Infofolder Pleegzorg

Limburgers, laat je hart spreken, met je verstand alleen red je het niet!

infofolder_A4.indd 1 24-08-2009 11:51:51

Beste lezer, Wist je dat er vandaag meer dan vijfhonderd Limburgers voor een kind van iemand anders zorgen? Ook in onze provincie zijn er immers kinderen die het moeilijk heb-ben. Vaak omdat hun ouders tijdelijk niet voor hen kunnen zorgen. Als het met een kind of jongere in het eigen gezin niet goed gaat, wordt steeds vaker een beroep gedaan op pleegouders. Wij zoeken nieuwe pleegouders want pleeg-zorg biedt een kind dat tijdelijk niet meer thuis kan wonen de kans om in een ander gezin warmte en veiligheid te ervaren.

In dit magazine staan belevingen van pleegouders, ouders, (pleeg)kinderen, aangevuld met feitelijke informatie over pleegzorg. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd.

Limburgers staan in Vlaanderen bekend als hartelijke men-sen. Heb jij misschien ook nog een plekje vrij in je warme nest? Laat je hart maar spreken want met je verstand alleen red je het niet!

Pleegzorg Limburg

www.pleegzorglimburg.betel. 0499 699 300

De individualisering van onze samenleving heeft invloed op de traditionele gezinsstructuren. Het toenemend aantal echtscheidingen maakt dat we steeds meer éénoudergezin-nen verwelkomen in Limburg.

De individuele verantwoordelijkheid die mensen krijgen, legt voor vele mensen de lat té hoog. Zij kunnen de druk in de maatschappij niet langer aan en snakken vaak naar een rustpauze in hun leven. De pauze die pleegzorg hen geeft, geeft hen de mogelijkheid alles even terug op een rijtje te zetten. Het bezorgt hen de ruimte om opnieuw de touwtjes zelf in handen te nemen.

In de brochure die hier voor u ligt, kunt u een heel aan-tal getuigenissen lezen dat het ook ànders kan. Ook een alleenstaande mama kan pleegouder worden. Ook ouders die reeds een kindje adopteerden kunnen pleegouders worden. En bij twijfels staan de medewerkers van de dienst pleegzorg steeds klaar!

Na het lezen van de brochure ben ik ervan overtuigd dat pleegzorg kansen biedt voor het gezin waaruit het kind komt, kansen biedt voor het kind én voor het nieuwe gezin waar het kind terechtkomt. Wie weet is het ook iets voor u?

Ik wens u alvast veel leesplezier!

Erika Thijs, gedeputeerde Provincie Limburg

VOORWOORD


INHOUD

Kan IK ook pleegouder worden?

• Anna( 35) is een alleenstaande mama.

• Ben en Sarah maakten als jong koppel een bijzondere keuze. Ze gingen voor pleegzorg.

Wat zijn de GEVOLGEN voor mijn GEZIN als wij pleegouders worden?

• Hans(40) en Marlies(38) overwegen om zich aan te melden als pleegouders. Ze kunnen de gevolgen voor hun

gezin niet goed inschatten. Tom(48) en Jeanne (46) hebben een eigen zoon Thomas (12) en zorgen al vier jaar voor

hun pleegkind Stephan, intussen 9 jaar.

Hoe beleven KINDEREN dit eigenlijk?

• Hoe denkt Thomas (12) hier zelf over?

• Wesley (8) en Sanne (10) werden twee jaar geleden in een pleeggezin geplaatst bij Tim, Inez

en hun dochter Julie(12). Julie en Sanne blikken terug…

• Lee (20) is geadopteerd en heeft al 11 jaar een pleegbroer, Robbe.

Hoe voelt het ALS MAMA om met de pleegouders van je eigen kind om te gaan?

• Tamara is de mama van Davy(9 jaar).

Wat biedt de TOEKOMST ons?

• Marijke (62) zorgde vele jaren voor twee zussen, Mieke en An, die op één- en driejarige leeftijd in haar gezin kwamen.

Op volwassen leeftijd gingen ze elk hun eigen weg, maar bleven ze contact houden met hun pleeggezin.

• Steven (21) schrijft een berichtje.

Wist je dat zorgen voor een kind uit je eigen FAMILIE- of KENNISSENKRING ook pleegzorg kan zijn?

• Pascal (13) vraagt aan Mia “Wil jij ook een beetje mijn mama zijn?”

Hoe zet je dé STAP naar PLEEGZORG?

• Hilde (42) werkt als verpleegster in een instelling.

4

7

9

12

14

17

18

3


In de krant: Jonas, 8 jaar, kan tijdelijk niet bij zijn ouders wonen en zoekt een

pleeggezin. Anna, 35 jaar, alleenstaande moeder van een zoontje van 10, leest de

advertentie.

Op een ochtend sloeg ik de krant open en viel mijn oog op de foto van een kind. Mijn hart begon gelijk wat sneller te kloppen. Waarom ik net op dit zoekertje zo reageerde, weet ik nog altijd niet. Ik denk nog steeds dat het zo had moeten zijn. Mijn fantasie sloeg op hol, ik probeerde er mij van al-les bij voor te stellen, maar mijn verstand zei: “rustig Anna, misschien kom je helemaal niet in aanmerking.”

Een telefoontje deed mijn enthousiasme nog toenemen. Dat ik alleen met mijn zoontje woonde, bleek geen bezwaar te zijn. Ik kan mij later niet meer goed herinneren wat ik nog allemaal gevraagd en gehoord heb tijdens dat eerste tele-foontje. Maar één zaak was duidelijk voor mij: ik wilde een kind helpen, voor een kind zorgen en ik wilde ervoor gaan!

Kan IK ook pleegouder worden?


In principe kan iedereen zich kandidaat stellen om pleegouder te worden. Pleegouders zijn mensen met wel of geen kinderen. Soms zijn ze gehuwd, samenwonend, alleenstaand of wonen ze in een nieuw samengesteld gezin. Een baan buitenshuis hoeft ook geen belemmering te zijn. Het belangrijkste is dat ze een pleegkind warmte en veiligheid willen bieden en dat ze tijd en ruimte hebben om ervoor te zorgen.

Ben en Sarah maakten als jong koppel een bijzondere keuze. Ze gingen niet voor

een eigen kind maar voor pleegzorg. Sarah vertelt:

Toen ik Ben leerde kennen, bleek al snel dat we niet onmid-dellijk aan “eigen” kinderen zouden beginnen. We droomden beiden van een multicultureel gezinnetje met adoptiekin-deren uit verschillende, verre landen. Na enig opzoekwerk, bleek dit financieel niet haalbaar en gingen we op zoek naar alternatieven. Op die manier kreeg pleegzorg onze aan-dacht en wisten we dat we hiervoor wilden gaan. Op dat moment waren we echt nog heel jong (23 en 26 jaar), maar onze relatie zat na vier jaar samenwonen goed en we wilden niet noodzakelijk eigen kinderen. Zo maakte Steven zijn intrede. Hij was vijf jaar toen we met klamme handen de leefgroep binnenwandelden voor een eerste kennismaking. Daar zat hij dan…een guitige kleuter die meteen ons hart had gestolen. Intussen zijn we vier jaar verder en heel wat ervaringen rijker.

Het was een heuse zoektocht, want die “gedragsproble-men” hadden de mensen van de dienst voor pleegzorg echt niet verzonnen. Omdat we geen eigen kinderen hadden, gaf dit ons alle ruimte om te zoeken naar de juiste aanpak, naar zorg op maat. Dat betekende voor Steven: consequent zijn, duidelijkheid bieden op alle vlakken en liefst een goede voorbereiding bij alles wat we wilden ondernemen. Als enig kind kreeg hij al onze aandacht. We beseften dat hij dit een tijdje nodig had om zich goed te kunnen voelen, om tot rust te komen: niet meer hoeven vechten voor een plekje, voor wat aandacht, geen geruzie en gedoe met leef-tijdsgenootjes.

Enkele maanden geleden kwam er een tweede pleegkindje bij: Timmy, drie jaar. Het was even spannend afwachten hoe Steven hiermee zou omgaan. Maar we maakten ons zorgen voor niets: niet te geloven hoe hij, als grote broer, zijn ver-antwoordelijkheid opneemt tav Timmy. Ondanks zijn eigen problematiek durf ik bijna zeggen dat hij een “voorbeeld-broer” is. Ongelooflijk hoe bezorgd en geduldig hij kan zijn en hoe hij zich ontfermt over die kleine pagadder. We beschouwen de jongens als onze kinderen, hoewel ze dat nooit zullen worden. We zien ze doodgraag en wil-len ze alle kansen geven. We kunnen er van uitgaan dat er voor Steven geen terugkeer naar zijn ouders mogelijk is. We willen hem dan ook een thuis blijven bieden zolang hij dit nodig heeft. Bij Timmy is het afwachten. Hij ziet zijn mama om de veer-tien dagen en weet nog niet goed hoe hij zijn twee mama’s een plekje kan geven.

Pleegzorg is iets anders dan adoptie. Pleegouderschap is tijdelijk. Het blijven de kinderen van hun ouders. Ze houden hun eigen naam. De meeste pleegkinde-ren hebben regelmatig contact met hun ouders.

5


7

Wat zijn de GEVOLGEN voor mijn gezin indien ik een pleegkind in huis neem?

Hans(40) en Marlies (38) overwegen om zich aan te melden als pleegouders. Ze kunnen de

gevolgen voor hun gezin niet goed inschat-ten. Tom(48) en Jeanne (46) hebben een

eigen zoon Thomas (12) en zorgen al vier jaar voor hun pleegkind Stephan, intussen 9 jaar.

Marlies: Hoe zijn jullie ertoe gekomen om aan pleegzorg te beginnen?

Jeanne: Ik kreeg na de geboorte van onze zoon, Thomas, te horen dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Ik zie enorm graag kinderen en we dachten er eerst over om crisisop-vang te doen. Toen een vriendin kwam aankloppen met een zoekertje “pleeggezin gezocht voor een jongen van 5 jaar, maakte mijn hart een sprongetje. Ik dacht bij mezelf: “dit is wat ik wil, waar ik naar op zoek ben”. We wisten niet goed waar we aan begonnen, maar waagden de sprong in het diepe. Gelukkig ging de dienst pleegzorg niet over één nacht ijs en volgde er een hele voorbereidingsperiode. Intussen is Stephan vier jaar bij ons en kunnen we wel stellen dat we samen heel wat watertjes doorzwommen hebben.

Hans: Wat was de grootste aanpassing of verandering?

Jeanne: In het gezin waarin we tot dan toe in een min of meer onschuldige harmonie met elkaar leefden, moest iedereen een nieuwe plek verwerven. Dat is met vallen en opstaan gelukt. Stephan had 5 chaotische jaren in zijn rugzakje, jaren waarin hij nooit zeker kon zijn wie er voor hem zou zorgen. Hij heeft toen geleerd te overleven door de controle over een situatie over te nemen en te houden. Door vooral niemand anders dan zichzelf te vertrouwen. Zo’n strijdlustige houding was voor ons erg wennen.

Marlies: Hoe is jullie dit gelukt? Hoe wisten jullie wat hij nodig had?

Tom: “Gelukkig sta je er niet alleen voor en konden we re-kenen op onze begeleidster die ons vaak met raad en daad bij stond. Je kan er zoveel energie uit putten wanneer je je verhaal kwijt kan en wanneer iemand tegen je zegt dat je goed bezig bent. Stephan is een jongen met een grote behoefte aan aandacht en structuur. Zeker in de beginpe-riode wilde hij nog de stoere, sterke jongen zijn en waren er veel afspraken en regels nodig om alles in goede banen te leiden.

Marlies: Hoe was dit voor jullie eigen zoon, Thomas?

Jeanne: Toen we de keuze maakten om voor een pleegkind te zorgen, was dit één van de moeilijkste punten. We be-seften dat we op dat vlak erg kwetsbaar waren en hebben er dan ook lang bij stilgestaan. Onze zoon was acht jaar de koning in huis en werd van de ene dag op de andere één van de twee prinsen. En zoals ik net vertelde bleek de an-dere prins erg strijdlustig. Gelukkig was het leeftijdsverschil groot genoeg, zodat er voldoende afstand bleef en Thomas zich nooit echt bedreigd heeft gevoeld. Als onze pleegzoon van vijf jaar rond half acht in zijn bedje lag, bleef er vol-doende tijd over voor ons gezin. We zijn er nu van overtuigd dat Thomas op een bepaalde manier “rijker” geworden is.

Thomas heeft een kijkje kunnen nemen in de wereld van Stephan: een onveilige, instabiele wereld, met weinig be-sef van de noden van een kind. Onze zoon kende die wereld alleen van de televisie of het internet. Nu weet hij dat die wereld echt is, dat er mensen in leven zoals hij en ik.


Hans: hoe zit het eigenlijk met de ouders van Stephan? Hebben jullie daar veel mee te maken?

Jeanne: Stephan gaat één keer per maand op bezoek bij zijn mama. Dat is het moment dat hij zijn broer kan zien die in een ander pleeggezin woont. Met zijn papa is er geen contact. Zijn mama blijft belangrijk voor hem, ook al zijn er thuis dingen gebeurd die hem getekend hebben. Op haar manier ziet ze haar kinderen graag, maar kan ze niet voor hen zorgen. Na een bezoekje bij mama heeft Stephan het even moeilijk om de draad weer op te pakken. We merken dat het voor hem heel belangrijk is dat zijn twee mama’s geen “ruzie” maken. Zolang hij voelt dat er vrede is tussen ons, is hij gerustgesteld, dat merk ik heel duidelijk. Als er dingen geregeld of afgesproken moeten worden, gebeurt dit altijd via de dienst voor pleegzorg en de jeugdrechtbank. Op die manier blijven wij als pleegouders buiten schot.

Hans: Zouden jullie er nog opnieuw aan beginnen? Tom: “We hebben zeker turbulente periodes meegemaakt. Het kost ook heel wat energie. Maar je leert veel uit je er-varingen. Als Stephan om één of andere reden zou moeten vertrekken, zijn er andere pleegkinderen welkom. Ik ben ervan overtuigd dat wij allen door de komst van Stephan in ons gezin wezenlijke dingen hebben geleerd over “het leven”: dat je met geduld en volharding, met res-pect voor wat anders is, veel kunt bereiken. In ons geval, na vier jaar, een opnieuw harmonieus gezin, bestaande uit twee stoere prinsen (echte maatjes ondertussen!) en twee trotse (pleeg)ouders.

Pleegouders nemen voor een korte of lange periode de verzorging en op-voeding van kinderen over van de ouders. Een kind dat plotseling uit huis geplaatst moet worden, kan in een crisispleeggezin opgevangen worden. In deze periode, die enkele dagen tot een paar weken kan duren, wordt gekeken naar de beste vervolgoplossing. In bijna alle situaties onderhou-den deze kinderen contact met hun ouders.

Pleegouders staan er niet alleen voor. Ze krijgen de permanente steun en begeleiding van de medewerkers van de dienst pleegzorg.

Omdat pleegzorg een waaier van vormen in zich heeft, organiseert het Pleegzorg Limburg regelmatig informatie-avonden. Er zijn daar ook al-tijd ervaren pleegouders aanwezig. De details hierover staan op onze website: www.pleegzorglimburg.be of kan je telefonisch verkrijgen via 0499 699 300.


Hoe beleven KINDEREN dit eigenlijk?

Hoe denkt Thomas uit ons vorige verhaal hier zelf over?

Thomas: Het is soms vervelend omdat ik eerst als enig kind gewend was om meer aandacht te krijgen maar vaak is het ook heel leuk. Wij zijn bijvoorbeeld een keer naar de Efteling geweest waar ik dan samen met hem in de achtbanen kon gaan. Als ik enig kind was geweest was ik waarschijnlijk al-leen in al die attracties moeten gaan want mijn ouders krijg je niet snel in zoiets. Stephan is ook een leuke speelkame-raad. We spelen wel eens samen legertje. Ik word wel boos op hem als hij de hele tijd zeurt. Mijn mama en papa zeggen dat ze niet precies weten of Stephan terug mag naar zijn moeder of dat hij hier blijft tot zijn 18de.

d

9


Wesley (8) en Sanne (10) werden twee jaar geleden in een pleeggezin geplaatst

bij Tim, Inez en hun dochter Julie (12). Julie en Sanne blikken terug…

Julie: Het was wel gek toen ik in plaats van enig kind in-eens de oudste was.

Er is heel wat gebeurd de afgelopen tijd. Twee jaar geleden zijn er twee kindjes bijgekomen, twee pleegkindjes. Ze he-ten Wesley en Sanne.Wij gaan proberen hun te helpen. Eerst was ik een beetje verlegen, maar later ging het wel. Het is een grote veran-dering als je ineens twee kinderen erbij hebt. Ik kon me ook niet voorstellen hoe dat zou worden. Het was ook heel gek.Er zijn wel leuke kanten aan. Ik ben het enige kind van het gezin, maar nu niet meer, nu ben ik de oudste. Ik hoef nu niet meer alleen te spelen. Soms ben ik wel verdrietig, als mama boos moet worden omdat er ruzie is en omdat de sfeer dan heel laag is. Maar daarna ben ik heel fier als ze zeggen dat ik het goed doe. Als je een weegschaal neemt en je legt het leuke aan de ene kant en het droevige aan de an-dere kant, dan weegt ze toch wel door naar de leuke kant. Na twee jaar hebben ze toch heel wat bijgeleerd en kunnen ze nu wel in een restaurant gaan eten. We weten nooit of alles goed komt, maar het is wel leuk om te proberen.

d dSanne: Als mama terugkomt mogen we nog niet bij haar gaan wonen.

In een pleeggezin wonen ook kinderen die niet van de ou-ders zelf zijn. Net als ik.Ik woon in een pleeggezin omdat mijn mama nu niet voor mij kan zorgen. Ik heb eerst een jaar in een instelling geze-ten samen met mijn broer. We leven nu al twee jaar in een pleeggezin We worden hier goed verzorgd, ik heb hier ook een pleegzus Julie. Zij is vriendelijk en lief. Soms probeer ik hetzelfde te doen als Julie. Ik hoop dat mijn pleegou-ders ook fier kunnen zijn op mij. Het is ook wel raar omdat ik soms iets niet begrijp. En dan durf ik het niet te zeggen. Ineke zegt dat ik moet proberen om te praten, anders raakt mijn hoofd helemaal vol. Ik probeer het wel, maar soms durf ik het niet te zeggen.Als mama terugkomt mogen we nog niet bij haar gaan wo-nen. Ze moet eerst werk en een huis hebben en ze moet bewijzen dat ze dan voor ons kan zorgen. Zo, dat was mijn verhaal.

Lee (20) is geadopteerd en heeft al 11 jaar een pleegbroer, Robbe

Adoptie en pleegzorg lijkt voor sommigen misschien onge-veer hetzelfde. In zekere zin is dat ook zo, toch zijn er enkele belangrijke verschillen.Ikzelf werd geadopteerd uit Zuid-Korea als baby. Ik was lan-ge tijd enig kind, tot op mijn elfde Robbe erbij kwam in ons gezin. Hij is een pleegkind, wat er dus in de praktijk op neer komt dat hij steeds in contact bleef met zijn familie. Dit is meteen het grootste verschil met adoptie, waar elke juridische band met de biologische familie wordt doorbro-ken. Pleegzorg geeft dus niet dezelfde zekerheid als adop-tie, er is steeds de mogelijkheid op een terugkeer naar je familie.

Of de grote juridische verschillen zich ook in de praktijk weerspiegelen, hangt vooral af van de situatie, denk ik. In elk geval heb ik deze verschillen nooit zo aangevoeld in ons gezin. Toen Robbe op tweejarige leeftijd bij ons kwam inwonen, werd hij gewoon mijn broer. Het was ook vanaf het begin min of meer duidelijk dat hij niet snel weg zou gaan bij ons. Ondertussen zijn we elf jaar later en Robbe hoort er gewoon bij.

11


Tamara is de mama van Davy (9jaar). Ze schrijft een brief aan zijn pleegmoeder omdat ze haar gevoelens beter op papier kan uiten.

Hoe voelt het ALS MAMA om met de pleegouders van je eigen kind om te gaan?

Ik ben blij dat er goed voor mijn kind gezorgd wordt. Omdat ik zeer jong was bij de bevalling,wist ik niets van opvoeden, daar is het ook allemaal bij begonnen.Toen mijn relatie stuk liep was Davy 3 jaar en van daar ging alles verkeerd. Ik begon een nieuwe relatie, en Davy werd almaar moeilijker, toen heb ik een zware beslissing moeten nemen. Ik kon zelf niet meer voor mijn kind zorgen. Toen kwamen ze me vertellen dat er nog maar 2 opties waren: een instelling of een pleeggezin.In het begin schrok ik ervan en had ik het erg moeilijk. Maar, ik wou eerst en vooral aan mijn kind den-ken en dat heb ik dan gedaan.Een instelling vond ik maar niets, dus heb ik gekozen voor een pleeggezin, alleen had ik de vraag, waar gaat dat zijn, hoe zijn de mensen, er spookten van alle vragen door mijn hoofd.De eerste ontmoeting met jullie was pijnlijk, pijnlijk omdat het nu echt was, ergingen andere mensen voor mijn kind zorgen, ik voelde me een slechte moeder.In het begin had ik schrik dat Davy zich niet zou kunnen aanpassen, maar ook dat hij het leuker zou vinden dan bij mij, ik kan hem niet hetzelfde geven als jullie, daar ik met enorme schulden zit, maar nu weet ik beter, ik weet dat Davy voor mij komt, ook al kan ik hem niet hetzelfde geven als jullie. Ik per-soonlijk ben ook gelukkig dat we goed met elkaar kunnen omgaan, we hebben zelfs de eerste com-munie samen gevierd en dat was gezellig. Ik weet niet wanneer Davy naar huis komt, maar weet wel dat als hij terugkomt hij een beter persoon is. Een kind met een vast ritme,een kind met regelmaat en jullie mogen waneer hij terug bij mij is, hem altijd komen opzoeken, want jullie zijn z’n tweede ouders en dat zal voor mij en voor hem altijd zo zijn.Ik heb me altijd geschaamd hiervoor, maar eigenlijk hoef je je hiervoor niet te schamen, ik weet nu dat ik wel een goede moeder ben, want ik heb de juiste beslissing genomen voor mijn kind, bedankt voor de goede zorgen aan mijn kind.

Groetjes,Tamara


In ieders leven loopt er wel eens iets mis. Meestal lossen de moeilijkheden zich van-zelf op. Soms kunnen de problemen zo hoog oplopen dat ouders tijdelijk niet meer in staat zijn om zelf voor hun kinderen te zorgen. Voor deze kinderen en hun ouders kan een pleeggezin een goede oplossing zijn. De ouders van de pleegkinderen blijven gedurende de hele plaatsing een belangrijke rol spelen. De band tussen het kind en zijn ouders blijft bestaan. De samenwerking tussen ouders en pleegouders maakt dan ook wezenlijk deel uit van pleegzorg.

13


Marijke (62) zorgde vele jaren voor twee zussen, Mieke en An, die op één en drieja-

rige leeftijd in haar gezin kwamen. Op volwassen leeftijd gingen ze elk hun

eigen weg, maar bleven ze contact hou-den met hun pleeggezin.

Marijke: Mijn gezin en familie blijft tot op heden een belangrijk net-werk voor mijn pleegdochters.Als alleenstaande moeder van een zoon en dochter van zeven en acht jaar, werden wij plots een groot gezin. Het grootbrengen van de twee zusjes liep niet altijd van een lei-en dakje. Ze hadden een grote achterstand opgelopen en vroegen veel zorg en aandacht. Maar als je zag wat de kin-deren op korte tijd allemaal leerden, gaf dat zoveel voldoe-ning en energie om vol te houden. Ik had veel respect voor die kleine wezentjes, die elke dag de moed bleven vinden om verder te gaan, ondanks alles wat ze hadden meege-maakt. Mieke, de jongste van de twee, worstelde zich door een moeilijke puberteit. Haar verleden had zijn sporen na-gelaten, maar ze kon zich goed herpakken en is nu zelf een gelukkige moeder van twee dochters. Wat een ongelooflijk gevoel is dit, een trotse pleegoma te kunnen zijn.

Pleegouderschap stopt niet als ze achttien of twintig zijn. Mijn gezin en familie blijft tot op heden een belangrijk net-werk voor mijn pleegdochters. Er wordt heel wat getelefo-neerd, soms voor de kleinste onbenulligheden. Mijn eigen kinderen beschouwen de zusjes als hun familie en onder-houden ook een goed contact. Als één van de twee het emotioneel moeilijk heeft (en dat gebeurt meer dan eens), dan kloppen ze aan voor een babbel, voor een steuntje in de rug.

An, de oudste, heeft nog een hele weg te gaan. Eigenlijk is ze min of meer in een conflict vertrokken toen ze zestien was. Zij is altijd meer op zichzelf geweest en was snel op-standig. Ze verhuisde naar een instelling, waar ze via be-geleid zelfstandig wonen verder werd voorbereid op een zelfstandig leven. Ik had respect voor die keuze en de deur is altijd blijven openstaan. Nu is ze vijfentwintig en woont ze samen met haar vriend. Sommige periodes komt ze vaker langs en kan ze genieten van de gezelligheid. Andere mo-menten zien we haar een tijdje niet en maken we ons wel eens zorgen. Maar de feestdagen is ze altijd van de partij. Nu ik haar niet meer hoef op te voeden, kan ik met heel mijn hart een pleegmama zijn, die klaarstaat om haar op te van-gen als ze daar behoefte aan heeft. En geloof maar dat ze daar gebruik van maakt.

Mieke: Mijn kinderen hebben een oma waar ze op kunnen rekenen. Oma is alles voor mijn oudste dochter.Mijn pleegmoeder zie ik als mijn mama. Ik heb dit niet altijd beseft en ging in mijn puberteit op zoek naar mezelf. Waar was mijn echte mama? Waarom heeft ze niet voor mij ge-zorgd? Heeft ze ooit van mij gehouden? Ik probeerde een band met haar te krijgen en ging een hele tijd regelmatig op bezoek. Mijn zus moest er niets van weten en weiger-de mee te gaan. Ik geloofde er echt in dat alles goed zou komen. Maar de verwarring en teleurstelling waren groot toen ze mij verschillende keren diep kwetste. Zij was geen mama voor mij. Ze wilde vooral zelf veel aandacht en kwam enkel als het haar goed uitkwam. Uiteindelijk was de maat vol en hoefde het niet meer. Zij stond niet naast mij toen mijn dochter werd geboren. Zij was er niet toen ik iemand nodig had. Die steun en hulp kreeg ik helemaal van mijn pleeggezin. Zij leerden mij hoe ik een stevige band kon op-bouwen met mijn dochters. Kort na mijn eerste bevalling kreeg ik een auto-ongeluk en lag ik enkele weken in het zie-kenhuis. Allemaal samen zorgden ze ervoor dat Elke, toen enkele weken oud, dagelijks een paar uurtjes op mijn buik kon liggen. Mijn pleegmama zei altijd dat onze hartjes zo dicht bij elkaar konden zijn. Dat was een groot geschenk. Mijn oudste dochter vindt het heerlijk om naar oma te gaan. Haar oma is alles voor haar. Als iemand mij vraagt wat het betekent een “thuis” te hebben, dan denk ik aan een veilige plek, waar je niet hoeft te vechten voor wat liefde en aan-dacht, waar er naar je geluisterd wordt.

Wat biedt de TOEKOMST ons?


Steven (21) schrijft een berichtje:

Ho mama, papa en Nico!Eventjes tijd maken voor dit kaartje!Met dit kaartje willen we jullie bedanken dat we altijd zo in de watten worden gelegddus daarom willen we jullie zo bedankenbedankt voor vroegerbedankt voor nubedankt voor wat nog komen zou!

Steven

15


Pascal (13) vraagt aan Mia “Wil jij ook een beetje mijn mama zijn?”

Drie jaar verblijft Pascal nu al in ons gezin. En die tijd is voorbij gevlogen.

Het lijkt alsof het gisteren was, toen we kennis maakten met die speciale jongen…

Wie is Pascal?

Pascal is een jongen van 13, slanke lichaamsbouw, donker-blonde haren, lange vingers en stralend bruine ogen.Hij is lief, speels, boordevol energie en soms een tikkeltje uitdagend.Maar Pascal is ook anders: hij heeft een verstandelijke leef-tijd van 7 jaar en verbleef tot zijn 10e levensjaar in een in-stelling, hij ziet zijn ouders niet zo vaak, is erg op zichzelf gericht en legt moeilijk contacten.

Hoe leerde ik hem kennen?

Ik werkte als opvoedster in de leefgroep van Pascal. De meeste kinderen gaan in het weekend naar huis. Maar Pas-cal verbleef permanent in de leefgroep.Als hij zag dat de andere kinderen afgehaald werden, vroeg hij af en toe “hoeveel keertjes moet ik nog slapen? Wie komt mij nu halen?”Ik dacht bij mezelf: “het zou fijn zijn als hij in het weekend ook ergens naar toe kon”, en zo ontstond langzaam aan het idee “en waarom zou dit mijn gezin niet kunnen zijn?”

Hoe pak je dit nu aan?

In het begin kwam hij enkele uurtjes, maar snel groeide dit bezoek uit tot een hele dag of zelfs een weekend. We deden heel gewone dingen: naar de speeltuin gaan, een ijsje gaan eten, op familiebezoek…En zo zag ik dat vanzelfsprekende dingen voor hem juist heel ongewoon waren: bijvoorbeeld gaan winkelen, zelf koken, Sinterklaas, een weekendje naar zee… want hij kende dit niet. Zo was het voor iedereen aanpassen.Stilaan merkten mijn man en ik dat we steeds weer naar zijn bezoek uitkeken. Kleine dingen duidden aan dat hij lang-zaam aan zijn plaatsje kreeg: de badeendjes, zijn foto op de kast, zijn knuffel, de diertjes van de boerderij, zijn nacht-lampje…En zo groeide langzaam aan het idee om pleegouder te worden van Pascal.

Wat brengt de toekomst?

Ik weet het niet, ik kan niet veel verwachten van hem: alles is zo onzeker. Hopelijk kunnen we hem een stukje zelfstan-digheid bijbrengen, misschien ook een beetje vertrouwen en nestwarmte. Op dit moment betekent hij in elk geval een verrijking voor ons leven en heeft hij zijn plaatsje in ons gezin. Langzaam aan merken we dat hij vorderingen maakt, stapje per stapje. Leren fietsen, de eerste woordjes en zin-netjes lezen, ons ontbijt op bed brengen, de vraag of er een vriendje mag komen spelen, zijn passie voor de Akabe-scouts en voor zijn voetbalploegje… En op zijn eigen manier uit hij zijn loyaliteit! Als hij vraagt “wil je een beetje mijn mama (papa) zijn?”, dan weten we meteen dat het de moeite waard is!

Mia

Wist je dat zorgen voor een kind uit je eigen FAMILIE- of KENNISSENKRING ook pleegzorg kan zijn?

Gezinnen die een familielid of iemand uit de kennissenkring opvangen, kunnen ook hulp en begeleiding krijgen van een dienst voor pleegzorg.

17


Hilde (42) werkt als verpleegster.

Door mijn werk zie ik elke dag kinderen die uit huis geplaatst zijn door uiteenlopende

omstandigheden. Ook kinderen die mis-schien nooit meer naar huis kunnen.

Dit liet mij absoluut niet onaangeroerd. Maar goed, met medelijden en “ocharme” hielp ik hen niet. Het gevoel om een kind tijdelijk of voor langere tijd op te vangen, te bege-leiden, een thuis te bieden, zou voor mij een stukje levens-vervulling zijn, zou absoluut een meerwaarde bieden aan mijn eigen leven.

Op een bepaald moment vroeg ik aan Frank (mijn echt-genoot), “als ik pleegzorg zeg, waar denk je dan aan?” Hij antwoordde: “als ik daar een kind een beter leven of toe-komst mee kan geven, JA!”Dit antwoord moest even bezinken, want het was kort maar krachtig en bezorgde me tevens vreugdesprongetjes vanbinnen. Vrij snel zocht ik contact met een dienst voor pleegzorg voor meer informatie: hoe begin je hieraan? Hoe verloopt dit? Komen we in aanmerking?

Ook hebben we er met onze drie kinderen over gepraat. Hun eerste reacties:

Jill (16): “dat zou fijn zijn, zo nog een kindje erbij, maar wat betekent dat voor mijn leven? Hoe groot is de verandering? Wat moet ik daarvoor inleveren?”

Dorien (15): “O ja, onmiddellijk. Wij hebben zoveel, dus daar discussier je niet over.” (En ze zou al meteen haar ka-mer afstaan.)

Sander(13): “maar dan wel een jongen, een speelkame-raad. Eindelijk evenwicht tussen de jongens en meisjes.”

Allemaal positieve reacties, de een denkt met zijn hart, de ander met zijn verstand, maar allemaal reacties om bij stil te staan, om over na te denken.

Eerst gingen we op bezoek bij ervaren pleeggezinnen en hebben vooral veel vragen gesteld over hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Je hebt natuurlijk geen flauw idee welke invloed dit heeft op je gezin, je leven en je hele doen en laten. We kregen heel wat antwoorden en inzichten, maar één ding was duidelijk: je kan het pas echt weten als je het zelf ervaart, want ieder mens is anders, reageert an-ders. En ieder pleegkind heeft zijn eigen verhaal en rugzakje waar aan gewerkt moet worden

Maar uiteindelijk gaf ons gevoel de doorslag. Er is nog een plekje vrij in ons hart. We hebben nog wat liefde over. Ja, we hebben een kind wat te bieden.En natuurlijk weten we ook dat het fout kan gaan, want niet iedere plaatsing is altijd een succesverhaal. Maar we heb-ben het volle vertrouwen in onszelf en in de dienst, dat zij ons daar goed in zullen begeleiden en dat zij en wij er alles aan zullen doen om dat ene kind te bieden wat het nodig heeft: een warme thuis en het gevoel er te mogen zijn.

Hoe zet je dé STAP naar PLEEGZORG?


Pleegouders zijn gewone mensen die hun hart laten spreken. Ze hebben een boeiende stap gezet om voor een pleegkind te zorgen. Ze staan er niet alleen voor. De dienst pleegzorg steunt hen voor, tijdens en na het zetten van die stap.

19


WIJ ZOEKEN PLEEGOUDERS Pleegzorg Limburg organiseert regelmatig informatie-avonden voor mensen die het overwegen om pleegouder te worden. Deze details kan je verkrijgen via: 0499 699 300 of [email protected]

Ze staan ook op onze website: www.pleegzorglimburg.be


Infofolder Pleegzorg

Documents

Transcript of Infofolder Pleegzorg