MEDISCH DOSSIER

22 l P-magazine 07.12.2010

Als uw verzekeringsagent doktertje speelt...

“Operatie? niet nOdig!”

Elk jaar worden in ons land tussen 7.000 en 8.000 perso-nen als gevolg van een arbeidsongeval blijvend arbeidsongeschikt. Het zal je maar overkomen: lichamelijke schade, inkomstenderving en soms ook een hoop miserie met de verzekeringsmaatschappij. Het overkwam Alain, inmiddels twaalf jaar geleden. Zijn dossier zit nog altijd muurvast.

vinden wij

Tekst en foto’s: René De Witte

07.12.2010 P-magazine l 23

D ie ochtend van maandag 5 oktober 1998, is Alain Hey-rman op weg naar zijn werk op de

fruitterminal van Noord Natie in de Antwerpse haven. Leuke baan is het, met een mooi loon waar-mee hij zijn hobby kan betalen: jagen in Schotland. En zijn verza-meling Schotse whisky uitbrei-den, niet om de flessen soldaat te maken, maar om ze zorgvuldig te bewaren voor de dag dat hij een whiskybar opent, zijn grote droom. Het leven lacht hem toe. Vaste vriendin, geen of nauwelijks zor-gen, goede gezondheid. Ontelbare keren heeft hij de weg afgelegd. Het gebeurt in enkele tellen. De frontale klap is enorm. Alain wordt zwaargewond afgevoerd naar het Sint-Annaziekenhuis in Beveren.Zo begint het verhaal dat Alain, vandaag 47, ons in zijn apparte-ment in Beveren vertelt. Hij weet uit ervaring dat het risico niet denkbeeldig is dat we hem zullen beschouwen als zijnde tegen een molenwiek te hebben gelopen. En dus heeft hij voor ons zijn dossier boven gehaald. Hij kan immers alles bewijzen. Het is een lang verhaal, waarschuwt hij. En niet eenvoudig, of eigenlijk toch wel eenvoudig, want in essentie gaat het om een schurkenverhaal van artsen en experts die in het be-lang van verzekeringsmaatschap-pijen medische dossiers manipu-leren of, nog erger, vervalsen. En daar zelfs bij het gerecht mee wegkomen. Een crimineel sy-steem. En Heyrman wikt zijn woorden niet.

CIRkElbEDDe letsels zijn ernstig. Om te be-ginnen is er de gebroken nek, een zogeheten Hangman’s fracture, typisch bij verhangingen, een breuk waarbij het ruggenmerg zo zwaar is beschadigd dat er meest-al een verlamming van het hele lichaam optreedt, inclusief van de ademhalingsspieren en dus dodelijk. Een zeldzame keer treedt een dergelijke breuk op bij verkeersongevallen. Die pech heeft Heyrman.Hij heeft ook nog een levensge-

vaarlijke inwendige bloeding waarbij het bloed zich ophoopt in de ruimte tussen het schedelbot en het buitenste hersenvlies. En om zijn toestand nog problemati-scher te maken, zijn er scherven in de epidurale ruimte, in het wervelkanaal.Alain Heyrman is er dus ernstig aan toe wanneer hij onder de ogen komt van dr. DM, de arts die hem gedurende de eerste maan-den zal behandelen, eerst een week of drie in het ziekenhuis, later tijdens zijn bezoeken aan de polikliniek. Pas onderzocht, hoort Heyrman dat een interne fixatie zal worden uitgevoerd, een opera-tie waarbij een verbinding wordt gemaakt tussen de verschillende nekwervels. Een zware ingreep. Maar de arts zal, tot de niet ge-ringe verbazing van Heyrman, iets helemaal anders met hem doen.ALAIN HEYRMAN: “Ik werd in tractie gelegd, in zo’n cirkelbed dat volledig kan draaien. Ze maakten met bouten een metalen beugel vast aan mijn hoofd, met een gewicht eraan om mijn nek te rekken. Dat heet een externe trac-tie. Vreselijk was dat. Zo lag ik daar een dag of 24, waarna ik in een halo-vest werd gestopt, een kunststoffen vest die wordt opge-hangen aan een ring die met pen-nen op het hoofd wordt gespan-nen.

»De externe tractie was de slechtst denkbare behandeling die ik kon krijgen, vertelde dr. R, een neuroloog, mij later. Middel-eeuws, zei hij. Met mijn verwon-dingen moest absoluut worden vermeden dat ik kon bewegen, wat in dat cirkelbed wél kon. Een cirkelbed was uit den boze bij mij. Ik had spasmen aan beide benen, ongecontroleerde spiersa-mentrekkingen en hevige schok-ken ter hoogte van de hals. Myo-clonieën, noemt men dat.”

abnORMaalHEYRMAN: “Nu zal je misschien zeggen dat iedereen zich kan vergissen, ook een arts. Maar de keuze voor een externe tractie in plaats van een interne fixatie, wás helemaal geen vergissing. Dat vernam ik later toen de assistente van de arts, een zekere Annemie,

haar mond voorbij praatte. Ze ver-telde dat ik op weg was naar het operatiekwartier toen er een tele-foon kwam van verzekerings-maatschappij Assubel bij wie Noord Natie verzekerd was, om de fixatie niet te laten doorgaan. Een verzekeraar die tussenkomt, dat kan toch niet? Toch wel, zei de assistente. Ze vertelde dat haar baas onder grote druk stond. En dat er in verband met mijn dossier abnormaal veel post was. Dat had ze nooit meegemaakt.

»Ik vroeg me af welk belang een verzekeringsmaatschappij hierbij kon hebben. Tot de neuro-loog mij dat uitlegde. Bij een in-terne fixatie ben je sowieso zwaar invalide. Je kan bijvoorbeeld je hoofd niet draaien. De kans is zeer groot dat je blijvend invalide en arbeidsongeschikt wordt. En dat kost een verzekeraar een bom geld. Daarom dus.

»Bij een tractie vallen de mo-gelijke medische gevolgen nadien veel moeilijker rechtstreeks in ver-band te brengen met het arbeids-ongeval. Veronderstel dat je jaren later nog altijd hoofdpijn hebt,

dan kan de discussie natuurlijk beginnen. Want: is die hoofdpijn wel het rechtstreekse gevolg van het ongeval? Of is er ondertussen iets anders de oorzaak geworden? Dat is exact wat ook met mij is gebeurd. En dat heeft alles met die myoclonieën te maken.”

ObSERvatIETerwijl Alain Heyrman zijn verhaal vertelt, zien we hem om de paar minuten, soms sneller, en half-

weg een zin, kort maar hevig schokken. Terwijl hij naar adem lijkt te happen, produceert hij een hevig hikgeluid. De eerste keer is het schrikken, en voor hem allicht wat gênant, maar het went. Eén zaak is echter duidelijk: deze man kan geen normale conversatie voeren.Dat, bovenop de andere onge-makken en/of gevaren van myo-clonische spiersamentrekkingen, maakt Heyrman ongeschikt voor een normale baan. En daar draait het om: zijn die spasmen het ge-volg van het ongeval, of traden ze, zoals de verzekeraar beweert, la-ter op? Ze waren er vanaf de eer-ste dag, zegt Heyrman. Dat kan hij illustreren met een tweede vreemd voorval.Het is de avond na het ongeval. De bezoekuren zijn voorbij. Ook zijn vriendin Karine is vertrokken, maar omdat ze wat is vergeten, keert ze op haar passen terug. Aan het bed van Alain staat een onbekende man. In burgerkle-ding. Hij staat haar vriend duide-lijk te observeren.HEYRMAN: “Ik had hem zelf niet

opgemerkt, zo was hij dus letter-lijk mijn kamer binnengeslopen. Toen Karine hem vroeg wie hij wel mocht zijn, gaf hij haar zijn kaart-je: dokter DG, controlearts van mijn werkgever. Die stond daar niet om mij te onderzoeken, hè. Ik weet wat hij daar stond te doen. Hij wilde zien hoe erg het was met die schokken. Ik zou nog al-tijd willen weten wat hij in zijn verslag heeft geschreven, maar dat stuk heb ik nooit mogen zien. En dat is natuurlijk geen toeval,

Alain Heyrman, na een arbeidsongeval

slachtoffer van een vuil spelletje tussen artsen en

verzekeringen.

24 l P-magazine 07.12.2010

in dE klAuwEn vAn dE vErZEkEring

want het kan niet anders dan dat hij de spiersamentrekkingen moet hebben opgetekend.”

vEEl gElD HEYRMAN: “Daar draait mijn hele dossier dus om. Al van de eerste dag in het hospitaal deed ik er mijn beklag over, maar de arts zei dat die spiersamentrek-kingen normaal waren en dat ze wel vanzelf zouden overgaan. En dus hechtte hij er geen belang aan, ook niet toen ik na mijn ver-

blijf in het ziekenhuis bij hem voor ambulante verzorging ging en mijn klachten bleef herhalen. Nu doen uitschijnen dat die myo-clonieën pas een jaar of twee na mijn ongeval optraden, is een fla-grante leugen. U kan mijn huis-arts bellen.”Dat doen we ook. Maar omdat we weten dat de huisarts ons niet zo-maar te woord zal staan, geeft Heyrman hem de schriftelijke toelating om met ons over hem te praten. De arts is terughoudend. De Orde van Geneesheren heeft niet graag dat artsen met de pers praten over medische dossiers. Maar toch moet hem iets van het hart.DE HUISARTS: “Kijk, vóór zijn

ongeval had Alain die stuiptrekkin-gen helemaal niet. Hij was een sterke, gezonde man. Toen hij na zijn ongeval hier voor het eerst weer op visite kwam, had hij die wel. Tja, kan ik dan anders dan het rechtstreekse verband te leg-gen? Dat ongeval heeft zijn leven vernietigd en dat heeft dus met die myoclonieën te maken.”Met de verklaring van de huisarts zou het eenvoudig moeten zijn. Als de myoclonieën tot gevolg hebben dat Heyrman niet ge-schikt is om te gaan werken, heeft die blijvende arbeidson-geschiktheid door de spasmen al-les te maken met het arbeidsonge-val. En dat kost de verzekeraar

veel geld.Maar zie: polissen van ziekte, in-validiteit en gewaarborgd inko-men bepalen doorgaans dat psy-chische aandoeningen uitgesloten zijn van vergoeding, tenzij de di-agnose ervan steunt op organi-sche verschijnselen. Of hoe het voor de verzekeraar een wereld van verschil uitmaakt of de myo-clonieën rechtstreeks in verband kunnen worden gebracht met de ‘organische verschijnselen’ (de fracturen bij Heyrman), of niet. Kunnen de myoclonieën niet di-rect in verband worden gebracht, dan kunnen de boeken dicht: ver-goeding uitkeren, een minimale arbeidsongeschiktheid betalen en dat is het dan. Er staat met ar-

beidsongevallen veel geld op het spel.Verzekeraars zijn private vennoot-schappen die in de eerste plaats behept zijn met winstgevendheid. Dat helpt om het dossier van Hey-rman te begrijpen. Elke euro be-sparing spekt de resultaten. En dat zijn de arbeidsongevallenver-zekeraars: winstgevend. Uiteraard willen ze dat graag zo houden. En daar zijn blijkbaar vele middelen goed voor.

nIEtS DOEnEind mei 1999. Heyrman is nog niet hersteld. De schokken zijn niet verdwenen, hij heeft even-

wichtsstoornissen en voelt zich duizelig. De huisarts heeft hem Nootropil voorgeschreven, een medicijn dat vervelende bijwer-kingen kan hebben. Een normaal mens zou in die omstandigheden niet gaan werken, maar Heyrman moet dat. Noord Natie en Assubel hebben een regeling getroffen waarbij hij het werk hervat, welis-waar slechts drie uur per dag, drie dagen per week.HEYRMAN: “Nu ja, ik moest daar op een stoel zitten, hoefde verder niets te doen. Het belangrijkste was dat ik zogezegd nog maar tij-delijk arbeidsongeschikt was. Dat doen bedrijven wel vaker: mensen die niet volledig hersteld zijn, toch laten komen. Met een arm of

een been in het gips, maakt niets uit. Kom maar naar het werk, maar werken hoeft niet. Smerig. En onwettig.”15 juni 1999. Heyrman is nog maar enkele keren voor enkele uurtjes op het werk geweest. Hij krijgt een hevige schok in de hals-streek, heeft het gevoel dat zijn benen van onder zijn romp wor-den weggeslagen, verliest het evenwicht, valt van een trapje en wordt afgevoerd naar Beveren. Daar kennen ze hem.HEYRMAN: “Men moest mij als het ware nog van de brancard til-len of ik hoorde de verpleegster tegen dr. DM zeggen: ‘Dokter, de verzekering van Alain aan de tele-foon’. Waarop ik de dokter aan de telefoon hoorde zeggen: ‘Jaja, als je het maar op papier zet’. Wat er op papier moest gezet worden, heb ik nooit kunnen achterhalen. Gelooft het of niet, maar de diag-nose was dat ik een ‘verkeerde beweging of inspanning’ had ge-daan. Niets bijzonders, dus. Ik kon ‘s anderendaags gewoon op-nieuw naar het werk.”

ECHtE StRIjDHEYRMAN: “Dat vond mijn huis-arts te belachelijk voor woorden. Hij verwees mij naar een specia-list voor nader onderzoek van mijn evenwichtsstoornissen. Zolang de oorzaken niet waren achterhaald, was ik voor hem arbeidsonge-schikt. De specialist wilde een bloedonderzoek van mij.

»Dat onderzoek was nog niet eens gebeurd, of ik kreeg van As-subel te horen dat mijn arbeids-ongeschiktheid op 1 september afliep. Hoezo, op 1 september gaan werken!? Mijn huisarts had mijn ongeschiktheid verlengd. Van hem mocht ik dus niet. Bo-vendien had het ziekenfonds van Bond Moyson mij ondertussen voor meer dan 66% invalide ver-klaard. Dat was blijkbaar allemaal van geen tel.

»In samenspraak met mijn huisarts heb ik toen tegen de con-trolearts van Assubel een klacht ingediend bij de Orde van Genees-heren. Ik kreeg een brief met de bevestiging dat de Orde mijn klacht had ontvangen en zou on-derzoeken. Mijn aanwezigheid was niet gewenst en bewijzen

“volgens Assubel liep mijn arbeidsongeschikt-heid af op 1 september. Terwijl het ziekenfonds mij net voor 66% invalide had verklaard.”

Kilo’s dossiers, verder staat Heyrman na twaalf jaar vechten nog niet.

07.12.2010 P-magazine l 25

hoefde ik ook al niet over te maken. Nog sterker: ik kreeg doodleuk te lezen dat de Orde niet zou bekendmaken welk ge-volg mijn klacht zou krijgen.”Heyrman zal inderdaad nooit wat vernemen over het besluit van de Orde. De eerst veldslag is een maat voor niets. Maar de echte strijd moet nog begin-nen. Die wordt op twee terrei-nen gevoerd: de politierecht-bank van Sint-Niklaas en de arbeidsrechtbank in Antwerpen. De eerste – waar hij de degens moet kruisen met Fortis In-surance – beslist over de ver-goedingen voor de lichamelijke schade. De tweede over de ar-beidsongeschiktheid en de inkomstenderving.

MallEMOlEnIn beide procedures wordt een gerechtsdeskundige aange-steld. Van deze gerechtelijke experts wordt het antwoord ver-wacht op een aantal vragen: hoe zit het met de ‘consolida-tie’ van de fracturen, hoe zit dat nu met die myoclonieën, en in welke mate is Heyrman – al dan niet blijvend – arbeidson-geschikt? Het worden twee mallemolens van onderzoeken en tegenonderzoeken en met daarbij twee arbiters van wie men vooral onpartijdigheid, on-afhankelijkheid en objectiviteit zou mogen verwachten. HEYRMAN: “Maar hoe kan dat van artsen die de ene keer op-treden als controlearts van deze of gene verzekeringsmaat-schappij en de andere keer worden aangesteld als gerech-telijk expert waar ze dezelfde maatschappijen tegenkomen in zaken voor een politierecht-bank, een burgerlijke of een correctionele rechtbank?” Heyrman zal vreemde dingen meemaken. Hij kan er inmid-dels een boek over schrijven.HEYRMAN: “Zo stuurde een van die experts mij een keer naar dr. DM (de eerste arts die Heyrman behandelde; red.) om bij hem een kopie op te vragen van het document van eerste vaststelling, uit oktober 1998. Dat vond ik al vreemd, want hij had dat rechtstreeks kunnen

opvragen. Maar goed, ik ernaar toe, maar die kopie kreeg ik niet. Ik moest een week later maar eens terugkomen, wat ik ook deed. Toen kreeg ik een do-cument met als hoofding ‘Me-disch attest eigen gebruik’.

»Medisch attest eigen ge-bruik, dat had ik nog niet ge-zien. Waarom ik niet gewoon een kopie van het orgineel kreeg en de arts met de hand het originele document had overgeschreven, begreep ik niet. Tot ik merkte dat in dat ‘attest eigen gebruik’ één zin-netje was toegevoegd: ‘Geen neurologische uitval’. Dat was dus bedoeld om de expert diets te maken dat er bij de eerste vaststelling geen sprake was van myoclonieën.”Het attest is volgens Heyrman zonder enige twijfel een vals stuk, maar wel eentje dat voor de verzekeraar van cruciaal be-lang is om de gevolgen van het ongeval voor het bepalen van de invaliditeit en arbeidsonge-schiktheid te minimaliseren. Wanneer Heyrman de verslagen van de twee deskundigen onder ogen krijgt, weet hij niet wat hij leest. Eén en al manipulatie, zegt hij. We moeten maar eens naar zijn advocaten Sven Mary en Marijn Van Nooten bellen.Mr. MARIJN VAN NOOTEN: “Nu moet ik zeggen dat toen mijnheer Heyrman voor het eerst bij ons op kantoor kwam, wij moeite hadden om zijn ver-haal zomaar te geloven. Toen we zijn dossier bestudeerden, konden we echter niet anders dan vaststellen dat alle medi-sche verslagen die in zijn voor-deel pleitten, in de gerechtelijke verslagen systematisch werden genegeerd. Echt grof, bij mo-menten.” Daar is menig voorbeeld van.Een (kleine) selectie. Voorbeeld 1. Heyrman moet op onderzoek naar dr. VZ in ver-band met de oorzaak van zijn myoclonieën. De vraag is im-mers: zijn die van psychogene (psychologische) oorsprong? Wat schrijft dr. VZ? ‘Daar de schokachtige bewegingen ech-ter niet stereotiep zijn, dient te worden gedifferentieerd met een psychogene bewegings-

“Als kersverse trainer in eerste klasse is de druk vaak groot. Om te winnen, natuurlijk, maar ook om een ploeg tussen de lijnen te brengen die er tot de laatste seconde voor gaat. Soms moet ik met kleine instructies een wedstrijd doen kantelen. Dat kan alleen met een hoofd en lichaam die fris zitten. Daarom neem ik na een tip van mijn apotheker en met goedkeuring van de arts van onze vereniging al een tijdje Ostrin® Q10. Dat helpt me om steeds bij de pinken te blijven.“

Bob Peeters, ex-Rode Duivel en oud-profvoetballer bij onder meer Lierse, Roda JC en Vitesse, momenteel trainer bij Cercle Brugge.

OESTERS VOOR EXTRA KRACHT.Ostrin® Q10 geeft u een serieuze duw in derug en helpt bij tijdelijke vermoeidheid en luste-loosheid. Dankzij zijn uitgebalanceerde mix van oesterextract en diverse andere bestanddelen kan u er weer tegenaan, in volle kracht en vitaliteit.Oesters behoren tot de sterkste dieren ter wereld. De oester kan, ondanks het feit dat hij slechts beschikt over een spiertje van nog geen centimeter, zijn schalen zo krachtig gesloten houden, dat het onmogelijk is deze zonder hulp-middelen te openen. Hij kan een gewicht van 5 kilo, meer dan 150 maal het eigen lichaams-gewicht, gedurende circa 10 uren weerstaan. De oester dankt zijn kracht aan een hoog tau-rinegehalte wat bijdraagt tot een betere uithou-ding en helpt tegen tijdelijke vermoeidheid.Die natuurlijke kracht vindt u ook terug in Ostrin® Q10, dat naast het extract van Japanse

oesters, ook verrijkt is met Co-enzym Q10, Extramel® , ginseng, taurine en zink. Ostrin® Q10 is toegelaten door het BOIC en staat niet op de dopinglijst.

Eén tablet Ostrin® Q10 bevat de kracht van maar liefst 75 verse oesters! Goed voor meer levenslust, een beter geheugen en excellente prestaties!

Verkrijgbaar in de apotheek

Prijs: €27,60

- Rijksweg 9 - 2880 Bornem www.ostrin.eu

OSTRIN Q10 GEEFT EXTRA KRACHT!

26 l P-magazine 07.12.2010

stoornis. Teneinde te onderschei-den wordt de patiënt doorverwe-zen naar professor dr. ZdB aan de ULB.’Wat maakt de gerechtsdeskundi-ge ervan? ‘Ook dr. VZ vermoedt de mogelijkheid van psychogene be-wegingsstoornissen’. Nee, dat schreef VZ dus niet.Voorbeeld 2. Heyrman gaat dus op onderzoek bij professor ZdB die op wetenschappelijke wijze vaststelt dat er geen psychogene oorzaak is.Wat maakt de deskundige ervan? ‘Prof. ZdB beschikte klaarblijke-lijk niet over het ganse dossier, want hij maakt geen melding van psychogene bewegenisstoornis-sen’. Ook dat klopt niet.Voorbeeld 3. Het vorige zijn slechts twee voorbeelden van hoe verslagen (op niet eens subtiele wijze) worden verdraaid. De ex-perts gaan er blijkbaar van uit dat een rechter de oorspronkelijke, volledige medische verslagen nooit zal lezen. Maar het kan nog grover. Heyrman beschikt over liefst drie verslagen die ondubbelzinnig vaststellen dat bij hem sprake is van spinale, en dus niet van psychogene myoclonie-en. Ze hebben dus met zijn onge-val te maken. De verslagen zijn bij de deskun-dige door Heyrman neergelegd, spreken in zijn voordeel en kun-nen natuurlijk niet worden doodgezwegen. Wat nu? De truc is eenvoudig. Men moffelt ze weg in de bijlagen en verzwijgt ze in het verslag. Want welke rechter steekt zijn kostbare tijd in het le-zen van bijlagen?Voorbeeld 4. Een beproefde truc die ook bij Heyrman wordt ge-bruikt, is de gerechtspsychiater. In zijn geval: CD.HEYRMAN: “Wat een onvoorstel-bare klucht was dat. Hij verklaar-de mij kleinzerig, terwijl ik eerder een test had afgelegd die net het tegenovergestelde bewees. Klein-zerig, ik? Ik ben nondedju twee jaar paracommando geweest! Wat die man mij vooral wilde vertellen, was dat ik beter de strijd kon sta-ken.”

laCHwEkkEnD En dat is nu net wat Alain Heyr-man niet bereid is te doen. Wan-

in dE klAuwEn vAn dE vErZEkEring

neer de experts weigeren om cor-recties aan te brengen aan hun voorverslagen en ze vasthouden aan hun conclusie dat hij – in het beste geval – voor 13% arbeids-ongeschikt kan verklaard worden, is de maat voor hem vol. En zo

stapt hij op 19 mei 2003 naar de onderzoeksrechter in Dender-monde met een eerste straf-klacht. Heyrman beseft ook wel dat zo-lang het gerechtelijk onderzoek loopt, de procedures voor de poli-tie- en arbeidsrechtbank worden stilgelegd. Maar hij verwacht dat het gerecht snel werk zal maken van zijn klacht. De feiten die hij aanklaagt, zijn immers ernstig. Het gaat om samenspannen tus-sen artsen – een gerechtsarts, een verzekeringsarts, een behan-delende arts, een psychiater – en dit om de financiële belangen van verzekeraars te dienen. Maar Hey-rman denkt fout. Het zal drie onderzoeksrechters en vijf jaar duren, alvorens de artsen die door Heyrman met de vinger worden gewezen, in 2008 worden ver-hoord.Mr. VAN NOOTEN: “Dat strafon-derzoek had niets om het lijf. Ja, die artsen zijn verhoord, maar hooguit twee, drie minuten.”

nOg vRagEn?Het verhoor van de controlearts van Assubel spant de kroon. Wie het proces-verbaal leest, heeft een idee van hoe lang dat verhoor kan geduurd hebben: één mi-nuut? Er worden geen vragen ge-steld, en dus zijn er ook geen antwoorden. Er zijn nochtans in-teressante vragen te stellen, maar kennelijk heeft de commissaris die de verhoren uitvoert, de op-dracht gekregen vooral niet verve-lend te gaan doen. Enkele voor-beelden van vragen die wij zouden gesteld hebben.

Vraag 1: klopt het dat Assubel tussenkwam om de fixatie tegen te houden?Vraag 2: wanneer Assubel in au-gustus 1999 een rapport ontvangt over ‘de zeer uitgesproken para-vertebrale spierspasmen’ bij Heyr-man, wordt hij dezelfde dag toch arbeidsgeschikt verklaard. Vreemd, toch?Vraag 3: volgens Assubel traden de spasmen pas op in 2001. Waarom betaalt Assubel dan van-af 1999 de kosten terug die Hey-rman betaalt aan zijn kinesist voor ‘de behandeling van spier-contracturen’? Het zijn vragen die dus niet wor-den gesteld. Omdat het allemaal zo lang geleden is, heeft dr. DM naar aanleiding van zijn verhoor nog eens in het dossier gekeken. Een paar passages:Dr. DM: “Wat ik tegen de patiënt destijds gezegd heb, kan ik er niet in terugvinden. Ik kan mij niet herinneren dat mijn besluit-vorming op dat ogenblik beïn-vloed zou geweest zijn door ie-mand van de verzekering.”Lezen we dat goed? Een speurder zou vragen of het misschien soms gebeurt dat er beïnvloeding ge-beurt? En hij zou vragen wie An-nemie is, en waar men die kan vinden. Niets van dat.En dan de cruciale passage.Dr. DM: “De patiënt kwam ambu-lant op controle (...) en toen heb ik hem naar onze neuroloog ver-wezen wegens spiersamentrek-king in zijn rechtergezichtsveld, als ik mij goed herinner. Ik kon dit niet verklaren vanuit een fractuur. Het bewijs dat ik hem naar de neuroloog heb verwezen, kan te-

“de latere toevoeging aan mijn medisch attest diende enkel omdat de rechter geen verband zou leggen tussen de spasmen en het ongeval.”

rug te vinden zijn in deze laatste zijn medisch dossier.”Een speurder zou hierop door-gaan. Want terwijl in het gerech-telijk expertiserapport staat dat Dr. DM in 1998 en 1999 nooit spiersamentrekkingen merkte, verklaart hij nu dat die er wel wa-ren ten tijde van de ambulante behandeling die dus eind oktober 1998 begon. En dat hij in het dossier de doorverwijzing naar een neuroloog zou kunnen vin-den. Een speurder zou dat stuk onmiddellijk opvragen. Niet dus.HEYRMAN: “De verklaring van dr. DM is vals. Hij hééft mij niet doorverwezen. En intrinsiek geeft hij ook toe dat het ‘medisch attest eigen gebruik’ een vals stuk is. De toevoeging dat er bij de eerste vaststelling geen neurologische uitval werd vastgesteld, diende enkel om te vermijden dat de rechter een direct verband zou leggen tussen het ongeval en de myoclonieën. Ongelooflijk hoe dr. DM daar zo gemakkelijk mee wegkwam.”Het gerechtelijk onderzoek is zo belachelijk, dat Heyrman bijko-mende onderzoeksdaden eist. Ook nu vangt hij bot. In juni 2010 oordeelt men dat alle artsen ‘om-standig’ werden verhoord en er dus niets meer nodig is om de waarheid te achterhalen.November. Alain Heyrman is in-middels naar het hof van cassatie gestapt in een poging om een toch een fatsoenlijk strafonder-zoek af te dwingen. Hij hoorde nog niets.Alain vraagt of we zin hebben in een glaasje van zijn betere whis-ky. Zijn bar komt er toch nooit. p

“De gerechtspsychiater noemde mij kleinzerig. Ik ben twee jaar para-commando geweest!”