BrigitteBalfoort

Buur in de kijker

KKK: Brigitte, je hebt Kristus-

Koning nog maar net geruild

voor de stad. ‘Met pijn in het

hart’, zeg je. Waarom?

“Kristus-Koning betekent héél

veel voor me. Ik heb er 24 jaar ge-

woond. De eerste keer was met

mijn ouders, ik kwam er toe op

mijn twaalfde. Het was echt een

verademing en in een mum van

tijd had ik een groepje vrienden

met wie ik kon spelen. Dat deden

we op een terrein aan de Karel de

Stoutelaan, in de buurt van Druk-

kerij Desclée de Brouwer. De grond

lag er toen grotendeels braak en in

de Drukkersstraat vond je leeg-

staande arbeidershuisjes, waarin

we ‘kampen’ bouwden. Dat was

zalig.”

Na die zorgeloze jeugd trok je er

toch weg.

“De wijk is een periode onbetaal-

baar geweest, waardoor ik elders

ging wonen, tot ik later toch om

een huis in de Gouden Boomstraat

kon kopen. Dat was thuiskomen.

Ik heb er daar veertien jaar ont-

zettend graag gewoond, en ben

pas heel recent weer vertrokken.

Omstandigheden veranderen in

het leven, je krijgt nieuwe kansen.

Daardoor zijn we nu dus in de bin-

nenstad beland.”

Ben jij een honkvaste persoon?

Gehecht aan één plek?

“Meer dan ik zelf besefte, ja. Voor

het werk heb ik 20 jaar lang gepen-

deld naar Brussel. Als je dagelijks

die drukte moet trotseren, is er

niets zaliger dan hier terugkeren en

de rust vinden. De rust van de stad

die een dorp is.”

Die rust wordt al eens verwenst.

“La Morte”, zegt men. Brugge

bruist niet genoeg. Is dat ook

jouw gevoel?

“Vroeger dacht ik er zo over. Maar

wie dat zegt, vergeet hoe uniek

deze plek is. Denk maar aan het

culturele aanbod. Je springt op

de fi ets in Kristus-Koning en 10

minuten later woon je een concert

bij van de wereldberoemde pianist

Grigori Sokolov. Die zo maar even-

tjes Brugge uitkiest om te komen

spelen. Dat is niet niks.”

Als je één plaats in de stad met

een bijzondere betekenis eruit

moet lichten, welke zou het dan

zijn?

“Dan komen we weer bij Kristus-

Koning terecht (lacht). De Car-

refour heeft iets mythisch. Mijn

mama beweert vurig dat ik bij de

opening aanwezig was destijds en

daar een ballon heb gekregen. Ik

ben dus “even oud” als de Car-

refour. Het strafste is dat de moe-

der van mijn huidige partner – we

schelen zeven maand – hetzelfde

vertelt. Dat hij op die opening aan-

wezig was en er een ballon kreeg.

Onwaarschijnlijk, toch? Dat wij als

baby’s misschien al in elkaars ogen

hebben gekeken?”

JJe mag haar één van de boegbeel-

den van Kristus-Koning noemen. Bri-

gitte Balfoort, een dame met karakter,

van vele markten thuis. Ze ruilde haar

stek in de Gouden Boomstraat recent

voor een uniek pand in de Brugse bin-

nenstad, maar blijft verknocht aan de

groene buitenwijk en vertelt er gepas-

sioneerd over op een zachte lente-

avond, bij een goed glas wijn.

‘Ik hou van de rust

van een stad die een

dorp is.

4 KKKrant 06/15

Een lotsbestemming…

“Zeker. Maar het meest memorabele

is toch het moment ik er op mijn elfde

voor het eerst alleen heen mocht, met

een vriendin. Niemand weet het, maar

ik heb toen samen met haar kaartjes

uit pakken koeken gestolen. Je moest

die verzamelen om een Europese land-

kaart te maken. We wilden die dingen

echt hebben en pikten ze dus. We

werden helaas betrapt en moesten

naar de directie. Dat was één van de

meest vernederende momenten uit

mijn jonge leven.”

Het voorval heeft een indruk nage-

laten.

“Ik ben achteraf maandenlang niet

meer durven gaan naar ‘de bazaar’.

Ik was er als de dood voor dat men-

sen me zouden herkennen. Het heeft

meer dan een jaar geduurd voor ik er

weer een voet binnen zette. Maar op

vandaag ben ik één van de trouwste

klanten (lacht).”

We associëren je ook vooral met

journalistiek: opdrachten bij VRT,

Focus, VTM. Hoe ben je in het vak

gerold?

“Ik ben altijd bezig geweest met taal.

Ik spreek graag, schrijf graag. Het was

Guido Depraetere die ooit het duwtje

gaf. Hij introduceerde me bij de radio,

hielp me contacten leggen. Ik koester

alle lessen die hij me heeft geleerd én

zijn immense loyauteit ten aanzien van

vrienden. Zelfs al was hij een ‘grote

man’ in de mediawereld: eens hij je in

je hart sloot, bleef je er. Ik heb dat nooit

zo intens ervaren als bij hem.”

Is journalistiek iets wat je al doende

leert?

“Weet je, indertijd kregen we veel meer

kansen omdat we met weinig waren.

We konden groeien. Ik ben trouwens

lange tijd de enige jonge moeder op

de VTM-redactie geweest. Dat was

niet evident. We moesten er niet aan

denken om op woensdagmiddag

vrij te vragen. Vandaag mogen jonge

moeders in het vak zeggen: hier stopt

mijn job, daar begint mijn zin. Verder

leer je de stiel gewoon met vallen en

opstaan.”

Bij de start Focus in 2003 was je

een pionier. Welke herinnering hou

je over aan die periode?

“Het grappige is dat ik na 20 jaar nog

altijd in die context word genoemd. Ik

blijf ‘die van Focus’, al zat ik er maar

anderhalf jaar. Dat wil zeggen dat je

werk iets voor de mensen heeft be-

tekend. Het was

hard labeur, alles

was nieuw. Na 4

jaar radio moest

ik plots leren mon-

teren, reportages

maken. Daardoor

heeft VTM later

wel opgepikt. Voor

dezelfde job. Maar

het voelde als rij-

den met een Rolls

Royce in plaats

van een Mini Coo-

per.”

En die Rolls

bracht je bij het

royaltywatchen.

“In het begin leek

het royaltygedoe

me zo ondraaglijk

licht, hoor. Maar

gaandeweg ben ik

er toch anders te-

genaan gaan kijken, ook dankzij Jan

Van den Berghe, die me bij zijn redac-

tie betrok. Binnen Royalty kreeg ik de

kans om een ontzettend netwerk op

te bouwen. Dat is nodig als je goede

verslaggeving over vorstenhuizen wil

doen. Je moet insiders kennen die je

brengen waar je écht wil zijn.”

Ben jij zo een vertrouwelinge gewor-

den van ons koningshuis?

“Ik merk dat ze mijn werk doorgaans

wel apprecieerden, ook al was ik lang

niet de braafste reporter. Voor mij was

het belangrijk dat ik maatschappelijk

relevante dingen kon vertellen. De pri-

vésfeer blijft privé: daar wou ik nooit

in roeren. Inmiddels is de troonwis-

sel al bijna twee jaar achter de rug en

daardoor moest ik meer met faits di-

vers aan de slag. Het lag me minder.

Daarom ben ik in Londen een opleiding

als etiquetteconsultant gaan volgen.

Binnenkort geef ik workshops over he-

dendaagse omgangsvormen en stijl’

Waarbij ik denk aan oubolligheid.

Het opgeheven vingertje.

“Neen, het is meer. Ik zie etiquette als

verkeersregels waarmee ons met meer

dan zeven miljard op deze aarde net-

jes kunnen bewegen. Concreet voor-

beeld: jij belt me op. We praten, maar

de lijn wordt plots onderbroken. Wie

belt terug?”

Euh…

“Precies. Toch

is er een logi-

sche regel die

zegt: wie op-

belde, belt ook

gewoon terug.

Met zulke kleine

dingen help je

boel zaak vlot-

ter draaien. Net

als met de regel

dat een man

de deur mag

o p e n h o u d e n

voor een vrouw,

en dat bij twee

vrouwen de

jongste geacht

wordt dat te

doen voor de

oudste.”

Staat dat niets haaks op onze

‘emancipatie’?

“Ach neen. Etiquette is niet per definitie

betuttelend. Dat brengt ons eigenlijk bij

mijn meest recente boek: ‘Zij heeft stijl:

een klassedame wordt alleen maar

beter met de leeftijd’. Dat gaat over de

innerlijke kracht van vrouwen, op elke

leeftijd. Geëmancipeerde vrouwen mo-

gen nu gelukkig ook echt vrouw zijn.

Heerlijk toch! … Dat is de boodschap

die er echt toe doet.

We onthouden het.

Bedankt voor deze babbel.

KKKrant 06/10 5

Ik koester alle lessen die

Guido Depraetere me leerde

én zijn immense loyauteit

ten aanzien van vrienden”

Van Focus naar VTM:

het voelde als rijden

met een Rolls Royce

in plaats van een Mini

Cooper