Ik ben Violet, ik ben 16 jaar, en ik probeer een normaal leven te leiden. Ik probeer om naar school te gaan, ookal heb ik er geen zin in. Ik luister naar mijn ouders, al heb ik er soms genoeg van. Ik probeer mijn eigen stijl te creëren, hoewel die soms nogal raar is. Kort samen gevat: Ik probeer.Ik wist niet waarom ik het deed, maar ik had zin om het neer te typen op mijn laptop. Voorde rest deed ik niets. Maar ik hoop wel dat ik hier rap mijn maatje leer kennen. Een goede vriendenkring zou me goed doen.

Zo gezegd zo gedaan, dus zet ik mijn laptop uit, schuif mijn stoel eronder. Daarna ga ik met goede moed naar het gelijkvloers en ik klop op de deur. En jawel, ik krijg antwoord. ‘Ja’ klinkt het vanuit de kamer, ‘kom maar binnen.’

Ik doe de deur open en het eerste dat me opvalt is dat het een fijn en warm huis is. Voor me staat een mevrouw met een knotje. Ze heeft een zeer mooie jurk aan en een warme glimlach.

‘Aangenaam, ik heet Violet.’ ‘Mooie naam! Ik heet Vivian. Ben jij niet ons nieuw buurmeisje?’ ‘Ja, maar mijn ouders zijn er ook nog hoor.’ Lach ik, bij de gedachte dat ik dit appartement voor me alleen had

‘Oh , dit is mijn dochtertje Etsu.’ ‘Hmm, Etsu, aparte maar mooie naam.’ Zeg ik en ik ga zitten over Etsu.

Na tien minuutjes ben ik maar weggegaan en ga ik naar de 1e verdieping. Die deed niet open maar ik vond hem terug bij het speeltuintje. Hij heette Tinus Rikssema. Hij was ook een toffe kerel.

De derde was Jos Kast. Hij had het niet zo met m’n moeder. Mijn vader lag gewoon in onze hangmat. Mij mocht hij wel, al een geluk! Ik hoop dat de mensen op mijn school ook zo vriendelijk zijn.

Het is een mooie middag, de zon, schijnt en ik heb zin om te sporten. Gelukkig is er bij ons ‘Kreatos Gym’ om de hoek. Met een beetje geluk kom ik nog aardige mensen tegen!

Na tien minuutjes wandelen ben ik bij het gymnasium. Ik ga naar buiten en ga naar het zwembad. Daar zitten meisjes die misschien van mijn leeftijd zijn. Dus ga ik maar op de springplank staan en spring met een plons in het water.

Daar kom ik een meisje tegen met wie ik blind tikkertje speel. Haar naam is Catherine Molenaar.

We speelden en we giechelden. De tijd ging voorbij. Maar toen merkte ik dat het 14.00 was. Om14.15 gingen we eten. Dus ik nam met spijt afscheid van Catherine. Maar dit ging niet door! Ze vroeg of ze even mee mocht naar mijn huis.

. ‘Ma, Pa! Ik moet je aan iemand voorstellen!’ ‘Oh leuk, en jij bent.’ ‘euh, ik ben Catherine.’

Na een uurtje ging Catherine toch naar huis, omdat ze anders te laat was voor het eten.

Over het eten gesproken kregen wij ook honger. Pap flanste dus was ineen. Boterhammen à la greque.

Omdat Pap en Mam wat geld hadden uitgegeven voor de inrichting van het appartement, moesten ze meteen werk zien te vinden. Ik zei al dat ik een bijbaantje ging nemen, maar telkens als ik erover begon zei Paps dat ik het niet mocht doen. En toch wou ik het. Maar er was niets dat goed verdiende

Toen ik zei dat ie mijn computer mocht gebruiken voor een job te zoeken, voelde hij zich ongemakkelijk, dat zag ik aan zijn ogen. ‘Je mag hem gebruiken om een job te zoeken hoor, terwijl zal ik het eten maken,’ zei ik. ‘Oké liefje, dat zal ik doen. Bedankt.’

Nadat ik hem Jobat aanwees, heeft hij iets gevonden. Hij heeft een baan in de politiek als campagnemedewerker. Hij had al werk, en ik had het eten klaargemaakt.Daarna gingen ik en mams naar bed. Pap ging nog de afwas doen.

Tot de volgende keer!

lotje12