Harpkrantde20162017jaa

rschool

Z30 jaarDe Harp

2 3

InhoudstafelVoorwoord van Sofie P2 M-decreet en STEM-onderwijs tegen het licht gehouden P3 Dat De Harp haar muzikale naam niet gestolen heeft! P4-5Altijd nieuw en verrassend P6 De Harp is een Duivelse +School p7-9In De Harp daar staat een huisje ... P10Interview met Sien p11Zeeklassen reportage p12-13Kristof versus De Harp: Boenk erop! p14De Harp binnen 30 jaar p151986 was niet alleen het jaar van De Harp p16

De Harpkrant-redactieDe Harpkrant is een initiatief van de ouder-raad met heel veel inbreng van leerlingen, leerkrachten en ouders. Redactie: Koen, Katrien & Jan.Layout: OonaVU: C. Step, Bagattenstraat 155, 9000 Gent

Waar gaat het over?STEM is de internationale afkorting voor Science (Weten-schap) – Technology (Technologie) – Engineering (In-genieurschap) – Mathematics (Wiskunde). Vanaf het basisonderwijs wil de Vlaamse overheid jongeren aan-moedigen om specifieke technische, exact-wetenschap-pelijke en wiskundige vaardigheden te ontwikkelen.

Welke voorbereidingen trof De Harp in 2015-2016?Het team werkte een leerlijn uit waarbij ze de leerplannen per graad doorlichtte en de doelstellingen per leefgroep vastlegde. Daaraan koppelde ze een lijst van mogelijke activiteiten en lessen en van materialen die nodig zijn om STEM-onderwijs in de praktijk te brengen. De bestaande technotheek zal stap voor stap worden uitgebreid.

Wat hebben de leerlingen hiervan al gemerkt?In klassen werd er geëxperimenteerd met onderzoekend onderwijs. Er werden ook verschillende specifieke STEM-ateliers georganiseerd doorheen het jaar. De Harp werkt voor de concrete uitwerking samen met studenten uit de lerarenopleiding van de Hogeschool Gent die STEM als vak kozen. Zij namen onderzoeksprojecten op binnen onze school.

Zijn de ouders hierbij al betrokken?Via de ateliers werden ze uitgenodigd om deel te nemen.

Beste Harpisten, Bij het begin van het nieuwe schooljaar blikken we nog graag eens terug op het voorbije schooljaar, dat weer eens voor-bijvloog op de Harp. Gelukkig is er de Harpkrant om al die mooie momenten op glanzend papier te helpen bewaren.

Ouders waren op heel wat momenten aanwezig op en rond de Harp om elkaar en de school beter te leren kennen. Onze intussen traditionele wandeling en wijnproef waren een groot succes. De ouderbetrokkenheid nam het voorbije jaar zeer grote proporties aan. Er werd een “Harphuisje” (een structuurelement van zomaar eventjes 6 meter hoog) gebouwd in de grote zaal. Enkele handige papa’s klaarden die klus op enkele dagen. Ook met de fluoweek zagen we het grootser. Het werd een ganse fluo-winter dankzij de actie HelmOpFluoTop en eindigde met een heuse fluofuif voor de kinderen. De laatste weken van het schooljaar kleurde de school helemaal zwart-geel-rood. Het begon met de klinkende overwin-ning van De Harp in de Ketnet-wedstrijd “Duivelse +School”. Twee echte Rode Duivels, Toby Alderweireld en Jan Vertonghen, kwamen op bezoek en dat werd een superfeest. Er werd gevoetbald en gedanst. En over het lied van Kim en Kristof, dat door de hele school uit volle borst werd gezongen, zei Jan Vertongen “Het nieuwe EK lied is gevonden”. Na de misstap tegen Italië zette de Harp de Duivels weer op te rechte pad door hen massaal aan te moedigen voor de wedstrijd België - Ierland. Het werd een gezellige boel met een groot scherm in de turnzaal en de drukbezochte bar in de vestiaire.

Het voorbije jaar was dus een bijzonder jaar op de Harp. En ook het nieuwe jaar zal bijzonder worden, want we vieren 30 jaar Harp. We kijken er alvast naar uit en hopen van jullie hetzelfde!

Intussen wensen we jullie veel leesplezier,

Sofie Verbruggenamens het ouderteam

Waar gaat het over?Het M-decreet is een wet die het Vlaamse parlement stemde op 12 maart 2014 en die het onderwijs meer ‘in-clusief ’ moet maken door kinderen met een beperking of leerstoornis in de gewone schoolomgeving te houden. De ‘M’ verwijst immers naar maatregelen voor leerlingen met specifieke onderwijsbehoeften.

Welke voorbereidingen trof De Harp in 2015-2016?Het team probeerde in de eerste plaats het wettelijke kader te vertalen naar de alledaagse onderwijspraktijk en hierbij de plus- en minpunten van het decreet te onderkennen. Dit leidde tot het idee van de zogenaamde ‘kindcontac-ten’. Dit zijn individuele gesprekken tussen leerkracht en kind waarbij het kind als expert van zichzelf gezien wordt.

Wat hebben de leerlingen hiervan al gemerkt?Voorlopig nog weinig. De kindcontacten hebben tot doel om samen met het kind te zoeken naar wat het nodig heeft om zich goed te voelen in de klas en tot leren te komen, maar het concept wordt pas vanaf dit schooljaar echt uit-getest met de hulp van experten. Het is natuurlijk zo dat de leerkracht en het individuele kind al altijd in gesprek zijn geweest in De Harp.

Zijn de ouders hierbij al betrokken?De ouders worden geïnformeerd zodra het concept ‘kind-contact’ meer helder is.

M-decreet en STEM-onderwijs

tegen het licht

gehoudenDe Harp schoof voor schooljaar 2015-2016 twee pedagogische prioriteiten naar voor: het STEM-onderwijs en het M-decreet. Een stand van zaken met directrice Cindy Step bij het begin van schooljaar 2016-2017.

4 5

Asoen (9) klas Kristof,

viool

Ik speel al drie jaar muziek. Er liep een project voor cello en viool, waarbij je

al vanaf je zesde kon beginnen. Ik koos voor viool, omdat het een instrument is dat vaak voorkomt. Het liefste speel ik

snel, ofwel supertraag. Soms treed ik op tijdens buurtfeesten en op

het schoolfeest.

Jef (6) klas Nancy,

gitaar en piano

Ik ben dit jaar met beide instrument-en gestart. Mijn papa speelt gitaar en

mijn mama speelde vroeger piano, daarom wilde ik beide leren. Ik

krijg nu privéles van mijn ouders! Piano vind ik wel iets mooier

klinken dan gitaar.

Roos (6) klas Sylvie,

piano

Mijn mama heeft een piano in haar bureau staan: van die witte en zwarte toetsen kon ik maar moeilijk afblijven... Ik slaagde er echter niet in om liedjes

spelen, en dat wilde ik toch wel graag, dus volg ik nu les. ‘Chineesje’ speel ik het

liefst.

Sigurd (8) klas Kristof,

tamtam

Mijn mama geeft me les. Eigenlijk wilde ik aanvankelijk drummen, maar thuis lag

er een tamtam waardoor we daarop begin-nen oefenen zijn. Het moeilijke is dat je

niet te hard mag slaan, anders zit je dwars met je hand door het vel. Leuk is dat je

je leert concentreren, en dat je toffe instructiefilmpjes vindt op

YouTube.

Irina (8) klas Nancy,

viool

Ik heb mijn instrument zelf gekozen omdat ik hou van de klank. Mijn broer vindt het ook heel leuk. Of hij zelf speelt? Nee, hij

is nog maar een jaar en een half. (lacht) Soms, als ik viool speel stopt hij wel met huilen. Mijn overgrootouders speelden ook viool,

mijn oma speelt piano en blokfluit en gaf vroeger les in operazingen.

Er zit veel muziek in mijn familie.

Elias (9) klas Kristof,

hoorn

Er was een nieuwe meester en die had maar één leerling, zijn eigen zoon. Daarom mocht ik al vanaf het eerste jaar bij hem in de leer, zodat hij meer leerlingen kon wer-

ven. Ik heb een demper, voor de buren, maar die gebruik ik bijna nooit omdat

de tonen dan nauwelijks te horen zijn. Je tong naar boven krullen

vind ik het moeilijkst.

Anna (10) klas Saskia,

viool

Mijn zus en mama speelden allebei viool, reden waarom ik dat ook wilde

proberen. Niet alle oefenstreepjes zijn nog zichtbaar op mijn instrument, wat het

soms niet makkelijk maakt om de juiste toon te halen. Ik heb al eens een con-

cert bijgewoond van mijn mama en dat was bijzonder fijn.

Jeanne (10) klas Saskia,

klarinet

Ik heb mijn 5de jaar achter de rug. Mijn ouders hadden klarinet aan mij voorgesteld

omdat ik nog te jong was om echt te kiezen, en ze hebben een goede keuze

gemaakt. Ik wil nog lang verder spelen: omdat het zo mooi klinkt, en ook wel

omdat ik dan iets kan wat veel andere mensen niet kun-

nen. (lacht)

Dat De Harp haar muzikale naam niet gestolen heeft! Na schooltijd gaat in tal van Harp-huiskamers de decibelmeter fors naar omhoog: piano’s worden betokkeld, drums aangesla-gen, saxofoons in elkaar gezet, gitaren ingeplugd, violen gestemd,

Titus (9) klas Kristof,

piano

Thuis hebben we een elektrische piano. Omdat mama daar zo mooi op speelt, wilde ik dat ook graag leren. Ik krijg les van Pigeon, dat is haar artiestennaam. Ik heb twee favo-

rieten die ik heel graag tokkel: Boer wat zeg je van mijn kippen, en Sinterklaas kapoentje. Dat laatste liedje kan ik al

spelen zonder naar de noten te kijken!

Camille (11) klas Saskia,

gitaar

Samen met mijn papa krijg ik al drie jaar privéles thuis. De effecten die je kunt beko-

men en de solo’s vind ik geweldig. Ik ben eerst begonnen op akoestische gitaar, thans oefen ik op de elektrische gitaar. De Rolling Stones en

The Beatles vind ik fantastisch. Ik wil veel liedjes leren spelen, ook voor de ervaring.

Als papa en ik samen repeteren, heeft mama live muziek in huis.

Joëlle (11) klas Saskia,

piano

Ik volg al drie jaar les. Bij ons thuis staat een piano en dat maakte me nieuwsgierig,

bovendien speelt mijn papa ook piano, vandaar. Piano is best uitdagend: je moet met je twee handen verschillende dingen doen en

toch mag je er niet naar kijken, anders ver-lies je de partituur uit het oog. Comptine

d’un autre été van Amélie Poulain, in een iets makkelijker versie: dat is

mijn favoriet!

Zoë (10), klas Saskia,

drum

Drum past bij me: ik kan mij daar he-lemaal in uitleven. Soms moet je met je twee

handen en je twee voeten verschillende zaken doen, da’s best lastig. Maar ik voel het ritme goed aan, misschien ook wel omdat ik dans.

Ik weet nog niet of ik hiermee verder ga, het is al mijn derde jaar. Maar soms, als

ik weer iets nieuws heb geleerd denk ik: misschien toch maar verder

doen!

Tijn (11) klas Saskia, altsaxofoon

Ik heb zelf voor sax gekozen: je kan er enorm veel kanten mee uit, en verder is het

ook gewoon een heel mooi instrument om naar te kijken. Tof is dat je met sax zowel lage als heel

hoge klanken kunt produceren. Ik wil graag illustrator worden, maar als dat niet lukt,

word ik muzikant! Zoals in Baker Street van Gerry Rafferty. Het liefst blaas ik Alou-

ette, een Frans volksliedje, omdat het zo’n vrolijk deuntje is.

Amandine (8) klas Sylvie,

piano

Mijn mama heeft speciaal een piano gekocht zodat ik twee jaar geleden kon beginnen oefenen. Nieuwe liedjes leren

vind ik tof. Zoals ‘Happy Birthday to You’. Dat kan ik al helemaal van

buiten. Wanneer er iemand jarig is, speel ik het met

veel plezier!

Zenna (10) klas Kim,

zang

Ik zing al sinds mijn kleutertijd. Zangles lijkt gemakkelijk, maar je moet op veel

letten: op een juiste, ontspannen houding bijvoorbeeld, terwijl je je intussen ook op de tekst en de noten moet concentreren. Ik wil later graag zangeres worden, al weet ik niet

of dat zal lukken. Ik begin wel meer en meer te oefenen. Amy Winehouse

bewonder ik enorm. Het liefst zing ik jazz!

Rachel (8) klas Peter,

rustige gitaar

Ik volg les op de muziekschool. Gi-taar vind ik superleuk. Soms doen mijn

vingers wel pijn van de snaren. Bart Peeters lijkt me een geweldige gitarist: ik heb aan de juf gevraagd of we één van zijn liedjes

mochten instuderen, en kijk, ik probeer nu ‘Konijneneten’ onder

de knie te krijgen!

Merel (10) klas Kim, klarinet

Ik heb het zelf gekozen, al weet ik niet zo goed meer waarom. Ik hou van het spelen zelf, maar het instrument in elkaar steken

vind ik vervelend. Ik oefen vier keer per week, daar staan mijn meester en ouders wel op.

Tot de la is het supermakkelijk, de hoge no-ten met de octaafklep zijn problematischer:

als je vinger een beetje schuin staat komt er al een piep uit!

Nand (8) klas Sylvie,

elektrische gitaar

Soms speel ik luid en soms ook stil, want ik heb vier buren. In Parijs kreeg ik

eens een uurtje les van Suleyman, die we in de metro hadden leren kennen. Zo is het begonnen. Maar ik kan niet elke dag naar

Parijs, dus zoeken we nu een goede leraar. Gitaarspelen is soms pijnlijk:

ik heb vaak streepjes en blazen op m’n vingers.

Wolf (11) klas Kim, klarinet

Mijn vrienden speelden klarinet en daarom wilde ik dat ook. Soms

is het supermoeilijk, vooral op examens, wanneer ik veel liedjes

moet instuderen. De klank vind ik heel mooi.

Ella (12) klas Saskia,

piano

Je kunt zoveel verschillende klanken toveren uit een piano, het is zo’n veelzij-

dig instrument. De juiste noten spelen met verschillende handen, de juiste tellen, het juiste ritme, dat is wel een uitdaging. Een

pianist die ik bewonder? Mijn bomma! Door mij heeft ze piano leren spelen, soms

oefenen we samen en ze doet dat echt goed. Ze vindt ook liedjes

uit, net als ik.

Lola (7) klas Peter,

viool

Ik heb helemaal zelf voor mijn in-strument gekozen, al kan ik me niet zo goed meer herinneren waarom.

Ik oefen niet elke dag, maar ei-genlijk zou dat wel moeten…

(kapoenenlachje).

Sofia (6) klas Sylvie,

piano

Mijn papa speelt piano en ik vond die liedjes zo mooi. Ik oefen nu elke dag

een halfuurtje en soms helpt papa me. Want de vingers zetten vind ik best wel

moeilijk. Af en toe krijg ik krampen. Voor ik begin te spelen warm ik

mijn vingers op door in een balletje te knijpen.

Jeanne (10) klas Kim, saxofoon

Ik liep rond op een tentoonstelling over muziekinstrumenten, en die mooie sax sprak mij wel aan. Sindsdien volg ik les, nu toch al twee jaar. Per week oefen

ik zo’n tweetal keer, al durf ik dat wel eens te vergeten... Ik zag ooit een saxofoonspeler aan het werk op

Jazz in ’t Park en dat vond ik tof.

Jaco (11) klas Kim,

viool

In de kleuterklas maakte ik al kennis met de viool, maar dat was meer tokkelen en zo. Echt les ben ik pas later beginnen volgen. Ik vind veel tof aan viool. Maar het is opletten: als je één vinger fout zet, klinkt het al vals!

Ik zag ooit een filmpje van een violist bij de Koningin Elisabethwedstrijd:

waw, zo goed spelen!

en nog zoveel instrumenten meer... Het gevaar voor pijnlijke vingers, overgevoelige buren, en noten die zich maar moeilijk laten bedwingen, nemen de jonge musici er graag bij. Want wat voor oorstrelend orkest vormen ze allemaal samen!

Mauro (11) klas Saskia,

klarinet

Ik ben ooit begonnen met een kleine plastic versie, de klarineo. Nu oefen ik al 4 jaar op de klarinet. De grepen snel

kunnen pakken vind ik het moeilijkst. Oefenen vind ik meestal saai,

maar toch wil ik verder met dit instrument: ik hou van de

muziek.

Lander (11) klas Saskia,

piano

In het begin moeten je vingers wennen aan de piano en doen ze vaak pijn. Nu wordt het

alsmaar makkelijker, alhoewel: een piano blijft een ingewikkeld instrument. Ik oefen bijna dagelijks, maar toegegeven, vorig jaar toch meer. Als ik examen heb, zit ik beduidend vaker aan de piano. Ik wil later net zo goed

worden als mijn papa. En misschien doe ik er ooit sax bij, net als hij.

Max (10) klas Saskia,

piano

Ik heb piano gekozen omdat het een basisinstrument is. Vroeger speelde mijn mama piano, maar ze is daarmee gestopt toen ik geboren werd. Ik ben van plan om dit 4 jaar te doen en dan over te schakelen op een ander instrument. Eerst oefende

ik bijna niet, nu doe ik het dagelijks. Ik heb al twee pianoconcerten

bijgewoond van mijn opa.

Roxanne (6) klas Sylvie,

fluit

Ik hou van fluitspelen omdat dat zo’n mooi muziekje in mijn oren geeft. Het moeilijke is wel dat je heel snel op de knopjes moet kunnen drukken. Het fijne is dat je lekker mag blazen. Of

ik elke dag oefen? Nee. Als het moet van mijn juf, wel.

(lacht)

6 7

Hou je nog herinneringen over aan dat eerste jaar, Martine?Ja hoor, in de Van Hulthemstraat was dat. Aanvankelijk kreeg ik de oudste kleuters uit de 5-8 groep onder mijn hoede telkens wanneer er voor de eerste- en tweedejaars een reken- of taalles doorging. Het jaar nadien had ik mijn eigen klasje, met 2de en 3de kleuterklassers. Eigenlijk ben ik in deze school gerold, ik heb niet speci-fiek voor Freinet gekozen. Bij de Panda-school in Zwijnaarde waar ik destijds werkte, moesten twee leerkrachten vertrekken. De directeur riep me bij zich en polste of ik al wist waar ik naartoe wou. ‘Ik zal je een hint geven’, zei hij geheimzinnig, en hij haalde een luciferdoosje tevoorschijn met daar-rond een elastiekje waaraan hij tokkel-de. Verbaasd keek ik toe… En dacht bij mezelf ‘Is die man kinds aan het worden?’ (lacht) Voor de slechte ver-staanders: hij beeldde De Harp uit, en niet veel later kon ik hier aan de slag. Sindsdien draag ik Freinet een warm hart toe en ben ik helemaal voor de pedagogiek gewonnen.

Wat vind je zo bijzonder aan Freinet?De focus op de natuur, plus het feit dat je altijd kunt werken vanuit het kind – dat houdt je ook jong. Het is altijd nieuw en verrassend. Als ik leer-krachten terugzie waarmee ik destijds afstudeerde, klagen ze erover dat ze al in augustus moeten doorgeven hoe ze het komende jaar zullen inplannen. Natuurlijk is dat saai. Hier loopt het helemaal anders: we vertrekken vanuit de interesse en de belevingswereld van het kind. Soms weet ik iets niet, soms heb ik met bepaalde thema’s totaal geen voeling. Maar dan zoek ik dat op. En leer ik nog iets bij ook. Super, toch?

Welk Freinet-principe blijft voor jou het sterkst overeind?De verbondenheid met de natuur. De natuur intrekken en observeren. Op kleuterleeftijd is dat zo’n avontuur! Wanneer je een kind dan later hoort zeggen ‘Ik word bioloog!’, weet je: er is toch iets blijven hangen van wat ik hen allemaal trachtte mee te geven. (lacht) En al stonden er vroeger meer uitstappen op het programma, een tochtje naar de Bourgoyen en het jaar-lijkse bezoek van de valkenier blijven vaste prik. En wat een geluk dat we achter de speeltuin aan de straatkant een prachtige moestuin mochten in-richten! Om naar hartenlust in de aarde te wroeten en zaadjes te planten. En eetbare bloemetjes te smullen. Een goudmijn voor stadskinderen!

Drie decennia juf. Er is sinds 1986 vast wel een en ander geëvolueerd.Die eerste ouders, die wisten heel pre-cies waarom ze voor De Harp kozen. Ze hadden zich uitgebreid geïnfor-meerd over waar Freinet voor stond. Vandaag komt daar de mondelinge reclame bij, waardoor je ook wel eens ouders krijgt die louter voor De Harp opteren omdat de kinderen van hun buurvrouw of de zus van een collega hier schoollopen. Overigens moes-ten we in het begin niet al teveel van de Freinet-principes afwijken, of we werden door de ouders meteen op de vingers getikt. (lacht) Ook anders: dertig jaar geleden waren kinderen wel wat rustiger en luisterden ze daardoor ook beter. Een kind anno 2016 is mondiger, komt meer op voor zichzelf – wat uiteraard ook posi-tief is. En ze hebben altijd een ‘maar’ klaarzitten. ‘Ja, maar…’, dat hoor ik hier de hele tijd! Wist je trouwens

dat wij destijds begeleid werden door Armand De Meyer en Luc Heyerick, de Freinet-pedagogen van het eerste uur? Ze kwamen lessen bijwonen en misten geen enkele vergadering. Soms trokken we op congres naar Frankrijk. Het was zoeken en aftas-ten in het begin, of je licht opsteken bij andere Freinetscholen zoals de Appeltuin. Tegenwoordig kan je als Freinet-leerkracht een cursus volgen.

Ben je zelf veranderd?Niet zoveel eigenlijk. Ik doe mijn werk nog altijd even graag, werken met kleuters blijft me boeien. En ook al is het soms zwaar, ik ga altijd naar huis met de voldoening dat het tof is geweest, dat ik hen iets hebt bijge-bracht, dat we samen leuke dingen hebben gedaan. Op het einde van het jaar zie ik mezelf zowaar een beetje in hen weerspiegeld. De dingen waar je achter staat, die nemen zij natuurlijk ook over. En zeker na 4 jaar.

Wat is je bijgebleven na 30 jaar voor de klas?Toen ik mijn eigen klasje kreeg zat er bij mij een jongen, Nico. In datzelfde jaar zat er een meisje, Vera. Later zijn die twee een koppel geworden, en intussen hebben ze zelf ook kindjes. Nico’s gezin is onlangs naar Zweden verhuisd, waar hij nu les geeft in een Steinerschool. Ik blijf het bijzonder vinden, zo’n koppel dat ontstaan is uit mijn klas. Nanouk zal ik ook niet snel vergeten! Die eerste dag kwam hij binnen, het viel me op dat hij aanvankelijk wat op afstand bleef. ’s Avonds belde zijn oma om te informeren naar z’n eerste dag in de kleuterklas. ‘Het is daar leuk hoor, oma’, had hij verteld, ‘maar mijn juf is een heks. Ze heeft paarse lippen en oranje haar. Maar het is wel een lieve.’ (schatert) Dat vond ik zo tof... Die woorden zullen me altijd bijblijven!

Juf Martine. Wie zou haar niet (her)kennen? Met haar woeste krullen, haar klaterende lach, haar yoga-voor-kleuters en diepe fascinatie voor de natuur zette ze al menige uk even vurig als vastberaden op de goede weg. Een pad dat ze intussen al 30 jaar lang afstapt op De Harp – ‘en

er mogen gerust nog enkele decennia bij!’

Altijd nieuw en verrassend

AZERTYUIOPQSDFGHJKLMWXCVBN

AZERTYUIOPQSDFGHJKLMWXCVBNAZERTYUIO

CXDe Harp is een Duivelse +School

Op 3 juni 2016 kreeg De Harp wel heel bijzonder bezoek over de vloer: niemand minder dan Rode Duivels Toby Alderweireld en Jan Vertonghen. Net voor deze twee steunpilaren van de nationale ploeg naar het EK in Frankrijk vertrokken, kregen ze in de Bagattenstraat een on-vergetelijke doortocht in rood, geel en zwart. Ze werden getrakteerd op een nieuw EK-lied op de tonen van ‘Het Vliegerke’, ze zongen samen met Lex De Brabaçonne, ze speelden een matchke met de voetballende keurtroepen van De Harp, ze vereeuwigden hun graffiti-tag op de schoolmuren en ja, ze volksdansten zelfs met de buren van rusthuis Privilege.

Dit bezoek was dé klap op een heel lange vuurpijl die enkele maanden daarvoor was aange-stoken door Klas Saskia (4de leefgroep). Duivelse +School was een wedstrijd die Ketnet lanceerde in samenwerking met de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Naast scoren willen de Rode Duivels immers ook blijdschap en vreugde brengen voor de supporters. Mensen die het moeilijker hebben in de samenleving, die minder kansen hebben of die eenzaam zijn willen ze een hart onder die riem steken. Via de Duivelse +School wedstrijd riepen ze hiervoor de hulp bij jonge enthousiaste kinderen. Ella Van Renterghem nam de koe bij de hoornen en diende een sociaal project in bij Ketnet. Sa-men met haar klasgenoten zorgde ze er voor dat De Harp werd verkozen tot de Duivelse +School van Oost-Vlaanderen. Op zondag 29 mei werd dit zelfs live op tv uitgezonden in Kingsize Live! Een babbel met initiatiefneemster Ella!

Hoe kwam je erbij je klas in te schrijven voor de wedstrijd?Ik keek op Eén waar een filmpje werd uitgezonden waarin Dries Mertens en Moussa Dembélé kinderen warm maakten voor de wedstrijd. Ik was me-teen enthousiast en besloot het voor te stellen in onze klassenraad.

Moest je veel moeite te doen om jouw juf en klasgenoten te overtuigen?Neen, absoluut niet. Zij houden er net als ik van om zaken te organiseren.

Waarom kozen jullie voor rusthuis Privilege als sociaal project?De opdracht was om samen te werken met mensen in de buurt. Het duurde dus echt niet lang vooraleer we met velen op het idee kwamen een bezoekje aan het rusthuis te gaan brengen en hen warm te maken voor dit project.

Welke andere acties ondernamen jullie met de school?Het project bestond uit één grote actie: samenwerken met de mensen van het rusthuis Privilege. Na een bezoek za-gen zij de samenwerking onmiddellijk zitten. We stelden een planning op en vroegen alle leerkrachten van de Harp om mee te werken. Velen gingen hierop in. Zo kwamen we aan veel leuke ac-tiviteiten: koken, haken, zingen, dan-sen, voetballen, knutselen, teksten

voorlezen, samen spelletjes spelen,… We vierden zelfs samen de 99ste ver-jaardag van César!

Hoe kwamen jullie te weten dat jullie de wedstrijd gewonnen hadden?Saskia had ons gezegd dat Ketnet een nieuw programma zou maken en dat er daarom een cameraman aanwezig was in onze klas. Hij was er om proef-beelden te nemen. Het nieuwe program-ma zou iets met kindertekeningen doen. Wij waren de testklas en kregen allerlei opdrachten. Iedereen was geconcen-treerd bezig toen plots Dries Mertens op het digibord kwam. Eerst dacht ik

dat Saskia een filmpje had opgezet, maar toen hij zei dat hij ons wou fe-liciteren met de winst van de Duivelse +actie, besefte ik het pas echt dat hij met ons skypete! Ik begon – net zo-als ongeveer iedereen – te roepen van blijdschap. Dat was echt de leukste dag van mijn leven.

Was dit het hoogtepunt van jouw De Harp-loopbaan?Ja! En ook de mooiste afsluiter die ik kon wensen van mijn Harp-loopbaan!

Waar zal je volgend jaar school lopen?In de Steinerschool.

10 11

Vanwaar die plotse make-over van de binnenzaal?Lien: Zo plots is die niet. Al sinds ik hier begon te werken was er sprake van het aanpakken van de grote zaal die er vaak nogal rommelig bij ligt.Steven: Het huisje moet hier antwoord op bieden. Het creëert veel extra op-bergruimte. Ik haalde de mosterd bij een gelijkaardig project ergens in Scandinavië. Zo’n mooie ‘boscabane’ opgebouwd uit houten balken, platen en een leien dak leek me wel wat.

Het plan gaat echter veel verder dan het huisje alleen?Lien: Ja inderdaad. Er komt extra ruimte voor de kleuterklas van Maya, een fruithoekje, een salon waar bijvoor-beeld de ouders hun koffie kunnen

In De Harp daar staat een huisje... In den beginne was er niets. Of beter gezegd in den beginne was er chaos… Zo begint elk zichzelf respecterend scheppingsverhaal, dus ook dit verhaal over de herschepping van de grote binnenzaal van De Harp. “Deze herinrichting zou tot meer orde en netheid moeten leiden en tot een optimaler gebruik van de beschikbare ruimte,” vertrouwt juf Lien Wieme ons op een vroege woensdagmorgen toe terwijl verschillende kleuters met aandrang naar haar aandacht hengelen. “Eind vorig schooljaar raakten we hierover aan de praat en na de grote vakantie werden de plannen concreter,” voegt architect Steven Van Hecke, in de vrije tijd ook Harp-papa, er aan toe. Samen trokken ze aan de kar van dit ambitieuze project dat stilaan zichtbare vorm aanneemt. Niemand zal het houten huisje – zeg maar huis – ontgaan zijn dat eind mei uit de grond begon te rijzen dankzij de verenigde krachten van papa Tom Steurbaut en zijn bouwteam.

drinken, en de toog komt aan lo-gischerwijze dichter bij de keuken. De functionaliteit van de zaal zal nu veel beter tot zijn recht komen.

Dit is wellicht een meerjarenplan?Steven: Helemaal niet. Het huisje was klaar tegen het schoolfeest in juni en tegen 1 september zou de volledige zaal heringericht moeten zijn.

Is dit niet veel sneller dan oorspron-kelijk gedacht?Lien: Eerlijkgezegd vreesden we aanvankelijk voor een gebrek aan draagvlak bij de leerkrachten en ouders, maar daarin vergisten we ons schromelijk. We konden aan de slag gaan met een heus projectteam waar-door de zaken in een stroomversnel-

ling kwamen.Steven: Naast Tom die de verant-woordelijkheid voor de bouw van het huisje opnam is er Bob Uytendaele (nvdr: ook een papa!) die de werken in de rest van de zaal zal coördineren. Lien: Er zijn ook ouders die instaan voor de pr rond de werken en anderen voor de catering.Mama Maia (valt in): En samen met Elke De Vidts (nvdr: ook een mama!) ben ik de grote toog in een nieuw kleedje aan het steken. We hebben de oude tegels er al afgeslagen.

Met andere woorden, veel handen maken licht werk. Veel beter kon het 30ste jaar van De Harp niet beginnen. En de Harp-kinderen zagen dat het goed was…

aProfessor Barabas had een teletijdmachine ge-bouwd. Klas Veerle van de Harp mocht daar een kijkje nemen. Ze gingen door de tijdmachine en belandden dertig jaar terug in de tijd. Daar stond Sien. Dag Sien.

30 jaar geleden terug in de tijd :

Eerst werkte ik in een Basisschool maar toen vond ik het niet leuk meer. Maar toen ik op de Harp zat, toen had ik mij vergist.

Eerst toen ik in het gewone onderwijs werkte (op een klassieke school dus) vond ik het niet meer leuk. Ik wou stoppen met juf zijn. Maar toen ik naar hier kwam, vond ik het weer leuk : hier werkten de kinderen aan hun projecten of deden een onderzoek. Toen was Martine hier al. Peter kwam daarna ook.

Vroeger was de Harp in een klein huisje. Er was maar 1 klas met dertig kinderen in. Er was geen plaats voor een dagverblijf. Het dagverblijf was aan de overkant van de straat. De directeur heette John Cre. Het dagverblijf was aan de overkant van de straat. En er waren maar vijf klassen.

Een paar jaar later is de Harp verhuisd naar de Bagattenstraat. Toen kwamen er meer kin-deren. Elke klas had toen maar 1 lokaal. Om te eten moesten alle kinderen stappen naar het Sint-Pietersplein.

Er was een probleem : er waren maar vijf klas-sen en de derde kleuterklas zat met het eerste en het tweede leerjaar samen. Maar dan zijn we naar hier verhuisd en hier was het groter.

De school heette eerst Freinetschool en daarna Freinetschool De Harp.

We waren in de tijd 30 jaar geleden. Eerst was

Omdat de kinderen in de derde leefgroep 30 jaar geleden nog niet waren geboren én 30 jaar terug in de tijd voor hen nog niet echt ‘geschiedenis’ is die op te zoeken is in boeken of op het internet, besloten we iemand te interviewen die erbij was toen de Harp ontstaan is.We bereidden dit interview voor door vooraf al onze vragen te bundelen, zodat bij Siens bezoek we op een uurtje alles konden te weten komen wat ons interesseerde. Elk kind schreef een verslag over dit boeiend interview. Uiteraard vind je hier niet 21 volledige teksten terug, maar werd er getracht een geheel te vormen met stukjes uit hun teksten. Dit schreven de kinderen :

de Harp een kleine school. Er was geen plaats voor een dagverblijf. Dus huurde de directeur een huis aan de overkant. Daar bouwden ze een dagverblijf. Maar toen vonden ze de school te klein. Dus gingen ze naar het gebouw van nu.Maar dan hadden ze nog niet het gebouw waar nu het dagverblijf is. Dus moesten het vijfde en zesde in dit gebouw een klas hebben. Dus was er hier niet zoveel plaats. Er was al altijd een socio.

Vroeger was dit gebouw er niet. Maar toen had-den we een kleiner gebouw. Er was zelfs geen dagverblijf, dat was aan de overkant in een huis. Ze hadden geen plek om een boterhammen-refter te bouwen dus iedereen die boterham-men at, moest naar de Wereld van Kina. Wie wou, ging met een leraar naar een vegetarisch restaurant.

Vroeger was er ook veel anders dan nu : je mocht broodjes gaan halen tijdens de middag. Er mocht ook snoep mee naar school. De mode was lange rokken en houten klompen. Toen was er geen schoolraad maar wel een lerarenteam. Zij bespraken dingen die in de klas gezegd werden.

Waren er al veel terroristen net zoals nu? Ei-genlijk wisten we dat niet want er bestond nog geen internet en wisten we weinig nieuws.

Was er toen al een zorgcoordinator ? Nee, de directeur deed dat.

Eerst gingen we op bosklas en dan gingen ouders mee om te koken. Daarna gingen we naar Spa. En daarna op boerderijklas voor drie dagen.

Sien verdiende veel geld. Zij heeft nog nooit gestaakt. Er was nog geen schoolraad, maar wel miniteam

en ook al socio.En er was nog geen schoolraad, maar wel een leraren- en juffenteam die alles wat de kinderen bespraken oplosten en regels van maakten.

Sloegen ze toen met een lat ? Nee, ze sloegen niet met een lat.

Wat was toen in de mode? De lange rokken en de houten klompen.

Waren de afspraken en de regels toen anders ? Ja bij voorbeeld je mocht wel snoep eten op school en als je geen boterhammen mee had, dan mocht je 's middags naar de winkel om een broodje te kopen. Als je geen vlees at, dan ging je samen met mij naar een vleesvrij restaurant hier dichtbij.

Wat was je mooiste moment op de Harp ? Het mooiste moment op de school was toen ik met pensioen ging. Misschien klinkt het een beetje raar, want je moet op pensioen en je moet de school verlaten, dat is toch niet leuk of wel ? Nee, het is helemaal niet leuk, maar wel zo ontroerend. En daarom was het juist zo een mooi moment. Mijn mooiste moment in de Harp was toen ik de school verliet met veel verdriet maar iedereen was zo lief. Het allermooiste moment was dat jullie allemaal een vaarwellied zongen. Heel de school was er toen ik wegging. Het was het allermooiste moment.

Wat vond je het leukste: vroeger of nu? Ik vind het eigenlijk even leuk.

Ben je naar de paus gaan kijken die toen op bezoek kwam in Gent ? Nee, ik ben niet gaan kijken.

Opeens, zoef, we waren terug in de Tegen-woordige Tijd !

Interview met Sien, door klas Veerle

:

12 13

Zeeklassen reportage

14 15

ook zijn talenten meer ontplooien. We krijgen niet allemaal dezelfde lessen, maar worden op ons niveau geholpen. Zo kunnen we verder

specialiseren in iets waar we goed in zijn. Iemand die bijvoorbeeld niet goed is in wiskunde en dat niet nodig heeft later, moet dat ook niet

meer studeren.”

j l30 jaar geleden zagen twee fenomenen het licht. Het ene zou uitgroeien tot een school met naam en faam, het andere tot een leer-kracht met een gezellige hoek eraf. Een ge-lukkig toeval bracht beide samen, de rest is geschiedenis. Kristof en De Harp: samen 60 veelbelovende lentes jong.

Dit jaar verliet je spoorslags tram 2. Lastig afscheid, of heerlijk nieuw begin?Ik ben niet zo bezig met verjaren. Ik heb een job die ik doodgraag doe, een eigen stek, fijne vrienden. Op mijn leeftijd is dat al heel wat! Van 1986 herinner ik me uiteraard niets. Maar het is een feit dat ik geboren ben de maand voor in Tsjernobyl het dak eraf ging. Goed mogelijk dat die radio-actieve wolk blijvende sporen naliet. Mijn gevoel voor humor is bijvoor-beeld licht toxisch. (lacht)

Welk hoogtepunt liet de voorbije drie decennia nog sporen na?Mijn moeder werkte vroeger aan de Graslei. Had ze geen opvang, dan ging ik met haar mee en zat ik de hele dag muisstil op kantoor. ’s Middags trokken we naar de McDonalds. De punkers die daar aanschoven, met hun hanenkam en piercings, maak-ten op mij een verpletterende indruk. En hoewel Gent nog lang niet de bruisende stad was die het vandaag is, bleek het contrast met de buiten waar ik vandaan kwam astronomisch groot. Ach, Christiaens met zijn rayons vol speelgoed. Of het Gravensteen, het walhalla voor een jongen die zo tuk was op de middeleeuwen als ik… Wat Disneyland voor de meeste kinderen betekende, dat was Gent voor mij. Zonder die zoete herinneringen was ik wellicht nooit naar hier verhuisd.

Was De Harp een toevalstreffer?Eigenlijk wel. Sterker: was De Harp er niet geweest, dan had ik wellicht niet meer als leerkracht gewerkt. Niet dat ik uitgeblust raakte, maar diverse factoren, zoals te weinig coaching op

Kristof versus De Harp: boenk erop!

mijn eerste school en teleurstellende ervaringen in het katholieke net, maakten dat ik begon uit te kijken naar een andere uitdaging. Toch stimuleerde de Boomgaard, waar ik in tussentijd een interim deed, me om deel te nemen aan enkele sollici-tatiegesprekken. En het gesprek met Cindy was er meteen boenk op! Man, die eerste dag hier op school, ik voel-de meteen ‘Dit is het.’ Een gevoel van thuiskomen. Die eerste week sloot af met de nieuwjaarsreceptie, en ook daar overviel me zo’n warm gevoel… Bij de ouders, de open manier waarop ze met elkaar en met ons in gesprek gingen, en bij het team, dat me gelijk in de rangen sloot. Zonder De Harp was het onderwijs voor mij een af-

gesloten hoofdstuk. Ik heb dat al en-kele keren aan Cindy verteld, ik weet niet of ze mij gelooft. Maar het is echt waar! (lacht)

Welke gelukwensen geef je mee aan de prille dertiger die De Harp dit jaar werd?Nog dertig jaar meer van hetzelfde. Evenveel inzet, evenveel motivatie, evenveel vreugde. En evenveel liefde, want een groot hart voor de kinderen is zo cruciaal… Minstens even be-langrijk als de pedagogische visie zelf. De komende decennia dus mas-sa’s warmte voor alle Harp-kinderen!

En blijf jij hier zolang aan de slag?Zeker weten. Vollen bak!

tekening: Elisa

“Leerlingen hebben geen boekentas meer, maar hebben een bril op. Een soort computerbril waar alles kan worden opgeslagen,...”

“Misschien bestaan er binnen 30 jaar minder of geen scholen. Leerlingen kunnen inloggen en krijgen van op een afstand les van

een leerkracht.”

“We moeten dan geen talen meer leren, want tegen dan bestaan er smartphones of zo, die alles onmiddellijk voor ons vertalen.”

“Ik hoop dat het zo blijft. Het is goed nu.”

“Hopelijk is er dan wel iets veranderd in positieve zin en kunnen alle kinderen op een of andere manier les volgen. Waar je ook bent in

de wereld. Zodat iedereen echt evenveel kansen heeft.”“Klaslokalen zullen misschien meer lijken op fablabs. Iedereen kan

De school 30 jaar

binnen

“Roltrappen en liften in plaats van al die trappen.”

“Leerlingen nemen plaats in een stoel waar allerlei gadgets in zijn verwerkt. Zo hoeven ze niet naar het toilet, kunnen ze tijdens de pauzes blijven zitten en ook naar de refter gaan is overbodig. Ze kunnen naast les volgen via de computer, eten, chillen,... Een beetje

zoals in de film Wall*E. Dat komt niet goed...”

“Ik denk dat we juist meer gaan moeten bewegen en gezonder zullen eten.”

“We krijgen een fietsstoel waar de Ipad is op aangesloten; al fietsend wordt die opgeladen.”

“Nadat men merkt dat met alle moderne snufjes, leerlingen minder bewegen, minder sociaal contact hebben, minder weten -want ze vertrouwen constant op Google,...-, beslissen ze om terug te gaan naar vroeger. Naar 2016 bijvoorbeeld; toen was alles veel beter.”

illustraties door Tijn

2046

De Harp in 2046

We zitten vast allemaal met een brilletjedat een kleine stroomstoot geeft bij elk gilletjeMaar dat zou wel zeer luguber zijnwant op de Harp is het altijd fijnDe meeste leerkrachten van nu zijn dan met pensioenen komen nog af en toe het onderhoud van de moestuintjes doenLes krijgen de kinderen op de canapein de tuin van de school tot ieders tevreeEr zijn geen ruzies meerenkel maar vriendschappen keer op keerComputers die dragen we in onze briltoetsenborden zitten verankerd in onze bilgezeul met boekentassen is dus ook gedaandaar heeft onze rug heel veel deugd aanWe kunnen mailen met een vingerknipen verzorgen elk onze virtuele kipons eten, dat maken we zelf klaarvolgens de seizoenen van het jaarNiemand wordt nog ziekwe zijn allemaal kerngezond en immer kwiekWe staan nooit meer vast in het verkeerwant we gebruiken het “transporter” systeem elke keer.We sporten elke dag zeker een uur en krijgen dagelijks een massagekuurPrachtige rapporten hebben we allemaalmaar dat is nu eigenlijk al zo in het Harpverhaal

-

- -

16

1986 was niet alleen het jaar van De Harp

1986 was een speciaal jaar. Onze meester is toen namelijk geboren. Het was een wolk van een baby. Het beloofde een vruchtbaar jaar te worden.

Het was namelijk het eerste jaar waarin België het Eurovisiesongfestival gewonnen heeft. Sandra Kim won met het liedje J'aime la vie. Ze was nog maar zestien jaar oud.

Ook de Rode Duivels waren goed bezig. Tijdens het WK in Mexico gingen ze door tot in de halve finale. Ze moesten spelen tegen Argentinië. Die ploeg had toen een heel erg goede speler in hun team, namelijk Diego Maradona. Belgie verloor toen wel met 2 - 0, maar toch hadden ze een zeer

goeie match gespeeld.

Dat onze meester zo'n fantastische meester is, heeft misschien te maken met radioactieve straling. Ongeveer een maand voor hij geboren werd ontplofte er een kerncentrale in Tsjernobyl, Rusland.

Die kernramp heeft heel wat veroorzaakt. De radioactieve wolk was vooral erg gevaarlijk voor Oekraïne, Rusland en Scandinavië. Een deel van die wolk waaide zelfs tot in België.

Misschien was dat de reden waarom het kraantjeswater in Sint-Amandsberg, Oostakker en

Wondelgem plots begon te ruiken. Ze hebben het uitgebreid onderzocht en toen bleek dat het water niet schadelijk was voor de gezondheid. Of lag het misschien aan het vele zwerfvuil dat in

en rond de vijver bij het Gerard Duivelsteen lag? De groep 'SOS Red de Leie' vond dat het daar één van de mooiste plekjes van Gent kon worden, en zo gebeurde het ook.

Het oudste hotel van Gent, het Sint-Jorishof, moest dringend hersteld worden. Het stadsbestuur zorgde daarom voor een grondige renovatie. Jan Hoet had dat opgemerkt. Ook hij wou dat zijn museum werd vernieuwd. Het Museum voor Hedendaagse Kunst wou hij verhuizen naar een nieuw gebouw aan de overkant van de straat. Dat gebouw kreeg later de naam SMAK. Dat

betekent Stedelijk Museum voor Actuele Kunst. Maar ook het Citadelpark wou Jan Hoet flink onder handen nemen.

1986 herzien door de ogen van klas Kristof (3de leefgroep) olv Rosie & Rien