kroniek van de stichting geslacht Mees...spelenderwijs met onbekende familieleden contact maakt....
16
kroniek van de stichting geslacht Mees Sara Mees Johanna Mees
Transcript of kroniek van de stichting geslacht Mees...spelenderwijs met onbekende familieleden contact maakt....
kroniek van de stichting
geslacht Mees
Sara Mees Johanna Mees
We schrijven juni 2007 en de wereld om ons heen verandert in raptempo. Het klimaat beheerst in toenemende mate de politiek. InNederland hebben we inmiddels de warmste aprilmaand ooit achterde rug. Er is een nieuw kabinet aangetreden dat zich Balkenende IVnoemt en dat steunt op christen-democraten, socialisten en (voor heteerst) de Christen Unie. De economie draait na een aantal magerejaren eindelijk weer op volle toeren. ABN AMRO bank, boegbeeld vanneerland’s financiele historie en ooit voor enige tijd eigenaar vanBank Mees & Hope, vreest voor haar voortbestaan omdat ook zij tenlangen leste ten prooi is gevallen aan de overname ambities van haarconcurrenten.
Met de nieuwe Kroniek die hier voor U ligt heeft dit alles weinig vandoen, behalve dan dat het goed is voor het nageslacht om te weten inwelk tijdsbeeld deze 2007 Kroniek is verschenen. De stichting vierdevorig jaar haar 70e verjaardag en sinds zijn oprichting zal de kronieknu voor de 56e keer verschijnen. Al die vorige edities zullen (althansdat is het plan) digitaal beschikbaar komen op onze websitefamiliemees.com. Daarmee wordt dan in een klap een grotehoeveelheid familiehistorie openbaar en toegankelijk voor u. Gewoonom te lezen of om als naslagwerk te gebruiken. Als voorbode kunt indeze editie kennis nemen van een nieuwe rubriek Uit de Oude Doos,waarin Antoinette Goslings-Mees, na speurwerk in een “doos” vol metoude familiekronieken, ons deelgenoot maakt van een stuk datverscheen in de Kroniek van 1938!
Maar er valt uiteraard meer te lezen in deze 56e uitgave. Geheelpassend in het huidige internet tijdperk, neemt Valentijn Mees onsmee in de wereld van Hyves, een soort van digitaal sociaal networkwaarbinnen je vrienden ontmoet en mensen met elkaar in debatkunnen gaan (en nog veel meer). Uw redactie sprak verder metHeleen Mees, columnist NRC Handelsblad woonachtig in New York enSaskia Mees, actrice verbonden aan theaterhuis Alba in Den Haag.Cleo Mees (Sydney) verhaalt aangrijpend over haar verblijf inThailand waar zij werkte in een tehuis voor met HIV besmettekinderen en Philip Mees vertelt over zijn barre ski tocht (avontuur) inYellowknife (Canada). Overigens schrijven Cleo en Philip in hetengels, iets wat we vaker willen doen om ook onze niet-nederlandsefamilieleden te kunnen bedienen.
Tot slot nogmaals een oproep aan een ieder van U om ons toch vooralte blijven schrijven of mailen met uw belevenissen, avonturen,prestaties, lief en leed en wat dies meer zij. Uw bijdrage isonontbeerlijk voor een lezenswaardige en goede Kroniek. Verderopkunt U lezen over de naderende Grote Familiedag die op 25 mei 2008zal plaatsvinden. Een goede gelegenheid om uw familie beter te lerenkennen. Let op de berichten die hierover zullen volgen, niet alleenper post maar ook op onze website familiemees.com. Zegt het voort!
De redactie wenst U veel leesplezier! n
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
colofonnummer 56, juni 2007
BESTUUR EN COMMISSIES
Bestuur:
Voorzitter:Madeline ter Horst – MeesKeizersgracht 68 1015 CS Amsterdamtel. 020 6128126 mob. 06 51808268fax 020 [email protected]
Secretaris:Heleen de Groot – MeesEsdoornlaan 93768 BE Soesttel. 035 6024061 mob. 06 [email protected]
Penningmeester:Jeroen Dorhout MeesGemini 633769 KN Soesterbergtel. 0346 [email protected]
Schilderijen:Joost MeesTerbregse Rechter Rottekade 2503055 XJ Rotterdamtel. 06 [email protected]
Adviseur:Henk MeesEssenlaan 63062 NM Rotterdamtel. 010 4525441 fax 010 4522664
Adressenbestand/genealogieHans MeesWesterlookade 8 2271GA Voorburgtel. 070 [email protected]
Kroniek:Ludo MeesJaap MeesValentijn Mees
Redaktieadres Kroniek:Ludo MeesGeneraal de la Reijlaan 211404 BN Bussum.tel. 06 53 58 58 [email protected]
www.familiemees.com
VAN DE REDACTIE
DE FAMILIESTICHTING ALS NETWERK
Stond ons vorige jaar in het teken van archiefwerken opruiming van oude zaken, dit jaar hebben wijons meer gericht op de toekomst. Hoe ziet detoekomst van onze stichting eruit? Anders gezegd:hoe ziet onze stichting er in de toekomst uit?
Het is veel makkelijker om te kijken hoe het in hetverleden was, dan kun je meteen zien dat er steedseen handjevol mensen was dat zich enorm inzettevoor de familie en als een soort herdershond defamilieleden bij elkaar hield. In dat verledenwaren familiebanden zo belangrijk, zo vanzelf-sprekend, dat het ook niet zo moeilijk was om hetcontact te onderhouden, wel veel werk.Nu in onze tijd de actieve familiebanden niet veelverder gaan dan tot 3, hoogstens 4 generaties, ishet niet meer vanzelfsprekend om je verwant tevoelen met familieleden die je niet kent, waar jehet bestaan niet eens van weet.
Als wij hierover praten en filosoferen met elkaaren andere Mezen, treft mij dat de schematischestamboom die ooit gemaakt is en in levensgrootformaat op familiedagen hangt, de sleutel is toteen andere visie. Daarop zie je de eerste voorvaderJoris kort voor 1600 uit Aken komen, zijnnageslacht in twee rijtjes eronder (Groningen enRotterdam). Tweehonderd jaar later zijn er aanbeide kanten vier voorvaders die de nu noglevende nakomelingen voortbrachten, de stam-vaders van de acht zogenaamde staken.
Eigenlijk vindt iedereen het leuk om zichzelf op tezoeken in die staken en om te kijken waar zijndirecte familie staat. Als dan blijkt dat dat maareen mini-onderdeeltje is van het totaal, komtineens het besef van het grotere geheel. Danineens realiseer je je dat er in al die andere stakenook van die mini-familietjes zitten, mensen vanvlees en bloed en met misschien heel interessantelevens en met de extra bijzonderheid dat zeallemaal Mees heten.
Zo kom je meer op een soort ‘netwerk’-gedachteom maar een moderne term te gebruiken. Ik denkdat onze toekomst veel meer in die sfeer zal liggen.Nu we een begin hebben gemaakt met hetverzamelen van de e-mailadressen ligt de weg openom een snel contact mogelijk te maken en om op
onze site www.familiemees.com informatie op tenemen over Mezen die avonturen beleven,mijlpalen behalen, maatschappelijk, kunstzinnigof commercieel aan de weg timmeren, met linksnaar hun eigen sites. De ervaring leert dat contactvia e-mail en internet snel en creatief werkt.Buitenlandse Mezen schrijven tegenwoordig ookvaker en via e-mail.
Onze huisgenealoog Hans heeft de stamboominmiddels klaargemaakt voor de site; binnenkortkan iedereen zichzelf daar opzoeken. Nog leukerkan het worden als de foto’s uit onze fotocollectiebij de namen komen, maar dat is nog een heelwerk en bovendien moeten we rekening houdenmet de privacy-wetgeving.
Wij mikken op een toekomst met meer, gericht endirect contact en vragen dus om ons te informerenover alle mogelijke Mezen activiteiten. Geef jeemailadres door aan Valentijn die de site beheert,of aan Hans de genealoog.
De volgende kans om meer Mezen te leren kennen is op zondag 25 mei 2008, de volgende grote Familiedag.
Namens het bestuur, Madeline ter Horst - Mees n
1
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
VAN HET BESTUUR
Amsterdam, 29 januari 2007: Blanca AnnelieMees, dochter van Olivier en Cristina PalomaCarlota Mees-Burguete Montaner (G XIV-20-1-2, NP285).
GEHUWD:Rhoon, 24 maart 2007: Victor Mees (G XIV-21-1-1, NP288) en Selma van Gent.
OVERLEDEN:Wassenaar, 25 april 2007: Louise Susette AiméeCroin, geboren 23 november 1932, echtgenotevan Willem Johan Mees (G12-27, NP297)
GEBOREN:IJsselstein, 24 april 2006: Victor Reinout Mees,zoon van Edsard Christiaan en Susan ViolaMees-Sikkens (R 13-21-4, NP369).
Den Haag, 27 december 2006: Lode MareMees, zoon van Barend Mathijs Eduard JRznen Leontien Mechteld Mees-Bekke (R 13-13-1,NP 355).
18 januari 2007: Hitzerus Mees, zoon vanHitzerus en Priscilla Mees-de Jonge (G XV-18-1-1-1, NP282)
2
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
FAMILIEBERICHTEN
Enkele jaren geleden kreeg ikvan Maurits Kalff eencomplete serieMezenkronieken in handenuit het archief van zijn familie,bij elkaar gehouden in eenkartonnen doos.Deze doos heb ik om prak-tische reden doorgegeven metde suggestie er ’iets leuks’mee te doen. Daar de doosa.h.w. is gaan zwerven is datiedee tot op heden nietgerealiseerd maar na enigspeurwerk is hij nu weerboven water!In het vervolg zal er onder derubriek ’Uit de Oude Doos’ inde nieuwe kroniek een stukjeworden geciteerd uit eennummer van lang geleden.Hier volgt een artikeltje uitno.1, december 1938
Antoinette Goslings-Mees n
UIT DE
OUDE DOOS
dan individuele keuzes en tot slot weer samen
terugkomen, mikken we nu, naast het
ongeorganiseerde bijpraten op meer
gemeenschappelijke activiteiten waardoor je
spelenderwijs met onbekende familieleden contact
maakt. Netwerken dus. Mezen zijn van alle markten
thuis, actief en werkzaam in vele sectoren,
commercieel, cultureel, maatschappelijk, sportief.
Natuurlijk is alles aangepast aan alle leeftijden en is
er voor elk wat wils.
Het enige dat nu vastligt is de datum (en de locatie,
maar die is nog geheim). Heb je suggesties, een
mening, een positieve of negatieve herinnering
aan een vorige keer, meld die dan, daar hebben we
iets aan bij het plannen maken.
Wil je meedenken of doen, meld dat ook!
3
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
De voorbereidingen voor de derde Grote
Familiedag zijn opgestart door de feestcommissie
bestaande uit: Joost, Barbara, Alexander, en
Madeline.
Terugkijkend en rondvragend naar ervaringen en
meningen over de eerste twee keer hebben wij
gebrainstormd en een berg ideeën verzameld voor
een nieuwe opzet, met deels bekende, deels
onbekende elementen.
De eerste keer voeren we van Spakenburg naar
Harderwijk, met aldaar een keuze uit het
Dolfinarium, de stadswandeling en het
kleiduivenschieten, daarna de terugvaart met
Mezensalonorkest en -cabaret. De tweede keer, in
2003, kwamen we samen in de Westerbouwing bij
Oosterbeek, met weer een keuzeprogramma van
openluchtmuseum, Burgers Dierenpark, het
Airborne Museum en de klimmuur. Wij vonden
elkaar weer terug bij de borrel, onder de
Roemeense klanken van Tzigane met Roland.
Waar eerst een structuur was van ‘samen beginnen,
reserveer deze dag en schrijf hem in je agenda!
3e grote Familiedag op
zondag 25 mei 2008
4
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Hyves is een hype. Al meer dan 2 miljoen mensen zijnaangemeld bij deze zogenaamde profielensite,waarmee je een vriendennetwerk kunt opbouwen,onderhouden en uitbouwen. Een populair communi-catiemiddel onder jongeren, die op deze site met(oude) vrienden berichten uitwisselen.
Hyves.nl is zo’n drie jaar geleden begonnen en magzich nu de populairste profielensite van Nederlandnoemen. Het is een digitaal sociaal netwerk waar je jevrienden ontmoet, of met bekenden in debat gaat. Deletterlijke vertaling van "hyve" geeft al aardig de sfeerweer: "bijenkorf". Iedereen kan er gratis lid vanworden, maar de grootste groep is student, gevolgddoor middelbare scholieren. Je krijgt een eigenpagina, waarop je je profiel aanmaakt. Je bepaalt zelfaan wie je die gegevens toont. Als je je profiel hebtaangemaakt, kan je vrienden uitnodigen om in jouwnetwerk toegevoegd te worden. Die vrienden kunnenop hun beurt weer vrienden uitnodigen, zodat je velevrienden-van-vrienden krijgt. Op die manier ontstaateen enorm netwerk. Jongeren besteden soms urenper dag aan het uitwisselen van foto's, video's, tips,krabbels, het bijouden van hun weblog, of hetsnuffelen op de Hyves-marktplaats. En sinds kort kaner met Hyves ook gechat worden. Hyven is een heuswerkwoord. Het betekent zoiets als iemand eenbericht of krabbel sturen, iemand op Hyves opzoekenom meer over iemand te weten te komen, en hetdoorklikken van Hyver tot Hyver.
Naast het sociale element lukt het Hyves om jongerente interesseren voor onderwerpen die zij tot nu toe
links hadden laten liggen. Zo hebben vele politiciHyves ontdekt en hun eigen Hyves profielaangemaakt. Ze spreken jongeren aan op de site ennodigen hen uit om mee te denken over politiek.Uiteraard is het voor politici een pr-instrument, maarwel een slimme. Het bekendste Nederlandse lid vanhyves is toch wel minister-president Jan PeterBalkenende. Hij heeft 64.999 vrienden en houdt eenpersoonlijk weblog bij. Ook PvdA-leider Wouter Bosheeft Hyves ontdekt. Hij heeft inmiddels 29.812vrienden.
De nieuwste aanwinst voor de internetpagina is HyvesMusic. Artiesten hebben hun eigen hyve waar je lidvan kunt worden. Je kunt op de persoonlijke paginavan de artiest muziek beluisteren, maar nietdownloaden. In de toekomst moet het ook mogelijkworden om via Hyves te bellen.
Ook onder jonge Mezen is Hyves populair. In totaalvond ik 77 Mezen profielen waarvan ik er 38 konterug herleiden tot de familie stamreeks. Met name inde staak Petrus (Dorhout Mees) is Hyves populair.Met tien profielen gaan zij aan de leiding, gevolgddoor de staken Pieter en Rudolf Adriaan die eentweede plaats delen met ieder 8 profielen. Op plaatsdrie staat Jacobus met 7 profielen, allemaal afkomstiguit het geslacht Mees ten Oever. Gregorius eindigdeals laatste met 5 profielen, want in de staken RudolfPieter, Jacob en Regnerus Tjaarda kwamen geenprofielen voor.
Valentijn Mees n
DE OPMARS VAN HYVES
Een Nederlands wagenschot, tweede helft 18e eeuw,beschilderd met de Bijbelse voorstelling van desteniging van de godslasteraar uit Leviticus 24 vers14 en teksten met Bijbelcitaat, de houten beschilder-de randen met gesneden rocailles. Afm. ± 150 cm hoogte x ± 100 cm breedte. Geschatte waarde € 2200,-.Dit wagenschot is afkomstig uit de nalatenschap vanMarten Mees (familie nr R 11-19). Het is geërfddoor Huibert Mees (familie nr R 13-15-1) die hiergeen ruimte voor heeft in zijn huis. Voordat het te
koop wordt aangebodenbij een veilinghuis, vindthij het correct om het alseerste aan de familie aante bieden. Indien u hierbelangstelling voor heeft,kunt u contact met hem opnemen via email:[email protected]. Indien er geen reactie hierop is gekomen voorseptember 2007, zal hij het alsnog aanbieden via eenveilinghuis.
TE KOOP: NEDERLANDS WAGENSCHOT
TWEEDE HELFT 18E EEUW
5
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Het is onverwacht koud en guur in New York waarik een afspraak heb met Heleen Mees (38). Weschrijven half maart van dit jaar als ik haar ontmoetin de lobby van een van de vele hotels inManhattan. Zomaar uit het niets werd zij gevraagddoor NRC Handelsblad als gastcolumnist naaraanleiding van een spraakmakend artikel van haarhand, over het het gebrek aan ambitie vanNederlandse vrouwen, dat in 2006 werd geplaatstdoor de krant. Sindsdien verschijnen er regelmatigcolumns van Heleen waarin zij de controverse nietschuwt. Reden genoeg dus voor de redactie van uwkroniek om nader kennis te maken met deze Mees.De naam Mees dekt echter niet de lading zo verteltHeleen. Ze noemt zich Mees sinds zij arriveerde inNew York zo’n 7 jaar geleden. Haar meisjesnaam isNijkamp maar die is vrijwel niet uit te spreken voorAmerikanen en dus onpraktisch vandaar dat zetwee jaar na haar vertrek richting USA haar naamheeft veranderd in Mees. Gewoon een makkelijkenaam om uit te spreken. Voor de Amerikaanse wetheet ze nu ‘Mees’ maar voor de Nederlandse wetnog steeds ‘Nijkamp’.Sinds ik haar sprak in maart van dit jaar is er veelmet haar gebeurd. Vanwege het verschijnen vanhaar boek Weg met het Deeltijdfeminisme sierde zijde cover van Volkskrant magazine en was ze te gastbij vrijwel alle relevante praatprogramma’s zoalsNova.Als schrijver is Heleen een laatbloeier. Geboren engetogen in Hengelo ging zij na haar studieseconomie en rechten (Groningen) bij hetMinisterie van Financien werken en vertrok naarBrussel op haar 29e voor een baan bij hetDirectoraat Generaal Mededinging van deEuropese Commissie. Daarna vertrok ze alsEuropa-deskundige voor Ernst & Young alsadviseur naar New York waar ze sinds 2000 woonten werkt. Schrijven deed ze eerder maar slechtsincidenteel voor bladen als Opzij en Esta. Ze woontin New York maar is regelmatig in Nederland enheeft zich nu vrijwel full time op het schrijventoegelegd. De rode draad in haar stukken wordtgevormd door haar kruistocht tegen het -wat zijnoemt- keuzefeminisme van Nederlandse vrouwen.Keuzefeministen kunnen alles, mogen alles maarhoeven niets volgens haar en dat is geen goedezaak want daarmee bewijzen ze zichzelf maar ookde samenleving een slechte dienst. Immers, vanuiteconomisch standpunt zou de samenleving veelmeer profiteren indien meer vrouwen zouden
werken. Haar standpunten over feminisme zijnradicaal te noemen en roepen zeker voorNederlandse begrippen felle reacties op. Alpratend constateren we gezamenlijk dat veel temaken heeft met het schoolsysteem in Nederlanden hoe de opvang daar geregeld is. Maar dat isuiteraard niet het enige. Dat vrouwen er wel eensbewust voor zouden kunnen kiezen om niet tewerken om bijvoorbeeld de opvoeding van hunkinderen van nabij mee te maken, is een stellingdie op grote scepcis stuit bij Heleen. Strijdbaar legtze uit dat keuzevrijheid een illusie is en dat veelvrouwen met name gestuurd worden door hetrolmodel van hun moeder. Ook uw redacteurmoet eraan geloven als Heleen hem vraagt wat zijnvrouw doet. Want ook zij is hoogopgeleid(cultureel antropoloog) maar heeft ervoorgekozen om in ieder geval zolang de kinderenklein zijn full time moeder te zijn. Niet in orde dus!Uitgangspunt voor haar blijft dat iedereen aan hetwerk moet omdat (alleen) werken je een“identiteit” verschaft. Pratend over Nederland, wil ik graag weten hoeHeleen tegen haar vaderland aankijkt. De toestandwaarin Nederland verkeert noemt ze zorgwekkendvoornamelijk vanwege de grote mate van zelf-genoegzaamheid en tevredenheid die ze waar-neemt onder de bevolking. Na 7 jaar in de big apple(de ultieme smeltkroes) valt het haar moeilijkbegrip op te brengen voor de vreemdelingenhaatdie in grote delen van de Nederlandse bevolkingsluimert en zo nu en dan hard de kop op steekt.Lichtpunten van Nederlandse beschaving ziet zewel onder meer in de gezondheidszorg enstedenbouw. Maar het -wat zij noemt- “retro-kabinet” dat nu Nederland regeert (BalkenendeIII) is een teleurstellende stap terug. Zou ze weerterug willen naar Nederland? Nee, het leven bevalthaar heel goed zo, levend in New York enregelmatig (iedere maand wel even) terug inNederland.De vraag dringt zich op of de politiek nog wat kanverwachten van haar. Ze zegt dat ze vroeger welpolitieke ambitie had maar nu niet meer. Datneemt echter niet weg dat ze zich met veel inzetgeeft aan kwesties die haar aan het hart gaan. Zo isze vice-voorzitter van de PvdA afdeling in New Yorken gebruikt die positie om het partijbureau inAmsterdam regelmatig ongevraagd (maar steedsmeer, gevraagd) van advies te dienen. Daarnaast isze mede-oprichtster van het vrouwen netwerk
Weg met het Deeltijdfeminisme!In gesprek met Heleen Mees, columniste NRC Handelsblad
6
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Women On Top met als doel om meer vrouwen in detop van het bedrijfsleven, wetenschap enambtenarij te krijgen.Ze is eerlijk als ze zegt ze vaak veel te stellig is endat dat mensen wel eens afschrikt. Ook mannen.Ze leeft alleen in haar appartement in Brooklyn enheeft geen partner. Ze weet niet of dat snel zal
veranderen? Wat ook niet zal veranderen is dat wevoorlopig nog veel van haar zullen horen. Zo veel iszeker! Ik dank haar voor de openhartige wijze waarop wegesproken hebben.
Ludo Mees n
Saldo Mees Pierson Per 1.1.2006 € 3.619,44 Saldo Postbank Per 1.1.2006 € 3.591,75 Saldo Roparco Per 1.1.2006 € 17.860,76 Spaarrekening Legaat Riet Wijsman-Alting Mees € 4.015,00 Saldo per 1.1.2006 € 29.086,95 Inkomsten 2006 € 4.948,89 Uitgaven 2006 € 3.303,14 Saldo per 31.12.2006 € 30.732,70
Saldo Mees Pierson Per 31.12.2006 € 3.747,64 Saldo Postbank Per 31.12.2006 € 4.698,50 Saldo Roparco Per 31.12.2006 € 18.271,56 Spaarrekening Legaat Riet Wijsman-Alting Mees € 4.015,00 Saldo per 31.12.2006 € 30.732,70
WAARDERING FAMILIE-ARTIKELENWaarde voorraad per 1.1.2006 € 1.047,78 Toename in 2006 € -Afname in 2006 € -Waarde vooraad 31.12.2006 € 1.047,78
FINANCIEEL OVERZICHT 2006
De Stichting Van der Dussen van Beeftinghfondsbestaat al meer dan 30 jaar en heeft tot doelfinanciele ondersteuning te verlenen aan Mezen diedaarvoor in aanmerking komen. Het bestuur van deStichting neemt de aanvragen serieus inbehandeling en bekijkt of de steun kan wordenverleend. Vroeger was de doelgroep voornamelijkoudere Mezen. Tegenwoordig zijn het meestalstuderende jongere Mezen die een aanvraagindienen voor het collegegeld, een stage ofstudieperiode in het buitenland. Soms zijn er Mezendie in een moeilijke periode in hun leven eensteuntje in de rug goed kunnen gebruiken. Eenandere keer betalen wij mee aan de restauratie vaneen muziekinstrument.
Het bestuur van de Stichting heeft besloten geenleningen meer te verstrekken. Van de aanvragers
wordt verwacht dat zij verslag uitbrengen van deontwikkelingen c.q. resultaten van het project.
Graag komt het bestuur in contact met nieuweaanvragers. De aanvragen kunnen worden gerichtaan de secretaris. Zo spoedig mogelijk wordt u daneen aanvraagformulier toegezonden.
Madelon Ruyven-Mees, voorzitter 070-3281369 [email protected] Mees, penningmeester 023-5313105 [email protected] Mees, secretaris 070-3877988 [email protected] Mees, adviseur 034-3517464 [email protected] Mees [email protected] n
STICHTING VAN DER DUSSEN VAN BEEFTINGHFONDS
7
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Saskia Mees is actrice, musicus, docentdramatische vorming en theaterregisseur. Zij doorliep de Toneelschoolin Amsterdam en speelde voor hetbekende Duitse toneelgezelschapBühne 64 en later bij toneelgroep DeAppel in Den Haag. In 1999 richtte zijALBA op, een grensverleggendtheaterhuis. Alba brengt kunstenaarsuit alle windstreken en culturen samen om vanuitieders eigenheid tot hedendaagse interpretaties vande wereldlitaratuur en andere culturele uitingen tekomen. Zij is getrouwd met Aus Greidanus, artistiekleider en regisseur bij toneelgroep De Appel.
Als ik op een doordeweekse middag de loods vantoneelgroep De Appel in Den Haag binnenkom isSaskia, die zichzelf Mees noemt, druk aan het repe-teren voor haar nieuwe voorstelling Mahagonny vanBrecht en Weill. Een groep jonge, getalenteerdemulti-culturele acteurs zingt, speelt en musiceertmet passie en aanstekelijk plezier.
ALBA wil grensverleggend theater maken, watbedoel je daar precies mee?
Dat ik probeer binnen de disciplines waar theatergebruik van maakt te kijken naar grensovergangenvan het ene naar het andere gebied. Is het mogelijkte definieëren waar taal ophoudt en zang begint,waar dans een dagelijkse handeling wordt en waarbeeld muziek wordt. Herhaling van beelden wektassociaties met muzikale wetten. Door herhaling ineen beeld te creeëren ontstaat er binnen de ruimteeen tijdsaspect. Verder is grensverleggend ook hetzoeken naar eigen beperkingen, vooroordelen ofconditioneringen, die prettig zijn om op te rekken,over de begrenzing heen te tillen. Het bijstellen vaneen oordeel is grensverleggend.
Dat geldt ook voor de samenwerking tussen verschil-lende cultureel bepaalde groepen. Ook ons talen-ontwikkelings traject, de kweekvijver voor nieuwe enjonge muziektheater- makers probeert de grenzenvan elk individu te verleggen en waar mogelijkuitdagingen te zoeken om zijn/ haar grenzen teverleggen. Dat doen we door middel van oefening-en, trainingen en in eerste instantie zelfstandigemaaktrajecten, waarbij de verbeeldingskracht wordtaangewakkerd, de fantasie, eigenheid en creativiteit
wordt vergroot, de zintuigen opnieuwworden geprikkeld en bewust gemaakt.
Wat maakt Alba uniek?
Wat Alba voorlopig uniek maakt is datgeen mens aan de ander gelijk is en Albaeen afspiegeling is van mij, dus dat is eenunieke menselijke handtekening. En dat
geldt voor alle groepen denk ik. Verder doe ik aanblind casting, d.w.z ik cast niet op huidskleur ofafkomst. Personages die ik laat spelen, bij eenklassieker bijvoorbeeld, kunnen wat mij beteft allekleuren dragen. Alleen is voor mij een vereiste datde groep divers is, dus niet zeven witte en eenzwarte acteur.Als die zwarte acteur dan ook nogHamlet speelt met een witte vader, dan krijgt het eengrote betekenis. Hoe diverser de groep is, hoeminder kleur een rol speelt. Ook gaat het bij Albaniet over kleur of culturele achtergrond. Veelgroepen die streven naar diversiteit willen ook graagthema’s op de speelvloer, die te maken hebben methet moslim vraagstuk, de slavernij, oorlogsituaties ofdiscrminiatie etc. Bij Alba is dat niet aan de orde. Ikdenk ook dat als ik zelf zwart zou zijn of Marokaanse,ik meer geneigd zou zijn die problemen wel degelijkals voedingsbodem te gebruiken. Dan put je uit jeeigen ervaringswerled en identiteits vragen.Deze manier van casting en het spelen van dewereldliteratuur komt bijna helemaal niet voor opde Nederlandse podia.
Je bent het grootste gedeelte van je leven mettheater bezig, wat fascineert je daarin zo en waarom?
Waarschijnlijk omdat ik er zoveel in kwijt kan. Veelvan meerdere kunstvormen bij elkaar.De speelvloer is een samenlevingsvorm, waar jebewust dingen laat zien en horen, die je anders niette zien of the horen krijgt. Het resultaat is altijdmeer dan de som der delen. De verbeelding is aande macht, die heeft een grotere duur dan derealiteit. Dat biedt troost.
Eerlijk gezegd regisseer ik liever dan dat iktoneelspeel. Ik vind acteren niet echt leuk.Vooral dat voortdurende herhalen vind ik zovervelend. Als actrice ben ik wat te onzeker, ik hadniet het analytische vermogen om mezelf goed tekunnen beoordelen als speler.
THEATER-REGISSEUR SASKIA MEES:”het is belangrijk dat spelers hun eigen persoonlijkheid in hun spel meenemen.”
8
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Bij mij was het meer: O God, als het morgen maarweer zo goed gaat als vanavond!Na een tijd kom je erachter dat acteren echt een vakis met veel techniek. Al het goed is kom je in eenfase terecht waar je boven je eigen acteren staat, dankun je jezelf goed, practisch objectief, beoordelen.Maar dat stadium heb ik nooit bereikt.
Daar komt bij dat ik een kind van beroemde ouderswas. Mijn moeder was een violiste, schreef gedichtenen tekende en wist van niets iets te maken. Mijnvader speelde banjo en trompet in een band in zijnstudietijd, later speelde hij prima piano. Hij was eenop en top performer tijdens zijn voordrachtencarriere. Beide ouders hadden een grote kring vanvrienden en kennissen, die ver tot in het buitenlandreikte. Ze waren actieve, sociale en inspirerendemensen, echte levenskunstenaars. Vele ogen warendoor die jeugd ook op mij gericht. Ik was enigskinden een mooi meisje. Ik moest als kind vaak piano-spelen voor anderen en ik voelde dat mensen altijdhoge verwachtingen van mij hadden.
In mijn regie vind ik het belangrijk dat de spelershun eigen persoonlijkheid in hun spel meenemen.Dat vind ik belangrijker dan tegen hun te zeggen:wees jezelf. Eigenlijk zoals Oscar Wilde zegt:” talentis merely a personality.” Dat verklaart dat bijvoor-beeld een pianist technisch perfect kan spelen, maarzijn publiek totaal niets doet, terwijl een musicus,die zijn eigen persoonlijkheid in zijn spel legt veelontroerender kan zijn.
Waarom kies je Mahagonny van Brecht nu, wat zijnde belangrijkste redenen?
De thema’s van Brecht zijn tot op zekere hoogte nogsteeds actueel, omdat arm en rijk, materialisme enspiritualiteit (de koning en de nar) elkaar maar al tevaak naar het leven staan.In de Mahagonny gaat het om de opbouw en devernietiging van materieel geluk. Om de mens diedoor de consumptie lawine, de seksobsessie, dezinloze agressie en de domme alcohol zichzelfvergeet. En dat alles omdat de mens geluk zoekt engelukkig wil zijn. Daar wil ie wel voor betalen, wantbetalen zul je voor genot en geluk! De grootstezonde is als je geen geld hebt. Zodra iemand er voorkiest niet meer mee te doen met deze regel, zich tebuiten gaat aan eigenzinnig gedrag, een dreigendeorkaan nabootst door te doen wat God verbodenheeft, en er niets voor kan betalen omdat hij allesheeft uitgegeven aan onzinnige spelletjes, moet hijdood. Want dat zijn de regels: geen geld, geen leven.
De muziektheatervorm die door de samenwerking
tussen Bertold Brecht en Kurt Weill is ontstaan isuiterst inspirerend geweest voor de ontwikkeling vande moderne operamuziek, de jazz, de musical en hetvariété. Er wordt momenteel op allerlei vlakgeëxperimenteerd met muziektheater vormen. MijnMahagonny kan een bijdrage leveren aan dieontwikkeling.
Aan welke rollen denk je met het meeste plezierterug en waarom?
Bij Toneelgroep De Appel Bacchanten onder regievan Carol Linssen. Carol is een prachtige gek, eenregisseur-maker die de meest wonderlijke surreëlebeelden inducteert, allerlei disciplines aanvoerde alstraining tijdens het maakproces (Derwishdansen,boventoonzingen, goochelen), waardoor ik alsactrice over grenzen heen werd gelokt. Eenmuzikale, beeldende, bewegende en uitdagendevoorstelling.
Roze in het Oordeel van Paris, regie Lodewijk deBoer. Lodewijk was musicus (altviool), toneel-schrijver en regisseur. Ik verstond zijn taal. De rol dieik speelde was op mijn lijf geschreven, een Joodsepianiste, die via wonderlijke wegen in een decadenteomgeving terechtkomt en tussen maffe kunstenaarshaar dagen slijt. Ik kon volledig opgaan in de stuk-ken van Scriabin en kon het bespelen van hetinstrumenteen theatrale expressie meegeven, wat jenormaal in een concertzaal niet zou doen. Heerlijkom te doen!
Verder heb ik een aantal dingen zelf gemaakt, wat ikbijzonder plezierig vond. Alleen met eenzelfgeschreven stuk over de zuster van een dichterC.F.Meyer op toernee gaan door Duitsland, daarwerd ik erg gelukkig van.
Wat zijn je toekomst wensen, wat zou je dolgraag nogeens willen doen op artistiek gebied (of ander)?
Ik zou graag een opera van Scarlatti en een vanFrank Zappa willen regisseren. Een Shakespeareregisseren, een voorstelling willen maken alleen opmuziek, geluid en klank, dus met auditievemiddelen. Ook zou ik een moderne libretto vanMicha Hamel willen doen.Een eigen stuk schrijven en regisseren over ziekte,zorg, revalideren, patient zijn, geduld, ellende,troost, woede, hoop en een medisch klotesysteem.....een hilarisch en grimmig sprookje overdoodgaan of niet doodgaan..
Jaap Mees n
9
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
The best way to enjoy an Edmonton winter, when anice day is sunny and -15°C, is to go skiing. And sinceit is pretty flat around here (the Rocky Mountains arefour hours away) that is often cross-country skiing orlanglauf. For about ten years I have been doing a 55kilometre race held just outside Edmonton. Inrecent years I have added other races, including onesin the United States and Norway. This year’schallenge took me to Yellowknife in Canada’sNorthwest Territories, further north than Oslo andStockholm. The inaugural Rock and Ice Ultraoffered three distances for both skiers and runners. Iskied the three-day, 160 km race. Unlike classic cross-country ski races, this race would follow asnowmobile route without set ski tracks. Neverhaving been up there in the winter, the big unknownwould be the snow conditions: How firm will thatsnowmobile track be? How do I wax for a three-dayrace? What do I wear when it gets cold? The racerswould also be camping out and we had to bring andcook all our food for the three days. At least I wasn’tsigned up for the six-day, 300 km race that requiredracers to pull a sled with all their gear.
The long-range forecast looked promising, but closerto the start day a cold front moved in and Yellowknifeexperienced some of its lowest temperatures of thewinter. It was -28°C at the start, and close to -40°Covernight. Strange as it may sound, overdressing is acommon mistake under those conditions. It isimportant not to sweat too much, because it can leadto dehydration and hypothermia. Two-thirds of the55 racers dropped out on the first day, includingsome very experienced runners. Even for a one-dayrace you need to prepare your body by eating lots ofcarbohydrates the days before the race. I hadn’t beenfeeling well and wasn’t able to eat and drink as muchas I wanted. I still wasn’t feeling very well the first dayof the race and seriously considered dropping out. Ittook more than seven hours to complete the first 50km, much longer than I had expected. After sleepingwell, the next two days went much better.
There were 11 racers left on the morning of thesecond day and we were getting to know each other:two Americans, two Brits, an Italian and the restCanadians. Racers were always helping each otherout in camp, despite the diamonds waiting for thewinners at the finish line. The race followed mostly acanoe route with short portages between the lakesections. The landscape is what is called CanadianShield, and consists of lakes and relatively flat areas
of very old rock covered in spruce trees sinceYellowknife is still 200 km below the northern treeline. There were two or three support stations eachday, but I never stopped very long. Just a quick breakfor a granola bar and a drink. The scenery was alwaysinteresting to look at, and one time a small foxpassed me on the trail.
By the end of the second day I had a comfortablelead over my competition, but I still needed to finishthe race. A bad fall or a broken pole could mean anearly end to the race. The wind picked up on the lastday, and although the temperature had increased abit, the wind chill made it feel much colder. Maybe acalm -25°C day was better than a windy -15°C day.The highlight of the race was to see my fiancé andher sister’s family waiting for me at the start of the iceroad, 10 km before the finish. The local First Nationshad organized a party with music and local food,including lake fish and caribou.
While the six-day racers continued their competition,I started my recovery and spent time exploringYellowknife. I also read up on diamond mining, sincethe four diamond winners were flown to the Ekatimine, 300 km north on the barren lands, for theawards ceremony. Although Canadian diamonds areconsidered conflict-free, their environmental impactand effect on local communities are not withoutcontroversy.
Back home on March 24, the spring melt was wellunderway and now that the tulips are in bloom, skiseason seems so long ago. I will probably haveforgotten how much work this race was by the timeregistration opens for next year’s edition. I may eventry the six-day event.
Philip Mees n
THE ROCK AND ICE ULTRA
Twee januari vloog ik naar Mexico om daar 6 maanden testuderen aan de Universidad de Las Americas in Puebla.Nog nooit eerder maakte ik zo een lange reis in mijn eentje.
De Universidad de Las Americas is een befaamde eneen van de duurste universiteiten van Mexico. Methaar netjes aangelegde tuinen en vijvers ziet decampus er prachtig uit. Alvorens ik vakken kon gaanvolgen moest ik eerst een Spaanse taal test doen.Helaas was mijn Spaans nog niet goed genoeg. Dathad ik al verwacht en wilde daarom de vakken in hetEngels volgen, maar ook dat ging niet, want diewerden immers niet gegeven dit semester. Ik konzodoende enkel Spaans gaan volgen. Met tweegrammatica klassen, één spreekvaardigheid klas enéén geschiedenis klas volgde ik Spaans op drieniveaus. In het begin van het semester wasgeschiedenis van Mexico een behoorlijke uitdaging,gezien ik maar een kwart van alles begreep.Gaandeweg kon ik alles prima volgen en dat gevoelwas fantastisch. Studeren in Mexico is voorNederlandse begrippen eigenlijk een lachertje. Metniet meer dat negen uur per week les, opdrachtendie je binnen twee uur af hebt en met het lezen vantien pagina’s tekst per week houd je veel vrije tijdover. Gelukkig maar, want naast studeren probeer ikzoveel mogelijk van het land te zien.
Mexico is uitermate geschikt om te reizen. Het landkent een rijke cultuur en een interessantegeschiedenis. Daarnaast bezit Mexico veel variatie inlandschap, steden en mensen. Plaatsen die ik hebbezocht zijn onder andere Mexico Stad, hetpittoreske Taxco, uitstekend om zilver te kopen, het
vriendelijke en cultuurrijke Oaxaca, het altijdfeestende maar minder mooie Veracruz, “surfersparadise” Puerto Escondidoe en het rustigeTepoztlan. Naar mijn idee is de combinatie vanwonen en reizen de beste manier om de taal en demensen te leren kennen.
Naast studeren en reizen wilde ik graag nog watmeer doen. Daarom heb ik mij opgeven voor twee“community services”. Twee dagen in de week geef ikEngelse les aan de vrouwen in de gevangenis vanCholula. Vooral de eerste keer was erg spannend,mede omdat ik totaal niet voorbereid was en geenbegeleiding kreeg. Ik ben maar gewoon gestart metcijfers en werkwoorden. De vrouwen waren ergvriendelijk en deden goed mee. Omdat het taalniveau individueel enorm verschilde was het voormij nog wel even puzzelen om de les goed opiedereen af te stemmen. Ik heb ervoor gekozen omze zoveel mogelijk praktische zaken te leren, zoalstijden, data, het weer, belangrijke werkwoorden enbeschrijvingen van gevoelens, personen enactiviteiten. Maar dikwijls hebben we ook gewoonmet elkaar gepraat over het leven en hebben we hetEngels even gelaten voor wat het was. De meestenzitten er voor diefstal en het oversteken van de grensmet de VS. Veel meisjes weten vaak niet hoelang zemoeten blijven, want een proces krijgen ze vaak niet.Afgelopen week was mijn laatste les. Ik ben aan zegehecht geraakt en dan is afscheid altijd pijnlijk. Eenvreemd gevoel was het om daar zo weg te lopenterwijl zij moesten blijven. “Vergeet ons niet”, zeidenze me, en dat zal ik nooit doen.Voor een tweede project ben ik met een groep
10
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Unos sobre una época en México
vrijwilligers naar San Cristobal, Xochilmilpa gegaan.Daar woont een Indiaanse gemeenschap in debergen bij Puebla. Openbaar vervoer is er niet, wijmoesten dan ook 1.5 uur achterin de pick-ups van deplaatselijke politie over hobbelige zandweggetjesdoor de bergen rijden, wat overigens een heel mooiereis was. Het doel was simpel: met de kinderenspelen en ze een leuk weekend bezorgen. Mensendaar hebben niet veel en ook kinderen moetenmeestal hard werken. Het was een fantastischweekend. We sliepen in een piepklein school-gebouwtje op de grond en aten één keer per dag eimet bonen. Het was boeiend om te zien hoe andersde kinderen zijn in vergelijking met Nederlandsekinderen. Veel zelfstandiger, wat ook wel nood-
zakelijk is. Meisjes zijn al kleine moedertjes die ophun jongere broertjes en zusjes passen. Maar ze zijnnet zo verlegen in het begin en net zo open en speelsals je eenmaal hun vertrouwen hebt gewonnen. Zespreken Spaans en Nahuatl. Ook al heb ikgeprobeerd een paar woorden te onthouden, het isme niet gelukt, zelfs "ja" en "nee" is knap lastig.
De afgelopen vier maanden heb ik veel bijzonderemomenten beleeft. Ik ben van Mexico gaan houdenen ik hoop in de laatste twee maanden van mijnverblijf het land nog beter te leren kennen.
Hilde Mees n
11
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
Little Nok, on my shoulders, is probably the biggestacrobat of them all! There's nothing she won't try.This photo was taken in April, 2006, about two weeksinto my time in Khon Kaen, Thailand, when we tookall the children to see the Songkran water-festivalparade. IN a couple of days the streets would turninto one enormous party, with people dancing oncars and throwing talcum powder and water in alldirections.A year earlier, when I was doing my last year of highschool in Sydney, I already knew I wanted to take ayear off to travel. An ex-colleague of my mother’shad gone to Thailand to volunteer for anorganisation called Mercy International and therewas a brochure lying around our house - so it was thefirst option I looked at.Mercy International is Christian non-profitorganisation that runs several orphanages, schoolsand community projects across Thailand. The causethat fuelled their actions when they first set up in1986 was the AIDS/HIV crisis rapidly developing inThailand, and its effect on the lives of the country’syoungest generation. The UN/WHO report for2007 states that around 580,000 people are livingwith AIDS/HIV. By the end of 2006 about 100,000(1/5) of those people were provided with retroviralmedicine. The report gives no estimate on howmany children are orphans because their parentsdied of the virus, but Mercy International gives afigure of about 300,000 children.Today, Mercy International runs one children’shome in Khon Kaen and is building another,furthernorth in Phrae, that are for HIV + childrenspecifically. It also runs a neutral orphanage and aquality, free-of-charge school in Phetchabun, anEnglish language school in Sisaket, and is starting
several fruit/cattle/fish farming projects to help thecommunities in which the schools and orphanagesare placed. All of these programs are doing a greatjob, but are always works-in-progress that meet manychallenges.
I chose to spend eight months working at the HIV+home in Khon Kaen. When I arrived at Bangkok Irode the bus for six hours up to Khon Kaen, andwhen I got off the bus a little boy came charging forme and threw his arms around my knees. I wouldcome to know him very well. His name is Feeya (seephoto below, in the yellow shirt) and he is thehardest child to put to bed!! Leave the room forthree minutes and you’ll come back to find himhanging from someone else’s bunk bed. “NongFeeya,” you say, “Non long dee-o-nee leuy!” LittleFeeya, lie down right this instant!Feeya and Dtim, the manager, had come to pick me
up from the bus-stop and when we arrived at theorphanage I was met by a storm of children (35 intotal), tugging at my arms and telling me theirnames. These children are lively, let me tell you!They are bursting with enthusiasm and personality.Although on arrival many of these children are quitesick - some even fighting for their lives - over theirtime at Ban Meata (that’s the Thai name for theorganisation) they develop into healthy, physicallybeautiful children. They are provided with retroviraldrugs (medicine time twice a day), are sent to schooljust down the road, have prayer/singing time in themorning and evening, and are much loved by thetwenty full-time Thai staff and the internationalvolunteers. There is an emotional and mentalprocess that has to happen, of course, and I saw theolder kids deal with that from time to time.
An amazing eight months in Thailand
Their ages range from five to fifteen. The teenagerswere harder to connect to at first (as most teenagersare) but I gave it time and eventually we were doingregular video-nights at the volunteer house, anddancing to pop music in the bedrooms ... All the girlsand the boys loved to dance, so I could put mytraining to good use.I also taught two English classes every Saturday, oneclass for the eight year olds and one for the teenagers.I had organised a fundraiser before I left Sydney,where about 70 people attended and money wasraised to spend on English lessons and special day-trips for the kids. So I had a big resource to use forthose lessons, buying props, cardboard, etc. Thoseeight year old boys were hard to control sometimes,but it was a great way to connect with the kids and Ithink they learned a bit - I certainly learned a lot fromthe experience! For example, only ever offer onetype of sticker at the end of class so that there is nocrying over who gets the special Nemo sticker. Aspecial treat for the kids was also to go swimming-“wai-naam”- at the public pool, to go for dinner orout on an errand. We managed to take them allswimming more than once while I was there - the littleones got so excited that they managed to scratch theirtoes open on the side of the pool, and had to waitoutside the water bundled in towels until the bleedingstopped (you’d understand why).
My daily shifts were usually childcare shifts, whichinvolved running the daily or nightly routines -mealtimes, showers, homework, cleaning, medicine,the occasional birthday cake, and lots of playtime, ofcourse. It’s just a matter of doing family, except we’redoing family for forty of fifty people (if you includethe cooks)! So the rice cooker is so big that I can’t fitmy arms around it, and the atmosphere is often justan awesome, family-style chaos.At shower times round after round of girls or boys aresummoned to the bathrooms - there are fights in theshower because someone’s taking too long with the
hose or someone‘s wiped soap in somebody else‘s eye;there are talcum-powder fights and fashion-catwalksin the dressing room; and once I even found all theboys’ toothbrushes glued together with toothpaste. Ilooked around, saw Dtoom Tam and his partner-in-crime At, giggling in the corner, and didn’t even haveto ask.
Khon Kaen is a colourful town in the North-East nearthe Laos border. It is culturally different to centraland southern Thailand because of its Laos influences,and the culture of the region is called I-Saan..Khon Kaen food is absolutely the best in all ofThailand - spicier and more audacious. And it can befound, cheap and fresh, just about everywhere you go.There’s not a street without a food stall. The economyin mid-sized towns like Khon Kaen appears to thriveon small-scale, freeform “farmyard” capitalism (photobelow). Starting up an enterprise can involve buyinga vendor (a stall on wheels), developing a menu (orsimply piling it with chopped fruit and ice), andparking it on a street of your choice. You can imaginethe uproar when the government was going to makepeople have licenses to operate on particular blocksof land. The legislation was overturned.There are regular I-saan performances and feteswhere food and goods are sold, a ferris wheeloperates, and the stage is the main attraction. An I-saan stage is is filled with coloured lights and sequins,and the programme is usually rude slapstick humourand lots of dance routines.As you may know, Thai and I-saan languages aretonal, which means that a word spoken at low pitchmeans something totally different to a word spoken ata higher pitch, etc … when I got hte hang of Thai, myfriends and fellow staff members thought it would bea good joke to teach me I-saan, too. I got thepronunciation wrong sometimes, or mixed up thedialects, and managed to say a couple of veryembarrassing things!!A coup took place, and Thaksin was unseated in
12
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
KR
ON
IEK
VA
ND
ES
TIC
HT
ING
GE
SL
AC
HT
ME
ES
September. Luckily my dad was visiting at the time - itwas a shock when Wendy, another volunteer, brokethe news over the fence that evening. IN my mind,the worst thing in the world would be to have to leaveearly. All the television stations were down, theyplayed only patriotic music and screened images ofthe king; the kids had a day off school. Other thanthat, there was not much commotion in Khon Kaen.Most of the people I talked to agreed with theoverthrow, because they suspected Thaksin’s recordwas not clean and because the King had expressed hissupport - it’s amazing how much influence the king asin Thailand!
There were times at which I was forced to face thereality of AIDS in Thailand. We took all the kids to anannual HIV day in Khon Kaen, and I wrote a journalentry afterwards about something that happenedwhen Sandy (a co-staff member) and I took a bunchof kids to the bathroom:
It’s the Khon Kaen annual HIV day. All of us havegone, three carloads of kids, and we’re wearing ouryellow t-shirts. There are red paper flags and cardboardvisors for everyone from Amper Muang, the inner cityregion. Purple for our neighbours, and also a pinkgroup, and a yellow. We stand in line, in the sun, for awhile, and as we’re finally ushered into the stadium anumber of kids need to pee.In the girls’ bathroom we’re busy, San and I, mindingpaper flags, tucking t-shirts into jeans, turning on tapsif they prove out of reach. And all the while, over thevery last sink, there’s a young lady coughing up fluid.It’s thick with clumps of gunk in it, coming from herlungs, and it looks painful. Little Sai, only five yearsold, is standing at the sink beside, just staring at her.Sai is almost certainly too young to make any connectionbetween that woman’s condition and her own situation,
and I thank god for it.San turns to me and says, “She very sick.” I nod. Thebustle continues.When the woman straightens up San asks her if she’salright, what is her name and what’s her condition?The little girls gather about to hear what’s being said.The two of them talk for a bit about the young woman’shealth and circumstances.And then San calls on everyone to sing a happy song.It’s cheerful and starts, “God loves you and me, We havenothing to fear,” and some of the girls join in, bobbinground and flapping their arms. But a few lines into thesong Sandy dissolves into tears, crying for this woman,and as the last voices drop out she puts her arms aroundher and just sobs. The young woman does not cry.. Thegirls stand still, gazing up at the pair, listening to mum-San cry and pray.We eventually help the girls finish up and head out intothe excited crowd. I think about the woman hangingexhausted over the sink. I think about San’s compassion,about the astounded little girls, and how maybe its myjob to write this down.
I’ve been home since December last year, and am nowat university in Sydney, doing Media and Culturalstudies. My time in Thailand was amazing, and I’mlooking forward to getting back there at the end ofthe year - to see the kids, my friends, and thevolunteer house which became my home. I’mworking a part-time job now, and am saving up moneyto visit for a month or so. The university course isinteresting - it’s a whole new experience. Still, theThai menu on campus does not compare with whatcomes off the streets of Khon Kaen!!
Cleo Mees n
Uit de Noord-Nederlandse familie Dorhout is onlangseen boekwerk ontsproten met bovengenoemde titelwaarvan een exemplaar aan de Stichting isgeschonken. In dit boek wordt de geschiedenisverteld van de familie Dorhout waarmee nauwebanden worden onderhouden door onze Groningsetakken (zie o.m. Ned Patriciaat 1993, 77e jrg).De Dorhout familie is een van oorsprong Friesgeslacht dat zich aanvankelijk vooral richtingGroningen vertakte waarbij veelal dezelfde soortberoepen als die van de Groningse Mezen werdenuitgeoefend (predikanten, rechters, ambtelijke
functies). Zo was het niet verwonderlijk dat in 1819dominee’s dochter Neltje Dorhout uit Harlingentrouwde met de Groningse ds. Petrus Mees. Hunzoon, rechter Bernardus Mees, heeft bij K.B. van 18april 1868 de naam gewijzigd in Dorhout Mees. Hunafstammelingen vormen thans de levenskrachtige takvan die naam, temidden van de 8 takken van onzefamilie. Dit bepaald lezenswaardige boekwerk ligt ter inzageen lezing bij ons secretariaat.
Henk Mees n
Kroniek van de familie Dorhout
STICHTING GESLACHT MEESsecretariaat: Esdoornlaan 9 3768 BE Soest The Netherlands
