NieuwsbriefStichting Vrienden van het Johan vanOlden ba rn eveltgymnasium7de jaargang, april 2001

Inhoudsopgave'Geen sprake van verloren zaak' p.íVan de Redactie p.3Eindexamen - en dan ?! p.3lerse avonturen p.4Wisseling van de Wacht p.5"Weinig meeloperij. Daarwas ik altijderg dankbaar voor" p.6Noorse poppenkast p.8Uit de oude doos p.9Belevenissen van een buitenlander p.10Van Muurhuis tot Monument p.í1Nieuws van de Vereniging p.12Vaccae cudas habent p.13Mabuhay ! p.í4Burgerlijke Stand p.15Klassenvertegenwoordigers p.l6

1, l;:

,ii .:' ;

Niet van - maar over derectorDitmaalniet het gebruikelijke begin'Van derector'. Gezondheidsproblemen zijn er dereden van dat de heer Tuizenga zijnwerkzaamheden sinds half oKober 2000 heeftmoeten overdragen aan de waarnemendrector, de heer Uiterwaal. Namens de ledenvan de reunistenvereniging wens ik de rectoreen spoedÍg herstel toe! Onderstaandinterview stond ín de Amêrsfoortse Courantvan 30 september 2000. Volgens mij eenuitstekend artikel om deze Nieuwsbrief mee tebeginnen.

de

Geen sprake vanverl oren zaal(

Rob Tuizenga, april 1 943, Amsterdam.Woont in Soesterberg, samen met zijnvrouw Joke. Ze hebben een 27-jarigezoon, Danië|.Tuizenga heeft joods bloed door de ade-ren stromen. Hij verloor tijdens de Twee-de Wereldoorlog een groot deel van zijnfamilie. Aan het einde van de oorlog washij, nog maar twee jaar oud, als gevolgvan honger erg ziek; hij leed aan tuber-culose en de Engelse ziekte, een vormv an boto ntkal ki n g. Doktoren h ad d enhem opgegeven, en ook na een herstel-lingskuurvan een half jaarwerd hem

verteld dat hij niet ouder zou wordendan dertig jaar.Met dat in het achterhoofd vocht Tui-zenga zich een weg terug. Probeerde opallerlei manieren zowelfysiek als men-taal zo weerbaar mogelijk te worden.Basketballen op landelijk topniveau enm i I itai re c.l i e n st h i el pe n d aarbij.Studeerde klassieke archealogie aan deVrije Universiteit in Amsterdam. Omdater weinig werk was voor archeologen,werd hij docent klassieke talen. Werktevervoliens van 1969 tot 1 972 aan scho-len in Arnhem en Velp. ln 1972 werd hij

docent aan het Johan van Oldenbarne-velt Cymnasium in Amersfoort, waar hijdrie jaar later rector werd. Naast zijn rec-torschap verbond hij als ambtenaar vande burgerlijke stand paren in de echt,voor zijn plezier. Zijn 25-jarig jubileumals rector vorige maand bleef onopge-merkt.Hij draagt het verleden nog elke dag metzich mee. Probeert mede daarom zijnI eerl i n ge n verd raagzaam hei d, v reed -zaamheid en zorgzaamheid bijte bren-gen. Wil hen leren dat ze zuinig moetenzijn op vrede.

,,Miin familiegeschiedenis heeftmijn leven bepaald. Als jc joodsbloed in de aderen hebt. dan is datei gewoon. Ais een buitengewoonverzu'akt mennei<e kwam ik uit deooriog. Doktoren hadden me op-gegeven. Ik had tbc en de Engelseziekte. Een half laar heb ik in eenhersteliingsoord in Petten aan deNoordzeekust gezeten, zo slechtwas ik eraan toe. Ook later zeidendoktoren dat ik niet ouder zouworden dan dertig jaar. Daar hebik me geprobeerd tegen te verzet-ten. 'Dat zuilen we nog wel eenszien'. dacht ik.Daarom heb ik van jongsafaangeprobeerd in allerlei opzichtenweerbaarder te worden, zowel fy-siek als mentaal. Ik heb altijd veelaan sport gedaan; tijdens mijn stu-dententiid basketbalde ik met hetteam van de Vrije Universiteit oplandelijk niveau. Vier keer perweek trainen. Daarben ik wel taaivan geworden. Ik heb trouwenseen fantastische studententijd ge-had. Ik studeerde klassieke talenen archeologie, archeoloog wor-den was mijn grote droom. Eenpittige studie. Maar ik heb zekerniet alleen met m'n neus in deboeken gezeten, ik heb ook volopvan het studentenleven genoten.Ik was lid van een studentenver-eniging, en in de zomer trokkenwe altijd met een aantal wiendenoD onze snelle motoren door heelItàlië, van Pompeii naar Sicilië,om Romeinse oudheden te bekii-ken. Ik had zelf een Norton Do-minatol een heel snelle motor indie tiid, mijn wienden hadden eenAJS of een BSA. We trokken erveel bekiiks mee.Na mijn ótudi" heb ik bewust ge-kozen voor militaire dienst. Ikwilde fysieke en mentale krachtkrijgen om me niet zo maar opziite laten zetten, of in het licht vanmijn familiegeschiedenis, zomaarmee te laten nemen. En ik bénweerbaarder geworden, kan klap-pen beter opVangen. Maar mijndertigste verjaardag was geen spe-ciaal moment. Ik heb geen langeneus getroi<ken.Mijn vader heb ik niet gekend, ikben zonder hem opgegroeid. La-ter ben ik wel naar hem 'op zoek'gegaan, ben ik in archieven gedo-ken om meer van hem te weten tekomen. Maar je weet toch niethoe het was als hij er wel was ge'weest- Met familie had ik ook wei-nig contact, want na de oorlog!\'as ervan mijn familie nog maarweinig over. Ik ben niet echt'ineen warÍn nest opgegroeid. Vansommige dingen word ik nogsteeds heel emotioneel, daar wil ikiiever niet over praten. Er is ookgeen dag dat ik er niet aan denk,

het heeft een bewuste Plaats inmijn leven gekregen.Ook mijn mensbeeld is erdoorbeïnvloed. Ik ben soms zwangal-lig, ik ben nict zo oPtimisrischover de toekomst. En dan heb ikhet over de gehele breedte vanWest-Europa: Duitsland, Oosten-rijk met Haider, Frankrijk met LePen... De toierantie van nu iskunstmatig. We hebben het eco-nomisch goed, ieven in een Para-diis. Maar ik vrees dat ais hetstraks minder goed gaat er tochweer wordt gezocht naar zonden-

bokken. Daarom moeten vve bij-voorbeeld voorzichtig zijn met al-lochtonen.Maar een pessimist ben ii< nict.Het is absoiuut geen verlorenzaak. Alleen ben ik af en toe welteleurgesteld over de gedragingenvan mensen. Ik ben ook alert opintolerantie van leerlingen. Jarèngeleden is de school beklad metleuzen. 'Rector vergassen' stonder. Dat deed me nogal wat, hetwas een zwarte dag in mijn carriè-

Tweeënhalf jaar geleden heb ik

een halfjaar'sabbatsveriof' opge-nomen. Een prachtige regeling.Het was een weldadige periode.Veel gereisd, onder meer naarThailand en Tunesië, waar ik alleRomeinse oudheden ben gaan be-kiil<en. Maar ik ben niet de heletijd buiten het gymna.sium ge-weest, ben af en toe even binnen-gelopen. Ik vind het moeilijk omafstand te nemen van school.Vorige maand was ik 25 jaar rec-tor aan deze school. Maar in mijnhart voel ik me eigenlijk meer le-raar dan rector. Als rector ben ik

manager, maar het leraarschapgaat me het meest aan m'n hart.Het is een vak waarin je met erva-ring en kennis van zaken leerlin-gen veel kunt leren. Als je taienthebt om te vertellen, kun je leer-lingen enthousiast maken voor'die oude zooi', zoals zij dat dannoemen. Hen in deze modeme ensnelle maatschappij even stil latenstaan bij wat stokoud is maarvanbiijvende waarde.

Het onderwijs heeft duidelijk eenopvoedkundige taak, nou en of.

Die taak heeft de school allengsmeer aangenomen. In mijn rijciwerd er op school nauu'eliiks iersaan nonnen- en waardenbesefge-daan. Maar docenten hebben d-egelegenheid hun leerlingen in demarge - naasÍ het onderwijspro-gramma - ook op een andere ma-nier te vormen, hen tolerantie enzorg voor een ander bii te bren-gen. Op wereldniveau krijg je datnooit voor elkaar, maar op devierkante meler van de schoolkun je dat wel proberen.Qen aantal jaar geleden is rabbiinSoetendorp uit Den Haag hierge-weest met Kerstmis. Hij is eenzeer bevlogen man en doet veelvoor het onderwijs. Hij verteldeeen prachtig verhaal. Hij werd netals ik in 1943 in Amsterdam sebo-ren. Zijn vaderging hem aan"ge-ven bij de burgerlijke stand.'Abraham Sialoom'- sialoom be-tekent vrede - moest hij heten. Deambtenaar zei: 'ls dat nu wel zoverstandig, meneer Soetendorp,in deze gevaarliike tijden?'Waàr-op zijn vader antwoordde: 'Sia-

loom za] hij heten, rr:ant vre'de zaler zijn.'Dat is miln leicimotieí.Het was driekwartier lang muissiilin de zaal. Op die manier kun jeeen boodschap overbrengen. Zozijn we met leerlingen naar kampWesterbork geweest, en hebbenwe hier een overlevende vanAuschwitz te gast gehad. dic zijnverhaal veneldc. En leerlinsenzijn nauw betrokken ger,r'eeii bijde herdenkingvan l(amp Amers-foort. Natuurlijk blijven er airijci'raddraaiers'. Maar dat is mis-schien ook wel goed. l(ijl<. het ishier geen oord van heiligen. hierzijn ook leerlingen die zich be-zondigen aan racistische uitingen.Dat zijn incidenten waar ik eenrol in wil spelen, want op die mo-menten kun je iets doen. Niet ai-leen als bestra{fer optreden, maarze proberen op een ander spoor tezetten. 'Vredesonderwiis'. A1s ik ,

leerlingen één ies zou u'illen mee-geven, dan is het: wees zuinig opde wede waarin we leven en be-schouw die niet als vanzelfsore-kend. Dat is mijn boodschap."

Tekst:Vivian de CíerFoto's: Brand Overeem

. Amersfoortse Courant. 30 tember