Liv liep als een zombie het ziekenhuis in. Haar gezicht was lijkbleek, haar ogen waren groot en staarden nietsziend in de verte. Ze had geen enkel gevoel in haar lichaam en geen enkel benul van wat er om haar heen gebeurde.

4.

Ze liep rustig – voor omstanders zag het eruit alsof ze op haar gemak het ziekenhuis betrad, gewoon, om bij iemand op ziekenbezoek te gaan. Ze leek voor de mensen om haar heen totaal niet op een vrouw die zojuist te horen had gekregen dat haar man uit een driejarig coma was ontwaakt.

Ze rende niet, ze haastte zich niet, ze liep rustig, bijna zwevend.Ze meldde zich bij de receptie en vroeg naar dokter Hoekstra. “Heeft u een afspraak of wordt u verwacht?” Vroeg de receptioniste beleefd.

“Beide.” Antwoordde Liv met een robotstem. De receptioniste pleegde een vluchtig telefoontje. “U mag doorlopen. Dokter Hoekstra zit op de begane grond, afdeling IC,” De jonge vrouw, Liv schatte haar begin twintig, wees naar een gang. “Dat is die kant uit.”

Liv bedankte haar en zweefde de gang in.Vooraan de afdeling kwam Liv opnieuw bij een balie terecht. “Goedemiddag,” Begroette de vrouw achter de balie haar vriendelijk. “Kan ik u ergens mee van dienst zijn?”

“Ik kom voor dokter Hoekstra.” Liv zag dat er bij een vrouw een lichtje begon te branden. “Ach, natuurlijk. Volgt u mij maar.” De vrouw kwam achter de balie vandaan en leidde Liv mee.

Het was alweer een hele tijd geleden dat ze hier voor het laatst was geweest. Toen ze de kamer binnenkwam, wist ze ook direct waar ze terecht was gekomen: het kantoor van dokter Hoekstra.

“Dag, mevrouw Nooijen, wat fijn dat u zo snel kon komen.” Dokter Hoekstra stond op en schudde Liv de hand. “Natuurlijk.” “Gaat u zitten,” Dokter Hoekstra, die ze zeker een half jaar geleden voor het laatst gezien had, is een mooie, vriendelijke, rustige vrouw.

Ze is waarschijnlijk een paar jaar ouder dan Liv en heeft, althans, dat dacht Liv, een vliegende start gemaakt in haar carrière. “Het spijt me dat ik u het nieuws over de telefoon moest vertellen,” Begon dokter Hoekstra. “Zoiets heb ik zelf ook nog nooit meegemaakt.”

Liv keek verrast. “Een patiënt die na drie jaar uit een coma ontwaakt is uniek. Zoiets komt zelden voor. Het is werkelijk een wonder.” “Hoe is het met hem?” Dokter Hoekstra sloeg het dossier, wat voor haar lag, open. “Naar omstandigheden goed.”

“Naar omstandigheden?” “Mevrouw Nooijen, het is niet zozeer een wonder dat uw man uit zijn coma is ontwaakt, het is meer een wonder dat hij zo goed bij kennis is. Zijn lichaam is stijf, ja en hij zal de komende weken nog niet uit bed mogen.

Hij heeft moeite met praten, maar dat zal de komende weken, misschien maanden, wel beter worden. En natuurlijk is hij verward. Hij had geen idee waar hij was en dat maakte hem bang. We hebben hem gekalmeerd en het rustig uitgelegd. Hij slaapt nu.”

Liv zuchtte. “O, en hij vroeg naar zijn moeder. We konden haar niet bellen, want haar nummer staat niet in zijn dossier als contactpersoon.” Liv dacht aan Marcia. Ze had maanden, bijna een jaar, om Erik gehuild en nu was hij er weer, plotseling.

“Ik zal haar het nieuws vertellen, natuurlijk en dan kan zij u zelf haar gegevens doorgeven.” Dokter Hoekstra knikte. “Mag ik naar hem toe?” “Uw man slaapt, we kunnen beter even wachten.”

Dokter Hoekstra keek haar aan met een blik die Liv niet thuis kon brengen. “Wat is er? Houdt u iets voor mij achter?” “Mevrouw Nooijen, er is nog iets wat ik met u moet bespreken.” Liv hield haar adem in.

“Tijdens de onderzoeken hebben wij hem gevraagd naar familieleden, mensen die dicht bij hem staan. Hij was heel duidelijk. Zijn overleden vader, zijn moeder en een paar goede vrienden kwamen aan bod,” Dokter Hoekstra slikte. “Maar u niet.”

Het leek wel alsof er iemand in haar maag stompte, alsof er een steen op haar kleine teen viel, alsof de grond onder haar voeten verdween en ze in een diep gat leek te vallen. “Misschien was hij nog te moe, te verward van alle-”

Liv stopte toen ze dokter Hoekstra haar hoofd zag schudden. “Het spijt me, maar toen wij hem naar zijn vrouw vroegen zei hij dat hij geen vrouw heeft, dat hij niet getrouwd is.” Het gat leek dieper en dieper te worden, totdat ze met een harde klap de bodem raakte.

“Wat betekent dat?” Vroeg ze voorzichtig. Liv keek dokter Hoekstra hoopvol aan, maar toen ze dokter Hoekstra’s blik zag, verdween de hoop als een ijsklontje in de hete zon. Hij smolt weg, pijnlijk snel. “Hij kan u zich waarschijnlijk niet herinneren.” Antwoordde dokter Hoekstra uiteindelijk…