HANS

TekeningDe tekeningen opgenomen in deze herinnering zijn een selectie uit de dagboeken die Hansvanaf 1988 heeft gemaakt. Dagboeken met persoonlijke brieven aan familieleden en vriendenmaar vooral dagboeken met kleurrijke tekeningen en bewerkingen van foto’s.De tekst opgenomen in dit boekje vindt zijn inspiratie in het gegeven dat Hans, vrienden enfamilie tijdens het ziekbed het heden en verleden intensief deelden met elkaar. Er waren leukemomenten maar begrijpelijk ook veel momenten van vertwijfeling en verdriet voor iedereen diebij het ziekbed van Hans was betrokken. De vragen die we aan elkaar stelden, maar vooral deemoties die we met elkaar deelden riepen de ene na de andere herinnering op: eenieder wasbezig met de intimiteit van zijn of haar relatie met Hans. Verhalend, lachend zingend,verzorgend, treurend maar intiem. Hans was ziek, had verdriet, maar genoot er ook van omdathij zo was op dat moment: een bijzondere man met zijn familie en met zijn vrienden. Vandaardit boekje met de tekeningen van Hans die voor zichzelf spreken en een korte tekst dieteruggaat tot een tijd dat Hans nog niet geboren was maar waar wel zijn wortels liggen: bij zijnfamilie en zijn vrienden. Ook dat hoort bij een herinnering aan Hans.Met dank aan Wim.10 mei 2000 Peter, Tineke, Jeroen.

De tekeningen opgenomen in deze herinnering zijn een selectie uit de dagboeken die Hansvanaf 1988 heeft gemaakt. Dagboeken met persoonlijke brieven aan familieleden en vriendenmaar vooral dagboeken met kleurrijke tekeningen en bewerkingen van foto’s.De tekst opgenomen in dit boekje vindt zijn inspiratie in het gegeven dat Hans, vrienden enfamilie tijdens het ziekbed het heden en verleden intensief deelden met elkaar. Er waren leukemomenten maar begrijpelijk ook veel momenten van vertwijfeling en verdriet voor iedereen diebij het ziekbed van Hans was betrokken. De vragen die we aan elkaar stelden, maar vooral deemoties die we met elkaar deelden riepen de ene na de andere herinnering op: eenieder wasbezig met de intimiteit van zijn of haar relatie met Hans. Verhalend, lachend zingend,verzorgend, treurend maar intiem. Hans was ziek, had verdriet, maar genoot er ook van omdathij zo was op dat moment: een bijzondere man met zijn familie en met zijn vrienden. Vandaardit boekje met de tekeningen van Hans die voor zichzelf spreken en een korte tekst dieteruggaat tot een tijd dat Hans nog niet geboren was maar waar wel zijn wortels liggen: bij zijnfamilie en zijn vrienden. Ook dat hoort bij een herinnering aan Hans.Met dank aan Wim.10 mei 2000 Peter, Tineke, Jeroen.

VertrekEngeland ­ Londen 1946: vanuit Londen ­waar vader Hans­Pieter van Liempd tijdens deoorlogsjaren terecht was gekomen op zijn vlucht uit Nederland­ meldde hij zich voor de 12decemberdivisie van het Nederlandse leger dat in Nederlands Indië de orde moest herstellen.De eerste politionele actie gericht tegen de Indonesische vrijheidsstrijders van Soekarno waseen feit geworden. Waarom hij niet terug is gegaan naar Nederland is nooit duidelijk geworden.Misschien was hij een avonturier of had hij in het toen arme Schijndel niets meer te zoeken. Ineen historisch boek over de 12 decemberdivisie zie je hem lachend aardappels schillen aanboord van een passagiersschip. Hij had er lol in.Indonesië ­ Batavia 1947: op verlof in Batavia kwam de katholieke Hans de protestantseSuzanne tegen. Suzanne ­die haar eerste man tijdens de oorlog verloren had en moeder vandrie kinderen was ­ werd door vader Hans ten dans gevraagd. Daarmee zouden ze nooit meerophouden, zo vertelde hij later aan zijn kinderen die dat horen wilden. Want dansen dat kon hij .Hans ging uit de actieve dienst en werd al snel vader van een dochter. De pastoor van Schijndeladviseerde hem om die vrouw honderd gulden te geven om er zo vanaf te komen. Nee dus,daarna volgden nog twee zonen.

VertrekEngeland ­ Londen 1946: vanuit Londen ­waar vader Hans­Pieter van Liempd tijdens deoorlogsjaren terecht was gekomen op zijn vlucht uit Nederland­ meldde hij zich voor de 12decemberdivisie van het Nederlandse leger dat in Nederlands Indië de orde moest herstellen.De eerste politionele actie gericht tegen de Indonesische vrijheidsstrijders van Soekarno waseen feit geworden. Waarom hij niet terug is gegaan naar Nederland is nooit duidelijk geworden.Misschien was hij een avonturier of had hij in het toen arme Schijndel niets meer te zoeken. Ineen historisch boek over de 12 decemberdivisie zie je hem lachend aardappels schillen aanboord van een passagiersschip. Hij had er lol in.Indonesië ­ Batavia 1947: op verlof in Batavia kwam de katholieke Hans de protestantseSuzanne tegen. Suzanne ­die haar eerste man tijdens de oorlog verloren had en moeder vandrie kinderen was ­ werd door vader Hans ten dans gevraagd. Daarmee zouden ze nooit meerophouden, zo vertelde hij later aan zijn kinderen die dat horen wilden. Want dansen dat kon hij .Hans ging uit de actieve dienst en werd al snel vader van een dochter. De pastoor van Schijndeladviseerde hem om die vrouw honderd gulden te geven om er zo vanaf te komen. Nee dus,daarna volgden nog twee zonen.

Frankrijk ­ Marseille 1952: na een reis over de Indische oceaan en door het Suez­ kanaalkwam er een passagiersschip aan in Marseille. Aan boord waren onder anderen:overgrootmoeder Solomonz (oma Tjang), grootvader Honing, grootmoeder Honing ­ Salomonz,vader Hans Pieter van Liempd, moeder Suzanne Geraldina Honing en de kinderen Silvia,Winnifred, Ilse, Brenda, Harrie en Gerrie. Van Marseille ging de reis per trein naar Hilversumwaar ze terechtkwamen in een opvangkamp. De repatriëring van het gezin vanuit Indië waseen feit. In Nederland kwamen er in Amsterdam en later in Vlijmen nog eens zeven kinderenbij. Een vol huis, druk, levendig en arm. De oudere jongens sliepen bij Opa op de kamer. Dezieke Oma Tjang op een apart kamertje, de drie oudste meiden op zolder. De rest op een kleinkamertje en de baby in de ouderlijke slaapkamer. Toen de jongste geboren werd, was deoudste al uit huis.Amsterdam en Vlijmen: doodgaan hoort bij het leven. Nadat in 1952 Oma Honing in de tram inAmsterdam aan een hartaanval was gestorven, volgde in Vlijmen Oma Tjang ­ruim in detachtig­ die ernstig ziek was, Opa Honing ­ in de zestig was hij­, Moeder op de leeftijd van 47jaar, waarmee Vader de zorg had over 9 thuis wonende kinderen. Ik meen me te herinnerendat Ilse heel veel zorg heeft besteed aan het huishouden samen met de elkaar opeenvolgende gezinsverzorgsters. Vader stierf op 59 jarige leeftijd.

Terug

Engeland ­ Londen 1946: vanuit Londen ­waar vader Hans­Pieter van Liempd tijdens deoorlogsjaren terecht was gekomen op zijn vlucht uit Nederland­ meldde hij zich voor de 12decemberdivisie van het Nederlandse leger dat in Nederlands Indië de orde moest herstellen.De eerste politionele actie gericht tegen de Indonesische vrijheidsstrijders van Soekarno waseen feit geworden. Waarom hij niet terug is gegaan naar Nederland is nooit duidelijk geworden.Misschien was hij een avonturier of had hij in het toen arme Schijndel niets meer te zoeken. Ineen historisch boek over de 12 decemberdivisie zie je hem lachend aardappels schillen aanboord van een passagiersschip. Hij had er lol in.Indonesië ­ Batavia 1947: op verlof in Batavia kwam de katholieke Hans de protestantseSuzanne tegen. Suzanne ­die haar eerste man tijdens de oorlog verloren had en moeder vandrie kinderen was ­ werd door vader Hans ten dans gevraagd. Daarmee zouden ze nooit meerophouden, zo vertelde hij later aan zijn kinderen die dat horen wilden. Want dansen dat kon hij .Hans ging uit de actieve dienst en werd al snel vader van een dochter. De pastoor van Schijndeladviseerde hem om die vrouw honderd gulden te geven om er zo vanaf te komen. Nee dus,daarna volgden nog twee zonen.

Frankrijk ­ Marseille 1952: na een reis over de Indische oceaan en door het Suez­ kanaalkwam er een passagiersschip aan in Marseille. Aan boord waren onder anderen:overgrootmoeder Solomonz (oma Tjang), grootvader Honing, grootmoeder Honing ­ Salomonz,vader Hans Pieter van Liempd, moeder Suzanne Geraldina Honing en de kinderen Silvia,Winnifred, Ilse, Brenda, Harrie en Gerrie. Van Marseille ging de reis per trein naar Hilversumwaar ze terechtkwamen in een opvangkamp. De repatriëring van het gezin vanuit Indië waseen feit. In Nederland kwamen er in Amsterdam en later in Vlijmen nog eens zeven kinderenbij. Een vol huis, druk, levendig en arm. De oudere jongens sliepen bij Opa op de kamer. Dezieke Oma Tjang op een apart kamertje, de drie oudste meiden op zolder. De rest op een kleinkamertje en de baby in de ouderlijke slaapkamer. Toen de jongste geboren werd, was deoudste al uit huis.Amsterdam en Vlijmen: doodgaan hoort bij het leven. Nadat in 1952 Oma Honing in de tram inAmsterdam aan een hartaanval was gestorven, volgde in Vlijmen Oma Tjang ­ruim in detachtig­ die ernstig ziek was, Opa Honing ­ in de zestig was hij­, Moeder op de leeftijd van 47jaar, waarmee Vader de zorg had over 9 thuis wonende kinderen. Ik meen me te herinnerendat Ilse heel veel zorg heeft besteed aan het huishouden samen met de elkaar opeenvolgende gezinsverzorgsters. Vader stierf op 59 jarige leeftijd.

Engeland ­ Londen 1946: vanuit Londen ­waar vader Hans­Pieter van Liempd tijdens deoorlogsjaren terecht was gekomen op zijn vlucht uit Nederland­ meldde hij zich voor de 12decemberdivisie van het Nederlandse leger dat in Nederlands Indië de orde moest herstellen.De eerste politionele actie gericht tegen de Indonesische vrijheidsstrijders van Soekarno waseen feit geworden. Waarom hij niet terug is gegaan naar Nederland is nooit duidelijk geworden.Misschien was hij een avonturier of had hij in het toen arme Schijndel niets meer te zoeken. Ineen historisch boek over de 12 decemberdivisie zie je hem lachend aardappels schillen aanboord van een passagiersschip. Hij had er lol in.Indonesië ­ Batavia 1947: op verlof in Batavia kwam de katholieke Hans de protestantseSuzanne tegen. Suzanne ­die haar eerste man tijdens de oorlog verloren had en moeder vandrie kinderen was ­ werd door vader Hans ten dans gevraagd. Daarmee zouden ze nooit meerophouden, zo vertelde hij later aan zijn kinderen die dat horen wilden. Want dansen dat kon hij .Hans ging uit de actieve dienst en werd al snel vader van een dochter. De pastoor van Schijndeladviseerde hem om die vrouw honderd gulden te geven om er zo vanaf te komen. Nee dus,daarna volgden nog twee zonen.

Frankrijk ­ Marseille 1952: na een reis over de Indische oceaan en door het Suez­ kanaalkwam er een passagiersschip aan in Marseille. Aan boord waren onder anderen:overgrootmoeder Solomonz (oma Tjang), grootvader Honing, grootmoeder Honing ­ Salomonz,vader Hans Pieter van Liempd, moeder Suzanne Geraldina Honing en de kinderen Silvia,Winnifred, Ilse, Brenda, Harrie en Gerrie. Van Marseille ging de reis per trein naar Hilversumwaar ze terechtkwamen in een opvangkamp. De repatriëring van het gezin vanuit Indië waseen feit. In Nederland kwamen er in Amsterdam en later in Vlijmen nog eens zeven kinderenbij. Een vol huis, druk, levendig en arm. De oudere jongens sliepen bij Opa op de kamer. Dezieke Oma Tjang op een apart kamertje, de drie oudste meiden op zolder. De rest op een kleinkamertje en de baby in de ouderlijke slaapkamer. Toen de jongste geboren werd, was deoudste al uit huis.Amsterdam en Vlijmen: doodgaan hoort bij het leven. Nadat in 1952 Oma Honing in de tram inAmsterdam aan een hartaanval was gestorven, volgde in Vlijmen Oma Tjang ­ruim in detachtig­ die ernstig ziek was, Opa Honing ­ in de zestig was hij­, Moeder op de leeftijd van 47jaar, waarmee Vader de zorg had over 9 thuis wonende kinderen. Ik meen me te herinnerendat Ilse heel veel zorg heeft besteed aan het huishouden samen met de elkaar opeenvolgende gezinsverzorgsters. Vader stierf op 59 jarige leeftijd.

Frankrijk ­ Marseille 1952: na een reis over de Indische oceaan en door het Suez­ kanaalkwam er een passagiersschip aan in Marseille. Aan boord waren onder anderen:overgrootmoeder Solomonz (oma Tjang), grootvader Honing, grootmoeder Honing ­ Salomonz,vader Hans Pieter van Liempd, moeder Suzanne Geraldina Honing en de kinderen Silvia,Winnifred, Ilse, Brenda, Harrie en Gerrie. Van Marseille ging de reis per trein naar Hilversumwaar ze terechtkwamen in een opvangkamp. De repatriëring van het gezin vanuit Indië waseen feit. In Nederland kwamen er in Amsterdam en later in Vlijmen nog eens zeven kinderenbij. Een vol huis, druk, levendig en arm. De oudere jongens sliepen bij Opa op de kamer. Dezieke Oma Tjang op een apart kamertje, de drie oudste meiden op zolder. De rest op een kleinkamertje en de baby in de ouderlijke slaapkamer. Toen de jongste geboren werd, was deoudste al uit huis.Amsterdam en Vlijmen: doodgaan hoort bij het leven. Nadat in 1952 Oma Honing in de tram inAmsterdam aan een hartaanval was gestorven, volgde in Vlijmen Oma Tjang ­ruim in detachtig­ die ernstig ziek was, Opa Honing ­ in de zestig was hij­, Moeder op de leeftijd van 47jaar, waarmee Vader de zorg had over 9 thuis wonende kinderen. Ik meen me te herinnerendat Ilse heel veel zorg heeft besteed aan het huishouden samen met de elkaar opeenvolgende gezinsverzorgsters. Vader stierf op 59 jarige leeftijd.

's­Hertogenbosch 1995: op 10 mei 1995 om ongeveer 19.15 uur in de avond stierf Hans aan de gevolgen vaneen hartstilstand. Een keuze van Hans zelf omdat hij zeer ernstig ziek was: hij leed aan aids. Zijn talentvolleen experimenterende wijze van leven heeft hem veel plezier gegeven, heeft hem gevormd, zeker ook doorzijn liefde voor Jennifer en zijn overige vrienden, en zijn ­door de tijd heen­ sterke band met zijn broers enzussen. Maar uiteindelijk ook veel leed. Afkicken van de heroïne deed hij in 1983 op aandringen van zijnvrienden bij zijn broer. Hij onderging ook een HIV test in Amsterdam. Niemand anders dan Hans wist toen watdaar de uitslag van was. Nu wel. Nadat hij weer clean was woonde Hans enkele jaren bij een zus. Er volgdeer een mysterieus leven. De eerste jaren werkte hij, maar had geen contact meer met zijn vrienden en weinigmet de overige familie. In die tijd verdwenen zijn schilderijen; er zijn er nog twee over waarvan een zelfportretbij Jennifer. Uit de periode vanaf 1988 heeft Hans 4 (dag) boeken bij gehouden. Het eerste was fantastisch,het tweede al minder, en het derde nog minder geïnspireerd. Het vierde boek heeft hij op zijn ziekbedbijgehouden. Het bestaat uit flarden tekst en tekeningen. De tekeningen opgenomen in deze herinneringkomen voornamelijk uit zijn eerste boek. Ondanks het feit hij tijdens zijn (sluimerende) ziekte niet erg zuinigop zijn relaties kon zijn was hij toch geliefd. Zijn familie zorgde dagelijks voor hem en zijn vrienden kwamenhem steunen en herinneringen ophalen. Het was een drukte van jewelste in huis.

Aids

's­Hertogenbosch 1995: op 10 mei 1995 om ongeveer 19.15 uur in de avond stierf Hans aan de gevolgen vaneen hartstilstand. Een keuze van Hans zelf omdat hij zeer ernstig ziek was: hij leed aan aids. Zijn talentvolleen experimenterende wijze van leven heeft hem veel plezier gegeven, heeft hem gevormd, zeker ook doorzijn liefde voor Jennifer en zijn overige vrienden, en zijn ­door de tijd heen­ sterke band met zijn broers enzussen. Maar uiteindelijk ook veel leed. Afkicken van de heroïne deed hij in 1983 op aandringen van zijnvrienden bij zijn broer. Hij onderging ook een HIV test in Amsterdam. Niemand anders dan Hans wist toen watdaar de uitslag van was. Nu wel. Nadat hij weer clean was woonde Hans enkele jaren bij een zus. Er volgdeer een mysterieus leven. De eerste jaren werkte hij, maar had geen contact meer met zijn vrienden en weinigmet de overige familie. In die tijd verdwenen zijn schilderijen; er zijn er nog twee over waarvan een zelfportretbij Jennifer. Uit de periode vanaf 1988 heeft Hans 4 (dag) boeken bij gehouden. Het eerste was fantastisch,het tweede al minder, en het derde nog minder geïnspireerd. Het vierde boek heeft hij op zijn ziekbedbijgehouden. Het bestaat uit flarden tekst en tekeningen. De tekeningen opgenomen in deze herinneringkomen voornamelijk uit zijn eerste boek. Ondanks het feit hij tijdens zijn (sluimerende) ziekte niet erg zuinigop zijn relaties kon zijn was hij toch geliefd. Zijn familie zorgde dagelijks voor hem en zijn vrienden kwamenhem steunen en herinneringen ophalen. Het was een drukte van jewelste in huis.

's­Hertogenbosch 1995: op 10 mei 1995 om ongeveer 19.15 uur in de avond stierf Hans aan de gevolgen vaneen hartstilstand. Een keuze van Hans zelf omdat hij zeer ernstig ziek was: hij leed aan aids. Zijn talentvolleen experimenterende wijze van leven heeft hem veel plezier gegeven, heeft hem gevormd, zeker ook doorzijn liefde voor Jennifer en zijn overige vrienden, en zijn ­door de tijd heen­ sterke band met zijn broers enzussen. Maar uiteindelijk ook veel leed. Afkicken van de heroïne deed hij in 1983 op aandringen van zijnvrienden bij zijn broer. Hij onderging ook een HIV test in Amsterdam. Niemand anders dan Hans wist toen watdaar de uitslag van was. Nu wel. Nadat hij weer clean was woonde Hans enkele jaren bij een zus. Er volgdeer een mysterieus leven. De eerste jaren werkte hij, maar had geen contact meer met zijn vrienden en weinigmet de overige familie. In die tijd verdwenen zijn schilderijen; er zijn er nog twee over waarvan een zelfportretbij Jennifer. Uit de periode vanaf 1988 heeft Hans 4 (dag) boeken bij gehouden. Het eerste was fantastisch,het tweede al minder, en het derde nog minder geïnspireerd. Het vierde boek heeft hij op zijn ziekbedbijgehouden. Het bestaat uit flarden tekst en tekeningen. De tekeningen opgenomen in deze herinneringkomen voornamelijk uit zijn eerste boek. Ondanks het feit hij tijdens zijn (sluimerende) ziekte niet erg zuinigop zijn relaties kon zijn was hij toch geliefd. Zijn familie zorgde dagelijks voor hem en zijn vrienden kwamenhem steunen en herinneringen ophalen. Het was een drukte van jewelste in huis.

's­Hertogenbosch 1995: op 10 mei 1995 om ongeveer 19.15 uur in de avond stierf Hans aan de gevolgen vaneen hartstilstand. Een keuze van Hans zelf omdat hij zeer ernstig ziek was: hij leed aan aids. Zijn talentvolleen experimenterende wijze van leven heeft hem veel plezier gegeven, heeft hem gevormd, zeker ook doorzijn liefde voor Jennifer en zijn overige vrienden, en zijn ­door de tijd heen­ sterke band met zijn broers enzussen. Maar uiteindelijk ook veel leed. Afkicken van de heroïne deed hij in 1983 op aandringen van zijnvrienden bij zijn broer. Hij onderging ook een HIV test in Amsterdam. Niemand anders dan Hans wist toen watdaar de uitslag van was. Nu wel. Nadat hij weer clean was woonde Hans enkele jaren bij een zus. Er volgdeer een mysterieus leven. De eerste jaren werkte hij, maar had geen contact meer met zijn vrienden en weinigmet de overige familie. In die tijd verdwenen zijn schilderijen; er zijn er nog twee over waarvan een zelfportretbij Jennifer. Uit de periode vanaf 1988 heeft Hans 4 (dag) boeken bij gehouden. Het eerste was fantastisch,het tweede al minder, en het derde nog minder geïnspireerd. Het vierde boek heeft hij op zijn ziekbedbijgehouden. Het bestaat uit flarden tekst en tekeningen. De tekeningen opgenomen in deze herinneringkomen voornamelijk uit zijn eerste boek. Ondanks het feit hij tijdens zijn (sluimerende) ziekte niet erg zuinigop zijn relaties kon zijn was hij toch geliefd. Zijn familie zorgde dagelijks voor hem en zijn vrienden kwamenhem steunen en herinneringen ophalen. Het was een drukte van jewelste in huis.

Op een mooie zonnige dag in maart 1994 is Hans in zijn rolstoel samen met Tineke en Peter naar debegraafplaats gegaan om zijn plekje uit te zoeken: onder een grote rode beuk. De sfeer was ontspannen enhij was ontspannen. Het feit dat hij heeft kunnen verwezenlijken dat zijn moeder ­die hij heel lang gemistheeft­ bijgezet zou worden in zijn graf bracht hem nog meer tot besef dat het goed was. Het einde nabij maarop een goede manier, met een glimlach. Hij kan vertrouwen op zijn familie en vrienden en hij komt te rusten bijdegene waar hij toch het meeste van houd. Zijn moeder. Bij zijn euthanasiewaren de arts Pieter, de wijkverpleegkundige Betsie, zijn vrienden Jennifer,Jeroen, Olaf, Kees en Esther, schoonzus Tineke, en broer Peter aanwezig. Zijnwaardige, moedige en respectvolle wijze van sterven heeft een grote indrukgemaakt. Zijn laatste woorden waren: heb nog een prettig leven verder. Zijnbegrafenis was op 13 mei 1995.

Onderweg

Op een mooie zonnige dag in maart 1994 is Hans in zijn rolstoel samen met Tineke en Peter naar debegraafplaats gegaan om zijn plekje uit te zoeken: onder een grote rode beuk. De sfeer was ontspannen enhij was ontspannen. Het feit dat hij heeft kunnen verwezenlijken dat zijn moeder ­die hij heel lang gemistheeft­ bijgezet zou worden in zijn graf bracht hem nog meer tot besef dat het goed was. Het einde nabij maarop een goede manier, met een glimlach. Hij kan vertrouwen op zijn familie en vrienden en hij komt te rusten bijdegene waar hij toch het meeste van houd. Zijn moeder. Bij zijn euthanasiewaren de arts Pieter, de wijkverpleegkundige Betsie, zijn vrienden Jennifer,Jeroen, Olaf, Kees en Esther, schoonzus Tineke, en broer Peter aanwezig. Zijnwaardige, moedige en respectvolle wijze van sterven heeft een grote indrukgemaakt. Zijn laatste woorden waren: heb nog een prettig leven verder. Zijnbegrafenis was op 13 mei 1995.

Onderweg