker is om zich zoveel

mogelijk van oordelen te onthouden.

─ Ons gemeenschappelijk streefdoel is dat we alle drie voor meer

geluk in de wereld ijveren, concludeerde Vadim.

Melvin stelde Nathan en Vadim voor dat ze de rest van de dag

zouden uitrusten. Ze hadden net een lange reis achter de rug. Hij

zou hen morgen in Salvador opwachten en hen de stad laten zien.

Na de middag gingen Nathan en Vadim de kust verkennen. Ze

huurden een auto en reden naar een fantastische plaats die Mangue

Seco heette. Toen ze aankwamen scheen de zon volop op het

uitgestrekte strand. Het water had een betoverend heldere kleur.

Vadim legde zich in de schaduw neer terwijl Nathan in het heldere

water dook. Toen de hitte minder hevig werd, bezochten ze het

dorpje. Daarna keerden ze terug naar hun pousada in Sitio do

Conde waar ze een lekkere maaltijd nuttigden. De volgende dag

reden ze naar de stad Salvador en werden ze, zoals afgesproken,

opgewacht bij Melvin thuis. Melvin woonde in Santo Antonio, een

authentieke buurt met charmante woningen. Melvin's woning keek

uit op de baai van de stad. Vanaf zijn dakterras zag Melvin zijn

gasten aankomen. Hij liet hen binnen en bood hen koel drinkwater

aan. Daarna begonnen ze aan hun bezoek door de stad. Ze

bezochten eerst het hart van de stad, de buurt van Pelourinho. Een

gezellige buurt met pleintjes en gekleurde huizen. Hier troffen ze

ook vele restaurants, terrassen en barretjes aan waar meeslepende

muziek klonk. Melvin vertelde dat de Afrikaanse cultuur hier zo

sterk geworteld was, dat Salvador het Afrikaanse geheugen van

Brazilië genoemd wordt. Overal zag je zwarte vrouwen in

prachtige witte jurken en met mooie hoofddeksels. De heren

werden door zowat iedereen die ze tegenkwamen vriendelijk

begroet. Melvin vertelde dat de inwoners van Salvador vrolijke

mensen waren die elke gelegenheid aangrepen om een feestje te

vieren. Na een flinke wandeling door de stad kwamen ze bij het

zoveelste pleintje. Hier dansten een paar atletische jongens en

meisjes Capoeira, een dansvechtsport waarbij het de kunst is om al

dansend hevige beenzwaaien en andere bewegingen te maken

248

zonder elkaar te raken. De heren namen plaats op een mooi

aangelegd terras van een restaurant. Melvin bestelde een typisch

streekgerecht, kip met garnalenpasta in palmolie met pepers en

tomatensaus. Ze bestelden ook drie koele Caipirinhas, de bekende

Braziliaanse cocktail. Daarna namen ze rustig de tijd om de

prachtige kunstjes van de Capoeiradansers te bewonderen. Alle

elementen leenden zich er nu toe om een leuk gesprek te houden.

Ook hier gaf Nathan de toon aan. Terwijl hij sprak, wees hij naar

de dansers.

─ Is passie een voorwaarde om gelukkig te zijn?

─ Geluk ervaar je vooral wanneer je je creativiteit en vreugde kan

uiten, antwoordde Melvin. Als je naar hen kijkt, zie je dat ze

dagenlang hun bewegingen met veel aandacht hebben

ingestudeerd. Nu kunnen ze door ze met ons te delen hun

creativiteit en hun vreugde uiten.

─ Daar ben ik het mee eens, zei Vadim. Volgens mij bestaat er niet

eenzelfde pad dat iedereen dient te volgen om het geluk te kennen.

Een gelukkig leven dwingen we pas af tijdens het zoeken naar het

pad dat voor onszelf het ware is.

─ Ja, het volgt uit het ontdekken van wie we echt zijn, ging Melvin

verder, uit het ontwikkelen van onze specifieke talenten en uit het

delen van die talenten met anderen.

─ Zoals jullie dat voorbeeldig illustreren, zei Nathan.

─ Ik denk inderdaad dat we allebei ons geluk hebben leren

ontwikkelen door onze kennis te delen, reageerde Melvin. We

weten dat hoe meer we onze kennis delen, hoe meer er ook aan zal

worden toegevoegd. Waarschijnlijk zoeken we ook daarom steeds

een nieuw publiek op.

─ Dat proces ervaar ik met mijn studenten, zei Vadim. Als ik les

geef, betekent dit dat hetgeen in mijn hoofd zit, overgebracht wordt

naar zoveel delen als het aantal toehoorders. Ieder met zijn

verschillend verleden en dus verschillende context.

─ Ik heb inderdaad gemerkt hoe elk van je studenten jouw

boodschappen ontving vanuit verschillende gezichtspunten, merkte

Nathan op. De informatie werd gefilterd door hun persoonlijke

overtuigingen en door hun eigen gevoelens.

─ Daardoor kunnen onze toehoorders dingen ontdekken die ons

misschien nog niet zijn opgevallen, benadrukte Melvin.

─ Dat is zo schitterend aan kennis, zei Vadim. Hoe meer we onze

kennis delen, hoe groter onze kennis wordt!

249

─ Er is amper iets dat een dergelijk genoegen schenkt dan een

medemens te vinden die ons, vanuit zijn innerlijke ervaring,

tegemoet wil komen, gaf de filosoof aan.

Nathan was opgetogen over het gesprek dat gevoerd werd en

maakte er gebruik van door diepgaande thema‟s te introduceren:

─ Jullie maken deel uit van de mensen die dagelijks met inzicht

naar goedheid streven. Is streven naar goedheid iets dat we mensen

kunnen aanleren?

─ Ik geloof van wel, antwoordde Vadim, al is goedheid veeleerder

iets dat wordt opgedaan dan aangeleerd. Het is nu eenmaal zo dat

we worden zoals de mensen om ons heen, dat is een menselijke

neiging die we overal tegenkomen.

─ We zijn inderdaad allemaal geneigd te dalen of te stijgen tot het

niveau van de mensen om ons heen, beaamde Melvin. We

onderrichten allemaal wat we door ons eigen gedrag tonen.

─ Dit bevestigt wat ik altijd al dacht, zei Nathan. Goedheid valt

dus ook te onderrichten en kan worden overgedragen.

─ Zeker, bevestigde de wetenschapper, al moet gezegd worden dat

om oprechte goedheid te verwerven, de toehoorder natuurlijk zelf

de nodige acties zal moeten ondernemen.

De volgende dagen werden nog talrijke gesprekken gehouden

tussen de drie heren. Steeds in prachtige kustplaatsen van de staat

Bahia, de ene nog mooier dan de andere. De eerste week in

Brazilië was voorbij gevlogen en Vadim moest al terug naar San

Francisco. Zoals verwacht, keerde Nathan niet mee terug. Hij wist

dat hij nog veel te zien en te leren had in Brazilië. Vadim had de

dag daarvoor al afscheid genomen van Melvin. Samen met de

buren van Melvin hadden ze zelfs een klein feestje georganiseerd.

De avond voordat Vadim naar de Verenigde Staten terug zou

vliegen, was hij alleen met Nathan. Hun gesprek ging over het land

dat Vadim als zijn nieuwe thuisland had gekozen.

─ Waarom ben je naar de Verenigde Staten verhuisd en niet naar

een ander land? wilde Nathan nog graag weten.

─ Als kind al oefende het land een grote aantrekkingskracht op mij

uit, ik heb altijd geweten dat ik er naartoe zou verhuizen. Maar laat

mij jouw vraag beantwoorden met een nieuwe vraag. Wat zijn

jouw indrukken geweest toen je in Amerika rondreisde?

─ Het is een apart land met een aparte mentaliteit. Ik ben

meermalen onder de indruk geweest van de openhartigheid en de

positieve instelling van de Amerikanen.

250

─ Precies, dat komt omdat Amerikanen pioniers zijn. Hun

voorouders komen uit alle mogelijke windstreken. Ikzelf bracht

mijn Russische intellectuele en culturele achtergrond mee.

─ Waarschijnlijk is het dat wel wat ik ervaarde. Het land kent

misschien geen lange geschiedenis maar wel de tijdloze

geschiedenis van haar bewoners.

─ Daardoor bevat het de geschiedenis van alle culturen en is het

waarschijnlijk in staat om als geen ander de innerlijke evolutie van

de mensheid te ervaren en uit te drukken.

Daarmee had Vadim perfect de vraag van Nathan beantwoord.

Vadim wilde sinds zijn kindertijd meewerken aan de innerlijke

evolutie van de mensheid en Amerika was voor hem de ideale

plaats om zijn werk voort te zetten.

─ Jouw aandeel daarin is van grote waarde, vervolgde Nathan, en

ik wens je nog veel succes verder.

De volgende dag vergezelde Nathan Vadim naar de luchthaven

waar ze afscheid namen. Beide heren waren vrienden geworden.

─ Dankzij jou, zei Nathan, heb ik nog beter leren inzien hoe de

kleinste details van deze wereld oneindig veel betekenis krijgen in

het licht van de universele orde.

─ Zelf heb ik door jou een onbegrensd vertrouwen verkregen dat

alles in het universum volgens plan verloopt, zei Vadim. Dat

vertrouwen was al groot voordat ik je ontmoette maar het is nu

voor altijd onaantastbaar geworden.

─ Dat zijn ongeveer dezelfde woorden die Deborah tegen me zei

bij ons afscheid, merkte Nathan op.

─ Jij bent veruit de meest uitzonderlijke persoon die zij en ik ooit

hebben ontmoet. Melvin heeft me trouwens ook al hetzelfde

verteld.

Nathan luisterde naar Vadim terwijl hij voor zich uitkeek.

─ Ik weet dat jullie hoge verwachtingen hebben, zei hij zachtjes.

─ Maar vooral vertrouwen, Nathan. We vertrouwen er allemaal op

dat jij het evenwicht zult herstellen tussen de rationeel ingestelde

mensen en de geestelijk ingestelde irrationele mensen.

Na deze woorden namen ze afscheid van elkaar. Toen Nathan terug

naar het pousada reed, moest hij steeds denken aan de laatste

woorden van Vadim. Hij zou de rest van de dag aan zee

doorbrengen en morgen het pousada verlaten. De volgende dag

huurde Nathan een auto en bracht Melvin ervan op de hoogte dat

hij de noordoostelijke kust tussen Salvador en Recife zou

verkennen. Deze kustweg was omzoomd met kokospalmen en

251

stukken regenwoud, gezellige vissersdorpen en magnifieke, witte

stranden. Nathan leerde een aardig mondje Portugees spreken en

ervaarde deze regio als een veelzijdige en in alle facetten warme

streek. In de grotere steden nam Nathan de tijd om zoveel mogelijk

indrukken op te doen. Zo verbleef hij meerdere dagen in Aracaju,

Maceió en Recife. In elk plaats ontmoette hij fantastische mensen.

In het mooie Recife verbleef Nathan het langst. Daarna leverde hij

zijn huurauto in en keerde met het vliegtuig terug naar Salvador.

252

Ontnuchtering

Bij zijn weerzien met Melvin gaf Nathan een relaas van de

fantastische tijd die hij had beleefd en beschreef de prachtige

locaties waar hij was geweest. Hij vertelde dat hij indrukwekkende

groene wouden had gezien en langs witte droomstranden had

gereden. Nathan gaf ook aan dat hij gezien had hoe weinig de

meeste inwoners bezaten maar hoe ze desondanks zoveel

levensvreugde uitstraalden met hun opzwepende muziek en dans.

Hij was echt onder de indruk geweest van de fantastische mensen

die hij had ontmoet en van de natuurpracht die hij had ontdekt.

Nathan vertelde ook hoe hij een paar keer werd geconfronteerd met

kleine tegenslagen en onverwachte wendingen. Hij had wel

opgemerkt dat daardoor steeds nieuwe ontmoetingen hadden

plaatsvonden die een speciale betekenis hadden gekregen, zowel

voor hem als voor degenen die hij had ontmoet.

─ Als je door Brazilië reist, zei Melvin, moet je niet te veel

programmeren maar vooral ontmoeten.

─ Dankzij mijn ontmoetingen heb ik het bestaan van nieuwe

dingen leren kennen. Wat mij in dit land vooral is opgevallen is de

grote mate bijgeloof.

─ Om beter te begrijpen hoe sterk de invloed van bijgeloof is in

Brazilië, hoef je niet ver te reizen. Hier in Salvador heb je

voorbeelden genoeg.

Diezelfde avond zou Nathan dankzij Melvin een veelheid aan

spiritueel geloof en magische rituelen ontdekken. Op verschillende

plaatsen in de stad waren winkeltjes en kraampjes te vinden met

een groot aanbod van geluksbrengers, toverkruiden en

toverdrankjes. Allerlei artikelen die als doel hadden vervloekingen

of liefdesbekentenissen te bewerkstelligen. Daarnaast vond Nathan

ook nog een grote resem aan poeders voor een betere gezondheid,

schilden van schildpadden, slangenvellen en andere exotische

zaken, elk zogenaamd met een bovennatuurlijke kracht.

─ Veel van deze charlatans verspreiden duisternis over het leven

van anderen, zei Melvin. Ze verkondigen een valse wijsheid die

aanstekelijk wordt naarmate anderen naar hen opkijken omwille

van hun machtspositie.

253

─ Hoe maak jij een verschil tussen de oprechte mensen en de

charlatans?

─ Mensen met kwade bedoelingen hebben altijd

schijnverhoudingen om hun ware rol te verbergen. Je kunt er op

verschillende manieren achterkomen door de dingen waar ze zich

mee verraden. Hun ogen zijn vaak de eersten die het aangeven.

Op een bepaald moment kwamen Nathan en Melvin op een pleintje

waar een groep mensen op de grond zat en een ceremonie

bijwoonde. Melvin stelde Nathan voor om te blijven kijken hoe dat

in zijn werk ging. Nathan vond het goed en ze namen plaats op de

grond. Het was een zeer theatraal optreden, de ritueelman maakte

veel rook en brulde luid. Nathan vond de vertoning flauw maar wat

hem het meest intrigeerde was hoe de meeste toeschouwers ernstig

opkeken naar de ritueelman. Hij had een gelijkwaardig gevoel als

toen hij naar de spirituele bijeenkomst was gegaan in het

gezelschap van Songo. Ook hier geloofden er velen dat de man

vreemde krachten bezat. Na enkele minuten zei Nathan tegen

Melvin dat ze toeschouwers waren van een banale show en dat hij

wilde vertrekken. Melvin zag hoe Nathan geïrriteerd werd door de

valsheid die hier aan de dag werd gelegd. Toen ze beiden

opstonden om te vertrekken, keken alle aanwezigen vreemd op.

Nathan en Melvin waren nog maar net aangekomen en vertrokken

alweer. Dat was de ritueelman ook niet ontgaan. Toen gebeurde er

iets geheel onverwachts. De ritueelman, die zijn geloofwaardigheid

op het spel zag staan, onderbrak zijn ritueel en riep tegen Nathan

dat hij moest blijven zitten. Nathan, die weliswaar schrok,

bedankte de man en maakte duidelijk dat hij toch zou vertrekken.

De ritueelman drong echter aan.

─ Blijf, want ook jij moet worden gezuiverd!

Iedereen keek nu in de richting van Nathan. Melvin bleef er heel

rustig bij. Nathan begreep nu dat hij niet zomaar in deze situatie

verzeild was geraakt en beantwoordde de ritueelman op een

krachtige toon.

─ Nee dank je, ik heb genoeg gezien!

De ritueelman schrok ervan dat Nathan zo luid riep.

─ Je hoeft niet zo hard te schreeuwen, zei hij.

─ Neem me niet kwalijk, ik dacht dat je slechthorend was

aangezien je zelf de hele tijd staat te schreeuwen.

Sommige aanwezigen hadden moeite om hun lach in te houden. De

ritueelman was hier duidelijk niet blij mee. Dat hield Nathan niet

tegen, integendeel, hij sprak de ritueelman verder aan.

254

─ Maar vertel me eens, waarvan zou ik moeten worden gezuiverd?

─ Van je zonden, antwoordde de ritueelman.

─ Hoor ik dat nu goed? repliceerde Nathan.

Nathan keek nu in de richting van alle aanwezigen en sprak in zijn

beste Portugees.

─ Beweert die man dat hij in staat is om mij van mijn zonden te

zuiveren?

Daarna draaide hij zich opnieuw om naar de ritueelman.

─ Laat je de mensen dát geloven? vroeg Nathan.

─ Weet jij dan niet dat we op aarde zijn om te lijden en om ons zo

te zuiveren van onze zonden, antwoordde de ritueelman.

Nathan keek opnieuw alle aanwezigen in stilte aan om hen dan met

de volgende woorden aan te spreken:

─ Luister goed naar mijn woorden en dat geldt voor ieder hier

aanwezig. Niemand van ons is op aarde om te lijden! En niemand

van ons is in staat om ons te zuiveren, behalve wijzelf! Elk van ons

is in dit leven om zich te verbeteren en om zo ware vreugde te

ervaren!

De ritueelman wilde reageren maar kon niet meteen iets bedenken.

Geen enkele van zijn gedachten was krachtig genoeg om hem uit

deze situatie te redden. Hij was duidelijk even uit het lood geslagen

en besloot om Nathan uit te dagen:

─ Zal ik je overtuigen van mijn krachten? riep hij naar Nathan.

Nathan richtte zich tot hem persoonlijk en sprak hem rustig aan:

─ Voor mij hebben jouw krachten geen geheimen. Wat jij doet is

angst oproepen in het leven van degenen die jou geloven zodat je

macht over hen krijgt. Maar weet dat jij het grootste slachtoffer

bent want de angst zal niet gemakkelijk meer van je wijken.

De ritueelman bleef sprakeloos. Het was alsof hij zijn stem was

verloren. Nathan had de angst tegen hem gekeerd. De ritueelman

werd nu zeer onrustig. Nathan sprak verder.

─ Nu je dit weet, heb je geen excuus meer. Onthoud dus bij al je

daden en de intenties die eraan voorafgaan dat elk moment een

verschil kan betekenen tussen leven en dood!

Na deze woorden draaide Nathan zich om. Samen met Melvin

keerde hij naar huis door de donkere straten van Salvador. Veel

aanwezigen waren bijzonder onder de indruk. Sommigen volgden

Nathan en Melvin zelfs op een afstand. Enkele tieners liepen naar

hen toe om te zeggen dat de ritueelman zijn boel had ingepakt en

was vertrokken. Nathan was stil en Melvin liet hem zelf het

255

moment kiezen om de stilte te verbreken. Dat gebeurde pas na

enkele minuten toen ze alleen waren.

─ Dit gebeuren heeft me boos gemaakt, zei Nathan. Ik had mijn

gevoelens niet meer in de hand.

─ Onze kracht is nauw verbonden met onze zwakheden. Samen

zorgen ze voor het evenwicht van de mens die we werkelijk zijn. Je

boosheid toont de mens die je bent Nathan.

─ De mens die ik ben?

─ Je hebt een aangeboren sterke afkeer voor onrechtvaardigheid.

Daardoor voel je zo mee met alle mensen die zich laten misleiden.

Het maakt je boos. Maar het is ook die boosheid, die je heeft

aangezet tot wat je deed. Die boosheid heeft je uitdagend doen

opstaan en zo die man verplicht om te handelen.

Voor Nathan was dit nieuw en maakte het ook veel duidelijk.

Negatieve gevoelens konden ons dus confronteren en aanzetten om

het goede te doen.

─ Mijn boosheid heeft mij inderdaad mede aangespoord om zo te

handelen.

─ Ook hier en misschien zelfs in grotere mate is inzicht van groot

belang. We moeten waken voor negatieve gevoelens en zorgen dat

ze ons nooit verrassen. Dat kan door steeds rustig de tijd te nemen

om te kiezen hoe we ermee omgaan.

Nathan verzonk diep in gedachten en zei niets meer tot ze voor de

deur van Melvin's woning stonden en naar binnengingen:

─ Bedankt Melvin, ik heb vandaag een belangrijke les geleerd.

─ Ik wil jou ook bedanken in mijn naam en in naam van alle

aanwezigen vanavond. We zijn getuigen mogen zijn van een sterk

staaltje dapperheid en bezieling.

Nathan en Melvin zouden nu dagelijks met elkaar optrekken.

Beiden raakten steeds meer opgetogen van elkaars aanwezigheid

en hielden urenlang gesprekken. Kort daarna werden ze

uitgenodigd door Adriana, de moeder van Claudio, de tweejarige

zoon van Melvin. Melvin en Adriana hadden nooit samengewoond

maar onderhielden steeds een goede verstandhouding. Melvin

wilde zich niet binden en dat had Adriana leren aanvaarden.

Adriana en Claudio woonden in Puerto Seguro, een aangename

stad in het zuiden van de staat Bahia. Toen ze de woning van

Adriana binnenkwamen kon Nathan meteen zien dat zij en Melvin

een hechte vriendschap onderhielden. Nathan en Melvin zouden er

een week verblijven. De gebeurtenis die plaats had gevonden bij de

ritueelman in Salvador had een diepe indruk op Nathan nagelaten.

256

Samen met Melvin trachtte hij te begrijpen hoe mensen, door valse

geloofsovertuigingen, verdreven werden van ware spiritualiteit. Zo

hadden ze, toen ze door het gezellige stadje Arraial d‟Ajuda

slenterden, een interessant gesprek over dit onderwerp.

─ Het is jammer dat het spirituele houvast van velen uit niets meer

bestaat dan het uitspreken van aangeleerde zegswijzen, zei Nathan.

Daardoor gaat de diepere betekenis van spiritualiteit verloren en is

er weinig ruimte voor inzicht in het hogere.

─ Zoals je weet bestaan er verschillende gradaties van bewustzijn.

Velen moeten zich eerst bewust worden van hun diepste gevoelens

voordat ze zich aan diepere spirituele verkenningen kunnen wagen.

─ Weten ze dan niet dat spiritualiteit niet rationeel wordt beleefd

maar dat ze ingegeven wordt door intuïtie?

─ Mensen zijn nu eenmaal geneigd te geloven wat ze willen

geloven en daardoor negeren ze wat ze liever niet weten.

─ Ze negeren dus wat ze intuïtief kunnen aanvoelen.

─ Bij velen is het intuïtief weten inderdaad vervangen door hun

geloof.

─ Het is me nu duidelijker, zei Nathan, waarom velen zo overtuigd

raken van opgelegde waarheden.

─ Die worden hen vaak meegegeven tijdens hun kindertijd, als ze

nog niet genoeg kennis hebben vergaard of als ze zich als

volwassene, tijdens hun spirituele zoektocht, zwak hebben

opgesteld. Die opgelegde waarheden spelen vaak in op

angstgevoelens. Angst voor het onbekende, angst om te falen,

angst om te verliezen en alle andere facetten van angst.

Nathan dacht opnieuw aan de grote zogenaamde spirituele

bijeenkomst die hij had bijgewoond in Zuid-Afrika, ook daar werd

er ingespeeld op angstgevoelens.

─ Angst wordt blijkbaar vaak als hechtmiddel gebruikt om macht

uit te oefenen op mensen, zei Nathan. Om angst te overwinnen,

verkiezen velen te luisteren naar degenen die hen een scenario

voorstellen waarin machtige opperwezens vat hebben op alles.

─ Met zulke gedachten worden mensen aangezet tot grote

opofferingen, vervolgde Melvin. Als hun verwachtingen uitkomen,

bedanken ze hun ingebeelde opperwezens en wanneer hun

verwachtingen niet worden ingelost, houden ze vol dat de wegen

van hun opperwezens ondoorgrondelijk zijn.

─ Voor hen bevestigen alle gebeurtenissen de echtheid van hun

geloof, concludeerde Nathan.

257

─ Wat ik me soms afvraag is of ze door deze ingebeelde

opperwezens gelukkiger zijn. Wat denk jij Nathan?

Nathan nam even tijd om na te denken.

─ Ze hebben geleerd om hun opperwezens te plezieren door een

perfect gedrag na te streven. Telkens wanneer ze daar niet in

slagen, ontwikkelen ze schuldgevoelens. Die schuldgevoelens

staan werkelijk geluk in de weg.

─ De onophoudelijke gedachte dat ze zondaars zijn, heeft velen

fatalistisch gemaakt. Wat zou hen daarvan kunnen bevrijden?

─ Het zijn niet de zonden op zich die hen ongelukkig maken maar

hun visie op die zonden. Kennis is dus het enige dat hen werkelijk

geluk zal brengen.

─ Je hebt gelijk, alleen kennis kan hen ontnuchteren en bevrijden.

─ Dankzij kennis kunnen we ons realiseren wat de essentie is van

ons bestaan, vervolgde Nathan. Het besef dat we op deze planeet

zijn om onszelf stap voor stap te ontwikkelen en dit kan niet

zonder kennis van het universum.

Melvin luisterde geboeid naar Nathan en was steeds meer onder de

indruk van zijn inzicht.

─ Hoe zie jij het universum, Nathan?

─ Wanneer ik aan het universum denk, ervaar ik een gevoel van

eenheid. Het is alsof ik in aanraking kom met het universum in

mezelf. Ik beleef nog intenser hoe alles deel uitmaakt van een

geheel en besef dat de aarde en elk levend wezen ook een deel van

mezelf zijn.

Melvin keek Nathan aan vol bewondering en dacht terug aan hun

eerste ontmoeting. Wat hij toen al in Nathan zag, kwam nu

helemaal tot uiting. Nathan was een zeer uitzonderlijke man,

realiseerde Melvin zich.

─ Naast je natuurlijke gaven, zei Melvin, beschik je ook over de

eigenschappen van een meester.

Nathan luisterde geboeid.

─ Je bent in staat om meteen te begrijpen waar iemand behoefte

aan heeft. Het is voor jou geen kunst om elke vorm van rivaliteit te

neutraliseren en je kunt als geen ander de interesse blijven

aanwakkeren. Daardoor ben je iemand die anderen tot diepere

inzichten brengt en ze in staat stelt hun vermogens te ontplooien.

Nathan bedankte Melvin voor het compliment.

─ Ik heb het geluk gehad om vaak in het gezelschap te vertoeven

van uitmuntende meesters aan wie ik een voorbeeld kon nemen,

reageerde Nathan.

258

Alvorens terug te keren naar Salvador, zeilden Nathan, Melvin,

Adriana en Claudio met een catamaranjacht vanuit Caravelas naar

de eilanden van Abrolhos. In de buurt van deze eilanden konden ze

een groep walvissen bewonderen.

Toen Nathan in Salvador was, bracht Sophie hem ervan op de

hoogte dat ze de volgende maand naar San Francisco zou vliegen.

Nathan had haar tijdens zijn verblijf in de Verenigde Staten laten

weten dat er zowel in New York als in Californië heel wat

mogelijkheden waren voor kunstenaars. Hij had haar de gegevens

van Jennifer overhandigd en gezegd dat het zeker interessant zou

zijn om daar naartoe te gaan. Sophie had het advies van Nathan

opgevolgd en had contact opgenomen met Jennifer. Het klikte

meteen tussen hen. Sophie zou eerst naar New York gaan, waar ze

enkele afspraken had gemaakt met galerijhouders. Ze liet Nathan

weten dat ze hem miste en hem graag wilde zien. Dat was

wederzijds, zei Nathan, en hij stelde haar voor om daarna naar

Brazilië af te reizen. Sophie vond dat een prachtig idee en vertelde

enthousiast dat ze een jaar geleden kennisgemaakt had met Uiara,

een Braziliaanse kunstenares die in de stad Belo Horizonte

woonde. Uiara had haar al meerdere keren voorgesteld om bij haar

in Brazilië langs te komen. Nathan dacht even na en antwoordde

toen dat wanneer ze samen door Brazilië zouden reizen ze zeker

langs haar vriendin in Belo Horizonte zouden gaan. Nathan bracht

daarna Melvin op de hoogte dat hij nog een tijd in Brazilië zou

vertoeven en meldde hem de komst van Sophie. Melvin was blij te

horen dat Nathan nog een tijd bij hem zou blijven wonen. De

weken die daarop volgden, vergezelde Nathan Melvin tijdens de

lezingen die hij gaf in de Noordoostelijke staten van Brazilië. Net

als Vadim vroeg ook Melvin aan Nathan om samen met hem de

teksten van de lezingen voor te bereiden. De weken vlogen snel

voorbij en Nathan leerde veel bij. Zijn fascinatie voor Brazilië was

nog groter geworden en hij verheugde zich erop om samen met

Sophie de rest van het land te verkennen.

259

Schoonheid

Het was een mooie zonnige dag toen Sophie in Salvador aankwam.

Net als de zon straalde ook zij toen ze Nathan terugzag. Ze vielen

in elkaars armen en omhelsden elkaar lang en innig. Nathan stelde

Sophie voor aan Melvin. Op weg naar de stad vertelde Sophie hoe

geslaagd haar bezoek aan de Verenigde Staten was geweest. Haar

werken hadden voor grote bewondering gezorgd en er stonden een

heleboel exposities op het programma. Ze zei ook hoe geweldig

Jennifer en al haar vrienden waren geweest. Ze moest de groeten

overbrengen en voegde eraan toe dat hij een onvergetelijke indruk

op hen had gemaakt. Als laatste vertelde Sophie iets dat Nathan

heel blij maakte. Zack en Deborah waren weer samen en ze waren

van plan om heel binnenkort te gaan samenwonen. De keuze tussen

New York of San Francisco hadden ze nog niet gemaakt. De eerste

dagen brachten Nathan en Sophie veel tijd door aan de idyllische

kustplaatsen ten zuiden van Salvador langs de mooie stranden die

zich tot Itacaré strekken. Ze bezochten eerst de natuurlijke baden

van Morro de São Paulo. Sophie raakte meteen gecharmeerd door

de natuurpracht van de regio en de vriendelijkheid van haar

bewoners. Na Morro de São Paulo trokken ze verder en ontdekten

de paradijselijke stranden van Maraú. Daar bespraken Nathan en

Sophie hun laatste ervaringen. Daaruit bleek dat Sophie vaak

tekens had gekregen. Uit hun gesprekken kon Nathan opmaken dat

Sophie haar spiritualiteit sterk had ontwikkeld. Dat bleek vooral in

haar omgang met anderen en uit de vragen die ze hen stelde. Op

het strand waar ze slechts met zijn tweeën lagen, stelde Sophie een

belangrijke vraag aan Nathan. Ze wilde weten hoe ze andere

mensen ervan kon overtuigen dat ieder van ons een uniek doel

heeft in het leven en dat we allemaal deel uitmaken van een

universele orde.

─ Ik heb het laatste jaar heel wat gesprekken gevoerd over de

universele orde waarin we leven, zei Sophie. Ik heb gemerkt hoe

moeilijk dat onderwerp ligt bij mensen die niet eens geloven in het

bestaan van een hogere kracht.

─ Voor degenen die hun geloof kwijt zijn in hetgeen waar ze deel

van uitmaakten, is het opnieuw ontdekken van een hogere kracht

juist het belangrijkste doel in dit leven!

260

─ Hoe kunnen we hen helpen om zich daarvan bewust te worden?

Nathan keek naar Sophie. De zon straalde in haar groene ogen.

Haar huid was mooi roodbruin geworden. Nathan besefte hoeveel

hij van haar hield op een manier zoals hij van niemand anders

hield. Hij ging op zijn zij op het zand liggen en zij legde haar

hoofd op zijn borst.

─ Het is een vraag die ik me van kinds af aan al stel, zei Nathan,

een vraag die me elke dag steeds meer bezighoudt.

─ Wat zijn de antwoorden die je hebt gevonden?

Nathan nam tijd om zijn gedachten juist te verwoorden:

─ Het ontdekken van het bestaan van een hogere kracht is een

proces dat alleen plaats kan vinden door een persoonlijke ervaring.

─ Kunnen we dat proces bij anderen stimuleren? vroeg Sophie.

─ Alleen wanneer een persoon er klaar voor is en niet eerder.

─ Maar hoe dan?

Nathan besefte dat Sophie een sterke behoefte aan een concreet

voorbeeld had.

─ Wanneer je merkt dat een persoon oprecht op zoek is naar een

onfeilbaar bewijs van het bestaan van een hogere kracht, stel hem

dan voor om op een heldere nacht alleen het water op te gaan en

naar de hemel te kijken.

─ Op een meer, op zee?

─ Dat is niet van belang. Wanneer mensen lang genoeg de diepte

en de uitgestrektheid van de hemel aanschouwen worden ze opeens

overrompeld door een merkwaardig gevoel en worden ze in staat

gesteld het wonderlijke universum te ervaren.

─ Lukt dat altijd op deze manier?

─ Er zijn veel manieren om zich hiervoor volledig open te stellen.

De enige vereiste is dat men er klaar voor is.

─ Wat als ze bang zijn?

─ Vrees overwinnen, maakt deel uit van dat proces. Vertel hen dat

ze niets moeten vrezen. Integendeel, deze aanschouwing is een

prachtig gevoel, een gevoel dat nooit meer uit hun geheugen zal

verdwijnen.

Bij hun terugkeer in Salvador liet Melvin weten dat hij uitgenodigd

was op een congres in Fortaleza en dat Adriana en Claudio hem

zouden vergezellen. Hij vroeg aan Nathan en Sophie om mee te

gaan en stelde voor om een vijftal dagen te verblijven in deze

aangename stad in het noorden van het land. Nathan en Sophie

gingen op het voorstel in. Toen het zover was, verzamelde iedereen

zich op de luchthaven. Tijdens de vlucht sliep de kleine Claudio.

261

Zo konden Sophie en Adriana elkaar ongestoord leren kennen.

Melvin besprak met Nathan de lezing die hij zou geven in

Fortaleza.

─ Weet je nog hoe ik tijdens mijn lezing in Los Angeles de

waarneembare werkelijkheid in drie dimensies verdeelde? vroeg

Melvin.

─ Ik weet nog precies wat je toen zei, antwoordde Nathan. Je sprak

over de fysieke, de intellectuele en de spirituele dimensie.

─ Ik wil deze keer dat thema uitdiepen en aantonen dat er naast de

kennis die in deze dimensies schuilt nog een andere innerlijke

kennis bestaat die even belangrijk is om ons in aanraking te laten

komen met het universum in onszelf.

─ Je maakt mij nieuwsgierig. Waarom zei je er niets over in Los

Angeles?

─ Omdat ik me pas onlangs realiseerde dat de bron van deze

kennis zich niet in onze waarneembare werkelijkheid bevindt. Het

klinkt misschien vreemd maar dat werd me pas duidelijk aan boord

van de catamaranjacht bij de eilanden van Abrolhos toen ik met

Claudio in mijn armen naar het schouwspel van de walvissen keek.

─ Waar moest je toen aan denken?

─ Ik werd herinnerd aan het gesprek dat we in Arraial d‟Ajuda

hadden en aan wat je toen zei over je ervaring van het universum

waarin we leven.

─ Wat heb je toen ingezien?

─ Wat me duidelijk werd was dat om de essentie van het leven te

vatten er, naast de waarneembare kennis, evenveel behoefte is aan

iets anders…

─ Behoefte waaraan Melvin? vroeg Nathan met veel

nieuwsgierigheid.

─… aan schoonheid Nathan! We moeten leren overal de

schoonheid te herkennen en te beleven.

Nathan zei even niets meer en verzonk in gedachten.

─ Ik realiseerde me dat kennis alleen niet in staat is om ons de

essentie van het hogere kenbaar te maken. Kennis helpt ons

weliswaar de dingen die we diep in onszelf al weten beter te

begrijpen maar we hebben evenveel nood aan het ervaren van

schoonheid. Schoonheid in al haar vormen.

Nathan luisterde zeer aandachtig.

─ Om schoonheid te kunnen ervaren, moeten we een bijzondere

eigenschap ontwikkelen, namelijk diepe ontvankelijkheid. Hoe

ontvankelijker we worden, hoe meer schoonheid we herkennen.

262

Melvin wachtte nu op de reactie van Nathan die door het raam naar

buiten keek. Pas na enkele ogenblikken reageerde Nathan:

─ Je hebt helemaal gelijk Melvin. Door schoonheid te leren

herkennen, ontdekken we de essentie van de mens, van de natuur

en van het hogere!

Melvin was blij dat ook Nathan zijn mening en inzicht deelde.

─ De wereld is toch wel wonderlijk, vervolgde Nathan.

─ Waarom zeg je dat? vroeg Melvin.

─ Adnan, een vriend van mij die in Marokko woont, vertelde me

ooit dat grote vissen steeds in een diep bewustzijn verkeren, een

soort meditatietoestand. Hij zei dat wanneer we genoeg

gevoeligheid voor deze stilte konden opbrengen, we inzichten

konden ontvangen die afkomstig waren uit voor ons nog

onbekende gebieden.

Melvin zat nu na te denken.

─ Je denkt, vroeg hij dan aan Nathan, aan het feit dat ik tot dit

inzicht kwam terwijl ik naar het schouwspel van de walvissen

keek?

─ Weet je Melvin, antwoordde Nathan, ik ben ervan overtuigd dat

we nog heel veel te leren hebben van de natuur.

─ Ik heb ooit een zeer merkwaardige oude man van Indiaanse

afkomst ontmoet, zei Melvin. Het was in Lençois, een kleine stad

in het binnenland van Bahia. Thiago was zijn naam, hij werkte als

gids in het natuurgebied van Chapada Diamantina.

─ Hoe heb je hem ontmoet?

─ Hij was naar een van mijn lezingen gekomen en viel sterk op

tussen de aanwezigen. Na mijn lezing was hij naar mij toe

gekomen om kennis te maken. Hij vertelde dat zijn voorouders

pataxó indianen waren, de oorspronkelijke bewoners van de regio.

Ik herinner me dat hij mij bedankte voor wie ik was. Ik vroeg hem

hoe hij mij zag. “Als iemand die anderen helpt te begrijpen wat ze

voelen en waarom ze het voelen.” antwoordde hij.

─ Heb je die man nog teruggezien?

─ Neen, maar hij zei wel dat we elkaar zouden terugzien. Ik

antwoordde dat het mogelijk was aangezien ik veel reisde. Wat hij

daarop zei vond ik merkwaardig. Hij zei dat er een dag zou komen

waarop ik hem zou opzoeken in de Chapada Diamantina.

Melvin trachtte zich het gesprek precies te herinneren.

─ Ik vroeg hem waarom hij dacht dat ik hem zou opzoeken.

Daarop antwoordde hij alweer iets merkwaardigs. Hij zei dat als ik

263

de ware reden van ons bestaan wilde begrijpen, ik eerst in staat

moest zijn de schoonheid van het leven te herkennen.

─ Zei hij nog iets?

─ Hij zei dat wie daartoe in staat is, een innerlijke vrede ervaart die

hem naar zijn wezenlijke voltooiing leidt.

Zowel Nathan als Melvin spraken even niet meer. Nathan keek

door het raam naar de blauwe hemel:

─ Misschien is het nu tijd om die man op te zoeken, zei hij. Weet

je waar je hem kan vinden?

Melvin dacht na:

─ Hij sprak over een kamp op de weg van de magische bron.

Het vliegtuig landde op de luchthaven van Fortaleza. Het was

middag en het congres had pas de volgende dag plaats. De groep

liep naar het hotel waarna ze de stad verkenden. De eerste plaats

waar ze heen wandelden, was de wijk Irecemar. Fortaleza was een

sfeervolle stad met een aangenaam centrum, mooie zandstranden

en leuke restaurants en bars. Er klonk feestelijke muziek en de

mensen waren ook hier zeer vriendelijk. Volgens diezelfde mensen

kwam dat omdat ze in de staat van de zon woonden. De volgende

dag hield Melvin zijn toespraak. Op het einde vermeldde hij wat

hij samen met Nathan had besproken. Het belang om ervaringen

van schoonheid op te zoeken. De lezing werd zeer enthousiast

ontvangen. Nathan kon zien dat Melvin steeds meer bekendheid

genoot. Van een vrouw in het publiek vernam Nathan dat de

boeken van Melvin, naast het succes dat ze in de Verenigde Staten

hadden, nu ook in zowat heel Brazilië werden aangeboden en zeer

populair waren. De dag na de lezing verkende de groep een deel

van de kust van de staat Ceara. De fantastische duinlandschappen

herinnerden Nathan aan de Sahara. Ook hier straalde de natuur

overal rust uit en gaf ze een sensationeel gevoel van vrijheid. Op

het paradijselijke strand van Jericoacoara, of Jeri zoals het in de

volksmond wordt genoemd, vertelde Melvin dat hij besloten had

om Thiago op te zoeken in de Chapada Diamantina. Hij zei ook dat

hij het erg aangenaam zou vinden als Nathan en Sophie zouden

meegaan. Op de retourvlucht naar Salvador bespraken Nathan en

Sophie het voorstel van Melvin. Sophie zei dat ze al wat gelezen

had over dit gebied en dat ze toen al een voorgevoel had dat ze er

naartoe zouden gaan. Enkele dagen later vertrokken ze naar

Lençois. Adriana kon niet meegaan vanwege haar verplichtingen in

het ziekenhuis waar ze werkte. Toen ze eenmaal aangekomen

waren in Lençois, brachten ze de nacht door in een hotel en

264

vertrokken de volgende ochtend met een bus naar het ongerepte

natuurgebied van de Chapada Diamantina.

Bij het begin van hun tocht raakten zowel Melvin, Nathan als

Sophie gefascineerd door de imposante berglandschappen en de

prachtige variëteit van flora en fauna die ze daar aantroffen. Ze

liepen langs diepe valleien, rivieren en meren van wonderbaarlijke

schoonheid. Na enkele uren wandelen door een tropisch bos,

hoorde Nathan een geluid dat steeds krachtiger werd. Iets later

hoorde Sophie het eveneens en vervolgens ook Melvin. Nathan

liep nu sneller dan de anderen en kwam als eerste uit het bos. Daar

bleef hij opeens staan en keek omhoog. Sophie en Melvin haasten

zich om bij hem te komen. Alle drie waren ze sterk onder de

indruk van het prachtige schouwspel… een schitterende waterval.

Beneden onder de waterval lag een wondermooie lagune. Nathan

en Sophie haastten zich er naartoe, kleedden zich uit en sprongen

in het water. Melvin liet hen even gaan en nam plaats op een rots

om rustig van het schouwspel te genieten. Pas na herhaaldelijk

aandringen van Nathan en Sophie trok Melvin een korte broek aan

en sprong ook in het water.

─ Dit moet een van de weinige plekken op aarde zijn die zo

ongeschonden is gebleven, zei Nathan.

─ Weet je waar ik nu aan denk Melvin? vroeg Sophie. Aan jouw

woorden over schoonheid. Ik vond dat het mooiste stuk uit je

lezing en met mij ook veel anderen.

─ Na de lezing had zowat iedereen het erover, zei Nathan verder.

Een man zei me zelfs iets heel moois. Hij zei: “In schoonheid

wordt altijd geluk weerspiegeld!”

─ Inderdaad heel mooi, zei Melvin.

Na hun zwembeurt trokken ze verder. Ze kwamen een groep

jongeren tegen die op excursie was en vroegen aan de gids of hij

wist waar de magische bron lag. De gids zei dat ze het

waarschijnlijk hadden over de betoverde bron. Hij zei dat de

gemakkelijkste manier om er te komen via het water was. Ze

moesten de kleine stroompjes volgen tot aan de grote rivier.

Eenmaal aan de grote rivier, zouden ze een gaiola kunnen nemen,

kleine rivierboten die door indianen werden gebruikt. Ze volgden

zijn advies en arriveerden een half uur later aan de oever van de

São Francisco, een brede rivier die door de Chapada Diamantina

stroomde. Van daar konden ze enkele indianen zien die aan de

overkant van de rivier in hun gaiolas zaten. Ze wuifden naar hen en

een van de indianen kwam hen tegemoet. Melvin vroeg hem of hij

265

ze naar de betoverde bron kon brengen. De indiaan gebaarde dat ze

konden instappen. Aan boord genoten ze alle drie van de

magnifieke landschappen en van de rust die er heerste. Nathan zei

dat dit een van de meest inspirerende plaatsen was waar hij ooit

was geweest. Melvin vroeg aan de indiaan waarom de bron waar

ze naartoe gingen de betoverde bron werd genoemd. De indiaan zei

dat deze bron een magische kracht bezat. Al wie door het

kristalheldere water naar de bodem keek, zou zich voor altijd

herinneren wat schoonheid is. Nathan was met zijn hoofd op de

schoot van Sophie gaan liggen en genoot rustig van het landschap.

Toen hij de woorden van de indiaan hoorde, veerde hij op. Hij en

Melvin keken elkaar aan maar er werd geen woord meer

uitgewisseld. Iets later meerde de indiaan aan. Melvin vroeg hem

of hij een man kende die Thiago heette. De indiaan antwoordde,

terwijl hij hen rustig hielp uit te stappen, dat ze bij Thiago waren

aangekomen. Sophie stelde voor om met de indiaan af te spreken

wanneer hij hen kon ophalen. Toen Melvin dat met de indiaan

wilde overleggen, antwoordde hij dat ze nu bij Thiago waren en

zich dus geen zorgen moesten maken waarna hij weer de rivier

opvoer. Ze waren nog maar net aan het wandelen toen uit het niets

een oude indiaan verscheen die hen tegemoet kwam. Hij had een

donkere huid en liep met ontbloot bovenlijf. Zijn lange zwarte

haren droeg hij in een staart. Ondanks zijn leeftijd zag hij er nog

zeer fit uit.

─ Dag Melvin, leuk dat je vrienden hebt meegenomen.

Melvin keek op. Hij herkende Thiago, maar verbaasde zich dat

Thiago hem hier kwam ophalen. Het leek alsof de oude man wist

dat Melvin hem vandaag zou komen bezoeken.

─ Dag Thiago, reageerde Melvin… en ik dacht nog wel dat ik je

zou verrassen.

─ Een oude krijger als ik verras je niet snel, lachte Thiago.

Melvin stelde Thiago voor aan Nathan en Sophie. Thiago groette

eerst Sophie. Toen Thiago de hand van Nathan schudde, bleef hij

die een lange tijd vasthouden terwijl hij hem aankeek zonder iets te

zeggen. Enkele momenten later liet hij Nathan‟s hand los en sprak

dan iedereen aan.

─ Ik ben vereerd met jullie komst en heet jullie welkom.

Meteen daarna draaide Thiago zich om en gaf een teken hem te

volgen. Ze wandelden door een tropisch bos met wilde orchideeën.

De gedachte die zowel Melvin, Nathan als Sophie bezighield was

hoe het kwam dat Thiago net nu daar stond. Thiago had gezegd dat

266

hij hen verwachtte maar hoe kon dat? Melvin had hem niet op de

hoogte gebracht van hun komst, hij beschikte niet eens over zijn

gegevens. Melvin hoorde dat Nathan en Sophie het daarover

hadden en gebaarde dat hij het zelf ook niet begreep. Ze besloten

om er nu niet verder op in te gaan. Nathan zei alleen dat hij

benieuwd was welke betekenis deze trip nog zou krijgen. Na een

flinke wandeling kwamen ze bij een klein kamp dat aangelegd was

aan de ingang van een diepe grot. Daar werd de groep verwelkomd

door enkele vrouwen en kinderen.

─ Hier woon ik, zei Thiago, samen met onze kleine gemeenschap.

Ik ben de oudste man, de andere mannen zijn nu aan het werk. Ze

werken als gids en begeleiden bezoekers in het gebied. Ze zullen

niet lang meer wegblijven.

Het was ondertussen al laat geworden en de zon stond al laag.

Nathan kon zien dat enkele vrouwen het avondeten voorbereidden.

Het zag ernaar uit dat ze de nacht hier zouden doorbrengen. Thiago

vertelde dat hij morgen meer informatie zou geven over de

magische bron alvorens ze er heen zouden gaan. Ondertussen was

Melvin zich gaan verfrissen en werd Sophie opgenomen in de

vrouwengroep. Het feit dat ze de taal niet kende, verhinderde haar

niet om met de Indiaanse vrouwen te communiceren. Sophie kon

zich moeiteloos aanpassen. Thiago sprokkelde hout bijeen om een

vuur aan te maken. Nathan hielp hem. De scène deed hem denken

aan de dag dat hij in Guatemala samen met de wijze indiaan en de

Indiaanse vrouw naar de top van de Tajumulco was gewandeld en

daar ook een vuur had aangemaakt. Al zou deze keer het vuur

alleen dienen om het kamp te verlichten wanneer de nacht zou

vallen. Toen het hout eenmaal bijeen gesprokkeld was, kreeg

Melvin de eer om het aan te steken. De jongere mannen waren

ondertussen ook al aangekomen en namen plaats rond het vuur. Ze

maakten kennis met hun bezoekers waarna een vegetarische

maaltijd gegeten werd. Na de maaltijd schoof iedereen dichter bij

elkaar om van gedachten te wisselen.

─ Ik heb al verschillende grote steden bezocht maar geen enkele

kon me bekoren, begon Thiago. Sterker nog, ik begrijp niet

waarom zoveel mensen ervoor kiezen om te leven op plaatsen waar

zoveel vervuiling, armoede en geweld is.

─ Veel van hen trachten er slechts te overleven, antwoordde

Nathan.

─ Welk doel streven deze mensen dan wel na?

267

─ Ze hebben geen groot doel of idealen en leven vaak

teruggetrokken in zichzelf, vervolgde Nathan.

─ Ze zijn in verwarring, zei Melvin. Ze streven naar materiële

welstand, iets wat hen als noodzakelijk werd aangeleerd.

Sophie richtte zich tot Thiago.

─ Als u de wereld waarin deze mensen leven zou kunnen

veranderen, wat zou u dan doen?

Thiago dacht even na.

─ Ik stel me die wereld voor als een geestelijke woestijn. Ik zou de

mensen de kracht van de natuur opnieuw laten ervaren zodat ze

eraan herinnerd worden dat ze er zelf deel van uitmaken. Zo

kunnen ze stilstaan bij de drie existentiële wijsheden.

Melvin vertaalde alle woorden voor Nathan en Sophie, die moeite

hadden om Thiago te verstaan.

─ Welke drie existentiële wijsheden zijn dat? vroeg Sophie.

─ Dat zijn de wijsheden die ons doen inzien waarom we op aarde

zijn en wat ons doel hier is.

Thiago nam rustig de tijd voor hij ging spreken.

─ De eerste wijsheid is inzien uit welke natuurlijke omgeving wij

vandaan komen. Uit welke twee ouders we geboren zijn en in

welke gemeenschap we zijn opgegroeid. Om onze mogelijkheden

en beperkingen te begrijpen en om van daaruit door te groeien, is

het belangrijk om na te gaan welke genen en waarden we hebben

overgenomen.

Op dat moment kwam een prachtige gekleurde vlinder op Thiago‟s

schouder zitten. Ongestoord ging Thiago verder.

─ De tweede wijsheid is beseffen dat we over unieke vermogens

beschikken. Ook hier helpt de natuur ons eraan te herinneren dat

we de meest recente schakel vormen in de keten van de evolutie en

dat we het prachtige vermogen bezitten om dingen als fantasie,

creativiteit en liefde te ervaren.

Dit gezegd hebbende, stond Thiago op en kwam terug met een

mandje mango‟s. Iedereen ging ervan uit dat Thiago de mango‟s

zou gebruiken om de derde wijsheid te illustreren. Hij zette de

mand in het midden, nam er eentje, sneed hem open en at hem op.

Terwijl hij genoot van zijn mango keek hij dromerig in de verte.

Melvin, Nathan en Sophie keken elkaar verbaasd aan. Een hele tijd

ging voorbij zonder dat iemand iets zei. Totdat Melvin aan Thiago

vroeg of er geen derde wijsheid volgde. Thiago keek hem aan en

sneed opnieuw een stukje mango af. Toen hij dit opgegeten had,

gaf hij het antwoord.

268

─ De derde wijsheid kunnen jullie wel raden. Namelijk het feit dat

we op een dag niet meer op deze aarde zullen zijn.

Dit gezegd hebbende, keek hij alweer dromerig in de verte. Zowel

Nathan als Sophie en Melvin waren onder de indruk van Thiago.

Zowel van zijn vermogen om te onderwijzen als van zijn wijsheid.

─ We willen je bedanken, zei Melvin, om samen met ons te delen

wat de natuur jou heeft geleerd.

─ Ook wij zijn van mening dat veel mensen het contact met de

natuur verloren zijn, voegde Nathan eraan toe.

─ Velen zijn zelfs het contact met hun medemens kwijtgeraakt,

besloot Sophie.

─ Wat niet gebruikt wordt, kwijnt weg, zei Thiago. Wanneer je de

kracht van de natuur niet meer kan ervaren, verlies je het gevoel

van verbondenheid met de aarde, de plantenwereld, het dierenrijk

en uiteindelijk ook met je medemens.

─ De vraag is of iedereen nog wel in staat is om de natuur te

begrijpen, vroeg Melvin hardop.

─ Op dit moment zijn velen niet meer in staat om zelfs maar hun

eigen gevoelens te begrijpen, antwoordde Thiago. Toch is het

enkel en alleen via onze gevoelens dat we begrip kunnen hebben

voor de oneindigheid van de natuur.

Nathan was onder de indruk van wat Thiago allemaal had geleerd

zonder scholing. Hij wist van Melvin dat Thiago nooit onderwijs

had gevolgd of zelfs een boek had gelezen. Toch bezat hij een

graad van kennis die ver boven het gemiddelde lag. Thiago stelde

nu voor om vroeg te gaan slapen zodat ze morgen fris aan hun

tocht konden beginnen. De slaapplaatsen van de gasten waren

ondertussen al klaargemaakt. De volgende ochtend werden de

gasten wakker door de geur van warme beignets, een geur die

Nathan herinnerde aan zijn verblijf bij Adnan in Marokko. Na het

ontbijt vertrokken Thiago, Nathan, Sophie en Melvin naar de

magische bron. Onderweg wilde Melvin nog even iets kwijt over

het gesprek dat ze de vorige dag hadden gehad. Nathan luisterde

mee zonder tussenbeide te komen.

─ Thiago, ik heb nog nagedacht over ons gesprek van gisteren. Ik

heb daarna zelfs alles genoteerd want ik wil het gebruiken in mijn

volgende lezingen.

─ Dat is ook de reden van je verblijf hier, reageerde Thiago. Dat je

de mensen leert om meer aandacht te hebben voor de natuur.

269

─ Ik wil inderdaad de wonderen van de natuur aankaarten. Het kan

sommigen helpen om mijn woorden beter te plaatsen binnen het

geheel.

Thiago knikte en zei niets meer.

Iets later hield Thiago halt bij een open plek. Het was zeer

waarschijnlijk een plek die vaker gebruikt werd om uit te rusten of

om besprekingen te houden. Dat kon je afleiden uit de

boomstammen die in een kring waren neergezet. Thiago ging zitten

en wachtte tot iedereen zijn voorbeeld volgde. Toen het zover was,

deelde hij zijn drinkwater uit. Het was duidelijk dat hij deze plek

had gekozen om over de magische bron te spreken. Na elke zin

wachtte Thiago even om Melvin de tijd te geven om zijn woorden

te vertalen.

─ Jullie zijn vandaag alle drie niet zomaar naar hier gekomen maar

om een belangrijke les te leren. Een les die een groot licht zal

spreiden over jullie levensbestemming.

Na een korte pauze ging Thiago verder.

─ Ook het feit dat jullie elkaar in dit leven hebben ontmoet is geen

toeval, zoals niets toevallig gebeurt. Melvin en natuurlijk jij

Sophie, zijn van vitaal belang om de grote opdracht te laten

volbrengen.

Melvin beperkte zich tot het vertalen van Thiago‟s woorden en

stelde verder geen vragen. Ook Nathan en Sophie deden dat niet.

Al waren ze alle drie bijzonder benieuwd naar wat deze grote

opdracht volgens Thiago inhield.

─ De mensen zullen opnieuw deelgenoot worden van het licht dat

aan de bron is van al het leven!

De toon van Thiago werd nu strenger.

─ Daarvoor zullen de mensen worden geconfronteerd met de

kracht van de natuur. Wat eerst op een grote chaos zal lijken zal

ons gaandeweg bewuster maken van de orde die binnen het

universum heerst en van de unieke rol die daarin voor elk van ons

is weggelegd!

Thiago dronk even van zijn water en sprak dan op dezelfde toon

verder.

─ Om ons met haar kracht te confronteren, heeft de natuur iemand

gezonden. Iemand die als geen ander in staat is om de mensheid te

begrijpen en te weten hoe hij deze opdracht moet realiseren.

Toen Melvin deze woorden vertaalde werd het voor iedereen

duidelijk dat de persoon waar Thiago over sprak niemand anders

was dan Nathan.

270

─ Ben je zeker van je voorspelling? vroeg Melvin.

Nu sprak Thiago weer op een rustige toon.

─ Zijn komst werd sinds lange tijd al aangekondigd.

Sophie nam nu het woord. Ook voor haar was er geen enkele

twijfel dat Thiago het over Nathan had. Melvin vertaalde haar

vraag.

─ Maar hoe kun je er zo zeker van zijn dat hij het is?

─ Ik kan de verschillende gradaties van bewustzijn herkennen.

Thiago hield even op met spreken en vervolgde dan:

─ Ik heb nooit iemand ontmoet met een dergelijk diepe heimwee

naar het hogere als Nathan.

Nu de naam van Nathan gevallen was, viel er een stilte tot Nathan

zelf het woord nam.

─ Wat zijn de belangrijke lessen die we vandaag zullen leren bij de

magische bron?

Thiago nam alweer even tijd om na te denken alvorens te

antwoorden.

─ Hoe groot ons denkvermogen ook is, vroeg of laat stuit onze

geest op grenzen die hem zelf beperken. Het is een beperking die

enkel doorbroken kan worden wanneer we inzien dat de aard van

ons wezen niet in onszelf ligt.

─ Niet in onszelf, maar waar dan wel? vroeg Melvin.

─ In de aanwezigheid van ons hogere, antwoordde Thiago.

─ Wat bedoel je met ons hogere? vroeg Melvin.

─ Ik denk dat ik weet waar Thiago het over heeft, zei Nathan. Hij

heeft het over ons ware zelf, over dat wat er was voordat we hier

werden geboren en wat er zal zijn na onze dood op aarde… Hij

heeft het over onze gevoeligheid.

Melvin vertaalde wat Nathan net had gezegd voor Thiago en vroeg

hem of hij het bij het juiste einde had. Thiago keek Nathan aan en

knikte bevestigend.

─ Onze geest ziet nauw maar onze gevoeligheid ziet ruim, zei

Thiago.

─ Hoe kunnen we in contact treden met onze gevoeligheid? vroeg

Sophie.

─ Door steeds beter te leren mediteren over onze diepzinnigste

vragen, antwoordde Thiago.

Thiago stond nu op en gaf aan dat wat er diende gezegd te worden,

gezegd was geweest. Ze vervolgden nu hun weg naar de magische

bron. Iedereen wandelde zonder een woord te zeggen. Thiago had

hen genoeg stof tot nadenken gegeven. Na een tijd kwamen ze aan

271

de top van een heuvel. Daar wandelden ze door een grotopening

naar binnen. Binnen was het donker maar Thiago had zaklantaarns

meegebracht en deelde ze uit. Voorzichtig wandelden ze door de

smalle gangen van de grot tot ze uiteindelijk in een grote ruimte

terechtkwamen. Deze ruimte was bovenaan helemaal open

waardoor het zonlicht naar binnen kon stralen. Thiago gebaarde

om de zaklantaarns weg te bergen. Sophie hield zich aan Nathan

vast om te kijken hoe diep de grot wel was. Toen ze zover was dat

ze tot aan beneden kon zien, spoorde ze Nathan en Melvin aan om

ook te kijken. Beneden lag er een prachtig blauw meer. Dit was de

magische bron. Thiago begon aan een flinke afdaling naar de bron,

gevolgd door zijn gasten. Het leek alsof ze zich tot midden in een

berg begaven. Hoe meer ze over de smalle paden afdaalden, hoe

meer ze door de pracht van het meer werden aangegrepen.

Eenmaal beneden aangekomen, konden ze zien hoe helder het

water was. Ze trachtten te zien hoe diep het wel was, maar hoe

helder het water ook bleek te zijn, de bodem konden ze niet zien.

Thiago nam plaats op een platte rots en nodigde zijn gasten om bij

hem plaats te nemen. Sophie was bijzonder enthousiast.

─ Je kunt zo aanvoelen dat deze bron zeer bijzonder is, zei ze.

─ Wat zijn haar magische krachten? vroeg Melvin.

─ Het water van deze bron zuivert ons van de onwaarheden die we

als waarheden beschouwen, antwoordde Thiago. Hoe dieper men

kan duiken, hoe meer aangeleerde onwaarheden verdwijnen.

─ Als dat kan moet het wel magie zijn, reageerde Sophie. Werkt

het bij iedereen?

─ Mits drie voorwaarden, liet Thiago weten. De eerste is dat we

werkelijk op zoek moeten zijn naar de waarheid. De tweede is dat

we alvorens te duiken niet meer lucht tot ons nemen dan wat we

met onze longen kunnen vullen.

─ Waarom is dat? vroeg Melvin.

─ Gedachten circuleren door de lucht, antwoordde Thiago, zowel

de goede als de slechte, zowel de ware als de onware.

─ Wat is de derde voorwaarde? vroeg Sophie.

─ Alvorens te duiken moet je je hoofd volledig leegmaken, zei

Thiago, zodat geen enkele gedachte ons kan beïnvloeden.

Sophie kon niet meer wachten en maakte zich als eerste klaar om

te duiken. Ze wandelde naar de rand en maakte haar hoofd leeg.

Toen het zover was ademde ze zoveel lucht in als ze kon om zo

diep mogelijk te kunnen gaan en dook dan in het water. Na een

tweetal minuten kwam ze weer naar boven. Nathan hielp haar

272

overeind. Ze ging zitten en keek naar Nathan zonder een woord te

zeggen. Hij nam haar in zijn armen en fluisterde haar toe hoe

ontzettend veel hij van haar hield. Thiago glimlachte en gaf nu een

teken aan Melvin dat het zijn beurt was. In zijn korte broek

wandelde Melvin naar de rand. Hij volgde het voorbeeld van

Sophie en sprong in het water. Na ongeveer dezelfde tijd als

Sophie kwam hij weer naar boven. Ook hij werd door Nathan

overeind geholpen. Melvin was duidelijk onder de indruk en zei

geen woord. Hij staarde eerst naar Sophie die naar hem knikte

alsof ze wist waaraan hij dacht. Daarna bleef zijn blik gericht op

Nathan. Het was nu de beurt aan Nathan. Hij was er zich van

bewust dat dit een zeer ingrijpende belevenis zou zijn. Dat wist hij

al vanaf het moment dat Thiago zijn hand had vastgehouden en

hem lang was blijven aankijken. Nathan stond op en liep met

alleen een korte broek aan tot aan de rand van het water. Nathan

wist dat het geheim van zijn gave vandaag zou worden

prijsgegeven. Alvorens te springen vroeg hij, dat wat er ook zou

gebeuren er niemand iets mocht ondernemen. Hij vroeg om rustig

te blijven en vertrouwen te hebben in de goede afloop. Toen ze alle

drie bevestigend hadden geantwoord, vulde hij zijn longen. Een

volmaakte stilte volgde. Er was werkelijk geen enkel geluid te

horen. Nu dook Nathan ook in het water. De minuten gingen

voorbij. Melvin was de eerste die zich ongerust maakte. Hij liep

naar de rand maar hoe diep hij ook in het heldere water keek,

Nathan was nergens te bekennen. Sophie wist wel dat Nathan lang

onder water kon blijven. Ook al had hij haar nog nooit over zijn

geheim gesproken, ze had al meerdere malen opgemerkt hoe lang

hij soms onder water bleef zwemmen. Maar enkele minuten later

kreeg Sophie het ook moeilijk. Ze stond op en nam plaats naast

Melvin die alle moeite deed om zijn ongerustheid niet te laten

merken. Toen ze hun bezorgdheid niet meer konden verbergen,

richtten ze zich tot Thiago.

─ Hij blijft wel heel lang onder water, zei Melvin.

Thiago zat nog steeds op dezelfde plaats en antwoordde rustig:

─ Vertrouw die jongen, zei Thiago, hij weet goed wat hij doet.

Melvin nam Sophie bij haar schouders en maande haar weer te

gaan zitten.

─ Vergeet niet wat Nathan ons vroeg voor hij sprong, zei hij tegen

haar. Laten we nu sterk zijn en zijn raad opvolgen.

Sophie wist dat Melvin gelijk had, maar kon haar bezorgdheid niet

kwijtraken. Ze raapte al haar moed bij elkaar en trachtte zo goed

273

mogelijk vertrouwen te winnen en in een goede afloop te geloven.

Het lukte haar even tot ze geen geduld meer had en opstond. Ze

liep naar de rand van het water, keek paniekerig in de diepe bron

en riep dan luidruchtig:

─ Ik zie hem nog steeds niet, dit kan toch niet!

Nu werd het ook Melvin teveel. Hij kwam angstig naast haar staan

maar ook hij zag niets. Ze keken allebei hulpeloos naar Thiago die

rustig reageerde.

─ Zoals ik daarstraks zei, hoe groot ons denkvermogen ook kan

zijn, vroeg of laat stuit onze geest op zijn grenzen. Op zulke

momenten komt het alleen op vertrouwen aan. Laat dit een grote

les voor jullie zijn.

Sophie vroeg Melvin om Thiago‟s woorden te vertalen. Terwijl hij

dat deed, keek Sophie hoe rustig Thiago bleef en zelfs glimlachte.

─ Vraag hem hoe hij zo rustig kan blijven, vroeg ze dan aan

Melvin.

─ Dit maakt deel uit van Nathan‟s voorbereiding op de grote

opdracht, zei Thiago. Ook jullie worden vandaag voorbereid. Ga

allebei zitten, kom in contact met je gevoeligheid en je

angstgevoelens zullen plaatsmaken voor rust en vertrouwen.

Hoe irrationeel het ook was, Sophie en Melvin deden wat Thiago

vroeg. Ze gingen weer zitten en probeerden zijn raad op te volgen.

De minuten leken steeds langer te duren maar toch slaagden zowel

Sophie als Melvin erin de kalmte terug te winnen. Opeens sprak

Thiago.

─ Jullie mogen trots zijn op wat jullie vandaag hebben gepresteerd.

Nu mag Nathan stilaan weer naar boven komen anders begin ik me

ook zorgen te maken.

Thiago stond op en liep tot aan de rand van de bron. Melvin en

Sophie hielden elkaar vast en gingen naast Thiago staan.

─ Ik denk dat ik hem zie, zei Thiago opeens.

─ Waar? vroeg Sophie. Ik zie niets.

─ Wacht even, zei Melvin, ik denk dat ik hem ook zie.

─ Ja, zei Sophie opgelucht. Nu zie ik hem ook, wat komt hij snel

naar boven.

De blijdschap keerde terug. Enkele ogenblikken later kwam

Nathan boven water. Hij zag er uitgeput uit en hield zich vast aan

de rand van de bron. Melvin en Thiago wilden hem helpen uit het

water te komen maar hij gaf een teken om hem nog even naar lucht

te laten happen. Het was duidelijk dat Nathan werkelijk tot het

274

uiterste was gegaan. Thiago ging nu voor hem staan en sprak hem

aan met eenvoudige woorden.

─ Ben je gekomen tot waar ik denk dat je gekomen bent?

─ Ja Thiago, zei Nathan… ik heb de bodem geraakt!

Melvin vertaalde het gesprek voor Sophie, die met een grote

handdoek zat te wachten. Nathan kwam nu uit het water en kuste

Sophie. Hij verontschuldigde zich bij haar en Melvin voor wat ze

hadden moeten doorstaan.

─ Je hoeft je niet te verontschuldigen, zei Melvin. Integendeel, dit

was een van de meest leerrijke ervaringen uit ons leven.

Thiago nam nu Nathan in zijn armen.

─ Ik ben blij dat ik mijn bijdrage kon leveren.

─ Dit was nog maar het begin van je bijdrage Thiago, reageerde

Nathan. Voor hetgeen wat ons te wachten staat, zal ook jouw hulp

van groot nut zijn!

Na deze mysterieuze aankondiging, keerden ze terug naar het

kamp. Daar aangekomen, aten ze een vegetarische maaltijd. Bij

hun afscheid kon Melvin het niet nalaten de volgende vraag te

stellen aan Thiago.

─ Denk je dat we elkaar nog zullen ontmoeten?

Thiago omhelsde Melvin.

─ Deze keer is het Nathan die ons het antwoord zal geven. Maar ik

heb zo het idee dat hij een gemeenschappelijke opdracht zal

hebben voor ons allen.

Nathan zei hier niets op. Nu kwam Sophie voor Thiago staan. Ze

volgde het voorbeeld van Melvin, omhelsde Thiago en stapte in de

gaiola die hen terug zou brengen. Als laatste kwam Nathan om

afscheid te nemen. Toen ze elkaar omhelsden, had Thiago nog een

laatste mededeling voor hem.

─ Hoe omvangrijk je missie ook is, twijfel nooit aan het welslagen

ervan.

─ De enige twijfel die ik heb is of de mensen wel bereid zullen zijn

om naar mij te luisteren.

─ Onderschat nooit de kracht die je gestuurd heeft, antwoordde

Thiago hierop. Vergeet niet dat ieder mens zich ervan bewust is dat

hij nooit in zijn eentje over de ultieme kennis kan beschikken. Hoe

hard en hoe lang hij ook leert, diep vanbinnen weet hij dat hij de

inbreng van het hogere nodig zal hebben.

Nathan verstond niet volledig wat Thiago zei maar onthield zijn

woorden. Eenmaal op de boot vroeg hij aan Melvin om Thiago‟s

275

woorden te vertalen. Toen Thiago‟s aanmoediging duidelijk werd,

riep Nathan iets naar Thiago terwijl de boot langzaam vertrok.

─ Nu nog iedereen daaraan herinneren!

Tijdens de terugreis was iedereen stil. Nathan, Sophie en Melvin

namen de tijd om zich te bezinnen over wat ze hadden

meegemaakt. De dagen die daarop volgden, leerden Nathan en

Sophie nog beter de stad Salvador kennen en bespraken ze de

verdere planning van hun reis. Sophie sprak over Uiara, de

Braziliaanse schrijfster die ze in Frankrijk had leren kennen en

waar ze goed bevriend mee was geraakt. Ze zei dat Uiara een jaar

geleden een groot landhuis geërfd had en daardoor naar haar

geboorteland was teruggekeerd. Uiara was opgegroeid in Belo

Horizonte. Maar het landhuis dat ze had geërfd, lag in Curitiba in

de staat Paraná. Daar woonde ze nu samen met haar vriend en haar

moeder die ze had laten overkomen. Sophie zei dat, toen Uiara

vernomen had dat ze naar Brazilië zou reizen, ze erop had

aangedrongen om samen met Nathan naar Curitiba te komen en

een tijdje bij haar te logeren. Sophie herhaalde meerdere malen hoe

speciaal Uiara was, waardoor Nathan inzag hoe graag Sophie haar

wilde bezoeken. Ze besloten om de volgende week naar Curitiba te

gaan en brachten Melvin hiervan op de hoogte. De dag voor hun

vertrek uit Salvador zaten ze samen met Melvin op het dakterras

van zijn woning. Sophie stelde voor om koele Caipirinhas in de

keuken te gaan klaarmaken. Nathan en Melvin bleven boven en

keken in de verte over de daken van Salvador naar de mooie baai.

Nathan nam rustig afscheid van de stad waar hij zo graag had

vertoefd. Beide mannen spraken over de toekomst, hun plannen en

het feit dat hun wegen hier zouden scheiden. Voor Melvin was het

duidelijk dat hij aan deze plaats verknocht was. Hij was ervan

overtuigd dat het zijn plaats was en dat hier zijn missie lag. Hij

vertelde dat Brazilië een prachtig land was dat over alles beschikte

om zijn volk gelukkig te maken. Maar dat het verscheurd werd

door het grote verschil tussen armoede en rijkdom. Terwijl Nathan

naar hem luisterde, kwam Sophie naar boven met drie grote

Caipirinhas. Ze zette de glazen op tafel en iedereen nam plaats in

de rieten zetels.

─ Het is de eerste maal dat ik ze zelf maak, zei ze, ik hoop dat ze

zullen smaken.

Melvin proefde als eerste en liet Sophie weten dat ze heel lekker

waren. Nathan deelde zijn mening. Sophie vroeg waarover hun

gesprek ging.

276

─ We hadden het erover dat Melvin zijn plek op aarde had

gevonden, zei Nathan.

─ Hoe komt het dat je naar Brazilië bent gekomen? vroeg Sophie.

─ Het is een land dat altijd een aantrekkingskracht op mij heeft

uitgeoefend. En vanaf mijn eerste bezoek aan Brazilië wist ik dat

ik hier grootse dingen kon realiseren.

─ Vertel verder, vroeg Sophie.

Melvin vervolgde ernstig en onthulde het ware doel dat hij voor

ogen had.

─ De mensen hier hebben een aangeboren optimistisch gevoel over

hun toekomst. Maar…

─ Is dat dan verkeerd? vroeg Sophie.

─ Nee, integendeel. Voor velen is het zelfs van essentieel belang

om de hardheid van hun leven te overwinnen. Maar ik ben van

mening dat in het evolutieproces van de mensheid, hoop op zich

een onvolmaakte kracht is!

─ Kan je dat nader verklaren? vroeg Sophie terwijl Nathan ook

aandachtig meeluisterde.

─ Als mensen alleen maar van hoop leven, komen ze in een

situatie terecht waarin ze steeds wachten op meer en beter. Dat is

een toestand die op termijn niet bevredigend kan zijn.

─ Welk beter alternatief zou je hen willen bieden? vroeg Nathan.

─ Wel, in dat opzicht zijn de dagen die we samen hebben

doorgebracht uiterst leerzaam geweest. Ik weet nu hoe de

schoonheid in ontelbare vormen en op alle mogelijke plaatsen te

vinden is. Wat ik wil, is dat al mijn toehoorders en lezers nog beter

de schoonheid van alle dagen leren ervaren.

─ Kan je niet hopen op een beter leven en de schoonheid van alle

dagen ervaren? vroeg Sophie.

─ Als je de schoonheid in het leven ervaart, weet je dat je niets

meer hoeft te verwachten om gelukkig te zijn, antwoordde Melvin.

Er viel een korte stilte waarna Nathan zijn hand op Melvin‟s

schouder legde.

─ Wanneer je reis door het land van de eeuwige hoop voorbij zal

zijn, zei Nathan, zal men het moeten omdopen tot het land van de

eeuwige schoonheid!

─ En wat zijn jullie plannen na Brazilië? vroeg Melvin aan Nathan

en Sophie.

─ Na Curitiba wordt Sophie terug in Frankrijk verwacht, zei

Nathan. Voor mezelf weet ik het niet maar ik hou je zeker op de

hoogte.

277

De volgende dag vergezelde Melvin zijn gasten naar de luchthaven

waar ze afscheid namen.

Eerst kuste hij Sophie en vertrouwde haar de volgende woorden

toe:

─ Sophie, weet dat jij, door je persoon en door je prachtige

werken, voor iedereen een bewijs bent van hoe wonderlijk de

wereld is.

Sophie bedankte Melvin voor deze mooie en oprechte woorden. Ze

wenste hem veel moed en veel geluk met het uitvoeren van zijn

opdracht. Daarna ging Melvin naar Nathan en omhelsde hem.

─ Nathan, zorg ervoor dat je woorden zich wijd verspreiden over

heel de wereld zodat mensen inzien dat ze niet van de rede alleen

kunnen leven en dat ze van hun illusies worden verlost.

─ Jij zult me daarvoor nog van grote dienst zijn, zei Nathan.

─ Hoezo? vroeg Melvin.

─ Door je eigen opdracht verder af te werken.

Na hun afscheid liepen Nathan en Sophie naar het vliegtuig. Het

werd een korte vlucht en ze bespraken hun avonturen van de laatste

dagen.

─ Wat is het belangrijkste dat jij hier leerde? vroeg Sophie.

─ Ik heb hier veel belangrijke dingen geleerd maar het

belangrijkste was bij de magische bron. Daar werd ik me bewust

van subtiele energieën die mij meer dan ooit deden beseffen dat elk

van ons zijn leven zelf kan bepalen door de kansen die hem

worden aangeboden te benutten.

─ Subtiele energieën?

─ Dat is de beste verwoording die ik me kan bedenken. En wat was

voor jou de belangrijkste les?

─ Nadat je weer boven water kwam, werd ik me er nog meer van

bewust hoe blij we moeten zijn met alles wat zich aan ons

aandient. Dat we alles in ons leven als een geschenk moeten

beschouwen, om te beginnen ons leven zelf.

Nathan keek vol liefde en bewondering naar Sophie. Het deed hem

veel deugd dat ze in alle openhartigheid elkaars diepste gevoelens

konden delen. Op dat moment besefte Nathan nog meer dan ooit

hoe gelukkig ze samen waren. Nathan was er diep van overtuigd

dat hij nooit dezelfde intimiteit zou kunnen hebben met een andere

persoon. Hij nam Sophie in zijn armen en ze vielen samen in slaap.

278

Boodschap

Toen het vliegtuig in Curitiba aankwam werden Nathan en Sophie

zachtjes gewekt door een hostess. De landing vond plaats op het

tijdstip dat Sophie aan Uiara had doorgegeven. Toen ze de

aankomsthal binnenliepen, werden ze enthousiast onthaald door

Uiara. Ze liep naar Sophie en omhelsde haar stevig. Vervolgens

omhelsde ze Nathan met evenveel vuur. Toen ze besefte dat ze

misschien te innig was geweest, liet ze hem los. Ze wist niet of

Nathan haar geestdrift wat overdreven zou vinden en haastte zich

om hem in vloeiend Frans te zeggen dat ze al zoveel over hem had

gehoord, dat het wel leek alsof ze hem al lang kende. Sophie stelde

haar meteen gerust door te zeggen dat ze Nathan al had ingelicht

over haar uitbundig karakter. Daarop vroeg Uiara wat ze nog meer

over haar had verteld. Sophie antwoordde dat ze natuurlijk ook

vermeld had dat zij een bijzonder mooi halfbloedje was. Uiara was

zeer opgetogen over het bezoek van Sophie en Nathan. Ze liet hen

weten dat ze konden blijven logeren zolang ze wilden en

benadrukte dat ze dat oprecht meende. Ondertussen liepen ze naar

de parkeerplaats waar Amão, de vriend van Uiara, hen in zijn auto

opwachtte. Uiara stelde Amão voor aan Nathan en Sophie. Amão

was afkomstig uit Rio de Janeiro maar hij had Uiara in Frankrijk

leren kennen toen hij daar ook verbleef. Vanaf de luchthaven van

Curitiba reed Amão in oostelijke richting, naar het stadje Morretes.

Uiara vertelde dat ze daar in een groot landhuis woonden dat ze

van haar vader had geërfd. Ze vertelde dat ze weinig wist over haar

vader behalve dat hij van Europese afkomst was en dat hij, enkele

jaren na haar geboorte, haar en haar moeder had verlaten. Hij was

weggegaan uit Belo Horizonte en was teruggekeerd naar de staat

Santa Catarina in het zuiden van het land. Daar woonde zijn hele

familie. De moeder van Uiara stond er dus alleen voor om voor

haar te zorgen. Gelukkig was de solidariteit in de wijk waar ze

woonde erg groot geweest. Uiara had trouwens nog heel veel

vrienden in Belo Horizonte. Uiara moest al op jonge leeftijd gaan

werken, maar juist omdat ze niet meer naar school kon gaan,

besteedde ze het grootste deel van haar vrije tijd aan het lezen van

boeken. Zo had ze haar schrijftalent ontwikkeld. Ze vertelde verder

dat ze niet verwacht had ooit nog iets van haar vader te horen

279

totdat ze vorig jaar een brief ontving waarin stond dat hij in

Florianopolis was overleden en dat hij haar een landhuis naliet in

een stadje niet ver van Curitiba. Op zich was dat zeer opmerkelijk

omdat haar vader hertrouwd was en drie andere kinderen had

gekregen. Uiara was toen vanuit Frankrijk naar Brazilië

overgevlogen met het idee om de woning te verkopen. Maar toen

ze eenmaal de woning had gezien, wist ze dat ze hier nooit meer

zou weggaan. Vreemd genoeg hoorde Uiara achteraf van de notaris

dat haar vader voorspeld had dat het zo zou verlopen. Hij had tegen

de notaris gezegd dat zijn dochter zou voorstellen om het landhuis

te verkopen maar hij had daaraan toegevoegd dat als ze eenmaal de

woning zou binnentreden, zij die nooit meer zou willen verlaten.

Sophie vroeg of de tweede vrouw van haar vader, of hun kinderen,

geen probleem maakten van het feit dat Uiara het landhuis had

geërfd. Uiara vertelde precies wat de notaris haar had verteld. In

het testament stond dat de tweede vrouw van haar vader samen met

hun kinderen een andere woning erfden, namelijk de woning

waarin ze in Florianopolis woonden. De notaris zei verder dat noch

zijn tweede vrouw, noch zijn kinderen iets van het bestaan van een

andere woning afwisten. Hij voegde er ook aan toe dat ze niet eens

wisten dat hij eerder getrouwd was geweest. Sophie omhelsde

Uiara. Ook Nathan had aandachtig naar haar verhaal geluisterd. Er

viel een korte stilte. Om een ontspannen sfeer te krijgen, zette

Amão muziek op.

Nathan en Sophie genoten van het prachtige berglandschap. Deze

streek verschilde duidelijk van de Noordoostelijke Staten. Ook de

temperatuur was hier beduidend lager. Toen ze bij de woning

aankwamen, zagen Nathan en Sophie dat het inderdaad een

prachtig landhuis was. Het was gelegen op een privédomein

omgeven door grote pijnbomen. Op de inrit stond Charmene, de

moeder van Uiara, hen op te wachten. Ze nodigde Nathan en

Sophie uit om plaats te nemen onder de schaduwrijke bomen en

liet Amão en Uiara de koffers wegbrengen. Charmene had al

drankjes klaargezet en bestookte Nathan en Sophie met vragen. Ze

was erg benieuwd naar hun bevindingen over Brazilië. Sophie, die

weinig Portugees begreep, liet Nathan antwoorden. Nathan

vertelde dat ze in Salvador hadden gelogeerd en dat ze ook veel

andere wondermooie plaatsen hadden bezocht in de

Noordoostelijke Staten. Daarop liet Charmene hen met enige trots

weten dat zij ooit ook in Salvador was geweest. Ze waren het er

allemaal over eens dat het een ontzettend aangename stad was.

280

Charmene wilde nog weten of ze al ooit in Afrika waren geweest.

Toen Nathan bevestigend antwoordde, vroeg ze of Salvador

inderdaad de meest Afrikaanse stad buiten Afrika was. Ze keek

duidelijk tevreden toen Nathan haar antwoordde dat van alle

plaatsen die hij had bezocht Salvador veruit het meest deze titel

verdiende. Op dat moment kwam Uiara aan en hoorde dat ze het

over Salvador hadden. Ze vermoedde dat haar moeder verteld

moest hebben dat ze er ooit het carnaval had bijgewoond en dat het

een van de mooiste herinneringen uit haar leven was. Uiara liet

haar moeder weten dat een van haar vriendinnen op bezoek was

gekomen en in de hal stond te wachten. Charmene stond op,

wenste haar gasten een prettig verblijf en ging naar haar vriendin

toe.

─ Je hebt een leuke moeder, zei Sophie tegen Uiara.

─ Ondanks het feit dat ze geen gemakkelijk leven heeft gehad, heb

ik juist van haar geleerd, om steeds het goede en het positieve van

het leven te herkennen.

─ Dat straal je ook uit Uiara, zei Nathan.

Uiara keek Nathan aan en daarna Sophie. Deze woorden maakten

haar duidelijk blij. De volgende dagen lieten Uiara en Amão hen

de mooiste plaatsen zien in de omgeving. Ze maakten een leuke

wandeling door het pittoreske stadje Morretes, waar ze ook een

bezoek brachten aan een kunstenaar die stenen creaties

vervaardigde. Op een andere dag werd er een uitstapje gemaakt

naar het dichtstbijzijnde strand. Het lag in Paranagua. Iedereen

amuseerde zich op de golven van de zee. Deze mooie dag werd

afgesloten met een gezellige barbecue. Een paar dagen later

maakten ze met de trein een spectaculaire rit langs diepe afgronden

en mooie watervallen. Amão liet weten dat als Nathan en Sophie

werkelijk indrukwekkende watervallen wilden zien ze zeker de

watervallen van Iguaçu niet mochten missen. Hij vertelde ook dat

een vriend van hem er samen met zijn echtgenote een kleine

herberg uitbaatte. Uiara stelde voor om er een weekend heen te

gaan. Nathan en Sophie hadden er wel oren naar. Amão nam

diezelfde dag nog contact op met Eder, zijn vriend uit Iguaçu en

reserveerde twee kamers voor het volgende weekend. Op weg naar

de watervallen verbleven ze in Curitiba en bezochten de stad.

Nathan en Sophie merkten dat deze stad een grote Europese

invloed had ondergaan. De laatste twee eeuwen hadden veel

Europese immigranten zich in Curitiba gevestigd. De hoog gelegen

stad oogde modern en met veel zorg ingericht met verschillende

281

parken. Mede daardoor was het, ondanks het grote aantal inwoners,

rustig en zeer aangenaam vertoeven. Ze brachten de nacht door in

een hotel in het centrum en vlogen de volgende dag naar het

drielandenpunt van Argentinië, Paraguay en Brazilië. Tegen de

middag kwamen ze aan in de herberg van Eder en zijn echtgenote

Beatriz. Na een kleine maaltijd werd er een bezoek gebracht aan de

watervallen. Dat deze plek een bekende toeristische trekpleister

was, wisten Nathan en Sophie van tevoren. Toch konden ze erg

genieten van de woeste natuurpracht die ze te zien kregen. De

gigantische watervallen lagen in een weelderig park waar het water

zich met donderend geraas naar beneden stortte om dan tussen de

vele kleine eilandjes verder door te kronkelen. Bij hun terugkomst

in de herberg had Beatriz een lekkere en stevige maaltijd

klaargemaakt. Er werden een paar flessen wijn geopend en er

ontstond een gesprek waarin Uiara vertrouwelijke zaken over

zichzelf zou vertellen.

─ Ik vind mijn evenwicht in het schrijven, zei Uiara. Wat er ook

gebeurt, wanneer ik tijd voor mezelf kan nemen, zet ik me aan het

schrijven. Ik kan dan alles weer in zijn context plaatsen.

─ Publiceer je het? vroeg Sophie.

Uiara keek even naar Amão.

─ Alleen een klein gedeelte van mijn teksten is gepubliceerd.

─ Ik zeg haar vaak dat ze geweldig kan schrijven, wilde Amão nog

kwijt, en dat ze veel meer van haar teksten moet publiceren.

─ Ik schrijf vooral voor mezelf, zei Uiara. Het kan vreemd klinken

maar voor mij is het een manier om dichter tot anderen te komen…

Uiara wilde er nog iets aan toevoegen maar twijfelde. Nathan

moedigde haar aan.

─ Waar denk je nu aan, Uiara?

─ Er is nog een belangrijkere reden waarom ik niet publiceer,

antwoordde Uiara. Maar eigenlijk heb ik dit nog niemand

toevertrouwd, behalve aan Amão. Alleen hij weet waarom.

─ Ik denk dat het goed is dat je er nu over praat, zei Amão.

─ Hoe moet ik het zeggen, zei Uiara twijfelend… Sommige van

mijn teksten eisen heel veel van mij. Bij het nalezen twijfel ik er

soms aan of ik mijn teksten wel zelf heb geschreven.

Sophie wilde iets zeggen maar Nathan gebaarde om haar eerst

verder te laten vertellen.

─ Eigenlijk heb ik ook moeite met het feit dat iedereen zomaar

mijn diepste geheimen kan lezen, vervolgde Uiara. Ik weet dat het

282

vreemd klinkt voor een schrijfster. En dan zeker voor de mensen

die mijn uitbundige karakter kennen.

Nathan luisterde bijzonder geïnteresseerd.

Uiara zei nog:

─ Ik wil weten met wie ik mijn teksten deel. Ik wil ze zelf kunnen

voorlezen en aanvoelen dat ze juist worden begrepen.

Enkele dagen na hun terugkeer uit Iguaçu kreeg Nathan een

vreemde droom. Zonder zijn droom te onthullen, liet hij Sophie

weten dat hij Uiara moest spreken. Sophie kon aan zijn toon horen

dat het over iets ging dat van groot belang was en ze zocht Uiara

meteen op:

─ Uiara, Nathan zou je morgenavond willen spreken.

─ Als het belangrijk is, zei Uiara, kan ik nu naar hem toe gaan.

─ Nee, hij wil je morgenavond spreken. Jij alleen en niemand

anders mag erbij zijn.

Uiara keek verbaasd, zei niets maar stemde er daarna mee in.

─ Amão gaat morgenavond uit met zijn vrienden, zei ze tegen

Sophie. Maar waar gaat het over?

─ Wees niet ongerust, antwoordde Sophie, Nathan vertelde me dat

het iets goeds was. Neem van mij aan dat als er iemand is die je

blindelings mag vertrouwen, het Nathan wel is.

─ Weet jij waarover het gaat? vroeg een nieuwsgierige Uiara.

─ Nee, hij wilde eerst met jou praten.

Uiara was geïntrigeerd. Welke geheimzinnige boodschap kon

Nathan toch voor haar hebben. Ze kon het de rest van de dag niet

uit haar gedachten zetten. Ze wilde Nathan nu al opzoeken maar hij

was met Amão naar de stad en zou pas laat terugkeren.

Het was laat geworden toen ze ‟s avonds terugkwamen. Ze

kwamen erg moe aan en gingen meteen slapen. Uiara kon de slaap

niet vatten en bleef de hele nacht piekeren. De volgende dag hield

ze zich de hele dag sterk en liet niets ongewoons blijken. Toen

Amão uiteindelijk vertrok, zocht ze Sophie op die haar liet weten

dat Nathan haar in de veranda opwachtte. Uiara liep naar de

veranda. Nathan stond naar buiten te kijken met zijn rug naar haar

toe gekeerd.

─ Je wilde me spreken? vroeg Uiara.

Nathan draaide zich om en keek haar diep in de ogen zonder iets te

zeggen. De nieuwsgierigheid van Uiara bereikte nu haar toppunt.

Ze had geprobeerd zich alle mogelijke boodschappen in te beelden

die Nathan haar zou kunnen verkondigen. Ze kon wel aanvoelen

dat het iets zeer belangrijks moest zijn. Nathan kwam naar haar toe

283

en vroeg om de plaats aan te wijzen waar ze schreef. Uiara begreep

niet meteen wat de bedoeling was maar deed wat Nathan vroeg. Ze

liepen de trap op die naar de zolder leidde. Eenmaal boven

gekomen, opende Uiara de deur van een klein vertrek. Binnen

stond een bureau naast een klein dakraam, waardoor het zachte

maanlicht binnenviel. Achter het bureau stond een goed gevulde

boekenkast en daarnaast een oude stoel. Nathan liep tot aan het

dakraam en bleef opnieuw lang naar buiten kijken. Uiara, die

ondertussen in de stoel was gaan zitten, vroeg hem vol spanning

waarover hij haar wilde spreken. Nathan draaide zich om en nam

naast haar plaats:

─ Uiara, je beschikt over een zeer bijzondere gave!

─ Ik? Welke dan?

─ De gave om te schrijven.

─ Oh, dat bedoel je, dank je wel. Je wilt het zeker hebben over het

feit dat ik mijn teksten moet uitbrengen?

Nathan zag dat Uiara zich inspande om er heel luchtig over te

spreken, maar hij wist dat dit voor haar een ingrijpend onderwerp

was.

─ Of je deze teksten uitbrengt of niet is niet zozeer van belang. Ik

heb het over de dieperliggende gevoelens die je beletten om ze uit

te brengen.

─ Misschien ben ik niet in de wieg gelegd om schrijfster te

worden. Vaak begrijp ik zelf niet goed wat ik schrijf.

Nathan stond op en ging weer bij het dakraam staan om naar buiten

te kijken. Uiara keek naar hem terwijl hij naar de maan staarde.

─ We zijn allemaal veel meer dan wat we denken te zijn. En nog

veel meer dan wat we geleerd hebben te zijn, zei Nathan zachtjes.

Toen Nathan deze woorden uitsprak, werd Uiara emotioneel. Zijn

woorden brachten in haar heel diepe gevoelens naar boven.

Vreemde gevoelens die ze van kinds af aan met zich meedroeg.

Nathan draaide zich om, ging voor haar zitten en keek haar goed

aan:

─ Ja… Uiara, ik ken je geheim!

Nu kreeg Uiara het heel warm en begon zelfs te zweten. Waar ze

het meest voor had gevreesd, werd een feit. Ze wist dat dit moment

onvermijdelijk was. Het moment waarop ze zou worden

geconfronteerd met de ware reden van haar angst om te schrijven.

─ Ik weet waarom je er zoveel moeite mee hebt als je weet dat

andere mensen je teksten zullen lezen.

284

Ze dacht eraan dat Sophie haar eerder al had verteld dat Nathan

dingen kon zien die anderen niet zagen. Op een onverklaarbare

wijze was hij nu ook op de hoogte gekomen van haar diepste

geheim. Nathan voelde haar angst en nam haar handen vast.

─ Uiara, weet je dat elk van ons een levensbestemming heeft?

─ Ja, daar ben ik altijd van overtuigd geweest.

─ Weet je wat jouw persoonlijke missie op aarde is?

Nu keek Uiara door het raampje naar de maan.

─ Ik weet dat dit mysterie schuilt in mijn geschreven woorden,

antwoordde ze alsof ze dat altijd al geweten had.

─ Uiara, ging Nathan verder, we moesten elkaar ontmoeten.

Uiara wachtte vol spanning op wat Nathan nu zou zeggen.

─ Jij zult de zuivere boodschap neerschrijven en op het gepaste

moment uitbrengen.

─ De zuivere boodschap? vroeg Uiara. Ik vrees dat ik je niet

begrijp.

─ Uiara, jij bezit de gave om, via woorden, boodschappen van de

verborgen wereld over te brengen naar deze wereld.

Uiara zei niets. Even ademde ze niet meer. Er vloeide een traan

over haar wang. Nathan nam nu haar beide handen heel stevig vast.

─ Ik weet ook dat je al in je gedachten benaderd bent geweest om

andere boodschappen over te brengen. Boodschappen waarvan je

wist dat ze niet goed waren.

─ Ik heb vaak akelige momenten gekend, Nathan.

─ Je zult er nu een einde aan kunnen maken.

Uiara‟s gezicht klaarde op.

─ Echt? Ben je daar zeker van? Hoe kan je dat weten? Hoe weet je

dat allemaal trouwens?

Nathan ging ongestoord verder.

─ Jouw ontmoeting met Sophie was geen toeval, zoals niets toeval

is. We zouden elkaar hoe dan ook hebben ontmoet zodat ik de ware

toedracht van je gave zou verduidelijken. Nu je op de hoogte bent

van deze toedracht is het aan jou om een keuze te maken.

─ Je zegt zelf dat het mijn ware toedracht is. Heb ik dan wel een

keuze?

─ Welke gave we ook hebben gekregen, niemand anders dan

wijzelf bepalen wat we ermee doen. Dat is de grondslag van onze

vrije wil.

Uiara nam even tijd om over Nathan‟s woorden na te denken. Ze

keek naar hun handen die in elkaar waren verstrengeld en sprak

dan plechtig en met grote overtuiging.

285

─ Ik zal zorgen dat al mijn verborgen teksten verdwijnen. Ik beloof

je dat ik vanaf vandaag nooit meer een tekst zal schrijven behalve

dan wat van jou afkomstig is.

─ Door de keuze die je vandaag maakt, zal je enkel door de

liefdevolle inspiratie worden benaderd en voor altijd verlost zijn

van akelige momenten. Weet dat er op aarde niemand in staat is

om deze opdracht beter te vervullen dan jij. Het is jouw

levensbestemming Uiara!

─ Ik ben zo blij dat ik mijn hogere doel ken en nu ik het ken,

beschouw ik het als een enorme eer. Er wordt me nu ook zoveel

duidelijk.

─ Alles wat zich in je leven heeft afgespeeld, heeft er rechtstreeks

of niet rechtstreeks mee te maken. Het universum geeft ons steeds

de ervaringen die precies bij ons passen. Vanaf het moment dat je

geboren bent tot het moment dat je zult heengaan.

─ En hoe zit het dan met onze keuzes?

─ Ieder moment opnieuw kiezen we hoe we met onze ervaringen

omgaan.

Uiara keek vol bewondering naar Nathan en begreep nu beter

Sophie‟s woorden toen ze Nathan beschreef.

─ Nu ik dit eindelijk beter begrijp, ben ik verlost van mijn angst.

Bedankt Nathan.

Uiara keek opnieuw naar de maan en zei enkele momenten niets tot

ze een prangende vraag stelde:

─ Welk gevoel geeft dat om over een levensmissie te beschikken

die gevolgen voor de hele mensheid zal hebben?

─ Elk van ons beschikt over een levensmissie. En elke

levensmissie heeft invloed op de hele mensheid. En meer zelfs,

iedere gedachte en iedere daad heeft gevolgen voor het geheel tot

in de verste uithoeken van het universum!

Nathan stond nu op en wenste Uiara een goede nachtrust. Uiara

bedankte hem opnieuw. Toen hij bij Sophie terugkwam op de

kamer, legde hij haar alles uit. Voor hij in slaap viel, besefte

Nathan dat zijn taak hier nu gedaan was. Enkele dagen later

vertrok hij met Sophie naar São Paulo, vanwaar Sophie terug naar

Frankrijk zou vliegen. Wat Nathan zelf zou gaan doen, wist hij nog

niet. Maar een ding wist hij wel: zijn reis was nog lang niet ten

einde. Nathan en Sophie zouden twee dagen doorbrengen in São

Paulo, het economische en culturele centrum van Brazilië en ook

een van de grootste steden ter wereld. Na een uitgebreid

avonddiner maakten ze een wandeling in het Ibirapuera Park. Toen

286

ze in hun hotel terugkwamen, gingen ze liggen en voerden het

volgende gesprek:

─ Misschien kan ik er beter niet over beginnen, zei Sophie, maar

heb jij een idee wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?

─ Ik zou het je niet kunnen vertellen Sophie. Ik weet niet eens

waar mijn volgende bestemming is.

─ Nathan, ik wil je iets vragen… welke plaats neem ik in je leven

in?

Nathan kuste Sophie teder op haar mond en zei tegen haar:

─ Er is niemand op aarde waar ik meer liefde voor voel dan voor

jou. Jij bent mijn spirituele metgezel.

─ Wat betekent een spirituele metgezel precies?

─ Spirituele metgezellen hebben een relatie van hogere betekenis

dan alleen maar als partners door dit leven te gaan. Ze zijn samen

op aarde om naar volmaaktheid en innerlijke veiligheid te streven.

Sophie keek Nathan lang aan zonder een woord te zeggen. Dit

waren de meest oprechte en liefdevolle woorden die ze ooit had

gehoord en het gaf haar een geweldig vertrouwen. Ze legde haar

hoofd op Nathan‟s schouder en ze vielen allebei in slaap. De

volgende dag namen ze alweer afscheid op de luchthaven. Maar

deze keer voelde Sophie geen negatieve emotie meer, alleen

blijdschap voor wie ze was en wat ze betekende. Nathan was nu

alleen en slenterde door de wijken van São Paulo. Hij trachtte na te

gaan waar hij zijn reis voort zou zetten. Hij nam contact op met

vrienden en kennissen om te weten hoe het met hen ging. Allen

waren vooral zeer benieuwd naar zijn laatste belevenissen. Nathan

bracht daarna veel tijd door in de oriëntaalse wijk Liberdade. De

taferelen die hij daar waarnam, herinnerden hem aan de

verschillende uitstapjes die hij met Simon in Azië had gedaan. Hij

realiseerde zich hoe leerrijk deze reizen waren geweest en besefte

dat hij van deze culturen nog belangrijke dingen kon leren. Twee

dagen later liep Nathan langs de etalage van een reisbureau waar

zijn aandacht werd getrokken door een afbeelding op een poster.

Het was een afbeelding van een donkerblauwe zeilboot op zee

dicht bij een prachtig strand. De afbeelding deed hem denken aan

de poster die vroeger aan de muur van zijn slaapkamer in Brussel

hing en die als een van de eerste tekenen gold voor de reis die hij

jaren geleden was begonnen. Bovenaan de poster stond een citaat:

“Australië, het geheugen van de wereld!” Deze woorden brachten

iets in Nathan teweeg en hij voelde de drang om naar binnen te

gaan. Zonder na te denken volgde hij zijn intuïtie en duwde de deur

287

van het agentschap open. Hij stapte binnen en het eerste dat hem in

het oog sprong, was een kaartje waarop een promotievlucht naar

Sydney stond vermeld. Aan de reisagent vroeg hij of dit tarief nog

geldig was. Deze antwoordde dat zijn collega het net had

opgehangen. Zonder te aarzelen boekte Nathan deze vlucht. Toen

hij terug op zijn kamer was, besefte hij pas ten volle dat hij binnen

drie dagen naar Australië zou vertrekken. Zonder enig idee te

hebben van wat hij daar zou gaan doen.

288

289

- 9 -

Verhoogde Helderheid

290

291

Betrokkenheid

De vlucht naar Sydney verliep vlekkeloos. Deze keer zou niemand

Nathan komen ophalen. Tijdens het wachten op zijn bagage werd

het hem duidelijk dat hij naar de andere kant van de wereld was

gereisd, slechts op grond van een plotselinge ingeving. Maar dat

deerde hem niet. Integendeel, het gaf hem een gevoel van vrijheid.

Hij vertrouwde op zijn ingeving en wist dat de reden van zijn

komst naar Australië nog wel duidelijk zou worden. Australië was

trouwens een land dat hij al lang wilde bezoeken. Het enige wat

hem begon te verontrusten was het feit dat het budget dat hij in

Frankrijk bijeen had gespaard ondertussen al flink was geslonken.

Toen hij in het centrum was aangekomen, zocht Nathan een hotel

op. Het duurde niet lang voordat hij een keurig hotel vond waar hij

een kamer op de negende verdieping toegewezen kreeg. Vanuit

zijn kamer had hij een mooi uitzicht op de havenbuurt. Hij nam een

douche en ging daarna het stadscentrum een beetje verkennen. De

zon scheen fel op de hoge glinsterende wolkenkrabbers. Gelukkig

bracht een lichte bries aangename verkoeling. Nathan liep door de

mooie winkelstraten. Sydney oogde als een bijzonder goed

verzorgde stad, net als de mensen die er goed gekleed bijliepen. Hij

voelde zich hier meteen in zijn sas. In een van de vele winkelcentra

die de stad telde, bestelde Nathan een heerlijke maaltijd en nam hij

de tijd om rustig de mensen te observeren. Daarna keerde hij terug

naar zijn hotel.

De volgende dag liep Nathan een informatiebureau binnen. Hij

nam een plattegrond van de stad en kreeg te horen dat Bondi-

Beach een van de aangenaamste stranden van Sydney was. Met het

plattegrond bij de hand verkende Nathan de eerste dag de mooiste

plaatsen in het centrum. De dag daarop nam hij zijn zwemgerief en

een boek mee en ging naar Bondi-Beach. Daar heerste een leuke

sfeer, zodat Nathan er de hele dag bleef. Toen hij laat terugkeerde

naar zijn hotel besloot hij wat hapjes te kopen in de dichtstbijzijnde

nachtwinkel. Hij liep de winkel binnen en begroette twee heren die

druk in gesprek waren. Een van hen was de eigenaar, een man van

Chinese afkomst met een baardje. De andere man had een bleke

huid en was roodverbrand door de zon. Beide mannen zaten op

krukken en leken elkaar goed te kennen. Terwijl Nathan zijn

292

koopwaar uitkoos, ving hij flarden op van hun gesprek. Ze hadden

het over wat de meest betrouwbare bron van informatie was,

gevoelens of de rede. De Chinese man zei dat gevoelens meer

vertelden dan wat de meesten onder ons voor mogelijk houden. De

andere man repliceerde dat hij een groter vertrouwen in zijn

intellect had dan in zijn gevoelens. Het was niet meteen een

gespreksonderwerp dat je in een nachtwinkel zou verwachten,

bedacht Nathan. Toen hij naar de kassa liep om af te rekenen, werd

hij bij het gesprek betrokken. Pete, die inderdaad een goede vriend

van de eigenaar bleek te zijn, was zo overtuigd van zijn gelijk dat

hij er van uitging dat Nathan zijn mening zeker zou delen.

─ Is het niet zo dat we onze rede moeten vertrouwen boven onze

gevoelens? vroeg hij aan Nathan.

Alvorens Nathan te laten antwoorden, stelde de Chinese man zich

voor en zei dat hij Qiao heette. Daarna volgde Pete zijn voorbeeld.

Nathan liet hen weten dat hij nog maar net in Australië was

aangekomen waarop beide heren hem verwelkomden. Vervolgens

hernam Qiao het gesprek:

─ Natuurlijk is onze rede van groot belang, zei Qiao. Daarmee

kunnen we de informatie die op ons afkomt omzetten in kennis.

Wat ik Pete probeer duidelijk te maken, is dat gevoelens ons de

helderheid geven om een onderscheid te maken tussen juiste en

onjuiste informatie.

Zowel Pete als Qiao wachtten nu op een reactie en hoopten allebei

op een bevestiging van hun eigen visie.

─ Pete, vroeg Nathan, kun je me beschrijven wat je precies verstaat

onder het woord rede?

─ Ik bedoel daarmee ons intellect, onze rationele logica, het

vermogen waarover we beschikken om zekerheden op te bouwen.

─ Zou het niet kunnen dat juist deze zekerheden ons in de waan

laten dat we ons niet vergissen?

Door deze vraag te stellen was Nathan erin geslaagd om op een

simpele maar toch onweerlegbare wijze Pete te doen twijfelen aan

zijn overtuiging.

─ Hebben we niet allemaal behoefte aan zekerheden? antwoordde

Pete.

─ We hebben meer behoefte aan moed om niets als een zekerheid

aan te nemen, reageerde Nathan.

─ Waarop zouden we ons dan moeten baseren als we van niets

zeker kunnen zijn, onze gevoelens? was de volgende vraag van

Pete.

293

Nathan nam nu een kruk en ging tegenover Pete en Qiao zitten.

─ Onze gevoelens geven zin aan ons leven, antwoordde Nathan.

Zonder gevoelens zouden we niet kunnen genieten van mooie

melodieën, noch van schitterende stranden of tedere strelingen.

─ Maar gevoelens geven ons toch niet altijd juiste informatie, ging

Pete verder.

─ Gevoelens liegen nooit, zei Nathan, het is aan ons om te leren ze

juist te interpreteren.

─ Hoe dan? vroeg Pete.

─ Door steeds hun oorsprong te ontdekken aan de hand van onze

innerlijke gids, antwoordde Nathan.

Pete verbaasde zich over Nathan‟s antwoord. Hij keek hem aan en

vervolgens keek hij naar Qiao. Nathan zweeg en Qiao nam nu het

woord.

─ Hij heeft het over onze intuïtie, zei Qiao.

Pete keek Nathan aan met een vragende blik of Qiao het bij het

rechte eind had. Nathan knikte bevestigend.

Pete had toen meteen een nieuwe vraag voor Nathan:

─ Intuïtie is voor mij ook al zoiets raars. Kun jij me dat duidelijk

omschrijven?

─ Op deze vraag antwoorden is hetzelfde als aan een blinde zeggen

wat het zicht is of aan een dove uitleggen wat geluid is. Intuïtie is

een vermogen dat de eindeloze verscheidenheid aan boodschappen

die zich aan ons voordoen, openbaart.

─ Is het op een of andere manier zichtbaar, tastbaar…?

─ Het is vooral een kracht die ons telkens weer nieuwe aspecten

van het onzichtbare, ontastbare laat vermoeden.

Qiao luisterde met aandacht naar Nathan. Hij was, net als Pete,

onder de indruk van de wijze waarop Nathan zijn standpunt

verduidelijkte.

─ De kracht van intuïtie kunnen we pas begrijpen als we het zelf

ervaren, vervolgde Nathan. Geloof me Pete, wanneer je je echt

bewust zult worden van deze kracht zul je de wereld heel anders

zien.

─ Velen willen dit graag bewijzen en twijfelen aan dit innerlijke

vermogen, reageerde Qiao.

─ Velen hebben geleerd om op zoek te gaan naar bewijzen, zei

Nathan. Bewijzen kunnen ons een gevoel van zekerheid geven

maar om de geheimen van het leven werkelijk te kunnen

doorgronden, moeten we steeds alles opnieuw in overweging

nemen.

294

─ Jouw woorden laten blijken dat het leven echt een diepere zin

heeft maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me vaak afvraag of dat

wel zo is, zei Pete.

─ Om de zin van het leven te vatten, zei Nathan, moet je jezelf de

vraag stellen: „Welke zin heeft mijn leven?‟ Het is door op zoek te

gaan naar een antwoord op deze vraag dat je de grenzen van de

rede zult tegenkomen.

─ Wat kan, anders dan mijn rede, mij de zin van mijn leven doen

begrijpen? vroeg Pete aan Nathan.

─ Dat wat in wezen onbegrensd is, antwoordde Nathan.

─ En dat is? vroeg Pete.

Alweer zweeg Nathan en opnieuw voelde Qiao zich geroepen om

te antwoorden. Op de een of andere manier wist Nathan dat Qiao

over deze kennis beschikte maar dat hij moeite had om ze over te

brengen.

─ Nu heeft hij het over onze geest, zei Qiao, die vrij zeker was van

zijn stelling.

Zowel Qiao als Pete realiseerden zich dat Nathan hen afzonderlijk,

precies bij hen passende kennis verschafte. Pete had behoefte aan

inhoudelijke informatie om de kern van het leven beter te

begrijpen, terwijl Qiao eerder behoefte had om te leren hoe hij zijn

kennis kon delen.

─ Onze geest is onbegrensd en dus ontvankelijk voor alles, ging

Nathan verder. Hij is als enige in staat om ons te bevrijden.

─ Ons te bevrijden van wat? vroeg een nieuwsgierige Pete.

Nathan zag dat Qiao zich nu sterk genoeg voelde en liet hem

verder alleen het woord voeren:

─ Van ons onbegrip! Hoe meer onze geest zich ontplooit, hoe meer

we het leven aanvaarden. En hoe gelukkiger we ons voelen, zonder

spijt, ongeduld of gebondenheid.

De woorden van Qiao bevestigden wat Nathan al vanaf het begin

vermoedde. Dat Qiao over een grote theoretische kennis beschikte.

Dat begreep Pete nu ook.

─ Ik zit nu met een dubbel gevoel, zei Pete, enerzijds ben ik blij

dat mijn leven een grotere betekenis kan hebben dan wat ik tot nu

toe voor mogelijk hield. Anderzijds heb ik ook het gevoel dat ik

veel tijd verloren heb aan nutteloze en oppervlakkige zaken.

─ Zet je denkwerk van vandaag ook morgen verder en je zult een

goed gevoel overhouden, vertelde Nathan. Het slechte gevoel zal

verdwijnen wanneer je zult inzien dat je geest alles heeft behouden

295

wat echt en goed geweest is. Niets wat waardevol is, gaat voor de

geest verloren, het versmelt voortdurend met je innerlijke zelf!

Na deze woorden stond Nathan op en bedankte beide heren voor

het gesprek. Ze lieten allebei duidelijk zien hoe dankbaar ze waren

voor wat hij hen had bijgebracht. Nathan nam afscheid en liep de

winkel uit. Eenmaal buiten liep Qiao hem achterna:

─ Wacht even, waar verblijf je? riep hij naar Nathan.

─ In dit hotel hier tegenover.

─ Kom je nog eens terug?... wat ik zeg, zal misschien vreemd

klinken maar ik heb het gevoel dat je van grote betekenis kunt zijn

voor mij.

─ In dat geval zal je dat ook voor mij zijn.

Na deze woorden draaide Nathan zich om en wandelde verder.

─ Je hebt niet geantwoord. Zal ik je terugzien? riep Qiao opnieuw.

Nathan stopte alvorens de straat over te steken en glimlachte naar

Qiao:

─ Toch wel, ik heb je geantwoord.

Qiao begreep het niet helemaal maar alvorens hij kon reageren liep

Nathan de straat over en stak zijn hand op naar hem. De volgende

dag huurde Nathan een kleine motorhome. Hij verliet Sydney en

reed via de kust naar het noorden. Na enkele dagen kwam hij aan

in de staat Queensland. In deze regio bracht hij een lange tijd door.

De langgerekte zandstranden, de grillige bergketens en het

subtropische klimaat brachten hem helemaal tot rust. In

Queensland bracht Nathan veel tijd door in de stad Brisbane. Hij

verbleef in Redcliffe en daar besloot hij ook met het schrijven van

een eigen boek te beginnen. Vanaf dat moment zou hij regelmatig

steeds nieuwe aantekeningen aan het manuscript toevoegen.

Nathan wist dat literatuur een geweldig medium was waarmee hij

op grote schaal boodschappen kon verspreiden. Eigenlijk wilde hij

al lang schrijven, maar het was Uiara‟s gave, die bij hem de

doorslag had gegeven. Sinds zijn gesprek met haar had hij er alle

vertrouwen in dat zijn boodschap op de juiste wijze zou worden

uitgedragen. Zijn eerste woorden schreef Nathan tijdens een

zwoele nacht. Een schrijfsessie die pas eindigde toen de zon

opnieuw verscheen. Zonder het te beseffen, was Nathan de hele

nacht blijven doorwerken. Ontelbare gedachten waren toen door

Nathan‟s geest gevlogen. Gedurende de hele nacht had hij getracht,

zo goed als hij kon, zijn gedachten duidelijk en op een

samenhangende wijze neer te pennen. „s Ochtends voelde hij zich

dan ook ontzettend moe. Voor hij ging slapen, nam hij toch nog de

296

tijd om zijn teksten na te lezen. Een titel en een duidelijke structuur

ontbraken nog maar hij stelde wel vast dat er duizenden woorden

aan het papier waren toevertrouwd. Met een voldaan gevoel ging

hij toen slapen. Het drong tot hem door dat dit het begin was van

een ontzettend belangrijk werk, waarmee hij nog veel nachten

bezig zou zijn.

Bij het verlaten van Brisbane bezocht Nathan verschillende aan

elkaar grenzende kleine kuststadjes. Geen dag ging voorbij zonder

dat hij een duik nam in de oceaan. Onder water deed hij nog steeds

de meeste inspiratie op. Toen Nathan in Caloundra verbleef,

ontmoette hij een schilder die zijn kunstwerken op straat verkocht.

Het waren prachtige schilderijen van berglandschappen. De man

vertelde dat de afgebeelde bergen op zijn schilderijen de Glass

House Mountains heetten. Hij voegde eraan toe dat deze bergen

heilig waren en dat ze er waren om ons eraan te herinneren hoe

belangrijk naastenliefde was. Nathan was erg getroffen door de

schoonheid van de schilderijen en wilde de Glass House Mountains

graag in het echt zien. De volgende dag nam hij zijn ontbijt en reed

ernaartoe. Daar eenmaal aangekomen was hij zo onder de indruk

van de schoonheid van het landschap dat hij besloot om een van de

Glass House Mountains te beklimmen. Hij observeerde ze elk

nauwgezet en koos dan voor de berg die de naam Ngungun droeg.

Nathan wist dat het een flinke klim zou worden. Na enkele uren

kwam hij boven aan. Hij ging daar zitten op een platte steen en

nam de tijd om van de rust en van het prachtige uitzicht te

genieten. Terwijl hij de natuurpracht rondom hem bewonderde,

viel zijn oog op een oude boom. Iets dreef hem ertoe om erheen te

gaan. Toen hij bij de boom was gekomen, raakte Nathan hem met

zijn beide handen aan en bewonderde hem van onder tot boven.

Plotseling zag hij dat er hoog in de stam een reeks woorden waren

gekerfd. Omdat ze zich te hoog bevonden, kon hij ze niet lezen.

Nieuwsgierig besloot hij om in de boom te klimmen en slaagde er

uiteindelijk in om op een tak te gaan zitten. Vanaf die plek kon hij

de woorden duidelijk lezen. Ze waren geschreven in een voor hem

onbekende taal, waardoor hij er niet veel wijzer uit werd. Nathan

nam toen een pen en papier uit zijn achterzak en schreef de

woorden op: “Cooma el ngruwar, ngruwar el cooma, illa booka

mer ley urrie urrie!” Toen hij weer beneden was, ging hij op

dezelfde platte steen zitten en trachtte te raden wat hij net had

geschreven. Opeens begon de wind hard te waaien. Het zand steeg

zo hoog op dat Nathan zijn ogen gesloten moest houden. Pas toen

297

het minder ging waaien deed hij zijn ogen weer open. Precies op

dat moment zag hij een jongedame met een mooie bruine

huidskleur en lange wapperende zwarte haren. Ze kwam naar hem

toe. Nathan bleef haar aanstaren en op de een of andere manier

leek het alsof ook zij onder de indruk was. Toen ze hem was

genaderd, keek ze hem vriendelijk aan en glimlachte. Nathan wilde

iets zeggen maar slaagde er niet in om iets zinnig uit te brengen.

Dit was voor zijn doen heel ongewoon en dat maakte hem onzeker.

De jongedame stelde zich als eerste voor. Ze heette Leewana.

Nathan ging rechtop zitten:

─ Neem mij niet kwalijk, mijn naam is Nathan.

─ Je hoeft je niet te verontschuldigen, dat zou ik moeten doen.

─ Hoezo?

─ Ik was net zo verbaasd je hier te ontmoeten dat ik je niet liet

nadenken!

Nathan wist niet hoe hij deze woorden moest interpreteren. Wat

bedoelde ze precies? Waarom zei ze dat ze hem niet liet denken?

─ Mag ik je vragen wat je hier doet? vervolgde Leewana.

─ Ik ben op doorreis en wilde graag deze bergen zien, antwoordde

Nathan. Toen ik hier aankwam, kreeg ik plotseling een ingeving

om er eentje te beklimmen.

─ Waarom juist deze berg? vroeg Leewana toen.

Nathan ging ervan uit dat Leewana naar een diepere reden zocht.

─ Zoals zo vaak volgde ik mijn gevoel, antwoordde Nathan.

Leewana keek Nathan lang aan maar zei niets meer tot Nathan zelf

het gesprek voortzette:

─ Woon je in deze streek?

─ Ik woon zowat overal maar ik ben in Adelaide opgegroeid als je

dat bedoelt. Ik leefde er bij mijn pleegouders. Zij komen uit Polen

en zijn sinds lange tijd al in Australië woonachtig.

Toen Nathan hoorde dat Leewana was geadopteerd wilde hij weten

of ze haar natuurlijke ouders kende. Nog voor hij zijn vraag kon

stellen, gaf ze hem al een antwoord.

─ Mijn natuurlijke ouders leefden in een streek ten noorden van

Adelaide. Ze maakten deel uit van een stam Aboriginals, de

oorspronkelijke bewoners van Australië.

─ Heb je hen nog…

─ Nee, de hele stam waar ze deel van uitmaakten, verloor het leven

bij een van de zwaarste stormen die dit land ooit heeft gekend. Het

is een wonder dat ik het heb overleefd.

─ Wat gebeurde er daarna?

298

─ Toen ik werd gevonden, werd ik naar Adelaide gebracht. Daar

ben ik dan opgehaald door mijn pleegouders waar ik fantastisch

werd verzorgd.

Nathan bleef sprakeloos bij het horen van Leewana‟s verhaal. De

gelijkenis met zijn eigen verhaal was indrukwekkend.

─ Waren er geen andere overlevenden?

Leewana keek Nathan even aan en nam dan zijn arm vast.

─ We hebben nog veel meer gemeen, Nathan!

Nathan was nu echt onder de indruk. Niet alleen door de gelijkenis

tussen hun verhalen maar meer nog door het feit dat Leewana hier

al van op de hoogte leek te zijn ook al had hij nog niets over zijn

verleden verteld. Hij was nu ontzettend nieuwsgierig.

─ Hoe komt het dat jij hier bent vandaag? vroeg hij.

─ Ook ik volgde mijn gevoel!

Dit gesprek bracht Nathan duidelijk in de war. Hij wilde even al

zijn gedachten ordenen en deed een paar stappen om dan weer te

gaan zitten. Leewana ging naast hem zitten. Ze zag dat hij een

briefje in zijn hand vasthield en vroeg wat er op stond. Nathan liet

het haar lezen. Toen hij het openvouwde, keek Leewana in de

richting van de boom die hij net had beklommen. Leewana keek

precies naar de plek waar het geschrift te lezen was. Nathan had nu

geen enkele twijfel meer. Hier was iets uitermate ongewoons aan

de gang.

─ Hoe wist je dat deze woorden op deze boom te lezen waren?

vroeg hij.

Leewana zei eerst niets en antwoordde dan.

─ Zal je mij geloven als ik het je vertel?

─ Vertrouw me, als je de waarheid zegt, zal ik je ook geloven.

─ Het is een geheim, maar ik weet dat ik het met jou kan delen.

Leewana ging heel dicht bij Nathan zitten en nam zijn hand vast.

─ Ik beschik over een uitzonderlijke gave.

─ Wat is je gave?

Leewana nam even tijd om diep te ademen.

─ Ik heb inzicht in de wereld van de gedachten.

─ Wat bedoel je precies?

─ Ik beschik over het vermogen om te zien waar gedachten heen

reizen.

─ Waar reizen gedachten dan naartoe?

─ De wens van elke gedachte is doorverteld te worden!

Nathan zei even niets en nam tijd om na te denken. Sprak Leewana

de waarheid? Beschikte ze over deze uitzonderlijke gave?

299

─ Vertel me eens, hoe bewegen gedachten zich?

─ Gedachten reizen overal. In de dimensie waarin wij leven,

trachten ze tot handelingen over te gaan. Dat kunnen ze wanneer ze

door gevoelens worden uitgenodigd.

─ Kun je mij vertellen welke gedachten op dit moment hier zijn?

─ Op dit moment zijn er twee gevoelens aan je zijde en ze laten

twee gedachten in jou opkomen. Het eerste gevoel is de

Bewogenheid. Ze laat je denken dat ook ik op aarde ben gestuurd

met een hogere missie.

Door deze woorden werd Nathan er nog meer van overtuigd dat

Leewana de waarheid sprak.

─ Het tweede gevoel is je goede vriendin de Nieuwsgierigheid. Zij

laat je raden welk natuurelement mij op aarde heeft gestuurd.

Nathan besefte dat Leewana over de kennis beschikte die hij in de

Sahara verkreeg. Sterker nog, Leewana zag niet alleen de

gevoelens die zich manifesteerden, maar ook de gedachten die zij

opriepen. En dat allemaal bij volle bewustzijn.

─ Ik zou inderdaad willen weten welk natuurelement je op aarde

heeft gestuurd, reageerde Nathan.

─ De relatie die jij hebt met het water, heb ik met de wind Nathan.

─ Ken jij je hogere missie?

─ Net als jij ken ik ze ook nog niet.

Er viel opnieuw een korte stilte.

─ Ik denk dat we vandaag zijn samengebracht om onze ervaringen

te delen, vervolgde Leewana.

─ En om zo meer inzicht te krijgen in onze missies.

─ Ik heb ook het sterke gevoel dat we elkaar nog nodig zullen

hebben. Dat is de boodschap die deze boom ons tracht te sturen.

─ Kan een boom ook boodschappen sturen? vroeg Nathan.

─ Net als alle levende wezens!

Leewana nam nu het briefje dat Nathan in zijn hand hield en las het

voor. Na het lezen, glimlachte ze.

─ Waarom lach je? vroeg Nathan.

─ Ik zag met welke haast het Ongeduld naar je toekwam.

─ Voor jou zal ik nooit iets proberen te verbergen.

Leewana knipoogde:

─ Dat zou pas grappig zijn.

Leewana hield Nathan‟s hand stevig vast en zei op ernstige toon:

─ Er staat geschreven: “Een is alles, alles is een, het zelf zal niet

sterven!”

─ In welke taal staat het geschreven? vroeg Nathan.

300

─ In een heel oude taal die gebruikt werd door de Aboriginals om

boodschappen uit de droomtijd te onthullen.

─ De droomtijd?

─ De droomtijd is een tijd in een andere dimensie die ook nu aan

de gang is. Het is een andere realiteit naast die van vandaag.

─ Wat gebeurt er in de droomtijd?

─ Van daaruit reizen gedachten en trachten ze van betekenis te zijn

in onze dimensie.

Leewana had hapjes meegebracht en haalde ze uit haar rugzak. Ze

nam een deken dat onder aan haar rugzak was bevestigd en legde

het op de grond. Daarna nodigde ze Nathan uit om naast haar

plaats te nemen.

─ Weet je, zei Nathan, door wat ik van jou te weten kom, begrijp

ik steeds beter hoe al het verdriet in de wereld tot stand komt.

─ Om aan dat verdriet een einde te maken moeten mensen zich

bewust worden. Bewust van het feit dat hun daden vruchten zijn

van de gedachten die door hun gevoelens werden opgeroepen.

─ We kunnen zeggen dat de mensen opnieuw moeten leren voelen.

Leewana glimlachte en nam een tros druiven die ze met water

afspoelde. Daarna knipte ze de tros in tweeën en gaf er eentje aan

Nathan.

─ Je moest weer glimlachen bij het horen van mijn woorden, zei

Nathan.

Leewana keek Nathan vertederd aan.

─ Nathan, er is niemand op aarde die beter dan jij mensen bewust

kan maken van hun diepste gevoelens!

Wat Leewana zei gaf Nathan alweer stof tot nadenken.

─ En wat kan jij beter dan iemand anders op aarde? vroeg hij aan

Leewana.

─ Gedachten overbrengen natuurlijk.

Er volgde een stilte.

─ Wat leid je af uit de woorden die op de boom staan geschreven?

vroeg Leewana aan Nathan.

Nathan nam even de tijd om na te denken.

─ Dat elke individuele missie deel uitmaakt van een grote missie.

Leewana knikte

─ Ik denk er hetzelfde over.

Na het eten van de hapjes daalden Nathan en Leewana samen terug

van de berg. Leewana reed Nathan achterna tot Caloundra waar ze

drie dagen samen bleven en veel van hun ervaringen bespraken.

Daardoor kregen ze steeds meer inzicht in hun hogere missie. Ze

301

werden zich steeds meer bewust van wat ze voor elkaar konden

betekenen en er ontstond een zeer sterke band tussen hen. Op de

derde dag namen ze afscheid. Nathan zou zijn reis voortzetten

richting Cairns terwijl Leewana in Rusland werd verwacht. Voor

hun vertrek hadden ze het nog over hun uitzonderlijkheid.

Leewana begon:

─ Net zoals water de bron is van al het nieuwe leven, bezit jij het

vermogen om als geen ander nieuwe gedachten tot leven te

brengen.

─ Net zoals de wind alles in beweging kan brengen, bezit jij het

vermogen om als geen ander heel oude gedachten over te brengen.

Nathan knipoogde naar Leewana en ze omhelsden elkaar lang en

intens. Beiden waren ervan overtuigd dat ze elkaar ooit weer

zouden ontmoeten.

302

Geweten

Nathan trok verder in noordelijke richting en ontdekte nog veel

mooie plaatsen. Na enkele dagen kwam hij in het tropische Cairns

aan. In deze stad ontmoette hij Jack, een jongeman met lang blond

haar, afkomstig uit Vancouver. Jack was als bioloog afgestudeerd

in Canada. Meteen na zijn studie was hij voor een groot

farmaceutisch bedrijf gaan werken maar zijn werk gaf hem geen

grote voldoening. Sinds zijn kindertijd droomde Jack ervan om in

Australië te wonen. Twee jaar geleden, toen hij genoeg had

gespaard, maakte hij zijn droom waar en vestigde zich in Cairns.

Eenmaal in Australië besloot Jack iets heel anders te gaan doen.

Hij schafte een catamaran aan en bood cruises aan naar de Great

Barrier Reef. Nathan en Jack leerden elkaar kennen op het terras

van een bar. Ze hadden een gesprek over de natuurpracht maar ook

over de klimaatsveranderingen en de mogelijke gevolgen indien er

geen grote mentaliteitswijziging zou plaatsvinden. Ze konden het

snel goed met elkaar vinden. Jack nodigde Nathan uit om de

volgende dag met hem de Koraalzee op te varen. Hij zei dat ze ook

aangenaam gezelschap zouden krijgen van twee jongedames uit

Roemenië. Aan boord van de catamaran maakte het viertal nader

kennis met elkaar. De twee brunettes met amandelbruine ogen

waren zussen en heetten Mihaëla en Ioana. Mihaëla woonde in

Ierland en werkte in Dublin. Ze gaf meteen ook aan dat ze geen

grote voldoening vond in haar baan. Haar jongere zus Ioana

studeerde psychologie in Boekarest en deed dat wel met veel

overgave. Beide zussen hadden net een reis in Nieuw-Zeeland

achter de rug, waar ze samen met hun ouders op bezoek waren

geweest bij vrienden. Vanuit Auckland waren de twee zussen

overgevlogen naar de oostkust van Australië voor een tiendaagse

trip. Toen de boot het koraalrif naderde, dook Nathan het water in.

Mihaëla en Ioana volgden zijn voorbeeld, Jack bleef aan boord.

Samen met de meisjes bewonderde Nathan de prachtige koralen en

zwom door allerlei scholen gekleurde vissen. Voor Nathan

bevestigde de pracht die hij ontdekte opnieuw hoe bijzonder mooi

de natuur was, zowel boven als onder water. Het liefst was hij nog

dieper gedoken maar hij vond het belangrijker om geen argwaan te

wekken bij zijn gezelschap. Mihaëla en Ioana waren al een tijdje

303

terug op de boot toen Nathan weer aan boord kwam. Toen hij zich

eenmaal aan boord had gehesen, voer Jack verder. Een poosje later

meerden ze aan bij een eilandje. Het gezelschap nam plaats onder

enkele bomen. Toen ze zich daar hadden geïnstalleerd, serveerde

Jack lekkere salades.

─ Ik had al veel gehoord en gelezen over de pracht van de koralen,

zei Nathan, maar wat ik hier onder water zag, tart alle verbeelding.

─ Alles is hier echt onbeschrijfelijk mooi, zei Mihaëla.

─ Is dit voor jou ook nog steeds zo bijzonder, Jack? vroeg Ioana.

─ Zeker, ik geniet niet alleen van de schoonheid van de natuur

maar telkens ook van het plezier dat beleefd wordt door de gasten

die ik aan boord neem.

Na hun maaltijd maakten Mihaëla en Ioana een wandeling op het

eiland. Nathan en Jack gingen comfortabel liggen. Jack zei tegen

Nathan dat hun gesprek van de vorige dag hem tot nadenken had

gestemd en dat er verschillende vragen in hem waren opgekomen:

─ Nathan, je vertelde mij dat ik niet zomaar de droom had om naar

hier te komen maar dat er een diepere reden achter zit.

─ Niet alleen dromen, alles heeft een diepere reden.

─ Daar ben ik ook van overtuigd maar wat zou dat voor mij

concreet kunnen betekenen?

─ Om dat te weten moet je jezelf de juiste vragen stellen over de

belangrijke fases uit je leven en de antwoorden met elkaar

verbinden.

Nathan ging rechtop zitten en keek Jack recht in de ogen om goed

aan te geven dat hij nu belangrijke informatie zou geven:

─ Jack, welke leer heeft je steeds geïnteresseerd?

─ Alles wat met de natuur te maken heeft, het leven op aarde, de

onderlinge relaties tussen alles wat leeft.

─ Van welke plaats droomde je al van kinds af aan?

─ Van de plek waar ik nu woon.

─ Wat is vandaag je grootste bezorgdheid?

─ Zonder twijfel, wat wij mensen de natuur aandoen.

─ Sinds gisteren weet ik van jou dat de plek waar we vandaag

vertoeven een van de waardevolste gebieden is om de

gezondheidstoestand van de aarde te kunnen volgen. Is dat niet zo?

─ Ja, dat klopt. De zee stijgt hier het snelst en koralen zijn een van

de meest broze levensvormen op aarde. Ze zijn uiterst gevoelig

voor elke schommeling in het klimaat.

Nathan ging op zijn rug liggen, starend naar de hemel.

304

─ Wel Jack, zelfs de broosheid van de koralen heeft een diepere

reden.

De ogen van Jack gingen nu wijd open:

─ Om ons te waarschuwen voor een mogelijke ramp?

Nathan knikte bevestigend.

─ Dat zou ook verklaren waarom de zee juist hier het snelste stijgt?

vervolgde Jack.

Nathan knikte alweer beamend en zei dan:

─ Koppel nu al deze informatie aan de belangrijke fases uit je

leven Jack. Waarom toonde je interesse in biologie? Waarom

beschik je nu over deze specifieke kennis? Waarom had je de

vurige wens om hier naartoe te komen?

Jack was nu heel stil.

─ Inderdaad Jack, vervolgde Nathan, je volgde steeds de weg van

je levensbestemming en vandaag kan je als geen ander de

beschermer van de Great Barrier Reef worden. Van hieruit zal je

de wereld het belang kunnen doen inzien van wat je het nauwst aan

het hart ligt.

Terwijl Jack sprakeloos in de verte keek, kwamen Mihaëla en

Ioana terug van hun wandeling. De meisjes stelden hen voor om

terug in zee te gaan. Jack, die nog steeds aan het nadenken was

over Nathan‟s woorden, zei dat ze al konden gaan en dat hij later

zou volgen. Mihaëla en Ioana gingen alvast het water in terwijl

Nathan nog even bij Jack bleef. Iets later vergezelden ze de

meisjes. Het hele gezelschap had nog lang plezier alvorens met de

catamaran weer huiswaarts te keren. Aan boord liet Nathan weten

dat dit zijn laatste dag in Cairns was. Morgen zou hij terug richting

Sydney rijden. Na even aarzelen waagde Mihaëla het om Nathan te

vragen of ze een lift konden krijgen naar Sydney omdat ze over

vier dagen van daaruit terug naar Europa zouden vliegen. Nathan

antwoordde hen dat hij aangenaam gezelschap nooit weigerde. Aan

land werd er afscheid genomen van Jack. Mihaëla en Ioana

bedankten hem voor de prachtige dag die ze beleefd hadden en

stapten de motorhome van Nathan in. Nathan bleef nog enkele

woorden wisselen met Jack.

─ Je was stil op de terugweg? zei Nathan.

─ Jouw woorden hebben een betekenis gegeven aan veel dingen

die ik in mijn leven meemaakte. Zoveel heeft nu een betekenis

gekregen.

─ Ik heb alleen hardop gezegd wat je kleine stem fluisterde.

─ Je bent echt bijzonder Nathan, weet je dat?

305

─ Dat zijn we allemaal, Jack, alleen is niet iedereen zich daar altijd

van bewust.

Nathan omhelsde Jack en ze wensten elkaar veel geluk. Nathan

stapte daarna de motorhome in en reed eerst langs het hotel waar

Mihaëla en Ioana verbleven om hun bagage op te halen.

─ We hebben vandaag enkele flarden van jullie gesprek

opgevangen, zei Mihaëla. Je hebt Jack blijkbaar bewust gemaakt

van iets belangrijks?

─ Soms beschikken we over alle elementen om iets te weten, zei

Nathan, maar zien we het niet tot er iemand langskomt en er ons op

wijst.

Ioana wilde vragen waarover het ging maar Mihaëla gaf een teken

dat het misschien over iets heel persoonlijks kon gaan. Ze wilden

niet onbeleefd overkomen en stelden verder geen vragen meer, al

was Nathan zich natuurlijk wel bewust van hun nieuwsgierigheid.

─ Het gesprek ging over onze ware levensbestemming. Hoe zit het

trouwens met jullie grote doelen in het leven? Wat zijn jullie

dromen?

─ Ik studeer psychologie en hoop er later iets mee te doen, zei

Ioana.

─ En jij Mihaëla?

─ Ik had dromen, maar nu droom ik niet meer, antwoordde ze.

─ Dat klinkt pessimistisch, stelde Nathan.

─ Mihaëla heeft wel een droom, zei Ioana, die koestert ze zelfs al

heel lang.

─ Wel, daar ben ik zeer benieuwd naar, zei Nathan.

─ Nee laat maar, zei Mihaëla, het leven heeft er anders over

beslist.

─ Mihaëla wilde altijd al een groot weeshuis oprichten, zei Ioana.

─ Dat verklaart veel, zei Nathan.

─ Hoe bedoel je? wilde Mihaëla weten.

─ Diep in jou schuilt er genoeg medeleven, antwoordde Nathan,

genoeg om een grote invloed te hebben op veel levens.

─ De mensen die Mihaëla goed kennen, zeggen allemaal dat ze een

goed hart heeft, bevestigde Ioana.

Nathan zette de motorhome aan de kant en draaide zich naar

Mihaëla toe:

─ Mihaëla, wanneer je de droom die je sinds lang koestert, zou

opgeven, zou dat hetzelfde betekenen als al een beetje sterven. Je

beschikt over het meest waardevolle inzicht, je hebt inzicht in je

levensdoel, de innerlijke wens waarmee je op aarde bent gekomen.

306

─ De innerlijke wens waarmee ik op aarde kwam? vroeg Mihaëla.

─ Ieder mens is zich bij de aanvang van zijn bestaan bewust van

zijn persoonlijke levensbestemming, antwoordde Nathan. Dat is

een wens die diep in ons schuilt en die ons nooit verlaat.

─ Bedoel je onze levensplicht? vroeg Ioana.

─ Het is geen plicht, reageerde Nathan, we maken zelf de keuze

om er aandacht aan te besteden of niet.

─ En voor degenen die hun levensdoel nooit ontdekken? vroeg

Ioana terwijl Mihaëla heel aandachtig luisterde.

─ Dat betekent dat ze de tekens negeren en dat ze te weinig

aandacht hebben voor hun innerlijke wil. Ze jagen vergankelijke

doelen na die hun hoogstens wat vreugde bieden, maar nooit in

staat kunnen zijn hen echt te bevredigen.

─ Is dat een keuze die bepalend is voor ons geluk? vroeg Mihaëla.

─ Inderdaad Mihaëla, wanneer we onze innerlijke wens kennen en

deze trachten te verwezenlijken, beleven we ons leven voluit.

─ Wat zou ik moeten doen volgens jou? vroeg Mihaëla.

─ Je hebt al kennis van je levensbestemming, dat is op zich al

fantastisch. Je moet nu aandacht hebben voor de tekens.

─ Wat zijn tekens? vroeg Ioana.

─ Tekens brengen boodschappen die kunnen bijdragen tot de

verwezenlijking van je levensbestemming. Vanaf het moment dat

je er aandacht aan besteedt, volgen ze elkaar steeds sneller op.

Nathan startte de motorhome opnieuw. Zijn woorden hadden

indruk gemaakt. Hij had met zoveel overtuiging gesproken dat

noch Mihaëla, noch Ioana aan zijn woorden twijfelden. Op weg

naar Sydney namen Nathan en Mihaëla om de beurt het stuur. Ze

zouden twee dagen onderweg zijn. Toen ze in Sydney aankwamen,

werd de motorhome teruggebracht. Nathan keerde terug naar het

hotel waar hij eerder verbleef. Ook Mihaëla en Ioana boekten een

kamer in dat hotel. Nathan beloofde de zussen dat hij de avond

voor hun vertrek samen met hen zou doorbrengen. De volgende

dag ging Nathan, in de vroege avond, langs de nachtwinkel. Qiao

was erg opgetogen hem terug te zien. Nathan vroeg hem wanneer

hij zich kon vrijmaken om wat van gedachten te wisselen. Qiao

antwoordde enthousiast dat zijn neef altijd voor hem kon

inspringen in de winkel. Hij belde zijn neef meteen op en nog geen

half uur later liepen Nathan en Qiao samen door Kings Cross, de

uitgaanswijk van Sydney. Nathan was benieuwd naar het leven van

Qiao en Qiao leek bijzonder blij met die aandacht. Hij vertelde

307

Nathan zijn belangrijkste levensfases en sprak met veel heimwee

over het verleden:

─ Sinds ik mijn land heb verlaten, heb ik het gevoel dat ik

onbewust ook koos om mezelf te verbannen. Is dat niet raar?

─ Elk gevoel heeft een oorzaak. Vertel me eens meer over je leven

in China.

─ Mijn familie is afkomstig uit Sjanghai maar een groot deel van

mijn jeugd bracht ik door in een klooster in de buurt van Lijiang,

een stad in de zuidwestelijke provincie Yunnan. Ik werd daar als

jonge monnik opgenomen en volgde er de leer van een oude

meester.

─ Wat hield deze leer in?

─ Onze meester, die ondertussen heel oud is, onderwees ons hoe

we in het begin van ons leven nog heel dicht staan bij de toestand

van het hogere bewustzijn en hoe we naarmate we ouder worden

onze gedachten op de buitenwereld projecteren.

Nathan luisterde met grote interesse.

─ We leerden daardoor beseffen hoe we, met de tijd, onszelf gaan

identificeren met ons lichaam, onze bezittingen, ons imago, onze

prestaties en zo veel meer.

─ Wat wilde je meester daarmee aantonen?

─ De rode draad door zijn leer was een terugkeer naar onze kern.

Hij wilde ons doen inzien dat we allemaal verkeerde beelden van

de werkelijkheid hebben waardoor we ons van onze kern

verwijderen en dus van het hogere bewustzijn.

Nathan knikte om aan te geven dat hij deze mening zelf ook

deelde. Hoe meer Qiao over zijn leer sprak, hoe meer hij op

Nathan‟s interesse kon rekenen. Qiao was zich bewust van deze

belangstelling en stelde voor om er de volgende dag bij hem thuis

dieper op in te gaan. Nathan antwoordde dat hij beloofd had om de

avond door te brengen met twee vriendinnen die hij in Cairns had

leren kennen. Hij zei dat hij zijn afspraak moeilijk kon verschuiven

omdat de dames een dag later terug naar Europa keerden. Qiao

maakte er geen probleem van en nodigde hen ook uit. Hij zei dat

zijn echtgenote een lekker diner zou klaarmaken. Terug in het hotel

ging Nathan langs de kamer van Mihaëla en Ioana om hen op de

hoogte te brengen van de uitnodiging. Zij reageerden enthousiast.

De volgende avond werden Nathan, Mihaëla en Ioana,

verwelkomd door Qiao en zijn echtgenote. Stephanie was een

kleine tengere vrouw. Ze kwam uit Perth, een stad aan de westkust

van Australië en was een zeer sociaal geëngageerde vrouw. Ze had

308

al vaak in armere gebieden gereisd en had al aan verschillende

humanitaire projecten deelgenomen. Van alle landen die ze

bezocht had, was China het land dat op haar de grootste indruk had

nagelaten. Ze was er verschillende malen naartoe geweest met

Qiao en was er telkens meer door gefascineerd geraakt. Voor

vanavond had Stephanie een speciaal Chinees gerecht gemaakt.

Tijdens het eten gingen de gesprekken dan ook logischerwijs over

China.

─ China heeft een cultuur die tegelijkertijd zowel ons intellect als

ook onze fantasie aanspreekt, zei Stephanie. Het is echt een

betoverend land.

─ Als je eenmaal doordrongen bent van de magie van onze cultuur,

vervolgde Qiao, ondervind je zeer opmerkelijke innerlijke

ervaringen.

─ Wat bedoel je met innerlijke ervaringen? vroeg Ioana.

─ Ervaringen waarin je met jezelf wordt geconfronteerd,

antwoordde Stephanie. In China heb ik leren mediteren over wat

mij overkwam en ik heb daardoor veel over mezelf geleerd.

Qiao en Stephanie vertelden nog lang en met passie over hun

ervaringen in China. Het was opmerkelijk hoe ze allebei in de ban

waren van het land. Na het eten ruimde Stephanie de tafel af. Ze

werd spontaan geholpen door Mihaëla en Ioana. Terwijl de dames

in de keuken bleven napraten, nodigde Qiao Nathan uit om in de

woonkamer plaats te nemen. Daar zetten ze hun gesprek bij een

kopje thee voort.

─ Ik wilde je vanavond over een opmerkelijke man spreken, die ik

onlangs heb ontmoet, zei Qiao. Zijn naam is Yeshe, hij is

afkomstig uit de stad Lhasa in Tibet en woont nu in Melbourne

waar hij meditatielessen geeft.

─ Wat maakt hem opmerkelijk? vroeg Nathan.

─ Ik heb een lang gesprek met hem gehad en daaruit begreep ik dat

zijn levensvisie gebaseerd is op dezelfde oude wijsheden als die

van mijn oude meester.

Nathan liet Qiao rustig verder spreken.

─ Van een vriend hoorde ik dat Yeshe de voortrekker is van een

beweging, die steeds meer aanhangers kent, tot zelfs ver buiten

China.

Nathan voelde steeds meer belangstelling voor de oude wijsheden

waarover Qiao sprak.

─ Wat kan je me nog meer zeggen over die oude wijsheden? vroeg

Nathan.

309

─ Het belangrijkste element dat deze wijsheden ons leren is dat de

wereld niet door de mens beheerst wordt maar door krachten die

ons leven beïnvloeden.

─ Over welke krachten heb je het?

─ Mijn oude meester noemde ze de krachten van het licht en de

krachten van de duisternis. Deze krachten werken ordenend of

destructief en beïnvloeden al onze handelingen.

De woorden van Qiao maakten Nathan nieuwsgierig. Hij voelde

intuïtief aan dat deze informatie hem niet zomaar gegeven werd.

─ Waaraan denk je dat Yeshe zijn succes te danken heeft?

Qiao dacht even na.

─ Volgens mij is een aspect zeer belangrijk. Deze oude wijsheden

stellen dat de wereld door hogere krachten wordt beheerst en niet

door de mensen zelf. Daarmee halen ze het gevoel van de zonde

weg.

─ Deze stelling zal inderdaad voor velen aantrekkelijk zijn omdat

ze ons van onze schuldgevoelens bevrijdt maar wat zeggen deze

wijsheden dan over kwade daden?

─ Volgens mijn meester, en dat geldt ook voor Yeshe, bestaat het

kwade niet, alleen het “goede” en het “minder goede”!

Nathan koesterde steeds meer interesse voor deze oude wijsheden

waarover Qiao sprak en liet hem weten dat hij Yeshe wenste te

ontmoeten. Qiao was erg enthousiast en stelde voor om hem,

binnen enkele dagen, in Melbourne te gaan bezoeken.

Ioana kwam de woonkamer binnen en bracht Nathan belangrijk

nieuws. Stephanie werkte voor een grote internationale organisatie

die wereldwijd verschillende humanitaire projecten oprichtte en

ondersteunde. Tijdens hun gesprek had Ioana, Stephanie op de

hoogte gebracht dat het Mihaëla‟s droom was om ooit een

weeshuis op te richten, liefst in Roemenië. Het lot wilde nu dat een

goede vriendin van Stephanie in het bestuur zat van deze

humanitaire organisatie en dat ze de nodige expertise maar ook de

middelen bood om zulke projecten te realiseren. Stephanie zei

bereid te zijn te helpen om een dossier in te dienen. Qiao stond op

en haalde twee flessen wijn om dat te vieren. Nathan ging Mihaëla

opzoeken in de keuken. Stephanie liet beiden alleen en ging terug

naar de woonkamer. Mihaëla had tranen van geluk en omhelsde

Nathan. Ze wilde iets zeggen maar Nathan legde zijn hand op haar

lippen. Geen enkele opmerking kon op dit moment meer betekenis

hebben dan de stilte. Samen gingen ze naar de woonkamer. De

avond werd gezellig afgesloten. Een taxi bracht hen terug naar het

310

hotel. Mihaëla en Ioana liepen mee naar Nathan‟s kamer. Ioana zei

dat ze erg moe was en bedankte Nathan voor de fijne tijd die ze de

laatste dagen samen hadden doorgebracht. Ze nam afscheid en ging

naar haar kamer. Nathan ging op zijn bed zitten. Mihaëla kwam

naast hem liggen. Ze lag met een hand gekruist achter haar hoofd,

de andere op haar buik en keek Nathan verleidelijk aan.

─ Zo, dat is het dan? vroeg Mihaëla.

Voor Nathan werd het meteen duidelijk wat Mihaëla wilde. Ze

schoof dicht tegen hem aan en nam zijn hand vast. Net op het

moment dat haar mond zijn mond raakte, drong zich bij hem de

gedachte aan Sophie heel hard op. Zo hard dat het leek alsof hij de

aanwezigheid van Sophie kon voelen. Nathan hield Mihaëla tegen

en verontschuldigde zich dat hij haar niet eerder had laten weten

dat hij al iemand had. Mihaëla liet hem meteen los. Haar

teleurstelling was duidelijk merkbaar. Nathan zei:

─ Het is ook mijn schuld, ik had het niet zover mogen laten

komen.

─ Kunnen we geen vrienden zijn?

─ Dat zijn we al, Mihaëla.

Nathan bracht Mihaëla tot aan de deur van zijn kamer.

─ Mihaëla, je bent een prachtige vrouw, uiterlijk maar vooral

innerlijk. Als ik niemand zou hebben, zou ik onze relatie

waarschijnlijk anders zien.

De troostwoorden van Nathan brachten Mihaëla aan het wenen.

─ Hoe kan ik ooit iemand anders vinden als jij? Ik zal elke man

onbewust met jou vergelijken en…

Alweer legde Nathan zijn hand op haar mond.

─ Op dit moment is alles wazig en kan je niet nuchter denken.

Na deze woorden gaf Nathan haar een tedere kus op de wang.

Mihaëla glimlachte en aaide zacht de wang van Nathan.

─ Wie het ook mag zijn, zei ze, zij heeft enorm veel geluk!

Ze verontschuldigde zich en liep naar haar kamer toe. Nathan sloot

de deur en voelde zich niet goed bij de situatie. Hij had duidelijker

moeten zijn vanaf het begin. Hij verweet zich zijn naïviteit en

voelde zich schuldig voor de pijn die hij had veroorzaakt.

De volgende dag ontbeten ze alle drie samen. Toen Ioana even weg

was, maakte Nathan van de gelegenheid gebruik om te polsen hoe

het nu met haar was. Mihaëla vond dat hij oprecht had gehandeld

en dat sierde hem. Ze was nu wel bang dat hierdoor hun

vriendschap was aangetast. Nathan liet haar weten dat dat zeker

niet het geval was. Hij vertelde dat ze in korte tijd goede vrienden

311

waren geworden. Hij zei ook dat ze hem zeker op de hoogte moest

houden van de vooruitgang van het project dat zij met Stephanie

zou opstarten. Na het ontbijt vergezelde Nathan Mihaëla en Ioana

naar de luchthaven. Een paar dagen later was Nathan weer op

dezelfde luchthaven. Samen met Qiao vloog hij naar Melbourne.

312

Diepste Wil

Nathan en Qiao kwamen tegen de middag aan in Melbourne. De

dag daarop zouden ze Yeshe ontmoeten. Ze boekten een hotel in de

wijk Fitzroy en namen de stadstram om de stad te verkennen.

Nathan werd, ook hier in Melbourne, getroffen door de schoonheid

van de parken. Hij bewonderde de manier waarop ze waren

aangelegd, te midden van de mooie huizen en gebouwen die de

stad rijk was. De volgende avond gingen Nathan en Qiao naar de

woning van Yeshe. Qiao voelde zich trots maar tegelijkertijd ook

zenuwachtig. Hij was degene die voor een ontmoeting tussen

Nathan en Yeshe had gezorgd. Op een of andere manier wist hij

dat hij iets van wezenlijk belang deed. Een vriendelijke dame

verwelkomde hen en bracht hen naar een kleine maar gezellige

ruimte met grote kussens op de grond. Ze bracht hen thee en zei

dat Yeshe meteen zou komen. Qiao vulde drie glazen en wachtte

op de komst van Yeshe voor hij begon te drinken. Yeshe kwam

binnen met een boek onder de arm. Hij was een slanke en mooi

verzorgde man met zwart haar en een fijn geknipte baard. Nathan

en Qiao stonden op en bedankten hem voor de tijd die hij voor hen

vrijmaakte. Toen gebeurde er iets vreemds. In plaats van hen te

verwelkomen, zei Yeshe helemaal niets toen hij Nathan zag. Met

zijn ogen nog steeds op Nathan gericht, nam Yeshe plaats op een

kussen tegenover Nathan en Qiao. Nathan en Qiao voelden zich nu

een beetje ongemakkelijk. Om de stilte te verbreken, bedankte

Nathan hem nogmaals voor de uitnodiging en zei dat hij graag

meer wilde weten over zijn leer. Yeshe bleef Nathan nog even

aankijken. Uiteindelijk verontschuldigde hij zich voor zijn

verstrooidheid maar gaf daar geen enkele woord uitleg over. Alsof

er niets aan de hand was, reageerde hij op wat Nathan had gezegd:

─ Ik haal mijn levensbeschouwing uit de “waarheid der waarheid”!

Nathan en Qiao keken elkaar heel even aan vanwege het vreemde

gedrag van Yeshe. Het was duidelijk dat iets zijn aandacht had

getrokken. Aangezien Yeshe er zelf niets over zei, besloot Nathan

om er verder ook geen aandacht aan te besteden en zette het

gesprek gewoon verder:

─ Waarom wordt deze leer de “waarheid der waarheid” genoemd?

vroeg Nathan.

313

Nu kwam Yeshe op dreef. Hij zou tijdens het vervolg van het

gesprek met grote scherpzinnigheid aantonen dat hij over een diepe

kennis beschikte van de oude wijsheden waar hij zijn leer op had

gebaseerd.

─ Allereerst ervaren we de wereld zoals die zich aan onze

zintuigen voordoet, de wereld van de ervaring. Maar daarachter

bevindt zich een wereld die niet onmiddellijk bereikbaar is voor

ons omdat de wereld van de ervaring haar voor ons verbergt. De

leer van de “waarheid der waarheid” toont ons hoe we die sluier

kunnen weghalen.

─ Wat zegt deze leer over ons menselijk bestaan? vroeg Nathan.

─ Dat we hier op aarde zijn om spiritueel te evolueren. Dat kunnen

we doen door de lagere dierlijke instincten en de materiële

gerichtheid te overwinnen.

─ Geldt dat voor elk van ons? vroeg Nathan.

─ Elk van ons is vrij om zijn levensweg zelf te kiezen maar de

“waarheid der waarheid” leert ons dat wie geen aandacht heeft

voor zijn spirituele ontwikkeling, door zijn lusten en verlangens

steeds dieper zal wegzinken in dierlijkheid en materie.

─ Wat is het lot van degenen die wel op zoek zijn naar een

spirituele ontwikkeling? wilde Nathan weten.

─ Ze worden steeds meer bevrijd van hun lagere dierlijke

instincten en van hun materiële gerichtheid en keren steeds dichter

terug naar hun kern, naar hun zuivere staat.

─ Wat versta jij onder zuivere staat?

─ De zuivere staat is de toestand waarin het lijden helemaal

verdwenen is. Omdat we dan de kennis en de uitgesproken intentie

hebben om ons tegen dat lijden te verzetten, zijn we vanaf dat

moment in staat om de pure stroom van het hogere bewustzijn te

voelen.

Nathan nam even tijd om over de woorden van Yeshe na te

denken.

─ Hoe vindt deze spirituele evolutie plaats en hoe kunnen we de

zuivere staat bereiken?

─ Door onze gedachten op de juiste wijze aan te sturen.

Ook Qiao wilde nog iets kwijt:

─ De meeste mensen staan niet genoeg stil bij hun gedachten. Dat

is de oorzaak van al het grote lijden in de wereld.

Nathan had tot nu toe bevestiging gekregen van wat hij al wist.

Ook al werd het hier opnieuw anders verwoord, in essentie kwam

het op hetzelfde neer. Dat gaf hem vertrouwen in de leer die Yeshe

314

aanhing. Hij wist dat er, door de juiste vragen te stellen, zich aan

hem nieuwe kennis zou voordoen:

─ We zien overal ter wereld dat mensen in staat zijn tot het beste

maar ook tot het slechtste. Wat zegt de “waarheid der waarheid”

hierover?

─ Dat het universum ons de moed schenkt, zei Yeshe, om te

veranderen wat we kunnen veranderen, de rust om te aanvaarden

wat we niet kunnen veranderen en de wijsheid om het verschil

tussen beide te kennen. Zoals ik eerder zei, zijn we vrij om te

kiezen hoe wij met deze giften van het universum omgaan.

─ Ik vraag me af of deze vrijheid wel goed is, gezien het grote leed

in de wereld, bracht Qiao aan.

─ Mochten we niet over die vrije keuze beschikken, reageerde

Yeshe, dan zouden wij al bij voorbaat verdoemd zijn door onze

primitieve driften en onze materiële gerichtheid en zou ons

menselijk bestaan weinig zin hebben.

─ Hoe kunnen we inzicht krijgen in onze spirituele evolutie?

vervolgde Qiao.

─ Door in te zien dat we leven volgens de wet van het karma, de

wet die bepaalt dat elke daad, naast haar rechtstreekse gevolg in de

wereld van de ervaring, tevens een innerlijk gevolg heeft dat steeds

aan de basis ligt van onze toekomstige ervaringen.

Nathan kende de universele wet van oorzaak en gevolg en was er

zich zelf ook al lang van bewust dat we, vroeg of laat, steeds

oogsten wat we ooit gezaaid hebben. Yeshe sprak verder:

─ Wanneer we in ons leven rekening houden met deze wet, worden

we in staat gesteld precies te begrijpen in welke mate we zelf

verantwoordelijk zijn voor onze toekomstige ervaringen en krijgen

we inzicht in onze spirituele evolutie.

─ Hoe verklaart “de waarheid der waarheid” dat er mensen bestaan

met een zin voor spiritualiteit en andere mensen eerder de wens

koesteren om op te gaan in de massa?

─ Binnen elk van ons bevinden zich innerlijke behoeften die we

allen op verschillende manier bevredigen. Dat hangt enerzijds af

van onze geaardheid en anderzijds van onze daden. De waarheid

der waarheid maakt een onderscheid tussen vier behoeften en leert

ons hoe we ermee moeten omgaan wanneer we de spirituele weg

willen volgen.

Yeshe opende het boek dat hij had meegebracht. Nadat hij er even

in had gebladerd, stak hij zijn duim omhoog om aan te geven dat

315

hij de vier innerlijke behoeften zou opsommen. Nathan en Qiao

luisterden aandachtig.

─ De eerste behoefte is de uniciteit. Elk van ons heeft de behoefte

zich te onderscheiden. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de

spiritualiteit zal zich onderscheiden ten voordele en niet ten nadele

van anderen. Dat doet hij door diepgang in zijn relaties te brengen

zodat de positieve energie die hij uitstraalt aanstekelijk werkt op

anderen!

Yeshe stak zijn tweede vinger omhoog.

─ De tweede behoefte is de eenheid. Elk van ons heeft de behoefte

zich verenigd te voelen met iets omvangrijker dan het eigen ik.

Wie daarvoor bevrediging zoekt in de spiritualiteit, zal geraakt

worden door de wereld zodat hij tot het besef zal komen dat

spiritualiteit niet iets is dat uitsluitend geestelijk is maar dat ze

allesomvattend is!

Yeshe stak nu zijn derde vinger omhoog.

─ De derde behoefte is de vervulling. Elk van ons heeft de

behoefte zich creatief nuttig te maken. Wie daarvoor bevrediging

zoekt in de spiritualiteit zal op zoek gaan naar zijn diepste

creativiteit totdat hij een zuivere spirituele rol speelt op aarde,

zodat in hem de bewuste intelligentie van de universele orde

beleefd wordt!

Yeshe stak daarna zijn vierde vinger omhoog.

─ De vierde behoefte is de hereniging. Elk van ons heeft de

behoefte om een diep emotioneel begrip van zijn plaats in de

wereld te ondervinden. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de

spiritualiteit zal streven naar mentale zuivering, verlichting en

vereniging zodat zijn leven zinvol gestructureerd wordt in

overeenstemming met de scheppende Liefde!

Nathan nam tijd om over deze vier spirituele behoeften na te

denken.

─ Door deze existentiële behoeften op de juiste wijze te

bevredigen, zei Yeshe, ervaren we de verbondenheid met onze

kern en evolueren we in de richting van de zuivere staat.

─ Hoe weten we wat de juiste wijze is? vroeg Qiao.

─ Door de aard van onze verlangens te analyseren, antwoordde

Yeshe. Onze verlangens worden op hun beurt door onze gevoelens

aangewakkerd.

─ Wat bepaalt dan weer de verlangens die we koesteren? drong

Qiao aan.

316

─ Onze onderliggende gedachten, deze zijn onze belangrijkste

gedachten want zij geven vorm aan ons leven.

─ Wat bepaalt dan weer onze onderliggende gedachten? vroeg

Nathan.

Yeshe keek Nathan zeer doordringend aan.

─ Dat wordt door onze diepste wil bepaald!

Nathan keek geïntrigeerd.

─ Onze diepste wil is onze essentie en het wezenlijke van ons. Het

is dankzij de diepste wil, die elk van ons koestert, dat we in staat

zijn iets op aarde te creëren dat voordien niet bestond.

Yeshe ging verder:

─ Jij volgde al heel vroeg je diepste wil om je natuurelement te

bevredigen.

Uit de woorden van Yeshe ging een ontzettend sterke kracht uit.

Nathan voelde wat hij eerder al voelde toen Sanah hem over het

belang van zijn levensmissie inlichtte. Ook nu leek het alsof zijn

natuurelement het belang van deze woorden benadrukte. Yeshe had

Nathan zojuist iets fundamenteels bijgebracht. Nathan kende al het

belang om bij elke gedachte na te gaan welke gevoelens hem op

dat moment vergezelden. Nu wist hij ook wat aan de bron lag van

deze gevoelens. Iets wat rechtstreeks verbonden was met onze

geaardheid, onze diepste wil. Nathan stond op en hield de handen

van Yeshe vast terwijl hij hem bedankte.

─ Bedankt voor de wijze woorden.

─ De eer komt mij niet toe maar aan degene die deze woorden

begrijpt en aanvaardt.

Nathan nam afscheid van Yeshe en verliet de ruimte terwijl Qiao

nog even bij Yeshe bleef om de oorzaak te achterhalen van zijn

vreemd gedrag bij het zien van Nathan.

─ Er wordt verteld dat u over een gave beschikt, zei Qiao tegen

Yeshe. De gave om de bijzonderheden van elk van ons in te zien.

Was u daarom verbaasd bij het zien van Nathan?

─ Wat heb je juist over mij gehoord?

─ U zou in staat zijn om, met eigen ogen, het ego van elk persoon

te zien.

Yeshe bevestigde noch ontkende deze vraag.

─ Wat wil je weten? vroeg Yeshe.

─ Wat zag u bij Nathan?

Yeshe kwam heel dicht bij Qiao en keek hem recht in de ogen:

─ Het is de eerste maal in mijn leven dat ik iemand ontmoette

waarvan ik het ego niet kon zien.

317

Qiao keek verwonderd:

─ Wat betekent dat?

─ Mijn gevoel zegt dat Nathan zonder ego geboren is. Als dat zo

is, maakt hij geen onderscheid tussen zijn eigen welzijn en dat van

anderen. Bij hem zou er dus ook geen drang naar macht of

materiële begeerte te bespeuren zijn.

─ Wat weet u nog meer?

─ Nathan is net door de negende poort gekomen.

─ Heeft u het over de poorten die naar de zuivere staat leiden?

Yeshe knikte en sprak dan verder:

─ Nathan zal heel binnenkort op zoek gaan naar de laatste twee

poorten die hem nog scheiden van de laatste grote poort, de poort

van de zuivere staat.

─ De tiende en de elfde poort? De Rust en de Wijsheid?

Yeshe keek op van de bijzondere kennis van Qiao en knikte

bevestigend.

─ Wat zal er gebeuren als Nathan eenmaal de zuivere staat bereikt

heeft? vroeg Qiao zeer benieuwd.

Yeshe zweeg even voordat hij antwoordde en keek Qiao toen aan

alsof hij twijfelde over wat hij hierop zou antwoorden. Uiteindelijk

sprak hij de volgende woorden:

─ Wat er dan precies zal gebeuren, kan niemand zeggen maar het

staat vast dat Nathan over genoeg ontvankelijkheid beschikt om het

leed van de wereld te doen afnemen.

─ Weet u dat ik precies hetzelfde dacht toen ik hem voor de eerste

maal zag, zei Qiao.

─ Je bent veel meer dan alleen toeschouwer. Vanaf jullie eerste

ontmoeting was er voor jou een rol weggelegd.

─ Welke dan?

─ Wat je nu te doen staat, is Nathan naar je grond brengen.

─ Mijn grond? Waar is mijn grond?

─ Daar waar je de grootste kennis verkreeg.

─ Bedoel je waar Shuang zich bevindt, mijn oude meester?

─ Shuang zal Nathan nieuwe informatie kunnen geven over de weg

die hij dient te volgen om de zuivere staat te bereiken.

Na deze woorden nam Yeshe afscheid van Qiao en wenste hem een

goede reis. Qiao was helemaal in de war toen hij naar buiten kwam

en liep Nathan tegemoet.

─ Waar ging het over? vroeg hij aan Qiao.

─ Yeshe heeft me verteld hoe bijzonder je bent.

─ Wat zei hij? Was dat de reden van de stilte toen hij mij zag?

318

Qiao draaide zich naar Nathan en hield zijn beide schouders vast

met gestrekte armen.

─ Yeshe beschikt over een gave. Ik had er al over gehoord maar

wilde het met zekerheid weten.

─ Welke gave? vroeg Nathan.

─ Yeshe kan het ego van elk persoon met zijn ogen zien.

Nathan dacht even na en vroeg toen:

─ Keek hij daarom zo lang naar mij?

Qiao knikte.

─ Wat heeft hij gezien? vroeg Nathan verder.

Qiao slikte.

─ Bij jou gebeurde er iets vreemds.

Nathan keek Qiao nieuwsgierig aan.

─ Je bent de eerste persoon bij wie Yeshe geen ego zag.

Nathan zei niets en liep verder. Nu was Qiao bijzonder benieuwd:

─ Hoe verklaar je dat Nathan?

Nathan beantwoordde de vraag niet maar stelde een andere vraag:

─ Wat zei hij nog meer?

─ Yeshe gaf me te verstaan dat wanneer je over genoeg rust en

wijsheid zult beschikken, je in staat zult zijn tot iets uitzonderlijk

groots.

Qiao keek Nathan nieuwsgierig aan in de hoop meer informatie te

verkrijgen.

─ Zei hij nog iets? vroeg Nathan.

─ Ja, dat ik je naar Shuang moest brengen.

─ Wie is Shuang?

─ Mijn oude meester in Lijiang.

Nathan en Qiao stapten in een taxi die hen naar hun hotel bracht. In

het hotel bedankte Nathan Qiao voor de informatie en zei dat hij nu

alleen moest zijn om na te denken. Eenmaal op zijn kamer nam

Nathan rustig de tijd om zijn gedachten te ordenen. Dat deed hij

terwijl hij in zijn boek verder schreef. Hij ging pas slapen wanneer

de zon opkwam. De volgende ochtend ervaarde Nathan een

uitgesproken drang om opnieuw verder te reizen. Toen hij Qiao

ontmoette, bleek dat ook hij deze zelfde drang ervaarde. Het was

voor hen beiden duidelijk dat ze spoedig naar China zouden

vertrekken. Op de terugvlucht naar Sydney vertelde Qiao over de

mooie herinneringen die hij had aan de tijd in het klooster van

Lijiang. Qiao eindigde met te zeggen dat hij al lang de wens

koesterde om er ooit nog eens naar terug te keren maar dat door

verschillende omstandigheden nog niet was gelukt. Nathan

319

vertelde hem dat alles wat ons geheugen bijhoudt, een diepere

reden heeft. Hij voegde eraan toe dat wanneer we proberen te

begrijpen om welke diepere reden het gaat, er tegelijkertijd nieuwe

inzichten verschijnen. Inzichten over de veranderingen die we

moeten doorvoeren, die nodig zijn om onze ware

levensbestemming te vinden.

320

Zuivere Staat

Enkele dagen later vlogen Nathan en Qiao naar Kunming, de

hoofdstad van de provincie Yunnan. Eenmaal geland, reden ze naar

het centrum van de stad en boekten daar een hotel. Na even te

hebben gerust gingen ze naar de Xishan heuvels. Daar genoten ze

van het adembenemende uitzicht op de “stad van de eeuwige

lente”. Terwijl de avond viel, maakten ze een wandeling door het

stadscentrum. Ook al stelde Nathan geen opmerkelijke verschillen

vast met wat hij eerder al had gezien, toch voelde hij goed aan dat

hier een heel andere levenswijze heerste. Hij wist dat er zich

alweer een nieuwe wereld aan hem zou openbaren. De volgende

dag brachten ze door in het Ciuhu Park. Qiao liet Nathan weten dat

zowel de jeugd als de ouderen uit Kunming hierheen kwamen om

uit te rusten. In het park heerste een aardige bedrijvigheid van

talloze mensen die langs de tempels en de mooie vijvers

flaneerden. De volgende ochtend namen Nathan en Qiao al vroeg

de trein die hen langs prachtige bergen en dalen naar Dali bracht.

Ook hier boekten Nathan en Qiao eerst een hotel voor de nacht

waarna ze het centrum verkenden. Een dag later, tijdens een

wandeling aan het Erhai meer, vertelde Qiao over de rijke

geschiedenis van de provincie Yunnan en haar vele verschillende

culturen. Weer een dag later namen ze de bus naar Lijiang. Pas

tegen de avond bereikten ze de stad en boekten ze een hotel. De

volgende ochtend leidde een enthousiaste Qiao Nathan door

kronkelige steegjes vol kleine kasseitjes. Het was voor Qiao een

emotioneel weerzien met de stad die hij zo goed kende. Nathan

merkte op dat deze stad iets had van de stad Brugge in België. Een

stad waar hij tijdens zijn jeugd graag had vertoefd. Nathan hield

van de gezelligheid die hier hing door de vele houten huisjes langs

de smalle kanaaltjes. Toen de avond viel, gingen Nathan en Qiao

vroeg slapen om de dag daarop vroeg naar het klooster te kunnen

vertrekken. ‟s Ochtends vroeg namen Nathan en Qiao een busje dat

hen tot aan de voet van de Yulong berg bracht. Ginds, op deze

besneeuwde berg, lag het klooster dat alleen bereikbaar was na een

flinke beklimming. Toen ze daar eenmaal aangekomen waren,

werden Nathan en Qiao hartelijk verwelkomd door enkele

monniken. Met hun kaalgeschoren hoofden en hun lange gewaden,

321

herinnerden ze Nathan aan Zack, zijn vriend uit New York. De

monniken van dit klooster stonden bekend om hun gastvrijheid en

deden hun reputatie alle eer aan. Ze stelden zich aan Nathan en

Qiao voor en toonden hoe ze leefden en waar ze mediteerden. Na

de rondleiding werden ze naar een grote zaal gebracht. Daar namen

ze plaats op de grond, helemaal achteraan. Eenmaal geïnstalleerd

observeerde Nathan aandachtig de rituelen terwijl Qiao hem hier

meer over vertelde. Ondertussen kwamen steeds meer monniken de

zaal binnen. Honderden monniken zaten ondertussen geduldig te

wachten tot meester Shuang zijn intrede deed. Qiao was behoorlijk

zenuwachtig. Plotseling was het zover: de oude meester kwam de

zaal binnen en nam plaats op een stoel vooraan. Hij vroeg de

volgelingen om de ogen te sluiten en om rustig te ademen. Qiao

vertaalde de woorden van Shuang en voerde dan zelf de opdracht

uit. In plaats van het voorbeeld van Qiao te volgen, deed Nathan

plotseling iets heel onverwachts. Hij stond rechtop. De meester

merkte Nathan meteen op. Ze bleven elkaar even aankijken tot

Nathan besloot om naar de meester toe te stappen. Qiao, die gezien

had wat zich afspeelde, stond nu zelf ook op en volgde Nathan

door de horde monniken heen. Qiao had geen notie van wat er

gaande was en vroeg stilletjes naar meer uitleg, maar Nathan stapte

onverstoord verder. Toen ze helemaal tot bij de meester waren

aangekomen, boog Shuang het hoofd naar zijn bezoekers. Nathan

en Qiao bogen ook op hun beurt het hoofd. Shuang sprak Nathan

aan in het Mandarijns. Qiao vertaalde het gesprek tussen beide

mannen.

─ Wees van harte welkom, zei Shuang, en weet dat ik me zeer

vereerd voel met je komst.

─ Het is een eer bij u te mogen vertoeven, zei Nathan. Qiao heeft

over u gesproken en zorgde ervoor dat we elkaar zouden

ontmoeten.

Shuang keek naar Qiao en herkende zijn oude leerling. De meester

knikte om aan te geven dat Qiao goed had gehandeld. In de zaal

begonnen de monniken ondertussen steeds luider tegen elkaar te

fluisteren. Shuang vroeg om volledige stilte. Toen er helemaal

geen geluid meer te horen was, keek Shuang Nathan eerst lang aan

en sloot dan zijn ogen. Toen hij zijn ogen weer opende, leek het

alsof de meester inzicht had gekregen in wat hij voor Nathan zou

betekenen.

─ Ik zal je helpen, zei Shuang tegen Nathan.

Nathan zei niets en wachtte op de volgende woorden van Shuang.

322

─ Kom vanavond samen met Qiao naar mij toe. Ik zal je leren hoe

je het geluid in jezelf kan horen zodat je ook het geluid in anderen

kunt waarnemen.

Na deze woorden bogen de drie mannen hun hoofd naar elkaar.

Nathan en Qiao verlieten de zaal onder de nieuwsgierige blikken

van alle aanwezigen. Toen de avond viel, begaven Nathan en Qiao

zich tot boven aan het klooster. Daar wachtte Shuang hen op in zijn

nederige vertrek. Nathan en Qiao namen plaats tegenover de

meester en kregen, net als bij Yeshe, warme thee aangeboden. Qiao

zou het volledige gesprek vertalen.

─ Je hebt al een mooie weg afgelegd, zei Shuang tegen Nathan.

─ Heeft u het over mijn reisweg of mijn levensweg? vroeg Nathan.

─ Wat is het verschil? antwoordde Shuang op zijn beurt.

─ Ik heb alvast kennis kunnen maken met talrijke

levensbeschouwingen.

─ Ben je nu beter in staat te begrijpen hoe elke waarheid tot stand

komt? wilde Shuang weten.

─ Ik heb geleerd dat elke waarheid uit een denkbeeld bestaat. Of ze

juist is of niet, is vaak van weinig belang. Elke levensbeschouwing

kan een waarheid worden wanneer ze in staat is om mensen van

haar juistheid te overtuigen.

─ Zo ontstaat inderdaad een waarheid. Ze wordt waargenomen op

basis van het bewustzijnsniveau van de waarnemer. Zo heeft ieder

van ons zijn eigen waarheden en daardoor zijn eigen perceptie van

de realiteit. Maar daar schuilt ook het gevaar…

Shuang dronk van zijn thee.

─ Wanneer men onze perceptie van de realiteit als absolute

zekerheid beschouwt, kan de neiging ontstaan om ze ook met

geestdrift als absolute zekerheid te verkondigen. Dat is de oorzaak

van alle leed.

Nathan luisterde zeer aandachtig. Shuang sprak rustig verder.

─ Elk van ons moet zich bezinnen over de zekerheden die hij heeft

opgebouwd tijdens zijn leven. Hij moet nagaan of zijn huidige

opvattingen gerechtvaardigd zijn en of ze geschikt zijn om zijn

verlangens aan te sturen.

─ Daarvoor zou elk van ons over de wil moeten beschikken,

reageerde Nathan, om op zoek te gaan naar de ware kennis over

zichzelf en over de huidige wereld waarin hij leeft.

─ Elk van ons heeft diep in zich de wil om dit te realiseren. Hij

moet enkel de keuze maken om zich door moed en discipline te

laten vergezellen. Moed om daadwerkelijk fundamentele

323

opvattingen aan te durven snijden en discipline om werkelijk

ontvankelijk te zijn voor nieuwe visies.

─ Moed en discipline, zei Qiao, de basis van zelfontplooiing!

Shuang knikte en glimlachte.

─ Zelfontplooiing inderdaad, het mooiste geschenk dat we onszelf

kunnen geven!

Nathan zag dat Shuang duidelijk opgetogen was door het feit dat

zijn oude leerling deze stelling goed had onthouden. De oude

meester vertelde verder:

─ Elk van ons heeft behoefte aan levenswijsheid om niet als dwaas

door het leven te gaan. Daarom zou elk van ons zijn overtuigingen

steeds ter discussie moeten durven stellen.

Shuang dronk nog eens van zijn thee en keek Nathan recht in de

ogen. Nathan herkende deze blik, een blik die net als een wijze

toon, belangrijke informatie aankondigde. Hij concentreerde zich

en wachtte geduldig af wat Shuang hem zou gaan vertellen.

─ Je natuur heeft je altijd aangespoord om op zoek te gaan naar

levenswijsheid Nathan. Ondertussen weet je dat we deze niet via

de rede kunnen bereiken maar enkel door de ervaring. Het zal niet

meer zo lang duren voordat je de ultieme levenswijsheid zult

ervaren.

─ De ultieme levenswijsheid? vroeg Nathan.

─ De ultieme levenswijsheid is de zuivere staat, reageerde Qiao.

Nathan herinnerde zich dat Yeshe hem ook over zuivere staat had

verteld. Ook Qiao wist dat deze informatie van zeer groot belang

was voor Nathan.

─ Verschillende mensen die ik ontmoette, zei Nathan, waaronder

Yeshe, de man die Qiao de raad gaf om mij naar hier te brengen,

spraken over de zuivere staat. Wat kunt u mij daarover vertellen

meester Shuang?

─ De zuivere staat is de staat van verlossing, de staat waar men

geen egoïsme, geen leed en geen angst kent. Het is de staat waarin

men helemaal bevrijd is van het ego.

Nathan en Qiao keken elkaar aan. Ze moesten allebei denken aan

de reden van Yeshe‟s verwarring toen hij Nathan voor het eerst

zag. De blik die Nathan en Qiao uitwisselden, ontging de meester

niet.

─ Inderdaad, ging hij verder, het ego: dat wat jij en alle andere

Uitzonderlijken niet kennen.

─ Hoe kan dat? wilde Qiao weten.

324

─ Uitzonderlijken komen tot leven zonder ego, vanwege hun

hogere missie.

─ Hoe kan Nathan ons dan leren haar te overwinnen? vroeg Qiao.

─ Door de werkelijke bestaansreden van het ego te begrijpen zal

hij ontdekken op welke wijze we het ego kunnen overwinnen.

Zowel Qiao als Nathan moest dit even laten bezinken.

─ Hoe bereikt men de zuivere staat? vroeg Nathan.

Shuang pakte Nathan vast met zijn beide handen en benadrukte aan

Qiao het belang om zijn woorden juist te vertalen.

─ De zuivere staat wordt noch door de rede, noch door de ervaring

bereikt!

─ Hoe dan wel? vroeg Nathan.

─ De zuivere staat wordt bereikt door vertrouwen te hebben in het

absolute!

─ Daar heb ik altijd vertrouwen in gehad, reageerde Nathan.

─ Je hebt ook nooit de zuivere staat verlaten… geen enkel levend

wezen trouwens.

De laatste woorden van Shuang stootten op groot onbegrip van

Nathan en Qiao.

─ U zei dat het niet meer lang zou duren voordat Nathan de

ultieme levenswijsheid zou gaan ervaren, vroeg Qiao, en nu zegt u

dat geen enkel levend wezen deze staat ooit heeft verlaten?

─ Dat is nu net de bestaansreden van elk leven, de diepere

drijfkracht achter elke levensbestemming, de weg naar de

verlossing. We zijn allen op aarde om ons te herinneren dat we

allen deel uitmaken van de zuivere staat.

De woorden van Shuang drongen bij Nathan met grote kracht naar

binnen. Ook nu was het duidelijk dat zijn natuurelement deze

boodschap wilde benadrukken.

─ Vervolg nu de weg die je wordt aangegeven door je vertrouwen

in het absolute en ga op zoek naar de rust en de wijsheid, zodat je

ons de weg kunt wijzen naar de verlossing.

Na deze woorden stond de oude meester op en nam afscheid van

Nathan en Qiao.

Op hun weg terug naar het hotel spraken beide jongemannen nog

een poosje over de inzichten die ze van Yeshe en Shuang hadden

opgedaan. Het was hen ondertussen helemaal duidelijk geworden

dat de diepste wil die we in ons koesteren ook hetgeen was dat ons

naar de zuivere staat aanspoorde en dat de zuivere staat de

bewustwording was dat we allen deel uitmaken van een geheel. De

volgende dag hingen Nathan en Qiao wat rond in Lijiang. Ze

325

gingen zitten op het gras in de buurt van een gezellig plein, waar

kinderen vrolijk aan het spelen waren. Ze zaten nog maar net toen

er plotseling een man naar hen kwam toegelopen. Nog hijgend van

het lopen, sprak hij Nathan aan. Nathan vroeg Qiao de woorden

van de man te vertalen. Qiao zei dat de man Vietnamees sprak, een

taal die hij niet begreep. Het enige wat hij kon verstaan was dat de

man Ngai heette. De man sprak vervolgens met veel moeite in

gebroken Engels. Wat Nathan en Qiao uit zijn woorden konden

opmaken was dat hij in Hanoi woonde en dat hij erop aandrong dat

Nathan met hem mee daar heen zou gaan. Toen hem gevraagd

werd naar zijn reden, antwoordde hij dat hij daar een vriendin had

die ernstig ziek was. Nathan vroeg aan Qiao om op het plein rond

te vragen of er iemand Vietnamees kon verstaan. Ondertussen

bleven Nathan en Ngai bij elkaar. Nathan observeerde de man en

trachtte intuïtief aan te voelen of zijn bedoelingen oprecht waren.

Het werd hem langzaam duidelijk dat dit een teken was. Toen Qiao

terugkwam, vergezeld door een vrouw die de woorden van Ngai

kon vertalen, had Nathan al een sterk vermoeden dat hij naar Hanoi

zou vertrekken. De vrouw vertaalde de woorden van Ngai. Het was

inderdaad zo dat hij een goede vriendin had in Hanoi die ernstig

ziek was. Het was zijn tante die hem naar hier had gestuurd met de

opdracht Quan in Lijiang op te zoeken en mee naar huis te

brengen. Qiao, die de man nog niet helemaal leek te vertrouwen,

merkte op dat Quan niet de naam was van Nathan. Dat deerde Ngai

niet. Hij was er helemaal van overtuigd dat Nathan de man was die

hij zocht. Toen Qiao hem vroeg waarom hij dat geloofde, zei Ngai

dat hij dat zo aanvoelde. Qiao gaf aan dat dat nergens op sloeg.

Ook voor Nathan was dit een mysterie, al was hij wel van mening

dat Ngai oprecht was. Er viel een korte stilte tot ineens de vrouw,

die door Qiao was gehaald om te vertalen, een ingeving kreeg. Ze

vertaalde de betekenis van de naam “Quan”. In het Vietnamees

betekende datt “Water”. Dat laatste nam bij Nathan alle twijfel

weg. Hij zei tegen Ngai dat hij met hem mee zou gaan. Ngai

bedankte hem meerdere malen maar gaf meteen ook aan dat de tijd

drong. Nathan gaf hem het adres van het hotel waar hij logeerde en

zei dat hij hem morgenochtend daar zou opwachten. Ngai bedankte

Nathan, Qiao en de vertaalster meerdere malen. Duidelijk

verheugd dat hij in zijn opzet geslaagd was, nam hij afscheid. Qiao

leek niet gelukkig met deze plotselinge gebeurtenis:

─ Je weet niets van die man en je gaat hem zomaar volgen? zei hij

tegen Nathan.

326

─ De man straalde genegenheid uit, antwoordde Nathan. Dat

betekent dat hij de weg van zijn hart volgde.

─ Hoe weet je of die man goede bedoelingen heeft?

─ Goedheid hoef je niet te definiëren, dat herken je Qiao.

Qiao kende het oneindig diepe vertrouwen dat Nathan stelde in het

absolute. Hij wist dat Nathan er zich steeds door liet begeleiden.

Eigenlijk wist Qiao ook dat er op Nathan iets wachtte in Hanoi

maar hij had zich de laatste weken zo aan Nathan verknocht dat hij

veel moeite had met zijn vertrek.

─ Ben je er zeker van dat je morgen al zult vertrekken? vroeg

Qiao.

Het was Nathan natuurlijk niet ontgaan dat Qiao moeite had om

afscheid van hem te nemen.

─ Waarom zou ik later vertrekken? Ik zou daardoor alleen maar

ons afscheid verlengen.

Er volgde een lange stilte tot Nathan weer het woord nam.

─ Qiao, ik heb gemerkt dat je hier in China veel meer vreugde

beleeft.

─ Dat is niet moeilijk. In mijn winkel is mijn leven eentonig. Veel

gebeurt daar niet.

─ Wanneer ons leven eentonig lijkt, ligt dat niet aan het leven maar

aan de verbeelding die we missen. Het is onze verbeelding die ons

de weg uit de eentonigheid wijst.

Qiao wilde iets zeggen maar verzonk toen weer in gedachten.

─ Wil je graag je gedachten met me delen? vroeg Nathan.

Qiao twijfelde eerst even maar toen hij in Nathan's ogen de

oprechte interesse zag, vertrouwde hij hem het volgende toe.

─ Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden.

─ Neem je tijd en spreek dan, ik zal jouw gedachten

tegemoetkomen.

─ Herinner je je ons eerste gesprek samen met Pete. Op een

bepaald moment zei hij dat hij het gevoel had veel tijd te hebben

verloren aan nutteloze dingen.

─ Ja, dat herinner ik me.

─ Wel, als ik naar personen kijk als jij, Yeshe of Shuang, voel ik

me heel klein. Ik besef dat het leven me samenbracht met zulke

bijzondere gidsen en wat doe ik? Ik zit mijn dagen te slijten zonder

iets waardevols te doen.

Qiao was nu zeer geëmotioneerd. Nathan zweeg en liet hem verder

spreken.

─ Nathan, zal ik ooit mijn ware levensbestemming ontdekken?

327

─ Je moet nadenken over wat je belangrijk vindt en over de tijd die

je daar daadwerkelijk aan besteedt. Je zult zo je aangeboren

talenten herontdekken en aanvoelen wat je mogelijkheden zijn.

─ Dat lijkt eenvoudig maar dat is het niet.

Nathan omarmde Qiao en toonde hem de spelende kinderen op het

plein.

─ Je moet opnieuw je verbeelding ophalen die je vroeger koesterde

wanneer je aan je toekomst dacht Qiao. Vervolgens moet je nagaan

wat de beperkingen zijn die ervoor zorgen dat je verbeelding niet

werkelijk kan plaatshebben.

─ En wat dan?

─ Dat is de manier waarop je een toestand schept om je dromen te

verwezenlijken. Qiao, ik voel dat er hier voor jou een grote

opdracht is weggelegd. Als je er eenmaal aan zult beginnen, zal je

een bijzondere bekwaamheid in je werk ontdekken.

Qiao voelde een kracht bij deze woorden vrijkomen.

─ Misschien moet ik over een paar jaar hier komen wonen. Het

zou Stephanie alvast dolgelukkig maken als we hier zouden leven.

─ Weet je Qiao, ook al beschikken we over genoeg kennis. Toch

kan iets ons beletten onze levensbestemming te volgen.

─ Wat is dat?

─ De gewoonte van het uitstel.

─ De gewoonte van het uitstel?

─ Ja, dat gevoel dat zich schuilhoudt onder schijnbaar belangrijke

redenen.

─ Maar ik kan toch niet…

─ Je levensbestemming volgen is een proces dat volledige

toewijding vergt Qiao. Je hele leven hangt af van wie je denkt te

zijn en wat je ambities zijn.

Alweer wist Qiao dat Nathan gelijk had.

─ Je hebt gelijk, heel mijn leven al stel ik mijn diepste ambities uit.

─ Ongeacht wat je doet, tracht het te doen met heel je wezen. Zo

zal je bewustzijn zich verheffen.

─ Van Shuang leerde ik dat wanneer men een slechte gewoonte wil

afleren, men op zoek moet gaan naar een reëel moment. Zo

noemde hij de momenten waarin we de kracht kunnen vinden om

deze gewoonte te overwinnen.

─ Dat zijn momenten waarin men moed en morele sterkte kan

scheppen, de krachten die ons richten naar alles wat groot is.

Nathan en Qiao keerden terug naar het hotel. De volgende ochtend

stond Ngai al heel vroeg bij het hotel met een rugzak om zijn

328

schouder. Nathan nodigde hem uit om samen met hem en Qiao te

ontbijten. Toen Qiao aan tafel kwam, straalde hij van vreugde:

─ Ik heb de keuze gemaakt om hier te blijven en heb Stephanie al

verteld dat we hier komen wonen. Ik wil iets betekenen voor deze

regio en er zijn hier genoeg humanitaire projecten waar we aan

kunnen werken. Ik weet dat we hier gelukkig zullen zijn.

─ Dat is een goede keuze. Dit is de plaats waar je moet zijn.

─ Dat zei Yeshe ook al! Ik ben jullie allebei zo dankbaar.

─ Je moet jezelf dankbaar zijn. De werkelijke oorzaak van je keuze

was de verandering van gedachte die je over jezelf had en over wat

je wilde worden.

─ Wees gerust, vanaf nu zal ik er steeds over waken dat mijn

diepste wil bevredigd wordt door mijn ervaringen.

Na een innige omhelzing verliet Nathan samen met Ngai het hotel.

Er stond hen nog een lange bus en treinrit te wachten voor zij het

vliegtuig konden nemen naar Vietnam. Onderweg besefte Nathan

dat hij ook deze keer zijn reis door zijn gevoel had laten bepalen.

Al was dat deze keer wel op een heel vreemde manier gebeurd.

Talloze vragen spookten door zijn hoofd. Hoe kon Ngai er zo

overtuigd van zijn dat hij hem moest komen halen? Waarom had

hij hem “Quan” genoemd? En wie was die mysterieuze vriendin

van hem in Hanoi? Met Ngai daarover communiceren ging

moeilijk. Nathan had ondertussen geleerd om de vragen te

herkennen waarvan de antwoorden pas later duidelijk zouden

worden. En dus viel hij in slaap met de gedachte dat in Vietnam

veel duidelijker zou worden.

329

- 10 -

Oneindige Bron

330

331

Aandacht

Eenmaal geland in Hanoi, namen Nathan en Ngai een bus die hen

naar het drukke stadscentrum bracht. Nathan stelde vast hoe

sfeervol de Vietnamese hoofdstad wel was. Aan het Hoan Kiem

meer stapten ze uit de bus. Veel tijd om de omgeving te ontdekken

kreeg Nathan niet want Ngai haastte zich meteen naar een wijk met

indrukwekkende koloniale gebouwen. Ngai draaide zich

glimlachend om naar Nathan en gaf aan dat ze er bijna waren. Het

was de eerste maal dat Ngai glimlachte tijdens deze reis. Even later

liep Ngai een oude stijlvolle woning binnen. Hij liep de trappen op.

Nathan volgde hem. Ngai klopte op een deur. Een vriendelijke

oude dame opende de deur en liet hen binnen. Ze droeg een lang

gewaad, versierd met kleurrijke bloemen. Haar zwarte haren had ze

opgestoken. Nadat ze Nathan even had aangekeken en enkele

woorden met Ngai had gewisseld, verwelkomde ze haar gast. Haar

naam was Linh, ze was de tante van Ngai en gelukkig voor Nathan

sprak ze voortreffelijk Engels. Nathan hield Ngai in het oog en zag

hem blootsvoets door de leefkamer lopen naar een binnenplaats

waar een kruidentuin was aangelegd. Daar nam hij eerst de tijd om

aandachtig alle planten te bekijken en begon ze toen een voor een

met veel aandacht te verzorgen. Linh stelde Nathan voor te gaan

zitten:

─ Bedankt om het verzoek van Ngai te hebben aanvaard, zei ze

tegen Nathan.

─ Het was me snel duidelijk dat ik er goed aan deed met hem mee

te gaan. Wat me nog steeds niet duidelijk is, is waarom. Als ik het

goed begrepen heb, is een vriendin van Ngai ernstig ziek?

─ Dat klopt, Myate heeft een zeer ernstige aandoening aan haar

luchtwegen en er werd zelfs voor haar leven gevreesd. Wij

verzorgen haar hier zo goed als we kunnen en het gaat nu beter.

Maar er zijn dagen, zoals vandaag, dat ze amper haar bed kan

verlaten.

─ Moet ze niet naar een ziekenhuis?

Linh glimlachte.

─ Myate is opgenomen in een ziekenhuis in Ho Chi Minhstad of

het vroegere Saigon. Daar konden ze nog weinig voor haar doen.

332

Een dokter die ons kende, bracht haar naar ons toe en sindsdien

kunnen we haar toestand stabiel houden.

─ Welke behandeling krijgt ze hier?

─ We brengen haar energiebanen weer in balans.

─ Hoe gebeurt dat?

─ Ngai zorgt voor de kruiden en ik pas de behandeling toe.

Ondanks deze informatie werd Nathan niet veel wijzer over de

reden van zijn komst. Hij vermoedde dat Linh meer zou weten en

vroeg het haar rechtuit.

─ Waarom ben ik hier?

─ Ngai is je komen halen op verzoek van Myate.

─ Kent ze mij dan?

─ Zij heeft vaak naar jou gevraagd.

─ Ik kan me niemand herinneren die Myate heet. Komt ze van

hier?

─ Nee, ze is naar Vietnam gekomen nadat ze zowat de hele wereld

had rondgereisd.

─ Waar komt ze dan vandaan?

─ Myate werd als kind gevonden langs de oevers van de Irrawaddy

rivier in Myanmar. Volgens sommige bronnen was het ergens ter

hoogte van de stad Mandalay, andere bronnen beweren dat ze nog

meer stroomopwaarts werd gevonden.

─ Groeide ze daar op?

─ De eerste jaren leefde ze in Yangon, de grootste stad van

Myanmar, tot ze geadopteerd werd door een Iers koppel en naar

Dublin verhuisde.

─ Werd ze geadopteerd?

Linh glimlachte.

─ Zijn jullie dat niet allemaal?

Nathan‟s hart klopte plotseling veel sneller.

─ Wees niet zo verrast, zei Linh.

─ Maar hoe weet je…?

─ Herinner je je Sanah?

─ Ja, natuurlijk!

─ Wel, ik ben voor Myate wat Sanah voor jou is!

Nathan keek Linh verward aan. Talloze gedachten borrelden bij

hem op. Linh zag het gebeuren en glimlachte opnieuw:

─ Onlangs was Leewana hier, zij had dezelfde blik als jij nu.

─ Ken jij Leewana?

333

─ Natuurlijk ken ik de vrouw voor wie gedachten geen geheimen

hebben. Ze weet perfect op welke manier gedachten door het

universum kruisen.

Het werd Nathan steeds duidelijker dat Linh, net als Sanah, heel

waarschijnlijk een engel moest zijn.

─ Kom, ik zal je aan Myate voorstellen. Ze heeft zo naar dit

moment uitgekeken.

Linh bracht Nathan naar een kamer achteraan. Op de tafel waren

een groot aantal naalden en potten met kruiden uitgestald. Myate

lag te slapen. Linh maakte haar wakker en sprak haar aan in het

Vietnamees. Myate deed haar ogen open en keek Nathan aan. Ze

glimlachte maar was te zwak om iets te zeggen. Nathan kon zien

hoe mooi Myate was. Ze gebaarde Nathan om dichterbij te komen

en nam zijn hand vast. Opeens fleurde haar gezicht op. Het was

alsof ze ergens nieuwe energie vandaan haalde. Met lange

tussenpauzes sprak ze Nathan aan in het Engels:

─ Bedankt om mij te komen bezoeken… Linh vertelde mij dat je

vroeg wie ik was… weet dat ons scheppingsproces al begonnen

is… het gaat er nu niet meer om te weten wie we zijn… maar…

om wie we worden.

Deze paar woorden hadden Myate volledig uitgeput. Linh dekte

haar toe en zei dat ze nu moest slapen. Myate glimlachte nog een

laatste maal naar Nathan en liet zijn hand los. Voordat ze haar ogen

sloot, gaf ze hem een teken dichterbij te komen:

─ Morgen zal ik me beter voelen… dan zullen we gaan fietsen.

Linh leidde een verwarde Nathan weer de kamer uit en ging naast

hem zitten in de voorkamer.

─ Gelukkig verkeert ze niet altijd in deze toestand, zei Linh. Vaak

voelt ze zich beter, al kan het dan plotseling weer toeslaan.

─ Ik begrijp het allemaal niet goed, ze leek wel te ijlen.

─ Vergis je niet, ze weet perfect wat ze zegt.

─ Waarom moet ze zo lijden?

─ Myate hoeft helemaal niet te lijden, niemand hoeft dat trouwens

te doen.

─ Lijdt ze dan niet?

─ Het lijden vindt alleen plaats als men zijn aandacht erop focust.

─ Bedoel je dat Myate haar lijden kan stopzetten door geen

aandacht aan haar ziekte te besteden?

─ Onderschat de kracht van de aandacht niet. Alles waar we onze

aandacht op richten, maken we tot realiteit. Door haar aandacht

alleen op haar genezing te richten, toont Myate ons het juiste

334

voorbeeld. Dat is het scheppingsproces waarvoor de aarde haar

naar ons stuurde.

Wat Nathan al vermoedde, werd nu bevestigd. Myate was een

Uitzonderlijke. Zoals hijzelf als boodschapper van het water was

gestuurd en Leewana als boodschapper van de wind, zo was Myate

de boodschapper van de aarde.

─ Is dat de boodschap die de aarde aan de mensheid wil geven,

vroeg Nathan, onze aandacht richten op haar genezing?

─ De hogere missie van alle Uitzonderlijken is uiteindelijk

dezelfde: een collectief bewustzijn tot stand brengen dat ons zal

leiden naar de uiteindelijke verlichting.

Linh verliet de kamer en liet Nathan sprakeloos achter. Even later

kwam ze terug en toonde hem de kamer waar hij zou slapen.

Nathan verfriste zich en deed vervolgens een dutje. Toen hij

wakker werd, moest hij plotseling heel sterk aan Leewana denken.

Hij begreep niet meteen waarom en liep naar de leefruimte.

Eenmaal in de leefruimte aangekomen, kon hij van daar Linh in de

keuken zien. Ze was aan het afwassen en sprak Nathan

glimlachend aan:

─ Ze zal vanaf nu wel vaker zulke stoten uithalen.

─ Over wie heb je het?

─ Over Leewana natuurlijk.

Alweer verbaasde Nathan zich over de opmerkelijke gave van Linh

om zijn gedachten te doorgronden.

─ Zorgde zij ervoor dat ik aan haar moest denken?

Linh knikte.

─ Waarom deed ze dat?

─ Ze wil je graag laten merken dat zij steeds beter de wereld van

gedachten leert doorgronden.

─ Weet je waar ze momenteel is?

─ Bij Dian in Indonesië.

─ Dian?

─ Dian is onlangs Myate ook komen bezoeken. Je zult hem ook

nog ontmoeten.

─ Waar leeft Dian?

─ In Surakarta op het Indonesische eiland Java. Daar werd hij als

kind gevonden en groeide daarna bij zijn pleegouders in Oekraïne.

─ Groeide Dian in Oekraïne op?

─ Dian bracht zijn jeugd door in Odessa aan de oevers van de

Zwarte Zee. Later verhuisde hij naar Kiev om er te studeren. Van

335

daar vertrok hij om de wereld rond te reizen om uiteindelijk terug

te keren naar zijn geboorteplaats in Indonesië.

Nathan verzonk in gedachten. Linh zag het gebeuren en zei niets

meer om hem in alle rust tot belangrijke inzichten te laten komen.

Nathan begreep dat als Myate door de aarde was gestuurd,

Leewana door de wind en hijzelf door het water, Dian wel de

vierde boodschapper van de natuurelementen moest zijn.… de

boodschapper van het vuur!

─ Zal er een moment komen dat we alle vier samen zullen zijn?

wilde Nathan weten.

Linh glimlachte alweer.

─ Er zal inderdaad een moment komen dat jullie energieën

samengebracht zullen worden. Tijdens dat bewuste moment zullen

jullie de volle pracht van het innerlijke element aan de hele

mensheid openbaren.

─ Het innerlijke element?

─ Zo noemen we de wereld van de kennis waarin alle

boodschappen reizen.

Nathan luisterde met grote nieuwsgierigheid en vroeg dan:

─ Heb je het over de kennis die zich in elk van ons bevindt?

Linh knikte bevestigend.

Het was voor Nathan duidelijk dat het innerlijke element waar

Linh over sprak niets anders kon zijn dan de innerlijke kracht van

de intuïtie. Na enkele momenten van stilte dwong zijn

nieuwsgierigheid hem tot een vraag die hem vanaf nu niet meer

zou loslaten:

─ Wanneer zal dat moment plaatsvinden?

─ Het komt nu heel dichtbij, dat zal je merken aan de snelle

opeenvolging van tekens die zich aan jou zullen openbaren.

─ Ik zou willen dat je me alles vertelt wat je weet over het

innerlijke element en over dat bewuste moment. Hoe zal het

precies in zijn werk gaan? Zal het onder een menselijke vorm

verschijnen? Hoe zullen mensen reageren?

Linh glimlachte alweer.

─ Je wilt steeds alles zo snel mogelijk weten. Het is duidelijk te

merken dat het geduld een eigenschap is waarover je nog

onvoldoende beschikt.

─ Je bent niet de eerste die mij daar attent op maakt.

─ Ik zal je iets vertellen dat van groot belang is in het kader van je

levensmissie.

Nathan spitste zijn oren.

336

─ Laat het geduld bevriend worden met je aangeboren

nieuwsgierigheid zodat ook zij steeds aan je zijde blijft. Het geduld

is onmisbaar om het vruchtbare leven van elke dag ongestoord te

laten ontplooien.

─ Dat zal ik onthouden en ik zal trachten om vanaf nu alle

boodschappen te herkennen die mij kunnen helpen om deze

eigenschap meester te worden.

Linh droogde haar handen af en nam plaats in het kleine salon op

een laag bankstel. Nathan volgde haar en ging tegenover haar

zitten.

─ Het innerlijke element is geen aards natuurelement. Ze kan niet

onder een menselijke of materiële vorm verschijnen maar deze

kracht zit in ons allen. Mocht ze onder een fysische vorm

verschijnen, dan zou haar licht zo sterk stralen dat ze de mensheid

zou verblinden.

─ Maar je sprak net over een moment waarop Myate, Leewana,

Dian en ikzelf, het innerlijke element te voorschijn zullen brengen.

─ Jullie vertegenwoordigen met zijn vieren alle krachten waarmee

de fysische wereld is opgebouwd.

Linh nam beide handen van Nathan vast.

─ Door jullie energieën op elkaar af te stemmen zullen jullie in

staat zijn om de aandacht van de hele mensheid op hetzelfde doel

te richten en daardoor alle levende wezens doen beseffen dat ook

zij over de kracht van het innerlijke element beschikken.

Nathan was nu sprakeloos. Linh vertelde verder:

─ Deze belevenis zal buitengewoon ingrijpend zijn voor de hele

mensheid en ze zal leiden tot een ongezien collectief bewustzijn.

Nathan ervaarde de sterke kracht van deze woorden. Hij wist dat

zijn natuurelement op dit moment het belang hiervan wilde

benadrukken en dat hij hieruit grote inzichten kon krijgen over zijn

levensmissie. Nathan moest nu alle informatie laten bezinken. Hij

nam afscheid van Linh. Hij liet haar weten dat hij even langs het

Hoan Kiem meer ging wandelen. Linh gaf hem een kus op zijn

voorhoofd en liet hem dan alleen. Aan het Hoan Kiem meer zag

Nathan verschillende mensen die hun koopwaar aanboden. Nathan

groette hen en ging in kleermakerszit zitten recht tegenover het

meer. De zonsondergang was al begonnen. Het was een perfecte

plaats en een ideaal moment om alles even op een rijtje te zetten.

Langzaam drong de informatie die Nathan van Linh had ontvangen

volledig tot hem door. Vooral de talloze gedachten over de

gebeurtenis waarover Linh hem had gesproken, lieten hem niet

337

meer los. Nathan bleef aan de oever van het Hoan Kiem meer

zitten tot de zon helemaal was ondergegaan. Bij zijn terugkomst

zaten Linh en Ngai aan tafel op hem te wachten. Het eten was net

klaar. Het leek alsof Linh wist dat Nathan precies na de

zonsondergang zou terugkeren. Aan tafel werd er niet veel

gesproken. Het was duidelijk dat Linh en Ngai erg inzaten met de

gezondheidstoestand van Myate. Na het eten ging Nathan vroeg

slapen. De trip naar Vietnam en alle informatie die hij van Linh

had gekregen, hadden hem uitgeput. Daarnaast zat hij ook heel erg

met Myate in. Met een laatste gedachte aan haar viel hij in slaap.

De volgende dag maakte Ngai hem wakker om te ontbijten. Nathan

werd aangenaam verrast. Aan tafel zat Myate, ze was duidelijk

beter en sprak Nathan meteen aan:

─ Goed geslapen?

─ Ja dank je, jij blijkbaar ook!

─ Natuurlijk, ik wil de tijd dat je hier bent volledig met jou

benutten.

Nathan merkte in welke mate Myate‟s gezondheidstoestand, Linh

en Ngai tevreden stelde.

─ Ik heb aan Ngai al gevraagd om de fiets klaar te zetten,

vervolgde Myate.

Nathan besefte dat Myate zich zeer bewust was van wat ze gisteren

had gezegd en dat ook nog steeds meende. Hij stelde zich

natuurlijk de vraag of ze wel sterk genoeg was:

─ Zal dat lukken? Ben je daar wel sterk genoeg voor?

─ Myate is niet van plan om zelf te fietsen, zei Linh. Ze heeft Ngai

gevraagd om achterop de fiets een comfortabel zitje te plaatsen.

Myate glimlachte en knipoogde naar Nathan.

Na het ontbijt maakten Nathan en Myate zich klaar voor de

fietstocht. Ngai had een gerieflijk stoeltje met kussen op het

bagagerek geplaatst. Myate kon zo achterop plaatsnemen met beide

benen aan een kant. Het was een zonnige dag. Dankzij een koele

bries was het ook niet te warm. Nathan en Myate reden door de

nauwe straten en smalle steegjes van Hanoi. Onderweg hadden ze

elkaar heel wat te vertellen.

─ Linh en Ngai zijn bijzonder lieve mensen, begon Nathan.

─ Ik ben blij dat ze mijn levenspad hebben gekruist. Het zijn

mensen die aandacht hebben voor de harmonie in de wereld. Zulke

mensen zijn van grote waarde om de juiste richting te geven aan de

mensheid.

338

─ Je hebt gelijk. Het zijn zulke mensen die de wereld

daadwerkelijk vooruit helpen.

─ Had iedereen maar meer aandacht voor de wereld waarin we

leven. Velen zien zichzelf als afgescheiden delen ervan en kijken

alleen naar hun eigen welzijn, zonder zich te bekommeren om de

schade die ze aanrichten.

Nathan kon enige droefheid in Myate‟s stem horen. Hij stopte,

draaide zich om en streelde haar gezicht. Daarmee toonde hij aan

dat hij het volledig eens was. Myate kon haar tranen nu niet meer

bedwingen. Nathan stapte van de fiets af en hielp haar overeind. Ze

namen naast elkaar plaats op een muurtje en keken de mensen aan

zonder een woord te zeggen. Na een poosje hervatte Nathan het

gesprek:

─ Teveel mensen zijn blind voor de noodlottige gevolgen van hun

levenswijze op anderen en op hun omgeving, maar je weet ook dat

mensen soms verbazend snel kunnen veranderen.

─ Mensen veranderen niet zolang ze alleen een wereld kennen

waarin prestatiedrang, spanningen en excessen dagelijkse kost zijn.

Ze zijn te beperkt om de diepere werkelijkheid te zien onder de

dunne laag van deze schijnwerkelijkheid.

─ Het is aan ons om hun aandacht daarop te vestigen. We kunnen

hen helpen deze diepere werkelijkheid te herkennen en hen

aanleren wie ze werkelijk zijn, wat hun werkelijke doel is in dit

leven en hoe ze kunnen bijdragen aan de groei van de schepping.

─ Nathan, het wordt stilaan tijd dat iedereen beseft dat we alleen

leven om momenten te beleven binnen de spirituele dimensie en

dat al het andere een vorm van afwachten is.

Myate keek Nathan aan, nam zijn hand vast en sprak verder:

─ Ik weet ook wel dat alle leed en onrechtvaardigheid die er in de

wereld heersen deel uitmaken van de schepping en dat ze zelfs

nodig zijn om naar dat moment van collectief bewustzijn te

groeien… maar toch is het moeilijk te aanvaarden.

─ Ik denk dat we allebei meer begrip moeten opbrengen voor het

feit dat iedereen volgens zijn eigen bewustzijnsniveau zijn

hiërarchie van waarden bepaalt.

Myate legde haar hoofd op Nathan‟s schouder die verder sprak:

─ We moeten aanvaarden dat wie aandacht voor innerlijke

waarden heeft, ook aandacht heeft voor het welzijn van zijn

omgeving. En dat wie weinig aandacht voor innerlijke waarden

heeft, daar eerder onverschillig tegenover staat.

339

─ Het is juist door die onverschilligheid dat ze de diepere

werkelijkheid niet doorgronden, zei Myate verder. Mochten ze

door de dunne laag van schijnwerkelijkheid heen kunnen zien, dan

zou het hen duidelijk worden dat alles met elkaar verbonden is.

─ Velen zijn zich er inderdaad gewoon niet van bewust dat ze,

door hun levenswijze, de planeet die hen leven schenkt, ook mede

verwoesten. Het is juist om iets te doen aan die onverschilligheid

dat we naar hier zijn gestuurd, Myate.

Myate en Nathan keken elkaar aan en ondervonden een sterk

gevoel van vertrouwen en verbondenheid. Doordat Myate geuit

had wat er op haar hart lag, had ze het mogelijk gemaakt hun

relatie op een dieper niveau te beleven. Ze wisten dat ze vanaf dit

moment alles dat ze van elkaar moesten weten zouden kunnen

aanvoelen.

─ Ik ben blij dat we elkaar ontmoeten, Nathan.

─ Dat gevoel is wederzijds, Myate.

Na een poosje hervatten ze hun fietstocht en beleefden elkaars

gezelschap nog intenser. Pas in de late namiddag keerden ze terug

naar de woning. Nathan en Myate vonden Linh op het dakterras.

Ze zat op een deken en keek in de verte. Toen ze Nathan en Myate

opmerkte, lachte ze naar hen. Het was duidelijk dat de betere

toestand van Myate Linh gelukkig maakte. Linh wist dat ze dat ook

aan Nathan te danken had. Met een veelzeggende blik maakte ze

hem dat duidelijk.

─ Storen we jou niet? vroeg Nathan.

─ Nee hoor, jullie storen nooit.

─ Was je aan het bezinnen? wilde Nathan weten.

─ Het is noodzakelijk om genoeg tijd vrij te maken om ons af te

zonderen, zei Linh, en onze aandacht alleen op het essentiële te

richten. Zo blijven we steeds de verbinding met onze levensbron

ervaren.

─ Linh leerde me, zei Myate, dat wanneer we mediteren, we ons

hoogste vermogen ontwikkelen.

─ Ons hoogste vermogen? vroeg Nathan.

─ De kracht van onze aandacht, vervolgde Myate.

─ De kracht die begrip en inzicht voortbrengt, ging Linh verder.

Wanneer we ergens aandacht aan schenken, reiken we voorbij de

eerste voorstellingen en gaan we op zoek naar de onderliggende

feiten.

340

─ Ik trek mezelf ook vaak terug, zei Nathan. En ik heb dan

aandacht voor de boodschappen die zich aan mij hebben

geopenbaard.

─ Alles waar we dan aandacht aan schenken, zei Linh, onthult zijn

innerlijke werkelijkheid. Zo halen we kennis uit het onderbewuste

en groeit er begrip.

─ Wanneer dat plaatsvindt, voegde Myate hieraan toe, laten we de

verborgen intelligentie naar ons toestromen.

─ De verborgen intelligentie? vroeg Nathan.

Myate antwoordde niet maar keek Nathan diep in de ogen.

─ Myate heeft het over de intelligentie die uit liefde geboren

wordt!

─ Linh leerde mij hoe ik mezelf kan verlossen van onnodige

gedachten, ging Myate verder, en mijn geest te focussen op het

essentiële. Op de liefde die ik overal en in alles kan herkennen. Het

lukt me nog niet helemaal maar ik boek vooruitgang.

─ Tracht je dan je gedachten alleen te richten op deze verborgen

intelligentie? vroeg Nathan.

─ Meditatie gaat verder dan het overwegen, denken en vragen. Zie

het als de hoogste vorm van concentratie.

─ Wat ervaren we dan precies? wilde Nathan weten.

Linh keek nu alweer in de verte en zei:

─ De verbinding van onze geest met de kracht van het universum!

Nathan dacht na en sprak pas na een poosje:

─ Kunnen we hieruit afleiden dat onze geest alleen gescheiden is

van deze verborgen intelligentie door het denken?

─ Dat heb je goed begrepen, antwoordde Linh. Wanneer we

voorbijgaan aan de aanwezigheid van onze denkende geest en onze

aandacht richten op de volmaaktheid van het universum, stijgt ons

lichaam tot een punt van volmaakte harmonie met de universele

orde.

Linh zweeg nu en sloot haar ogen. Myate en Nathan volgden haar

voorbeeld. Woorden waren nu overbodig, de stilte bracht

gelegenheid voor een diepere communicatie.

‟s Avonds laat, voor hij ging slapen, besloot Nathan om zijn reis

voort te zetten. Hij zou het de volgende dag aankondigen tijdens

het ontbijt. Toen hij de volgende ochtend plaats nam aan tafel

merkte hij de afwezigheid van Myate.

─ Is Myate opnieuw ziek? vroeg hij.

─ Nee, zei Linh, ze heeft alleen moeite met het afscheid.

341

Nathan begreep dat zijn gastheren op een of andere manier al op de

hoogte waren van zijn plannen om te vertrekken.

─ Waar is ze nu? wilde Nathan weten.

─ Ze zit op het dakterras.

─ Zou ze willen dat ik hier langer blijf?

─ Nee, voordat Myate ziek werd, heeft ze zelf ook altijd veel

gereisd. Ze weet dus heel goed hoe belangrijk nieuwe

ontdekkingen voor ons wordingsproces zijn. Myate hoopt alleen

dat jullie elkaar spoedig zullen terugzien.

─ Ik zal haar zo meteen opzoeken.

Nathan nam alleen een klein broodje als ontbijt.

─ Ik ben jullie ontzettend dankbaar dat ik in jullie gezelschap

mocht vertoeven. Ik heb hier in korte tijd ontzettend veel geleerd.

Ngai stond op om iets te gaan halen. Hij kwam terug met

verschillende kruiden die verpakt waren in een doek en gaf ze als

afscheidsgeschenk aan Nathan. Ngai vroeg Linh om Nathan te

vertellen dat deze kruiden hem konden genezen wanneer hij zich

niet goed zou voelen. Bij ziekte moest hij gewoon enkele stukken

nemen, ze in heet water opwarmen en opdrinken. Nathan bedankte

hem en zei dat hij niets had om aan hem te geven. Ngai

antwoordde dat er geen mooier geschenk was dan wat hij van hem

al eerder had ontvangen. Hij had het over het vertrouwen dat

Nathan hem had gegeven toen hij besloten had om met hem mee te

reizen naar Vietnam. Nadat Linh deze laatste woorden had

vertaald, omhelsden Nathan en Ngai elkaar. Nathan ging nu ook

naar Myate toe en omhelsde haar een tijd lang.

─ De tijd is gekomen om afscheid te nemen, zei Myate, maar we

weten dat er een tijd zal komen dat we elkaar opnieuw zullen

ontmoeten.

─ Ik vond onze ontmoeting, net als toen ik Leewana ontmoette,

bijzonder intens.

─ Ik heb Leewana nog niet ontmoet, wel Dian. Jullie lijken

trouwens erg veel op elkaar.

─ Ik denk dat we alle vier ontzettend veel gemeen hebben.

─ Gisteren vertelde Linh dat we van nu af aan een steeds grotere

heimwee naar elkaar zullen voelen en ik denk dat het bij mij al

begonnen is…, vertrek dan nu maar, of ik laat je niet meer

vertrekken.

Nathan stond op. Ze bleven elkaar aankijken tot Nathan de trap

naar beneden nam. Beneden raapte hij zijn spullen bijeen en nam

dan afscheid van Linh.

342

─ Linh, ik wil je bedanken voor je gastvrijheid en de belangrijke

informatie die je mij gegeven hebt.

─ Dat heb je aan jezelf te danken want je was klaar om deze

informatie te ontvangen.

─ Wat je zei over de snelle opeenvolging van tekens die zich aan

mij zouden openbaren, klopte helemaal.

─ Dat komt omdat je aandacht zich steeds meer op het essentiële

richt. Dat is ook de reden waarom de plaatsen waar je moet komen

elkaar ook sneller opvolgen.

─ Bedoel je dat ik in staat ben om nu snel de belangrijkste lessen te

herkennen?

─ Zo is het, Nathan. Al moet je steeds in gedachten houden dat je

van iedereen kunt leren. Tracht dus in elke onbekende, een

boodschapper te herkennen én in elke onverwachte gebeurtenis,

een boodschap.

Na deze woorden maakte Nathan zich klaar om te vertrekken en

omhelsde Linh.

─ Weet je al waar je naartoe zult gaan? vroeg Linh.

─ Zoals je weet bepaal ik mijn weg intuïtief.

Nathan vertrok. Linh wuifde. Na een paar stappen draaide hij zich

om. Linh moest alweer glimlachen.

─ Heb je misschien een voorstel?

─ Tijdens deze periode waait de wind geduldig naar het zuidoosten

om uiteindelijk rust te vinden wanneer hij weer de zee ontmoet.

Nathan begreep niet meteen wat Linh hiermee bedoelde maar hij

bedankte haar voor haar advies en vertrok.

343

Geduld

Nathan vertrok naar de luchthaven van Hanoi. Hij zette zich neer

in de vertrekhal tussen de reizigers en bestudeerde zijn landkaart.

Met Linh‟s woorden nog vers in het geheugen nam hij rustig de

tijd om over zijn volgende bestemming na te denken. Plotseling

kreeg hij een duidelijke ingeving dat het de Thaise kust zou

worden. Nathan vroeg informatie over de vluchten naar Thailand

en vernam dat het eerstvolgende vliegtuig die middag zou

vertrekken. Hij besloot die vlucht te nemen en kwam diezelfde

avond nog aan op het vliegveld van Don Muang in Bangkok. Hij

liep door de drukke aankomsthal en nam een taxi naar het centrum

van de hoofdstad, waar een vochtige hitte heerste. Wat Nathan

meteen opviel waren de frappante contrasten van een stad met

enerzijds luxueuze winkelcentra, moderne wolkenkrabbers en

peperdure villa‟s en anderzijds zeer veel armetierige kleine

krotwoningen. Net als in andere metropolen werd Nathan nog eens

geconfronteerd met de grote ongelijkheid tussen arm en rijk. Hij

informeerde bij de taxichauffeur naar een goedkoop hotel en stapte

uit in de wijk Banglamphu waar hij een kamer boekte. De

volgende ochtend maakte Nathan een wandeling op de markt en

ontmoette daar Suchart, een vriendelijke jongeman, die Nathan

voorstelde om hem de stad te laten zien. Nathan vond dat een goed

idee en vroeg Suchart om hem naar de meest authentieke plaatsen

te brengen. Suchart wist meteen waar hij Nathan naartoe zou

brengen. Ze namen een tuk-tuk, een typische bromfietstaxi, en

reden naar de Chao Phraya, de rivier die dwars door Bangkok

loopt. Daar stapten ze aan boord van een langstaartboot en maakten

een tocht door smalle kanalen omringd door houten paalwoningen.

Ze stapten in Thonburi af en gingen te voet verder. Suchart liet

Nathan de oudste wijken zien en lichtte hem tegelijk in over de

geschiedenis van de stad. Op een bepaald moment, toen ze de

zoveelste tempel voorbij liepen, werd Nathan‟s aandacht getrokken

door een groep mensen die voor een poort stond te wachten.

Suchart merkte Nathan‟s interesse op en zei hem:

─ Ze willen allemaal de nieuwe meester zien.

─ De nieuwe meester? vroeg Nathan nieuwsgierig.

─ Hij is hier nog niet zo lang maar is al zeer populair.

344

─ Laten we maar bij ze aanschuiven.

Nathan en de licht verbaasde Suchart gingen in de rij staan. Even

later stapten ze de zaal binnen en namen achteraan plaats op de

grond. Plotseling weerklonk er muziek en verscheen er een gezette

man. De meester ging op een hoge stoel zitten en vroeg om stilte.

Toen hij de aanwezigen begon toe te spreken, vroeg Nathan aan

Suchart om zijn woorden te vertalen.

─ De meester bedankt iedereen die een offer heeft meegebracht.

Nathan had opgemerkt dat de meeste bezoekers geld, juwelen of

andere offers hadden meegebracht en deze hadden neergelegd op

een speciaal daarvoor opgezet podium. Suchart vertaalde verder:

─ Hij zegt dat wie bereid is zich volledig aan hem te onderwerpen,

bevrijd zal worden.

Nathan ervaarde hetzelfde gevoel als toen hij in Brazilië werd

aangesproken door de ritueelman die beweerde hem te kunnen

zuiveren. Ook al werd hij nu niet persoonlijk aangesproken, toch

voelde hij aan dat hij iets moest ondernemen.

─ Wat vind je hiervan Suchart?

─ Volgens mij is de man een bedrieger.

─ Dat voel je goed aan, Suchart. Volg me maar!

Nathan stond op en liep naar voren. Suchart had geen idee wat

Nathan van plan was maar toch volgde hij meteen. De meester zag

beide jongemannen aankomen en hield op met spreken. Eenmaal

bij de meester aangekomen, vroeg Nathan aan Suchart om zijn

woorden hardop te vertalen zodat iedereen het kon horen.

─ Mag ik vragen waar het u om gaat? vroeg Nathan.

De meester was duidelijk niet blij met het optreden van Nathan.

─ Wie ben jij om mij zomaar te storen? vroeg hij.

─ Mijn naam is Nathan en ik wil weten waarom u om volledige

onderwerping vraagt?

─ Ik ben degene die verkozen is om de regels te onderwijzen. De

regels die gevolgd dienen te worden om wijsheid te verkrijgen.

─ Wijsheid kan alleen verschijnen bij diegenen die vrijwillige

keuzes maken. Nooit door blindelings opgelegde regels te volgen.

Alle aanwezigen konden zien dat de meester onrustiger werd. Hij

sprak Nathan aan op een boze toon:

─ Wat weet jij over wijsheid?

Nathan ontweek de vraag. Hij verzamelde de offers op het podium

en verdeelde die weer onder de bezoekers. Suchart keek Nathan

eerst wat vertwijfeld aan maar hielp hem daarna. Nathan bedankte

hem en vroeg hem toen opnieuw om zijn woorden te vertalen.

345

─ Wijsheid verschijnt nooit door onderwerping of gehoorzaamheid

aan een ander. Wijsheid dient ook niet om aanzien te verkrijgen of

om zich te verrijken. Wijsheid is juist dat wat ons inspireert om

steeds te geven.

De meester was nu in alle staten. Hij wilde spreken maar leek zijn

stem te hebben verloren. Het voorval herinnerde Nathan aan wat er

had plaats gevonden bij de waarzegster uit Parijs die hij samen met

Moshe had bezocht. Nathan kreeg medelijden met de meester. Hij

nam Suchart bij de arm en sprak de meester opnieuw aan maar nu

op een zachtere toon.

─ Mijn boodschap is niet alleen naar jou gericht maar naar

iedereen die hier aanwezig is. Voor jou heb ik een raad. Gebruik je

talenten om ware kennis over te brengen en je zult zien dat wie

ware kennis schenkt, ware voldoening ontvangt.

Na deze woorden te hebben gesproken, verliet Nathan prompt de

tempel. Suchart die zwaar onder de indruk was, liep hem achterna.

Toen ze buiten waren, besefte Suchart pas goed wat er plaats had

gevonden.

─ Waarom deed je dat?

─ Zoals ik zei, om een boodschap te brengen.

Suchart bleef even zwijgend naast Nathan lopen.

─ Waarom deed je het op die manier?

─ Welke andere manier had je dan in gedachten?

Suchart wist niet meteen wat hij hierop moest antwoorden.

─ Wanneer je aanvoelt dat iets verkeerd is, zei Nathan, moet je niet

doen wat er van je verwacht wordt, maar dat gevoel zonder vrees

of schroom tonen.

─ Waarom kon de meester op een bepaald moment geen woord

meer uitbrengen?

─ Het gebeurt soms dat onze gevoeligheid de controle overneemt.

Suchart dacht enkele momenten na.

─ Maar dat kan niet, dat is toch onmogelijk?

─ Wanneer je je waarheden de ruimte geeft om te veranderen, zul

je zelf ook in staat zijn om grote veranderingen tot stand te

brengen.

─ Over welke veranderingen heb je het?

Nathan hield Suchart tegen en legde zijn hand op zijn schouder.

─ Hoe dieper je het leven zult beleven, hoe meer kracht het

universum voor jou zal vrijmaken om te veranderen wat er

veranderd dient te worden.

346

Nathan liep verder terwijl Suchart nog bleef staan. De woorden van

Nathan hadden alweer grote indruk op hem gemaakt.

─ Nathan wacht, ik wil meer weten!

─ Dat komt nog, nu heb ik honger. Breng ons naar een plaats waar

we kunnen eten.

Ze keerden terug naar het hart van de stad en kwamen bij „Sanam

Luang‟, een druk plein met kraampjes waar hapjes, amuletten en

geneeskrachtige kruiden werden verkocht. Niet ver van het plein

namen ze plaats in een restaurant waarvan Suchart de eigenaar

goed kende. Aan tafel wilde Suchart van Nathan meer vernemen

over de veranderingen die hij teweeg kon brengen:

─ Ik wist dat onze ontmoeting geen toeval was.

─ Welke ontmoeting is dat dan wel? zei Nathan.

Suchart keek Nathan aan en kreeg steeds meer bewondering voor

Nathan‟s visie op het leven. Hij voelde ook dat Nathan hem niet

zomaar als gids had gekozen maar dat hij hem tot iets wilde

aansporen.

─ Nathan, heb je een boodschap voor mij?

─ Hebben we niet allemaal boodschappen voor elkaar?

Suchart begreep dat hij zijn vragen met meer zorgvuldigheid moest

uitkiezen.

─ Ken je het uiteindelijke doel dat ik moet nastreven?

─ Niemand weet dat beter dan jijzelf, Suchart.

─ Ik pieker er al zo lang over.

─ En toch weet je meer dan wat je denkt te weten.

─ Kan je me niet helpen?

─ Dat ben ik aan het doen.

Suchart nam even tijd om na te gaan welke vraag hij zichzelf

moest stellen en deelde die toen mee aan Nathan:

─ Wat kan me dan doen inzien wat ik al weet?

Nathan merkte de snelle vooruitgang van Sucharts denkproces.

─ Je gevoeligheid, antwoordde hij.

─ Mijn gevoeligheid?

─ Hiermee toon je aan waar de oorzaak ligt van je onwetendheid.

Je hebt geleerd te wachten op aanwijzingen van anderen terwijl je

gevoeligheid je sinds lang in alle stilte de weg tracht te wijzen.

─ Wacht even, zei Suchart, het wordt me allemaal te moeilijk.

─ Laat je dan helpen door de tekens.

─ Heb je het over onverwachte gebeurtenissen?

─ Onverwachte gebeurtenissen zijn er om ons te herinneren aan

onze oorspronkelijke wil!

347

─ Je helpt me niet echt!

─ Dat doe ik wel, je bent alleen niet gewend om waardevolle

antwoorden te krijgen.

─ Maar je geeft me geen antwoord.

─ Toch wel, mijn antwoorden geven op al je vragen een antwoord

in vraagvorm. Zo help ik je verder op je denkweg.

Na weer een korte bedenktijd begreep Suchart dat Nathan hem

wilde aantonen dat hij niemand anders nodig had om zijn

levenspad uit te stippelen.

─ Is er misschien iets dat je ziet dat mij van nut kan zijn? vroeg hij

dan aan Nathan.

─ Ik herken in jou een aangeboren levensvreugde, je moet alleen

nog leren hoe je die met anderen kunt delen.

─ Bedankt Nathan, nu heb ik toch een aanwijzing.

─ Vergeet vooral niet dat alleen wie blijft zoeken zeker zal vinden.

Na het eten maakten Nathan en Suchart een wandeling door een

wirwar van steegjes met allerlei winkeltjes.

─ Morgen zal ik Bangkok verlaten, zei Nathan, en verder reizen

langs de kust.

─ Weet je al waar je naartoe zult gaan?

─ Welke bestemming raad je me aan?

─ Het hangt ervan af waar je naar op zoek bent?

─ Ik zoek de rust, Suchart!

Suchart dacht even na.

─ Vorig jaar ben ik met vrienden naar het eiland Koh Chang

gegaan. We logeerden er in een paalwoning in het dorpje Bang

Bao aan de zuidelijke kant van het eiland. De rust die je in dat

prachtige kleine vissersdorpje ervaart, is met niets te vergelijken.

─ Bedankt voor deze aanwijzing, Suchart.

Beide jongemannen namen afscheid. De volgende ochtend nam

Nathan de trein naar de provincie Trat en vervolgens de boot naar

Koh Chang. Het was al laat in de namiddag toen Nathan daar

aankwam. In een klein hotel huurde hij een kamer met zicht op

zee. De volgende dag bracht Nathan urenlang in de zee door. Later

op de dag ging hij verder naar het zuiden van het eiland. Toen hij

in het vissersdorpje Bang Bao aankwam, werd het hem meteen

duidelijk waarom Suchart hier zo graag vertoefd had. Het beeld

van de paalwoningen met de blauwe zee op de achtergrond was

werkelijk adembenemend. De schoonheid die hij aanschouwde, gaf

hem het volste vertrouwen dat hij op de juiste plaats was

aangekomen. Nathan ging op het terras van een bar zitten. De

348

enige klant was een meisje dat vriendelijk naar hem glimlachte.

Nathan liep naar haar toe en vroeg waar hij een eenvoudige

slaapmogelijkheid kon vinden. Het meisje vertelde Nathan dat de

meeste accommodaties volzet waren. Na even aarzelen gaf ze hem

de naam van een afgelegen herberg. Nathan merkte haar aarzeling

en vroeg hoe ze wist dat er in deze herberg nog wel plaats was. Het

meisje antwoordde dat “Chuenchai” veel meer was dan een

gewone herberg. Toen Nathan haar vroeg wat er speciaal aan was,

zei het meisje dat het een leerschool was voor geestelijke kracht.

Nathan keek op en antwoordde dat hij al tevreden was met een bed

en douche maar dat als hij iets meer van zijn verblijf zou kunnen

opsteken hij dat zeker niet zou nalaten. Het meisje glimlachte, nam

een vel papier en tekende een route voor Nathan. Ze zei dat de

herberg niet gemakkelijk te bereiken was maar dat hij met die

routeschets alvast in de goede richting zou gaan. Nathan bood het

meisje een drankje aan en nam daarna afscheid. Onderweg zag

Nathan dat de tekening op de schets die hij had gekregen opeens

ophield. Het meisje had het tot hier nochtans perfect getekend,

maar op de plaats waar hij nu stond was er geen herberg te

bekennen. Hij besloot even te rusten en ging liggen. Terwijl hij al

een tijdje de blauwe hemel aan het bewonderen was en ongeduldig

begon te worden, kwam er een herdersknaap langs. Nathan sprak

hem aan in het Engels.

─ Weet je waar ik de herberg “Chuenchai” kan vinden?

Nathan haalde zijn schets tevoorschijn maar de herdersknaap

gebaarde dat het niet hoefde en antwoordde in gebroken Engels.

─ Ik zal met jou meegaan!

Ze wandelden een eind door een groot bos langs het water. De

herdersknaap, die tot dan toe stil was gebleven, sprak Nathan aan:

─ Wat weet je over “Chuenchai”?

─ Weinig, een meisje in het dorp heeft me erover gesproken.

De herdersknaap keek Nathan stilzwijgend aan. Ze wandelden een

eindje verder tot Nathan de herdersknaap zelf opnieuw aansprak.

─ Wat weet jij over “Chuenchai”?

─ Daar woont een oude dame uit Japan, ze noemen haar “Zij die

weet”.

Nathan verbaasde zich over deze benaming die hij al eerder in

Spanje en in Mexico had gehoord. De herdersknaap liep verder

intussen voor zich uitkijkend. Nathan, die steeds nieuwsgieriger

werd, vroeg hem waarom de vrouw zo genoemd werd. De

349

herdersknaap stopte en keek Nathan aan, alsof deze vraag

overbodig was.

─ Omdat zij weet wat anderen over zichzelf niet weten!

Nathan en de herdersknaap liepen nu weer verder tot Nathan de

jongen opnieuw aansprak:

─ Wat weet je nog meer over “Chuenchai”?

De herdersknaap antwoordde niet meteen, alsof hij de vraag niet

had gehoord. Net toen Nathan zijn vraag opnieuw wilde stellen

antwoordde hij.

─ Binnen de muren van “Chuenchai” verloopt de tijd langzamer.

Voor Nathan hierop kon reageren, wees de herdersknaap een groot

huis aan. Vervolgens wenste hij Nathan een leerzaam verblijf en

vertrok weer zonder omkijken. De herberg was een mooi oud huis

aan het water, net aan de rand van het bos. Nathan wandelde tot

aan de voordeur terwijl hij nog dacht aan de laatste woorden van

de jongen. Hij duwde de voordeur open en kwam in een kleine hal

terecht. Hij riep of er iemand was maar kreeg geen antwoord.

Nathan liep toen maar door naar een groter vertrek gevuld met

sculpturen en geschilderde portretten. Hij zette zijn koffer neer en

bekeek de kunstwerken een voor een. Plotseling werd zijn

aandacht getrokken door een schilderij dat als enige in een hoek

hing. Het was het enige schilderij dat geen portret was maar een

abstract beeld van kleurrijke schimmen met menselijke vormen die

zich door elkaar leken te mengen. Nathan liep tot vlak voor het

schilderij. Hoe langer hij ernaar keek hoe meer hij betoverd werd

door de schoonheid ervan. De menselijke schimmen herinnerden

hem aan zijn verblijf in de Sahara. Ook nu had hij het gevoel dat ze

hem iets wilden zeggen. Een oude dame kwam binnengewandeld

en glimlachte naar hem. Ze was klein van gestalte, droeg een

kleurrijk zijden pak en had haar haren opgestoken. Nathan kon zien

dat, ondanks haar oudere leeftijd, de vrouw iets zeer jeugdigs

uitstraalde. Ze sprak Nathan aan in het Engels:

─ Ik verwachtte je!

Nathan verbaasde zich daarover en wilde haar vragen hoe ze op de

hoogte was. Plotseling moest hij aan het meisje in de bar denken en

opperde dat ze hier naartoe had gebeld om de oude dame op de

hoogte te brengen van zijn komst. Alvorens Nathan iets kon

antwoorden, sprak de oude dame hem opnieuw aan:

─ Ik zie dat je zelf de weg vond naar het unieke werk, mooi zo.

Zowat elk woord van haar bracht Nathan in de war. Dat merkte de

vrouw op en zei:

350

─ Mijn naam is Takara, welkom in Chuenchai.

─ Dank u, mijn naam is Nathan.

─ Natuurlijk!

Nathan trachtte zich nu vooral niet meer in de war te laten brengen

door haar woorden.

─ Kunt u mij zeggen of er nog kamers vrij zijn?

─ Jouw kamer is vrij, je moet haar alleen nog vinden.

Nathan kon niet anders dan steeds opnieuw verrast zijn door de

ongewone antwoorden.

─ Ik denk dat ik u niet goed begrijp.

─ Alle kamers zijn nog vrij, op een na, de kamer beneden, daar

slaap ik zelf.

─ En over hoeveel kamers beschikt u?

─ Zeven in totaal, dat maakt dat er nog zes vrije kamers zijn.

─ Dan kan het toch niet moeilijk zijn om een vrije kamer voor mij

te vinden.

─ Soms gebeurt het snel, soms kan het wat langer duren. Dat is de

wet van al wat onverwacht is.

─ Ik vrees dat ik u alweer niet goed begrijp.

─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel!

─ Is het niet gelijk welke kamer ik uitkies?

─ Niet alle kamers zijn voor jou even geschikt. Slechts in een van

de kamers zul je je op je allerbest voelen. Het is aan jou om deze

kamer van de andere te onderscheiden.

Nathan stelde vast dat hij te maken had met een zeer ongewone

vrouw maar hij wist ook dat hij een groot deel van zijn kennis aan

zulke mensen te danken had. Hij vertrouwde erop dat, ook al leek

alles wat ze vertelde nu nog vreemd, het later wel duidelijk zou

worden.

─ Heeft u al het moois dat hier te zien is zelf ontworpen?

─ Alle werken werden mij geschonken, ook het schilderij waar je

voor staat.

Nathan keek opnieuw naar het abstracte schilderij.

─ De ontwerper is erin geslaagd een zeer diepe expressie weer te

geven. Kent u de ontwerper?

─ De ontwerper van dit schilderij is steeds de persoon die het

waarneemt.

─ Hoezo?

─ Wat jij nu ziet is een projectie van jouw verbeelding, deze

projectie vindt plaats zonder dat de beelden zich via de weg van de

rede bewegen.

351

Wat Nathan hoorde, was zo ongewoon en bijna onwerkelijk maar

het fascineerde hem wel.

─ Wanneer u naar dit werk kijkt, ziet u dan iets anders? vroeg hij.

─ Zo is dat met alles waar we naar kijken Nathan.

Nathan begreep dat dit werk symbool stond voor onze perceptie.

─ Ik denk dat ik het begrijp.

─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel!

Na dit te hebben gezegd, draaide de vrouw zich om en liep terug de

kleine hal in. Al snel kwam ze terug en overhandigde hem zes

sleutels. Daarmee maakte ze hem duidelijk dat hij aan zijn

opdracht kon beginnen.

─ Zal ik de kamer die voor mij geschikt is wel kunnen vinden?

─ Dat zal alleen maar een kwestie van geduld zijn.

Nathan herkende deze wijze uitspraak.

─ Breng genoeg tijd door in elke kamer, vervolgde Takara, tot je

aanvoelt waar je je het best voelt.

─ Weet u al welke kamer het zal worden?

─ Als ik het jou zou vertellen, zou ik je geen dienst bewijzen.

Nathan begreep dat het hier ging om een leerproces.

─ Wat zal ik ervan leren? Behalve dan welke kamer het meest

geschikt is om te slapen?

─ Het herkennen van plaatsen die het allerbest aanvoelen.

Nathan begreep steeds beter de bedoeling van zijn opdracht en

vertrouwde erop dat Takara het goed met hem meende.

─ Er is nog iets dat je moet weten Nathan. Een van de kamers is

helemaal niet voor jou geschikt. Zulke plaatsen leren

onderscheiden is van minstens even groot belang.

Nathan nam zijn koffer en liep de trap op. Hij draaide zich

halverwege om en zag Takara glimlachend naar hem kijken.

─ Ik kan u nog niet zeggen hoe lang ik hier zal blijven, zei hij

tegen haar.

─ Beleef elke dag op zich.

Nathan begon aan zijn opdracht door eerst de kamers even te

inspecteren. Hij zag dat ze allemaal op elkaar leken. Ze waren

precies even groot, op dezelfde wijze versierd en identiek

gemeubileerd. Het enige verschil dat Nathan kon vaststellen was

de positie van de meubels in elke kamer. Hij bracht een paar

minuten door in elke kamer maar hoe nauwgezet hij ook tewerk

ging, geen enkele kamer leek hem meer te bevallen dan een andere.

Moedeloos zocht hij Takara op. Nathan doorzocht de hele

benedenverdieping maar de oude vrouw was nergens te bespeuren.

352

Op een bepaald moment hoorde hij het geluid van stromend water.

Hij liep ernaartoe en zag licht schijnen door een glazen deur. Toen

hij de deur opende, werd hij overweldigd door wat hij zag. Achter

het huis was een wondermooie kruidentuin aangelegd met allerlei

exotische planten en bloemen. Op het gras lagen grote kommen die

gevuld werden door een fontein. De kommen waren gemaakt uit

bladeren die stevig aan elkaar waren bevestigd. Nathan zag Takara

staan met in haar handen lange dunne bladeren. Ze gebruikte die

bladeren als touwen en wikkelde hen rond afgestorven blaadjes die

nog aan takken hingen. Ze trok de afgestorven blaadjes voorzichtig

weg en legde ze in een kleinere kom die in de schaduw lag. Daarna

nam ze verschillende droge takken waarmee ze kleine kuiltjes

maakte in de zachte aarde. Vervolgens legde ze er kleine zaadjes

in. Nathan keek naar wat zij deed en was aangedaan door de rust

en de toewijding die Takara aan de dag legde. Deze kruidentuin

was werkelijk een prachtig kunstwerk. Terwijl Nathan vol

bewondering keek hoe Takara met grote aandacht haar taken

vervulde, sprak ze hem aan zonder haar hoofd naar hem toe te

draaien.

─ Wat je hier ziet is het hart van “Chuenchai”.

─ Dit is fantastisch!

Onverstoorbaar werkte Takara verder.

─ Ik heb de zes kamers gezien maar ik kan er geen onderscheid in

maken.

─ Tijd is een voorwaarde om het te leren aanvoelen.

─ Kun je het mij niet wat gemakkelijker maken?

─ Dat zou ik kunnen, maar de vraag is of dat wenselijk is.

─ Het is dus echt van belang dat ik er zelf achter kom?

─ Het is van belang dat je bevriend wordt met het geduld.

Nathan herinnerde zich nu de woorden van Linh. Zij had hem

onlangs nog laten weten dat dit voor hem een noodzakelijk

leerproces was. Takara droogde haar handen af en gebaarde

Nathan haar te volgen. Ze betraden een ruimte die volledig leeg

was en waarvan de muren, de vloer en het plafond sneeuwwit

waren. Takara ging voor Nathan staan en nam zijn beide handen

vast.

─ Probeer je hoofd leeg te maken en laat even geen gedachten naar

binnen dringen.

Nathan voerde zijn opdracht uit.

─ Denk nu alleen aan water. Wat zie je?

─ Ik zie mezelf stromen door bergen en dalen.

353

─ Water stroomt altijd waar het kan. Haar natuur is zo ontvankelijk

dat het geen weet heeft van tijd of plaats. De enige manier

waardoor het water dat kon achterhalen was door een humane

vorm aan te nemen.

─ Wat je zegt is dat mijn natuurelement niet in staat is om te

begrijpen dat elke handeling op een specifieke tijd en plaats dient

te gebeuren?

─ Dat is inderdaad de reden waarvoor het water een boodschapper

zond. Eerst om te begrijpen en dan om te handelen.

Nathan keek Takara aan en kneep in haar handen. Haar woorden

maakten zoveel duidelijk. Nathan had net inzicht gekregen in de

ware reden van zijn bestaan. Zoals nooit tevoren voelde hij nu de

aanwezigheid van zijn natuurelement. Hij begreep dat al zijn

ervaringen nodig waren om een beter begrip te krijgen van het

gedrag van de mensheid en van de veranderingen die tot stand

dienden te worden gebracht.

─ Het is me nu duidelijk wat de diepere oorzaak is van mijn

gebreken.

─ Je zult nu leren aanvaarden dat de tijd over alle veranderingen

beslist en dat ieder van ons het vermogen heeft om te kiezen waar

hij zijn aandacht op richt. Zo zal je ook begrip tonen voor iedereen

die niet dezelfde zin voor diepgang heeft.

─ Toonde het water dan soms niet genoeg begrip?

─ Ook het water heeft zo haar momenten van woede gekend. Denk

maar terug aan de overstromingen in Dhaka of de omstandigheden

waarin jij tot leven kwam.

Alles werd steeds duidelijker voor Nathan, alles kreeg nu ook zin.

─ Hoe kan ik deze gebreken verhelpen?

─ Zoals bij elk gebrek gaat het hier om het onevenwichtig

aanvoelen van omstandigheden. Door de lijn te herkennen waarop

het gebrek zich bevindt, kunnen we naar evenwicht streven.

─ Op welke lijn bevindt zich mijn ongeduld?

─ Het evenwicht tussen het geduld en het ongeduld vind je door

stil te staan bij de tijd. En leert je aanvaarden dat alle dingen eerst

een einde moeten kennen alvorens het nieuwe kan verschijnen.

De woorden van Takara zetten Nathan aan het denken.

─ Mijn ongeduld belet me dus om dingen te aanvaarden?

─ Inderdaad, door ongeduld missen we het inzicht dat niet alles

naar wens verloopt.

─ Op zulke momenten is de tijd inderdaad moeilijk te verdragen.

354

─ Tijd is intrinsiek aan onze wereld en heerst over alle

veranderingen. Het geduld leert ons de duur waarmee alle

veranderingen gepaard gaan, te aanvaarden.

─ Leidt het geduld ons naar de rust waar we allemaal naar zoeken?

─ De rust is op zichzelf niets anders dan het vertrouwen in de tijd

die op gepaste momenten de veranderingen laat plaatsvinden.

─ Ik begrijp nu waarom het geduld zo belangrijk is. Het is me

alleen nog niet duidelijk waarom ik ook moet aanleren welke

plaats ik het best aanvoel?

─ De lijn van de tijd en de lijn van de ruimte zijn sterk met elkaar

verweven. Er is steeds een plaats waar de tijd rijp is voor de

veranderingen die we kunnen aanbrengen!

Nathan‟s ogen fonkelden. Hij omhelsde Takara en verliet de

kamer. Terwijl hij de trap opliep, voelde hij zich nu uiterst goed

gewapend om zijn opdracht uit te voeren. Hij had niet veel tijd

meer nodig om de kamer te vinden waar hij zich het minst goed

voelde. Het kostte hem heel wat meer tijd om de kamer te vinden

waar hij zich het best voelde. Uiteindelijk vond hij ze en keerde hij

tevreden terug naar Takara.

355

Rust

De daarop volgende weken vertoefde Nathan vaak met Takara in

de groentetuin die naast de herberg lag. Hij werkte graag met haar

mee en leerde veel door naar haar te kijken. Takara at alleen maar

wat uit haar groentetuin afkomstig was. Ze zei dat als ze licht

verteerbare voeding koos, ze zich ook licht voelde.

Naast haar relatie met de natuur, ontdekte Nathan vooral

belangrijke facetten van haar relatie met de tijd. Wat ook de

omstandigheden waren, Takara haastte zich nooit en vergat ook

nooit iets. Maar waar Nathan erg van onder de indruk was, was dat

ze op elk moment van de dag een bijzondere rust uitstraalde.

─ Het lijkt wel of de tijd je vriend is, zei Nathan.

─ Tijd is de vriend van al wat leeft, antwoordde Takara.

─ En toch wordt er vaak tegen de tijd gevochten.

─ Dat is volkomen zinloos want het is het enige wat we werkelijk

bezitten.

─ Takara, er is iets dat me al enkele dagen bezighoudt.

─ Dan is het tijd om je gedachte met mij te delen.

─ Ik weet nu dat we de ware rust alleen kunnen vinden door de tijd

te vertrouwen. Maar als de tijd over alle veranderingen beslist, hoe

belangrijk zijn onze daden dan nog?

Takara keek Nathan aan en besefte de draagwijdte van zijn vraag.

Ze stelde voor om een wandeling te maken langs het water.

Eenmaal onderweg zette ze het gesprek verder.

─ Je weet nu dat we vertrouwen moeten hebben in de tijd, willen

we het onafwendbare leren aanvaarden. Maar dat wil echter niet

zeggen dat we passief naar het leven moeten kijken. Op de lijn van

de tijd, is het evenwicht waarnaar we moeten streven, even ver van

het geduld verwijderd als van het ongeduld.

Nathan had nu even tijd nodig om Takara‟s laatste stelling goed te

begrijpen.

─ Betekent dit, dat we evenveel behoefte hebben aan ongeduld als

aan geduld? vroeg hij.

─ Zo zou je het kunnen stellen. We hebben niet voor niets het

vermogen gekregen om via onze daden veranderingen tot stand te

brengen. Neem nu de kruidentuin of de groentetuin, in welke staat

zouden ze zich bevinden, als ik er alleen maar naar zou kijken.

356

─ Het gaat er dus ook hier om naar het geschikte evenwicht te

streven.

─ Wanneer we te passief naar het leven kijken, bestaat het gevaar

dat we in een geestelijke luiheid belanden en daardoor steeds

minder daden van betekenis vervullen. Het is dus van groot belang

om onze intenties in overeenstemming te brengen met onze daden.

─ De rust is dus zeker geen vorm van stilstaan in het leven?

─ Het leven staat nooit stil. Hoe langer we de weg van onze

levensbestemming bewandelen, hoe meer we zien dat het een

ononderbroken weg is met onbeperkte mogelijkheden, een weg die

zich stapsgewijs openbaart als een unieke taak.

─ Hoe is het te verklaren dat velen onder ons nooit eerder aandacht

hebben besteed aan hun unieke taak en er niet eens bewust van zijn

dat het leven een diepere zin heeft?

─ Ze werden er nooit van op de hoogte gebracht of toonden er

geen interesse voor. Daardoor ervaren ze het leven als een

opeenvolging van chaotische gebeurtenissen die ze het noodlot

noemen.

─ Het wordt me steeds duidelijker. Door hun angst voor het

noodlot kiezen ze voor wat hun als een veilige weg wordt

voorgespiegeld en raken zo de juiste weg kwijt.

─ Ze dwalen inderdaad uit vrees om te dwalen.

─ Voor velen bestaat het leven uit het afwachten van wat komen

zal.

─ Zo besteden ze hun tijd om naar de verloren momenten van hun

leven te kijken.

─ Kan een persoon die nooit eerder zijn leven geleid heeft in het

teken van zijn unieke taak nog wel veranderen?

─ Ons gedrag wordt niet bepaald door onze ervaringen maar door

onze ambities.

De laatste woorden van Takara verheugden Nathan, al wist hij niet

meteen of het door hoop of vertrouwen kwam of misschien wel

door een combinatie van beiden.

─ Wat kan ervoor zorgen dat hun aandacht wel gericht wordt op

hun unieke taak? wilde hij weten.

Takara nam plaats op een rots en gebaarde Nathan om tegenover

haar te gaan zitten.

─ Onze unieke taak verschijnt wanneer we onze oneindige bron

vrijmaken!

─ Onze oneindige bron?

357

─ Wie op een dwaalspoor terecht gekomen is, heeft zich van de

bron van alle kennis afgesloten en zal deze toegankelijk moeten

maken als hij zijn innerlijke wensen wil leren kennen.

Nathan begreep dat wat Takara de oneindige bron noemde, alweer

een nieuwe benaming was van onze innerlijke kracht. Takara sprak

verder:

─ De ware zin van ons leven kan slechts ontdekt worden wanneer

we aandacht hebben voor deze bron. Door intuïtief te leren

handelen, nemen we de macht over onze gevoelens. Zo raken we

verlost van die eindeloze keten van weinig zinvolle handelingen.

Takara‟s woorden brachten talloze gedachten in Nathan naar

voren. Ze zag het gebeuren en bleef stil naar het water kijken. Het

duurde een tijdje voor Nathan opnieuw het woord nam.

─ Er moet toch een manier zijn om de mensheid te doen inzien dat

het leven geen noodlot hoeft te zijn? stelde Nathan.

─ Alleen wanneer mensen zich meer bewust worden van het

bestaan van de oneindige bron, herkennen ze de universele orde en

hun unieke plaats daarin.

─ Ik voel dat er een manier moet zijn om iedereen, zonder

uitzondering, zich daarvan bewust te maken.

Takara stond op, nam Nathan‟s hoofd vast en klemde het dicht

tegen zich aan:

─ Geniet van het wordingsproces, Nathan!

Takara liet Nathan zich bezinnen en keerde alleen terug naar de

herberg. Nathan zou de rest van de dag in het water doorbrengen.

De volgende dagen vertoefde hij vaak in het water en vond hij daar

nog meer inspiratie dan ooit tevoren. Op een avond, toen hij bijna

aan de herberg was aangekomen, herkende hij de aangename geur

van brandend hout. Hij keek en zag dat er een groot vuur was

aangemaakt. Een jongeman, die heel dicht bij de vlammen stond,

schikte met een lange stok, roodgloeiende oude takken in het vuur.

Hun blikken kruisten elkaar. Nathan wist het meteen, Dian was

aangekomen!

─ Fijn je eindelijk te ontmoeten, zei Nathan.

─ Ik maak het alvast gezellig, glimlachte Dian.

Nathan nam plaats op de grond, wat verder van de vlammen

verwijderd. Dian kwam naast hem zitten en vroeg hem:

─ Hoe ging het met Myate?

─ Ze voelde zich beter op de dag dat ik vertrok.

─ Nu is Leewana bij haar.

Er viel een korte stilte.

358

─ We mogen niet te lang meer wachten, Nathan.

─ Het feit dat we elkaar allemaal nu ontmoeten geeft aan dat onze

leerprocessen nu stilaan ten einde lopen.

Takara had thee gezet en kwam erbij zitten.

─ Heb je je kamer al gekozen? vroeg Nathan aan Dian.

─ Daar heeft Dian geen behoefte aan, onderbrak Takara.

─ Wat ik moet leren, zei Dian, is mijn spontaniteit in bedwang te

houden. Ik heb te vaak de neiging om mijn wil aan anderen op te

dringen.

─ Door zijn natuur kent Dian geen gematigdheid, zei Takara.

Nathan herinnerde zich goed dat Takara hem had geleerd om bij

elke behoefte na te gaan op welke lijn er een evenwicht hersteld

moest worden. Het kostte hem dan ook geen moeite om te weten

waar Dian behoefte aan had.

─ Hoe kan Dian streven naar meer gematigdheid? vroeg Nathan.

─ Door aandacht te hebben voor de harmonie tussen contrasten, zei

Takara. Wanneer hij deze harmonie zal herkennen zal hij ook beter

begrijpen hoe noodzakelijk contrasten zijn. Om onze energieën te

kunnen richten in het kader van onze evolutie.

Nathan dacht verder na en vroeg toen:

─ Is het niet zo dat wij, en veel mensen met ons, mensen die

verdwaald zijn de weg willen wijzen?

─ Alles heeft te maken met de mate waarin we dingen wensen te

veranderen, zei Takara.

─ Wanneer ik dolende mensen meer bewust wil maken van hun

ware levensbestemming, ga ik vaak afbrekend te werk, bevestigde

Dian.

─ Wanneer de regen als een zondvloed komt, illustreerde Takara,

worden de planten die niet diepgeworteld zijn, meegesleept en

vergaan ze. Zo gaat het ook met tragere geesten als ze niet op de

juiste wijze horen spreken over het spirituele leven.

─ Ik kan me ook moeilijk ervan weerhouden anderen te wijzen op

hun kortzichtige keuzes, zei Dian.

─ Dian kan werkelijk ravages aanrichten als hij niet leert begrip te

tonen zonder te oordelen, zei Takara. Hij moet leren dat niet alle

mensen hetzelfde vermogen hebben om zich de juiste vragen te

stellen over hun leven en over de wereld waarin ze leven.

Nathan luisterde aandachtig en zag overeenkomsten met zijn

ongeduld.

359

─ Dian zal naar Bolivia reizen, liet Takara weten. Daar zal hij leren

inzien dat alles wat plaatsvindt noodzakelijk is, ook datgene wat

negatieve gevoelens oproept.

─ Waarom Bolivia? vroeg Nathan.

─ Dian reist naar de grootste zoutspiegel ter wereld, de “Salar de

Uyuni”. Er bestaat geen betere plaats op aarde om de harmonie

tussen de contrasten te leren herkennen.

─ Ken je ook mijn volgende opdracht, Takara? vroeg Nathan.

Takara schonk weer thee in de glazen en bediende haar gasten voor

ze verder sprak:

─ Na ons afscheid zal je iemand terugzien die je sinds lang niet

hebt gezien. Iemand die erg verdwaald is.

─ Zal mijn opdracht erin bestaan deze persoon daar bewust van te

maken?

Takara knikte.

─ Dat doen we toch altijd? vroeg Dian.

─ Deze keer zal Nathan er echter emotioneel sterk bij betrokken

worden, dat zal nieuw voor hem zijn. Hij zal moeten leren omgaan

met alles wat er in zijn binnenste zal rond woelen.

Nathan zag de ernst van zijn volgende opdracht in en vroeg:

─ Om welke persoon gaat het?

─ Je stelt niet de juiste vraag Nathan, antwoordde Takara.

Nathan wist dat Takara bedoelde dat het weinig zin had om meer

aanwijzingen te verwachten over de persoon die ze bedoelde. Hij

kon zich beter afvragen op welke lijn hij een evenwicht diende te

herstellen. Dian zag Nathan nadenken en hielp hem:

─ Denk eraan dat deze opdracht je emotionele betrokkenheid sterk

zal beïnvloeden.

─ Wil dat dan zeggen dat ik niet genoeg begaan ben met het lot

van mensen?

─ Door je natuur stroom je steeds verder, ongeacht wat er op je

weg ligt, zei Takara. Voor jou is het dus van belang om te leren

stilstaan bij wat mensen precies voelen.

Nathan begreep wat Takara hem duidelijk maakte en vroeg:

─ Hoe zal ik leren minder onverschillig te zijn?

─ Medeleven groeit naarmate je je meer bewust wordt van je

innerlijke leidraad!

─ Mijn innerlijke leidraad?

─ Je gevoeligheid, Nathan.

De volgende dagen trokken Nathan en Dian vaak samen op. Ze

wisten dat ze allebei voor een moeilijke opdracht stonden, maar

360

voelden zich gesterkt door de overtuiging dat ze, samen met Myate

en Leewana, in staat waren tot iets unieks. Het werd hen steeds

duidelijker dat indien ze hun krachten zouden verenigen, ze in staat

waren om een daad van onbeschrijfelijke omvang te realiseren. De

dag dat Nathan de herberg zou verlaten, zocht Takara beide

jongemannen op. Ze vroeg hen haar te volgen en liep naar de

ruimte, die met haar kunstwerken gevuld was. Ze ging meteen naar

het abstracte schilderij en keek er aandachtig naar. Nathan en Dian

kwamen naast haar staan.

─ Jullie hebben allebei geleerd dat we elementen kunnen

waarnemen uit drie verschillende dimensies.

─ Dat herinner ik me nog zeer goed, zei Dian. In de eerste

dimensie nemen we de fysieke wereld waar, in de tweede de

gedachtenwereld en in de derde, de weg naar ons bewustzijn.

─ Heb je ooit Melvin, de Braziliaanse filosoof, ontmoet? vroeg

Nathan.

─ Nee, antwoordde Dian. Ik leerde dit van een Bulgaarse

psycholoog.

─ Het werk dat jullie hier zien, geeft de volledige tweede dimensie

weer, onderbrak Takara.

─ Dat zou betekenen dat alle gedachten verzameld zijn in dit

kunstwerk? merkte Dian op.

─ Zo is dat, zei Takara. Een gedachte neemt in onze fysieke wereld

de vorm aan, op de wijze waarmee de aanschouwer haar

waarneemt.

Nathan en Dian keken elkaar niet begrijpend aan. Ze hadden

moeite om de redenering van Takara te volgen. Takara liep naar de

keuken, Nathan en Dian volgden haar. Eenmaal in de keuken nam

ze een appel in haar hand. Ze hield de mooie groene appel omhoog

en vroeg aan Nathan:

─ Welke gedachte komt in je op als je hiernaar kijkt?

─ De gedachte aan een appel!

Takara legde de appel op het aanrecht, nam een groot scherp mes

en sneed er een dunne schijf van af. Ze legde de dunne schijf opzij,

hield de appel opnieuw omhoog en stelde dezelfde vraag aan Dian:

─ Welke gedachte komt in je op als je hiernaar kijkt?

─ Al is het nu lichtjes van vorm veranderd, ik heb dezelfde

gedachte als Nathan, de gedachte aan een appel!

Takara legde de appel terug op het aanrecht en nam de dunne schijf

die ze net had afgesneden. Ze hield deze omhoog en stelde

dezelfde vraag aan Nathan:

361

─ Ik denk dat ik je begrijp, antwoordde Nathan.

─ Ja, het wordt me nu ook duidelijk, zei Dian.

─ Mooi zo, zei Takara. In de eerste dimensie is het zo dat we een

gedachte alleen kunnen hebben als het onder een bepaalde vorm

verschijnt maar dat geldt niet voor de tweede dimensie.

Ze liepen de keuken uit en begaven zich naar de tuin. Takara

draaide zich om en vroeg aan Nathan en Dian:

─ Weten jullie nog wat ik vasthield in de keuken?

─ Een appel natuurlijk, zei Dian.

Takara had hierdoor duidelijk kunnen maken dat alle gedachten op

zichzelf bestonden, ook al waren ze niet waar te nemen in de

fysische wereld. Terwijl Nathan en Dian op een bank in de tuin

gingen zitten, haalde Takara een kruik vol vers sap en schonk drie

grote glazen in.

─ Besluit een gedachte zelf wanneer ze de fysische wereld

binnentreedt? vroeg Nathan.

─ Dat kan alleen wanneer ze ons weet te overtuigen haar een

bepaalde vorm te geven, antwoordde Takara. Daarom is de wens

van elke gedachte te worden verder verteld.

─ Gedachten kunnen dus wensen koesteren? merkte Dian verbaasd

op.

─ Gedachten beschikken, net als mensen, over een eigen natuur.

─ Beschikken ze dan ook over een unieke taak binnen de

universele orde? vroeg Nathan.

Takara glimlachte en keek met een tevreden blik. Ze was erin

geslaagd om Nathan en Dian van deze belangrijke gedachte te

overtuigen. Ze vulde opnieuw de glazen en sprak dan verder:

─ Alle gedachten zijn onderling aan elkaar gekoppeld en trachten

steeds een verbinding tot stand te brengen tussen de eerste en de

derde dimensie. Doordat ze niet aan tijd en ruimte zijn gebonden,

kunnen ze zelfs de grootste veranderingen tot stand brengen.

─ Over welke veranderingen heb je het? vroeg Dian.

─ Het overbrengen van gedachten die we vandaag in de eerste

dimensie niet kennen, zei Takara op een ernstige toon.

Dit gesprek zou zowel Nathan als Dian nog lang bijblijven.

Dankzij Takara hadden ze nu een beter begrip van de energieën

binnen de universele orde en hoe deze ons beïnvloeden. Ze voelden

allebei goed aan dat deze laatste inzichten hen nog van groot nut

zouden zijn.

Nathan nam nu afscheid van Dian en Takara. Op dat moment

wakkerde de wind, zoals zo vaak bij zijn afscheid, sterk aan.

362

─ Het was leuk je te leren kennen Nathan. Denk hieraan tijdens je

volgende opdracht: “Wat vooral bepalend is, is wat binnen in je

gebeurt!”

─ Dank je Dian, ik vond het ook leuk je te leren kennen. Ik heb

voor jou ook een gedachte die je zal sterken in Bolivia: “Als de

kou niet zou bestaan, zou je niet weten wat warmte is!”

Takara glimlachte en zei:

─ Leewana heeft hier veel tijd doorgebracht. We leerden elkaar

goed kennen maar ik moet zeggen dat ze me toch steeds blijft

verbazen.

Nathan en Dian keken raar op waarna Dian vroeg:

─ Bedoel je dat deze laatste gedachten van haar kwamen?

─ Zij heeft ons vandaag wel meer gedachten toegestuurd, lachte

Takara.

Nathan stond op en omhelsde Takara en Dian zeer innig.

Vervolgens nam hij zijn koffer en verliet de herberg. Eenmaal

buiten zag hij opnieuw de herdersknaap die hem de weg gewezen

had. Nathan liep naar hem toe en vroeg hem:

─ Kun je me de weg wijzen naar de haven?

─ Ben je van mening veranderd? vroeg de herdersknaap.

─ Hoe bedoel je?

─ Je wilde toch naar “Chuenchai”?

─ Daar kom ik toch net vandaan!

De herdersknaap verbaasde zich over het antwoord van Nathan en

keek hem een tijdje doordringend aan. Zwijgend ging hij verder.

Nathan liep naast hem en vroeg:

─ Waarom ben je zo verrast mij te zien?

De herdersknaap keek Nathan opnieuw aan en vroeg:

─ Mag ik je iets vragen?

Nathan knikte.

─ Hoe lang is het geleden dat je mij zag?

─ Het is al enkele weken geleden, weet je dat dan niet meer?

De herdersknaap keek verwonderd.

─ Je kijkt opnieuw verrast? zei Nathan.

─ Ik realiseer me hoe groot je unieke taak moet zijn!

─ In wat heeft je verbazing te maken met mijn unieke taak?

─ Zoals ik eerder zei verloopt de tijd binnen “Chuenchai” trager,

alleen is de vertraging tijdens jouw verblijf zeer uitzonderlijk

geweest.

─ Heeft het iets met mijn unieke taak te maken?

363

─ De vertraging die binnen de herberg optreedt, is afhankelijk van

de omvang van de unieke taak van de bezoeker. Hoe trager de tijd

binnen verloopt, hoe groter de omvang van de taak.

De herdersknaap stopte en sprak op een ernstige toon:

─ Nooit eerder zag ik iemand dezelfde dag binnengaan en ook

buitenkomen!

Dit bevestigde voor Nathan nog maar eens het belang van zijn

taak. De rest van de weg zwegen ze. Eenmaal aan de haven nam de

herdersknaap afscheid van Nathan. Ook nu kwam de wind alweer

opzetten.

─ Ik heb een laatste boodschap voor jou, iets dat nuttig zal zijn

tijdens je volgende opdracht.

Nathan luisterde aandachtig.

─ Toon medelijden met degene die grote fouten begaat want je

weet niet wat zijn hart heeft meegemaakt.

Na deze woorden vertrok de herdersknaap. Nathan bedankte hem

en had ook een dankwoord voor Leewana. Nathan nam de eerste

boot naar Laem Ngop. Aan boord stelde hij zich twee vragen. Wat

zijn volgende opdracht precies zou inhouden en wie deze

verdwaalde persoon zou zijn? Met deze vragen viel hij in slaap.

364

Opdracht

Toen de boot in Laem Ngop aanmeerde, ontwaakte Nathan uit een

diepe slaap. Hij stapte uit de boot en nam een bus naar de stad Trat.

Daar aangekomen zocht hij een hotel op. Nathan was vermoeid

door de laatste gebeurtenissen en doolde door de straten van Trat.

Zo liep hij tot drie maal toe langs dezelfde straat. De twee eerste

keren was deze straat leeg maar de derde keer zag hij de

ordediensten en een groepje mensen voor de ingang van een huis

staan. Nieuwsgierig ging Nathan een kijkje nemen en vroeg wat er

aan de hand was. Een dame antwoordde in het Engels dat ze een

man hadden gevonden die onlangs zelfmoord had gepleegd.

Nathan bedacht zich dat hij drie maal hier was langsgekomen en

kreeg een sterk vermoeden dat dit hem niet zomaar overkomen

was. Hij vroeg de dame of ze mee naar binnen wilde gaan om meer

informatie te verkrijgen. Ze vergezelde Nathan naar binnen. In het

huis troffen ze twee agenten die de documenten van de overledene

bekeken. Nathan vroeg of hij ze ook mocht inzien. De dame

vertaalde zijn woorden voor de agenten. Ze maakten geen bezwaar.

Uit de documenten bleek dat de overledene van Cambodjaanse

afkomst was. Hij woonde in Phnom Penh maar verbleef al enkele

maanden in Trat. Er was ook een brief in het Khmer geschreven en

een bijhorende envelop met daarop een adres uit Cambodja.

Nathan wilde graag weten wat er in de brief stond. De dame kon

geen Khmer lezen maar een van de agenten wel. Hij las eerst de

brief voor zichzelf en vatte het daarna samen in het Thai. De dame

vertaalde het daarna weer naar het Engels voor Nathan. Het was

een afscheidsbrief van de overledene, bedoeld voor zijn zoon. Uit

de brief kon men afleiden dat de man zich door zijn zoon aan zijn

lot overgelaten had gevoeld. Plotseling viel er een foto uit de

envelop. Een van de agenten raapte hem op. Nathan vroeg om de

foto te mogen zien. Toen hij de foto in handen kreeg, stond zijn

hart even stil. Hij vroeg om de naam voor te lezen die op de

envelop vermeld stond. Zijn vermoeden klopte. Zowel de naam als

de foto gaf aan dat de zoon van de overledene niemand minder was

dan… Y Chao, zijn jeugdvriend waar hij in Brussel mee op school

had gezeten. Het drong bij Nathan door dat zijn volgende

bestemming Cambodja zou worden. Hij vroeg aan de agenten een

365

kopie te maken van de brief en beloofde hem persoonlijk te

bezorgen. De volgende dag vertrok Nathan met een bus naar de

Cambodjaanse grens. Vandaar nam hij een minibusje dat hem tot

in de hoofdstad Phnom Penh zou brengen. Toen hij eenmaal de

grens overgestoken was, merkte Nathan meteen op dat Cambodja

veel armer was dan Thailand. De wegen waren onverhard, de

voertuigen hingen met koorden aan elkaar maar vooral het beeld

van de vele bedelende kinderen trof hem. In de hoofdstad nam

Nathan een taxi en toonde de chauffeur de envelop met het adres.

De chauffeur bracht hem naar een kantoorgebouw in het zakelijke

district van de stad. Nathan keek dan ook verbaasd. Hij had een

gewone burgerwoning verwacht, maar de taxichauffeur bevestigde

hem dat het adres dat op de envelop stond wel degelijk hier was.

Nathan liep naar het gebouw en vroeg aan de receptioniste of hij Y

Chao kon zien. De receptioniste wilde weten of hij een afspraak

had. Nathan antwoordde van niet maar zei dat hij wel een

belangrijke boodschap bracht van de vader van Y Chao. De

receptioniste belde enkele malen maar meldde aan Nathan dat Y

Chao naar zijn buitenverblijf was vertrokken in Kampot, een

kuststad op enkele uren rijden van Phnom Penh. Toen Nathan

vroeg wanneer Y Chao terugkwam, antwoordde de receptioniste

dat alleen Y Chao dat wist, aangezien hij de eigenaar was van het

bedrijf. Nathan vertrok de volgende dag naar de stad Kampot, in de

gelijknamige staat, en kwam er in de vroege avond aan. Na enig

navragen, werd het hem duidelijk dat Y Chao een succesvolle

zakenman was geworden. De meeste mensen kenden zijn

buitenverblijf. Nathan vond dan ook snel de woning, een

imposante villa in koloniale stijl. Hij belde aan en een dienster

kwam opendoen. Toen Nathan naar Y Chao vroeg ging de dienster

een stap opzij om hem binnen te laten. Ze vroeg wie ze mocht

aankondigen en waarover zijn bezoek ging. Nathan antwoordde dat

hij een vriend was met een persoonlijke boodschap. De dienster

ging weg en kwam enkele momenten later Nathan halen. Ze

opende een deur en gebaarde hem binnen te gaan. Nathan stapte

een groot kantoor binnen en zag Y Chao in een strak maatpak. Y

Chao herkende Nathan en stond meteen op van achter zijn bureau:

─ Wat een leuke verrassing dat je mij komt opzoeken!

Nathan zat nu met maar een gedachte. Wanneer zou het beste

moment zijn om Y Chao het overlijden van zijn vader aan te

kondigen.

─ Hoe heb je me gevonden? vroeg Y Chao.

366

─ Hoe ik je vond is van weinig belang, antwoordde Nathan.

Belangrijker is waarom onze wegen elkaar opnieuw kruisen!

─ Nog steeds even diepzinnig, merk ik.

Y Chao nam plaats in een van de grote sofa‟s, vroeg Nathan om bij

hem plaats te nemen en liet de dienster koffie brengen.

─ Het kan soms toch raar lopen. Nog maar enkele weken geleden

was ik op cruise op de Middellandse zee en weet je wie ik in

Griekenland tegenkwam? Laura! Ze zei dat ze daar de liefde van

haar leven had gevonden… Ze vroeg trouwens ook naar jou.

─ Ik ben blij voor haar, misschien ga ik haar wel bezoeken. Maar

hoe gaat het met jou?

─ De zaken gaan goed, Nathan!

Y Chao wees naar een groot bord waarin een leuze stond

geschreven: “Wie wenst te leven, ondergaat niet, maar

onderneemt!

─ Ik ben, samen met enkele buitenlandse partners, eigenaar van

verschillende gebouwen in de hoofdstad. Daarnaast heb ik ook

aandelen in grote vastgoedprojecten. Voor iemand die met niets

begonnen is, mag ik eigenlijk wel trots zijn op wat ik gerealiseerd

heb.

─ Wat zijn je volgende ambities?

─ Zoals het er nu naar uitziet, kan ik over enkele jaren een van de

grootste vastgoedmakelaars van de stad worden.

Nathan bleef zwijgend naar Y Chao kijken.

─ Hoe gaat het privé, Y Chao?

─ Ik ben onlangs gescheiden… maar het gaat nu beter. Waarom

deze vraag?

─ Ik stelde je drie maal dezelfde vraag!

Nathan haalde de brief uit zijn zak en legde hem op tafel. Y Chao

nam ze op.

─ Die is van mijn vader! zei hij met grote verbazing.

Nathan antwoordde niet en gaf Y Chao de tijd om hem helemaal te

lezen. Nadat hij de brief had gelezen, bleef Y Chao enkele minuten

sprakeloos zitten met zijn hoofd naar beneden gebogen.

─ Ik heb een leven geleid waar geen aandacht was voor hem en

ook niet voor mijn vrouw. Mijn enige zorg was het bereiken van

financieel succes.

Y Chao kreeg tranen in de ogen. Nathan voelde met hem mee en

ging bij hem zitten.

─ Hoe kom je eigenlijk aan deze brief? vroeg Y Chao.

367

─ Een betere vraag zou zijn: “Hoe komt deze brief tot mij”? Een

heleboel gebeurtenissen moesten tegelijkertijd plaatsvinden om

onze ontmoeting te laten gebeuren.

─ Van jou leerde ik dat alles een reden heeft, om welke reden zou

het nu gaan?

─ We zijn samengebracht om gevoelens beter te begrijpen en

nieuwe gevoelens te ervaren. Gevoelens die ons bewuster zullen

maken van onze oneindige bron.

─ Je hebt het over ons innerlijk weten.

Nathan knikte en zei dan:

─ Hoe bewuster we ons worden van deze bron, hoe helderder onze

zienswijzen en hoe duidelijker ons doel in het leven wordt.

─ Jij was toch altijd al bewust van deze bron?

─ Het zal jou niet vreemd in de oren klinken dat sommige

gevoelens mij onbekend zijn. Dankzij jou kan ik ze leren

ontwarren en zo verder groeien.

Y Chao had vroeger genoeg tijd doorgebracht in het gezelschap

van Nathan om te weten dat hij zelden of nooit te kampen had

gehad met pijnlijke gevoelens en vroeg:

─ Wat bedoel je precies met verder groeien?

─ Je had het daarnet over evolutie maar de enige evolutie die

werkelijk van belang is tijdens dit bestaan heeft niets te maken met

ons statuut of onze rijkdom. Waar het om gaat, is de evolutie van

onze gevoeligheid.

Y Chao keek op van Nathan‟s woorden. Die laatste sprak verder:

─ Onze gevoeligheid bevat onze diepste waarheid. Ze vergeet

nooit het oorspronkelijke plan van het universum en probeert ons

steeds aan onze oorspronkelijke wens te herinneren.

De woorden van Nathan klonken Y Chao helemaal niet vreemd in

de oren. Hij wist precies wat hij bedoelde, maar het was lang

geleden dat iemand hem eraan herinnerde.

─ Nathan, weet jij wat er gebeurt met onze gevoeligheid na ons

overlijden?

Nathan begreep dat Y Chao op dit moment aan zijn vader dacht.

─ Na de dood ervaart onze gevoeligheid opnieuw alle

gebeurtenissen die ze meemaakte tijdens haar leven maar vanuit

het standpunt van alle personen die hierdoor werden beïnvloed.

Y Chao dacht aan zijn laatste momenten met zijn vader en zei:

─ Dan vrees ik dat mijn vader groot verdriet voelt als hij aan mij

terug denkt!

368

─ Wees gerust, wanneer de gevoeligheid gebeurtenissen opnieuw

ervaart, gebeurt dat zonder oordeel of pijn.

─ Wat ervaart onze gevoeligheid dan precies?

─ De nodige lessen om zich dan van hieruit verder te ontwikkelen.

─ Ik denk dat ik het begrijp.

─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel, herhaalde Nathan de

wijze woorden van Takara. Je hebt nu behoefte aan rust en

bezinning, ging Nathan verder terwijl hij zich klaarmaakte om te

vertrekken.

─ Waar ga je naartoe?

─ Ik blijf in de stad.

─ Ik zou graag willen dat je bij mij blijft logeren.

Nathan nam enkele momenten bedenktijd.

─ Ik zal vanavond terugkomen.

Nathan omhelsde Y Chao en zou de rest van de dag aan het strand

doorbrengen. Toen hij pas laat naar de villa terugkeerde, toonde Y

Chao hem zijn logeerkamer. Nathan had een verzoek voor Y Chao:

─ Ik wil je vragen om samen met mij enkele dagen weg te gaan.

─ Enkele dagen? Dat is voor mij niet mogelijk, ik heb tal van

verplichtingen.

─ Niets heeft nu meer aandacht nodig dan je innerlijke zelf.

Y Chao dacht na en vroeg dan:

─ Waar zou je naartoe willen gaan?

─ Naar de plaats die het meest indruk op je maakte.

Y Chao wilde reageren maar Nathan onderbrak hem:

─ Ik ga nu slapen, laat het mij morgen weten.

De volgende dag nam Nathan plaats aan de ontbijttafel waar Y

Chao hem verwelkomde:

─ Ik heb nagedacht Nathan. Ik wil dingen in mijn leven veranderen

en ik weet dat er geen betere persoon is dan jij om mij daarbij te

helpen.

Nathan wist dat het gesprek van gisteren zijn vruchten afwierp.

─ Mooi zo en waar gaan we naartoe? vroeg hij.

─ Na het ontbijt vertrekken we naar een tempel in Siem Reap. We

zullen met de auto reizen en enkele dagen onderweg zijn maar het

is de beste manier om mijn land te ontdekken.

─ Ik heb wat gelezen over de tempels van Angkor. Ze schijnen

indrukwekkend te zijn.

─ Ik wil je naar de “Ta Prohm” brengen. In de ruines van deze

tempel werd ik als nooit tevoren getroffen door de onvoorstelbare

kracht van de natuur.

369

─ Je maakt me benieuwd!

Na het ontbijt vertrokken ze in noordelijke richting. Ze stopten

even in Phnom Penh en reden dan verder over het platteland naar

Siem Reap. Nathan kreeg veel armoede te zien: dorpen die

afgezonderd liggen, gezinnen met veel kleine kinderen in te kleine

woningen waar sanitaire voorzieningen ontbraken, enzovoorts. Y

Chao liet Nathan weten hoe zijn volk geleden had onder de

jarenlange oorlogen. Al leefde het land nu in vrede, er stierven nog

steeds mensen of werden gewond door landmijnen. Dat verklaarde

het grote aantal mensen met geamputeerde ledematen. En alsof het

nog niet erg genoeg was, waren er dit jaar ook veel mislukte

rijstoogsten geweest, wat voor vele families, maandenlange

hongersnood tot gevolg had. Nathan voelde medeleven met de

mensen en vroeg Y Chao dan ook regelmatig om te stoppen. Wat

Nathan opviel was dat, ondanks de ellende, in elk dorp waar ze

kwamen, de mensen erg vriendelijk en zachtmoedig waren.

─ Tja, wat kunnen we aan zoveel leed doen? zei Y Chao.

Nathan voelde dat in deze vraag een zeker schuldgevoel

schuilging.

─ Je stelde net een vraag die wonderen kan doen, Y Chao.

Y Chao keek Nathan aan en zag dat hij zich goed legde voor een

korte slaap. Nathan gaf Y Chao zo de gelegenheid om zich in stilte

te bezinnen over hun laatste woorden. Toen ze in Siem Reap

aankwamen, reed Y Chao meteen naar de tempel waarover hij

eerder gesproken had. Nathan had een voorgevoel dat er iets

bijzonders zou gebeuren. Toen ze aan de tempel “Ta Prohm”

kwamen, was het al laat geworden. De zon was al aan het

ondergaan en kleurde het landschap prachtig roodoranje.

─ Het is al laat, misschien kunnen we beter morgen terugkomen?

zei Y Chao.

Nathan zag dat de meeste bezoekers terugkeerden maar zelf voelde

hij iets dat hem aanspoorde om verder te gaan. Hij antwoordde:

─ We moeten nu naar binnen gaan!

Y Chao begreep het niet maar hij kende Nathan goed genoeg om te

weten dat hij steeds zijn gevoel volgde en dat het geen zin had om

daar tegenin te gaan. Hij nam zijn zaklamp en vergezelde Nathan

naar de tempel. Binnen ontdekte Nathan een doolhof van gangen

en galerijen dat overwoekerd was door mossen en klimplanten. Hij

zag hoe torens en beelden vergroeid waren met lianen en hoe oude

bomen met gigantische wortels zich om de tempel heen

kronkelden.

370

─ Indrukwekkend, niet? vroeg Y Chao.

Nathan zei niets en liep verder. Vanwege de zonsondergang en

doordat de zon nauwelijks door het dichte bladerdak heen kon

schijnen was het binnen donker. Y Chao zag dat de meeste

bezoekers nu weg waren en drong er op aan om de volgende dag

terug te keren.

─ Geef mij de zaklamp maar en keer jij alvast terug naar de auto,

zei Nathan.

Nog voor dat Y Chao goed wist wat hierop te antwoorden, was

Nathan met de zaklamp door een gang heen gelopen. Y Chao was

het mysterieuze gedrag van Nathan wel gewend maar kon toch niet

anders dan zich zorgen maken. Op weg naar de auto zou dat gevoel

zich nog versterken. Nathan liep door de ruines heen, nog steeds

zonder te weten waar hij naartoe ging. Opeens stopte hij in een hal

met vierkante zuilen en keek hoe de zuilen door boomwortels uit

elkaar waren gedrukt maar ook door dezelfde wortels werden

rechtgehouden. Nathan was, vanaf zijn intrede in de tempel,

geïmponeerd door de vernietigende kracht van de natuur. Maar nu

zag hij hoe het woud alle muren en zuilen rechthield. Het volledige

complex was vergroeid met de aarde. Op dat moment kreeg hij een

heel vreemd gevoel. Tussen de zuilen zag hij het beeld van Myate,

Leewana en Dian. Alle drie zaten op de grond tussen de zuilen en

keken naar wat de natuur hier had verwezenlijkt. Ook al wist

Nathan dat ze niet werkelijk hier waren, leek het wel zo. Het was

alsof ze allen samen dezelfde boodschap ontvingen. Nathan ging

zelf ook op de grond zitten tussen twee zuilen. Voor hem zag hij

Dian, links van hem Myate en rechts van hem Leewana. Samen

trachtten ze de boodschap van dit teken te herkennen. Opeens werd

het Nathan helemaal duidelijk en op dat moment verdwenen zijn

vrienden. Nathan stond op en ging naar buiten. Hij was een hele

tijd weggebleven. Y Chao had zelfs overwogen om de

ordediensten in te schakelen. Groot was dan ook zijn opluchting

toen hij Nathan zag verschijnen.

─ Wat is er gebeurd daarbinnen? vroeg hij aan Nathan.

─ Geen woorden kunnen deze ervaring omschrijven Y Chao.

─ Kan je mij dan zeggen wat je geleerd hebt?

─ Deze ervaring leerde mij dat het universum geen groot begin

kende en ook geen groot einde zal kennen. Elk einde zal gevolgd

worden door een nieuw begin.

Y Chao keek Nathan aan maar begreep niet wat hij bedoelde.

371

─ Het heeft weinig zin hierover meer vragen te stellen, ging

Nathan verder, elke verdere omschrijving zou een verraad zijn aan

de ervaring zelf!

Ze boekten een hotel in het centrum van de stad en reden de

volgende dag terug naar Phnom Penh. Na een volledige dag te

hebben gereden, met slechts een pauze om te eten, stelde Y Chao

voor in het volgende dorp te overnachten. Zijn woorden waren nog

niet koud toen de auto motorpech kreeg. Y Chao kon de auto nog

net tot aan de zijkant van de weg laten uitrollen. Ze stapten uit om

de motor weer aan de praat te krijgen, maar zonder succes. Het was

ondertussen donker geworden en er was in de wijde omtrek geen

licht te bespeuren. Y Chao nam zijn zaklamp en keek of hij iets

kon zien aan de motor. Hij merkte niets ongewoons en vond deze

panne vreemd, aangezien de auto nieuw was en tot dan toe perfect

had gereden. Toen Y Chao wilde telefoneren zag hij dat zijn

telefoon geen signaal ontving. Nathan merkte op dat ze de laatste

kilometers geen woningen hadden gezien en dat ze waarschijnlijk

buiten het netwerkgebied waren. Beide jongemannen waren moe

en besloten om de nacht in de auto door te brengen. De dageraad

zou wel raad brengen. Ze werden door de eerste zonnestralen

gewekt. Na een korte verkenning zagen ze dat ze in een afgelegen

gebied waren. Nathan ging op een rots zitten en nam de tijd om na

te denken.

─ Er moet wel heel veel gebeuren voordat je ongerust wordt,

merkte Y Chao op.

─ Je moet vertrouwen hebben in onverwachte gebeurtenissen. Ze

gaan steeds gepaard met wijsheid.

Y Chao probeerde zijn ongerustheid niet te laten merken en ging

naast Nathan zitten. Opeens wees Y Chao naar de lucht. Hij zag

een grote witte roofvogel in grote kringen rondvliegen. Toen

Nathan ook omhoog keek, zagen ze hoe de roofvogel in een rechte

lijn naar de overkant van de heuvel dook. Ze keken elkaar aan…

dit leek wel een teken. Ze besloten het erop te wagen en liepen de

heuvel op. Het duurde langer dan verwacht voordat ze de top

bereikten maar groot was hun verbazing toen ze eenmaal boven

waren en een groot landgoed te zien kregen. Het landgoed was

begrensd door een omheining. In het midden van een magnifieke

tuin bevond zich een grote villa. Ze begaven zich naar het

landgoed. Aan de poort belden ze aan. De poort was met allerlei

veiligheidssystemen uitgerust. Nathan en Y Chao vermoedden dat

ze op dit moment in beeld waren. Het duurde even voordat er

372

iemand naar hen toekwam. De man die kwam opendoen heette

Hyun-Ki en was een werknemer op het landgoed. Y Chao legde

hem uit dat ze autopech hadden. Daarop gebaarde Hyun-Ki hen

hem te volgen. Ze liepen door de tuin die verfraaid was met

sierlijke vijvers en beeldhouwwerken. Toen ze eenmaal bij het huis

waren aangekomen verscheen een oudere man aan de deur van een

veranda. De man stelde zich voor in het Engels. Hij heette Seung

en kwam uit Zuid-Korea. Y Chao lichtte hem in over hun

motorpech waarna Seung, Hyun-Ki de opdracht gaf om de wagen

op te halen en te laten herstellen. Vervolgens nodigde hij hen uit

om thee te drinken. Seung bleek zeer nieuwsgierig te zijn wie zijn

gasten waren:

─ Van waar komen jullie?

─ We komen van Siem Reap waar we een bezoek brachten aan de

“Ta Prohm” antwoordde Y Chao.

Seung, die net van zijn thee dronk, verslikte zich.

─ Wat een toeval, ik was vorige week nog in dezelfde tempel.

─ Wie aandacht heeft voor het toeval vindt een gids, merkte

Nathan op.

Seung keek Nathan lange tijd aan en werd nieuwsgieriger:

─ Wat doen jullie in het leven?

─ Ik bezit vastgoed in Phnom Penh, antwoordde Y Chao.

─ En jij Nathan, wat doe jij?

─ Ik drink thee en ik luister naar u.

─ Wil je liever niet praten over je bezigheden? vroeg Seung.

─ Toch wel, ik geef aan dat ik vooral het moment zelf beleef.

─ Je doet dus geen zaken zoals je vriend?

─ Ik leerde dat veel dingen er niet zijn om ze te bezitten maar om

ze te gebruiken.

Y Chao voelde zich wat ongemakkelijk door deze opmerking.

Nathan legde zijn hand op zijn arm. Seung keek alweer lang naar

Nathan, zweeg even en reageerde dan:

─ Heeft het tijdelijke bezit, als ik het zo mag noemen, dan geen

waarde voor jou?

─ Wanneer men zulk bezit tot een waarde op zich verheft, bestaat

het gevaar dat men zichzelf aan zijn bezit ondergeschikt maakt en

er uiteindelijk zijn leven aan opoffert.

─ Opofferingen maken toch deel uit van het leven, reageerde

Seung.

─ Door een duidelijk onderscheid te maken tussen wat goed is en

wat schijnbaar goed is voor ons, begeren we alleen nog waar we

373

werkelijk behoefte aan hebben. Dingen die onze vrijheid vergroten

en niet beperken.

─ Aan welke dingen denk je dan? ging Seung verder.

─ Aan onze inzichten. Inzichten vragen geen opofferingen en

vergroten onze vrijheid. Ze kunnen ons ook nooit worden

afgenomen want ze maken deel uit van wie we echt zijn.

─ Interessant, antwoordde Seung.

Y Chao zag dat Seung steeds aandachtiger naar Nathan luisterde.

Het ongemak dat hij aanvankelijk voelde, veranderde nu in een

gevoel van trots zodat hij zelfs Nathan‟s woorden bevestigde:

─ Het is waar dat bezit onze vrijheid alleen maar lijkt te vergroten.

Hoe meer we bezitten, hoe kieskeuriger we worden en hoe

moeilijker het wordt om een gevoel van bevrediging te ervaren.

Seung bleef lange tijd stil. Nathan voelde dat hij erin geslaagd was,

zowel Seung als Y Chao, aan het denken te zetten. Seung nam het

woord:

─ Wat ik nu ga vertellen, zal u waarschijnlijk vreemd in de oren

klinken. Deze nacht heb ik gedroomd dat ik inzichten zou

ontvangen die mijn leven ingrijpend zouden veranderen.

─ Ervaar je wat je nu hoort als iets dat je leven zou kunnen

veranderen? vroeg Nathan.

─ De vraag is of ik wel iets zou willen veranderen, zei Seung.

─ De werkelijke vraag is of je eenzaam wil blijven, zei Nathan.

─ Hoe kom je daarbij? vroeg Seung aan Nathan.

─ Jullie hebben allebei een weg van opofferingen gevolgd, een

weg die altijd in eenzaamheid eindigt.

Nathan liet even de stilte spreken. Na enkele momenten nam Seung

opnieuw het woord:

─ Je kent me amper en toch heb je snel door de luxe heen gekeken.

─ Als Nathan dat aankaartte, zei Y Chao, zal hij daar wel zijn

redenen voor hebben.

─ Dat klopt, zei Nathan. Net zoals eenzaamheid, treedt elk gevoel

op met een reden en wordt deze aangegeven door een verlangen

naar de zin van het leven.

─ Een verlangen naar de zin van het leven? vroeg Seung.

─ Een verlangen om onze oorspronkelijke wens te volgen, zei

Nathan.

─ Welke wens bedoel je? wilde Seung weten.

─ De wens om de weg van onze levensbestemming te volgen,

antwoordde Nathan.

374

─ Bedoel je dat eenzaamheid aangegeven wordt door onze

oorspronkelijke wens? wilde Y Chao ineens weten.

─ Onze diepere verlangens worden aangegeven door onze

gevoeligheid, legde Nathan uit.

─ Waarom kiest onze gevoeligheid ervoor om ons de pijn van

eenzaamheid te doen voelen? vroeg Seung.

─ Voor al degenen die een weg van opofferingen bewandelen, zei

Nathan, is dat vaak de enige manier om hen van haar bestaan

bewust te maken.

Er viel nu een stilte. De woorden van Nathan hadden indruk

gemaakt. Nathan vroeg toen of hij zich kon verfrissen. Bij zijn

terugkomst ging het gesprek tussen Y Chao en Seung over de grote

woningnood die het land kende. Ze bespraken allebei hun

verlangen om er iets aan te doen. Seung verklaarde dat hij over een

zeer uitgestrekt terrein beschikte op de kruising van twee rivieren.

Een vruchtbare grond en dus ook een ideale locatie om er een groot

dorp te bouwen. Nathan richtte zich nu tot zowel Y Chao als

Seung:

─ Meer tekens zouden overbodig zijn. Het feit dat jullie vandaag

elkaar ontmoeten is geen toeval, zoals niets toevallig gebeurt.

─ Ik sta ervan te kijken hoe je ons bij elkaar bracht, zei Y Chao.

─ Je moet verder kijken Y Chao, zei Nathan. Wat jullie bij elkaar

bracht is het gevoel van gerechtigheid.

─ Maar wist je dan al dat we samen zouden werken? wilde Seung

weten.

─ Het werd me tijdens dit gesprek steeds duidelijker dat er een

groot project in de maak was. Door wat jullie tot stand kunnen

brengen voor het Cambodjaanse volk zullen alle schuldgevoelens

en gevoelens van eenzaamheid die jullie ervaren definitief tot het

verleden behoren.

Hyun-Ki kwam binnen om te melden dat de wagen hersteld was.

Nathan en Y Chao stonden op en maakten zich klaar om te

vertrekken. Y Chao en Seung spraken een datum af waarop ze

elkaar opnieuw zouden treffen om hun project een meer concrete

vorm te geven. Daarna leidde Seung de twee jonge mannen naar de

uitgang. Toen ze bij de poort aankwamen, was Y Chao al verder

gewandeld. Seung had nog enkele vragen voor Nathan:

─ Hoe wist je dat Y Chao belangrijk voor mij zou worden?

─ Y Chao is iemand die voor hij naar Europa kwam, ingeleid werd

in de verborgen leer van deze wereld. Daardoor beschikte hij al

zeer jong over een heldere kijk op het leven. Hij zal het nu in de

375

praktijk kunnen brengen, je zult veel van zijn lessen kunnen

opsteken.

─ En wat zal ik voor hem betekenen?

─ Y Chao heeft altijd een natuurlijke rem gekend. Er schuilt in

hem een grote faalangst. Daardoor heeft zijn gevoeligheid hem

steeds aangespoord om een bondgenoot te vinden die hem kon

helpen deze angst te overwinnen.

Seung knikte om aan te geven dat hij Nathan begreep en bedankte

hem uitvoerig. Eenmaal in de auto bespraken Nathan en Y Chao

hun ontmoeting met Seung. Tijdens het gesprek stelde Y Chao een

vraag identiek aan die van Seung:

─ Hoe wist je dat Seung belangrijk voor mij zou worden?

─ Dat gebeurde tijdens het gesprek. Seung genoot al heel jong veel

aanzien en beschikte al snel over rijkdom. Daardoor werd hij al

snel ingeleid in de machtsverhoudingen van deze wereld. Door met

hem om te gaan zal je veel van zijn ervaringen kunnen opsteken.

─ Wat zal ik hem kunnen bijbrengen?

─ Seung heeft nooit een heldere kijk gehad op zijn hogere

doelstellingen. Dat verklaart ook zijn vele teleurstellingen.

Daardoor heeft zijn gevoeligheid hem steeds aangespoord om een

bondgenoot te vinden die hem kon helpen deze helderheid te

vinden.

─ Nathan, ik weet niet hoe ik je ooit hiervoor kan bedanken.

─ Door me op de hoogte te houden van de vooruitgang van jullie

project.

Y Chao begreep door deze woorden dat Nathan zijn opdracht als

vervuld zag.

─ Wat heb jij geleerd Nathan?

─ Ik kreeg bevestiging dat al onze gevoelens ten dienste staan van

onze oorspronkelijke wens en in de “Ta Prohm” leerde ik iets

uiterst belangrijk over de natuur.

Y Chao was nog steeds nieuwsgierig naar wat er in Siem Reap

plaats gevonden had.

─ Ook al ontstaan er orkanen, ging Nathan verder, aardbevingen en

overstromingen, na een korte tijd raken de elementen uitgewoed en

keert de stilte terug. Het is in de stilte dat de dingen pas echt

beginnen te bestaan.

Y Chao was niet veel wijzer geworden maar hij wist dat het ooit

duidelijk zou worden.

─ Weet je al waar je naartoe gaat? vroeg hij aan Nathan.

─ Zei je niet dat Laura me wilde zien?

376

Een paar uren later zette Y Chao Nathan af aan de luchthaven en

hielp hem een vlucht te boeken naar Griekenland.

377

- 11 -

Allesomvattende Wijsheid

378

379

Essentie

Toen Nathan „s ochtends aankwam in Athene, belde hij Laura om

haar op de hoogte te brengen van zijn komst. Hij liet haar weten

dat hij enkele dagen in de hoofdstad zou verblijven en daarna

verder naar haar zou reizen. Nathan boekte een herberg in Plaka,

het hart van de stad. De volgende dag slenterde hij de hele dag

door het oude stadsgedeelte en genoot van de bijzondere

historische omgeving. Nog een dag later besloot hij de berg van

Areopagus te beklimmen. Boven op de berg had hij een

indrukwekkend uitzicht op de stad Athene. Vermoeid door de

klimtocht en de warmte, zocht hij een plekje in de schaduw waar

hij ging liggen voor een korte rustpauze. Het duurde niet lang voor

hij in slaap viel. Toen hij wakker werd, zag Nathan dat er een

jongedame naast hem was komen zitten. Ze keek naar hem, lachte

vriendelijk en genoot vervolgens rustig verder van het uitzicht.

Nathan ging rechtop zitten en sprak haar in het Engels aan:

─ Zit je hier al lang?

Ze deed haar lange, zwart krullende haren opzij en zei

glimlachend:

─ Nog niet zo lang, je was aan je toekomst aan het bouwen toen ik

hier aankwam.

De jongedame merkte op dat Nathan vreemd opkeek en sprak

verder:

─ Dat is wat we doen wanneer we dromen!

Terwijl Nathan in zijn ogen wreef en probeerde helemaal wakker

te worden, stelde het meisje zich voor:

─ Mijn naam is Rajiya.

─ Ik heet Nathan. Waar kom je vandaan?

─ Ik woon in Beiroet, de Libanese hoofdstad. En jij?

─ Ik ben opgegroeid in België maar ben al enkele jaren op

doorreis.

Rajiya keek Nathan even aan alsof iets haar duidelijk werd en

vroeg dan:

─ En weet je al waar je pad je naartoe brengt?

─ Dat laat ik elke dag opnieuw door mijn licht bepalen.

Rajiya en Nathan keken elkaar aan en glimlachten. Ze voelden

allebei goed aan dat ze elkaar niet zomaar tegenkwamen.

380

─ Je pad is zo helder dat je licht ook op andere paden schijnt.

─ Waaraan zie je dat?

─ Dat wordt mij onthuld door de heldere betekenis van je woorden.

Nathan keek alweer vreemd op. Rajiya verduidelijkte:

─ Ik heb het over de gevoelens die je woorden tot leven brengen.

─ Hoe kan je dat herkennen? vroeg Nathan.

─ Ik leerde het van mijn vader en hijzelf leerde het van zijn oom.

Na deze woorden staarde Rajiya eerst even in de verte en sprak dan

verder:

─ Zoals jij, volbreng ik de opdracht die mij werd meegegeven.

─ Wat doe je precies? wilde Nathan weten.

─ Ik schrijf gedichten.

─ Waarover gaan je gedichten?

─ Meestal over vrede.

Rajiya ging dicht bij Nathan zitten en vertelde verder:

─ Met mijn woorden wil ik mensen doen inzien dat men niet

vreedzaam kan leven zolang men iets van elkaar wil bezitten.

─ Geloof je dat ware vrede op aarde mogelijk is?

─ Ooit ja, wanneer de mensen het verlangen zullen hebben om

samen naar iets te streven dat hoger is dan henzelf!

De avond begon te vallen over Athene. Nathan en Rajiya daalden

de berg van Areopagus af en besloten om samen iets te gaan eten.

Ze namen een taxi naar een “taverna” aan het water. Ondertussen

was het nacht geworden. Ze zaten op een mooi verlicht terras en

bespraken het hogere doel dat ze allebei voor ogen hadden. Nathan

vertelde Rajiya hoe groot zijn fascinatie voor dichters en

muzikanten was:

─ Ik vind het altijd zo mooi hoe dichters en muzikanten vorm

geven aan de essentie van het leven.

─ Ja, ook muzikanten laten vaak hun hart en hun verstand op

elkaar aansluiten… het is vreemd dat je muzikanten aanhaalt.

Rajiya pauzeerde even.

─ Onlangs was ik in Istanbul. Ik hoorde er spreken over een oude

man die over wonderlijke krachten beschikte. Dat maakte me

nieuwsgierig en ik zocht hem op. Hij voorspelde dat mijn teksten

op muziek gezongen zouden worden.

─ Een oude man die over wonderlijke krachten beschikt? Vertel

me eens wat meer over die man.

─ Hij was een heel merkwaardige man. Koan is zijn naam. Er

wordt gezegd dat hij lang geleden vanuit de Balkan naar Istanbul

verhuisde.

381

─ In welke zin was die man merkwaardig?

─ Hij zei dat hij leefde volgens de leer die niet in woorden uit te

drukken is en hij gebruikte vreemde beeldspraken. Nadat ik hem

een gedicht had voorgelezen, zei hij dat in mijn verzen het leven

meer leefde dan in het leven zelf.

─ Dat is een erg mooi compliment.

─ Volgens hem beschik ik over een bijzondere gave, hij noemde

het de gave van Bsharri!

─ De gave van Bsharri?

─ Bsharri is een klein stadje in het noorden van Libanon waar ik

geboren ben, iets wat hij onmogelijk kon raden.

Nathan voelde dat Rajiya erg onder de indruk was van haar

gesprek met die man. Hij liet haar verder spreken.

─ Koan wist me te zeggen dat mijn gave uitging van Khalil

Gibran.

─ De dichter?

─ Inderdaad, Koan vertelde mij dat hij onlangs nog een ontmoeting

met hem had gehad.

─ Een ontmoeting? Khalil Gibran is toch overleden?

─ Inderdaad. Toen ik hem erop attent maakte dat dat niet mogelijk

was, antwoordde hij iets opmerkelijks.

Nathan luisterde met grote aandacht.

─ Hij zei dat niets onmogelijk is in dromen en visioenen!

Nathan bleef een tijdje voor zich uit staren. Ontelbare gedachten

spookten door zijn hoofd. Rajiya vertelde verder:

─ Ik vroeg hem toen of hij nog meer mensen uit het verleden

ontmoette.

─ Wat antwoordde hij?

─ Hij zei: “Evengoed uit het verleden als uit de toekomst!”

Ook al leken de woorden van Rajiya onwaarschijnlijk, twijfelde

Nathan niet aan haar oprechtheid. Hij wist dat er een verklaring

moest zijn voor wat de man haar had verteld en dat er maar een

manier was om daar achter te komen.

─ Ik wil Koan graag ontmoeten. Waar kan ik hem vinden?

─ Hij leeft teruggetrokken op de heuvel van Camlica aan de

oostkant van Istanbul.

─ Weet je waar precies?

─ Vanuit zijn woning heeft hij uitzicht op het water dat in een

ander continent overgaat, zo wezen ze mij ook de weg.

Het besluit van Nathan was snel genomen. Na zijn bezoek aan

Laura zou hij naar Istanbul reizen en Koan opzoeken. Het was al

382

na middernacht toen Nathan Rajiya naar haar hotel bracht. Bij hun

afscheid vroeg Rajiya Nathan om even op haar te wachten. Ze ging

naar haar kamer, haalde een bundel en schonk die aan Nathan.

─ Zijn het jouw gedichten?

Rajiya knikte.

─ Dat zijn enkele van mijn gedichten die vanuit het Arabisch naar

het Engels werden vertaald.

Nathan bladerde door de map en nam even tijd om een gedicht te

lezen. Lang had hij niet nodig om de schoonheid te ontdekken die

van haar woorden uitging.

─ Blijf schrijven Rajiya, ik voel dat je gedichten een essentiële

taak vervullen.

Rajiya keek Nathan afwachtend aan.

─ Ze tonen een glimp van de alomtegenwoordige schoonheid!

─ Bedankt Nathan, dat raakt me.

─ Jij wordt bedankt Rajiya, omdat je je talenten laat ontplooien.

─ Iets in mij zegt dat ik, door dit aan jou te schenken, het

tegelijkertijd aan de hele mensheid schenk!

Nathan gaf haar een zoen en ze namen afscheid.

Op zijn hotelkamer nam Nathan de gedichtenbundel door. Hij zou

de hele nacht bij het raam blijven lezen onder een prachtige

sterrenhemel. Het was voor hem overduidelijk dat Rajiya bijzonder

begaafd was. Op de laatste pagina las hij de volgende woorden:

“Met dank aan Khalil, mijn eeuwige bron van inspiratie!”

De volgende dag nam Nathan de trein naar Thessaloniki in het

Noorden van het land. Toen hij op het perron uitstapte, herkende

hij Laura meteen. Ze stond naast haar vriend en zwaaide. Toen

Nathan het koppel naderde, zag hij meteen dat Laura hoogzwanger

was. Zijn eerste woorden waren dan ook gelukwensen met het oog

op deze blijde gebeurtenis. Nadat ze elkaar innig omhelsd hadden,

stelde Laura de aanstaande vader van haar kind voor. Zijn naam

was Zaïm, hij was afkomstig uit de stad Teheran in Iran.

Ze stapten in de auto en reden naar het centrum van de stad.

Nathan genoot van de gezellige sfeer van Thessaloniki met haar

leuke pleinen. Na deze eerste verkenning reden ze naar huis. Laura

en Zaïm woonden in een karaktervol herenhuis. Ze namen plaats in

de schaduwrijke tuin achter het huis.

─ Je hebt Y Chao opgezocht, zei Laura. Hoe was het met hem?

─ Hij was verdrietig door het overlijden van zijn vader maar hij is

er nu weer bovenop.

383

─ Toen ik hem tegenkwam, wandelde hij terug naar de cruiseboot

waarmee hij was gekomen. Het was een vreemd toeval om hem

hier in Thessaloniki tegen het lijf te lopen.

─ Bij elke samenloop van omstandigheden moeten we trachten er

de diepere betekenis van in te zien.

Zaïm deelde deze visie:

─ Van Hafiz, de grote Perzische dichter en inspirator, weet ik dat

toevalligheden een diepere betekenis hebben en daardoor steeds

gepaard gaan met wijsheid.

─ De wijze waarop ik Zaïm ontmoette was op zich een vreemde

toevalligheid.

─ Jullie maken mij nieuwsgierig, zei Nathan.

─ Ik was in Kassandra, zei Laura, een kustplaats niet ver van hier.

Mijn grootvader heeft daar een buitenverblijf.

─ Ik was toen met vrienden op reis in Griekenland. We hadden

Thessaloniki bezocht en kwamen naar Kassandra om van het

strand te genieten en daar te overnachten.

─ Op die avond had ik afgesproken met een vriendin, zei Laura,

maar ze kon niet komen. Het was een warme avond en ik kreeg zin

om in mijn eentje een wandeling te maken.

─ Ik weet nog dat ik die avond vol energie was, ging Zaïm verder.

Mijn vrienden wilden liever uitrusten en bleven iets drinken op een

terras, terwijl ik in mijn eentje een strandwandeling maakte.

─ Op een bepaald moment liepen we allebei op het strand in

dezelfde richting, zei Laura. Zaïm liep in het water en had zijn

sandalen in zijn hand.

─ We wandelden ongeveer op dezelfde hoogte, vervolgde Zaïm.

─ Ik weet nog dat de zon prachtig onderging, herinnerde Laura

zich. Het zand, de bomen en het water waren bedekt door een

blauwroze gloed. Het leverde een fantastisch schouwspel op.

─ We merkten elkaar snel op, zei Zaïm, aangezien we alleen op het

strand waren. Op een bepaald moment leek het zelfs of onze

passen zich op elkaar hadden afgestemd.

─ We bleven zo een hele tijd lopen zonder iets tegen elkaar te

zeggen. We voelden meteen al een soort band.

─ Dat klopt, zei Zaïm, het was een aangenaam gevoel.

─ Hoe zijn jullie uiteindelijk bij elkaar gekomen? vroeg Nathan.

─ Dat is veruit de vreemdste ervaring die we ooit beleefden,

antwoordde Laura.

Nathan luisterde bijzonder aandachtig. Zaïm vertelde verder:

384

─ We waren dus al een hele tijd aan het wandelen tot er op een

bepaald moment een lichtflits verscheen. Het had iets van een

bliksemschicht maar dat was het niet.

─ De flits was een helder wit licht, verduidelijkte Laura. Het

weerkaatste op het water en alles werd geheel belicht.

─ We waren even verblind en keken elkaar onmiddellijk aan om te

weten of we allebei wel hetzelfde hadden gezien.

─ Maar we zeiden niets tegen elkaar. Het was alsof we wisten dat

we net getuigen waren geweest van iets uitzonderlijks. We bleven

elkaar aankijken.

─ Hoe langer de tijd verstreek, hoe sterker ons gevoel werd dat we

iets bijzonders meemaakten, zei Zaïm. Het leek een magisch

moment dat voor ons tweeën was bedoeld.

─ Zaïm liep naar mij toe en vroeg of ik het ook had gezien.

─ Zij antwoordde dat ze het vooral had gevoeld.

Er viel een korte stilte. Daarna vervolgde Laura:

─ We gingen op het zand zitten en bewonderden samen de laatste

zonnestralen. Zo leerden we elkaar kennen.

Nathan keek hen sprakeloos aan. Laura merkte het en vroeg:

─ Nathan, jij hebt inzicht in zulke gebeurtenissen. Wat denk jij

hiervan?

Nathan bleef lang in gedachten verzonken. Laura en Zaïm werden

een beetje onrustig door zijn stilzwijgen maar wachtten geduldig

op zijn reactie. Pas na enkele minuten antwoordde hij:

─ Kennen jullie het geslacht van de baby al?

Laura en Zaïm keken elkaar vertwijfeld aan. Geen van beiden

begreep deze vraag.

─ Het wordt een jongen, antwoordde Laura.

Nathan glimlachte alsof hij bevestiging kreeg van wat hij al dacht.

─ Jullie zijn getuigen geweest van een spirituele belevenis, zei hij.

Deze ervaring heeft jullie voor het leven verbonden.

─ Wat bedoel je precies? vroeg een nieuwsgierige Zaïm.

─ Jullie waren voorbestemd om deze gift te ontvangen.

─ Een gift? vroeg Laura.

─ Van wie? wilde Zaïm weten.

─ Van de zon natuurlijk!

─ Hoe…? zei Laura alvorens onderbroken te worden door Nathan:

─ Verdere vragen zijn op dit moment overbodig, het leven van

jullie zoon zal alles duidelijk maken.

385

Zaïm nam Laura's hand vast. De woorden van Nathan maakten

grote indruk op hen. Dit was een antwoord dat ze duidelijk niet

hadden verwacht. Al had Nathan wel iets bevestigd dat ze zelf al

hadden aangevoeld. Ze wisten dat iets bijzonders hen had

samengebracht maar nu voelden ze een nieuwe

verantwoordelijkheid. Nathan merkte het op en zei:

─ Weet dat de zon jullie niet zomaar koos. Zowel jij Laura, als jij

Zaïm, zijn altijd vervuld van grenzeloze liefde, de essentiële kracht

om deze gift open te laten bloeien.

Nathan dacht dat het goed was om hen nu alleen te laten. Hij stond

op en ging wandelen. Zaïm was nog steeds in gedachten

verzonken. Laura vroeg Nathan om op tijd te zijn voor het

avondeten. Toen Nathan terugkwam van zijn wandeling was Zaïm

de tafel aan het dekken. De gegrilde verse vis die Laura had bereid,

smaakte verrukkelijk. Na de maaltijd haalde Zaïm een fles uit de

kelder. Hij ontdeed de fles van de doek waarin ze gewikkeld was

en zette deze op tafel. Laura schonk de glazen vol en zei:

─ Deze drank heet “Mede” en werd bereid door de grootvader van

Zaïm.

─ Het is een eeuwenoude drank, zei Zaïm. Ze kan ons ook van

allerlei wonden en kwalen genezen. Het zou zelfs de wijsheid in

ons doen opborrelen.

Zaïm rook aan zijn glas, de geur beviel hem zeer.

Laura zei:

─ Zaïm heeft de gewoonte om aan alles te ruiken.

─ Geuren werken rechtstreeks op onze emoties, zei Zaïm. Ze zijn

in staat in ons geheugen door te dringen en zo de diepste

herinneringen naar boven te halen.

Nathan rook ook aan zijn glas en zei:

─ Wat we emotioneel ervaren is altijd verbonden met ons

geheugen.

Zaïm hief zijn glas en zei:

─ In onze streken blijken de meest zelfbewuste geesten onder ons

in staat, wanneer ze deze drank tot zich nemen, om de universele

energieën helder te kunnen aanschouwen.

Het duurde niet lang voor de fles leeg was en Laura een tweede

fles open maakte. Het werd al donker. De avond viel en de

gesprekken duurden tot in de late uurtjes. Op een bepaald moment

keek Zaïm Laura aan.

─ Je wil me iets vertellen, zei Laura.

386

─ Inderdaad, zei Zaïm, ik bedacht daarnet een naam voor onze

zoon. Wat denk je van de naam Kiran?

─ Dat is een heel mooie naam, antwoordde Laura.

─ Wat betekent Kiran, vroeg Nathan.

─ Kiran is Perzisch en betekent: “Zonneschijn”.

Laura glimlachte en kuste Zaïm. Nathan hief zijn glas en zei:

─ Laten we dit laatste glas drinken op Kiran.

De volgende dagen verkenden Nathan en zijn vrienden het

berggebied in het binnenland. Tijdens de wandelingen genoot

Nathan bijzonder van de woeste rivieren en de betoverende

watervallen.

Op de ochtend van zijn vertrek naar Turkije bedankte Nathan

Laura en Zaïm voor hun gastvrijheid en wenste hen veel geluk

tijdens hun aankomende missie. Vervolgens nam hij de trein naar

Turkije en keek vol verwachting uit naar zijn ontmoeting met

Koan.

387

Klaarheid

De avond was al gevallen toen Nathan in Istanbul aankwam. Hij

was meteen onder de indruk van de sfeer die er heerste. Een

medereiziger bracht hem naar een goedkope slaapgelegenheid in

de wijk Galata. De volgende ochtend nuttigde hij zijn ontbijt op

een terras aan de Gouden Hoorn. Hij zou de hele dag door de

smalle steegjes en de wirwar van overdekte straatjes kuieren. De

volgende dag maakte Nathan een boottocht op de Bosphorus, de

zeestraat die de stad in tweeën deelt. De boot meerde in het dorpje

Cengelkoy aan. Van daaruit nam hij een taxi naar de voet van de

heuvel van Camlica, de plaats waar Koan leefde. Hij beklom de

heuvel en zag een theehuis in de verte. Hij ging erheen, zette zich

aan een tafeltje en bestelde thee bij de jonge uitbaatster. Het was

nog vroeg in de ochtend en er heerste hier een serene rust. Een

oudere dame kwam binnen. Nathan groette haar. Ze glimlachte

vriendelijk en ging toen iets verder zitten zonder iets te bestellen.

Nathan merkte haar op en liep naar haar toe. Hij sprak haar aan in

het Engels en vroeg haar of hij ook voor haar thee mocht bestellen.

De oude dame knikte. Nathan wist niet zeker of ze hem begrepen

had maar bestelde er toch twee. Vervolgens vroeg Nathan of ze

van hier was. Om aan te geven dat ze ergens anders vandaan

kwam, schudde ze haar hoofd. Nathan was er nog steeds niet

helemaal van overtuigd dat ze hem begreep en vroeg van waar ze

afkomstig was. Deze keer wees ze met haar hand naar het oosten.

Nathan besefte nu dat ze zijn vragen zeker begreep en ging ervan

uit dat ze waarschijnlijk niet kon spreken. Nathan vroeg haar toen

of ze Koan kende. en of ze wist waar hij woonde. Ze knikte

glimlachend, draaide zich om en wees nu naar het westen. Nathan

wees dezelfde richting uit en vroeg om bevestiging. De dame nam

zijn hand vast en draaide deze iets meer naar het noorden. Nathan

was er nu van overtuigd dat ze wel degelijk wist waar de woning

van Koan was. Hij bedankte haar en stond op om de dranken af te

rekenen. Nathan was erg onder de indruk van de oude dame en

wilde van de uitbaatster weten of ze haar kende. De uitbaatster

keek verbaasd en vroeg Nathan over wie hij het had. Nathan

draaide zich om, om de oude dame aan te wijzen maar ze was

verdwenen. Nathan antwoordde de uitbaatster dat hij de dame

388

bedoelde waarvoor hij een thee had besteld. De uitbaatster

antwoordde dat ze niemand anders had gezien en dat ze het zelf

raar had gevonden dat hij ergens anders was gaan zitten en twee

kopjes thee tegelijk had besteld. Lichtelijk verbouwereerd verliet

Nathan het theehuis om de weg, die hem door de oude dame was

aangewezen, te volgen. Vanaf de heuvel had hij een prachtig zicht

over de stad. Het uitzicht herinnerde Nathan aan de woorden van

Rajiya: “Vanuit zijn woning heeft hij zicht op het water dat in een

ander continent overgaat.” Nathan ging zitten en genoot van het

uitzicht. Omdat hij moe was van het klimmen ging hij liggen en

staarde naar de blauwe hemel. Hij sloot zijn ogen en viel in een

lichte slaap. Plotseling werd hij wakker van het beeld van een

houten woning. Voor hem was er geen twijfel, hij had de woning

van Koan gezien! Hij stond op, liep in noordelijke richting en zag

even later, waar de heuvel licht afdaalde, een houten woning, zoals

die in zijn verbeelding verschenen was. Hij liep er heen en zag in

de tuin een oude man die aan het harken was. Hij had een grijze

baard en ontbloot bovenlijf. Naast hem stond een wit paard.

Ondanks zijn ouderdom zag de man er stralend en fit uit. Nathan

vermoedde dat hij Koan gevonden had en sprak hem in het Frans

aan:

─ Bent u de man van wie men beweert dat hij over wonderlijke

krachten beschikt?

De man stopte met harken, keek Nathan aan en veegde het zweet

van zijn voorhoofd voor hij reageerde:

─ Krachten zijn alleen wonderlijk voor wie ze niet kent!

Na deze woorden werkte de man verder. Voor Nathan was er geen

twijfel meer mogelijk, hij wist dat hij Koan gevonden had.

─ Ik kom je opzoeken voor raad, liet hij de man weten.

Koan keek Nathan heel even aan en werkte dan verder.

─ Kun je mij raad geven over de weg die ik moet volgen?

verduidelijkte Nathan zijn vraag.

─ Als je goed luistert, kan je de beek horen ruisen! antwoordde

Koan zonder op te houden met zijn werk.

Nathan spitste zijn oren en hoorde in de verte het geluid van

stromend water. Hij wachtte op meer uitleg maar Koan zweeg.

─ Wat heeft mijn weg met de beek te maken? vroeg Nathan.

─ De beek is jouw weg, antwoordde Koan, alweer zonder op te

houden met zijn werk.

Koan bracht nu zijn paard naar een afgelegen stal iets verderop.

Nathan dacht even dat Koan geen tijd aan hem wilde besteden.

389

─ Wil je mij niet helpen? vroeg hij.

Koan stopte even en draaide zich om.

─ Ik vervul alle goede taken die me worden toegewezen. De vraag

is of jij weet hoe je vanaf nu geholpen kunt worden!

Na deze woorden liep Koan verder naar de stal. Nathan zag dat de

zon op zijn hoogste punt stond en vermoedde dat het werk van de

man gedaan was voor vandaag. Koan liep nu naar zijn woning.

Nathan volgde hem. Eenmaal binnen zag hij hoe eenvoudig de

woonst was ingericht. Er was slechts een leefruimte en een trap die

leidde naar een open zolder. In de leefruimte bestond het meubilair

alleen uit een tafel, twee stoelen, een canapé en enkele oude

kastjes. Koan droeg een handdoek over zijn arm en ging via een

achterdeur die op een terras uitkwam naar buiten. Nathan hoorde

water druppelen, ging op een stoel zitten en wachtte geduldig af tot

Koan klaar was met douchen. Even later kwam Koan terug. Hij

opende een kast en haalde er deeg en groenten uit. Vervolgens

zette hij een oventje aan, legde er twee pannenkoeken in en een

pan met groenten. Op de een of andere manier deed Koan Nathan

aan zijn vader denken. Koan vulde de warme pannenkoeken op

met de groenten en gaf er eentje opgerold aan Nathan. Nathan

bedankte hem en wachtte tot Koan aan tafel kwam zitten. Koan

vulde een karaf met water en zette deze met twee glazen op tafel.

De oude man had nog geen woord gezegd. Nathan bedankte hem

en zei:

─ Het smaakt pittig!

Koan knikte maar zei verder niets. Nathan ondernam een tweede

poging.

─ Het was Rajiya, de Libanese dichteres, die mij over jou vertelde.

Koan keek voor zich uit en knikte. Nathan probeerde verder tot

hem door te dringen.

─ Waaruit bestaat jouw leven precies?

─ Ik observeer de wereld en vel geen oordeel.

Opeens begreep Nathan dat Koan alleen sprak wanneer hem een

vraag werd gesteld.

─ Hoe slaag je erin om geen oordeel te vellen?

─ Door aandacht te hebben voor de kern van alle dingen en niet

voor hun vorm.

Nathan kreeg bevestiging, Koan sprak alleen maar wanneer hem

een vraag werd gesteld.

─ Hoe kunnen we geen aandacht hebben voor de vorm, vroeg

Nathan. In de fysieke wereld bestaat toch alles onder een vorm?

390

─ Door alleen aandacht te hebben voor de stille krachten van elke

vorm. Deze krachten leren je veel meer dan de tijdelijke vormen,

ze leiden elk op zichzelf naar de zuivere staat.

Nathan voelde goed aan dat Koan een uitermate heldere en

diepzinnige kijk op de realiteit had maar had moeite om te

begrijpen hoe deze man het leven precies ervaarde.

─ Waar gaat je aandacht naar uit, als je mensen ontmoet?

Koan nam tijd om zijn mond af te vegen en dronk een slok water.

Daarna keek hij Nathan doordringend aan:

─ Ik verkeer in een toestand waarin ik elke gevoeligheid

rechtstreeks waarneem.

─ Hoe gebeurt deze waarneming? wilde Nathan weten.

─ Via de hogere taal van de universele orde, de taal van de

gevoelens, de taal waarin boodschappen van bewustzijn naar

bewustzijn worden doorgeseind.

Nathan was nu bijzonder nieuwsgierig. Koan beschikte over een

werkelijk buitengewone eigenschap en daar wilde Nathan zoveel

mogelijk over weten.

─ Kun je beschrijven wat je precies ziet?

─ Ik herken elk verlangen zodra het zich in het brein van een

persoon vormt en kan daardoor de oorspronkelijke wens van ieder

van ons waarnemen.

Nathan nam even tijd om na te denken.

─ Wat zag je toen Rajiya voor je stond?

─ Ik zag een gevoeligheid die de potentie heeft om via woorden de

mensheid op weg naar het hogere te brengen. Haar woorden

belichten de liefde, veel dichter kunnen woorden niet bij het hogere

komen.

─ Woorden zijn toch ook maar vormen?

─ Woorden verwijzen naar gedachten, gedachten verwijzen naar

het hogere.

Koan was opgestaan en zette zijn hoed op. Nathan stond ook op en

ze daalden samen de heuvel af.

─ Waar gaan we naartoe? vroeg Nathan.

─ Daar waar de weg ons heen zal leiden, antwoordde Koan.

Koan maakte Nathan op die manier duidelijk dat hij alleen maar

zinnige antwoorden gaf op vragen die hij zelf zinnig vond. Zowat

alle mensen die Koan tegenkwamen, begroetten hem. Hijzelf boog

alleen zijn hoofd even. Nathan genoot ervan in het gezelschap van

Koan te zijn en probeerde na te gaan hoe de wereld eruitzag door

zijn ogen. Een vraag kwam in hem op:

391

─ Je bent in staat om de gevoeligheid van elk van deze mensen te

herkennen en dus ook hun oorspronkelijke wens. Waarom geef je

hen die informatie niet?

Koan keek Nathan aan en legde zijn hand op zijn schouder.

─ Niet iedereen bezit dezelfde ontvankelijkheid. Wie klaar is om

inzichten te krijgen over zijn levensbestemming, hoort mijn

boodschappen als zachte melodieën, maar alle anderen horen in

mijn woorden niets anders dan de echo.

Ze wandelden verder en voor de zoveelste keer kwam een

prangende vraag in Nathan op.

─ Koan, wat kan mijn bijdrage zijn aan de wereld?

Koan was zich bewust van het belang dat Nathan hechtte aan deze

vraag . De vraag die hij zich stelde sinds zijn komst op aarde en die

de aanleiding was geweest van zijn reis. Ze gingen op een bank

zitten.

─ Jij en de andere boodschappers zullen een ongekende spirituele

evolutie op gang brengen waardoor mensen zich niet meer als

individuen zullen zien maar als unieke onderdelen binnen de

universele orde.

Nathan voelde zijn hart sneller kloppen.

─ Tijdens deze spirituele evolutie zullen alle mensen hun innerlijke

wens kunnen bevatten en zullen ze een levenshouding aannemen

waarin ze alle aspecten van hun gedrag door deze nieuwe kennis

zullen laten bepalen.

─ Wat moet ik nog leren voordat het zover is?

Koan keek een tijdje in de verte en vervolgens naar Nathan voor

hij hierop antwoordde.

─ Het verband tussen alle verlangens.

Na deze woorden stond Koan op en liep verder. Nathan volgde

hem. Er werden geen woorden meer gewisseld tot Nathan merkte

dat ze weer aan de voet van de heuvel stonden. Koan had dus

blijkbaar geen ander doel gehad dan even te gaan wandelen.

Eenmaal thuis ging Koan op zijn canapé liggen en viel

onmiddellijk in slaap. Nathan nam een deken en ging op de grond

zitten. De volgende ochtend werd Nathan wakker door het

gekletter van regendruppels op het raam. Koan was al wakker en

zette thee. Toen Nathan wakker werd, vroeg hij hem:

─ Is het al laat?

─ Wanneer je in staat bent de volmaaktheid van de universele orde

te herkennen, wordt elke waarneming van tijd relatief.

392

Door deze woorden werd Nathan eraan herinnerd bij wat voor een

opmerkelijk persoon hij terechtgekomen was. Koan zette de

theepot op een klein tafeltje en schonk toen een klein theeglas in.

Nathan sprak hem over zijn begrip van tijd aan:

─ In Thailand leerde ik hoe relatief tijd kan zijn. Takara, de dame

bij wie ik logeerde, vertelde me dat er in de zuivere staat geen

verleden en geen toekomst bestaat.

Koan nam een slok van de thee en goot toen de thee weer in de

theepot. Hij voegde er suiker bij en roerde alvorens twee

theeglazen in te schenken. Vervolgens nam hij zijn glas zonder te

reageren op wat Nathan zei. Zo werd Nathan eraan herinnerd dat

zijn gastheer alleen sprak als hem een vraag werd gesteld.

─ Hoe worden binnen de zuivere staat het verleden en de toekomst

ervaren? vroeg Nathan.

─ Niet als zodanig maar ze zijn allebei aanwezig in het hier en nu.

─ Kun je dat toelichten?

─ Wanneer we in staat zijn het verleden te verbinden aan een

duidelijke visie naar de toekomst, beseffen we dat elk volledig

waargenomen ogenblik de eeuwigheid bevat.

Het was voor Nathan nog altijd niet gemakkelijk om de dimensie

van de zuivere staat te bevatten. Hij wist dat hij het daarvoor zelf

moest ervaren, maar kon het niet laten verder vragen te stellen.

─ Is de tijd hier anders dan in de zuivere staat?

─ Er bestaat geen andere tijd dan deze tijd.

Nathan werd hier niet veelwijzer van en deed zijn best om zijn

vraag eenvoudiger te verwoorden.

─ Hoe zit het dan met de tijd voordat wij er waren?

─ Er is nooit een tijd geweest waarin wij er niet waren.

─ En de tijd nadat we sterven?

─ We sterven niet, we veranderen alleen van vorm.

Nathan kon deze stelling moeilijk begrijpen en drong verder aan:

─ Laat ik het zo stellen. Er was ooit een tijd waarin ik over minder

kennis beschikte dan nu. Daar is toch een tijdsverloop voor nodig

geweest?

Koan keek Nathan rustig aan en genoot met volle teugen van zijn

eerste glas thee. Nathan besefte dat hij geen antwoord kreeg

aangezien hij geen duidelijke vraag had gesteld. Hij probeerde het

anders:

─ Is het niet zo dat er een tijd is geweest waarin ik jonger was?

393

─ Je verwart je ouderdom met je bewustzijnsontwikkeling. Binnen

het absolute van de universele orde vinden alle gebeurtenissen nu

plaats, zowel de vroegere als de toekomstige!

Met deze woorden was Koan erin geslaagd Nathan op het juiste

spoor te zetten in zijn denkwerk. Koan zweeg weer en vulde

opnieuw beide glazen. Nathan dacht verder na en nam pas veel

later opnieuw het woord:

─ Is het niet zo dat de orde die er in de zuivere staat heerst, anders

is dan de orde in de fysieke wereld?

─ Elk wezen kent een en dezelfde orde en beleeft die volgens de

bewustzijnstoestand waarin hij zich bevindt!

Langzamerhand drong de boodschap van Koan helemaal door en

besefte Nathan dat de wijze man hem naar een fabuleuze

ontdekking had geleid. Hij besefte dat Koan zich op verschillende

tijdstippen en op meerdere plaatsen tegelijk kon bevinden. Nathan

begreep nu dat dit niet alleen voor Koan gold maar voor alle

wijzen der aarde. Doordat ze zich in een toestand bevonden die

noch tijd, noch ruimte kende, was elk van hen in staat zich door de

verschillende dimensies te bewegen en konden ze tegelijk de

fysieke wereld, de gedachtewereld en de zuivere wereld ervaren.

Koan keek naar Nathan en glimlachte. Zijn glimlach liet blijken dat

Nathan een belangrijke les achter de rug had. Hij trok zijn

werkkledij aan en ging zijn paard verzorgen. Nathan zou hem

helpen met allerlei karweitjes. Tijdens de karweitjes spraken ze

niet zodat de rest van de dag in stilte verliep. Dat gaf Nathan de

gelegenheid om zich te bezinnen over alles wat hij te weten was

gekomen van Koan. Ook tijdens het avondeten werd er geen woord

gewisseld. Nathan werd zich er nog meer van bewust dat als de

stilte door te veel woorden werd verbroken, het moeilijker werd

om zuivere kennis te ontwikkelen. Hij begreep waarom Koan

weinig sprak en dat, als hij sprak, de woorden van genoeg waarde

moesten zijn om die stilte te verbreken.

De volgende ochtend verlichtte de zon al vroeg de woning door de

grote ramen. Nathan observeerde Koan die al was opgestaan en

thee klaarmaakte. Toen hij klaar was, bracht hij de theepot naar de

tafel en ging zitten. Nathan vroeg hem:

─ Voer je elke dag dezelfde handelingen uit?

Koan vulde de glazen en antwoordde:

─ Ken je dan een handeling die nooit eerder plaatsvond?

─ Geldt dat niet voor elke nieuwe handeling?

─ Wat is een nieuwe handeling?

394

Nathan begreep dat Koan hem alweer aanspoorde om over zijn

eigen vragen na te denken.

─ Is elke handeling die voor de eerste maal plaatsvindt dan geen

nieuwe handeling?

─ Hoe zou iets kunnen plaatsvinden zonder dat het eerder in een

gedachte bestaat?

Door zijn vragen slaagde Koan erin Nathan verder te laten denken

dan alleen aan de fysische vormen. Zo werd hij eraan herinnerd dat

gedachten niet gebonden zijn aan tijd. Nathan herinnerde zich ook

de woorden van Catalina toen ze sprak over het geheugen van de

wereld, de energie die alles omvat wat ooit in de wereld heeft

plaatsgevonden. Vervolgens herinnerde hij zich de drie dimensies

waarover Melvin had gesproken. Gesterkt door deze bevestiging

ging Nathan verder:

─ Hoe slaag je erin om steeds door de drie dimensies tegelijk te

denken?

Koan proefde rustig of zijn thee zoet genoeg smaakte en voegde er

vervolgens nog wat suiker bij.

─ Hoe kom je erbij dat ik dat doe? reageerde hij toen.

Nathan begreep dat Koan zijn werkwijze had aangepast. Nu

beantwoordde hij elke vraag met een vraag die Nathan meer

inzicht gaf en meteen ook een nieuwe vraag deed rijzen.

─ Bevinden jouw gedachten zich in de drie dimensies tegelijk?

─ Welke gedachte zou dat niet kunnen?

Deze vraag liet Nathan inzien dat ook al maakten gedachten deel

uit van de tweede dimensie, ze door de andere dimensies heen

drongen en als het ware als een kanaal fungeerden. Zo waren de

drie dimensies nooit los van elkaar en vormden ze een geheel.

Nathan dacht verder na:

─ Hoe gedachten in de fysieke wereld doordringen is mij duidelijk,

maar hoe kan de zuivere staat in de fysieke wereld doordringen?

─ Heb je dan geen oog voor de helderheid wanneer het zuivere in

het fysieke verschijnt?

Welke helderheid bedoelde Koan, vroeg Nathan zich af. Na enkele

ogenblikken was het de helderheid van het inzicht zelf die hem

antwoord gaf. Nathan begreep dat iedere keer als er iemand een

helder inzicht kreeg, hij meer bewust werd van de wereld waarin

hij leefde. Dit was een vorm van de aanwezigheid van de zuivere

staat in de fysieke wereld. Koan stond op en haalde de warme

broodjes. Nathan haalde kaas en olijfolie. Het ontbijt vond weer in

stilte plaats.

395

Verandering

Na het ontbijt liet Koan Nathan groenten plukken. Koan haalde

twee grote zakken. Hij vulde ze met de verse groenten die Nathan

geplukt had en zette ze in de manden op de rug van zijn paard.

Nathan had een voorgevoel dat hij niet zou terugkeren naar dit huis

en nam zijn spullen mee. Ze daalden de heuvel af en liepen allebei

naast het paard. Nathan wist dat het weinig zin had om te vragen

waar ze naartoe gingen. Koan werd tijdens de wandeling weer door

mensen begroet. Beleefd maar zwijgzaam beantwoordde hij hun

groet met een hoofdknik. Na een uur te hebben gewandeld,

kwamen ze bij een grote markt aan. Koan maakte zijn paard vast

en gebaarde Nathan op hem te wachten. Enkele minuten later

kwam hij terug, vergezeld door een oudere man met een zwart

kleed en twee jonge mannen die zakken met voedingswaren

droegen. De jonge mannen bleken tweelingbroers te zijn. Ze

namen de zakken van het paard af en bevestigden er hun zakken

voor in de plaats. De man met zijn zwarte kleed kwam naar Nathan

en stelde zich voor:

─ Dag Nathan, mijn naam is Hakim, ik ben hier naartoe gekomen

om jou te ontmoeten.

─ Waar kom je vandaan?

─ Ik ben geboren in Azerbeidzjan, in de stad Bakoe aan de oevers

van de Kaspische Zee.

De man omarmde Nathan en wandelde rustig met hem mee terwijl

de tweeling hen volgde.

─ Er wordt veel over jou verteld, zei Hakim.

Nathan keek de man verbaasd aan.

─ Wat wordt er over mij verteld?

─ Dat je bent opgegroeid tot de unieke mens die je nu mag zijn.

Nathan zweeg en wachtte nieuwsgierig op wat er zou komen.

─ Kom morgen bij zonsopgang hier terug. We zullen ergens

naartoe gaan waar je vooruit zult kijken in de fysieke toekomst en

in de grootsheid van je opdracht!

Nathan wist niet goed wat Hakim bedoelde maar wist dat het

weinig zin had om vragen te stellen. Hakim werd bij hem gebracht

door Koan en dus mocht Nathan vertrouwen hebben. Hakim

omhelsde hem en vertrok weer. Nathan wandelde terug naar de

396

plaats waar Koan hem stond op te wachten. Koan sprak hem nu

zelf aan:

─ Hier scheiden voorlopig onze wegen Nathan. Je bent nu klaar

om het onbegrensde gevoel van de hereniging met je

natuurelement te ervaren en om de grote verandering die je in de

wereld wilt zien, te bewerkstelligen.

─ Zal ik je terugzien als dit eenmaal achter de rug is? vroeg

Nathan.

─ Ik zal hier nog steeds zijn wanneer je terugkomt om verder aan

deze zijde te leven!

Na deze woorden gaf Koan een kus op Nathan‟s voorhoofd en

omhelsde hem stevig. Nathan begreep dat Koan zijn taak volbracht

had. Hij verliet de marktplaats en maakte een wandeling. Nathan

was al een tijd aan het slenteren toen hij een openbaar badhuis zag,

dat zijn volle aandacht opeiste. Hij was ondertussen in staat om

zulke tekens te herkennen en liep het badhuis binnen. Hij vond het

trouwens een ideale plaats om zich te ontspannen, met het oog op

wat hem morgen te wachten stond. Eenmaal binnen genoot hij van

een warme douche en ging toen de hammam binnen waar slechts

enkele mannen aanwezig waren. Nathan ging op een groot

marmeren verhoog in het midden van de stoomruimte liggen. Hij

deed zijn ogen dicht en dacht aan de laatste woorden van Hakim

maar zijn gedachten werden onderbroken door een stem die hem

bekend in de oren klonk. Hij ging rechtop zitten en zag voor hem

Moshe, de zoon van Simon.

─ Dag Moshe, sprak Nathan tegen hem, dat we elkaar hier

opnieuw treffen!

Moshe was duidelijk verbaasd Nathan hier te zien. Nathan van zijn

kant hoefde niet lang na te denken om te weten dat hun ontmoeting

een bijzondere reden moest hebben. Hij maakte plaats op het

marmer voor Moshe en nodigde hem uit naast hem te komen

zitten.

─ Wat brengt je hier Moshe?

─ Ik woon in Haifa in Israël en ik kom regelmatig voor zaken naar

Istanbul.

─ Hoe gaat het met jou?

─ Op en neer, zoals dat vaak in het leven gaat.

─ Heb je opnieuw contact gehad met je vader?

─ Nee, niet meer sinds die dag… heb jij hem onlangs gezien?

─ Ik heb hem bezocht in Miami maar dat is al een tijd geleden.

Er viel een korte stilte.

397

─ Hoe ging het met hem? wilde Moshe weten.

Nathan kon een gevoel van verdriet bespeuren bij Moshe.

─ Hij probeert zoveel mogelijk te genieten van zijn laatste jaren.

Moshe zei niets maar Nathan werd zich steeds meer bewust van

een gevoel van verdriet, vermoedelijk gevoed door spijt. Nathan

wist dat dit gevoel ook tot heldere inzichten kon leiden en zocht de

juiste woorden:

─ Maar hij lijdt nog steeds... net als jij Moshe!

─ Ik heb nooit de moed gehad om mij bij hem te

verontschuldigen… ook niet tegenover jou.

─ Dat betekent niet dat daar geen verandering in kan komen.

─ Ik kan de tijd toch niet terugdraaien.

─ Het zou zinvoller zijn na te gaan wat je nu wel kan doen.

─ Denk je dat ik het goed kan maken?

─ Je moet het eerst voor jezelf goedmaken door na te gaan wat je

werkelijk verlangt.

─ Over welk verlangen heb je het?

─ Over het diepste verlangen Moshe. Het verlangen dat in ons

allen schuilt, het verlangen naar liefde!

Nathan stond op en vulde een emmer met koud water. Hij gooide

het water over het marmer, ging liggen en sloot zijn ogen. Moshe

kreeg tijd om na te denken. De woorden van Nathan herinnerden

hem aan een gesprek met zijn vader, waarin Simon hem had

gezegd dat ons diepste verlangens alleen bevredigd kon worden

door aandacht te hebben voor de hogere kennis.

─ Het is niet altijd gemakkelijk om de weg van de hogere kennis te

volgen, zei hij tegen Nathan.

Nathan hield zijn ogen dicht terwijl hij reageerde:

─ Wel wanneer je beseft dat wat je verlangt in oneindige mate in

jezelf zit. Vanaf dat moment ben je bereid om het met anderen te

delen zonder schijn en zonder iets in ruil te verwachten.

─ Mijn vader zei dat we veel mogen berekenen behalve als het

over liefde gaat.

─ Je vader is een heel wijze man, Moshe.

Moshe werd emotioneel. Nathan voelde met hem mee.

─ Weet je Moshe, je kunt je vader een grote levensles schenken!

─ Wat zou ik hem kunnen leren?

─ Door berouw te tonen, kun je zijn verdriet op slag doen

verdwijnen. Tijdens dat moment van helderheid zal hij inzien dat

alleen de emoties van het moment van waarde zijn, wat er ook in

het verleden gebeurd is.

398

Moshe dacht na over Nathan's woorden en zei:

─ Ik ben bang dat ik hem te diep heb gekwetst.

─ Onderschat de kracht van oprechtheid niet. Deze kracht wordt

door onze hogere kennis geïnspireerd en kan alles genezen.

Nathan zag Moshe twijfelen of hij daar wel toe in staat was.

─ Je zult het moeilijk geloven maar eigenlijk ben je niet

rechtstreeks verantwoordelijk voor zijn verdriet. Dit was

onvermijdelijk.

─ Hoe bedoel je? vroeg Moshe.

─ Je vader zou hoe dan ook een soortgelijke ervaring hebben

gehad, om bewust te kunnen worden van het wonder van berouw.

Was het niet door jou gekomen, dan had iemand anders ervoor

gezorgd.

─ Bedoel je dat het deel uitmaakt van een hoger plan?

─ Alles wat plaatsvindt, maakt deel uit van een hoger plan, Moshe.

Dat is eigen aan de universele orde. Of dacht je dat we hier

toevallig samengekomen zijn?

Beide jongemannen stonden op en gingen douchen. Dankzij zijn

gesprek met Nathan, voelde Moshe zich nu bevrijd. Ze verlieten de

hammam en gingen aan een tafeltje zitten waar ze vers sap

bestelden. Nathan zag dat Moshe nog steeds over zijn laatste

woorden nadacht:

─ Ik heb twee belangrijke zaken geleerd. De eerste is dat we ons

nog zo mogen inzetten om iets te bereiken, als het niet past in het

hogere plan, zal het ook niet gebeuren!

─ En de tweede zaak?

─ Dat we ons nog zo mogen inzetten om iets te vermijden, als het

past in het hogere plan, zal het toch gebeuren!

Moshe bleef enkele momenten stil en zei dan:

─ Ik maak er een prioriteit van. Ik ga deze week een vlucht boeken

naar Florida.

─ Je zult je vader een prachtig geschenk geven.

─ Welk geschenk dan?

─ Het geschenk te mogen vergeven!

Moshe voelde zijn enthousiasme groeien.

─ Hoe kan ik je hiervoor ooit genoeg bedanken Nathan?

─ Door je medemensen aan te sporen om mee te gaan op de weg

die je vanaf nu zult volgen.

Nathan en Moshe stonden op en omhelsden elkaar.

─ Waar ga jij naartoe? vroeg Moshe.

399

─ Het enige wat ik kan zeggen is dat er mij vanaf morgen

belangrijke gebeurtenissen te wachten staan.

─ Volgens mij ben je alleen voor belangrijke gebeurtenissen op

aarde gekomen.

─ Hou je goed Moshe en geef mijn groeten door in Florida.

Met een voldaan gevoel namen Nathan en Moshe afscheid van

elkaar. Nathan zou de rest van de dag aan de oevers van de

Bosphorus doorbrengen.

400

Verbondenheid

In de vroege avond keerde Nathan terug naar de buurt van het plein

en boekte een kamer in een herberg. De volgende ochtend ging hij

op het afgesproken tijdstip naar het plein. De tweeling die gisteren

Hakim vergezelde, stond hem op te wachten. Ze heetten Oktay en

Olcay en ze gebaarden Nathan hen naar hun auto te volgen. Olcay

opende de achterdeur voor Nathan en ging daarna voorin zitten.

Het werd een lange rit in zuidoostelijke richting waarin weinig

woorden werden uitgewisseld. Nathan maakte gebruik van deze

stilte om van het voorbijglijdende landschap te genieten. Tegen de

avond kwamen ze aan in een streek met kleurrijke plateaus en

valleien. Door de zonsondergang werd het hele gebied prachtig

oker gekleurd. Toen ze eenmaal het plaatsje Göreme

voorbijgereden waren, gaf Olcay een teken dat ze aangekomen

waren. Iets verder stond Hakim hen op te wachten en verwelkomde

Nathan:

─ Welkom in Cappadocië.

─ Deze streek heeft iets magisch, ze is niet te vergelijken met iets

dat ik ooit al gezien heb.

─ Het magische van deze streek moet je nog ontdekken, Nathan.

─ De stilte van de rit hielp mij alvast om te genieten van het

prachtige landschap.

Hakim glimlachte.

─ De twee Koerdische broers zijn geen grote praters maar wel

uitstekende gidsen.

Hakim liep door een grotholte naar iets wat dienst deed als

woonstede. Nathan volgde hem. Hakim opende een deur. De

lekkere geur van het avondeten kwam hem tegemoet. Hakim en

Nathan gingen een kleine kamer in en namen plaats op een laag

bankstel. Irina, de vriendelijke levensgezel van Hakim, die

aanzienlijk jonger was dan hij, kwam Nathan begroeten.

Vervolgens bracht ze een kruik met lauw water zodat ze hun

handen konden wassen alvorens ze gingen eten.

─ We zullen je vertellen wat er morgen gaat gebeuren, zei Hakim,

maar realiseer je wel dat er na het ritueel nog meer vragen in je op

zullen komen.

─ Zal iemand mijn vragen kunnen beantwoorden?

401

Hakim keek naar Irina. Ze antwoordde:

─ Vanaf dat moment zal Sibyl je verder kunnen helpen.

─ Wie is Sibyl?

─ Sibyl is de jongedame die je na het ritueel zal ontmoeten.

Nathan keek verbaasd en vroeg:

─ Wie zal het ritueel uitvoeren?

─ Het zal uitgevoerd worden door monniken uit de stad Konya, zei

Hakim verder.

─ Kun je me meer vertellen over het ritueel?

─ Tijdens het ritueel zal de wereld van vormen er heel anders

uitzien. De monniken zullen jouw gevoeligheid met het

allerhoogste verenigen.

Irina vervolgde:

─ Als je beperkende gedachten eenmaal verdwenen zijn, zal je in

staat zijn je rechtstreeks op de zuivere staat te richten.

─ En wat zal ik dan precies ervaren? wilde Nathan weten.

─ Wanneer je verbonden wordt met het allerhoogste, zei Hakim,

ervaar je een visioen waarin je je meer bewust wordt van je ware

potentieel.

Nathan wachtte op meer informatie maar noch Hakim, noch Irina

voegde er iets aan toe. Nathan begreep dat hij niet meer informatie

zou krijgen en genoot samen met hen van de lekkere gekruide

brochettes. De volgende dag werd Nathan gewekt door het kraaien

van de haan. Hakim was weg en Irina bracht Nathan zijn ontbijt.

─ Heb je goed geslapen? vroeg Irina.

─ Heel goed, dank je.

Irina keek Nathan aan alsof ze iets niet durfde te vragen.

─ Wat wil je graag weten Irina?

─ Laat maar, ik wil je rustig laten ontbijten.

Na deze woorden verliet Irina de kamer. Even later ging Nathan

naar buiten. Het landschap zag er op deze ochtend anders uit dan

de avond ervoor. Nathan klom een heuvel op en nam de tijd om

zich op het ritueel voor te bereiden. Hij moest aan zijn ervaring in

de Sahara denken. Irina kwam ook naar buiten en ging naast hem

zitten.

─ Vraag maar wat je wilt weten, Irina, zei Nathan.

─ Is het waar wat er over jou gezegd wordt?

─ Wat heb je dan over mij gehoord?

─ Veel mensen zien in jou een redder.

─ Waarvan zou ik hen redden?

─ Van deze wereld!

402

─ Naar welke andere wereld zouden ze dan gaan?

Nathan keek Irina in de ogen en zei:

─ Alles wat er is, maakt deel uit van een en dezelfde wereld!

─ Velen willen bevrijd worden van de angsten en pijnen van deze

wereld.

─ Wat je opnoemt zijn dingen waar we alleen door ons zelf van

bevrijd kunnen worden.

Irina pakte de hand van Nathan. Nathan voelde dat er op dat

moment iets vreemds gebeurde. Irina stelde geen vragen meer alsof

woorden overbodig waren geworden. Na even zijn hand te hebben

vastgehouden, duwde ze haar lippen tegen elkaar en knikte,

waarmee ze duidelijk maakte dat voor haar Nathan wel een redder

was al wilde hij het zelf niet toegeven. Ze liet zijn hand los, stond

op en zei:

─ Ik moet nu weer naar binnen, Nathan.

Nathan had de vreemde reactie van Irina opgemerkt op het moment

dat zij zijn hand gepakt had en wilde meer weten:

─ Irina, vertel me wat je voelde toen je mijn hand vasthield?

─ Ik kreeg bevestiging van wat ik wist.

─ Wat werd er bevestigd?

─ Dat er in tijden van grote duisternis Uitzonderlijken gestuurd

worden als verhelderend licht zodat er nooit totale duisternis

heerst!

Na deze woorden vertrok Irina alweer. Nathan had opgemerkt hoe

Irina ingenomen leek te zijn door een gevoel van allesovertreffende

zekerheid. Terwijl hij nog in gedachten verzonken was, kwamen er

twee wagens aan. Nathan herkende Hakim die uitstapte met enkele

mannen gehuld in lange gewaden. Hakim stelde hen aan Nathan

voor. Nathan kon niet veel uit zijn woorden opmaken maar zag wel

dat de mannen onder de indruk waren van wat ze hoorden. Na de

begroetingen reden de mannen weg. Hakim sprak Nathan aan:

─ Ben je klaar voor vanavond?

─ Ik ben al mijn hele leven klaar voor wat er nog moet komen.

─ Mooi zo, we zullen in de late namiddag vertrekken.

─ Er is iets wat ik je wil vragen over Irina.

─ Je hebt waarschijnlijk al iets bijzonders aan haar gemerkt.

Nathan knikte. Hakim ging zitten en nodigde Nathan uit om naast

hem te komen zitten.

─ Ik leerde Irina kennen als jong meisje toen ik door Armenië

reisde. Ze liep doelloos en alleen door de straten van Jerevan. Toen

403

ik haar aansprak, vernam ik dat alle leden van haar familie

uitgemoord waren.

─ Waarom werd haar familie vermoord?

─ Dat wilde ik ook weten en toen ik daarachter kwam, kon ik niet

anders dan haar meenemen om te vluchten.

Nathan werd bijzonder nieuwsgierig. Hakim sprak verder:

─ De mensen zeiden dat ze vervloekt was… ze begrepen niet dat

Irina over een gave beschikt.

─ Over welke gave beschikt ze dan?

Hakim keek even in de verte voor dat hij antwoordde:

─ Irina kan met haar handen een glimp van de allesomvattende

wijsheid aanvoelen!

De woorden van Hakim bevestigden wat Nathan al vermoedde.

Hakim stond op en legde zijn hand op Nathan's schouder.

─ Ze heeft je aangeraakt, niet?

Nathan knikte.

─ Wat ze ook wilde weten, weet dat ze nu de waarheid kent.

Hakim zei tegen Nathan dat ze zich moesten voorbereiden. Toen ze

vertrokken kwam Irina Nathan sterkte wensen. Vreemd genoeg zei

ze niets maar legde alleen haar hand op zijn hart. Geen woord had

duidelijker kunnen zijn. Nathan en Hakim reden samen naar een

plaatsje dat Ürgüp heette. Daar stonden Oktay en Olcay hen met

paard en kar op te wachten. De broers begroetten hen en hielpen de

oude Hakim om plaats te nemen in de kar. Nathan ging naast

Hakim zitten en Olcay liet de paarden vertrekken. Op weg naar het

plaatsje Avanos lieten de broers Hakim en Nathan bij een hoge rots

uitstappen en vertrokken weer. Op deze plaats was er in de wijde

omtrek geen woning te bespeuren. Hakim vroeg Nathan hem te

volgen en liep een verborgen gang in. Een eindje verder stonden ze

voor een poort. Hakim opende het slot en liep binnen. Wat Nathan

zag tartte alle verbeelding. De poort gaf een geheime toegang naar

een ondergronds dorp in tufsteen met tientallen gangen en

vertrekken. Hakim vertelde Nathan dat de mensen zich hier

vroeger voor de vijand verschuilden en dat de monniken deze plek

nu voor hun rituelen gebruikten. Op een centraal plein was er een

podium aangelegd waarop muzikanten repeteerden. Hakim bracht

Nathan naar het midden van het podium en nam afscheid van hem:

─ Nog even en je zult jezelf waarnemen zoals nooit tevoren.

Monniken gekleed in brede witte kleden en hoge hoeden kwamen

het podium op. Ze gingen op gelijke afstand van elkaar zitten en

sloten hun ogen om zich te concentreren. Bij de eerste

404

muzieknoten begonnen ze rond hun as te draaien. Naarmate de

muziek sneller gespeeld werd, draaiden ook zij steeds sneller tot ze

in trance geraakten. Nathan was nog steeds op dezelfde plaats

blijven zitten en zag alles wazig worden. Hij keek naar de witte

gewaden van de monniken die wapperden als vleugels van vogels.

Na een tijd leken de gewaden zich door elkaar te mengen tot ze één

grote vogel werden. Nathan zag zichzelf bovenop deze vogel. Het

enige wat hem nog in contact hield met de fysieke wereld waren de

muziekklanken. Nog iets later leek het alsof de vogel naar de

hemel steeg en door de wolken vloog. Nathan zag een wezen dat

zwevend met de wind naar hem toekwam en hem toesprak:

─ Ik ben de wachter van de lucht. In de wereld van de vormen ken

je mij als Leewana. Jij beschikt over de kracht van de

ontvankelijkheid. Ik zal je mijn medewerking verlenen zodat je

ook over de kracht van de verbinding beschikt.

Nathan bedankte het wezen, ervaarde een metamorfose en daalde

neer als een regendruppel. Toen hij weer op de grond was, zag hij

zichzelf als een rivier door een diepe aardtunnel stromen. Daar zag

hij een tweede wezen tot hem toe komen. Ook dit wezen sprak hem

aan:

─ Ik ben de wachter van de aarde. In de wereld van de vormen ken

je mij als Myate. Jij beschikt over de kracht van de

ontvankelijkheid en nu ook over de kracht van de verbinding. Ik

zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de fysische

kracht beschikt.

Nathan bedankte het tweede wezen en ervaarde een nieuwe

metamorfose. Nu stroomde hij in volle vaart naar boven en kwam

als een geweldige fontein boven de grond terecht te midden van

hoge vuurrode vlammen. Daaruit verscheen een derde wezen dat

zei:

─ Ik ben de wachter van het vuur. In de wereld van de vormen ken

je mij als Dian. Jij beschikt over de krachten van de

ontvankelijkheid, de verbinding en nu ook de fysische kracht. Ik

zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de kracht van

de transformatie beschikt.

Ook daarop ervaarde Nathan een metamorfose. Vervolgens zat hij

samen met de drie andere wezens op een rij. Ze keken alle vier

voor zich uit naar een helder wit licht. Plotseling verschenen er

beelden van een nooit geziene natuurkracht. Over de hele aarde

stroomden de zeeën over. De bossen vatten vlam en er braken

orkanen los. Wat er plaatsvond leek onwerkelijk en overtrof alle

405

verbeelding. Het leek wel of de wereld verging. Plotseling opende

Nathan zijn ogen en was hij met zijn gedachten terug in de realiteit.

De beelden waren zó indrukwekkend geweest dat ze hem voor

altijd zouden bijblijven. Zijn hart bonkte nog hevig door van wat

hij net had gezien. Nathan keek om zich heen en merkte dat hij

zich op een berg onder een prachtige sterrenhemel bevond. Hij lag

op een deken omringd door kolossale sculpturen. Het waren

gigantische stenen afbeeldingen van hoofden. Nathan kon zich

helemaal niet meer herinneren op welke manier hij hier

terechtgekomen was en betwijfelde zelfs of wat hij nu zag niet nog

deel van zijn visioen uitmaakte. Hij ging rechtop zitten en zag een

uitgestrekte vlakte voor zich. Langzaamaan besefte hij dat hij wel

degelijk wakker was en dat wat hij nu meemaakte echt gebeurde.

Hij wist dat er wel een verklaring moest zijn voor het feit dat hij op

deze berg terechtgekomen was. Op dat moment kwam er een

jongedame met blond haar vanachter een sculptuur te voorschijn.

Ze droeg in de ene hand een olielamp, in de andere een kruik

gevuld met water. De jongedame kwam een verbaasde Nathan

glimlachend tegemoet. Nathan vroeg:

─ Wie ben je en waar zijn we?

De jongedame liet hem drinken en sprak op een zachte toon:

─ Mijn naam is Sibyl en we zijn hier op de berg Nemrud.

Nathan herinnerde zich dat Hakim en Irina hem over Sibyl hadden

gesproken, de jongedame die zijn vragen zou kunnen

beantwoorden.

─ Ik ben getuige geweest van een indrukwekkende gebeurtenis, zei

Nathan… ik heb gezien waartoe de natuur in staat is.

─ Je hebt gezien waar de wereld behoefte aan heeft, zei Sibyl.

─ Het leek er eerder op dat de wereld verging.

Sibyl stond op, nam haar olielamp mee en zei:

─ Kom, ik wil je iets laten zien.

Nathan volgde Sibyl door een soort geheime gang. Deze gang was

veel langer dan de vorige die hij met Hakim had bewandeld.

Uiteindelijk kwamen ze terecht in een indrukwekkende ruimte

verlicht met olielampen en gevuld met ontelbare oude boeken en

geschriften.

─ In deze ruimte, zei Sibyl, liggen de best bewaarde geheimen van

de mensheid.

─ Wat zijn de best bewaarde geheimen van de mensheid?

406

─ Wat je hier ziet, zijn alle boeken die ooit vernietigd zijn geweest.

Mijn taak is te waken over alle gedachten die ooit werden

geschreven.

─ Hoe kan je dat doen?

─ Ik heb de gave om alle gedachten te ervaren die deze dimensie

betreden.

─ Kun je daarom ook visioenen verhelderen?

Sibyl knikte.

─ Kun je mij verklaren wat ik zag tijdens het ritueel?

─ Om die reden heb ik twee dagen aan je zijde gewacht!

─ Hoezo twee dagen?

─ Sinds de dag dat de tweeling je hier naartoe bracht.

─ Heb ik heel die tijd hier geslapen?

─ Het ritueel had je helemaal uitgeput.

Sibyl ging naast Nathan zitten en zei:

─ Vertel me wat je hebt gezien en vergeet geen enkel detail.

Nathan gaf Sibyl zo goed mogelijk weer wat hij beleefd had tijdens

het ritueel. Sibyl luisterde zeer aandachtig en bleef daarna een hele

tijd sprakeloos. Nathan was bijzonder benieuwd naar de verklaring

die Sibyl voor zijn hogere opdracht zou geven en liet haar rustig

over zijn woorden nadenken. Toen hij weer bij haar kwam zitten,

leek ze zijn visioen helemaal te hebben ontcijferd:

─ Het was hetzelfde visioen voor jou en de drie andere

boodschappers die je opnoemde. Jullie zijn door de natuurkrachten

als boodschappers gestuurd om ons opnieuw te verbinden met de

wonderlijke kracht die in alles zit.

─ Ook zij zagen de wijze waarop we deze verbondenheid tot stand

moeten brengen?

─ Inderdaad. De mensheid heeft zich zo van de natuur verwijderd

dat dit de enige manier is om opnieuw te leren respect te tonen

voor het wonder van het leven.

Nathan legde zijn hoofd in zijn handen. Nu begreep hij de omvang

van de taak van Myate, Leewana, Dian en zichzelf.

─ Om zulke grote veranderingen tot stand te brengen, vervolgde

Sibyl, moet er eerst een toestand van grote instabiliteit

plaatsvinden.

Nathan hief opnieuw zijn hoofd op en zei:

─ Maar dit zal toch desastreuze gevolgen hebben?

─ Zowel jij als de andere boodschappers moeten vertrouwen

hebben in de natuurkrachten. Ze zijn rechtstreeks verbonden met

de allesomvattende wijsheid.

407

Nathan merkte het vertrouwen van Sibyl op en vroeg:

─ Kun je me ook vertellen hoe de wereld er daarna uit zal zien?

─ Dit zal voor een nog nooit gezien collectief bewustzijn zorgen.

Er zullen overal meesters opstaan die met een hogere energie

vervuld zullen zijn.

De woorden van Sibyl stelden Nathan gerust.

─ Kan je me meer vertellen over deze hogere energie, vroeg hij.

─ Het is de energie die alles verbindt, de energie van het innerlijke

element!

Nathan herinnerde zich dat Linh dezelfde benaming had gebruikt

toen hij haar bezocht in Vietnam. Hij had ook geleerd dat deze

energie niet enkel de fysische elementen met elkaar verbond maar

ook alle gedachten. Sibyl sprak verder:

─ Vervolgens zullen leerlingen opstaan die hun boodschappen in

daden zullen omzetten. Zo zullen de eerste gemeenschappen,

dankzij deze hogere energie, naar elkaar toe groeien en uiteindelijk

ook alle gemeenschappen over de hele wereld.

Langzaamaan verdwenen alle twijfels van Nathan. Dat merkte

Sibyl ook:

─ Het komt er nu op aan je levenswijsheid aan te spreken, Nathan.

Het vertrouwen dat je koestert in de universele orde!

Nathan kuste Sibyl op haar voorhoofd en zei dat deze laatste

boodschap de moeder was van alle boodschappen. Sibyl zag dat ze

geslaagd was in haar opdracht en glimlachte tevreden:

─ Laten we nu naar buiten gaan. De tweeling zal niet lang meer op

zich laten wachten.

Sibyl gaf Nathan een olielamp mee en liep voorop. Ze liepen een

bijzonder lange, kronkelige gang door en kwamen uiteindelijk aan

de voet van de berg. Toen ze weer in de open lucht waren, scheen

de zon al hevig op de grote vlakte. Nathan en Sibyl gingen liggen

en genoten van de aangename warmte.

─ Bedankt voor alles wat je voor mij deed, Sibyl!

─ Bedankt voor alles wat je voor ons zult doen, Nathan!

Ze vielen allebei in slaap. Later werd Nathan gewekt door Olcay

terwijl Oktay in de auto wachtte. Nathan stond op en realiseerde

zich dat Sibyl er niet meer was. Hij stapte achter in de auto en

vroeg de broers waar de jongedame naartoe was gegaan. Oktay en

Olcay keken vreemd op. Ze hadden duidelijk helemaal geen idee

over welke jongedame Nathan sprak. Olcay zag dat Nathan moeite

had om de situatie te begrijpen. Hij draaide zich om en zei dat

Hakim hen had opgedragen om hem na het ritueel naar hier te

408

brengen en hem vandaag na zonsopgang weer op te halen. Er was

nooit sprake geweest van een jongedame. Toen Nathan aan Olcay

vroeg waar ze hem nu naartoe zouden brengen, pakte Olcay een

landkaart en wees een plaats aan die iemand omcirkeld had. De

plaats heette Samandag, een kuststad dicht bij de Syrische grens.

Na een lange en mooie rit door de vele fruitvelden kwamen ze in

de stad Iskenderun aan. Daar stelde Olcay voor om naar een

restaurant te rijden, dat om zijn lekkere gerechten bekend stond.

Aan tafel werd het Nathan duidelijk waarom de broers zo weinig

spraken. Oktay had namelijk een spraakgebrek en om hem daar zo

weinig mogelijk mee te confronteren, had zijn broer geleerd alleen

te spreken wanneer het nodig was.

Toen ze weer op weg waren vertelde Olcay Nathan dat zijn broer

en hij niet in Samandag zouden blijven. Ze moesten terugkeren en

wensten hem vreugde en kracht voor wat er zou volgen. Nathan

stelde geen vragen en bedankte Olcay en Oktay uitvoerig. In

Samandag toonden de broers Nathan een herberg gelegen in de

heuvels op loopafstand van het water. Nathan volgde hun raad en

boekte er een kamer met zicht op zee. Toen hij eenmaal op zijn

kamer was, bewonderde hij van op zijn bed de prachtige blauwe

zee. Vermoeid van de lange rit viel hij vrijwel onmiddellijk in

slaap.

409

- 12 -

Uiteindelijke Verlossing

410

411

De volgende ochtend stond Nathan goed uitgerust op en nam zijn

ontbijt op het terras. Hij was er van overtuigd dat hij op het juiste

moment op de juiste plaats was. Zijn gedachten waren helder en hij

kon zich goed concentreren op de belangrijke keuzes die nu

zouden volgen. Hij besloot om de dag in het water door te brengen

wetende dat het voor hem de beste plaats was om zich te laten

inspireren.

Vanuit de herberg daalde Nathan de heuvel af naar het water en

ontdekte een kleine verlaten baai. Hier vertoefde Nathan uren in

het water, telkens opnieuw duikend, op zoek naar boodschappen

van zijn natuurelement. Hij herkende gezichten en stemmen van

zowat alle mensen die grote invloed op hem hadden gehad. Van

elk van hen kreeg hij de boodschap dat hij nu de hogere zin van

zijn leven kende. En dat hij dus ook de kracht en de kennis bezat

om één te worden met zijn lot. Aan het eind van de middag kwam

Nathan rustig het water uit en wierp zich voldaan in het zand. Hij

bleef toen lang naar de hemel staren voordat hij naar de herberg

terugging. Toen Nathan de herberg binnenkwam, snelde de

eigenaar naar hem toe om te zeggen dat er iemand in het salon op

hem wachtte. Benieuwd liep Nathan achter hem aan naar het salon.

Daar werd hij met stomheid geslagen. Voor hem zat de liefste en

mooiste jongedame die hij ooit had ontmoet. Ze keken elkaar aan,

glimlachten en omhelsden elkaar innig. Nathan was duidelijk

aangedaan en kon geen woord uitbrengen. De verschijning van

Sophie had een betoverend effect op hem. Haar ogen en glimlach

maakten hem er meer dan ooit van bewust hoeveel ze voor hem

betekende:

─ Hoe wist je dat ik hier…?

Sophie legde haar hand op zijn mond en zei:

─ Dat is onbelangrijk… leerde jij me niet dat de gevoelens van het

hart belangrijker zijn dan de gedachten van het verstand?

Met deze woorden maakte Sophie duidelijk dat er op dit moment

niets belangrijker was dan ten volle van hun samenzijn te genieten.

Nathan kon dat alleen maar beamen en bedankte haar voor dit

prachtig geschenk. Hij ging zich opfrissen en vroeg daarna aan de

eigenaar waar hij een gezellig restaurant kon vinden. De eigenaar

raadde hem een klein restaurant aan, dicht bij het water gelegen,

dat door een vriend van hem uitgebaat werd. Ze volgden zijn raad

op en werden daar door de hele familie gastvrij ontvangen. Ze

kregen een tafel toegewezen met een mooi uitzicht op zee en op de

412

Syrische bergen. Het gerecht was verrukkelijk. Nathan en Sophie

hadden een gesprek waarin veel duidelijk zou worden.

─ Wanneer besloot je mij op te zoeken, Sophie?

─ De dag dat ik vernam dat het moment van je ultieme opdracht

naderde.

─ Wat weet je van deze opdracht?

─ Ik weet dat er iets ontzettend groots staat te wachten.

Sophie pakte zijn hand.

─ Ik weet dat je de hereniging van alle wezens op aarde mogelijk

zal maken.

Het was Nathan al een raadsel hoe Sophie te weten was gekomen

waar hij zich vandaag zou bevinden maar haar laatste woorden

zorgden voor nog meer mysterie.

─ Hoe heb je dat vernomen?

─ In een droom… die reëler was dan alles wat ik ooit beleefde.

Sophie dronk van haar wijn en keek naar de verre horizon. Even

later sprak ze verder:

─ Ik heb in die droom boodschappen gekregen en heb ze gevolgd.

Sophie zette haar glas neer en keek Nathan ernstig aan:

─ Ben ik hier om afscheid te nemen?

Nathan hield haar handen stevig vast en vroeg:

─ Wat heb je precies gezien in je droom?

─ Ik zag op verschillende plaatsen op aarde, mensen van

verschillende kleuren en culturen samenleven. Ze werkten en

lachten samen en waren allen bijzonder blij. Het leven leek anders

dan datgene dat we nu kennen, er was iets veranderd.

Nathan zweeg en verzonk in gedachten en toen klaarde zijn gezicht

op.

─ Het wordt me langzamerhand helemaal duidelijk.

─ Vertel het mij dan, Nathan.

─ Er bestaat maar één kracht die deze hereniging kan

verwezenlijken. Daarom zijn we nu opnieuw bij elkaar gebracht. Je

bent in mijn leven gekomen om mij ten volle bewust te maken van

deze kracht.

Sophie keek eerst nog nieuwsgierig tot ook haar gezicht opklaarde.

Ze begreep waarover Nathan het had. Hij kon het over niets anders

hebben dan over de kracht van de liefde. Ze hielden elkaars handen

stevig vast en bleven elkaar lang in de ogen kijken. Maar ineens

voelde Nathan de handen van Sophie licht verkrampen.

─ Wat is er? vroeg hij.

─ Niets, het is niet belangrijk.

413

Nathan kon aanvoelen hoe Sophie door angst werd aangegrepen.

─ Toch wel, zei hij, ik voel dat het voor jou wel belangrijk is.

─ Ik vroeg me alleen af… wat er daarna met ons zal gebeuren?

Nathan keek haar diep in de ogen, streelde toen haar gezicht en zou

haar voor altijd van haar angst bevrijden:

─ Wat er ook gebeurt, hoe uitzichtloos alles ooit kan lijken, verlies

nooit het vertrouwen dat ik naar jou zal terugkeren!

De woorden van Nathan leken Sophie weer tot leven te brengen.

Ze wist dat Nathan dit nooit zou zeggen als hij dit niet zou menen.

Dit was de mooiste belofte die ze ook kreeg en misschien ook wel

de reden dat ze naar hier moest komen. Ze stond op en kuste hem.

De dag daarna brachten ze de ochtend samen aan het water door.

Na de middag maakten ze een lange wandeling in het prachtige

heuvellandschap van Hatay.

─ Na ons gesprek van gisteren heb ik nog een belangrijk inzicht

gekregen, zei Sophie. Ik heb begrepen wat de basis vormt van onze

relatie.

Nathan luisterde benieuwd.

─ Dat is onze zorg voor het welzijn van elkaar en van anderen.

Nathan glimlachte.

─ In alle relaties waarin dat de basis is, ontwikkelen beide partners

in alle vrijheid hun betrokkenheid. Alleen zo zijn we in staat ten

volle ware liefde te ervaren.

Sophie knikte en omhelsde hem:

─ Is dat het uiteindelijke doel, vroeg Sophie… de ware liefde

ervaren?

─ Als we de ware liefde ervaren, voelen we ons met ons

bewustzijn samensmelten en gaat er een weg open naar het ervaren

van onze vervolmaking.

─ De weg naar onze oorspronkelijke heelheid?

─ De weg naar onze levensbestemming.

„s Avonds keerden Nathan en Sophie terug naar de herberg. Na

deze vermoeiende dag kropen ze vroeg onder de lakens. Midden in

de nacht werd Nathan plotseling wakker. Hij opende zijn ogen en

zag de volle maan door het open raam, alsof de maan er bewust

voor gekozen had om net voor het raam te verschijnen. Nathan

voelde een kracht die hem aanspoorde om nu meteen naar de

verlaten baai te gaan. Hij stond op en probeerde zo stil mogelijk te

zijn om Sophie niet wakker te maken. Zodra Nathan de herberg

had verlaten, daalde hij de heuvel af naar het water. Toen hij bij de

baai kwam, zag hij een donkerblauwe boot met grote witte zeilen

414

die rustig lag te dobberen. Hij merkte iets mysterieus op bij deze

boot en trachtte na te gaan wat daar de oorzaak van was. Opeens

stopte hij en keek opnieuw naar de volle maan. Hij besefte dat die

boot precies leek op de boot die op zijn poster afgebeeld was in

zijn kamer in Brussel. Op dat moment begreep Nathan dat het

einde van zijn reis nu nabij was. Hij bleef naar de boot staren en

nam de tijd om zich te bezinnen. Toen het langzamerhand dag

begon te worden stond hij op en keerde naar zijn kamer terug.

Onderweg zocht hij naar de juiste woorden om Sophie op de

hoogte te brengen van zijn vertrek. Toen hij de deur van de kamer

opendeed, zag hij Sophie op het bed zitten in haar witte badjas. Ze

kwam net uit de douche en bond een handdoek om haar natte

haren. Toen ze Nathan zag, stond ze op om hem te omhelzen en

legde haar hoofd tegen zijn borst.

─ Je hoeft niets te zeggen Nathan.

Ze keek Nathan vervolgens recht in de ogen en glimlachte teder.

─ Doe wat je gevoel je influistert.

Sophie besloot om dezelfde dag nog te vertrekken. Na het ontbijt

vergezelde Nathan Sophie naar de bus die haar naar de stad Adana

zou brengen. Van daaruit zou ze het vliegtuig naar Frankrijk

nemen. Bij hun afscheid merkte Nathan in welke mate de belofte

die hij de vorige dag had gedaan van belang was geweest voor

Sophie. Zijn woorden hadden haar werkelijk van een grote last

bevrijd.

─ Weet je al wat je volgende bestemming zal zijn? vroeg ze.

─ Nee, maar ik voel aan dat het einde van mijn reis nadert.

Na deze woorden omhelsden ze elkaar minutenlang. Daarna keerde

Nathan terug naar de baai. Hij borg zijn spullen in een tas op die

hij dichtbond en om zich heen hing. Zonder zich te bedenken, dook

hij het water in om naar de zeilboot te zwemmen. Toen hij zich aan

dek hees, zag hij dat er niemand aan boord was. Nathan had geen

idee wat hem te wachten stond. Hij ging vooraan zitten. Daar had

hij zicht op de Syrische bergen. Zo bracht hij de volledige dag

mediterend door. ‟s Avonds was hij getuige van een prachtige

zonsondergang.

Toen de maan opnieuw verscheen, schrok hij plotseling toen hij

merkte dat er iemand aan boord was gekomen. Volgens het

silhouet dat hij in profiel zag, moest het een jongedame zijn. Ze

kwam naast hem zitten en stelde zich voor. Haar naam was Ilham.

De boodschap van Ilham bereikte Nathan zonder dat ze sprak.

Zoiets had hij nooit eerder meegemaakt. Nathan had de

415

mededeling rechtstreeks kunnen ontvangen. Hij was er bijzonder

nieuwsgierig naar wie deze mysterieuze Ilham was en hoe ze

hiertoe in staat was. Alle vragen die in hem zouden opkomen,

zouden op dezelfde manier door Ilham beantwoord worden. Zo

ontstond een gesprek dat in stilte plaatsvond.

─ Hoe kun je mijn vragen beantwoorden zonder dat ik ze hoef uit

te spreken? vroeg Nathan.

─ Ik kan alles ervaren waaraan je denkt op het moment dat je eraan

denkt, antwoordde Ilham.

─ Hoe is dat mogelijk?

─ We communiceren via de taal van de “open geheimen”.

"Geheimen" omdat ze niet met de rede te begrijpen zijn en “Open”

omdat iedereen ze kan ervaren.

Merkwaardig genoeg leek Nathan snel vertrouwd te zijn met deze

taal van “open geheimen”. Ook Ilham leek hem steeds meer

vertrouwd, alsof zij een oude kennis was. Het vervolg van het

gesprek zou dat gevoel alleen maar bevestigen.

─ Waarom ben je naar mij toe gekomen? wilde Nathan weten.

─ Evenzeer als bij alle andere mensen, ben ik nooit van je zijde

geweken.

Nathan moest nu aan alle ontmoetingen denken die hij tijdens zijn

reis had gehad en zo werd hem langzamerhand duidelijk wat er nu

gebeurde. Deze ontmoeting was de meest bijzondere van allemaal.

Ilham was de verpersoonlijking van zijn innerlijke kracht, zij was

de intuïtie zelf!

─ Waarom kan ik je vandaag zien?

─ Omdat ik jou en de andere boodschappers onder deze vorm zal

begeleiden!

Het was Nathan meteen duidelijk dat Ilham niet alleen bij hem was

verschenen, maar evenzeer bij Leewana, Myate en Dian.

─ Kun je ons vertellen hoe deze reis nu verder zal verlopen?

─ Vanaf nu zullen de grote krachten de weg nog nadrukkelijker

verlichten!

Deze woorden maakten Nathan duidelijk dat wat er vanaf nu zou

volgen, de grenzen van hun individualiteit zou overschrijden. Op

dat moment zette de boot zich in beweging. Nathan keek toe hoe

de zeilboot zuidwaarts voer zonder dat er iemand aan het roer

stond. Eenmaal onderweg raakte Nathan steeds meer vertrouwd

met de wijze waarop Ilham hem informatie verschafte. Hij had de

grote toegang gevonden tot de oneindige bron van kennis.

─ Ben je nu zowel bij mij als bij Leewana, Myate en Dian?

416

─ Doe je ogen dicht en kijk!

Nathan deed wat Ilham hem vroeg en zag Leewana, Myate en

Dian. Hij zag dat ook zij onderweg waren naar hun uiteindelijke

bestemming. Ilham zorgde er voor dat het alle vier duidelijk werd

dat ze naar elkaar toe werden gebracht. Dit gaf hun allemaal een

bijzonder gevoel van moed en vertrouwen. Ze beseften nu nog

meer dat de ultieme verlossing zeer nabij was.

Vermoeid van al deze ingrijpende gebeurtenissen ging Nathan naar

de kajuit waar hij snel in slaap zou vallen. Toen Nathan de

volgende ochtend het dek op kwam, zag hij dat, nadat de laatste

dagen een felle zon had geschenen, er nu hardnekkige wolken

hingen. Het duurde niet lang voordat de eerste regendruppels

vielen en er een hevige stortbui losbarstte. Ondanks het onweer

bleef Ilham op dezelfde plaats als de avond daarvoor zitten. Ook

Nathan bleef samen met haar aan dek en genoot van een

schouwspel van talrijke bliksems terwijl het water van zijn lichaam

stroomde. Plotseling scheen de zon opnieuw, al bleef het

onophoudelijk regenen, wat voor een prachtige regenboog zorgde,

zo groot dat de bovenkant niet eens te zien was. Nathan wist dat dit

het teken was waar hij op wachtte. De boot voer onder de

regenboog door en meerde in Egypte af, aan de kust van de Sinaï,

in de stad Arish. Toen Nathan voet aan wal zette, kwamen enkele

bedoeïenen hem vriendelijk verwelkomen. Na de begroeting wezen

ze hem een dromedaris aan. Nathan had opgemerkt dat alleen hij in

staat was Ilham te zien. Haar blik was naar het zuiden gericht en ze

knikte goedkeurend. Terwijl Nathan op zijn dromedaris klom

gaven de bedoeïenen hem een zak met eten en een grote bus water.

Nathan hing die over de buil van de dromedaris en bedankte hen.

De bedoeïenen wensten hem geluk en namen afscheid. Samen met

Ilham trok Nathan de Sinaï woestijn in. Ilham was in staat om, net

als een vogel, zich door de lucht te bewegen, en bleef steeds aan

zijn zijde.

In de stilte, zoals die zich alleen in woestijnen voordoet, ervaarde

Nathan het tijdloze. Hij genoot van de bijzondere band die hij met

zijn innerlijke kennis had gekregen. Op regelmatige tijdstippen

hielden ze een rustpauze. Ofwel aan een groene oase of in de

schaduw van palmbomen. Nathan nam dan tijd om zijn manuscript

verder af te werken. De trip voerde door fantastische uitgestrekte

zandvlakten, omgeven door kleurrijke bergen. Vooral als de maan

opkwam zag het verlaten landschap er bijzonder spectaculair uit.

Na drie dagen door de woestijn te hebben getrokken, kwamen ze

417

aan in Nuweiba, een plaats aan de Golf van Akaba. Nathan vond

het een geweldige ervaring om vanuit de woestijn de stralend

helderblauwe zee te zien opdoemen. Daar aangekomen, zag

Nathan een strand met enkele rieten hutjes. Hij zag in de verte een

bedoeïen en ging naar hem toe. Ilham volgde Nathan nu op enige

afstand. Nathan begroette de bedoeïen met de weinige Arabische

woorden die hij zich nog herinnerde. De bedoeïen begroette

Nathan ook en keek hem lang aan. Vervolgens keek hij naar de

grote zandvlakte alsof hij zich afvroeg waar Nathan ineens

vandaan kwam. Nathan liet de bedoeïen weten dat hij drie dagen

door de woestijn was getrokken en vroeg of hij hier de nacht kon

doorbrengen. De bedoeïen bracht hem naar een rieten hutje dat

blijkbaar dienst deed als slaapplaats voor voorbijkomende

reizigers. Hij nam de lege drinkbus mee om hem iets later helemaal

gevuld met water terug te brengen. Nathan bedankte de man en zag

Ilham plaats nemen op het zand aan het water. Nathan kleedde zich

wat gemakkelijker aan en ging naast haar zitten. Ilham wist dat

Nathan er al dagen naar uitkeek om het water in te duiken en

spoorde hem aan om niet langer meer te wachten:

─ De stilte onder water is voor jou altijd al de hoogste vorm van

ontspanning geweest die je kon beleven. Ga het water maar in en

ontspan je in je eigen stilte voordat je aan je opdracht begint.

─ Waarin is de stilte die ik onder water ervaar anders dan de stilte

die ik de laatste dagen ervaarde? wilde Nathan weten.

─ Onder water stromen gedachten naar je toe zonder dat je ze hoeft

te verklaren. Ieder van ons heeft een dergelijke plaats op aarde, al

weten de meeste mensen dat niet. Voor jou is dat in de

onderwaterwereld, daar ben je volledig ontvankelijk voor de

zuivere inspiratie!

Nathan stond op en liep het water in. Onder water zouden de

woorden van Ilham helemaal duidelijk worden. Hij begreep de

werkelijke betekenis van de zuivere inspiratie waarover Ilham

sprak en ervaarde een grotere innerlijke harmonie dan ooit tevoren.

Hij kon zijn natuurkracht rechtstreeks voelen binnendringen. Het

was alsof hij meer werd dan zijn individuele persoon. Hij werd

verlost van alle onnodige gedachten die hij in zijn bestaan had

opgestapeld, en wist dat hij zich nu helemaal van zijn uniciteit

bewust was. Nathan wist ook dat zijn gevoeligheid nu klaar was

om een brug te vormen tussen de verschillende dimensies. Het

aardse leven, de eeuwige gedachten en de universele bron van alle

kennis zouden weldra één worden. Toen hij uit het water kwam,

418

was de avond al gevallen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij zeer

lang onder water gebleven was. Hij keek naar Ilham die nog steeds

op dezelfde plaats zat. Ze wenste hem een goede nachtrust. De

volgende dag trokken Nathan en Ilham opnieuw zuidwaarts, deze

keer richting de kustplaats Dahab. Aan het einde van deze dag liet

Ilham Nathan weten dat ze bij hun eindbestemming waren

aangekomen. Nathan keek rond. Wat hij zag was een dor gebied,

op zich niets anders dan wat hij de afgelopen dagen had gezien. Hij

keek toen aandachtiger tot hij plotseling helemaal in de verte, aan

de rand van de zee, een helderblauw meer zag. Het was een

opmerkelijk meer waarvan de blauwe kleur hem aan de magische

bron in Brazilië deed denken waar hij samen met Sophie en Melvin

door Thiago naartoe was gebracht. Nathan en Ilham begaven zich

naar het meer. Plotseling bewoog Ilham zich veel sneller

voorwaarts. Hij zag haar in de verte verdwijnen en merkte toen dat

drie andere personen zich op een dromedaris, komend uit

verschillende richtingen, naar het meer begaven. Het was een

prachtig gezicht bij zonsondergang. Een intens gevoel van

opwinding kwam in Nathan op. Hij wist dat het Leewana, Myate

en Dian waren. Alle vier kwamen tegelijkertijd aan. Toen ze

eenmaal bij het meer gekomen waren, omhelsden ze elkaar innig.

Ze legden een vuur aan en gingen in een halve cirkel op het zand

zitten, met hun gezichten naar het meer gericht. Ilham kwam toen

opnieuw tevoorschijn en sprak hen allen op dezelfde manier aan

als ze de laatste dagen met Nathan had gesproken:

─ Jullie werden als onderzoekers gezonden om te begrijpen

waarom de wereld zo chaotisch is en wat daar de diepere oorzaken

van zijn maar ook als boodschappers om een einde te maken aan

die chaos. Het is de natuurkrachten nu helemaal duidelijk

geworden hoe weinig harmonie er tussen de mensen onderling

heerst en tussen de mensen en alle andere levende wezens. Jullie

staan op het punt om deze harmonie te herstellen. Alles wat jullie

beleefden stond in verband met het tot stand brengen van deze

verandering. Dat is de oorspronkelijke wens waarmee jullie op

aarde zijn gekomen. Het zal een gebeurtenis worden zoals er nooit

eerder een heeft plaatsgehad. Een belevenis die ertoe zal leiden dat

de hele mensheid aandacht zal hebben voor de innerlijke wereld

van gedachten en gevoelens. Een belevenis die de mensheid zal

inspireren om deel uit te maken van de grote verbondenheid. Om

deze verandering tot stand te brengen, zullen de natuurkrachten

buitengewoon drastisch te werk gaan. De natuurkrachten zullen

419

omstandigheden scheppen waarin alle mensen gedwongen zullen

worden, willen ze overleven, te kiezen voor eensgezindheid en

respect voor elkaar. Pas dan zal de hoogste energie van het

universum zich volledig kunnen ontwikkelen. Een kracht die alle

andere krachten zal overmeesteren. Die de mensen zal bevrijden

van al hun blinde primitieve driften die uit egoïsme voortvloeien.

Dankzij deze kracht zal iedereen verlost worden van angst en

twijfel. Iedereen zal een diepe betrokkenheid met de werkelijkheid

ervaren en zo een kern van pure goedheid in zichzelf herkennen die

veel groter is dan hij of zij zich kon voorstellen. De mensheid zal

dan tot het besef komen dat een leven pas waardevol is als iedereen

aandacht heeft voor zijn medemens en voor alles wat leeft en zo

een natuurlijke staat van innerlijke vrede kennen. Iedereen zal

kunnen inzien dat liefde het enige is wat een hogere zin geeft aan

ons bestaan. Er zal een tijd aanbreken waarin de grootste

universele kracht tegelijkertijd over de hele aarde zal worden

toegepast.

Ilham hield een lange pauze en vervolgde daarna haar toespraak:

─ Bij de volgende zonsopgang zullen jullie je volledig bewust

worden van jullie uniciteit en de materiële werkelijkheid weten te

overstijgen. Jullie zullen in staat zijn je op de grote bron van alle

energieën te richten, de kracht die alle fysieke beperkingen omzet

in mogelijkheden en ervoor zorgt dat er alleen aan de geestelijke

energie uitdrukking wordt gegeven. Deze nacht zullen jullie een

uitermate sterke concentratie op de omgeving ontwikkelen, die

zich dankzij de verbeeldingskracht steeds verder zal uitbreiden

totdat uiteindelijk de hele planeet er deel van zal uitmaken. Wat er

zal volgen, is dat jullie geheel in de vervolmaking van jullie

vaardigheden zullen opgaan. De oorspronkelijke innerlijke wens

van elk van jullie zal dan samensmelten met het grotere doel. Zo

zullen jullie als een geheel de ultieme harmonieuze toestand

bereiken!

Na deze woorden stond Ilham op en verdween. Leewana, Nathan,

Myate en Dian bleven de rest van de nacht mediteren zonder een

woord uit te wisselen. Bij de eerste zonnestralen stonden ze samen

op en gaven elkaar een hand. Zonder dat ze elkaar hoefden aan te

spreken, wandelden ze naar het meer. Ze bleven daar naast elkaar

staan en lieten zich door de zon met energie vullen. Toen het

moment zich aandiende, sprongen ze tegelijk het water in en

daalden af in het meer dat onderaan in open verbinding met de zee

stond. Alle vier zagen ze de grenzen van hun eigen ik vervagen.

420

Eerst werden deze grenzen vager ten opzichte van elkaar en

vervolgens steeds vager ten opzichte van de hele omgeving. Hun

ervaring van ruimte en tijd veranderde helemaal. Hun perceptie

van de werkelijkheid werd helderder dan ooit. Het leek wel of hun

lichaam samen met hun rede verdween en dat ze alleen nog uit

gevoelens bestonden. Op dat moment kwam het water van alle

zeeën en oceanen in beweging. Het ijs van de polen smolt weg en

het niveau van de zee steeg overal tot ongekende hoogten.

Tegelijkertijd braken er wereldwijd reusachtige branden uit.

Wouden en bossen vatten vlam, aangewakkerd door hevige winden

en stormen. Het duurde niet lang voordat de eerste grote steden

helemaal verwoest werden. Het vuur vernietigde zowat alles wat

het op zijn weg tegenkwam. Het water spoelde de droge

afgebrande gebieden weg en vloeide samen tot grote stromen.

Langzaam werden de vijf continenten grotendeels overspoeld.

Velen zochten hun toevlucht, aan boord van boten, vlotten en

andere geïmproviseerde vaartuigen. Dagelijkse activiteiten werden

gestaakt en mensen kwamen nader tot elkaar. Het was hen

duidelijk dat samenwerking onontbeerlijk was om te kunnen

overleven. En toen brak er een zeer bijzonder moment aan en

gebeurde er iets bijzonder vreemds. Op talrijke plaatsen tegelijk

vonden de eerste tekenen van het mirakel plaats. Er ontstonden

nieuwe gemeenschappen waarin iedereen elkaar steunde. De

woorden van Ilham werden bevestigd. Er werden grote

waterbestendige vaartuigen gebouwd zodat de overlevenden in

veiligheid konden gebracht worden. Het voedsel werd

samengebracht en aan iedereen eerlijk verdeeld naargelang de

behoefte. Langzaamaan volgde iedereen de weg van zijn

enthousiasme en konden ze zich helemaal ontplooien. Eén voor

één leerden de mensen hoe ze hun talenten en kwaliteiten het beste

konden inzetten. Door hun intuïtieve bewustzijn te ontwikkelen,

zagen de mensen gaandeweg steeds meer de betekenis van hun

handelingen en konden ze eindelijk hun innerlijke behoeften

bevredigen. Het water besloot zich geleidelijk terug te trekken... de

hele mensheid had nu oog gekregen voor het grotere verband. De

aarde was veranderd in een plaats waarin mensen gedreven werden

door waarden die in het belang waren van de hele wereld... de orde

was hersteld!

421

Belofte

Op het pakket dat Uiara, de Braziliaanse schrijfster, ontving stond

geen naam of adres van de afzender vermeld, alleen de naam van

een berg die deel uitmaakte van wat vroeger Nieuw-Zeeland was.

Uiara was bijzonder benieuwd en opende het pakket. Daarin vond

ze een brief vergezeld van een manuscript.

“ Liefste Uiara,

Ik hoop dat de laatste gebeurtenissen je niet te veel in de war

gebracht hebben. Ook jij verlangde naar grote veranderingen. Ook

jij wist dat ze noodzakelijk waren om de mensheid te raken en de

essentie van het leven te openbaren. Er is een einde gemaakt aan

het lijden. De stroom, die ons innerlijk verandert, heeft gevloeid en

de ware kennis is voor iedereen te voorschijn gekomen. Vanaf nu

kan ieder van ons rustig op zoek gaan naar zijn oorspronkelijke

wens, zijn levensbestemming.

Zoals Nathan had beloofd, ontvang je het manuscript waarin

beschreven staat wat hieraan voorafging. Ik vertrouw het je toe en

vraag je om zijn woorden in alle vrijheid te herschrijven met de

creativiteit die in jou schuilt. Realiseer je dat je zoals nooit tevoren

geïnspireerd zult worden, dat heel veel mensen zich tot deze

woorden aangetrokken zullen voelen en dat de verspreiding van

deze teksten alle grenzen zal overschrijden. Zoals je zal merken,

heeft Nathan het manuscript geen titel gegeven. Dat laat hij graag

aan jou over.

Ik wens je veel succes en wil je laten weten dat Nathan en ikzelf

het hier prima naar onze zin hebben. We sturen jou, Amão en de

mensen om je heen, onze liefdevolle gedachten. Van ons allebei

een tedere omhelzing,

Sophie en… Nathan ”

422

Uiara besteedde de volgende dagen en nachten aan het schrijven

van het boek. Een titel vond ze niet meteen maar ze liet het alvast

lezen door haar geliefde Amão. Nadat hij het boek had uitgelezen,

waren zijn eerste woorden: “Dit boek zal in ons geheugen gegrift

blijven als het relaas van de meest buitengewone legende ooit!”

423

Nawoord

Met veel voldoening en met grote toewijding heb ik deze roman

geschreven. Het is een boek geworden waarin ik getracht heb mijn

visie te verduidelijken op de grote samenhang der dingen en op de

unieke rol die daarin voor ons is weggelegd. Mogelijk moedigt dit

verhaal u ook aan om meer aandacht te hebben voor de diepste

redenen van uw bestaan. "Legende van een Nomade" is een

aansporing voor elk van ons, om op zoek te gaan naar onze ware

levensbestemming.

Het verhaal toont aan dat we, om onze levensbestemming te

vinden, ons moeten openstellen voor alledaagse gebeurtenissen.

Voorvallen die op een schijnbaar toevallige wijze onze aandacht

weten te trekken. Langzamerhand ontdekken we zo onze sterke

inspiratiebron. Vervolgens vindt er een scheppend proces in onze

geest plaats waardoor ons hele leven een volkomen ander aanzien

kan krijgen.

Naarmate onze aandacht voor deze innerlijke werkelijkheid

toeneemt, herkennen we steeds meer aanwijzingen uit kleine

voorvallen. We worden ons er steeds meer van bewust dat de

wereld een scheppingsproces is waarbij we actief betrokken zijn.

Op die manier worden we ook creatiever binnen deze wereld. In de

mate waarin we deze creativiteit ontplooien, vinden we ook de

spiritualiteit in onszelf.

We worden ons bewust van onze levensbestemming. Het

verwezenlijken hiervan is uiteraard een levenslang proces. Het is

een voortdurende confrontatie met zowel onze aangeboren talenten

als met onze beperkingen. Maar wanneer we eenmaal aanvoelen

wat onze unieke taak is, zijn we ook in staat om al onze vermogens

werkelijk te benutten.

In het verhaal wordt aangetoond hoe onze instinctieve gids, de

kracht van onze intuïtie ons bewuster kan maken van de gevolgen

van onze handelingen. En de mate waarin we door onze keuzes,

zelf ons levenspad uitstippelen. Het verhaal toont ook dat,

424

naarmate ons vertrouwen in deze instinctieve gids toeneemt, er

steeds nieuwe inzichten opduiken waardoor we de betekenis van

onze ervaringen beter begrijpen en aangespoord worden om het

potentieel dat we meedragen te ontplooien.

Onze intuïtie is een kracht die ons naar onze levensbestemming

stuwt. Het is een kracht die ons begeleidt naar de oorspronkelijke

wens waarmee we op aarde zijn gekomen die ons helpt ons

levensdoel daadwerkelijk te realiseren. Een doel dat hoger is dan

alle andere doelen die we kunnen nastreven. Een doel dat ons het

ware vrije leven laat ontdekken. Een doel dat verder reikt dan ons

eigen tijdelijke individuele bestaan.

Tot slot wil ik graag een laatste beschouwing meegeven. Een

beschouwing die me in mijn prille jeugd werd meegegeven en die

sindsdien wonderlijk juist bleek te zijn binnen alle culturen

waarmee ik in aanraking kwam: “Elke persoon, die zich met

overgave aan zijn ware levensbestemming wijdt, bewandelt de weg

van de liefde”. Hij is in staat zijn medemensen te raken, zodat ook

zij zich van hun eigen levensbestemming bewust kunnen worden

en er zich met overgave aan kunnen wijden.

Waar het volgens mij - en velen met mij - echt om gaat, is de wijze

waarop elk van ons in het licht van een grotere visie tracht te leven.

Het respect dat hij voor iedere levensvorm toont en de manier

waarop hij de weg van de liefde bewandelt. Als we bereid zijn om

deze levensvisie te delen, zorgen we er tegelijkertijd voor dat onze

fouten niet aan een volgende generatie worden doorgegeven. En

bijgevolg bieden we hen meer kansen om hun eigen innerlijke

wens te bevredigen!

Ik dank u voor de aandacht die u aan deze boodschap schonk.

Alex Mero

425

Dankwoord

Ik wens mijn oprechte respect en dankbaarheid te betuigen aan

degenen die door hun woorden of daden een bron van inspiratie

zijn geweest voor het verwezenlijken van dit boek.

Ik denk aan al degenen die ik ontmoet heb tijdens mijn reizen. Aan

degenen die mij hebben getoond hoe de schoonheid te herkennen

onder al haar vormen. Aan degenen die mij leerde om aandacht te

hebben op de wijze waarop gedachten en motivaties zich

manifesteren en waarvan hun woorden wegen zijn geworden

waarop ik mezelf kan ontplooien.

Ik wens Bart De Jaeger, Eline Hoskens, Jacob Visser en Lise

Coolen en veel anderen te bedanken voor hun taalkundige

ondersteuning. Zonder hen zou dit boek niet zo‟n mooie

eindrealisatie hebben gekend.

Een speciale dankbetuiging uit ik aan mijn naasten en al degenen

die me, vanaf het prille begin, hun onvoorwaardelijke

ondersteuning hebben gegeven. Degenen die mijn persoonlijke en

professionele traject met veel enthousiasme delen en voor mij een

onophoudelijke bron van ondersteuning en aanmoediging zijn.

Mijn allergrootste en oprechtste dankbetuiging gaat natuurlijk naar

de bron van mijn inspiratie. Naar de essentie van mijn bestaan.

Naar de wonderlijke energie die voor deze prachtige orde binnen

het universum zorgt.

426

Auteur

Alex Mero is geboren in België in 1969 en groeide op in Brussel.

Al vroeg werd duidelijk dat hij een gepassioneerde wereldreiziger

zou worden. En, een groot waarnemer van de wereldwijde

culturele diversiteit. Hij raakte in de loop der jaren steeds meer en

meer gefascineerd door alle levenswijzen en levenspercepties

waarmee hij kennis maakte. Vandaag deelt deze schrijver zijn

ervaringen via de inspirerende literaire stijl: Filofictie.

Filofictie ontstaat vanuit de erkenning van de talrijke culturen en

levensbeschouwingen van de wereld waarin we leven. Deze

literaire stroming baseert zich op dialogen die ons helpen om te

gaan met andere denkwijzen. Filofictie moedigt ons aan om

aandacht te hebben voor de grenzen die ons definiëren en om via

deze grenzen te communiceren.

Alex Mero biedt zijn publicaties kosteloos aan in verschillende

talen om zo zijn literatuur voor elk van ons toegankelijk te maken.

Hij werkt ook actief mee aan educatieve programma's in

ontwikkelingslanden en aan verschillende projecten die de

interculturele dialoog bevorderen.

427

428

Originele titel: Legende van een Nomade

© Alex Mero, 2010

Author / Publisher

ISBN 978 9 0813989 0 9

Officiële Website: http://www.alexmero.com

Officiële Blog: http://www.alexmeroblog.com

429

430