KSP

Gedichtendag 2009Haacht

Wespelaar

Wespelaar is traag gebleven.

Simpel als rijtjeshuizen en warm

als adem van koeien in de herfst.

Mensen lopen er elkaar

met gemak aan voor een ei.

Onder de waakzame hoogte

van de Spoelbergh.

De toren houdt nog duiven

en een zweem van vrede in stand,

maar de kerk is oud geworden.

Ze heeft de klepel doorgegeven

aan Café De Zwaan. Daar heft

men voortaan de beker. Je kunt er

zieltjes rapen tot diep in de nacht.

Na de oogst gaat het dorp uit de bol.

De blues swingen er de pan uit.

Ze hapt nadien nog lang naar adem.

Ann Van Dessel

Primus Haacht!

‟s Morgens vroeg schuift Haacht

tergend traag en laag bij de grond

naar buiten. Over de sporen, langs

de brouwerij die altijd pijpje rookt.

Maar zodra de zon gluurt beent ze

op hoge hakken door de straten.

Want ze loopt graag in de kijker.

Waar ze het noorden kwijt raakt

is er de Dijle. Die met oeverloos

geduld haar rondingen likt en

steels de kantjes er van af loopt.

Daar telt zij één herder.

Trouw als een hond trekt hij

elke dag met zijn schapen

baantjes langs het water.

Jan Primus heeft haar hart gestolen.

„s Zomers danst ze dagenlang

haar ridder van zijn witte paard.

Tot het dorp zowat op hol slaat.

Haacht is van zeer groene wil.

Scoort steeds meer ronde punten.

Voor alle veiligheid.

Ann Van Dessel

Vader,Moeder,

Eens was ik een geschenk uit de hemel,

toen jullie mij hebben gekregen.

Nu,

zoveel jaren later,

weet ik wat ik mis,

en snap ik de betekenis.

Want ouders staan altijd voor je klaar,

wat je ook hebt gedaan.

Jullie deelde met mij liefde en verdriet,

ook al snapte ik het altijd niet.

En nog steeds kan ik op jullie bouwen,

omdat jullie altijd van me zullen

houden.

Daarom,

lieve ouders,

zeg ik je dank,

voor de mooie tijd die je me gaf,

en de tijd die ik bij je komen mag

Bastaens Erna

Voor Eva

Met een gele jurk

en rood gelakte nagels

danst ze de tuin in

op de bank vertelt ze druk

tegen „n denkbeeldige prins.

Met je leuke snoet

prinses van duizend dromen

doet duizend dingen

tussen schooljuffrouw en heks

een wereld vol fantasie.

Beginnend heksje

roert in potjes en pannen

zonder één recept

een zwarte kater breekt spel

in tranen stuk de dromen.

Jij kleine bosnimf

jij zoveel meer dan kleinkind

parel in mijn tuin

verlangen van gisteren

tere bloemknop van vandaag.

Herman Cogghe

Piekuur

Ik haat de lange strook,

de sliert dampende vehikels

die grommend verder schudden

schreeuwers op ‟t koud asfalt

die elke weke morgen

de stilte aan scherven gooien.

Gebroken akkers

met tranende nevelige ogen

snuiven de bronstige weegeur

van slenterende ijzergoden.

Waar zijn de kinderen van weleer

die zingend en huppelend

met de schooltas op de schouders

dansten langs aarden wegen.

Praten tegen bomen,

hink-stap-springen om het verst

tikkertje spelen langs de weg

schaduwdansend in de zon.

Hysterische sirenes breken het geluid

turbotijgers ontsnapt uit de stad

de uittocht vat weer aan

iedereen opnieuw naar huis en bed

bumper aan bumper

het bizarre narrenspel van elke dag.

Herman Cogghe

Onbegrepen

Het coloriet van de graffiti

schreeuwt zijn liefde,

open en bloot

in de grijze muil

van een lege straat

Klanken wellen op

hij wil schreeuwen van de daken,

zijn liefde uitroepen

van op torenhoge buildings,

maar zijn lippen blijven

Gesloten

Gesloten als haar deur

de mond van haar masker

dat stil en bleek blijft

als vers gedwarrelde sneeuw.

Herman Cogghe

Wit valt over de bomen.

De kaalheid van de takken

groeit tot een boom

in de witheid van de mist.

Donker beweegt naar wit,

het wit van rijm en nevel.

Van waar

wie het weten wil,

weet het

dat het van ergens komt.

Het wit valt

zo maar over de bomen.

Het wit van rijm en nevel

overvalt zo maar de bomen.

Fred Timmermans

Belevenis

Alleen gedachten blijven

hameren in dat lege hoofd

huurlingen betreden de vlakte

menselijkheid is niet meer

heregod

iedereen heeft het voor het zeggen

iedereen denkt te weten

speelt zich hier het drama af

hoofden onthoofd

messen geslepen

allen het pad op

de zege voorbij

brousses

vlakten

sporen van vernieling

haat

en

wraak

Fremau

Indien alles was

zoals vandaag

terwijl je hier staat

voor het raam

dit lezend

ongestoord te rijmen

en te dichten

zou je willen

ook morgen

langs te komen

en nogmaals

gelukkig te worden

alleen of met twee

met een glimlach

om je mond

omdat ik je verstond

alsof we elkaar

al jaren kennen

tot morgen ?

Gegroet

Fremau

Was

zoals is

en altijd

geweest zal zijn

Was

zoals U nu

steeds de klank zult vinden

die uit uw strot keelt

galmend doorheen

de galerijen des levens

Was

zoals een gestoord wezen

verder leeft

in catacomben

donker, verguisd,

alleen

Was

Zoals U nu

starend naar de catacomben

die de eeuwen verbeelden

die uw leven levend begraven

terwijl U tracht de

was

te wissen

Fremau

Hoor je hoe het sneeuwt?

Hoe laarzen op hun sokken lopen,

auto‟s sussend sporen zoeken,

ijs als watten klinkt?

Zie je hoe wit je straat

haar zere plekken dempt,

je eigen huis een ijzig vreemde

iglo bouwt?

Net zo weten zij

het witte deken in hun hoofd ,

de besneeuwde lijnen

en hoe het straks niet dooien zal.

K. Sadora

Ballerina

Degas Revisited

Het begon met een pas, een sprong

in de ruimte tegen beter weten in

de zwaartekracht een voetje gelicht,

hoofd boven lucht en bewegen.

Plié, jeté, grand écart.

Je reikt naar de sterren, neigt

naar de maan, de aarde

krimpt, je lichaam spant een boog

tussen stilstand en verdwijnen,

een onzichtbare arm tilt je omhoog

terwijl ik kijk, toekijk

een zucht, een bries, een luchtkus,

een insect dwarrelend rond

het licht, de tijd

gewichtloos met je adem gedicht.

Gerda De Preter

Soms droom ik dat de puzzel past

dat het niet jij en ik was

in de wereld

maar dat wij onze eigen wereld

bouwen in het universum

Soms droom ik dat de puzzel past

dat het niet jij en ik was

die een weg zoeken

maar dat wij dezelfde weg bewandelen

Soms droom ik dat de puzzel past

dat jouw puzzelstukje

en het mijne

in elkaar klikken

een dat we samen

een puzzel maken

Ja, soms droom ik dat

…

dat de puzzel past

Lies Schoovaerts

“ een treinreis”

natuur gaat aan me voorbij,

wind raast,

dromend spoor ik met de trein.

opnieuw een stop,

niet enkel van de trein,

ook van mijn hart…

jij stapt op,

kruiselings voor mij,

en ik droom verder.

onze blikken vangen elkaar,

één ogenblik maar,

ik waan me al in eerst klas.

eindbestemming bereikt,

het dromend sporen is voorbij,

maar jij laat een spoor achter.

Lies Schoovaerts

Lies Schoovaerts

Lies Schoovaerts

Afscheid

licht,

belicht,

verlicht,

ongestoord tranen

pijn,

onmacht,

sijpelen door je hart,

HARD

afscheid?

onvermijdelijk,

aanwezig,

overbelicht!

licht,

belicht,

verlicht?!

Mieke Verheecke

Één

dansend, zwevend door de nacht

en ik smacht

zwevend zonder zwaartekracht

en ik wacht

ritme door het dolle heen

en ik meen

dansend zwevend zoals één

Mieke Verheecke

Maria Boeckstaens

Vrouwenfluisteraar

Wat een zachte woorden heb je daar

ze strelen m'n wang

en kietelen m'n oor.

Voor deze ene keer

heb ik geen verweer

en maak ik geen bezwaar.

Je fluistert ze zo zacht,

maar ze gaan niet verloren

ze zijn niet tevergeefs.

Ja, ik heb ze gehoord

al zeg je ze zo stil en gesmoord

Nee, je hoeft je niet op te winden

jou liefje zal ze geweldig vinden...

Marlies Van Kerckhoven

Maria Boeckstaens

KSP

EindeGedichtendag 2009Haacht