1

In ’t kort

Antisemitisme

en

Antizionisme

2

Inhoud

Pag.

Inleiding 3

Antisemitisme en Antizionisme 5

Kristallnacht 9

Holocaust / Sjoa 11

Joodse Staat 13

Oorlogen en conflicten 16

Toespraak Israëlische VN-Ambassadeur 20

Gebed voor de staat Israël 25

3

Inleiding

Het antisemitisme, dat steeds vaker tot uitdrukking wordt gebracht in de vorm van

antizionisme, neemt wereldwijd ernstige vormen aan. De Jodenhaat (antisemitisme en

antizionisme) grijpt razendsnel om zich heen.

Wat is de oorzaak van deze haat?

Het feit dat in de moslimtraditie en in de koran de Joden een metafoor zijn voor al het kwaad

dat in de wereld plaatsvindt, zowel in de Arabische wereld als in het Westen?

Is het de vervangingstheologie, die leert dat de kerk in de plaats van Israël is gekomen, en de

Joden wil verdringen en ontkennen dat ze nog langer door God zijn uitverkoren en geliefd?

Is niet ten diepste de oorzaak van de Jodenhaat gelegen in het feit dat God Israël heeft

uitverkoren om zijn eigen volk te zijn, en dat ze dat nog steeds zijn?

6 Want gij zijt een volk, dat de HERE, uw God, heilig is; ú heeft de HERE, uw God, uit alle

volken op de aardbodem uitverkoren om zijn eigen volk te zijn. 7 Niet, omdat gij talrijker

waart dan enig ander volk, heeft de HERE Zich aan u verbonden en u uitverkoren; veeleer zijt

gij het kleinste van alle volken. (Deuteronomium 7:6-7).

2 want gij zijt een volk, dat de HERE, uw God, heilig is, en u heeft de HERE uitverkoren om

Hem een eigen volk te zijn uit al de volken, die op de aardbodem wonen. (Deuteronomium

14:2).

Is Antisemitisme en Antizionisme ten diepste haat tegen God?

Christenen (kinderen, volgelingen van de Here Jezus) kunnen geen neutrale houding innemen

ten opzichte van Israël.

Bij het lezen van de Bijbel zullen ze geraakt worden door Gods liefde voor en zijn bedoeling

met Israël.

God heeft Israël geroepen om zijn heilsplan met deze wereld via hen uit te voeren. Hij gaf zijn

woord, de Bijbel en zijn Zoon (Johannes 1:1-18), aan het door Hem daartoe uitverkoren volk

Israël.

Gods heilsplan is beschikbaar voor alle mensen, zodat niet alleen christenen maar ook niet-

christenen eens verantwoording zullen moeten afleggen hoe ze er mee zijn omgegaan, en in

het verlengde daarvan, hoe met zijn uitverkoren volk Israël.

Bij de roeping van Abraham zegt God:

3 Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken,(Genesis 13:3a).

(Bileam heeft dit moeten herhalen toen hij door Balak werd ingehuurd om het volk Israël te

vervloeken. Numeri 24:9)

Ook de Here Jezus maakt dat heel duidelijk. Met name in zijn ‘Rede over de laatste dingen’

(Matteüs 24, Markus 13 en Lucas 21).

In het evangelie van Matteüs volgen aansluitend op deze rede in hoofdstuk 25 een drietal

gelijkenissen die verder ingaan op de gevolgen van de houding en gedrag t.o.v. Gods

heilsplan, en in het verlengde daarvan t.o.v. zijn uitverkoren volk Israël. Het betreft de

gelijkenissen over “De wijze en dwaze maagden”, “De talenten” en “Het oordeel van de Zoon

des mensen” (de schapen en de bokken).

Alle drie verwijzen naar het laatst van de eindtijd, de terugkomst van de Here Jezus.

4

Gaat het in deze drie gelijkenissen wellicht over drie verschillende doelgroepen?

Komt de Here Jezus (de bruidegom) in de gelijkenis van de wijze en dwaze maagden

terug voor zijn gemeente / de kerk (de bruid)? Verwijst het aantal van 10 maagden

wellicht naar de ‘Minjan’, het quorum van tenminste 10 mannen in Israël, dat bijeen

moet zijn om bepaalde religieuze handelingen te mogen uitvoeren? Mag (mede)

daaruit worden geconcludeerd dat het in deze gelijkenis gaat over de gemeente / de

kerk? Mag er daarbij van worden uitgegaan dat voor het oordeel over de gemeenten /

de kerken bepalend is hoe is omgegaan met de Heilige geest? Staat de olie in deze

gelijkenis niet symbool voor de Heilige Geest? De vijf die zich goed hadden

voorbereid, die gereed waren voor de komst van de bruidegom, mochten de

bruiloftszaal binnengaan. De andere vijf mochten niet binnengaan, omdat ze zich niet

goed hadden voorbereid en daardoor niet tijdig gereed waren.

In de gelijkenis van de talenten komt de Here Jezus terug als heer en meester. Hij

oordeelt zijn slaven hoe ze zijn omgegaan met de talenten die Hij ze, naar ieders

bekwaamheid, voor zijn vertrek naar het buitenland had gegeven. Ze worden

individueel beoordeelt. Van twee wordt de verantwoording voldoende bevonden en

van één niet.

De derde gelijkenis geeft aan dat, als de Here Jezus komt in zijn heerlijkheid en Hij

plaats zal nemen op de troon zijner heerlijkheid, hij dan als koning zal oordelen over

de volkeren. Hij zal de volkeren scheiden, zoals de herder de schapen scheidt van de

bokken. Bepalend voor de scheiding is of ze in medelijden hebben omgezien naar één

van deze zijn minste broeders (één van zijn Joodse broeders). Die dat hebben gedaan

(de schapen) beërven het Koninkrijk, en die dat niet hebben gedaan (de bokken) zullen

heengaan naar de eeuwige straf.

Moeten we als Kerken / Kerkelijke Gemeenten, moeten we als individuen en moeten we als

Nederland niet meer onze houding wijzigen en onze stem laten horen tegen de haat tegen het

volk van God?

Het kan toch niet zijn dat we de andere kant op kijken en deze haat maar rustig zijn gang laten

gaan, zoals zowel voor de eerste als voor de tweede wereld oorlog het geval was. Er was toen

bij het merendeel van de bevolking een anti-Joodse stemming.

In de tweede wereldoorlog werden van de Nederlandse Joden er totaal 102.000 omgebracht,

ca. 95 % en daarmee het hoogste percentage van West Europa.

Deze ‘In ’t kort’ wil door middel van inleidende samenvattingen aandacht vragen voor het

(helaas weer toenemend) antisemitisme en antizionisme. Gehoopt wordt dat het kennisnemen

van de inhoud zal leiden tot een verdere en uitgebreidere bestudering dit onderwerp.

Dat het een aanzet mag zijn om meer en meer van de rijkdom van Gods Woord te gaan

ontdekken en daardoor te gaan onderkennen welke zeer belangrijke plaats het uitverkoren

volk Israël daarbij inneemt.

5

Antisemitisme en Antizionisme

Semieten stammen af van Sem, de oudste zoon van Noach. Daarom zijn niet alleen de

Israëlieten Semieten, maar bijvoorbeeld ook de Arabieren. Jodenhaat zou daarom een beter

woord zijn i.p.v. antisemitisme, omdat het alleen gericht is tegen de Joden.

Waarom er de eeuwen door sprake is van antisemitisme (Jodenhaat) is moeilijk te verklaren.

Vaak worden economische redenen aangevoerd, doch ook religieuze en andere redenen. Een

sluitende / eensluidende verklaring heeft men niet gevonden.

Het kan haast niet anders of het moet gelegen zijn in het feit dat het Gods volk is.

En gij zult Mij een koninkrijk van priesters zijn en een heilig volk. Dit zijn de woorden die gij

tot de Israëlieten spreken zult (Exodus 19:6).

Want gij zijt een volk, dat de HERE, uw God, heilig is; ú heeft de HERE, uw God, uit alle

volken op de aardbodem uitverkoren om zijn eigen volk te zijn (Deuteronomium 7:6).

Is afgunst, jaloezie de bron van het antisemitisme? Ten diepste is het haat tegen God.

Toen de Israëlieten nog in Egypte woonden werden ze door de (nieuwe) Farao onderdrukt en

ingezet als dwangarbeiders.

Toen kwam er een nieuwe koning over Egypte, die Jozef niet gekend had. Deze nu zeide tot

zijn volk: Zie, het volk der Israëlieten is groter en talrijker dan wij. Welnu, laten wij met

beleid tegen hen optreden, opdat zij zich niet vermenigvuldigen en zich – als wij in oorlog

komen – bij onze tegenstanders aansluiten, tegen ons strijden en uit het land wegtrekken.

Daarom stelde men opzichters van herendiensten over hen aan om hen door de hun

opgelegde dwangarbeid te onderdrukken: zij moesten voor Farao voorraadsteden bouwen,

Pitom en Raämses. Maar hoemeer men hen onderdrukte, des te meer vermenigvuldigden zij

zich en breidden zij zich uit, zodat men bevreesd werd voor de Israëlieten. Toen lieten de

Egyptenaren de Israëlieten onder mishandeling werken; ja, zij maakten hun het leven bitter

door harde slavenarbeid met leem en tichelstenen en door allerlei arbeid op het veld – alle

werk, waartoe zij hen onder mishandeling als slaven gebruikten (Exodus 1:8-14).

Wonende in het beloofde land moesten de Israëlieten vaak tegen de omringende volken strijd

voeren. Tijdens hun verblijf in ballingschap in Perzië was het Haman die de Joden wilde

uitroeien. Haman wordt in de Bijbel ‘de Jodenhater’ genoemd.

Op diezelfde dag gaf de koning Ahasveros aan koningin Ester het huis van Haman, de

jodenhater, en kwam Mordekai in des konings tegenwoordigheid, want Ester had te kennen

gegeven, in welke familiebetrekking hij tot haar stond (Ester 8:1).

In 1099 waren het de kruisvaarders die de stad Jeruzalem innamen en een slachting onder de

Joodse bevolking hielden. Ook de Joden in de diaspora hebben veel onderdrukking,

plundering en vervolging doorgemaakt. Ghetto’s, met name in Polen en Rusland. Pogroms,

volksgerichten specifiek tegen Joden gericht.

In de tweede Wereldoorlog (1940-1945) werden er door het ‘Hitler-Duitsland’ zes miljoen

Joden in de gaskamers omgebracht (Sjoa/Shoa).

Zelfs na de Tweede Wereldoorlog werden er in Polen nog pogroms georganiseerd door Poolse

burgers ( Angst: Antisemitisme in Polen na Auschwitz, auteur J.T Gross).

6

Direct nadat de Israëlieten in 1948 een eigen land kregen (hun land terug kregen), en vele

keren daarna, werden ze door de omringende (broeder)volkeren aangevallen. Maar ook in de

toekomst staat hen volgens de profetieën nog veel leed te wachten.

En al het volk antwoordde en zeide: Zijn bloed kome over ons en over onze kinderen!

(Mattheüs 27:25).

Door deze uitspraak werden de Joden verantwoordelijk gehouden voor de dood ven Jezus.

(Een dood waaraan elk mens op deze aarde door zijn/haar zonde mee schuldig aan is.) Zelfs

nazibeulen probeerden er hun misdaden mee te rechtvaardigen.

Paus Leo de Grote (5e eeuw) zei: “Op jullie, jullie gemene Joden en goddeloze lieden van dit

volk rust de last van deze misdaad!”.

Johannes Calvijn (1509 – 1564) noemde de Joden ‘de allerhefstigste vijanden van Christus’.

Romeinen 9-11 deed hij af als ‘diplomatiek taalgebruik van Paulus’.

Maarten Luther (1483 – 1546) vond de Joden een plaag van walgelijk ongedierte. In 1543

verscheen van zijn hand ‘Over de Joden en hun leugens’ (Von den Juden und Ihren Lügen),

een antisemitische verhandeling. Het bevatte zeven maatregelen die volgens Luther tegen de

Joden genomen moesten worden:

1. Synagogen en Joodse scholen moesten in brand gestoken worden.

2. Huizen van Joden moesten afgebroken en verwoest worden. In plaats daarvan moest

hun een simpel dak of een stal worden toegewezen.

3. Joodse gebedsboeken moesten afgenomen worden.

4. Rabbijnen en andere Joodse geletterden moest, op straffe van de dood, verboden

worden ooit nog iemand het Joodse geloof te leren.

5. Sieraden en geld van de Joden moest afgenomen worden.

6. Joden mochten zich niet meer op straat vertonen.

7. Joden moesten opgepakt worden en in werkkampen gestopt worden om hen hun brood

te laten verdienen.

De Lutherse Wereldfederatie heeft hier in 1983 gelukkig afstand van genomen.

Desiderius Erasmus (1469 – 1536) zag de joodse godsdienst als de 'verderfelijkste plaag en

bitterste vijand van de leer van Jezus Christus'. Zijn bezwaar tegen de joden lag in het rituele

karakter van hun godsdienst, waarmee volgens hem de vroomheid werd ondermijnd en van

Christus werd afgedwaald. Hij waarschuwde voor de verjoodsing van Europa, door de

volgens hem afgrijselijke verhalen in de Talmoed die hij zag als de pest.

In 1872 verscheen in Rusland het smaadschrift “De rabbi’s spreken”. Een verzonnen verslag

van een verzonnen vergadering van Joodse leiders, gebaseerd op een boek van Herman

Goetsche, een antisemiet. Een verhaal over een middernachtelijke bijeenkomst van de geesten

van vertegenwoordigers van de twaalf stammen van Israël, waarin deze leiders worden

opgevoerd als bedenkers / uitvoerders van kwade en dubieuze zaken.

In 1905 verscheen in Rusland de eerste editie van “De protocollen van de wijzen van Zion”.

Deze protocollen zouden een weergave zijn van de notulen van een vergadering van Joodse

leiders. Het document vermeldde een satanische Joodse samenzwering om de wereld te

veroveren en te onderwerpen. In 1920 werd zelfs autofabrikant Henry Ford overgehaald de

protocollen te publiceren en van commentaar te voorzien.

Pas in 1921 werd duidelijk dat de protocollen een vervalsing waren, ontleend aan een

verzonnen verhaal uit een boek van Maurice Joly, in 1864 uitgegeven in België. De Russische

7

vervalser van de protocollen heeft het idee van een geheime ontmoeting van Joodse leiders en

de overgenomen uit “De rabbi’s spreken”.

Hoewel in 1921 unaniem bewezen was dat de protocollen een vervalsing waren, bleef de

verspreiding ervan gewoon doorgaan. De protocollen hebben als antisemitische propaganda

een enorme negatieve uitwerking gehad. Zo werden bijvoorbeeld de valse beschuldigingen

dat de Joden de oorzaak van alle kwaad waren, gebruikt om de pogroms te rechtvaardigen.

Gedurende de hele 20e eeuw hebben antisemitische bewegingen in Duitsland, Oost-Europa de

Verenigde Staten en in verschillende Arabische landen met grote gretigheid van de

Protocollen gebruikgemaakt, ten behoeve van antisemitische maatregelen om het 'joodse

gevaar' in te dammen. Bij verschillende uitingen van antisemitisme, ook tegenwoordig nog,

duiken de Protocollen steeds weer op. Een actueel voorbeeld is het handvest van de

Palestijnse beweging Hamas, waar veelvuldig uit de 'Protocollen van Sion' geciteerd wordt

om de 'zionistische samenzwering' aan te tonen. In het Midden-Oosten wordt door velen niet

getwijfeld aan de echtheid van de Protocollen en zijn deze dan ook op grote schaal

verkrijgbaar als 'historische literatuur'.

De Islamitische afkeer van Joden wordt gelegitimeerd in de Koran. Daarin komen de Joden

voor als mensen die zich van Allah hebben afgewend en daarvoor straf en minachting

verdienen. Zeg: "Zal ik u vertellen over degenen wier straf bij Allah erger is dan dit? Dezen

zijn het, die Allah heeft vervloekt en over wie Hij Zijn toorn heeft uitgestort en van wie Hij

apen, zwijnen en duivelsdienaren heeft gemaakt. Dezen zijn inderdaad in een slechte toestand

en ver van het rechte pad afgedwaald." (Soera 5:60).

In de Europese landen Hongarije, Oekraïne en Griekenland zijn neofascistische partijen in het

parlement gekozen, die niet alleen bepaalde grenzen overschrijden en hakenkruisen afbeelden

maar er ook voor zorgen dat Joden in deze landen zich anno 2013 op straat niet meer veilig

voelen. Ook in Nederland zie je dat het antisemitisme weer de kop opsteekt. Vaak begint het

met buitenproportionele / ongefundeerde / onjuiste kritiek op Israël. Ook vlak voor zowel de

eerste wereldoorlog als voor de tweede wereldoorlog verkeerde Nederland in een anti-Joodse

stemming.

Bij een herdenking van de Sjoa (Shoa) wees premier Nethanyahu van Israël er op dat de haat

tegen de Joden niet is verdwenen, doch nu veelal vorm krijgt in ‘haat tegen de Joodse staat’.

Steeds vaker wordt er in de media gesproken over 'kolonisatie', door –‘Joodse- kolonisten',

'bezette gebieden', 'illegale nederzettingen' en andere onjuiste voorstellingen van zaken.

Volledig uit de lucht gegrepen, volkomen onjuiste beschuldigingen.

In 1952 annexeert Jordanië de gehele Westoever. Een annexatie die internationaal niet wordt

erkent. Tijdens de Israël in 1967 opgedrongen zesdaagse oorlog verovert Israël zowel Oost-

Jeruzalem als de Westoever, na vergeefse waarschuwingen aan Jordanië, zich terug te trekken.

De eigendomsrechten van Joden op huizen en gebouwen in Oost-Jeruzalem, die ze in 1948

door een noodgedwongen evacuatie moesten verlaten zijn daardoor niet vervallen. Dat wordt

bevestigd door het Internationaal Gerechtshof. Oost-Jeruzalem tot 'bezet gebied' verklaren

doet de waarheid geweld aan. Hetzelfde geldt voor de West-oever: de annexatie door Jordanië

in 1950 is nooit internationaal erkent en daardoor illegaal gebleven. De aanwezigheid van

Israël in Oost-Jeruzalem en in Judea en Samaria is niet onrechtmatig.

De Islam beschouwt het land Israël als een 'heilige islamitische bodem'. Hun opvatting is dat

de vrede van Allah er pas kan regeren als het volk Israël vernietigd is en het land daarmee

terugkeert in de schoot van de Islam.

8

Er is geen volk dat door de eeuwen heen zo geleden heeft als het Joodse volk. Ondanks alles

is en blijft het Gods volk, zegt ons het Woord van God, de Bijbel. De op gang zijnde

terugkeer van de Joden uit de diaspora naar hun oude land (Zionisme) getuigt daarvan.

Zal God ongestraft laten al hetgeen men Zijn volk in de loop der geschiedenis heeft

aangedaan en nog dagelijks aandoet?

Hij gedenkt voor eeuwig aan zijn verbond, – het woord, dat Hij gebood aan duizend

geslachten – dat Hij met Abraham sloot, en aan zijn eed aan Isaak; ook stelde Hij het voor

Jakob tot een inzetting, voor Israël tot een eeuwig verbond, toen Hij zeide: U zal Ik het land

Kanaän geven als het u toegemeten erfdeel. (Psalm 105:8-11).

Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken, en met u zullen alle

geslachten des aardbodems gezegend worden. (Genesis 12:3)

Antisemitisme en Antizionisme is een wereldwijde haat tegen de Joden als volk, haat tegen

Israël als land. Is het daarmee niet ten diepste een haat tegen de God van Abraham, Isaak en

Jacob?

9

Kristallnacht

In de nacht van 9 op 10 november 1938 vond in Duitsland de zgn. kristallnacht plaats. De

naam kristallnacht verwijst naar de vele ruiten die bij de Joden in heel Duitsland werden

ingegooid. Joden werden aangevallen. Tussen de 1.000 en 2.000 synagogen werden in brand

gestoken en ongeveer 7.500 winkels en bedrijven van joden vernield. Ook moesten joodse

huizen, scholen, begraafplaatsen en ziekenhuizen het ontgelden. De brandweer werd verboden

in brand gestoken joodse bezittingen te blussen. Tijdens de kristallnacht werden ca. 400 joden

vermoord of tot zelfmoord gedreven. Ook in Oostenrijk werden joden aangevallen en hun

bezittingen vernield.

De nazipropagandaminister Joseph Goebbels wordt gezien als de aanstichter van de

kristallnacht.

Enige maanden na het aantreden van Hitler verschenen er in Duitsland overal borden met

opschriften als “koop niet bij joden”, “Joden niet welkom”, etc.. Joden mochten geen

ambtelijke functies meer bekleden en niet meer studeren aan de universiteit. Met de

‘Neurenberger Wetten’ uit 1935 verloren ze hun burgerrechten. In 1938 waren al ca. 150.000

joden Duitsland ontvlucht. Hitler wilde de Duitse maatschappij ‘ontjoden’ (naar analogie van

‘ontluizen’). Toen dat niet snel genoeg ging gaf hij op 18 oktober 1938 bevel 12.000 Pools-

Duitse joden uit te zetten. Ze kregen één nacht om Duitsland te verlaten en ze mochten maar

één koffer meenemen. Slechts 4.000 van hen werden in Polen toegelaten. De andere 8.000

gedeporteerden moesten, zonder voorzieningen, onder onmenselijke omstandigheden, aan de

grens wachten op toelating. Er werd regelmatig geweld tegen hen gepleegd en er vielen

doden.

Een zoon van één van de gedeporteerden, die zelf Duitsland al eerder had verlaten en in Parijs

verbleef, hoorde over de deportatie en de onmenselijke omstandigheden waarin zijn familie

verkeerde. Dit maakte hem zo woedend dat hij, zoals hij zelf zei, een daad wilde stellen die de

wereld wakker zou schudden. Hij vuurde bij de Duitse ambassade te Parijs vijf kogels af op

de Duitse diplomaat Ernst vom Rath, die twee dagen erna aan zijn verwondingen overleed.

Voor Josph Goebbels, Minister van Propaganda, was dit gebeuren aanleiding voor een tirade

tegen de joden. Volgens hem was het gehele jodendom verantwoordelijk voor de dood van de

Duitse diplomaat. Op 8 november werden alle Duits-joodse kranten en Duits-joodse

tijdschriften verboden. En dezelfde dag werd afgekondigd dat joodse kinderen niet meer op

Duitse scholen werden toegelaten. Ook werden alle joodse culturele activiteiten voor

onbepaalde tijd opgeschort.

De dood van de Duitse diplomaat op 9 november viel samen met de herdenking van de

“Bierkellerputsch”, de mislukte staatsgreep van Hitler en zijn aanhangers in 1923. Goebbels

hield op 9 november een toespraak waarin hij meldde dat Vom Rath was bezweken aan zijn

verwondingen en zei: “moet ik u vertellen tot welk ras het vuile zwijn behoorde dat deze lage

misdaad heeft begaan? Een jood!”. Hij riep de aanwezigen op “deze aanval van het

internationale jodendom niet onbeantwoord te laten; we moeten wraak nemen! We moeten

gezamenlijk ons antwoord formuleren op deze joodse moord en de dreiging die het

internationale jodendom voor ons roemrijke Duitse Rijk betekent”.

10

Hoewel dit in het openbaar geen expliciet bevel was om joden aan te vallen, was het wel een

aanmoediging daartoe.

Hitler had al voor de toespraak toestemming gegeven voor ‘demonstratie’. Goebbels

informeerde direct na zijn toespraak de leiders van de NSDAP en SA wat hun te doen stond.

Dronken mannen waren wel te porren voor rellen. Geholpen door burgers sneuvelden

synagogen, huizen, bedrijven winkels, begraafplaatsen en scholen van Duitse joden.

De nazi’s namen niet de verantwoordelijkheid voor de kristaalnacht. Integendeel, de Joodse

gemeenschap werd er van beschuldigd het geweld te hebben ‘uitgelokt’. Op 12 november

werd besloten dat de joodse gemeenschap een boete moest betalen van 1 miljard Reichsmark,

voor veroorzaakte schade.

De Duitse burgers reageerden verschillend. Soms werden de vervolgde joden geholpen, doch

het merendeel wachtte af tot het voorbij was. De kerk in Duitsland hield zich als instituut

afzijdig. Volgens de protestantse bisschop Martin Sasse had Luther, die op 10 november is

geboren, zich geen mooier verjaardagsgeschenk kunnen wensen. Luther schreef in 1543 een

plamflet met de titel “Over de joden en hun leugens”, waarin hij o.a. aangaf: “Men moet hun

synagogen en scholen in brand steken en wat niet wil branden, moet men met aarde

overdekken zodat geen mens er een steen of sintel meer van ziet, voor eeuwig niet”.

De internationale gemeenschap reageerde op de kristallnacht geschokt. Omdat de Nederlandse

regering op goede voet met Duitland wilde blijven reageerde ze gematigd. Op 15 december

1938 sloot Nederland de grens voor joodse vluchtelingen en bestempelde hen tot ongewenste

vreemdelingen.

Helaas steekt momenteel het antisemitisme, veelal in de vorm van antizionisme, in Europa en

elders in de wereld weer de kop op. Volgens sommigen in een ergere mate dan voor de

tweede wereldoorlog het geval was. En is de Europese oproep tot boycot van producten

afkomstig uit de gebieden die (naar internationaal recht ten onrechte) als zgn. ‘bezette

gebieden’ worden betiteld, niet een herhaling van de vroegere oproep “koop niet bij joden” ?

11

Holocaust / Sjoa

Holocaust betekent 'brandoffer' en is een niet-Joodse (in feite

onjuiste) benaming voor de in de tweede wereldoorlog vermoorde

Joden. Het was geen brandoffer maar moord. De Joden gebruiken

zelf bij voorkeur het woord Sjoa (ook wel geschreven als Shoa of

Shoah), dat 'vernietiging' betekent.

Volgens de betrouwbaarste schattingen ligt het totaal aantal in de

tweede wereldoorlog vermoorde Joden tussen de 5,1 en iets meer dan

zes miljoen.

Naoorlogse schattingen per land (grenzen van voor de oorlog):

Polen: 3 000 000

Sovjet-Unie: 700.000 - 1 000 000

Roemenië: 270.000 - 300 000 - 350.000

Tsjecho-Slowakije: 260 000

Hongarije: 180.000 - 270.000

Duitsland: 130.000 - 165 000

Litouwen: 130.000 - 160 000

Nederland: 102 000 (ca. 95 % van de Nederlandse Joden)

Frankrijk: 75 000 (ca. 25 % van de Franse Joden)

Letland: 67 000 - 70.000

Joegoslavië: 60.000 - 65 000

Griekenland: 59 000

Oostenrijk: 50.000 - 65 000

België: 25 000 (ca. 40 % van de Belgische Joden)

Italië: 7 000 - 9.000

Luxemburg: 1200

Estland: > 1000

Noorwegen: 758

Denemarken: 60

Per jaar zijn de slachtofferaantallen als volgt in te delen:

1933-1940: < 100.000

1941: 1.100.000

1942: 2.600.000

1943: > 600.000

1944: > 600.000

1945: > 100.000

Vernietigings-, concentratie- en doorgangskampen

De nazi's hielden hun krijgsgevangenen al in het begin van de jaren

dertig in concentratiekampen. In januari 1939 liet Hitler in een

toespraak weten dat het "joodse ras" in de komende oorlog

12

vernietigd zou worden. Voor dit doel, de zogenaamde Endlösung

(Duits voor "eindoplossing"), werden vernietigingskampen ofwel

Vernichtungslager ingericht. Deze kampen waren bedoeld om

doelbewust en systematisch groepen te vermoorden, die door de

nazi's Untermenschen (Duits voor "ondermensen") genoemd werden.

Naast Joden waren dit onder andere zigeuners, gehandicapten,

communisten en homoseksuelen. In totaal kregen zeven kampen de functie van

vernietigingskamp, waarvan zes in Polen en één in Wit-Rusland. Deze zeven kampen waren:

Chełmno

Bełżec

Treblinka

Sobibór

Maly Trostenets

Majdanek, tevens concentratiekamp

Auschwitz II (Auschwitz-Birkenau)

Een vernietigingskamp is een kamp waar de meeste gevangenen

onmiddellijk na aankomst vergast werden. Dit lot trof sowieso de

zieken, ouderen en kinderen. De gevangenen die in leven gehouden

werden, kregen verscheidene taken met als doel het kamp draaiende

te houden. Die werkzaamheden varieerden van zware arbeid tot

dienst in bijvoorbeeld de keukens. Uiteindelijk zouden ook deze

gevangenen vergast worden. Deze kampen bevonden zich in het

oosten van het Reich (in het huidige Polen met als belangrijkste

Auschwitz) en werden bijgevolg ook door het Rode Leger bevrijd.

Naast vernietigingskampen hadden de nazi's een groot aantal

concentratiekampen, zoals Dachau (bij München) en Buchenwald

(bij Weimar). Een concentratiekamp is niet hetzelfde als een vernietigingskamp. Zoals de

naam impliceert is een concentratiekamp een werkkamp waar gevangenen geconcentreerd

werden. De meeste doden vielen daar door het zware werk, ondervoeding, ziekten en

mishandeling. Deze werkkampen kan men bijvoorbeeld vergelijken met de zogenoemde

"Goelags" in Sovjet-Russisch Siberië. In de jaren veertig werden veel concentratiekampen

ook van gaskamers voorzien, waarna ook daar gevangenen vergast werden.

Naast de concentratie- en vernietigingskampen bestonden er ook

nog de zogenoemde doorgangskampen. Dit zijn kampen die opgezet

werden om de mensen als het ware in op te slaan. Vanuit deze

doorgangskampen reed er elke week een trein naar de

vernietigingskampen. Westerbork is een voorbeeld van een

doorgangskamp in Nederland.

Er was (wereldwijd) een collectief christelijk zwijgen gedurende de Holocaust (Sjoa).

Israël en Jeruzalem werden aan hun lot overgelaten.

13

Joodse Staat

In de eerste vijf Bijbelboeken van het Oude Testament (Thora) wordt veelvuldig gesproken

over de Goddelijke belofte van het land aan de nakomelingen van Abraham, Izaäk en Jakob

(Israël).

Bij de roeping van Abram (Genesis 12:1-9) gaf God hem 3 beloftes.

Ik zal u tot een groot volk maken, met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend

worden en de landbelofte.

God heeft deze beloftes nooit ingetrokken.

Door hongersnood kwamen Jacob en zijn zonen in Egypte terecht. Na 400 jaar bevrijdde God

de Israëlieten uit de slavernij en na 40 jaar door de woestijn te hebben getrokken kwamen ze

weer terug in het beloofde land.

In 586 (v. Chr.) vond de eerste, zeventig jaren durende, ballingschap plaats, waarvan een deel

van het volk terugkeerde.

In 70 (n. Chr.) wordt de tempel door de Romeinen verwoest en in 138 (n. Chr.) wordt een

grote Joodse opstand tegen de Romeinen wreed de kop ingedrukt. De Joden worden vrijwel

geheel gedeporteerd (diaspora) en de Romeinen voeren de naam Syria Palestina in. Vanaf dan

wordt het land achtereenvolgens bezet door: Romeinen, Byzantijnen, Islamieten,

Kruisvaarders uit Europa, Turken en tenslotte Britten.

Er zijn altijd nog Joden in het Land blijven wonen. Ook is er door de eeuwen heen altijd

sprake geweest van Joodse immigratie naar het land van hun vaderen. Een behoorlijk

omvangrijke immigratie naar het land kwam circa 100 jaar voor de Tweede Wereldoorlog op

gang. Het ontstaan van de huidige staat Israël is daarom geen proces dat door de Holocaust

(Sjoa/Shoa) op gang gekomen is, maar ontstond allang daarvoor. In 1897 werd in Bazel het

eerste Zionistisch Congres gehouden, met een belangrijke rol voor Theodor Herzl. Begin

1900 kwam er een aliyah op gang als gevolg van de progroms in Oost-Europa. De Joden

stichten in 1909 Tel Aviv en beginnen op grote schaal land te kopen van de plaatselijke

Arabieren.

In 1917 spreekt de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Arthur Balfour, zich uit over het

stichten van een Joods nationaal tehuis in Palestina. De zogenaamde Balfour-declaratie.

In januari 1919 werd er een overeenkomst ondertekend door de vertegenwoordiger van de

zionisten en die van de Arabieren, waarin was vastgelegd dat het westelijk deel van Palestina

vanaf de Jordaan bestemd zou zijn voor een Joodse staat.

In 1920 nemen de Gealieerden een resolutie aan (San Remo Resolution), die later door de

Volkenbond wordt overgenomen. Daarmee werd de Balfour-declaratie in z’n geheel

overgenomen en kregen de Britten het mandaat over Palestina, met het doel er een Joods

nationaal tehuis te stichten. Ten gevolge van een Arabische uitbarsting besloten de Britten om

van het mandaatgebied het gehele gebied ten oosten van de Jordaan (4/5 van geheel Palestina)

uit te sluiten van het Joods nationaal tehuis. Een besluit dat in strijd is met het besluit van

de Volkenbond.

Op 29 november 1947 stemde de Verenigde Naties (VN) voor een verdelingsbesluit

betreffende het overgebleven deel (1/5 deel) van het mandaatgebied, waarbij dat deel wordt

14

opgesplits in een Arabische en een Joodse staat. Opnieuw accepteren de Arabieren het besluit

niet.

Op 14 mei 1948 roept David Ben Goerion de onafhankelijkheid uit van de Joodse staat Israël.

Een dag later, op 15 mei 1948 roept de moefi van Jeruzalem de Arabieren op het land te

verlaten, omdat de Arabische legers het land wilden binnenvallen om de Joden te vernietigen.

Diezelfde dag nog werd Israël aan alle kanten door de omringende Arabische landen

aangevallen. Van vernietiging was geen sprake. Integendeel, Israël won (met Gods hulp) de

oorlog.

De Arabische leiders zijn verantwoordelijk voor de vlucht van de Arabieren uit het land en de

vorming van vluchtelingkampen. Deze kampen bestaan nog steeds.

Jordanië annexeerde in 1952 de West Bank, maar had geen legale claim op dat gedeelte

van het oorspronkelijk Brits mandaatgebied. Slechts twee staten erkenden de claim van

Jordanië op de West-Bank. (Verenigd Koninkrijk en Pakistan).

Israël kwam na een defensieve oorlog in 1967 in bezit van o.a. de West-Bank. Volgens

internationaal recht heeft Israël een betere claim op dat gebied dan Jordanië.

Israël heeft, naar het gangbaar internationaal recht, zowel in 1948 als in 1967 op rechtmatige

wijze de aanspraken op het land en de zgn. ‘bezette gebieden’ verkregen.

Dit laatste is onlangs (april 2013) opnieuw bevestigd door een uitspraak in hoger beroep van

het hof in Versailles. Op zich ook weer niet zo verrassend, omdat al eerder meerdere keren

experts op het gebied van internationaal recht tot dezelfde conclusie kwamen.

Ondanks dit alles, blijft vrijwel de gehele internationale media spreken over ‘bezette

gebieden’. Sommigen zwakken het wat af en gebruiken de term ‘betwiste gebieden’.

Als de term “Bezette Palestijnse gebieden” naar internationaal recht een onterechte

aanduiding is, kan er geen sprake zijn van “Illegale nederzettingen”, en kunnen de bewoners

geen “Kolonisten” zijn.

Voor vrede met de omringende landen heeft Israël gebieden teruggegeven:

- in 1982 de Sinai aan Egypte;

- in 1993 land aan de ‘Palestijnse Authoriteit’;

- in 1994 land aan Jordanië;

- in 2005 de Gazastrook aan de ‘Palestijnse Authoriteit’.

In 2008 heeft Israël zelfs 95% van de West Bank aan de ‘Palestijnse Authoriteit aangeboden,

hetgeen niet geaccepteerd werd.

Het heeft Israël niet de verwachte vrede gebracht, integendeel. Om terreuraanslagen tegen te

gaan is Israël in 2002 begonnen met de bouw van een veiligheidsmuur/-hek. De VN droeg het

Internationale Hof van Justitie (ICJ) op een onderzoek te doen naar de legaliteit van deze

barrière en een juridisch advies te geven. Zowel de VS als de meest leden van de EU vonden

dat het ICJ hier niet over moest oordelen omdat het een politieke kwestie is. Het ICJ bracht in

juli 2004 een negatief advies uit. Israël zag geen ander oplossing om de terreuraanslagen

tegen te gaan en legde het advies naast zich neer. Wel werd onder druk van het Israëlische

15

hooggerechtshof de route meermaals aangepast ten gunste van de ‘Palestijnen’. Hoewel het

bouwwerk nog niet helemaal af is, is het aantal terreuraanslagen sterk teruggebracht.

Maar Israël heeft niet alleen te maken met terreuraanslagen maar ook met oproepen tot het

boycotten van Israëlische producten.

Vonnissen door Franse rechtbanken en het Europese Hof voor de Mensenrechten oordeelden

echter dat het oproepen tot boycot van Israëlische producten ophitsing en discriminatie op

basis van nationaliteit inhoudt. Daarom heeft de EU er nu (2013) voor gekozen Israëlische

producten afkomstig uit, in hun ogen nog steeds, ‘bezette gebieden’ te labelen. Ook de

Nederlandse minister van buitenlandse zaken is het daar mee eens.

Het druist in tegen internationaal recht en het heeft evengoed een ophitsend en discriminerend

karakter.

Door de onvolledige / onjuiste berichtgeving door de internationale media, al dan niet

opzettelijk gebracht, ontstaat er bij voortduring een verkeerd beeld over Israël. Dat leidt vaak

tot onjuiste, uit onwetendheid geboren, beslissingen. Daardoor wordt Israël groot onrecht

aangedaan. Zal God dat ongestraft laten?

Want zie, in die dagen en te dien tijde, wanneer Ik een keer zal brengen in het lot van Juda en

van Jeruzalem, zal Ik alle volken verzamelen en afvoeren naar het dal van Josafat, en Ik zal

aldaar met hen in het gericht treden ter oorzake van mijn volk en van mijn erfdeel Israël, dat

zij onder de volken verstrooid hebben, terwijl zij mijn land verdeelden, (Joël 3:1-2)

Het is moeilijk de landsgrenzen van het beloofde land exact vast te stellen, omdat ze in de

Bijbel globaal worden aangeduid. (Genesis 12:7, 13:15 en 15:7,13,18, Exodus 23:31,

Deuteronomium 1:7-8 en 32:49, Jozua 1:4). Bijvoorbeeld, welk gedeelte van de Eufraat geldt

als grens? De noordelijke loop en/of de oostelijke loop? Uit Deut. 32:49 zou je kunnen

opmaken dat het beloofde land beperkt wordt tot aan de Jordaan, terwijl de stammen Ruben,

Gad en de halve stam van Manasse zich aan de oostkant vestigden.

Globaal genomen een gebied dat omsloten wordt door Egypte, de Middellandse Zee en de

Eufraat. Ten tijde van de koningen David en Salomo had het zo ongeveer die omvang.

Hoe het ook precies is, duidelijk is wel dat het beloofde land groter is dan het huidige Israël.

De omstreden gebieden Judea en Samaria behoren er in elk geval bij.

God doet wat Hij heeft beloofd! Hij is trouw aan Zijn verbond!

Hoe het allemaal precies zal gaan verlopen tussen Israël en de omringende (broeder) volkeren

weten we niet. Wat we wel weten is dat er uiteindelijk vrede komt.

Te dien dage zal er een heerbaan wezen van Egypte naar Assur, en Assur zal in Egypte

komen en Egypte in Assur, en Egypte zal met Assur (de HERE) dienen. Te dien dage zal Israël

de derde zijn naast Egypte en Assur, een zegen in het midden der aarde, omdat de HERE der

heerscharen het gezegend heeft met de woorden: Gezegend zij mijn volk Egypte en het werk

mijner handen, Assur, en mijn erfdeel Israël (Jesaja 19:23-25).

16

Oorlogen en conflicten

Filistijnen, Amelekieten

Het volk Israël vocht in de periode van de Richteren en de koningen Saul, David en Salomo

(1300-900 v.Chr.) langdurige en gewelddadige conflicten met dit buurvolk uit. Deze worden

in de Bijbel met naam en toenaam beschreven.

Assyriërs

Versloegen tussen 722 en 720 v. Chr. de Israëlieten en voerden de tien stammen weg.

Babyloniërs

Trokken Juda binnen, veroverden in 586 v. Chr. Jeruzalem en voerden de Joodse bevolking in

ballingschap naar Babel. De Tempel, gebouwd door Salomo, verwoestten zij.

Hellenen en Perzen

Overheersing van 538 v. Chr. tot 142 v. Chr. In die tijd keerden veel Joden terug uit

Babylonische ballingschap en werd de Tempel herbouwd. Deze Tweede Tempel werd in 515

v. Chr. voltooid.

Alexander de Grote

Veroverde het gebied in 332 v. Chr. De Hasmoneeën gaven de joden enige autonomie.

Romeinen

Veroverden geheel Palestina en bleven er van 63 v. Chr. tot 313 n. Chr. In het jaar 70n. Chr.

werd de Tweede Tempel verwoest. In 73 n. Chr. namen de Romeinen het fort Masada in.

Flavius Josephus beschrijft deze Joodse Oorlogen. Tussen 132-153 n. Chr. werd het volk

nagenoeg uitgeroeid.

Byzantijnen

Overheersten het land van 313 tot 1099 n. Chr. In die periode bouwde kalief Abd el-Malik op

de fundamenten van de Eerste en Tweede Tempel de Rotskoepel of Omarmoskee.

Kruisvaarders

Meenden na een oproep van paus Urbanus II de heilige plaatsen van Jeruzalem van de

heidenen (= Arabieren) te moeten bevrijden. Trokken moordend en plunderend door het land.

In 1099 namen ze Jeruzalem in en hielden een slachting onder de bevolking.

Mamelukken

Verbleven er als heersers van 1291 tot 1516.

Ottomanen

De Turken hielden het land van 1517 tot 1917 bezet.

Verenigd Koninkrijk (Engeland)

Hadden het mandaat (van de Volkenbond) over het gebied van 1918 tot 1948.

17

Jordanië

Hield delen van het land (Jeruzalem en de Westbank) tussen 1952 en 1967 bezet.

1948 Onafhankelijkheidsoorlog Direct na het uitroepen van de staat Israël op 14 mei 1948 werd het land aangevallen door

Egypte, Irak, Jordanië, Libanon en Syrië. De opzet was de vernietiging van de staat Israël. De moefi van Jeruzalem riep: “Ik verklaar een heilige oorlog, mijn moslimbroeders! Dood de

Joden! Dood ze allemaal!”. David Ben Goerion, de premier van Israël, deed de uitspraak:

“We moeten het nu aan God in handen geven”. Het kleine en slecht bewapende Israëlische

leger, dat stond tegenover een enorme overmacht, kwam als overwinnaar uit de strijd.

1956 Sinaï-oorlog Aanleiding was een conflict over het bezit en de toegang van het Suezkanaal. Het leidde tot

een oorlog in de Sinaï tussen Egypte aan de ene kant en Israël, het Verenigde Koninkrijk en

Frankrijk aan de andere kant.

Omdat ingrijpen door de VN uitbleef, besloot Israël zelf een eind te maken aan de

belemmering van het scheepvaart verkeer. Israël viel op 29 oktober 1956 de Egyptische

Sinaïwoestijn en de door Egypte bestuurde Gazastrook binnen. Egypte werd gebombardeerd

vanaf vliegdekschepen en luchthavens op Cyprus en Malta. Met name Port Said werd

gebombardeerd. Nasser liet veertig aanwezige schepen in het kanaal zinken.

De Israëlische bezetting van de Sinaïwoestijn en de Gazastrook werd in maart 1957

opgeheven.

1967 Zesdaagse oorlog Op 26 mei 1967 verklaarde Nasser van Egypte dat hij Israël volledig ging verwoesten. Hij had

zijn leger gemobiliseerd en op sterkte gebracht. Syrië en Jordanië hadden een militair pact met

Egypte gesloten. Ook andere Arabische landen uitten oorlogzuchtige taal en dreigden met de

totale vernietiging van Israël. Israël besloot tot een preventieve aanval. In de vroege ochtend van 5 juni 1967 vernietigde

Israël de gehele Egyptische luchtmacht. Het Jordaanse leger bombadeerde het westelijke deel

van Jeruzalem. Na felle gevechten was de strijd in zes dagen beslecht. Israël veroverde de

Sinaï, de Westbank, Gaza, de Golanhoogte en Jeruzalem.

1973 Jom Kippoer oorlog Op 6 oktober 1973 voerden Egypte en Syrië op Grote Verzoendag (Jom Kippoer), als de

bewaking en alertheid minimaal zijn, een verrassingsaanval uit op Israël. Doel was het in

1967 verloren gebied terug te veroveren en Israël te vernietigen. Ook Marokko, Irak, Algerije,

Koewit en Saoedi-Arabië zouden aan de strijd deelnemen.

Door hun onverwachte aanval wonnen de Egyptische en Syrische legers de eerste dagen veel

terrein. Israël riep veel reserve soldaten op en wint terrein terug. Een deel van van het leger

steekt zelfs het Suez-Kanaal over, waardoor één van de Egyptische legers wordt ingesloten en

geen aanvoer van voedsel en brandstof meer krijgt. Juist voordat Israël een grote slag aan het

Egyptische leger kan toebrengen wordt een wapenstilstand afgekondigd.

Na ongeveer drie weken was de Jom Kippoer oorlog, ook wel de Oktoberoorlog of de

Ramadanoorlog genoemd, ten einde. Een oorlog waarbij voor Israël de situatie in de eerste

dagen vrijwel hopeloos leek, maar uiteindelijk toch overwon.

18

1978 Operatie Litani

Omdat Israël steeds vanuit Libanon werd aangevallen bezette het Israëlisch leger, door een

militaire operatie die duurde van 14 tot 21 maart 1978, het zuiden van Libanon tot aan de

rivier Litani.

Israël trok zich gedeeltelijk terug toen de VN (UNIFIL) een vredesoperatie opzette. Operatie

Litani had tot doel de PLO van Israëls noordgrens te verdrijven en de terroristische

infrastructuur te vernietigen.

1982 Israëlisch-Libanese oorlog

Dit militair conflict, door Israël ook wel Operatie Vrede voor Galilea genoemd, werd

uitgevochten op grond gebied van Libanon. De reden was dat er vanuit Libanon steeds meer

aanslagen op Israël werden gepleegd. Het was oorlog tussen Israël en verschillende

christelijke Libanese milities tegen de PLO en Syrië. Israël viel op 6 juni 1982 Libanon

binnen met het doel de PLO zoveel mogelijk uit dat land te verdrijven. Nadat de PLO in

Beiroet raakte ingesloten trok het zich vanaf augustus 1982 terug uit Libanon. Het Israëlisch

leger trok zich in 1985 terug naar het zuiden van het land. In 2000 ontruimde het het laatste

Libanese grondgebied.

1987-1993 Eerste Intifada

Deze startte in december 1987 en duurde tot ongeveer 1993. Het was een ongecoördineerde

gewelduitbarsting als protest tegen de Israëlische aanwezigheid op de Westelijke

Jordaanoever. Dit verzet uitte zich in het gooien van stenen en molotovcocktails, maar ook in

burgerlijke ongehoorzaamheid, stakingen, weigering om belasting te betalen, etc.. 2000-2005 Tweede Intifada

Naar aanleiding van een bezoek van Ariel Sharon aan de Tempelberg braken er in 2000

opnieuw grote opstanden uit onder de ‘Palestijnen’. De ongeregeldheden duurden dit keer tot

ongeveer 2005.

2006 Israëlisch-Libanese oorlog

Israël viel Libanon binnen en bombardeerden grote delen van het land als reactie op de

ontvoering van twee Israëliërs door de Libanese groepering Hezbollah.

2008-2009 Conflict in de Gazastrook

2012 Conflict in de Gazastrook

2014 Conflict in de Gazastrook

Vanaf 2007 werd Israël vanuit de door Hamas bestuurde Gazastrook regelmatig aangevallen

met raketten en mortieren. Deze raket- en mortieraanvallen waren er de oorzaak van dat Israël

verschillende keren (2008, 2012 2014), ter bescherming van haar burgers, tot een tegenaanval

overging.

Tijdens het laatste conflict (2014) vuurde Hamas meer dan 3.000 raketten af naar Israël. Door Israël

werden meer dan 30 tunnels ontdekt en vernietigd. Deze Hamas-tunnels dienden voor een (nog) uit te

voeren verrassingsaanval op Israël. De kosten van deze tunnels worden geschat op 3 miljoen dollar per

stuk. Door Hamas gefinancierd met t.b.v. de Gaza bevolking ontvangen gelden, bedoeld voor o.a. de

(her)bouw van huizen.

Uit een VN-rapport blijkt dat Hamas VN-gebouwen gebruikte voor wapenopslag en dat zelfs

vanuit twee VN-gebouwen op Israël is geschoten. Onacceptabel schrijft secretaris-generaal

Ban Ki-moon in een brief aan de veiligheidsraad.

Een Amerikaanse commissie van deskundigen looft het Israelische leger, omdat ze zich

19

tijdens de tegenaanvallen heel nauwkeurig aan de internationale wetten ter bescherming van

het levens van burgers heeft gehouden.

Heden (2015)

Uit een recente studie van het Israëlische “Fonds voor welzijn van Holocaustoverlevenden”

(april 2015) blijkt, dat ongeveer de helft van alle Israëli's vreest voor een tweede Sjoa

(Holocaust). Met name omdat het Westen er blind voor is dat de haat tegen Israël niet is

verdwenen.

Er zijn er ook die lakoniek reageren met: 'Ach we hebben Faro en Hitler overleefd'. De rest

zullen we ook wel overleven.

Het T-shirt met een opsomming van verdwenen volken die ooit Israël wilden vernietigen, is

bij toeristen zeer in trekt.

20

Toespraak Israëlische VN-Ambassadeur

Toespraak van de Israëlische VN-Ambassadeur Ron Prosor op de Algemene Vergadering van

de VN over de kwestie "Palestina"

24 november 2014

.

Mijnheer de voorzitter,

Ik sta voor de wereld als een trotse vertegenwoordiger van de staat Israël en het Joodse volk.

Ik sta rechtop voor u, wetende dat waarheid en moraliteit aan mijn kant staan. En toch sta ik

hier, wetende dat vandaag in deze vergadering de waarheid op zijn kop wordt gezet en de

moraal opzij geschoven.

Het feit van deze zaak is dat wanneer leden van de internationale gemeenschap spreken over

het Israëlisch-Palestijnse conflict, een mist neerdaalt die alle logica en morele helderheid

bedekt. Het resultaat is niet reaal-politiek, maar surreaal-politiek.

De niet aflatende focus van de wereld op het Israëlisch-Palestijnse conflict is een onrecht

tegen tientallen miljoenen slachtoffers van tirannie en terrorisme in het Midden-Oosten.

Terwijl wij spreken, worden Yezidi's, Bahai, Koerden, christenen en moslims vermoord en

verdreven door radicale extremisten en dat met een snelheid van 1000 mensen per maand.

Hoeveel resoluties hebt u vorige week aangenomen om deze crisis aan te pakken?

En hoeveel speciale sessies hebt u voor dit probleem aangevraagd? Het antwoord is: nul. Wat

zegt dit over de internationale zorg voor het menselijk leven? Niet veel, maar wel boekdelen

over de hypocrisie van de internationale gemeenschap.

Ik sta voor u om de waarheid te spreken. Van de 300 miljoen Arabieren in het Midden-Oosten

en Noord-Afrika is minder dan een half procent echt vrij, en zij zijn allemaal burgers van

Israël. Israëlische Arabieren behoren tot de meest opgeleide Arabieren in de wereld. Zij zijn

mede onze vooraanstaande artsen en chirurgen, ze zijn gekozen in ons parlement en ze

werken als rechters in ons Hooggerechtshof. Miljoenen mannen en vrouwen in het Midden-

Oosten zouden deze mogelijkheden en vrijheden graag hebben.

Niettemin zal natie na natie vandaag op dit podium staan en Israel bekritiseren - het kleine

eiland van democratie in de regio, geteisterd door tirannie en onderdrukking.

Mijnheer de voorzitter,

Ons conflict ging nooit over de oprichting van een Palestijnse staat. Het ging altijd al over het

bestaan van de Joodse staat. 67 jaar geleden deze week, op 29 november 1947, hebben de

Verenigde Naties ingestemd om dit gebied te verdelen in een Joodse staat en een Arabische

staat. Eenvoudig. De Joden zeiden ja. De Arabieren zeiden nee. Maar ze zeiden niet alleen

nee. Egypte, Jordanië, Syrië, Irak, Saoedi-Arabië en Libanon lanceerden een

vernietigingsoorlog tegen onze nieuwgeboren staat.

Dit is de historische waarheid die de Arabieren proberen te verdraaien. Deze historische

vergissing van de Arabieren wordt nog steeds gevoeld - in de levens die werden verloren in

Tot de naties die blijven toestaan dat afbreuk wordt gedaan aan het vinden van de waarheid, zeg ik:

"J'accuse" [ik beschuldig u]. Ik beschuldig u van hypocrisie. Ik beschuldig u van dubbelhartigheid. Ik

beschuldig u van het verlenen van legitimiteit aan diegenen, die proberen om ons land te vernietigen

21

deze oorlog, verloren door terrorisme en verloren door de bekrompen politieke belangen van

de Arabieren. Volgens de Verenigde Naties werden ongeveer 700.000 Palestijnen verdreven

in deze oorlog die door de Arabieren zelf begonnen werd. Op hetzelfde moment werden

850.000 Joden gedwongen uit de Arabische landen te vluchten.

Waarom is het dat 67 jaar later de verplaatsing van de Joden compleet is vergeten door dit

instituut, terwijl de verplaatsing van de Palestijnen het onderwerp is van een jaarlijks debat?

Het verschil is dat Israël haar uiterste best deed om de Joodse vluchtelingen in de samenleving

te integreren. De Arabieren deden precies het tegenovergestelde.

De zwaarste onderdrukking van het Palestijnse volk vindt plaats in Arabische landen. In het

grootste deel van de Arabische wereld wordt aan de Palestijnen het burgerschap geweigerd en

worden ze agressief gediscrimineerd. Ze zijn uitgesloten van het bezitten van land en

weerhouden van bepaalde beroepen.

En toch wordt niet één van deze misdaden genoemd in de resoluties die voor u liggen.

Als er echt bezorgdheid zou zijn over het lot van het Palestijnse volk, dan zou er één, slechts

één, resolutie aangenomen worden over de duizenden Palestijnen die gedood zijn in Syrië. En

als u echt zo bezorgd zou zijn over de Palestijnen, dan zou er minstens één oplossing zijn om

de behandeling van de Palestijnen in de Libanese vluchtelingenkampen aan de kaak te stellen.

Maar dit is niet het geval. De reden is dat het debat van vandaag niet gaat over het spreken

vóór vrede, of het spreken vóór het Palestijnse volk, het gaat over het spreken tegen Israël.

Het is niets anders dan haat en kwaadspreken tegen Israël.

Mijnheer de voorzitter,

De Europese landen claimen te staan voor vrijheid, gelijkheid en broederschap - vrijheid,

gelijkheid en broederschap - maar niets is verder van de waarheid. Ik hoor vaak de Europese

leiders verkondigen dat Israël het recht heeft om te bestaan binnen veilige grenzen. Dat is erg

aardig. Maar ik moet zeggen: het heeft ongeveer net zo veel zin als dat ik hier zou staan en

Zweden's bestaansrecht binnen veilige grenzen verkondig.

Als het aankomt op zaken van veiligheid, dan heeft Israël op de harde manier geleerd dat het

niet kan vertrouwen op anderen - zeker niet Europa.

In 1973, op Jom Kippoer - de heiligste dag op de Joodse kalender - lanceerden de omringende

Arabische landen een aanval tegen Israël. Tijdens de uren voor de oorlog begon, nam Golda

Meir, onze Premier, de moeilijke beslissing om niet een preventieve aanval te starten. De

Israëlische regering begreep dat als wij zouden zijn gestart met een preventieve aanval, wij de

steun van de internationale gemeenschap zouden verliezen.

Terwijl de Arabische legers vorderden op alle fronten, verergerde de situatie in Israël ernstig.

Het aantal slachtoffers groeide en we liepen gevaar wat betreft het gebrek aan wapens en

munitie. In deze periode, onze tijd van nood, hebben president Nixon en minister van

Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, ingestemd om met Galaxy-vliegtuigen, geladen met

tanks en munitie onze troepen te bevoorraden. Het enige probleem was dat de Galaxy

vliegtuigen op weg naar Israël, moesten bijtanken.

De Arabische staten trokken op, en ons bestaan werd bedreigd - en toch, Europa was zelfs niet

bereid om de vliegtuigen te tanken. Amerika greep opnieuw in en onderhandelde, en de

vliegtuigen werden toegestaan om bij te tanken in de Azoren. De regering en het volk van

Israël zal nooit vergeten dat, toen ons bestaan op het spel stond, slechts één land ons hulp

bood - De Verenigde Staten van Amerika.

Israël is moe van de holle beloften van Europese leiders. De Joodse mensen hebben een lang

geheugen. We zullen nooit vergeten dat u ons niet hebt gesteund in de jaren 1940. U hebt

gefaald in 1973. En ook nu vandaag weer.

22

Elk Europees Parlement dat voortijdig en eenzijdig gestemd heeft om een Palestijnse staat te

erkennen, heeft de Palestijnen precies gegeven wat ze willen - een staat zonder vrede. Door de

overhandiging van een staat, zonder vrede, hebt u de unilaterale acties beloond en elke prikkel

voor de Palestijnen weggenomen om te onderhandelen of compromissen te sluiten en geweld

af te zweren. U stuurt de boodschap dat de Palestijnse Autoriteit in een regering met

terroristen kan zitten en kan aanzetten tot geweld tegen Israël, zonder er een prijs voor te

betalen.

Zweden

Het eerste EU-lid dat een Palestijnse staat officieel erkende was Zweden. Men moet zich

afvragen waarom de Zweedse regering zo bezorgd was om deze stap te nemen. Als het gaat

om andere conflicten in onze regio, pleit de Zweedse regering voor rechtstreekse

onderhandelingen tussen de partijen - maar voor de Palestijnen - verrassing! verrassing! -

rollen ze de rode loper uit. Staatssecretaris Söder kan denken dat ze hier is om de zogenaamde

historische erkenning door haar regering te vieren, terwijl het in werkelijkheid niets meer is

dan een historische vergissing.

De Zweedse regering mag dan de Nobelprijs-ceremonie organiseren, maar er is niets nobels

aan hun cynische politieke campagne om de Arabieren te paaien teneinde een zetel in de

Veiligheidsraad te krijgen. Naties van de Veiligheidsraad zouden verstand, gevoeligheid en

begrip dienen te hebben. Nu, heeft de Zweedse regering aangegeven geen verstand en geen

gevoeligheid en geen begrip te hebben. Gewoon nonsens.

Israël heeft op de harde manier geleerd dat het luisteren naar de internationale gemeenschap

verwoestende gevolgen kan hebben. In 2005 hebben we eenzijdig elke nederzetting in de

Gazastrook ontmanteld en elke burger verwijderd. Heeft dit ons dichter bij vrede gebracht?

Helemaal niet. Het maakte de weg vrij voor Gaza om zijn terroristische militanten te

gebruiken om een gevaarlijk bolwerk naast onze deur op te bouwen.

Ik kan u verzekeren dat we dezelfde fout niet opnieuw zullen maken. Als het gaat om onze

veiligheid, kunnen we niet, en zullen we niet, afhankelijk zijn van anderen - Israël moet in

staat zijn om zich te verdedigen.

Mijnheer de voorzitter,

De staat Israël is het land van onze voorouders - Abraham, Isaak en Jakob. Het is het land

waar Mozes het Joodse volk naartoe leidde, waar David zijn paleis bouwde, waar Salomo de

Joodse Tempel bouwde, en waar Jesaja een visioen van de eeuwige vrede zag.

Al duizenden jaren hebben Joden voortdurend in het land van Israël geleefd. We doorstonden

de opkomst en ondergang van de Assyrische, Babylonische, Griekse en Romeinse rijken. En

we doorstonden de duizenden jaren van vervolging, verdrijving en kruistochten. De band

tussen het Joodse volk en het Joodse land is onbreekbaar. Niets kan een simpele waarheid

veranderen - Israël is ons huis en Jeruzalem is onze eeuwige hoofdstad.

Tegelijkertijd erkennen we dat Jeruzalem een speciale betekenis voor andere religies heeft.

Onder Israëlische soevereiniteit kunnen alle mensen - en ik herhaal dat: alle mensen -

ongeacht religie en nationaliteit, de heilige plaatsen van de steden bezoeken. En dat willen we

zo houden. De enigen die proberen om de status quo van de Tempelberg te veranderen zijn de

Palestijnse leiders.

President Abbas vertelt zijn volk dat Joden de Tempelberg besmetten. Hij heeft opgeroepen

tot dagen van woede, en drong er bij de Palestijnen op aan om te voorkomen dat Joden een

bezoek aan de Tempelberg brachten, met behulp van (citaat) "alle middelen" nodig. Deze

woorden zijn net zo onverantwoordelijk als onacceptabel.

Je hoeft niet katholiek te zijn om een bezoek aan het Vaticaan te brengen, je hoeft niet Joods

23

te zijn om de Westelijke Muur te bezoeken, maar sommige Palestijnen willen de dag zien dat

alleen moslims de Tempelberg kunnen bezoeken.

U, de internationale gemeenschap, helpt de extremisten en fanatici een handje. U, die

tolerantie en vrijheid van godsdienst predikt, moet zich schamen. Israël zal dit nooit laten

gebeuren. Wij zullen ervoor zorgen dat de heilige plaatsen open zijn voor alle mensen van alle

geloven en dat zal altijd blijven.

Mijnheer de voorzitter,

Niemand wil vrede meer dan Israël. Niemand hoeft het belang van vrede uit te leggen aan

ouders die hun kind hebben uitgestuurd om ons vaderland te verdedigen. Niemand weet het

belang van succes of falen beter dan wij Israëli's dat doen. Het volk van Israël heeft te veel

tranen vergoten en te veel zonen en dochters begraven.

We zijn klaar voor de vrede, maar we zijn niet naïef. Veiligheid van Israël is van het grootste

belang. Alleen een sterk en veilig Israël kan een alomvattende vrede te bereiken.

De afgelopen maand moet voor iedereen duidelijk gemaakt hebben dat Israël onmiddellijke en

dringende veiligheid nodig heeft. In de afgelopen weken hebben Palestijnse terroristen op

onze burgers geschoten, en gestoken, en tweemaal met hun auto ingereden op een menigte

voetgangers. Slechts een paar dagen geleden hebben terroristen, gewapend met bijlen en een

pistool, Joodse aanbidders tijdens het ochtendgebed woest aangevallen. We hebben het punt

bereikt waarop Israëliërs niet eens veilig zijn tegen terrorisme in de heilige ruimte van een

synagoge.

Deze aanvallen kwamen niet voort uit het niets. Ze zijn het resultaat van jarenlange

indoctrinatie en opruiing. Een Joods spreekwoord leert: "De instrumenten van zowel dood en

leven zijn in de macht van de tong."

Als Jood en Israëli weet ik met absolute zekerheid dat als onze vijanden zeggen dat ze ons

willen aanvallen, dat zij dat menen.

Het genocidale handvest van Hamas roept op tot de vernietiging van Israël en de moord op

Joden wereldwijd. Jarenlang hebben Hamas en andere terroristische groeperingen

zelfmoordterroristen gestuurd naar onze steden, raketten gelanceerd op onze steden, en

terroristen gestuurd om onze burgers te ontvoeren en te vermoorden.

En wat te denken van de Palestijnse Autoriteit? Het leidt een systematische campagne van

opruiing. Op scholen wordt kinderen geleerd dat 'Palestina' zich zal uitstrekken van de rivier

de Jordaan tot de Middellandse Zee. In moskeeën verspreiden hun religieuze leiders

boosaardige laster en beschuldigen Joden van het vernietigen van islamitische heilige

plaatsen. In sportstadions worden teams vernoemd naar terroristen. En in kranten dringen

cartoons de Palestijnen op om terroristische aanslagen te plegen tegen Israëli's.

Kinderen groeien in het grootste deel van de wereld op met het kijken naar tekenfilms van

Mickey Mouse, die zingen en dansen. Palestijnse kinderen groeien ook op en kijken naar

Mickey Mouse, maar op de Palestijnse nationale televisie danst een verwrongen figuur, die

verkleed is als Mickey Mouse, en danst met een explosievenriem om, en zingt "Dood aan

Amerika en dood aan de Joden."

Ik daag u uit om hier vandaag op te staan en iets constructiefs te doen voor een verandering.

Stel publiekelijk aan de kaak het geweld, stel de uitlokking aan de kaak en stel de cultuur van

haat aan de kaak.

De meeste mensen zijn van mening dat het conflict in de kern een strijd is tussen Joden en

Arabieren, of Israëli's en Palestijnen. Ze hebben het verkeerd. De strijd die we zien, getuigt

van een strijd tussen hen die het leven heiligen en hen die de dood vieren.

Na de woeste aanval in de synagoge in Jeruzalem, braken er vieringen uit in Palestijnse steden

24

en dorpen. Mensen dansten in de straat en deelden snoep uit. Jonge mannen poseerden met

bijlen en luidsprekers bij moskeeën en riepen felicitaties uit, en de terroristen werden

geprezen als "martelaren" en "helden".

Dit is niet de eerste keer dat we zagen dat de Palestijnen de moord op onschuldige burgers

vierden. We zagen hun blijdschap na elke terroristische aanslag op Israëlische burgers en ze

gingen zelfs de straat op om de aanslagen van 11 september op het World Trade Center hier in

New York te vieren.

Stel je voor welk soort van staat deze samenleving zou opleveren. Heeft het Midden-Oosten

echt een nieuwe terreur-ocratie nodig? Sommige leden van de internationale gemeenschap

zijn medeplichtig aan de oprichting ervan.

Mijnheer de voorzitter,

Toen we naar de Verenigde Naties kwamen, passeerden we de vlaggen van alle 193 lidstaten.

Als u de tijd neemt om te tellen, zult u ontdekken dat er 15 vlaggen met een halve maan zijn

en 25 vlaggen met een kruis. En dan is er één vlag - slechts één vlag - met een Joodse Ster van

David. Te midden van alle naties van de wereld is er één staat - slechts één kleine natie - een

staat voor het Joodse volk.

En voor sommige mensen is dat er één te veel.

Als ik vandaag voor u sta, moet ik denken aan al de jaren waarin het Joodse volk betaald heeft

voor de onwetendheid en onverschilligheid van de wereld met bloed. Die dagen zijn niet

meer. We zullen ons nooit verontschuldigen voor het zijn van een vrij en onafhankelijk volk

in onze soevereine staat. En wij zullen ons nooit verontschuldigen voor de verdediging van

onszelf.

Ik beschuldig u

Tegen de volken die blijven toestaan dat afbreuk prevaleert boven waarheid, zeg ik:

"J'accuse." Ik beschuldig u van hypocrisie. Ik beschuldig u van dubbelhartigheid. Ik

beschuldig u van het verlenen van legitimiteit aan hen die proberen ons land te vernietigen. Ik

beschuldig u van het spreken over het recht van zelfverdediging van Israël in theorie, maar dit

in de praktijk ontkent. En ik beschuldig u van veeleisende concessies aan Israël, maar niets te

vragen van de Palestijnen.

In het licht van deze strafbare feiten is de uitspraak duidelijk: U bent niet voor vrede, en u

bent niet voor het Palestijnse volk. U bent gewoon tegen Israël.

De leden van de internationale gemeenschap hebben een keuze te maken.

U kunt Israël als de natiestaat van het Joodse volk erkennen, óf toestaan dat de Palestijnse

leiders onze geschiedenis ontkennen zonder gevolgen.

U kunt publiekelijk verkondigen dat het zogenaamde "recht op terugkeer" een non-starter is,

óf u kunt toestaan dat deze aanspraak de grote hinderpaal voor elk vredesakkoord zal blijven.

U kunt eraan werken het Palestijnse aanzetten tot geweld te beëindigen, óf toekijken terwijl

haat en extremisme wortel schieten voor de komende generaties.

U kunt voortijdig een Palestijnse staat erkennen, óf u kunt de Palestijnse Autoriteit

aanmoedigen om haar verdrag met Hamas te breken en terug te keren naar rechtstreekse

onderhandelingen.

De keuze is aan u. U kunt doorgaan met de Palestijnen de verkeerde richting uit te sturen, óf

de weg vrijmaken naar echte en duurzame vrede.

Dank u, mijnheer de voorzitter.

25

Gebed voor de staat Israël

Onze Vader in de hemel, rotsvaste steun en verlosser van Israël, zegen de

Medienat-Israël, de Staat Israël, het ontluikend begin van onze verlossing; neem

haar onder Uw liefderijke beschutting en spreid Uw beschermende vrede erover

uit. Zend Uw licht en Uw waarheid aan hen die er aan het hoofd staan, zijn

ministers en adviseurs en leid hen door goede raad die van U komt. Maak sterk

de verdedigingsmachten van ons heilig land. O, God, verschaf hun hulp en

bekroon hen met de lauwerkrans der overwinning. Geef vrede in het land en

voortdurende vreugde voor zijn bewoners.

Denk toch aan onze broeders, heel het Huis-Israël, in welke landen van de verstrooiing zij ook mogen

zijn. Breng hen spoedig frank en vrij naar Uw stad Sion, naar Jeruzalem, de zetel van Uw Majesteit,

zoals het in de tora van uw dienaar Mozes beschreven staat: „Al zou je ook uitgestoten zijn tot aan

het eind van de hemel, dan zal JHWH, je God, je vandaar verzamelen, je vandaar weghalen en je

brengen, naar het land dat je voorouders in bezit hadden en dat jij zult bezitten. Hij zal het je goed

laten gaan en zal je nog talrijker maken dan je voorouders. JHWH, je God, zal alle beletselen van je

hart en van dat van je nakomelingen verwijderen om van ganser harte en met heel je ziel van JHWH,

je God, te houden, zodat je kunt leven‟ [Deut. 30, 4-6].

Verenig ons in een gevoel van liefde en ontzag voor U om alle geboden van Uw tora nauwgezet op te

volgen. Zend ons spoedig de nakomeling van David, de ware Messias, om hen die de eindtijd van zijn

verlossing afwachten te bevrijden. Verschijn in de volle pracht en macht van Uw Majesteit aan alle

aardbewoners, zodat ieder bezield wezen het zal verkondigen:

„JHWH, de God van Israël is Koning en Zijn koningschap strekt zich uit over het heelal.‟ Amen, Sela.

Uit: Siddoer (het Joods gebedenboek voor de synagoge)