Kris Peeters heeft oog voor de Vergeten Vlaamse provincie

België - BelgiqueP.B./P.P.

9000 Gent XBC 6708

Driemaandelijks tijdschrift van de Stichting Vlamingen in de Wereld I winter 2012 I nummer 80

Gouden wielemie

Ver

antw

oord

elijk

e ui

tgev

er: K

oen

Van

Der

Sch

aegh

e I

Gau

cher

etst

raat

90

I 1

030

Bru

ssel

I

erk

enn

ings

num

mer

P1

0906

4 I

Afg

ifte

kan

toor

Gen

t X

in de wereld

Tuin wordt exportproduct

Succesvol instromen begint met NTC-onlineDe basis voor een succesvolle terugkeer in het Nederlandse

of Vlaamse onderwijssysteem begint al tijdens het verblijf

in het buiten land, met NTC-online van Edufax. Wilt u hier

meer over weten, neem dan contact met ons op. Op basis

van ruim 20 jaar expertise en innovatie in afstandsonderwijs

krijgt u het allerbeste advies en uw kinderen het allerbeste

onderwijs!

T +31 (0)40 204 74 70 • E info@edufax.nl

www.edufax.nl

Dan is het onderwijs al goed geregeld!

De voordelen van

• Ontwikkeld op basis van ruim 20 jaar

ervaring met afstandsonderwijs

• Toonaangevend en altijd up-to-date

• Volledig veilige webbased omgeving

• Werken waar en wanneer het uitkomt

• Persoonlijke ondersteuning door speci-

fi ek getrainde docenten

• Vanaf peuterleeftijd tot eindexamenjaar

van middelbaar / secundair onderwijs

• Erkend door de minister van OCW

adv A4 Edufax 11-12.indd 1 16-11-12 14:11

IEDITORIAAL

In Vlaanderen maken we waterzooi als we honger hebben. We maken

mode voor Parijs en witloof voor New York. We maken cinema, theater en

de beste chocolade van de wereld. We maken fietsen en wielerkampioe-

nen. We maken staaldraad en fijne kant. We maken knotsgekke kostuums

als we eens goed willen lachen. We maken literatuur en architectuur. We

maken wetenschappers creatief en ambachtslui innovatief. We maken

muziek en de podia om ze op te spelen. In Vlaanderen maken we alles,

maar we maken niet te veel drukte.

Dankzij u en de vele duizenden Vlamingen in het buitenland, wordt

dit beeld over Vlaanderen wereldwijd uitgedragen. Dat noemen we in

beleidstermen publieksdiplomatie. En laat dit één van de redenen zijn,

waarom Kris Peeters, minister-president van de Vlaamse regering, elk van

de uitgeweken Vlamingen als een betrokken partner ziet. Mede u zorgt

ervoor dat Vlaanderen gepercipieerd wordt als een vernieuwende, duur-

zame en warme samenleving, die haar blik gericht heeft op de wereld.

Kris Peeters heeft oog voor, en oor naar, wat de stichting wel eens de

Vergeten Vlaamse provincie, noemt. Vlamingen in de Wereld uitte haar

bekommernis in enkele dossiers, een bezorgdheid die wordt gedeeld

door de minister-president. Zie pagina 4.

De minister-president schaart zich ook achter Walter M. Thiebaut, voor-

zitter van de stichting, die een passage van uit boek Reizen zonder John

van Geert Mak, uitroept als dé toekomstboodschap: Een analyse voor

het Amerikaanse State Department spreekt over emigranten als levende

verbindingen met hun thuisland, lijnen die over de hele wereld zorgen

voor een wederkerige stroom van mensen, producten en ideeën. Een

dergelijke mondiale ‘verbondenheid’ is meer dan geld of status, in de

hedendaagse wereld de sleutel tot succes.

Sommige Vlamingen zijn er bijzonder actief in, in het opnemen van hun

vrijwillige rol als publieksdiplomaat. Neem bijvoorbeeld Anne Marie

DeJonghe, VIW-vertgenwoordigster in Duitsland. Haar portret lees je

op pagina 24. Wil je meer lezen en weten, of zelf inspiratie opdoen om

Vlaanderen uit te dragen, surf dan naar www.vlaanderen.be/nl/ontdek-

vlaanderen

Vlaanderen maakt als samenleving wellicht onvoldoende gebruik van de

competenties van zijn diaspora, tienduizenden gewone Vlamingen, met

elk een rugzak vol internationale bagage. De Vlaming in de wereld is een

troef. Idealiter vormt de totaliteit van de Vlaamse diaspora niet langer de

Vergeten Vlaamse provincie, maar een surplus voor Vlaanderen, waarop

kan gebouwd worden. Als dat geen goed voornemen is voor 2013.

Inge Roggeman & Koen Van der Schaeghe

inhoud nR. 803. Walters woorden

4. Minister-president Kris Peeters heeft oog en oor

naar de Vergeten Vlaamse provincie

7. Caro Henauw studeerde op eigen houtje verder in

de VS

8. Kunst in Buenos Aires, een portret van de Vlaams-

Argentijnse Margarita Gordyn

10. Marieke Vervoort beter gekend als speedy wiele-

mie!

11. Bursaal bij het Prins Albertfonds: Tom Dobbels

12. Vlamingen getuigen: werken in Nederland

15. Juridisch: twee huwelijken = bigamie?

16. Anthony De Vos, werkend bij Jan De Nul en thuis

in de wereld

18. De Roets, historische weekkalender 2013

19. Vrijwilligerswerk in de Franse of Duitstalige

Gemeenschap van België

20. Activiteiten van enkele VIW-clubs

24. Anne Marie De Jonghe, VIW vertegenwoordiger in

München – een portret

29. Consulair nieuws

30. Op bezoek bij Lieve en Mark Vervaet-Merckpoel in

het Franse departement Tarn et Garonne

34. United World Colleges, onderwijs als instrument

voor intercultureel begrip en een duurzame toe-

komst

36. Raf Kiss in Brazilië, zijn nieuwe thuisland

38. Landschapsarchitect Erik Dhont gebruikt planten

als bouwstenen

40. Avonturiers in Zweden, Elsie en Gino baten er een

outdoorbedrijf uit

41. Officiële vertegenwoordigers Vlamingen in de

Wereld - Colofon 2416

Coverstory Elsie en Gino zochten en vonden het geluk en de daarbij horende vrijheid in de overweldigende natuur van Zweden. Van

hun actieve outdoor leven wisten zij een broodwinning te maken. Voor winterse en zomerse survival- en bushcraftcursus-

sen, trektochten met tent, langlauftochten, kanotochten, … slechts één adres: www.fjallspirit.com

Levende verbindingen

winter 2012 Viw 1

www.bvn.tv

VER WEG EN ZIN IN THUIS?

Stem dan af op BVN, de beste televisie voorVlamingen en Nederlanders in het buitenland.Sport, actualiteit en entertainment, in je eigentaal. Zo blijf je altijd bij, waar je ook bent!

DWALTERS WOORDEn

Terwijl ik dit schrijf wordt in Oslo de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt aan de

Europese Unie. Sommigen juichen deze toekenning toe, anderen reageren negatief.

Ikzelf ga akkoord met wat de Voorzitter van de Raad van de Europese Unie, Herman

Van Rompuy, als commentaar gaf bij de bekendmaking van de laureaat van de

Nobelprijs. Hij zei dat hij geboren was kort na de tweede wereldoorlog en dat hij,

in dit deel van Europa tenminste, nooit oorlog gekend had, en dat de verdienste

daarvoor voor een groot deel te wijten is aan de Europese Unie. Bij het begin van

elk academisch jaar zeg ik juist hetzelfde aan mijn studenten.

Het valt inderdaad niet te ontkennen dat de eerste bedoeling van de grondleggers

van Europa: Jean Monet, Robert Schumann , De Gasperi enz., was, een einde

te stellen aan de conflicten, voornamelijk tussen Duitsland en Frankrijk, die in

Europa op korte tijd aanleiding waren voor de oorlog van 1870, Wereldoorlog I en

Wereldoorlog II.

Het idee van Monet was briljant: “Laat ons samenwerken in duurzame projecten op

industrieel gebied, en samenwerkingsverbanden zo hecht maken dat militaire con-

flicten zullen vermeden worden.” De eerste Organisatie die dit doeleinde nastreef-

de was de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, in 1958 gevolgd door de

Europese Economische Gemeenschap en Euratom. Tientallen andere Europese

Organisaties zouden volgen buiten het kader van de Europese Gemeenschap, en in

die zin meewerken aan het project Europa.

Al deze inspanningen hebben er inderdaad toe bijgedragen in dit deel van de

wereld een lange periode van vrede en welvaart te brengen. De Nobelprijs is dan

ook verdiend. Niemand verwacht hier dat de lidstaten van de Europese Unie de

wapens nog tegen elkaar zullen opnemen.

Dit betekent echter niet dat de Europese Unie op andere gebieden een onverdeeld

succes is. Er is veel kritiek op het democratisch deficit van de Unie, het gebrek

aan politieke eenheid, met als gevolg de crisis in de Eurozone, de verdeeldheid

van de Eurolanden in internationale materies, de bemoeizucht van de Europese

Commissie enz.

Maar zoals de Italianen het zo mooi zeggen: “Roma non fu fatta in un giorno”. Ook

de Europese Unie moet nog een lange weg afleggen.

Een fundamentele vraag die daarbij moet opgelost worden is juist of Europa moet

verdergaan in het uitdragen van vrede door zijn gemeenschappelijke markt open te

stellen voor nieuwe lidstaten, of dat het zich eerst moet toeleggen op zijn verdere

politieke integratie. Tussen de huidige lidstaten zijn er voorstanders van het eerste

objectief en voorstanders van het tweede objectief. Moet er een Europa komen

met twee snelheden: diegenen met objectief één enerzijds tegenover diegenen met

objectief twee anderzijds? Moeten wij gaan naar de Verenigde Staten van Europa

of naar een Vrijhandelszone?

Er is nog veel werk voor de boeg.

Voor Vlamingen die zich in een lidstaat van de Europese Unie hebben gevestigd,

heeft de EU een aantal voordelen gebracht maar is er ook nog veel werk te doen.

Daarbij denk ik aan familierecht, erfenisrecht, nationaliteit waarbij nog veel proble-

men onopgelost blijven, maar waar langzaam, té langzaam, verbetering in komt.

Maar ook voor Vlamingen die zich in andere landen dan de EU-lidstaten bevinden is

er vooruitgang geboekt, bijvoorbeeld op het gebied van de diplomatieke bescher-

ming. Hierdoor kan elke onderdaan van een lidstaat van de EU zich aanbieden voor

diplomatieke bescherming bij elke diplomatieke post van een EU-lidstaat als er

terplaatse geen vertegenwoordiging aanwezig is van zijn eigen land.

Ik zou willen besluiten met te stellen dat er voor mij nog één belangrijk kenmerk is

van de Europese Unie dat voor elke Europeaan, maar vooral voor ons Vlamingen,

essentieel is: de regel waarbij elke Europeaan respect verdient voor zijn taal en

cultuur.

Een uitgebreide talenkennis is immers per definitie een element van het Europees

burgerschap.

A bon entendeur, salut.

Walter M. Thiebaut,

voorzitter van Vlamingen in de Wereld

WIj nODIgEn u VRIEnDELIjK uIT Op DE

EERSTE zOmERhAppEnIng

VAn En VOOR (Ex)ExpATS. jIj DuS!

een spetterend feest voor alle (ex)expats en vrienden,

iedereen met buitenlandervaring

straffe verhalen delen uit afgelegen windstreken

een culinaire en swingende avond

een weerzien met oude bekenden

een gelegenheid tot het smeden van nieuwe (vriendschaps)banden

Een walking dinner, gevolgd door een dansfuif met deejay.

Mis het niet! Snel inschrijven is de boodschap.

Wil u andere expat vrienden hiervan deelgenoot maken? Dat kan!

Schrijf je in via www.viw.be/after-work-abroad-party.html

Waar

Horta Art Nouveau zaal – Hopland – 2000 Antwerpen

Wanneer

donderdagavond 4 juli 2013

aanvang

19u

pRIjS

65€ per persoon

Annik Crynen,

VIW bestuurder en DEME expat vrouw

annik.crynen@gmail.com

Walter Thiebaut,

Voorzitter VIW

walter.thiebaut@gmail.com

een initiatief van de stichting Vlamingen in de Wereld – www.viw.be

300.000 Vlamingen … wij zijn er voor u!

AFTER WORK ABROAD PARTYpowered by VIW

winter 2012 Viw 3

Vanaf medio 2013 viert de stichting zelf haar vijftigjarig

bestaan en aan de vooravond daarvan bespreekt het

een aantal emigratie- en expatgerelateerde vraag-

stukken met minister-president Kris Peeters, tevens

bevoegd voor Buitenlands Beleid. VIW mocht vaststel-

len dat Kris Peeters oor heeft naar de diverse verzuch-

tingen van de stichting, die zorgt voor de Vlaming in

het buitenland, maar ook voor Vlaanderen. VIW uit

haar bekommernis in enkele dossiers, een bezorgd-

heid die wordt gedeeld door de minister-president.

De zorg voor de Vlaming in de wereld is immers een

essentiële schakel, in de zorg voor, en het uitdragen

van, Vlaanderen. De minister-president belooft ter zake

én op diverse domeinen initiatieven te nemen.

Onderwijs in het buitenlandMondiaal kent het internationaal denken en doen een

steeds groter gewicht. Definitief is een internationale

verhuizing anno 2013 echter zelden. Daarom is de

stichting voorstander van het versterken van het

aanbod aan Nederlandse taal en Vlaamse cultuur voor

leerplichtige kinderen van Vlaamse expats. Het betreft

zeker geen alleenstaande gevallen, maar het biedt

antwoord op een maatschappelijke tendens: zo is de

Vlaamse exportgedreven economie afhankelijk van

de bereidheid van Vlamingen om soms (tijdelijk) naar

het buitenland te trekken. Maar ook gewoon het feit

dat steeds meer mensen een deel van hun loopbaan

in het buitenland doorbrengen en daar wonen. Het

aangaan van buitenlandse uitdagingen is echter afhan-

kelijk van het partner- en het onderwijsvraagstuk. Het

onderwijs speelt een rol bij het bewaren van de band

met Vlaanderen en bovendien houdt het aangeboden

onderwijs idealiter rekening met het scenario dat kin-

deren een aantal jaren later opnieuw zullen instromen

in het Vlaams onderwijs. De minister-president is het

eens met de bezorgdheid van de stichting hierom-

trent: “Ik vind dit een terechte problematiek en kan

me er ook bij aansluiten dat de zorg voor de kinderen

prioritair is voor al wie buitenlandse plannen heeft. De

vraagstukken die de stichting ter zake detecteert, zal

ik dan ook graag bespreken. Te starten met een cor-

recte informatieverstrekking via, zoals voorgesteld, de

bevolkingsdiensten van onze steden en gemeenten

en de scholen. Als dit vandaag onvoldoende adequaat

wordt opgevolgd, dan vind ik dat we er samen met

de minister van onderwijs en de stichting en andere

instanties een pertinent antwoord op moeten geven.”

Dat moet VIW toelaten duidelijke informatie te ver-

strekken aan potentiële expats met een gezin, met

betrek¬king tot de plichten en schoolkansen voor de

leerplichtige kinderen in het buiten¬land. Dit vanaf

het vroegste stadium, namelijk vanaf men zich infor-

meert op de bevolkingsdienst of bij de schooldirectie.

Naast het verstrekken van informatie, is VIW ook vra-

Het Vlaams buitenlands beleid leeft meer dan ooit tevoren. Sinds het St. Michielsakkoord van 1993 beschikt Vlaanderen over verdragsbevoegdheid voor de beleidsdomeinen waarvoor het intern reeds bevoegd is. Samen met beleidsmakers van het kabinet Buitenlands Beleid en het Departement internationaal Vlaanderen, geven diverse Vlaamse instellingen en acto-ren Vlaanderen internationaal glans. De stichting Vlamingen in de Wereld (VIW) is trots hiervan deel uit te maken en is ook opgetogen met de waardering als betrouwbare partner binnen dit Vlaams buitenlands beleid, zowel wat betreft het brede verhaal, als in het versprei-den van beleidseigen informatie.

heeft oog voor en oor naar de Vergeten Vlaamse provincie

Minister-president Peeters

VIW-voorzitter Walter m. Thiebaut & minister-president van de Vlaamse Regering, Kris peeters Copyright: Foto Dann

VIW WInter 20124

BUITENLANDS bELEID

gende partij voor een sterkere samenwerking met de

Nederlandse overheid en haar Stichting Nederlands

Onderwijs in het Buitenland (NOB), wat tot een aan-

bod aan Nederlandse taal en Vlaamse cultuur voor

Vlaamse kinderen kan leiden. Vandaar de vraag om

een structurele samenwerking. Kris Peeters: “Ik ben in

nauw contact met Nederland, haar minister-president

Mark Rutte en de minister van Buitenlandse Zaken

Frans Timmermans. Er is overleg op diverse domei-

nen, onder meer aangaande (gezamenlijke) culturele

initiatieven die Vlaanderen en Nederland hebben in

het buitenland. Er is afgesproken dat we gemeen-

schappelijk willen werken, waar mogelijk, en daarbij

ook de efficiëntie willen aanpakken. Dit onderwijsluik

zal ik dan ook graag binnen dit kader aankaarten. Dat

Nederlandse initiatieven bestaan, moet ons toelaten

hierbij aan te sluiten, middels de juiste afspraken

daaromtrent.”

publieksdiplomatieVIW is zich terdege bewust van de bevoorrechte posi-

tie die haar aangaande publieksdiplomatie is toegewe-

zen in de beleidsbrief van de minister-president. Het

focust hier dan ook op en ondersteunt het beleid dat

inzet op een weldoordachte en actieve publieksdiplo-

matie, die ervoor zorgt dat Vlaanderen gepercipieerd

wordt als een vernieuwende, duurzame en warme

samenleving, die haar blik gericht heeft op de wereld.

De minister-president beaamt dan ook een passage

uit het boek Reizen zonder John van Geert Mak, niet

toevallig door VIW-voorzitter Walter Thiebaut uitgeroe-

pen tot kernboodschap, van de toekomstreflectie die

hij op 7 november 2012 inrichtte: Een analyse voor het

Amerikaanse State Department spreekt over emigran-

ten als levende verbindingen met hun thuisland, lijnen

die over de hele wereld zorgen voor een wederkerige

stroom van mensen, producten en ideeën. Een der-

gelijke mondiale ‘verbondenheid’ is meer dan geld

of status, in de hedendaagse wereld de sleutel tot

succes. “Ik sluit me bijzonder graag aan bij Geert Mak,

die emigranten als levendige verbindingen omschrijft.

Tijdens verschillende buitenlandse zendingen heb ik

contact met de Vlamingen aldaar. Dat is een bijzonder

krachtige groep, die gebundeld wordt bij de stichting.

Met 300.000 paar ogen zie je meer kansen.”

Dit was ook één van de conclusies van de toekoms-

treflectie, dat expats en teruggekeerde emigranten

meer dan vandaag de dag gebeurt, zouden kunnen

ingeschakeld worden als een asset, een meerwaarde

in het beleid. Hun expertise staat buiten kijf en een

specifieke politiek, gericht op de diaspora, is daartoe

een ideaal middel. “De Vlamingen in het buitenland zijn

effectief de Vergeten Vlaamse provincie, wat ik mooi

uitgedrukt vind door de stichting, ook al gebeurt er

vandaag al heel wat. Met onder meer een visitors pro-

gram, de uitwisseling van journalisten, Vlaamse huizen

in het buitenland, Flanders Today,… halen we exper-

tise naar Vlaanderen. Mijn persoonlijke contacten met

de Vlamingen in het buitenland zijn altijd zeer positief.

Ze stellen zich effectief op als ambassadeurs. We kun-

nen ons beleid verrijken met hun expertise. Ik denk dat

we daar nog meer gebruik van kunnen maken. Ik zal

elk initiatief dat vanuit die groep komt, ondersteunen

en ook kijken hoe we dit kunnen professionaliseren.

De 300.000 Vlamingen in het buitenland vormen een

belangrijke tool, die een surplus kan leveren aan

ons buitenlands beleid.” Daarmee sluit de minister-

president zich aan bij de bevindingen van de experten

tijdens de toekomstreflectie van de stichting (verslag:

zie www.viw.be/conclusies-toekomstreflectie-viw.pdf),

die vragende partij zijn om hun ervaringen te delen en

expertise te hanteren, zodat Vlaanderen verder kan

groeien als internationaal kenniscentrum. “We kunnen

beginnen met het inschakelen van de diaspora bij

buitenlandse missies. Ik leidde al meerdere zendingen,

waar specifieke vergaderingen waren ingelast met de

Vlamingen aldaar. Wellicht moeten we dat nog meer

doen. Ik vind dit een terechte vraag, zeker als die van-

uit de Vergeten Vlaamse provincie zelf komt, moeten

we die met beide handen grijpen.”

groot draagvlakNaast publieksdiplomatie is Club Diaspora een belang-

rijke troef die Vlaanderen kan uitspelen. Club Diaspora

is een netwerk van professionals die actief zijn in het

buitenland, een sterke band hebben met Vlaanderen,

én hun kennis en ervaring wensen te delen met

Vlamingen wereldwijd. Het is een samenwerking tus-

sen Flanders Investment & Trade, Vlamingen in de

Wereld en Voka, waarbij elk van de partners een

bijdrage levert vanuit zijn eigen expertise. Dankzij Club

Diaspora ontstaat er een wereldwijd netwerk waar-

langs expats beroep kunnen doen wanneer zij naar

een ander land verhuizen. Club Diaspora is een ideaal

instrument om voeling te houden met het wereldwijd

Vlaams raderwerk. In de globaliserende wereld is

brain circulation de reden voor een nieuwe vorm van

diaspora en daar wordt op ingespeeld. De werking van

Club Diaspora heeft nood aan een stroomstoot en

daar wil de minister-president toe bijdragen. “Als het

project slapende is, wil ik dit terug tot leven wekken.

We moeten enkel kijken hoe we dit verder aanpakken.

Ik ben ervan overtuigd dat we hier tot een win-win

situatie kunnen komen voor alle partijen. Een interac-

tief instrumentarium als dit, laat toe om in dialoog te

treden, te debatteren en te engageren.”

VIW is vragende partij voor een partnerschap en een

groot draagvlak. Vooral in het buitenland wint iedereen

bij samenwerking. Neem bijvoorbeeld de afdeling van

de stichting in Madrid, waar de Vertegenwoordiger van

de Vlaamse regering, de Vlaamse Economische verte-

genwoordiger en VIW perfect samenwerken en een

hele gemeenschap samenbrengen. Een schoolvoor-

beeld dat rijp is om vermenigvuldigd te worden. “Zelf

steek ik bijzonder veel tijd in buitenlandse missies,

waarmee ik Vlaanderen op de kaart wil zetten. Ook

voor 2013 staan er weer heel wat op het programma.

Ik zie de samenwerking verder groeien, daar is duide-

lijk ruimte voor. Ik ben er gerust in dat het de goede

richting is, waarin we ons bewegen.”

Stemrecht & sociale zekerheidVlamingen in de Wereld is dé organisatie die de belan-

gen van de Vlamingen in het buitenland behartigt. Met

haar vertegenwoordigers als voelsprieten en antennes

en via enquêtes om het brede publiek te bevragen.

De bevindingen worden aangekaart bij de bevoegde

overheden. De minister-president schaart zich achter

twee van de onderwerpen die VIW aankaart. Vooreerst

ondersteunt hij persoonlijk de vraag om het stemrecht

vanuit het buitenland uit te breiden van de federale

naar de regionale verkiezingen, maar er moet worden

opgemerkt dat dit een federale bevoegdheid is. Voor

VIW is dit al langer een inconsistentie binnen onze

federale staat. Deze lacune in het gelijkheidsbeginsel

wordt erg pijnlijk wanneer in 2014 beide verkiezingen

op één dag vallen. Pijnlijk, verwarrend, maar vooral

ondemocratisch. Vlamingen in het buitenland zullen

dan wel kunnen stemmen voor het federale, maar niet

voor het Vlaamse parlement. Dit op een moment dat

door de staatshervorming nog meer bevoegdheden

worden overgedragen naar het regionale niveau.

De minister-president heeft ook begrip voor de groei-

ende ongerustheid aangaande de Dienst voor de

Overzeese Sociale Zekerheid, of kortweg DOSZ. Dit is

een federale overheidsinstelling voor sociale zeker-

heid onder waarborg van de Belgische Staat. De Dienst

Overzeese Sociale Zekerheid is een door de over-

heid georganiseerde en deels gefinancierde, sociale

verzekering voor personen tewerkgesteld buiten de

Europese Economische Ruimte. Dat het voortbestaan

van de overheidsinstelling door sommigen op de

helling wordt geplaatst, wordt in het buitenland met

argusogen gevolgd. Kris Peeters zal dit onderwerp

persoonlijk aankaarten bij de federale regering. Hij

komt daarmee niet enkel tegemoet aan de vraag van

de stichting, die spreekt uit naam van vele uitgeweken

Vlamingen in het buitenland, maar ook aan deze van

ondernemingen, die veel expats uitzenden naar het

buitenland. Dat een sociale zekerheid, op onze leest

geschoeid, belangrijk is voor wie overweegt een bui-

tenlandse uitdaging aan te gaan, vindt dan ook gehoor

bij de minister-president.

Koen Van der Schaeghe

Minister-president Peeters Ik ben voorstander van de uitbreiding van het stemrecht voor landgenoten in het buitenland.

KRIS PEETERS

winter 2012 Viw 55

Zorgeloos leven overal ter wereld,

met de zekerheid van Cigna expatplus

‘Onze droom wordt werkelijkheid: binnenkort vertrekken mijn vrouw, onze zoon en ik

naar de Verenigde Staten. We staan te popelen om aan ons buitenlandse avontuur te beginnen.

Maar voor onze medische verzorging kiezen we voor zekerheid, zoals we die thuis kennen.

Daarom kiezen wij voor Cigna expatplus. Een medische verzekering met een ruime dekking, die

we op onze maat hebben samengesteld. Zonder onverwachte kosten én met een prima service.

Zo kunnen we zonder zorgen het vliegtuig op.’

www.expatplus.com + 32 3 217 65 29

Vlamingenwereld_AD_A4.indd 1 31/08/2012 9:30:05

K

Zorgeloos leven overal ter wereld,

met de zekerheid van Cigna expatplus

‘Onze droom wordt werkelijkheid: binnenkort vertrekken mijn vrouw, onze zoon en ik

naar de Verenigde Staten. We staan te popelen om aan ons buitenlandse avontuur te beginnen.

Maar voor onze medische verzorging kiezen we voor zekerheid, zoals we die thuis kennen.

Daarom kiezen wij voor Cigna expatplus. Een medische verzekering met een ruime dekking, die

we op onze maat hebben samengesteld. Zonder onverwachte kosten én met een prima service.

Zo kunnen we zonder zorgen het vliegtuig op.’

www.expatplus.com + 32 3 217 65 29

Vlamingenwereld_AD_A4.indd 1 31/08/2012 9:30:05

KinderdroomDe kiemen van Caro’s American Dream liggen in

haar tienerjaren. Op twaalfjarige leeftijd maakte

ze, op vakantie in Zuid-Spanje met haar broer en

ouders, kennis met de Amerikaanse familie Rogers

uit Morro Bay in California, met twee kinderen van

dezelfde leeftijd. “Het klikte meteen tussen ons. Wij

speelden overdag in het zwembad, terwijl onze

ouders een glas sangria dronken na zonsonder-

gang.” Al van toen begon er iets in haar te borrelen,

al wist ze nog niet goed wat. “Ik was helemaal in

de ban van onze nieuwe vrienden, die zo ‘anders’

waren dan wij.” Via brieven en telefoontjes hielden

beide families, zowel kinderen als ouders, contact

en er volgde nog een tweede bezoek van de familie

Rogers aan Europa. Op zeventienjarige leeftijd trok

Caro op haar beurt, samen met twee vrienden, voor

een maand naar California, haar eerste bezoek aan

de VSA. Vanuit Morro Bay maakten ze uitstappen

naar San Francisco, Los Angeles en Las Vegas. “Van

toen af aan wist ik het zeker: ik zou naar de VSA

gaan. Ik begon dan ook verwoed alle informatie

te verzamelen die ik maar kon vinden over de

Amerikaanse cultuur en het onderwijssysteem in

het bijzonder, want dat leek me de makkelijkste

toegangspoort.”

Eerste oversteekToch duurde het nog tot haar zevenentwintig-

ste levensjaar vooraleer ze een studie aanving

in de VSA. Eerst behaalde ze een bachelor in

Interieurvormgeving aan de Hogeschool Gent en

werkte ze een aantal jaren in de interieursector. Tot

ze in januari 2003, tijdens één van haar jaarlijkse

roadtrips doorheen Amerika, een bezoek bracht

aan een Gentse oud-studievriendin in het mooie

Lafayette in Louisiana, ook wel the heart of Cajun

Country genoemd. “Prompt hakte ik de knoop door,

verkocht huis, inboedel en wagen en schreef me

in voor een bachelor in Applied Sciences aan de

University of Louisiana in Lafayette.”

privilegeStuderen in de VSA gaat niet zomaar. “Je wordt

enkel toegelaten tot een universitaire studie als je

aan de strenge inschrijvingscriteria van de universi-

teit voldoet. En als buitenlands student moet je ook

nog eens al je rapporten en diploma’s laten vertalen

door een beëdigd vertaler, slagen voor een TOEFL-

test, de nodige inentingen laten uitvoeren en, voor-

al, bewijzen dat je over voldoende fondsen beschikt

om je eerste studiejaar te bekostigen. Want stude-

ren in de VSA blijft een kostelijke zaak, des te meer

als buitenlands student. Dan kan je enkel tijdens

een masteropleiding een aanvraag indienen voor

een beurs of assistentschap, waarbij je voor een

zeer bescheiden loon een professor bijstaat in zijn

onderzoek of lesgeeft aan eerstejaarsstudenten.

Mijn bachelor bekostigde ik dan ook grotendeels

met eigen middelen en met financiële steun van

mijn ouders. Voor mijn master in Communications

kon ik wel rekenen op een assistentschap. Met

die 500$ per maand kon ik echter enkel de huur

van mijn appartement betalen, zodat mijn ouders

wederom moesten bijspringen. Zonder hen had ik

dit dus nooit kunnen doen.”

Ervaring voor het levenDe grotere schaal waarop alles in de VSA plaats-

vindt en de weerspiegeling daarvan in quasi alle

aspecten van de maatschappij, was en is nog

steeds een grote fascinatie voor Caro, maar door

haar Californische vrienden en vele roadtrips was

ze al goed vertrouwd met de Amerikaanse taal en

cultuur. “En ook nu nog grijp ik elke mogelijkheid aan

om mij er verder in te verdiepen en in te nestelen.

Dat Amerikanen heel sociaal aangelegd zijn, helpt

daarbij natuurlijk wel. Ze zijn heel vriendelijk en

behulpzaam en ook wel wat nieuwsgierig. Daardoor

was het voor mij makkelijk aansluiten bij groepen

die mijn interesses delen. Zo belandde ik in 2004

bij een tennisvereniging, de aanzet voor mij om

bewuster en gezonder te gaan leven. Ook nu nog

sport ik twee- tot driemaal per week en maak ik

verantwoorde voedingskeuzes. De aanwezigheid

van een support network heeft me ook socialer en

actiever gemaakt in de gemeenschap. Ik ben er niet

zo zeker van dat ik me in België op dezelfde manier

zou ontwikkeld hebben. Ook op academisch vlak

was het een verrijking. Het Amerikaanse onderwijs-

systeem laat toe om enkele van je interesses te

verdiepen in keuzevakken. Zo heb ik me tijdens

mijn bachelor toegelegd op astronomie, golf en het

ontwikkelen van websites.”

heen en terugNa haar studies en een korte werkervaring in

Lafayette, keerde Caro in juni 2008 terug naar

België. Hoewel het weerzien met vrienden en fami-

lie fantastisch was, voelde ze er zich toch een

vreemde eend in de bijt. Ook het vinden van een

job verliep bijzonder moeizaam. Uiteindelijk kwam

ze als interimleerkracht Plastische Opvoeding in het

secundair onderwijs terecht, maar algauw begon

het bij haar te kriebelen om opnieuw de oversteek

te maken. “In juli 2009 kocht ik een one-way ticket

naar Lafayette, om er een nieuwe studie aan te

vangen. Zeven maanden later kon ik aan de slag

bij mijn alma mater, de University of Louisiana in

Lafayette, als coördinator van The Learning Center,

dat tutoring diensten verleent aan bachelorstuden-

ten. Momenteel ben ik op zoek naar een nieuwe

professionele uitdaging in Denver in Colorado, waar

mijn Amerikaanse echtgenoot Nick een nieuwe job

vond. Maar wat de toekomst verder ook moge bren-

gen, van één ding ben ik zeker: vertrekken naar de

VSA is en blijft de beste beslissing van mijn leven!”

Tom boyen

Studeren in het buitenland lijkt tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld voor de meeste Vlaamse studenten. Minder evident is echter de keuze voor de VSA, waar hogere studies nog steeds als een privilege worden beschouwd, met strenge inschrijvingscriteria en hoge studiekosten tot gevolg. Zoiets op eigen houtje doen, lijkt dan ook bijna onmogelijk. Dat belette Caro Henauw evenwel niet om haar kans te wagen. Én met succes.

Living the American Dream

winter 2012 Viw 7

OnDERWIjS

Caro Henauw

Jje beeldhouwt, schildert en tekent. Wat doe je het liefst?Beeldhouwen is mijn favoriete bezigheid. Ik werk vooral graag met hout. Als je met

hout werkt, voel je dadelijk een dialoog met je materiaal. De structuur, de vorm en de

nerven maken van mijn handen werktuigen van het hout en niet andersom. Ik weet

pas waar ik uitkom als ik klaar ben. Een werk in klei en ht daarna overbrengen naar

brons vergt een meer uitdagend proces, vooral technisch. Mijn houten beelden zijn

toegankelijker. Je zou het kunstige decoratie kunnen noemen. ‘Utilitarios’ zeggen ze

in Buenos Aires. In mijn klei-werken leg ik meer controversen. Eén van mijn favorieten

is het beeld van een vrouw dat ik in Duitsland heb gemaakt. Het is een beeld in klei

van een vrouw van middelbare leeftijd, afgeleefd volgens de maatschappij, in haar

naakte schoonheid, volgens mij. Vrouwen boven de 40 zijn wegwerpproducten in

onze maatschappij. Wij (ze lacht) weten dat dat niet waar is. Toch willen deze vrouwen

hun leeftijd niet blootgeven en willen ze zich jonger gedragen dan ze zijn met alle

frustraties vandien. Het beeld is een verpersoonlijking van dit conflict bij de vrouw

zelf. Een mooi maar choquerend beeld, vind ik zelf.

jouw levensloop is internationaal getint. je studeerde in Antwerpen en Londen, werkte in Duitsland, zelfs in Cuba staat een beeld van jou. De buste van von Humboldt in Cuba is het resultaat van een project in Duitsland. Ik

maakte het in opdracht van de Duitse regering die het schonk aan de stad Havana.

De jonge von Humboldt werkte in die stad als wetenschappelijke ontdekkingsreiziger.

Het was een uitdaging omdat er van de jonge von Humboldt geen foto’s zijn. Ik had

alleen foto’s van hem op latere leeftijd, toen hij faam had verworven. De buste is een

reconstructie van mijn opzoekwerk over zijn karakter en zijn gedrevenheid. Ik moet

me kunnen inleven in het leven van de persoon in kwestie. Pas als je in zijn/haar

schoenen staat, kan je het gelaat het juiste karakter geven.

In Argentinië maakte je de buste van Karel V, in havana die van von humboldt, is dat een specialiteit van jou?Ten eerste hou ik van beeldhouwen. Maar om een buste te maken, heb je meer nodig

dan een kunstig inzicht. Voor ik aan een buste begin, bestudeer ik de mens achter

het hoofd. Ik verdiep me in zijn leven, en vooral in zijn tijd. Ik probeer te achterhalen

hoe hij denkt, want dat is wat je gelaatsuitdrukking karakter geeft. Net zoals von

Humboldt, was ook Karel V een intrigerende persoonlijkheid. von Humboldt was een

onafhankelijke onderzoeker, een ontdekkingsreiziger zonder financiële steun. In die

tijd was dat geen sinecure. Hij bracht heel de biotoop van Zuid-Amerika in kaart. Een

vooruitstrevend man voor zijn tijd. Zo ook Karel V. Om hem juist in te schatten, moet je

de tijd begrijpen waarin hij leefde. Hij was niet de gruwelman zoals ze hem nu willen

afschilderen. Hij was diep religieus met een ridderlijk karakter, een vechter voor zijn

idealen, de voorloper van het Europa zoals het nu is. Om het gelaat te boetseren van

bekende personen, moet je hen kennen, hun biografieën lezen, voeling hebben met

hun tijd. Daar hou ik van, je kan je erin vastbijten.

je ouders zijn van belgië, zelf ben je in Argentinië gebo-ren, maar je spreekt vloeiend nederlands. Was studeren in Antwerpen een cultuurshock of kwam het je bekend voor?Inderdaad, het was zeker een cultuurshock. Vooral het academische leven van

Antwerpen. Tijdens mijn postgraduaat werkte ik onafhankelijk. Ik kreeg een eigen

Beelden maken de vrouwVan de Vlaams-Argentijnse kunstenares Margarita Gordyn staan er beelden in Havana, Buenos Aires en Berlijn maar in België is deze leerlinge van Wilfried Pas onbekend. Voor VIW een reden om haar op te zoeken in haar thuisbasis Buenos Aires en haar uit te vragen over haar visie op kunst, over haar ambachtelijke technieken en haar voorkeur voor materialen als klei en hout. Ze is niet alleen een beeldend kunstenaar, maar ook een vrouw met een beeld, een visie op het leven. De herfstwind waait om ons tafeltje op een terras in San Telmo. Het is de cortado en de woorden van Margarita die ons warm houden. Ons gesprek begint over kunst, maar brengt ons verder, dichter bij de essentie van de dingen.

VIW WInter 20128

Margarita Gordyn

KUNST IN buEnOS AIRES

atelier waar ik me kon uitleven. Docenten waren in Antwerpen geen heer en meester.

Deze manier van opleiding was nieuw voor mij. Af en toe liepen de docenten binnen

om je werk te evalueren. Wilfried Pas was geen docent van mij, maar door zijn inte-

resse in mijn werk, leerde ik enorm veel van hem. Voor mij één van de grootste kun-

stenaars van deze tijd. Hij kon je inspireren zonder jouw stijl te beïnvloeden. Zijn werk

is een schoolvoorbeeld van sublieme kennis van het materiaal waarmee hij werkt en

zijn technische gave om schoonheid een kunstige eenvoud te geven. De inspiratie

die ik van hem meekreeg was vooral de vrijheid van expressie en de ontdekkings-

tocht naar artistieke schoonheid via de kennis van het materiaal waarmee je werkt.

je hebt een indrukwekkend palmares, niet alleen op gebied van kunst. je werkt ook als vrijwilligster in het sanatorium jT borda, een psychologische kliniek. hoe past dit in je leven?In el hospital JT Bota geef ik als vrijwilliger les aan mensen die voldoende ‘genezen’

verklaard zijn om zich terug in de maatschappij in te burgeren. Dat is niet altijd mak-

kelijk. Medisch zijn ze wel genezen, maar emotioneel en sociaal is de knoop nog niet

helemaal ontrafeld. Deze mensen hebben nog emotionele remmingen. Kunst is een

uitdrukkingsvorm, nauw verbonden met emoties. Veel van deze mensen kunnen

of durven zich niet te uiten uit angst voor de confrontatie met zichzelf en met de

‘buitenwereld’. Deze remming probeer ik weg te werken. Ze zeggen dat artiesten gek

zijn, maar wie bepaalt wat gek zijn is? Als je psychologisch niet sterk in je schoenen

staat, kan je je artistiek zeker niet uitdrukken. De kennismaking met kunst leert hen

om de dialoog met zichzelf terug aan te gaan, de laatste stap in hun genezingsproces.

hoe leg je uit dat Argentinië een kunstland is, het land is reeds zo lang in een economische crisis, of juist daarom? In Argentinië is kunst sterk verweven in het dagelijkse leven. Zelfs zonder subsidies

blijft kunst hier belangrijk. In heel wat gezinnen wordt kunst thuis beleeft. In elke huis-

kamer staat wel een schildersezel, een instrument of een boetseertafel. Waarom?

Misschien is het een manier om onze frustratie te kanaliseren. Argentinië heeft een

tijd gekend waar men niet mocht zeggen wat men dacht. Misschien daarom. Veel

kunstenaars kunnen leven van de cursussen die ze geven. Anderen leven van beca

naar beca (nvdr: studiebeurs, sponsorship).

zelf vind ik dat kunst in belgië vaak een elitaire aangele-genheid is. Kunst mag provocerend zijn, maar niet enkel met het prijskaartje. In belgië hebben we een pot mosse-len, getatoeëerde varkens en een strontmachine. Is kunst enkel voor ingewijden? Die pot mosselen is wel echt Belgisch (ze lacht). Nee, ik vind dat kunst vooral schoon-

heid in zich moet hebben. Schoonheid is natuurlijk betwistbaar maar het kan wel

gevat worden door iedereen, iets moois herken je, ook al ben je geen intellectueel.

Van installaties hou ik niet. Het is een modeverschijnsel, en persoonlijk vind ik ze

saai. Er lijkt veel creativiteit in te zitten, maar technisch zijn ze ‘muy aburrido’. Kunst

moet niet elitair zijn om kunst te zijn. Het moet wel technisch onderschreven worden.

Dat wordt misschien door buitenstaanders minder begrepen. Kunst voor mij is geen

boodschap op zich, wel een dialoog en of het daarom a priori provocerend moet

zijn, vind ik niet.

bestaat er zoiets als het ultieme kunstwerk? ben jij als kunstenaar op zoek naar het perfecte beeld?Nee, als je zoekt naar iets, verlies je het. Kunst voor mij is no-mente, het ‘niet-

denken’. Elk werk is een uitdrukking van het moment, van de dialoog die ik voer op

het moment dat ik werk. Dat is altijd anders, elke keer weer opnieuw, veranderlijk.

Daarom geloof ik niet in het ultieme kunstwerk, omdat het op een ander moment

weer voorbijgestreefd is, of niet. Eigenlijk sta ik daar nooit bij stil.

Rein Remaut, VIW vertegenwoordiger buenos Aires

9

Ze zeggen dat artiesten gek zijn, maar wie bepaalt wat gek zijn is?

Als je psychologisch niet sterk in je schoenen staat, kan je je artistiek

niet uitdrukken.

winter 2012 Viw 9

VIW WInter 201210

DDagelijks knokkenMarieke levert een dagelijks gevecht met haar

lichaam. Ze heeft een progressieve, langzaam opruk-

kende progressieve myolopathie. Levensbedreigend

op korte termijn is haar aandoening, wat ze zelf als

omschrijving boven ‘ziekte’ verkiest, niet. Het gaat

heel langzaam achteruit. “Het is begonnen met pijn

in mijn tienerjaren, en de verlamming gaat altijd

maar hoger in mijn lichaam.” De aantasting van het

centrale zenuwstelsel, verlamt geleidelijk haar volle-

dige lichaam, vandaag tot iets onder haar borstbeen.

Marieke leeft constant met vraagtekens. Zal ze haar

handen volgend jaar nog kunnen gebruiken? Of zal

ze reeds hoger verlamd zijn? Niettemin is ze een

zonnetje. “Je mag het echter niet onderschatten. Elke

achteruitgang moet ik verwerken. Het is sowieso voor

mij al elke dag knokken. Maar als je dan goud wint op

de Spelen, dan is dat onbeschrijflijk."

Sinds haar twintigste is ze aan haar rolstoel gekluis-

terd, maar Marieke is het type niet om in een hoekje

te klagen en dus bouwde ze een nieuw leven op. Ze

zit dan wel op wielen, maar ze voelt zich niet gehan-

dicapt. “Als mensen mij moeten helpen omdat ik niets

alleen kan, dan voel ik mij ‘gehandicapt’, maar als je

ziet wat ik, met dank aan mijn hulphond Zenn, nog wel

kan, dan voel ik me niet gehandicapt. Bij een handicap

denk ik aan iemand zonder handen. Ik ben een roller.”

De snelste roller van de wereld. De meeste mensen

naast haar, zien die wielen onder haar ook niet meer.

Naast rolstoelsprinten beoefende ze ook basketbal,

diepzeeduiken, zwemmen en triatlon. In 2007 nam ze

zelfs deel aan de Iron Man in Hawaï, de zwaarste en

meest prestigieuze sportwedstrijd ter wereld. Tijdens

haar voorbereidingen en prestaties op Hawaï werd

ze gevolgd voor de Woestijnvis-serie Een simpel plan,

wat een bijzonder mooi document opleverde.

Comeback kidTweemaal was Marieke wereldkampioene triatlon,

maar ze hing haar wheeler ook al eens aan de haak,

na een hevige opstoot van haar aandoening. Het

aanvaarden blijft moeilijk. Ze bundelde haar ervarin-

gen in het boek Sporten voor het leven en maakte

zelfs haar euthanasiepapieren in orde. “Ik moet het

hebben van goede en slechte dagen. En héél slechte

dagen. Ik ben gestopt met triatlon, omdat het door de

progressie van mijn aandoening gewoon niet meer

mogelijk was. Heel frustrerend. Ik ging van dertig uur

training per week naar nul.” Marieke maakte echter

een comeback. Noem dat gerust een mirakel. Niet

meer als triatlonatlete, maar als rolstoelsprintster. Met

het gekende resultaat. Sindsdien beleeft ze één lang

kippenvelmoment. Ze werd een bekend rolmodel, ook

voor euthanasiepatiënten. “Ik denk dat ik het zelfs nog

niet goed besef, die impact. Het is pas met het inplak-

ken van de krantenartikels dat het opvalt hoe vaak ik

in de krant stond.”

“De medailles hebben een serieuze plek in mijn

hart… ik heb de hoogste sporterkenning behaald,

een paralympische titel. Het geeft de moed om door

te gaan.” Ze noemt het vanzelfsprekend één van de

mooiste momenten van haar leven. Al schat ze haar

dubbele wereldtitel minstens zo hoog in. “Niet enkel

in mijn categorie, maar van alle rolstoelatleten was ik

toen de eerste. De persaandacht was minder, noch-

tans was het én zwemmen, én handbiken én whee-

len. Een prestatie die ik toch extremer vind. Maar dat

is de impact van de Olympische Spelen. Een gebrek

aan uitdagingen vrees ik niet. De dingen komen op

mij af. Ik kijk niet te veel naar de toekomst. Ik weet

hoe ik me vandaag voel, maar dat is geen garantie

voor morgen. Als ik teveel vooruit plan, dan word ik

teleurgesteld als het niet lukt.”

Altijd goedgemutstMarieke zoekt geregeld de warmte op tijdens de

winter, om te trainen, maar ook in functie van haar

gezondheid. “Koud en vochtig weer zijn echt niet

goed. Door mijn aandoening reageert mijn lichaam

er verkeerd op. Daarom ga ik graag naar Lanzarote of

Hawaï, naar het mooie weer en de vriendelijkheid van

de mensen. Het is een andere sfeer. Keep on the alo-

haspirit zegt men als je in Hawaï arriveert. Als ik niet

positief ingesteld was, was ik er nu niet meer geweest.

Dat geeft mij innerlijke vrede, net zoals mijn euthana-

siepapieren. Mentaal viel dat niet mee, maar voor mijn

Speedy WielemieSnelste roller van de wereld

Marieke Vervoort was misschien wel dé nationale ster tijdens de voorbije Olympische zomer. Op de Paralympische Spelen pakte ze goud op de 100 meter en zilver op de 200 meter rolstoelsprint. De topsportster werd op slag een bekend gezicht. Het doet wat met een mens, maar haar dagelijks leven verge-makkelijkt het niet. Ze zit in een rolstoel, maar dat is niet altijd zo geweest. Het is het gevolg van een zeldzame, progres-sieve aandoening. Sindsdien gaat ze rollend door het leven. Samen met haar hulphond vergezelt haar ook steevast haar euthanasietoelating. Desondanks heeft en geeft ze energie voor tien. Wielemie, zoals ze door haar vrienden wordt genoemd, is een voorbeeld voor velen, zowel voor gezonde als voor andersvalide mensen.

GOUDEN mEDAILLE

WInTER 2012 VIW 11

PRINS ALbERTFOnDS

Toen ik in oktober 2011 startte, kon ik meteen van

Latijns Amerika proeven op beurzen in Colombia

en Brazilië. Meteen kreeg ik ook de kans om het

lokale team en onze joint venture partner te ont-

moeten in Porto Alegre en heb ik meegewerkt bij

het aanwerven van onze nieuwe accountant. Na

dit hoogst interessante “blitz bezoek” in Latijns-

Amerika werd ik in het hoofdkantoor gedurende

een kleine twee maanden intensief ondergedom-

peld in de wondere wereld der biomassa stoomke-

tels. Het leek al snel duidelijk dat het niet makkelijk

zou worden. In januari ben ik met de vergaarde

kennis “definitief” naar ons kantoor in Porto Alegre

vertrokken. Het is één van de meest leerzame en

interessante periodes uit mijn loopbaan geworden.

De aanpak tijdens mijn stage was erg pragmatisch.

We hadden op voorhand afgesproken dat de leer-

curve het steilst zou zijn door zoveel mogelijk “met

de voeten in de modder te staan”. Ik kreeg heel wat

vrijheid om zaken op te zetten.

Ondertussen heb ik aan den lijve ondervonden

dat zaken doen op de Braziliaanse en Latijns-

Amerikaanse markt geen sinecure is. De con-

currentie is scherp en het vinden van goede

en betrouwbare partners is geen evidentie.

Importeren is duur en heeft heel wat voeten in

de aarde. Gelukkig krijg ik tijdens de bezoeken

samen met de Belgische sales managers erg veel

ondersteuning en kan ik steeds terugvallen op hun

uitgebreide kennis en ervaring.

Een greep uit de vele ervaringen die mij voor de

rest van mijn leven zullen bijblijven: een referen-

tiebezoek bij één van onze installaties om 4 u ’s

morgens, het opzetten en begeleiden van een

klantenbezoek met 6 Uruguayanen in Argentinië,

een spannende eindnegotiatie bij een belangrijke

speler in de board industrie, verdwalen met de

auto in Alto Araguaia…

Eén ding is duidelijk: het stagejaar is pijlsnel voor-

bijgevlogen. Door de complexiteit van het product,

de markt en de organisatie, is de ruimte om verder

te groeien bij Vyncke nog steeds enorm groot. Na

de stage onder het Prins Albertfonds heeft men mij

dan ook een contract aangeboden. De missie blijft

onveranderd: het verder uitbouwen van de organi-

satie in Latijns-Amerika. Om met meer kennis van

zaken in de markt te staan en het product beter

te leren kennen, zal ik voor een periode van een

zestal maanden vanuit ons hoofdkantoor werken.

Het doel is om daarna opnieuw naar Brazilië te

verhuizen en verder te gaan op het ingeslagen pad.

um abraço grande,

Tom Dobbels

Het nieuws van de selectie was één van de mooiste momenten van mijn leven. Maar na het goede nieuws van het binnenhalen van mijn beurs begon de uitdaging pas echt: de zoektocht naar een goed project. Na een aantal maanden zwoegen had ik, toen ik voor het eerst bij Vyncke langsging, meteen het gevoel “dit is het!”. Een stevige West-Vlaamse KMO actief in quasi elk werelddeel met uitbreidingsplannen in Latijns-Amerika. Daarnaast leek het me extra uitdagend om als economist aan de slag te gaan in een enorm technische omgeving: “help, I’m surrounded by engineers”.

Vyncke do Brasil

gemoedsrust was het wel belangrijk dat die papieren

in orde waren. Het hoeft ook niet voor morgen te zijn,

he. Volgend jaar kan het zo ver zijn, maar het kan net

zo goed dat ik die papieren pas binnen twintig jaar

nodig heb. Ik merk ook dat ik mijn pijngrens verleg.

Had je mij een jaar geleden verteld dat ik vandaag

déze pijn zou voelen, dan had ik gezegd: laat maar,

dan hoeft het voor mij niet meer.”

“Het afgeven van steeds meer lichaamskrachten is

mentaal heel zwaar, maar hoe je het ook draait of

keert, er komt wat anders in de plaats. Wie en wat

ben ik nog?, was wat ik dacht toen ik in rolstoel

belandde. Ik heb al op de rand van mijn bed gezeten

en de hele buurt bij mekaar geschreeuwd. Ik heb

zo diep gezeten dat ik medicatie verzamelde om er

zelf iets aan te doen. Maar nu kan ik zelf beslissen.

Ik wil dat ook niet onder stoelen of banken steken.

Euthanasie is altijd een taboe geweest, maar voor mij

heeft het iets heel goeds meegebracht. Maar ik pro-

beer niet te denken aan wat ik niet meer kan, wél aan

wat ik nog wel kan. Ik krijg er wat van als ik validen

hoor klagen over een puistje of wat anders. Op de

Spelen heb ik niemand horen klagen. Iedereen lachte,

de ene zonder benen, de andere zonder armen. Een

gezonde mens focust op de dagelijkse beslomme-

ringen, veel minder op hoe mooi het leven kan zijn.”

Je hebt van die mensen die altijd goedgemutst zijn.

Marieke 'Wielemie' Vervoort is er zo eentje.

Sporten voor het levenRecent verscheen een heruitgave van Marieke’s

boek Sporten voor het leven, inclusief haar

indrukwekkende ervaringen op de Paralympische

Spelen 2012 in Londen. Hierin vertelt Marieke

het verhaal van een jonge vrouw die getroffen

wordt door het noodlot maar weigert te berusten.

Openhartig getuigt ze over de impact van de

ziekte op haar jonge leven en de sportieve uit-

dagingen die ze aangaat. Die sport is ontzettend

belangrijk in haar leven. Het geeft energie en is

een drijfveer. “Trainen is leuk en voor mij niet iets

wat ik tegen mijn zin doe. Als ik enkele dagen niet

kan sporten, kriebelt het, maar ik moet wel naar

mijn lichaam luisteren.” Sportjournalist Michel

Wuyts omschrijft haar als volgt: ‘Zelden zoveel

levensdrang in een blik gezien, nooit eerder een

jonge vrouw ontmoet die zo sterk is. Voor ieder

mens een voorbeeld.’

Als u dit leest, heeft ze begin december alweer een

marathon achter de rug op Lanzarote. In 2013 wacht

het Wereldkampioenschap sprint en neemt ze in het

Italiaanse Treviso alvast deel aan een marathon.

Koen Van der Schaeghe

N“Nederlanders vinden ons, Belgen, schitterend. En ons accent is al helemaal te

gek. Ook het feit dat we vaker iemand met ‘u’ aanspreken, wordt erg gewaar-

deerd”, vertelt Koen Van Braeckel (35), die al tien jaar in Nederland werkt. Hij

studeerde klinische psychologie in Leuven en doctoreerde in 2002 aan de

Rijksuniversiteit Groningen, omdat kinderneuropsychologie er veel meer kansen

krijgt dan in België. Toch blijft het mentaliteitsverschil tussen Vlamingen en

Nederlanders heel erg uitgesproken, vindt Koen. Zeker op de werkvloer. “De

kantoorcultuur in Nederland is hard, in onze ogen zelfs onbeleefd. Schuchtere

Vlamingen laten zich gemakkelijk overdonderen, vooral in de driehoek Delft-

Amsterdam-Utrecht. Vlaamse vrienden die daar aan de slag gingen, vonden

hun draai niet en keerden na twee jaar terug naar België. Een ander koppel

is in Den Haag gebleven, maar heeft de eerste jaren echt afgezien. Ik werk in

het noorden, in Friesland, waar de mentaliteit rustiger is en meer lijkt op die in

Vlaanderen.” Wel een voordeel, volgens Koen, is dat hiërarchie een veel minder

grote rol speelt in Nederland. En dat werkt in alle richtingen. Een schoonmaker

zal je terechtwijzen over een vlek op je bureau. Omgekeerd kan je meteen aan

je baas zeggen wat je ervan vindt. Heel efficiënt, moet Koen toegeven. “Ik begrijp

nu waarom Nederlanders veel meer bereiken dan Vlamingen, in een internatio-

nale werkomgeving.”

minder politieke spelletjes, minder files "Onze noorderburen spelen inderdaad minder politieke spelletjes op kantoor

dan wij”, beaamt Herman Lemmens (37). Hij is market development manager

bij FEI, een voormalig filiaal van Philips dat elektronenmicroscopen produceert.

“Leg ik

een goed onderbouwd idee op tafel, dan is de kans groot dat het wordt doorge-

voerd. Alleen spijtig dat Nederland geen eetcultuur heeft. De kantine hier is een

ramp.” Herman Lemmens behaalde zijn doctoraat in de fysica aan de Universiteit

Antwerpen. Daar leerde hij de elektronenmicroscopen uit Eindhoven kennen:

“Voor een natuurkundige is het Antwerpse niet zo interessant. Belgische bedrijven

draaien op ingenieurs, maar in Nederland wordt een fysicadiploma sterk geappre-

cieerd. Het is hier heel normaal dat een fysicus een marketingjob heeft. In België

is dat ondenkbaar.” Herman pendelt dagelijks tussen Kontich en Eindhoven. Drie

Stel: je hebt eindelijk de job van je leven gevonden. Alleen bevindt je nieuwe werkplek zich in Nederland. Doe je het, of niet? “Nederlanders spelen minder politieke spelletjes op kantoor, maar de kantine is een ramp.” Verschillende Vlamingen getuigen.

Een baan in nederland?Meer loon, minder auto

bELgIë-nEDERLAnD:De grootste verschillen op de werkvloerSalaris: een Nederlands jaarsalaris schommelt tussen 25.000 tot 30.000 euro

bruto. Dat is iets hoger dan in België. Als we de startlonen vergelijken, is het

verschil klein. Bedrijfswagen: voor een Nederlands bedrijf is dat een dure zaak,

zodat vooral het management een bedrijfswagen krijgt. En dan gaat het meestal

om kleinere modellen dan bij ons.

Werkloosheid: in Nederland worden werklozen opvallend goed opgevolgd, in

vergelijking met ons land. Je hebt recht op een uitkering, maar je moet wekelijks

bewijzen dat je actief een baan zoekt. De uitkering ligt hoger dan in België, maar

is beperkt in de tijd. Bij gedeeltelijke werkloosheid vraag je een werkloosheids-

uitkering aan in Nederland, bij volledige werkloosheid in België.

Vakantie: je hebt recht op minstens 20 vakantiedagen per jaar. In vergelijking

met België kent Nederland weinig officiële feestdagen.

VIW WInter 201212

Koen van braeckel

kwartier met de wagen. “Vroeger heb ik een jaar in Leuven gewerkt. Dat was een

lange rit. Nu rijd ik al vijf jaar tegen de files in naar Eindhoven. Dat is veel leuker.

’s Morgens in de auto bel ik mijn klanten in Azië en Australië, en ’s avonds hangen

die van Houston aan de lijn.”

meer regeltjesEn de minpuntjes, in Nederland? Onze Vlaamse correspondenten kunnen er wel

een paar aanstippen. Bonnie Depla (32), bijvoorbeeld, is deeltijds aan de slag als

fysiotherapeute en is daarnaast dansdocent in een school in Bergen op Zoom:

“Nederlanders zijn echte regelneven, waardoor er overal organisatorische romp-

slomp ontstaat. Ook in mijn beroep merk ik dat. Als er een nieuwe techniek wordt

uitgevonden, zal een Belgisch ziekenhuis die direct invoeren. In Nederland komt

er eerst bijkomend onderzoek en wordt er liefst ook nog een speciale commissie

opgericht. Het loopt dus langzaam, ja.” Andere hindernissen kunnen ontstaan door

de verschillen in fiscaliteit en sociale zekerheid tussen België en Nederland. “Ga

er niet van uit dat je als Belg automatisch op alles recht hebt”, waarschuwt Koen

Van Braeckel. Zo moet elke werknemer zich verzekeren voor ziekte- en hospi-

taalkosten. “Daarbij moet je op voorhand inschatten hoeveel je zal uitgeven voor,

bijvoorbeeld, de tandarts. Op basis van die schattingen koop je een ‘pakket’ bij een

verzekeraar. Dat kost je op zijn minst 100 euro per maand. Alles wat niet voorzien

is in je pakket, betaal je helemaal zelf.”

hoger loonWe sluiten uiteraard af met goed nieuws: voor een reeks beroepen ligt het salaris

in Nederland hoger dan in Vlaanderen. We hebben het over orthodontisten, psy-

chologen, en marketing- en kwaliteitsdirecteurs. “Ook fysiotherapeuten verdienen

hier meer”, weet Bonnie Depla. “En de prijzen voor behandelingen liggen hoger.

Daarom zie ik veel Vlaamse collega’s hier beginnen.” Het blijft natuurlijk een

moeilijke vergelijking, want het Nederlandse zorgstelsel kost een gezin meer, de

benzine is er duurder, enzovoort.

Met dank aan Vlamingen in de Wereld (VIW) en Eures, het Europees portaal voor

beroepsmobiliteit.

Erik Verreet

WERKEN

Werken in nederland: hoe begin je eraan?Diploma: de erkenning van Belgische diploma’s kan een heikel punt zijn, vooral

voor functies in de zorg of bij de overheid. Vraag zo vroeg mogelijk een (te

betalen) diplomawaardering aan via www.idl.nl. Het goeie nieuws? In Nederland

liggen bepaalde profielen beter in de markt, zoals natuurkundigen en kinder-

psychologen.

Belastingen en sociale zekerheidsbijdragen: die betaal je in Nederland. Je vraagt

een SoFI (Sociaal Fiscaal)-nummer aan bij de Belastingdienst Buitenland. Ook

je pensioenrechten bouw je in Nederland op, zodra je er aan de slag gaat.

Meer informatie over fiscaliteit: Team GWO (Grensoverschrijdend Werken en

Ondernemen), via het telefoonnummer (0)800 / 90220.

Zorgverzekering: als je werkt in Nederland, moet je je inschrijven bij een

Nederlandse zorgverzekeraar. Dat kost ongeveer 100 euro per maand, afhanke-

lijk van je polis. Personen ten laste moeten apart worden verzekerd.

Kinderbijslag: die vraag je aan bij de Sociale Verzekeringsbank. De kinderbijslag

wordt door Nederland betaald als je partner niet werkt, of ook in Nederland

werkt. Als je een partner hebt die (nog) in België werkt, dan ontvang je de kin-

derbijslag in ons land.

Ouderschapsverlof, zwangerschapsverlof en bevallingsverlof: je cao bepaalt in

welke mate je er recht op hebt.

Verhuizen: als je naar Nederland verhuist, vraag dan direct een burgerservice-

nummer (BSN) aan in de gemeente waar je gaat wonen.

winter 2012 Viw 13

In hET buITEnLAnDGelieve van een datum voorziene, gedetail-

leerde en door de zorgverstrekker onderteken-

de originele documenten op te sturen. Deze

documenten moeten of opgesteld of vertaald

zijn in één van de landstalen of in het Engels,

Spaans, Portugees of Italiaans. Gelieve altijd de

officiële documenten van het land waarin de

zorgen werden verstrekt op te sturen of even-

tueel het officiële document van de medische

instelling. Deze getuigschriften moeten samen

met het betalingsbewijs of het kasticket aan-

geboden worden. Farmaceutische rekeningen

worden alleen vergoed wanneer zij samen

met een kopie van het voorschrift worden

ingediend, of wanneer de rekening de naam

van de voorschrijvende arts vermeldt. Ook de

naam en de voornaam van de patiënt mag niet

ontbreken. Vermeld duidelijk het land en de

gebruikte munteenheid voor elke onkosten-

nota. Vermeld in de rubriek « aard v/d zorgen »

van het geleibriefje (blauw boekje) voor elke

onkostennota het soort zorgverstrekking (raad-

pleging, apotheek, laboratorium, radiologie,

enz…). Vermeld in geen geval factuurnummer,

datum of naam van de arts… Vermeld in detail

elke zorgenverstrekking in verband met tand-

heelkunde en opname in een ziekenhuis.

In bELgIEGelieve het getuigschrift voor verstrekte hulp

voorzien door het RIZIV op te sturen, zoals in

België geldt voor de verplichte verzekerden.

Vraag aan uw apotheker het model 704 bij

de aankoop van geneesmiddelen. Er worden

geen vignetten afgeleverd om op de medische

voorschriften te kleven.

nuttig advies van algemene aard Bundel de onkostennota’s per begunstigde

(titularis, echtgenoot, echtgenote, samenwo-

nende, kind). Kleef uw onkostennota’s niet op

de briefjes. Voor alle bijkomende inlichtingen

kan u contact opnemen met de dienst genees-

kundige verzorging afdeling « tarificatie » op

het nummer 00 32 2 642 05 36. Het blauwe

boekje kan gedownload worden van de web-

site en is vermeld onder de rubriek ‘tegemoet-

komingen’.

Opdracht bijzonder regeringscommissaris bij de DOSz Sinds 1 juni 2012 heeft de heer François

Florizoone de opdracht het stelsel van de

overzeese sociale zekerheid te analyseren

met het oog op een eventuele hervorming

ervan. Hij heeft hiervoor een mandaat van

één jaar, dat verlengbaar is met één jaar.

Tegen het einde van dit jaar wenst hij een

rapport te kunnen voorleggen aan de rege-

ring. Indien deze middellange opdracht zou

leiden tot structurele veranderingen, zullen

wij dit te gepasten tijde communiceren aan

de verzekerden bij de DOSZ of hun werk-

gever. Ondertussen verandert er helemaal

niets voor wie verzekerd is bij de DOSZ en

ook niet voor wie zich wil verzekeren bij de

DOSZ: de dekkingen wijzigen niet en zich

verzekeren kan nog steeds onder dezelfde

voorwaarden.

D.O.S.Z. biedt aan al de onderdanen van een land binnen de EER + Zwitserland een volledige dekking op het vlak van sociale zekerheid (pensioen, ziekte, invaliditeit, geneeskundige verzorging, ongevallen,…) als zij werken in een land bui-ten de EER + Zwitserland. Personen met een nationaliteit van buiten de EER of van Zwitserland kunnen onder bepaalde voorwaarden eveneens verzekerd worden. Een unieke verzekeringsformule die nergens anders ter wereld voorkomt.

D.O.S.Z. Louizalaan 194 – 1050 Brussel, Tel.: +32 2 642 05 11 – fax: +32 2 642 05 59, info@dosz.fgov.be – www.dosz.be

Vul zorgvuldig het geleibriefje (blauw boekje) in, het is in uw voor-deel. Uw persoonlijke gegevens, het postadres en het bankrekening-nummer zijn onontbeerlijk. Het land waar de zorgen zijn verstrekt en de gebruikte munteenheid zijn eveneens belangrijk.

hoe moet ik mijn onkostennota’s van geneeskundige verzorging indienen als ik verzekerd ben onder het aanvullend contract geneeskundige verzorging?

VIW WInter 201214

DDe huwelijksvoorwaarden in belgiëOpdat men in België een geldig huwelijk kan afsluiten,

moet men zich aan enkele voorwaarden houden.

Zo is er een minimumleeftijd vastgesteld van 18 jaar

om een geldig huwelijk te kunnen afsluiten. Wel kan

de jeugdrechtbank deze verbodsbepaling opheffen

indien er hiertoe belangrijke redenen kunnen aange-

haald worden. Verder is er ook geen huwelijk wan-

neer er geen toestemming is; zo ook indien, ondanks

de gegeven formele toestemmingen tot het huwelijk,

uit een geheel van omstandigheden blijkt dat de

intentie van minstens één van de echtgenoten niet

is gericht op het totstandbrengen van een duurzame

levensgemeenschap, maar enkel op het bekomen

van een verblijfsrechtelijk voordeel dat is verbonden

aan de staat van de gehuwde. Er is evenmin een

huwelijk wanneer het wordt aangegaan zonder vrije

toestemming van beide echtgenoten of de toestem-

ming van minstens één van de echtgenoten werd

gegeven onder geweld of bedreiging.

het voltrekken van een huwelijk in belgiëEen heel belangrijk principe binnen de Belgische

wetgeving is artikel 147 van het Burgerlijk Wetboek.

Dit artikel stelt duidelijk dat men geen tweede huwe-

lijk mag aangaan vóór de ontbinding van het eerste.

Ook het Strafwetboek voorziet in straffen indien

men te maken heeft met een “dubbel huwelijk”. Zo

stelt artikel 391 dat hij die, door de banden van het

huwelijk verbonden, een ander huwelijk aangaat vóór

de ontbinding van het voorgaande, wordt gestraft

met een opsluiting van vijf jaar tot tien jaar. Opdat dit

artikel kan toegepast worden, moet er in de eerste

plaats een eerste geldig huwelijk zijn; moet

er een tweede huwelijk aangegaan zijn vooraleer

het eerste ontbonden werd en moet er ook kwaad

opzet aanwezig zijn. Het tweede huwelijk kan dan

nietig worden verklaard op vraag van één der betrok-

ken echtgenoten of door het Openbaar Ministerie.

Merken we wel op dat het voltrekken van een

huwelijk tussen twee mensen van hetzelfde geslacht

toegelaten is in België sinds 1 juni 2003. De voltrek-

king van het huwelijk geschiedt in het openbaar voor

de ambtenaar van de burgerlijke stand die de akte

van aangifte heeft opgemaakt. De ambtenaar van

de burgerlijke stand kan weigeren om het huwelijk

te voltrekken wanneer blijkt dat niet is voldaan aan

de hoedanigheden en voorwaarden vereist om een

huwelijk te mogen aangaan, of indien hij van oordeel

is dat de voltrekking in strijd is met de beginselen van

de openbare orde. Indien er een ernstig vermoeden

bestaat dat niet is voldaan aan de gestelde voorwaar-

den, kan de ambtenaar van de burgerlijke stand de

voltrekking van het huwelijk uitstellen. Hiertoe kan hij

eventueel het advies inwinnen van de procureur des

Konings van het gerechtelijk arrondissement waarin

de verzoekers voornemens zijn te huwen. Wel is

het zo dat de ambtenaar van de burgerlijke stand

niet kan weigeren om het huwelijk te voltrekken op

basis van het feit dat een vreemdeling illegaal in

België verblijft. Dit omdat huwen een “mensenrecht”

is dat opgenomen is in het Europees Verdrag voor

de Rechten van de Mens. Merken we wel op dat

er een strijd gevoerd wordt tegen de zogenaamde

“schijnhuwelijken”: dit is een huwelijk afgesloten om

onwettige voordelen te kunnen verkrijgen en niet

omwille van een “duurzame levensgemeenschap”

tussen twee personen.

zijn buitenlandse huwelijken geldig in belgië?Indien een huwelijk buiten België wordt voltrokken,

dan is dit huwelijk in België geldig indien wordt vol-

daan aan alle wettelijke voorwaarden om te kunnen

huwen (zie hiernaast). Bovendien moet het huwelijk

voltrokken zijn volgens de regels die van toepassing

zijn in het land waar het huwelijk doorging. Voor

elke Belg worden alle veranderingen aangaande zijn

burgerlijke staat geregeld door

het Belgisch recht. Een Belg die

in het buitenland woont, kan de

aangifte van zijn huwelijk doen

bij de ambtenaar van de bur-

gerlijke stand (bv. bij deze van de

gemeente waar de echtgenoten

het laatst waren ingeschreven in

de bevolkingsregisters).

De huwelijksakte overschrijven?

Het is geen verplichting, maar toch is het best om de

buitenlandse huwelijksakte te laten overschrijven in

de Belgische registers van de burgerlijke stand. Dit

vergemakkelijkt latere aanvragen van afschriften

van deze akte.

Wat met bigamie in de praktijk?Hector was getrouwd met een Pakistaanse vrouw.

Hij scheidt van deze vrouw in Pakistan en gaat een

tweede huwelijk aan in Groot-Brittannië met Brigitte.

Er ontstaat nu echter heisa over dit tweede huwelijk

omdat hij van bigamie beschuldigd wordt: Hectors

eerste huwelijk zou nog niet ontbonden zijn op het

ogenblik van zijn tweede huwelijk. Ondertussen

wonen Hector en zijn tweede vrouw Brigitte in

België, maar door de beschuldigingen van bigamie

wenst zowel het openbaar ministerie als Brigitte

dat dit huwelijk teniet wordt gedaan omwille van

bigamie. De eerste rechter beslist dat er sprake is

van bigamie en dit omwille van het feit dat Hector

er niet in slaagt om de nodige bewijsstukken van

zijn echtscheiding voor te leggen! Hij is dus toch

nog getrouwd met zijn Pakistaanse vrouw zodat hij

zich schuldig maakt aan bigamie door met Brigitte

gehuwd te zijn. Dit huwelijk wordt daarom door de

rechter ontbonden. Daar Hector zich niet kan ver-

zoenen met deze uitspraak gaat hij in hoger beroep.

Maar…ook bij deze rechter krijgt Hector geen gelijk.

Ook hij vernietigt het huwelijk tussen Hector en

Brigitte dat in Groot-Brittannië gesloten werd op

grond van bigamie omdat Hector zijn echtscheiding

niet kan bewijzen.

Solange Tastenoye

Twee huwelijken = bigamie?Niet alleen in België, maar ook in alle andere landen worden er voorwaarden opgelegd opdat een huwelijk geldig tot stand kan komen. Anderzijds is het dan ook zo dat het opletten geblazen is indien een huwelijk ontbonden wordt en men erna een twee-de huwelijk sluit. Indien dit niet gebeurt volgens de regels, dan kan er sprake zijn van bigamie, vooral wanneer er buitenlandse elementen meespelen. Hoe zit dat precies in elkaar?

juRIDISCh

winter 2012 Viw 15

GgedrevenheidHet vasthangen aan een honkvast bestaan, is voor Anthony De Vos een schrik-

wekkende gedachte. Het typeert de Vlaming die momenteel met zijn gezin,

echtgenote Carmela en kinderen van dertien en elf, in Panama woont. In het

Midden-Amerikaanse land werkt hij binnen een joint venture waar Jan De Nul deel

van is, aan de bouw van twee nieuwe sluizencomplexen voor het Panamakanaal.

Anthony is een durver en een doener. “Het is wel eens spartelen om niet te ver-

drinken, maar je krijgt in het buitenland sneller kansen dan in de Vlaamse klei. Ook

al heeft Jan De Nul Group ook in België al megaprojecten uitgevoerd. Denk maar

aan de Berendrechtsluis, tot nog toe de grootste sluis ter wereld én bovendien

het model van de zes nieuwe Panamasluizen die we nu bouwen. Maar dat het

bij Jan De Nul Group als geoloog quasi vanzelfsprekend is om internationaal te

gaan, dat zag ik enkel als een voordeel. Het hoofdkantoor in Luxemburg biedt

bovendien een stevige omkadering voor een vlotte integratie qua huisvesting,

school en vervoer.”

“Ondanks het feit dat ik geen sterke band meer heb met België, is het prettig

om voor een bedrijf met Vlaamse roots te werken. Je bent omringd door andere

Vlamingen met eenzelfde gedrevenheid en dat is bijzonder aangenaam werken.

Daarnaast is de samenwerking met lokale mensen van een andere cultuur heel

verrijkend. Onze Vlaamse efficiëntie is daarbij toch één van onze sterke punten.

Zo wordt de aanleg van de nieuwe sluizen in Panama door een joint venture met

Spanjaarden en Italianen uitgevoerd en het verschil in aanpak is toch wel duidelijk.

We dragen een grote verantwoordelijkheid en dat brengt een dito werkdruk met

zich mee. Projecten moeten uitgevoerd worden binnen de in het contract voor-

ziene termijn. Deze is zeer strak en omwille van vertragingen en de bijzondere

joint venture is dat een huzarenstukje. Je moet echt wel stressbestendig zijn”,

weet Anthony.

panamakanaal“De dubbele werf aan het Panamakanaal bevindt zich zowel aan de Atlantische

als aan de Stille Oceaan. Beide complexen bestaan uit drie sluizen met water-

spaarbekkens die de schepen van zeeniveau tot 26 meter boven de zeespiegel

brengen en terug. Langs de Stille Oceaan bouwen we ook nog diverse dammen,

waartussen een groot toegangskanaal komt.” Anthony is hoofdgeoloog van het

project, een jeugddroom noemt hij dat zelf. “Van kinds af wist ik dat ik geoloog

wou worden. Ik droomde van reizen, van onderzoek op vulkanen,… Vulkanoloog

ben ik uiteindelijk niet geworden, maar ik heb dankzij mijn job wel al een stukje

van de wereld gezien. Dit project is natuurlijk uniek, maar ik werkte ook op andere

megaprojecten, zoals aan de bouw van het tweede Palmeiland in Dubai en indruk-

wekkende landwinningsprojecten op zeer slappe kleien in Singapore.”

Een schakel zijn in zo’n megaproject geeft Anthony heel wat voldoening. Als ver-

antwoordelijke geoloog in Panama is hij bevoegd voor het opzetten en opvolgen

van grondonderzoeken, het opvolgen van uitgravingen, het inspecteren van de

uitgraving en het bepalen van de bescherming van de taluds om de stabiliteit

te garanderen, het opvolgen van injecties in de rots onder de dammen om de

waterdichtheid te garanderen, het opzetten en monitoren van geotechnische

instrumenten, contacten met de designer, de klant en de bijhorende rapportage.

“Een bijzonder goed gevulde en gevarieerde boterham is dat. We kloppen gemid-

deld 65 à 70 uren per week. Ik zag al veel jonge starters, gemotiveerd omwille

van het salaris, afhaken door de lange werkdagen, uit gebrek aan gedrevenheid.”

belgische episodeInternationale ervaring blijkt in zekere zin een les in nederigheid en het aanscher-

pen van menselijke vaardigheden. “Iedereen evolueert in zijn denken en doen

naarmate je ouder wordt, maar met een pak buitenlandse ervaring op zowel

VIW WInter 201216

thuis in de wereldJan De Nul Group voert wereldwijd een groeiend aantal bagger- en maritieme infra-structuurwerken uit. Uniek voor een bedrijf met meer dan 560 Vlaamse ingenieurs in dienst. Wil je internationaal gaan, dan is dit een bedrijf naar je zin, want hier krijg je heel veel kansen. Avonturiers vinden er hun gading. Zo ook Anthony De Vos. Hij is uit het juiste hout gesneden en zijn loopbaan leest als het verzameld werk van Kuifje. Hij zegt het bijzonder typerend aan het eind van het gesprek. “Ik kan wel een mooi lijstje landen geven waar ik graag nog zou wonen. Want voorgoed op dezelfde plaats vertoeven, zit er niet in, vrees ik”. En toch legt hij weldra de jobmobiliteit even aan banden in functie van een stabiele schoolomgeving voor zijn kinderen. Hij ziet het ook als een episode, net zoals ze die hadden in het Verre Oosten, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika.

Anthony De Vos

professioneel als persoonlijk gebied word je zeker een ander persoon. Je lijkt veel

meer te relativeren. In België is men zo snel geagiteerd door kleine dingen. Met

zo’n ingesteldheid red je het niet in het buitenland, want het is heus niet overal zo

goed georganiseerd als in eigen land. Een werf snel opgelijnd krijgen en draaiende

houden vraagt doorzettings- en relativeringsvermogen. Het geeft je een brede kijk

op de wereld, wat je alleen maar krijgt door dit soort werk te doen.”

It takes two to tango. Als man een tijdje in het buitenland werken? Okay, as long

as the wife is happy. Anthony zag al meerdere collega’s met pijn in het hart terug-

keren naar België, omdat de vrouw dat zo wilde. De rol van de partner is cruciaal.

Vandaag is het vaak de partner die beslist of een werknemer ook echt expat wordt.

Het is het belangrijkste, dat je gezin in het buitenland kan aarden en gelukkig is.

Indien niet, dan is dat bijzonder jammer, want de microbe in je lichaam die je de

drang naar avontuur bezorgt, krijg je niet weg. Maar de bedoeling is dat ook wij

volgend jaar een buitenlandse pauze inlassen. Doelbewust en wel omwille van de

kinderen. We willen hen in België laten schoollopen en verder studeren. De kans

dat dit een definitieve terugkeer is, is evenwel klein. Ik zie me echt niet voor de rest

van mijn leven in België wonen en werken. Neen, de cirkel is hiermee niet rond.”

Kuifje achternaAnthony is een buitenbeentje binnen zijn familie. Zijn ouders

en zus zijn nogal gebonden aan België. “Ik bel mijn ouders

echter wekelijks en waar wij ook wonen, jaarlijks komen ze

ons bezoeken, terwijl ook wij één keer per jaar voor drie

weken naar België trekken. Afgestudeerd als geoloog in Gent,

vertrok ik onmiddellijk naar het buitenland, meer bepaald naar

Italië voor een Erasmusjaar en nadien naar het Welshe Bangor,

waar ik een bijkomende Master in Marine Geotechnics volgde.

De afgelopen achttien jaar bracht ik slechts anderhalf jaar in

België door.” Na Wales volgde achtereenvolgens de Filippijnen,

Indonesië, Maleisië, Singapore, Egypte, Abu Dhabi, Libanon,

opnieuw Egypte. “Vervolgens was ik twaalf maanden in België

en daarna vertrok ik voor een tweede keer naar Singapore,

maar nu met mijn echtgenote en ons zoontje. Daar is ook onze

dochter geboren. We bleven er vier jaar, waarna vijf jaar Dubai

volgden. En sinds januari 2010 zijn we in Panama.”

“Na een dikke tien jaar in Azië gewerkt te hebben was het echt

tof om naar Latijns-

Amerika te verhui-

zen. Zeker na vijf

jaar in de Verenigde

Arabische Emiraten

is het geweldig om het winkelkarretje in de supermarkt met Duvel te kunnen vul-

len”, lacht Anthony. “Ik ben een enorme natuurliefhebber en hoewel ik ook in de

Emiraten bijzonder veel natuurschoon mocht ervaren, blijven de tropische bossen

indrukwekkend om in te mogen vertoeven. Panama is als land gezegend met een

prachtige natuur, een aangenaam klimaat en een overvloedige fauna en flora.

Omdat Noord- en Zuid-Amerika in Panama samensmelten, is het ook geologisch

bijzonder interessant. Het westelijke deel van Panama bevindt zich in Noord-

Amerika en het oostelijke deel in Zuid-Amerika. Het Panamakanaal snijdt als het

ware de twee continenten die geologisch waren samengesmolten, terug in twee.

Info: http://jobs.jandenul.com

Koen Van der Schaeghe

TOPbEDRIjF

winter 2012 Viw 17

In deze historische

weekkalender ontdek

of herontdek je het

boeiende van onze

geschiedenis en

worden bekende

en minder bekende

markanten in de

schijnwerpers gezet.

In de 2013 lees je

onder meer het

verhaal van Fons

Van Schoote, de

eilandendokter in Micronesië, van

Jules Sap die de Titanic overleefde, van pater

Schillebeeckx, de luis in de Vaticaanse pels.

En ook van architect Renaat Braem, filosoof

Jaap Kruithof, uitgever Joris Lannoo, prins

Willem van Oranje en Isabella. Van Polydore De

Keyser, die burgemeester in Londen werd, en

van Sarie Marais, jawel, die van het liedje…

Voor haar missie kreeg ’Vlaanderens

geheugen’ De Roets in 2011 de Visser-

Neerlandiacultuurprijs.

Voor amper €20 (inclusief verzendingskosten) haal je deze

unieke kalender in huis!Wedden dat je hem elk jaar

opnieuw wilt? meer info kan je vinden op www.roetsinfo.eu.

ROETS

WINNAAR VAN DE VISSER-NEERLANDIA PRIJS 2010

De Roets 2013 is vers van de pers

Wie ’t verst van Brussel woont krijgt De Roets gratis.

Thuis geleverd!

Inge Demyttenaere Dominicaanse Republiek

Joe Binard Wisconsin

Eddy Bull Thailand

A M DeJonghe ??????

Rudy Kerremans Bali

Wim Schols Oostenrijk

Andre Goezu Parijs

Trots op hun roots

I SBN 90-5826-877-2

9 789058 268778

Els VerfaillieBangalore /Indie

Nils & Lenka Adelaide /Australië

en herontdek intussen ook je eigen roots

historische kalender & jaarboek

Vrijwilligerswerk doen in

de gastorganisatie kan tussen 2 weken

en 3 maanden. Deze duur kan ook gespreid in

de tijd (bijv. elk weekend). Wil je een deel van de

krokus- en/of paasvakantie aan de slag, dat kan:

dien snel een aanvraag in! Je kan alleen, per 2 of

met 3 vrijwilligerswerk doen. Een eigen project/idee

op poten zetten kan ook. Zin om in 2013 aan Bel’J

deel te nemen? Wacht niet te lang en neem alvast

contact op met Katrien.

Over bel’jIn 2009 werd Bel'J opgestart door de Vlaamse,

Franse en Duitstalige Gemeenschap. Dit subsidie-

programma geeft mogelijkheden aan jongeren om

de andere Gemeenschappen te ontdekken en zo in

een andere landstaal ondergedompeld te wor-

den. Jongeren kunnen in hun vrije tijd aan vrij-

willigerswerk doen en organisaties kunnen

groepsuitwisselingen organiseren. Naast

vergoedingen voor vrijwilligerswerk, geeft Bel’J

tegemoetkomingen voor groepsuitwisselingen in

de vrije tijd over de taalgrenzen heen. Projecten

met in totaal van 8 tot 60 deelnemers tussen 14

en 20 jaar komen in aanmerking. Projecten met de

3 Gemeenschappen hebben de voorkeur.

meer info?Contacteer Katrien van Belle van JINT via :

02/2090720 of katrien.vanbelle@jint.be of

surf naar www.bel-j.be

Stap eens over de taalgrens

Vrijwilligerswerk in de Franse of Duitstalige Gemeenschap van België

Ben jij tussen 16 en 25 jaar? Stap dan over de taalgrens. Draai als vrijwilliger mee in een toffe orga-nisatie. Krijg logies en ondersteuning. Maak nieuwe vrienden. Overgiet met wat leuke taalverwarring. Goed mixen... Deze cocktail wordt je aangeboden door Bel'J, een initiatief van de 3 Gemeenschappen samen. De Vlaamse overheid betaalt een vergoeding voor logies, maaltijden en vervoer.

Het kan dankzij Bel'J

winter 2012 Viw 19

Voor de eerste keer kwam een Belgisch ambassadeur naar Calpe, Spanje. Reden was de 4de Vlaamse Dag, georganiseerd door Vlamingen in de Wereld – Costa Blanca.

Ongeveer 1500 Vlamingen kwamen zaterdag 24 november naar Hotel Diamante Beach in Calpe om

de 4de Vlaamse Dag te bezoeken. Aan meer dan 40 stands kon men kennismaken met Vlaamse

ondernemers en tijdens seminars werden onderwerpen zoals de veranderingen in de sociale zeker-

heid in Spanje besproken.

De 4de Vlaamse Dag werd geopend door de heer Jan De Bock, de Belgische ambassadeur, in aan-

wezigheid van mevrouw Dominique Schoofs, consul te Alicante, en de heer César Sánchez Pérez,

burgemeester van Calpe.

Het Belgische bier, kaas en pannenkoeken hielden de Vlaamse expats en overwinteraars urenlang in

de gezellige taverne waar ook een modeshow georganiseerd werd. De kinderen konden ondertus-

sen (afwasbare) tattoos laten plaatsen.

Het feest werd afgesloten met een optreden van Danny, een Vlaamse zanger, die velen op de dans-

vloer kreeg.

belgisch ambassadeur opent 4de Vlaamse Dag in Calpe

Het eerste optreden van Dirk Denoyelle in Praag

was echt een groot succes ; enthousiaste reacties

alom.

Ruim 50 personen waren aanwezig ; het merendeel

Vlamingen, maar ook Nederlanders en Tsjechische

neerlandici.

Tijdens zijn speciaal voor ons gemaakte voorstel-

ling, passeerden niet enkel bekende figuren (Elio Di

Rupo, Guy Verhofstadt,...) en culturele verschillen

tussen Vlamingen en Nederlanders de revue, maar

werd onder meer ook aandacht besteed aan de

Tsjechische president, Václav Klaus. De Belgische

koning maakte op zijn beurt een geslaagd gastop-

treden waarbij hij ondermeer zijn liefde uitsprak

voor de Tsjechische taal...

Voortreffelijk begeleid op de piano door zijn doch-

ter Yanaika Denoyelle (onthoud de naam voor de

toekomst !), toonde Dirk ook nog eens zijn zang-

talent met eigenzinnige covers van nummers van

Clouseau, Paul Van Vliet en Robbie Williams.

De Vlamingen in Tsjechië zijn nu al vragende partij

om dit nog eens (in een lichtjes aangepast jasje) te

herhalen !!

We hopen dan ook dat Dirk nog vaak door LEGO

in Tsjechië mag uitgenodigd worden, zodat wij ons

wagonnetje kunnen aanhaken...

Bert Stiers – Tsjechië

Dirk Denoyelle – 20 september 2012 - praag

Activiteiten VIW-clubs

VIW WInter 201220

Wanneer VIW-madrid iets organiseert is het steeds een schot in de roos!

Turks Fruit, Rundskop, Pauline & Paulette, Ouwehoeren: het zijn slechts een paar titels

van de lijst met maar liefst 14 films die er op het grote doek te zien waren 6 t.e.m.

9 september in... inderdaad Lissabon.

Velen namen Portugese partners of vrienden mee om hen een stukje van eigen cultuur

te laten proeven. Dat bracht een erg leuke sfeer in Teatro do Bairro, het theater waar dit

jaar onze keuze op gevallen was. We kozen exclusief voor Nederlandstalige producties

en dat gaf ons de gelegenheid een mooie variatie van onze taal in de cinema te laten

zien en horen.

Langspeel- en kortfilms, commerciële en kunstfilms, drama's, komedies en documentai-

res, waarvan we van enkelen de eer hadden de makers op visite te hebben.

Met Kees Hin (Cinéma Invisible. Het boek), Lieven Debrauwer (Pauline & Paulette) en Ari

Deelder (Niks tegen Kees zeggen) als onze eregasten, die elk op hun eigen manier een

steentje hebben bijgedragen, maakte dit de eerste editie van het filmfestival Cinema

Bioscoop nog completer. We hopen u warm te maken voor de editie van 2013!

David Bracke – Portugal

Week van de nederlandstalige film – 6, 7, 8, 9 september 2012

Een voetbalmatch België-Spanje, een familie pick-

nick in het Retiro park of het grote Sinterklaasfeest

voor de kinderen, het zijn stuk voor stuk voltreffers.

Zo ook het filmfestival dat afgelopen herfst voor de

tweede maal jaar op rij succesvol georganiseerd

werd.

Zowel Vlaams Economisch Vertegenwoordiger

Dirk Verlee, als Vertegenwoordiger van de

Vlaamse Regering Yves Wantens als Manu

Claessens van Kinepolis werkten samen met VIW-

vertegenwoordiger Mieke Dauwe. Samen slaagden

zij erin om een schitterend festival op poten te zet-

ten … met toonaangevende Vlaamse films op het

menu en volle zalen als resultaat.

Een dikke pluim aan het volledige team van

Vlamingen in de Wereld Madrid!

winter 2012 Viw 21

Validation DA/DC :

Validation Client :

EuropcarN° dossier : 20120507E

Date : 03/04/2012

Zowel voor uw binnen- als buitenlandse verplaatsingen kunt u van exclusieve kortingen genietenVoor meer inlichtingen: www.viw.be

Jean Orphanides (Hoofdkantoor Europcar)Reserveringsdienst: + 32 2 801 04 20GSM: +32 475 60 18 07E-mail: jean.orphanides@europcar.com europcar.be

EUR-VIW 2012 SEPT12 A4 .indd 1 27/09/12 11:19

© 2012 Deloitte Belgium

At Deloitte, we strongly believe that the right ingredients are crucial for nurturing innovative entrepreneurship. Our specialists relentlessly strive for new but workable solutions supporting your goals and vision.

That’s why we never stand still and are always looking for ways to help our clients take the next step.Are you ready to step ahead? Visit www.deloitte.be

Innovation only happens with the right ingredients

winter 2012 Viw 23

Een touw met duizend knopen©Diane De Bruyn

• Uitgegeven bij De Bezige Bij Antwerpen

• Verschenen op: 15/01/2013

• 9789085424222

• Paperback

• Prijs: 19,95 €

• Te koop in de boekhandel of on-line:

www.wpg.be/boeken/literatuur-en-romans

Bol.com

www.proxisazur.be

Korte inhoudTwee talen, twee continenten, twee soorten koffie, één

jonge vrouw. Tatí werkt als steward op een vrachtschip

en zorgt voor het handjevol passagiers dat meereist.

Op die manier vaart Tatí heen en weer tussen Europa

en Zuid-Amerika. In Vlaanderen wonen haar Vlaamse

grootouders en in Brazilië is ze geboren. Haar ouders

emigreerden. De beweging van het schip is eigenlijk de

enige beweging die Tatí maakt. Ze kan niet beslissen

waar ze zal aanmeren. Zolang Tatí op zee vaart, hoeft

ze geen knopen door te hakken. Tot de dag dat de

rederij waar ze in dienst is, daar anders over beslist.

In Vilmos, de scheepskok, vindt ze een zielsverwant.

De keuze die hij maakt, slaat de schelp waarin ze zich

veilig waande tot gruis.

Naarmate de lezer vordert in het boek, ontdekt hij of zij

ook een tragedie in Tatís leven. Het verhaal vertelt niet

alleen over weggaan en thuiskomen, over saudade en

heimwee. Het is evengoed een verhaal over de bijzon-

dere band die iedereen voelt met zijn grootouders of

zijn kleinkinderen. Of ze ver wonen of dichtbij.

Korte biografieDiane De Bruyn (1952) woonde achtereenvolgens in

Werchter, Haacht-Station en São Paulo. Tijdens de vier

jaar dat zij en haar man in Brazilië woonden, begon ze

na te denken over vreemd-zijn en nationaliteit, over

het belang van familie, over de sociale vangnetten die

een land al dan niet biedt. Toen zij bij hun terugkeer

de koffers uitpakten, bleek de saudade naar zon en

bossanova te zijn meegereisd. Die is altijd blijven

plakken. Zij vestigden zich met hun twee dochters,

made in Brasil, opnieuw in Haacht. Weggaan en thuis-

komen. Diane weet waarover ze schrijft.

In Brazilië werkte ze in een medisch-technisch oplei-

dingscentrum van Siemens do Brasil. In België gaf ze

les in het volwassenenonderwijs.

Piazza

© 2012 Deloitte Belgium

At Deloitte, we strongly believe that the right ingredients are crucial for nurturing innovative entrepreneurship. Our specialists relentlessly strive for new but workable solutions supporting your goals and vision.

That’s why we never stand still and are always looking for ways to help our clients take the next step.Are you ready to step ahead? Visit www.deloitte.be

Innovation only happens with the right ingredients

VVlaamse wereldklasseAnne Marie verwelkomt ons hartelijk in hartje München,

enkele uren vooraleer er het jaarlijkse dansfestival van

start gaat. Vlaanderen is gastregio, met gerenommeerde

dansgezelschappen als Eastman van Sidi Larbi Cherkaoui,

De Kopergietery, Ultima Vez, P.A.R.T.S., Rosas,… Later die

avond zijn we het eens: de voorstelling Puz/zle van het

eerstgenoemde gezelschap is wereldklasse en van het

mooiste dat we ooit zagen. Het gemengde Duits-Vlaamse

publiek is het met ons eens, te merken aan de minuten-

lange ovatie. Wat opvalt vanaf de eerste minuut, is dat

Anne Marie iedereen kent in het theaterhuis. Het is een

genoegen om met haar als gids door de catacomben

van het huis te wandelen. Het gaat traag, want om de vijf

stappen is het handen schudden en zoenen geblazen,

maar het is bijzonder. Later op de avond, tijdens het net-

werkevent, georganiseerd door de Vertegenwoordiger

van de Vlaamse regering in Duitsland, herhaalt het zich.

Niemand kan er aan twijfelen, cultuur is een perfect

‘smeermiddel’ voor het verdiepen van contacten, of deze

nu politiek of zakelijk zijn.

Hoe lang vertoef je in München, vraag ik haar. “Dat is

onregelmatig sinds 1995, maar met een vaste woon-

plaats sinds 2000. Het was een goede beslissing. Wellicht

de beste uit mijn leven.” Het netwerk dat ze in de daar-

opvolgende jaren uitbouwde, is indrukwekkend. Het is

alsof alle stukken van haar levenspuzzel eindelijk passen.

Genieten doet ze, in snel tempo, met meer afspraken op

een dag dan een gemiddelde zakenman. Het is een spirit

die ze van jongs af kreeg ingelepeld. “Mijn ouders had-

den een manufactuur voor klos-en naaldkant, de vijfde

generatie, een vrouwendynastie was het sinds 1863. We

kregen bezoek van over de hele wereld, op alle momen-

ten van de dag én nacht. In het ouderlijk huis werd zowel

Nederlands, Frans, Engels, Spaans en Duits gesproken.

Vandaag is het vooral dat laatste.”

Visitekaartje op zeven jaarProfessioneel was Anne Marie 27 jaar lang verbonden

aan de Europese Unie. “Ook al waren we leverancier voor

diverse koninklijke families, de kantdynastie liep immers

op haar laatste benen. Dat het ooit zou stoppen, hadden

mijn ouders wel verwacht. Het was het einde van een

tijdperk.” Anne Marie was altijd een buitenbeentje, een

slechte ambtenaar noemt ze zichzelf later in het gesprek.

”Ik moest me onderscheiden van jongs af, ik mocht niet

zijn zoals de anderen. Ik heb een bijzondere jeugd gehad.

Ik ben ook amper kind kunnen zijn. Altijd omringd door

volwassenen, nooit gespeeld met leeftijdsgenoten, inte-

gendeel, het was meewerken in de zaak. Ik was zeven

jaar toen ik mijn eerste visitekaartje had. Ik ging mee naar

de kantwinkels en leerde het vak. Het leven stond in het

teken van de zaak. Omdat vliegtuigvluchten destijds nog

niet geregeld waren zoals vandaag, arriveerden bezoe-

kers uit Bagdad of New York soms midden in de nacht.

Mijn ouders stonden altijd paraat.”

Dat Anne Marie in een internationale omgeving zou

terecht komen, stond in de sterren geschreven.

Ze is klein van gestalte, maar bijzonder groot in daden. Gemakkelijk had ze het echter niet in haar leven, de geboren Aalsterse Anne Marie DeJonghe. “Als Aalstenaar geboren, ben en blijf je Aalstenaar, maar ik voel me ook wereldburger in hart en nieren.” Ze is het van huis uit, maar ze is het ook geworden. “Ik ben opgevoed om mensen kansen te geven, maar ook de kansen die ik krijg te grijpen en contacten over de hele wereld te hebben.” Ze deed het met vallen en opstaan en had een vrij hard leven. Vandaag is ze thuis in München, vond er rust en de liefde van het leven. 67 jaren telt ze, maar ze is fris en spitant. Ze beleeft haar tweede jeugd, of zoals ze zelf zegt, haar herfstjaren als VIW-vertegenwoordigster, maar vooral met Herbert, een galante Duitser, met een bijzonder warm hart. Samen genieten ze intens van het politieke, economische en culturele leven in al haar facetten, in Duitsland maar ook in de vele landen waar Anne Marie vrienden heeft. Door haar en haar kennissenkring leert Herbert Vlaanderen en de Nederlandse taal kennen.

Anne Marie DeJonghe

“Ik moest me onderscheiden

van jongs af, ik mocht niet zijn

zoals de anderen.”

Grande Dame in Duitsland

VIW WInter 201224

xxxxxxxxxxxGROTE VLAmIng

“Eigenlijk wou ik kinderpsychologe worden. Ik heb er

altijd veel en graag over gelezen. Maar een professor

van de Universiteit Gent, tevens een vriend des huizes,

raadde mijn ouders aan me te overtuigen om politieke-

en communicatiewetenschappen te studeren. En zo

gebeurde het ook via enkele omwegen.” Niet dat het

haar bijzonder veel windeieren gelegd heeft. Voor een

katholiek opgevoede VUB-studente bleven in de ver-

zuilde tijd van toen, zowel veel katholieke als vrijzinnige

deuren gesloten. Bij de Europese Unie had Anne Marie

steevast band met de informatie- en sensibilisatiesector,

of het nu radio en televisie was, of het begeleiden van

bezoekersgroepen. “Honderden ambtenaren uit de hele

wereld heb ik begeleid.”

met vallen en opstaanBij het begin van het computertijdperk, wist ze ook

daar een plaatsje te veroveren. “Het was een boeiende

uitdaging om de hoge ambtenaren te helpen niet langer

met dat onbekende en onvriendelijke apparaat te wor-

stelen maar het in hun dagelijks leven in te schakelen.

Sommigen hielden zich doelbewust van de domme

uit angst dat ze hun secretaressen zouden verliezen.

Dat kan men zich nu niet meer inbeelden. Ik heb een

boeiende, interessante en afwisselde loopbaan gehad,

maar ik was niet het schoolvoorbeeld van een ‘goede

ambtenaar’. Ooit zei een afdelingshoofd: ‘Je handelt

hier alsof deze afdeling Coca-Cola is, maar de Europese

Instellingen zijn geen multinational.’ Ik was geen jaknik-

ker, maar wou beslissingen nemen, actief en efficiënt

zijn zoals ik het thuis geleerd had. Dus kon ik zoeken

naar een andere job. Het werd dan ook een terugkerend

gegeven. Ik werd het veld ingestuurd om nieuwigheden

op te zetten en van zodra het baggerwerk afgelopen

was, werd er een examen uitgeschreven, waaraan ik

niet kon deelnemen, zodat ik telkens weer uitgerangeerd

werd. Het ging op en neer, steeds weer wachten tot er

wat nieuws uit de bus kwam. Ik was er kapot van.”

“En zo verhuisde ik binnen de Europese Unie, van hier

naar daar, telkens naar een ander Directoraat-Generaal,

met telkens nieuwe collega’s. Zo kreeg ik ooit zelfs de

kans om binnen de Europese Instellingen programma’s

voor vrouwelijke ondernemers te begeleiden. Het was

voor mij een beetje thuiskomen, ik, die uit een vrou-

welijke onderneming kwam, wist waar de klepel hing.

Maar ook dat bleef niet duren. Mijn gezondheid leed

er spoedig te sterk onder. Familie had ik niet meer en

via via ontdekte ik een dokter in München en nam

vervroegd pensioen. Uiteindelijk ben ik zelfs verhuisd

naar München.” Een juiste beslissing, zou met de jaren

blijken. Ze werd VIW-vertegenwoordiger voor Duitsland,

stortte zich op het netwerken en het participeren aan

vele initiatieven. Voor de stichting is ze dan ook een rots

in de branding.

publieksdiplomateAnne Marie is een bijzonder sterke vrouw. Het leven

heeft haar niet gespaard, meerdere illusies raakte ze

kwijt, maar het glas zou altijd halfvol blijven. Littekens

hield ze er niet aan over… of toch, want de kant vormt

nog steeds een prachtige tatoeage op haar hart. Het

kleurt ook haar mooie appartement, dat verder opge-

fleurd is met veel vaderlandse kunst. Zelf heeft ze een

voorkeur voor internationale juweelontwerpers. Elke dag

draagt ze een ander origineel stuk om haar hals. Veel

Vlaamse ontwerpers draagt ze zo de wereld rond, want

wereldwijd heeft ze vriendschappen overgehouden door

haar jarenlange intensieve inzet, zowel in economische

organisaties als in vrouwennetwerken.

Anne Marie is een publieksdiplomate pur sang. “Dit dans-

festival, waar Vlaanderen centrale gast is, is een dank-

baar instrument om aan culturele diplomatie te doen.

Het Vlaamse patrimonium is bij de Duitse cultuurliefheb-

bers zeker bekend, maar ook het hedendaagse aanbod

oefent een bijzondere aantrekkingskracht uit. Dat hebben

we wel kunnen zien. Ik ben Vlaamse maar ook Europese

en een wereldburger. Als VIW-vertegenwoordiger wil

ik de mensen die ik ontmoet bekend maken met

Vlaanderen. Het beeld dat bestaat over onze regio wil

ik bijstellen. We zijn een warme samenleving, met een

open blik op de wereld. Ik zwaai hier niet met de vlag,

maar ben ook niet bescheiden.Ik doe aan een algemene

Vlaamse aanwezigheidspolitiek en geniet ervan om vaak

(te) discrete Vlamingen, Vlaamse creatieve geesten, in

Duitsland aanwezig, die bijzonder werk verrichten, maar

waarvan weinigen weten dat het Vlamingen zijn, in de

schijnwerpers te stellen”

Voor de stichting Vlamingen in de Wereld is het een

genoegen om Anne Marie tot een trouwe steunpilaar

van haar netwerk te kunnen rekenen. Dankzij haar

warme contacten met vele Duitse opinion makers en

decision makers, draagt ze meer dan haar steentje bij

aan het positieve beeld dat in de Duitse deelstaten

over Vlaanderen leeft. Danke Anne Marie.

Koen Van der Schaeghe

25winter 2012 Viw 25

www.machielsbuildingsolutions.be

Olmsesteenweg 55 BE-3583 Paal-Beringen Tel.: +32 (0)11 230 500 Fax: +32(0)11 230 520

info.mbs@machiels.com

Verruim uw aanbod met houtskeletbouw

zonder grote investeringen.

Zo geeft u samen met Machiels Building

Solutions een pasklaar antwoord

op de stijgende vraag naar lage

energiewoningen en passiefhuizen.

Wij produceren de houten

bouwelementen, u werkt de woning af

volgens de wensen van de klant.

de natuurlijke aanvulling van uw assortiment

VERRUIM UW AANBODMET HOUTSKELETBOUW

Uw voordelen Wind- en waterdicht in 5 dagen

Enorm groeipotentieel

E60 voor de prijs van E80

Minder weerverletdagen

Behoud van eigen identiteit

Diverse afwerkingsmogelijkheden

INTERESSE?Mail

info.mbs@machiels.comof bel naar

011/230.500. We maken graag

even kennis

3D-plan houtskeletbouw Snelle opbouw Afwerking mogelijk met diverse materialen

ww

w.d

ew

itte

.be

Diep bedroefd meldt de stichting Vlamingen in de Wereld het

overlijden van haar voormalige bestuurder Christine Faes. Zij

was adjunct-kabinetschef Buitenlands Beleid van Vlaams minister-president

Kris Peeters.

Als Historica begon Christine Faes haar loopbaan in 1983 op het federale minis-

terie van Buitenlandse Zaken en later bij de Belgische Dienst voor Buitenlandse

Handel. Bij de regionalisering in 1991, ging ze aan de slag bij de Vlaamse Dienst

voor Buitenlandse Handel. In 1992 maakte Christine Faes voor het eerst de

overstap naar de politiek. Ze werd toen raadgever buitenlands beleid op het

kabinet van toenmalig minister-president Luc Van den Brande. Nadien werd

ze elf jaar directeur van de dienst Internationaal van Unizo. Daar kwam ze in

contact met Kris Peeters.

In die functie zetelde ze ook jarenlang in de raad van bestuur van de stichting

Vlamingen in de Wereld, tot ze op 1 september 2009 adjunct-kabinetschef

Buitenlands Beleid werd op het kabinet van minister-president Kris Peeters. In

die functie begeleidde ze niet alleen verschillende economische missies, maar

was ze ook de voornaamste contactpersoon voor de stichting op zijn kabinet.

De warme contacten bleven, evenals haar gedreven inzet voor de stichting.

De gedachten van de raad van bestuur en het personeel van de stichting gaan

uit naar haar naasten.

In memoriam Christine Faes (1961-2012)

Neen, dit wordt geen politiek pamflet, maar met de gemeen-

teraadsverkiezingen van 14 oktober net achter de rug kan

een reflectie over het bedrijven van politiek in België uiteraard niet ontbreken.

In de lente van 2010 viel de regering Leterme. Toen dit gebeurde was ik wel

een beetje verwonderd over de reactie van onze dochters. Zij wisten niet wat

er gebeurde en vooral de jongste, toen 13 jaar, was in paniek; dit land had geen

regering, hoe kon dat nu?

Komende van China waar die ene grote partij voor het volk en het land zorgt;

waar geen verkiezingen gehouden worden buiten die partij en er geen gedoe,

gescheld, gekonkel is buiten die partij; waar het volk niet wordt lastiggevallen

met allerlei interne politieke informatie, was deze val van de regering een grote

schok voor haar. Verder houden de Chinese leiders zeer erg aan decorum en

status en zullen ze nooit met elkaar in discussie gaan voor de media. Alles wordt

binnenskamers gehouden en alleen de belangrijke politieke beslissingen worden

aan de pers meegedeeld. Dit systeem schept een (misschien vals) vertrouwen bij

Jan(g) modaal, maar het heeft wel de enorme groei mogelijk gemaakt doordat er

politieke stabiliteit is. Hoewel ik zelf in een zeer politiek bewust nest ben opge-

groeid en er thuis vurige discussies werden gevoerd (met 7 kinderen aan tafel die

allemaal hun zegje wilden doen, als het ware een democratie in het klein) merkte

ik wel dat mijn zicht op politiek en democratie door twaalf jaar China grondig

was gewijzigd. Als er geen politiek gerommel is, dan wordt je toch enigszins in

slaap gesust. En alhoewel ik het Belgische staatsbestel zo goed als mogelijk aan

mijn kinderen heb proberen bij te brengen, merkte ik dat het voor hen blijkbaar

toch één groot, onbegrijpbaar kluwen was. Ik stelde dus voor om op 13 juni 2010

samen de verkiezingsprogramma’s op televisie te volgen. We nestelden ons

gezellig voor de televisie en ik gaf wat tekst en uitleg over de politici en hun partij,

zodat ze in de toekomst een gezicht op de naam konden plakken. Naarmate er

meer uitslagen binnenliepen en er debatten werden gehouden, waren wij toch

geschokt door de manier waarop deze politici tegen elkaar praatten. Opgegroeid

met de Chinese omgangsvormen en een cultuur waar de ander “een gezicht

geven” uitermate belangrijk is, kwam deze manier van communiceren toch heel

brutaal over op onze kinderen. Naarmate de middag vorderde, groeide dit onge-

makkelijke gevoel bij ons alle drie. Ik vroeg mij af: “Is dit de vrije meningsuiting

in de democratie?” Ik houd persoonlijk wel van een goed politiek debat en een

goede speech. Maar de manier waarop hier met elkaar werd omgegaan en het

agressieve taalgebruik, stuitten mij toch tegen de borst. Toen ik hier met anderen

over sprak, was ik helemaal verbaasd over de weinig kritische reacties die ik kreeg

en vooral de grote gelatenheid waarmee de meesten antwoordden: “Zo gaat dat

hier in België, wat kunnen wij daaraan doen, ze doen toch wat ze willen; welcome

back to Belgium; als je hier niet zo spreekt, krijg je toch niets gedaan”. Het was me

ondertussen al wel duidelijk geworden dat de levenssfeer hier grondig veranderd

was gedurende onze twaalf jaar afwezigheid, want ook op school, op straat en in

de media had ik dat taalgebruik en de agressievere omgangsvormen opgemerkt.

Ik vroeg me af of het werkelijk zo’n ouderwetse gedachte is dat politici een zekere

voorbeeldfunctie hebben? Deze verkiezingen waren alleszins een eyeopener voor

ons allemaal. Mijn opzet om mijn dochters wat politiek bewustzijn bij te brengen,

is niet geslaagd (na de gemeenteraadsverkiezingen wilden ze het verkiezingspro-

gramma niet meer volgen!). Ik kon die dag dan ook enkel afsluiten met de beden-

king dat een verbale strijd nog altijd beter is dan een strijd met wapens. Zoals Mao

Tse Dong zei: “Politiek is oorlog zonder bloedvergieten”.

greet Ickx

politiek is oorlog zonder bloedvergieten (mao Tse Dung)

Met Fans of Flanders, het nieuwe Engelstalige aanbod van de VRT, richt de

openbare omroep zich onder meer op het kwart miljoen inwoners dat hier om

professionele redenen tijdelijk woont, op de groeiende groepen internationale

studenten en op alle nieuwkomers die Vlaanderen willen leren kennen, maar

voor wie de taal in het begin een drempel is. Voor hen is er een onlineplatform

en een wekelijks televisieprogramma. Het internet vormt het basismedium voor

het nieuwe aanbod.

De actualiteit speelt een belangrijke rol in Fans of Flanders, maar het platform

en het programma hebben ook veel aandacht voor het leven in Vlaanderen.

Met Fans of Flanders wil de VRT de grote groep buitenlanders in Vlaanderen

de kans geven de regio beter te leren kennen en begrijpen, zodat zij er ook

een affectieve band mee kunnen opbouwen. Het aanbod werd ontwikkeld op

basis van grondige research, gesprekken, brainstorms met buitenlanders in

Vlaanderen en onderzoek naar hun mediaverwachtingen. Fans of Flanders is

dankzij zijn frisse blik op Vlaanderen ook interessant voor de Vlaamse kijker én

de Vlaming in het buitenland. Het is daarenboven hét middel om uw kennissen

op locatie Vlaanderen te laten ontdekken.

Er is gekozen voor een geïntegreerde aanpak, waarbij het onlineaanbod de

drijvende kracht is. De inhoud van het nieuwe platform is gemakkelijk deel- en

uitwisselbaar. Het kan daardoor gemakkelijk op alle mogelijke platformen van

en voor buitenlanders in Vlaanderen gepubliceerd worden. Maar ook voor alle

online instrumenten voor Vlamingen in het buitenland, biedt het buitengewone

meerwaarde. Blogs, tweets en andere posts zorgen voor een dynamische invul-

ling van het onlineplatform.

Surf zeker naar www.fansoflanders.be.

Fans of Flanders Vlamingen in de Wereld is fan

www.machielsbuildingsolutions.be

Olmsesteenweg 55 BE-3583 Paal-Beringen Tel.: +32 (0)11 230 500 Fax: +32(0)11 230 520

info.mbs@machiels.com

Verruim uw aanbod met houtskeletbouw

zonder grote investeringen.

Zo geeft u samen met Machiels Building

Solutions een pasklaar antwoord

op de stijgende vraag naar lage

energiewoningen en passiefhuizen.

Wij produceren de houten

bouwelementen, u werkt de woning af

volgens de wensen van de klant.

de natuurlijke aanvulling van uw assortiment

VERRUIM UW AANBODMET HOUTSKELETBOUW

Uw voordelen Wind- en waterdicht in 5 dagen

Enorm groeipotentieel

E60 voor de prijs van E80

Minder weerverletdagen

Behoud van eigen identiteit

Diverse afwerkingsmogelijkheden

INTERESSE?Mail

info.mbs@machiels.comof bel naar

011/230.500. We maken graag

even kennis

3D-plan houtskeletbouw Snelle opbouw Afwerking mogelijk met diverse materialen

ww

w.d

ew

itte

.be

winter 2012 Viw 27

VVoor u, Belgen in het buitenland, hebben tal-

rijke consulaire aangelegenheden vast geen enkel

geheim meer. Inschrijving in de bevolkingsregis-

ters, paspoorten, identiteitskaarten, legalisaties,

federale verkiezingen, akten van burgerlijke stand,

enz. Voor deze aangelegenheden fungeert uw

ambassade of consulaat als een gemeentebestuur

in België. Maar waarschijnlijk bent u zich niet

bewust van de complexiteit van sommige consu-

laire activiteiten, noch van de wettelijke middelen

om deze op te lossen. Het Consulair Wetboek

heeft tot doel deze middelen samen te brengen en

ze te moderniseren.

De wet, grondslag van elke administratieve handeling«De wet is de wet», daar maakt men geen grapjes

over. Elke ambtenaar en vertegenwoordiger van

de Belgische staat moet hem trouwens getrouw-

heid zweren. Het is die wet die uw consul toepast

wanneer hij erin toestemt uw paspoort te her-

nieuwen of wanneer hij weigert uw buitenlandse

huwelijksakte te legaliseren.

De wet legt een algemeen kader vast maar kan

niet elke situatie in detail voorzien. En op dit punt

wordt het soms ingewikkeld. Op dit moment

worden de consulaire activiteiten door zes ver-

schillende wetten geregeld. Een deel daarvan

gaat terug tot de 19de eeuw. Onze maatschappij

evolueert, het is bijgevolg normaal dat de wetten

mee evolueren.

Van een oud patchwork van wet-ten naar een nieuw modern kaderHet is niet omdat wetten oud zijn dat ze niet effi-

ciënt zouden zijn, wel integendeel. Maar het komt

ook voor dat wetten, die weldoordacht waren op

het ogenblik dat de wetgever ze uitschreef, nu

enkele praktische problemen opleveren. De wet-

ten betreffende het consulaire werk ontsnappen

daar niet aan. Vandaag de dag reizen we immers

in grotere aantallen de wereld rond dan 200 jaar

geleden. We gaan zelfs in het buitenland wonen,

zoals u doet. Niet enkel het simpele verlies van

paspoorten van reizigers moet worden aangepakt.

Ook de ‘internationale’ families en alle kwesties

die ermee verband houden, worden niet alleen

talrijker maar ook ingewikkelder.

De bestaande wetgeving biedt niet steeds een

optimaal antwoord. Het Consulair Wetboek zal een

nieuw duidelijk en geactualiseerd kader scheppen

om vlotter bepaalde problemen te kunnen oplos-

sen die nu voor de betrokkenen een heuse admi-

nistratieve rompslomp betekenen. Tegelijkertijd zal

het wetboek het pad effenen voor enkele grotere

veranderingen.

geen revolutie maar een logischeevolutie Eén van de grote nieuwigheden van het Consulair

Wetboek is de mogelijkheid om akten van de bur-

gerlijke stand in elektronische vorm op te stellen

en te bewaren (ook deze van de voorafgaande

jaren). De papieren registers van de burgerlijke

stand worden opgelegd door het burgerlijk wet-

boek uit 1804… Laten we met de tijd mee-

gaan! Deze nieuwe beschikking zal u toelaten van

dezelfde diensten te genieten als Belgen in België:

het project wordt immers momenteel besproken

in een federale werkgroep.

Een andere nieuwigheid: u zult moeten ingeschre-

ven zijn in de consulaire bevolkingsregisters om

van de administratieve diensten van uw ambas-

sade of consulaat gebruik te kunnen maken.

Dit geldt ook in de Belgische gemeenten. Er zijn

weliswaar alternatieven voorzien die rekening

houden met de specificiteit van het leven in het

buitenland (bijv: afgifte van een voorlopig paspoort

in het geval van diefstal of verlies tijdens een reis,

het opslaan van uw biometrische gegevens in een

andere post dan deze waar u ingeschreven bent).

De inschrijving in een post waarborgt u bovendien

een betere dienstverlening in het geval van een

crisis of een ongeluk.

Andere kleinigheden die voor sommigen onder u het verschil zullen uitmakenHet is niet mogelijk een wet van 35 bladzijden

in enkele zinnen in detail te beschrijven. Laten

we u daarom enkele voorbeelden opsommen

die u mogelijkerwijze zullen aanbelangen wan-

neer de wet van toepassing wordt: het Belgische

paspoort zal een geldigheid krijgen van 7 jaar

(in plaats van 5 jaar); u zult voor de aangifte van

een geboorte of overlijden 30 dagen hebben

in plaats 10; u zult voor uw notariële akten of

akten van de burgerlijke stand een beroep kun-

nen doen op beëdigde vertalers (bijv. indien een

echtgenoot geen van onze landstalen machtig is);

een vreemde ouder zal zijn Belgisch kind op een

Belgische post kunnen erkennen; de procedures

die van toepassing zijn bij een geboorte of overlij-

den aan boord van een schip of vliegtuig worden

eenvoudiger.

Hopelijk krijgt u er nooit mee te maken: in geval

van overlijden buiten elk consulair rechtsgebied

(bijvoorbeeld een vliegtuigcrash in de oceaan)

zullen de nabestaanden van de slachtoffers niet

meer geconfronteerd worden met een lange en

dure procedure van “afwezigheid” vooraleer ze

hun rouwproces kunnen beginnen. Het Consulair

Wetboek zal sneller de wijze aangeven waarop

een overlijden, dat onomstotelijk vaststaat, offici-

eel gemaakt wordt.

In een volgend artikel zullen wij meer in detail

terugkomen op andere beschikkingen die in het

Consulair Wetboek voorzien zijn. Tegen dan zal

ons wetboek ongetwijfeld al een stapje dichter

bij zijn inwerkingtreding staan. Indien er niets

misloopt zal dit gebeuren over een jaar. U zult het

er ongetwijfeld mee eens zijn: enkele maanden

meer stellen niet veel voor vergeleken met de

2 eeuwen waarin de huidige wetgeving wordt

toegepast.

In het laatste nummer van uw tijdschrift brachten wij u niet opnieuw een arti-kel over een consulaire aangelegenheid, maar was het minister Didier Reynders zelf die zich tot u richtte. Hij heeft u meer bepaald de totstandkoming van het eerste Belgische Consulair Wetboek aan-gekondigd. Op 14 september laatstleden heeft de Ministerraad dit project goedge-keurd en het wordt nu door de Raad van State onderzocht. Waarom een Consulair Wetboek ? Het eerste Belgische Consulair Wetboek komt eraan

winter 2012 Viw 29

VIW WInter 201230

H“het is 1 September 2001. Onze dochter

Linde roept ons naar de computer: ‘Vake,

moeke, dit moeten jullie zien!’ Op het

scherm een onscherpe afbeelding van een

oud gebouw in gele steen. groene, afgeblad-

derde luiken. Rondom niets dan onkruid. En

meer zien we niet. moeilijk in te schatten wat

dit precies is… maar onze nieuwsgierigheid

is geprikkeld."

Coup de foudreTwee maanden later staan we oog in oog met het

overwoekerde klooster van op de foto. We zijn met

ons gezin op herfstvakantie in de Midi-Pyrénées en

hebben onze tocht uitgestippeld langs een paar

“Maisons A Vendre” die ons interesseren. Tot nu

toe zagen we nog niet echt iets wat ons de moeite

waard leek, maar als we de oprit van het klooster

oprijden, wordt het stil in de camper. Dit is wel iets

heel speciaals. Het pand is quasi ontoegankelijk.

De wildernis rondom is nog gegroeid en komt tot

onze schouders. De makelaar komt later en heeft

ons gezegd alvast onze gang te gaan, dus dat doen

we. Ons een weg banend door het oerwoud vinden

we een deur die los is. In het pand is de tijd blijven

stilstaan. Tien jaar geleden was dit nog een "Colonie

des Vacances" voor kinderen. De ijzeren bedjes

staan er nog, Franse kinderboeken slingeren op

de grond, op de ramen zien we kindertekeningen

in vingerverf… Het gebouw is uitgeleefd. Overal

rommel, rotte plankenvloeren en kapotte ramen.

Niets om euforisch over te worden. En toch, achter

dit verwaarloosde en vervallen klooster schuilt een

huis met karakter, charme en geschiedenis. De kin-

deren zijn meteen enthousiast, en maken filmpjes

met hun videocamera, beginnen à l’improviste

ruimtes op te meten en maken alvast plannen op

hun tekenblok. Terwijl we ons een weg zoeken

door het gebouw, luiken opengooiend, licht bin-

nenlatend, begint ook onze fantasie te werken.

Hier zou een keuken kunnen komen, dit zou een

ruime slaapkamer kunnen

zijn, daar is de zolder met

uitzicht op het kerkje en het

landschap rond Neuviale…

Tussen droom endaadUiteraard kenden we

Frankrijk al. Zoals zovele

jonge gezinnen hebben

we er meerdere zomers

gesleten. Prachtige zons-

ondergangen boven de

Ardèche, machtige krekelconcerten in de Provence,

belaagd worden door een muggenleger in de

Camargue… We hadden al wel wat van het land

gezien. De Midi-Pyrenées waren echter nieuw voor

ons. Een heerlijk stukje Frans binnenland, vergelijk-

baar met onze Vlaamse Ardennen. Groene glooi-

ende heuvels, heel veel weiland, loofbossen, kleine

middeleeuwse dorpjes, grote culturele steden en –

ook niet onbelangrijk – fantastische culinaire streek-

producten! De doorsnee toerist passeert deze

streek op weg naar Spanje. Maar wij hielden halt

en hebben hier ons hart verloren. We hebben niet

lang getwijfeld. Dit klooster was wat wij zochten. Dit

Fotografenkoppelkleurt het leven Frans

Lieve Vervaet en Mark Merckpoel zijn afkomstig uit Eksaarde–Lokeren en ouders van Linde (28) en Lander (26). Na 30 jaar fotografie in België namen ze een nieuwe start in Frankrijk. Hun tweede leven speelt zich af in Parisot (Tarn-et-Garonne). Daar runnen ze samen hun chambres d’hôtes: Le Couvent de Neuviale. Hun kinderen kozen er bewust voor om in België te blijven. Daar willen zij hun toekomst verder uitbouwen. Ze delen hun verhaal met Vlamingen in de wereld.

winter 2012 Viw 31

was ons project. We konden eraan beginnen. 2002

is voor ons een kanteljaar geworden. We koester-

den al lang het idee om deze stap te wagen. Iets te

kopen in het buitenland en gewoon vertrekken. Een

Table d’Hôtes openen, een klein hotel… Het avon-

tuur tegemoet. Maar de droom dromen is meestal

makkelijker dan hem te realiseren. Ook voor ons. We

hadden op dat moment een bloeiende fotozaak in

het Lokerse. Twee tieners die nog volop studeerden,

een druk sociaal leven,… Dit alles konden we toch

niet zomaar achterlaten? We besloten om te gaan

voor een tienjarenplan. Tegen 2012 wilden we onze

Chambres d’Hôtes Le Couvent de Neuviale verwe-

zenlijkt zien.

handen uit de mouwenDe jaren die volgden waren zeer intens. Een zelf-

standige zaak runnen in België en ondertussen een

huis renoveren in Frankrijk, daar heb je een goede

planning voor nodig. En goede vrienden. Tussen het

fotowerk door, spendeerden we onze vakanties in

ons klooster. Bijna altijd met een pak goeie vrienden

die met plezier een weekje kwamen meehelpen

aan onze droom. De eerste werkweken waren

hard labeur. We sleepten massa’s oud ijzer naar

buiten, poetsten als gekken en ’s avonds maak-

ten we onmenselijk hoge brandstapels, waar we

samenzaten en genoten van een glas vin du pays.

Terug in België hadden we vooral veel tijd om na te

denken. We spendeerden lange avonden aan onze

keukentafel met een blok papier en wat potloden…

Schetsend hoe we ons klooster wilden indelen.

Nadenkend over meubels, verfkleuren en materi-

alen. We schuimden marktjes en antiquairs af, op

zoek naar dingen die pasten in ons klooster. Een

antieke cementvloer, een bad op pootjes, een leuk

lampenkapje… Die vondsten verscheepten we dan

in onze aanhangwagen naar Frankrijk. ‘Vakmannen

in het zuiden, die zijn niet te vertrouwen’, hoorden

we vaak. Wij hadden sowieso besloten om zoveel

mogelijk werken zélf uit te voeren, we hadden toch

tijd. Maar er zijn natuurlijk altijd grenzen aan je eigen

handigheid. Voor het dak en de verwarming hadden

we echte professionals nodig. We kozen voor lokale

aannemers, die ons aangeraden werden door onze

buren. En dat hebben we ons nooit beklaagd. Ze

kwamen stipt op tijd en werkten nauwkeurig. Ze

dronken een glaasje mee, dachten mee na over ons

project. Sommigen werden zelfs vrienden.

InburgeringscursusEmigreren is natuurlijk veel meer dan investeren

in een huis. In de Midi-Pyrénées hebben zich de

afgelopen jaren ook heel wat Britten gevestigd. Zij

toonden ons hoe het niet moest. Ze brachten al hun

materialen en werklui mee uit eigen land, deden

amper beroep op lokale werkkrachten en zochten

Checklist bij vertrek naar het buitenland

VOOR VERTREK

Abonnementen en lidmaatschappen

beëindigen van telefoonabonnement, zowel vast

als mobiel

afmelden bij het energiebedrijf, waterleiding, inter-

netleverancier, enz…

gemeente e.d.

uitschrijven uit het bevolkingsregister (je ontvangt

een formulier ‘model 8’ – dit heb je nodig voor

inschrijving in o.m. de Belgische diplomatieke post

in het buitenland)

aanvragen van internationaal uittreksel geboorte-

register van alle gezinsleden en trouwakte

opzeggen van gemeentelijke heffingen en belas-

tingen. Informeer bij de gemeente of een deel van

reeds betaalde belastingen kan worden terugge-

boekt

vraag een aantal maanden vóór je vertrekt een

‘aangifteformulier lopend jaar speciaal’ aan bij het

belastingkantoor in jouw buurt voor de afhande-

ling van nog te vervullen fiscale verplichtingen

kopieën maken van paspoorten en zorgen voor

pasfoto’s van alle gezinsleden

ervoor zorgen dat de paspoorten nog minimaal

een jaar geldig zijn

bewijs van goed gedrag en zeden

verwittig uw bankinstelling van uw vertrek en vraag

om zo snel mogelijk een lokale rekening voor u te

openen. Zorg dat je in het bezit bent van een inter-

nationale credit card (Mastercard of Visa worden

het meest wereldwijd gebruikt).

bezorg iemand een volmacht om officiële hande-

lingen voor jou te verrichten

huisdieren

Overleggen met de dierenarts of het verstandig is

dat huisdieren meegaan

Zo nodig de noodzakelijke inentingen en vervoer

regelen

medisch

Medisch dossier opvragen bij de huisarts of speci-

alist. In speciale situaties is het handig om delen uit

dat dossier te laten vertalen of een arts een brief

over bepaalde bijzondere gegevens in het Engels

of andere taal te laten opstellen. Dat geldt ook voor

het tandartsdossier.

Laat het medisch dossier zo mogelijk digitaliseren

Afmelden bij ziektekostenverzekeraar

Gezondheidssituatie checken>>> zie verder

VIW WInter 201232

weinig contact met hun dorpsgenoten. Sommigen

spreken, na 10 jaar, nog altijd geen woord Frans. Zo

wilden wij het niet aanpakken. Van in het begin had-

den wij een erg goed contact met onze buurvrouw

Nelly. Zij zorgde meteen voor onze introductie in de

gemeenschap van Parisot. Zij bracht ons in contact

met lokale beroepsmensen, wees ons de weg naar

de beste speciaalzaken… Elk jaar maakten we er

ook een erezaak van om aanwezig te zijn op het

dorpsfeest van wat spoedig onze nieuwe thuis zou

zijn. Samen een glas drinken, iets eten… geen bete-

re manier om contacten te leggen. Wat wel een heel

stuk moeilijker ligt is de Franse papierwinkel. Het is

niet zo evident om alles op een efficiënte manier

rond te krijgen. Invoer auto, sociaal statuut, mutu-

aliteit, het heeft allemaal wel “iets” meer tijd nodig.

Terugblik en vooruitblikOns afscheid in Vlaanderen laat een warme herin-

nering na. Talrijke vrienden, familie en klanten kwa-

men nog eens langs met een kaartje of geschenkje

of gewoon voor een knuffel. We pinkten meer-

maals een traantje weg. Het echte vertrek was dan

ook ingrijpend. Afscheid nemen van je kinderen en

de bejaarde moeder van Lieve was zeer moeilijk.

We weten echter dat de afstand van 950 km nog

te overbruggen is! En er is gelukkig ook nog Skype.

Nu zitten we hier, op een milde oktoberavond,

samen in de gezellige eetkamer van ons klooster

in Parisot. Begin 2012 is ons project écht gestart.

Het huis was af, de kinderen gesetteld, de goesting

was nooit groter om ermee te beginnen. De zomer

is behoorlijk intens geweest. We kregen heel wat

gasten over de vloer. Op sommige avonden zaten

we met twintig aan tafel. Leuk en gezellig uiteraard.

Maar toch ook een pak vermoeiender en arbeidsin-

tensiever dan we hadden verwacht. Elke ochtend

ontbijt klaarmaken, de kamers op orde houden, vier

keer per week het avondmaal verzorgen, het werk

in de tuin… 24 uur op een dag leken er vaak veel

te weinig. Maar nu is het herfst. De rust is weerge-

keerd. We profiteren van deze kalmte om nu ook

onze fotostudio in orde te brengen. “Eénmaal foto-

graaf, altijd fotograaf”. We willen ons creatief beroep

na dertig jaar in Vlaanderen nu ook verderzetten in

dit Franse dorp. De passie blijft.

Vanmiddag hebben we kastanjes gekocht op een

lokaal marktje. Die zijn we aan het poffen op ons

haardvuur. Paul Simon zingt zijn Graceland op de

achtergrond. Onze zomermaanden met gasten

waren onvergetelijk zwaar maar tegelijk onvergete-

lijk mooi. Geen moment hebben we spijt gehad van

onze beslissing. Ons Frans avontuur is eigenlijk nog

maar net begonnen. Gasten ontvangen doen we

met hart en ziel. We kijken er dan ook erg naar uit

om u te mogen begroeten. Van harte welkom in Le

Couvent de Neuviale.

Lieve en Mark Merckpoel-vervaet

Le Couvent de neuviale - Chambres d’ hôtes et

table d’hôtes – neuviale

F 82160 Parisot

Mail: info@lecouventdeneuviale.fr

Website: www.lecouventdeneuviale.fr

tel 0033 563 24 29 90

mob 0033 6 88 58 14 55

Inge Roggeman

Langs de tandarts gaan

Extra medicijnen inslaan

Uitzoeken waar je in het land van bestemming

medische hulp kunt krijgen

Check of in het buitenland inentingen verplicht zijn

Onderwijs

contact opnemen met het Departement Onderwijs

voor de afhandeling van studiefinanciering en de

jaarlijkse studiebijdrage, en voor inlichtingen over

de waarde van diploma’s en het legaliseren van

diploma’s (naric)

kinderen laten uitschrijven van school. Zorg er

ook voor dat schriftelijk kan worden aangetoond

welk onderwijs de kinderen in Vlaanderen hebben

gevolgd

uitzoeken wat een goede school is in het land van

bestemming

post

Aanvraag van een verhuizingsbericht bij de Post.

Hiermee kan je diverse instellingen en onderne-

mingen in één keer op de hoogte stellen van de

verhuizing. Ook kan post op het oude adres tegen

bijbetaling van het portoverschil worden nagezon-

den naar het land van bestemming;

Regelen van een correspondentieadres in België,

bij kennissen of een postbus

Sociale contacten

afscheidsfeest!

Adressenlijst samenstellen van familie, vrienden

en kennissen

Verhuizing van goederen

Vraag een offerte bij een internationaal erkende

verhuizer voor de verscheping van de huisraad

informeren naar invoerbepalingen bij de betref-

fende provincie, vervoersmaatschappij en/of het

verhuisbedrijf. Denk in dit verband ook aan eventu-

ele huisdieren (inentingen, speciale documenten)

aankoopbonnen en garantiebewijzen verzamelen

om, in verband met invoerrechten, aan te kunnen

tonen dat de spullen meer dan zes maanden in

je bezit zijn. Wanneer je echter een professio-

nele verhuisfirma inschakelt doen zij al het nodige

inzake douane en invoerrechten.

bIj AAnKOmST

Zorg voor een Foreigner’s Identification Number

Je vraagt dit best aan bij het dichtstbijzijnde poli-

tiekantoor. Hier dien je de nodige formulieren in

te vullen + 2 pasfoto’s en een kopie van uw pas-

spoort.

Laat je registreren in je nieuwe gemeente

Laat je registreren op de Belgische Ambassade of

consulaat (hiervoor zal je het formulier ‘model 8’

nodig hebben)

Informeer je over de lokale ziekteverzekering

en of je hier al dan niet gebruik van kan maken.

Misschien is het nodig nog een extra privé-verze-

kering te nemen

En niet te vergeten, neem ook zeker contact op met

de stichting Vlamingen in de Wereld, die u verder

wegwijs kan maken in uw buitenlandse plannen.

Met Thalys en Treski naar de mooiste skigebieden

NMBS

Europe

www.nmbs-europe.com

Contact Center NMBS Europe 070 79 79 79 (€ 0,30/min)

NMBS stations met internationaal aanbod*

Reisagentschappen erkend door NMBS Europe

Informatie en aankoop

* In deze verkooppunten rekenen wij dossierkosten aan.

Ga voor meer info naar www.nmbs-europe.com

D50-jarig bestaan“De beweging ontstond in de late jaren vijftig onder

impuls van de bekende Duitse pedagoog Kurt Hahn.

Als gastdocent op een NATO-conferentie zag hij hoe

voormalige vijanden van de Tweede Wereldoorlog

en de Koude Oorlog erin slaagden hun vooroor-

delen te overkomen door samen te werken naar

gemeenschappelijke doelen. Meteen ontstond bij

hem het idee om leerlingen tussen 16 en 18 jaar

vanuit alle landen - enkel geselecteerd op basis hun

verdiensten ongeacht hun ras, godsdienst, nationa-

liteit, achtergrond en inkomen - samen te brengen

rond onderwijs en diensten aan de gemeenschap,

om zo de verstandhouding tussen de verschillende

naties/volken/culturen te verbeteren. Die visie werd

werkelijkheid toen het Atlantic College in 1962 zijn

deuren opende in Wales. Het eerste UWC College

was geboren. En ondertussen zijn er nog 11 UWC

Colleges bijgekomen en zijn er nationale comités

opgericht in meer dan 140 verschillende landen.”

OnderwijsprogrammaZoals de meeste internationale scholen, hanteren de

UWC Colleges het Internationaal Baccalaureaat (IB),

waarvan UWC Atlantic College medegrondlegger is.

Typisch voor de UWC Colleges is echter het intensie-

ve CAS-programma (creativity, action, services). “In

tegenstelling tot de meeste internationale scholen,

zijn de CAS-vereisten van het IB, die de studenten

verplichten om een bepaald aantal uren creatief/

sportief bezig te zijn en diensten te verlenen aan de

gemeenschap, volledig ingebed in het curriculum.

Onze hele dagindeling is ernaar voorzien. Meestal

eindigen de lessen vlak na de middag, zodat de

namiddag vrij blijft voor activities en social services.

En het schoolpersoneel ziet er streng op toe dat

de studenten hun engagementen nakomen én de

nodige vooruitgang boeken. Bovendien wordt van

de tweedejaarsstudenten verwacht ze de eerste-

jaars erin opleiden en alzo hun leiderschapscapaci-

teiten ontwikkelen.” De meeste activities en services

worden ingericht door de school zelf, maar er is

zeker ook ruimte voor persoonlijke initiatieven, op

voorwaarde dat het financieel en praktisch haalbaar

is. “Vaak zie je dat studenten sportieve of creatieve

activiteiten organiseren, zoals een muziekgroepje,

maar dat kan evengoed een dienstverlenend initia-

tief zijn. En tijdens de projectweek, die tweemaal per

jaar wordt georganiseerd, staat het de studenten vrij

wat te doen. Dat kan een maatschappelijk of eco-

logisch project zijn, maar evengoed een sportieve

uitdaging, zoals het beklimmen van vulkanen, of een

culturele ontdekkingsreis doorheen het land.”

Maatschappelijke dienstverleningVooral de services worden zeer hoog in het vaandel

gedragen bij UWC. “Door hen zorg te laten dragen

voor anderen, hopen wij bij hen een verantwoor-

delijkheidsgevoel t.o.v. de wereld te kweken. Die

dienstverlening kan zowel binnen de schoolge-

meenschap zijn, zoals het brandweerteam op de

campus van UWC India, als naar de buitenwereld

toe, zoals het bezoeken van oudere bewoners

van het plaatselijke dorp of gehandicapten die in

een instelling verblijven. Die dienstverlening hoeft

trouwens geen puur sociaal karakter te hebben,

maar kan evengoed sportief getint zijn, zoals het

kustwachtteam aan UWC Atlantic College en het

wilderness program van UWC USA, of ecologisch

gericht zijn, zoals de reconstructie van de verloren

gegane biodiversiteit aan de campus van UWC India.

Onderwijs als instrument voor intercultureel begrip en een duurzame toekomst

Ondanks de steun van gerenommeerde internationale personaliteiten als Nelson Mandela (Honorary President) en Koningen Noor van Jordanië (President), geniet United World Colleges (UWC) geen wereldbekendheid in België. Toch wel een beetje vreemd als je bedenkt dat jaarlijks ongeveer 3000 leerlingen tussen 16 en 18 jaar, komende uit meer dan 180 verschil-lende landen, studeren aan een UWC College in het buitenland. Daarom vroe-gen we aan Rita Van de Sompel, selec-tieverantwoordelijke bij UWC Belgium én alumni aan UWC Atlantic College, om het concept uit te doeken te doen.

United World Colleges

Onderwijs

VIW WInter 201234

Er is dus voor elk wat wils, al naargelang ieders

vaardigheden en interesses.”

Internationaal gezelschapAnders dan op de meeste internationale scholen,

wonen de leerlingen ook samen op de campus,

in kleine studentenhuizen. “Meer nog, ze delen

zelfs hun slaapkamer met drie medeleerlingen van

verschillende landen. Die studentenhuizen heb-

ben vaak een keukentje, maar de hoofdmaaltijden

worden voor de studenten voorzien in een centrale

cafetaria. Voor de andere praktische zaken, zoals

de was en plas, staan de studenten zelf in. Elk

huis valt wel onder de verantwoordelijkheid van

een house parent. Dat zijn dikwijls leerkrachten of

andere werkkrachten van het college, die soms in

het huis zelf wonen. Zij controleren of de leerlingen

’s avonds aanwezig zijn en ondersteunen hen. De

grootste steun, zowel praktisch als emotioneel,

komt evenwel van de medestudenten. Want al zit

je volledig afgescheiden van je familie en vrienden,

dat geldt natuurlijk voor iedereen, wat meteen een

verbondenheid creëert. Door zo intens samen te

leven en te werken, worden die medestudenten,

en die slaapkamergenoten in het bijzonder, als het

ware een substituut-familie en de banden die daar

gesmeed worden, doorstaan vaak tijd en ruimte. Zo

ontmoet ik nog steeds mensen vanuit mijn studie-

periode aan UWC Atlantic College, hoewel dat al 35

jaar geleden is. Ook erg typisch voor UWC, zijn de

International Days/Evenings/Weeks, waarbij ieder-

een zijn eigen land voorstelt. Dat kan een activiteit

zijn, maar evengoed het bereiden van een nationaal

gerecht. Het intens samenleven, -werken en - stude-

ren geeft een student de mogelijkheid van heel nabij

kennis te maken met de culturele achtergrond van

andere studenten, die heel verschillend kunnen zijn.

Maar het toont ook hoe mensen, over de verschillen

heen, samen iets kunnen bereiken.”

Ideale profielStuderen aan een UWC College vergt heel wat kwali-

teiten. “Eerst en vooral moet je een zekere ‘openheid

van geest hebben’, de bereidheid om verder te kijken

dan je neus lang is. Daarvoor is 15 à 16 jaar natuurlijk

een mooie leeftijd. Het idealisme bij die jongeren is

vaak nog heel oprecht en groot. Bovendien zijn zij

nog heel vatbaar voor wat ze zien en ondervinden,

maar toch al bekwaam genoeg om hun eigen cul-

turele achtergrond in vraag te stellen en te toets-

ten tegen andere om minstens tot een soort van

vergelijk te komen. Daarnaast moet je een stabiele

persoon zijn, die weet wanneer hulp te vragen. Een

flinke dosis zelfvertrouwen is evenzeer onontbeer-

lijk. Op academisch vlak moet je bekwaam zijn om

op korte tijd veel stof te verwerken en vooral om

je eigen werk te kunnen plannen. Want buiten het

intensieve academische programma, met heel wat

zelfstudie, en het CAS-programma, heb je natuurlijk

ook nog een sociaal leven. En op zo’n campus is er

heel wat te doen. Vlot Engelstalig zijn, is niet nodig,

want dat pik je wel op in het taalbad ter plaatse. En

last but not least, moet je positief opgesteld staan

tegenover maatschappelijke dienstverlening.”

SelectieprocedureDe selectieprocedure is dan ook niet van de poes.

“Eerst moeten de studenten een application form

invullen en indienen, samen met aanbevelings-

brieven van drie verschillende leerkrachten. Daarin

vertellen ze wat over zichzelf, hun bezigheden, hun

interesses en hun motivatie voor UWC. De studenten

die op basis daarvan worden weerhouden, nodigen

we uit voor een evaluatiedag. Dan vragen we hen

om twee opstellen te schrijven over onderwerpen

die wij aanreiken. Daarna volgt een groepsactiviteit,

meestal een spel, met achteraf een groepsdiscussie

over hun ervaringen daarbij. De dag eindigt met een

individueel interview, waarin de studenten vertel-

len wie ze zijn. Daar proberen we echt wel onze

tijd voor te nemen, alhoewel je iemand nooit voor

100% kan doorgronden in die beperkte tijdspanne.

De derde en laatste stap is een interview met een

final jury, met mensen van buitenaf. Daarna stellen

wij een definitieve rangschikking op en verdelen wij

de geselecteerde studenten over de ons toegekende

plaatsen bij de UWC Colleges, die evenwel steeds

het laatste woord hebben. Maar tot nu toe is het nog

nooit gebeurd dat een student die wij nomineerden,

werd afgekeurd door een UWC College.”

StudiebeursAlle UWC Colleges zijn privéonderwijsinstellingen,

met hoge onderwijsgelden tot gevolg, gemiddeld

40.000 € voor de volle twee jaar. Vanuit de UWC

filosofie om gelijke kansen te bieden aan alle kandi-

daten, ongeacht hun inkomen, is er daarom voorzien

in een beurzensysteem, volgens het solidariteits-

principe. “Het zijn eigenlijk need based scholarships,

waarbij de tussenkomst per leerling wordt bepaald

op basis van het inkomen van de ouders, die zelf een

bijdrage dienen te leveren. Kapitaalkrachtige ouders

zullen dan ook meer moeten bijdragen en kapitaal-

zwakkere ouders minder tot zelfs niets. Zo beginnen

met we de eerste student in de rangschikking en

gaan we verder naar beneden tot het beurzengeld

op is. En studenten die daarna op de rangschikking

komen, maar wiens ouders in staat zijn om het vol-

ledige onderwijsgeld te betalen, kunnen sinds vorig

jaar ook mee. Op die manier konden wij het aantal

uitgestuurde studenten substantieel verbeteren van

drie in 2006 naar zeven in 2012.” Toch hopen ze dat

aantal in de toekomst nog te verhogen. Op over-

heidssubsidies hoeven ze daarvoor niet te rekenen,

al zijn er daar wel al pogingen toe geweest. UWC

Belgium wordt volledig bekostigd met giften en

schenkingen van bedrijven, stichtingen, particulieren

en alumni. “Afgezien van onze secretaresse, wer-

ken hier enkel vrijwilligers, voornamelijk alumni en

ouders van alumni, iets waarvan wij de studenten

al van bij de selectie bewust maken. En als je ziet

hoeveel tijd we er in steken, lijkt het soms wel een

voltijdse job. Voor de selectieprocedure alleen al,

heb ik een team van minstens 30 à 35 personen

nodig. Maar als je die studenten, zoals verhoopt, ziet

terugkeren als open personen die verantwoordelijk

opnemen voor zichzelf en de anderen, is dat al die

moeite meer dan waard!”

Meer info: www.uwc.be; www.uwc.org

Lees ook de persoonlijke getuigenissen van de

Vlaamse UWC studenten Jana Van den Abbeele

(India) en Amber Coone (Bosnië en Herzegovina)

op onze website!

Tom boyen

winter 2012 Viw 35

I

VIW WInter 201236

Ik besefte snel dat het leger niet mijn roeping was

wegens te veel discipline en tucht. Na vijf maan-

den hield ik het voor bekeken. Zestien jaar oud en

schoolziek begon ik te werken in een houtzagerij.

Een belangrijk punt in mijn jonge leven want ik

ontwikkelde een gezondere levensstijl en ont-

dekte de liefde voor muziek. Na mijn legerdienst

begon ik te werken in een carrosseriebedrijf,

huwde en kreeg twee zonen Niels & Jasper. Ik

volgde een opleiding bedrijfsbeheer en onderging

een carrièreswitch. Mijn overall ruilde ik voor pak

en das. Na bijna 20 jaar huwelijk liep mijn relatie

stuk en volgde er een scheiding. In zekere zin was

dit de aanzet tot een meer avontuurlijker leven. Ik

kocht een moto en reisde low budget door Zuid-

Europa op zoek naar onbetreden paden. Deze

zwerftochten zouden uiteindelijk resulteren in

een verhuizing naar Brazilië.

Exotisch brazilië Het idee om ooit in een ander, meer exotisch

land te wonen heeft altijd wel ergens in mijn

onderbewustzijn geleefd. Op het ogenblik dat

mijn twee zonen op eigen benen stonden, kon

ik eindelijk toegeven aan deze lokroep. Er stond

mij niet veel meer in de weg om een pagina om

te slaan en een volledig nieuw hoofdstuk in mijn

leven te beginnen. Mijn fascinatie voor de natuur

en wildlife deed me voor Afrika kiezen. Ik sprak

Nederlands, Engels en Frans, voldoende dus om

me in een Afrikaans land verstaanbaar te maken.

Toeval wil dat ik op een moment in contact kwam

met iemand die mij Brazilië beter leerde kennen.

Vanwege het taalprobleem had ik dit land nooit

als een ernstige optie beschouwd maar ik begon

te twijfelen. Ik maakte een verkennende reis van

drie weken (januari 2008) en merkte onmiddel-

lijk het grote verschil tussen Afrika en Brazilië.

Landgenoot Raf Kiss geniet van de Zuid-Amerikaanse levensvreugde en gidst je avontuurlijk langs ongekende paden. De geboren Leuvenaar, vijftig jaar oud, werd op 15-jarige leeftijd, onder zachte dwang van zijn vader naar de Militaire School van de luchtmacht in Sint-Truiden gestuurd. Niet zo verwonderlijk omdat vader ook zelf beroepsmilitair was.

meer dan Carnaval & sambaBrazilië

Brazilië beschikt over zulk een enorm potentieel

dat mijn keuze verrassend snel genomen werd,

evenals het plan om er een ‘motorreizenbedrijf’

op te zetten. Het hele emigratieproces nam toch

nog flink een jaar in beslag. In januari 2009 was

de grote oversteek en het begin van mijn nieuwe

leven. Ondertussen woon ik samen met mijn

Braziliaanse partner en haar twee kinderen in Rio

de Janeiro.

geluk bij een ongelukIn Brazilië is het beroep van gids beschermd;

ik volgde dus een intensieve cursus Guia de

Turismo. Na tien maanden had ik het certifi-

caat op zak en kon ik starten. Grote delen van

Brazilië had ik intussen grondig verkend en in drie

standaardroutes vastgelegd. Een zwaar ongeval

zette me echter zeven maanden op non-actief.

Deze ‘verloren’ tijd nam ik te baat om een -

Engelstalige - blog te beginnen (Brazil Road trips

- genomineerd in de Expat blog awards 2012) met

een hele reeks informatieve verhalen over mijn

reizen door Brazilië. Nu, bijna 4 jaar later, heb ik

nog geen moment spijt gehad van mijn verhui-

zing. Ik hou van dit land en van zijn ongerepte

natuur waar ik mezelf in kan verliezen. Flexibiliteit

is echter een schone deugd wil je hier overleven!

De wereldwijde crisis noopte mij om te stoppen

met de motorreizen wegens te duur. Een voor

de hand liggend alternatief was het ecotoerisme.

Ik spits me nu vooral toe op wandelen, trekking,

raften, kajakken en mountainbiken.

AngloInFO Rio de janeiro In november 2011 kwam ik in contact met

AngloINFO, een wereldwijd netwerk van meer

dan 100 Engelstalige informatieve websites voor

expats. AngloINFO was op zoek naar een web-

master om hun nieuwe website in Rio de Janeiro

op poten te zetten en te runnen. Gelet op mijn

uitgebreide kennis van Rio de Janeiro en omge-

ving leek het een perfecte aanvulling op mijn

werk als gids. De site bevat alle mogelijke infor-

matie voor iemand die in Rio de Janeiro woont,

of van plan is om er te gaan wonen. Je vindt er

antwoorden op vragen met betrekking tot verhui-

zen, resideren, financiën, werken, onderwijs,…

Er is tevens een forum, een activiteitenkalender,

een ‘gele gids’ met een overzicht aan bedrijven,

winkels, artsen, advocaten, … waar je als expat in

het Engels terecht kan!

Tot besluitIk heb geen plannen om ooit nog terug te keren

naar België. Over Brazilië wil ik nog het volgende

kwijt: het is een land van onbeschrijfelijke natuur-

lijke schoonheid, vriendelijke en hulpvaardige

mensen, maar ook van bureaucratie en corruptie,

schrijnende armoede (vooral in de noordelijke

staten), tekort aan educatie en een gebrekkige

gezondheidszorg. Iemand die de uitdaging wil

aangaan om hier een nieuw leven op te bouwen,

komt best zeer goed voorbereid en met een

voldoende grote financiële reserve om de eerste

drie tot vijf jaar door te komen met weinig of geen

extra inkomen.

Raf Kiss

Beste Vlaming in Rio,

Graag wil ik mij aan jullie voorstellen. Ik ben Lot

De Geyter en uw kersverse Vertegenwoordiger

van Vlamingen in de Wereld in Rio. Een jaar

geleden kwam ons gezin aan in Rio de Janeiro.

Mijn echtgenoot Diedrik De Grauwe, onze 2

zonen Bram (16 jaar) en Juul (12 jaar) en ikzelf.

Net zoals in Singapore, Dubai en Kameroen,

zijn we hier voor de job van Diedrik. Als mee-

reizende echtgenote houd ik me onder andere

bezig met de lokale Belgische verenigingen.

Activiteiten organiseren voor landgenoten en

nieuwkomers op weg helpen, zijn daarbij

mijn voornaamste taken. Het ontbreken van

een actieve Belgische club is voor mij een

persoonlijk gemis. Het is dan ook met inter-

netgeroffel dat ik u voorstel: Brio, Belgen in Rio.

Je kan ons vinden op facebook. Zoek hiervoor

naar Belgen in Rio.

Nieuwe club voor Belgen in Rio - BRio

OPMERKELIJKE LEVEnSWAnDEL

WInTER 2012 VIW 37

M“Mijn eerste opdracht bracht me naar Australië. Een uitgeweken landgenoot,

verwant met mijn familie, vroeg me om een tuin aan te leggen in de Northern

Tablelands (Northern South Wales). In dit toch wel desolate gebied waren uiteraard

geen kwekerijen te vinden. De enige mogelijkheid om aan planten te komen was

door middel van het zoeken van zaden ter plaatste. Dit gebeurde in samenwerking

met de lokale bevolking. Een unieke ervaring was dat. Pas na 15 à 20 jaar werd het

resultaat duidelijk zichtbaar.”

Vertalen van ideeënKijk naar zijn portfolio en je ziet een stijlenpuzzel. Maar uiteindelijk komt het telkens

weer op hetzelfde neer: “We zetten planten terug op een bord en reiken dat bord

aan. Dankzij ons vak merk je meer op in de natuur.” Niet dat het zo simpel is, als

het klinkt. Vooraleer je daartoe komt, heb je een proces van onderzoek en luisteren

naar de opdrachtgever. “Tenslotte leren we bijzonder veel van onze klanten, omdat

elke input anders is. Alles begint met een gesprek, een vraagstelling en vervolgens

het zoeken naar een oplossing voor de leefwereld. Het heeft te maken met een

harmonieuze buitenwereld, gerelateerd aan architectuur en interieur. De ene

keer is het een verder zetten van het architecturale karkater. Maar het kan er ook

dwars opstaan, een totaal verwilderd of ecologisch ontwerp. Het is de taak om de

gevraagde criteria of registers goed te begrijpen, zodanig dat het beoogde resultaat

op lange termijn verzekerd is. Een landschap moet tijd krijgen om te groeien. Maar

ondanks dat proces van twintig-dertig jaar, moet je het resultaat wel al zien op drie

jaar.”

De verhouding die Dhont schept tussen architectuur en natuur is organisch,

soms zelfs poëtisch. Een resultaat van onderzoek naar de relatie tussen groen en

wonen. Openluchtarchitectuur die stedelijk is en toch natuurlijk, of landelijk en toch

gestructureerd. Erik Dhont stuurt de natuur bij om het landschap aantrekkelijker

of leefbaarder te maken. Hij laat ons voeling houden met de natuur en zorgt voor

heerlijke momenten van ontspanning én bewondering. “De tuinen die ik ontwerp,

beantwoorden aan specifieke eisen, of die nu komen van de opdrachtgever, van de

tuin zelf of van het landschap. Ik wil ook oplossingen bieden in de vorm van een

evoluerende omgeving. Een tuin aanleggen, betekent alle aanwezige elementen

organiseren en er nieuwe aan toevoegen, maar eerst moet ik in me opnemen wat ik

zie. De eerste richtpunten voor de toekomstige tuin komen inderdaad van de omge-

ving. De basispersoonlijkheid van de tuin hangt af van zijn ligging. Een stadstuin

wordt eerder bekeken als een besloten geheel, terwijl men op de buiten rekening

houdt met het uitzicht, een groepje berken, oude muren,…”

Grenzen verleggenEen tuin of landschap stopt niet aan de eigendomsgrens, mocht die er al zijn. Maar

ook letterlijk heeft Dhont zich nooit willen beperken tot grenzen. “Tuinarchitectuur is

een internationaal vak geworden. Het wordt steeds minder gebrandmerkt door een

Planten als bouwstenenErik DhontAl vele jaren behoort de Brusselaar Erik Dhont tot het kruim van de Europese tuin- en landschapsarchitecten. Zijn ruime bagage maakt het niet gemakkelijk om hem kort te omschrijven, maar net dat maakt hem zo boeiend om naar te luisteren. Heden en verleden, natuur en archi-tectuur, nut en sier zijn naadloos verweven in zijn visie. En of het nu gaat om een moestuin, een zentuin in de stad of een uitgestrekt terrein bij een meer, Dhont combineert steeds boekenwijsheid met boerenverstand. Het wordt onmiddellijk duidelijk bij aanvang van ons gesprek, hij wacht de vragen niet af, maar polst naar mijn ideeën over landschapsarchitectuur en geeft gaandeweg zijn ideolo-gie vrij. Een verademing. Anderhalf uur later wordt het gesprek gestaakt. Zachtjes zoals het begonnen is, zonder dat ik vijf keer naar het vol gepende blad met vragen heb gekeken.

VIW WInter 201238

TuIn WORDT ExPORTPRODUCT

stijl, Frans, Engels,... Wel spreekt men van European gardens een American way of

life. Uiteindelijk zijn er wel criteria die per continent anders zijn, omdat het klimaat

en de mensen verschillend zijn, ook omdat de planten anders zijn. In het algemeen

worden tuinontwerpen internationaler. We zijn zelf actief in Frankrijk, Zwitserland,

Rusland, de Azoren, de Verenigde Staten,… Onze ecologische voetafdruk is hier-

door misschien groot, maar dat evenwicht herstellen we door het aanplanten van

heel veel bomen. Die buitenlandse opdrachten hebben mij cultureel erg verrijkt.

De houding en de omgang in Frankrijk is anders dan in Zwitserland. Nederland is

dan weer zakelijker, maar tegelijkertijd enthousiast. Als Belg hebben we, met onze

attitude en inlevingsvermogen, een zekere bagage om die stap te zetten.”

“Men vraagt soms in het buitenland waarom België zo’n goede naam heeft qua

tuinarchitectuur. Dan ligt dat voornamelijk aan onze voorvaderen, die ware referen-

ties waren. Dat gaat van Jacques Wirtz tot de Vlaamse Primitieven… we hebben

het oog van onze voorvaderen. Er is een wisselwerking tussen ons erfgoed en onze

zoektocht. We waren vroege emigranten, reeds in de Renaissance, en dat zit er nog

steeds in. Het is hoog tijd dat we ons exportplaatje van chocolade, diamanten en

bier verruimen. De economische kracht van bepaalde vakgebieden is misschien

niet altijd in cijfers uit te drukken, maar het is er wel degelijk. Het is ook op die

manier dat ik internationaal stappen zette. We hadden met Uitgeverij Ludion net

een drietalig boek uitgegeven, toen een bijlage in de The Financial Times focuste

op Belgische designers. Onder meer Claire Bataille en Vincent Van Duysen kwamen

aan bod. Uiteraard ook aandacht voor tuinen en zo zijn wij erin gekomen. Deze

publicatie leidde tot het ontwerp van een private tuin in Geneve. Zo leidde een

publicatie in The Wall Street Journal tot een opdracht in Los Angeles. Het zijn mis-

schien louter kennisgevingen, maar je hoeft slechts één telefoon te krijgen en de

wereldpoorten openen zich.”

Evenwichten vinden“Natuurlijk herken je de bewoner aan zijn tuin, maar laat me jouw bibliotheek zien

en ik heb ook een idee van wie je bent. Een tuin is net zo persoonlijk als je boeken-

verzameling. Bij de ene een rustpunt, bij de andere een aanzet tot actie. Het mooie

aan ons vak is dat we wensen vertalen, die vervolgens hun eigen leven gaan leiden.

Als landschapsarchitect nemen we ook afstand. We kunnen een project wel drie

tot vijf jaar opvolgen, maar dan gaat de natuur toch sowieso zijn eigen weg. En dat

is maar goed ook. We leven in een maatschappij die om steeds snellere reacties

vraagt, maar in ons vak heb je reflectietijd nodig, net om die vertaling te doen. En

vervolgens vraagt een tuin of park ook tijd om naar waarde geschat te worden.” Het

blijft altijd afwachten of de seizoenen het plantsel goedgezind zijn en de volumes,

geuren en kleuren daadwerkelijk tot wasdom komen. Moeder natuur heeft altijd

het laatste woord en zal steeds overheersen. “Ik voel me eerder haar vertaler dan

dienaar. Bezoekers aan bepaalde projecten zullen zich wel eens afvragen welke

ingrepen er nu gebeurd zijn, zo schijnbaar onzichtbaar zijn ze. De natuur zal altijd

de overhand houden. We zijn er geen meester over. In tegenstelling tot andere

kunstwerken groeit en evolueert een tuin voortdurend. De kunst van het landschap

impliceert dat men kan zien op lange termijn, rekening houdend met de evolutie

van de planten.”

“Minerale en plantaardige elementen zijn voor mij de basisingrediënten van een

landschap, maar dat wil niet zeggen dat men daarmee niet creatief te werk kan

gaan. Men heeft vaak de neiging om alles zuiver te maken. Dat is natuurlijk belang-

rijk, maar uiteindelijk kan net het levendige iets boeiend maken. Als jongeman was

mijn passie eerder het architecturale in het tuinontwerp. Die lijn zit er nog altijd, al

dan niet zichtbaar. Dat dogmatisch beheersen van de lijn mag niet te duidelijk zijn.

Lijnen zijn nodig, maar geestelijk of wandelend, mag je dat niet ervaren. Dat spel

mag je begeleiden, maar niet overheersen. Vandaag ligt de nadruk op het zachtere,

de planten. Je schetst en onderzoekt, maar uiteindelijk ga je naar een uitvoering

met planten. De botanique staat in het centrum van de ruimtelijke ervaring. Planten

zijn soms decoratie, maar veel vaker de essentie. Ze zijn de bouwstenen van het

natuurlijk denken. Dat is geen architectuur om de architectuur, maar wel een plan-

tengebruik binnen een ruimtelijke context. Bedoeling is dat we planten terug op een

bord zetten en dat bord aanreiken.”

IngrepenDe meeste grote beschavingen hadden een bijzondere relatie met de tuin en met

het landschap, die nauw met elkaar zijn verweven. Een Japanse tuin bijvoorbeeld,

hoe klein ook, is een mini-reconstructie van de natuur. Ten tijde van de romantiek

verfraaiden de Engelsen hun natuurlijke landschappen als antwoord op de eerste

uitwassen van de industriële revolutie. De Renaissance in Italië geeft een heel ander

beeld. “In die tijd was de tuin geen landschap op zich, maar werd geïntegreerd in de

omgeving. Van zo'n diepe bezinning over de verhouding tussen mens en omgeving

was in de historische Franse tuinen geen sprake. Daar werd naar overwicht op

de natuur gestreefd: de machtige mens die naar eigen goeddunken op het leven

inwerkt.” Vandaag krijgen maar heel weinig landschapsarchitecten de kans om op

zulke grote schaal in te grijpen en een nieuwe stijl te creëren. Niet dat Erik Dhont

dat erg vindt, integendeel.

Dhonts ingrepen zijn zacht, zonder dat zijn hand zichtbaar is. Zijn handtekening

zit eerder in het aangeboden evenwicht. Vroeger waren de stijl, symmetrie en de

beheersing van de natuur belangrijk. “De nadruk ligt nu eerder op het samenleven.

Je moet echter durven, een zeker risico nemen en iets bijdragen aan de leefomge-

ving. Niet de betreden paadjes verder bewandelen, maar iets boeiends doen. Een

opdrachtgever vraagt natuurlijk ook niet puur uit te voeren wat men in gedachten

heeft. Het is een vertaling naar iets meer. De meerwaarde zit in de lijn van het ont-

werpen, het boeiender maken van de context. Vanuit de interactie met de gegeven

situatie en met de ideeën van de eigenaar, zal de tuin zijn specifieke gestalte krijgen.

Het is de taak van een landschapsarchitect om door zijn kennis de ogen van de

klanten te openen voor de mogelijkheden van hun lapje grond en de rijkdom van de

natuurlijke omgeving. Ik ben een echte natuurliefhebber, maar er zijn veel aspecten

verweven met tuinarchitectuur. Sla je er de Encyclopedia Brittanica op na, dan bevat

de definitie van landschapsarchitect zowel plantmatige, architecturale, culturele

aspecten. Niets is vast, maar laat dat net een uitdaging zijn.”

Info: www.erikdhont.com

Koen Van der Schaeghe

winter 2012 Viw 39

IIn België waren we niet echt gelukkig, ook al ontbrak het ons aan niets. Het duurde

dan ook een tijdje vooraleer we beseften dat het aan het land zelf lag. Stress, geleefd

worden, meedraaien in de maatschappelijke draaimolen, overbevolking, geen ruimte

om even op adem te komen, … zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar het

was bovenal het gebrek aan natuur dat ons er uiteindelijk toe aanzette om de stap

naar het buitenland te wagen.

In Zweden vonden we de perfecte plaats voor ons outdoor bedrijf. Al had Gino

nog liever in een blokhut in Alaska gezeten. Dat was voor mij net iets te veel van

het goede, zodat we ons oog lieten vallen op Noorwegen, waar we al met de rugzak

doorgetrokken waren. Ondanks de overweldigende natuur en stilte, bleek dat land

toch niet geschikt voor onze plannen, niet in minst op financieel vlak. Uiteindelijk

stapten we het vliegtuig op richting het ons onbekende Zweden. In de streken langs

de Noorse berggrens, vonden we een bestemming die aan al onze wensen voldeed.

een aanpassingsperiode was er niet. Zweden is eveneens een gecultiveerd

Europees land, waar het dagelijkse leven niet zo erg verschilt van dat in België.

Al begin je pas na acht jaar echt de verschillen te zien, waarbij vooral het unieke

Belgische sociale zekerheidssyteem opvalt. Het eerste jaar benutten we vooral om

de taal te leren en ons te integreren, waarbij we veel steun kregen van de lokale

bevolking. Zij ontvingen ons met open armen en deden alles wat ze konden om ons

te helpen. Ook het opstarten van een eigen zaak bleek verbluffend eenvoudig. Zodra

we ons persoonsnummer kregen van de belastingdienst, dienden we een registratie-

formulier in voor een enskild firma, ver-

gelijkbaar met een bvba. Enige tijd later

viel het registratiebewijs met bijhorend

nummer in onze bus en konden we

de nodige vergunningen aanvragen

voor ons outdoor bedrijf. Dat kreeg

de naam Fjällspirit, wat betekent

‘geest van de berg’.

Het actieve outdoor leven zit

in ons bloed. Als echte natuur-

liefhebbers zochten we altijd al

de stilte en de frisse lucht op.

Actieve vakanties, trektochten,

buitensporten of gewoon

een wandeling … alles was

goed, zolang we maar bui-

ten en in beweging waren.

Gino bracht bovendien zijn jeugd

als het ware door in de Duitse bossen en heeft al meer

dan 30 jaar ervaring met het outdoor leven. Een groot deel van onze activiteiten

vloeien dan ook uit zijn kennis voort, zoals de winterse en zomerse survival- en bush-

craftcursussen, trektochten met tent, langlauftochten, kanotochten, … Ook sneeuws-

cooter- en zeker hondenslee-

tochten mochten niet ontbreken

in ons programma. Siberische huskies met hun

speciale karakter en vaardigheden, hebben ons namelijk altijd al gefascineerd.

Die hondensleetochten zijn voor ons trouwens nog altijd hét hoogtepunt van onze

‘multi-activiteiten week’. Uiteraard begeleidt Gino de meeste activiteiten, maar de

sneeuwschoenentochten neem ik voor mijn rekening. Verder houd ik me bezig met

de administratieve kant van het verhaal waaronder publiciteit, boekhouding, prijs- en

programmavoorstellen naar potentiële klanten en contacten met reisbureaus. En ik

help zoveel mogelijk bij de voorbereiding van de activiteiten.

De zaken lopen goed. Hoewel Belgen niet zo makkelijk te winnen zijn voor een

vakantie in Scandinavië, krijgen we elk jaar meer respons en breiden we stilletjes aan

uit. Ook wij blijven evenwel niet gespaard van de economische crisis, zodat reclame

in andere Europese landen als Nederland, Duitsland en Frankrijk zich nu echt wel

opdringt.

Zweden laten niet snel in hun kaarten kijken. Zij zijn misschien wel het meest

diplomatische volk ter wereld. Ze wikken en wegen hun woorden, spreken je zelden

tegen, gaan confrontaties meestal uit de weg en vinden het lastig om eerlijk neen te

zeggen. Voor ons Belgen, die het als een teken van vriendschap beschouwen om te

zeggen waar het op staat, kan dat soms wel een probleem zijn. Sociale banden met

Zweden blijven dan ook vrij oppervlakkig, hoewel ze steeds beleefd en vriendelijk zijn.

Terugkeren naar België zit er niet meer in. Ook al hebben we het financieel min-

der breed hebben dan in België, de vrijheid die we hier hebben is onbetaalbaar. We

delen onze werkdag en onze vrije tijd in zoals we dat zelf willen en bepalen zelf ons

werkritme. We zijn hier niet meer verplicht om mee te draaien in de maatschappelijke

draaimolen. We hoeven geen twee dure auto’s om mee te pronken, elke week een

nieuwe outfit voor op kantoor en steeds een beter betaalde job om al die onnodige

luxe te kunnen betalen. Die vrijheid willen én kunnen we niet meer prijsgeven.

Natuurlijk hebben we nog wel eens kopzorgen, maar we zien dat eerder als ‘posi-

tieve’ stress. En wordt het toch even te veel, dan stappen we gewoon de voordeur uit

recht de natuur in om op adem te komen en alles te relativeren. Voor altijd verknocht

aan Zweden, zijn we nu ook weer niet. Komt er morgen een nieuwe uitdaging in een

ander land, dan gaan we die misschien wel aan, op voorwaarde dat het te midden

van bossen, bergen en meren is.

Onze familie blijven we missen. Evenals typisch Belgische gerechten als verse mos-

selen, grijze garnalen of een pakje friet, en de algemene verscheidenheid van de

Belgische keuken. Voor een lekker etentje met de familie, stappen we dan ook nog

eens graag het vliegtuig op richting België. Want waar ook ter wereld, een Belg is én

blijft een Bourgondiër.

Meer info: www.fjallspirit.com

Tom boyen

Elsie en Gino in Zweden

Gespot

Avonturiers op zoek naar vrijheid

VIW WInter 201240

ALGERIJEALGIERSSTROOBANDT RONNY

ARGENTINIEBUENOS AIRESREMAUT REINhIlDE

AUSTRALIEADELAIDEDE COCK (DECO) RUDI en RASPOET INEZ

PERTHVAN DER EECKEN TINEKE

VICTORIADEMUYNCK NANCY

BRAZILIESAO PAULOPUYNEERS PETER

RIO DE JANEIRODE GRAUWE lOT

CAMBODJASIEM REAPBEKAERT TOMMY

CANADAONTARIO/PICKERINGElSIER BRUNO

NEW BRUNSWICKBODART FANNY

CHILISANTIAGO MAGNUS ANNEMIE

CHINASHANGHAI VERSTRAETE lIES

COLOMBIABOGOTAOTTEN FIlIP

COSTA RICASAN JOSEMElIS JAN WIllEM

DENEMARKENHORSHOLM SWERTS SOPhIE

DOMINIKAANSE REPUBLIEKLA ROMANADEMYTTENAERE INGE

DUITSLANDMUNCHEN, BEIERENDE JONGhE ANNE-MARIE

ECUADORQUITODE VUYST PIET

EGYPTECAiROVERKINDEREN PETER

FILIPPIJNENMANILAGEERTS PETER

FINLANDHELSINKIRAEYMAEKERS SVEN

FRANKRIJKPARIJSGOEZU ANDRE

NORD-PAS DE CALAISVAN DIEST SASKIA

ILE DE FRANCEBORIAU FREDERIK

GAMBIABAKAUGOOSSENS BART

GROOT-BRITTANNIËLONDENVERMYlEN DAVID

HONGARIJEBOEDAPESTNORRE PhIlIPPE

IERLANDDUBLINVANhOUCKE JACQUES

IJSLANDKOPAVOGURVAN DE PUTTE - KJARTAN KOEN

INDIABANGALOREVERFAIllIE ElS

CHENNAIBAEYENS GUY

INDONESIEBALIKERREMANS RUDY

JAKARTAWOUTERS PAUl

ITALIEBOLOGNASAlSI SONIA

JAPANOSAKACATRYSSE BERNARD

KENIANAIROBIGEETS PETER

LUXEMBURGSTEINSELDE CORTE FRED

MALAWIZOMBAhENDRICKX MIEKE

MALEISIËKUALA LUMPURVAN lEUVEN SOFIE

MAROKKOCASABLANCA VERBRUGGEN ERIC

MEXICOMEXICO D.F.VAN DIEST KAROlIEN

NIEUW ZEELANDAUCKLANDDE BElDER MINE

CHRISTCHURCHROTTIERS PATRICK

NOORWEGENKOLSASVAN lAENEN FIlIP

PANAMACHIRIQUIBOGAERT BERTRAND

PARAGUAYCAPITAN MIRANDA – ITAPUAGODEFROID CONNY

POLENWARSCHAUVAN hOOl ANNICK

PORTUGALLISSABONBRACKE DAVID

QATARDOHADE BRUYCKER IlSE

ROEMENIËBOEKARESTVANGANSBEKE lUK

BOEKARESTPlOVIE PASCAl

SERVIËBELGRADODElVA GIlBERTE

SPANJEALICANTE/ALTEAWATERSChOOT hERWIG

CATALONIE / BARCELONAWOUTERS MYRIAM

MADRIDDAUWE MIEKE

MALAGA / MARBELLASIREJACOB YVES

VALENCIAlESAGE KRISTIEN

SURINAMEPARAMARIBO hElDERWEIRT TOM

TANZANIAZANZIBAR VERSChElDEN lUC

THAILANDBANGKOKBUll EDDY

TSJECHIËPRAAGSTIERS BERT

TUNESIETUNISDE JONGhE SOlANGE

VERENIGDE ARABISCHE EMIRATENDUBAIVAN DURME ThIERRY

VIETNAMHANOIlAUKENS PhIlIPPE

VSAARIZONA / PHOENIXWYNANT Al

CALIFORNIA, MONTEREYFIERS VERA

COLORADO / GOLDENKENNEDY VERA

FLORIDA / APOLLO BEACHBINARD JOSEPh

GEORGIA / ATLANTAClOET MIEKE

ILLINOIS / CHICAGORYCKBOSCh BART

OREGON / PORTLANDVERMEUlEN STEFAAN

MASSACHUSETTS / BOSTONCORNElISSEN PATRICK

NEVADA / LAS VEGASVANDEKERCKhOVE FRANK

NEW YORK / NEW YORKhIGhAM – BOUTEN KAAT

PENNSYLVANIA / PHILADELPHIAMERTENS DAISY

WASHINGTON DCQUINTYN MARC

WISCONSIN / BRUSSELSBINARD JOSEPh

ZUID-AFRIKAKAAPSTADGOOS DANIEl

ZWEDENBOLLNASVAN lOUWE lUC

STOCKHOLMVANhOVE TINY

ZWITSERLANDGENEVEDE CEUSTER BERT

ZURICHADRIAANSEN INSUN

OFFICIËlE VERTEGENWOORDIGERS VlAMINGEN IN DE WERElD

colofonVLAMINGEN IN DE WERELD is het driemaandelijks tijdschrift van de gelijknamige Stichting van Openbaar Nut, de enige belangenvereniging voor Vlamingen die in het buitenland (willen) wonen, leven, werken.

Nummer 80 winter 2012

CORRESPONDENTIEADRES & RECLAMEREGIEVlamingen in de Wereld, Gaucheretstraat 90, 1030 BrusselTel.: +32 (0)2/201 73 84, Fax: +32 (0)2/201 73 85info@viw.be, www.viw.be

ABONNEMENTEN50 euro, dit is het forfait om gebruik te maken van de VIW-dienstverlening. Een lidmaatschap op het tijdschrift zit hier inbegrepen, alsook de toegang tot de ledenpagina van de website en de diverse voordelen die VIW haar leden biedt.

KBC: 411-5037171-60Swiftcode (BIC): KREDBEBBIBAN: BE 73 411503717160

Met als mededeling ‘ledenpakket VIW’Betalen via creditkaart kan uiteraard ook.Raadpleeg hiervoor www.viw.be

REALISATIEDrukkerij Geers Offset nv

NA ELKE VERZENDING krijgen wij steevast een aantal exemplaren retour wegens foutief adres. Gelieve het secretariaat van uw gewij-zigde adres op de hoogte te brengen a.u.b.

VIW RESPECTEERT DE WET op de privacy.

VIW is lid van de Unie van de Periodieke Pers.

RAAD VAN BESTUUR VLAMINGEN IN DE WERELDWalter M. ThIEBAUT, Kathleen BERTIER, Eddy BONNE, Jan CAllEBAUT, Julius CANDRIES, hans DE BElDER, Paul DE WYNGAERT, Jules DEBRUYNE, Rik DECAN, Marie-Jeanne DEMOORTEl, leo DElCROIX, Bart DEWAElE, Maria DIERICK, Dirk DRIJBOOMS, Joost DUFlOU, Guido DUTRY, Guido GYSEMANS, Guido JOURET, Sylvain F. KEMPENEERS, Erik PORTUGAElS, Nina MEES, Ine MORTElMANS, Annick SChRAMME, Karl STEPPE, Johan VAN DEN DRIESSChE, Evrard VAN DER PERRE, Jan VAN DOREN, Ria VAN ElSlANDE, Diane VERSTRAETEN

STRUCTURELE SPONSORSDEME, DOSZ, Ex-Change, Expatplus, Gosselin Group, Group Machiels, Ondernemingen Jan De Nul nv,Vlaamse Overheid

verreweg het beste onderwijs!

www.wereldschool.nlinfo@wereldschool.nl

Tel: 0031 (0)320 229927Fax: 0031 (0)320 229991

WereldschoolPascallaan 718218 NJ LelystadNederland

• Onderwijs voor Vlaamse kinderen

in het buitenland.• Het bijhouden van de Vlaamse taal.

• Advies bij vertrek en terugkeer.• Afstandsonderwijs: peuter, basis en

secundair onderwijs en IB Mother Tongue.

Overal ter wereld te volgen.

WS-Adv2-Vertrek NL-202x268mm.pdf 1 11-05-12 09:41