18 I magazine I 25 oktober 2008

Transseksualiteit is van alle cultu-ren en van alle tijden. Jeanne d’Arc was waarschijnlijk transseksueel, de indianen hadden een speciaal

statuut voor mensen die tussen de geslachten leefden, en in Azië vormen transgenders al altijd een aparte klasse. Maar in onze westerse wereld konden transseksuelen lange tijd niet worden geholpen. Persoonlijke miserie was het gevolg, tot zelfmoord toe.’‘De bal ging aan het rollen toen ik in decem-ber 2004 met mijn auto naar de garage ging en ik tijdens het wachten in een magazine een foto vond van de Deense golfspeelster Mianne Bagger. Er stond bij dat ze zeer succesvol was in haar persoonlijke en professionele leven, én transseksueel. Hoe meer ik over haar leven en dat van anderen las, hoe meer ik mezelf erin herkende, ook in hun transseksualiteit. Dat eerste inzicht was een enorme schok: alles begon te schuiven onder mijn voeten. Tevoren had ik me nooit geïdentificeerd met transsek-sualiteit, omdat al die verhalen altijd focusten op sociale uitsluiting en miserie. Dat maakte dat ik elke gedachte in die richting verdrong. Je hebt een goede job en een georganiseerd leven, dat geef je niet zomaar op.’‘Mijn eerste les als vrouw ging niet over elek-tromagnetisme, maar over transseksualiteit – mijn studenten, toekomstige burgerlijk inge-nieurs, reageerden zeer volwassen en geïn-teresseerd. Ook mijn collega’s aan de Gentse universiteit en elders in de wereld toonden begrip. Mijn academische carrière heeft niet geleden onder mijn geslachtsverandering, integendeel. Het heeft mij doen openbloeien. Tot dan was mijn leven niet eenvoudig: ik leed onder depressies en angst, maar ik had er geen

idee van wat de oorzaak kon zijn. Nu zit ik ein-delijk goed in mijn vel, waardoor ik socialer ben geworden.’‘Als je zélf begrijpt dat het voor veel mensen moeilijk te vatten is dat je van geslacht wil ver-anderen, ben je al een heel eind verder. Ook aan mijn familie heb ik zo duidelijk mogelijk uitgelegd dat dit geen keuze of bevlieging is, maar dat ik er waarschijnlijk mee geboren ben. Zij hebben begripvol gereageerd. Ik heb mij nooit een jongen of een man gevoeld. Als kind wist ik al dat er iets niet klopte, zonder te beseffen wat het precies was. Dat ik liever met de meisjes mee turnde, was voor mij niet meer dan normaal. Ik speelde ook liever met de buurmeisjes dan met de jongens uit mijn straat. Als kind kom je daar gemakkelijk mee weg, maar in de pubertijd wordt dat vreemd bevonden. Dat gaat gepaard met sociaal isole-ment: je hoort nergens meer bij. Wetenschap was toen al mijn passie en toevluchtsoord.’‘Aan onze universiteit is een genderteam verbonden dat tot de top tien van de wereld behoort. Aan psychiater Griet De Cuypere heb ik voor het eerst alles verteld en zij heeft mijn leven gered. Eerst was er een diagnostische fase van negen maanden waarin ik geregeld bij haar op consultatie kwam en zij kon bepalen of ik wel zeker was. Dan volgden nog eens negen maanden waarin de werking van de manne-

lijke hormonen werd stilgezet. Het proces was toen nog omkeerbaar, maar ik werd al wel ver-ondersteld mij als vrouw te kleden en te gedra-gen. Daar was moed voor nodig, want mijn lichaam was op dat moment hoegenaamd nog niet aangepast... Daarna kreeg ik gedurende een jaar vrouwelijke hormonen toegediend, en pas daarna, in juni 2007, volgde de opera-tie. Over mijn naam heb ik eerlijk gezegd niet zo lang nagedacht. Ik wou mijn oude initialen behouden, en er zijn niet zoveel vrouwenna-men met een F. Een van de studentes heette Femke, en dat heeft mij geïnspireerd.’‘Als ik op mijn achttiende had geweten wat ik nu weet, dan had ik alles toen al laten doen. Nu ja, de tijden veranderen. Tegenwoordig zijn er behandelingen voor transseksuele kinderen die het mogelijk maken hen beter te helpen als ze meerderjarig zijn.’‘Als wetenschapper is elektromagnetisme mijn onderwerp, maar ondertussen doe ik ook onderzoek naar transseksualiteit. Zo ont-dekte ik een foute berekening en kwam ik uit bij schattingen dat 1 op de 3.000 als jongetjes geboren kinderen ooit van geslacht zullen ver-anderen, en 1 op 6.000 meisjes. Dat is een te grote groep om nog te negeren.’

Ik begrijp dat mensen het raar vinden

Femke (41) uit Gent, professor elektromagnetisme

Operator: vmj Jobname: CyanMagentaYellowBlack Desc:Time: // ::