Op een gewone zaterdag zat ik zoals altijd bij mijn beste vriendin Amanda, om bij te praten over koetjes en kalfjes. “Er zijn toch geen leuke jongens op school, hè?” hoorde ik Amanda zuchten. Typisch, ze was een typische jongensgek. Ik niet, voor mij bestond maar één jongen. “Inderdaad, alleen één van hun is kei leuk.” glimlachte ik.

“Die jongen ken ik. Mijn broer, zeker?” lachte ze. Beschaamd keek ik weg. Ik was verliefd op haar broer, genaamd Miles. Miles en ik waren ook beste vrienden maar ik was bang dat onze vriendschap kapot zou gaan door de liefde die ik voor hem voelde. “Inderdaad.” zuchtte ik.

Amanda ging op het bed liggen. “Je moet hem vertellen over je gevoelens, jullie komen immers goed overeen?” zei ze. “Denk je dat het zo makkelijk is?” lachte ik spottend. Ik ging ook dicht bij Amanda liggen, op mijn buik, “wat als onze vriendschap kapot gaat?” Ze hield haar schouders op. “Rosa, je hebt niet alleen Miles. Je hebt mij toch nog?” Daar had ze helemaal gelijk in.

Even later stond Olga, de moeder van Amanda, bij de deur. “Zo meisjes, is de koffieklets gezellig?” grinnikte ze. “Ja, ja.” mompelden we terug. Olga grinnikte verder. “Voor de lekkerbekjes, een groot bord boterhammen staat in de keuken klaar.” zei ze. Ik hoorde mijn maag al rommelen. Zin in eten – ook al waren er maar boterhammen – had ik zeker.

Haastig liepen we allebei naar de eetkamer, waar onze twee bordjes boterhammen klaarstonden. “Al een geluk dat ik zo’n moeder heb.” zuchtte Amanda.

“Dat heb ik ook. Soms moet ik alles zelf doen.” grinnikte ik. “Dat heb je nodig voor later.” knikte Amanda en nam een hap in haar boterham, waarna ik ook een hap in mijn boterham nam. “Dat is waar.” mompelde ik.

Zo hielden we een gezellig gesprek tot iemand in ons zicht verscheen. Miles. Vol bewondering staarde ik naar hem. “Dag broederfiguur.” mompelde Amanda, terwijl ze naar haar boterham keek. Ik moest even giechelen. “Kijk dan ook naar hem als je hem begroet.” porde ik haar aan. “Jij wel hè?” fluisterde Amanda zo stil mogelijk, dat Miles het niet kon horen.

Ik gaf haar een felle por en keek verlegen naar Miles. Er kwam een rood kleurtje op mijn wangen en ik voelde mijn hart tien keer zo hard kloppen. Zo noemden ze ‘vlinders in je buik’. “Haha, wat zijn we grappig vandaag, Amanda.” mopperde Miles.

Wanneer Amanda terug naar de keuken ging om de borden af te wassen, stond ik recht maar Miles hinderde me snel. “Je moet niet op haar letten, je kent haar hè.” grijnsde hij en streelde over mijn wang. Mijn hart klopte nog tien keer zo hard als daarjuist. “Tuurlijk, we zijn tien jaar vriendinnen.” Ik glimlachte naar hem.

“Je maakt me zo verlegen.” Ik pakte zijn hand vast en duwde hem zachtjes weg. Miles keek me verward aan maar tegelijkertijd glimlachte hij. “En dan? Is dat zo erg?” zei hij. Ik schudde mijn hoofd. “Hmm… niet echt.” grijnsde ik uitdagend.

Ik nam nog afscheid van Amanda en Miles. Dan vertrok ik naar de kruidenierszaak. Ik had mama beloofd om na het bezoek naar de kruidenierszaak te gaan.

Ik dacht terug aan het moment dat Miles me hinderde en me dan over mijn wang streelde. Toen fladderde nog meer vlinders in mijn buik. Dat was een heel zalig gevoel. Jammer genoeg met mijn lompheid moest ik zijn hand wegduwen en was dat gevoel weg… hopelijk was dat maar tijdelijk.

Na tien minuten lopen kwam ik uiteindelijk aan in de kruidenierszaak, waar ik altijd kwam om de boodschappen te doen. Zoals altijd waren er veel keuzes bij groenten, fruit, zuiver producten en nog veel meer.

“Wat had ik nodig?” dacht ik bij mezelf. Ik nam het boodschappenlijstje bij de hand. “Cola, fruitsap, melk.” mompelde ik.

Na een tijdje had ik uiteindelijk alles en kon ik aan de kassa afrekenen, dan kon ik vertrekken. Met de hele hoop in de boodschappentas in mijn arm trof ik thuis weer aan. “Mam?” riep ik door het hele huis. Geen antwoord. “Mama?” riep ik nog een keer. Nog steeds geen antwoord. Normaal riep mama terug, deze keer niet.

Ik nam een kijkje in de woonkamer en zag daar mama op kleermakerszit zitten. Ze keek voor zich. De televisie stond niet aan, ze keek gewoon voor zich. “Mama?” herhaalde ik. Ineens keek ze op. “Ja, liefje?” mopperde ze.

Ik legde de boodschappenzak weg en ging naast mama zitten. “Wat is er?” vroeg ik. Niet met zo’n blij gezichtje waarmee ze altijd trok. “Mijn kleine dochter wordt groot.” was het antwoord. Ja, wat was het nut daar aan? “Ze gaat morgen al naar de universiteit.” Ik zuchtte heel diep. Mama deed alsof ik morgen dood zou gaan, wat echt niet het geval was. “Mama, ik beloof dat ik regelmatig op bezoek kom.” Mama keek naar me en glimlachte weer, vervolgens gaf ze me zoen op de wang en ging weg. Sinds ze wist dat ik naar de universiteit zou gaan, deed ze raar.

De volgende dag was het eindelijk zover, onze laatste dag op het middelbaar. Het was maar een halve dag en we mochten deze middag al direct vertrekken naar de campus. Uit mijn ooghoek zag ik Pauline en Amanda, die elkaar vriendelijk begroetten. Terwijl ik voor Miles stond.

~ De laatste dag

“Je ziet er weer prachtig uit.” kwam Miles weer af met zijn ‘je ziet er mooi uit’ zinnen. Ik bloosde ervan. Het leek alsof we koppel waren, in het werkelijkheid waren we nog steeds beste maatjes sinds tien jaar geleden. “Je bent bedankt.” giechelde ik en stapte vervolgens samen met Pauline en Amanda de school in.

We werden in de kantine verwacht, om info over de universitaire campus en die dingen te hebben. Voor mij stond Tina en Shane te flirten, aarzelend keek ik hen aan. Ik betwijfelde of het lang ging duren tussen die twee, Tina had namelijk zwak voor – knappe – jongens.

“Beste leerlingen.” werden we onderbroken door een of andere leerkracht, “zou ik mogen vragen om stil te zijn?” In één tijd was iedereen stil en keek naar de leerkracht.

Mevrouw van Houten. Nogal een vriendelijke vrouw, soms was het niet even gemakkelijk om met deze vrouw overeen te komen. Dit probleem kwam bij iedere leerkracht voor. “Dit is jullie laatste dag en vandaag vertrekken jullie nog naar de universiteit. Ik zal daarom alle informatie met jullie delen.”

Terwijl mevrouw van Houten alles van A tot Z vertelde, richtte ik me geconcentreerd op het uitleg maar ik betrapte Miles die de hele tijd naar me keek. Ook al betrapte ik hem, dat hield hem niet op.

Om twaalf uur werden we allemaal naar huis gestuurd en moesten om vier uur op de universiteit zijn. We hadden tijd zat om onze spullen te pakken die we nodig hadden.Na vier uur zou een nieuw leven voor mij beginnen…

Nooit had ik gedacht dat het studentenleven moeilijk was… na mijn college had ik een pak opdrachten gekregen. Sommige moest ik schriftelijk afwerken en sommige op de computer.

~ Een tijdje later

Toen hoorde ik geklop op de deur.Dat zou weer Tina zijn… die had toch niet altijd iets beters te doen.

“Ja, Tina… Wat is er nu weer?” mopperde ik wat, terwijl mijn hoofd gericht was naar de computer. “De meisjes hebben besloten om vanavond in de stad te duiken. Zin om mee te gaan?” vroeg Tina, met een big smile op haar gezicht. Naar de stad? Vanavond? Nee, daar had ik geen zin in…

Met een diepe zucht verliet ik de kamer, daar Tina achterlatend. Ik ging een verdieping hoger, waar de jongens sliepen. Meteen vond ik de deur van Miles zijn slaapkamer en bonkte erop. “Binnen!” riep er iemand. Ik cirkelde de deurklink en trok de deur open. Daar lag Miles dan op zijn bed. Zo stoer… zo mannelijk… huh? Met een sigaret tussen zijn vingers dan nog wel! “Ik wist niet dat je rookte.” keek ik hem streng aan. “Jammer als je dat een probleem vindt.” mopperde hij kwaad.

“Heb ik niet.” Miles glimlachte. “Dat is het goed. Wil je er ook één?” vroeg hij en hield een pakje sigaret voor me. Ik keek hem verward aan, “gewoon voor de lol.” Ik hield mijn schouders op en stak er ook één. Het was maar voor één keer dus geen probleem. “Wist je… wat ik voel als ik jou zie? Of ja… wat ik in het algemeen voel voor je?” vroeg Miles. Ik keek hem aan, met een stralende glimlach. “Wat dan?”

“Tja… hoe leg je dat uit?” bromde Miles en trok verschillende keren aan zijn sigaret, terwijl ik dat ook deed om de spanning te doden, “gelijk ze ook zeggen: vlinders in mijn buik en niet sinds vandaag. Veel langer.” Dat was even een verrassing voor mij. “Ben je dan verliefd op mij of…” wou ik dat zeggen maar Miles was me voor. “Je hebt me sneller begrepen dan ik gehoopt had.” Mijn ogen werden groot en ik maar denken dat het niet wederzijds was.

“Het is niet wederzijds zeker.” Miles keek teleurgesteld naar onder maar ik verheugde hem. “Tuurlijk. Ik was ook bang om het te vertellen.”Even later kwam het één van het ander.

“Verder?” genoot Miles tussen de kus in. Ik snapte hem even niet, tot hij aan mijn lingerie frutselde. Ik wist het niet. Ik bedoelde… we hadden onze liefde voor elkaar vandaag verklaard en al op dezelfde dag seks hebben. Oké, dat boeide me niet. Wel dat ik verder wilde. “Ja, verder.” was mijn reactie. Het duurde niet lang of we lagen al poedelnaakt op elkaar. “Ik hou van je.” fluisterde hij zwoel in mijn oor. “Ik ook van je.”

Na een tijdje genieten, had Miles uiteindelijk zijn ‘toppunt’ bereikt. In één tijd vluchtte hij naar de gemeenschappelijke badkamer, speciaal voor de jongens– of mannen, zal ik dat maar zeggen –Onderweg kwam hij Shane tegen. “What the f*ck, Shane?!” riep Miles kwaad, “van waar kom je ineens vandaan?”

“Van de toilet.” mopperde Shane kwaad en keek Miles – die in zijn ondergoed staat –minachtend aan, “en zeg… wat was dat allemaal in je kamer? Je hebt toch zeker geen…” Meer kon Shane niet uitbrengen. Gelukkig was er nog Miles die zijn zin kon vervolledigen. “Jawel, maat. Met Rosa.” knikte hij stoer.

Ongeïnteresseerd schudde Shane zijn hoofd en keek even naar beneden, tot hij weer recht kwam. “Leuk… wil je dan in het vervolg eerst zeggen als je die soort dingen gaat doen?” vroeg Shane. Miles lachte spottend en gaf zijn maat een schouderklopje. “Je hebt het precies ook nodig.”

Onderweg naar mijn kamer hield Miles me op. Daar stond hij dan, lekker in zijn ondergoed. Wel heel dapper van hem om overal in zijn ondergoed rond te lopen. “Zeg, waar gaat mijn lekker ding eens naartoe?” klonk Miles streng, ook al bedoelde hij wel grappig. “Naar mijn kamer, is het gepermitteerd?”

“Nee, niet echt.” Miles keek me uitdagend aan. Vervolgens zette hij een stapje dichterbij en kneep in mijn billen, “is het zo moeilijk dat mijn vriendinnetje bij mij blijft?” Verlegen lachte ik naar hem. “Komaan. Kleed je dan aan en kom dan bij mij in de woonkamer zitten.” zuchtte ik.

Miles knikte goedkeurend. “Alles voor mijn vriendin.” Hij nam me weer passioneel vast en zoende me zwoel, “iedereen moet vanaf nu aan ‘ons’ wennen.” Daar had hij gelijk in: iedereen moest nu aan ‘ons’ wennen.