De sluier van de twijfel

is als een kleed van angst.

De schemering is grijs,

is het avond of nog nacht?

Wieg ik mezelf in slaap?

Is het tijd om op te staan?

De twijfel blijft maar knagen,

durf ik die weg te gaan?

Nada te turbe, nada te espante:

quien a Dios tienne nada te falta

Nada te turbe, nada te espante:

só lo Dios basta.

Laat niets je verontrusten,

laat niets je beangstigen.

Wie God heeft, ontbreekt niets,

God alleen is genoeg

Wij bidden Jou:

wees bij wie weerloos strijdt

voor recht en vrede,

totterdood bereid.

Woon in hun hart

en leg op hen Jouw naam.

Laat hen niet aarzelen

maar rechtop staan.

Maria, dat is buigen,

maar zingen bovendien,

is zorgeloos getuigen

dat Hij wel zal voorzien.

En ook de nacht aanvaarden,

de onverwachte pijn,

het donkerblauw vertrouwen,

dat is Maria zijn.

Donker zijn soms mensendagen

als de onmacht hoop weerspreekt.

Nergens sporen van een teken

dat de ban de wanhoop breekt.

Uit het dode hout geboren

al aanwezig in de nacht

groeit een twijg de angst te boven,

groene bron van levenskracht.

opstaan

is nog opnieuw beginnen

is neergaan nochtans verder gaan

als levend water zijn

dat vallend vallend kracht opwekt

levend water valt

Geen leed blijft ongeweten,

geen traan blijft ongezien;

geen man, geen vrouw vergeten,

God is ons aan te zien.

Zo delen wij het leven

met al het lief en leed;

dan stromen warme woorden,

die niemand meer vergeet.

Dat vallen ons nooit doet vergeten,

Gods roep om steeds weer op te staan.

om niet te knielen of te kruipen,

maar voet voor voet Zijn weg te gaan.

Steeds weer die weg van de bevrijding:

dat overwoekerd pad door de woestijn;

die veertig dagen, jaren, eeuwen.

Geloven dat het ooit zal zijn.

Gedenken wij de strijders,

nu hier dan daar, altijd,

verlossers en bevrijders

uit mensonwaardigheid,

die steeds opnieuw verraden,

verbannen, weggehoond,

de wereld willen dragen

en dienen ongekroond.

Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb

wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb,.

Wat ongezegd bleef wat onverzoend bleef,

wat niet gekend werd wat ongebruikt bleef

al het beschamende neem het van mij

en dat ik dit was en geen ander

dit overschot van stof van de aarde:

dit was mijn liefde. Hier ben ik.

In manus tuas, Pater,

commendo spiritum meum.

In uw handen

beveel ik mijn geest

Laat ons maar van liefde zingen,

laat ons maar de dood weerstaan,

laat ons maar elkaar omringen

met de moed om door te gaan.

Dan nog, dan nog klamp ik mij,

klamp ik mij vast aan jou,

of je wil of niet,

op ongenade of genade,

Ik zal red mij, red mij roepen

of zoiets als heb mij lief.

Wij bidden Jou: zie om naar al wie lijdt,

naar mensen ziek van angst en eenzaamheid.

Geef hun Jouw Naam en blijf hen steeds nabij;

bescherm Jouw kinderen, van groot tot klein.

Wij bidden Jou: wees bij wie weerloos strijdt

voor licht en vrede, voor gerechtigheid.Woon in hun hart

en leg op hen Jouw naam.Laat hen niet aarzelen

maar verder gaan.

Wij bidden Jou: hoor ieder mens in nood,

voor wie het kruis te zwaar wordt en te groot;

Geef hun Jouw hand en wees er met Jouw naam.

Jij laat geen mensenkind ten onder gaan.

I don’t feel no ways tired

Ik voel me helemaal niet moe

I come too far from where I started from

Ik ben al heel ver van waar ik gestart ben

Nobody told me that the road would be easy

Niemand heeft ooit gezegd dat het simpel zou zijn…

I don’t believe He brought me this far to leave me…

Maar ik geloof nooit dat Hij mij zover zou gebracht hebben,

om me dan in de steek te laten…