Het boekje

brintafelenLanger zelfstandig eten!

fingerfoodBeter omgaan met onbegrepen gedrag

omgangsoverleg

Sietske Durkstra

poppenhuis expositie

Jaargang 44, april 2016

parkpraa t

VIP fruitkar

33

De lente heeft zijn intrede gedaan en wij heb-ben weer een rijk gevulde Parkpraat. Naast onze vaste rubrieken zijn de vrijwilligers (VIP’s) aan het woord, vertellen Claudia Beerden en Sietske Durkstra over de Poppenhuis expositie, schrijft Elvira Klinkert over Fingerfood en is er nog veel meer te lezen en te kijken. Ook gaat Paul van Gennip in op de komende veranderingen in onze organisatie.

We vieren dit jaar ons 45-jarig bestaan en het 35-jarig bestaan van de Dagondersteuning, waarvan alvast een aankondiging in deze editie. Al met al wordt het een bijzonder jaar, met veel positieve veranderingen, met name voor de cliënten. Want zij staan centraal!

Geniet van de lente en deze Parkpraat!

Namens de redactie,Miranda Pieters

Miranda

Van de redactie

4

Colofon

Parkpraat is een uitgave van het Parkhuis in Dordrecht en bestemd voor allen die betrokken zijn bij het welzijn van de bewoners. Parkpraat verschijnt 4x per jaar. Kopij (inclusief foto’s) voor het volgende nummer uiterlijk 7 juni inleveren, via e-mail of in het postvakje van de redactie. Het maximum aantal woorden voor een bijdrage is 250 woorden. De redactie behoudt zich het recht voor artikelen in te korten. Let op: er kunnen alleen digitale foto’s geplaatst worden met een minimale resolutie van 1000 kB (1 MB).

Redactieadres:Redactie Parkpraat p/a het Parkhuis, Haaswijkweg Oost 69a, 3319 GB Dordrecht.E-mail adres: parkpraat@hetparkhuis.nl

De redactie bestaat uit:Jacqueline Kweekel, Anneke van der Giessen, Stefanie Hermens en Miranda Pieters.

Oplage: 1.100 exemplarenDruk: RAD DordrechtVormgeving: Idefix Vormgeving & Communicatie

6

5

27

De positieve invloed van muziek

Brintafelen

Kerstviering in het Parkhoff

Herdenkingsbijeenkomst

Fingerfood

Familiedag op de Plataan

Omgangsoverleg

Feest

Koffie met de cliëntenraad

Parkhuis aan de wandel

Poppenhuis expositie

Bedankje

Management: omdat het kan

VIPS:de dames van de fruitkar

Het Alzheimer Café

Column: De kleine glimlach en de traan

Uit de school geklapt

Parkprent

Uitgelezen

Uitgesurfd

Parkprofiel

Even voorstellen

101216171820222324252628

681013141519212930

Inhoud

20

Rubrieken

Het laatste nieuws!

l activiteiten l de beleeftuinl het donderdagavondmenu in restaurant de Brasserie

vind je op www.hetparkhuis.nl.

22

6

r

Staat de cliënt écht centraal?Meneer Vlodrop is 79 jaar en woont sinds kort in het verpleeghuis. Hij is geboren als boerenzoon, nam het bedrijf van zijn vader over en op die boerderij is hij zijn hele leven blijven wonen. Maar na vele ge-zonde jaren, bleek bij alzheimer te hebben. Omdat het thuis niet langer meer ging, kwam hij in het ver-pleeghuis terecht.

Meneer Vlodrop eet al 70 jaar lang, elke dag een boterham met reusel. Dat is smeerbaar vet. Dat is nou eenmaal waar hij mee groot geworden is en daar

houdt hij van. Sinds hij in het verpleeghuis woont, wordt dat gezien als ongezond en krijgt hij die boter-ham met vet niet meer. Meneer gaat steeds slechter eten, alle zeilen worden bijgezet om ervoor te zorgen dat hij niet nog meer gewicht gaat verliezen.

Weten we écht hoe het leven van de cliënt eruit zag voor de verhuizing?Mevrouw den Boer kwam naar het verpleeghuis, omdat haar kinderen alle zorg voor hun moeder niet meer aan konden. Haar man is tien jaar geleden overleden en zij woonde tot voor kort alleen in hun echtelijke woning. Iedereen kent mevrouw den Boer als een vrolijke vrouw, altijd opgewekt en heel toegankelijk, ze zocht en zoekt nog steeds graag contact met andere mensen. Thuis deed ze dingen die gevaarlijk zijn, maar dat had zij niet door als gevolg van haar dementie. Er was een keer brand ontstaan, omdat ze in plaats van een pan, een plastic kom op het vuur had gezet. Op een onbewaakt ogenblik is ze gaan fietsen en reed ze midden op de snelweg; de politie heeft haar uiteindelijk thuisgebracht. De verhuizing naar het verpleeghuis was onvermijdelijk, want haar kinderen kunnen niet dag en nacht bij haar zijn, omdat zij ook hun werk en hun gezin hebben.

Mevrouw woont nu een paar dagen in het verpleeg-huis. Ze kwam opgewekt binnen, maar sinds een paar dagen is zij kribbig en ontstemd, vooral in de ochtend. Er wordt met haar kinderen gesproken om te verkennen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Van alles komt aan bod, zoals “ze zal wel moeten wennen hier” tot “zou ze misschien pijn hebben?”In het gesprek met de kinderen wordt duidelijk dat

Hartverwarmend Thuisvoelen, invoering PlanCare2, integratie van het cluster Behandeling en Begeleiding met het cluster Zorg en Wonen, de activiteitenbegeleiders die bij de zorgteams zijn ondergebracht, de pilot Familienet, de plannen voor de organisatieverandering... enz. Het is allemaal gaande op dit moment. Maar waarom?

management

NIet omdat het moet, maar omdat het kan

7

mevrouw tientallen jaren lang gewend geweest is ’s morgens rustig te ontwaken door, zodra ze wakker is, de radio zachtjes aan te zetten en dan te blijven liggen tot een uur of half tien. Daarna te douchen en pas rond half elf een klein ontbijtje te gebruiken, eigenlijk alleen maar wat fruit. Toen mevrouw naar het verpleeghuis ging, is hier niet naar gevraagd. De gewoonte in het verpleeghuis is om rond 8.00 uur iedereen te wekken en met zijn allen te ontbijten rond de klok van 9.15 uur. Het ontbijt is vooral brood met beleg. Dit ochtendritme en ontbijt worden nu ook gehanteerd voor mevrouw den Boer. In het gesprek met de kinderen wordt duidelijk dat dit wel eens de reden kan zijn van haar gedrag. In dat-zelfde gesprek wordt duidelijk dat zij ruim tien jaar lang haar bed tegen de muur had staan en daar-door gewend was links het bed uit te stappen. In het verpleeghuis staat haar bed ook tegen de muur, maar nu moet ze rechts uit bed stappen. Ook hier zou wel eens een oorzaak kunnen liggen.

Het bed wordt verzet en de ochtend wordt voor mevrouw den Boer ingedeeld zoals ze dat thuis gewoon was en het ontbijt werd fruit in plaats van brood. En wat bleek... het vertrouwde beeld van die vrolijke, open en contact-zoekende persoonlijkheid was weer helemaal terug.

Wat kunnen we doen?Als je ouder wordt en ook nog eens gaat demente-ren, waardoor je vervolgens naar het verpleeghuis verhuist, dan ziet je leven er ineens heel anders uit. Een verpleeghuis lijkt op onderdelen wel op een ziekenhuis. Jarenlang heeft in een verpleeghuis de medische invalshoek centraal gestaan. Dat is geen verwijt aan dokters of verzorgenden, dat waren de opvattingen in ons land; van het Ministerie van VWS, van de Inspectie voor de Gezondheidszorg, van de zorgkantoren, en ga zo maar door.

Maar steeds vaker dringt het besef door dat het nu écht anders moet. Immers, als je naar het verpleeg-huis gaat, dan is dat voor de meesten hun laatste woonplek. De laatste jaren van je bestaan. Juist die tijd, moet een tijd zijn waarin je kan leven zoals jij dat wilt. Het moet ‘quality time’ zijn. Genieten van de fijne dingen, het leven vieren, plezier maken, ook al is er verlies van functies en verlies van regie.Het leven van thuis moet zoveel als mogelijk worden voort-gezet in het verpleeghuis. Alle medewerkers in het verpleeghuis spannen zich in om juist dát leven mogelijk te maken. Het past dan niet om bijvoor-beeld bepaalde gerechten of etenswaren niet meer aan te bieden, omdat het ongezond zou zijn.

Gezondheidswinst is vroeg in het leven te behalen, maar niet in de laatste levensjaren. Die laatste levensjaren moet je fijn en ongedwongen kunnen doorbrengen.

Medewerkers van nu en medewerkers van de toekomst, verdiepen zich in de cliënten waarmee zij werken. Je wilt weten wat iemand deed in zijn werkzame leven, je wilt zijn/haar gewoonten kennen, zodat je daar zoveel mogelijk rekening mee kan hou-den. Samenwerken met de familie van de cliënt is de normaalste zaak van de wereld. De cliënt verandert van woonplek en daardoor gaan wij als professionals participeren in het leven van de cliënt en zijn/haar fa-milie. Dat is echt iets anders dan familieparticipatie; dat wil zeggen dat familie participeert in ons werk. Maar als onze nieuwe opdracht is het leven in het verpleeghuis voort te zetten, dan moeten wij als pro-fessionals gaan participeren in plaats van de familie.

Om deze beweging mogelijk te maken lopen momenteel projecten als PlanCare 2 en Hartverwarmend Thuis-voelen. PlanCare2 met als doel meer mogelijkheden creëren om de goede en juiste dingen vast te leggen; betere toegankelijkheid van informatie. Hartverwarmend Thuisvoelen gaat helemaal over deze beweging; weten wie de cliënt is en daar de zorg op aanpassen. Maar ook zorgen voor échte zinvolle dagbesteding die past bij de interesses van de cliënt en aansluit bij zijn/haar leven vóór de periode in het verpleeghuis.

Om dat allemaal mogelijk te gaan maken, is het nodig dat we onze organisatie daarop aanpassen. Zo ligt er een advies om de functie van EVV’er aan te passen en ook die van de teamleider. Er gaat meer regelruimte en beslissingsbevoegdheid komen bij de teams, zodat het mogelijk wordt om de zorg voor elke cliënt precies passend te organiseren.Dat hebben we nog een hoop te doen, zul je misschien zeggen? Ja dat klopt, maar dat is het waard. Want als wij nù niet ver-anderen, terwijl de wereld om ons heen wel verandert, dan lopen we straks achter de feiten aan. Met het project Hartverwarmend Thuisvoelen maken we het waar, vooral om cliënten aan het woord te laten over de gewenste veranderingen. Maar ook omdat veel medewerkers de kans hebben gekregen, en ook de komende maanden nog krijgen, zelf mee te denken en te werken aan hoe die veranderingen er daadwer-kelijk uit moeten zien. Doe mee en help mee; jij kunt met ons dat nieuwe Parkhuis bouwen!

Paul van Gennip, Bestuurder

VIPs vrijwilligers in het Parkhuis

Met zijn zessen snijden ze kilo’s mandarijnen, ana-nas, druiven, aardbeien of meloenen weg. Vervol-gens wordt alles op een karretje geladen en brengen ze het fruit naar de afdelingen. Ook gaat er een grote schaal fruitmoes mee voor bewoners die geen stuk-jes kunnen eten. De groep werkt vanuit ‘t Trefpunt of de Gasthof. Als er fruit gesneden wordt, ruikt het er heerlijk fris en fruitig. De groep bestaat uit 11 vaste vrijwilligers die elkaar afwisselen. Zet zes vrouwen bij elkaar en het wordt al snel gezellig, de antwoorden op de vragen werden lekker door elkaar gegeven:

Tonia: “Ik heb gereageerd op een vacature van het Parkhuis voor een ‘fruitige vrijwilliger’ en doe dit nu al een klein jaar.” Anneke: “Ik heb eerst twintig jaar in het Parkhuis gewerkt en heb me

al vóór mijn pensioen als vrijwilliger aangemeld, nu vijf jaar geleden.” Wil: “Ik had hier een familie-lid wonen en ben nu 9 jaar vrijwilliger.” Thea werd door Wil meegenomen en is hier 8 jaar, Corrie kwam hier een jaar geleden door een vriendin.

Unaniem geven ze aan dat ze geen geraniums hebben om achter te zitten, dat kan altijd later nog. Nuttig zijn, lekker bezig zijn, iets voor een ander betekenen, gezelligheid, dat zijn toch wel de voor-naamste redenen om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Zoals zoveel Parkhuisvrijwilligers zetten zij zich in voor meerdere organisaties. Zo is Wil al sinds jaar en dag vrijwilliger voor een gymnastiek-vereniging, Anneke helpt als vrijwilliger voor Gilde Dordrecht aan een taal- en integratietraject en

Op dinsdagmiddag komt er op de hoofdlocatie een groep vrijwilligers bij elkaar om fruit schoon te maken en te snijden voor de bewoners. Een hele klus, want er moeten zo’n 185 mensen van een bakje vitamine C worden voorzien.

Zomaar wat vrijwilligers…. de dames van de fruitkar

8

Zomaar wat vrijwilligers…. de dames van de fruitkar

Julia komt bij Stichting Crabbehoff, helpt daar bij een kookgroep en rijdt met de boekenkar. Leuk om je op verschillende fronten en voor verschillende organisaties in te zetten.

Thea, Julia en Wil helpen in de zomermaanden ook bij de ijskar in het Parkhuis, volgens hen het allerleukste vrijwilligersproject in het Parkhuis, want iedere bewoner wordt blij van een ijsje. Vooral leuk dat mensen soms twee, drie keer om een ijsje komen vragen! Anneke is lid van koor The Happy Voices. Allemaal zijn ze inzetbaar bij uitstapjes, de seizoensfeesten, hand- en span-diensten, grote activiteiten zoals thé dansant of de rommelmarkten. De krenten in de pap van het vrijwilligerswerk, vaak hard werken maar altijd enig om te doen.

Thea: “Ik ben begonnen als vrijwilliger in het oude Grand Café, de voorloper van de Brasserie. Dit project werd volledig met vrijwilligers gedraaid, dat was altijd erg gezellig.Ik was daarvoor niet bekend met Alzheimer of dementie, vond het ook best een beetje spannend. Door het Grand Café ben ik gegroeid in het vrij-willigerswerk, heb daardoor geleerd hoe het is om met de bewoners van het Parkhuis te werken. Je wordt eens gevraagd voor een andere activiteit, probeert wat uit en dan blijkt dat je dat ook kunt. Ik ga nu zelfs af en toe mee met een bewoner die naar het ziekenhuis moet.”

Wil: “Ik vind het zo bijzonder dat als er een activi-teit met muziek is, je een bewoner zover krijgt een dansje te maken. Mensen staan soms op uit de rolstoel om te dansen, maar ook met iemand in een rolstoel kun je best dansen, pak de handen maar eens vast. Als je ziet hoe iemand opbloeit door de muziek en het dansen, is dat zo mooi om mee te maken.”

Thea: “Eerlijk gezegd ben ik hier begonnen omdat het zo lekker dichtbij was, maar ik ben gebleven omdat de sfeer hier goed is. We worden als vrijwil-ligers serieus genomen, er is ruimte voor opmer-kingen en we hebben het gevoel dat we gehoord worden. Het is gewoon gezellig om hier te zijn.”Leuk aan het fruitproject is de gezelligheid onder-ling, het samen snijden is leuk. Jammer is wel, dat er weinig tijd is om contact met de bewoners te hebben. Het is veel werk, je moet veel afdelingen langs, daarom is er niet veel tijd voor een praatje. We scheppen het gesneden fruit op de afdelingen in bakjes, zodat de bewoners het in ieder geval kunnen ruiken. Op het laatste moment wordt er dan nog een banaan in plakjes gesneden, om te voor-komen dat die bruin wordt.

De dames moeten door, het fruit wordt naar de afdelingen gebracht. Daarna wordt de afwas nog gedaan en als alles netjes opgeborgen is, is het tijd voor een welverdiende kop koffie of thee. De andere fruitige vrijwilligers zijn Toos v.d. Weijde, Leni Bakker, Lenie van Dijk, Lidy v.d. Kaag en Margot Bouter.

9

10

Erover praten helpDit bleek opnieuw ‘een waarheid als een koe’ in het Alzheimer Café van december. Het vaak langdurige proces van dementie en de impact daarvan op de cliënt zelf, maar zeker ook op de naasten, zorgde opnieuw voor veel gespreksstof. Er werden vragen gesteld, ervaringen gedeeld en emoties geuit. De avond, vanwege de naderende kerst een week eerder gepland, bood tegelijkertijd de gelegenheid vooruit te kijken naar de programmering van onder-werpen voor het café in 2016. Die inventarisatie leidde tot een voorlopig jaarprogramma 2016 met onderwerpen als vroeg dementie, vrijwilligers en dementie en dementie en euthanasie. Het muzikale intermezzo werd traditiegetrouw ingevuld door ‘Duo Romanza’. Tenor Werner Pejsa, begeleid door pianist Jan Hol, zong opnieuw de ‘kerststerren van de hemel’. Daarbij was er volop gelegenheid voor de gasten om mee te zingen. Bijzonder waren ook nu weer de eigen teksten die Werner Pejsa maakt op bekende melodieën.

Met de muziek meeEen feestelijkere opening van het nieuwe jaar op 18 januari 2016 hadden wij ons niet kunnen wen-sen. Het programma ging helemaal over muziek, de effecten van muziektherapie bij mensen met dementie, zoals ook wetenschappelijk aangetoond, maar zeker ook de praktische kant: wat gebeurt er tijdens een sessie muziektherapie. Te gast was onze eigen muziektherapeute Katharina Hellen-doorn, die niet alleen deskundig uitleg gaf over haar prachtige vak, maar ook nog een keer ‘de daad bij het woord voegde’ door zelf te spelen en te zingen én na de pauze de volle zaal mee te nemen in een sessie muziektherapie.

Spelend en zingend leidde zij ‘De Band’, be-staande uit een aantal mensen met dementie en Korsakov, waarmee ze wekelijks op donderdag-ochtend in het Parkhuis repeteert, soepel door een repertoire van klassiekers uit het populairegenre. Het leidde tot enthousiaste reacties in

het alzheimer café

Onderstaand stukje stond in MediReva. Het is van Maria van der Hoeven, zij was minister van onderwijs, cultuur en wetenschappen. Zij zegt: “Bij mijn man Lou was de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Dank zij de mensen om ons heen, raakten wij niet in een isolement. Het ergste van de ziekte van Alzheimer is de vergeetachtigheid. Het stap voor stap verliezen van je functies, niets meer zelf kunnen doen, niet meer weten hoe je

te wassen of aan te kleden. Hetgeen uiteindelijk leidt tot een volledig verlies van de persoon waar je een groot deel van je leven mee hebt gedeeld. Toch waren er zaken die Lou tot op de dag van zijn dood heeft behouden: zijn liefde voor muziek.

De positieve invloed van muziek was ongelooflijk. Pianospelen lukte allang niet meer. Een tijdje heeft hij nog met zijn rechter hand gespeeld, maar ook

De Positieve invloed van muziek was ongelooflijk

11

de zaal en her en der werd er ook stevig mee-gezongen. De liedjes werden door deelnemers uit ‘De Band’ zelf aangekondigd, met daarin een hoofdrol voor Piet van Milt, die in een eerder programma openhartig sprak over zijn dementie.

Een ander hoogtepunt was de collectieve muziek-therapiesessie na de pauze. Bezoekers kregen de gelegenheid mee te trommelen op tal van slag-werkinstrumenten, waaronder Afrikaanse Djembés. Het leidde tot een uiterst vrolijk spektakel dat bijna in het hele Parkhuis te horen moet zijn geweest.

Het drama van jong dementerendenDit werd voelbaar door de uitleg van Ad Wildeman die, openhartig en met ingehouden verdriet, als partner terugblikte op de moeilijkste periode uit zijn leven, waarin zijn vrouw Willemien Wildeman geconfronteerd werd met de vroege vorm van de ziekte van Alzheimer. Deze diagnose werd overi-gens pas jaren later gesteld, terwijl hij zelf al die tijd al wist dat er meer aan de hand was dan psy-chische problematiek waarvoor zij tot dan toe in behandeling was geweest. Het snelle verloop van de ziekte maakte op een gegeven moment opname op de Meidoorn, onze afdeling voor jong demen-terenden, noodzakelijk. Hij beschreef hoe de dag van de verhuizing naar het Parkhuis voor beiden verlopen was. Willemien overleed uiteindelijk thuis,

een nadrukkelijke wens van de familie, in het bijzijn van haar man en al haar kinderen. Dat ze de laatste dagen van haar leven thuis is geweest, waarbij de familie alle medewerking kreeg vanuit het Parkhuis, is in het hele verwerkingsproces van onschatbare waarde geweest en Ad vertelde trots te zijn op die beslissing en verhaalde over de ‘trieste schoonheid’ van die laatste dagen.

Ad Wildeman was te gast samen met teamleider Peter v.d. Lende van afdeling de Meidoorn. Peter gaf kort en helder uitleg over de diverse vormen of oorzaken van vroeg dementie en brak een lans voor zijn eigen afdeling en de meerwaarde daarvan voor jonge mensen met dementie.

De muziek bracht die avond niet alleen troost, maar riep ook bij verschillende toehoorders weer de pijn en het verdriet op van het afscheid. Eefje zong opnieuw zo mooi het prachtige liedje van Claudia de Breij: ‘Mag ik dan bij jou’ en Maarten zong zijn versie van ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld. Beiden werden begeleid door Rosanne op piano. Samen vormen zij ‘De Blue Monday’s’ en het trio zal ook in 2016 weer verschillende keren te horen zijn in het Alzheimer Café.

Peter Haex, Gezondheidszorg psycholoog

dat verdween op een gegeven moment. Wat bleef was zingen en wat hebben wij veel gezongen. En toen de woorden waren verdwenen bleef de melodie met eigen teksten bestaan: la la la of pompompom. Muziek maakte hem rustig en het kunnen zingen gaf hem een gevoel van eigen waarde. Dat bleef nog tot vlak voor zijn dood…”

Anneke van der Giessen, Muziektherapeut

12

Brintafelen bevat 49 smaakvolle paprecepten die in het bijzonder geschikt zijn voor mensen die afhankelijk zijn van dik-vloeibare voeding vanwege kauw- en/of slikproblemen. Hierbij kunt u denken aan dementie, verstandelijke beperking, een spierziekte, CVA, enzovoort.

De recepten zijn op basis van Brinta met verschillende zuivelproducten, zoals: melk, karnemelk en vla. De recepten zijn zo samengesteld dat er sprake is van een evenwichtige voedingswaarde.Brintafelen bevat eenvoudige recepten, met ingrediënten die vaak in elke keuken/huiskamer aanwezig zijn. Tevens zet het aan tot variëren, waardoor de bewoners niet elke dag hetzelfde bordje pap krijgen.

Binnen het Parkhuis hebben alle afdelingen een exemplaar van Brintafelen gekregen en zijn de voedings-assistentes van adviezen en een workshop voorzien.

Vanzelfsprekend is het boek ook een aanrader voor iedereen die van pap houdt!

Elvira Klinkert, Logopedist

Het boekje Brintafelen is een initiatief van Wies van Broekhoven (begeleidster in de verstandelijk gehandicapten-zorg) en Ilse van Kempen – Linders (logopedist).

Brintafelen

13

Morgen komt het koor oefenen en ik ben tot laat bezig om muziek uit te zoeken. Als ik Oscar nog even uit wil laten en naar buiten stap, is het al donker. Vanavond moet ik een violist begeleiden, dus moet ik op tijd in het theater zijn. Een kort rondje dan maar en snel richting huis om de aardappels op te zetten. Als ik thuis ben en mijn jas opgehangen heb, loop ik snel naar de pannen. Dan gaat de telefoon. Als ik deze opneem, spreek ik met de partner van een mevrouw die in het Parkhuis is gaan wonen. Oeps, ik realiseer me dat ik vergeten ben, mijn vanuit het Parkhuis doorgeschakelde telefoon, uit te zetten. Meneer zie ik vaak met zijn vrouw door de gangen lopen, maar zijn naam, die hij nu noemt, kende ik niet. Hij vertelt over zijn vrouw, hoe ze vroeger was en dat zijn vrouw zo ontzettend veel voor hem betekende. En nu wil hij iets terug doen voor haar. Vertellen, voorlezen het maakt niet uit wat, als zij de tijd dat ze samen zijn, maar prettig door kunnen brengen. “U zingt weleens?“ probeer ik. “Zingen? We zingen de hele dag als het moet, we hebben samen op een koor gezeten en samen in musicals gespeeld. Muziek betekent veel voor ons.” Ik vraag of meneer belt om mij iets te vragen. Maar dat is niet eens de bedoeling, hij vertelt. En zo gaat de tijd voorbij. Met de telefoon tussen mijn schouder en mijn oor, doe ik de aardappels uit. Ik moet echt gaan, zeg ik, zullen we morgen verder praten? En dat spreken we af. De volgende morgen staat meneer om half negen op me te wachten. Of ik nu even tijd heb………en zo ontstaat een bijzondere, muzikale, band.

Meneer met zijn vrouw en de muziek als schakel. Iedere week komt meneer trouw met zijn vrouw naar muziektherapie. Er worden nieuwe liederen aangeleerd en ook voor meneer is het een prettige ervaring, om te zingen en zijn vrouw daar blij van te zien worden. Zo gaan de maanden voorbij en zouden we jaren door kunnen gaan. Maar dan komt het onvermijdelijke, mevrouw wordt ziek en als gevolg daarvan, is zij niet meer bij machte om naar de therapie gereden te worden. Er wordt een modus gezocht en de thera-pie wordt verhuisd naar het bed van mevrouw. Zo hebben ze met elkaar nog mooie momenten. Totdat het onvermijdelijke daar is en meneer afscheid moet nemen van zijn geliefde vrouw. Of ik op de begrafenis wil spelen en dat wil ik wel. We zingen alle liederen die we ooit gezongen hebben en de bezoekers zingen mee, ook zij kennen de liederen. En nog één keer is het net of zij daar nog is, samen met haar man. Als het afgelopen is, zie ik hem achter de kist lopen. Hij kijkt op als hij langs mij loopt, een hele kleine glimlach speelt om zijn lippen, maar ik zie ook dat zijn wangen nat zijn. Ik knik naar hem. Ik zal hem niet meer tegenkomen in het Parkhuis, voor mij hoort hij bij het leger trouwe mannen en vrouwen die dagelijks hun geliefde komen bezoeken. Ik knik nogmaals naar hem en denk: hulde voor jou. Hulde voor het hele leger trouwe bezoekers aan de bewoners van het Parkhuis.

column

De kleine glimlach en de traan

door: anneke van der Giessen, muziektherapeut

14

Uit de school geklapt

14

● Marcel Cornelissen ● José Hol● Jacoline Karadogan● Angelique Lagendijk● Christel Naaktgeboren● Janica Nieuwland ● Mariëtte de Jong

Voor de opleiding Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie (GVP):

● Marianne Bartelse● Mandy Daniels● Thari Derksen● Stefan de Graaf● Elja Hendrikse● Nick van Kammen● Marja van de Koppel● Jeannette de Kreek● Joice dos Santos● Sally Schutte● Angela Slooff● Anky Smits● Hella van Tilborg ● Marchel van de Wouwer

Voor de PdL training(Passiviteiten dagelijks Leven):

‘Het was een leerzame cursus waar iedereen met vol enthousiasme aan deel heeft genomen. Er zijn 18 medewerkers volledig geschoold en op de Ceder wordt merendeels met de PDL benadering gewerkt. Het resultaat is minder agressie en vermoeidheid bij de bewoners, waardoor zij energie over houden voor de leuke dingen van de dag. Het belangrijkste uitgangspunt is de kwaliteit van leven.’

Van harte Gefeliciteerd!

Geslaagd!

parkprent

kastanje

15

16

Ook al is het inmiddels lente als u dit leest, deze indruk van kerst op het Parkhoff wilden wij u niet onthouden. Al weken van te voren werd door de bewoners en de begeleiding nagedacht over het kerstdiner. Het was fijn dat er alle ruimte was dit geheel naar eigen wens in te vullen en dat vooral de wens van de bewoners centraal staat. Zo bereidde het ene huisje allerlei culinaire hapjes en het andere huisje een traditioneel menu.

Op kerstochtend was het ontbijt veranderd in een uitgebreidere brunch. Zo hadden de bewoners de tijd om rustig op te staan en zich klaar te maken. In de loop van de dag kwamen familieleden op be-

zoek en werden sommige bewoners opgehaald. Uit verschillende keukens kwamen al heerlijke geuren en de bewoners waren zonder uitzonde-ring zeer bereid mee te helpen met de omvang-rijke voorbereiding. Er werden tafels versleept en gedekt, rollades gebraden en hapjes gemaakt terwijl uit elke huiskamer gezellige kerstmuziek kwam. De stemming zat er bij iedereen goed in en de verwachtingen waren hoog gespannen.

Het waren twee bijzondere dagen. We hebben genoten van het eten, van elkaar en van de ver-halen over hoe fijn kerst vroeger was. Gelukkig is iedereen het met elkaar eens dat kerst in het Parkhoff ook heel gezellig is!

Kerstviering in het Parkhoff

1717

Velen van jullie weten dat ik de laatste jaren intensief bezig ben geweest met de verzorging van mijn echtgenoot Cees. Een nieroperatie en vele herseninfarcten maakten dat zijn gezondheid steeds verder achteruit ging.

Het waren heftige en zware jaren voor Cees, Jill en mij. Maar met de lieve steun die we kregen van jullie allen was het voor mij en Jill te dragen. Helaas hebben we 21 januari definitief afscheid van hem moeten nemen.

Het was overweldigend, de vele blijken van medeleven die wij mochten ontvangen!Troost vind ik vooral bij mij collega’s en in mijn werk.

Lieve groeten,

Asta Leeuwenhage

Afscheid nemen…...

herdenkingsbijeenkomstBewoners, familie en medewerkers zijn vanaf 19.30 uur van harte welkom

Liefde schrijft een herinnering in het hart

Data 2016:Donderdag 14 april Donderdag 30 juni Donderdag 13 oktober

Locatie ‘t Trefpunt

18

Fingerfood

Fingerfood hoor ik u denken? Wat is Fingerfood? Simpel gezegd s Fingerfood eten met de vingers. Maar waarom Fingerfood? Waarom kiezen ze hier in verpleeghuizen soms voor? Wellicht denkt u dat het onbeleefd is, onhygiënisch of niet voor de westerse cultuur. Maar wist u dat Fingerfood veel voordelen met zich mee brengt met betrekking tot de intake van bijvoorbeeld bewoners in een verpleeghuis?

Dat men op die manier langer zelfstandig kan eten, de regie houdt en met meer smaak eet? Het kan de kans op eventuele gevolgen als afvallen, het ontwikkelen van decubitus wonden en slechte weerstand verminderen. Maar daarnaast geeft het iemand een gevoel van autonomie en het genot van gewoon lekker kunnen eten in plaats van dat iemand je eten geeft.

AchtergrondGraag wil ik met dit artikel uitleg geven over Fin-gerfood binnen de verpleeghuiszorg.Mieke Geertsma (stafmedewerker zorgontwikkeling) en Edith de Raaf (afdelingshoofd PG en interne zaken) beiden werkzaam bij De Hoge Weide van Stichting Zorgcombinatie Marga Klompé te Lochem zijn de grote drijfveren achter het concept ‘Fingerf-ood’ binnen de verpleeghuiszorg in Nederland.

In 2008 mocht een aantal afdelingshoofden van de stichting een studiereis maken naar de Verenigde Staten om onder meer bekend te raken met ‘hos-pitality’. Hier zagen zij sommige mensen in een verpleeghuis met de vingers eten. Direct waren ze enthousiast! Mieke is na terugkomst meteen gaan uitzoeken of dit concept in Europa al bekend was. In Schotland, Duitsland en België waren er al zor-ginstellingen die Fingerfood toepasten. Zij hebben contact met die instellingen gezocht en zijn daarna een pilotplan gaan schrijven om die vervolgens in te dienen bij hun interne jaarlijkse innovatieprijs van de stichting. Zij wonnen de innovatieprijs en kregen hiervoor een behoorlijk geldbedrag waarmee zij het plan konden gaan invoeren. De pilot was een groot succes, waarna ze zijn begonnen aan de imple-mentatie binnen de rest van hun stichting.

Het concept Fingerfood is heel eenvoudig en makkelijk te implementeren. Echter is uitleg en het bespreken van het doel van Fingerfood

vooraf essentieel. Met name naar familie van bewoners/cliënten toe. Edith en Mieke gaven echter aan dat familie na uitleg en instructie direct enthousiast waren. Het waren eerder de zorg-medewerkers die meer reserve hadden ten aanzien van Fingerfood. Er werd bijvoorbeeld gevreesd voor de reactie van andere bewoners en dat het een kliederboel zou worden. Na een workshop veranderde die mening vrij snel.

DoelgroepFingerfood is geschikt voor mensen die niet meer weten hoe ze bestek goed moeten hanteren of voor mensen die door lichamelijke problemen moeite hebben om het bestek te gebruiken. Overigens ge-ven de initiatiefneemsters aan wel het bestek altijd neer te leggen, wellicht is er een moment waarop de bewoner het bestek wil pakken/het herkent. Daarnaast kan Fingerfood ook geschikt zijn voor mensen die te onrustig zijn om aan tafel te blijven zitten.Voor mensen die maaltijden met aangepaste consistentie eten (bijv. een gemalen warme maal-tijd) wordt het lastiger om met de handen te eten. Hoewel het niet onmogelijk is. Belangrijk blijft: maak het bespreekbaar.

Vanuit het project Hartverwarmend Thuisvoelen zijn er verschillende deelprocessen hard aan de slag gegaan om de cliënt centraal te stellen. Hieronder valt natuurlijk ook het stukje voeding. Fingerfood is wellicht niet voor iedereen geschikt, maar kan ze-ker voor sommige bewoners (tijdelijk) een uitkomst bieden.

Ik zal binnen het Parkhuis op korte termijn gaan kij-ken naar mogelijkheden en zal hierover met bewo-ners (indien mogelijk), medewerkers en familie van bewoners in overleg gaan.

Elvira Klinkert, Logopedist

19

D ementie kan iedereen treffenE lke drie seconden krijgt iemand op de wereld de diagnoseM antelzorgers zijn onmisbaarE lk persoon met dementie is andersN iemand weet wanneer het zal toeslaanT ranen zullen vloeien, dat zal niemand ontgaanI edereen kent wel iemand die dementie heeftE r is geen oplossing, aan het einde komt de verlossing

ISBN: 9789491897511Prijs: € 14,95 Online te bestellen bij www.aquazz.com

MORGEN ben ik het vergeten

Dit keer in de rubriek ‘Uitgelezen’ een gedichtenbundel. Niet zomaar een gedichten-bundel, maar één die is uitgebracht door een vrijwilligster die werkzaam is binnen het Parkhuis. Van har hand is ook de website www.dementievandaag.nl en de facebook-pagina onder dezelfde naam. Monika Eberhart (1965) werkt al ruim 20 jaar in de zorg. Geïnspireerd door haar werk met mensen met dementie zijn de gedichten in deze bundel tot stand gekomen.

uitgelezen

Het is een jaarlijks terugkerende happening en de ervaring is dat het altijd goed bezocht wordt: de familiedag op de Plataan! We nodigen familie van de bewoners uit samen met hun vader, moeder of partner gezellig samen te zijn, onder het genot van een hapje en een drankje. Soms hebben we een thema, zoals een artiest of bewegen.

Deze keer was er geen thema maar een informeel gezellig samenzijn. De cliëntenraad was uitgeno-digd en twee afgevaardigden van de raad hebben uitleg gegeven over de cliëntenraad en een praatje gemaakt met de aanwezige familie.

Ook hadden we hoog bezoek van een koning uit Nigeria. Een medewerker van de Plataan komt uit dit land. Hij had zich in zijn klederdracht gehuld en heeft op swingende muziek met onze bewoners en familie een dansje gemaakt. Ook zijn alle be-woners met hem op de foto gegaan en de foto’s zijn gelijk als leuke herinnering aan de gezellige middag meegegeven.

Er waren heerlijke soesjes voor bij de koffie of thee. Daarna was er nog een heerlijk wijntje, biertje, een glas limonade, hartige hapjes en wat te knabbelen. We hebben een leuke middag gehad! Nu gaan we bedenken wat voor gezelligs we met de volgende familiemiddag gaan doen! Hierbij nodig ik u al van harte uit, misschien heeft u leuke ideeën of suggesties? Dat horen wij graag!

Team Plataan

20

Familiedag op de Plataan

21

WWW.LEVENMETALZHEIMER.NL

ALLES OVER DE ZIEKTE ALZHEIMER

De ziekte van Alzheimer is een ongeneeslijke hersenziekte, waarbij de cellen in sommige delen van de hersenen ophouden te functioneren en afsterven. Het ziekteproces is onomkeerbaar en ondanks uitgebreid onderzoek is de precieze oorzaak nog altijd niet gevonden.

De ziekte van Alzheimer is een vorm van dementie. In Nederland zijn ongeveer 270.000 dementerende, waarvan naar schatting 160.000 tot 190.000 mensen de ziekte van Alzheimer hebben. In totaal zijn er 12.000 jong dementerenden (jonger dan 65) en daar zitten waarschijnlijk tussen de 7.000 – 8.000 Alzheimer-patiënten tussen.

Deze website stelt zich te doen patiënten en hun familieleden en vrienden voor te lichten over de ziekte van Alzheimer; wat is het, hoe komt het, wat kun je eraan doen en vooral ook: hoe ga je ermee om?

Deze website heeft ook een lotgenotenforum, op dit forum kunnen lotgenoten elkaar steunen, informeren en helpen. U bent vrij om vragen te stellen.

Uitgesurfd

22

Bij dementie kan er bij een deel van de bewoners gedrag ontstaan wat wij, de omgeving, niet altijd goed kunnen begrijpen. Het Parkhuis heeft het altijd belangrijk gevonden om zo zorgvuldig moge-lijk met dit gedrag van bewoners om te gaan, om de belasting voor naasten, zorg maar zeker ook de bewoner zelf beperkt te houden.

De ervaring is dat vanwege verschillende factoren er een toename van probleemgedrag wordt gesignaleerd. In het kader van het project ‘Hartverwarmend Thuisvoelen’ is er een werk-groep opgericht: ‘omgangsoverleg’. Doel van een omgangsoverleg is om via een multidisci-plinaire aanpak beter, effectiever en vooral zorgvuldiger met dergelijk onbegrepen gedrag om te gaan. In dit overleg zullen, afhankelijk van de afdeling, een aantal keer per maand of kwartaal bewoners besproken worden die

gedrag laten zien wat anders is dan wat we van iemand gewend zijn. De psycholoog van de betref-fende afdeling, de arts en de EVV’er zijn aanwezig, maar ook bijvoorbeeld de activiteitenbegeleiding of waar nodig een deskundige van buitenaf. Ook andere disciplines kunnen aanschuiven op het moment dat hun expertise nodig is.

Op deze manier hopen we onbegrepen gedrag eerder te signaleren waardoor de gevolgen beperkt blijven. Ook wordt er hierdoor mogelijk minder medicatie voorgeschreven of vrijheidsbeperkende maatregelen ingezet. Op dit moment zitten we in de ontwikkelfase, waarin we kijken naar de voor-waarden om te kunnen beginnen. Vanaf maart gaan we van start, maar op sommige afdelingen wordt het al (succesvol) geprobeerd!

Linda Hermens, Gezondheidszorg psycholoog

Het Parkhuis streeft ernaar onze cliënten zo lang mogelijk zelfstandig te laten functioneren op een manier die zij hun leven lang gewend zijn, door hen waar nodig te ondersteunen in hun leven met psychische of lichamelijke beperkingen.

omgangsoverleg

Het Zomerfeest op vrijdag 24 juni aanstaande voor alle medewerkers en alle vrijwilligers krijgt dit jaar een extra feestelijk tintje in verband met het 45-jarig bestaan van het Parkhuis en het 35-jarig bestaan van de Dagondersteuning!

Uiteraard worden gedurende dit hele jaar ook vele jubileumactiviteiten voor cliënten en bewoners ge-organiseerd, maar bij het ter perse gaan van deze Parkpraat waren de data hiervan nog niet bekend. Houd de beeldbank, website en Facebookpagina dus goed in de gaten!

23

FEEST

geef je meningin het MTO vóór

1 mei

Zou mijn werk weleens wakker liggen van mij?

Koffie met de Cliëntenraad

Heeft u zich wel eens afgevraagd wat die Cliënten-raad nu eigenlijk doet? Of wat zij voor u en voor uw in het Parkhuis of op één van de andere locaties verblijvende naaste kan betekenen? Dan willen wij u daarover graag nader informeren. Kunnen wij onverhoopt uw vragen niet beantwoorden, dan spe-len wij die door naar de desbetreffende afdeling of medewerkers.

U bent uiteraard ook van harte welkom wanneer u ‘alleen maar’ een gezellig praatje wilt komen maken. Of, wat natuurlijk ook zou kunnen, wanneer u belangstelling heeft om lid van de raad te worden. Dat zou helemaal mooi zijn, wij kunnen uw

enthousiasme en kundigheid zeer goed gebruiken. Uit de eerste hand hoort u daarover alle bijzonder-heden. Van 10.00 tot 11.15 uur. Op koffietijd dus.

Wij geven u het schema van de data waarop wij aanwezig zijn: 2 april, 7 mei, 4 juni, 2 juli, 6 augustus, 3 september, 1 oktober, 5 november en 3 december. Graag dus tot 2 april. Of op een latere datum. Bij de koffie. Wij kijken naar u uit!

Natuurlijk kunt u ook op een andere manier contact met ons opnemen. Met een briefje, gericht aan de Cliëntenraad, Postbus 9136, 3301 AC Dordrecht. Of u stuurt een e-mail naar clientenraad@hetparkhuis.nl

De Cliëntenraad komt koffiedrinken in het Parkhuis. Op de eerste zaterdag van iedere maand. U heeft hun aanwezigheid op 5 maart jongstleden nauwelijks over het hoofd kunnen zien; twee leden van de Cliëntenraad waren aanwezig in de Brasserie.

24

Dit jaar willen wij graag de avondvierdaagse lopen met alle bewoners die willen. Uiteraard ook met bewoners die rolstoel afhankelijk zijn.

Is er bij jou een bewoner die graag wil? Dan kun je hem of haar nu opgeven! Je kunt je ook als afdeling opgeven (bewoners + begeleiders).

Voor elke bewoner wordt een rolstoel meegenomen, ongeacht of ze rolstoel afhankelijk zijn. Zo is er voor iedereen de mogelijkheid mee te gaan. Lukt het niet om op alle dagen mee te lopen, overleg dan even met Yvette van Nes.

Opgeven kan vóór vrijdag 15 april bij Yvette van Nes(y.vannes@hetparkhuis.nl), onder vermelding van: naam, afdeling en welke dag(en) de bewoner mee gaat.

Per bewoner is één begeleider nodig, dus wil je graag mee als begeleider, geef je dan op bij Yvette. Wil je graag mee, maar liever niet als begeleider, geef dit dan ook door aan Yvette. Inschrijfkosten worden betaald voor bewoners en begeleiders!

Bewoners en begeleiders krijgen een leuk aandenken aan de avondvierdaagse. Voor vragen kun je terecht bij de Paulien Busch (bewegingscoaches@hetparkhuis.nl) of bij Yvette van Nes (y.vannes@hetparkhuis.nl).

Parkhuis aan de wandel

25

ik loop mee

Datum: 7 t/m 10 juni 2016Starttijd: 18.35 uurAantal km: 5 kilometerVervoer naar startplaats: per bus

26

Poppenhuis expositie van Sietske Durkstra Van de nood een deugd maken. Dat is precies wat we 18 januari 2016 een week lang op de Meidoorn hebben gedaan. De poppenhuizen van Sietske werden die week in de centrale hal tentoongesteld. Wat begon als een kleine noodoplossing, omdat de slaapkamer van Sietske leeg moest vanwege de aanleg van een nieuwe vloer, liep uit op een heuse expositie, een foto in de Dordt Centraal en een interview door de Regionale Televisieomroep van Dordrecht.

Op 20 januari was de officiële opening door bestuurder Paul van Gennip. Sietske werd in het zonnetje gezet, geïnterviewd en mocht uiteindelijk het gouden lint doorknippen om zo haar eigen expositie officieel te openen.

In de week vooraf begonnen Sietske, teamleider Peter, vrijwilligster Caroline en activiteitenbegeleidster Claudia in Sietske’s slaapkamer gezamenlijk met brainstormen en het uitzoeken van de poppenhuisspulletjes. Meubeltjes die voor Sietske een belangrijke emotionele waarde hadden, werden veilig in de vitrinekast achter slot en grendel gezet en een aantal losse onderdelen bij het poppenhuis heeft Sietske samen met haar vrijwilligster vastgelijmd of met een onopvallend draadje vast gezet. Er werd een klein draaiboekje gemaakt, zodat het voor Sietske overzichtelijk bleef wanneer er iets gedaan zou worden en wie haar erbij zouden helpen. Zo ontstond ook het idee om een gastenboek bij de expositie te leggen waar bezoekers iets moois of tips in konden schrijven.

Tijdens het opbouwen kwamen de eerste leuke reacties. Dit vond Sietske zo leuk, dat ze iedere bezoeker enthousiast van tekst en uitleg voorzag. Haar expositie werd zo druk bezocht dat de medebewoners haar in de huiskamer begonnen te missen en een aantal uiteindelijk besloten om gezellig met een kop koffie bij Sietske te gaan zitten.

Met een voldaan en warm gevoel kijkt Sietske terug op deze mooie week vol verrassingen. Sietske wil iedereen hartelijk bedanken voor het bezoeken van haar poppenhuisexpositie en het schrijven van de mooie lieve teksten in haar gastenboek.

Warme groetjes van,Sietske Durkstra, bewoner & Claudia Beerden, Activiteitenbegeleider

27

28

Bedankje

Vrijdag 26 februari ontving ik een prachtige bos bloemen voor mijn diplomering als Specialist Ouderengeneeskunde. Hierbij wil ik het bestuur en de medewerkers van het Parkhuis hartelijk bedanken!

Met vriendelijke groet,

Inger Montfoort, Specialist Ouderengeneeskunde

28

parkprofiel Jacqueline

Wie ben je en op welke afdeling werk je?Ik ben Jacqueline Derksen en ik ben werkzaam als praktijkopleider.

Waarom heb je voor dit werk gekozen?Ik ben in 1993 begonnen als leerling ziekenver-zorgende in het Parkhuis. Na mijn diplomering heb ik tot 1999 met veel plezier als ziekenverzorgende gewerkt. In 1999 kreeg ik een ongeluk met de brommer, waarbij ik mijn hand brak en daarbij posttraumatische dystrofie opliep. Hierdoor was het onmogelijk om mijn werk in de zorg voort te zetten. In 2000 werd er een praktijkopleider gevraagd en ik heb op deze functie gesolliciteerd en werd aangenomen. Deze functie oefen ik met veel plezier al bijna 16 jaar uit.

Wat was jouw leukste vakantie ooit?Ik vind iedere vakantie erg leuk. Meestal gaan we met de honden naar een hondencamping in Frankrijk, maar de meest indrukwekkende vakantie was een rondreis van 21 dagen door Egypte, we zijn toen samen met een gids Egypte doorgereisd van Cairo tot aan Aswan. Hierbij hebben we heel veel plekken gezien waar je normaal niet komt.

Welk land hoop jij ooit te bezoeken en waarom? Ik heb niet echt voorkeur voor een land, er zijn nog heel veel plaatsen die ik wil zien, bijvoorbeeld Rome, New York, Londen.

Welk boek ligt op je nachtkastje?Er ligt geen boek op mijn nachtkastje, ik lees heel weinig op dit moment. We hebben een labrador pup en in de opvoeding daarvan gaat veel tijd zitten.

Welk laatste telefoon gesprek heb jij gevoerd?Met mijn vader gewoon voor de gezelligheid. Waarmee mogen wij je ‘s nachts wakker maken? Eigenlijk nergens voor.

Dat in het Parkhuis goede praktijkopleiding belangrijk is, weten we allemaal. Gelukkig heb-ben we daarvoor praktijkopleiders. Zo kunnen we op de eerste verdieping in de flat en ook in het huis, Jacqueline Derksen aan het werk zien. Altijd opgeruimd en positief. Maar wat weten we eigenlijk verder van haar?

29

30

even voorstellen

Het is elke keer weer bijzonder om bij een interim opdracht van buitenaf zo maar ‘in de keuken’ van organisaties te (mogen) kijken. Ik vind het Parkhuis een inspirerende organisatie. Het timmert echt aan de weg om de verpleeghuiszorg naar een hoger peil te brengen. Ik draag graag mijn steentje bij om dat ook in het Merwehuis te doen. In het Merwehuis is genoeg te doen; het fijne is dat er veel medewerkers zijn die hier graag ook de schouders er onder willen zetten. In het Merwehuis zijn we sinds begin april in (4) kleinere teams gaan werken; de ontwikkelingen van Hartverwarmend thuisvoelen worden hier voortvarend ingevoerd. Het leuke van het werken in Dordrecht vind ik dat het zo dicht tegen Rotterdam aanligt. Ik ben

Sinds januari van dit jaar ben ik als interim teamleidster in het Merwehuis aan het werk. Mijn naam is Lydi Hol. Van huis uit ben ik verpleegkundige en ik heb jaren in de thuiszorg gewerkt. Na diverse functies in de zorg gehad te hebben heb ik mij als zelfstandige in de zorg gevestigd. ‘s Zomers heb ik samen met mijn man een ‘Chambres d’Hôtes’ in Frankrijk (bed and breakfast) en gedurende de winters werk ik als interim manager in de gezondheidszorg.

Lydie Hol

Dianne FransenSinds 1 maart jl mag ik voor gemiddeld 3 dagen per week het Parkhuis ondersteuning bieden als Personeelsadviseur.

Een mooie opdracht, zeker omdat ik als voormalig B-verpleeg-kundige affiniteit heb met de zorg- en dienstverlening die jullie de cliënten bieden. Inmiddels heb ik de nodige ervaring opgedaan op het vlak van Personeel & Organisatie en hier ook diverse vervolgopleidingen voor gevolgd. De werkdagen dat ik niet in Dordrecht ben, werk ik voor andere opdrachtgevers in de rol van coach of P&O-adviseur. Momenteel volg ik de leergang Sociaal Bedrijfskundig Adviseur. Tijdens de krappe vrije tijd die dan over blijft maak ik graag vanuit mijn woonplaats Gemonde (10 km ten zuiden van ‘s-Hertogenbosch) lange wandelingen langs de Dommel of ben ik in de sportschool te vinden.

31

Ik heb HBO-V en een aantal vervolgopleidingen gedaan. Vervolgens heb ik 4 jaar als wijkverpleegkundige gewerkt in Waalwijk. Ik ben actief als vrijwilliger voor de Regionale afdeling van Alzheimer Nederland als belangenbehartiger, bij Welzijns-organisatie Divers als trainer van dementiemaatjes en het opzetten van een gespreksgroep voor kinderen van oudersmet dementie, bij De Herbergier Vlijmen als vervanger van de eigenaren en lid van de klachtencommissie in een zorgorganisatie.

Op 4 januari ben ik gestart als ad interim Kwaliteits-verpleegkundige bij Parkstaete. Ik blijf tot 1 oktober 2016 en werk 32 uur per week en ga mij richten op het verbeteren van de kwaliteit van zorg in de breedste zin.

Ik ben 51 jaar. Ik ben geboren in Waalwijk, maar woon al heel wat jaren in ’s-Hertogenbosch. Ik woon (20 jaar) samen met Jaap. Mijn hobby’s zijn: lezen, Pilates, paard-rijden, (achterop) motorrijden, gezellig eten/drinken samen met man/vrienden, carnaval in Oeteldonk, en dieren (we hadden een hond en hebben een kat).

Vera van den Beemt

31

zelf in Rotterdam geboren en getogen en ik hou van de Rotterdamse mentaliteit: ik herken er veel van in de Dordtse mentaliteit. “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”. Hoewel ik deze zelf nogal eens graag omdraai: ”Doe maar gek, dan doe je al gewoon genoeg”. Als ik niet aan het werk ben, kan ik genieten van het lezen van een boek op de bank, koken voor en met vrienden, baantjes trekken in het zwembad of wan-delen met onze hond. Ik ben gek op de seizoenen van Nederland, dus ook met striemende regen kun je mij buiten aantreffen. Ik kijk uit naar de komende maanden werken in het Merwehuis. Ik zal tot eind juni hier zijn. Ik kijk ook uit naar verdere ontmoetingen met collega’s en werk vanuit van de visie dat iedereen aan hetzelfde gemeenschappelijk doel werkt: de zorg voor de cliënten optimaliseren. En dit via, en met elkaar!

DagondersteuningHaaswijkweg Oost 69a3319 GB DordrechtT 078 622 00 45F 078 622 00 05

LocatieParkstaeteAlbert Schweitzerplaats 33318 AS DordrechtT 078 654 15 66F 078 654 15 68

OntmoetingscentraDordrechtLocatie MFA KolorietLocatie het StadswielLocatie De GravenhorstLocatie het Polderwiel (pilot)

Postadres: Jacob Marisstraat 703314 TK DordrechtT 06 346 577 41

Locatiehet MerwehuisHaringvlietstraat 5153313 EM DordrechtT 078 750 20 08F 078 750 20 07

Werkplaats“In Bedrijf”Egstraat 103319 LA DordrechtT 078 707 00 56

Locatiehet PolderhuisMerbau 623315 RP DordrechtT 078 621 26 78F 078 621 26 83

Locatiehet DijckhuisChico Mendesring 819a3315 WX DordrechtT 078 630 54 50F 078 630 54 55

Locatiehet ParkhoffKoningstraat 290 b/c/d3319 PH DordrechtT 078 616 22 22F 078 616 36 79

Hoofdlocatiehet ParkhuisHaaswijkweg Oost 69a3319 GB DordrechtT 078 622 00 00F 078 622 00 05

Voor meer informatie over onze diensten, kunt u bellen of mailen naar het Cliëntenservicebureau van het Parkhuis. Marjan Spaans en Gerda Vervelde staan u graag te woord. Zij zijn te bereiken via 078 622 00 11 of via csb@hetparkhuis.nl

Cliënten ServiceBureau