Kalken - UGent › ~mvaneech › MTB › Photos and M… · Web viewMaar ik word uiteindelijk...

KWB KalkenVerslagen Mountainbike (More-vélo)

24 december 2000. Kraak 0104.Met zijn zessen maar. Misschien kwam dat door de grijze kou of moesten de anderen moeder de vrouw helpen met de kerstmenu. Een natte herfst heeft ervoor gezorgd dat de sompige boerenwegels geweldig oneffen kunnen liggen (moeten ze daar dan ook met traktoren overrijden, zeg?) en nu heeft de vorst gemaakt dat de richels er hard en verraderlijk bij liggen. We doen de lokale parkoers (parkoersen?) van Kalken, Laarne, Heusden, Destelbergen. Het kraakt nogal als wij passeren, maar meestal houdt het ijs het wel. De gebroeders Hanselaer lijken het best in vorm. Tegen de middag zijn de richels nog hard, maar zakken we wel door het ijs waaronder er wel nog volop modder en water zit. We gaan alle zes wel ergens eens onderuit, maar ik schiet de hoofdvogel. Bijna waren we droog thuis, maar ik kies ergens in Destelbergen de verkeerde van de drie mogelijke plassen, val om, en eindig kletsnat en zo zwart als een onhandige mountainbiker maar zijn kan.

31 december 2000. Kraak 0104.Met zevenen. Als het verleden week hard en lichtjes glad lag, dan hadden we nu de keuze tussen glad en spekglad. De wereld leek wel een grote ijspiste op deze laatste dag van de laatste week van de laatste maand van het laatste jaar van de laatste eeuw van het 2° millennium na de geboorte van Christus - een mens wordt er poëtisch van. En deze keer was het prachtig vriesweer: windstil en zon. Dolle winterpret voor zeven jongens op hun fietske. De toon wordt al meteen gezet door Bert. We draaien nog maar net de Vaart op en lap, hij ligt er al. Deze mens komt elke week uit Basel (even voorbij Genève, ge weet wel) om hier te komen afzien. En vandaag kan zot zijn wel zeer doen, want het is gevaarlijk rijden, zeg maar glijden. Even verder langs de Vaart Karel Verhoeven, dan is het alweer de beurt aan Marc Roelandt. Wie vanmorgen nog eventjes zijn banden hard had gepompt, is gezien. Rudy Rogiers mag na een val verder met een kletsnatte handschoen. Liever hij dan ik. En zo gaat dat maar door. Wie eerst door een gevaarlijk stuk komt, wacht de anderen op en kan eens goed lachen. Rudi Vergeylen is de enige die geen enkele keer valt, waarschijnlijk omdat hij al vanzelf zwalpt na weeral een nachtje uit (wanneer slaapt die mens?). Voor de brug van Wetteren houdt de Verhoeven ons weeral op door klak over een blinkende verkoperde vijs te rijden die zich dwars door zijn binnenband boort. Gelukkig is onze ambulante garagist Rudy Rogiers deze week van de partij. Smijten ze die schone vijs dan nog wel weg ook, zeker. De afdaling van de brug van Wetteren is om het hart vast te houden en ondertussen hopen dat we niet doorschuiven tot Wetteren station.Wie het best met het ijs wegkan, is blijkbaar Raf Verstuyft. Ge moogt gene schrik hebben, zegt hij. Op een onverdacht stukje in Serskamp schuift zijn achterwiel echter toch weg, hij valt de andere kant uit en degene die achterkomt - uw verslaggever - kan niet anders dan eroverschuiven. Ik ga hier voor de zoveelste keer in mijn leven zwaar onderuit en kom na een vlucht van ongeveer 30 seconden behouden neer, op een verstuikte ringvinger en een buil op mijn bil na. En mijn versnellingsbak moet ook gerepareerd worden. Rudy, help. Op den duur zijn we de gladdigheid zo gewend dat we op sommige stukken toch weer vol petrol geven en genieten van het geschuif van het achterwiel. Een memorabele rit die zo voorbijgleed en die we niet licht zullen vergeten (memorabel dus). Ook de rit met het traagterecord: 38 km aan 18 per uur, maar dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat het op vele plaatsen verderschuifelen aan 2 per uur was.

11 februari 2001. Kraak 0104.Rudy Rogiers doet niet mee, want is gaan raften. De moment om eens een tandje bij te steken. We beginnen wel met zwaar wind op kop in de rit naar Serskamp. Een zeer zware rit, want alles ligt nog superdrassig. Het gemiddelde van 17.8 km/3600

seconden zegt genoeg. Megabangelijk is dat. Marc Roelandt rijdt nog op de Hoegaarden van gisteren en Rudy Vergeylen, die rijdt altijd op van alles. En plat rijdt hij ook, een paar km voor het einde. Danny Fack is de technieker van dienst. Als een echte beroeps begint hij eraan. Bij het oppompen van de band, steekt hij het ventieldopje tussen de tanden. En dan gebeurt het. Danny pompt zodanig hard dat het dopje in een keer wegschiet: slik en binnen. Danny's geproest en gehoest doet er weinig aan. Dat wordt de hele week roeren, Danny, om zeker te zijn dat je het weer kwijt bent.

18 februari 2001. Kraak 0104.We laden de fietsen in de camionette van Rudy Rogiers en zijn weg naar Waasmunster. Een rit van 35 km, maar op het eind blijken het er maar 32 te zijn. Wij die de wagen van Rudy R. volgen, vinden dat we daar blijven rondrijden in die bossen vol chique villa's voor we aan het startpunt zijn. Is Rudy verloren gereden of klopt het wat Frank Hanselaer denkt: dat hij al de villa's die hij gevoegd heeft, aan het tonen is? De moeite van de verplaatsing waard. Een heuvelachtig, gevarieerd, bossig, droog en lichtrijdend parcours. We zijn niet eens vuil als we terugkomen. Iemand verliest zijn kilometriekje. Danny raapt het op. 'NIET tussen je tanden steken, Danny!', roept de eigenaar verschrikt. Als Danny de kop neemt, wordt gans het peloton in een lookwalm gehuld.Ja, als je dat parcours in Waasmunster ziet, dan missen we hier toch wat heuveltjes. Buiten de Gratiebossen en Serskamp is het bij ons goed plat. More hebben we des te meer en modderbiken is eigenlijk een betere naam voor wat we meestal doen. Hans De Wilde deed nog eens mee. Even voor het einde moest hij een binnenweg nemen, pompaf. Volhouden, Hans, wij zijn ook zo begonnen. Rudy Vergeylen laat zich nog eens kennen: ik moet een gat laten vallen, duw me dood om weer bij te komen, zie dat Rudy in mijn wiel rijdt en vraag me af wanneer hij nu gaat overnemen. Als we toch nog op 10 meter terugkomen, demarreert Rudy lustig weg tot bij het groepje voor ons, die smerige ... (censuur KWB Nationaal), en ik mag verder alleen proberen! De verwensingen die ik hem achterna slinger, zijn evenmin voor publicatie vatbaar.

25 februari 2001. Kraak 0104.Het heeft gesneeuwd, mama! Mag ik met mijn bergveloke gaan rijden? Ik mocht, vandaar dit verslag, maar ik moest wel mijn helmke - zeg maar pot, zegt Rudy R - opzetten. Waarschijnlijk ook omdat ik teveel de nadruk leg op de valpartijen (en omdat ik er meestal zelf bij betrokken ben?). Volgens schatting op het Vrank en Vroom turnfeest gisteravond zouden we deze morgen met zijn vijftienen zijn, iedereen ging meerijden, maar we zijn welgeteld met acht. Bartje doet weer mee, na 4 weken knieproblemen. Raf nog altijd niet, alhoewel de rugproblemen over waren. Pieter Baeten, die al zijn vierde keer meerijdt - die is verkocht, lijkt er geen moeite mee te hebben. Rudy V. zat gisteren uitzonderlijk om twaalf uur al in bed, en het is eraan te zien: hij heeft het lastig. Ook Marc R. heeft een wat mindere dag, terwijl Eddy T. en Dirk H. rijden alsof het geen inspanning kost. Ja, je betrapt je erop dat we mekaar als echte zitten af te loeren om te weten wie in vorm is en wie niet. We rijden het parcours waar we verleden jaar de eerste keer mee begonnen zijn: voetbalwegel (na omwegje langs het terrein van de Tissage de Kalken), Drabstraat, Scheestr., langs een boerewegel naar de Zauwerstraat en volgende boerenwegel naar de Bontinckstraat, alwaar we allemaal vaststellen dat we ons veel te warm gekleed hebben: de zachte sneeuw annex zompige modder maakt dat de inspanning loodzwaar weegt en we staan meteen 'in schuim en in zweet'. Na het kruisen van de autostrade, verder naar Heiende en de talrijke veldwegeltjes daar, uitkomend bij café Pelgrim, dan langs baantje langs autostrade richting Lokeren, terug over de autostrade naar Heikant, zo tot op de Dendermondse Stwg ter hoogte van Dynamec (nu Segers). Dit ganse stuk was dan weer zeer goed bereidbaar. We duiken naast dat fabriek de Gratiebossen in en komen er pas in Berlare tegen de dijk weer uit: verschillende kilometers onverhard en lichtjes heuvelachtig. Een klein

oponthoud met Rudy V. Dirk H. suggereert dat het zijn hartslagmeter is die vastgevroren is. In het bos zelf, aan de tweede versmalde doorgang, is het weer zover: ik rij voorop, vertraag niet om de anderen niet op te houden, maar knal tegen het linkerpaaltje van de doorgang aan. Met als gevolg, juist, meer dan vijf minuten oponthoud. Want de val is zwaar - met mijn bil boven op de zijkant van mijn stuur, en ik mag van geluk spreken dat ik verder kan rijden. Mannekes, zeer dat dat deed, en nog 3 dagen stijf. Rudy R. meet eens en mijn stuur was slechts 2 cm smaller dan de doorgang. Het was dus geen stuurfout, zo troost ik mij, maar een beoordelingsfout. Anders gezegd: het was niet van lompigheid, het was gewoon van dommigheid. Uit de bossen, langs de zandbergen in Berlare, naar de Scheldedijk, op de dijk richting Uitbergen. Op de dijk, roepen die die vooraan rijden af en toe: 'Pollekes!!!'. Het heeft een hele tijd geduurd voor ik verstond dat dat Kalkens was voor 'Paaltjes'. Voor het kasteel duiken we de steile dijk af als kamikazes met ware doodsverachting - geleerd van Rudy R., die ons ook wil leren hoe je als een echte terug op je fiets moet springen zonder ontmand te worden - maar er is geen enkele liefhebber voor die les. We pikken daar nog een bos mee en zo komen we uit bij de Nieuwdonk, en langs de achterstraatjes in Overmere passeren we langs het voetbalplein de Valentino's en verder langs een zeer hobbelig kronkelig paadje en over een betonnen veldbrugje komen we uit in de Vaartstraat. Boombos en eindpunt Nele. 38 km, waarvan zeker de helft onverhard, en weer maar 19 per uur. O ja, bijna lette er niemand op het prachtig weer (zon, windstil, lichte vrieskou) en het schitterende sneeuwlandschap. Ondanks alles wat we ermee uitgespookt hebben, kan Vlaanderen toch nog mooi zijn. Zonde voor al die mensen die niet meereden.

3 maart 2001. Kraak 0105.Het sneeuwt. Mama, mag ik thuisblijven. Inderdaad, daar waar we verleden week een zonnig sneeuwlandschap hadden, staan we nu op in een asgrauwe zondag met iets tussen sneeuw en natte sneeuw dat uit de lucht valt. Maar ik wil me niet laten kennen en ga toch, ook omdat het niet echt koud is en tamelijk windstil. Tot eenieders verrassing staan we met zijn twaalven aan de kerk. Een nieuw parkoers, langs Kwatrecht, Melle, Gontrode, Gijzenzele, Moortsele, Oordegem, Wetteren en terug thuis na 46 km. Daar nog ergens tussenin bij de Fauconniermolen gepasseerd. Daar haalt de genaamde Marc R., volledig uitgeput, nog een banaan boven uit zijn rugachterzak. Zo slap als wat. Ze glipt dan ook uit zijn hand in de sneeuw en modder, maar hij heeft de kalorieën zo nodig dat hij de banaan toch nog opraapt en binnenspeelt. Er doorzitten, noemen ze dat. Dit parkoers werd uitgestippeld en aangeboden door Danny Fack, en wordt daarom voortaan de Grote Prijs Danny Fack geheten: zeker een van de zwaarste ritten die we al deden. Bijwijlen schitterende stukjes, maar de ploetergedeeltes dwars over velden en een paar keer over de spoorweg waren er mij toch teveel aan. Een echt schone rit, zeker tijdens de zomer, want wie ons nu zag passeren in de sneeuwregen, zal ons goed zot verklaard hebben. En wat horen we zingen, midden de niet aflatende sneeuwbui, nabij het plantenveredelingscentrum van Melle: een keure-lewèrke (korenleeuwerik). Jaren geleden dat ik er nog eens een gehoord heb, en het beest is blijkbaar volledig zijn kluts kwijt om putje winter te lawijten.

11 maart 2001. Kraak 0105.Rudi Vergeylen is van korvee en we laden 6 fietsen in zijn kamionette. Toch een geluk dat er zoveel middenstanders annex kamionetten zijn bij de Katholieke Werklieden Beweging. Weg zijn we, om 8 uur al, naar een georganiseerde rit in Maarkedal. Rudy R., Eddy T. en Jan W. proberen vandaag Belgisch kampioen rafting te worden en doen niet mee (in het Belgisch kampioenschap rafting ook niet, maar dan figuurlijk). Weer verkeerd gekleed, want eens in Maarkedal valt er het eerste uur een pak koude regen, terwijl in Kalken de zon heel even scheen vanmorgenvroeg. Ze sturen ons meteen door een vettig weike, en meteen zitten ook mijn versnellingen vooraan weer vast. Steile klimmetjes, steile afdalingen -

Karel Verhoeven neemt die erg snel, bruingele vettige klei, veel betegelde maar bemodderde fietswegeltjes, onverwachte stenen, wegeltjes met door het regenwater uitgeslepen diepe kronkelige geulen waar je probeert uit te blijven, veel schakelen en tempowisselingen, en elke keer weer verschrikkelijk afzien. Toch raar dat we daarvoor de zondag om 7 uur uit ons warme bed komen, merkt Frank Hanselaer terecht op. Gelukkig recupereer je op den duur wel goed en na een eindje gewone baan, ben je de zware inspanning alweer vergeten. Op naar het volgende stukje veld. Geert Bracke valt zo goed als omver, maar gelukkig net in een holle weg, zodat hij tegen de kant blijft staan en gewoon weer verder kan rijden. Ik zit toch dikwijls met schrik, en in een lange afdaling lig ik er weer eens. Een meiske met ferm uit de kluiten gewassen kuiten - zeer toepasselijke uitdrukking voor een montain biker - en toebehoren, slaagt erin een hele tijd in ons spoor te blijven - ook wel omdat wij af en toe op de ene of de andere wachten. Ze roept ons toe dat ze uit den Oudenbos komt, want ze heeft voorzeker aan onze truitjes gezien dat wij uit Kalken zijn. Mountainbiken is echt te smerig en te lastig om een sport voor vrouwen te zijn vind ik, maar zeker chapeau voor deze juffrouw. Danny Fack kan zich op het einde niet inhouden als er twee man proberen ons voor te steken, en weg is hij: eraf moeten ze. Na 35 km laden we de vuile fietsen in Rudi's kamionette en tegen twaalven staan we terug in het dorp. Spijtig dat het slechte weer de vérgezichten belemmerde.

18 maart 2001. Kraak 0105.We doen de tocht van 3 weken geleden, maar in omgekeerde richting. Met zijn dertienen. In de Gratiebossen gekomen, blijf ik laatste rijden, om weer geen lappen zoals verleden keer mee te maken: dan kan ik rustig de doorgangetjes nemen in plaats van ertegenaan te smakken. Rudi V. rijdt voor me. En daar gaan we weer. Op aangeven van Rudy maak ik waarschijnlijk de tot nu toe de spectaculairste tuimelperte van onze MTB carrière van KWB Kalken. Rudy, die er wat doorzit, schuift in een put dwars over het boswegje. Ik wou hem net voorbij en rij tegen zijn achterwiel. Na een perfecte? salto kom ik mooi op mijn rug/schouder terecht. In alle geval ben ik hem toch voorbij. Dit is pas Rudy's tweede val in zijn hele carrière bij de KWB MTB (ik val al zoveel keer per rit). En als ik niet op hem was gereden, zou hij nog niet gevallen zijn ook, zegt hij. Ja, het zal nog mijn schuld zijn, ik zie het al. Had ik misschien toch beter vooraan gereden?

25 maart 2001. Kraak 0105.Weeral met twaalf. Voor wat slechts een korte rit zal zijn, ingericht door WTC Calcine. 25 km, maar toch interessant omdat we veel van de wegeltjes doen die we anders ook passeren, maar toch ook wat nieuwe leren bijkennen. Er valt blijkbaar nog altijd een en ander te ontdekken in Laarne/Kalken wat betreft boere- en kerkwegels. Nog eens een lekke band, sinds lange tijd, voor Raf, die net op het zompigste en lastigste stuk van de hele rit, naast de Scheldedijk bij Wetteren, eerst iedereen voorbij was gereden met een band die loste, ge moet het maar doen. Rudy R. en Danny F., die achter waren gebleven om achter de achtergeblevenen te blijven, komen later door (als wij al op de dijk staan). Danny wil zich niet geven, maar het terrein is zo zwaar dat hij op een bepaald moment gewoon stilstaat en plat opzij de plassen invalt. Zeikenat. En berekoud is het. Mijn nieuwe waterdichte schoenen trekken dan ook veel aandacht van de sukkelaars die met verkleumde voeten moeten rondrijden. Vijfentwintig kilometer, maar ze vielen me toch zwaar, want het ging me vandaag niet echt af. Volgende zondag beter?

1 april 2001. Kraak 0105.We spreken er al het hele jaar over, en nu is het eindelijk zover. We rijden met zevenen (Rudy, Danny, Karel, Pieter, Jan, Marc en ik) naar St. Lievens Houtem. De Grote Prijs Rudy Rogiers. 59 km in totaal, aan een gemiddelde van bijna 24 per uur, met een mountainbike. Dat we dit zouden kunnen, hadden ze zeker Marc en mij een jaar geleden niet moeten wijsmaken. Eerst rijden we een goeie 10 km op gewone

weg naar Oordegem. Net over de Brusselse Stwg. en de gemetste spoorwegbrug slaan we links in op wat kan doorgaan voor een oude heirweg, een paar km lang en licht klimmend. We zijn vertrokken en volgen het parcours van St. Lievens Houtem, Letterhoutem, Vlierzele. "Sjieterende landsjappen", zou Branco Strupar zeggen. Er is veel vals plat bij, zegt Rudy. Ik vind het wel heel erg vals. Als we drie onbekende snuiters een heel eind voor ons uit zien rijden, heeft dat de uitwerking van een rode lap op zeven stieren. Die moeten we inhalen natuurlijk, en er wordt een paar km vollen bak gekoerst, tot we ze hebben. En wat zijn wij dan toch blij. Moe maar voldaan zoals dat heet. Naar onze maatstaven een vlot rijdend parcours, want wij zijn kniediepe ploetermodder gewend. In dit heuvelige landschap watert het water natuurlijk beter af (of hoe zeggen ze dat?). Ter hoogte van Bavegem stoppen we even bij een oeroude wilg, midden op een kruispunt, het type boom waarvan men zegt dat Napoleon er nog zijn paard aan vastgebonden heeft. Tijd voor Marc om zijn banaan op te eten. We hebben wel geen MacMannaman bij ons, maar onze MarcBananaman mag er ook zijn. Vandaar af rijden we tussen de 32 en 37 per uur naar huis. Zeker als Rudy en Danny zich op kop zetten gaat het goed vooruit. Marc rijdt niet mee tot bij Nele, maar slaat af ter hoogte van zijn woonst. Toch spijtig dat hij een zo lange inspanning voor dat laatste beetje niet afgerond krijgt! Nog meer bananen eten, Marc?

08 april 2001. Kraak 0105

Slechts 5 flandriens aan de start : Rudy, Danny, Jan, Frank en Marc. De ene al wat beter voorbereid dan de andere. Er zijn er die zich voorbereiden door in de week een paar keer te gaan fietsen, maar er zijn er ook die zich voorbereiden via andere sporten zoals vogelpiek … Eigenaardige combinatie, maar wie hierover meer wil weten moet ten rade gaan bij de Rudy´s.Vooraleer aan het verslag van deze rit te beginnen, zou ik nog even willen terugkomen op de vorige rit naar Sint Lievens Houtem. Een rit van maar liefst 56 km met meer dan genoeg hellingen (sommigen onder ons noemen dat een beetje “vals plat”, maar ja iedereen heeft zo zijn eigen normen). Op het einde van de rit, komende uit de richting van Wetteren, nam Marc Roelandt de beslissing (hoe pijnlijk ze ook was) om niet mee te rijden tot bij Nele. Totaal krimineel gefietst sloeg hij de gelijknamige straat in alwaar hij na een kwartiertje plat op de rug in de garage terug wist van welk land hij was. Bij diegenen die doorgereden waren (voor sommigen was het zwalpen…) tot bij Nele was ook Mario. Die maakte de schampere opmerking “´t is toch spijtig dat Marc niet uitgereden heeft”. Toen Marc in de loop van de daaropvolgende week vernam dat Mario dit had gezegd was hij behoorlijk op zijn … (ik zal het maar niet op zijn Hollands zeggen) teen getrapt. Zoals het een echte flandrien past was de reactie van Marc hierop : “volgende week rij ik hem in de beek !” en zoals u verder in dit verslag zal lezen heeft Marc woord gehouden … of toch bijna.Terug naar de rit van 8 april.Na verschillende ritten in het buitenland (lees buiten de gemeente) besloten we om nog eens het Bloso parcours van Laarne-Kalken te rijden, een kwestie van niet te laat thuis te zijn zodat we nog iets konden opsteken van die gasten in de ronde van Vlaanderen. Nog geen kilometer gereden en reeds problemen met de mechaniek. Het versnellingsapparaat van Danny sputterde tegen. Na een vlugge inspectie van vogelpiekkampioen Rudy was het besluit dat herstelling niet onmiddellijk mogelijk was waardoor Danny op halve kracht de rit zou moeten rijden. De meesten onder ons hopen dat Danny zijn fiets niet meer te herstellen is zodat hij vanaf nu altijd op halve kracht zal moeten rijden, misschien kunnen we hem dan toch nog ooit eens losrijden …Na zoals meestal een adembenemende (letterlijk) start ging het er vanaf kilometer 15 iets rustiger aan toe, wat minder concentratie en Danny ging een eerste keer onderuit zonder veel erg. Erger was de valpartij rond kilometer 20. Frank, die iets heeft met water en duiken … reed op volle snelheid door een plas (althans hij dacht dat het een plas was), maar die bleek zo diep te zijn dat hij bijna over kop ging om nadien bijna tot aan zijn middel in het de plas te zakken (een beetje overdrijven mag en voor den enen moet de plas al niet zo diep zijn als voor den anderen

om er tot aan je middel in te zakken…). Marc, die zoals meestal weer in het wiel hing en met zijn kop in de grond aan het “stoempen” was om bij te blijven, kon Frank niet meer ontwijken en op volle snelheid (voor Marc is dit natuurlijk relatief …) beukte hij in op de fiets van Frank. Gevolg : Marc ging over kop en belande in de zijkant, net niet in de beek. Wie had daar nu ook weer iets gezegd van “in de beek rijden”? Balans van de valpartij : een lekke band voor Marc, een natte broek voor Frank, en voor beiden ook nog een paar kneuzingen.Na ongeveer 30 kilometer kwamen we aan de geduchte Katteneye (ik ben wel niet zeker van de spelling). Zo een onberijdbaar, oneffen, modderig, stinkend, kortom mensonterend stuk weg kunt ge alleen maar in Laarne vinden. Zelf de koeien komen naar ons kijken als we daar door rijden (wellicht denkende “wat voor ezels passeren er hier nu?). Aldaar gekomen achtte Jan zijn moment gekomen om Frank na te doen. Hij verkeek zich ook op een plas water en ging onderuit. Iets verderop ging Danny op zijn zomerzij in de modder liggen. Ik heb het hier al gehad over koeien en over ezels, maar als je daar zo iemand languit in de vieze modder ziet liggen denkt men meestal aan nog een ander diersoort …Trouwens Danny is zo verslaafd aan het moutainbiken dat, zelfs als hij gevallen is weigert zijn voeten uit de klikpedalen te doen en zijn fiets van tussen zijn benen te nemen. Men zou op den duur nog gaan denken dat die met zijn fiets gaat slapen!Na al die valpartijen zijn we in een rustig (?) tempo naar Nele gereden om aldaar alles nog eens door te praten. Niet tussen pot en pint maar wel tussen ice-tea en ice-tea, want alcohol is uit den boze voor echt flandriens !Aandachtige lezers zullen het al weten, de enige die niet onderuit is gegaan is Rudy. Zou vogelpiek en mountainbike dan toch de ideale combinatie zijn?Diegenen die er niet bij waren hadden ongelijk of misschien toch niet want de verslaggever van dienst weet over elkeen wel een straffe stoot te vertellen.Wie het nog niet mocht door hebben na het lezen van dit verslag, mountainbike is en blijft een leuke en gezonde ontspanning (gelove wie geloven wil), zeker gezonder dan duivenmelken of … vogelpiek.

Marc,Interim verslaggeverInterim val-specialist Permanent wieltjeszuiger.

15 april 2001. Marc Roelandt verslag. Kraak 0105.

Paaszondag, verlengd weekend,paasvakantie voor de kinderen,voetbaltornooi op Schellebelle met de nodige nabesprekingen op zaterdagnamiddag (avond)regen en wind bij het wakker worden,…Kortom redenenen genoeg om niet te gaan moutainbiken.Er zijn er echter die er anders over denken en kost wat kost de zondagmorgen om 9 uur absoluut op het kerkplein willen starten voor alweer een nieuwe rit.Ik moet wel toegeven dat er slechts 3 van die “andersdenkenden” waren, Raf, Jan en Marc. Er wordt zelfs luidop gefluisterd dat er bij zijn die gaan moutainbiken om eens van thuis weg te kunnen zijn, alhoewel er andere activiteiten kunnen aangewend worden als smoes om er eens tussenuit te glippen zoal bijvoorbeeld … vogelpiek … of een voetbaltornooi van zoonlief. Slechts met 3 aan de start, dat leek ons wat weinig. Nochtans voor uw verslaggever van dienst was dit het ideale moment … hij zag zijn kans schoon om eindelijk eens binnen de eerste 3 te eindigen. Niet dat we er elke week een competitie van maken, maar een beetje wedstrijd en (een beetje veel) mannelijke trots komt er toch altijd aan te pas.

Let wel, we doen niet aan discriminatie … vrouwelijke mountainbikers zullen altijd met open armen ontvangen worden in ons gezelschap. Had u misschien anders gedacht ?Genoeg rond de pot gedraaid, laat ons maar beginnen aan het wedstrijdverslag (klinkt professioneel vind u niet).Zoals reeds gezegd, slechts 3 man aan de start vonden we wat weinig en we besloten om er eens eentje op zijn woord te nemen. Wat ik hiermee bedoel ? Wel, er zijn er op de gemeente (en zelfs daarbuiten) die regelmatig zeggen dat ze wel eens zullen meerijden met “de bende van Rogiers” (= vakjargon voor de moutainbikeclub KWB Kalken). De persoon in kwestie was Wim (Verschraegen). Het was ons namelijk ter ore gekomen (amaai wat een plechtige taal) dat hij zich een spiksplinternieuwe moutainbike had aangeschaft. Hij kon zich dus niet meer verschuilen achter “’k heb mar een kermisveloke, wacht mar tot ik een serieus machien heb”.We zagen niet op een extra inspanning en gingen hem thuis afhalen. Er kwam wel wat overtuigingskracht aan te pas om hem mee te krijgen, maar als ge een beetje inspeelt op de mannelijke trots (weeral) (in de mannenbladen of zijn het vrouwenbladen noemen ze dat het machogevoel) kunt ge wel wat bereiken.We gingen dus van start met 4. We besloten om een parcours te volgen dat na de overvloedige regenval van de laatste uren, dagen, weken, maanden,… toch noch iets of wat berijdbaar moest zijn en niet al te lang (want we moesten nog paaseieren kunnen gaan rapen nadien).Ah ja, voor ik het vergeet nog het volgende. Voor de start op het kerkplein kregen we nog het bezoek van een paar van onze (mountainbike)vrienden. Weliswaar waren ze op hun paasbest gekleed en reden dus niet mee (‘k zal ze maar niet bij naam noemen). Waarom ze niet meereden … slecht weer, regen, wind, veel te veel modder. Wat denken die wel !!! Precies of dat die denken dat ze kunnen gaan moutainbiken met een bermuda aan, met een zonnebril op een met een pinacolada in hun drinkbushouder zeker! Mountainbike is en blijft een sport voor mannen met … karakter (dacht u misschien aan een ander woord?).U hebt het wellicht al begrepen, over de rit op zich valt er weinig te vertellen, vandaar dat ik er vanalles bijsleur om toch maar iets te kunnen schrijven.We reden een parcours van ongeveer 35 km langs Overmere, Lokeren, Berlare, Uitbergen.In het vorige verslag werd geschreven dat er alleen in Laarne “mensonterende” stukken weg te vinden waren, maar we moeten onze mening herzien. We hebben een gelijkaardig stuk gevonden in Kalken, namelijk op Hussevelde (’t is wel al op het randje, maar toch nog altijd Kalkens grondgebied). De rit is verlopen zoals Parijs-Roubaix. De Kalkenaren Raf, Wim en Marc waren goed, maar ze moesten toch hun meerdere herkennen in de Wetteraar Jan (maar ja, nog liever geklopt worden door een Wetteraar dan door een Hollander …). Voor volgend weekend (wat toch weer een “normaal” weekend zou moeten zijn) verwachten we opnieuw een groter aantal deelnemers, dan zullen er door de Kalkense velden opnieuw de fameuze wielerkreten klinken zoals daar zijn Geeft er nog een lap op Sleurt er maar ne keer goed aan Snokt er nog eens aan Bijt u vast in zijn wiel Niet lossen godver… (’t is Pasen dus ik moet een beetje op mijn woordgebruik letten) ‘k ga u in de beeke rijden ..

Als besluit van dit verslag zou ik iedereen een zalig paasfeest willen wensen op de manier van alomgekende man uit Rome …Zààààààààààààààààààààlig Paaaaaaaaaaaaasfest.

Marc,Interim verslaggever

22 april 2001. Kraak 0105.

Na 2 weken afwezigheid van mijnentwege, hebt u opnieuw recht op een deftig verslag. De verslaggever van de vorige twee weken, de genaamde MarcBananaman, heeft dit weekend al teveel slechte punten verzameld bij vrouwlief denk ik, want hij is er niet bij. Er zijn inderdaad grenzen, niewaar, zijn schabouwelijk gedrag na de muziekquiz van vrijdag indachtig. We zijn nochtans met elf. Rudy V. doet terug mee na rugpijn en Hans D. doet nog eens een poging (die trouwens lukt, gezien het feit dat hij uitrijdt). Is het omdat het twee dagen nagenoeg niet geregend heeft dat we weer eens met velen zijn? Er valt geen regen, er zijn geen valpartijen, geen pannes, dan ook geen verslag? Zeer zeker wel, alleen al omdat ik vandaag in gloeiende vorm was. Er zijn zo van die dagen dat er geen einde aan een mens zijn krachten komt. Bij mij zijn dat er wel minder en minder, moet ik zeggen, maar dit was er een van (de twee per jaar). Ik reed bijna helemaal gelijk Dierckxsens in Parijs-Roubaix: keihard en oerdom. De tocht ging naar Oostakker. Langs die kanten zijn er toch ook veel mooie wegeltjes, en lichtrijdend. In Oostakker doen we 2 keer de toer van de put aldaar en de heuveltjes errond. Een steile afdaling wordt door Rudi gedemonstreerd, alleen Karel, Dirk en Danny durven het hem nadoen. Bijna 39 km aan bijna 24 per uur, het deed weer deugd.

29 april 2001. Marc. Kraak 0112

Eindelijk goed weer. Droog en zonnig, maar ietsje te veel wind (vooral tegenwind).11 deelnemers aan de start, Bart, Raf, Karel, Rudy1, Rudy2, Jan, Frank, Dirk, Marc, Eddy en Geert.Omdat de meesten onder ons de modder stilaan beu worden had Rudy Rogiers beslist om een parcours te volgen dat (relatief) droog licht. Toen men de afgelopen week vroeg aan Rudy naar waar we zouden rijden was zijn antwoord “naar ergens waar het water goed kan weglopen”. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig en kon dus al vermoeden dat we het hogerop zouden gaan zoeken. Een insider kon dus weten dat we de “hoogvlakte” van Sint Lievens Houtem gingen opzoeken. Een ritje van maar liefst 56 km op een lastig maar goed berijdbaar parcours. Er waren erbij die het reeds moeten geweten hebben, want net zoals Rudy hadden ze hun zomerbanden opgelegd. Banden met minder profiel, om nog een paar km per uur sneller te kunnen rijden. Jawel ook in moutainbike is de juiste bandenkeuze van groot belang net zoals in de formule 1. Niet dat we dezelfde snelheid halen, maar veel zal het toch niet schelen …Met 11 vertrokken we dus richting Sint Lievens Houtem. Eerst ongeveer 15 km zachtjes inrijden. Dat was althans de bedoeling, maar reeds in Oordegem waar het al een beetje vals plat is, begonnen er al een paar “zot” te doen. Gevolg …, nog voor we aan het eigenlijke parcours moesten beginnen, waren er al een paar (ik hoop dat ik niet de enigste was!) die al serieus op hun adem hadden getrapt.Het parcours in Sint Lievens Houtem is echt de moeite waard, maar niet te onderschatten. Als ge goed getraind staat (en naar ik kan oordelen wordt er nogal wat afgetraind in de week) kunt ge u er eens goed laten gaan … Opgelet, mispak u niet want in totaal is het een afstand van 56 km met nijdige hellingen en spectaculaire afdalingen (waar ge volgens sommigen niet moogt remmen, maar ge moet u dan wel recht kunnen houden hé Rudy en Frank).Zwaar dus, maar als ge de knepen van het vak kent is het doenbaar. De knepen van het vak … wat die zijn? Wel ik zal het u eens verklappen.

1) Na ongeveer 20 km laat ge u een keer uitzakken, dan denken ze dat ge al moet lossen.2) Na ongeveer 25 km snuit ge uw neus niet meer, en als ze u zien rijden met al die snot en

slinger aan neus en kin denken ze amaai die zit af te zien.3) Na ongeveer 30 km smeekt ge om eens te stoppen om een banaan te kunnen eten. Ge laat

bewust de banaan vallen om ze nadien met slijk en/of ander viezigheden naar binnen te werken. Dan drinkt ge nog eens, maar zorg ervoor dat ge wat naast uw mond giet. Als ze u daar zo zien “sukkelen” dan krijgen ze medelijden met u en gegarandeerd van dan af duwen ze u tot in Kalken!

4) Duwen, allemaal goed en wel, maar naar het einde toe moet ge u echt laten “lanceren”. Ge geeft een trapje minder en diegene die u duwt denkt dat ge niet meer beter kunt. Hij zal dan roepen : “ik zal u naar het wiel lanceren” en geeft u nog een forse stoot in de rug. Gevolg : in volle vaart naar het wiel van uw voorganger en meteen erop en erover! Pijnlijk hé Dirk en vooral als dat in volle finale voorvalt, maar ja topsport is keihard.

Bovenstaande tips zijn ten zeerste aan te raden voor beginnende mountainbikkers, wat zeg ik beginnende … ook ervaren mountainbikkers zouden dit wat meer moeten toepassen hé Eddy.Eddy had namelijk een zware inzinking in het naar huis komen. Op “Den Dries” in Wetteren dachten we dat Eddy een imitatie deed van “Shaking Stevens” op de fiets, maar niets wat minder waar. Het licht was aan het uit gaan, en terwijl de voorwacht van de groep stond te wachten aan de verkeerlichten aan Wetteren brug (groen, oranje, rood, groen, oranje, rood, …) was het bij Eddy zwart, zwarter, zwartst voor de ogen. Geen nood, vlug een bakkerswinkel binnengereden en een rijsttaartje of twee hebben Eddy er weer bovenop geholpen.Als verslaggever is het natuurlijk gemakkelijk om een ander zijn misère te beschrijven, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik serieus heb afgezien en dat ik mijn trukendoos volledig heb moeten opentrekken om mij tot in Kalken te laten duwen.Ik hoop maar één ding, en dat is dat na het lezen van dit verslag ik nog steeds kan rekenen op een duwtje in de rug (letterlijk) van de krachtpatsers.

Marc,Interim verslaggeverSuper plantrekker.

14 mei 2001. Moederkesdag. Speciaal een extra-lange rit, zodat de moederkes minst last van ons hebben. Eerst met zijn elven elf km naar Doorslaardorp om er de rit, georganiseerd door de Rudybikers - dat belooft, van 50 km te doen. Na even zoeken het veld in. Twee grote, gespierde, knappe, jonge - ik ga maar ophouden voor ge verkeerde gedachten van mij krijgt - kerels gingen eventjes met ons meerijden. Heel echt eventjes dus. De rit: droog, zonnig, stoffig, bonkig en bossig. Het verslag kan als volgt worden samengevat: Bonke, bonke, aie, bonke, oeie, rije, duwe, steke, bonke, bonke, oeie, oeie, zande, nog veel meer steke, stoffe, bome, bome, zande, knotse, knotse en nog meer bonke, bonke. Tot in Stekene, met veel bos, zand en stof, en met sterk op en neer hobbelende wegels. De zon schijnt door de bomen in een stofwolk die wij als een bende bizons doen opwaaien (met oprechte excuses voor deze poëtische oprisping). Het wil gelijk niet mee met mij vandaag. Sommigen willen persé hebben dat het door het te groot aantal zuipkaarten op het Duiveltjestornooi van HO was gisteren (elk steunt de jeugd op zijn manier naar bestvermogen, niewaar), maar volgens mij is het een combinatie van lichte zonneslag met zware achterwerkaandoening. Inderdaad, na 20 km zit ik er door, letterlijk dan, en het wordt met de km erger. Mijn perineum (ja, zoek het maar eens op, dan hebt ge nog eens iets om mee uit te pakken aan de toog) was rauw vlees. Zwaar aangedaan besluit ik halverwege de rit maar alleen naar huis te rijden, juist op het verste punt. De Bende van Rogiers raast verder zonder mij. Ik kom daar zwart bestoft uit de bossen van Stekene gereden en vraag de weg. "Richting Wetteren!? Maar neen zulle dat weten wij niet. Zo ver! Maar manneke, ge zijt gij hier heeltegans verkeerd gereden." Het is dus maar een half verslag, nogmaals excuses. (En ja, de interim-verslaggever die had kunnen overnemen was er natuurlijk weer niet als hij er moest zijn). Elke oneffenheid tussen Stekene en Kalken heb ik gevoeld. Gevraagd naar de belangrijkste uitvinding waarzonder mountainbiken onmogelijk zou zijn geweest, zullen sommigen het wiel, de binnenband, de buitenband, de pedalen, anderen dan weer het tandwiel, de remmen of de ketting noemen, maar ik hou het op de spons, zo van die dikke die ze

in koersbroeken naaien, dikker dan het sponske in mijn broek dus. Naar ik vernam, waren er nog verschillende die goed zacht waren bij thuiskomst, ge moet niet vragen na 72 km. Zonder veel blabla de zetel in en 's avonds niks gene boem boem meer. Van een schone moederkesdag gesproken. Misschien volgend jaar op moederkesdag toch iets minder ver, beste Rudy?

20 mei 2001.Het weekend van 20 mei was er één waarin er een keuze moest gemaakt worden. De keuze tussen ofwel de zaterdagavond naar de omi-sportfuif ofwel de zondagvoormiddag gaan mountainbiken. Het was het één of het ander. Het is slechts weinigen gegeven om beiden aan te kunnen én de zaterdagavond gaan fuiven én de zondagvoormiddag gaan mountainbiken … nee, trop is teveel en teveel is trop. Toch was er één “exemplaar” (jawel ik noem hem zo want ’t is toch een geval apart zulle!) die de combinatie aandurfde, u verneemt er meer over verder in dit verslag.We waren met 7, Raf, Karel, Geert, Bart, Bjorn, X, en Marc. Eigenlijk waren we met 8 maar dat ene “exemplaar” besefte niet dat hij op zijn fiets zat, hij dacht dat hij nog aan het omni-sporten, rechtzetting omni-sportfuiven was. U vraagt zich wellicht af wie Bjorn en X zijn. Wel ik weet het ook niet zo goed. Bjorn heeft al een paar keer met ons meegefietst en ik heb me laten vertellen dat hij nog bij de liefhebbers heeft gereden (niet te verwonderen dat ik zijn wiel niet kon houden!). Na een tijdje te zijn gestopt met wielrennen, besloot Bjorn om terug aan sport te gaan doen, ofwel terug wielrennen ofwel voetballen. Nadat hij zich een paar keer “gemeten” heeft met de besten (of misschien schrijf ik beter de beesten) van onze bende heeft hij besloten om dan toch maar te gaan voetballen en dan wel nog bij H.O. Kalken … X (sorry maar ik ken zijn naam niet) is een vriend van Bjorn. Die gast ging goed mee tot aan km 35, maar dan kon hij zelfs mijn wiel niet meer houden … Toen we bij Nele aan het napraten waren heeft hij maar één ding gezegd : “Gaan jullie soms gaan trainen in de week?”…Over de rit zelf valt weinig te vertellen. Het was een georganiseerde rit in Lokeren. Het parcours kennen we ondertussen bijna uit het hoofd en het feit dat het een georganiseerde rit was had tot gevolgd dat er zich verschillende deelnemers op het parcours bevonden. U kan het al raden, telkens we iemand voor ons uit zagen fietsen, ook al was het nog maar een stipje aan de horizon, daar vlogen we er naartoe als een bende bronstige stieren (en hij of zij moest daarom nog geen rood truitje aan hebben hé). En oh wéé als iemand het ook maar probeerde om ons voorbij te steken …Resultaat van dit alles : om half elf stonden we reeds terug in Kalkendorp met 40 km in de benen.Oh ja, ik zou het bijna vergeten maar voor we aan de rit begonnen zijn we nog eens langs geweest bij onze sponsor. Hoeveel lawaai we ook maakten, hij gaf niet thuis …Misschien was hij ook nog aan het omni-sportfuiven, maar nee om 9 uur ’s morgens nog fuiven dat kan niet, dus veronderstellen we dat hij aan het “omi-sporten” was. Rudy toch, één goede raad : “sport” elke morgen zoveel ge maar wil, maar de zondagmorgen moet ge reserveren voor de “mountainbike-sport”.Ik moet ook nog iets vertellen over het “exemplaar” waarover ik het had in het begin van het verslag. Ik heb het natuurlijk over die andere Rudy. Een nachtje fuiven, een paar uurtjes slapen, en dan zonder eten aan de start verschijnen … doe hem dat maar na.Er zat duidelijk minder snee op bij Rudy, hij liet zich regelmatig ver uitzakken. Toen Raf mij vroeg om eens achterom te kijken om te zien hoe Rudy zat af te zien, kuiste hij juist zijn mond af. Had hij iets “naar binnen gewerkt”? We vermoeden eerder dat hij iets naar buiten had gewerkt !Op vraag van een aantal onder ons moet ik hier ook nog wat uitleg geven over “schabouwelijk gedrag”. Dit is een term die in één van de vorige verslagen gebruikt werd en het was niet voor iedereen duidelijk wat hiermee bedoeld werd. Wel ik heb het opgezocht (en er zo een beetje mijn eigen interpretatie aan gegeven). Het betekent : sociaal voelend, graag onder de mensen, graag

een praatje slaan tussen pot en pint, nu en dan eens een caféspelletje meedoen zoals vogelpiek of kaarten. Dit alles gebeurt wel in de late uurtjes men als gevolg dat je dag nadien het soms moet bekopen. Maar ja, als ge uzelf een beetje kent dan weet ge dat ge na een avondje “schabouwelijk gedrag” best niet gaat mountainbikken. Als ge dat toch doet dan kan het gebeuren dat ge al vlug moet lossen en bijvoorbeeld op uwen alleen vanuit Lokeren terug naar Kalken moet fietsen …

Marc,interim verslaggever.

27 mei 2001. Eerst wat minder nieuws. Geert Bracke zit in de plaaster. Het been stijf houden, Geert! Na het schabouwelijk verslag van verleden week, weer aan mij. Goe weer en we zijn met zeven man en een puber, de genaamde Bart Klim, die weer voor weinig mannen moest onderdoen. (Let wel, dat ik dus Marc R. bij de mannen gerekend heb). Naar de bossen van Serskamp. Voorbij de Speelbos staat Raf met een lekke band (een gat in zijn band dus). Ook zijn remmen blijken te slepen. Rudy is er wel 5 minuten mee bezig, maar eens in orde, vliegt Raf de volgende kilometers. Hij had blijkbaar tot dan toe gereden met de remmen dichtgeknepen, zoals dat heet. Marc R. valt twee keer, telkens vlak voor mijn wiel. Je hebt zo van die mensen die, zeker als ze het niet zelf mogen schrijven, van alles doen om in het verslag te komen. Ook Raf en Eddy vallen nog om - meer is het niet, o.a. in een dreefje met boomwortels die wel tot 20 cm uitsteken. Bij het binnenrijden van de bossen van Serskamp, weerklinkt geween en tandgeknars. In hun blote billen rijden ze door de tengels en de bramen, de andere 7 sukkels. "Hapert er iets mannen?", vraag ik zo onschuldig als wat, want ik heb mijn lange broek aan, omdat dat de enige met een goei spons is die ik heb, in een poging om zitvlakpijnen gelijk twee weken geleden te vermijden. 't Is goed tegen de reumaties, zegt Rudy (de tengels, niet de lange broek). Ik zie ons binnen 30 jaar al zitten in het ouwemannenhuis in Kalken. Hoe komt het dat die 10 rare daar in de hoek geen reumaties hebben? Oh, dat is de Bende van Rogiers. Maar die ene normale mens - met reumaties - was daar toch ook bij? Ja, maar die reed ook 's zomers met zijn lange broek.Dikke spons of niet, ik heb weer problemen met mijn zitvlak, ik krijg zo te zeggen geen gaatje meer toe en de laatste 5 kilometers doe ik niet meer mee, alzo de Uitbergse bossen en het wegeltje langs de Valentino's en dus de ergste achterwerkpijnen vermijdend. Het is omdat de top van mijn zadel te veel naar omhoog staat, zegt Rudy. Kont (is dat nu met d of met t?) ge mij dat misschien verleden keer al niet uitgelegd hebben? Er gebeurt blijkbaar nog een en ander in die laatste kilometers. Ik moet van Marc rapporteren dat hij nog 2 remontes deed … twee keer zichzelf geremonteerd, veronderstel ik. En dat er een hond van onder een kamion kwam, bijna in zijn wiel. Domme hond: Juist mis! Maar misschien kan Marc zelf - tenslotte interim verslaggever zijnde - de laatste 5 kilometer kort samenvatten in de volgende drie bladzijden? Heel erg lastig vinden de meesten dit soort lastige rit toch niet meer, goed getraind als ze staan, want Marc heeft zelfs nog zijn banaan niet opgegeten als we bij Nele zitten. Marc moet natuurlijk nog eens lachen met mijn smadelijke afgang, nu al 2 keer op rij: "We hebben 't weer GAT", zegt hij. Beste Marc, weet gij waar gij uw banaan voor mijn part moogt steken?

3 juni 2001. Sinksen. Ik heb er de hele week over getwijfeld of ik het wel zou doen, want het ligt toch nog altijd gevoelig, maar het moet me toch van het hart. Ik heb, persoonlijk en op heterdaad, de twee Rudy's samen betrapt. En dat voor twee die steeds beweren dat ze het niet doen, en dan nog samen. Laat er ons duidelijk over zijn: in deze tijd van sportieve mannen onder mekaar wordt er niet meer zwaar aan getild. Het komt veel voor en er is helemaal niets verkeerd aan: bijtrainen tijdens de week mag, maar waarom daar dan niet voor uitkomen? Waarom, Rudy en Rudy, jullie niet outen? Ge ziet, een of andere dag komt het dan toch uit.Het verslag. Met twaalf, schoon weer met veel wind, en we doen de Heikant, Heiende, Berlare, Overmere rit, in omgekeerde richting en met enkele nieuwe stukjes in Berlare.

Danny en Bjorn maken er een lange sprint van door de kilometerslange Gratiebossen. Ik rij in 4° positie, al een eind achter, en bedenk dat als ik dat volhoud ik dan toch de eerste boven de 40 zal zijn. Zo zit een mens in mekaar: als je niet echt de eerste, sterkste of slimste kunt zijn, bedenk je zodanige categorieën waarin je dat wel bent. Maar je mag het niet te makkelijk maken ook, door bvb. categorieën te creëren waarin je de enige bent. Zo zou Rudy V. in de categorie wieltjeszuigers die dan plots demarreren, altijd eerste zijn. Of ik in de categorie sympatieke Westvlamingen. Dan merk ik plots dat er iemand in mijn wiel zit. Verdorie, 't is Raf, een peet van meer als 50. Daar gaat mijn categorie 'boven 40' als hij me voorbij steekt en bovendien nog een kwak modder van zijn achterwiel in mijn linkeroog lanceert, zodat het licht aan 1 kant uitgaat. Allez, als 5° ben ik dan toch nog eerste in de categorie lichtgestoorde alcoholiekers boven 40, onder 50.Rogiers rijdt een heel eind zonder handen en niemand raakt hem voorbij. Zo reed hij een paar weken terug de steile brug over de E17 (tussen Heiende en Overmere) over. Wij sleuren en trekken aan ons stuur en ons velo, stampen op ons pedalen, zweten en puffen, geven al wat we hebben, maar we verachteren alleen maar. 't Is gewoonweg niet te doen. Die moest koereur geworden zijn, zie, die jongen.Door het hoge tempo (net geen 24 per uur voor net geen 39 km) en de felle wind, wordt het toch nog een lastige rit. Karel is vandaag gewoon nergens, de eerste keer dat ik dat meemaak. Gisteren een bruiloft, is de uitleg. Jan en Dirk heb ik ook al beter geweten, maar Bartje is al een paar weken achtereen in vorm. Zijn volgende inzinking afwachten dan maar, haha. Achteraf gaan de meeste vertellingen over de slotfase als we door de Bontinck en Gaverstraat razen op weg naar Nele. Rudy R. vertrekt laatste en haalt de hele meute in (Oooh, wat vindt hij dat toch fijn!). Rudy V. zit de hele tijd in mijn wiel uit de wind en demarreert dan net voor de kerk. Train nog wat meer bij binst de week, ja!

10 juni 2001. Met twaalf. De tweede keer de grote prijs Danny Fack, richting Melle, Gontrode dus. Schitterend parcours, niet meer te herkennen van toen we er deze winter doorploeterden. Voor Bartje is het in Kwatrecht al afgelopen als met een oorverdovende knal zijn velg in stukken springt (ge remt teveel, zegt Rudy). Een GSM komt op zo een moment van pas. Er vliegen daar een heleboel zeldzaam geworden huiszwaluwen, ik had van de jaar nog alleen maar boerenzwaluwen gezien. Eerder het jaar zagen we al een ijsvogel. Er zit een schoon stukje verwilderd bosje in de rit, vol korte venijnige heuveltjes, geknipt voor mountainbike. Op het einde zit er een scherpe afdaling waar ik als laatste na 2 weigeringen toch nog afdurf. Volgende keer niet vergeten een pamper aan te doen, maar mijn mannelijke eer is toch weer gered. Danny gaat drie keer onderuit, hij weet nu nog altijd niet hoe je je voeten uit die klikpedalen krijgt. Hoe dat komt, volstaat met 1 woordje uitleg: hij is gendarm. Eenmaal valt hij van het ene karrespoor in het andere en ligt plat op zijn rug met zijn velo recht omhoog tussen zijn benen. Natuurlijk dat zijn banaan dan plat is, want bij hem hangt die op zijn rug! Er wordt tussen Massemen en het Vrijgeweide verschrikkelijk hard gereden (allemaal baan welteverstaan) met pieken tot 42 km per uur, zonder onder de 35 te komen. Dat komt goed uit, want dan is het verslag rap gedaan want ik moet mijn patatten nog aanaarden en mijn tomatten luizen en opbinden en dan gaat de KWB net niet failliet aan te hoge drukkosten voor de Kraak.

16 juni 2001, zaterdag. 100 km interregio tour in de Vlaamse Ardennen.

Rudy V. breekt het record opblijven. Tussen vrijdagmorgen en zaterdagmorgen 5 uur slaapt hij 1 uur, zuipt zich 2 keer lazarus en rijdt 100 km MTB.

17 juni 2001. Er zijn nu nog zotten die niet genoeg hebben.

24 juni 2001. De voorlaatste rit van ons tweede seizoen. 50 km ingericht door WTC Calcine. 130 frank inschrijving is toch relatief veel, als je weet dat we verleden week voor 200 frank 100 km met 6 bevoorradingen kregen voorgeschoteld. Een historische rit, want voor de eerste keer rijden er 2 broederkoppels mee: de gebroeders Hanselaer en de gebroeders Rogiers. Ja, Rudy had daar nog ergens een broer liggen ..., den Ivan. En dan nog een koppel schoonbroers, Rudy V. en Danny Fack, die soms under cover meedoet en dan de 'a's in zijn naam door 'u's vervangt. Het wordt hier een familiekwestie, want binnen een paar jaar beginnen de zoons misschien mee te rijden. 50 km aan 24.3 per uur. Mijn vrouw heeft al zitten uitrekenen dat we dan tegen 11 uur moeten thuis zijn (slim dat die toch is, zeker in rekenen). Ja, hoe moeten we dat uitleggen? Volgend jaar maak ik daar eens werk van. In alle geval weer een loeiend harde rit. Er ligt natuurlijk niets geen modder meer, maar het ligt toch ook aan Marc Roelandt die ook op de weg doorgeeft. Ofwel heeft hij eindelijk de goeie pil gevonden, ofwel is hij veranderd van merk banaan, ofwel ligt het toch aan zijn getrain. Uit welingelichte bron vernemen wij dat Marc wekelijks tussen de twee en drieduizend km traint, ik wil er 100 km van af zijn. In alle geval, dat hij nu de anderen aandoet wat hij zelf niet wil worden aangedaan het hele jaar lang, is misschien uit revanche, maar ik stel toch voor dat we hem van de KWB uit een gratis jaarabonnement op 'Wereldsolidariteit' schenken. Drooggetrainde bananenvreter! Man van de dag is voor mij toch den Ivan. 50 km aan dat tempo en dat voor de eerste keer dat hij meedoet, mij hadden ze mogen wegdragen. Het zal toch wat in de familie zitten, zeker?

31 juni 2001. De allerlaatste rit. En we doen echt zot, het gedacht alleen al dat ik dat allemaal ging moeten meerijden, heeft me de hele week nachtmerrie's bezorgd. Eerst 47 km windop langs de Schelde tot in Oudenaarde, waar we na anderhalf uur staan. Onderweg pikken we elke wielerterrorist op die minder dan 31 per uur rijdt, en er zijn voorzeker geen andere, want er is ons toch geeneen voorbijgestoken. Die blijven dan allemaal achter ons hangen. Op een bepaald moment hangt er een grote tros van 20 wielertoeristen + 1 boer achter ons. En wij hangen allemaal achter Rudy, behalve Bartje - vanaf nu zeg ik Bart, die ook in de wind naast Rudy rijdt en er dan nog plezier in vindt om eventjes zonder handen te rijden elke keer dat we weer wat WT-ers inhalen. Het begint dan nog maar, want in Oudenaarde staat ons een steil, lastig, technisch moeilijk en gevaarlijk MTB parcours te wachten, inclusief beklimming van de Koppenberg. Marc zijn ketting breekt aan de voet. Ik moet afstappen omdat er een auto naar beneden komt gereden, en ik opzij niet weg kan. Er komt dan toch wel geen enkele meer voorbij zeker in het kwartier dat we boven staan te wachten. Want Rudy rijdt weer terug om Marc te depanneren. Bijna iedereen heeft vandaag een helmke op. Marc ook, maar die is ermee geboren. Rudy looft een traktatie uit voor wie een steil klimmetje bovengeraakt. Het lukt me in nog geen 1000 jaar, al beloven ze me een bak tripel, en wie me kent weet dat ik veel doe voor een bak tripel. Jan Willems lukt het wonder boven wonder wel. En dan doet Rudy dat klimmetje ook voor de tweede keer. Het is op dit parcours dat de twee Rudy's sinds enkele weken elke week komen trainen, Rudy V. doet dan nog niet mee als het erop aankomt. Doordat ik ze al van de eerste keer bij hun vertrek betrapte, zijn ze er dan maar voor uitgekomen. Onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank! We keren terug in Rudy's camionette. Pas tegen 2 uur thuis en de rest van de dag van de plank - meer dan na de 100 km, al is dat misschien ook door de barbecue van de KWB-minivoetbal gisteren. Waarschuwing: Sportnevenactiviteiten kunnen uw gezondheid schade berokkenen!

5-7 juli 2001. Ardennenweekend in Wigny. Loodzwaar, maar onvergetelijk.

Nog melden dat er zich deze zomer twee sleutelbeenbreuken (buiten competitie) voordeden: Peter Baeten en de als steeds onstuimige Karel Verhoeven waren de prijsbeesten. Zo zware kwetsuren hadden we nog niet gehad, eigenlijk nog geen.

2 september 2001. Het derde seizoen is gestart. Wie gehoopt had dat we rustig weer zouden opbouwen had het goed mis. Meteen 57 km en dat aan de niet eerder genoteerde recordsnelheid van net geen 27 per uur. We beginnen met de grote prijs Rudy Rogiers, t.t.z. het parcours van St. Lievenshoutem. Aangezien alles mooi droog ligt, kan er dus goed doorgevlamd worden. Karel is er alweer bij en is de enige die lek rijdt, een knalband. We komen voorbij tal van mooie landschapjes en hoevetjes en het is ter hoogte van een oude mestpomp (had ik nog nooit gezien) dat Karel platrijdt. Weer wat bijgeleerd, zodat ook het educatief gedeelte van deze rit weer verzekerd was.

9 september 2001. Gieten, gieten, gieten. Ik ben wel zot, maar niet helemaal zot. Zeven anderen wel, maar veel plezier kan er toch niet aan geweest zijn, zou ik denken.

16 september 2001. Het begint goed, maar eer we aan het Valentino voetbalplein zijn: gieten, gieten, gieten. Toch twee opklaringetjes. Moor in mijn ogen, moor in mijn mond. En we zingen een liedje van Nonkel Bob: “Vui-uile, vui-uile vrie-ienden, vui-uile vrienden, da-at zijn wij!”. Ondanks de jaarmarkt toch met negen. 44 km aan bijna 24 per uur.

23 september 2001. Toch eens mooi weer, terwijl het al heel september aan het gieten, gieten, gieten is, en toch maar met 8. Er zijn van die dagen dat een mens zou rijden en blijven rijden. Dit was er weer zo een (van de twee per jaar). Een geluk dat mijn vrouw mij nog net van mijn velo kon kloppen toen ik thuis kwam, of ik was nu nog aan het rijden. Het ging nog eens langs Laarne, Heusden, Destelbergen, met zoals verleden week de lange, vuile Ascopstraat als afsluiter. Voor de rest was de rit helemaal anders: een ander parcours met kleinere wegeltjes, geen regen en bijna een gans andere ploeg. We rapen er nog 2 op onderweg die rijden voor een andere sponsor (Krick). Onze sponsor had een valling en voorzeker ook teveel hoestsiroop gepakt en ja, dat kan soms misvallen. De 2 extra-companen kunnen de rit meerijden, elastiekend aan het staartje van de groep (al zal Rudy wel af en toe wat geduwd hebben), en ze zullen ’s avonds goe geslapen hebben. Ik hou van dit parcours, omdat je er op veel plaatsjes komt in onze onmiddellijke omgeving waar buiten wij vetetisten (Frans voor mountainbiker: Velo Tout Terrain (VTT)) en een zeldzame wandelaar niemand komt. Er is ook veel veld. Modder genoeg, maar toch nog berijdbaar. Wacht tot van de winter als de boeren eens geoogst hebben en er al veel velo’s zijn gepasseerd, dan zullen de paadjes diep zijn.

30 september 2001. Aan de kerk ziet Rudy dat zijn broer Ivan weinig profiel heeft op zijn banden. Eens kijken of ge daarmee recht blijft in het Molsbroek, zegt hij. Wij langs het Heiende naar Lokeren. Bij het Molsbroek door een privé-terrein, maar vorige keer was dat nog geen privé, en daarbij Danny was mee en dan mag het. En ja, op een smalle lange weg, dwars over het water, een meesterlijke kwak tegen de grond van Ivan. Rudy zijn dag kan niet meer stuk. Langs de Durme een paar kilometer lang door tengels en distels. De drie man met korte broek hebben het geweten. Even verder misrijdt Danny zich weeral eens en komen we op een verlaten fabrieksterrein. Dit is privé, roept er iemand, maar die wijst ons daarna een uitweg over een betonnen bruggetje. Waar wij allemaal uitkomen op een zondagmorgen. In de Waasmunsterse villabossen probeer ik ik weet niet hoe lang voorbij Ivan te geraken. Als ik eindelijk een gat zie, heb ik de metersbrede plas niet bemerkt. Ik moet er

dwars door maar Ivan, die er mooi naast reed, was nog natter dan ik. Neen, het was zijn dagje niet van die mens. Een eind verder ligt Danny weer eens onderste boven, het zand was er inderdaad erg vettig. Bovenstebeste gast, alleen spijtig dat hij niet lang kan recht blijven op een velo en dat hij de weg en het verschil tussen links en rechts niet kent. Schoon weer, lange nieuwe stukken. Prachtrit. Wel een lang eind vollen bak terug naar huis vanaf Waasmunster. 54 km aan 23 per uur, of was het omgekeerd?

7 oktober 2001.Ik wil deze bijdrage beginnen met wat goeie raad voor alle mountainbikers en toekomstige mountainbikers: als het zo een maand lang gegoten heeft, rij dan niet naar de Serskampse bossen. Het is niet te doen. Wij dus weg naar de Serskampse bossen. Met zijn veertienen, al deed Marc Bananaman alras als Iron Man Luc Van Lierde de dag voordien: hij gaf op. Wachten tot de vorm van eind vorig seizoen weer terug is. Een trage start, een goeie 40 km – maar en net geen 20 gemiddeld. In Serskamp worden we in het veld voorbijgestoken door een bende motorcrossers. Net als er mij een voorbijsteekt rijdt hij door een modderplas, en voilà, ik ben al gedoopt voor wat nog moet beginnen. Op een bepaald moment was er zoveel modder dat ik mijn velo achterliet en tevoet verder wilde trekken. Toen ook mijn schoenen dreigden achter te blijven, keerde ik terug. Mijn velo stond nog recht. Weer een rit met 2 broederparen, de Rogiersen en de Hanselaers. En ook de 2 van de ploeg Krick reden weer mee. Nog 1 keer en ge moogt lid worden van de KWB, zulle! Dat zal hier zo niet gaan, hé mannen. We eindigen met een kilometerslange achtervolging op een losgeslagen, ontketende Rudy Rogiers – die zich dan weer inhoudt om ons uit te dagen, ingezet vanaan de Passerelle in Wetteren. Bart en Raf komen nog dichtst, ik krijg al die tijd een gaatje van 20 meter op Eddy niet toe, maar hou toch Ivan achter mij. “Zie dat ge Rogiers klopt”, hadden ze mij gezegd bij het begin van de wedstrijd. En voilà.

4 november 2001. Kraak 0112.Rit ingericht in Kalken door WTC Calckine. 40 km aan 25 per uur. Geen plas, geen platte band, geen valpartij en dat met een nog nooit geziene bende van 20. Eigenlijk wat te veel. We rijden inderdaad tamelijk rap als je het vergelijkt met de meeste anderen. Misschien komt dat omdat wij altijd in groep rijden en de onderlinge mannelijke competitiedrang iedereen elke week tot een fikse inspanning verplicht. Er is altijd wel een paar man in vorm en de anderen moeten dan maar zien dat ze mee zijn. Rudy en Dany kunnen ook niet iedereen duwen. Met een groep zijn er ook veel tempo-wisselingen. Diep in het rood gaan is soms de boodschap. Wie alleen rijdt, rijdt meestal zijn eigen gezapige constante tempootje. Het verschil is na 2 jaar mountainbiken toch te zien. En dat zonder stoefen, hé.

11 november 2001. Kraak 0112.Naar Hamme, met 14. Vijftien kilometer op, 30 voor de rit daar (sommige zotten (Vergeylen op kop, voor een keer dat hij in vorm is) zouden er de rit van 50 gedaan hebben) en 15 terug, zodat we pas om kwart voor 12 bij Nele zijn. Dorst dat ik had! Zo is het toch geen doen meer. 60 km in totaal, aan 25 per uur, en ik reed de eerste 50 km met koude voeten. Maar goed, voor een km of 60 draaien wij onze hand niet meer om. Aan de bevoorrading krijgen we een bleekgeel sopje en peperkoek. Ochtendpis, zeg ik. En pennepis, voegt Eddy Troch eraan toe. Geert had het de laatste 15 km wel erg moeilijk. Een paar weekjes volhouden en de vorm is er wel terug. Kijk maar naar Marc, die voor een paar weken nog, vlug terug naar huis moest, maar vandaag beresterk reed, zelfs nadat hij bij het afrijden van de berm van een brug een serieuze kwak gemaakt had. Zijn knie zag er proper uit. En toch reed hij vollen bak mee tot op het eind. Ik zag het voor mijn neus gebeuren, en al niet van de dappersten zijnde, besloot ik wijselijk om met de velo aan de hand naar beneden te trippelen. Verder valpartijen waren er niet. Zelfs niet van Danny. Sinds hij bij elke splitsing, waar er gekozen moet worden tussen links en rechts, zijn hoofd

wat schuin houdt, zodat al zijn verstand aan 1 kant kom te liggen, rijden we al heel wat minder verkeerd, maar hij valt nu wel nog wat meer om. Anders bovenste beste gast, hoor. In Wigny stond het ontbijt al klaar eer wij opstonden, want Danny was al om koeken gereden naar de bakker. Na de rit ’s morgens haastte Danny zich om nog vlug eten klaar te maken voor 60 man, en de afwas nam hij ook alleen voor zijn rekening. En ’s avonds bij de laatsten om pinten te pakken (zodat hij de boel nog wat kon opkuisen). Danny, dees jaar ontbijt op bed, zou dat lukken, denk je? Kenny, onze jongste nu (ook omdat Bart niet meereed), houdt het ook al een paar weken vol. Hij zal zijn zadel wel hoger moeten zetten, dan zal het nog beter gaan, want nu zit hij ‘onder zijn macht’ te trappen, zeggen enkele kenners. Kenny was al gegroeid en hij wist het niet. Ook van alle mountainbikers van hanser garte proficiat aan Tim Roels, onze vroegere jongste, voor zijn mooie trofeeën. Ge ziet, bij ons worden kampioenen gemaakt. ‘En gijlle’, vroeg Tiesten Pulle in een vorige Kraak. Ten eersten, Tiesten, het is niet omdat Pulle met 2 ‘illen’ geschreven wordt, dat gijle er ook 2 heeft. En om op de vraag te antwoorden: “Wat ons, de mindergetalenteerden en oudgedienden, betreft: wij ploeteren voort, in het zweet ons aanschijns.”

18 november 200112 mountainbikers aan de start. Mario was daar niet bij, vandaar dat ik het verslag moet schrijven. Maar ook als Mario erbij was geweest zou ik waarschijnlijk nog het verslag moeten schrijven hebben, want ik denk dat we er hem af zouden gereden hebben …We besloten om naar Wachtebeke te rijden om aldaar eens een nieuw parcours op te zoeken in het provinciaal domein.Al vlug verloren we Geert, die nog niet helemaal gerecupereerd was van een inspuiting tegen de griep (of was hij nog niet gerecupereerd van de vorige rit waarin hij verschillend keren het licht zag uitgaan …).Met elf hebben we er dan een “rustig” ritje van ongeveer 50 km van gemaakt (rustig betekent nog altijd wel een gemiddelde snelheid van ongeveer 25 km/uur). Er was zelfs weer even tijd voor een tussenstop waarop een mens nog eens rustig een banaantje kan naar binnen werken, dat was reeds lang geleden. In het domein hebben we vooral veel hekken gezien. Sommige daarvan gingen open, maar de meeste waren op slot, zodat we meerdere keren mochten terugkeren van waar we gekomen waren.Er was één valpartij van “zomerbandenspecialist” Ivan, maar zonder veer erg en weinig spectaculair. Maar ja, en goed kunnen fietsen en spectaculair kunnen vallen is niet voor iedereen weggelegd.Onderweg liet Rudy ons nog eens zien welke sukkelaars we eigenlijk nog zijn. Fietsend met slechts één been kwam hij ons allen voorbijgereden. Hieromtrent een oproep : breng het nodige materiaal mee en voor de start vijzen we gewoon een pedaal van Rudy zijn fiets en hij kan dan gans het parcours afleggen met één been. En als dat nog niet genoeg is vijzen we er desnoods zijn zadel ook nog af. Hij zal niet blijven lachen …Om dit verslag te besluiten zou ik nog willen mededelen dat er binnenkort door de KWB mountainbike ploeg een verzoekschrift zal ingediend worden op de gemeenteraad om een aanpassing te bekomen van het plaatselijk politie reglement. Wij vragen om elke zondagvoormiddag tussen 11 hr en 12 hr op alle invalswegen van Kalken en ook en vooral in de dorpskern, de maximumsnelheid op te trekken van 50 km/uur naar 55 km/uur met een optie om na een proefperiode eventueel 60 km/uur als maximum snelheidsgrens in te voeren.Dit zou ons moutainbikers toelaten om op het einde van onze rit nog een spurtje te doen zonder het risico te lopen om geflitst te worden …

Marc,Interim verslaggever.

25 november 2001

Nergens in de omgeving was er op die datum een georganiseerde mountainbike tocht, dus hadden velen onder ons (en niet in het minst uw verslaggever van dienst) gehoopt op nog eens een rustig ritje rond de kerktorens van Kalken, Laarne, Heusden, … Dit was echter zonder de echte freaks gerekend. Met name Danny F. had er niets beter op gevonden om zaterdagnamiddag op de valreep (voor sommigen echter te laat) voor te stellen om deel te nemen aan een georganiseerde mountainbike tocht in het zonienwoud (misschien is de spelling wel verkeerd, maar iedereen weet wel dat ik het heb over dat bosje langs de kanten van Brussel).Er werd dus nog heel wat afgebeld en SMS’jes verstuurd maar jammer genoeg kon niet iedereen meer bereikt worden, vandaar dat Piet, Luc en Bart het ritje rond de kerktoren(s) gereden hebben en Rudy R., Rudy V., Dirk H., Marc R., Danny F, Rudy T in het Brussels bosjes wat rondgereden hebben. Er was ook nog een vriend mee van Danny, ik ken echter zijn naam niet, met weinig of geen haar op het hoofd (wat op zich niets te betekenen heeft), maar met helemaal geen haar op de benen (wat in het wielermilieu echter wel wat te beteken heeft)!We hadden afgesproken om 8 u bij onze sponsor Rudy V. We zullen er toch eens moeten over denken om hem eens een hele grote wekker te kopen, want hij was (weer) nog niet wakker! Waarom Rudy V. hem (weer) overslapen had laat ik in het midden, maar de meesten onder ons hebben wel en vermoeden …Over de rit zelf kan ik niet zoveel vertellen (u zal later vernemen waarom), behalve dat het een prachtig parcours was met praktisch geen vlakke gedeelten en geen verharde wegen. Wel goed berijdbare (als ge goeie benen had) bospaden.Er werd alweer een bijzonder snelle start genomen met als gevolg dat ik weer alle kleuren van de regenboog zag (soms zag ik ook eens Rudy V. voor mij rijden, nou ja rijden …).Toen ik echter de goeie tred te pakken kreeg en ik reeds begon te denken aan het plaatsen van een aanval ben ik echter het slachtoffer geworden van een jammerlijke wegvergissing! Om een nog onverklaarbare reden ben ik op het parcours van de 40km verzeild geraakt terwijl al de anderen het parcours van de 50km hebben gevolgd. Vandaar dat ik weinig kan vertellen over de rit zelf, maar één feit moet ik toch vermelden, ze hebben mij niet meer voorbijgestoken …Tijdens mijn eenzame rit heb ik echter “het licht” gezien ginder in dat Brussels bosje. De oplossing om nooit meer los gereden te worden. Rudy R. zal op de pedalen mogen stoempen zo hard hij maar kan hij zal er mij niet meer af krijgen. Ik zal zelfs nog redelijk proper zijn als we aankomen en meer nog ik zal hem kunnen bijhouden al gebruik ik maar 1 (of geen) been.De oplossing, gezien tijdens de rit, een tandem in mountainbike uitvoering !Er is maar 1 kleine voorwaarde, Rudy R. zit vooraan …

Marc,Interim verslaggever.

2 December 2001Ik weet niet meer precies met hoeveel we waren die zondag, maar het moeten er zeven zijn geweest. Waarom? Wel ge kent toch dat verhaal van die zeven Zottegemse zotten…We hebben namelijk deel genomen aan een georganiseerde rit in Zottegem (met de nadruk op zot).Het had de afgelopen dagen veel geregend en het parcours was herschapen tot een echte modderpoel, wetende dat de Zottegemse modder nog van een ander kaliber is dan de Kalkense modder. “Dat spel plakt zo wreed !” hoorde men meermaals in de omgeving van “de bende van Rogiers”. Daarbij nog het feit dat er maar één vlak stuk in het parcours lag namelijk de vloer van de sporthal waar we moesten inschrijven, maakte de rit één van de zwaarste, zoniet de zwaarste die ik ooit heb meegereden. Mario moet het geweten hebben want hij kwam niet opdagen, maar ja broekschij… zijn ook mensen.Nog maar pas vertrokken en in een smalle wegel een mountainbiker met de fiets in de hand. Jan die op kop reed ontwijkt hem, en ik probeer er rakelings naast te rijden. Ik wou hem nog toeroepen “Rijden verdo…”, maar net op het moment dat ik wil roepen rij ik met mijn voorwiel in een diepe put gevuld met water en ga over mijn stuur. De brave man die daar geparkeerd stond kon mijn val nog breken, ik wist meteen waarom hij daar stond. Bart had die dag de form te pakken. Hij reed zo hard dat hij maar 6 keer gevallen is.

Jan reed lek, en velen onder ons en vooral de verslaggever van dienst vonden dat niet spijtig. Niet dat we dat Jan toewensen, maar terwijl “Sneldepannage Rogiers” het probleem oplost kunnen wij toch even op adem komen.Aan de splitsing van de 25km of 40km beslis ik om de 25km route te nemen, of beter gezegd zou ik dat willen beslissen. Het is vooral Rudy Vergeylen (weer hij) die mij overtuigd om toch maar de 40km te doen, met alle gevolgen vandien.Tot aan die splitsing was het vooral Rudy Vergeylen, Ivan Rogiers en Marc Roelandt die “hun pere zagen” zoals ze dat in Kalken zeggen. Het waren echter Rudy Vergeylen en Ivan Rogiers die er nadien een beetje doorgekomen zijn. Zou het dan toch waar zijn dat de “oudjes” eerst wat kilometers nodig hebben vooraleer de motor opgewarmd is? We hebben een stuk van de Berendries moeten oprijden, althans diegene die het nog konden. Ik heb dat stuk (en nadien nog vele andere stukken) te voet gedaan. Had ik het geweten, ik had mijn stapschoenen aangedaan in plaats van mijn mountainbike schoenen.Op een gegeven moment zat ik zo af te zien op mijn fiets dat ik echt aan stoppen dacht. Niet alleen stoppen in deze rit, maar totaal kappen met dat mountainbike gedoe. Maar toen ik er aan dacht hoeveel plezier Mario daar zou aan beleven heb ik die gedachte maar rap verdrongen. Ik dacht bij mezelf …Maar eens dan komt de dag,Dan rij ik vooraan,Wat zullen ze dan kijken,Daar denk ik altijd aan.(niets zeggen tegen Rob De Nijs hé).En ik moet zeggen, er zijn er onder ons die in mij een groot kampioen in wording zien. Ik werd namelijk geduwd door Rudy R., Raf en Bart allemaal waarschijnlijk denkend dat wanneer ik ooit op TV verschijn, ze tegen hun kinderen kunnen zeggen : “Die heb ik ooit nog geduwd …”Het was al vrij laat op de middag toen we terug in Kalken aankwamen, en de meesten onder ons hadden niet veel zin meer om nog iets te gaan drinken bij Nele.Dan maar naar huis, vlug een douche nemen, wat eten in de microgolf (spruitjes om precies te zijn) en dan met het eten op schoot kijken naar de Superprestige veldrijden. (Mario moet daar ook eens naar kijken, hij kan daar nog veel van opsteken…).Een echte sporter weet echter dat na een serieuze inspanning ook ontspanning moet komen, vandaar dat ik juist voor de aankomst van de Superprestige veldrit wakker geworden ben met ijskoude spruitjes op schoot ….Aangezien mijn verslagen altijd waarheidsgetrouw zijn moet ik nog zeggen dat we niet met zeven waren, maar wel met acht namelijk RudyV, Rudy R, Raf, Bart, Eddy, Dirk, Jan en Marc


10 december 2001. Kraak 0201.Bitter koud, dat zijn we niet gewoon. Onze sponsor zat al met koude voeten eer we vertrokken. En al is het windstil en zonnig, als ge 25.6 gemiddeld rijdt, krijg je toch een kouwe wind van zoveel per uur tegen. Door de kou op mijn ogen zag ik dan ook niet verder dan 50 meter, ook al omdat de zon de hele tijd zo laag zat en verblindde. Met zijn tienen naar de ingerichte tocht van café Hemelrijk op ’t Heiende (neen, die schone dochters waar ze al twee weken over bezig waren, heb ik niet gezien). Zeer mooie tocht. Om zo te zeggen in onze achtertuin die we na 3 jaar mountainbiken zo ongeveer als onze broekzak zouden moeten kennen, en toch wist ik de helft van de tijd niet waar we waren. Er valt dus nog veel gewegelte te ontdekken in de nabije omgeving, zeker als je weet dat we bijna de hele 42 km in het veld zaten en nagenoeg niet op de weg geweest zijn. Zeer vlot berijdbaar, alleen een paar keer dat het verraderlijk slecht lag, en omdat je daar niet op voorbereid bent als het de hele tijd zo vlot gaat … Zo ging Karel onderuit. We reden geen enkele keer verkeerd: door de zeer goede aanduidingen, doordat Danny niet teveel op kop reed en doordat, als hij dat wel deed, hij zeer goed oplette (kopje schuin, je weet wel). Omdat hij zo goed op de weg lette, was het natuurlijk moeilijk

om te onthouden hoe je uit die klikpedalen moet geraken – het is het een of het ander met Danny - en op een gegeven moment, toen we eens heel eventjes halt hielden, kieperde Danny - vanin stilstand - gewoon omver. Twee prille dertigers kloegen over iets waar ik nog nooit last van gehad heb, en ik heb pertank al veel kou gehad in mijn leven, en neen, het is ook niet omdat ik er geen aan mijn lijf zou hebben: bevroren ballen. Vanavond niet schat, ik heb balpijn. Zie, ik wist zelfs niet dat het bestond, kouwe testes hebben. Hebt U daar al last van gehad, beste lezer? Ik ben nu 42 en ik had er zelfs nog nooit van gehoord. En nu van de eerste keer 2 gevallen (= 4 ballen). Ik ben er al de hele week op aan het denken, hoe dat nu kan en hoe het kan dat ik dat nog nooit had gehoord? Ik zou zowaar een enquête beginnen. In alle geval, ik wens mijn kompanen die ermee zaten snelle beterschap.

17 december 2001.Weer vrieskou. De 2 (de genaamden Jan W. en Karel V.) die verleden week last hadden van kouwe genitaliën zijn er niet bij. Problemen met chronische krimppiet? Schrik van vriesklootjes? Met zijn tienen, waarvan - uitzonderlijk - 4 tieners, waaronder - sinds lang -nog eens Belgisch Kampioen Tim Roels. Na een tiental km stoten we mekaar aan. Welk vuil vies ventje rijdt daar met ons mee, als je dat rijden kan noemen, ten minste. Hangt vol snotslingers. Giet zijn drinken niet in zijn mond, maar over zijn hoofd, zodat de Isostar meteen aanvriest tussen de bevroren snotpegels. Laat nog zijn banaan vallen ook. Jongens, jongens, wat een sukkel. We rijden er met twee over. Over zijn banaan, welteverstaan. En wat doet hij nu? Hij keert terug. Hij raapt die banaan op. Hij gaat die nog opvreten ook! Wat een verschrikkelijk vies manneke! Maar, is dat onze interim-verslaggever (IVG) niet? Uit compassie zou je hem duwen, maar iedereen is er zo vies van, dat we dat maar laten. Hoe sneller hij achterblijft, hoe liever. (Hij blijft het hele eind toch wel meerijden, zeker.)Ik kom er na 25 km stilletjesaan door. De koeiepootafdrukken, traktoren fietssporen liggen keihard in het landschap ingevroren. Rudy R. mispakt er zich aan. Zo steek ik hem voor. Mag ik u vragen de volgende zin 5 x luidop voor te lezen, liefst in aanwezigheid van zoveel mogelijk familieleden, liever nog op een publieke plaats: “Mario steekt Rudy Rogiers voorbij” (5 x luidop lezen, dank U!). Tim Roels steekt hem ook voorbij. Dat pikt natuurlijk bij Rudy en 100 meter verder is hij er al weer en ja, ook die snotneus van een Tim Roels krijgt hij nog te pakken. Even verder, het eerste deel van de Kattenheye, valt Bart. Weer blijf ik recht en ben de enige die iet of wat in Rudy’s spoor kan blijven. Ik begin echt goed bezig te zijn, denk ik. Dat moet ik zeker in het verslag zetten. Dan komt het tweede deel van de Kattenheye, met de enige grote plas van het parcours, vol ijsschotsen. Rudy gaat links, Tim rijdt er rechtdoor. Ik, als derde, besluit Tim te volgen. En dan is het gedaan met de leute. Ik val met een harde klap op de vervroren ondergrond, in de diepe plas. Mijn hele linkerkant kliedernat, pijn aan schouder en knie. Ik druip het af, zwaar gehavend, alleen in de vrieskou naar huis. Noodgedwongen – EN FERM TEGEN MIJN GOESTING - moet ik de rest van het verslag overlaten aan Marc Snotpegel, de IVG.

17 December 2001 Rest verslag door Marc: reeds verschenen in Kraak 0201.Blub, blub, blub, blub,…, blub,blub,blub,…, blub, blub, blub, blub,… was het geluid dat iedereen kon horen die in de buurt van Mario reed in de Laarnse Kattenheye.Vanwaar dit geluid? Wel het is een combinatie van winderigheid en nattigheid.Vanwaar die winderigheid bij Mario?Wel ge hebt mensen die denken dat ze echt goed bezig zijn maar in werkelijkheid zitten ze zo boven hun fysieke mogelijkheden te rijden dat ze bijna in hun broek schij… Gelukkig had Mario die ochtend niet veel gegeten en bleef het beperkt tot winden.Vanwaar die nattigheid bij Mario?

Wel, waarschijnlijk licht beneveld door bepaalde gassen (zie winderigheid hierboven beschreven) dacht Mario dat hij Tim Roels kon bijhouden en eventueel voorbijsteken. Toen hij ondervond dat dit al fietsend niet mogelijk was probeerde hij dit al zwemmend (stel u voor!).Hij is dus niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk door het ijs gezakt !Mario toch, en ik die dacht dat gij een man was die niet over één nacht ijs ging.Toen Mario rechtklauterde uit de vieze modderbrij kon hij zijn herkomst niet meer loochenen, het zal dan toch waar zijn dat er in West-Vlaanderen meer tsjuuten zijn dan mensen.Mario, een goed tip. In Wetteren is er een duikclub en die oefent elke vrijdagavond, ofwel moet ge eens om wat raad gaan bij Rudy Rogiers, die kent ook wat van zwemmen (vooral onder water!). Maar al dat zwem of duikgedoe is niet nodig als ge eerst leert fietsen en meer bepaald als ge eerst leert hoe ge op een fiets kunt blijven zitten!Genoeg nu over Mario, er moet ook nog iets gezegd worden over de echte mountainbikers.Ikzelf met name, was in zeer goeie doen en vond het spijtig voor Mario dat hij niet aan den lijve kon ondervinden hoe ik hem er zou afgereden hebben naar het einde van de rit toe.Terug de ernstige toer op.Het moet gezegd worden dat naar het einde van de rit toe vooral Tim Roels heel hard op de pedalen ging duwen. Rudy R. en Danny probeerden hem bij te houden, maar konden dit enkel door Tim af en toe eens een verkeerde (veld)weg in te sturen. In volle finale, die betwist werd tussen Tim, Bart, Ivan en ikzelf (het moet wel gezegd worden dat Rudy R. en Danny op die moment achteraan het nodige duwwerk aan het verrichten waren voor diegene die het op dat moment niet meer zo zagen zitten hé Dirk) werd er op het laatste moment beslist om langs de opengebroken Steenbeekstraart naar Kalkendorp te rijden. Te laat voor Tim en Bart, die waren bijna de Kruisen ingedraaid toen wij aan de Steenbeekstraart kwamen. Ze zijn dus geschrapt uit de officiële rituitslag wegens het niet volgen van het parcours, en de overwinning ging naar Ivan … en ik was tweede (jaja Mario, ik was tweede…) Om dit verslag te besluiten wil ik toch enkele bedenkingen formuleren om eventuele misverstanden te vermijden.Wat ik in mijn verslagen schrijf is altijd (of meestal) waarheidsgetrouw. Waar Mario het altijd vandaan haalt weet ik niet maar blijkbaar is hij constant onder invloed door zijn winderigheid.Niettegenstaande alles zijn Mario en ik (voorlopig nog) goeie vrienden !


23 december 2001Bij het vertrek aan de kerk haalt Marc uit zijn achterzak een zwembroekje en een duikbrilletje uit voor mij. “Voor het geval je weer wil gaan zwemmen, Mario”, zegt hij. Ha ha ha. Wat is die toch altijd plezant, onze Marc! Haa haa haa. Voor de 3° week op rij vriesweer. Nu ligt het ook nog spiegelglad. Met 13 naar de ingerichte rit in Overmere. Nu zullen er veel vallen, zegt Luc K. Zeker al 1, zeg ik, want Danny rijdt mee. Aan de eerste bocht, na toch al goed 300 meter, einde Boombos, gaat er al 1 onderuit. Ik moet er geen tekeningetje bij maken, zeker? Vanaf dan rijdt Danny, onze gerenommeerde triatleet, de hele rit met een ei in de broek (gelukkig een hardgekookt, zo slim is hij wel). Bjorn rijdt de pannen van het dak. Mis Bjorn, Marc Krick sponsort een andere MTB-ploeg. Komt dat voetballertje uit de eerste ploeg van HO ons hier zeker wat belachelijk maken, na de 1-6 afgang tegen Laarne verleden week. Maar na 20 km gaat het licht uit, op 5 minuten tijd. Zwaai maar dag met het handje, Bjorn. Marc trapt het ook af, met zwembroekje en al. Lachen met de mensen, ja, maar eens een rit uitrijden, hola. Dirk H. rijdt in de bossen rond de Donk gewoon onder de dwarsbalken door, zonder afstappen. Na een balk of 3 heeft ook broer Frank de smaak en de truuk te pakken. Hoe zou het toch komen dat die 2 gebroeders daarin lukken en wij allemaal niet? Halfweg de rit zijn er nog maar 5 gevallen (Ivan wel 3 keer), een succes gezien de toestand van het parcours. Maar dan komt het. Ter hoogte van de Waterhoek in Berlare zegt Rudy R. “Hier ligt het echt glad”. Hij zegt dat wel drie keer. En dan moet het toch wel echt glad liggen, zeker. Na de derde keer hebben ze het eindelijk begrepen en gaat Frank H.

onderuit. En in de waarde van 2 seconden gaan er 1, 2, 3, 4, 5, 6 man gelijk domino-steentjes tegen de vlakte. Ik kom niet meer bij van het lachen. Spijtig dat ze geen herhaling tonen. Blijf eens wat liggen, mannen, dat ik jullie goed kan tellen. ’t Is voor het verslag. “Dames en heren, deze evocatie van de teleurgang van de Waterhoek werd U treffend gebracht door 6 leden van de mountainbike ploeg KWB Kalken. Een applausje graag!” Ja, voor zij die het overleefd hebben, was het weer een schitterende rit vol spanning, humor en avontuur. Waar doen we het anders voor?

29 december 2001. Bericht aan de bevolking. Wie niet buiten moet zijn, blijft best binnen. Pech dat we juist nu moeten gaan rijden. We vertrekken in een sneewbui die ter hoogte van het Heiende een sneeuwstorm wordt. Allez, het waaide toch zodanig hard dat de sneeuw horizontaal vloog en de grond niet raakte en mijn facie was ver vervroren. Na een klein uur betert het weer en we rijden de rit gewoon uit. En het is niet omdat ik geen inspiratie heb dat het geen goeie rit was.

6 januari 2002. Verslag Marc

13 januari 2002. Met zijn vijftienen naar de ingerichte rit in Destlbergen, alwaar we nog eens 47 km bijwijlen vettige grond voor de wielen geschoven krijgen. Er zijn er weer heel wat die gemogen hebben vannacht, zoals ze dat zeggen, want er wordt er serieus ingevlogen, ondanks de afstand, 3 platte banden en een kettingbreuk. Dirk H. staat zelfs zodanig fel dat hij zich niet kan inhouden om proberen voorbij te steken daar waar dat helemaal niet gaat. Rudy V. rijdt hem dan maar in de sparren - terecht, en ik geef den Dirk met plezier een duw bij als ik passeer – en terecht. Bart, ondanks zijn ongehuwde staat, staat ook weer scherp en legt er samen met Danny, zeker de eerste helft, de pees op. Iedereen rijdt eigenlijk zeer goed vandaag, wat ik toch wel frustrerend vind, aangezien ik niet echt slecht zit, maar zeker de tweede helft en na een valpartijtje, is het fijnste er bij mij af, als ik vergelijk met de anderen. Patrick Vandenberghe rijdt mee, om te trainen voor binnen 2 weken als we naar Bierbeek/Zoniënwoud gaan, maar veel training heeft dien mens persies gelijk niet nodig. Minieme training volstaat voor Pat. Rudy V., van de gelijknamige keukens en badkamers, is ook al sinds 2 weken in vorm, de eerste keer dit seizoen, want het is nog gene vetpot geweest met onze sponsor. Ten slotte, moet ik spijtig genoeg weeral wat rechtzetten in verband met een verslag van Marc, de interimverslaggever. Karel heeft thuis een week lang beeld maar geen klank gekregen, omdat zijn vrouw zich afvroeg waarom hij niet vernoemd werd in het verslag van de rit in Zottegem, waarvan hij beweerde dat hij er aan meegedaan had. Marc was Karel doodleuk vergeten vernoemen. Dames, iedereen weet ondertussen toch al dat Marc zijn verslagen wel veel te lang zijn, maar allesbehalve grappig en waarheidsgetrouw. Neem het hem niet kwalijk en gelieve daar in de toekomst rekening mee te houden. Mario

20 januari 2002. Kluisbergen. Verslag Marc

27 januari 2002. Patrick Vandenberghe, trainer miniemen HO Kalken, richtte voor de 2° keer een uitstap naar Bierbeek in. Vrouwen en kinderen mogen mee om te wandelen in Heverlee Bos (onder deskundige leiding van Ronny, Bart’s pa). Er zijn van die dagen dat een mens een hond zou willen zijn, zoals vandaag wanneer het geen weer is om een hond door te jagen. Maar ik kan wel niet anders dan meegaan, anders trekt het verslag weer op niks. En uiteindelijk blijven we - tegen de verwachtingen in - de ganse dag van erge regen en wind gespaard. We zijn met 13. Nog Kalken niet uit of er werpt zich een zwarte kat voor de wielen van eerst Eddy’s auto en daarna de

mijne, waarna ze door een derde wagen net niet opgeschept wordt. Een kat heeft zeven levens, maar deze is er in 3 seconden al 3 kwijt. Een eind verder valt Frank zijn bergvélo van zijn auto, gelukkig zonder veel erg, maar als dat op de autostrade was gebeurd… Het verslag dan. De eerste 100 km kan ik me makkelijk in 4° positie handhaven, maar eens we in Bierbeek op de fiets stappen, verandert dat snel. Bart pompt eerst 2 banden op tot ze springen, vooraleer we kunnen vertrekken. De gids valt een maat of 3 te licht uit voor ons. “Ik wist niet dat jullie zo een goeie groep waren”, verontschuldigt hij zich, wreed geambeteerd, omdat hij ons tempo helemaal niet aan kan. “Ik zal zeggen dat ze de gids niet moeten betalen”, voegt hij daar later aan toe. En wat doet Bart nu? Het is toch niet waar? Wij durven niet kijken. Bart gaat nu godbetert nog aan toe de gids duwen. Doe dat toch niet, Bart. Het is goedbedoeld, maar dat is nog affrontelijker voor die mens. De gids laat ons af en toe rondjes rijden, zo kan hij op adem komen. Hij legt de weg uit en dan mogen wij naar believen 1, 2 of meer keer hetzelfde rondje doen. Wel wat raar als je in zo een groot bos drie keer over hetzelfde paadje moet rijden. Nog raarder is dat je eerst denkt “Nee, die steile, lastige klim kan ik geen tweede keer naeen meer aan” en dat je dan ontdekt dat het de tweede keer eigenlijk veel beter gaat. Op een bepaald moment raken we zo onze gids kwijt. “Juffrouw, hebde gij soms onze gids niet gezien?”, vragen we aan een zeldzame wandelaarster. Rudy R, ook dubbel R genoemd (spreek uit: “Dubbel AaRRR”), gaf weer zodanig van jetje dat hij zijn stuur in tweeën trekt (en maar vertellen hoe hij Adrie Vanderpoel hier klopte). Hij kan nu alleen nog rechts afdraaien. Die rondjes van de gids komen dus goed uit. Danny F. zou zich met de besten van de gewone mensen – Bart, Patrick en Dirk Pieters, een casual - kunnen meten hebben, maar had iets teveel last van de versnellingsbak. Ook Rudy V. sukkelde met het materiaal. En van iedereen waren de fringblokskes tegen het eind van de dag opgebruikt. Nu Marc R. zich niet op het verslag moest concentreren, verbeterde hij na de middag, nadat we een gelagzaal onder de modder bedolven hadden. We waren in slijk van kop tot teen, alleen uw dienaar zag er nog wat menselijk uit, wegens enige met garde bou vooraan. Rond 4 uur vliegen we Bierbeek terug binnen: Rudy R., Rudy V., Patrick, Dirk P., Danny, Dirk H., Frank, Ivan, Luc, Eddy, Marc, Bart, en onderspitgedolvene, euh ondermoddergespotene. Maar wie zat er het eerst proper gewassen en gekamd bij de vrouwkes? De gids hebben we niet meer gezien. En ja, de blonde Leffe en de spaghetti smaakten vaneigens. Mario

3 februari 2002De Bende van Rogiers is meer dan gehalveerd vandaag. Schuldige is Petra, de eega van Frank Hanselaer, die gisteravond een surprise party voor manlief (35 jaar) had ingericht. Proficiat, Frank. Maar daardoor is het wel duidelijk dat er maar 2 zijn die en kunnen drinken en kunnen rijden: Danny en ik. De genaamden Geert B., de gebroeders H., Rudy V., Eddy T., Karel V. en natuurlijk Marc R. (de drank was voor niets, dus was hij er bij) waren daar ook, maar niet aan de kerk om 9 uur de zondag. Voor hen is het dus of drinken of rijden, behalve voor Marc. Die kan geen van beiden. Ik had op een treffelijker uur willen thuis zijn, maar ze hadden mijn voertuig verstopt. Ja, ik was de enige die met de mountainbike naar het feestje in d’Oude Kapel in Overmere getrokken was, en de sm…lappen (waaronder zeker Roelandt en Fack) hadden er niet beter op gevonden mijn vélo aan dat ijzeren spel van de Boerenkrijg voor de deur van de kapel omhoog te hangen. Meer dan een uur heeft dat daar geduurd voor ik mijn vélo terug had. Als ge passeert ziet ge nog een van de koordjes hangen waarmee mijn fiets met ballonnetjes was vastgebonden. “Uw uitvluchten worden hoe langer hoe dwazer”, zegt mijn vrouw dan. Pittig detail: de ballonnetjes op het feest van Frank waren van Chiquita. Het bananengevreet van sommigen, levert dan toch nog iets op. De gebroeders R. waren daar natuurlijk ook, maar minder beschonken omdat ze eerst een kinderquiz gaan winnen waren. Proficiat, Ivan en Rudy.Met zessen op naar Hamme/Zogge. En een nieuweling! Guy Roels, die met de auto tot ginder rijdt en daar de 25 km meedoet. Tenminste de eerste 15, dan is de pijp

uit. Nog veel pap eten, Guy, en een kilometer of duizend trainen. Als Guy weg is, breekt de hel los. Ze – Danny, Bart, Jan en Rudy, moeten hun scha inhalen. Ik kan alleen maar volgen mits een paar duwen van Rudy, en telkens Ivan mij voorbij schiet weet ik dat hij ook gesteund is geweest.Oh ja, ik had beloofd aan Ivan om te vermelden dat ik twee keer verkeerd gereden ben. Geen probleem, Ivan, uitzonderlijke dingen zijn altijd het vermelden waard.En ’s achternoens werd een superversie van mezelf, wereldkampioen cyclo cross. SuperMarc zal weer met zijn kouwe spruiten op de schoot de aankomst gemist hebben, vrees ik. Als hij zichzelf kent, heeft hij niet eens de moeite genomen zijn spruiten op te warmen. Mario

10 februari 2002. Met zijn 13-en naar Waasmunster. Dirk H. is de enige met korte broek – gezien van broer Frank op die zijn feestje?, maar hij ziet zich genoodzaakt alleen rond de kerk te fietsen, want hij moet te vroeg thuis zijn. Ze hadden hoerenweer beloofd, maar Rudy, Marc en ik zijn daar niet meer bang voor, nadat we vrijdagavond op de KWB kookavond Spaghetti a la putanesca klaar gemaakt en geproefd hebben. Toch wel raar dat Rudy R. meteen wist wat dat wilde betekenen!? Alsof Waasmunster nog niet ver genoeg is, stuurt hij ons eerst nog eens door de wegels in het Heiende. ’t Is MAAR een paar kilometer extra. Guy wacht ons op in Waasmunster en net voordien rijdt de man met de elegantste stijl van het peloton, Eddy Troch, lek. En ja, dames, sinds kort kunnen jullie Eddy ie-meelen op: [email protected], tenminste als het adres dat Rudy R. me gaf, klopt.In Waasmunster wordt er goed doorgereden, we doen slechts een kleine 15 km van het parkoers. Op Guy na – die nog veel zal moeten - leren - afzien, zijn we allemaal mekaar waard, zeker ook Dirk Pieters de pompier en Krist, twee nieuwe die toch regelmatig meerijden nu. Al met al valt het weer weer verschrikkelijk goed mee en wonder boven wonder is alles redelijk bereidbaar (euh berijdbaar, ik was nog even met de kookles bezig), naar onze normen, ondanks het natte voorbije weer. De wind lijkt zelfs meestendeels in het voordeel te blazen, terwijl ik me toch herinner uit de rest van mijn leven dat wind bijna altijd in het nadeel blaast. Of is het gewoon dat we zo in form staan dat we modder noch wind meer gewaarworden? Op de terugweg staat de wind toch op kop, maar Rudy rijdt niet graag rechtdoor dus duiken we nog eens de bossen in tegen Zele en rijden langs veldwegels langs de Donk en achter Overmere tot aan de Vaarschootstraat. In een eindsprint hoort Raf, de ouwe vos, mij afkomen door het geplets van de plassen. En hij probeert mij toch wel te couperen, zeker! Volgende keer beter proberen, Raf! Al met al zijn wij toch nog wel op een treffelijk uur thuis, lees ‘in het weike’. Mario

mailto:[email protected]

KalkenVerslagen Mountainbike (More-vélo)

17 februari 2002. Met zijn tienen rond de kerktorens van Kalken, Laarne en Heusden. Het ligt zwaar,

maar dankzij de lichte vorst niet echt loodzwaar. En mooi zonnig en windstil vriesweer. Er doen twee nieuwelingen mee, Hans en Guytje. Aangezien Rudy R. gaan raften is, is het duwwerk voor ons. Dat vaart, omdat onze vaart er niet wel bij vaart. Maar Hans en Guy rijden de 36 km uit. Ze hebben weer veel bijgekweekt deze morgen. De Wetteraars Krist en Jan zijn de besten vandaag. En de gebroeders Dirk en Frank missen ook niet rap een rit meer de

laatste tijd. De Kattenheye ligt er weer echt smerig bij en doet haar reputatie alle eer aan. Deze keer ligt er een mooi paadje rond de plas (zeg maar vijver) waar ik vorige keer in terecht kwam. ‘De beste muttens staan in de wei!’ roept Marc, als hij ons doodgemoedereerd voorbijsteekt: wij in de modder op het mountainbikepad, Marc in de naastliggende wei. Ik veronderstel dat dat een Kalkense uitdrukking is, maar het blijkt eigen maaksel. Ik moet zeggen dat ik de poëtische zeggingskracht van deze mens ferm heb onderschat. Zo leer ik ook van Ivan de stadia in het leven van een Kalkense koe: kalf, muiten, vaars (vanaf de puberteit, dus geslachtsrijp) en munte (na 1 worp). Op een bepaald moment duwt Marc Hans en ik duw Guy (zijt ge nog mee?). Marc stelt een sprintje voor. We steken nog een tandje bij, wat voor mij niet moeilijk is. Omdat we mekaar waard zijn, lanceren we op den duur onze poulains. En dan maar supporteren wie van hen die sprint wint. En ja, wie won de eindsprint in de langen end op weg naar Nele? Verdorie, toch wel weer een Rogiers zeker! Daar leert Guy me dan toch nog een Kalkens gezegde: “Een kalf kan nog veranderen, maar wie een mutten is, blijft dat voor de rest van zijn leven.” Voor mij is er dus nog hoop. Helaas, voor Marc … Mario.

24 februari 2002. Daar Mario startverbod gekregen had die dag, heb ik dus schrijfplicht. Met elf aan de start. Op voorstel van Rudy, besluiten we om naar Lochristie en omgeving te rijden. Kwestie van een parcours te kiezen waarin nogal veel verharde wegen voorkomen, want na al die regen van de laatste dagen is het in veld bijna niet meer te doen. Niet dat we schrik hebben van een beetje modder, maar trop is te veel en teveel is trop … Dat die mountainbikers van de KWB echte sportmannen zijn bewijst ons weekend programma. De vrijdagavond gaan quizzen (winnen), daarna gaan vogelpieken … de zaterdag turn(en)feest(en)… en de zondag mountainbiken. Om zo een programma af te werken moet de conditie op punt staan. Trouwens de reden waarom Mario startverbod kreeg zal wel iets met dat overvolle programma te maken hebben gehad.De rit kende een snelle start, voor nieuwkomer Guy betekent dit dat hij met evenveel op de pedalen te duwen als in andere ritten toch een hogere snelheid haalt. Hoe kan dat nu? Wel ge moet het maar eens aan Rudy Rogiers vragen, die kloeg na de rit over krampen … in zijn armen wel te verstaan. Een combinatie van hoge snelheid, iemand die aan de kop zit te rijden en niet waarschuwt voor obstakels, en Ivan die zit te kletsen zorgde er voor dat Ivan de kletskous bijna tegen een paaltje opknalde. In Lochristi aangekomen doen we een parcours rond een vijver (‘k heb horen vertellen dat er ook zijn die reeds in die vijver hebben gereden, hé Rudy). Op dit parcours ligt er een vrij steil bergje. Toen we dit bergje vorig jaar op moesten, waren er verschillende die moesten passen, maar nu reed iedereen gezwind(?) naar boven. Zou het dan toch waar zijn van die erosie, of zijn we er met z’n allen sterker

op geworden? Rudy Vergeylen had zelfs meer last met van het bergje af te rijden dan met erop te rijden, maar ja we weten al langer dat dat gene gewonen is.Naar het einde van de rit toe verraste Rudy Rogiers iedereen met de spurt van heel ver in te zetten. Luc Krick, heel sterk rijdend de laatste tijd, probeerde hem nog te remonteren, maar te vergeefs en zoals de meeste van onze ritten eindigde ook deze weer met een “overwinning” van Rudy Rogiers.Als afsluiter zou ik toch nog willen reageren op voorgaand verslag van Mario. Als Mario schrijft dat er nog hoop is voor hem, dan beschouwd hij zichzelf dus als een kalf, en inderdaad dan is er voor hem nog hoop dat hij een evolutie doormaakt naar het stadium van vaars. Dat betekent dat hij nog door de puberteit moet (maar volgens mij zal hij daar wel voor altijd blijven hangen) en meer nog, hij wordt misschien ooit nog geslachtsrijp …Interim verslaggever, Marc

3 maart 2002. Raar maar waar, maar tijdens deze zeikenatte winter is het de zondagochtend bijna altijd schoon weer. Ons niet gelaten. We trekken naar Wachtebeke met 10. Frank en Ivan zijn ziekjes en doen niet mee. De laatste paar kilometers voor het domein pakt Danny de kop en trekt door aan 35 per uur. Het wordt een rit met een hoog gehalte aan Danny Fack factor (kortweg Danny Facktor): er wordt veel verkeerd gereden. Als we van Rudy Rogiers

kunnen zeggen dat hij de Kalkenaars leerde vélo-rijden, dan zullen ze van Danny kunnen zeggen dat hij geprobeerd heeft ze verkeerd te leren rijden, al zat Rudy er dit keer zelf meer voor tussen, door zijn ‘onervarenheid’ met het Wachtebeeks terrein. Omdat je daar de ene kruising na de andere hebt, soms met 4 keuzemogelijkheden ging het eerst wat stroef, met veel gestop en getreuzel en terugrijden. Eens reed Danny rechtdoor, 3 reden er naar rechts en de rest reed naar links. Maar dan kwam er vaart in de rit en kregen we lange, vettige stukken voor de wielen geschoven, geschuif van de wielen in de modder, het achterwiel dat wegtrekt, het ene beekje na het andere met planken die voor brug moeten doorgaan en soms zelf onder het water liggen, gevolgd door beekjes zonder planken, met omgewaaide bomen en afgewaaide takken. Diepe putten en zeer hobbelig. Schoon, schoon. “Als je uit zo een modderput komt”, zegt Rudy “moet je gewoon je voorwiel opheffen. Dan kun je niet vallen.” Wij zijn al blij dat we nog op onze vélo zitten en ons stuur nog vast hebben, laat staan dat we ons voorwiel omhoog gaan smijten. Rudy, waarschijnlijk de enige mens die geboren werd met ingebouwde GPS, zegt dat de rit nu in zijn boordcomputer zit opgeslagen en dat we volgende keer het hele domein in 1 ruk door afwerken. We gaan zeker terug, want we hebben ons goed geamuseerd als we na goeie 50 km weer in Kalken komen. Explosieve Rudy V. klopt bijna Rudy R. in de spurt. Man in vorm is Luk Krick. Geert, Marc, Eddy, Dirk, Rudy V. en ik vormen de gedegen middenmoot.Guy doet weer goed mee. Hij rijdt nu zeker al 100 meter alleen mee. En let op mijn woorden, binnenkort mogen die zijwielekes daar vanachter ook af. Nu nog proberen te anticiperen als degene die voor je rijdt wordt opgehouden, dan zul je niet vallen door domweg tegen mijn achterwiel te rijden. En steek het zeker niet op mij. En ja, ik doe ook nog eens een halvelingse knieval en ze hebben het natuurlijk allemaal gezien en ik mag het natuurlijk weer de rest van de rit horen. Jongens, luister goed, binnenkort wordt er een wet tegen ‘Pesten op de hobby’ gestemd en dan zal het rap gedaan zijn met dat gelach.


10 maart 2002. Rudy en Eddy zijn weeral gaan raften, in de Ardennen MET MTB en ZONDER vrouwen! Ge moet niet schoon zijn om sjans te hebben, zeggen ze dan. Zoals naar gewoonte: schitterend weer op zondagmorgen. We rijden naar St. Lievens Houtem. Marc heeft gisteren zijn verstand gebruikt, zegt hij. Wie hem kent, verwacht nu niet echt dat dat direct een wereld van verschil zal maken. Maar voorwaar, deze eeuwige belofte is in grote doen vandaag. Verder verkeren sponsor Rudy en Luc ook sinds enige weken in vorm, rijdt Geert ook elke week beter, en dan is er nog beresterke Danny natuurlijk. Dirk rijdt al rond in korte broek en mouwen, gevroren of niet. Toch zijn broer op die zijn fuif willen nadoen?

Schoon parkoers natuurlijk, zeker als je daar in de prille lente rondrijdt. De aanduidingen zijn echter slecht. Zo krijg ik, op kop rijdend, de keuze tussen links en rechts zonder enige aanduiding. Rechts is een bredere wegel met een mesthoop waarvan ik denk dat je er wel naast kunt, links is een klein wegje. Ik kies voor de mesthoop. Verkeerd natuurlijk. En weer mag ik horen dat er in W. Vlaanderen meer varkens dan mensen wonen. Maar wat heeft dat er nu in godsnaam mee te maken, jongens. Jezus, Maria.

Ivan en Frank rijden na hun ziekte wat bleekjes. Ivan krijgt een klodder modder in de mond. Tenminste, dat veronderstelt hij. Mag ik er echter op wijzen dat in deze tijd van het jaar de boeren ook volop mest uitrijden? Het kan ook, maar daar mag ik zelfs niet op denken, iets anders zijn. Zoals U weet uit vorige verslagen ben ik de enige die zijn neus in een zakdoek snuit. Ik heb dat zo geleerd van mijn Westvlaamse moeder, als onderdeel van beleefde manieren. Hier in Kalken is dat blijkbaar anders. Er vliegt in het peloton dan ook soms meer snot dan modder rond. Neen, Ivan, ik mag er niet aan denken. Beste mensen, zoals U weer maar eens uit dit verslag kan afleiden: bij het mountainbiken ligt niet alleen het sportief, maar ook het cultureel niveau erg hoog (zie bvb. ook verder: beschrijving van Marc die erdoor zit). Ivan komt zichzelf een paar keer tegen, een paar keer teveel. In de verraderlijkste afdaling van het parkoers, met slagen in de weg, die dan plots stoppen of helemaal scheef lopen, heeft hij er gelegen. De verslaggevers, Marc en ik, merken er niets van, want we zijn zodanig in vorm dat we nogal veel op kop rijden. Wist U dat Marc eigenlijk verslaggever is mogen worden omdat hij toch meestal vanachter reed en zo nog eens iets zag gebeuren. Neen, dat wist U niet zeker. Er was echter geen rekening mee gehouden dat hij meestal zodanig ver vanachter reed, dat hij eigenlijk minst van al zag. Luc Krick in een inhaalpoging op mij gaat ook nog eens onderuit, net naast mij, maar ik ben zelf net veel te druk bezig met niet vallen, zodat ik het spektakel slechts hoor en er niet ten volle van kan genieten.

Dat de ene mens de andere niet is, uit zich bvb. in de manier waarop iemand afziet. Veronderstel dat Marc er helemaal door zit (in het echt wel al lang geleden). Stel je de Hulk voor, weliswaar een veel slappere versie. Wrijf in met zweet en modder, overgiet het geheel met een emmer van gelijke delen snot, slijm en kwijl, besprenkel lichtjes met Isostar en lardeer de lichaamsopeningen met schuim. Dit alles zit dan nog zachtjes te huilen langs de kant van de weg naast zijn vélo, snikkend van ‘Ik zal het nooit kunnen.’ Ziedaar. Dat is trouwens ongeveer het beeld dat je zelfs van normale mensen krijgt, die er helemaal doorzitten. Niet zo echter bij Guy. Wij staan nog na te hijgen van echt diep te gaan in weer een of andere wegel als Guy, enkele minuten na ons, het veld komt uitgereden, wijd gesticulerend en breed lachend, schouderklopjes uitdelend. Danny, naast hem, ziet purper van het duwen. Als Guy er echt helemaal doorzit, begint hij bovendien lollen te vertellen en wijst de omstaanders, in dit geval een bende mountainbikers die nog aan het bijkomen is, op de schoonheid van Gods schepping. Neem van mij aan dat Guy er dan echt helemaal doorzit.

We malen de langenend tussen de passerelle en Nele erdoor aan 37-38 per uur. Het café wacht en de wind zit mee. Rudy V. kan weeral de sprint niet winnen. Nu is het Luc Krick die hem klopt. En dat het was omdat ge met uw voet uit uw pedal geschoten waart, Rudy, maak dat uw supportersclub wijs, maar ons niet.

Nog melden dat er spontaan iets moois is gegroeid. Nadat de zotten om 9 uur vertrokken zijn aan de kerk, kan men nu om halftien opnieuw mountainbikers zien staan. Dit is de lichting voor zij die nog niet zo vroeg uit hun bed kunnen, en die toch willen trainen om binnenkort vroeger op te staan. Volhouden, Hans, Pat, Yves en Johan. En dan proberen om maar even laat als wij bij Nele te arriveren en niet een uur vroeger, want zo zal het ook niet gaan, hé mannen.

17 maart 2002. Weer met een man of 11. Rudy, Danny, Luc, Rudy, Dirk, Marc, Geert, Ivan, Guy, Jan, ennekik. Een specialleke, want we gaan naar Oosterzele alwaar een BLOSO parcours ligt, alhoewel meer dan de helft van de wegwijzers verdwenen is. Opnieuw een hoge Danny Facktor dus met veel verkeerd gerij, maar weer kan hij er niet echt aan doen. Dankzij zijn terreinkennis en die van Rudy kunnen we immers nog ongeveer het parcours volgen. Eer we in Wetteren zijn, rijdt Marc al plat. We verliezen zeker een kwartier, want eer de depanneurs van dienst doorhebben dat het niet aan het pompje ligt, maar aan de slechte reserveband van Marc, die maar niet hard wil worden, is er al veel gediscussieerd. Marc heeft die band van Eddy T. gekregen. Waarom moet iedereen die jongen toch altijd liggen hebben? Zie, daar kan ik niet bij, zo een brave gast, die Marc, van mij zul je daar nooit geen verkeerd woord over horen. We rijden langs Wetteren naar Zottegem en slaan enkele kms over de E3 twee keer rechts af en zitten meteen op het parcours. Dat eerste stuk ligt zodanig nat, dat we meteen gedoopt zijn. Daarna gaat het nog, of is het omdat we vuiler gewoon zijn. Er is veel vals plat, dat voor de ene al wat valser ligt dan voor de andere. Ook deze zondagmorgen is droog, ondanks de aanhoudende stormen en regens. Guy doet zijn tweede rit van 60 km op rij. Hij komt er echt door, want op een moment rijdt hij enkele kms op kop aan 40-42, met Rudy en Danny die aan zijn truitje hangen. Of is het duwen dat ze doen, ik wil er vanaf zijn. Oosterzele, Balegem, Munte en vandaar aan 60 per uur naar beneden naar Bottelare. De rit eindigt als een wegrit. Op de Scheldedijk tussen Kwatrecht en Wetteren demarreert Jan, omdat hij bijna thuis is. Ja, hij wil goeie punten halen. Immers, is deze jongen niet net getrouwd!? Daarmee smijt hij de knuppel in het hoenderhok, want vanaf dan wordt het een langgerekte spurt tot bij Nele, zodat we bijna allemaal apart aankomen. De eerste (die op een bepaald moment 50 rijdt, begin maar) hoef ik niet meer te vermelden. Danny eindigt als tweede voor Luc en voor sponsor Rudy, die de laatste tijd toch verdorie goed rijdt. Van die halve bak bruine Leffe per dag kan het niet zijn, want dat dronk hij vroeger ook al. Zou het homEPOpathie zijn? Tiens, en bij Nele: geen spoor van het B-team!? Mario.

24 maart 2002. Met zijn tienen. Ik ga het nog een keer zeggen: weeral prachtig weer op zondagmorgen. Ja, waar zitten ze allemaal? Marc is ziek, Raf zien we al weken niet meer en zou met de schouder sukkelen. Karel komt ook al weken niet. Karel Karate Kid traint zodanig hard martiale kunsten dat er geen tijd meer is voor de MTB. Ja, Karel is zowat de sympathiekste van ons allemaal en is dan nog met een meiske van Bachten de Kupe getrouwd, beter kan niet. Waarom Marc dan altijd zo verschrikkelijk kwaad spreekt over deze mens, weet ik niet, maar ’t is niet te doen. Beste Karel, ik zou me dat toch niet over mijn kant laten gaan, zulle. Geert moet aan zijn chauffage werken en Ivan moet helpen bij de motocross. En was Jan verleden week toch niet op tijd thuis dat hij er nu niet bij is? Wie zijn er wel?: de gebroeders Dirk en Frank Hanselaer, de schoonbroers Rudy V. en Danny F., de oudste van de Rogiers, Dirk pompier Pieters, Guy Roels die niet afgeeft, Luc Krick - al weken in vorm, en Eddy Troch, na een paar weken afwezigheid. De 25 km van de rit ingericht door Calkine WTC zijn ons wat kort. Laarne, Heusden, de Schelde, Wetteren, Kalken. We doen wel aan de Verloren Hoek nog een kort stukje wegel dat ik nog niet kende. En ook in de Vennestraat tussen Overschelde en Laarne is er voor mij een nieuwe ontdekking. Na een goed uur hebben we er de 25 km al doorgemaald, ondanks de 2 platte banden van Danny. Na de tweede vragen we ons

af of hij ook zijn reservebanden bij Eddy gehaald heeft? Ik wil naar de Wilbra rijden om mijn brevet van 25 km te gaan ophalen, maar we rijden verder. Verdorie, voor die ene keer dat ik dan eens een brevet ging krijgen! Tegen half elf staan we aan Marc zijn deur. Marc, nog wat ziekjes in zijn peignoir, zegt dat we geluk hebben dat hij niet kon meedoen, want hij staat scherp. Maar denkt ge dat er een aperitief af kon? Ga dan eens een zieke bezoeken. Vandaar langs de Meersen weer tot bijna tegen Wetteren, vandaar langs de Schelde naar den Aard voorbij Uitbergen door de Gratiebossen, en langs de Donk achter Overmere terug naar de Boombos, zodat we in totaal ons 48 km aan 24.5 per uur gedaan hebben. En voor sommigen had het nog rapper gemogen.

Frank verdient de prijs van de man van de dag. Hij slaagt erin sponsor Rudy, die anders nooit valt, recht in een paardendrol te laten tuimelen, door met zijn stuur onder Rudy’s arm te haken. Rudy stinkt uren in de wind. Dees keer weten we tenminste van wat. Danny rijdt aan de Donk voor de derde keer plat. Een deel heeft de stal geroken (of is het Rudy die ze rieken?) en rijdt door. Vijfhonderd meter verder rijdt Danny voor de vierde keer plat. Zoals ik al vanin het begin gezegd had (kenner zijnde …), het is zijn velglint dat versleten zit. U moet weten dat zo een lint algauw 1 Euro kost. En, U wist dat of U wist dat niet – maar dan weet ge het nu, Danny wordt thuis nogal kort gehouden. Daar zullen zonder twijfel wel goeie redenen voor zijn. Gezien de kostprijs van 5 binnenbanden zal die Euro er nu wel af kunnen. Door al dat oponthoud, komt de hele bende versnipperd aan. En tiens, als Rudy V. bij Nele binnenkomt, loopt het café meteen zo goed als leeg. Alleen geoefende West-Vlamingen kunnen de stank harden. Wij wijken dan ook niet! Mario.

31 Maart 2002. Met 8 aan de start: Danny, Ivan, Eddy, Jan, Krist, gelegenheidsrijders Rudy De Clerq en Tim Raman en ikzelf (Marc). Een aantal van de “habituees” was niet van de partij. Dat had alles te maken met de K van KWB want het was Pasen die dag (en ik die dacht dat KWB stond voor Knettergekke Wieler Beesten). We besloten om nog eens de blauwe en een stuk van de rode route in de omgeving van Kalken te rijden. Het is een zeer snelle rit geworden. De redenen daarvoor liggen voor de hand, lange tijd droog gebleven, vlot lopend parcours, maar vooral … Mario was er niet bij wat betekent dat we onze gemiddelde snelheid toch aanzienlijk de hoogte kunnen injagen. Tim Raman reed sterk die dag (ik heb vernomen dat hij zich aan het voorbereiden is voor een 100 km tocht) toch gaf hij er de brui aan toen we na het blauwe parcours nog een stuk van het rode parcours aansneden.Rudy De Clerq ging een heel eind mee, die moet nogal met de fiets gereden hebben, maar op een gegeven moment zijn we hem toch kwijtgespeeld.Na een paar weken op het verkeerde spoor (dat van Etienne Schoupe) gereden te hebben was Eddy terug van de partij, terug op het goede spoor. Vandaar de we regelmatig de volgende kreet hoorden : “Aan de kant, aan de kant, want snellen Eddy is weer in het land”.Jan en Krist, het Wetterse duo, waren weer heel sterk, alhoewel … toen we de laatste kilometers veld aan het rijden waren trok Jan stevig door, met Krist in het wiel. Toen Krist Jan moest laten gaan, riep ik “komaan Krist pak da wiel “. Krist perste er alles uit en we kwamen terug bij Jan. En dat Krist er echt alles uitgeperst had zagen we een paar honderd meter verder toen we hem een na een voorbijreden, “geparkeerd” noemen ze dat.Eens het veld achter de rug hoopte iedereen dat we op het gemak naar het dorp zouden fietsen, maar er was daar nog ene Danny. Met de wind op kop dreef hij de snelheid op tot ongeveer 34 km/hr., zelfs voor mij was dat iets te snel … En ja dan was er ook nog Ivan. Van gans de rit niet gezien, maar op het einde als de prijzen verdeeld worden, dan is hij er steeds bij.Om dit verslag volledig te maken moet ik ook nog iets vertellen over wat er ’s avonds is gebeurd. Het was namelijk de laatste avond voor ons Nele. We waren dus verplicht om met een stevige delegatie van de Mountainbikers aanwezig te zijn in

het Vrijgeweide waar we menig zondagvoormiddag en soms tot in de vrij late namiddag hebben nagekaart over de afgelopen rit. Dat we gingen helpen om het bier leeg te drinken dat had Nele wel verwacht, maar dat we ook zelfs de gordijnen naar beneden gingen halen was toch niet afgesproken, hé Danny… Interim verslaggever, Marc

6 April 2002. Ronde van Vlaanderen Vorige week de zondagavond (zie vorig verslag) waren er vele kandidaten om mee te doen aan de Ronde Van Vlaanderen voor moutainbike. In de week die daarop volgde was het de ene afzegging na de andere en uiteindelijk waren er maar 6 echte flandriens die besloten om de rit van 75 km met daarin de Muur van Geeraardsbergen en de bosberg te rijden. Rudy R., Rudy V., Danny, Jan, Luc en ikzelf (Marc). Daar we absoluut ’s namiddags om halftwee terug in Kalken moesten zijn, want dan werd er een belangrijke match gespeeld door de miniemen van H.0. Kaken, besloten we reeds om half acht te vertrekken (met de auto wel te verstaan). Hoe vroeger we konden starten, hoe lager het tempo moest zijn om op tijd terug te zijn. 15000 deelnemers (wielertoeristen inbegrepen) zorgen voor heel wat file en gedrum bij de inschrijving met als gevolg het reeds na negen was vooraleer we konden starten. Dat lage tempo konden we dus al op onze buik schrijven. Voor Danny geen probleem, die zette zich van bij het begin op kop en ging stevig door. Resultaat: 25 km afgelegd in het eerste uur (lekke band van Rudy V. inbegrepen) en al een paar man die het niet te goed meer zagen zitten voor de volgende 50 km.Gelukkig is het tempo nadien iets gezakt, zodat we toch nog iet of wat konden recupereren voor de laatste 25 km die over het echte parcours van de Ronde gingen met daarin de twee boven vernoemde “hellingen”.“De Muur” was de eerste kuitenbijter die we te verwerken kregen. In de aanloop ernaartoe (die verdomd ook al heel lastig is) gingen Rudy en Danny fors door, ik probeerde nog te volgen maar moest toch lossen. Toch kwam niemand mij voorbijgefietst en ik dacht warempel dat ik straf bezig was… tot daar opeens de echte muur begon. Ik had al mijn pijlen al verschoten in de aanloop met als gevolg … afstappen en te voet verder. En ja hoor daar waren de “achterblijvers”. Rudy, Luc, Jan, een na een fietsten ze mij voorbij, maar ja het is ook niet gemakkelijk om met koersschoenen te voet de muur op te gaan…Min of meer hetzelfde scenario op de Bosberg. Nochtans had ik ondertussen professioneel advies gekregen van Rudy en Danny. Ik moest in het wiel blijven van Danny die mij mee naar boven zou nemen op een gezapig tempo. Zo gezegd zo gedaan, maar het was toch nog niet gezapig genoeg voor mij. Toen we op punt stonden om een groep wielertoeristen in te halen riep ik tegen Danny dat hij mocht doorrijden en dat ik wel in het wiel zou blijven van die wielertoeristen. Ik vond echter dat die mannen zo traag bergop reden en ik werd weer overmoedig. Ik reed ze voorbij, maar nog geen 100 meter verder reden ze mij terug voorbij en ik was toe aan mijn tweede wandeltocht van de dag. Ik weet wel dat Mario in zijn nopjes zal zijn als hij dit verslag leest, maar ik weet ook dat hij ook niet zou bovengereden zijn, althans niet zonder in zijn achterwiel te sch….Trouwens, we waren niettegenstaande alles op tijd terug in Kalken en hebben genoten (?) van een prachtige rit!De afwezigen hadden ongelijk, alhoewel … Interim verslaggever, Marc

7 april 2002Weinigen is het gegeven in het centrum van de wereld te mogen wonen. Nog minder zijn zo gelukkig dat ze elke zondagmorgen vanuit dat centrum der wereld de omliggende dorpen en streken mogen onveilig maken op een morevélo. Deze zondag waren er zelfs maar 6 gelukkigen. De brothers Rogers, Guy, Eddy, ikzelf, en de jonge sportfanaat Tim Raman als toevalligaard. Een deel – Marc, Rudy V., Danny, Jan en Luc - was uitgeteld door gisteren 75 km in de Ronde van Vlaanderen voor

mountainbikers te doen – ofwel vond de vrouw dat het welletjes geweest was. Nochtans was het volgens Rudy R. niet anders dan vals plat.

Zoals elke zondagmorgen - ik blijf het herhalen - schitterend weer, alhoewel veel en frisse NO-wind. En naar Wachtebeke, waar alles nu mooi droog en vlot berijdbaar lag. Zoals Rudy vorige keer had beloofd, een rit in het domein in één ruk door. In totaal toch wel een kleine 10 km zuiver en prachtig mountainbike parcours in 1 stuk. Op weg naar en terug van Wachtebeke was er ook nog veel mountainbike terrein te beleven. Ondanks de wind reden we 26.1 ter uur gemiddeld voor een totaal van 52 km. Marc was er niet bij (euh, of zei ik dat al?). Even werden we bijna opgehouden in de Nonnenbosstraat doordat ze aan de spoorweg aan het werken waren, maar - zoals steeds op alles voorzien - hadden we zelf onze machinist mee, dus Eddy ging die trein wel verzet hebben als hij in de weg gestaan had. Man van de dag was voor mij Guy, die nagenoeg zonder extra duw in de rug de hele rit uitreed. Nu mogen die zijwielekes er af, Guy. En dan nog die hulpmotor.

En piekt het dat Ivan Rogiers de sprint voor de tweede plaats van mij wint? Vanzeneigens dat dat piekt. Nu nog. Maar goed, ziehier een resem van troostgedachten die mij recht houden: derde eindigen als de eerste 2 Rogiers noemen, wie droomt daar niet van? Wel spijtig natuurlijk dat alleen ik en – godbetert – Guy nog meesprintten. Volgende troost: ik hos nog rond met een zwaar stalen ros, terwijl al die mannen op aluminium pluimpjes gezwind vooruitvliegen. Ten derde: had ik een grotere vitesse op mijn velo gehad, het zou geen waar geweest zijn, maar het ging zo rap dat ik in het ijle zat te trappen zonder dat ik nog groter kon schakelen. Bij de volgende vernieuwing van het raderwerk laat ik vanachter een kleiner tandwiel bijsteken, zijt gerust. Ten vierde, ik reed nog met een winterband op mijn achterwiel. Ten vijfde, als ik thuiskom, zie ik dat er een spaak uit mijn achterwiel loshangt (ikke blij, want nog een goeie reden bij). Ten zesde, ben ik – als Raf niet meerijdt – niet de oudste en meest versletene? Ja toch wel zeker. En dat het toch piekt. Mario

13 April 2002. Koppenberg. Met 10 durfden we het avontuur aan: Danny, Eddy, Jan, Krist, Rudy R., Rudy V., Luc, Frank, Dirk en ikzelf (Marc). Diegenen die vorig week de Ronde Van Vlaanderen meegefietst hadden dachten dat en rit van “maar” 50 km op en rond de Koppenberg niet echt een probleem kon zijn. Dit was echter zonder de parcoursbouwers gerekend. Een heel selectief parcours met helemaal op het einde eigenlijk 2 maal de Koppenberg. Eenmaal langs het veld naar omhoog, een eenmaal langs de weg.Frank, die al een paar weken niet meegefietst had wist al vrij vlug hoe laat het was : 5 voor 12 of was het 5 na 12? Na een twintigtal kilometer duwwerk van Rudy en Danny hield Frank het voor bekeken. Zijn broer Dirk heeft hem nog op sleeptouw proberen nemen, maar ook dat mocht niet baten, bij Frank was het vat volledig leeg. Naar ik heb horen vertellen heeft hij echter samen met Rudy V. dat vat onmiddellijk bijgevuld eens hij terug in Kalken was …Eerder waren we Krist al “verloren” met problemen met de mechanica, we waren dus nog met 8.Na de bevoorrading heeft Rudy R. ons eens geleerd hoe we “in waaier” moeten rijden als de wind “schuin op kop” staat. Heel simpel, elk om beurt kop doen en “gewoon inpikken”. Binnen de kortste keren zaten we boven de 40 per uur, maar dat inpikken is toch niet zo simpel… In de afdaling van de hellingen haalden we gezwind snelheden van meer dan 60 per uur, als we maar niet geflitst zijn. De meeste hebben de rit goed doorstaan tot daar helemaal op het einde de Koppenberg aankwam. Een eerste keer naar boven langs het veld. Steil, maar waarschijnlijk doenbaar was het niet dat ik lek reed. En ja Mario, ik was nog aan het rijden toen mijn band leegliep…Een tweede keer moesten we de Koppenberg op langs de weg. En ja hoor iedereen is bovengeraakt. Zelfs voor mij was dat geen probleem meer. Als je de week

daarvoor de Muur en de Bosberg naar boven bent gewandeld, mag de Koppenberg opwandelen geen enkel probleem meer zijn … We zijn zelfs met 2 naar boven gewandeld: Dirk en ik, de anderen zijn allen naar boven gefietst…Al bij al zijn we met z’n allen behouden thuis geraakt. Correctie : al bij al zijn we met z’n allen behouden in Kalken geraakt. Voor sommigen was de thuiskomt iets minder behouden … Interim verslaggever, Marc

14 april 2002Buien beloofd, maar niet gezien. Wat had je gedacht? We zijn met negen, waarvan 5 die gisteren o.a. de Koppenberg deden. Geert is er na 4 weken weer bij. Maar waar zitten de Hanselaers? Als het al 3 weken niet regent, en je wil toch het echte morevélo-gevoel hebben, dan rijdt je naar de bossen van Serskamp, voorzeker de smerigste gemeente in de omstreken van Kalken. Waar er verleden week geen spatje water was in Wachtebeke, hebben we nu weer pakken modder en diepe plassen, afgewisseld met hard gedroogde traktorsporen en paardenpoten. Splasj, splasj, doenke, doenke. De 39 km worden aan 22 gemiddeld afgewerkt, met een paar lange pauzes door mijn schuld. Een platte band, gereden op een stukje hard hout, stel je voor. En een ketting die versleten is en voortdurend doorschiet en afvalt. Weeral kosten. Danny is toch een bovenste beste gast, altijd mooi wachten als ik weer in panne sta. Als we terug aanpikken, laat hij altijd wel een gat van een meter of 10, kwestie van te kunnen anticiperen als er voor hem iets gebeurt, zegt hij. “Als je met een beetje verstand rijdt, dan kun je niet vallen", zegt Danny. Ja, Danny, als je er niet veel hebt, moet je het met dat beetje doen, maar ik rijd toch liever met wat meer. Bartje, ondertussen al 16 en al ver de langste van de bende doet na 2 maand afwezigheid – wegens tendinitis en een breuk – zijn wederoptreden. Er valt niets van de inactiviteit te merken en hij legt zelfs Rudy het vuur aan de schenen (tevergeefs). Is dit de nieuwe Tom Boone (die zelf ondertussen veranderd is in de nieuwe Museeuw)? Guy rijdt nu al bijna vollen bak mee, alleen in het veld moet hij nog wat gaten laten vallen. Het mooiste bewijs dat niemand schrik moet hebben om met ons mee te rijden. Als je ziet van hoe diep Guy gekomen is: jarenlang gepaft, gelanterfant, niets anders dan bureauwerk gedaan, geen sport (wat karate ja, maar ik bedoel dus wel sport), gezopen als een Zwitser, en flauwe moppen verteld. Kortom, een meer verlept sujet liep er in Kalken niet rond. En na 8-9 weken rijdt hij mee alsof hij nooit anders gedaan heeft. Terug een mens geworden (dankzij de KWB). Geen reden meer voor al diegenen die zeggen dat ze wel mee zouden willen, maar niet durven. De korte sprint in de Boombos wordt gewonnen door ene Rogiers voor een andere Rogiers (onzen Ivan). Het wordt eentonig. Ook voor mij is het een historische aankomst. Voor de 10° keer op rij kom ik ook als eerste over de streep. In de kategorie ‘Stalen more-vélo’s’ welteverstaan (de rest rijdt rond op aluminium). Terecht steek ik aan de kerk dan ook eerst mijn linkerhand met gespreide vingers de lucht in: 5. Dan de rechterhand: nog 5. Dan samen: voor wie kan tellen, maakt dat 10. Doet Museeuw dat ’s namiddags - als hij in Roubaix over de meet rijdt - toch wel achter, zeker. Toch flauw van Museeuw, vind ik. Allez, ik vind dat toch, en bij hem was het nog niet eens 10 keer op rij. Ja, en over Marc, en Rudy V. weet ik nu eens niets te vertellen, zie. Saaie typen dat dat geworden zijn. Marc stelt wel voor dat we een extra-verzekering pakken voor de toeren die we met Danny tegenkomen (bij de sluiting van Nele hing hij in de gordijnen). Maar lees er maar eens al uw verzekeringen op na. Steeds staat in de kleine lettertjes: ‘Malheuren met Danny Fack worden door deze polis onder geen enkele omstandigheid gedekt’. Mario

21 April 2002Met 9 aan de start : Rudy R., Rudy V., Danny, Krist, Jan, Dirk, Luc, Tim Raman, en ikzelf. Om 9 uur vertrokken. Om 11 uur terug aangekomen! 1 (versleten) band moeten vervangen. 50 km gefietst. Een gemiddelde van 28,6 Km/Hr.…, jawel 28,6 Km/Hr. !!!!!!!!!! Moet er nog zand zijn ……………….Marc

28 april 2002Vaststelling 1. Hoe rapper er gereden wordt, hoe korter de verslagen van Marc. Ik zou zeggen: “Jongens, VLAM nog een ietske harder!” Er staat nog niet eens in zijn verslag waar ze naartoe gereden zijn. Ik zal het maar zeggen: Het was naar Wachtebeke, zo weet ge het ook. Ik heb die snelheid wel gecontroleerd bij onverdachte bronnen. Het klopt, maar controle was wel nodig, want één van de (vele) afwijkingen van Marc is dat hij een “0” altijd als “8” leest, zodat het evengoed 20,6 per uur kon geweest zijn. Zo beweert hij steevast dat hij op al zijn vakken vroeger overal 8/10 had. Vaststelling 2. Bakken regen voorspeld. Die vielen ook ’s nachts en tot rond halfnegen ’s morgens, zodat er al een paar telefoontjes weg en weer gegaan waren (Gadegij? Zeker? Ja, dan ga ik mij niet mogen laten kennen, hé.). Met tegengoesting naar het kerkplein. Luc was omwille van het weer niet afgekomen, maar weeral … GEEN DRUPPEL (alleen in het begin wat). Onvoorstelbaar toch. Ivan had nochtans gevraagd dat het niet hard genoeg kon regenen, omdat hij niet mee kon rijden. Hij verkoos de communie-dankmis en vooral de gemeentereceptie achterna. Kwestie van zijn opcentiemen door overmatig gratis drankmisbruik te recupereren. Gezien de weersverwachtingen besluit Rudy dat we al de wegels in de omtrek aaneen rijgen tot één lastige rit, zo goed als volledig in het veld, met goeie kwakken modder. Mijn vélo is nog niet gewend dat er nu vanachter een tandwiel bijstaat (zo een heel kleintje! Wacht maar Ivan), en moet daar blijkbaar nog aan wennen. Zo zijn we nog maar in de Meersen of Rudy moet er al 5 minuten aan prutsen. En wie komt daar afgereden? Dirk. Die vond zijn fiets met een platte band toen hij wilde starten en was zo te laat op het kerkplein. Moedig als ie is, besloot hij maar alleen te rijden – ik zou thuisgebleven zijn. ZEER toevallig (want we vertrekken nooit langs de Meersen) dezelfde richting uit als wij. Dirk, ge moogt mijn vélo eens trakteren als ge hem nog eens tegenkomt. Het is Guy zijn dagje niet, niet qua vorm en niet qua ongelukken, want hij valt nogal serieus. Ja, Guy, MTB moet je leren met vallen en opstaan. Zo is Danny is nog altijd aan het oefenen in het onderdeel ‘vallen’. Danny is nergens de eerste paar kilometer – een te liederlijk weekendleven – maar na een tijdje rijdt hij weer zo beresterk dat Rudy er hem zelfs niet meer afkrijgt. De kriek op de taart is een doorsteek van Schriekstraat naar Zomerstraat, aangeboden door ondergetekende. We zijn nog maar die slag in gereden of Danny en Marc beginnen te foeteren van ’Maar waar zendt Mario ons nu? Een schoon nieuw wegeltje noemt hij dat. Is dat een weg? Enz.” Ze overdrijven zodanig dat ik moet stoppen om bij te komen van het lachen. Ja, op de baan kon ik Marc niet houden, maar in het veld was hij in geen velden te bespeuren. En Marc, als je zulke halve wegeltjes (een paar keer erdoor met de MTB en ze liggen er berijdbaar bij) niet kunt appreciëren, rijdt dan gewoon bij de wielerterroristen hé. Geert, goed in vorm, rijdt 3 platte banden. Als we naast de weg Berlare-Donk zijn 2° aan het stoppen zijn, rijden er op 5 minuten 3 snelheidsduivels voorbij. Onveiligheidsgevoel in Vlaanderen? Zeker, niet door de migranten maar door de vele zotten die hun mannelijkheid willen bewijzen door te tonen dat ze op een gaspedaal kunnen duwen. Ze zouden ze voor straf op een more-vélo moeten zetten en laten meerijden met ons. Het zou rap gedaan zijn. Bart(je) was ook weer in form, maar dan kreeg hij weer last van de knie. En we eindigden op het duiveltjestornooi van HO. Want onze Kalkense jeugd steunen …, zie, daar willen wij wel een efforke voor doen. Mario

5 mei 2002Het kon niet blijven duren. Vandaag krijgen we de regen die we al het hele seizoen verdiend hebben. En toch met 11. De twee broederparen, nog twee schoonbroers, Eddy, Luc, Marc, casual Dirk VDV, ennekik. Naar Waasmunster, meer dan 60 km aan het verrassende gemiddelde van 27 per uur, ondanks wind en regen. Ik ga toch eens die kilometriekskes van die mannen controleren, of daar niet mee gefoefeld is. Gedurende enkele kms kruisen we voortdurend wandelaars. Het is pas door die wandelaars dat het ons opvalt hoe hard het waait en regent, anders zouden die

mensen hun paraplu niet opzij houden, niet? Zie, wat ze daar nu aan vinden om met zo een hondenweer te gaan wandelen, daar kan ik nu eens niet bij!Op de baan in Waasmunster. Een afzinkje met op het einde een verkeersdrempel. Het asfalt ligt kliedernat en spekglad. Ik zie Ivan zijn achterwiel gevaarlijk slingeren. Ik rem lichtjes en lap, zonder verwittiging lig ik er. Mijn linkerzij op 3 plaatsen geschaafd en knots, nog eens met mijn kop tegen de asfalt. Nog een put in het asfalt. Een geluk dat ik mijn gloednieuw helmpje niet ophad, anders was er nu een bluts in geweest. Ik ben nogal groggy, maar dan gebeurt er iets nog uitzonderlijkers dan een valpartij van mij: er steekt ons een bende mountainbikers voorbij. Dat hebben wij nog nooit gezien: een bende. Zo gelijk wij. Meestal komen we enkelingen of koppels tegen, maar nog nooit een bende. Eer ik helemaal bekomen ben zijn die mannen al een eind weg en we denken dat we ze niet meer zullen zien. Maar een eind verder krijgen we ze toch nog in het vizier. Dat is de start van wat een woeste achtervolging zal worden, want van zodra die mannen ons in de gaten krijgen, geven ze natuurlijk ook vol gas. Tevergeefs. Na een slopende achtervolging waar er geen einde aan lijkt te komen, komt er een einde aan doordat we ze bij hun nekvel hebben. Ja, die mannen hadden eigenlijk ook geen kans want wij hebben een Rudy Rogiers die overal fikse duwen uitdeelt om onze bende samen te houden en voort te jagen en ook een Danny Fack, die hierbij stevig helpt. Als we ze eindelijk te pakken hebben, komen Danny zijn gendarmenmanieren boven. Hij zet zich meteen op kop en jaagt het tempo nog wat de hoogte in. Moet die er toch altijd nog een schep bovenop doen, zeker!In Zele splitsen onze wegen. Even reden er bijna 30 mountainbikers in groep rond. In alle geval, ons ego is weer eens gestreeld en de midlife-crisis is weer voor enkele dagen bezworen. Nog een lange natte winderige weg huiswaarts. Tussen Zele en Overmere wordt al dat opspattend sop van die die voor mij rijden en dat voortdurend piekt in mijn ogen, mij te veel. ‘Het is mij verleed’ zeg ik en ik pak resoluut de kop. Al wie mij wil volgen, zal heel rap moeten rijden. Iedereen volgt. Als we afslaan naar Kalken, steken er mij 7 van de 10 profiteurs voorbij. Zie, daar kan ik kwaad van worden. Ook de drie jonge beloften Marc, Ivan en Eddy, maar eer we in de Vromondstraat zijn heeft deze ouwe rakker die drie alweer te pakken, haha. Even later wint Rudy – of wat had je gedacht? - de eindsprint voor kompanen Rudy V., Danny en Luc. Mario

12 mei 2002. Moederkesdag. Strontweer. Danny F., Rudy V. en Bartje zijn uitgeteld door de barbecue op HO Kalken gisteren. Rudy R. en Marc en ET zijn naar hun zoons (Stefaan, Mathias en Niels) hun laatste matchen bij de miniemen gaan kijken. Guy is nog altijd aan het recuperen van zijn val 2 weken geleden. De Hanselaers, Geert, Dirk, Luc, Ivan, ik, en Bjorn, speler van het jaar bij HO Kalken, moeten vandaag de klus alleen klaren. Alhoewel. Ik geraak zelfs niet tot aan de kerk. Aan de hoek van het wegeltje tussen de Centrumwijk en bakker Vandenabeele heeft een slimmerik struikskes gezet. Als ik het wegeltje wil inrijden, blokkeert mijn velo helemaal: mijn derailleur is aan zo een struikske blijven hangen en in mijn wiel geslagen. Heeltegans dubbel, een nieuwe derailleur van juist 1 week oud. Ik laat mijn geblokkeerde vélo dan maar liggen en trek te voet verder om aan de kerk al afscheid te gaan nemen. Roept die boer die mij op zijn dooie gemakske op zijn vélo voorbijsteekt: “Ik peins dat ge iets vergeten zijt!”. Ja, lacht er nog wat mee ook. Zal ’t gaan, ja! Dankzij Ivan, die mijn vélo net genoeg oplapt zodat hij weer bolt, wordt ik tot bij Rudy Rogiers geduwd door Ivan en Luc. Aangezien Rudy niet meerijdt, kan ik zijn vélo gebruiken, ook dankzij Ivan. Jawadde, ik voel me plots de leerling tovenaar die op de meester zijn machien mag rondrijden. In de tweede slag lig ik er al af, maar dan begint het goed te draaien. Een modderig kronkelig parcours in Kalken, Laarne, Heusden. We zien er nog eens echt smerig uit. Halverwege, achter het Kasteel, laat Bjorn, speler van het jaar bij HOK, ons allemaal meters achter. Het tweede stuk van de Kattenheye laten we letterlijk links liggen en we doen een nieuw stukske, met name een oude

kerkwegel die van op het driehoekig pleintje op de kruising van Lagen Heriweg en Bulstraat schuin over de akkers naar de Meersstraat loopt, even naar links en dan terug rechts naar de Reigerstraat, Brandemansstraat. Inclusief brugje en een fazant die vanonder mijn wiel wegvliegt. Tussen de Krimineelstraat en het dorp haal ik nog eens alles uit dat bakske van Rudy. We gaan niet onder de 40 per uur. In het dorp hangen alleen nog Luc en Ivan in mijn wiel. Tegen de eindjump van Ivan valt er niets te beginnen - of liet ik me verliezen uit dankbaarheid voor de eerdere hulp?? (Neen, zo ben ik niet) - zodat vandaag eens een Rogiers wint. Kwestie van een familietraditie in ere te houden. Op die laatste kleine anderhalve kilometer rijden we Bjorn, speler van het jaar bij HOK, op meer dan 2 minuten. Veel fond heeft de jeugd van heden toch niet meer, hé. In onzen tijd … En tiens, nadat ik daar in het naar huis gaan nog eens gepasseerd ben, staat dat struikje daar niet meer. Tiens, tiens. Mario

26 mei 2002Naar Oudenaarde. Jaarlijkse rit ter voorbereiding van de 100 km Regio-Tour. Rudy V. en Danny F. waren gisteravond Rudy’s gloednieuwe camionette aan de sporthal in Oudenaarde gaan zetten. Met 11 aan de kerk om 8 uur (Geert, Krist, Frank, Danny, Rudy, Rudy V., Marc, Karel, Bart, Luc en – vanzeneigens- ik). Eerst 45 km windop langs de Schelde naar Oudenaarde. Verdorie, weinig wielerterroristen vandaag. Te slecht weer? Verleden keer hingen er op het einde 20 man in ons wielen, nu geeneen. We reden nochtans soms, ondanks de kopwind, aan 36 per uur. Karel, man van de dag, moet na 30 km de rol even lossen, maar geen wonder, als je 4 maand niet gereden hebt. We laten het tempo een beteke zakken. Ja Karel, je moet goed zot zijn om meteen een rit van 80 km, met de Koppenberg, Volkegemberg en het laatste stuk van de Varentberg te doen. Verder geen slecht woord over deze mens, eigenlijk vooral omdat hij net zijn zwarte gordel karate gehaald heeft. Maar wonder boven wonder, Karel zal zonder hulp uitrijden, en zal ook nog eenmaal spectaculair overkop gaan. Andere man van de dag is Frank, die al het hele jaar niet echt in vorm zit. Maar deze loodzware rit verteert hij helemaal zonder problemen. Zou dat powertrainen binst de week er toch wat beginnen aan doen? Dat brengt ons op de idee dat we eens met de hele bende zouden kunnen gaan spinnen, een nieuwe Amerikaanse rage: fietsen op rollen met veel weerstand en veel muziek, in zo een spannend aerobic pakje. De vrouwen mogen dan voor ons op de eerste rij rijden, stelt Danny voor. Zo hebben wij er ook wat aan.De tocht: prachtig, prachtig. Maar die wordt wel wat verpest door 6 quads (moto’s op vier wielen) die ons geregeld ambeteren: stinken, lawaai en gevaarlijk. Maar ook is er weer 1/3 van ONS mountainbike-parkoers gevuld met wandelaars van zo een ingerichte wandeling waarvan sommigen dan nog denken dat de natuur alleen voor hen is (allez, de meesten zijn wel vriendelijk). Voetgangers, ruiters en fieters moeten gewoon mekaar wat respecteren, maar voor sommigen is dat nog niet duidelijk. En wat moto’s en quads op veldwegels en in de bossen en meersen betreft: die verbieden ze maar zo snel mogelijk helemaal in gans Vlaanderen (een advies U gratis aangeboden door de KWB).Rudy R. steekt me voorbij op de Koppenberg, maar even verder staat hij geparkeerd en rij ik hem zo voorbij. Als ge dan niet in vorm zijt, weet ik het niet!* Alleen Luc en Bart zijn voor mij boven. Rudy vindt dat we sjans hebben met het weer: bijna heel de tijd overgebleven. Ik vind daarentegen dat we ferme onsjans hebben: de laatste 15 minuten worden we doorweekt door een wolkenbreuk. Kletsnat. Een attitude-verschil noemen ze dat: De ene ziet het meer van de zonnige kant, de andere zaagt al gemakkelijker eens. Maar dat ik toch gelijk heb. Nog melden dat Rudy sinds een week of 2 het ene na het andere stuk aan zijn vélo moet vervangen, volgens Marc allemaal sinds ik ermee gereden heb. Ja, als zo een véloke niet gewend is dat er eens een beetje macht wordt op gezet, …De terugtocht in Rudy’s camionette is voor de 8 vanachter een ware marteltocht geworden. Elf vuile vélo’s, zakken natte kleren en 8 bemodderde mannemensen op mekaar gepakt in een kot op wielen zonder vensters, met een zot achter het stuur.

We hadden beter ons helmpje opgehouden want we vlogen soms 20 cm de lucht in. Hoe harder we roepen en protesteren, hoe meer de 3 vooraan (de drie ‘y’s) er leute in hebben en hoe rapper Rudy de volgende verkeersdrempel pakt. Varkens zouden ze zo niet mogen vervoeren van Michel. Maar we hebben Gaia niet gezien om ons te komen redden, wat mijn vermoeden versterkt dat wij toch geen varkens zijn. Alhoewel, ik moet zeggen, Marc zat ook bij ons. Mario*: Voor de volledigheid nog even vermelden dat Rudy kettingbreuk leed op de Koppenberg.

1 juni 2002Met 29 aan de kerk. Wat zegt U? hoor ik U zeggen. Jaja, met 29. Er zijn er die nu warempel al hun vrouw en kinderen meebrengen naar de mountainbike. Waar gaat dat naartoe? hoor ik U zeggen. Maar goed, het blijkt de bedoeling te zijn en Rudy had het zo gepland dat deze ochtend van KWB familie MTB voorafging aan de KWB BBQ, zodat de moeders niet moesten koken. Er waren er 4 die hun vélo aan hun madam hadden afgestaan en zelf thuisbleven (en zelf mochten koken?): Karel, Frank, Dirk en Geert. Een goed initiatief jongens, voor herhaling vatbaar. Neen, we zullen jullie niet missen, ge moet er niet mee inzitten, hoor. We rijden langs de Beekwegel naar de Bontinckstraat, bijna op het eind rechtsaf en linksaf een boerenwegel in om zo aan de brug over de autostrade tussen Overmere en Heiende te komen. Na de brug, rechts en dan links de kerkwegeltjes van het Heiende in tot aan de kerk van Heiende en weer weg in de wegels naar de Pelgrim. Vandaar langs de autostrade en erover rechtsweg een wegeltje in naar Heikant. Daar wil Sandy de kleinste van de bende, Wouterke De Wilde, voorsteken, maar die doet zijn naam eer aan en wijkt van zijn baan af. Sandy demonstreert een eerste gezegde letterlijk: ze gaat plat op haar buik. Schaafwonden, maar het is een harde zoals pa Vergeylen en ze verbijt het zeer. Recht op de kerk van Heikant rijden we tot aan Seghers op de Dendermondse Stwg en zo de Gratiebossen in. Ook Petra wil niet achterblijven in het demonstreren van gezegdes en ze bijt letterlijk in het stof. Een hele mond vol. Het zal haar leren van mensen hun vélo omhoog te hangen. We doen een ommetje langs de Zandbergen in Berlare alwaar we een klimmetje + steile afdaling doen. Als je er de eerste keer voorstaat, ziet het er ijzingwekkend uit. Zeker een meter of drie loodrecht naar beneden. Tot mijn grote verwondering zijn er ook een paar dames die er zich aan wagen. Petra, zonder aarzelen, en Christine, onzen Ivan zijn vrouw, ook een felle zelle. Nancy van Geert ook naar ’t schijnt, maar dat heb ik gemist. En de kleine mannen die laten zich ook niet kennen en zelfs ons Delphine, met haar schone nieuwe vélo. Ge zoudt ze toch, hé. Langs het Scheld terug tot in Uitbergen alwaar een steeds gedienstige Ivan de jonge gasten verkeerd stuurt, met de mededeling: geef maar eens goed door, mannekes. Bart koerst er 2 km lang achter en roept ‘Stop!’, iets wat Pieter nogal strikt opneemt, daardoor iets te hard remt, net in een put, en zo gezegde nummer drie demonstreert: hij gaat over kop. Deugd doen is anders. Nog zeggen dat in dees tijd van het jaar Vlaanderen op zijn mooist is, zeker als het schitterend weer is zoals deze morgen en dat al degenen die geen goesting hadden, het zich dik mogen beklagen: iedereen (op Pieter na?) vond het een prachtige belevenis. Tot volgend jaar. Mario

8 juni 2002Met een man of 16 naar Wachtebeke. Schoon weer, een km of 50 en 25 per uur gereden. We zijn nog maar aan de brug in Hussevelde of daar weerklinkt geroep, getier, geratel en geklater, bloed alom en rondvliegende ledematen. Wel, ik liet me wat gaan: die laatste 2 niet, er werd zelfs niet gevallen. Wat is er gebeurd? Frank, die graag nogal heel dicht tegen de anderen rijdt, kwestie van zo goed mogelijk uit de wind te zitten (wat had je gedacht, misschien??) – is met zijn voorwiel in de pedaal van Karel gehaakt. Twintig spaken uit zijn wiel, dat er nu meer uitziet als een bord spaghetti. Gelukkig zijn we niet zover van de thuisbasis van de meerijdende depannagedienst Rogiers en er kan een ander wiel worden gestoken. Op de

terugweg, bijna in de Bontinckstraat steekt Frank nog iets straffers uit. Plots is zijn linkerpedaal uit de manivel gedraaid. Nu moet U goed weten dat uw pedaal losrijden wetenschappelijk gezien onmogelijk is. Ten eerste omdat de pedaal zelf ‘zot’draait en dus nooit macht kan zetten en ten tweede, zelfs al zou ze vast komen te zitten, ze met tegendraad in de manuvel zit en zich dus zou vastdraaien in plaats van los. Rare kwiestenbiebels dat er toch met ons mee rijden. Om ze terug vast te zetten haalt Raf daar zelfs een sleutel nummerke 15 uit zijn rugzak. Ik durf wedden dat als we op een dag een draaibank nodig hebben, dat er dan een zegt dat hij dat per toeval in zijn achterzakske zitten heeft. Rudy klaagt de hele rit van een probleempje. Hij is voegende door een trapgat gevallen, maar kon zich nog tegenhouden met de ellebogen (hij werkt ook met zijn ellebogen). Hij heeft wel een kanjer van een bloeduitstorting in de bil. En maar klagen. Maar als de sprint eraan komt, wie wint hem? Wat wilt ge ook, tegen zo een bende krabbers. Mario

15 juni 2002. De 100 km Regio-Toer in de Vlaamse Ardennen. Verleden jaar was het eigenlijk een makkie want alles lag droog. En al hadden we nu tijdens de rit geen regen, het had de week voordien geregend en de dag voordien gegoten. Dat maakte de inspanning gewoon dubbel zo zwaar als verleden jaar. Hoe vettiger, hoe prettiger, maar iets korter mocht voor mij ook (het was trouwens 105 km). Met 17 aan de start. De eerste wegel in St. Lievenshoutem en na 100 meter: Ow, stop. Ja, daar begint het al. Zadelbreuk voor Ivan. Danny zegt dat dat eigenlijk nog lang is uitgebleven, gezien het achterwerk van Ivan, maar dat ik dat aan niemand moet voortvertellen, wat ik dan ook niet gedaan heb. Ivan en broer Rudy gaan een nieuw zadel kopen en we spreken af aan de eerste bevoorrading in Erpe-Mere. Het wordt een rit vol pech, zodat we zeker een uur stilstaan, wachtend op de depannages. Kettingbreuk Eddy, een paar platte banden, Ivan nog eens panne, maar de grootste pechvogel is Karel. Zijn panne kost ons een half uur en is dan zelfs nog niet te herstellen zodat het halfweg afgelopen is voor de Karel. Maar als we rijden, dan vliegen we er een hele hoop voorbij. Sommige mensen stappen af om de grootste plassen te ontwijken, maar wij vlammen rechtdoor door de diepste modderpoelen. Ja, zo zijn wij nu eenmaal. Proper is anders. Ook op de nijdigste hellingen zie je de meesten te voet gaan, maar de meesten van onze bende (degenen die Marc heten uitgezonderd) rijden ze allemaal tot er boven op.Helden van de dag? Er zijn er verschillende. Piet natuurlijk, die zonder training meedoet en voor wie het eigenlijk nog wat rapper mocht. Bart, volgens mij de enige van minder dan 20 - laat staan van 16 - die ik op het parcours gezien heb en veruit een van de besten. (Is dat wel normaal? Moet er niet eens naar dat manneke gekeken worden?). Snellen Eddy die tussen de muur en Zottegem de enige is die zonder moeite Piet bijhoudt. Danny en Rudy die zich opofferen door Krist, die het even voor de muur uitschreeuwt van de krampen, meer dan 30 km mee te duwen en die de ene na de andere moeten depanneren. Luc, die de hele rit met zijn krachten woekert. En dan is er nog Marc. De laatste 10 km, tussen Zottegem en St. Lievens Houtem neemt hij voor zijn rekening, aan 35 per uur. Wat een bovenmenselijke prestatie. Wat een atletisch vermogen! Wat een vertoning van kracht, moed, durf en doorzettingsvermogen. Waar hij voorbijrijdt vallen de vrouwen in bosjes met zwijm. Ik bedoel met zwijmpjes in het bos. Dat dit alles door 1 mens kan gedaan worden, dat hou je niet voor mogelijk. "Hoe doe je dat toch, Marc?", vraagt iedereen. We moeten het zeker minstens 1 keer vragen voor hij het maar 7 keer vertelt: ik smijt hem van voor op mijn buitenblad, vanachter leg ik hem op mijn kleinste, en stampen maar. Den dezen mochten ze ’s avonds om zeven uren al in zijn beddeke steken. Ikke flagada. Mario

28-30 juni 2002. Ardennenweekend in Wigny.

Voor de 2° maal. Perfect weer om te mountainbiken. Het lag droger dan verleden jaar. Na de vrijdagnacht hoorden we Marc niet op zaterdagmorgen. Na de zaterdagnacht zagen we hem zelfs niet meer op zondagmorgen.

15 augustus 2002. Poperinge. Zie foto’s

1 september 2002. En we zijn vertrokken, voor ons vierde MTB-seizoen. Eigenlijk loopt het MTB-en het hele jaar door. We sloten zogezegd af met ons weekend in de

Ardennen eind juni, maar er werd nog de hele zomer aan de kerk verzameld en op 15 augustus trokken we zelfs met onze families naar het Westvlaamse Heuvelland voor een prachtdag (prachtrit, prachtbarbecue, prachtweer). Met dank aan Nele en Karel en aan de families uit Poperinge die ons met open armen ontvingen. Volgend jaar wil niemand dit nog mankeren. Er is ook door sommigen – ik ga

Marc, Bart en Karel daarom nu niet met naam noemen - heel wat afgetraind deze zomer.Bon, 31 oogst. Met heel velen en met prachtig weer aan de kerk. Fluitjeszomer? Toch nooit om te gaan rijden. Dirk, Frank, Geert, Danny, Rudy R., Luc, Ivan, Guy, Karel, Raf, Bart, Jan, ik. Krist heeft gisteren willen meerijden met de liefhebbers en is op zijn perte getuimeld, Rudy V. is gaan vogelen op de parkietenbeurs, Eddy moest met de treintjes rijden (bij de NMBS noemt dat werken) en Marc moest uitrusten van het heffen. In de eerste kilometers wordt er luid geroepen van: ‘Put, stront, kat’!’. Die vooraan rijdt, roept zoiets en dan hoor je dat door het hele pelotonnetje gaan. We doen dat, niet alleen omdat er zoveel vulgaire typen met ons meerijden (en Marc deed dan nog niet mee), maar om te verwittigen, voor putten in het wegdek, en koeiendrek en dooie kat erop. De tocht gaat naar Lede, alwaar ze verleden week met zijn zessen naar een ingerichte rit waren getrokken. Nu de weg nog ongeveer vers in het geheugen ligt, stuurt Rudy ons weer die kanten uit. Ook Danny was toen mee, maar rijdt nu toch wel een keer of acht konte verkeerd. Maar goed, als KWB-er hebben we geduld met de mentaal zwakkeren in onze samenleving. Het is een zeer schoon parkoers en weer iets om aan ons repertoire toe te voegen dit seizoen. Het landschap moet ook wel de moeite zijn, maar het is zoals steeds te hard trappen en teveel opletten op degene die voor je rijdt en op de paar meters hobbelige weg die je een fractie van een seconde kunt inspecteren op putten en stenen vooraleer ze onder de wielen voorbijzoeft. Nu Marc niet meerijdt, is er zo geen pispaaltje om het verslag wat mee op te vrolijken. Marc, ik mis je! Gelukkig redt Rudy het verslag: hij valt. Zo snel als hij kan weer recht, maar pech, de grootste pestkop van al heeft het gezien. Telkens Rudy nu een bocht moet pakken, roept Danny: ‘Rudy, zijt toch voorzechtig, hé, jongen!’ (‘Voorzechtig’ is geen typfout, maar een letterlijke weergave: Danny is van Wetteren, van bennen en van buiten). Natuurlijk moeten we dat bekopen. Op de eerstvolgende helling vangen we allemaal een valling door de snelheid waarmee Rudy ons voorbijrijdt. Als de eersten boven komen, stroomt hen een gelig riviertje tegemoet. Een plaatselijke stortbui? Of hebben de Chinezen de Gele Rivier nog eens verlegd? Neen, het is Rudy die daar al doodgemoedereerd staat te wateren, zo van ‘Zeg mannen, waar blijfde gijlie?’Tegen Wetteren beginnen ze al te sprinten. Ik geef wat ik kan, maar als Ivan en Rudy beginnen te sprinten, is er geen houden aan. Luc Krick van hetzelfde. Die komt van ver terug en die komt me midden in de sprint nog wat duwen. Affrontelijk dat dat is (maar het gaat wel vooruit). Na 52 km aan 25 per uur, eindigt de rit in de hangar van Dino, want daar moeten we nog de vaten helpen verder legen die met de KWB-mini-voetbal-paëlla-avond van gisteren niet waren opgeraakt. (Marc was immers tamelijk vroeg naar huis gegaan). Voor een vriendendienst zijn wij steeds te vinden en sporters moeten mekaar helpen, niewaar.PS. Nog twee rechtzettingen. Er rijdt nog iemand anders buiten ik rond op staal: Bart(je). ’t Is er niet aan te zien. En ten tweede, zelfs als Raf (nu toch al ver tegen

de 70, schat ik) niet meedoet, ben ik niet de oudste. Sponsor Rudy is nog een jaartje ouder dan mij. Ik had dat om eerlijk te zijn, zo op het uitzicht afgaande, me eigenlijk al dikwijls afgevraagd of dat die nu toch niet veel ouder was dan ik. Mario

8 September 2002Een grensverleggende rit !!!! Inderdaad, zoals alle “topsporters” proberen ook wij steeds onze grenzen te verleggen, en deze keer zijn we erin geslaagd. We hebben een rit van ongeveer 55 km afgemaald tegen een gemiddelde van 27 km/hr. Nochtans waren de omstandigheden niet ideaal. Het had geregend met als gevolg dat de bospaadjes in het domein Puyenbroeck (Wachtebeke) er glibberig en gevaarlijk bij lagen en er stond redelijk wat wind en toch breken we een record. Hoe is dat mogelijk zal u zich af vragen, wel ik heb het mij ook afgevraagd. Na lang denken kan ik maar een reden vinden waarom we er toch in geslaagd zijn zo een hoog gemiddelde te halen : Mario was er niet bij !Hij was trouwens niet de enige die ontbrak. Frank was er ook niet, maar naar wat ik heb horen vertellen over de Sjatoo avondwandeling van vrijdag waar een veldfles met een krachtig “kruidendrankje” al bijna leeg was voor de wandeling begon is daar misschien de reden te zoeken voor Frank’s afwezigheid. Ook Karel was er niet bij, en ook hij is gesignaleerd op diezelfde avondwandeling … Ja Frank en Karel, in Kalken kent iedereen iedereen en (goed) nieuws gaat van mond tot mond in de kortste keren de gemeente rond (dat noem ik nu eens rijmen en dichten zonder mijn … op te lichten).Wie waren er wel bij: uw verslaggever, Rudy & Ivan R., Raf, Danny, Luc, Dirk, Eddy, Krist en Jan. Het was een tijdje geleden dat Krist noch eens meereed. Waarschijnlijk is hij tot het besluit gekomen dat als hij toch moet vallen, dat het beter is dat hij valt in de Kalkense velden tijdens een mountainbikeritje dan dat hij valt op de Wetterse straten tijdens een wielerwedstrijd …Volgens Eddy zijn we niet naar Wachtebeke gereden maar wel gekoerst. Vandaar dat de laatste kilometers er voor hem teveel aan waren en toen we op het einde voorbij zijn huis reden (?) gaf hij er de brui aan.Eddy had gelijk, want toen we naar Wachtebeke reden, Rudy R. aan kop met in zijn wiel Luc, dacht ik van eens de stoere te moeten uithangen en eens de kop te pakken (vakjargon) … ik moest daarvoor wel 45 km/hr rijden wat ik later wel heb moeten bekopen.Raf was weer oerdegelijk, zoals meestal, en dat op die leeftijd …Ivan die zit gans de rit te “doseren” en op het einde geeft hij (bijna) iedereen het nakijken in de sprint.Dirk kreeg het ongeveer halfweg knap moeilijk, en iets voor we een lastige veldwegel moesten inrijden zei hij tegen mij dat hij de betonweg ging nemen die parallel loopt met de veldweg. Dat moest hij nu juist tegen mij zeggen …Juist voor we de veldweg indraaiden riep ik: “Iedereen die de betonweg neemt moet trakteren”. Dirk kon dus niet anders dan de veldweg inslaan, maar halverwege heeft hij toch voor de betonweg gekozen … en toch niet getrakteerd !!!Op de terugtocht lag Danny aan de kop te sleuren (vakjargon) met Rudy R. in wiel. Ik liet een klein gaatje vallen (lees : ik kon niet volgen) en Jan kwam naast mij rijden en deed teken met zijn vinger dat hij tussen mijn en Rudy R. ging rijden. Hij deed dat teken tot 3 keer toe maar toch bleef hij naast mij rijden. Ik heb het gat dan maar dicht gereden (vakjargon). Jan, een gat dichtrijden dat doet ge niet met uw vinger, maar wel met uw benen …Toen op het einde, we waren wel nog in de Bontinckstraat …, Rudy R. demarreerde en hij samen met Luc voorop geraakte, begon Jan weer met zijn vingers te werken. Deze keer zat hij met zijn wijsvinger steeds kringetjes te maken (net alsof hij balletjes in de soep aan het zoeken was). Ik wist wel dat hij bedoelde dat ik moest overnemen om zo Rudy R. en Luc terug te pakken, maar ik gebaarde mij van den dommen (niet echt moeilijk voor mij).

Nogmaals Jan, ge moet wat minder met uw vingers werken en wat meer met uw benen …Toen we naar het einde toe de Gaverstraat wilden oversteken, moesten Krist en ik een auto voor laten … de vogels waren gaan vliegen …Ik kan dus niet zoveel vertellen over de eindspurt, maar den eersten heeft gewonnen en ik dacht dat het alweer een Rogiers was.Interim verslaggever, Marc

15 september 2002. Kermiszondag. Dus de dag na kermiszaterdag. Toch met een man of 12 aan de

start. Marc, zichzelf kennende, is gisteren zelfs speciaal thuisgebleven van de kermis. Anderen dan weer hebben wegens slecht gedrag en zeden startverbod gekregen. Omdat Rudy niet te laat mag thuis zijn, doen we de toer van het Heiende en de Gratiebossen. Niet ver van de Berlaarse Zandbergen voltrekt zich echter een bloederig drama. We rijden met een man of vier lichtjes afgescheiden op kop, met Marc

helemaal vooraan (toevallig de enige keer van de dag dat hij op kop reed, als ik me goed herinner). Op een kruispunt van wegels weet hij het niet goed meer en vertraagt, zodat we bijna volledig tot stilstand komen. De aanstormende achterhoede is op deze manoeuver niet voorzien. Ivan kan nog juist stoppen. Frank knalt er tegen op, met schaafwonden tot gevolg, maar Bart, jong en onbesuisd, vlamt tegen de velo van Jan aan. Hij gaat overkop en botst op het achterwerk van Jan. Voorzeker kwam zijn plastic klepje vooraan op zijn helm tegen de zadel van Jan terecht, want het breekt en snijdt zijn neus open. Bart bloedt als een rund. Marc bvb. bloedt altijd als een varken. Raar, hé! Met zo een tronie zal Bart geen kermislief vinden, vrees ik. Maar dat probleem stelt zich niet, want Bart blijkt kopen nekpijn te hebben en zal in de kliniek eindigen. Zeg maar dag tegen de kermis. We vrezen voor een hersenschudding (iets waar we dus bij Marc ook nooit schrik voor zouden hebben. Raar, hé!) en we besluiten de rit hier te onderbreken en naar de Zomerstraat in Kalken te rijden. In plaats van dat wat op het gemak te doen en Bart wat te duwen, vlammen we tussen de 30 en 35 naar Kalken. Ge zult zeggen, jamaar een ambulance rijdt ook rap, en dat is waar, maar daar moet de gewonde wel niet zelf trappen! We wekken de pa en ma van Bart, die zich het uitslapen van een zware kermiszaterdag voorzekers anders hadden voorgesteld – nu staat daar een bende van 12 pipo’s in blauw broekje en gele tenu aan hun achterdeur. Het probleem van een kermislief zoeken stelt zich dit jaar dus niet voor Bart, want de kermis brengt hij door in observatie in het hospitaal in Wetteren. Hij komt ervan af met een geschonden wezen en een lichte hersenschudding.Ja, het moest er eens van komen. Het blijft een sport niet zonder risico’s. Een geluk en een ongeluk van Bart’s helm. Zo’n helm, veel komt dat niet van pas, maar die keren dat ze wel van pas komt, komt ze toch wel van pas.

Nadat ik de laatste kms de kop heb getrokken, windop en tusssen de 30 en 35 (dat is wat anders dan Marc die eens een paar seconden aan 45 rijdt en dat dan in zijn verslag zet. Zo op mijn eigen stoefen, doe ik nu eens nooit, hé), zet Marc de sprint in van veel te ver. Hij wordt even verder natuurlijk weer gepakt. Ivan en Luc zetten aan, Jan erachteraan en dan zie ik hoe Rudy zich in het wiel van Jan zet en de goeie moment afwacht. Ivan en Luc zijn kansloos. Marc vond het achteraf spijtig dat hij zijn inspanning niet had kunnen volhouden. Met zijn drieën vragen we terzelfdertijd: ‘Welke inspanning dan wel?’ Ja, zo een voorzet laten we niet rap liggen. Die sjotten we binnen.Rudy moet toch wel erg aangedaan geweest zijn van de gebeurde malheuren, want de maandag was hij voor het eerst sinds een paar jaar niet op de mini-voetbal. Of was er een andere reden??? MarioPS. En dan nog een rechtzetting van het verslag van Marc. Karel was niet eens op de Sjatoo-voettocht. In Zottegem verleden jaar was hij er wel bij en dan vernoemt Marc hem niet. Karel, ik heb het al gezegd: doe eens iets met die zwarte gordel karate, jongen! Waarom heb je hem anders gehaald? Wij proberen hier week na

week het niveau hoog te houden, een kwaliteitsblad als de Kraak waardig, maar zo gaat dat natuurlijk niet.

22 september 2002Bij Heidi in Tirooool …, eindig je in ’t riool …

Slechts met 6 aan de kerk en daar is Dirk VDV die uit Zwijnaarde komt dan nog bij. Karel komt ook eens goeiedag zeggen, maar in burger, want Nele had hem niet vroeg genoeg wakker gemaakt. Nele toch! De verklaring voor de lage opkomst, komt weer uit dezelfde hoek gewaaid: nu is het niet Petra, maar haar zus Heidi, die met een fuif onze gelederen voor tweederde decimeert. Alleen Rudy (nee,

niet onze sponsor, want die hebben we vandejaar zelfs nog niet gezien), Dirk H., Dirk VDV, Raf, Pat (die eigenlijk met de Beekes ging rijden) en ikzelf staan er. En dat juist als onze voorzitter Guido ons eens goeiedag komt zeggen.Het verslag is kort, omdat - toen we nog maar in de Meersen waren, we tot de vaststelling kwamen dat het bovenste van mijn derailleur-wieltjes verdwenen was. We stonden er wat op te kijken, maar daarmee komt dat wieleke niet terug natuurlijk. Rijden ging met moeite, maar verder meerijden zou miserie zoeken geweest zijn, en er is er zo al genoeg op de wereld, dat we er niet nog meer moeten zoeken, niewaar. Aangezien de interim-verslaggever in diepe slaap met zware kop slaap verzonken lag, eindigt daarmee hier het verslag van een regenachtige rit met 5 naar Lede. Spijtig, vooral net nu Pat nog eens meereed. MarioNog een internet-tip: Voor wie van mountainbiken, natuur en Jack Russell hondjes houdt: http://www.utahmountainbiking.com/goodies/videos.htm

KalkenVerslagen Mountainbike (More-vélo)Zondag, 29 september 2002Verschenen aan de start: Dirk H., Geert B., Rudy en Ivan R., Karel V., Jan W., Krist M., Raf V., Marc R., Luc K. en Mario V. Ook Guy R. stond er, maar die had op zijn werk moeten werken en had zich daardoor een rib gekneusd. Als wielertoerist gaat dat nog, maar het gehobbel van een MTB-parcours verdraag je dan wel niet. Hij

reed dus op zijn eentje op de baan. Wij naar Waasmunster voor wat een monsterrit van 63 km zou worden aan 26.3 per uur. Schitterend weer. Er waren er met korte mouwen en lange broek, met lange mouwen en lange broek, met lange mouwen en korte broek en Ivan had alles kort (de stoerste). De vier met korte broek (Ivan, Dirk, Luc en Jan) zouden het zich beklagen. Voorbij het Molsbroek reden we op

de dijk langs de Durme: 3 km lang door tengels en distels. Het was een genot om tussen Ivan en Luc te rijden en hun gekerm en gevloek te aanhoren. Dirk zei dat het hem eigenlijk niet deerde. De kleinste zijn de taaiste. Op het steeds prachtige parcours in Waasmunster staken we een felle een keer of vier voorbij. Dat komt omdat we op het eind van elk stuk veld wachten op de laatsten. Zo een uitslover kan ons dan weer inhalen en op de weg weer wat voorsprong nemen. Telkens weer hadden we hem in het veld of in de bossen bij zijn lurven. Na de vierde keer, toen we weer stonden te wachten en hij ons weer kon voorbijsteken, riep hij ons toe: ‘Maar wat zijn jullie toch een bende wacko’s!’, wat Karel op een nieuwe naam bracht voor onze bende: de Kawacko’s (Kalkense wacko’s). We hadden al ‘de bende van Rogiers’ en de ‘Dannyfackers’.Meest opvallend de laatste weken rijden volgens mij Ivan en Luc. Ivan staat steeds scherper, straks schiet er niets meer van over. Weer een windvanger minder. Mario

Zondag 13 oktober 2002

http://www.utahmountainbiking.com/goodies/videos.htm

Met 16 aan de start: Rudy R., in gloeiende vorm, Frank en Dirk H. (maar Dirk kan uiteindelijk niet mee, omdat hij te vroeg moet thuis zijn), Danny, Krist en Jan, de 3 Wetteraars (laat ons hopen dat het daarbij blijft: 3 van ginds kanten is meer dan genoeg), Bjorn, onze vedet van de eerste ploeg, Karel en Ivan, nog twee van het Hussevelde (laat ons hopen …), Geert – ook in goeden doen de laatste tijd, Luc, die maar in vorm blijft, snellen Eddy, die zijn naam weer eer aan zal doen vandaag, sinds lang nog eens koereur Alain, ekik en onze jongste en oudste met bijna 40 jaar verschil tussen, Bart en Raf. Guy en Marc zijn er niet, want het was gisteren feestje voor de 40-jarigen. Marc en Guy zijn de enige Kalkenaars die erin geslaagd zijn om 2 jaar na elkaar naar dat feestje te gaan. De andere Kalkenaars worden maar 1 keer 40. Dat komt ervan als je zo sympathiek bent, dan vragen ze je overal 2 keer. We moeten dus de steeds zeer geapprecieerde aanwezigheid en de altijd uiterst grappige en fijnzinnige verslagen van Marc weer maar eens missen.We doen mee aan de ingerichte tocht van 45 km van den Oudenbos, Lochristi. Schitterend zomers oktoberweer, prachtig parcours, EN – joepie! - voor het eerst sinds maanden weer eens modder. Maar van de zon heb ik niet veel gezien, want ik moest de hele morgen tot op het bot geven omdat het weer zo verschrikkelijk rap ging (en ja, die voetbalmatch gisteravond deed er ook geen deugd aan). Echt een rit voor een klasbak als Marc, spijtig, net nu hij er niet is. We zijn nog maar in Zeveneken of Bart ligt al op zijnen smikkel. Andere mensen snijden een borduur loodrecht aan, Bart probeert dat schuin. Gegarandeerd dat je er dan ligt. Ook Rudy heeft, volgens mijn informanten, nog een slippertje gemaakt, net toen er eens een vrouw in de buurt was. Hadden we van Rudy niet gedacht. Aangezien er een paar mannen van een ander merk met ons meerijden, en dat nog uithouden ook, wordt het tempo natuurlijk de hoogte ingejaagd. Neen, we zijn dat niet gewoon dat ze ons bijhouden. Rudy moet natuurlijk al zijn kunnen tonen en zet zich daarenboven op de baan steevast op kop om er nog een patat bij op te geven, zodat die mannen purper uitslaan.Ivan slaagt erin om weer eens zijn zadel te verliezen. “Met zo een achterwerk, wat wilt ge?”, zegt Danny. Ivan rijdt dan ook nog kilometers rond zonder te gaan zitten. “Zet U, Ivan”, proberen we nog in het voorbijrijden. Of na een paar kilometer: “Zeg Ivan, ik ga het U maar zeggen, maar gij rijdt hier zonder zadel rond, jongen, wist gij dat?” Of we vragen met piepstemmetjes: “Ivan, gaat het jongen?’ De situatie (een uitsteeksel en een gat, Ivan het zijne dan nog) inspireren tot tal van moppen die van zo bedenkelijk laag allooi zijn dat ze niet voor publicatie geschikt zijn, zeker niet in een kristelijk maandblad van het niveau van Kraak. Eventjes rijden we allemaal zonder zitten, uit solidariteit met Ivan, maar de enige die dat kilometers lang uithoudt, op kop dan nog, is natuurlijk zijn broer. Wist U trouwens dat Ivan de plezantste van de bende is? Dank zij zijn moppenkennis haalden de KWB mountainbikers de trofee van grappigste ploeg binnen op de KWB-quiz. Wat IQ-vragen betreft moesten we hen heel wat verder gaan zoeken in de rangschikking, wat niet verwonderlijk is als je weet dat de ploeg uit Ivan, Karel en Jan bestond. Nog een geluk dat Sammy, zoon van onze sponsor, meedeed. De slimste mountainbikers, Rudy en Marc, komen spijtig genoeg op voor Jeugd HO Kalken en wonnen de quiz. Volgens zoon Stefaan moesten daarna de deuropeningen ten huize Rogiers wijder gemaakt worden. Ivan rijdt zonder zadel tot aan de bevoorrading en dan voeren ze hem vandaar naar Oudenbos.Na de ingerichte rit, zet ik op de terugweg nog een lange solo-ontsnapping windop op, vanaf Oudenbos, gewoon door een paar minuten voor de anderen te vertrekken – wie niet sterk is moet slim zijn. Maar ik word uiteindelijk gegrepen op de brug van Hussevelde door … Ivan, die – en danseuse, hij kan ook niet anders zo zonder zadel – me fluitend voorbijklimt. MarioPS. Marc beweert altijd dat niets uit mijn verslagen klopt. En zie, deze keer moet ik hem gedeeltelijk gelijk geven. Want, behalve het feit dat hij voor de tweede keer naar het feestje van de 40-jarigen ging, klopt er niets van wat ik hier over Marc geschreven heb. Was dat nog niet opgevallen misschien?

PS. In het Vrijgeweide veroorzaakt Danny een heftige discussie over het juiste gewicht van Rudy, die thuis was afgeslagen. Volgens Danny weegt Rudy nog geen 80, volgens anderen weegt hij minstens 90. Alle onderdelen worden gewikt en ‘gewogen’, maar we komen er niet uit. Daarom richten we een tombola in. Vraag is: ‘Hoeveel zal Rudy Rogiers wegen op 31 december middernacht 2002?’ Inleg per gok, een luttele 2 Euro, te storten op mijn, euh op de rekening van de MTB-kas (001-1229213-71). Eerste prijs: 2.25 m2 gratis voegwerk, kleur naar keuze, geleverd door Rudy zelf. En we doen er nog een schep op. Prijzen 2 tot 10 zijn negen troostprijzen: 9 zadels van Ivan, met nog zweet aan van de grootmeester zelve. Rudy wordt op 31 december 2002 in Adamskostuum gewogen op het Kerkplein in aanwezigheid van gerechtsdeurwaarder Mister Van Backlé. Gevoelige vrouwen niet toegelaten.

Zondag 20 oktober 2002Mannekes, mannekes. Als dat zo nog lang gaat duren, zal het hier rap gedaan zijn. Voor den dezen toch. 12 km naar Lokeren, daar een rit van 45, en 12 terug. Voor wie kan rekenen, zo goed als 70 km, waarvan 30 door modder, bos en kassei en waarvan de laatste 40 voor mij, Jan, Alain en Ivan pompen of verzuipen waren. De duwen in de rug van Rudy en Danny waren meer dan welkom, en dat was lang geleden,

maar het is harde realiteit. Pas thuis om kwart na 12 zonder ommetje langs en nabespreking in ons stamcafé. Jongens, wat heb ik weer afgezien. Neen, dit kan niet meer zijn, dit is geen hobby meer. Voor de andere 6 waren er geen problemen. Een verrassend sterke Raf (meer dan 52 nu al) en een soepel rijdende Dirk, voor wie het bijna iedere week afzien is, maar deze week liep het vanzelf. Het kan verkeren. Voor Luc en Karel waren er ook geen problemen. Om jaloers van te zijn. Rudy had niet zo goeie benen, zei hij, maar ik wil nog wel eens een paar weken die van mij wisselen voor zijn slechte. Rijdt er dan nog een gast mee die nog zotter is dan wij. Die kwam van Merelbeke, en terug, en voorwaar, hij reed bijna even sterk als Rudy in het veld en even sterk als Danny op de baan. Die laatste heb ik wel vervloekt toen het op de baan zo rap ging dat ik de rol verschillende keren moest lossen. Zondagmorgen vroeg opstaan, in de kou vertrekken, 3 uur aan een stuk alles geven wat er in je lijf zit, versleten en pompaf thuiskomen, dan nog die velo moeten kuisen, smerige kleren wat proper maken voor de was, een bemodderd en bezweet lijf wassen, de rest van de dag maar half helder zien door vermoeidheid en door modder in de ogen. Ziedaar, mountainbiken met de Kawacko’s. Nee, het is echt een hobby die ik iedereen kan aanraden. Nog melden dat we te laat vertrokken doordat Ivan niet kon beslissen of hij nu met of zonder zadel zou rijden. Hij was het nu gewoon zonder, maar dat achteraf chirurgisch verwijderen van die fiets uit zijn achterwerk was er hem toch teveel aan, zodat hij toch maar met zadel aan de start verscheen. Mario


Zondag 27 oktober 2002De zwaarste storm sinds 10 jaar woedt over Europa. Er zijn er 5 aan de start: Rudy, Bart en Raf, Jan en Christ. Ik was er zeer graag bij geweest. Op hemelvaartsdag 2000 belandden we ook zo in een orkaan. Onvergetelijke belevenis. "Macho-gedrag" zegt mijn vrouw, maar neen, echt waar, het is opperste zuiverste natuurbeleving, het gevecht tegen de elementen en dat kan niet zonder een portie schrik. De veif zein

vijlig terug thuis geraakt. Ze hadden de bomen gezwicht. De volgende storm ben ik er zeker bij! Mario

Zondag 3 november 2002Eindelijk, terug van (5 weken) weggeweest! U hebt het waarschijnlijk al door, dit is nog eens een verslag van uw interim verslaggever. Ik zie het u al denken, … eindelijk nog eens een verslag met daarin de waarheid en niets anders dan de waarheid! En gelijk hebt u.Het was een georganiseerde rit in en rond Kalken met start en aankomst in het Wilbragebouw. Een puike organisatie van onze

Kalkense wielertoeristenclub “Calckine” met om en bij de 700 deelnemers.Ik ga niet al de namen noemen van alle KWB mountainbikers die meegedaan hebben, zo kan er mijn niet aangewreven worden dat ik weer eens iemand over het hoofd gezien heb. Wat ik wel kan zeggen is dat Mario er niet bij was. Gelukkig voor mij want mijn wederoptreden na 5 weken inactiviteit gaf weer aanleiding tot “snot en slinger toestanden” zoals in (lang) vervlogen tijden. Ik mag er niet aan denken wat Mario hierover weer zou geschreven hebben, maar ja hij was er niet bij … Ik was niet de enige die mijn wederoptreden vierde die dag, ook onze alomgeliefde sponsor Rudy V. was terug van de partij en dat na een afwezigheid van verschillende maanden. Een aantal onder ons dachten dat hij niet meer zou mee rijden, want geef toe het is niet evident dat een man “op rijpere leeftijd” na een drietal maanden van inactiviteit, terug zijn plaats inneemt in “het peloton”. Over de prestaties van “de zotten van de bende van Rogiers” (zoals we door sommigen genoemd worden) kan ik niet veel schrijven. De reden hiervoor is dat ik bijna gans de rit achteraan reed (uit solidariteit met Rudy V. …) in het gezelschap van Rudy R. en Danny F. wiens armen op het einde van de rit minstens evenveel pijn zullen gedaan hebben als hun benen. Wie er ook nog in ons gezelschap achteraan vertoefde was Ivan R., precies alsof die ook al een aantal weken niet gereden had of was de oorzaak ergens anders te zoeken … ? Het moet gezegd worden, de “wederoptredende” konden het tempo van de anderen niet bijhouden. Dat tempo lag bijzonder hoog, en om zich een weg te kunnen banen tussen de vele deelnemers op het parcours moest men regelmatig het lied aanheffen met het alomgekende refrein “rijen, rijen, rijen, stoempen, stoempen,stoempen, uit de weg loempen”.Dat parcourskennis van grote waarde kan zijn werd nog maar eens bewezen in deze rit. Toen we naar het einde van de rit toe ongeveer halfweg van de Kalkense Vaart linksaf moesten langs “het wegeltje naar den Blauwen Steen” wisten de kenners al wat er hen te wachten stond. Het anders al zo moeilijk berijdbaar paadje naast een (serieuze) sloot lag er na de regen van de laatste dagen, en na de passage van een paar honderd mountainbikers bijna onberijdbaar bij. Toch was daar nog een (onbekende) wijsneus die dacht dat hij wat meer kon dan een ander en koste wat kost wilde blijven rijden. Gevolg … een prachtige duik (8,5 op tien), volledig “kopken onder”. Machtig om te zien gebeuren, goed voor de lachspieren.

Zoals hierboven reeds geschreven konden een aantal onder ons niet volgen. Die kwamen dan ook binnen met een respectabele achterstand samen met diegenen die “hand en span diensten” verleenden (waarvoor dank). Maar wat zagen wij tot onze grote verbijstering toen wij aankwamen? De straffe mannen die diep gegaan waren op de fiets waren nu ook diep aan het gaan aan een “druppelkot” in de omgeving van het Wilbragebouw. Hoe is het mogelijk !! Mannen toch, ge pleegt roofbouw op uw lichaam !! Zo diep gaan op de fiets en dan zo diep gaan in de druppels dat is van het goede teveel. Ge gaat van het ene wat meer moeten doen en van het andere wat minder. Ge moogt zelf kiezen van wat ge wat meer en van wat ge wat minder gaat doen … Interim verslaggever, Marc

Zondag 10 november 2002Twee keer niet kunnen meedoen en er is veel regen beloofd, zodat ik er ferm tegen op zie. Een triestig leven dat ik heb! Velen zouden er in mijn plaats al de brui aan gegeven hebben. Ik moet zeggen dat ik het ook allang zou opgegeven hebben als ik er bovendien nog moest uitzien als Marc. Marc was de hele week ziek en ging niet meerijden, maar omdat Rudy gisteren gezegd had dat hij gewoon een oude zaag

werd, verscheen hij toch aan de start. Zo is hij: liever doodvallen, dan een oude zaag zijn, de oude zaag. Ik vertrek dik ingepakt, vooral aan de voeten: met schoenovertrekken (zoals de 13 anderen) en dan nog eens met Duck-tape toegeplakt. Als ik thuiskom, stel ik vast dat mijn voeten toch doorweekt zijn. Ja, zo drie uur door weer en wind gaan rijden, bestaat er een mooiere bezigheid voor de zondagmorgen?

Maar met die regen valt het nog mee, al ligt alles er beslijkt bij. Er zijn veel mensen op de wereld, ook zo bijvoorbeeld veel bomen, er is veel armoede en miserie, maar er is nog meer modder. En ge moet er eens op letten: Vooral als het geregend heeft. We rijden naar de ingerichte rit van 30 km in St. Anna, die ons onder andere in omgekeerde richting op het MTB-parkoers van Waasmunster zal brengen. In totaal leggen we 55 km af aan ietske meer dan 23 per uur. Rudy en Ivan, Rudy V., Karel, Jan, Raf, Bart, Guy, Marc, Eddy, Dirk, Luc, Danny, ik. Met zoveel, ondanks het voorspelde weer. Neen, wij zijn geen doetjes.

Ik zweet me dood in mijn plastic regenvestje en in St. Anna doe ik het uit. Gelukkig komt er geen druppel regen meer. Danny heeft een vestje dat 'ademt', zegt hij. Als ik vraag waar hij dat gehaald heeft, zegt hij dat hij het voor zijn verjaardag van Nancy heeft gekregen. Je hebt toch gelukzakken: ze verjaren, ze krijgen cadeautjes die ademen, en ze zijn getrouwd met Nancy. Wist je trouwens dat Danny meedoet met het programma Witte Raven. Hij is nu van beroep gendarm en ze zullen proberen om er in een maand tijd een goeie gendarm van te maken. Tja, het programma mag wel eens mislukken ook zeker, om er de spanning in te houden.

In St. Anna, schrijven we ons in, we draaien de eerste bocht om, en psjjt, platte band voor Karel. Nele toch! Halfweg het parkoers een knal van jeewelste. Het is Bart, die samen met Raf het meest indruk maakte tijdens de eerste helft van de rit. Natuurlijk Bart. Zijn voorvelg gewoon uiteengeknald. Bart remt nogal graag en bruusk, misschien is het dat dat zijn velgen het rapst verslijten. Nog een geluk dat het net gebeurt als we traag een scherpe bocht moeten nemen. De GSM uitgehaald en naar pa Van Hecke gebeld, die op zondagmorgen nu eens voor de verandering naar Waasmunster mag rijden. Die mens heeft toch al afgezien met die jongen. Bijna elke week is er iets mee. Als het zijn hersens niet zijn die hij schudt, dan is het wel iets met zijn vélo.

De puikste prestatie van de dag komt van Jan Willems. Die neemt de kop van voor Overmere, blijkbaar aan voldoende hoog tempo, want niemand voelt zich geroepen om over te nemen, maar bovenal, hij wint dan nog de sprint ook. Sponsor Rudy, sinds verleden week heropgetreden, schiet tekort om te winnen, maar daar kunnen we nog inkomen, na 2 maand afwezigheid. Ivan probeert er nog over te

komen, maar niets gekort. Dat valt ons tegen van onze rassprinter, maar ja, de verklaring is niet ver te zoeken: ik stond gisteren achter hem in de drankcentrale toen hij zijn drankrekening kwam betalen. Amai, en ik die dacht dat ik soms eens wat teveel dronk. Broer Rudy mengde zich zelfs niet in de sprint, zogezegd omdat hij nog wat moest duwen achteraan de groep. Een flauwe uitvlucht, Rudy! Is het einde van het Rogiers-imperium aangebroken? Het werd eens tijd zeker.

Als Jan nu nog met een garde bou op zijn achterwiel zou willen rijden, zou het helemaal goed zijn. Met zo een weer zonder garde bou en je hebt een gordijn van 10 meter modderwater achter je, recht in de ogen van je kompanen. Daarenboven Jan, je spat je eigen gat nat. (Dat is rijmen en dichten zonder dat van mij op te lichten, al had ik dit, omwille van het rijm, liever tegen Pat verteld). Dus, ik zou zeggen, doe het niet voor ons, Jan, doe het voor je eigen zelf zelf zelf en vooral voor je achterste.

Als we om 12 uur vuil en smerig aankomen in het Vrijgeweide, zitten daar, proper gewassen in koerstenu, gezellig achter hun ik-weet-niet-hoeveelste pot, Geert en Frank. Ja, dat zou ik met die van ons niet moeten proberen: haar wijsmaken dat ik ga rijden en op café gaan. Mannekes, mannekes. Mario.Nagekomen bericht in verband met de sprint: er zou een vrouw in de weg gelopen hebben, zodat ze Jan niet konden kloppen. Jaja. Er was weer een vrouw in 't spel.

Zondag 17 November 2002Rudy R, Rudy V, Danny, Luc, Guy, Bart, Ivan, Koen De Bosser en uw verslaggever van dienst zijn de dapperen die de eerste (relatief) koude zondagmorgen van dit najaar trotseren. Voor Rudy V. was het zelfs iets te kou en hij keerde vlug huiswaarts om één of ander soort hoofddeksel te gaan halen. Hij vond het te koud aan de knikker. Zou het dan toch waar zijn dat er zich een holle ruimte bevind onder zijn schedelpan

waar de kou vrij spel heeft?Ikzelf verschijn aan de start zonder achterremmen. Rudy R. had mij wel beloofd dat hij er ging meebrengen en ter plaatse monteren … op voorwaarde dat ik de zaterdagavond een bezoek bracht aan de KWB boekenbeurs waar hij achter den tap stond. Van chantage gesproken. Nadat Rudy R. de achterremmen gemonteerd had konden we vertrekken richting Lede.Nog maar in Uitbergen aangekomen en Rudy R. moest de 2 snelheidsmaniakken Bart en Danny reeds ter orde roepen. Ze vertrokken aan zo een hoog tempo dat er na een paar kilometer al een paar onder ons een kleurtje kregen dat er niet gezond uit zag. Maar te snel rijden eist zijn tol, vorige week ontplofte de velg van Bart (zijn fiets) en deze week was het de beurt aan Danny. Wanneer we Uitbergenbrug waren opgeklauterd als echte cyclocrossers met de fiets op de schouder was Danny zo gehaast (want hij was als laatse boven) dat hij nogal onzacht op de fiets en af den trottoir vloog met als gevolg een enorme pattat … de velg uit elkaar gereten … over en uit.Ge zult het al gemerkt hebben bij het lezen van de namen in het begin van dit verslag dat er een nieuwe meereed. Nu het officiële wielerseizoen afgelopen is zijn er een paar van die echte coureurs die hun conditie op peil willen houden en die vinden er dan niet beter op om met ons mee te rijden. Koen De Bosser (ik hoop dat ik zijn naam juist schrijf) is zo iemand, en dat hij poer in de benen heeft, heeft hij al bewezen door het Kalkens kampioenschap op rollen te winnen. Gelukkig is Koen nogal nen wijzen mens en spaart hij ons, zeker op de weg, in het veld durft hij wel serieus doorduwen… maar ja zo zijn er nog.Ook de deelname van Tim Roels was aangekondigd, maar het zal voor een andere keer zijn.Als ik in zo een gezelschap kan fietsen wordt het misschien wel eens tijd dat ik startgeld ga vragen …

De rit is vrij rustig verlopen. Dat was maar best, want verschillende veldstroken lagen er enorm zwaar bij. Er was zelfs tijd om even te stoppen en een banaantje te nuttigen, Rudy V. merkte terecht op dat dit reeds lang geleden was.Guy had naar het einde toe een beetje pijn in de rug. Ofwel was dit het gevolg van zijn modder valpartij in de velden van Lede, ofwel heeft Rudy R. hem te veel en te hard geduwd?Dat de spurt op het einde steeds belangrijker wordt zagen we toen we huiswaarts keerden. In Oordegem, lichtjes bergop en lichtjes wind tegen zat Bart op kop met daarachter Guy die geduwd werd door Rudy R. Ineens besefte Bart dat hij zijn winstkansen in de spurt aan het verspelen was en zwenkte links weg zodat duwende Rudy en geduwde Guy pal in de wind kwamen te zitten. Dat kon ik niet aanzien, en met de weinige kracht die nog in mijn benen zat heb ik mij maar op kop gezet. Koen had het direct in de mot en kwam mij daar nogal snel aflossen en hield een goed tempo aan tot in Wetteren, waarvoor dank.Op het einde van “de langen end” de tweede ontploffing van de dag. Niemand heeft iets gehoord of gezien, maar ik heb het gevoeld … het waren mijn benen! Door die “ontploffing” ben ik maar afgedraaid in de Krimineelstraat met als gevolg dat ik die heerlijk verfrissende Leffe(s) in het Vrijgeweide heb moeten missen.

Interim verslaggever, Marc

Bijkomende opmerking. "Marc, uw benen zijn al ontploft." Ik zou zeggen: "Doe zo voort! Nu nog de rest."


Zondag 1 december 2002De eerste dag van de laatste maand van het jaar. Jaja ’t ga rap. Ondanks de dreigende wolken, en strakke wind, toch 9 moedigen op het kerkplein. Benjamin Bart, Senior Raf, Jan W., Geert B., Eddy T., Dirk H., Guy R., Rudy en Ivan R. Omdat er in de nabije omgeving geen ingerichte tochten zijn, vertrekken we richting Wachtebeke, voor wat een rustig herfstritje moet worden (sleurbeest Danny is er immers niet

bij).Als kleine variatie op onze aanlooproute, besluiten wij via Hussevelde te rijden, om daar, ter hoogte van de Steenbeek een nieuw stukje mountainbike-parcour aan ons roadbook toe te voegen. Eens deze klip genomen, vervolgen we gejaagd door de wind onze rit, het tempo mooi boven de 30 houdend. In Zeveneken herinnert Rudy, Bart nog eens fijntjes aan zijn techniek om “borduren” te nemen. In de laatste rechte lijn voor het domein wordt de snelheid nog een beetje opgedreven tot boven de 40, kwestie van te tonen dat zoiets zonder Danny ook kan. Wanneer we het domein binnenrijden, herinneren de vele tientallen ontwortelde en afgeknapte bomen ons aan de najaarsstorm van enkele weken geleden. Geert B. is hiervan zodanig onder de indruk dat hij in een vlaag van solidariteit met de uitgewaaide bomen eveneens tegen de vlakte gaat. Deze rijstijl, ook wel moreduiken genoemd, lijkt zeer confortabel, maar is echter niet zo efficient. Daarom besluit Geert dan ook maar de rest van de rit op zijn velo te voltooien. Valt het trouwens op dat de verslaggevers Mario en Marc er niet bij waren? Mario had familiale verplichtingen in ‘t buitenland (Poperinge), en Marc heeft ook nog een ganse week om iets te verzinnen. Om redenen welke straks duidelijk zullen worden, vond ik dat dit verslag echt niet kon ontbreken, en ben ik zelf maar in de pen gekropen. Enfin, het lag zwaar zoals dat heet, en na een van de vele slechtste stroken sluiten Dirk H. en ikzelf weer aan bij de groep. We proberen ons nog uit de slag te trekken door te

zeggen “ We hebben Guy opgewacht, maar hij kwam maar niet af”, maar Guy had zich opgeofferd om een alternatieve route uit te stippelen, en stond ons even verderop fluitend op te wachten. Nadat we een volgend vettig stuk achter ons laten, en het zwart van voor mijn ogen begint weg te trekken, zie ik Eddy T. met een brede grijns naast mij rijden. Ik vraag hem wat hij zo plezant vind. Hij antwoord doodleuk “veel moore en wind op kop, zo heb ik het ‘t liefst.” Ik zit te moe om te reageren, maar denk er het mijne over.De weg naar huis gaat tegen de wind, en sommigen proberen mij de kop op te dringen (brede ruggen vangen veel wind), maar Bart zet zich vooraan en klieft als het ware door de wind. Wat wil je met zijn profiel. Op de brug van de Bontinkstraat krijgen ik en nog een paar anderen het moeilijk, en vallen stil. En zowaar komt Rudy ook in de problemen. Wat wil je, met slechts 2 handen om te duwen, en 3 à 4 ruggen om geduwd te worden.Eens terug op Kalkens grondgebied worden de posities voor de eindspurt ingenomen, maar net na het oversteken van de Gaverstraat probeert Jan W. het op een diefje. Iedereen kijkt naar iedereen, en meter na meter rijd Jan weg. Pokerface Rudy wacht rustig af, en één na één rijden de anderen ons voorbij, tot alleen Rudy, Bart en ik nog overblijven. Dan acht ik mijn tijd gekomen, en plaats een splijtende demarrage. Niemand blijkt te volgen, en de koplopers worden ter plaatse gelaten. Als ook Jan er moet aangeloven, kijk ik even om, probeer met mijn tong niet tussen mijn ketting te draaien, en zie dat de buit binnen is. Mijn gloriedag is aangebroken.Mijn schrijfstijl mag dan niet zo vlot en gepolijst zijn dan die van Marc en Mario, maar een verlaggever die op het einde wèl kan afwerken is toch ook een iets anders.Uw verslaggever Ad Interim Bis. Ivan.

Zondag 8 december 2002Het is heel goed mogelijk, beste lezer, dat U bij de aanvang van dit verslag een sterk onwelriekende geur gewaarwordt. Probeer eens om hevig met het achterblad van de Kraak te wapperen. Helpt het niet? Probeer eens met de volledige Kraak te wapperen. Helpt het nog niet? Nee zeker. Ramen en deuren open! Geen avans? Geen nood, als U verderleest gaat het vanzelf wel over. Deze onaangename

gewaarwording is vermoedelijk veroorzaakt door het lezen van de laatste zin in het voorgaande verslag. Het is algemeen geweten dat er niets zo stinkt als eigen stoef. Ja, het was nu eenmaal de afspraak dat Ivan het verslag mocht schrijven als hij de sprint won (let wel, Marc en ik reden dus niet mee). Anders wou hij niet met ons meerijden. Hebt U zich al afgevraagd waarom dit na al die tijd pas het eerste verslag van Ivan is? Kijk, tot nu toe heb ik altijd veel respect betoond voor Ivan en heb ik geprobeerd om de goeie kanten van deze jongen te belichten, een verwezenlijking die zwaar onderschat wordt, maar nu kan Ivan het op zijn buik schrijven. Daar is trouwens toch plaats genoeg en er komt er elke week nog bij. Maar goed, zegt het spreekwoord niet: "Klein gerief moet onder een afdakske hangen."Dat dat dan juist moet gebeuren nu ik na een maand mijn wederoptreden doe. In 2 jaar zo slecht niet gereden als vandaag! Ik had zelfs Ivan in de sprint niet kunnen kloppen, zo slecht dat ik reed. En dan zijn we net nog met 17 aan de start, zodat ik afga voor het hele peloton. Iedereen + Koen De Bosschere was er, behalve Bart en Marc. Bart deed mee aan het Belgisch Kampioenschap MTB duathlon, categorie 17-21 jaar, en werd er – als jongste – derde. Dat is nog eens wat anders, hé, Ivan, dan een sprint winnen waar Marc en ik niet aan meedoen. Het was een ingerichte rit in Overmere. Van het parkoers herinner ik me hoegenaamd niets. Het was wel koud. Toen ik de klodders modder van mijn velo wilde afschudden, gebeurde er niets: vastgevroren. Op de drank in mijn drinkpulleke stond er ijs. Mannekes, mannekes, heroïsche toestanden. Meiskes, meiskes, waren mijn benen maar iets heerowiesser geweest. Ik ga alleen degenen noemen die mij geduwd hebben - met excuses als ik iemand vergeet, maar ik was in een toestand van bewustzijnsvernauwing: Rudy en

Danny natuurlijk, maar Koen nog meest, en ook Geert, Karel, Raf, en Ivan. Ja, dezelfde. Maar dan wel zo met zijn arm rond mijn nek, meer om eens met mij te lachen, met zo een vettig lachje van 'En, gaat het niet, jongen?'. Rudy wijt mijn prestatie, of gebrek daaraan, aan de achter-quiz activiteiten van vrijdag, toen Rudy, Dirk De Mulder, Eddy Cocquyt en ik, op de KWB-quiz in Dendermonde de KWB Kalken kleuren verdedigden (9° op 43, niet slecht als je weet dat er 6 of 7 van die ploegen vol 'freaks' of 'nerds' meededen). Maar het ligt aan de lange inactiviteit en vooral aan een voetbalmatch gisteravond. Voetballen en more-vélo, het gaat niet meer samen. Ik ben dan ook geen 42 meer. Ik ben ook Luc Krick niet, de KWB-sporter bij uitstek: zaterdag veldvoetbal, zondag MTB en maandag mini-voetbal. Ik ben ook Ivan niet, gelukkig. De afgang is steil, want een maand geleden was ik nog in gloeiende vorm, zelfs Karel zei het. OK, stop al maar met dat wapperen met het achterblad van de Kraak. Dat zal volstaan! Als die afgang even steil doorgaat, kan ik volgende week terug op mijn driewielerke gaan rijden. Ik denk dat Rudy de sprint won, gezien het lawaai dat hij maakte in het Vrijgeweide. Mario

Zondag 15 december 2002In plaats van 17 gelijk verleden week, zijn we maar met 8. Rudy en die zijn broer, maar die zijn naam ben ik eventjes vergeten. Als ik me goed herinner, heeft hij ooit nog eens een sprintje gewonnen, maar aangezien hij het verslag weeral niet schrijft ... Raf, Bart, ene Frank (ook een MTB duathleet), Krist, en Guy, die volhoudt, zelfs al is er weinig progressie te merken. Guy heeft nu al een put in zijn rug, waar

de hand van Rudy perfect in past. 'Kan die dan niet van U blijven als ge rijdt?' vraagt Guy zijn vrouw. En Marc weeral niet. Jongen, wat gebeurt er? Ik mis je droge humor. Zeker als het regent. De lage opkomst is te wijten aan the Night of the Proms, waar een groot deel naartoe is geweest. En zeggen dat het volgende week Biggetjes van K3 is. Dan gaan we al die mannen weeral niet zien! Jan is er ook niet, omdat hij zelf een fuifje had voor zijn verjaardag, alwaar hij een spatbord kreeg voor achteraan op zijn vélo. Niet gelijk Danny, want die heeft een garde bou die ademt.We doen een korte ingerichte rit. Slechts 25 km. Maar dan wel erg vettige kilometers en in Dendermonde, zodat we toch weer aan 65 km zitten en er weer geen tijd is voor achteraf beschouwingen. Spijtig voor Rudy, die tegen klasbakken als Bart en Frank de sprint wint met de vingers in de neus. Ik moet niet meer geduwd worden, maar er staat nog geen vet op de soep. Het is een rit rond voetbalvelden (Boonwijk, St. Gillis, Lutterzele) en over en onder allerhande bruggen. Bart valt alweer 3 keren. Als hij dat nog afleert, wordt hij volgend jaar Belgisch Kampioen MTB duathlon. Mario

Kalken De Moreduikers

Zondag 29 december 2002Alweer de laatste rit van 't jaar. Verleden week waren er maar 5 dappere zotten aan de start omdat het rond 9 uur bakken goot. Nu zijn we met 17: Rudy R en Rudy V, Dirk H en Dirk VDV, Frank H, Geert B, Karel V, Jan W, Bart V, Marc R, Piet VP, Guy R, Danny F, Luc K, Eddy T en den deze. Maar het weer is niet veel beter. Doorweekt zijn we als we thuiskomen. De asfaltwegeltjes liggen er al even smerig bij, en daar

heb je bovendien veel meer last van opspattend water, ook al omdat we dan dichter op mekaar rijden. Een nieuwe erbij, Tom. Een geoefend oog ziet meteen dat hij niet scherp staat. Overgewicht, een beetje gelijk Ivan toen die begon, maar bijlange zo erg niet natuurlijk. Ivan is er weeral niet bij, maar het is dan ook algemeen geweten

dat gazettecoureurs niet graag nat worden. We vragen aan Rudy een parcours met zo min mogelijk more voorzover dat mogelijk is met zo een weer. Eens naar Lede, zegt hij, maar zover niet, juist efkes over de Schelde. Hij vergeet erbij te vertellen dat we dan wel langs Serskamp terugkeren en zoals u uit vorige verslagen weet, smeriger kunt ge niet vinden. Een parcours op maat van Dirk Hanselaer, die er verleden week ook al bij was. Een echte moreduivel dus. Ja, die vakbondsmannen van het ACV zijn niet rap van iets vies, blijkbaar. Halfweg houdt Tom het voor bezien, en daar kunnen we best inkomen. Zijn eerste rit is meteen een echte modderdoop. Hopelijk hebben we de lat niet zodanig hoog gelegd dat hij al meteen de moed opgeeft. Bart denkt dat we in de ronde van Pakistan rijden met al die zwarte, maar ik hou het op de ronde van Burkina-Fasso, daar zijn ze nog zwarter. Jan rijdt rond met zijn nieuwe garde bou, van zijn verjaardag. 't Is te zeggen, tot halfweg, daarna is het met een stompje. Heeft hij daar meteen al zijn schone cadeau om zeep geholpen, zeker. Is het nu wachten tot zijn volgende verjaardag voor een nieuwe? Piet Van Poucke doet ook nog eens mee. Eerst sakkeren over zijn slechte conditie en zijn kwetsuren, zoals we van Piet gewoon zijn, en dan meerijden met de besten vooraan, zoals we ook van Piet gewoon zijn. Danny heeft weer een plezant potsken op. Danny is van zichzelf al om te lachen, maar met zo een potsken op is hij helemaal 'pots'ierlijk. Ik moet zeggen, Guy rijdt niet slecht vandaag. Potten breken gaat hij nog niet doen, maar misschien begint er nu toch vooruitgang in te zitten. Wie ook in vorm is, is Marc, ondanks de hoge inactiviteit, in het fietsen dan toch. Wat drinken betreft, drinkt Marc er nu altijd 2 tegelijkertijd, een met de linker en een met de rechterhand. Dat komt omdat Dr. Stuer ons heeft wijsgemaakt op de Bewogen Vertellingen dat je je hersens kunt masseren en verbeteren door veel met de schouders op en neer te bewegen. Vandaar dat Rudy, die ganser dagen voegt, zoveel quizkennis heeft? De dokter had er wel moeten bijvertellen dat er eerst iets te masseren moet zijn, Marc. Na de brug in Wetteren blijkt dat Bart en ik een gat van 100 meter hebben geslagen. Bart is meteen akkoord om een lange ontsnapping op te zetten en ze eens achter ons te laten koersen, maar de sm...lappen rijden nog eens via de Scheldedijk naar Wetteren ten Ede. Wij remonteren en – ja, ik kan er ook niet aan doen – als ik in het veld weer alleen voorop zit, beginnen ze te roepen dat het niet rechtdoor maar linksaf was en meteen moeten ze daar al weer beginnen van domme Westvlaming al hier en domme Westvlaming al ginder. Maar dan komt Rudy en is het toch rechtdoor, haha. Ja, mij ga je niet horen zeggen dat Oostvlamingen dom zijn, maar veel slimme zitten er toch niet tussen bij de Kalkense moreduikers.De sprint wordt in gang getrokken door Dirk H., die al kwaad was omdat we niet nog eens in de modder rond het kasteel van Laarne ploeterden. Hij krijgt er maar niet genoeg van. Maar deze keer reageert Rudy meteen en rijdt hij gewoon iedereen los. Ook nu weer geen café voor de meesten, want teveel schrik dat ze dan teveel afkoelen en weer koud op die vélo door de regen moeten. We zijn maar met vier dappere die nog meer schrik hebben om met dorst te moeten thuiskomen .... Mario

Zondag, 5 januari 2003. (Kraak Maart 2003, n° 307). Een verslag met een beetje vertraging, maar ik wilde bewust de commentaren op mijn eerste schrijven afwachten. En terecht zo blijkt. Sorry Mario, het spijt me, ‘k zal’t echt nooit ne meer doen. Het is natuurlijk algemeen geweten, dat de waarheid soms hard aankomt, maar het was niet mijn bedoeling U te kwetsen. Ik wist echt niet dat de stoere mannen uit Poperinge zo licht geraakt waren. Serieus nu, het verslag.

Het is wreed gevroren, maar warm ingeduffeld verzamelen de moedigen opnieuw onder de kerktoren. Na het uitwisselen van de beste nieuwjaarswensen, vertrekken we richting Wetteren voor de ingerichte tocht van The Bridge. Er is ook een gastrenner bij. Op het nieuwjaarsfeest van de familie Roelandt heeft Marc in een vlaag van overmoed zijn kozijn, Martin, uitgedaagd om eens mee te rijden met ons bende. Marc zou het dan wel eens tonen, hoe goed zijn conditie wel is. Wie echter

niet op het appél aanwezig is, ….. Inderdaad, hemzelve. Bezorgd als wij zijn, passeren wij even aan zijn deur, om na te gaan of hij nog onder de levenden is. Wanneer de deur opengaat, zien wij Marc’s grootvader staan. Alléé, dat denken wij toch, maar het blijkt Marc zelf te zijn. Dus wij maar verder zonder hem.Eenmaal de tocht aangevat, blijkt dat door de vrieskou, sommigen problemen hebben met het materiaal. Bij een zoveelste panne besluiten Frank en ikzelf rustig verder te rijden, om niet volledig te verkleumen van de kou. De rest haalt ons later wel bij.Een kapitale blunder, zal later blijken, want we hebben niemand van de groep nog teruggezien. Niemand???. Of toch wel. Een dik uur later zien we Karel V. aan de kant staan. Als we hem vragen hoever de anderen nog achter zijn, blijken zij al ver voorop te zitten. Karel zelf is achter gebleven na aanhoudende problemen met zijn vastgevroren “pioen”. Eerst hebben de mechaniekers van dienst geprobeerd de panne te herstellen, door achtereenvolgens op de pioen te blazen (warme lucht), en te plassen (warm water), maar niets mocht baten. Later probeert Karel nog met warme soep van de bevoorrading, maar het was soep zonder ballekes, en met vet-arme bouillonblokskes. Met z’n drieën beëindigen we de rit, en de anderen blijken inderdaad al bijna thuis. Tot op heden weet nog altijd niemand wanneer zij ons voorbij gereden zijn. Ik heb wel ne keer nen trok gevoeld, misschien waren zij dat wel.P.S. Nog even dit. Mario, als je in uw verslag spreekwoorden of zegswijzen aanhaalt, gelieve deze dan juist te gebruiken. Het is niet “Klein gerief hangt onder een afdaksken” maar goed gerief. Verslaggever Ad Interim Bis, Ivan.

Zondag, 12 januari 2003. (Kraak Maart 2003, n° 307). Vandaag rijden we naar de ingerichte tocht van Husdine in Destelbergen. Het vriest nu al een week aan een stuk en bijgevolg ligt het parcours hobbelig en keihard. Er is keuze tussen 25 – 35 en 45 km. Natuurlijk gaan wij voor de tour van 45 km, de rest is voor de kinderen en bejaarden. Aangezien het overal goe bolt, voel ik mij in mijn element, en op een mooi recht stuk veldweg pak ik de kop, en geef er

een lap op. Niemand komt mij voorbij, het lijkt wel op ik vleugels heb. Maar het lijkt alleen maar zo. Op het einde van het rechte stuk ga ik tegen de grond met een smak van 7.3 op de schaal van Richter. De commentaren liegen er niet om. 8.8/10 voor techniek en moeilijkheidsgraad, en 9.3/10 voor uitvoering. Een totaalscore van 18.1, terwijl de limiet voor de Olypische Spelen op 18.5 staat. Dzju toch, net niet. Mijn ego en mijn ribben gekneusd, en een pijnlijke knie en heup zijn het resultaat.Danny F. voelt zich ook in zijn sas. Wanneer hij aan de bevoorrading lachend binnenkomt, vertelt hij dat hij onze Wigny-kok Heidi van de baan gereden heeft. Wat hij er niet bij zegt, is dat hij ook tegen de vlakte gegaan is, maar een gat in zijn broek en een schaafwondje in zijn gezicht, verraden hem.Als ik kort na de bevoorrading voor de tweede keer lek rijd, zakt mijn moraal volledig in mijn schoenen, en besluit ik aan de volgende splitsing de toer voor kinderen en bejaarden verder af te werken. Marc R., zoals altijd de goedheid zelve, offert zich op om mij op mijn kalvarietocht te begeleiden. Geert B., wegens een maand zijnen velo niet gezien, en Guy R. wegens te moe, volgen. Al de rest doet den toer voor grote mensen. Voor de statistieken: Frank H. valt nog twee keer plat, en Marc R. ook nog eens. Danny, die blijkbaar aan het trainen is voor een triatlon, gaat na de rit al lopend naar huis. Goed geprobeerd Danny, maar normaal begin je met zwemmen. Verslaggever Ad Interim Bis, Ivan.

Zondag 19 januari 2003. Kluisbergen. (Niet verschenen in Kraak?). Reeds om 8 uur vertrekken we met een man of 17 naar Kluisbergen. We rijden rond langs Wetteren om de 3 Wetteraars op te pikken. Dan zet de karavaan zich op weg. Rudy V. heeft nogal gas met zijn camionette, zodat het ook gas geven wordt om hem te volgen. Het is al de 3° keer dat ze in Kluisbergen meedoen, maar voor mij pas de

eerste keer. Ik ben er de hele week zenuwachtig van geweest, omdat ik niet echt in vorm ben (de winterplagen) en ook al omdat ik nog maar zo weinig heb meegedaan dit jaar. Blijkbaar ben ik zo nerveus dat ik net voor ik vertrek mijn ontbijt - dat ik net zo mooi had opgegeten, weer helemaal naar buiten werk. Nog nooit meegemaakt. Zo een zware inspanning mag ik dus met een lege maag aanvangen. Daar word ik nog nerveuzer van. Meer dan 2000 man aan de start. We rijden al 2 km met de fiets bergop eer we aan de sporthal geraken waar de start is. 10 van ons doen de 45 km, 10 doen de 25. Die laatste 10 beklagen het zich wel, want zo een eind rijden voor zo een klein ritje, dat dan nog vooral over asfalt gaat. Alleen de Patersberg en de Kwaremont krijgen ze voor de wielen. Ondanks alles doe ik toch maar de 45 mee, en het lukt aardig, ook al omdat het dit jaar inderdaad veel asfalt is. Een mooie rit, maar toch wat teveel volk. En zo een bos ziet er natuurlijk proper uit als daar 2000 fietsers zijn gepasseerd. Karatekid Karel let op de baan efkes niet op en haakt eventjes aan een andere fietser. Hij rolt over het wegdek, recht de beek in, maar komt mooi op zijn achterpootjes terecht, in spreidstand over de beek. Zo maakten onze overgrootmoeders indertijd hun water. Mooi gevallen Karel – zo zie je dat karate ook in het mountainbiken van pas komt, maar het is wel geen zicht. Kom maar rap weer uit die beek. Na de rit wacht ons een koude douche, met name een koude douche. Niet verwonderlijk dat het warm water op is als er zo een 1000 man douchen. Het schijnt dat de nabespreking in het Weike lang is uitgelopen. Maar daar waren Rudy, Jan en ik niet bij, want wij waren om een nieuwe vélo in Geraardsbergen. Wacht maar, mannekes. Mario

Zondag 26 januari 2003 (Niet verschenen in Kraak?). Grembergen. Met 12 naar Grembergen, om aldaar een rit van 40 km te doen. De feestmaaltijd ter ondersteuning van Tim Roels heeft weer slachtoffers gemaakt, want bvb. Marc (die gisteren nog zijn vélo stond te kuisen en zichzelf dus blijkbaar nog altijd niet kent), Rudy V. en Eddy T. waren er niet. Karel wist van die rit in Grembergen, maar kan zelf niet mee. Als we na kleine 20 km in Grembergen komen, is

daar geen mountainbiker te zien. De Karel heeft ons goed liggen, denken we, maar dan blijkt er toch iets ingericht, alleen is er weinig opkomst. Aan de eerste bevoorrading besluiten Guy en Dirk om de 25 te doen. Het is dan al kwart voor 11. Was ik maar mee geweest. Volgende keer ga ik mijn verstand gebruiken.Raf, Luc, Jan, Bart en zijn vriend Frank, Rudy en die zijn broer Ivan, Danny en die zijn vélo, pompier Peter en ekik doen de 40. Schoon en vettig parcours, met lange, lastige stukken, daar niet van. En het blijft droog tot zo tegen de middag.Als we op 3 km van de aankomst op de baan Lokeren- Dendermonde uitkomen, is mijn pijp uit en wil ik direct naar huis rijden. Maar nee, we moeten persé eerst nog naar Grembergen, omdat ze allemaal denken dat we allemaal prijs zullen hebben met de tombola omdat de opkomst zo laag was. Maar het wordt noppes, niente, niets, nada. Zes km voor niets bijgereden. De lange, natte terugweg is er voor mij teveel aan. Al zijn er een paar die ook wel eens de rol moeten lossen, ik ben er het ergst aan toe. Ik denk toch dat ik hier te oud voor aan het worden ben, zeker als ik zie hoe dergelijke inspanning voor de meeste anderen van onze bende niets voorstelt. Voortdurend in het opspattend sop, verdrink ik bijna. En mijn benen willen niet meer mee, zodat ze me regelmatig mogen bijduwen. Pas om halfeen thuis. Doorregend, doorweekt, doorzopen en door en door nat. Verkrampt, verzuurd en ver dood. Uitgeput, uitgehongerd, uitgeregend en de rest van de zondag uitgeteld. Het duurt 10 minuten voor ik uit mijn natte kleren en doorweekte, 'waterdichte' schoenen raak. Nog eens 10 minuten voor een douche, maar ik krijg geen warm. En dan direct mijn bed in waar ik nog een kwartier luidop lig te klappertanden, en een half uur lig te rillen. In plaats dat ik warmte uitstraal en zo de dekens warm maak, straal ik kou uit, die van de dekens weerkaatst. Pas na een uur komt er wat warmte in mijn lijf. Op mijn nieuw speelgoedje, een hartslagmeter, staat dat ik gedurende 3 uur en een kwartier een gemiddelde hartslag van 157 slagen per minuut gehaald

heb. En eigenlijk zou ik maximaal maar tot 150 mogen gaan... Genoeg sport gedaan voor 3 maand ver? Mario

Kalken De Moreduikers

Zondag, 2 februari 2003. (Kraak Maart 2003, n° 307). Eigenlijk moet ik dit verslag beginnen op zaterdag 1 februari. Zware sneeuwval, uren lang. Alles ondergesneeuwd, er wordt zelfs een sneeuwruimer ingezet op de provinciebaan. De mountainbike freaks zien hun zondagse rit verdwijnen als sneeuw voor de zon, of toch niet? Rudy V. belt Marc R., Rudy V. belt Rudy R., Marc R. ziet Luc K., Dirk H. ziet Marc R, … allemaal hebben ze dezelfde vraag: ga je

rijden morgen? Den enen wil niet onderdoen voor den anderen; den enen zot maakt den anderen zot zot…Gevolg van al dat heen en weer gebel… 11 zotten aan de start zondagmorgen om 9 uur. Bijna vergeten te vermelden, om 8 uur zondagmorgen belt Eddy T. naar Marc R., ge moogt eens raden waarom.Met z’n elfjes (is dit geen spellingsfout?) dus : Rudy R., Karel V., Jan W., Raf V., Eddy T., Dirk H. Marc R., Rudy V., Luc K., Dirk VdV en een kennis van Bart (van wie ik de naam niet ken).Wie er onder andere niet bij zijn :

Bart: naar, of verloren gelopen in de Ardennen. Danny F.: bang voor te vallen (mietje!). Ivan R.: is hij dan toch een gazettencoureur zoals Mario schreef in een vorig

verslag. Mario: nochtans verwacht met zijn nieuw machien. Ik heb horen vertellen dat

hij zijn nieuwe fiets nog niet heeft omdat hij een paar zaken extra besteld heeft na de zware rit van vorige week

o Steunwieltjeso Banden gevuld met meewind (tegenovergestelde van tegenwind)o Een elektrisch motortje op het achterwielo Een handvat achteraan op het zadel (om rugpijnen te vermijden

telkens hij moet geduwd worden)o Een verwarmd zadel (zodat hij (?) niet meer vervroren is al hij

thuiskomt)o Een stuur in plastic (nee niet omdat dit lichter weegt, maar omdat dit

niet roest wanneer hij erop zevert)Ge ziet onze Mario heeft er weer heel wat geld tegenaan gegooid, als dat maar geen parels voor de zwijnen zijn. Ik kan toch niet laten om te reageren op het verslag van Mario van vorige week. Hij schrijft daarin dat het hem wel 10 minuten koste om zijn kleren uit te krijgen. Ik kan alleen maar hopen voor hem dat dat in zijnen jongen tijd wat vlugger ging …De eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat op het moment dat Mario half dood zijn bed probeerde in te kruipen, ik hetzelfde meemaakte maar in de andere richting (er probeerde uit te kruipen bedoel ik). Vol houden Mario, kijk maar eens naar mij …

Nu nog een paar woordjes over de rit zelf. Velen onder ons hadden gehoopt dat het wat freewheelen zou worden in de Kalkense Meersen, maar nee het werd een stevige rit van ongeveer 40 km. Het moet een prachtig zicht geweest zijn met al die sneeuw, maar we hebben er niet van kunnen genieten. Het was 100% geconcentreerd rijden, want in een wegeltje rijden met tussen de 5 en 10 cm sneeuw, rechts een prikkeldraad en links een beek dat vraagt uiterste concentratie en de nodige dosis stuurmanskunst. Vraag het maar aan Luc K.

We leggen een gekend parcours af, via Hussevelde naar het Heiende, zo naar Berlare, en via Uitbergen en de Kalkense Meersen naar ons eindbestemming Het Vrijgeweide.Wanneer we voorbij Ivan zijn deur rijden zien we hem voor de venster staan, wedden dat het zal gepiekt hebben omdat hij er niet bij was…Er zijn vele mogelijkheden om naar het Heiende te rijden, en Rudy R. besluit om langs de Vogelzang te rijden. Jawel u leest het goed, de 2 km lange anders al zo moeilijk berijdbare kasseistrook, nu nog eens volledig ondergesneeuwd daarbovenop. Dat Rudy R. in hogere sferen geraakt al hij over de kasseien mag dokkeren, dat weten we al langer. Maar als daar nog eens 5 cm sneeuw bovenop ligt, dat geraakt hij helemaal in extase. Vandaar dat hij halfweg de Vogelzang al niet meer te zien was…Op weg naar de Berlaarse bossen was het heel voorzichtig te zijn om niet onderuit te gaan. Iedereen zat wat verkrampt op zijn fiets, genoeg afstand houden, niet te snel, kortom uiterst voorzichtig. Opeens vindt Rudy R. het nodig om mijzelf en Rudy V. om beurten een flinke duw in de rug te geven zodat we vooruit schieten op de spiegelgladde sneeuw. Ik moet zeggen dat zo’n flinke duw in de rug anders altijd zeer welkom is, maar deze keer was het echt niet nodig.Dat er in zo omstandigheden maar 1 uitschuiver was (Raf V.) betekent toch dat de meeste onder ons toch wel iets kunnen met die fiets tussen hun benen.Zo een besneeuwd parcours heeft als nadeel dat ge steeds moet stoempen op de pedalen, nooit licht lopend. Ge kunt niet in het wiel hangen, te gevaarlijk. Maar het heeft als voordeel dat er niet (kan) gespurt worden op het einde. Gelukkig maar want voor mij was de kleur van de sneeuw al overgegaan van spierwit naar donkerzwart.Na de rit nog wat napraten tussen (soep)pot en (leffe)pint, en dan naar huis om van de triomftocht van de Belgen in het W.K. veldrijden te kunnen genieten. Marc

Zeg Marc, was dat dan met of zonder koude spruiten op uw knie?

Zondag, 9 februari 2003. (Kraak Maart 2003, n° 307). St. Lievens-Houtem. Grijs, droog en relatief warm (10 graden). Krist staat zelfs al in korte broek aan de start. Rudy en ik rijden zonder handschoenen, maar Rudy kan zijn handen wel voortdurend warmen aan de ruggen die hij duwt. Verder nog Karel, Raf, Ivan, Guy, Eddy, Jan, Frank Aerssens, die regelmatig eens begint mee te rijden, Dirk H., Luc, en Danny.Het wordt een rit van 60 km aan 24 per uur. Een straffe prestatie, als

je weet door welke modderpartijen we nu weer allemaal geploeterd zijn, met nog klimwerk erbovenop. Nog nooit meegemaakt, maar op sommige plaatsen is die modder echt een diepe brei. Pap, zeg maar. Dat komt door de moto's die erdoor ploegen, zegt Rudy. Ja, het wordt een plaag. We gaan daar eens iets moeten aan doen, zeker. Duizenden MTB-ers en duizenden wandelaars, wiens rust wordt verstoord en wiens wegelkes kapot worden gereden door enkele egoïsten op stinkende, lawaaierige moto's, quads en zelfs al 4x4's, zouden hier toch moeten tegen protesteren.Danny staat weer verschrikkelijk fel. Altijd maar weer naar die kop en sleuren, sleuren. Halverwege merkt Eddy iets aan zijn wiel. Rudy ziet dat zijn velg op springen staat en daarom besluit Eddy maar om rustig huiswaarts te keren, vergezeld door Guy, die al genoeg heeft afgezien. Ik geloof dat we dit jaar al meer miserie gehad hebben met velgen dan met banden. Er rijdt bijna niemand meer plat (alhoewel: als ik er bij ben, ik lees juist in de andere verslagen het omgekeerde). Terwijl we wachten – Ivan hangt bij te komen rond een elektriekpaal – slaat mijn hartslag plots op 221, en die van Karel ook op 221. Blijkt dat die hartslagmeters de beide hartslagen oppikken en optellen als ge te dicht bij mekaar komt. Onze hartjes van Karel en mij kloppen saampjes. Alhoewel, we kwamen nu toch ook weer ZO dicht niet, vind ik.

A propos, Ivan, ik ken mijn spreekwoorden ook wel: Het is inderdaad niet “Klein gerief hangt onder een afdaksken” maar goed gerief. Maar de trouwe lezer weet ondertussen dat ik soms de spreekwoorden aanpas aan de werkelijkheid.Ook Raf heeft weer goed op zijn rollen getraind, want hij is veruit de beste, zeker in de eerste helft van de rit. Ivan en ik zitten om ter meest af te zien. Wat is dat toch, dat het maar niet meer wil lukken, en dat ik nu zelfs al maar op het niveau van Ivan meer zit? Zo laag gevallen. Telkens als Dirk me in het veld voorbijsprint, roept hij: "Komaan, Mario, pik aan." Eer hij dat gezegd heeft, is hij al weer 5 meter verder. En daarbij, Dirk, met uwen 'Pik aan, pik aan', ik ben geen kieken, hé. En als ze roepen van 'Pak mijn wiel', dan doe ik dat ook niet meer. Ze gaan me daar geen twee keer liggen hebben, zulle, want dat doet echt verschrikkelijk zeer aan uw hand.De laatste inspanning van de dag is het stort nabij Balegem. Een asfaltklimmetje dat overgaat in een klimmende veldweg en op de top zoek je maar zelf in welke greppel modder je verder wilt sukkelen. Verleden keer dat we hier voorbij kwamen was ik nog eerste boven, nu kom ik 50 meter achterop aangesukkeld. Het kan verkeren, zei Brede Ro, of was het Dikke Vandale die dat zei? Hier is het ook altijd goed opletten dat we Ivan niet uit het oog verliezen, want eens ge hem kwijt zijt, vindt hem dan maar weer tussen de andere rommel.Hoe slecht ik ook rij, op de weg tussen Oordegem en Wetteren, zie ik dat alles relatief is en dat ik eigenlijk nog niet mag klagen. Ik denk dat we tegen de 40 rijen als we een paar wielerterroristen inhalen. Op onze dikke vuile vélo's met zware banden, vliegen we die ragfijne proper

opgekuiste fietskes op flinterdunne bandjes voorbij. Ze kunnen zelfs niet eens aanpikken, en daarom zijn het dus zeker ook geen kiekens.Luc vertrekt van op kop alleen. Al vanin Wetteren omdat Danny expres het gat laat vallen. Tot in Kalken alleen op kop met een kloof van 100 meter maximum. Tot Rudy er komaf mee maakt. Mario

Zondag, 16 februari 2003. (Kraak Maart 2003, n° 307). Met 14. Bart, Danny, Dirk, Dirk, Luc, Marc, Ivan, Rudy, Rudy, Jan, Karel, Eddy en ik. Schoon droog vriesweer. Naar Waasmunster. 58 km. Een parkoers als een autostrade, naar onze MTB-maatstaven dan toch. Het parkoers is mooi platgevroren met niet al te veel richels. Zelfs het zand in Waasmunster ligt hard. Ideaal om eens van de natuur te genieten

zou je denken, maar veel natuurbeleving is er niet bij. Er wordt echt gevlamd. We vliegen. Volgens Bart 28.5 gemiddeld, wat een nieuw ritrekord betekent, maar volgens Rudy zet Bart zijn kilometriek te gunstig. Volgens Ivan rijdt Bart volgens zijn kilometriek zelfs al 10 per uur als hij stilstaat. 27.5 is het volgens Rudy. Vorige records werden zonder mij gevestigd, en volgens Marc zijn verslagen was dat net omdat ik er niet bij was. Waarmee vandaag het tegendeel bewezen is. En had het aan Danny gelegen, dan was het 30 gemiddeld geweest. Het was weer niet te doen met hem. Er wordt twee keer platgereden, eens door Rudy R., eens door Bart, toevallig de 2 die met latex binnenbanden rijden. Een nieuw gadget. Wat is het voordeel van latex binnenbanden, vraag ik en Rudy V. antwoordt dat je er een knoop kunt inleggen na lekrijden en dat je je binnenband dan nog voor iets anders kunt gebruiken. In volle sprint knalt sponsor Rudy dan nog tegen een autospiegeltje. Er is gelukkig niets aan het spiegeltje, maar dat wordt wel een dikke buil op zijn hand. Jongens, daar gaan nog eens serieuze accidenten van komen hé, met dat gedoe om in het verslag te komen. In het Vrijgeweide zijn we Dirk VDV even kwijt, maar hij blijkt naar het WC geweest te zijn. Rudy R. heeft een simpele uitleg: Dirk voelde dat hij zo goed als leeggereden was, en hij wou helemaal leeg zijn. Let wel, dit is een gekuiste versie van Rudy's bemerking. En dan thuiskomen en zelfs uw velo niet moeten kuisen. Dat het nog maar een paar weken vriest. Mario

Zondag, 23 februari 2003. (Kraak Maart 2003, n° 307).

Op het turnfeest van Vrank en Vroom gisteravond waren veruit 3/4 van de Moreduikers aanwezig, omdat de meesten (Luc, Eddy, Marc, Peter Baetens, Rudy R., Rudy V., Geert, Dirk H., Guy, Raf, ik) een dochter(tje) hebben dat turnt. Even sportief als hun papa's en even knap als hun mama's (hum hum – ik hoop dat ik hiermee scoor bij het vrouwvolk). Karel, Jan, Krist en Bart zijn op het strand van Oostduinkerke gaan fietsen. Onzen Bart zet een schitterende prestatie neer in de Coast Race (www.neverest.be) en eindigt als 9de bij de Junioren. Hij werd dan ook op het podium geroepen alwaar hij een zwemeendje en een strandschepje in ontvangst mocht nemen. En d'r zat nog veel meer in ... als Bart geen 10 keer gevallen was!!! Eddy is gaan raften. Danny moest werken. Geert en Frank zitten met andere bezigheden. We dachten dan ook dat we met niet teveel gingen zijn, maar er staan er toch 11 aan de kerk. Marc, Rudy V. en ik hebben gisteren dankzij ons drankmisbruik de turnclub nogal zwaar gesponsord, maar we staan toch fris aan de start. Verder nog Dirk H en Dirk V, Peter B., in een vorig verslag verkeerdelijk als Peter pompier bestempeld, maar dat was een persoonsverwisseling van mijnentwege, waarmee u ziet dat zelfs de allerbeste verslaggever (van de 3) zich kan vergissen. Verder nog Frank A., de brothers Rogers, Luc, en Guy. Dirk VDV staat er, na zijn mindere prestatie verleden week, met een nieuw fietske. Amaai, zegt Marc, als ik iedere keer dat ik slecht rij, een nieuw velo moest kopen, ik zou er wel mee zijn. Dat is waar ook, Marc, zo ieder jaar 52 velo's moeten kopen. Rudy zou kunnen stoppen met voegen. Voor de 2° week op rij, lekker zonnig, droog, lichtgevroren en weer naar Waasmunster.Op de geasfalteerde dijk rond het Molsbroek steken we een man of 15 MTB-ers met rooie truitjes voorbij – onder aanvoering van Peter, die een indrukwekkende eerst rithelft rijdt. Ze klampen aan en een eind verder rijden we op de dijk langs de Durme, zonder asfalt. Eén van die rooie wil zich eens tonen en rijdt resoluut naar voren. Jongen, dat moet je niet doen als Rudy meerijdt en zeker niet met een rood truitje aan want dat werkt als een rooie lap op een Rudy Rogiers. Een zucht en hij is er voorbij.Het wordt de rit met verscheidene aanslagen op uw dierbare verslaggever. De eerste aanslag komt van Dirk VDV die me van de baan probeert te rijden. Mislukt. Vijf minuten later koepeert Ivan me op een verschrikkelijk brutale manier, de egoïst. In de beruchte zandbocht, net na de eerste bospassage, moet bijna iedereen afstappen. Als ik net weer 2 meter aan het rijden ben, komt Ivan daar af – hij was dus achter natuurlijk - en hij denkt dat hij er al rijdende kan door geraken. Sinds hij de afdankertjes van Rudy mag dragen (die zijn ouwe Tulip truitjes), zoals dat dikwijls het geval is met de jongste (niet bij Dirk en Frank, want Frank was altijd groter!), denkt hij dat hij evenveel kan als zijn broer. Hij kiepert dan ook omver, mij boenk bots kloef meesleurende in zijn val. Ivana Bin Laden en ik liggen daar schoon te spartelen in de zandbak in het zonnetje. Eer we bekomen zijn van het lachen, zijn de anderen al ver weg. In Waasmunster begint Peter dan nog plotseling keihard te roepen van 'Allah, Allah!!'. Eerst is iedereen verrast, maar dan roept de helft van de bende lustig mee. Ik zet me al schrap om een derde aanslag door Osama Bin Ivan voor te zijn, maar het blijkt dat Peter daar ievers een tante van hem in haar deurgat heeft zien blinken, en dat die tante Anna noemt.We bevinden ons om halfelf al op de terugweg, maar dat is zonder Rudy R. gerekend die nog een ommetje van voorzeker 15 km langs Grembergen, Schoonaarde, Uitbergen, de Schelde volgend, voor ons in petto heeft. Het wordt afzien door de wind en het hoge tempo dat eerst Rudy en daarna Luc opleggen. Luc is al heel het jaar in vorm en verbetert iedere week nog. Om zjaloes van te zijn. Het gaat zodanig rap dat er vanachter regelmatig enigte uitwaaien en omdat Rudy dat niet allemaal meer geduwd krijgt, moet Luc het tempo een beetje laten zakken. Hij begint dan maar zonder handen te rijden. Ivan lost zijn meter van geen wiel. Euh, zijn wiel van geen meter. Als ik eens naar Marc kijk, sla ik in paniek: Zijn hersens lopen uit! Maar het is snot. Het kon ook niet dat er zoveel hersens uitkwamen, want zoveel zitten er al niet in om te beginnen.

Bijna thuis sla ik – eventjes op kop - links af de Molenmeers in, kwestie van nog wat te mountainbiken ook. Maar al de rest rijdt rond langs de schilderes. Omdat ze te moe zijn voor nog wat modder? Omdat het geen echte zijn, gelijk ik? Omdat ze graag de sprint verliezen van Rudy? Osama Ivan Laden haalt nog een van zijn lepe truken uit om de sprint te winnen, maar tegen Rudy en Luc is dat onkruid niet opgewassen. We tikken af op 65 km en 27.4 per uur, en wij die gedacht hadden dat het zonder sleurbeesten zoals Danny en Bart eens een rustig ritje ging worden. Mario.

KalkenDe Modderfokkers Zondag 2 maart 2003. (Kraak Mei 2003, n° 309).

De doortocht van de Omloop het Volk heeft weer heel wat slachtoffers geëist, want we staan maar met 8 aan de start. Er zit niet teveel fut in vandaag heb ik het gedacht alhoewel we uiteindelijk de 55 km naar Wachtebeke toch nog aan 23.5 per uur afleggen, ondanks de modder en de vele regen in de 2° rithelft. 's Namiddags zullen er in Kuurne-Brussel-Kuurne maar 30 uitrijden, ge moet niet

vragen wat voor hondenweer het was. Neen, Raf, anders in goeie doen, is er niet echt. Op snellen Eddy zit er niet teveel snee. Guy rijdt nog altijd maar zijn eerste jaar, maar komt toch één keer eerder het veld uit dan Ivan, die dus helemaal nergens is. 's Namiddags blijkt hij wel de hele tijd boven de pot gehangen te hebben, zowel met de voor- als de achterkant, maar welke kant het was, was soms moeilijk te zeggen, omdat het verschil bij Ivan niet altijd goed te maken valt. Luc K., zoals meerdere malen geschreven, al heel het seizoen op dreef, bakt er ook niets van nadat hij gisteravond met de KWB ploeg al 4-1 op zijn tomat gekregen had van de 10 van Lovenjoel. Alleen Danny rijdt op niveau, Karel is in goeie vorm, en ik trek mijn plan. We rijden dus naar Wachtebeke omdat Rudy en Bart daar aan het oefenen zijn om de Kalkense eer hoog te houden op de Supergem, een all round sportmeeting (survival run, kano, zwemmen, lopen, mountainbiken) die aldaar in mei plaatsvindt (Tiens, dat Ivan niet meedoet: all round). Misschien iets om met de hele KWB naar toe te gaan om te supporteren? We laten nog de precieze datum weten. Want Rudy is zich al weken aan het scherpzetten. Alleen nog water drinkt hij en dan alleen nog maar Spa Light. Hij is de oudste deelnemer, maar wil nog eens bewijzen dat die ouwe nog niet versleten is. Ze zullen het geweten hebben. Toch een beetje last van midlife crisis?? Als we ze uiteindelijk tegenkomen, zijn ze aan het oefenen aan zo een paal over een 7 meter brede beek met een touw erboven om je vast te houden – en, euh, in goed gezelschap. O.a. Danny en Karel wagen de overtocht en hoe Bart ook zwiert aan die koord, hij krijgt er hen niet af. Ja, bij de ene is het al wat duidelijker dan bij de andere dat we van apen afstammen. Als we bijna op weg zijn naar huis, denk ik van in het verslag te zullen moeten toegeven dat Danny ons geen enkele keer verkeerd gestuurd heeft, als we daar toch ongelooflijk verloren rijden zeker, en een paar keer in van die boerenwegels op onze stappen mogen terugkeren. Oef, het verslag is gered. In de terugtocht neemt Karel – zoals gezegd in vorm - de kop. Af en toe doet hij zo drie van die trage zwembewegingen met zijn linkerarm, gevolgd door drie rechts. Dat werkt nogal op de lachspieren, zodat er dat een paar synchroon met Karel beginnen mee te doen. Ge had ons moeten bezig zien: zwemmen op onze vélo. Naar 't schijnt – volgens Karel - vermindert daardoor uw hartslag elke keer met 5 slagen. Niet teveel doen dus, of ge valt dood op uwen vélo door hartstilstand. In het Vrijgeweide vertelt Danny dat hij ook eens een survival run meegedaan heeft en dat er een vrouw hem zo voorbijstak. Maar ja, zegt Danny, ze was dan ook Belgische kampioene van België. En zeg, Danny, wist je dat ze later nog Europees kampioene van Europa geworden is? Mario

Zondag 9 maart 2003. (Kraak Mei 2003, n° 309). "Dit wordt mijn laatste rit", zegt Ivan, en hij voegt er aan toe: "Als ik al maar de helft zo ziek ben als verleden week, stop ik ermee." Peter, de 2 Rudy's, Guy, Marc, Karel, Dirk, Raf, Luc en uw verslaggever. Rudy heeft een volgens mij geheel nieuw tof parkoers

uitgestippeld, maar hij zegt dat het de route van Lede is, al volgen we geen enkel plakkaatje. Zonder één keer te missen. Zijn ingebouwde GPS werkt nog altijd. In Ottergem, ja zoek het maar eens op de kaart, rijd ik lek, op de asfalt dan nog. In nog geen sekonde. Blijkt dat mijn buitenband kapot zit, juist tegen de velg. Alleen zoudt ge daar schoon staan blinken, in Ottergem begot. Geraakt maar thuis. Liften moet ge ook al niet doen, want geen mens die u in zijn auto wil meepakken, zwart als ge ziet (en belachelijk ook nog met zo een koersbroekpamper rond uw achterwerk en zo een geel truike van Keukens Vergeylen). En dan komt ge thuis om 3 uur in de namiddag en vraagt de vrouw: "Awel, van waar komde gij nu weer uit?". Hoort ge u al antwoorden: "Uit Ottergem, liefste vrouwke."? Neen, gelukkig zijn er twee ex-wielrenners mee. Rudy en Raf snijden mijn kapotte binnenband in triepkes en die gebruiken ze om voor het gat in de buitenband te steken. Snijden zeg ik, maar zonder mes, hoe doet ge dat? Geen nood, Raf, spant zijn remkabeltje wat op en na een paar heen en weerbewegingen is de binnenband doorgesneden. Er wordt maar anderhalve kilo druk gestoken in plaats van de normale 4, met als voordeel dat ik volgens Luc nu vering achteraan heb. Maar allez, ik kan de rit uitrijden.In Oordegem ontdekken we nog een steil klimmetje nevens de spoorweg. Met vieren moeten ze dat natuurlijk uitproberen, maar alleen Luc rijdt boven (alleen de laatste 2 meter kantelt hij om). En Rudy, te weinig bier en te veel Spa Light? Teveel grind dat wegschuift? Oud worden? (we gaan eens wat stoken, zie). In Overschelde is er zoveel drukte dat er vier kunnen ontsnappen. Drie gingen nog wachten, maar Marc, die de kans schoon zag om eens vierde te eindigen, roept van 'Rijden, verdorie!'. Luc, Peter, Ivan en Marc zijn weg. De rest wordt dan nog eens door een auto geblokkeerd. Rudy zet alleen de achtervolging in, maar als we dan zelf ook beginnen rijden, zien we hem niet echt – zoals naar gewoonte – snel kleiner worden. En Luc en Peter – ook niet van de minsten - (van de wieltjeszuigers Ivan en Marc gaan we niet klappen) worden niet meer bijgehaald. Het gat was al te groot en de wind zat mee, zegt Rudy, met windop ging het geen waar geweest zijn. En toch, dat zijn we van onze kampioen niet gewend. Bij die 10 kilo die hij in een acute aanval van anorexie op 3 maand tijd is kwijt geraakt, zijn daar ook geen paar kilo spieren bij geweest? Mario

Zondag 16 maart 2003. (Kraak Mei 2003, n° 309). Rit in Kalken ingericht door de Calkine. 50 km. Vertrek aan de Wilbra. Met 17 man, waaronder Geert die weken niet gereden heeft en Guy. Met zo een bende gaat het meestal iets rustiger, denk ik. Rudy V. rijdt met zijn broer de 25 km en dan zijn er nog enkele B-kes die ook de 25 doen. Voortdoen mannen. Een platte band voor Ivan na een paar kilometer. Even verder gebruikt Marc mij om zich te lanceren. Ik

slinger een reeks verwijten naar zijn varkenskop. Zowel in het Westvlaams: 'Vull zwi' als in het Nederlands: 'Stukske modderfokker'. Als mijn stroom verwensingen ophoudt, draait Marc zich eens om en roept simpelweg: "Westvlaming!". Ja, ge zult hier als Kosovaar nog rapper integreren dan als Westvlaming, zo afgunstig dat sommigen zijn op onze vele goede kwaliteiten. Zo maakte Luc Decock (ook van ginder) het mee dat hij tegen de facteur zei: 'Ik ben van Kanegem'. Maar de facteur zei: 'Neen, IK ben Van Caneghem.' * Ik stel voor dat de West-Vlamingen in Kalken een zelfgulpgroep oprichten.

En dan is het gedaan met lachen. Want dit wordt de meest helse rit die ik totnogtoe meemaakte. Mannekes, mannekes, het hield maar niet op. OK ik reed met te dikke banden, OK ik rijd nog altijd op mijn blauw stalen ros (het wordt tijd dat ik eens een nieuwe vélo bestel bij Rudy) en OK mijn versnellingen wilden niet mee en iedere keer dat het een paar sekonden duurt vooraleer ze goed willen vallen, ben je al kostbare meters kwijt, maar ik had goeie benen, en dus vond ik van mezelf dat ik beter had moeten meekunnen. Na iedere bocht, en er zijn er

honderden in zo een MTB parkoers, was het weer razendsnel optrekken om toch maar geen gat te laten vallen. Altijd maar aanklampen en aanklampen. En als het niet lukt, moogt ge vollen bak achtervolgen, en dat doet nog meer zeer, zeker met al die wind. Het komt door een vijftal freaks, en door de lente zeker. Danny, Bart, Krist, Jan en Luc konden zich niet inhouden en mieken er een lange koers van. Zonder echt te wachten als we uit het veld komen. Je moet weten dat, zelfs als iedereen even goed moest rijden, de laatste toch altijd 50 meter later uit het veld komt. Als je buiten adem op de weg komt en de eersten – die toch efkes op hun effen zijn gekomen - zijn al een eind weg, dan kun je blijven geven. Tot aan de bevoorrading, na 35 km aan de Renardeau – tiens, de eerste keer dat we geroosterde broodjes met gegrilde sausijsjes kregen op een bevoorrading – slaag ik erin om me meestal tussen derde en achtste positie te handhaven, want daar zit je dan nog best. Hoe verder je naar achteren zit, hoe slechter. Ook Marc, Ivan, Eddy en Dirk sloven zich uit om zo goed mogelijk mee te zitten. Karel moet achteraan meerijden door kettingproblemen. Als het na de bevoorrading meteen weer losbarst, hou ik het nog een kilometer of vijf uit, maar dan sta ik geparkeerd. Ik laat me uitzakken tot bij de laatste 4, waaronder Rudy die duwwerk verricht. Dan rijdt Rudy resoluut naar voren. 'Het is mij verleed', zegt hij en hij raapt de ene na de andere geloste op. Als hij bijna bij die kltzkkn (tiens, wat is dat hier? Die klnkrs marcheren hier nt mr op mijn cmputr!) vooraan komt, staan ze stil. Wachten ze dan toch eens op de rest? Neen, Bart is tegen Danny gereden die een rare maneuver deed, is uit evenwicht geraakt en Patrick Roels – Belgisch kampioen survival run van België, dus ook alweer geen gewone - die we aan de bevoorrading hadden ingehaald, is op Bart gereden, met een geschonden wezen als gevolg. Bart ziet er ook proper uit. Ja, dat komt ervan, zie je de ene en de andere denken. Maar ik ben vooral ontgoocheld in mezelf, dat ik moeten lossen heb. Er zijn er een paar die zeggen dat ze gaan stoppen omdat het niet meer te doen is. Ook Raf, maar die had wel de freaks kunnen volgen, dus waar klaagt hij over? Geert heeft in jaren niet zo afgezien, zegt hij. Maar het zal niet meer gebeuren, beloven onze freaks. Het was de lente en het was toch thuis. Mario* Met dank aan Patrick Bogaert voor de waargebeurde anekdote.

KalkenDe ModderfokkersZondag 23 maart 2003: BIERbeek.

Ja ja, het was weer een sportief weekend. Vrijdagavond vogelpikavond op H.O. Kalken ter ondersteuning van de jeugd, en zondagmorgen vroeg vertrekken naar het (licht) golvend parcours in BIERbeek.Eerst moet er vermeld worden dat dit weekend de cracks van “de bende van Rogiers” eens alle register gingen opentrekken in de

Ardennen. Correctie : de cracks + Mario. Rudy R., Karel, Bart + Mario hebben ginder zo hard rondgereden dat zelfs de honden plat op hun buik gingen liggen toen ze voorbij raasden … Ik heb rare verhalen horen vertellen over dat weekend in de Ardennen, maar ik was er niet bij dus mag er ook niets over schrijven. Misschien kan Mario er verslag over uitbrengen, maar ja naar het schijnt besefte die na een twintigtal km ook niet meer dat hij er bij was …Nu over de rit in BIERbeek. Sommigen onder ons dachten dat ze door bijna een beek bier leeg te drinken op de vogelpikavond wel goed zouden presteren tijdens de rit in BIERbeek. Ik zal maar geen namen noemen, want het zijn altijd dezelfde… Gelukkig hadden ze (we) nog de zaterdag om op krachten te komen en op zondag om 8 uur verschenen fris en monter (?) Rudy V, Luc, Eddy, Danny, Geert, Frank, Dirk en ikzelf onder de kerktoren. De fietsen in de camionette van onze sponsor, en met een man of vijf in den auto van Danny op weg naar BIERbeek.Goed weer, prachtig parcours, leuke rit. We kozen voor de 40km, uitgezonderd Danny en Luc, die zijn naar het einde toe de weg ingeslagen van de 50km. Ze probeerden mij nog te overhalen om mee te rijden, maar ik heb dat toch maar niet gedaan. Al zeg ik het zelf, ik had die dag goeie benen, zou die beek bier dan toch iets opgebracht hebben? Het enigste wat tegenviel in de rit was de slijtage aan mijn remblokjes, ik moest altijd maar remmen om de anderen te laten bijkomen. (eigenlijk is dat geen waar, maar ik moest iets kunnen zeggen over remblokjes, zie verder).Ah ja, nu ik het over remblokjes heb … Mario heeft uiteindelijk zijn nieuwe fiets. Ik heb me laten vertellen dat hij zijn West-Vlaamse “spaarzaamheid” weer niet heeft kunnen onderdrukken. Hij heeft namelijk 1 remblokje links vooraan en 1 remblokje rechts achteraan laten monteren, hij zal dus steeds voor en achterrem tegelijk moeten gebruiken anders “trekt hij scheef”. Als dat maar goed komt … maar ja als ge daar altijd vanachter aan de rekker hangt moet ge nog niet te veel remmen hé Mario.Over de rit in BIERbeek is er eigenlijk maar één voorval te onthouden. Ongeveer halfweg van de rit wordt er plots in de remmen gegaan. Danny heeft het wat laat opgemerkt, slaat de remmen dicht (vooral die vooraan) met als gevolg dat ik plots zijn achterwiel zie verschijnen ter hoogte van mijn voorhoofd. Geen ontwijken meer aan, valpartij tot gevolg. Mijn stuur zat zo goed in Danny zijn achterwiel gewrongen dat het toch wel 5 minuten geduurd heeft vooraleer ieder zijn eigen fiets terug had. De meeste onder ons hadden van dit oponthoud gebruik gemaakt om, zoals ze in Kalken zeggen, hun water eens te maken.Opeens komt daar een pracht van een mountainbikester voorbijgereden, en is er toch wel één van ons (ik weet niet goed meer wie) die resoluut de achtervolging inzet zeker. De helft van de groep stond nog in het struikgewas zijn ding te doen… of te zoeken … Ik heb ze nog nooit zo rap op een fiets zien springen. Gelukkig zitten er geen ritsen in die koersbroeken…

Aangezien Danny en Luc de 50Km reden, moesten wij op hen wachten aan de aankomst. Wij van de nood een deugd gemaakt en op zoek naar een terrasje voor iets fris te drinken. Komen we daar voorbij een terrasje gewandeld waar de bazin de stoelen aan het afwassen is. We willen ons daar neervlijen, maar krijgen te horen dat het café nog niet open is … Die kent ons dus duidelijk niet, want met ons vijven zouden we heel haar zondag goed gemaakt hebben.

Nog één ding moet ik vermelden. Alhoewel het vlot ging voor mij heb ik toch krampen gehad, en wel in het naar huis rijden. Ik zat namelijk vooraan in de auto bij Danny en kreeg kramp in mijn been van mee te zitten remmen, en in mijn nek van opzij te kijken (ik durfde niet voor mij uit kijken). Ik wist dat het gene gewonen was om met de fiets te rijden, maar met den auto … ja man. Uw interim-verslaggever Marc

Zondag 30 maart 2003. Amaai da piekt, ‘k zou zelfs zeggen da’t neig piekt. Gisteravond naar ’t vampierenbal (souper van de bloedgevers ) geweest. Een uur minder geslapen wegens de overgang naar het zomeruur, en dan nog eens een uur vroeger opstaan wegens vervroegd vertrek voor een verre verplaatsing. Met andere woorden, mee moeite mijn bed gezien. Toch 11 moedigen aan de kerk voor een specialken, een MTB-rit in Overijse. Rudy V., Danny, Guy, Geert,

Karel, Marc, Bart, Dirk VDV, Eddy, en Rudy en Ivan R.Aan de inschrijving worden gratis stalen sportvitaminen uitgedeeld, hopelijk geen voorteken voor wat ons te wachten staat. Al onmiddellijk na de start, een nijdig klimmetje waar velen op moeten passen. Door de vele deelnemers is het aan moeilijke doorgangen als deze aangeraden uw beurt af te wachten om niet gehinderd te worden door anderen. Wanneer ik mij op gang trek, zie ik dat Rudy ook aanzet. De een wacht niet voor de ander, en bijna boven rijdt hij mij kloef in de kant. ’t Is van uw broer dat ge ’t moet hebben. Guy, een echte natuurliefhebber geniet met volle teugen van de prachtige omgeving, kijkt naar de vogeltjes, de bloemetjes, de beestjes,… , en vergeet zo nu en dan eens op de trappers te duwen. Als de anderen er net dan een serieuze lap op geven, moet er na de inspanning een hele tijd gewacht worden. Rudy V. krijgt er de krampen van, en vreest nog te moeten euh…… moeten. Groot probleem, want wie neemt er nu WC-papier mee om te gaan mountain-biken. Gelukkig blijkt het loos alarm, want anders liep er nu ergens een stinkend eekhoorntje rond in het Zoniënwoud. Naar het eind van de rit toe, vindt Marc het moment rijp om alle reserves nog eens aan te spreken. Hij neem resoluut de kop en slaat zowaar een kloofje. Spijtig genoeg waren de reserves kleiner dan verwacht, en al snel komt hij zichzelf een paar keer tegen. Normaal, rij je dan een tijdje rustig verder om wat te bekomen, maar nee. Als Marc zichzelf tegenkomt, stapt hij af, en houdt hij zichzelf wat gezelschap. Voor de rest, prachtig parcours, steile en lange beklimmingen, spectaculaire afdalingen en weinig of geen baan. Meer moet dat niet zijn.Nog een kleine bemerking bij mezelf. Ik laat er mijn nachtrust al voor. Een rustige zondag-voormiddag, dat is ook al een tijdje geleden. Tijdens de rit zelf zitten afzien gelijk de beesten. En nadien, tijdens de après-bike, vaststellen dat ik er echt van genoten heb!!!!Gelieve mij een seintje te geven als ik even zot ben als de rest van de bende.Ivan.

Tuut!

Zaterdag, 5 april 2003. De Ronde van Vlaanderen, voor MTB, 75 km. Met de camionette van Rudy en met Danny's auto rijden we met 7 naar Ninove, langs de binnenwegels om de files te vermijden.

Terreinkennis komt van pas, ook met de wagen. Uiteindelijk zullen er meer dan 15000 wielerfanaten, waarvan een kleine 2000 mountainbikers rondrijden. Rudy R., Karel, Danny, Dirk VDV, Bart en Luc. En ochgottekes, den dezen mag ook proberen meerijden. Marc ging ook meedoen, maar moest ziek te bed blijven. Vogelpest. Dat komt ervan als ge een kieken zijt. De eerste 5 kilometer gaat het zodanig hard dat ik denk van aan de 25 af te slaan. Bart en Danny kunnen zich weer niet houden. Dan mildert het enigszins en kom ik er enigszins door. Wat Marc ook moge beweren, ik trek mijn plan met dit elite-groepje, zoals ik ook in de Ardennen (op zaterdag, na 75 km over berg en dal om 11 uur in ons beddeke om de zondag nog 70 km te doen, dus wat is dat van die verhalen?) niet echt tot last was – ook dankzij mijn nieuw velooke.We steken niemand voorbij: we vliegen ze voorbij. Wat voor zotten zijn wij toch? Ik herinner me niets meer van de wegels of het landschap. Toch spijtig, niet? Na de 2° bevoorrading wordt Rudy gelijk gewaar dat zijn achterwiel kromtrekt. Na wat gefoefel en nog eens proberen, wordt het duidelijk. Aan het achterwiel is er niets maar zijn kader is – na 12 jaar - gebroken. Voorzichtigjes over gewone baan van Geraardsbergen naar Ninove is de opdracht. Onderweg pikt hij nog een nieuwe kader op en rijdt zo naar de camionette. De andere zes verteren zonder moeite de Muur en de Bosberg, wat van vele wielerterroristen niet kan gezegd worden: uitgeteld bij bosjes liggen ze her en der verspreid. Maar we moeten eerlijk blijven: met een more-vélo verteer je die kasseibeklimmingen beter door de bredere banden en de kleinere vitesse. En dan is het weer zover. Een paar kilometer voorbij de Bosberg een slag in naar links. Ik zit links achter Karel zijn achterwiel en voor Dirk en Luc. In het midden van de wegel ligt er een hoge richel, zoals we er al duizenden zijn overgereden. Maar we rijden er schuin en aan hoge snelheid naartoe en ik moet hem schuin pakken – een beetje gelijk Bart borduren oprijdt. Ik zie het gebeuren, maar er is geen ontkomen aan. Een kwak op mijn rechterschouder en dan nog eens keihard met mijn koppeke tegen de grond. Wat een geluk van mijn helmpje of ik was binnen Oosten, euh ... buiten Westen, geweest. Maar ik weet meteen hoe laat het is. De volgende 5 minuten lig ik te kermen van het zeer aan mijn hele rechterkant. Nog nooit zoveel zeer gehad in mijn leven. Voor de vrouwen die altijd beweren dat mannen klein zeerkes zijn: het deed zoveel pijn als 5 bevallingen terzelfdertijd. Zo pijn dat het deed! Het deed zo zeer dat ik het zelfs Marc niet toewens. Pijner kan dus niet. De Ronde zit er op voor mij, en voor Karel die zich opoffert om bij me te blijven in afwachting dat Rudy ons komt oppikken met de camionette. Weten dat het gedaan is met de leute en dat er de komende uren en weken alleen miserie en pijn in het vooruitzicht liggen, plezierig is anders. En zoveel werk op het werk en thuis en niet meer kunnen sporten, wat heb ik toch weer pech. Enzovoort. Gelukkig soigneren mijn 6 companen me opperbest.Maar wat klaag ik. Het grote slachtoffer van dit malheur is natuurlijk uzelf, beste lezer: lange tijden staan u te wachten met verslagjes van Marc of Ivan - de cholera of de pest, aan u de keus. Ik wens U veel sterkte. MarioEn zie: de miserie begint al vanaf de volgende bladzij.

Paaszondag, 20 april 2003. De aangekondigde precisie-bombardementen van vannacht, hebben voor een magere opkomst gezorgd. Slechts 7 dapperen durven de eier-droppingen trotseren. Geert B, Dirk H, Dirk VDV, Marc R, Frank A, Rudy DC, en ikzelf. Gelukkig stellen wij vast, dat er geen rondvliegende klokken meer te bespeuren zijn. Waarschijnlijk zijn ze vannacht al gepasseerd, zonder dat iemand ook maar iets gehoord of gezien heeft. Blijkbaar beschikken zij al jaren

over stealth-tochnologie.Zonder gids erbij, besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen, en de bewegwijzerde rode en blauwe toer van Kalken, Laarne en omliggende te volgen.

Bij het indraaien van de veldweg naar de sporthal toe, wil Marc de benen een testen, en plaatst een versnelling. Terwijl iedereen stopt bij Frank, die met materiaalpech aan de kant staat, slaat Marc algauw een kloof van enkele minuten. Goed zo Marc. Bij Frank blijkt een schakel van zijn ketting losgekomen, en nu fietsdokter Rudy er niet bij is, vreest hij de strijd te moeten staken. Maar een simpel rekensommetje leert ons dat ½ DC Rudy + ½ Rogiers I. ook voor een volledige mechanieker telt, en bijgevolg is de panne snel hersteld. Even verder, bij een hobbelig stuk in Prullenbos, gaat Marc met een (Paas)haas-sprong tegen de vlakte. We vragen of hij misschien een verloren gelegd Paasei had opgemerkt, of hij een (Paas)hazenslaapje wil maken, maar hij is achter nen draad blijven hangen. Geert B is ook sterk aan het rijden, en is bijna niet te houden. Maar wat wil je, hij is net terug van hoogtestage in Houfalise. Marc is, naar het schijnt, ook op hoogtestage geweest. Hij heeft gisteren zijn dakgoten uitgekuist. Misschien dat hij daardoor nog een beetje ijl in het hoofd is, en die draad van daarnet niet gezien had.Dan rest ons nu, sorry Mario, enkel nog het spurtverslag. Hoewel ik er gisteravond nog een spurtje uitperste van meer dan 100 km/uur (op de spinner van Rudy R.) haalde ik nu met moeite de helft (53.1), maar dat bleek toch voldoende, aangezien de anderen zich netjes aan de snelheidsbeperking van 50km/u hielden.Mario, ik begin u nu toch echt te missen, want nu jij er niet bij bent, moet ik altijd op Marc zijn kap zitten, en ik vind dat nochtans een goede gast. En ik krijg de indruk dat hij de laatste tijd al een beetje vies naar mij begint te kijken. Kom maar snel weer terug. Misschien wel tot zondag. Verslaggever Cholera (Ivan).

Zie foto: zijn naam is haas

Zondag 4 mei 2003. Ondanks helse pijnen verschijn ik terug aan de start. Een echte KWB-er zijnde, ben ik opofferingsgezind. Kwestie van de lezers van Kraak weer deftige verslagskes te bezorgen. Met 9 aan de start: Dirk, Bjorn, Rudy V., Luc, Rudy, Ivan, Danny de reisleider, Guy, en uw deels herstelde verslaggever, die op het einde van de rit gewoon slaggever zou worden. 65 km naar Holland op aan 26 per uur. Schoon weer, droge en niet stoffige veldwegen en zuivere lucht,

dankzij de regentjes van verleden week. Een prachtrit, dankzij Danny, en ene Albert, ons onbekend maar volgens Danny een topatleet van 67 jaar oud. Albert reed niet mee, want hij moest zijn duiven melken, maar het was wel zijn parcours dat we reden, op aangeven van Danny. Danny, ik zou zeggen: sjapoo jongen. Een helemaal nieuwe rit (tot op de Hollandse grens in Overslag), verschrikkelijk ingewikkeld en maar 1 keer verkeerd gereden. Natuurlijk was er de GPS op zijn Danny's: de GSM die een paar keer bovengehaald werd om aan Albert de weg te vragen. 'Albert jongen, wij zitten hier tussen bomen links en bomen rechts, waar moeten wij naartoe? De derde boom, vierde tak rechts en het daar nog eens vragen? OK. Bedankt Albert, tot straks'. En we waren weer weg. Voorwaar, zeer schoon daar, tegen de Hollandse grens.Op de terugweg, als we alweer Wachtebeke gepasseerd zijn, is Rudy de enige die een lang stuk veldweg pakt. De rest rijdt op een parallel betonbaantje. Geven wat we kunnen, windop, maar denk niet dat we Rudy voorbijsteken. Ja, die staat scherp. Supergem komt dichterbij. En als we weer samen zijn, verwijt hij ons nog eens allemaal voor mietjes ook. De blaas.Het mag gezegd, de vier weken gedwongen rust hebben me deugd gedaan. Ik ben in gloeiende form, ik verschiet er zelf van. Als we tussen Oudenbos en keukens Cailliet, nota bene op het schoonste stuk fietspad van Kalken en omstreken, in gesloten formatie rijden, Danny en ik op kop, begint mijn achterwiel plots te rammelen. Het is Ivan die er wat door zit en daardoor niet goed oplet als Danny en ik op aanvraag wat trager gaan rijden en zo met zijn voorwiel in mijn achterwiel geraakt. Zo een kans laat ik niet liggen en ik geef er nog een kwak bij met mijn achterwiel, en ja hoor, daar gaat Ivan tegen de vlakte. Gelukkig is hij een van de 4 die een helm op heeft: zijn helm is op twee plaatsen gekraakt. Zonder helm zou het zijn koppeke geweest zijn, en dat ziet er zo al niet uit. Ge ziet maar, zelfs op de ogenschijnlijk meest veilige plaatsen kan het gebeuren. Ivan zit groggy met zijn achterwerk tegen een haag bij te komen. Voorbijgangers denken dat hij daar iets zit te doen wat ge normaal op een WC doet en met WC-papier in de buurt. Dezelfde voorbijgangers zijn voorzeker nog meer verbaasd dat we daar dan nog met 8 staan op te kijken ook. Ivan komt ervan af met wat kasseibrand en is gelukkig bijna bij het vrouwke. Leve de helm. De sprint wordt verknald door de rode lichten aan de Kruisen. Mario, de Ivanslaggever.

Zondag, 11 mei 2003. Jongens, jongens, jongens, dat is hier bijna nie meer te doen voor ne normalen mens. De rit gaat richting Waasmunster, en de eerste 20 kilometer worden afgevlamd aan een gemiddelde snelheid van 30.4 km/uur. Eigenlijk is dat voor mij 5 km/uur te rap, en bijgevolg heb ik al één keer in het rood gezeten. Namelijk van aan het begin tot nu. Geert B. zit ook te grollen, dat hij geen goede benen heeft, maar rijdt wel gewoon mee met de bende. Misschien

kan hij het goed verbergen als hij afziet. De anderen, Danny F., Marc R., Bjorn V., Karel V. en Rudy R., hebben er duidelijk zin in, en vinden het nodig nog een tandje bij te steken als er al nen anderen zot aan kop zit te sleuren tegen 35 à 40 km/u. En omdat we maar met z’n zevenen zijn, is er niet zoveel plaats om u weg te steken. De vele Kommuniefeesten, en andere (Moederdag ) verplichtingen zijn waarschijnlijk de verklaring voor de lage opkomst. Mijn goede vriend Mario, kon er ook niet bij zijn, wegens verplichtingen in het buitenland. Neenee, niet in

Poperinge dit keer. Hij was, volgens Rudy, in Georgië op zoek naar vier Russen (of waren het virussen). Ik had, zoals reeds gezegd, ook met ferme beesten af te rekenen, en waar ik anders Rudy kwistig duwtjes in de rug zie uitdelen aan noodlijdenden, laat hij mij op het gemak verder spartelen. Aan dooddoeners zoals “als g’er niet van sterft, wordt g’er sterker van” had ik op die momenten echter weinig boodschap. In een van de Waasmunsterse bossen, waarin wij ondertussen bijna blindelings onze weg vinden, gaat Karel ineens rechtsaf, waar wij anders rechtdoor gaan. Hij weet nog een spectaculair cross-pisteken liggen, welke de moeite waard is. En inderdaad, na enkele rondjes bergop en bergaf, met veel draaien en keren is iedereen bijna zot gedraaid. Vooral Danny, die vindt het nodig nog eens aan te tonen, dat wij, maar zeker hij, afstammen van de apen, en gaat nog wat in de bomen slingeren. Hij trekt zich met beide armen, met fiets en al omhoog aan een overhangende tak. Maar terwijl hij daar hangt te bengelen, klikken zijn schoenen los van zijn pedalen, waardoor eerst zijn fiets, en dan hijzelf uit de boom valt. Ja, ne mens kan zo nog als eens iets zien, de zondagvoormiddag. De eerste die zijn video-camera meepakt en een reportage maakt van de rit, valt gegarandeerd in de prijzen bij video-dingens, zekers als Danny er bij is. De rest van de rit verloopt zonder noemenswaardige feiten, ware het niet, dat in de beruchte “zandbak” zelfs Rudy even voet aan grond moet zetten. De anderen stappen ofwel op voorhand af, of gaan er bij liggen.Voor een verslag van de eindspurt zat ik in ideale positie. Als laatste van de bende kon ik perfect zien wat er voor mij gebeurde. Bij het aansnijden van het laatste lastige stuk (aan de atletiekpiste in Overmere) zet Rudy zich recht, en wanneer ik de volgende keer mijn ogen nog eens opentrek, zie ik hem al een paar bochten verder stuiven. Bjorn is de enige die nog enkele meters kan aanklampen. Ik besluit wijselijk de laatste kilometers af te leggen op mijn eigen tempo (net niet stilstaan), en kom dan ook met een serieuze achterstand binnen. Ik geloof zelfs dat de drank van de anderen al op tafel stond, dus het moet een tijdje geduurd hebben. Ivan.

Zondag, 25 Mei,Een miezerige motregen, en een te frisse wind voor de tijd van het jaar, maken het weinig aantrekkelijk om op de fiets te springen en een paar uurtjes alles te gaan geven. Maar aangezien ik vorige week al een snipperdagje nam, wilde ik nu niet passen, kwestie van de “forme” toch een beetje te onderhouden. En na vele weken van intense trainingen en sportdiëten heeft Rudy eindelijk zijnen “forme” kunnen bewijzen. Samen met de SUPERGEM-ploeg van Laarne-Kalken, waar ook Bart V.H. en Frank A. toe behoorden, behaalden zij een knappe 5e plaats op 16 deelnemende ploegen. Waarvoor mijn welgemeende felicitaties.Slechts met z’n zevenen aan de start voor een internationale rit. De grote prijs Danny Fack, ook wel Wachtebeke-2 genoemd, brengt ons tot net over de Nederlandse grens. De 2 slimste van de bende, Eddy T. en Rudy D.C. zien een buitenlandse uitstap niet zitten, en besluiten een ander parcours te volgen, en een normaal tempo te rijden. Rest nog 5 man sterk, waaronder 2 compleet maffe, Rudy R. en Danny F., 1 halve maf, Luc K., Jan W., die het nog niet weet, en een sukkelaar, ikzelf. Waar 2 weken geleden de gemiddelde snelheid na de eerste 20 km nog 30.4/uur was, wordt deze nu vlotjes naar 32 getrokken. We zijn goe bezig, ook al zeggen ze van niet. Eenmaal in de Wachtebeekse bossen aangekomen zet Danny zich op kop, om de te volgen route aan te geven. Het is altijd spannend als Danny op kop rijdt. Je weet nooit wanneer hij links of rechts afslaat (hij zelf trouwens ook niet), en bijgevolg is het beter een gaatje te laten om tijdig te kunnen stoppen als hij weer eens vol in de remmen moet, omdat hij een afslag gemist heeft. Maar het moet gezegd worden, schoon parcours, weinig verkeerd gereden, en Albert niet moeten bellen. Toch verdenk ik Danny ervan wegelkes te gebruiken welke op de meest gedetailleerde stafkaarten ontbreken. Wanneer we na weer zo’n

“wegelken”, overwoekerd door distels en brandnetels van meer dan een meter opnieuw de weg opkomen staat Rudy nog aan zijn benen te krabben. Jawadde, losdoor mijn lange broek getengeld, zegt hij. Gelukkig hadden Jan en ik daar geen last van. Echte venten rijden in korte broek. Waar echte venten wel last van hebben (ik toch) is, ook al rij je de eerste 60 km nog zo goed, de laatste 20 waren er te veel aan. Op een laatste vuile kasseistrook, met aan beide kanten een nog vuilere betonstrook, moet ik door krampen het gat laten vallen. Ik doe teken aan dienen anderen vent om over te nemen, maar zijn beste pijlen lijken ook al verschoten. Toch halen we moe maar voldaan het einde. Hetgeen ons naadloos overbrengt naar het verslag van…

Zondag, 1 Juni ,

Wie vandaag het einde niet haalde was onze sterreporter, Mario. Het zag er nochtans veelbelovend uit. Prachtig weer, en met 18 man aan de start, dus, in tegenstelling met vorige week, veel ruggen om u achter weg te steken. We vertrekken naar de ingerichte tocht van de Ledespurters uit Lokeren in Oudenbos. Begrijpe wie kan. We rijden op ’t gemaksken naar de start, zodanig dat we de tijd hebben om eens te kijken wie er allemaal bij zit in die grote bende, maar aangezien het aantal bladzijden van de kraak beperkt is, ga ik ze niet allemaal opnoemen. Eens aan de toer begonnen gaat het iets sneller, en we leggen ons in de bochten. Guy neemt die zegswijze iets te letterlijk, een gaat in een van de eerste bochten al onderuit. Naar ’t schijnt moet eerst al het lomp vel van armen en benen, voordat ge goed met de vélo kunt rijden. Doe zo voort Guy, ge komt er wel. Als ik na een tijdje eens rond kijk waar iedereen zit, stel ik tot mijn verbazing vast dat mijn goede vriend Mario er niet meer bij is. Wanneer ik bij Rudy ga vragen waar hij zit, zegt die mij dat hij al na enkele kilometers had moeten lossen Het ging voor geen meter, pap in de benen, zo slap als een vod, enzovoort. Waarschijnlijk was zijn werkuitstap naar Geörgie van enkele weken geleden goed geslaagd, en had hij ginds enkele virussen gevonden. Of hadden de virussen hem gevonden? Nee, serieus nu. Eigenlijk was het Mario zijn eigen schuld. Deze morgen op de radio hoorde ik nog de waarschuwing dat door het warme weer de ozondrempel zou overschreden worden, en dat het raadzaam was voor zwakken en bejaarden, geen zware inspanningen te doen. En dan meevlammen met de bende van, dat is natuurlijk om moeilijkheden vragen. Verder verloopt de rit zonder noemenswaardige incidenten, ware het niet dat ondanks de honderden wegwijzertjes, Bart er toch nog in slaagt, een verkeerde weg in te slaan. Of zijn we dit nu al zodanig gewoon dat het ook niet meer het vermelden waard is.

Uw verslaggever Ad Interim Bis, Ivan.

Zondag, 1 juni 2003. Ingerichte rit van de Ledecrossers van Oudenbos. Met een man of 18. Na 10 km zijn mijn benen en de hitte zo zwaar, en mijn keel zo droog, dat ik al weet dat ik dit niet ga uitrijden. Als enige. Tamelijk affrontelijk als een zogezegde B (Rudy Declerck) wel makkelijk meerijdt. Guy heeft er ook geen problemen mee. Ook Geert rijdt uit, na lange afwezigheid, maar bekoopt het met uitputtingsverschijnselen die de rest van zijn zondag om zeep helpen. Raf treedt herop na knie-operatie en verbaast iedereen door zijn vorm. Niet te kraken, die ouwe. Ik weet eigenlijk niet wat die allemaal zo plezant vinden aan mountainbiken. Ik vind er niets aan. Mario. En beste Ivan, beste vriend, zoudt ge eens willen ophouden met mij uw goede vriend te noemen, als het toch maar is om me daarna door het slijk te halen.

Nog niet gepubliceerd

Zondag 8 juni. Met 19 in het zonneke aan de kerk. Elke echte man mag, op vaderkesdag. Rijden met de bergvélo, bedoel ik dus. Alleen Karel is er niet bij. Alleen elke echte man, zei ik toch. Eddy, Rudy Declerck, Geert en Frank voelen zich vandaag Bee en rijden met ons niet mee. Eer we aan Wetteren brug zijn keren Dirk H. en Luc rechtsomkeert, want het ziet er intussen zo zwart uit en er komt zoveel wind op dat de resterende 13 (Rudy R., Ivan R., Rudy V., Dirk VDV, Bjorn V., Guy R., Danny F., Tim R., Bart V., Marc R. (na 4 weken), Raf V., Jan W. en ondergetekende) een gewisse douche tegemoet rijden. Guy rijdt tegen dan al eens plat. In Oordegem staat Bjorn plat, net als er daar een kwartier durende wolkbreuk losbreekt. Iedereen doorweekt, zeker omdat er maar 3 zijn die hun regenvestje meehebben. Danny kan zijn lol niet op wijl hij Bjorns band stopt in de gietende regen. We besluiten dan maar een wegrit te doen, uitgestippeld door Danny. Aaigem, Haaltert, Mere, Nieuwerkerke bij Aalst, Erembodegem, Ottergem, ik weet niet waar we allemaal gezeten hebben. Aaigem is prachtig! Op een natte rotonde hoor ik slippen en het volgend moment komt er een helmpje met kop in en lijf aan naar mijn pedalen toegegleden. Dat de betreffende persoon zich misschien zeer zal doen aan mijn pedalen kan me in die fractie van een seconde dat het allemaal gebeurt niet schelen. Maar als hij mijn pedalen raakt, ga ik ook onderuit en dat is het enige waar ik mee inzit. Het is weeral Guy, die de rit zal uitrijden, maar serieus last aan de heup ervan overhoudt. Gelukkig slipt hij niet ver genoeg en blijf ik recht.Danny kent goed zijn weg, tot we plots midden een bietenveld geparkeerd staan. 'Oei, dat is hier niet just', besluit Danny. Ja, soms is hij toch rap van begrip, die jongen. We ploeteren allemaal verder. Onze velo's die proper gewassen waren, zijn meteen weer smerig. Als Danny en ik als eersten uit het veld komen en de rest zien komen afploeteren, stelt Danny vast: "Oei, er gaan er hier een paar vies zijn op mij." Niet aantrekken, jong, vies zijn ze toch al. Bjorn slaagt er dan nog in zijn tweede platte band van de dag in dat veld op te doen. Terwijl Rudy de band stopt, is Danny zo vriendelijk mijn voorwiel proper te plassen. Neen, Danny, mijn zadel moet ge niet doen. En in mijn drinkpulleke zit ook nog genoeg.Nog zeggen dat Marc in vorm was. Marc heeft als voordeel dat hij evenveel spieren heeft als hersenen. Een nadeel is dan weer dat hij niet veel spieren heeft.In het weike zitten we in de garage. Overal waar we zitten, vormen zich plassen. Als Ivan rechtstaat om naar huis te gaan, nijpt hij nog eens zijn billen tegeneen. Wat daar nog uitkomt van nattigheid! We hebben de pompiers moeten bellen om de kelder van het Weike uit te pompen. Daar moet ge wel Ivan zijn billen voor hebben natuurlijk. Mario

Nog uitwerken:Zaterdag 14 juni 2003. Regio-Tour, 100 km Vlaamse Ardennen, maar het waren er 110. Rudy, Rudy, Bart, Eddy, Marc, Ivan, Mario, Jan, Bjorn, Patrick Roels, Dirk VDV + vriend, Karel: nieuwe remblokjes + handschoenen voor Nele (omdat ze altijd zijn velo kuist, en assortie met haar nieuwe koersbroek). Marc ziet weer een molshoop en stapt uit wanhoop af. Van miserie zet hij zich met zijn ellebogen op de baar van zijn vélo en steekt zijn nat achterwerk nogal ver uit. Bam, tegen een elektriekdraad. Er zat snok op. Ik heb daarna Marc nog nooit zo rap omhoog zien rijden. In snokskes. Marc is een typische all-round renner. Niet alleen letterlijk (dus qua figuur … of is dat dan toch figuurlijk?), maar ook als renner. Hij kan een beetje van alles, behalve bergop, vals plat, gewoon plat, bergaf en sprinten. En ook in het veld is ie een ietsie minder.Dan vraagt Nele: "Karel, waar zat gij weeral zolang?" En dan antwoordt Karel: "Ik moest eerst de rest naar huis rijden, schatje, en nieuwe freinblokskes laten steken."

Zondag 15 juni 2003. Familiefietstocht. Met 9 maar: de vrouwkes van Dirk, Geert, Frank en Karel. Examens voor de kinderen, nogal nat parkoers en de meeste mannen zagen het na gisteren niet meer zitten. Nele heeft een nieuwe koersbroek speciaal voor de gelegenheid gekregen. Allez, van horen zeggen.

Wie zal het gat dichtrijden als Tom Boonen gegeten heeft? (Uitlaat, Humo) (Raak, die het zelf van Walter Baele heeft?)

KalkenDe Modderfokkers

Zondag 7 september 2003. Start van het vijfde KWB Kalken mountainbike seizoen in mineur, want we staan maar met 7 aan de kerk. Kamikaze Karel is nog steeds aan het bekomen van zijn holderdebolder avonturen met een konijnenpijp tijdens het MTB-weekend in Lanaken. We zullen zijn vleermuizenduiken nog even moeten missen, maar het komt allemaal goed. De eerste keer dat hij van Nele weer de baan op mocht, met haar fietske om boodschappen te doen, had

hij warempel al een wielertoerist te stekken. Onverbeterlijk die jongen. Dolle Danny, iele Ivan, eikele Eddy, sponsor ranzige Rudy, maffe Marc en de huftige Hanselaer brothers hadden zich zo goed geamuseerd op Rimpelrock dat ze vandaag ook naar Werchter Classic getrokken waren, want Clouseau kwam. Bart, die maanden terug zijn vélo dubbel heeft gereden in een loodzware wedstrijd in de Ardennen (heeft die jongen eigenlijk al eens iets uitgereden??), waar Rudy Rogiers in de top 20 eindigde, heeft zijn nieuwe vélo van Decathlon nog altijd niet. Bart, had ge die nu eens bij Rudy besteld, gelijk ik, dan had ge die al lang gehad, jongen. Met 7 dus, waarvan Geert Bracke en Rudy Declerck dan nog zeggen dat ze alleen gaan rijden, de lafaards. Want zie, deze ouwe flurk blijft over met Rudy (meer moet ik niet zeggen) en met drie goed getrainde, wel gesoigneerde, slecht gecoiffeerde, jonge atleten en freaks: Luc Krick, Jan Willems en Tim Raman. Het zijde gij die een dommerik zijt, zegt Geert, maar ja, wat wilt ge, ge kunt niet alles hebben. Daar gaan we dan naar St. Lievens Houtem. Rudy rijdt zodanig hard op kop dat de andere 4 een paar keer in groep moeten lossen. 58 km aan liefst 28.3 per uur, daar kan de rest die er niet bij was een punt aan zuigen voor de rest van het seizoen, want St. Lievens Houtem is ook nog eens ander kaliber dan Wachtebeke, hé mannekes. 't Is te zeggen: Rudy rijdt zo hard en wij steken ons zo goed weg als we kunnen en proberen, goed uit de wind, aan te klampen. In het terugkeren, tussen Oordegem en Wetteren, gaat hij niet onder de 36, wind of geen wind. Ja, het is natuurlijk gemakkelijk als ge als brommerke met ingebouwde GPS geboren zijt. Als ik even mijn kop uitsteek, awel om over Rudy zijn schouder eens vooruit te kijken hé - waarvoor anders?, vliegt hij er bijna af door een muur van tegenwind. 's Namiddags wordt Filip Meirhaeghe wereldkampioen MTB in Lugano. Ik zeg dat hij sjans had dat Rudy s' morgens in St. Lievens Houtem moest rijden met 3 freaks en een domme onnozelaar, of het ging geen waar geweest zijn. Dat ik het zeg. Dat het geen waar ging geweest zijn. MarioEuh, is het u ook opgevallen hoe ik bij gebrek aan iele Ivan, maffe Marc en dolle Danny, dan maar mezelf begin uit te schelden?

Zondag 14 september. Weeral schoon weer. Is het al anders geweest vandejaar? Met 10 aan de kerk, maar 3 broekschijters, de genaamden Marc Roelandt (slekkevet – hij zegt het zelf), Eddy Troch en Rudy Declerck – om ze eens bij naam te noemen zie, durven niet mee met de echte mountainbikers. Zo zal het wel niet gaan, want zonder bovengenoemde slappelingen geeft Rudy volle

gas en is het weer gelijk verleden week: pompen of verzuipen. Ivan en ik zijn de enige normale stervelingen in het gezelschap van 7 dat naar Wachtebeke trekt, voorzover men Ivan als normaal kan beschouwen natuurlijk. Bart heeft zijn papa meegebracht, voor de eerste keer. We weten allemaal dat Ronny geen gewone is en dat hij niet gaat meedoen als hij niet goed getraind staat, maar zijn prestatie voor zijn eerste deelname is toch indrukwekkend. Luc en Jan zijn ook twee freaks en atleten, dus Ivan en ik waren in goed gezelschap om af te zien. In het domein van Wachtebeke gaat het zodanig rap dat er geen tijd is om de putten en wortels echt goed te ontwijken. Ik zie het aankomen en ja, daar ga ik, mijn velooke al wat vooruit glijdend en ik schuif mee over het korte natte gras. Een pracht van een meterslange sliding, zodat Luc vindt dat ik toch weer zou moeten gaan voetballen. Ook Ronny ligt nog eens te spartelen. Bart verliest de sprint aan 54.5 per uur, omdat er iemand is die 55 rijdt. En ik heb me weer eens halfdood gereden. Mario

12 Oktober.

’t Is friskes. De buitenthermometer blijft steken op 2 graadjes, en dat is nie veel. Maar goedgemutst, en met de lange broek aan, vertrek ik richting portugiezenstraat om Rudy op te halen. Hij staat ons al op te wachten, maar als ik hem vraag waarom hij zijn koerskostuum nog niet aan heeft, antwoordt hij iets in de zin van “ Hoest, kuch, reutel, rochel”. Vrij vertaalt betekent dit zoveel als, “ Ik rij vandaag nie mee, ‘k ben wa ziekskes “. Wees maar gerust dat hij zo ziek als nen hond was, anders mist hij voor geen geld van de wereld zijn zondags uitstapje. Op het kerkplein aangekomen, staan de tafels en stoelen al klaar. Dit blijkt echter niet voor ons te zijn, maar voor “ den boerenmarkt “. Maar aangezien de toog nog niet geopend is, vertrekken we toch maar naar de ingerichtte tocht van De Ledespurters in Oudenbos. We zijn met 15 vandaag, dus gaat het rapper de afwezigen op te noemen. Rudy R. en Marc R. ( ten gevolge van de aprês-KWB-Quiz, waar zij hun zoveelste overwinning – proficiat - iets te uitbundig vierden ), Mario ( wegens meevieren, zie vorige ), Luc ( knie- ), en Raf ( rugproblemen ). Voor de rest is iedereen op het appél, ook Rudy V. en de Don Quichoté van wijk Hussevelde, Karel V., die na lange afwezigheid renree maakten. Karel na zijn tuimelperte in Lanaken, en nekoperatie nadien, en Rudy na vele weken rugpijn ( je wordt ouder pappa, geef het maar toe ). Maar het moet gezegd, ze trokken allebei goed hun plan, zeker Karel, die het zelfs af en toe niet kon laten de kop te nemen. Hij vond zelfs dat hij na zijn operatie beter rijdt dan voorheen, en raad zo’n operatie dan ook aan iedereen aan. Dank U. Ondertussen is de zon al van de partij, en is het schitterend fietsweer. Het parcours ligt er grotendeels droog en goed berijdbaar bij, maar op het eerste modderstuk gaat Dirk H. sierlijk onderuit. Zonder erg gelukkig, maar zijn truiken zal toch wel in den Bio-Tex mogen. Ter aanvulling van de Kalkense gezegden vooraan in dit blad, “Als een varken moore zie, gaat hij er in liggen rollen “, is misschien geen gezegde, maar het klinkt toch goe. Bij de bevoorrading merkt Rudy D.C. zijn broer Ronny op, en een derde MTB-broederpaar is een feit. Den hoop is vergroot, maar …. Naar het einde van de rit beginnen de twee Rudy’s het serieus kwaad te krijgen. De ene wegens lange inactiviteit, de andere wegens gisteren wat te geweldig geweest, volgens zijn broer. En dan , als mooi staaltje van broederliefde, zie ik dat Ronny DC de afziende Rudy DC in moeilijke tijden bijstaat, en hem een duwtje in de rug geeft. Het is intussen al goed opgewarmd, maar zoiets doet deugd vanbinnen. De eindspurt wordt

makkelijk gewonnen door Bart, waarschijnlijk omdat niemand Bart’s pa durfde voorbij te rijden, want die zat nogal vies te kijken.Voor de volledigheid van de quiz-uitslag. De KWB-Mountainbikers werden 6de ( Karel, Jan, Bjorn, en ikke ) en 13de ( Rudy V. Dirk Vdv , Guy en een gastspeler ).

Verslaggever Ad Interim Bis, Ivan.


10 november: Wachtebeke.Met 13 aan de start. Vertrouwde gezichten Rudy V., Ivan, Mario, Guy, Jan, Krist, Karel, Rudy R., Danny, Luc, Marc en gelegenheidsrijders Dirk Pieters en Alain Hullaert.Met 13! Oei dat brengt ongeluk! Gelukkig was Mario erbij, dus eigenlijk waren we maar met 12,5! Het moest een rit worden naar Hamme, maar aangezien de meeste van ons friet met stoverij gingen eten bij Tim Roels, werd besloten om naar Wachtebeke te rijden om op tijd terug thuis te zijn! Jammer voor de vrouwen die op ons wachtten in Hamme. Allé eigenlijk was het alleen Dirk zijn vrouw die ginder op hem wachtte. Dirk, ik hoop dat je nog eten gekregen hebt die dag, want ik had de indruk dat je “tamelijk” leeg gereden was. Er werd ontzettend snel gestart. Op de brug van Hussevelde had ik het gevoel stil te staan. Eén voor één reden ze mij voorbij. Sommigen blaasden daar reeds de benen op met alle gevolgen vandien, terwijl ik wijselijk aan het doseren was (en als ge dat niet geloofd zal ik u wat anders wijsmaken).Het deed me pijn toen Mario me voorbijreed op de brug, maar het deed me nog veel meer toen na ongeveer 10Km Mario en Guy het voor bekeken hielden. Ze namen een andere weg en een ander tempo dat ongeveer half zo snel was. Mario, ik heb je gemist onderweg (en als ge dat niet geloofd zal ik u wat anders wijsmaken).Of het snel ging? We staken ergens een spoorweg over tegen ongeveer 45 km per uur. Gevolg, de bel begon te rinkelen en de slagbomen gingen toe! Gelukkig waren we er met zen allen nog net door.Als de snelheid iets gezakt was en ik daardoor ook al eens naast mij kon kijken komt daar ineens Rudy R. voorbijgeflitst en hij zit zijn krant te lezen! Lachen met de mensen noemen ze dat! Gevolg, tempo weer de hoogte in! Dat je met Danny niet moet lachen weten we al. Hij vindt er niets beter op om van ons weg te rijden… al GSMend! Jongens doe dat toch niet meer. Het is gevaarlijk en vooral frustrerend voor zij die… geen GSM of krant bij zich hebben.

Op een lastig stuk trekt Karel stevig door. Ivan, Rudy V. en ikzelf kunnen de strijd goed volgen want we rijden op een goed berijdbare parallelweg. Karel houdt lang vol, maar als Rudy R. hem voorbij steekt kraakt hij en de rest van de rit wordt voor hem nog lastig.Naar het einde van de rit toe geeft Rudy R. aan dat we langs de vogelzang rijden. 2 kilometers kasseien op het einde, dat kan tellen.Krist demarreert. Ik ken zijn familienaam niet, maar het zou wel eens Krist Veet kunnen zijn. Een beer van een vent met meer haar op zijn tanden dan op zijn benen.Zijn vriend Jan gaat er achteraan, maar voor Jan wordt de Vogelzang een zwanenzang, want zelfs ik heb hem bijna terug te pakken op het einde. Over de spurt kan ik niet veel schrijven, ik was er niet meer bij. Ik had een kortere weg genomen om op tijd friet met stoverij te gaan eten. Om ons te bedanken voor onze aanwezigheid gaat Tim eens met ons meerijden. Bedanken noemen ze dat dan…Ah ja, ik heb nog niets geschreven van Ivan en Rudy V. Sorry mannen, maar als je in het verslag wil komen moet je af en toe ook eens voor mij rijden (of Mario heten).

Uw interim-verslaggever Marc

Zondag, 23 november

’t Was weer proper bij de samenkomst op het kerkplein. 8 Afgetrainde atleten, en ikzelf. Normaal stel ik mij bij aankomst strategisch op tussen mijn collega-verslaggevers Marc en Mario, zodanig dat mijn iets forsere lichaamsbouw minder opvalt tussen de West-Vlaamse elegantie van Mario, en de brede rug en onderrug van Marc. Beiden bleven echter afwezig op het appél. Alle begrip voor Marc’s situatie.Hij was zaterdag naar het jaarlijks familiefeest van de Roeland’s geweest. Rudy had hem nog zijn kniekussens aangeboden, om indien nodig naar huis te kruipen, maar Marc had deze geweigerd, en fietsen met twee kapotte knieën valt echt niet mee. Veel erger vond ik de afwezigheid van Mario. Een week geleden verwijt hij mij een “gazettencoureur” te zijn, omdat ik bang ben van een beetje regen, en nu is hij er zelf niet, enkel omdat Frank Deboosere regen voorspeld heeft. Beetje flauw hoor Mario.Onder de aanwezigen mogen wij ook weer eens Tim Roels begroeten, die in het tussenseizoen wat krachttraining komt doen bij de moorecrossers. Waren er ook bij:Vader en zoon Van Hecke, Danny F. Jan W. Rudy R. Luc K. Karel V. en ikke.Op voorstel van Danny wordt beslist om nog eens de internationale grote prijs Danny Fack te rijden. Ondanks de voorspelling van de weerman houden we het droog, maar de regen van vannacht heeft ervoor gezorgd dat de kasseibaantjes er nog nat en glibberig bijleggen, en na nog geen 10km moet Ronny VH dit al aan den lijve ondervinden. Hij neemt zijn bocht iets te snel, en gaat sierlijk onderuit. Gelukkig zonder veel erg, en zo krijgen we de kans om iets te eten en te drinken. We vervolgen onze weg door de Wachtebeekse bossen, doen een buitenlands uitstapje in Overslag, en keren zo, via Moerbeke huiswaarts. Op ieder stukje kassei, ook al in het maar één meter, manen wij Ronny aan tot voorzichtigheid, maar op een lang en zwaar stuk zitten de meest frisse een stuk voorop, de minst frisse kunnen niet veel meer zeggen, en het onvermijdelijke gebeurt. Ronny gaat voor de tweede keer onderuit. Wanneer hij terug rechtgekrabbelt is krijgt hij van zoonlief de uitleg waar het fout ging. Je ging veel te rap door de bocht, je mag niet remmen, je kiest het goede spoor niet, je …

Ge moet u daar nie mee moeien, antwoordt Ronny geprikkeld. En groot gelijk heeft hij, want het eerste jaar dat Bart meereed zat hij meer op de grond dan op zijnen velo, heb ik van horen zeggen. Op de brug van de Bontinckstraat, met het einde in zicht, krijg ik nen serieuzen patat van den hamer, en moet ik in volle beklimming zowaar de remmen dichtknijpen. Ha ja, om nie achteruit te bollen.Voor de spurt was mijn strategie simpel maar geniaal. Ik pak het wiel van spurtbom Tim Roels en jump hem in de laatste meters voorbij (dromen mag). Maar nadat Luc ontsnapt in de Boombosstraat, en de anderen één voor één van ons wegrijden, vraagt Tim aan mij: “ Wordt er op het einde nog gespurt??? “. In de verte zie ik nog dat Luc Krick zodanig sterk doorgaat dat hij uit de greep van de aanstromende groep kan bijven. Als ge dat nog in de benen hebt na 71Km aan een gemiddelde van 25.5Km/u moet ge goede papieren hebben.

Verslaggever Ad Interim Bis, Ivan


(Verschenen in Kraak 317, februari 2004, gewijzigd door Hugo De Landstheer.)21 december 2004. Sukkelaars, dutskes, serreplantjes, slappelingen, watjes, mietjes, losers,

moederskindjes, krempers, sukkelaars……, of heb ik dat al gezegd? Een beetje regen en wind, en ze zien het al niet meer zitten. Zelfs Mario, de grootste liefhebber van modder en andere vuiligheid (het is tenslotte nen West-Vlaming) geeft forfait. Gisteren was hij nochtans heel enthousiast over de voorspelde sneeuw, en had beloofd er zeker bij te zijn. Maar de sneeuw kwam een dag later, en Mariootje kwam niet. En dat noemt mij dan een

gazettenkoereur. Toegegeven, een beetje regen en wind is wat zacht uitgedrukt. Het goot water, en de ijzige wind deed het nog kouder aanvoelen dan het al was. Echt geen weer om een hond door te jagen, woef, en zodoende stonden enkel de echte mannen, Rudy en ikzelf, druipend te wachten op het kerkplein. We vertrekken richting Gratiebossen in Berlare voor ons gevecht tegen de elementen, en hopen daar een beetje beschutting tussen de bomen, en een redelijk berijdbaar parcours te vinden. Maar de rit in Overmere van vorige week heeft zijn sporen nagelaten, en bijgevolg ligt het toch zwaar. Net wanneer we denken dat wij de enigen zijn die dit weer trotseren komen we nog een groepje (st)rijders tegen. Reden genoeg voor Rudy om er ne keer nen snok aan te geven. De dapperste (domste?) van de andere groep denkt naar het wiel van Rudy te kunnen rijden, en steekt mij voorbij. Wat begint als een verdienstelijke poging, slaat al snel om in een serieuze afgang, en een beetje verder ga ik hem alweer voorbij. Motortje opgeblazen. Wij, KWB-Mountainbikers, weten wel beter. Als Rudy gaat, dan gaat hij. Om zichzelf en zijn makkers nog meer affronten te besparen, gaan zij aan de eerste splitsing, waar wij rechtsafslaan resoluut naar links. We vervolgen onze weg via de Scheldedijk, pikken in Uitbergen nog een stukje bosweg mee, en komen aan de zijkant van Nieuwdonk in Overmere terecht. Als we aan de atletiekpiste aan een laatste zwaar stuk beginnen, geeft Rudy zijnen velo nog eens de sporen, en is in geen tijd buiten zicht. Als ik aan het einde van de modder (en mijn latijn) de Vaartschootstraat nader, staat hij mij verkleumd op te wachten. Door het lange wachten zit de koude tot op zijn beenderen, en we besluiten dat het welletjes is geweest. Ondanks het slechte weer krijg ik toch een warm gevoel vanbinnen. Een overwinning op mezelf. De bende van Rogiers slaat weer toe.Terwijl we na de rit onze fietsen afspuiten, komt ons moeder eens kijken of we niet helemaal verzopen zijn, en vraagt hoeveel zotten er vandaag meefietsten. Als ik haar antwoordt “Ze staan hier allemaal”, draait ze zich hoofdschuddend om en vraagt zich af “ Wa hebbe k’ik op

de wereld gebracht?“. Het antwoord is simpel: Straffe gasten moeder, … straffe gasten. Verslaggever ad interim bis, Ivan

28 december 2004. Ja, noem Ivan één keer een gazettenkoereur en het piekt voor de rest van het jaar. Rudy viel er zelf bijna van achterover van zijn broer in zo een weer aan de start te zien. Ik denk ook dat het een familiale afwijking is. Arme moeder Rogiers. Maar … het kan ook de omgeving zijn, want zie, deze week ook weer strontweer in het kwadraat. Alleen Rudy en … Karel. Het kan dus ook zijn dat er in Hussevelde iets in het water zit zodat de mensen daar ietske veel minder normaal doen. Het kan geen toeval meer zijn. Mario

PS. Ivan, als ge nog eens met niet meer dan 2 man gaat rijden, kunt ge dan ook de lengte van het verslag wat navenant maken? Het geld groeit hier niet op de KWB zijn rug, hé.

4 januari 2004. Heeltegans geen goesting om te gaan. Zal het niet te koud zijn? Zal het niet te glad en te gevaarlijk zijn? Zullen ze niet te rap rijden? Zal ik wel in vorm zijn? En lig ik hier niet goed in mijn warme beddeke? Ja toch. En het is al laat, ik ga me weer moeten opjagen om nog op tijd te zijn. Enzovoort enzoverder. Bijna was ik niet gegaan, maar toch sta ik om 5 na 9 aan het Onze Lieve Heer beeld op de kerkplaats. Niemand te zien. Behalve Ons Lieve Heer. En in het dunne laagje sneeuw slechts het spoor van 1 mountainbiker die er moet geweest zijn.

Ben ik nu te laat, of wat? Tegen 10 na 9 komen de anderen eindelijk toe. Het nieuwe jaar zet wat traagjes aan blijkbaar. Ivan, Jan, Dirk P., Rudy R., Rudy V., Luc, Karel en ik zetten aan naar Serskamp. Danny had naar sponsor Rudy gebeld om te zeggen dat hij het een ietsiepietsie te gevaarlijk vond om uit te pakken en besloten had om wijselijk thuis te blijven. Danny is niet voor niets al jaren gekend bij de Eenheidspolitie als ‘Watje Fack’.Een rit vol afwisseling en wegeltjes allerhande. Mijn lievelingsrit. Die het niet weet, zou veel van die wegelingskes gewoon voorbijlopen. Aangezien het 2 dagen de stenen uit de grond gevroren heeft, liggen de modderpoelen van 3 dagen geleden er nu keihard en grillig vervroren bij. Grillig zeker, elke sleuf en elk spoor van een velowiel of traktorwiel staat nu gebeiteld in de grond. De sporen die schuin op de rijrichting lopen zijn het gevaarlijkst. De eerste kilometers is het wat onwennig, zeker op asfalt, maar in het veld is het onvoorstelbaar hoe we weer over al die hindernissen vliegen. Als ge alleen zoudt rijden, zou je aan 10 per uur voortsukkelen. Nu, in de bende, is het ‘verstand op nul’ en vliegen maar. Rudy doet bepaalde stukken aan 30 per uur. Bij de ene is het al makkelijker dan bij de andere om dat verstand op nul te zetten. Bij Marc bijvoorbeeld moet ge gewoon maar het getal één aftrekken van zijn IQ. Bij Ivan moet ge zelfs 10 bijtellen.En voor de zoveelste keer: zonder platte banden en zonder valpartijen. Tot we het laatste stuk - van de blauwe steen naar de Vaart - aanvangen. Ik zak door een schots en schots en scheef kom ik op een halve meter van de diepe beek tot stilstand. Zoals ge zelf ziet, het spreekwoord, dat ge niet schoon moet zijn om sjans te hebben, klopt toch niet altijd. Dirk Pieters valt kort daarna op dezelfde plaats, maar Luc Krick schiet de hoofdvogel. Eerst vliegt hij het vele veld voorbij in een achtervolging op Rudy en even verder hangt hij in de pinnekensdraad. Zijn broek en dij opengereten op 10 plaatsen. Nu weten we waarom de boeren pinnekensdraad rond hun weiden zetten. Anders lagen hun weiden na een tijdje vol ezels.Als we al 10 minuten in het Weike zitten, komt daar Dirk H. toch wel binnen zeker. Hij was degene wiens sporen ik had gezien en die stipt om 9 uur aan de kerk stond, maar omdat het te koud was om lang te wachten, was hij maar alleen aangezet. Ge moet goesting hebben. En eigenlijk was het niet koud, want net vanmorgen zette de Grote Dooi in. We besluiten met een prangende vraag: ‘Est-ce que ça pique, monsieur Krick?’Mario

11 januari 2004. Gisteren kerstboomverbranding op HO Kalken en er zijn nog andere dingen verbrand door de jenever en de gloeiwijn. Zelfs Rudy geeft forfait. Alleen Karel, Jan en Hans Schellaert (ik hoop dat ik niemand vergeet) zetten aan en krijgen bakken water over hun kop. Ze moeten het maar weten, zeg ik. Mario.


18 januari. Zoudt ge verdorie willen geloven dat ik het ook niet meer weet? Ik wete kik ook niet oe da dat zo gekomen is.

25 januari 2004. Nog eens de klassieke bende. Alleen Marc, Danny, Ronny en Geert ontbraken. Waren er wel: Rudy en Rudy, Ivan, Karel, Jan, Dirk, Luc, Bart en ondergetekende. Frank, Guy en Eddy vormden een B-ploeg. Schoon fris weer en we kiezen een droog parkoers, naar Oostakker. Zoals bijna altijd: geen platte banden en geen valpartijen. In Oostakker vlammen we wat rond in rondekes rond een, jaja, ronde visput, met veel reliëfverschil. De waaghalzen wagen hun hals op een steile

afdaling. Broekschijters en pannenkoeken kijken toe. Bart is zich aan het voorbereiden op zijn eerste wedstrijdseizoen als

mountainbiker. Hij rijdt – eventjes slikken – 500 tot 600 km per week en heeft zich nog een tweede velo bijgekocht. De prijs durf ik hier niet zeggen, want dit is een boekske voor gewone arme dompels van werkmensen, weliswaar aangevuld met gewone rijke zelfstandigen. Maar bij de Sidmar zijn het dus blijkbaar ook geen gewone werkmensen niet meer gelijk vroeger. Er zijn nu al velo’s die automatisch hun vering aanpassen aan de gesteldheid van het terrein, volgens Bart. En hij heeft er zo ene. Pakt dat iemand gelijk Marc, Danny of pakweg Ivan op zo een velo rijdt, dan is diene velo gewoonweg slimmer dan degene die erop zit. Waar gaat dat naartoe? Mario

1 februari. Hamme Zogge. Naar ’t schijnt 85 km en modder en iedereen, zelfs Rudy, steendood (niet verwonderlijk). Was er toch wel niemand van ons drieën bij zeker,

zodat deze prestatie niet in de annalen van de Kraak kan worden weergegeven. Uw slimme want afwezige verslaggevers Mario, Ivan en Marc.

8 februari. Rudy en Karel zijn weeral de enigen die het weer van weeral een verzopen zondag trotseren. Ja, dit jaar vallen de zondagen niet echt mee. Beste lezer, prijs U echter gelukkig, want ware het Ivan geweest die erbij was in plaats van Karel, dan had u hierover 2 bladzijden verslag gekregen. Mario

15 februari. Om 8 uren aan de kerk en we zijn weg met 10 man naar Lille in de Kempen. Rudy, Bart, Ronny, Jan, Ivan, Luc, Karel, Erik, Rudy en uw verslaggever (en als het waar is, mag het gezegd worden: in de vorm van mijn leven. Kon dit maar eens een paar maanden duren). Zeer druk en een zeer technisch maar vlotrijdend (nat zand) parkoers, met veel wipjes en bochtjes en veel te ontwijken bomen

en veel voorliggers die we met bosjes voorbijsteken. Ja, zeer zeker de moeite waard om volgend jaar opnieuw te doen. Erik Vergassen, een goeie bekende van sponsor Rudy en voeger, gelijk onze wegkapitein, de andere Rudy, rijdt voor de eerste keer mee. Natuurlijk dat die mens afziet. À propos, voor wie sponsor Rudy makkelijk wil herkennen: hij is de enige die met een truitje rijdt waar zijn eigen naam opstaat. De anderen die u ziet rijden, noemen anders, dus ge kunt niet missen. Iedereen heeft daarenboven nog wel iets waaraan hij herkend kan worden. Die ouwe grijze

ambetanterik die meerijdt, dat is uw verslaggever van dienst. Ivan herkent gemakkelijk aan zijn dik acht…, maar goed, ik veronderstel dat er niemand geïnteresseerd is om Ivan te herkennen, dus ik bespaar u de uitleg. Eén halve valpartij, van den dezen, volgens mij door Karel zijn schuld. Net in een zompig stuk steken we twee konijnen voorbij en meteen vertraagt Karel. Volgens mij uit gezonde interesse voor konijnen, volgens Karel omdat ze de weg versperren en hij zelf niet sneller kon. Hoe het juist gegaan is, zullen we nooit weten, maar ik kan maar net een modderbad ontwijken, en goed voor mijn imago bij de vrouwtjes is het niet.Na 42 km aan 23 per uur staan we weer aan de auto’s. Ik stap samen met Erik en Ivan in het vliegmachien van sponsor Rudy, nadat we eerst de fietsen op het rek goed hebben aangespannen. Na een voorspoedige vlucht, met slechts 1 tussenlanding – we raken één keer de ring van Antwerpen – landen we te Kalken, alwaar dat fietsrek begint te schudderen op het slechte wegdek alhier. Ja, Rudy had de velo goed vastgezet, maar het rek niet. Wij winnen ons vieren de sprint, want we hadden de rapste auto. Mario

22 februari. Wachtebeke. In alfabetische volgorde: Bart, Dirk, Danny, Eddy, Erik, Geert, Ivan, Luc, Mario, Ronny, Rudy en Rudy. En dan nog eens de analfabeten in alfabetische volgorde: Danny en Ivan. Nog een geluk dat ze dit niet kunnen lezen, zeg. De stem van sponsor Rudy klinkt heel zwaar. Dat wijst op zware zaterdagnachtelijke inspanningen. Rudy, zo ziek als een hond, blijft echter overmoedig. Nog maar op de brug van Hussevelde of wie vliegt daar naar voren, luide roepende: ‘Doo, of nie

getokt’? Juist, onze sponsor. Eer we halfweg de brug zijn, is er hem al 4 man voorbij. Ja, Rudy is dus getokt en doo, voor de rest van de rit. Ook Marc is er weer niet bij, maar dat is al maanden zo. Gisteren op het turnfeest voorspelde Marc al zijn afwezigheid, want er was een verjaardagsfeestje in de Peperstraat. Dirk weet te melden dat er een paddentunnel aangelegd wordt onder de Provinciebaan, zodat ook Marc vanaf nu ’s nachts zonder gevaar van de Peperstraat in de Krimineelstraat kan geraken.De gemeentes Lochristi en Beervelde doen heel wat aan de veldwegels – in tegenstelling tot onze eigen gemeente waar het niet verder is gekomen dan er wat over palaveren – maar ze overdrijven aan de andere kant. Sinds we naar Wachtebeke rijden, zijn er al 3 mooie, lange MTB stukken gebetonneerd. Nu zijn het fietspaden om U tegen te zeggen, midden de velden, maar wij missen onze bonkige, zompige wegelkes van vroeger toch wel. Als ze zo voort doen, is er voor ons binnenkort ook geen leute meer aan.Te Wachtebeke ligt het parcours er vettig prettig bij. Als we het domein uitkomen, liggen daar een 100 meter aaneengesloten aardehopen, waar echte mountainbikers niet van kunnen blijven. Ook Ivan wil meedoen met de echte, maar holderbolder, daar vliegt Ivan met poten en kloten en al de lucht in. Troost U, Ivan, zonder zou erger geweest zijn. Het leven van een verslaggever kan mooi zijn. 49 km aan 24.5 per uur, dus niet zo echt rap voor een Wachtebeekse rit, maar dan komt de sprint. Danny voert het tempo in de Bontinck op tot 38 per uur. Ik zit in zijn wiel, maar moet in de laatste bocht naar het Weike toe lossen. Even blijven er nog 4 man in mijn wiel zitten en dan zetten ze de achtervolging op Danny in. De sprint tussen Danny, Ronny, Luc, Bart en Rudy wordt gewonnen door … Bart. Een historisch moment, want Rudy Rogiers geklopt! Je moet er wel jong en getalenteerd voor zijn, met een superdeluxe velo rijden en 500 km per week trainen, maar ge ziet, op een dag lukt het toch om die ouwe te kloppen. Kan Rudy dit nog rechtzetten? Come and read next week. Mario.


29 februari 2004. Uit principe rijden we slechts 1 keer om de 4 jaar op 29 februari, en ook wel omdat er slechts één 29 februari om de 4 jaar is.Op het kerkplein valt Ivan plots neer op zijn knieën met de armen in de lucht, in adoratie. Neen, het gaat hier niet om een onverhoopte bekering, want het is niet voor Onze Lieve Heer die daar ook met zijn armen ten hemel staat, want Ivan knielt er met zijn rug naar toe. Het is echter wel degelijk voor een mirakuleuze verschijning: Marc Roelandt hemzelve in

lijfsteigen persoon!!! ‘Ongeloofloos!’, roept Ivan uit. Rudy ziet meteen hoe het komt dat Marc er is. Marc, anders toch een prontige mens, ziet er niet uit door een bloeduitstorting van jeewelste in zijn rechteroog. Opgedaan door een sneeuwballengevecht op vrijdag. Dus moest Marc gisteren thuisblijven, zegt Rudy, en kan hij nu gaan rijden. Ook Jan, Dirk en Dirk en Geert zijn van de partij, zodat we met zijn achten zijn.Alleen de gebroeders Rogiers hebben last van een pion die niet wil grijpen door de kou. Ze zitten dan ook de helft van de rit in het ijle te trappen – bij Ivan valt dat niet eens op. Zouden hun vélo’s ook familie van mekaar zijn, misschien? Of is het toch ietske in de lucht op ‘t Hussevelde? Rudy hijgt er eens op, maar niets gekort. Piessen dan maar. In de formule 1 hebben ze pietstops, maar wij houden piesstops, zegt Rudy. Een eind verder moet Dirk VDV zijn warmedrukspuiterke bovenhalen om Rudy zijn fiets te dopen. Jongens, zegt Rudy, als ge nu nattigheid voelt als ge achter me rijdt, is het geen water, hé. Nu ik zo het verslag schrijf, vraag ik me af: “Heeft er eigenlijk iemand anders nog een goeie grap verteld, buiten Rudy??” Die mens moet hier ook alles doen: kop trekken, achterblijvers duwen, de weg weten, sprinten winnen en lollen vertellen om het verslag te stofferen.Zij die er niet bij waren, hebben wat gemist. Voor mij de schoonste rit van ’t jaar, totnogtoe. Sneeuw, vriesweer, mistignatte koude die na anderhalf uur eindelijk overgaat in een winterzonnetje, ijsschotsen, vervroren en vastgevroren ijs- en sneeuwbrokken. Iedere 2 meter ligt het anders: hard, zacht, glad, steeg. De plassen en de sneeuw liggen slechts minnetjes vervroren, zodat we er juistekes doorzakken en zo de maagdelijk witte sneeuw vermengen met zwarte modder. En dat alles in de boskes en velden van Serskamp, zo al mijn lievelingsrit. Technisch en zwaar terzelfdertijd. Dat is nog eens mountainbiken, zie. Niet voor Dannietjes, euh niet voor doetjes, bedoel ik. Halverwege de rit verdwijnt Marc even mirakuleus als hij verschenen is.Gevallen wordt er natuurlijk, maar eigenlijk alleen naar het einde van de rit en op het einde van de wegels, daar waar de sneeuw tot ijs is samengeduwd door gerij van auto’s. Ik maak een glijpartij - zonder vallen, van zeker 10 meter, waarbij ik eindig met mijn neus in de omgekeerde richting en zo nog kan staan zwaaien als Dirk H. en Ivan passeren. Vijftig meter verder heeft Ivan er weeral eens gelegen. Jongens, jongens, wat een pret, als ik hem weer voorbijsteek en nog eens 50 meter verder zelf op mijn verdoemenis lig. Jongens, jongens, … Van een schone schrikkeldag gesproken. Mario.

Zondag 8 maart 2004. “Kijkt nog eens goed naar mijn voorkant, want morgen zult ge alleen mijn achterkant zien”, had Marc gisteren nog gezegd. Ik maar kijken en kijken, maar geen achterkant van de genaamde Marc te zien. Ook geen voorkant of zijkant. Nu zijn oog er weer wat beter uitziet, laat Marc Dutroelandt zich opnieuw fotograferen door de pers. Naar ’t schijnt zag hij er zo verschrikkelijk uit dat zijn eigen dochtertje in zwijm viel bij de aanblik van haar eigen papa. Meiske, we leven met u mee.

Eddy, Rudy, Rudy, Luc, Karel, Dirk, Dirk, Ivan ennekik. Met zijn negenen voor de 50 km van de rit van Calckine. Ik moet meer dan 4 Euro inschrijving betalen als niet lid van de wielerbond en dat – bedenk ik – om een rit te doen waar ik alle wegeltjes toch al ken. Maar dat is zonder de parkoersuitstippelaars van Calckine gerekend, want – zeker naar de kanten van Zele toe – hebben ze nog mooie onontgonnen veldwegelkes gevonden. De rit is goed uitgestippeld en afwisselend, zodat ik toch nog meer dan waar voor mijn geld krijg. Goed gedaan, mannen. Dirk VDV was met de fiets van Zwijnaarde gekomen, zat er na nog eens 50 km aan 22.4 per uur op een lastig parkoers zwaar door en mocht dan nog weer naar Zwijnaarde. Zijn vrouwke is hem mogen komen halen. Een geval van zware zelfoverschatting. Ivan daarentegen is gewoon een zwaar geval van zelfoverschatting. Rudy Vergeylen was nog een keer in vorm, zodat hij zelfs bijna mee kon. Karel was de man in vorm gevolgd door Luc.Spijtig toch nog dat Ivan, Rudy V. en kleine Dirk vooral naar het einde van de rit mij zo moesten koeionneren – trekken, duwen, mij van de weg proberen rijden, mij verplichten te remmen, gewoon omdat ze er niet tegen kunnen dat ik eens een paar weken zoveel sneller rijdt dan zij. Wie dacht dat Marc een kinderachtige typ was, wel die heeft natuurlijk gelijk, maar ge moet dan eens met deze drie te maken hebben. Uw toegenegen verslaggever, Mario.

Zondag, 14 maart. Een van de eerste zondagen van het jaar met behoorlijk goed weer, en toch maar 8 gegadigden op ’t appél. Als Marc hoort dat de rit naar Waasmunster gaat, zakt zijn courage al in zijn schoenen. “60 km,… da hebbe ‘k ik nog nie in de benen, ik doe hier wel een toerken op mijn eigen” zegt hij. Ik antwoord hem nog, “ 40 km in de benen en 20 in het hoofd lukt ook wel.“, maar ik vermoed dat hij meer kilometers in het hoofd had dan in de benen. Rudy DC laat zich bezweren door het

kwade oog van Marc, en besluit hem gezelschap te houden. Blijven over: Rudy R, Danny F, Karel V, Luc K, Dirk VDV en ikzelf. We vetrekken met de wind in de rug, en in de Bontinckstraat wordt de kaap van de 40 al overschreden. Het mag dan wel goe bollen, als het zo rap gaat is het toch pompen of verzuipen. Karel, die de laatste weken straffe koffie drinkt bij zijn ontbijt, geeft er op het eerste off-road gedeelte meteen nen serieuzen snok aan, maar aan het einde slaat hij stomweg linksaf, terwijl iedereen weet dat we daar rechts moeten. Misschien is zijnen koffie wel wat te straf. De Waasmunsterse bossen liggen er goed berijdbaar bij, zelfs de fameuze “zandbak” geeft geen problemen, en bijgevolg zijn we niet af te stoppen. Ware het niet dat Dirk met een zuivere hattrick (3 platte banden) toch nog voor enkele rustpauzen zorgt. Op de terugweg staat de wind pal op kop, en is het knokken om het wiel te houden. Zelf aan kop rijden zit er niet in, maar in Kalkendorp aangekomen plaats ik nog een ultieme jump en kom als eerste aan ’t weiken. Enkel spijtig dat de anderen niet mee deden. Binnen zit Guy al te bekomen van zijn rit. Hij vertrekt een uurtje later, en komt een uurtje vroeger aan. Kwestie van zomer en wintertijd te combineren in 1 rit.Als we net zitten, komen ook Marc en Rudy aan. Ze hebben heel diep moeten gaan, want toevallig zijn ze onderweg in het spoor van een wandel-druppeltocht terecht

gekomen, en - sociaal als ze zijn, hebben ze verbroederd met de wandelaars. Zoals ik al vermoedde in het begin van dit verslag. Meer in het hoofd dan in de benen.Verslaggever Ad Interim Bis, Ivan.

22 maart 2004. Wind, wind en nog eens wind. Maart heeft al van alles geleverd: sneeuw, ijs, zon, regen en nu dus: WIND. Moet er geen wind zijn? Ik was van plan achter Ivan te blijven, ook omdat Ivan zelf een windbuil is, maar vooral kwestie van zo weinig mogelijk wind te vangen. Maar hij reed niet rap genoeg naar mijn gedacht. Let eens op het vorig verslag: er staat weinig in om mij af te breken. Ivan volgt hiervoor een zeer slimme redenering, die ik niet direct van hem had verwacht: aangezien

ik meer verslagen schrijf dan hem, rijdt hij beter niet teveel tegen mijn kar, want ik kan drie keer meer kwaad over hem schrijven. Dus houdt hij zich gedeisd. Volgens dezelfde redenering echter moet ik mij dus niet inhouden, want hij kan toch maar af en toe iets over mij terug schrijven. Dus eigenlijk toch niet zo slim gezien van Ivan. Ja, wat had je anders verwacht?Tegen de wind, heb ik een karton van op een bak Duvel, met zo een mooie volle Duvel op gedrukt, onder mijn truike gestoken. Ik wil daarmee uitpakken, kwestie van ook eens de plezante uit te hangen, maar Ivan heeft nog veel straffer: die rijdt rond met een boekske vol madammen met weinig kleren en madammen met nog minder kleren onder zijn truike (zie bewijsfoto: http://allserv.ugent.be/~mvaneech/Ivan.jpg).Wie reden er nog mee naar St. Lievenshoutem? Jan, Karel, Rudy, Rudy Declerck, Ronny, Luc en drie Dirken: Dirk Pompieters, Dirk Hansklaer en Dirk Indevyver. Marc liet zich alleen eens zien in burger op het kerkeplein.De combinatie van vals plat, beuken tegen de wind op kop en de vettige wegels waar je wielen in vastzuigen, maakte dat we soms amper nog vooruit kwamen. Het was weer afzien, beestenwerk, beulenwerk. Maar waarom doen we het anders?Weeral geen platte banden en geen valpartijen, behalve wat show van de kleinste en de fijnste: aan een wegversperring waar we nauwelijks langs kunnen, schiet Dirk H. van het betonbaantje, en aangezien de berm net daar 20 cm lager ligt, is het van holderdebolder pardaf pardoes. Hij krabbelt weer op zijn velo en wil het zodanig uitleggen tegen de lachers achter hem, dat hij achteruitkijkend 10 meter verder aan de andere kant van het baantje er holderdebolder pardaf pardoes weer af ligt. Rudy Declerck levert een prachtige prestatie, maar windachter naar Wetteren toe gaat het tempo naar 35 per uur (toe) en duwen Luc, ik en Rudy R. hem af en toe. Rudy D. krijgt daar verkeerde gedachten bij, want hij trekt gedurig zijn arm weg, zo van ‘Eikes, blijft eens van mij’. Geen schrik, Rudy, wij zijn rechtgeaarde hetero’s en we doen dat echt alleen maar om te helpen, want hoe hard trappen het ook is om mee te kunnen, we weten uit ervaring dat eens je uit de bende lost en alleen moet rijden je tempo plotsklaps met 15 per uur zakt. Daarom doen wij dat en zonder bijbedoelingen, Liefste Rudy. Maar al goed, wie niet bepoteld wil worden, moet maar voelen, zegt het spreekwoord, en we laten hem node achter.Ivans’ achterwiel gaat in Wetteren nog om zeep, maar toch doet hij nog een deel kop zodat ik kan demarreren aan het Vaartplein. Aan 42 per uur is niet snedig genoeg, want er zijn er 4 die mijn wiel kunnen pakken, o.a. Rudy R. en dan moet ik er geen tekeningske bij maken wie de sprint wint. Ja, Luc, Karel en Ronny: in mijn wiel zitten kunt ge, maar een sprint winnen tegen Rudy, dat is wat anders hé.We deden 56 km aan 23.5 per uur, ondanks de wind en de more, en hebben toch weer een scheet gelachen. En twee ook. Mario

Binnen tegen 25 april

29 maart. Uw vaste verslaggever is mee met de echte op MTB-weekend in de Ardennen. Verslaggever Ivan zit op de motocross en verslaggever Marc heeft zich een breuk gelachen, zodat er misschien wel door enkelen is gereden, maar door niemand verslag is gegeven. Mario.

4 april. Ronde van Vlaanderen. Met 9 man: Jan, Karel, Rudy, Rudy, Ronny, ik, Luc, Hans Schellaert, Dirk Vdv. 75 km aan 24.5 per uur. Een mooie rit die we tegen de middag hebben afgehaspeld, en ware het niet van de 2 platte banden van Luc geweest, we waren nog rapper terug geweest. Luc rijdt de muur op met een lossende achterband, maar ik kan hem maar net bijhouden. Als Rudy boven aan de kapelmuur de band van Luc stopt en de rest een eindje verder staat, duurt dat gelijk zo lang. We gaan eens kijken en ja hoor, ze hadden zich geposteerd voor het stoppen van de band aan de stand van Redbull met zeker 10 hostessekes. Vandaar dat het niet vooruitging. Voorbij de Bosberg rij ik even voor zodat ik op het gemakske het gevaarlijk punt van verleden jaar kan nemen: een richeltje van 2 keer nikske in het midden van de weg. Ja, niet meer dan dat, maar verleden jaar ging ik hier op mijn verdoemenis, met blijvend schouderletsel tot gevolg. Mijn schouder blijft nu scheef hangen voor de rest van mijn leven. Het is niet echt een mooi zicht, maar goed, mijn beste tijd had ik toch al lang gehad. Mijn nek doet nog altijd pijn ook, zoals die van Brusselmans, met dat verschil dat hij rijk en beroemd is.Vanaf de Bosberg is het niet alleen grotendeels bergaf, het is ook wind in ’t gat, zoals Rudy had voorspeld. De nabespreking in het Weike loopt wat uit, maar dat mag wel eens vinden we, na zo een rit waar we allemaal kontent van zijn. Mario 11 april. Pasen. Net als de brave gelovigen de kerk uitkomen om een paasontbijt van de KWB te gaan nuttigen, vertrekken we met 9 man. Ivan, Tom VdB, Ronny en Bart, Danny, Geert, Karel, Dirk H. en ikzelve. Ronny en Bart komen alleen eventjes losrijden, want vannamiddag doet Bart weer een wedstrijd. Met 7 dan maar naar Waasmunster. Een mooie rit van 65 km aan 26.5 per uur. De sprint wordt gewonnen door Ivan tegen de 3 strijkijzers Danny, Karel en uw verslaggever. Ja, een kort verslag zult u zeggen. Maar zoudt ge geloven dat, als ge zo met 6 saaie pieten rond rijdt, er niet veel te vertellen valt. Mario

18 april. Danny, Dirk H en Dirk P, Luc, ondergetekende, Jan, Karel, en snelle Eddy, die het echter voor Wetteren al voor bekeken houdt. Teveel wind en te hoge snelheid in het begin. Het zal inderdaad een afvallingsritje worden vandaag. We doen nog eens de grote prijs Danny Fack 1. Het is meer dan een jaar geleden dat we nog naar Melle, Gontrode, Merelbeke en die kanten op reden. En wat is het al veranderd, het gewegelte aldaar.Ivan, Rudy en Tom, die alledrie gezegd hadden dat ze gingen komen, zijn er niet. Ivan was gisteravond een beetje beDuveld geraakt. In de Kalverhage, een natuurgebiedje tussen 2 spoorwegen, hebben ze met een bulldozer een BMX parkoers aangelegd. Raar onderhoud van de natuurgebieden, daar in Melle. Ik stel voor het gebiedje ook nog droog te zuigen en vol te pompen met mest, zoals wij in Laarne doen met de Kalkense Meersen. We zien nog meer natuurleed. Ergens in een verloren boske staat een nagelnieuwe manshoge kraaienkooi, met daarin reeds 2 gevangen stakkers. Dat geval heb ik toch effekes omvergekieperd, zodat deze twee beestjes konden wegvliegen. Ik kan het niet aanzien dat ze intelligente beesten als kraaien en eksters laten kreveren.Luc schiet de hoofdvogel van de dag. Ergens op grondgebied Melle komen de eerste 5 van onze bende uit een slag de weg op en slaan naar rechts af. Er kruist ons een wielertoerist uit de tegenovergestelde richting. Luc die wat achter komt – wat we niet van hem gewend zijn – hoort door de vele wind de waarschuwing ‘Tegenligger’ niet en voorzeker ziet hij ook de

wielertoerist niet doordat we met 5 het zicht belemmeren. In plaats van bij het rechts afslaan ook rechts te houden, pakt hij bij het uitkomen van de slag een grote bocht tot op de overkant van de weg en komt zo plots oog in oog met de verschrikte wielertoerist. Het had veel erger kunnen zijn, maar het wordt een schouder tegen schoudercharge. Deugd doet dat niet. Die wielertoerist kwaad natuurlijk. Maar wat denkt die eigenlijk wel? Bij mijn weten hebben mountainbikers altijd en overal voorrang, of niet soms? En zeker als ze van de KWB en van Kalken zijn. Ja, wielerterroristen en mountainbikers, goed zal dat nooit boteren, maar om er nu bots bovenop te gaan rijden, Luc, ge moet ook niet overdrijven, hé.Dirk H. ziet het in Westrem niet meer zitten en vervolgt deze tocht van 55 km op de weg. Jan W. blijft achter in Wetteren, bij het vrouwke, om eens (goede punten) te scoren. Dirk P. moet lossen op de Langen End, zodat we nog met vieren naar het Weike vlammen tegen 40-42 per uur met Danny op kop en de wind in ‘t gat. En zo eindigen we ook, want Danny wordt niet aangevallen, zo zijn best dat hij gedaan heeft om de weg niet kwijt te geraken en om de ganse tijd op kop te rijden.In het Weike zitten Frank en Eddy in koerstenu. En, godbetert, daar zitten ook nog Marc, Guy en Ivan, in burger. Ivan mag maar 1 keer per weekend zat zijn. Daarom komt hij nog rap een paar Duvels drinken. Kwestie van niet te ontnuchteren voor zondagavond. MarioO ja. Waar waren Bart, Ronny en Rudy R. zult ge vragen. Awel, ik ga het u antwoorden. Ronny en Rudy ondersteunden Bart logistiek tijdens het kampioenschap van België marathon MTB te Waregem. Werd Bart, bij zijn eerste deelname, toch wel al meteen tweede bij de beloften zeker. Van harte proficiat van de hele bende, Bart en doet zo voort!


Rechtzetting vorig verslag. Ivan reed ook mee in de Ronde van Vlaanderen-toertocht, maar ik heb hem niet vermeld. Ge moet niet vragen: als ge met een postuur als dat van Ivan niet eens opvalt, dan hebt ge wel zeer onopvallend gereden. Toch een DIKKE sorry, Ivan.

25 april. Bierbeek. Danny, Rudy R.*, Karel*, Dirk VDV*, Mario, Luc, Tom, Geert, Rudy V.* De personen aangeduid met een sterretje waren uitgerust met GPS. De felsten dus. Danny kreeg geen, want GPS of geen GPS, verkeerd rijden doet hij toch en dan zijn die mensen hun GPS nog kwijt ook. We hadden gedacht dat het 60 km diepe dalen en steile klimmen in het bos gingen worden, maar daar heb je slechte ontvangst met de GPS. Het worden dus vooral lange boerenwegels in open landschappen. Met zo een GPS rijden is toch niet alles en de eerste 10 km mogen we een keer of vijf op onze wielen terugkeren. Dankzij het verkeerd rijden, zien we wel, op klaarlichte dag en van dichtbij, drie prachtige reebokken. Een fantastisch gebied trouwens. De wegels die we daar gezien hebben, had ik nog nooit meegemaakt. Hoe ze daar met een traktor nog over rijden, weet ik niet, maar sommige slagen waren – zonder overdrijven – één meter diep! En drie vier naast mekaar, zigzag door mekaar. Ongeloofloos. Sponsor Rudy* wil persé stoppen aan het enige café dat we tegenkomen – café Tollet! - en we verdriedubbelen meteen die mens zijn jaaromzet aan cola, want meer dan 1 mens per week kwam daar niet binnen. Een geluk dat Danny hielp uitschenken of we waren nog niet thuis. Vandaaraf, de laatste 20 km is het elk voor zich, want kapitein Rudy* wil er eens de beuk in zetten. Het wordt een wilde achtervolging. Karel* kan net nog even bij Rudy* en Danny komen maar dan steekt een stok in zijn wiel stokken in de wielen. Ja, voor wat lig ik hier anders te liggen, moet die stok gepeinsd hebben. Luc, de witten, die dit seizoen al een aardig palmares aan tuimelperten heeft verzameld – als hij een pinnekensdraad of wielertoerist ziet, hij rijdt er gewoon bots op - wou nu eens een echte auto uitproberen. Hij kon zich nog op het nippertje inhouden, maar dat weeral ten koste van een zware val. Luc rijdt echt dat de stukken eraf vliegen, dit seizoen. Gelieve ze bij vondst terug te brengen. Na 5 seizoenen MTB denkt een mens dat hij het meeste al gezien heeft, maar dit jaar zijn we toch al verschillende keren aangenaam verrast geweest. Wat een prachtige rit alweer. Dit was eigenlijk een voorbereidende rit voor als we naar de Pyreneeën zouden gaan rijden, maar de meesten zien het toch niet zitten. Als dien mens van de organisatie vertelt over zadelpijn vanaf dag 3, ravijnen, 70 per uur en afdalingen op skipistes met stenen, is mijn goesting ook rap over. Danny ziet het wel zitten, want je hebt best een vestje aan dat ademt en Danny heeft toch wel zo eentje zeker. De dag dat Danny schielijk mocht te overlijden komen, pas dan heel goed op. Want als je denkt dat hij nog ademt, controleer toch eerst even of het zijn vestje niet is (hou er een spiegeltje boven). De hele dag leute voor 8 Euro allemaal, inclusief een driedubbele spaghetti achteraf. Mario

2 mei. Waasmunster. Ivan, Rudy V., Geert, Mario, Luc, Karel. 65 km aan 27 per uur. Schoon droog weer, zodat we ook zonder wegkapitein Rudy aan een mooi gemiddelde komen. Ivan rijdt zo breeduit, dat zowel Karel als ik ons erachter uit de wind kunnen wegsteken. Alleen Karel zijn nek steekt een beetje uit zegt Ivan. Ik weet niet wat hij daarmee wil zeggen, maar ik vind toch dat Karel Karate dat moet weten. Zodat iedereen vrienden kan blijven, nadat de nodige dingen – als het moet met een beetje geweld – zijn bijgelegd. Sponsor Rudy, die nooit valt, maakt in de laatste zandbak een mooie, maar natuurlijk zachte landing. Luc, die aan een

knalseizoen bezig is qua valpartijen: in de pinnekensdraad hangen, wielertoeristen omverrijden, auto’s proberen van de baan te rijden, komt er vanaf met een knieval. Onze sponsor is echt in supervorm. Het is eraan te zien dat hij honderden kilometers doet met de koersvelo en met of zonder het vrouwke. Wat een supertoffe kerel is onze sponsor toch. En wat een atleet. En altijd vrijgevig. Wat hebben we toch geluk met zo een sponsor. En wie wint er de sprint? Onze sponsor natuurlijk! MarioEuh, zeg Rudy, nog ietske. ’t Is om eens te vragen of we nog lang moeten wachten op die nieuwe truikes en broekskes. Dat is nu al vijf jaar dat ik reclame maak voor uw commerce in hetzelfde tenuke. En ge begint mijn onderbroek te zien door mijn koersbroek. Dan moogt ge nog van geluk spreken dat ik een van de weinigen ben die een onderbroek draag. Wat ge er bij Ivan allemaal door begint te zien, ga ik hier niet uitleggen, maar reclame voor uw zaak is het alleszins niet. Dus, ik zou zeggen, doe het voor uw eigen en voor uw omzet.

Zondag 9 mei 2004. Aaigem. Reeds om halfnegen te vertrekken, dus om kwart na 7 sta ik al bij de bakker. Ik twijfelde of die al open ging zijn, maar zie, het is me daar warempel een overrompeling van jewelste van allemaal venten. Ah ja: moederkensdag. Thuisgekomen laat ik mijn vrouwke weten wat voor geluk ze toch wel heeft met een man als ik die niet zomaar één keer per jaar voor moedertjesdag, maar wel elke zondag vroeg op is en naar de bakker gaat. “Ja, omdat ge moet gaan mountainbiken, anders zoudt ge niet uit uwen nest geraken”, is het antwoord. Doet dan eens iets! Zijt dan eens kontent van uzelf!Dirk Hanselaer, Rudy, Rudy, Luc, Jan, Ivan, Mario, Geert, Carla, Gerda en Christelle. Euh, Carla? Gerda? Christelle? Zijn Karel, Geert en Krist transseksuelen geworden? Van Karel zoudt ge nu nog …, maar van Geert en Krist toch niet!? Neen, U misleest zich niet. Binnen de moederschoot van de KWB MTB club heeft zich op moederkensdag spontaan en helemaal vanzelf een nieuw initiatief ontplooid: de D-ploeg. Dat betekent niet de ploeg voor mensen met een D-cup, zoals Den Dirk ons wil doen geloven, maar de Dames ploeg. Indertijd was Franky een van de pioniers van ons MTB clubje, en nu is zijn zus, Carla De Kok – “met cee ooo cee kaa”, zegt ze daar nog bij, maar vraag me niet waarom, ook bij de eersten. Wij mannen hopen natuurlijk dat dit initiatief mag openbloeien en we zien dan ook met grote verwachting de komst van de Nelekes, Nadinekes, Kristienekes, Marlenekes, Heidikes en alle andere vrouwkes tegemoet. Ik hoop wel dat die van ons geen goesting krijgt, want ik zie me niet iedere week 2 velo’s kuisen, zulle.De mannen doen 55, de vrouwen 25. Net mijn zomerbanden opgelegd en lap, voor het eerst sinds lang een ferm vettig parkoers. Veel korte keren en draaien, klimmekes en afdalingkses, dus ferm lastig voor de dooprit van de dames. Voorwaar een mooi parkoers, maar als de vorm aan het wegebben is - ik voel hoe het iedere week minder gaat, kun je er niet echt van genieten. Ivan, eventjes achter, mist een afslag, die een lus in het parkoers is. Als hij dus even verder terug op het parkoers komt heeft hij ons voorgestoken en is hij ook de bevoorrading voorbij. Ivan denkt dus dat hij ons aan het achtervolgen is, maar eigenlijk rijdt hij voor ons. Voor een keer dat hij voorop rijdt. Ook Dirk steekt van allerhande stoten uit, zodat hij al in de kantien zit als wij voor de derde keer de vrouwkes tegenkomen, nu in het gezelschap van Ivan. Dat komt omdat we ook ergens verkeerd rijden, zodat de vrouwkes ons voorbijsteken en als wij ons kar keren en terug op het parkoers komen zijn ze dus net voor ons. Ja, die pistes van 25 en 55 lopen de hele tijd door mekaar ook nog. Ja Christine, Ivan reed de hele tijd alleen met de vrouwen. En dan was hij nog Christelle aan het duwen, want die had kettingbreuk. Dus door supertoeval en doordat iedereen op verschillende momenten verkeerd rijdt, staan we allemaal klaar om Christelle te helpen, behalve …Dirk zelf, die al in de kantien zit, de propere. Rudy heeft er wel 20 minuten werk mee met de oude versleten ketting en alleen dankzij een stukje ketting dat Jan nog bij zich heeft, lukt het. Ik vraag nog of ze iets kunnen doen met de nagelnieuwe reserveketting die ik altijd bij me heb, en ze vinden dat allemaal een goeie mop. Haha. Ik heb mijn ketting dan maar weer naar huis meegnomen. Ge weet nooit dat we eens

kettingbreuk lijden, hé. Dirk en Christelle, ik zou zeggen: “Eens naar een goeie velomaker gaan”, maar spijtig genoeg hebt ge zo geen in Kalken*. Aaigem, naaste jaar komen we weer, en we hopen met meer man en meer vrouw en ik met meer vorm. Mario* Euh, dat was een graptje, hé.

Zondag 16 mei 2004. Serskamp. Ik heb een bierkaartje nodig gehad om alle deelnemers te noteren. De D-ploeg bestond uit de dames Gerda, Linda (moeder Vanhecke ook al, jaja) en Nadine, de eega van onze sponsor. De B-ploeg bestond uit de heren Dirk P., Dirk H., Rudy (Washington) DC, snellen Eddy en, godbetert, trage Marc, voor zijn definitieve heroptreden, laat ons hopen. De A-kes waren Ivan, Karel, Rudy V. en Rudy R., Jan W. uit W., de Witten, Bart en Ronny Vanhecke (was Svenneke dan alleen thuis, dat manneke?) en mijzelve en wij reden naar Serskamp en de Warande te Wetteren, een 40 km aan 26 per uur. Karel heeft last van wat MTB kwetsuren en verrekkingen opgelopen de laatste weken. Ja, als ge zo een jaar of 5 rijdt en ge zijt een beetje van een bricoleur dan begint het langs alle kanten te mankeren. Bij Ivan bvb. is er niets dat nog echt marcheert, maar dat was eigenlijk al van voor dat die mountainbike reed. Bij mij doet het ook overal zeer en trekt het overal tegen, hoe langer hoe meer. Rudy weet een nieuwe wegel en daar wil Bart wel eens zijn kunnen demonstreren door zonder af te stappen een boom die dwars over het paadje ligt te nemen, maar de boom neemt hem … zonder op te staan. Sponsor Rudy rijdt tegen een dikke hoekpaal. Hoe hij die niet kon gezien hebben? Doordat Ivan voor hem reed, probeert hij er zich uit te praten, maar dat is geen waar, want Ivan reed achter hem. Ge moet niet vragen hoe erg het met Ivan gesteld is, als ge nu ook al niets meer ziet als hij achter u rijdt.Bijna thuis is er een paard dat een zijwaartse panieksprong maakt als wij eraan komen. Rudy R. kan zich daar verschrikkelijk kwaad in maken. “Dat komt dan met een paard op de straat en ze kunnen er niet eens weg mee”, foetert Rudy. Maar Rudy, ik rijd zo al vijf jaar mountainbike zonder dat ik goed weet hoe erop recht te blijven. Want zie maar. In Wetteren doen we de Warande waar er een erg technisch parkoerske is aangelegd. Iedereen is het erover eens dat het niet te doen is, gewoon overdreven. Ik heb het echter wel geweten, want op het scherpe afzinkske val ik en ik blijf vallen, met mijn velo tussen mijn benen en dan nog eens bal over kop met velo en al. Kul over kloten, zeggen ze bij ons. Beneden aangekomen, geef ik uit kolère mijn velo nog een stamp bij, maar het is op mijn eigen lompigheid dat ik meest kwaad ben. Een paar schrammen en blauwe plekken bij, maar hier kom ik goed weg.Als de drie ploegen allemaal weer op het terras voor het Weike zitten – ook de vrouwen hebben 40 km gefietst, komt daar ook nog de C-ploeg af (C voor Café): Guy Roels die pas om kwart voor 10 kon vertrekken door omstandigheden (hij geraakte namelijk niet vroeger uit zijn bed). MarioPS. Voor de liefhebbers die het wat rustiger aan willen doen: vanaf nu rijden we de hele zomer lang ook de dinsdagavond. Wie goesting heeft om eens te proberen: Verzamelen aan de kerk om 8 uur. Bedoeling is in de eerste plaats vooral de wegelkes in de streek te leren kennen en niet van te koersen.

KalkenDe Modderfokkers en de fokkemodders

Zondag 23 mei 2004. Oudenbos. Ingerichte rit van de Ledecrossers. Guur weer voor de tijd van het jaar, maar zo heb ik het graag, ik zweet zo al genoeg. Ik – macho zijnde – had al gepeinsd dat we nu niet teveel vrouwvolk gingen zien. Was ik me daar eventjes ferm mis. Maar liefst 10, u leest goed, tien vrouwen aan de start: de fokkemodders Gerda, Linda, Christelle, Christine, Kristien, Carla, Nadine, Veerle, en Guy en Marc. Guy en Marc zijn geen vrouwen, zult u – opmerkzame lezer - opmerken, maar in de modderfokkerverslagen worden mietjes bij de vrouwen gerekend, om het simpel te houden. We verwachten nu wel een verslag van Marc, van zijn ervaringen met de vrouwen. Wat betreft mountainbiken welteverstaan, want anders zou het maar een kort verslag zijn. Aangezien Ronny, Ivan en Rudy V. meerijden met de A-ploeg betekent dat dat er drie koppels aan de start staan. Luc, de witten, rijdt alleen zonder wachten als er eens iets mis gaat, omdat hij rapper moet thuis zijn. Ondanks het helse tempo dat we er op na houden, halen we hem niet meer in. De A-kes zijn ook met 8: Jan, Mario, Ivan, Rudy, Rudy, Geert, Bart en Ronny.Er is een B-ploeg: Eddy, de gebroeders Hanselaer en Rudy Washington DC, die ons na één derde van de rit, in het domein van Wachtebeke wel eventjes inhalen, dus onderschat ze niet. In totaal dus: 8+2 +8 +1+4 = 23 mountainbaaikers en ksters. Rudy, dat zal toch wel een hele investering aan truikes worden, vrees ik. En die broekskes voor vrouwen, zijn die dan hetzelfde als voor ons? Zo vraag ik mij plots af.Bracke steekt van alle soorten manoeuvers uit die niet te katholiek zijn. In Kalken zeggen ze dan: “Ge moet er niet op letten, ’t is weer een Brackske”, waarmee ze wel de helft van Kalken benoemen. Als we terug in Zeveneken komen staat er op mijn tellerke: 53 km en 27.66 km per uur. Ge moet niet vragen of er gevlamd is. Rudy wilde er vandaag eens de pees op leggen.In de 5 jaar dat we het Vlaams gewegelte onveilig maken op ons velo, hebben we al wel eens kleine groepjes van twee, maximum drie mountainbaaiksters gezien, maar nog nooit 8 in één bende. Ik denk dat we hier met een wereldprimeur te maken hebben. Misschien wel met een epidemie. De Boerenkrijg is toch ook niet ver van hier begonnen niet waar? Mario

30 mei 2004. Serskamp. Een rustig, kort ritje van 40 km aan 24 per uur. Naar Serskamp en rydt men om te genieten. Slechts met 6: Ivan, Mario, Dirk, Rudy, Luc, Jan. Eddy en Rudy Washington DC willen alleen rijden, en ze hebben natuurlijk ongelijk. Geen vrouwkes want die rijden morgen maandag een ingerichte rit in Zele. Ja, die madammekes zijn ocharme 3 weken bezig en gewoon rond de kerk rijden is al niet meer genoeg.Nu de plassen verdwenen zijn, komen de tingels. En vanaf juni ook nog de vliegen en de beestjes. Mountainbiken is altijd afzien. “Ik heb geen tingels gezien”, zegt Rudy. “En mij zaagt ge niet van de tingels”, antwoordt Dirk, die altijd graag laatste rijdt. In de bossen in Serskamp komt hij mij plots toch voorbijgevlamd. “Awel, gaat het niet rap genoeg misschien”, roep ik. Dirk begint te zwingelen en te zwengelen om mij weer voor te laten, en doet zodanig onnozel dat hij een pracht van een tuimelperte inzet. Een put verkeerd ingeschat. Ik kan nog net zijn velo die sierlijk alleen door de lucht vliegt, ontwijken.Sommige mensen vragen mij of het niet goed botert tussen Ivan en mij, gezien ik altijd op zijn kap zit. Maar nee, integendeel, Ivan is mijn dikste vriend. Daarbij, het is afgelopen met lachen met Ivan, want hij staat scherp. Hij staat zo scherp dat hij zichzelf al 2 keer aan zichzelf gesneden heeft vandaag, zegt hij zichzelf. En inderdaad, de spurt wordt mooi en van ver aangetrokken door broer Rudy, en al even mooi afgewerkt door Ivan. Maar Rudy, die duw mocht ge wel achterwege laten, want we zullen ons verplicht zien om Ivan de volgende keer te diskwalifalificeren.Tenslotte nog het nieuws van de dag: de witten is nergens op gereden.Mario

6 juni 2004. Zottegem.Rudy heeft er een jobken bij. Naast voegwerken en mechanieker van onze ploeg, is hij nu ook testrijder voor fietstoebehoren. Zo rijdt hij nu al enkele weken rond met grip-shift versnelling van shram, of zoiets, en hydraulische remmen. Hydrawat??? Eenvoudig gezegd, het freinkabelken is vervangen door een buisje met olie. Groot voordeel hiervan is dat uw kabelken niet meer moet gesmeerd worden, ha ja, er zit alleen maar olie in. Soit. Op ons gewone terrein heeft het systeem zijn deugdelijkheid al bewezen, dus wordt het hoogtijd om eens een zwaardere beproeving op te leggen. Zottegem dus.Om 8 uur verzamelen aan de kerk, en wie denkt dat alleen de echte zotten zo vroeg naar Zottegem vertrekken, de D-ploeg is er ook. Gerda, Carla, Linda, Veerle, Christine, en Marc. Niet dat Marc volledig is overgestapt naar de damesploeg, maar rustige ritjes passen in zijn opbouw naar zijn vroeger niveau (haha). Neen serieus nu, ik vind het zeer nobel van Marc, dat hij zich spontaan aanbiedt als begeleider en, indien nodig, pechverhelper voor onze meiskes. Na Sergio, nu dus “Marc @ the ladys”.Bij de mannekes met 9. De twee Rudy’s, Bart en Ronny VH, Geert B. Dirk VDV, Karel V, survival-kampioen Patrick en ikke. Neen, Mario was er niet bij, en zo krijg ik de kans hem eens goed terug te pakken na al de leugens die hij over mij al vertelde.Maar zo zit ik niet in mekaar. Ik heb er geen nood aan anderen te blameren, om zo zelf beter uit de verf te komen. De rit zelf dan. Veel bergop, soms eens bergaf, het enige wat plat was waren mijn benen. Zelden zo afgezien. Gelukkig kon ik rekenen op het nodige duwwerk van mijn metgezellen, waarvoor dank. Als ik zo blijf verder dutsen is het binnenkort “Ivan @ the ladys”. Ergens halweg de rit probeert Rudy een stukje af te snijden door tussen enkele paaltjes te rijden. Op het laatste ogenblik ziet hij echter dat tussen de paaltjes een stalen draad gespannen hangt, en moet hij een noodstop maken. Gelukkig kan hij vertrouwen op zijn supersonisch, hydraulisch, fantastisch remsysteem, anders kon hij zijn nieuw air-bag systeem testen (of zit dat nog niet op zijn fiets gemonteerd?). Bij aankomst zien wij dat de vrouwenploeg nog niet binnen is van hun 35 km rit, en krijgen wij de tijd om te bekomen van onze 45 km. Als ik voel hoe neig da’k ik heb afgezien, vrees ik het ergste voor Marc en zijn companen (companettes, companinnen, of hoe schrijft ge dat?), en denk dat na deze zware rit

sommigen het voor bekeken zullen houden. Wanneer 10 minuutjes later de dames lachend en taterend aankomen, blijkt echter dat ze het zeer leutig vonden en genoten hadden van de prachtige landschappen en vergezichten. Landschappen?? Vergezichten?? Daar heb ik niets van gemerkt. Misschien volgende keer toch maar wat trager rijden, en ook eens kijken van wat er naast de wegelkes nog te zien is. Verslaggever Ad Interim Bis, Ivan

12 juni 2004. Regio-tour. Maar het kwam velen niet goed uit dit jaar zodat alleen Rudy, Bart en Patrick Rogiers de 100 km doen (aan meer dan 30 per uur naar ’t schijnt) en Eddy en Dirk VDV de 70 km. De zondag stonden er 8 aan de kerk.Toch even melden dat er op vrijdag nogal gemountainbiked wordt door mannen en vrouwen en kinderen samen, onder deskundige leiding van sponsor Rudy (straks rijdt iedereen in Kalken met een truitje van Vergeylen?) en Ivan. Wie zin heeft, is steeds welkom op vrijdagavond om halfacht aan de kerk. Bendes van 30 zijn niet ongewoon. De omzet van het Weike op vrijdagavond is daardoor ook verdubbeld. Op dinsdagavond om 8 uur wordt er ook gefietst, maar dat blijft beperkt. Ook daar blijven liefhebbers welkom. Mario

20 juni. Toertocht Kalken. De dag voor de zomerzonnewende, dus de op 1 na langste dag van ’t jaar. Vanaf nu is het alweer korten naar de winter toe, zei de pessimist. De B-kes, Eddy, Guy, Rudy DC, Luc en Dirk en Frank H. zijn om halfnegen vertrokken voor de 60 km. De vrouwen zijn weeral met 8: Gerda, Carla, Adinda, Adel, Kristien, Christelle, Marc en Hilde en vertrekken voor de 40 km iets later en om kwart na 9 vertrekken vanuit de Wilbra de 9 A-kes Rudy, Danny, Dirk P., Hans S., Geert, Ivan, Jan en Karel en Mario. De rit naait alle wegels in de Meersen aan mekaar zodat we van het plein van SK Kalken vertrekkend naar Wetteren op rijden en zo uiteindelijk in Uitbergen uitkomen. Daar pakken we de Uitbergse boskes mee (ze hebben er wel een stuk van gekapt, het is niet te herkennen). Aan bevoorrading aan de Scheldeboord tussen Uitbergen en Berlare hebben we de vrouwkes te pakken. Gelukkig hebben ze nog iets over gelaten voor ons. Marc is gelijk een haan met zijn poelden, zegt Rudy.Na de bevoorrading rijden we verder over de Berlaarse Zandbergen naar de Gratiebossen en naar Zele, waarna de rit terug richting Kalken gaat. Geert slipt en komt ten val. Ja, ook ’s zomers ligt het ‘glad’ doordat de kiezeltjes losliggen en dan subiet meeschuiven en je wiel meenemen. Danny staat niet scherp en rijdt zeer onopvallend, wat we niet van hem gewoon zijn. Ja, zelfs de beste atleten gaan er op achteruit als ze niet genoeg met ons meerijden. We hebben er een kleine 50 km op zitten als we aan het Weike passeren en Ivan en ik het voor bekeken houden. Kwestie van op het gemak nog een aperitiefke te kunnen nuttigen en vooral op tijd op de barbecue van de KWB te zijn. Mario

Tot slot: voor al diegenen die al op dinsdag, vrijdag of zondag meereden met de mountainbikers: op 25 juli gaan we naar Poperinge voor een niet te missen zomeruitstap naar de Westvlaamse heuvels met barbecue en bezoek aan de abdij van West –Vleteren. Wie goesting heeft neemt kontakt op met een van de mountainbikers, ten laatste tegen half juli.


Zondag 12 augustus 2004. Van uw vriendjes moet ge het hebben. Ik sta schoon om 9 uur op het kerkplein als daar afkomen: Bart, Rudy R., Patrick Roels, Luc K. en Dirk VDV. Geen gewone mensen te zien. Waar zijn die? Awel, die zijn al om halfnegen mee met de vrouwen vertrokken naar de toertocht in Wetteren. En mij laten ze nietske weten en ze laten me dus aan mijn lot over bij deze cracks. De gemiddelde leeftijd van de cracks: 10 jaar jonger dan van den dezen, die tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan begint te komen, of zo voel ik me

toch. Gewicht van de cracks: geen grammetje vet, afgetraind. Den dezen: minstens 5 kilo te veel. Trainen: Bartje 500 km de week als het eens wat minder gaat, Rudy: heel zijn leven niet anders gedaan. Den dezen: training in de week: Chips + Duvel. In het weekend: Duvel + Chips. Karakter van de cracks: IceTea, Spa Light en een Spa om eens af te wisselen. Den dezen: Duvel, Blonde Leffe en Ciney van ’t vat erbovenop. De uitrusting van de cracks: verende voorvorken, schijfremmen, olieremmen, een velo die meer kost dan dat onzen auto nog waard is. De dezen: remmen? Ja, soms. Talent: de cracks: Rudy ex winnaar Parijs Roubaix, nu ja, tweede achter Kelly, maar die heeft volgens Willy Voet meer doping gepakt dan Museeuw en Meirhaeghe samen in het kwadraat, dus die moogt ge uit alle tabellen schrappen. Patrick: Belgisch kampioen survival. Bart, 19, en nu al bij de top 5 op MTB marathon in België. Luc K.: all round KWB-atleet. Den dezen: mijn beste prestatie ooit was 7° (op 8) op het Westvlaams provinciaal kampioenschap 100 meter platliggen met vliegende start. De 8° had een hartattakske gekregen en werd nog gediskwalificeerd ook. Mijn medaille hangt nog altijd boven mijn bed. Ik dus met 5 maniakken op weg naar een toer van 50 km in het Wetterse, terwijl Ivan, Frank & Dirk H., Marc R., Rudy V. en Geert B. lustig met de lustige vrouwtjes op het gemakske de 35 km deden. Aan 20 per uur. Inderdaad een mooie prestratie van ons vrouwvolk. Wij aan 25 per uur de 50 km. En der was er daar ene bij die heeft toch afgezien! Wat de rit betreft: een voltreffer. Al meteen een van de mooiste ritten van het jaar, want massa’s wegeltjes die daar aan de andere kant van ’t Scheld op ons liggen te wachten en waar we geen weet van hadden. Ik hoop dat Rudy ze in zijn aangeboren GPS heeft opgeslagen zodat we ze nog eens met onze bende kunnen doen. Mag het dan ietske trager misschien? Dan zie ik er misschien iets van. Dankewel. Mario

Zondag 29 augustus 2004. De laatste rit van het vijfde seizoen. Aan de kerk staan de genaamden Dirk H., Dirk P., Ivan R., Luc K., de dames Carla en Ariane, en ondergetekende. De freaks Karel, Jan, Rudy R. en Bartje VH. zijn naar Houffalize. Sinds er de vrijdag wordt gereden met mannekes en meiskes tesamen zijn er enkele op vrijersvoeten geraakt, en die hebben andere dingen aan hun hoofd dan velo rijden. Zo ziet men maar: men is nooit te oud voor een tweede puberteit. Ik rijd nog altijd op mijn zelfde, oud gerief. Jaja, geen

nieuwe velo gekocht dees jaar.Met ons vijf rijden we naar Wachtebeke, 50 km aan 26.1 per uur. Carla en Ariane doen 36 km en die twee lachen nogal wat af. Ik moet zeggen dat ik toch blij ben dat mijn vrouwtje geen zin heeft om te fietsen, want als ik de zondagmiddag licht beschonken thuiskom, dan heb ik graag direct mijn eten warm. In Wachtebeke moet ik op een strook van 500 meter 3 keer stoppen. Eerst omdat er een wesp in mijn helm vliegt en er niet meer uitraakt, dan omdat ik een tak lelijk in mijn oog krijg en als ik net weer verder rij, sleur ik een tingel af die dan mooi recht tussen mijn benen in mijn velo blijft steken zodat ik bij elke rondtrap links en rechts getingeld wordt. Een mens kan afzien.

O ja, voor ik het vergeet. Bij deze wens ik het KWB-bestuur uitdrukkelijk te danken voor de 2 tot 3 flessen rode wijn en de plateau heerlijke hapjes die ik gisterenavond mocht nuttigen in het feeërieke kader van de pastorietuin ter gelegenheid van de 60° verjaardag van onze vereniging. Ik kan dit initiatief alleen maar toejuichen en hoop ten zeerste dat het nu weer geen 60 jaar zal duren, en dat men hiervan integendeel een maandelijkse gebeurtenis maakt. Ge zult het ledenaantal nogal de hoogte in zien schieten, zelfs bij verdubbeling van het lidgeld. Een gratis tip u aangeboden door uw verslaggever.Ivan reed als allereerste rond in het nieuwe truitje van sponsor Rudy Vergeylen, keukens en badkamers, waar Rudy nu al 6 maanden over bezig is. Gedaan met het clowneske geel en blauw en nu het meer stijlvolle zwart en grijs. Kortom, de nieuwe truitjes zijn niet zo “flashy”, maar veel “cooler”. Rudy had speciaal het eerste truitje aan Ivan gegeven om zeker te zijn dat bij de testrit de tekst schoon opgespannen stond en de reclame aldus goed leesbaar was. Maar de eerste rit met het nieuwe truitje bevalt Ivan niet: hoofdpijn, zwakjes, overgeefachtig, glazige oogjes. En hij was nochtans niet op de receptie van de KWB geweest. Ivan, voor alle zekerheid, uw begraving zou ik liefst op een zaterdag hebben, want in de week is het moeilijk voor mij om te komen, zelfs als er de gratis bierbonnetjes zijn die je beloofd hebt. (Wie zou er anders komen, hé) MarioPS. Rudy derde!, Jan W uit W 11°, Karel Verhoeven 36° en Dirk VDV 41° op 700 starters van de 60 km in Houffalize. Amai, amai. Bartje eindigt 4° op de 120 km. Amai, amai, amai. En met die mannen rijden wij mee de zondag. Allez, we doen toch ons best.

Zondag 5 september 2004. Sommigen besloten naar Gooik te gaan voor de start van het 6° seizoen, maar de meesten hadden besloten van de dag voordien naar het Bal van de Burgemeester te gaan en om 8 uur aan de kerk was te vroeg. Rudy R., Patrick en Guy Roels, Karel en Nele, en ik waren de enigen. Wij weg naar de Parel van het Pajottenland, Gooik. Karel en Nele nemen in Aalst de autostrade terwijl het rechtendoor via Ninove korter is, zodat onze wegen splitsen. Als we toch allemaal samen aan de kerk in Gooik staan, zegt Rudy: “Hij zal weer

teveel naar die Hollandse teve geluisterd hebben, zeker.” Het volgend ogenblik ligt Rudy op de grond, gevloerd door een karateslag van Nele, van Karel geleerd. ‘Durft dat nog ne keer te zeggen, stukske koereur’ sist Nele, terwijl ze haar naaldhak in Rudy’s keel duwt. ‘Maar het was maar voor om te lachen’ piept Rudy. ‘Ha, het was maar voor om te lachen’ herhaalt Nele en we zien hoe de naaldhak van haar vrouwenkoersschoentje met nog een centimeter verkort terwijl ze in Rudy’s adamsappel verdwijnt. ‘’t was de GPS’, rochelt Rudy nog. Natuurlijk bedoelde Rudy niet Nele, natuurlijk niet, want Nele is geen Hollandse, maar de GPS in de auto van Karel, de GPS die Karel via de autostrade naar Gooik had gestuurd. Zo een GPS heeft meestal een Hollands vrouwenstemmetje. Ge kunt ook kiezen voor bvb. de stem van Rudy Vergeylen op zondagmorgen, maar begrijpelijk dat geen mens dat doet. Nadat dit misverstand en Rudy terug zijn rechtgezet, begeven we ons in de menigte, want het is juist Gordel, maar verder op de prachtige MTB-route hebben we nog van weinig volk last. Het is niet echt een lastige route, met veel pittoreske plaatskes en één serieuze klim tussen boomwortels. Ook doen we het smalste kasseibaantje (slecht 4 kasseien breed) waar ik ooit op reed, midden in de velden. Het ligt er zo slecht bij, dat zelfs survivalspecialist Patrick R. er niet op zijn gemak over rijdt. Ja, Vlaanderen op zijn Breugels, en dat op slechts een dik half uur rijden van Kalken. Er valt elk seizoen nog veel schoons te ontdekken. Hopen maar dat we volgende week weer met een grote bende zijn. Mario


Zondag 19 september. Kermiszondag. Met achten toch om negenen aan de kerk. Rudy en Ivan R., Dirk H., Luc de witten Krick, Geert (een Brackske), Jan W uit W, en twee halve gasten: Karel en ikzelf (of waren we nog volle gasten?).Ivan, de orkaan raast aan 270 per uur over Amerika. Voor onzen Ivaan, mijnen vulkaan - zoals Christine hem in de meer intieme momenten (dus een keer of 2 per jaar) pleegt te noemen, moogt ge daar 250 per uur afdoen. En wie kruisen we daar als we vertrekken? Een BMW met Marc aan het stuur en een niet

onbevallig vrouwspersoon naast zich (naast Marc, hé, niet naast de BMW). En met een air op gelijk of dat hij naar Parijs vertrekt. Marc hé, niet de BMW. Op naar Wachtebeke voor wat normaal als een rustig ritje wordt beschouwd (52 km aan bijna 26 per uur). Behalve voor enkelen vandaag … Voor Karel en mijzelf is de kermiszaterdag blijkbaar slecht bevallen. Karel is nergens in de eerste helft (of toch wel: altijd ergens ver achter is hij), maar komt er na de helft door. Ik kan in het begin nog wat mee, maar dan is het ermee gedaan. Ofwel ben ik verleden week te diep gegaan, ofwel heb ik er gisteravond te diep in gekeken. Jongens, wat rijden die toch rap. Rijd ik daar anders mee mee, mémé? Karel die als laatste in de bossen van domein Puyenbroeck voorbij een toevallige voetganger rijdt, roept rap: ‘Ja, ik heb ze bijna gedubbeld, zunne’. Goeie truuk om uw gezicht te redden, niet? Als ik een minuut na de anderen uit het veld kom, probeer ik ook eens van ‘Ja, en nog een platte band mogen vervangen ondertussen, ook nog.’, maar dat pakt niet. Op de brug van het Heyende slaag ik er nog in om met een laatste krachtinspanning iedereen voorbij te fietsen. Puur op karakter, zelfopoffering, heldenmoed, doodsverachting, vaderlandsliefde en zelfs patriottisme. Maar dan is mijn pijp uit. Ze is vandaag nooit echt aan geweest.En Rudy klopt zijn kleine broer Ivaan, de baviaan – zoals we hem plegen te noemen, in de sprint. In de Beize krijg ik tot overmaat van ramp nog het verschot in mijn kaak door te gulzig naar mijnen Duvel te happen. Rap vergeten, deze zondag. Mario

Zondag 26 september 2004. Slechts met zes. Het seizoen wil niet echt op gang komen. Bendes van 15 man zullen we wel niet meer samen zien dit jaar, vrees ik. Een geluk dat Carla en Ariane weer op post zijn en hun eigen tocht doen. Wij, dat zijn Jan W uit SchelleBelle, Dirk H., Dirk P., de witten, double R, en uw dienaar. Naar Waasmunster. We doen 60 km aan 27.6 per uur. Dergelijke prestatie is mogelijk doordat er weinig wind is, het parkoers bijna voor 2/3° uit asfalt bestaat en vooral omdat het gedeelte op asfalt eigenlijk een rit achter Derny-motor is, ’t is te zeggen, een rit achter de rug van Rudy Rogiers. Evenement waar in het Weike nog veel wordt nagepraat, zijn de tingelen op de dijk langs de Durme. Ik ben de enige met lange broek – en Rudy heeft zo een blauwe pyama-broek tot net onder de knie, maar Dirk P., Luc K. en Jan W., als koprijder, zijn gezien. Aan 10 tot 12 per uur onze weg zoeken door een veld tingels, 5 minuten lang. Tingel, tingel, tingel. Een mountainbiker kan afzien. Dirk H. heeft beslist om deze beproeving niet aan te gaan en langs de baan te rijden. Voor Dirk is het ook extra gevaarlijk, want als je hem kwijtraakt in dit tingelenbos, vind hem dan nog maar terug.Een geluk dat we zo rap gereden hadden, want als we in het Weike aankomen, liggen daar languit in de zetel, Marc de cafébaas, met Carla en Ariane. Wie weet wat er nog allemaal gebeurd was, als we niet op tijd terug waren geweest. Ik mag er niet aan denken. Dat ik er niet mag aan denken! Mario

Zondag 3 oktober 2004. Naar Serskamp met ook maar weer een paar man. Zouden we niet eens naar Serskamp rijden, vraagt Rudy langs zijn neus weg? Wel ja, Rudy, we zouden wij eens naar Serskamp kunnen rijden, waarom niet? Blijkt dat Rudy halfweg eens aan een van zijn voegwerken moet stoppen om te zien welk staal hij nu gezet had. Vandaar. Er zou verder niet veel te melden zijn, maar gelukkig rijdt Ivan mee. Eerst een platte band, die Rudy en Bart proberen te stoppen met schuim, maar volgens mij spuiten ze daarmee sommige hersenholtes bij Ivan mee vol, want het is niet veel gekort. Ivan draait dan maar de opgeschuimde binnenband gelijk een echte Flandrien rond zijn schouders. Een eind verder, weer een vloekende Ivan. Zijn zadel eraf. Voor de derde keer in zijn carrière en als enige in al die tijd. Je moet dan nog weten dat Ivan, die van beroep fijnmechanieker is – zijn bedrijf werkt voor de ruimtevaart: alle raketten die de laatste 10 jaar neerstortten werden mede door Ivan gemaakt, dat zadel speciaal heeft verstevigd. Er zullen er niet veel zijn, zegt Ivan, die met hun bilspieren een bout van 10 kunnen kraken. Juist, Ivan, maar als ge daar fel op zijt, jongen, mij niet gelaten hoor, maar ik heb liever mijn spieren ergens elders. Aangekomen in het Weike, missen we Ivan. Met zijn binnenband blijven hangen aan een tak in de Speelbos in Wetteren. We halen hem volgende week wel eens op. MarioZondag, 10 oktober 2004. Aangezien we vandaag naar de ingerichte toer van de Ledecrossers in Oudenbos rijden, en ik zoals gewoonlijk geen trap teveel wil geven, besluit ik niet naar het kerkplein te gaan, maar in te pikken als de bende aan mijn deur passeert. Wat een goed gedacht leek, blijkt algauw een vergissing. Wanneer de anderen goed opgewarmd, sommigen zelfs al een beetje oververhit, en ik met koude motor, de brug over de E17 naar boven vlammen, en we en passant nog een groep wielertoeristen voorbijflitsen, voel ik al een lichte verrekking in mijn bil. Dat belooft. De anderen, dat zijn: Rudy R., Karel V., Vader Ronny en Zoon Bart, Geert B. en Dirk VDV. Zoals gewoonlijk gaat het weer rap. Zo rap zelfs dat Ronny mij weet te zeggen dat zijn hartslag nog niet onder de 170 geweest is. Bij mij was er geen sprake meer van hartslag, het was eerder hartgeroffel. Net voor we in Oudenbos aankomen, krijgen we Mario met zoon Dries, en Guy met zoon Sam nog te pakken. Mario begint zich weer kinds te voelen, en heeft gekozen voor de Kids-tour. Van Guy zijn we dat allang gewoon, maar van Mario was ik toch serieus verschoten. Ik was nog veel neiger verschoten toen we Mario naar het einde van de rit opnieuw tegenkwamen. Toen ik naast hem ging rijden dacht ik eerst een goede imitatie van Kabouter Plop te zien, maar die rode neus bleek echter een serieuze bloedklonter te zijn. Gevolg van nen fermen stuik, een paar minuten geleden. Met zijn voet achter een prikkeldraad, die in de grond vastzat, blijven hangen en zodoende tegen de vlakte. In een laatste reflex kan hij zijn val nog met zijn neus opvangen, maar nu is deze wel beschadigd. Als we even later bij de Rode-Kruispost navragen hoe het is, lijken de verzorgers serieus in paniek. Ze vrezen voor een hersenlestel, ter hoogte van het spraakcentrum. Gelukkig kunnen we hen geruststellen als we zeggen dat Mario altijd zo spreekt, want hij is van Poperinge – West-Vlaanderen. Als we dan ook nog het mysterie van zijn afgebroken voorste tand ophelderen (dat spleetje zit er al jaren), blijft er enkel nog de wonde onder zijn neus die zal moeten gehecht worden. Bezorgd om mijn goede vriend, en in de wetenschap dat “Wie zijn neus schendt, ook zijn aangezicht schendt”, bel ik onmiddellijk naar Dokter Jeff Hoeyberghs, gekend van het TV-programma “De wellnesskliniek”. Die ziet echter het onmogelijke van zijn taak in, maar geeft wel de goede raad zijn collega, Dokter Koen, van dat andere medisch programma, “Dierendokters” te contacteren. Als ik in de late namiddag nog een spoedbezoekje breng, blijkt dat hij toch maar naar het UZ is geweest, omdat hij daar een abonnement heeft. Zes hechtingen, schaafwonden, en een barst in zijn helm, die weer maar eens zijn nut bewezen heeft. Rest ons enkel nog een woord van dank aan Mevr. Ann Valcke, die zo goed was zich als nood-ambulancier aan te bieden, en een woord van troost aan Mario, die met een beetje geluk er na zijn genezing beter zal uitzien dan voorheen. Ivan.Ivan, ik go né ki je kop tussche je twi owren zetten, wi. Mario


Zondag 31 oktober 2004. Gooik. Om kwart voor 8 thuis vertrokken . Samen met Jan, Luc, Ivan, Rudy R., Rudy V., Simone en Nadine naar Gooik en om 2 uur ’s namiddags al terug thuis, na een ritje van 23 km. Ja, U leest goed. Het zat zo. Ivan en mezelf waren mee vertrokken met de echte mannen, Rudy R., Jan en Luc voor de 45 km. Maar na 10 km zagen we het al niet meer zitten. Het ging niet vooruit. Veel te veel volk. Afstappen. Uitglijden. Glibberig, vettig, gevaarlijk. Afdalingen met boomwortels. Ivan was niet te vet in form en ik was nog psychisch aangeslagen door de domste valpartij aller tijden. Rudy kwam efkes kijken of ik mijn zadel nog niet had platgenepen van de schrik. Een steile motocrossafdaling deed ik te voet. Wel wat affrontelijk en met zo een velopamper tussen uw benen zelfs wat bekakt, maar mensen, als ge hebt meegemaakt wat ik nog maar pas ben tegengekomen en ge zijt van nature uit al niet van de dappersten, dan moet ge dat verstaan, hé. Nee, het was mijn dagske niet. Dus besluiten Ivan en ik bij een splitsing de 35 km verder te volgen. Zodat we na 23 km terug aan de start waren. Bleek dat er in het eerste deel van de 35 een lus van 10 km zat die wij, omdat we eerst de 45 gevolgd hadden, hadden gemist. Rudy V. die gestart was met zijn vrouwke en met Simone was dan toch maar alleen aan de 45 begonnen en de 2 dames hadden echt de 35 gedaan. Als ook de rest er eindelijk is, blijft Jan buiten wachten bij zijn fietske van rond het half miljoen. Ze zouden hem kunnen pakken, newaar. ’s Avonds bij Jan in Schellebelle, in bed, horen we Jan: “Zeg, schatteke, kunde gij nog wat verder opschuiven? ’t Is dat mijn velooke tussen ons met zijn achterwieleke wat bloot ligt en zijn derailleurke zou misschien wel een vallingske kunnen opdoen.” Mario.Zondag 7 november 2004. Hamme. Weeral om 8 uur vertrekken aan de kerk. Nele begint al te klagen dat Karel zo niet meer achter pistoleekes kan gaan. Dat verwend nest. De gebroeders Hanselaer zijn er want het ligt vettig, Rudy & Ivan R, Ronny en Bart VH, Karel, ik, Luc, Jan, en waarempel, met zijn kabouterpotseken op, Danny fakkerdeFack, van een blij weerzien met een verloren zoon gesproken.77.7 km à 27.0 km/h, waarvan een kleine 40 toch op wegelkes (off road, zoals de freaks zeggen). Weer eens een dag in de vorm van mijn leven. Voor dit seizoen hebben we die dag dus weeral gehad. Alleen Karel maakt een slippertje in Waasmunster. Hij was juist een pistolet aan het opeten die hij bij de bakker gehaald had.Tot slot. Heuglijk nieuws. Marc is terug gesignaleerd op een mountainbike. Het is te zeggen: Sommigen meenden onder het buikvet toch een dergelijk voertuig te kunnen ontwaren. Wat meer is: Marc heeft besloten om op eigen kracht te rijden. Niemand mag hem nog duwen. Daarom heeft hij een Westvlaams product aangeschaft (zie Figuur 1). Goe sjanse, Marc!Figuur 1. Westvlaams product.

NOGZondag 5 december 2004. Drie zondagen niet kunnen rijden. Vanochtend zo ziek als een hond opgestaan. Wat zeg ik, zo ziek als twee honden. Dat zou dus 4 zondagen op rij zijn dat ik niet kan rijden. Na lang twijfelen bel ik Rudy om te zeggen dat het niet gaat gaan. Ik leg de hoorn neer en begin me te kleden. Ik ga toch. Er zijn nog zieken en zatten en er is veel volk om om halfnegen naar Heyende te vertrekken voor de rit van café ’t Hemelrijck.“Adieu, o mijn vader en mijn moeder, Mijn vriendekens alle ghelijc; Adieu mijne suster en broeder! Ic vaere naer themelrijc.” (Laatste verzen uit ‘Het waren twee conincskinderen’, anoniem, 14° Eeuw). Ja, in plaats van altijd over Marcen, Ivannen en Danny’s te schrijven mag het ook eens wat niveau hebben hé, deze verslagjes.Maar de vriendjes waren mee en ’t waren er heel wat: Luc, Dirk VDV, Rudy R., Rudy V., Ivan, Karel, Ronny, Jan en Danny Fackerdefack en vriendinnetjes Carla en Ariane stonden aan de kerk. In ’t Hemelrijck zien we nog Ivan, Piet Van Poucke waarachtig (die reed aldaere rond sijne deure), en de moretortelduifjes Christelle en Dirk. Karel en ik zetten ons vanin Kalken op kop en naar ’t schijnt sleuren we nogal door. Karel voelde zich gelijk Danny, maar ik voelde mij gelijk da nie. Ik was er me niet eens van bewust dat we soms 35 reden, want mijn kilometriek marcheerde niet en ik had echt niet het gedacht dat het zo snel ging. Voor iemand die eerst afgebeld heeft, maakt dat een rare indruk natuurlijk. Aan Heyende brug is onze pijp echter uit.Tijdens de rit steekt Karel, met al zijn geweld, een mens voor, koepeert die, valt op zijn muile en sleurt die mens mee, zodat die ook helemaal onder de more komt te zitten. ‘Euh, sorry, ’t was mijn schuld’, zegt Karel, maar daar is die mens vet mee natuurlijk. Er wordt weer gevlamd gelijk de zotten. Vooral Jan, Patrick en Danny kunnen zich weer niet houden. Nog een geluk dat Bartje niet mee was. We doen de 40 km soms vettig terrein aan 25 per uur. Eigenaardig genoeg, ondanks het feit dat Ivan en ik ziekjes zijn, en ondanks het feit dat onze sponsor pas om 5 uur ladder in zijn bed zat (en 5 maand niet meegereden heeft), rijdt iedereen toch goed mee. Een zeer mooie rit, want er zijn veel privé-terreinen opengesteld en er zijn speciaal brugjes over beken gemaakt, zodat we door weiden en akkers en bossages kunnen rijden die anders niet toegankelijk zijn. Dirk VDV is pechvogel van de dag, want hij breekt zijn achteras, voorwaar een zeer eigenaardig voorval. Gelukkig kan Piet hem later terugvoeren naar Kalken, alwaar Rudy R. eerder de sprint won.Even later komen ook Carla en Ariane in het Weiken aan, maar dat is geen probleem want ze houden voor één keer hun manieren. Ivan daarentegen kotst heel het WC onder. Ge kunt daarmee nergens gaan met die gast. Overal valt ge ermee in affronten. Mario

Kalken - UGent › ~mvaneech › MTB › Photos and M… · Web viewMaar ik word uiteindelijk...

Documents

Transcript of Kalken - UGent › ~mvaneech › MTB › Photos and M… · Web viewMaar ik word uiteindelijk...