maart 201024 discours

‘In deze wIjk zIjn kInderen erg achtergesteld. Meestal wordt hun situ-atie gecompliceerd door financiële problemen en eenoudergezinnen, waarvan het grootste deel bestaat uit migranten, soms met trauma’s. Doordat ouders vaak veel ellende en stress hebben en als gevolg daarvan gebrekkig ouder-schap tonen, ontstaan bij hun kinderen nogal eens hechtingsproblemen.

zuId-londen kent veel gangs, jeugdbendes. Kinderen van 14 zitten ach-ter slot en grendel. Agressie en steekpartijen zijn aan de orde van de dag. De criminaliteit onder jongeren is enorm. Zeker als kinderen met ADHD onbehan-deld blijven, zijn ze vatbaar voor criminaliteit. Als ik ze op spreekuur ontvang, probeer ik er wel achter te komen of ze een wapen bij zich hebben. We doen die intake altijd met z’n tweeën. Mocht er iets gebeuren dan is er altijd een noodbel, maar die heb ik gelukkig nog nooit hoeven te gebruiken. We zijn al heel blij als een kind voor een tweede gesprek terugkomt: dan heb je resultaat geboekt. Je moet in mini-stapjes leren denken. De poliklinieken maken deel uit van de Child and Adolescent Mental Health Service. We werken nauw samen met het Insti-tute of Psychiatry van het King’s College, een groot en vooraanstaand Europees onderzoeksinstituut, mede bekend door een aantal wijze mannen met grote ego’s die heel veel boeken hebben geschreven. Ik vind dat nu indrukwekkend, maar het lijkt me lastig om daar intensief mee samen te werken.

we kunnen hIerdoor wel makkelijk op de hoogte blijven van de nieuwste onderzoeksresultaten, zoals de effecten van atomoxetine bij ADHD. Ook pas-sen we bij hechtingsproblemen nieuwe technieken toe van het Anna Freud Institute, inderdaad, de dochter van. Haar instituut is gespecialiseerd in hech-tingsproblemen van adoptiekinderen. Met behulp van Story Stem, een speciaal

verhalenprogramma, kun je de situatie beter in beeld brengen en de ouders beter uitleggen welke hechtingsprobleem hun kind heeft.

laatst was er een jongen met psychotische wanen. Ik dacht als diagnose aan schizofrenie. De psychiater had echter vrij snel een andere conclusie: ‘Hij speelt het. Die teksten heeft hij gekopieerd van het internet.’ Dan voel ik me wel even een groentje. Tegelijkertijd zit er wel degelijk een probleem achter deze vorm van aandacht trekken. Ik heb ook een aantal kinderen gezien met automutilatie. Ze moeten soms de gekste dingen uit de kast halen om aandacht te krijgen voor hun werkelijke problemen.Ik kan alles vrij goed van me af laten glijden. Kinderen staan misschien wat verder van me af dan volwassenen. Bovendien is het niet moeilijk om me hier te ontspannen: ik woon vlakbij Hyde Park in de wijk Notting Hill. ’s Ochtends lekker joggen, even langs bij vrienden. In Londen kun je fijn shoppen, net als eten en uitgaan. Erg prettig nu de pond zo laag staat!Voordat ik ga afstuderen loop ik straks nog een laatste co-schap in het Sloter-vaartziekenhuis. En daarna hoop ik een baan in de kinderpsychiatrie te vinden. In Londen is er een ander opleidingssysteem, wat het lastig maakt hier straks als basisarts in de psychiatrie te werken, maar ik kom wel graag nog een keertje terug als ik de kans krijg. Hopelijk met een hoger niveau medisch Engels, want dat is me nu een beetje tegengevallen. Ik dacht dat het veel beter zou zijn, maar ik sta weer met beide benen op de grond…’Voor meer praktische informatie over co-schappen lopen in Londen kijk op: www.amc.nl/discours.

Tekst: Jeroen Vliegenberg Fotografie: Sophie Hengst

Uit de polder -

sophie hengst (26) vertrok naar engeland om co-schappen te lopen in een aantal kinderpsychiatrische poliklinieken in lewisham, zuid-londen.

-co-assIstenten In het buItenland-

Sophie voor de skyline van Londen vanaf Waterloo Bridge

De oogst van de Sunday Upmarket in Oost-Londen, voor alles wat oud en gebruikt is

Clock TowerDe polikliniek Kaleidoscope in Lewisham

‘Mince Extravaganza’ met een van de teams (kerstetentje met spelletjes, veel eten en veel drank)