��

Inleiding

��

Daar waar er in de bachelorproef geen ruimte was om verder uit te wijden over opgedane

ervaringen in Kameroen,kan ik hier nu toch iets meer vertellen. Gedurende drie maanden

heb ik talloze ervaringen opgedaan die ik alvast nooit meer zal vergeten. Ik probeer enkele

van deze ervaringen neer te schrijven om jullie in te leiden in de sfeer die in Kameroen heerst

zodat jullie je toch ook een beetje kunnen inleven. Een compleet beeld kan ik voor jullie niet

neerschrijven. Om de echte ervaring te hebben, moet je er naartoe gaan. Het land is in

zoveel dingen compleet anders dan in België dat dit niet te beschrijven valt. Daarom heb ik

enkele elementen uitgekozen die volgens mij zeker behoren tot het erfgoed en de diversiteit

van Kameroen. Met deze neerslag als achtergrond kunnen jullie snel aan de slag met de

fiches!

Natuurerfgoed –en diversiteit Via reisbureaus wordt je aandacht al snel naar Kameroen getrokken door de slogan:

Kameroen, Afrika in het klein. Daarmee wordt bedoeld dat je alle of toch vele elementen van

Afrikaanse landen kan terugvinden in Kameroen. Kameroen was het eerste Afrikaanse land

dat ik bezocht, maar het moet worden gezegd dat er een enorme verscheidenheid aanwezig

is in het land. Een zeer opvallend voorbeeld hiervan is de natuur. Toen ik aankwam in het

Zuiden van Kameroen, in de hoofdstad Yaoundé, werd ik meteen de hoge temperaturen en

vochtigheidsgraad gewaar. Het was moeilijk om adem te halen en meteen begon ik te

zweten. Het was een zware reis geweest en kwamen ’s nachts toe dus een gevoel van ‘waar-

ben-ik-aan-begonnen?’ overviel me. Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt kwam ik

weer op krachten en kon ik nu ook goed bekijken waar we waren aanbeland. Hoewel we in

de drukke stadkern van de hoofdstad verbleven, toch konden vanuit onze hotelkamer

genieten van een prachtig uitzicht. Palmbomen alom en gezangen van tropische vogels

toverden al gauw een glimlach op mijn gezicht.

Mijn stage heb ik niet in het Zuiden gelopen, maar wel in het extreme Noorden. Daar kan je

makkelijk heen met het vliegtuig, maar uiteindelijk hebben we gekozen voor een langere rit

met trein en bus. Op die manier konden we ook al een beetje meer Kameroen opsnuiven.

Tijdens deze lange reis (30 uur!) hadden we wel de mogelijkheid om door het raampje het

hele land van Zuid naar Noord te bekijken, we zagen elk uur een ander landschap. Zeker in

het eerste deel van onze reis was prachtig om zien. We reden dan door het regenwoud, voor

mij een kinderdroom die in vervulling kwam. Naar het einde van onze reis toe en dus hoe

meer we in het Noorden kwamen, begon het regenwoud plaats te maken voor open vlaktes.

Zeer weinig begroeiing met af en toe enkele hutjes. Bij de tussenstops kwamen kinderen ons

toegelopen om naar lege flessen te vragen, bananen en honing te verkopen, of gewoon eens

te zwaaien. Eens aangekomen in het extreme Noorden merkte ik dat de warmte in het

Zuiden in het niets viel in vergelijking met de verschroeiende hitte in het Noorden. ’s Middags

liep de temperatuur makkelijk op tot 45°C in de schaduw!

EERRFFGGOOEEDD EENN

DDIIVVEERRSSIITTEEIITT

IINN KKAAMMEERROOEENN

JJEERROOEENN VVAANN HHEECCKKEE

An

ne

lies S

tee

ls, Elk

e C

elie

, Jero

en

Va

n H

eck

e, Lin

sey

Ve

rme

ir, Nie

ls Fe

rnh

ou

t,

Nin

a V

an

de

Vy

ve

r, Va

ne

ssa V

an

De

Vy

ve

r, en

Yo

shi D

e M

ey

er

Ba

che

lorp

roe

f club

17

4 - 2

01

1/ 2

01

2

23

In onze stage viel ook de paasvakantie, waarin we even de tijd hadden om te ontspannen en

het land buiten het dorpje Mokolo te gaan verkennen. Zo hebben we op een verschrikkelijk

hete zaterdag eens een safari gedaan in het Parc de Waza. Daar reden we met een gids door

het park op zoek naar dieren. Dieren zoals giraffen hebben het moeilijk zich te verstoppen

dus die zagen we regelmatig opduiken tussen bomen op zoek naar schaduw. Ook

verschillende soorten antilopen en prachtige vogels konden van naderbij bekijken. We

hadden gehoopt om ook olifanten en leeuwen tegen het lijf te lopen, maar de olifanten

waren naar onbereikbare oorden getrokken en leeuwen zaten op dit moment van de dag

verscholen in de schaduw. Ik kwam dus een beetje teleurgesteld terug, maar al gauw overviel

me het besef dat dit juist het mooie was aan een natuurpark. In de zoo ben je er zeker van

om leeuwen, gorilla’s, olifanten, tijgers, slangen, … gelijk wat te zien. Maar daar leven ze in

een kooi, hier heb ik de kans gezien om de dieren in hun natuurlijk habitat te zien. Bovendien

kan ik er nog bij vertellen dat wij geen leeuwen hebben gezien, maar dat leeuwen ons

misschien wel hebben gezien. Bij een vijver vond onze gids immers verse leeuwensporen! We

bleven voor de zekerheid toch maar in de auto.

Dans Het is een torenhoog cliché maar ik heb het meermaals bevestigd zien worden: Afrikanen

hebben van nature uit een ongekend gevoel voor ritme. Dit uit zich in prachtige dansen op

opzwepende klanken van een djembé. Ze geven heel erg graag feestjes, dat doen ze dan ook

voor verschillende gelegenheden. En feesten: dat kunnen ze. Als er een muziekinstallatie

aanwezig is, wordt de volumeknop tot ver boven de decibellimiet gedraaid en komen al snel

de voetjes van de grond. Is er geen installatie, dan brengen ze zelf muziek op zelfgemaakte

instrumenten. Ze dansen en dansen en dansen, waar ik het al lang uitgeput had opgegeven,

gingen de andere nog verder voor uren.

Ik overdrijf ook niet als ik zeg dat ze voor alle gelegenheden een feest geven. Toen in mijn

buurt de ‘chef du quartier’ was overleden werd er gedurende 5 dagen non-stop gefeest.

Natuurlijk werden er vele tranen gelaten, maar die schudden ze van zich af door wilde

danspassen. Vaak ondersteund door repetitieve ritmes die een bezwerend effect hebben. Ook

op kinderfeestjes wordt er uitbundig gedanst. Een DVD met de laatste hits wordt op repeat

gezet en al snel imiteren alle kinderen vol enthousiasme de danspasjes uit de videoclip.

openhartigheid Dat laatste voorbeeld illustreert ook dit laatste puntje. Ik werd meteen uitgenodigd op het

feestje, terwijl ik deze mensen enkel kende door elke dag voorbij hun huis te passeren. Deze

openhartigheid siert de mensen enorm. Als ik terugstapte van school werd ik meerdere keren

aangesproken voor een losse babbel. In België wordt je al gauw raar bekeken als je mensen

zomaar een goede dag toe wenst. Ze denken dan meteen dat je iets van hen wilt. Vragen de

mensen hoe het met je is, dan doen ze dit meestal eerder uit beleefdheid dan uit interesse. Ze

verwachten dat je niet meer zegt dan: “Ja hoor, alles goed!” Ook al voel je je zo ziek als een

hond. Dat is in Kameroen wel even anders, daar zijn ze echt en oprecht geïnteresseerd.

Passeer je hen zonder een goeiedag te zeggen en hen een hand te geven, denken ze al gauw

dat ze je iets verkeerd hebben gedaan. Ze vragen zich dan gegarandeerd de hele dag af wat

er zou kunnen zijn.

An

ne

lies S

tee

ls, Elk

e C

elie

, Jero

en

Va

n H

eck

e, Lin

sey

Ve

rme

ir, Nie

ls Fe

rnh

ou

t,

Nin

a V

an

de

Vy

ve

r, Va

ne

ssa V

an

De

Vy

ve

r, en

Yo

shi D

e M

ey

er

Ba

che

lorp

roe

f club

17

4 - 2

01

1/ 2

01

2

Natuurlijk is hun interesse ook deels te wijten aan onze huidkleur. Dat klinkt misschien raar,

maar het is daarom niet minder waar. Blanken zijn in dat gebied bekent als rijke, belangrijke

mensen. Door in contact te treden met blanken, krijg je een zekere status. Daarom zullen ze

dat ook liefst zo opvallend mogelijk doen en in bijzijn van zoveel mogelijk mensen.

Feit blijft dat zij zichzelf heel erg openstellen naar anderen toe. Je kent bij wijze van spreken

al hun hele levensloop na een eerste babbel van een kwartier. Ik stelde me soms de vraag of

ze dit bij iedereen doen of enkel bij mij, om mij zo te verleiden tot het bieden van financiële

hulp. Toch was dit niet van de eerste dag af het geval. De eerste dagen liep ik regelmatig

door de buurt, op zoek naar contact. Ik zei iedereen keurig goeiedag, maar kreeg nooit

respons: iedereen staarde me na maar zweeg als ik in de buurt was. Dat was een heel raar

gevoel, ik voelde me niet echt op mijn gemak. Maar na drie dagen sprak iedereen ineens heel

vriendelijk terug en sloegen ze meteen een praatje als ze me zagen. Heel bizar, alsof ze het

allemaal hadden afgesproken.

Ten slotte wil ik graag nog toevoegen dat hetgeen ik hier schrijf geen absolute waarheden

zijn. Nee, het is een neerslag van indrukken die ik heb gekregen. 3 Maanden is veel te kort

om je volledig in te werken in een cultuur, als dit zelfs al mogelijk is. Ik heb contact gehad

met Vlaamse zusters en priesters die soms al meer dan 25 jaar ter plekke waren. Zelfs zij

gaven aan soms dingen mee te maken die ze niet helemaal begrepen of konden plaatsen.

An

ne

lies S

tee

ls, Elk

e C

elie

, Jero

en

Va

n H

eck

e, Lin

sey

Ve

rme

ir, Nie

ls Fe

rnh

ou

t,

Nin

a V

an

de

Vy

ve

r, Va

ne

ssa V

an

De

Vy

ve

r, en

Yo

shi D

e M

ey

er

Ba

che

lorp

roe

f club

17

4 - 2

01

1/ 2

01

2