1

SCHOOLKRANT Kolegio Alejandro Paula

Eerste editie, 26 februari 2019

De eerste editie! Daar is-ie dan: de eerste editie van onze meer-talige schoolkrant! Mevrouw Schoenmaker (Ne-derlands) kwam aan het begin van dit schooljaar met het idee om een schoolkrant op te richten waarin leerlingen de mogelijkheid krijgen om hun verhalen te publiceren. Enthousiaste leer-lingen gaven zich op en begonnen vervolgens hun verhalen te schrijven. De eerste editie is daar een verzameling van. Maar wie zit er nou eigenlijk in de redactie? Tijd voor een lijstje!

• Cristal de Geus (B1B)

• Chris Janzen (H4A)

• Darling Yshanthy Bonifacio (H4D)

• Paula de Gouveia (H4E)

• Joshting Streden (H4E)

• Ariel Robinson (V4A)

• Thiona Maria (H5A)

• Kirsten Simoons (H5H)

• Shanna Wouters (V5C)

• Marnix van Thiel (V6A)

• Jesslynn Privania (V6B) De redactie heeft zich voorgenomen dit schooljaar nog een (aantal) editie(s) uit te brengen. In de inhoudsopgave hiernaast kun je zien waar je welk verhaal kunt vinden en wie het verhaal geschreven heeft. We hopen dat je de verhalen heel erg leuk zult vinden!

Inhoudsopgave

2 Prologue Murder High door Ariel Robinson 5 Boekrecensie: Mijn verhaal door Marnix van Thiel 6 Let’s get real about self-

confidence! door Kirsten Simoons 7 Need tech support? I’ve got

you covered! door Joshting Streden

8 Feeling creative? door Darling Yshanty Bonifacio 9 Foto’s van de open dag

door Zanjli Scoop 11 I lost my memory

door Cristal de Geus 12 Foto’s van Valentijnsdag

door Marnix van Thiel 14 Gedichten

door Ariel Robinson en Shanna Wouters

15 Short story: Run!

door Shanna Wouters 16 KAP vs. JPD: Wat ging er mis?

door Paula de Gouveia en Thiona Maria

2

Ariel Robinson presents

Murder High Note: Every edition of the school paper will contain a part of my book, called Murder High. In this edition, you will get the chance to read the very first part. I hope you like it!

Tragedy. That is what struck in Maddenville when Peter Dews was murdered. And what happened afterwards? Only the PLC Sisters can tell. A school of secrets and sinful students has darkened the whole suburban town. Welcome to Murder High.

Prologue

Lesley's POV

I remember that day as clear as a summer afternoon, just like I remember every other day that Paige has ever hooked up with Stewart, well Mr. Franklin to me. You may wonder why I'm looking back at my best friend's secret rendezvous with the Math teacher but it's very simple, I'm their watchman or woman in my case.

But on that specific day I wish that I wasn't there, I wish that I hadn't witnessed the horrendous crime that I had seen take place and that I have denied bearing witness to up until this day.

"You gave me an F?"

"That's what you worked for Miss Benson."

"You could've at least given your favorite student a B+, Stewie," Paige whispered pulling him into her lips by his tie.

"I'm afraid that I will not be participating in these types of activities any longer, I have someone now," Mr. Franklin replied, distancing himself from Paige.

"You don't decide when this stops Stewart, I do. Once you start copulating with your students you can never stop. Did they never tell you that at teacher's college? Now scrap the F."

What did he ever get himself into? Paige is the Devil's daughter, literally.

I remember my first time meeting her, the day we became friends.

It was the three of us Paige, Cameron and I. Our dads had just became shareholders of a shipping company, B.O.G Holdings Inc. Our families had met for dinner that day which coincidentally was

3

my twelfth birthday. Cameron approached me before we had assembled to dine and gave me a birthday card which read sisters. I was about to open it when Paige sprung on me from behind and snatched it from my hands.

"Sisters, huh? Do you know that my Daddy owns 60% of the company? That means that I'm the leader of this 'Sisters Group'," She said with the most sinister smile.

Since that day on Paige has been the one ruling our lives. She chooses who we date, how we dress and sometimes even what we are allowed to eat. But we've never dared to complain because that's how we became the girls that everyone would want to switch places with, the PLC sisters.

Some people hate us, well mostly they hate Paige. Some people love us and the majority of our school are still summing up the courage to say hello to us.

Then there are the teachers who try to be friendly, as friendly as possible, sometimes maybe a bit too friendly.

I remember last year when Mr. Franklin started his first day as an intern at this school. He entered our Math class with a pep in his step but as soon as his first words had left his mouth I knew that he would be gone with the wind.

"Good morning, V...5…A," he read from his timetable, his British accent resonating throughout the class room and causing all the hormonal teen girls to become even more concupiscent than they already were. But none of those females stood a chance, my two best friends had already latched onto him.

Cameron's face turned crimson in reaction to the man who now had both the male and female students' attentions. I noticed the look on her face, it meant that she was going to start crushing on him and up until today she still gets riled up whenever he's around, even though she's dating the hottest guy in school.

As for Paige, she asked him for extra lessons on that very same day and has had her foot on his neck ever since.

I watched as Paige got on her knees from my extended vision. I don't know how I have been able to put up with this for the past year, when I know how in love Cameron is with this man.

Our best friend is in love with the man who Paige sleeps with for bonus points and she knows it.

I begun hearing moans from outside the classroom.

And this is the part where I leave. There is no way that I'm going to stand here for an entire free period and listen to them moaning and grunting like cavemen.

I was going to sit at my waiting spot behind the classroom when I saw him.

"What the fuck?"

"Oh Shit, Lesley."

"What are you doing here?!" I screamed at Peter Dews who was still engaged in video recording Mr. Frankling and Paige from the back window of our Mathematics classroom.

4

"Listen I didn't mean for you to see me. I've been making a documentary about these two for over a year now so just keep quiet."

Peter motioned his hand for me to leave and then continued to look through the lens of his camera. I went back to the classroom door and as I was about to open it I heard something that triggered me to get on the ground and curl myself into a protective ball.

((((BAAANNNGGGG))))

"Paige!" I called whilst thumping my fist against the classroom door.

((((BAAAANNNGGGGG))))

I heard again, the sound reverberated around me until there was nothing but deadly silence for a minute or two.

Paige exited the class fully clothed leaving Mr. Franklin inside.

"What the hell was that?" she asked but I was dumb stricken.

We walked to the spot where Peter stood to find him lying in blood on the ground.

"OH MY GOD!"

"It's the year book guy, he's dead!" cried Stacy Coleman member of the school choir.

Where's the camera?

Students and teachers alike began gathering around the body of Peter. His black hair was plastered to his face with his velvet red blood.

"Students stay back! I want all teachers to take their homeroom students to their respective classes. The police are on their way." I heard our vice-principal say as we were being grouped and taken away from the crime scene.

I saw him. I saw the person who did it.

**

"So, Lesley, are you coming to the party tonight or nah, I heard that Norman is going to be there?"

"No Payton.”

"She's definitely coming."

I have a mind of my own, is what I wish I could say to Paige.

Would you like to read more? The next chapters are available on Wattpad (my username is ArielRobinson0)!

5

Boekrecensies door Marnix van Thiel

Mijn verhaal, door Michelle Obama

Aantal pagina’s: 479

Oké, ik moet toegeven dat mijn eerste recensie niet helemaal objectief zal zijn. Ik ben namelijk een enorme fan van voormalig First Lady Michelle Obama (en dat weet mijn oudere zus). Daarom besloot ze mij op kerstavond haar autobiografie (originele titel: Becoming) te geven, die ik vervolgens met veel nieuwsgierigheid (en gesnotter, want ik werd uitgerekend in de vakantie verkouden) begon te lezen. Ik heb Michelle altijd al fascinerend gevonden. Haar inmiddels beroemde when-they-go-low-we-go-high-speech vond ik zo krachtig, dat ik tranen kreeg in mijn ogen. Haar speeches vormen echter een miniskuul deel van haar leven. Ik wilde meer weten over haar verhaal. Waar is ze opgegroeid? Hoe heeft ze Barack ontmoet? Hoe is ze in het Witte Huis terechtgekomen? Of, in mijn ogen prangender: Waarom heeft ze aangegeven zelf niet voor het presidentschap te willen gaan?

Haar autobiografie geeft bevredigende antwoorden op deze vragen (voor een antwoord op die laatste vraag zul je het hele boek moeten lezen). In mijn ogen is haar jeugd, die absoluut niet rooskleurig was, de oorzaak van haar vermogen om miljoenen mensen te inspireren. Het is haar gelukt om vanuit een achterstand heel ver te komen, wat ik meer dan bewonder. Herkenbaar is in de ogen van veel mensen de vraag die ze zichzelf constant stelde, zowel in haar jeugd als in haar latere leven: ben ik wel goed genoeg? Ik denk dat wij als scholieren onszelf die vraag wekelijks, of misschien zelfs dagelijks, stellen. Zij is echter het levende bewijs dat je alles kunt bereiken als je er bewust voor kiest om hard te werken. Terugkomend op die inspirerende speeches; die wekken natuurlijk niet de indruk dat Michelle ook kwetsbaar kan zijn. In het boek laat ze de andere kanten zien van het leven als First Lady. Ze beschrijft het verdriet dat veroorzaakt wordt door de vele schietpartijen in Amerika, het gemene karakter van de politiek en het machteloze gevoel dat ze als First Lady ervoer toen ze met haar neus werd gedrukt op de armoede in achterstandswijken. Zo leer je niet alleen de sterke presidentsvrouw kennen, maar ook de kwetsbare Michelle die in wezen ook “maar” een vrouw is met emoties en zorgen. Al met al kan ik zeggen dat deze autobiografie ervoor heeft gezorgd dat ik de First Lady nu veel beter ken. Toen ik daarnet naar een video keek van haar, zag ik haar niet alleen als inspirerende First Lady, maar ook als een vrouw die, net als velen van ons, onderweg vaak is gestruikeld. Ze laat desalniettemin één belangrijke boodschap achter: het is het altijd waard om weer op te staan, om weer te vechten voor een betere wereld. Indien ik je heb weten te overtuigen: je kunt het boek binnenkort lenen in de schoolbibliotheek!

6

Kirsten Simoons presents

Let’s get real about self-confidence!

Self-confidence. It’s something many claim to have, but in reality they don’t. Don’t be fooled by the smiles,some of them hide secrets and some of them hide pain. It’s sad how nowadays people hide their secrets behind a mask convincing others that they’re okay when they really aren’t. How social media has made it unacceptable to have stretch marks on your thighs, belly and your breasts. If you’re not ripped, have a chubby body, if you’re black, Muslim, Hispanic, Latina or poor you don’t matter. Fuck, kids are killing themselves because they’re gay, lesbian or trans, only because the world has convinced them that they’re less, just because they refused to lie to themselves. They were confident enough to show the world their real selves, and the world reacted by dragging them down. They get depressed and lose all will to live and moms have to bury their kids, the ones they carried for 9 months, gone within minutes.

Poor women get abortions because of the men that didn’t think before they put their manhood inside of them. If she keeps the child, should she explain that he or she’s a product of rape? Mom was confident enough to raise you and not choose the easy way out. Love her, no man has the right to do that to her. No man or woman gets to lay their hands on their children and blame them for their wrongdoing, it’s abuse!

People are getting fired with no place to go just because they don’t have a degree when it’s not only degrees that lead to success, tearing down people along with their confidence, that’s also abuse.

“Boys aren’t allowed to wear makeup” when equality is all we care about, ironic. When girls wear makeup we call them sluts and whores, what is it that we want? How can we gain self confidence when even our “So called friends” tear us down, taking the last speck of your confidence, and why? Because they’re also insecure. Girls now end up with eating disorders because “Skinny is pretty”. When will these wars end? The only reason we fight is because we have different opinions, and later on when all the damage is done we all start pointing fingers, not carrying the same responsibility as to when we started the war.

When will we finally say “Everyone’s pretty”? Never because we all feed off of breaking people down and we will never fully love our imperfections because of what this world has become.

7

Joshting Streden presents

Tech support? I’ve got you covered!

The goal for this series of tech tips and tricks is to inform and educate students of K.A.P. and give fun tips and tricks for your mobile devices, computers and laptops.

1. Precision cursor trick

Y'all might have heard of the famous cursor trick for iPhones that has been in the system for years already but has just been found and shared by users on social media. This trick has iPhone users going crazy on social media.

This is how the trick works:

Step 1: Hold the space button down for about 2 seconds.

Step 2: Drag your finger and put the cursor wherever you want.

Step 3: Edit your desired text.

2. Professional looking PDFs

If you’d like professional looking PDFs, I suggest you download Adobe Fill & Sign. This is an app that you can download on your mobile phone and or laptop/computer. You can use it to add your signature on documents, PDFs and forms. This will help you make your documents and files look more professional and representable.

3. How to find ANY word or sentence in articles, documents and websites

Have you ever wanted to search for a specific word or sentence in a document, an article or a website? Well, if you have Windows, there is a way to do this and it's pretty simple. Simply click CTRL+F and type in that word or sentence. Your computer will then show you where that word or sentence is used. This trick works with almost every Windows product.

8

Darling Yshanthy Bonifacio presents

Feeling creative?

Creativity. What is it really? Is it pulling something out of your arse at the last minute and people love it? Or is it something that you have to put your soul and mind, and every fiber of your human body into? Where would we be without creativity? Just a boring world where everything is blank and the same? Will our minds be blank and the same? I don't mean to sound boring and basic but sometimes we wonder what makes us creative. What makes us so different that we can make up stories and write books and make amazing heartwarming movies? Of course not everyone's creativity level is the same. But what may not seem creative to me might be creative to someone else and they have the right to love it cause they see it out of their own world and their own point of view. If you created or thought of something so amazing that rainbow lasers start shooting out of your eyes, who am I to turn those lasers off. Who am I to rain on your world of sunshine and flying puppies? Who am I to break down your precious and limit your creativity? Wouldn't you rather be a free elf? Yes, I used a Lord of the Rings reference. No, I've never watched a single movie of it nor do I intend to but I've managed to use it in a creative way for me. And you can do the same because why should you be limited to other peoples expectations of what is creative or not? Now you must be thinking what the point of this is? Well to be honest I don't think there is a point. My creativity is just like me. Messy and not good at expressing itself. Goes to show that creativity comes in different ways. It could be straight to the point, it could be cringy or it might make you think: what is this girl rambling on about and what was she thinking writing this? Now, you might think this is boring and that I asked too many questions or that this is the best thing ever. It's all up to you to decide. Because I believe that in a room with 100 people, at least one would understand your randomness and what you're trying to express. Yes I kinda stole that last line from a meme and turned it in my own. Not very creative aye?

9

Zanjli Scoop heeft foto’s gemaakt van de...

Open dag!

De open dag vond plaats op 26 januari. We hebben er als school alles aan gedaan om potentiële leerlingen ervan te overtuigen dat ze naar onze school moeten komen. Zanjli Scoop heeft foto’s gemaakt van de geslaagde dag.

10

11

Cristal de Geus presents

I lost my memory

Note: You’ll see a new part of the story in every school newspaper, enjoy!

Hi, my name is Emily and this is my story.

So we’re going to start at the beginning before I lost my memory and how I lost it.

So it was the beginning of a new school year in a new school; my father got a new job in New York so we had to move from Florida to New York; I didn’t have friends or family there, so it was hard, my parents didn’t even know the city! Well umm.. it’s our first time there.

But let’s go back to the beginning of a new school year!

Well I asked my father if I could be homeschooled; but guess what? It never happened. So I went to a normal public school with people I call “strangers”.

So I think math is fun but the teacher is 100% boring, my classmates won’t stop staring at me especially the boys, it smelled bad everywhere and the bathrooms are dirty, but okay I had to deal with it and get used to it.

So my first day wasn’t the best and it wasn’t the worst. I just didn’t want to make friends yet. The girls in my class look like creeps and some of them look like bullies, so I don’t know. But there was a girl who didn’t really talk so I was thinking the whole day and I think she’s going to be my first friend, and I don’t care if the others will look at me like I’m the weirdo cause I can also look at them like that!

12

Marnix van Thiel heeft foto’s gemaakt van de festiviteiten op...

Valentijnsdag!

Love is in the air! Dat was op Valentijnsdag goed te merken op het schoolplein. Vanaf de pauze kon de school genieten van de vele lekkernijen die de leerlingen – van klas 1 tot klas 6 – hadden klaargemaakt. Marnix van Thiel heeft foto’s gemaakt van deze liefdevolle dag.

13

14

Voor de docenten, in het kader van Valentijnsdag...

Twee gedichten!

Dear Teachers With our care you are trusted In your hands we put our lives The future depends on how you teach us to survive, The home away from home is here at school and just like parents to us, here our teachers rule. You watch us and protect us from harm, your love is as warming as being wrapped in a mother's arms. Dutch, English and Papiamento Dear teachers we really love you, German, French and Spanish, without you how would we manage? History, Economy and Biology Only God can explain this Chemistry, Physics and Mathematics maybe difficult but you guys always come true, teachers are like angels from up above. Arts and Crafts, even Literature, Geography and my favorite Social Studies, Dear teachers what would the world do without you, we'd be like walking dummies. Our Gym teachers keep us fit even if you have to sweat a bit. Drama and music is oh so fine, classes in which you have fun, now isn't that divine? There's no amount of money that is worth your patience and understanding, the masterminds behind creating the most intelligent human beings. Teachers you mean the world to us, we trust you in all you do, thanks for being apart of our upbringing, Happy Valentines Day to you. door Ariel Robinson A day as a teacher 45 minutes repeating throughout the schoolday, with a short break for eating midway. This is what almost every day of a teacher looks like, and it makes me understand why the idea of becoming a teacher is disliked. First off is starting the day at an ungodly hour, only after drinking coffee having a semblance of power. Though not enough apparently, seeing the students bounce around with anything but glee. Now not only do you need to tell yourself not to flee and remind yourself that being here is not a mistake, but convince a bunch of grumpy teens to bare with being spoken to the entire day and to please stay awake. Forget about being able to teach them the joy of learning and understanding, simply the task of keeping the room quiet is way too demanding. All in all a day as a teacher doesn't seem to have its pleasures and is probably just daily stress, so as to represent the students I'm here to say 'thank you' even if we don't seem grateful as your time and dedication is appreciated nontheless. door Shanna Wouters

15

Shanna Wouters presents

Short story: Run!

Run. It was the only thing on his mind as he fled. Between the trees of the woods and on the fallen yellow leafs covering the forests floor, he ran. He wanted to be anywhere but here. He wished with all his heart this was just a long nightmare and that he'd wake up any second now. So far, no luck. His legs moved as his fear moved him, unshed tears choked down as he kept moving. Moving as far as he possibly could, even if that wouldn't save him. His breaths were shallow and his mouth dry making the surrounding air raw in his throat, but all he could do is keep breathing or risk fainting, for if he stopped he would most definitely get killed. Although his thoughts were muddy and chaotic, there was only one thing clear to him. Run. His leg muscles ached, as he had been running since the first rays of dawn, when the starting pistol was shot. Shot at him. As the rising sun was beating down on his head, perspiration ran down his face. Some of the sweat ended up in his eyes, making him reflectively try to blink it away. His concentration momentarily broken, a scream wanted to break out his throat. It hurt! The gunshot in his upper arm screamed at him to be medically treated, but it would have to wait. He was nowhere near a doctor, or civilization for that matter. In fact he wasn't sure where he started or where he was going, the trees blurring into a single image at his desperation to get away. To get away from them and their sick little game. Time passed. He didn't know if it had been minutes, hours or even seconds. All he knew was that the terrain had changed. The trees were less clustered and the foliage on the ground was getting easier to run through. What made him give way to hope were the sounds of cars speeding over what seemed like asphalt.

16

A road was nearby. The idea of civilization alone gave him motivation to go faster, digging deep into his last energy reserves to push through. His limbs were screaming at him to let them rest, but the adrenaline of a goal pushed those pains out of the way. The sounds got closer and closer as he ran faster and faster, a madman on the loose to find salvation. Finally the road came into view, his eyes tearing up as he ran forward with abandon. And then, he stopped running.

17

Een terugblik...

KAP vs. JPD: Wat ging er mis?

Zoals we allemaal hebben gezien en beleefd, kregen we aan het begin van dit schooljaar een paar “bezoekers”. Deze bezoekers kwamen in augustus en bleven tot en met december bij ons op school. In de tijd dat ze hier waren, gebeurde er het een en ander op onze school. Laten we bij het begin beginnen, zodat jullie goed kunnen begrijpen wat er mis ging in de maanden dat de JPD-leerlingen bij ons op school zaten.

Facebook-schandaal Vlak nadat de JPD-leerlingen te horen kregen dat ze naar een andere school moesten gaan begon alles. Iedereen had zijn mening over de tijdelijke verhuizing. En waar uit je die mening? Juist, op Facebook! Helaas waren de meningen allesbehalve positief. Zo was er een video waarin een aantal meisjes de leerlingen van onze school geiten noemde. Maar, wat ons, de schrijfsters van dit artikel, het meest tegen de borst stuitte, was het feit dat de JPD-leerlingen beweerden liever les te willen volgen op een school met asbestdaken (lees: het JPD-gebouw). Op dat moment ontstond er vanzelfsprekend veel commotie. Iedereen – inclusief de leerlingen en docenten van onze school – had wel een mening over de commentaren van de JPD-leerlingen. Maar, gelukkig braken er geen vechtpartijen uit toen de JPD-leerlingen eenmaal op onze school zaten.

Interviews Na een tijdje kwam een lid van de schoolkrantredactie met het idee om een paar JPD-leerlingen te interviewen. De redactie vond dit een uitstekend idee. We wilden er allemaal achter komen wat de leerlingen nou eigenlijk van onze school vonden. We gingen vragen en gelukkig gaf een aantal leerlingen aan mee te willen werken aan een interview. Het ging hierbij om leerlingen van de derde en vierde klassen die bereid waren hun mening te delen. Na veel leerlingen te hebben geïnterviewd kwamen we erachter dat de derdeklassers de meeste moeite hadden met het feit dat ze tijdelijk op een andere school zaten. Zij wilden terug naar hun school en dat lieten ze duidelijk weten. Ze voelden zich op hun eigen school het meest op hun gemak. De vierdeklassers vonden de tijdelijke verhuizing geen enkel probleem. Ze wilden les kunnen volgen zodat ze later zouden slagen. In het begin klopten hun roosters niet. Hun docenten moesten per dag laten weten of de leerlingen naar school moesten komen. Soms kwamen ze naar school om vervolgens te weten te komen dat ze eigenlijk niet hoefden te komen. Desalniettemin waren ze positief over onze school; ze hielden van de vrijheid die onze school te bieden had en vonden de kantine erg fijn. De leerlingen van het Facebook-schandaal werden ook geïnterviewd en lieten weten dat ze zich zo uitten omdat ze dachten dat onze school hen zou discrimineren. Ze voegden toe dat dat uiteindelijk niet zo bleek te zijn.

Stupid

Op een gegeven moment hoorden we dat een JPD-leerling TV Direct had benaderd om te klagen over onze school. Ze bleef zeggen dat onze leerlingen de JPD-leerlingen aan het pesten waren. Toen besloot de interviewer de studenten te vragen of ze gepest werden door onze leerlingen. Hun antwoord? Nee! Dit antwoord kwam nogal tegenstrijdig op ons over, omdat een meisje eerder had aangegeven dat onze leerlingen de JPD-leerlingen “stupid” hadden genoemd. Deze opmerking was echter eenmalig, dus de JPD-leerlingen werden absoluut niet structureel gepest.

18

Na het interview bij TV Direct spraken we met een aantal JPD-studenten. Zij zeiden dat het meisje voor zichzelf sprak en dat niet iedereen haar mening deelde. Onze school gaf hun juist de vrijheid die ze op hun eigen school nog nooit hadden gehad en ze zouden de vrienden die ze hier hadden gemaakt gaan missen op het moment dat ze weer terug zouden gaan naar hun eigen school.

We spraken eveneens met leerlingen van onze eigen school. Zij zeiden dat de beweringen van sommige JPD-leerlingen kant noch wal raakten1, aangezien een groot deel van onze leerlingen van het VSBO af komt. Waarom zouden we VSBO-leerlingen dan pesten? Het gerucht gaat dat het meisje zei wat ze zei om de regering erop te wijzen dat ze het JPD-gebouw snel moest herstellen. De leerlingen vonden desalniettemin dat de geruchten zeer onterecht waren. Er was ook positief commentaar voor wat betreft de JPD-leerlingen: onze leerlingen zouden ze gaan missen op het moment dat ze terug zouden verhuizen naar hun “thuisbasis”

Met andere woorden: de komst van de JPD-leerlingen veroorzaakte veel tumult op onze school. Het was echter niet allemaal kommer en kwel2; we hebben veel leuke momenten gedeeld met onze “bezoekers” en vinden het stiekem een beetje jammer dat onze school weer zo leeg is als vroeger. Splikashon di ekspreshonnan usá den e teksto

1 kant noch wal raken = ku no ta klòp ni un tiki 2 kommer en kwel = fèrfelu, desagradabel

19

Ook juf Schoenmaker wil nog iets zeggen:

Masha danki!

Eindelijk is hij er: de eerste editie van ‘Bo sa kaba?’. Toen ik in augustus 2018 het plan had opgevat om met een groepje enthousiastelingen een schoolkrant op te richten, had ik niet gedacht dat we tot het tweede semester zouden moeten wachten op de eerste editie. Haastige spoed komt de kwaliteit echter nooit ten goede en zoals je hebt gemerkt (nu je op de achterpagina beland bent, ga ik ervan uit dat je de rest van de krant inmiddels met veel plezier gelezen hebt) is het niveau van deze langverwachte eerste uitgave hoog. Het was het wachten waard, wil ik maar zeggen.

Voor je deze krant weglegt (of wegklikt), zou ik mijn dank uit willen spreken aan alle leerlingen die er op de een of andere manier aan hebben bijgedragen dat er nu een ‘Bo sa kaba?’ ligt. Naast de drukte van overhoringen, toetsen, profielwerkstukken, leerlingenraadvergaderingen en alles wat daarnaast nog in jullie privéleven gebeurt (Valentijnsvlinders? Carnavalskriebels?), hebben jullie toch maar mooi de tijd genomen om redactievergaderingen bij te wonen, te brainstormen in de schoolkrantappgroep en (in de meeste gevallen) een stuk te schrijven en zijn jullie ook nog eens zo dapper geweest om jullie werk met de rest van de KAP-populatie te delen. Ik ben ongelooflijk trots op jullie! Masha, masha danki! Marnix van Thiel verdient in mijn ogen een speciale vermelding: hij heeft, naast het schrijven van een prima recensie van een prima boek, ook de eindredactie, lay-out en de vormgeving van het prachtige logo van deze krant voor zijn rekening genomen. Masha danki, Marnix!

Ten slotte: we hebben het voornemen om dit schooljaar nog een (aantal) editie(s) uit te brengen. Ben je enthousiast geworden na het lezen van deze krant? We zijn altijd op zoek naar nieuwe redactieleden die zich structureel in willen zetten voor ‘Bo sa kaba?’. Als je het leuk vindt om te schrijven (fictie of non-fictie), te dichten, mensen het hemd van het lijf te vragen, nieuwswaardige foto’s te maken, krantenpagina’s vorm te geven, te vloggen, (spot)prenten te maken enzovoorts, stuur dan een mailtje naar schoolkrantkap@gmail.com, of loop even bij mij langs in lokaal 56. Wil je wel iets bijdragen, maar lukt het je niet om je aan te sluiten bij de redactie? Geen punt! Mail je stuk (/foto/tekening/stripverhaal/…) en de redactie zal het opnemen in de krant. Onze mailbox staat overigens ook open voor suggesties, complimenten, liefdesverklaringen, opbouwende kritiek en dergelijke.

Rest mij nog een ding te schrijven:

Awor bo sa!