Verhalen uit de buurt

Opgeschreven en gefotografeerd doorShirley Brandeis

en Clementine Vrooland

I Slotermeer

I Slotermeer2

Verhalen uit de buurt

Een uitgave van stadsdeel Nieuw-WestAmsterdam © december 2014

ISBN 9789081139298

3

Inhoud

Trots op Slotermeer - Achmed Baâdoud

Verhalen en foto’sKijk dan hoe mooi het hier is! - Charlotte Lehmann Volg je hart - Benjamin BenrakadIk heb gewoon een achterom! - Annette & DicoVan oude wijk naar bruisende gezinswijk - Rubia OehlersDe ogen en oren van de buurt - Ali JebbarSpeelgoed voor volwassenen - Hennie BruininkNatuurlijk genieten - Marjori HongDansen op het plein - Makis KonstadopolusMet een smile op weg naar school - Steef PrinsAltijd weer fijn terug te zijn - Nasira en Sarah KalaiMensen nodig - Tini van den AkkerNog steeds mijn buurt - Youssef Yaghdi

Affiches ‘I love Slotermeer’Achmed Baâdoud - voorzitter bestuurscommissieArthur Pardieck - leerkracht SlootermeerschoolTobias Krasenberg - Buurtwerkplaats NoorderhofMaaike Hiemstra - gebiedscoördinator de AlliantieFransien van ter Beek - medeorganisator buurtcamping SlotermeerAsif Mohammad - bewoner Lodewijk van DeysselbuurtAbderrazak Moufid - Audio Visueel Producer in Broedplaats De VlugtSandra Brandeis-De Bood - bewoner/ondernemer DobbebuurtFysiotherapeuten Couperus en praktijkondersteuners Confucius & AverroesMichèl Tromp - initiatiefnemer Pink Nieuw-WestKhadija Amzdar - medeorganisator DobbekamerDianne Riley - Street Art Museum AmsterdamWalter Nijssen - chauffeur GOGO Nieuw-WestMark Spronkers - zwemleraar zwemschool RobbedoesGöhkan Aksoy - dichter

Colofon

5

61216222632364248525862

41011202130314041464756576667

68

“In Slotermeer is het pionieren met lef. Hier zie je de hele wereld in het klein. Een inspirerende kleurrijke omgeving, waarin we allemaal gelijk zijn, maar niet hetzelfde.”

Achmed Baâdoud, voorzitter bestuurscommissie stadsdeel Nieuw-West

4

“In Slotermeer is het pionierenmet lef. Hier zie je de helewereld in het klein. Eeninspirerende, kleurrijke omgevingwaarin we allemaal gelijk zijn,maar niet hetzelfde.”

I Slotermeer 5

Trots op Slotermeer

Dit boek is van de mensen uit Slotermeer. Zij vertellen hun eigen verhalen, die eerder zijn gepubliceerd in de Westerpost. Al die verhalen verschijnen nu gebundeld in dit kleurrijke boek. Samen met de foto’s en de affiches geven ze een inkijkje in wat mensen allemaal doen in hun wijk.

Bij het lezen van de verhalen valt me iedere keer weer op hoe trots we zijn op onze buurt. Van jong tot oud. Trots, actief en ondernemend. Van de studente die kinderen helpt met huiswerk, knutselen en sporten tot actieve bewoners die helpen met het schoon en veilig houden van hun buurt en de energieke ondernemers die met hun zaak een levendig onderdeel vormen van deze wijk. Zoveel mensen in Slotermeer doen een extra stapje om anderen te helpen, om nieuwe mensen te leren kennen.

In Slotermeer hebben we al veel gedaan om de buurt en de leefkwaliteit te verbeteren. Straten worden opgeknapt en op Plein ’40-’45 wordt het zwerfafval extra aangepakt. We zien steeds meer horecazaken en goedlopende winkels. De buurt wordt levendiger, veiliger en aantrekkelijker. Dat doen wij als stadsdeel samen met iedereen in Slotermeer.

Lees ook hun bijzondere verhalen en vertel ze door! Dan vertellen we met elkaar het mooie verhaal van Slotermeer.

Achmed BaâdoudVoorzitter bestuurscommissie stadsdeel Nieuw-West

6

I Slotermeer 7

“Kijk dan hoe mooi het hier is!”Charlotte Lehmann - Dobbebuurt

“Ik heb altijd al een apart soort behoefte gehad naar ‘anders’. In Zeist, waar ik ben opgegroeid, woonden geen mensen uit een andere cultuur. Maar ík wilde als driejarige per se een donkere pop. Mijn familie komt uit Amsterdam, ik ben de eerste generatie die er niet geboren en getogen is. En ík wilde per se in Amsterdam wonen. Waar de winkels altijd open zijn en waar mensen uit heel veel verschillende culturen wonen. Waar je rust en reuring kunt vinden. Hele fietstochten ondernam ik de eerste tijd om de stad te ontdekken. Studiegenoten woonden in verschillende wijken, zo kwam je nog eens ergens. De meesten hebben nu piepkleine kamertjes. Wij hebben met z’n tweeën een driekamerwoning. Een luxe is het. Niet in het centrum, maar lekker net even erbuiten. Meteen vanuit het ouderlijk huis in Slotermeer, omdat ik hier via het universiteitsproject VoorUit maatschappelijk werk kon doen in ruil voor een woning. Het klonk meteen goed: iets terugdoen voor de buurt. Een buurt met de door mij zo gewenste diversiteit. Met veel kinderen ook. Ik ben dol op kinderen. In mijn jongere jaren paste ik veel op. Nu geef ik huiswerkbegeleiding, we knutselen en we sporten. In ons buurthuis aan het Hans Katanhof en in de Dobbekamer. Ik woon hier pas twee jaar en ken inmiddels al veel buurtgenoten. Door mijn studie Nederlands maak ik vrienden door de hele stad. Op bezoek hier zijn ze jaloers op de ruime kamer die ik heb. En nee, zij wonen ook niet allemaal in het centrum. Velen wonen zelfs nog dieper in Nieuw-West of in andere buitenwijken. Slotermeer heeft onder studenten geen slechte naam. Ik begrijp dat mensen die hier al langer wonen en hun buurt hebben zien veranderen er anders over kunnen denken. Zij zagen vertrouwde buren wegtrekken en kregen er buren voor terug die veelal anders doen, anders koken, anders praten dan zij gewend zijn. Ik vind het juist leuk als mensen niet hetzelfde zijn als ik. Mijn eerste indruk hier was dus meteen goed. Het is hier zo anders. Zo anders dan ik gewend was. Zo anders zoals ik het wilde. De stad, met al die verschillende mensen, met theaters en musea, met veel, heel veel winkels. Drie stappen van huis haal ik een hele avondmaaltijd bij de Turkse groenteman. Even verderop zit de fietsenmaker. De Vlugtlaan is mijn levensader. Dit is voor mij Slotermeer, ik ken het alleen anno nu. Na een hele dag in de binnenstad ben ik blij als ik weer naar mijn jaren vijftighuis terug mag, waar de kachel, de deuren en de tegeltjes nog zo mooi authentiek zijn. Mijn huis, dat vandaag de dag te klein en te weinig geïsoleerd is voor een gezin. Uit de verhalen van mijn opa uit Geuzenveld weet ik dat het voor de allereerste bewoners paleizen waren. Nu is het mijn paleis, in mijn buurt. Ik zou willen dat iedereen dat voelt, dat iedereen meedoet om de buurt nog prettiger te maken. Dat iedereen ziet hoe mooi het hier is. Het Gerbrandypark, met die halve ronding nabij het sluisje en de fraaie bruggen. ‘Kijk dan’, riep ik op een ijskoude winterdag op de terugweg van de supermarkt. ‘Kijk dan hoe mooi!’ Maar mijn vrienden zagen het niet, die wilden doorlopen, het was koud. Ik kijk hier mijn ogen uit. De mozaïeken boven voordeuren, de hoge poorten die de Dobbebuurt zo karakteriseren. Ze snappen niet dat ik zo dol ben op mijn tegeltjes, op mijn kachel. Prachtig is het. Maar wel ontzettend koud in de winter.”

8

9

“Lesgeven houdt niet op tijdens het speelkwartier.Ook dan doe ik mee, geef ik ze iets mee, op speelse wijze.”

Arthur Pardieck, leerkracht groep 1/2 Slootermeerschool

“Lesgeven houdt niet optijdens het speelkwartier.Ook dan doe ik mee, geef ikze iets mee, op speelse wijze.”

Arthur Pardieck, leerkracht groep 1/2Slootermeerschool

“Ontwerpen, onderzoeken,ontmoeten, leren, maken, genieten, kennisdelen... datdoen we hier met elkaar.”

Tobias Krasenberg, Sander Borsje en Peik Suyling (e.a.) van de Buurtwerkplaats Noorderhof

11

“Ontwerpen, onderzoeken,ontmoeten, leren, maken,genieten, kennis delen ... dat doen we hier met elkaar.”

Tobias Krasenberg, Sander Borsjeen Peijk Suyling (e.a.) van de Buurtwerkplaats Noorderhof

12

I Slotermeer 13

Volg je hartBenjamin Benrakad - Paint Your Future

“Laat in de avond, als iedereen zich klaarmaakt voor de nacht, vind ik ze op straat. Dan ontmoet ik de jongeren die ik wil betrekken bij Paint Your Future. Dat hoef ik ’s ochtends vroeg niet te proberen: het zijn jongens die ’s nachts leven; die komen pas in de loop van de middag hun bed uitgerold. Ik loop gewoon op ze af en knoop een gesprek aan, zo simpel als dat. Dan vertel ik ze wat ik te bieden heb en geef ze een flyer. Paint Your Future is mijn project waarbij ik vastgelopen jongeren met behulp van de kunst weer wil motiveren en activeren. Heel regelmatig krijg ik na zo’n nachtelijk rondje door de buurt de volgende dag berichtjes op mijn telefoon van jongens die er aan toe zijn om hun levenswijze te veranderen, om hun hart te volgen. Want dat is wat ik ze graag wil meegeven door ze een andere invalshoek te bieden op hun eigen situatie. Waar word je gelukkig van? Waar ligt je hart? Als je dat eenmaal weet, ga je veel gelukkiger naar school of naar het werk. De creativiteit die ik ze bied, is alleen een middel om ze hun sterke kanten te laten ontdekken.”

“Als jongen wilde ik al heel graag de kunst in, ik tekende veel. Maar mijn moeder wilde graag dat ik de Horeca Vakschool ging doen om zeker te zijn van een baan. Dat heb ik braaf gedaan, heb het zelfs jaren ook erg leuk gehad in de horeca. Maar het was mijn passie niet en dat werd het ook niet. Ik zocht verder in andere opleidingen en baantjes. Uiteindelijk ben ik iemand tegengekomen die schilderde en toen durfde ik voor mijn passie te gaan.”

“Slotermeer en dan vooral Plein ’40 - ’45 kende ik dankzij mijn opa en oma die hier woonden, nu woon ik samen met mijn vrouw en kinderen al vijftien jaar in deze buurt. We wonen hier prettig. Alles is goed bereikbaar en het lijkt hier zelfs wat op Oud-West waar ik opgroeide. In de media worden negatieve zaken altijd zo opgeblazen: het is hier niet verschrikkelijk. Waar heb je geen werkeloosheid, hangjongeren of donkere parkjes waar je’s avonds beter niet alleen kan lopen? Een tijdje geleden was ik nog in een dorpje waar ik iemand uit z’n dak zag gaan in de winkel: dat gebeurt overal, in elke wijk, in elke stad.” “Slotermeer is mooi groen en er is hier veel beweging, bijvoorbeeld op het gebied van de kunst. Dat kan hier allemaal, men staat er hier voor open. Kunst kan mensen met elkaar verbinden, een wijk kleurrijker maken en dan bedoel ik niet alleen de muurschilderingen. Er is hier veel aandacht voor buurtparticipatie en voor mij betekent dat mensen aanzetten tot creatief gedrag en dus meedoen aan activiteiten in je eigen wijk. Mensen moeten leren naar elkaar te luisteren, op elkaar af te durven stappen, elkaar ontmoeten. Jong en oud. Bij Paint Your Future wil ik de jongens en

14

meiden bereiken die zijn vastgelopen en thuis geen stevig vangnet hebben. Met een team van creatieven en maatschappelijk werkers leren we hen weer in een normale dagstructuur te komen, om elkaar respect te tonen, te luisteren, elkaar uit te laten praten. Kortom: de basisprincipes. Het zijn wel allemaal jongeren die echt zelf willen. Wij dwingen ze niet, dat werkt toch niet. Daarna gebruiken we de creativiteit om hun sterke en minder sterke punten naar voren te brengen. We maken geen kunstenaars van ze, maar via de kunst leren ze zichzelf kennen. Ze

15

ontdekken wat ze willen. Ik heb dat zelf ook gedaan en dat is zo ontzettend moeilijk, maar heel leerzaam. We willen ze motiveren, ze helpen weer actief bezig te zijn. We hebben hele mooie resultaten van jongeren die weer naar school of aan het werk zijn gegaan. Ze maken het uiteindelijk zelf waar, ik heb alleen laten zien dat het kan en hoe je het kan bereiken. Een jongere die zijn doel heeft bereikt, weer naar school gaat of met een van onze gepimpte fietsen van Slotermeer rijdt naar een baantje in Osdorp? Daar word ik echt heel gelukkig van.”

I Slotermeer16

“Ik heb gewoon een achterom!” Annette & Dico - Burgemeestersbuurt

Annette: “Een grauwe, saaie laan. Dat vond ik van de Burgemeester De Vlugtlaan als ik vroeger vanwege mijn werk er doorheen fietste. We woonden in de Mercatorstraat in Bos en Lommer, nog net binnen de ring. Veel dieper die buurt in wilden we niet toen we daar een huis kochten in 2005. Op de grens van wat nog net kon, hadden we alles wat we toen zochten. Een huis groot genoeg voor een beginnend gezin, aan het Erasmuspark, in een straat vol fraaie platanen. Met de jaren zag je de buurt veranderen. Belwinkels werden vervangen door mooiere zaken, buurtinitiatieven als ‘Geef om de Jan Eef’ maakten het leefbaarder, er kwam horeca in het park, de woningprijzen stegen. Vooral dat laatste was een goed teken.”Dico: “Maar wij zaten inmiddels met twee kleine kinderen op drie hoog op een net te krappe woning. Met dakterras, dat wel. Maar we wilden ruimte en een tuin. We wilden een stoep waar de kinderen echt konden buiten spelen. Er was geen haast, we keken rustig rond. In en buiten Amsterdam.”Annette: “Assendelft, Landsmeer. Allemaal prachtige huizen, maar ik moest huilen bij het idee de stad te verlaten. We komen allebei niet uit Amsterdam, maar zijn

17

inmiddels erg gehecht. En zeker aan West, waar ik ook mijn eerste huurwoning had. Om het betaalbaar te houden, moesten we toch buiten West kijken. Nieuw-West is dan niet zo heel erg ver. Er is hier veel nieuwbouw. Het werd oudbouw.”Dico: “Dit huis moet je zien, zei ik tegen Annette nadat ik het had bezichtigd. Je moest flink door de mintgroene muren en plafond heen kijken, maar qua ruimte en indeling was het ideaal. Een hoekhuis, net buiten de ring, in een groene oase. Nog helemaal Amsterdam, maar zo rustig en niet ver van waar we woonden.”Annette: “En met een achterom. Mijn grootste aanwinst. Ik heb gewoon een achterom. De kinderen lopen

na het eten lekker nog even naar buiten om te spelen. Buurtkinderen hebben ze al ontdekt. En ook schoolvriendjes, vanuit De Baarsjes en Bos en Lommer, komen hier spelen. Hun ouders zijn verbaasd: ‘Jullie wonen helemaal niet zo ver weg!’ Die denken bij Slotermeer dat je bijna in Halfweg zit. En ook: de wijk is in ontwikkeling, zoals Bos en Lommer – nu een hippe buurt – indertijd ook was. Vond ik eerder de Burgemeester De Vlugtlaan saai, nu is het míjn laan met míjn groenteman en bakker en met míjn markt op Plein ’40-‘45.“Dico: “Oh ja, die groenteman. Die heeft zoveel! Al die kruidensoorten, daar word ik echt blij van. Ik koop geregeld weer een potje. En zulke emmers olijven heeft ie. Ik hou niet eens van olijven. Maar het feit dat ze er staan; een vakantiegevoel. En dan met je boodschappen niet meer drie trappen op. Gewoon deur open en je staat in de keuken. Geen gesjouw ook meer met koffers als we op vakantie gaan.”Annette: “We voelen ons thuis, de kinderen voelen zich thuis. Ze zouden een poes krijgen na de verhuizing. Vooruit, nu hebben we er twee. Maar ík heb m’n achterom, m’n rondje hardlopen richting Spaarnwoude en ik ben al aangemeld bij de groepswhatsapp in de buurt. Voor het dorpsgevoel hoef je niet buiten de stad. Voor betaalbaar wonen ook niet. Het zegt wel wat dat vrienden uit Oud-Zuid hier op bezoek zeiden: ‘Waarom hebben we niet hier gekocht’.”

18

19

“Het eerste Street Art Museum van Nederland vind je in Slotermeer! Zo maken we samen graag de buurt een stukje fraaier.”

Dianne Riley bij ‘Smile’ van straatkunstenaar StinkFish

20

“Het eerste Street Art Museum van Nederland vind je in Slotermeer! Zo maken we samen graag de buurt een stukje fraaier.”

Dianne Riley bij ‘Smile’ van straatkunstenaar StinkFish

“De Dobbekamer is als eentweede huis voor me. Het isgeweldig dat er zoiets is voor de bewoners!”

Khadija Amzdar, medeorganisator Dobbekamer

21

“De Dobbekamer is als een tweede huis voor me. Het is geweldig dat er zoiets is voor de bewoners!”

Khadija Amzdar, medeorganisator Dobbekamer

22

Van oude wijk naar bruisende gezinswijkRubia Oehlers

“Courgettesoep, dat heb ik mezelf onlangs leren eten: ik lustte het eerst echt niet. Deze week wordt het Thais. Dat lijkt wel op de Surinaamse keuken: lekker met kip, maar dan met veel kokos en citroengras er bij. Elke maand koken we uit een andere wereldkeuken. Zo willen we iedereen in de buurt kunnen benaderen. Samen met nog vijf andere dames verzorg ik sinds begin 2014 een avondmaaltijd voor buurtbewoners vanuit de overtuiging dat samen eten de mensen verbindt, waar je ook vandaan komt. We noemen de avonden: Samen koken en netwerken; het zijn avonden waar je mensen uit allerlei culturen kunt ontmoeten. Zomers in de Natureluur, ’s winters in de Honingraat. We geven onze gasten meer dan een lekkere wereldmaaltijd: je leert nieuwe buren kennen en we geven ze informatie tijdens de avond door de kennis en kunde te delen - het netwerkaspect dus. De ene keer gaat het over gezondheid en de andere keer ligt de nadruk op creativiteit. Het zijn heel waardevolle bijeenkomsten.”

“Toen ik door de bezuinigingen mijn baan kwijtraakte, ben ik binnengelopen bij een naaiclub hier in de Honingraat en heb gevraagd of ik er ook bij mocht. Zo is het balletje gaan rollen. Ik heb altijd wel vrijwilligerswerk gedaan naast mijn betaalde baan, maar dat was nooit speciaal gericht op de wijk. In de 21 jaar die ik in dit groene, kleurrijke stadsdeel woon, heb ik het hier flink zien veranderen. Toen ik zwanger raakte, wilden mijn man en ik graag groter wonen. We woonden nog in het Centrum. Slotermeer kende ik niet, maar we kregen in deze regio een aantal ruime appartementen aangeboden. In die tijd woonden hier veel ouderen. Samen met drie nieuwe gezinnen, waren

I Slotermeer 23

wij de jongsten tussen die oudjes. Nu zijn wij de oudsten tussen de nieuwkomers: zo snel kan het gaan. De sociale oudjes trokken weg en nieuwe bewoners met andere normen en waarden kwamen er voor in de plaats. Mensen zijn steeds meer op zichzelf gaan leven, men loopt eenieder voorbij. Er is nog steeds wel een positieve sfeer, maar niet meer zoals in die glorietijd.”

“Wij waren destijds blij met de voorzieningen op loopafstand: scholen, winkels en openbaar vervoer richting de stad. Nu is het Confuciusplein stil. Winkels zijn leeg komen te staan en de laatste jaren vind ik daardoor dat er hier echt wat ontbreekt, het mist leven. Wij - dames van de naaiclub - hebben uit die gedachte dit bewonersinitiatief opgezet, om onbekende buren met elkaar weer te verbinden. Misschien is het ook daarom dat ik vorige week gewoon eens nieuwsgierig ben binnengelopen bij een van die krakerspanden om de hoek. De krakers maakten een heel vriendelijke indruk op me. Het zou leuk zijn om hen ook eens op de maaltijd te mogen ontvangen. Ik voel me veilig genoeg in de wijk om bij hen aan te kloppen: ik heb hier gelukkig nooit iets echt vervelends meegemaakt.”

“Natuurlijk zie ik minpunten, maar wachten op de overheid om met oplossingen te komen, is niets voor mij. Je moet het met elkaar doen, met je buren ervoor zorgen dat de buurt en speelplekken schoon blijven, jongeren stoppen in hun baldadigheid. Tegenwoordig spreek ik de jongeren op straat vaker aan, groet ze en krijg soms een mager gedag terug. Dat is voor mij al een begin. Als je het niet probeert, lukt het niet: de mensen komen niet zomaar op je af. Daarom flyer ik ook voor de maandmaaltijden bij onbekende buren. Wat ik nu merk door die gezamenlijke avonden is dat je steeds meer mensen herkent in de wijk. In diezelfde periode dat ik me aansloot bij de naaiclub, ben ik ook vrijwilligerswerk gaan doen bij Jongerenwerk in de buurt. Inmiddels heb ik daar zelfs een betaalde baan gekregen. Hou vol, begin als vrijwilliger en je merkt: het loont. Dit vind ik allemaal positieve voorbeelden van wat je kan bereiken met weinig middelen. Gelukkig wordt er ook weer verbouwd in de wijk, een vers likje verf voor een nieuwe uitstraling. Er zijn veel meer goede bewonersinitiatieven waar we nog te weinig van af weten. Weet je wat ook heel leuk is? Die Art Tour: dat brengt zeker iets positiefs. Eindelijk is er ook een nieuw supermarktje op het plein. Hopelijk komen er meer winkels en gaat het hier opnieuw bruisen. Ik zou de wijk niet meer uit willen, het voelt goed en vertrouwd. Ik weet wat ik hier in Slotermeer heb en ik kijk voornamelijk naar de positieve dingen. Die zijn veel belangrijker.”

24

25

26

De ogen en oren van de buurtAli Jebbar - Couperusbuurt

“Moet je je voorstellen. Kom je uit Casablanca, een miljoenenstad waar alles 24 uur per dag doorgaat, en dan kom je in een koud land waar alles om zes uur sluit. Waar leeft het hier, vroeg ik me de eerste jaren af. Het was begin jaren negentig en ik, jongvolwassene, besloot me in Nederland aan te sluiten bij mijn familie, die al jaren eerder was gegaan. De taal leren was het eerste dat ik deed, en studeren. Enige tijd Geschiedenis aan de VU en Planologie aan de UvA en, een afgeronde studie, Radiojournalistiek aan de Media Academie.”

“Binnenshuis vond ik het gezellig; de weekenden waren gevuld met familiebezoek. Maar daar buiten moest ik mijn draai nog vinden. Vrienden maken, naar de sportschool gaan, aansluiting vinden. Ik ging regelmatig voetballen met een groep medestudenten. Ik wende snel en ben inmiddels zo gewend dat ik op bezoek in Marokko een probleem heb. Ik ben verkaasd, ik heb de Nederlandse normen en waarden omarmd. Jongeren die ’s nachts op straat voetballen of lawaai maken bij thuiskomst – iets dat heel gewoon is in Marokko – vind ik belachelijk. Denk toch aan je buren, denk ik nu. En ook: afspraak is afspraak, je komt op tijd. Het relaxte

I Slotermeer 27

van ‘het komt wel’ van de Marokkanen zit er bij mij niet meer in. En het is hier ook zo veel keuriger. Neem Slotermeer, waar ik sinds 1998 woon. De mooiste wijk van de stad vind ik het, al zal iedereen dat van zijn eigen wijk vinden. Al dat groen, de brede straten, de Sloterplas, het multiculturele en de goede mix van jong en oud. Helaas staan hier veel woningen leeg. Toen de stedelijke vernieuwing door de crisis stokte, zijn de sloopplannen van tafel geveegd. De woningen werden aan studenten verhuurd, maar niet allemaal worden ze ook daadwerkelijk bewoond. Er is leegstand. Jongeren hebben ook minder binding met de buurt; dat is jammer, dat is niet goed voor de leefbaarheid. Ook al heb je geen overlast, het is fijn als mensen betrokken zijn bij hun omgeving. Ik ben dat graag. Ik hoop als Nederlander met Marokkaanse bagage een brug te kunnen slaan tussen de verschillende bewoners hier. En vooral: ik wil gewoon een nette buurt. Dan moet je zelf ook bijdragen. En kom niet aanzetten met dat je het te druk hebt. Iedereen kan wel wat tijd vrij maken om mee te helpen of om alleen maar alert te zijn als je op straat bent. Wij bewoners weten het beste wat zich hier afspeelt. Wij kunnen signaleren, doorgeven aan de gemeente, aan de politie, de corporatie. Wij zijn de ogen en oren van de buurt.”

“Toen de wijkagent mij vroeg om me bij het Buurtveiligheidsteam aan te sluiten, zei ik direct ja. Het was indertijd iets nieuws: een team van verschillende professionals en actieve bewoners dat van aanpakken weet. Het concept sprak mij ontzettend aan. Ik heb nog nooit een vergadering gemist en gelukkig merk ik dat het niet bij alleen praten blijft. Er worden ook echt dingen aangepakt, ik zie dingen hier veranderen in de buurt. Van het herstellen van verzakte stoeptegels en het langs de deuren gaan met informatie om inbraak te voorkomen tot het op orde brengen van de groenvoorziening. Kijk maar om je heen, het groen staat er keurig bij. Struiken zijn gesnoeid, ratten vinden er geen onderkomen meer. De buurt is er echt op vooruitgegaan.”

“Ik hoop dat meer mensen zich betrokken gaan tonen. Mijn vrouw zit in een werkgroep op de school van onze oudste, ik ben naast mijn werk lid van de bewonerscommissie, vrijwilliger bij de voetbalclub en bij de moskee El Hijra hier aan de Burgemeester Rendorpstraat. We houden er voorlichtingsbijeenkomsten, bijvoorbeeld over het parlementaire stelsel in Nederland, en tijdens de Ramadan houd ik – in een geel hesje gestoken – toezicht. We willen voorkomen dat jongeren overlast veroorzaken. Dit is mijn buurt, mijn buren moeten geen last ervan hebben dat wij Ramadan vieren. Ik wil als moskeeganger het goede voorbeeld geven. En dat lukt. In de drie jaar dat ik toezicht houd, is het altijd rustig verlopen. Dat is fijn, want dat is wat ik wil: een veilige buurt, een leefbare buurt, voor mijn kinderen en voor andermans kinderen. Ik zou alleen zo graag nog een speelplek voor de jongste jeugd willen hebben. Het groen ligt er prachtig bij, maar het is wel erg leeg, hè. Een glijbaan, een klimrek, dat past nog best.”

28

29

”Ik zet me als corporatiemedewerker graag in voor de bewoners. Immers, als het goed gaat met de bewoners, gaat het goed met de buurt!”

Maaike Hiemstra, gebiedscoördinator de Alliantie

30

“Ik zet me als corporatiemedewerkergraag in voor de bewoners. Immers,als het goed gaat met de bewoners,gaat het goed met de buurt.”

Maaike Hiemstra,gebiedscoördinator de Alliantie

“Terwijl de kinderen na het avondeten nog even buiten spelen, drinken wij op de stoep gezellig een kopje koffie met elkaar.”

Fransien van ter Beek, medeorganisator Buurtcamping Slotermeer

31

“Terwijl de kinderen na het avondeten nog even buiten spelen, drinken wij op de stoep gezellig een kopje koffie.”

Fransien van ter Beek,medeorganisator buurtcampingSlotermeer

I Slotermeer32

Speelgoed voor volwassenenHennie Bruinink - Burgemeestersbuurt

“Het stond in de krant: ‘winkelpand te koop aan de Burgemeester Vening Meineszlaan’. Zo begonnen mijn ouders hier hun winkel in fournituren. Tien jaar eerder waren ze al uit de Staatsliedenbuurt naar het gloednieuwe Slotermeer verhuisd. Pioniers die hier een rustiger, ruimere buurt vonden. Marktkooplieden met fourniturenkramen in onder andere Amstelveen en IJmuiden. Daar kwam eind jaren zestig dus een winkeltje bij in een voormalige behangzaak. De stellingen voor behangrollen gebruiken we nog steeds. En ik woon er nog steeds boven. Dol op de ruimere woning die we toen kregen, dol op de zaak eronder en op de markt ook. Na school ging ik op een holletje naar mijn ouders om te helpen. De marktmeester waardeerde mijn inzet als kleine jongen zo erg dat hij me voor de grap, maar bloedserieus, een document gaf waarop stond dat ik bevoegd was voor het werk. Bij een overtreding van de marktregels zouden er maatregelen genomen worden – ‘vroeg naar bed’ klonk de straf - en de vergunning was alleen buiten schooltijd geldig. Wat een humor, hè. Dat document uit 1965, getypt en ondertekend, heb ik altijd bewaard. Het is denk ik mijn waardevolste papiertje. Daarmee begon officieel mijn werkzame leven. Werk dat me altijd geboeid heeft. Het omgaan met de klanten, het kennen en gekend worden, het aandacht trekken op de markt. “Haar of geen haar, toch kammen maar!” riep ik bij de kraam en verkocht er drie haarkammen voor een kwartje mee. Het ondernemen zit in me, ik vind het een avontuur. Even naar Rotterdam om een handeltje op te halen, dat vind ik heerlijk. En dan kijken of dat loopt in je winkel. Dit is alles wat ik wil, al heb ik ook een opleiding tot timmerman gevolgd. Het kan geen kwaad om nog iets anders te leren, dacht ik. Maar toen ik een keer moest kiezen tussen overwerken als timmerman of een avondles ambulante handel, was het klaar. Ik ben de zaak ingegaan en er nooit meer uitgekomen.”

“We zagen er niks in, maar omdat er een minimum aan spullen besteld moest worden bij de groothandel kochten we ook piepschuim en rubber. Het verkocht als een speer. Vrijdag op de markt ermee, zaterdag meteen weer bijbestellen. De drogistartikelen, die we eerder erbij hadden genomen toen we het winkelpand naast ons overnamen met inhoud en al, gingen eruit. Op de deur kwam een bordje ‘vanaf volgende week verkopen wij hobbyartikelen’. Ik noem het speelgoed voor volwassenen. Als ik meer tijd zou hebben, zou ik ook veel knutselen. Maar die tijd heb ik niet. Ik moet het assortiment op peil houden en het wordt steeds uitgebreider. We hebben inmiddels drie winkelpanden vol kralen, linten, stickers, kaarten, vilt, karton, stof, foamball, breinaalden, pailletten, gordijnband, wol, stiften, sjabloneerkrijt en dan heb ik nog maar een klein deel opgesomd. Alleen de markt in Amstelveen doe ik er nog bij, samen met mijn vrouw Martina. Mijn ouders stonden er vanaf het begin. Ze hebben er nog lang gestaan, ook in de zaak. Tot hun

33

overlijden, zes jaar geleden mijn moeder, vorig jaar mijn vader. Inpakken, verkopen, administratief werk, tot het echt niet meer ging. Fijn, want ze kenden de klanten net zo goed als ik. Klanten uit de buurt en van veel verder. Ze komen uit Noorwegen, Canada, Engeland, Spanje. Het assortiment trekt aan en als hobbyist is er niets leukers dan op vakantie in hobbywinkels rond te kijken.”

“Na zo’n lange tijd ben je uiteraard ook betrokken bij je buurt. Dit stukje winkelstraat vond ik vroeger gezelliger en je kon er van alles kopen. Er zat nog een bakker, een slager en een groenteman. De politiek maakte dit tot een zogenoemd ontmoedigingsgebied om zo het nieuwe winkelcentrum op Plein ’40-’45 te stimuleren. Er werd hier niet meer geïnvesteerd, winkeliers trokken weg en lieten achter wat het nu is. Een allegaartje van bedrijven die ik niet allemaal kan benoemen. Een rijtje waar je niet terecht kunt voor de dagelijkse boodschappen. Gelukkig kan ik bij het klantenpanel van het Buurtveiligheidsteam mijn ei kwijt als er wat is. Het is fijn om als bewoner en ondernemer je stem te kunnen laten horen en fijn dat sommige zaken die ik aankaart worden opgepakt door stadsdeel, politie of corporatie. Op aanraden van het team heb ik nu een vuilcontainer geadopteerd. Ik heb een sleutel en een telefoonnummer waarmee ik meteen de juiste persoon aan de lijn krijg. Als ik bel vanwege een overvolle container, wordt die dezelfde dag leeggehaald. Zo houden we de buurt een beetje op peil en gelukkig zie ik meer bewoners meehelpen. Maar goed ook, want ik wil hier blijven. Ook als ik ooit met werken stop. Ik heb een prachtig uitzicht, het is lekker groen hier en eenmaal over de Haarlemmerweg wandel je zo door de Brettenzone. De winkel geeft drukte, de natuur geeft rust. Alleen al daarom blijf ik in Slotermeer.”

34

35

I Slotermeer36

Natuurlijk genietenMarjori Hong - Confuciuspleinbuurt

“Als je eens wist hoeveel waterijsjes ik van het balkon naar beneden heb gegooid naar mijn altijd voetballende tweeling en hun vriendjes! Zelf ging ik ’s ochtends vaak hardlopen, wat niet onopgemerkt bleef; op het schoolplein werden de jongens aan het begin van de schooldag vaak door klasgenootjes aangesproken met ‘We zagen jullie moeder net rennen!’” “Ik ben geboren in Amsterdam-West en opgegroeid in Amsterdam-Noord in een gezin waar sport centraal stond. Mijn broer en ik deden dat dan ook veel en graag, waarbij míjn liefde – met dank aan onze overburen – vooral uitging naar korfbal. Het korfbalveld lag midden in het Vliegenbos: een prachtige setting met die hoge bomen om het veld. Wat voelde ik me altijd trots wanneer onze tegenstanders op bezoek kwamen en vol bewondering om zich heen keken.”

“Van Noord naar Slotermeer, waar ik moeder werd en waar mijn zoons opgroeiden. En ’verrek’, ik woonde opnieuw in een groene volkswijk. Maar nu zelfs helemaal omgeven door natuur en sportvelden! We woonden in een etagewoning met zowel voor als achter veel groen. Én een voetbalveldje. Jaren later zijn we verhuisd naar een eengezinswoning dichter bij het park. De grenzen zijn hier vaag, dus het ene moment sta je in Geuzenveld, dan weer in Slotermeer en dan weer in Osdorp. Zelf gebruik ik eigenlijk altijd die andere naam: Nieuw-West.”

“Dat het hier zo mooi en natuurlijk is, werd me vooral duidelijk toen ik via de peuterspeelzaal een van de andere moeders als hardloopmaatje kreeg. Wanneer onze kleintjes hun speelochtend hadden, gingen wij hardlopen. Zij liet mij kennismaken met de route door het Ruige Riet naast de ALO (Academie voor Lichamelijke Opvoeding), die ik ook vandaag de dag nog veelvuldig hardlopend of wandelend afleg. Velen kennen het Sloterpark met de Sloterplas wel, maar weten niet dat daar het Ruige Riet en de Heemtuin bij horen. Mijn visite neem ik dan ook altijd even mee voor een ommetje. De Slotermeerzijde van de plas is het rustigst en daar kun je heerlijk tot ontspanning komen. Van daaruit ben je ook zo bij

37

de Tuinen van West en de polders, waar het soms net het platteland lijkt met die schapen, paarden en watertjes. Eigenlijk zit je hier ideaal. We hebben volop natuur en sportgelegenheid, Zwanenburg en Haarlem liggen om de hoek en je kunt ook nog eens snel naar de binnenstad of naar Schiphol. Wat wil je nog meer?”

“Een paar jaar geleden kwam helaas een flinke burn-out op mijn pad. Ik heb toen des te meer kunnen ondervinden wat ook wetenschappelijk al is bewezen: natuur en beweging hebben een goede invloed op lichaam en geest. Het was een zware periode, maar door naast het hardlopen ook veel te gaan wandelen in het Sloterpark– vaak mét een fotocamera bij de hand – kwam er weer nieuwe energie. In die tijd ben ik ook gaan schrijven over mijn vele natuurmomenten, want wat zitten hier veel verschillende soorten vogels. Het inspireerde me om er een website voor te bouwen: Gefladder.nl. Het doet me goed om zo met anderen te kunnen delen waar ik zo blij van word.Inmiddels wordt Gefladder door velen gewaardeerd en houdt het me flink bezig: vooral wanneer ik ’s ochtends mijn onleesbare ingevingen probeer te ontcijferen die ik ’s nachts schots en scheef op een papiertje naast mijn bed heb gekrabbeld!”

“Nieuw-West – waaronder dus Slotermeer – is echt een uniek stadsdeel met een heel rijke natuur. Zo divers heb ik het elders nog niet gezien; zelfs de hazen sjezen hier met een indrukwekkende snelheid over de sportvelden.En natuurlijk zie ik ook de rotzooi, het negatieve deel van Slotermeer. Maar het is mijn formule geworden om me op het positieve, het groen, te richten. Dat werkt voor mij. Mijn enige frustraties? Dat het me nog steeds niet gelukt is om de groene specht, de vos en die ene overgebleven fazant op de foto te krijgen! Maar mocht dat wél gaan gebeuren, dan kan iedereen ‘natuurlijk’ meegenieten op Gefladder.nl.”

I Slotermeer38

39

“Mijn kleinkinderen en ik zijn dol op het Gerbrandypark.Pierenbadje, kabelbaan en de hoge glijbaan zijn hun favoriet.”

Sandra Brandeis-De Bood, bewoner/ondernemer Slotermeer sinds 1975

40

“Mijn kleinkinderen en ik zijn dolop het Gerbrandypark.Pierenbadje, kabelbaan en dehoge glijbaan zijn hun favoriet.”

Sandra Brandeis-De Bood,bewoner/ondernemerSlotermeer sinds 1975

“Samen met patiënten wandelen we iedere week een uur op maandag en donderdag. Het is gezond, gratis en iedereen mag meedoen!”

Fysiotherapeuten Couperus en praktijkondersteuners huisartsenpraktijken Confucius & Averroes

41

“Samen met patiënten wandelen we iedere week een uur op maandag en donderdag. Het is gezond, gratis en iedereen mag meedoen!”

Fysiotherapeuten Couperus en praktijkondersteuners huisartsenpraktijken Confucius & Averroes

I Slotermeer42

Dansen op het plein Makis Konstadopolus - Confuciuspleinbuurt

“De liefde bracht me naar Nederland, werk bracht me naar Slotermeer. Ik was inmiddels van kelner opgeklommen tot supervisor in het Pulitzerhotel, maar zoals elke Griek droomde ik van een eigen zaak. Dat werd in 1997 Plato, een Grieks restaurant. Drie jaar lang was het bikkelen; overdag werkte ik in het hotel, ‘s avonds in het restaurant. Uiteindelijk koos ik helemaal voor Slotermeer. Niet de meest bruisende buurt, maar het Confuciusplein was toen nog wel een fraai plein met een straat vol winkels. Tegenover ons zat een Chinees, een groenteman, een pizzeria en een bar. Naast ons een drukkerij, een huisartsenpraktijk en een motorzaak. Dat zorgde voor voldoende reuring.”

“Er waren plannen. Immense plannen. Er zou worden gesloopt, er zou worden nieuw gebouwd. Het Gerhardhuis zou met bewoners en al naar het plein verhuizen. Drie basisscholen uit de buurt zouden hier nieuwbouw krijgen. En wij kregen tijdelijk te midden van dit alles een paviljoen, totdat ook onze nieuwbouwplek gereed was. Dikke rapporten met visies heb ik gelezen, bijeenkomsten bezocht, ik wilde alles weten en ik was blij met wat er zou gaan gebeuren. Beetje bij beetje veranderde de buurt. Gebouwen om ons heen werden vervangen door nieuwbouw, er kwam een speelkooi voor de toekomstige scholieren, bewoners boven ons verhuisden vanwege de aanstaande sloop. En toen begon de crisis. Iedereen was inmiddels vertrokken, wat restte op het plein waren wij. Plato als eenzame getuige van hoe de buurt was veranderd. Zelfs de supermarkt schuin tegenover ons was weggetrokken, het pand stond helaas vijf jaar lang leeg. Langzaamaan drong het tot ons door: er ging niks meer gebeuren. Het had nu zo mooi kunnen zijn. Al die nieuwe bewoners hier, wij in een nieuw pand. Maar de bovenburen, trouwe gasten van ons ook, maakten plaats voor anti-kraak. De winkelpanden om ons heen staan nu leeg of zijn gekraakt. Drie jaar lang had fotografiemuseum Foam er een dependance, dat was heel prettig, dan waren we hier niet alleen. Ook dat is nu weg. Wat bleef waren en zijn onze gasten. Waar de vroegere buurtbewoners ook naartoe zijn verhuisd, ze komen nog geregeld terug. Ze zien hoe de buurt is veranderd. Dat de plannen half zijn uitgewerkt. Ze vragen: wat gaat er gebeuren? En ik kan alleen maar zeggen: ‘voorlopig niets’. Ik zwaai ze uit, zie ze na een tijdje weer terug en dan hebben we dezelfde conversatie.”

“Als je ergens zeventien jaar bent, voel je je thuis. Wij willen hier voorlopig niet weg. We zijn een bekende in de buurt, mensen weten ons te vinden, ze blijven komen. We maken met liefde eten en tijd voor ze. En sfeer. Elke maand is er muziek en dansen we met z’n allen in de zaak, soms ook op het plein. De kinderen die hier vroeger voor de deur speelden, hadden als tieners hun bijbaantje bij ons. Nu komen ze met hun kinderen langs om dag te zeggen of een hapje te eten. De volgende generatie, de

43

buurtkinderen van nu, komen na het voetballen een glaasje water halen. Ik ken ze en kan ze aanspreken als het nodig is. Het plein is ondanks de crisis wel opgeknapt. Ik heb me samen met de winkeliersvereniging ingespannen voor plantenbakken en bankjes. Extra vuilnisbakken zorgen voor minder troep op straat. Nieuwe winkeliers trekken in de lege panden en we hebben de eerste zogenoemde KVO-ster behaald, wat betekent dat alle winkeliers samen met stadsdeel en politie zich inspannen voor een veilig winkelgebied. Het mooiste is de komst in september van een supermarkt op het plein. Dat trekt extra bezoekers naar de buurt. De winkel is tot acht uur ‘s avonds open. Boodschappen doen en daarna een hapje eten bij Plato. Dat kan nu weer.”

44

45

“Het uitzicht dat je hier hebt over het klotsende hart van Nieuw-West… Op de rand vanSlotermeer, alsof je niet in eenstad bent.”Michèl Tromp, initiatiefnemer Pink Nieuw-West, bij ‘Het Groot Landschap’ van Wessel Couzijn in het Sloterpark

46

“Het uitzicht dat je hier hebt over het klotsende hart van Nieuw-West ...Op de rand van Slotermeer, alsof jeniet in een stad bent.”

Michèl Tromp, initiatiefnemer PinkNieuw-West, bij ‘Het Groot Landschap’van Wessel Couzijn in het Sloterpark

“Het is fijn om weer aan het werk te zijn, fijn om mensen te vervoeren. De GOGO is er voor iedereen en een ritje is maar 2 euro!”

Walter Nijssen, chauffeur GOGO Nieuw-West www.gogonieuwwest.nl

47

“Het is fijn om weer aan het werk te zijn, fijn om mensen te vervoeren. De GOGO is er voor iedereen en een ritje is maar 2 euro!”

Walter Nijssen,chauffeur GOGO Nieuw-Westwww.gogonieuwwest.nl

48

I Slotermeer 49

“Met een smile op weg naar school”Steef Prins - Immanuelschool

“Heitje voor een karweitje, dat deden wij vroeger vaak”, vertelt Steef. “Mijn hele jeugd heb ik in Slotermeer doorgebracht. De buurt heb ik in de veertig jaar dat ik hier woonde, zien veranderen. Moet je nagaan: Slotermeer was er eerst, Geuzenveld en Osdorp heb ik nog zien uitgroeien. Wij buurtkinderen haalden boodschappen voor de ouderen. Er werd nog gepraat met de buren, de deur ging open als je aanbelde. Dat is nu wel anders: de mensen durven niet meer. Maar als de buurtgenoten weer contact met elkaar zouden maken, zou dat veel uitmaken voor de sfeer.”

“Bij Hotel Slotania ben ik als veertienjarige begonnen in de keuken en groeide daar uit tot bedrijfsleider. Waar nu de Febo zit, zat vroeger het hotelrestaurant. Toen dat werk plots aan een eind kwam, heb ik samen met mijn vrouw tien jaar lang een kantoortje gekregen in Buurt 4 als buurtconciërge waardoor ik nog meer bewoners leerde kennen. Daar werkten we samen met de bewoners en het stadsdeel, politie en woningcoöperaties. Het was midden in de tijd dat de eerste renovatieplannen voor Slotermeer werden gemaakt. Er kwam veel vertraging in de plannen. Nu pas zie je hoe dit stadsdeel opgeknapt wordt. Het is echt een pluspunt voor de wijk dat de vernieuwingen zijn gestart. Zo ook voor de Immanuelschool waar ik inmiddels zestien jaar als conciërge werk. Wij krijgen binnen enkele jaren ook een heel nieuw, groot pand. Dat is veel aantrekkelijker voor de buurt. Kijk, aan de overkant in de flats woont het ’kapitaal’ en hier om school is er nog de sociale woningbouw, het was toch de afgelopen decennia een buurt voor het volk geworden. Een mooie ontwikkeling die integratie: goed voor de multiculturele wijk die Slotermeer is. We zijn hier naar mijn idee echt op de goede weg wat integratie betreft. Wij hebben er jaren voor gewerkt en straks geven we het stokje door aan de kinderen. Die moeten het samen voortzetten. Toen de grenzen van Nederland opengingen zeiden we ’welkom’ tegen de gastarbeiders. Wij zeggen dat hier ook op school.Multicultureel is gewoon goed.”

“Het werk als conciërge op school is heel divers. Dit is een fijne school waar heel veel verschillende activiteiten aangeboden worden. Ze hebben hier alles wat hun hartje begeert. Natuurlijk ben ik er voor de ouders, het team en het onderhoud op school. Maar op de eerste plaats ben ik er voor de kinderen, want ik ben toch - zoals er vaak gezegd wordt - een beetje hun vader tijdens schooltijd. Ze kunnen met allerlei vragen en probleempjes bij me komen en ik zal ze helpen naar mijn vermogen. Iedere ochtend op weg naar school, zit ik met een smile achter het stuur. Doordat ik hier nu al zo lang werk, heb ik heel veel kinderen zien opgroeien. Als ik bijvoorbeeld fruit haal op de markt voor de school, kan het zo een uur duren

50

voordat ik terug ben omdat ik door veel oud-leerlingen en hun ouders begroet wordt. Dat de kinderen mij waarderen merk ik ook ieder jaar na de grote vakantie. Tassen vol cadeautjes krijg ik dan mee. De ene helft van het huis hangt dan vol dan Marokko, de andere kant Turkije. Dat noem ik ook integratie. Ik word op handen gedragen en daar groeit je hartje van. Of ik straks als ik met pensioen ben de school kan verlaten? Als mijn gezondheid het toelaat, zal ik vast wel een of twee ochtendjes langskomen. Waarom zou ik het loslaten: dit is toch mijn erfgoed?”

51

Ihsane - leerlinge: “Pas sinds dit jaar zit ik op de Immanuelschool, net als mijn kleine broertje. Het is een hele leuke school. Gelukkig kende ik al veel kinderen uit de buurt. Mijn broertje zal het nieuwe gebouw wel meemaken. Bij ons in de straat is er al veel mooi gemaakt. We hebben nu een nieuw grasveld waar ik met mijn vriendinnen kan picknicken en kletsen. Dat vind ik heel fijn. Na school speel ik ook graag op het schoolplein. Van meester Steef krijgen de kinderen dan vaak nog een voetbal. Hij is heel lief en echt als een vader. Ik vind het lief wat hij zegt over ons.”

I Slotermeer52

“Altijd weer fijn terug te zijn”Nasira en Sarah Kalai - Dichtersbuurt

Nasira: “Overdag ging het wel, ’s avonds kwamen de tranen. Ik was op mijn achttiende vanwege de liefde vanuit Marokko naar Nederland gekomen. Mohamed woonde hier sinds zijn negende en sprak de taal dus al goed. Ik wilde het graag leren. Met de kinderen keek ik elke dag om zes uur mee naar Sesamstraat, als ze op bed lagen naar Goede Tijden Slechte Tijden. Laatst keek ik er weer eens naar. Jef speelt nog steeds mee, je kunt het verhaal zo weer oppakken.”Sarah: “Vroeger lachten we haar uit als ze iets verkeerd zei. Zeiden we: ‘mama, hou je mond maar’.”Nasira: “Maar dat deed ik niet, hoor. Door het te spreken, ging het steeds beter. Toen Sarah en haar twee jaar oudere zus op school zaten, ben ik onder schooltijd samen met andere Marokkaanse en Turkse moeders taalles gaan volgen. Het spreken gaat nu goed, het schrijven blijft moeilijk.”Sarah: “Maar je appt prima, hoor!”Nasira: “Het is fijn om de taal te kennen, om je thuis te voelen. Al onze kinderen zijn hier geboren. Vijf in totaal; de oudste is twintig, de jongste is twee. Ik wilde graag een groot gezin. Ik kijk nu al uit naar alle bruiloften later.”Sarah: “Maar eerst wil je dat we studeren!”Nasira: “Absoluut. Ik stopte op mijn elfde met school. Ik werk nu als schoonmaakster op kantoor.”Sarah: “Een groot kantoor, hoor. En je baas geeft je veel verantwoordelijkheid. Je doet nu ook de planning. Mijn vader is buschauffeur. Mijn ouders hebben allebei plezier in hun werk, maar stimuleren ons enorm om te leren. Als iemand op tv iets heel duidelijk uiteenzet, zegt mijn vader altijd: ‘díe heeft gestudeerd’. Ik hoop aan het eind van dit schooljaar mijn vwo-diploma te halen. Mijn zus doet een HBO-opleiding. Vreemd is wel dat mensen verbaasd reageren als mijn moeder over onze schoolprestaties vertelt. Alsof dat niet kan, schoonmaakster zijn en kinderen hebben die goed kunnen leren.”Nasira: “Wij zijn niet dom, wij hebben alleen niet doorgeleerd.”Sarah: “Op school - eerst op de Burgemeester De Vlugtschool, later op het Calandlyceum - was ik altijd serieus bezig. Ik had een bijbaantje in een winkel aan de Ferdinand Bolstraat. Het viel me meteen op dat de gemiddelde bezoeker daar blank is. Geef mij dan maar Slotermeer, multicultureel, met allemaal verschillende kleuren. Voor mijn gevoel hoort het gewoon zo.”Nasira: “Mohamed wilde liever buiten de stad gaan wonen.

53

We hebben Nieuw-Vennep overwogen, Almere ook. Maar ik kon het niet. Ik was inmiddels aan Amsterdam gehecht. Sinds 2002 hebben we een huis in Slotermeer dat groot genoeg is voor ons zevenen. In dit buurtje voel ik me veilig, ik ken de mensen, we groeten elkaar. En de winkels zijn dichtbij.”Sarah: “Als kind is het heerlijk buiten spelen, mijn zusje heeft een speeltuin vlak naast huis. En als tiener zit je met de tram zo in de binnenstad of op het Osdorpplein. Maar het is altijd weer fijn om terug te zijn in Slotermeer. Zolang ik thuis woon, woon ik graag hier. Later? Ik heb geen idee. Het zou best eens een andere stad kunnen zijn.” Nasira: “Daar krijg je vast spijt van. Maar als je wil, wij houden je niet tegen. Ik heb dit jaar mijn rijbewijs behaald, ik kan je zo opzoeken.”Sarah: “Goed hè, ze heeft het gehaald! Ze was zo zenuwachtig voor haar theorie-examen. Negen jaar geleden was dat nog te moeilijk. Nu is ze glansrijk geslaagd!”

54

55

“Ik draag als bewoner graag mijn steentje bij aan een schone buurt.Bijvoorbeeld tijdens de actiedagen van het Buurtveiligheidsteam.”

Dhr. Mohammad, bewoner Lodewijk van Deysselbuurt

56

“Ik draag als bewoner graag mijnsteentje bij aan een schone buurt.Bijvoorbeeld tijdens de actiedagenvan het Buurtveiligheidsteam.”

Asif Mohammad,bewoner Lodewijk van Deysselbuurt

“Een heel gebouw vol mensen met een creatief vak.Dat is heerlijk werken en ook heerlijk samenwerken.”

Abderrazak Moufid, Audio Visueel Producer (Sqrean/www.sqrean.nl) in Broedplaats De Vlugt

57

“Een heel gebouw vol mensenmet een creatief vak.Dat is heerlijk werken en ookheerlijk samenwerken.”

Abderrazak Moufid, Audio VisueelProducer in Broedplaats De Vlugtwww.sqrean.nl

58

Mensen nodigTini van den Akker - Burgemeestersbuurt

“Ik mis een Dirk van den Broek. Een paar jaar geleden zat er hier nog één vlakbij aan de Burgemeester De Vlugtlaan. Naar de Bos en Lommerweg is net te ver als je ouder bent. Gelukkig hebben we hier wel een Aldi. Het winkelaanbod is erg veranderd in al die jaren, maar dat is logisch. Dingen veranderen nou eenmaal. Ik woon er sinds het begin. In 1952 kochten we dit huis uit een brochure. ‘Uw huis in tuinstad Slotermeer’ stond er op de voorkant. ‘Een zonne-woning aan de Burgemeester Vening Meineszlaan met voldoende bergruimte, ook voor rijwielen en kinderwagens’, zo werd het aangeprezen. We hadden al drie meiden, een jongen kwam er later nog bij. We hadden ruimte nodig en kregen een eengezinswoning met een benedenverdieping die net zo groot was als onze hele woning in Noord! De familie verklaarde ons voor gek, maar wij zagen alleen maar de kinderen die in die grote huiskamer stuiterden van plezier. Het huis was duur voor die tijd, wij zagen alleen maar een prima investering. Maar idyllisch hier, zoals men nu wel eens denkt? Nee hoor. Zie je die grote bomen rondom mijn huis? Dat waren allemaal sprietjes. En overal was zand; de kinderen liepen door de blubber naar school. Maar het was hier fijn. Ik voelde me rijk, vooral met de tuin. En nog steeds. Mijn vaste plek in de huiskamer is aan de achterkant, met uitzicht op de bloemen. Daar heeft de tijd stil gestaan en lijkt het allemaal nog als toen. Het was in de jaren vijftig een wijk met jonge gezinnen. Ik zag de buurtkinderen opgroeien, het huis uitgaan en hun ouders, waaronder ook vrienden van ons, ouder worden, verhuizen, of blijven en uiteindelijk overlijden. Dat krijg je als je zo oud wordt als ik. Dat voelt soms best eenzaam. Dat grote huis voor zes mensen is nu voor mij alleen. Ik heb aardige buren – “dag buurvrouw, hoe gaat het ermee?” vragen ze heel lief als we elkaar zien - maar ze zijn allemaal veel jonger dan ik en hebben het druk. Ik mis ouderen in de buurt. Iemand om eens een kopje koffie mee te drinken. Ik heb wel vrienden, maar als je ver uit de buurt woont, lukt het niet meer om elkaar even op te zoeken. Met autorijden ben ik vijf jaar geleden gestopt. Mijn zus uit Osdorp komt nog wel elke week langs, die is een stuk jonger. Maar ook: ik ben best eigenwijs, hoor. Het klikt niet met iedereen. Het moet wel een leuk mens zijn, bij de tijd én een weduwe. Zodra er een man aan vast zit, heeft ze daar haar handen vol aan. Gelukkig heb ik nu een leuk wekelijks uitje in de buurt gevonden, naast de bingo en mijn clubje kaarten maken in het Gerhardhuis. Elke donderdagochtend ga ik koffie drinken en praten met andere ouderen in de Kandelaar. Ik las er over in een krantje en al ben ik best verlegen, ik ben gewoon naar binnen gestapt. Ik voelde me eenzaam, dus ik wilde het graag. Ik werd er meteen leuk ontvangen en ben inmiddels een beetje ingeburgerd. Mijn verjaardag heb ik naast het feest met de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen ook daar gevierd. Het is fijn om mensen om me heen te hebben. Ik heb het echt nodig ook. Laatst was ik even kijken bij de jaarlijkse

I Slotermeer 59

60

buurtcamping. Een buurtbewoner hoorde dat ik de langstwonende hier ben. Toen werd ik het podium op geroepen. Dat is leuk, dat beetje aandacht. Ik stond er zelfs mee in de krant. En al die optredens, al die bewoners daar op het grasveld. Heel

I Slotermeer 61

gezellig was dat. Dan voel ik me weer rijk. Ook met de buurt. Het is veranderd, ja. Maar sinds de nieuwe buurvrouw aan de overkant me attendeerde op hoe mooi het hier is, kijk ik beter om me heen en zie ik het ook weer: Slotermeer is prachtig.”

“Nog steeds mijn buurt”Youssef Yaghdi - Couperusbuurt

“Twee maanden per jaar. Zo weinig zag ik mijn vader. Hij werkte sinds 1964, vijf jaar voor ik geboren werd, in Nederland. We misten hem, maar hij werkte aan onze toekomst. Verhuizen naar dat verre land betekende dat we als gezin weer samen zouden zijn. Daarom alleen al vond ik het geweldig. En ik zou voor het eerst vliegen. Een speciale gebeurtenis; mijn moeder kocht nieuwe kleren voor ons. Dat ik mijn vriendjes achterliet in Marokko, besefte ik als elfjarige niet. Dat Nederland kouder was en ik er niemand behalve ons gezin kende ook niet. Ik had er gewoon zin in.”

“Dát bedoelden ze met kou, wist ik na de landing. Het was november, het was avond, er lag geen sneeuw, maar zo koud had ik het nog nooit gevoeld. Toch voelde Nederland goed. Mijn vader had een woning op driehoog in Slotermeer geregeld. Ik keek die nacht lang naar buiten. Naar de ruime straten, zo schoon ook. Schoner dan in Marokko. Het huis was gezellig ingericht. Op de fruitschaal lag een flinke tros bananen. In Marokko een kostbaar stuk fruit, hier betaalbaar. We mochten zomaar een hele banaan opeten. Het waren kleine dingen, het uitzicht, het fruit, maar het zorgde voor een veilig gevoel.”

“Eindelijk werd het na een lange, ongeduldige nacht licht. Eindelijk kon ik alles zien. De achtertuin, prachtig en groen, al was het winter. Aan de voorkant de keurig geparkeerde auto’s. Zonder bewaking, wat heel bijzonder was, want in Marokko werden auto’s in de openbare ruimte bewaakt. Het trappenhuis, waar we meteen leerden rekening te houden met andere mensen, met buren. En dan de straat, in een vreemd, maar - wat snel bleek - fijn stukje stad. We durfden de eerste weken niet ver van huis te gaan, bang om te verdwalen. Maar beetje bij beetje trokken we meer en meer de buurt in en leerden andere kinderen kennen. Zonder taal kun je als kind makkelijk contact leggen. Die taal leerde ik op de Burgemeester Rendorpschool, naast ons huis. Mijn moeder kon vanaf het balkon naar ons op het schoolplein zwaaien. Dat voelde veilig. Vooral veilig voelde juffrouw Kat, die mij – een stil en verlegen jongetje – warm ontving. Juffrouw Kat waakte over me, moedigde me aan, was er voor me als ik haar nodig had. Zij was het die een jongetje in een vreemd land met een vreemde taal er doorheen heeft gesleept. En die taal en ook de gewoontes pakte ik snel op. Steeds leerde ik meer over Nederland, meer over Slotermeer. Dat er zoiets als Koninginnedag bestaat en dat dat hier op Plein ’40-’45 werd gevierd met kraampjes met spulletjes. Dat er zoiets als de HEMA bestaat; het was de eerste winkel die ik in Nederland bezocht. De aparte geur, die er nog steeds hangt, maakt me altijd weemoedig. Dat er zoiets als een buurthuis was, buurthuis Slotermeer, waar je met andere kinderen leuke dingen kon doen. Dat er ook iets buiten Slotermeer was, waar je met tramlijn 13 naartoe kon. De stad.”

I Slotermeer62

“In 1993 verhuisde ik naar Osdorp. Ik woon er nog steeds met mijn vrouw en zoon. Maar er gaat geen week, vaak geen dag voorbij dat ik niet in Slotermeer ben. Natuurlijk omdat mijn ouders er nog steeds wonen. Maar ook omdat Slotermeer mijn thuis is, mijn buurt nog steeds. Er is veel veranderd sinds ik er niet meer woon. Buren werden ouder, verhuisden of zijn inmiddels overleden. Ook de buurt werd ouder en verloederde zelfs. Er kwamen nieuwe, vaak tijdelijke bewoners, waardoor het minder schoon werd. Een stuk minder schoon. Was het de eerste dag dat ik er rondliep in 1979 schoner dan in Marokko, met de jaren werd dat helaas omgekeerd. Maar sinds een paar jaar zie ik het tij keren. Slotermeer herrijst en knapt op. Waar ooit mijn buurthuis stond, op de plek waar ik tafelvoetbal speelde, staat nu de Honingraat. Heel iets anders, maar het voelt goed. Nieuw, maar het voelt als vroeger. Ik kom er graag. Kippenvel krijg ik als ik op die plek denk aan vroeger. Wel ben ik blij dat mijn ouderlijk huis er nog staat, al wonen mijn ouders nu ietsje verderop. Dat de plek waar het allemaal begonnen is tussen Slotermeer en mij er nog is, betekent echt heel veel voor me.”

63

64

65

“Ze leren hier meer dan zwemmen. Omgaan met elkaar, samenwerken, wachten. Je voedt een beetje mee op.”

Mark Spronkers Zwemleraar Zwemschool Robbedoes

66

“Ze leren hier meer danzwemmen. Omgaan met elkaar,samenwerken, wachten.Je voedt een beetje mee op.”

Mark Spronkers,zwemleraar zwemschool Robbedoes

“Verlaten Oostoeverplein laat mensen ontmoeten Laat de inspiratie stromen Laat me, laat me, ik gooi mijn gedicht voor de vissen.”

Göhkan Aksoy, dichter

“Verlaten Oostoeverplein laatmensen ontmoetenLaat de inspiratie stromenLaat me, laat me, ik gooi mijngedicht voor de vissen.”

Göhkan Aksoy, dichter/bewoner Slotermeer

I SlotermeerVerhalen uit de buurtOpgeschreven en gefotografeerd doorShirley Brandeis ~ 6-9, 16-19, 26-29, 32-35, 42-45, 52-55, 58-61 en 62-65Clementine Vrooland ~ 12-15, 22-25, 36-39 en 48-51

FotoverantwoordingJan van Zijp ~ omslagPaint Your Future ~ 14-15

AffichesStyleMathôt - Haarlem ~ ontwerp en opmaakShirley Brandeis ~ fotografie

Idee, opmaak en redactieJeannette KriekenbeekJan van Zijp

EindredactieRita van der Maas

UitgeverijPolanen AB - Tzummarum

DrukNew Energy - Vianen

Oplage 300 exemplaren

ISBN9789081139298

Filmpjes ‘I love Slotermeer’www.youtube.com/iloveslotermeer

© Gemeente Amsterdam stadsdeel Nieuw-WestAlle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaargemaakt, in enige vorm of op enigerlei wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijk toestemming van de gemeente Amsterdam stadsdeel Nieuw-West. Postbus 2003, 1000 CA Amsterdam. Telefoon: 14020. Internet: www.nieuwwest.amsterdam.nl. Ondanks alle aan de samenstelling van dit boek bestede zorg kan de redactie, noch de auteur(s), noch de uitgever aansprakelijkheid aanvaarden voor directe of indirecte schade die zou kunnen voortvloeien uit deze uitgave of voor de aanwezigheid van informatie die mogelijk een inbreuk zou maken op intellectuele rechten van derden.