RARE TOEREN

(FUNNY TURNS)

van

John Godber

Vertaling: Gie Beullens

Dit werk mag slechts worden opgevoerd

na voorafgaande schriftelijke toelating van

AUTEURSBUREAU ALMO bvba

Jan Van Rijswijcklaan 282

B - 2O2O ANTWERPEN

Tel : 03/260.68.16

Fax : 03/216.95.32

E-mail: bestellingen@almo.be

www.almo.be

waar de nodige teksten kunnen worden aangekocht.

PERSONAGES (min 6D/6H/5K)

KOOR (10-tal) roadies …………………………………………………………

CATFISH (CAT) een belangrijke roadie …………………………………………………………

BASMAN (BAS) een ouder wordende roadie …………………………………………………………

ED een oude roadie …………………………………………………………

MART een vrouwelijke roadie …………………………………………………………

de roadies spelen ook

RAF haar man …………………………………………………………

KELLY hun dochter …………………………………………………………

ROXY hun kleindochter …………………………………………………………

VIV een buurvrouw …………………………………………………………

MIKE een clubeigenaar …………………………………………………………

NADINE een zangeres …………………………………………………………

KOEN een chauffeur …………………………………………………………

Juffrouw SYLVANA een danslerares …………………………………………………………

JOHN een Engelse roadie …………………………………………………………

MAJOOR een legeroverste …………………………………………………………

ERIC een verhuizer …………………………………………………………

DANSERS jonge dansers …………………………………………………………

De tijd is nu.

De plaats: een rock & roll concertzaal.

De eerste keer opgevoerd in het Hull Truck's new theatre te Hull in April 2009, in een regie van John Godber zelf.

EERSTE BEDRIJF

(Als het publiek binnenkomt zien ze het decor voor een rock & roll concert. Lampen

hangen op spanten, ook achteraan hangen, op een aantal baren, grote lichten. Er staan

een aantal grote containers en dozen achteraan op de scene en verder is er een

overvloed aan draden en extra verlichting. De zijruimte is goed gemaskeerd - deze zal ze

in staat stellen om rekwisieten en andere locaties op het "rock & roll” podium te brengen.

Een aantal van de roadies, gekleed in hun herkenbare rockkleding drinken kopjes koffie

in de gang, als het publiek binnenkomt. Een aantal roadies mogen misschien zelfs in het

auditorium naar de set kijken, terwijl ze koffie drinken. De set is een abstracte zaak met

grote bollen achteraan buiten het speelvlak, een verhoogd niveau dat over het speelvlak

loopt en een helling en een trap respectievelijk links en rechts van het toneel. Een

sterrendoek beslaat de gehele achterwand. We moeten een set hebben voor de rockband

die de "The Planet" heet. Op een aantal koffers, die buiten het licht staan, is "The Planet"

gespoten en een aantal van de crewleden dragen "Crew" T-shirts of zelfs een "The

Planet" T-shirts. Men voelt aan dat er al een lange tijd niets is gedaan. Draden hangen

aan de verlichtingspalen, die zullen opgetrokken worden als dat wordt bevolen en er is

een toestand van algehele schijndood. Alsof de roadies gestopt zijn voor het avondeten.

Het zaallicht vervaagt. Alles blijft zoals voordien. MUZIEK. Een trage rock & roll speelt als

het KOOR van Roadies allen langzaam naar het podium gaan. CATFISH, een reusachtige

man van midden dertig, loopt langzaam het toneel op. Hij draagt vingerloze

handschoenen, een sportbroek, een kleine hoed en andere prullaria van de roadiewereld.

Hij loopt trots op het podium, dat hij zojuist heeft gebouwd en kijkt naar het publiek.

Terwijl hij daar loopt verschijnt BASMAN, een andere man in zijn vroege vijftig, die ook

de sporen draagt van de kleurrijke wereld van de Roadies en als BASMAN naar voor over

het toneel wandelt, verschijnt ED, een dunne sjofele man van in de vijftig, ook hij draagt

de littekens van het toeren. Een koor van jonge roadies lijkt langzaam uit alle hoeken van

het podium te komen. Ook zij dragen met trots de sporen van hun ervaringen. Ze staan

verspreid achteraan tegen luidsprekerhouders, lampen en kabeltuig. We hebben het

gevoel dat we hier moderne piraten zien en het podium lijkt inderdaad op een

piratenschip. In deze groep zitten ook de jongere vrouwelijke roadies, die later NADINE

en VIV zullen spelen, ook zij maken deel uit van de opening. De jonge actrice die ROXY

speelt zien we zitten aan de achterkant van de set, terwijl ze met haar IPod speelt.

Plotseling stoppen alle roadies en blijven bij elkaar stil staan. CATFISH, BASMAN en ED

spreken hun tekst tot het publiek, het KOOR spreekt ook tegen het publiek met een

mengeling van agressie en door strijd gedragen ervaring. CATFISH, BASMAN en ED

zeggen ook de teksten van het KOOR. De bewegingen zijn licht gechoreografeerd, zodat

het lijkt alsof het niet zo is. De muziek fade uit onder de rest)

CATFISH: Mij noemen Catfish!

BASS: Mij Basman!

ED: En ik ‘den Ed’!

CATFISH: Al honderd tours gedaan!

BASS: Heb een blog op het web.

CATFISH: Heb het gezien, allemaal!

BASS: Heb het gedaan, allemaal!

ED: En gekotst, ook allemaal!

CATFISH: Niet onder de indruk van al die sterren!

BASS: We spreken niet dezelfde taal!

KOOR: (komt in actie) The stones, Abba en Coldplay

ED: We hebben de beste gedaan!

CATFISH: We hebben bij de meeste bizarre

KOOR: En bij de aller-slechtste gestaan!

CATFISH: Een leven op de weg heeft zo zijn eigen vloek!

BASS: Quo, AC / DC en Queen.

ED: We hebben de paden gekruist van vele van hen.

KOOR: We hebben ze in levende lijve gezien

KOOR: Motorhead en Deep Purple!

BASS: Ook met hen hebben we getoerd.

ED: Met White Snake, Zepplin, U2.

CATFISH: Ja, we hebben goed geboerd.

CATFISH: We hebben het allemaal gedaan.

BASS: Hebben voor sommige dingen geboet.

ED: Hebben tantrische sex gehad in Azië.

CATFISH: Nog voor we Sting hadden ontmoet!

KOOR: De rock en roll muziek

CATFISH: Maakte me zo doof als een pot.

BASS: Ik brak mijn nek twee keer

ED: En iedereen verklaart me zot.

KOOR: Wat hangt boven je hoofd

CATFISH: Als je geraakt wordt door pech.

BASS: Of bij de mensen die je ontmoet.

ED: Bij een leven op de weg.

KOOR: Het komen en het gaan.

De bars en hoerenkoten!

De plaatsen die je ziet.

Het leven heeft je bij je… lurven.

CATFISH: De mannen die zullen wenen.

BASS: De kerels die dood zullen gaan!

ED: En sommige gaan op hun knieën,

Omdat ze niet meer kunnen staan!

KOOR: Het aankomen en vertrekken

Het gereedschap en de truck

Het is een soort rad van fortuin

Met een eigen soort geluk!

CATFISH: Het leven is als de weg.

BASS: Je hart steeds weer bezeerd.

ED: Nooit echt iets te weten

CATFISH: Van wat je hebt geleerd.

KOOR: Wie kan er deze onzin aan?

BASS: Met zenuwen die op springen staan!

ED: Verloren in je eigen pech.

KOOR: Terwijl je op zoek was naar een weg!

ED: Geen plaats voor de vrouwen!

BASS: Te hard voor een teer mooi vel

CATFISH: Maar ik heb er een vrouw ontmoet.

die beleefde daar haar eigen hel.

Slechts een kleine dame.

ED: Die dit leven verwerken wou.

CATFISH: Grootmoeder en moeder

BASS: Roadie en vrouw.

CATFISH: Cathy Brijssens, vijfenvijftig

Niet rijkelijk betaald

Werkte gewoon aan de show!

...en dit is haar verhaal!

(MUZIEK – LICHT. BASMAN gaat weg. CATFISH, ED en het KOOR maken het toneel klaar

voor de volgende scène, ze brengen verschillende lampen en meubels op, waarmee ze

MART’s huis maken. CATFISH zet VIV klaar; die in deze scene meespeelt.)

KOOR: (gesproken) Eerste scene! Cathy's huis, tien maanden geleden. Haar buurvrouw plant

een vakantie! Het is twintig na negen.

(Als de scène is gezet, gaan ze af. MUZIEK fade out. LICHT.)

SCENE 1: MART’S HUIS

(VIV komt op, ze is een nerveuze vrouw die binnenkort veertig wordt. Ze woont alleen

sinds haar man er vandoor ging met een andere vrouw, zo’n achttien maanden geleden.

Ze zoekt in een vakantiebrochure en vindt niets.)

VIV: Hier staat niks in dat er goed uitziet! Hoort ge me? Ik heb geen zin om zelf te staan

koken. Niet als ge ziet hoe die huisjes eruit zien! Oh nee! Pas op, dat is allemaal

veranderd,hé? Hebt ge het gehoord? Ik zei dat die vakantiewoningen erg veranderd zijn.

Let wel: het was nodig, hoor. We verbleven ooit eens in zo’n huisje, ik en Kenny, en ho-

ho-ho! Ik weet niet wie er voor ons in geweest was, maar... Nee, ik ga niet meer naar zo

een vakantiewoning... (Ze roept naar achter het podium.) Hebt ge al eens gedacht aan

Marokko? Ik zou dat wel zien zitten! Wat hebben ze daar ook weer? Een soek ? En

slangenbezweerders, dat vind ik wel tof. Is het een soek of een bazaar? Warm genoeg,

hé Mart. En mannen? Ze laten u niet met rust. Shana van de overkant is er geweest en

ze zei dat ze allemaal als een badjas aan haar lijf hingen. En ze is geen lichtgewicht, hé?

God nee...

(MART komt op. Ze is heel kalm en bezadigd, helemaal niet zoals we haar zullen zien

evolueren in de rest van het stuk.)

MART: Wat zegt ge?

VIV: Ik zei dat ze geen lichtgewicht is.

MART: Wie?

VIV: Shana...

MART: Van de overkant?

VIV: Ze is toch niet mager?

MART: (Verwijzend naar zichzelf) Pas op...

VIV: Ja, ik zat net te denken, Marokko!

MART: Oh nee.

VIV: Ze hebben daar een markt. Heet dat niet een soek?

MART: Oh nee!

VIV: En het is daar allemaal all-inclusive? Daar is veel voor te zeggen, vanwege al die extra

kosten. Zou daar een sunpark zijn? Pas op, daar heb ik mijn deel wel van gehad.

MART: Ik heb er meer dan mijn deel van gehad.

VIV: Ik zat er juist aan te denken!

MART: Ik heb er voetschimmel aan overgehouden!

VIV: En ik? Simon, zo heette hij, uit Kuttekoven! Oh God, ik was twee maanden aan de

pillen... ik weet niet wat hij moet gehad hebben, maar... Ik denk dat ik daarom begonnen

ben met roken.

(RAF komt op, een sympathieke man van begin vijftig. Hij gaat vertrekken naar het

werk.)

RAF: Ik ga vertrekken, want ik ben al te laat! En ik heb voetbaltraining vanavond. Dus ik zal

laat thuis zijn.

MART: Het is stoofvlees, vanavond.

VIV: Ge moet toch niet zelf spelen?

MART: Hij traint elke donderdag de junioren.

RAF: Dat is mijn niveau en zo ben ik het huis uit. Tot straks!

(RAF geeft MART een zoen op de wang en gaat af. Stilte)

MART: Hij zit als een kat op hete kolen, voor het moment! Hij kan niet ontspannen, met al die

geruchten!

VIV: En hij is er nu bijna dertig jaar, hé?

MART: En geen enkele dag zonder ambras.

(VIV kijkt nog een keer geïnteresseerd in de brochures.)

VIV: Ik denk dat Marokko goed zal zijn. Ik weet gewoon dat we dat moeten doen! Beter dan

in de caravans die Raf maakt!

MART: Maar ge hebt het nog nooit juist gehad?

VIV: Wat bedoelt ge?

MART: Ge zegt dat ge een medium zijt, maar ge hebt nog niks juist voorspeld.

VIV: Ik zeg niet dat ik een medium ben, maar ik voel dingen!

MART: Wel, ge voelde toch niet dat Kenny u ging verlaten?

VIV: Ik weet niet altijd wat het is, wat ik voel, dat is mijn tegenslag.

(Een stilte)

MART: Nu wel!

VIV: Ik bedoel maar, dertien maanden geleden ging Kenny weg en ik heb toen ook iets

gevoeld, maar ja...

(Een stilte)

MART: Het is nu bijna drie jaar sinds mijn ma…

VIV: Het is toch niet waar...

MART: Drie jaar.

VIV: Die verdomde tijd, hè, ge zoudt die in een doosje moeten kunnen steken!

MART: Inderdaad, dat zou een goede truc zijn!

(KELLY komt op met een tas en rugzak.)

KELLY: Ik kom zeggen dat ik ga vertrekken!

MART: Euh?

KELLY: Ik ben weg.

MART: Weg?

KELLY: Er zijn vrouwen van mijn leeftijd die van alles doen en ik zit hier vast. Dus ik heb

besloten om er voor te gaan.

VIV: Voor wat?

KELLY: Ik heb me ingeschreven voor een job in Blankenberge. Ze zijn daar wanhopig op zoek

naar chef-koks, volgens die in het jobcenter.

MART: En hoe zit het met Roxy?

KELLY: Walter zijn moeder zegt dat ze haar zal bijhouden als ze uit het ziekenhuis komt.

MART: Is ze daar dan terug in?

KELLY: Ze zegt dat ze het daar wel goed zal hebben, het is maar voor een paar maanden, tot ik

de opleiding achter de rug heb.

VIV: Ze is begaafd en getalenteerd, zei uw ma!

KELLY: Inderdaad. Ze is goed in gymnastiek en dans!

MART: En in muziek!

VIV: Begaafd en getalenteerd?

KELLY: Maar zijn moeder kan haar de eerste maand niet nemen, omwille van haar operatie...

MART: Oh ja dan... dus word ik er weer mee overvallen...

VIV: Hoe komt het dat ze zo begaafd en getalenteerd is?

MART: Hey, ik zat in het schoolkoor.

VIV: Dat verklaart alles.

MART: En ik speelde piano, tot in de zesde...

VIV: (naar KELLY) Ge kunt toch zomaar niet weggaan?

KELLY: Tja, wat moet ik anders doen om hier niet voor de rest van mijn leven rond te hangen?

VIV: Dat doen wij toch ook!

KELLY: Wel, veel geluk ermee!

MART: En hoe denkt Roxy hierover?

KELLY: Ze is er blij mee dat ze hier bij u en onze pa kan komen, zegt ze!

MART: En gaat ge dan nu vertrekken?

KELLY: Ik moet wel of ik mis de bus. Tot later! Tot ziens, Viv! (KELLY geeft haar moeder een kus

op de wang en een beleefde zoen aan VIV en wil afgaan.) En pas er een beetje op!

MART: Ze zal het goed hebben bij ons, ga nu maar door!

KELLY: Ik ga al!

MART: Uw vader wordt zot!

KELLY: Dat weet ik!

(KELLY vertrekt snel. Stilte)

MART: Dit doet ze nu altijd. Ze dumpt haar bij ons.

VIV: Vindt ge het niet plezant om haar hier te hebben?

MART: Ze kan komen wanneer ze maar wil, maar we willen haar niet fulltime, maar...

VIV: Hoe kon ze anders begaafd en getalenteerd geworden zijn?

MART: Oh, ik weet niet, ze zeggen van alles tegenwoordig. Ik denk dat het wel eens is om de

ouders te doen zwijgen!

VIV: Begaafd en getalenteerd?

(Een stilte)

MART: Blankenberge deze keer. Zes maanden geleden was het Roeselare, maar dat vond ze niet

plezant!

VIV: Ja, als ze werk wil!

MART: Ik dacht dat er iemand was die over ons waakte, maar sinds ik mijn ma ben verloren...

(VIV bladert door de brochure.)

VIV: Begaafd en getalenteerd, dat noemden ze vroeger zo niet? Pas op, ik ben vroeger ook

nog in het schoolkoor geweest! Ik was niet goed, maar als ik wat gedronken heb...

MART: Ik weet het, ik heb het al gehoord!

(VIV kijkt naar de brochure.)

VIV: Het lijkt erop dat het Marokko dus niet zal worden?

MART: Als het dit jaar weer een week naar ‘Hofstade plage’ is, dan hang ik mezelf op.

(Een stilte)

VIV: Oh, er zal wel wat opduiken, ik kan het voelen.

MART: Ja, als Pasen op een vrijdag valt, zeker!

(MART en VIV gaan af. LICHT. MUZIEK. Het KOOR komt naar voor vanwaar zij de scène

aan het bekijken zijn, ergens in de buurt van het huis. Een aantal van hen herschikken

een aantal dingen in de kamer en kondigen aan.)

KOOR: Scene twee: Mart’s huis. Drie dagen later. Raf komt thuis van zijn werk. Het is twintig na

zes!

(Het KOOR gaat terug naar hun vorige positie. Sommigen gaan af. LICHT. MUZIEK.)

SCENE 2: MART’S HUIS. Drie dagen later

(ROXY komt klarinet spelen en gaat af als MART achter haar opkomt, ze heeft haar

kleding veranderd, ze staat achteraan de scene en roept naar ROXY, die in de tuin

speelt.)

MART: Blijf daar niet de hele nacht, Roxy, het begint koud te worden! Opa gaat binnenkort thuis

komen, dus ge zult moeten binnenkomen om iets te eten! (roept) Kunt ge me horen? En

blijf dat niet de hele nacht spelen, de mensen worden er zot van. (Tegen zichzelf.) Wat

een verschrikkelijk ambetant kind! (RAF komt achteraan op. Ze voelt dat er iets niet in

orde is, ze draait zich om en kijkt naar RAF die duidelijk bezorgd is over recente

gebeurtenissen.) Roxy, verdomme... Wat is er?

RAF: De hel is losgebroken!

MART: Wat?

RAF: Ze hebben het gedaan!

MART: Euh?

RAF: Ons afgedankt...

MART: Euh?

RAF: (spreekt luid en agressief) ...ons afgedankt, allemaal.

MART: Waarom hebben ze dat gedaan?

RAF: Omdat ze het kunnen!

MART: Jullie allemaal?

RAF: Honderdvijftig van ons! We hebben bestellingen, zeiden ze: we hebben bestellingen voor

de komende zes maanden. Dat is wat ik niet kan verstaan!

MART: (verloren) Dit is...

RAF: Ik zou ze verdomme kunnen...

MART: Maar... hoe kunnen ze dat nu doen?

RAF: Ze denken dat de banken hen geen krediet zullen geven!

MART: Tja, wat gaan we nu doen?

RAF: Dat weet ik ook niet, maar er zijn zo’n honderdvijftig man, allemaal naar iets op zoek. En

verleden maand hebben ze er nog een aantal afgedankt bij Vogels & zoon, hé.

(ROXY komt binnen, ze is een levendig meisje van elf. Zij speelt op een klarinet.)

ROXY: Opa, luister eens naar dit.

(Ze begint op de klarinet te spelen.)

RAF: Dat is heel mooi.

MART: Wat gaan we nu doen?

RAF: Kunt ge eventjes stoppen, terwijl ik en uw oma onze koffie drinken?

ROXY: Ik kan iets anders spelen!

RAF: Doe dat maar! (ROXY speelt een ander deuntje. Slecht.) Oh, heel mooi, hé oma, vindt ge

ook niet? (MART weent hard.) Is het niet rustgevend?

MART: Wat gaan we, verdomme, nu doen?

RAF: Dit is nog iets dat Viv niet heeft zien aankomen.

MART: (huilt) We zijn gewoon...

RAF: Voor een helderziende is ze zo blind als de stomme van Portici.

MART: Ik kan het niet geloven...!

(ROXY stopt met blazen.)

ROXY: Vond ge het goed?

RAF: Fantastisch was het. Gewoon fan-tas-tisch!

(LICHT. MUZIEK. MART gaat weg. RAF blijft op het podium. Het KOOR, inclusief ED,

nemen wat het decor was voor het huis weg en ze creëren een andere setting: De club.

Een paar tafels en stoelen worden op een podium geplaatst.)

KOOR: Scene Drie. Twee dagen later. De club in de buurt. Het is twintig na tien!

(Het KOOR trekt zich terug in hun verschillende posities, waar ze een aantal borden

omhoog steken, alsof ze demonstranten zijn die piket staan.)

SCENE 3: DE CLUB IN DE BUURT. Dag.

(MIKE MALLANTS betreedt de scene, hij is een levenslustig personage met een scheel

oog. MIKE is een sympathieke schurk, begin vijftig. Hij draagt een krat bier als RAF

binnenkomt, het is duidelijk dat zij elkaar kennen, maar MIKE wenst zich niet met RAF

bezig te houden.)

MIKE: Elke vent die hier ooit iets heeft gedronken, vraagt mij hetzelfde.

RAF: Mike...

MIKE: Ik heb u gehoord, Raf, en het spijt me... Ik heb niks.

RAF: Komaan Mike, verdomme...

MIKE: Kunt ge het niet als taximan proberen?

RAF: Ik had op wat meer sympathie gerekend.

Mike: Ik kan niet geven wat ik niet heb, Raf. Het hele muziekcircuit is totaal op zijn gat

gevallen, sinds het rookverbod. Het is allemaal veranderd. Ik doe nu een Europese

tournee met optredens op de conferenties van de kappers. Alleen Nadine Calberts en The

Buffalo Kings trekken nog een massa volk. Ik heb er zelfs van X-factor, die me bellen. Als

ze niet winnen is er niks voor hen, dan staan ze waarschijnlijk nog zo’n zes maanden in

de schijnwerpers en dan kunnen ze terug naar de Aldi. Ik wou dat ik Robbie Williams zijn

tournee mocht doen, maar nee, ik niet. Ik doe bruiloften, bar mitswa's en onnozele

hotelbar-optredens. Wilt ge reizen, omdat ik chauffeurs te weinig heb...

RAF: Dat nu ook niet...

MIKE: Niemand wil dat doen, Raf. Het is werken als een paard en ’t betaalt slecht!

RAF: Ge weet toch waarom we dit nu voorhebben, hé. Eerst was het auto’s bouwen...

MIKE: Raf, eerlijk, als ik iets had...

RAF: En toen dat bergaf ging deden we caravans. En nu dit! Ze zeiden dat ze nog voor zes

maanden bestellingen hadden, maar dat de banken gesloten bleven...

MIKE: Ik leef met je mee, Raf, maar...

RAF: Kan ik niet helpen met de bandjes. Een paar franken, cash in ‘t handje? Ik ga niet

smeken, Mike, ik ben geen bedelaar, maar ik heb het nodig. Ik en Mart hebben elkaar

hier ontmoet, weet ge nog?

Mike: Ja, dat kan ik me herinneren...

RAF: Luister, de deurwaarders staan te dringen voor mijn deur.

MIKE: Pijnlijk!

RAF: Ik weet het! Mart wilde op vakantie, maar we gaan nergens meer naartoe, verdomme.

(Een stilte) Er zijn jongens die naar Zeebrugge afreizen om er paletten te laden. Tegen

de tijd dat ze terugkomen blijft er niets meer van over. Gij hebt dertig artiesten, er moet

toch wel iets zijn.

(Een stilte)

MIKE: Ik zal u vertellen wat ik zal doen. Twintig euro per uur, cash in de hand, geen vragen. En

als ik een chauffeur nodig heb, kan ik u op elk moment van de dag bellen. Pak

ondertussen achteraan een paar kratten met Tony en stapel ze op in de tuin als scène en

maak het klaar vooraleer het orkest binnenkomt. We hebben een Elton John-imitator

vanavond en hij wil die oude piano uit de kelder. En geen woord aan iemand anders. Ik

wil ze niet alle honderdvijftig hier binnen zien vallen. Pak deze al maar... en ik zal eens

zien wat er gebeurde met onze warme bakker.

(MIKE geeft RAF het krat en de beide mannen gaan af. LICHT. MUZIEK. Het KOOR

springt van hun posities en stelt opnieuw MART’s huis op. Maar het staat er nu vanuit

een andere hoek. Daarna gaan ze terug naar hun posities.)

KOOR: Vierde scene. Mart's huis. Roxy speelt een deuntje! Het is vier uur twintig

(Het KOOR keert terug en bekijkt de actie.)

SCENE 4: MART’S HUIS. Later op de dag

(MART verandert van kleding en zit in een stoel en luistert naar ROXY, die klarinet speelt.

ROXY speelt goed, maar fragmentarisch, ze speelt met verve en MART geniet deze keer

van haar kleindochter. Als ze klaar is applaudisseert ze)

MART: Goed zo.

ROXY: Zal ik u mijn dansje laten zien?

MART: Kan het wachten, want ik moet uw opa zijn koffie gaan zetten.

ROXY: Het duurt niet lang.

MART: Goed dan.

ROXY: Dit is voor de Rock Challenge.

(ROXY doet een dansje. Ze is duidelijk een goede danser, aan het eind ervan juicht MART

als RAF binnenkomt. Hij heeft pijn. Hij staat bij de ingang van de kamer.)

MART: Zeer goed!

RAF: (kan nauwelijks bewegen van de pijn) Oh God!

MART: Wat hebt ge gedaan?

RAF: Oh!

MART: Ga zitten.

RAF: Ik kan niet.

ROXY: Wilt ge mijn dansje zien?

RAF: Niet op dit moment!

ROXY: Het is maar kort.

RAF: (pijn) Oh!

ROXY: Vergeet niet om me naar Juffrouw Sylvana te brengen, hé?

(RAF probeert naar een stoel te gaan, maar hij heeft teveel pijn.)

MART: Wat hebt ge gedaan?

RAF: Ik hielp Tony een piano te verslepen.

MART: Waar?

RAF: Ik ben bij Mike geweest.

MART: Mallants?

RAF: Hij zei dat ik kon helpen bij het rijden of het opstellen van de orkestjes... aai!

MART: Ge kunt zo nergens heen.

RAF: Het heeft al moeite gekost om terug te komen.

MART: En het is hier om de hoek.

RAF: Het kostte me veertig minuten om in de auto te geraken.

ROXY: Kan ik u mijn dansje laten zien?

MART: Viv heeft het nog gezegd: “Er zal wel iets opduiken”, maar ze was daar verdomd goed

mis mee!

(ROXY staat klaar. RAF gaat kapot aan de pijn.)

RAF: Hebben we nog pijnstillers?

MART: Ik zal u wat halen...

(MART af.)

RAF: Hij zei dat hij acts had op elke verdomde plaats.

ROXY: Zal ik u mijn dansje laten zien?

(RAF probeert te zitten.)

RAF: Als ge wilt.

ROXY: Het is een repetitie voor de Rock Challenge. Zijt ge er klaar voor? Oké, hier gaan we. Een

en twee en drie en vier! (ROXY voert haar dansje op. RAF kronkelt van de pijn.) Wat

vondt ge ervan?

RAF: Zeer goed! Orggggh mijn rug!

(RAF staat op om te applaudisseren en hobbelt af wanneer ROXY haar dansje herdoet.

LICHT. MUZIEK. RAF en ROXY af. ED en het KOOR komen uit hun posities en herstellen

de scène als club en keren terug.)

KOOR: Vijfde scène. De volgende dag. De club in de buurt. Het is twintig over twaalf.

(Het KOOR herpositioneert zich en CATFISH gaat af om later KOEN te spelen.)

SCENE 5: DE CLUB. Middag

(VIV komt op, ze draagt een paar afwashandschoenen en een overall, en heeft een dweil

en emmer bij. MART komt op en draagt een onaantrekkelijk sportpak en heeft een

borstel en blik vast.)

VIV: Hebt ge de staat van hun toiletten gezien?

MART: We doen de toiletten toch niet.

VIV: Wel, ik heb ze wel gedaan. Hebt ge gezien hoe die eruit zien?

MART: Maak u niet druk.

VIV: Ik maak me niet druk, ik doe gewoon mijn job goed.

MART: Dat is niet uw werk?

VIV: Hé, ik probeer alleen maar te helpen, ik ga wel weg, als ge wilt.

MART: Ge blijft waar ge zijt.

VIV: Het is daar verschrikkelijk, ik weet niet wat ze daar hebben gedaan!

(MIKE komt op, maar hij is niet blij met de aanwezigheid van MART en VIV.)

MIKE: Wow zeg, wow, wat is dat hier?

MART: Wat?

MIKE: Wat gebeurt er hier?

MART: Ik val in.

MIKE: Invallen?

MART: Voor Raf.

VIV: Hij heeft het opnieuw in zijn...

MIKE: Wow, dat kunnen we niet hebben!

MART: Waarom niet?

MIKE: Zomaar hier binnenvallen.

MART: Raf heeft een slechte rug, wat wilt ge dan dat ik doe?

VIV: En die toiletten zijn zo vies. Ik weet niet wat ge ze daar hebt laten doen!

MART: Maakt u geen zorgen, het zal u niets kosten.

MIKE: Het is het principe.

MART: Raf zei dat het twintig euro cash in ’t zwart zou zijn en dat we gewoon wat moeten

rijden!

MIKE: Wow hé... wacht even!

MART: We gaan het samen doen.

MIKE: (naar VIV) Kunt gij rijden?

VIV: Ik? Ik kan rijden, ja.

MIKE: Hebt ge ooit uw examen gedaan, want ik heb gezien hoe ge parkeerde?

VIV: Wie?

MART: Luister, we doen het, we kunnen ons niet veroorloven om het niet te doen.

MIKE: Zijn jullie twee wel goed genoeg?

MART: Als er iets moet getild worden, doen we dat wel met twee.

MIKE: Zijn we daar wel content mee?

MART: Er zijn er honderden die op zoek zijn naar werk, Mike, wijs ons nu niet af.

MIKE: Wat ben ik daar mee vooruit? Ik heb altijd vrouwen genoeg als ik ze niet nodig heb, de

wereld is zot aan ‘t worden!

MART: Denkt ge dat ik hier wil zijn?

MIKE: Hé. Ik heb een hier een paar goede bands zitten, ik wil hier geen fangedoe. Begrepen? Ik

heb een aantal top acts lopen.

VIV: Zoals wie?

MIKE: Wel…

VIV: Precies ...

(een stilte)

MIKE: Zijn jullie wel goed genoeg?

(MIKE gaat naar het podium.)

MART: Is dat een ja? (een stilte) Ik heb het u gezegd, hij heeft een oogje op u.

VIV: Welk dan?

(een stilte)

MART: Oké dan, laten we eraan beginnen.

VIV: Hij heeft gelijk, weet ge. Mijn rijstijl is verschrikkelijk!

(een stilte)

MART: Die kaap zullen we nemen, als het zover is.

VIV: Zoals ik rij, rijden we er verdomme vanaf!

(LICHT. MUZIEK. MART en VIV gaan af. Het KOOR herschikt een aantal meubels op het

podium om de sfeer van een kleine club met een podium te creëren.)

KOOR: Scene Zes. Een week later. 's nachts. De club in de buurt. Het is twintig na tien.

(MUZIEK. LICHT.)

SCENE 6: CLUB. Avond.

(MIKE staat centraal als de andere leden van het koor in een aantal zetels zitten en de

klanten in de club worden. Een spotlight pikt MIKE op, die NADINE aankondigt.)

MIKE: Dames en heren, ik ben blij om u vanavond hier bij ons te mogen ontvangen. Mallants

Entertainment is trots om u een lokaal meisje voor te stellen! Het ‘Humo’-talent van het

jaar en X-Factor finalist. Dames en Heren... Nadine Calberts!

(MUZIEK. MIKE begint het applaus, de rest van het KOOR die nu in de club zitten

applaudisseren, lichten dimmen. NADINE komt binnen. Ze is een uiterst professionele

zangeres van midden twintig. MIKE staat ook op het podium om zijn beschermelinge te

zien. NADINE zingt een Soul-klassieker, waarna er een groot applaus losbarst. Aan het

eind verlaat NADINE de set, en het KOOR en BAS zetten stoelen op de tafels en zo

krijgen we het idee het einde van de avond mee te maken.)

KOOR: Scene zeven. Later die avond! Mike heeft een probleem. Het is twintig voor elf.

(Het koor en BAS nemen hun posities weer in en kijken naar de actie.)

SCENE 7: CLUB. Later die nacht.

(MIKE komt op het podium, hij verzamelt wat glazen en kijkt rond in wat een zeer

geslaagde avond voor deze probleemclub is, wanneer hij dat doet komt KOEN naar hem

toe, een nerveuze muzikant, die duidelijk al jaren teveel drinkt en een stinkende adem

heeft. KOEN vindt zijn gewicht een probleem en kan met moeite een volledige zin in één

keer uitspreken.)

KOEN: Zeg, ik doe het niet.

MIKE: Wat niet?

KOEN: Haar!

MIKE: Koen begin niet, het was een goed optreden, iedereen is gelukkig. Er zijn mensen hier

die niets hebben en zij bracht een beetje zonneschijn in hun trieste bestaan! Dat is alles

wat we kunnen doen.

KOEN: Wel, ik zie het niet zitten met die tournee!

MIKE: Er zijn mensen die een moord zouden doen voor een tournee als deze. Zes weken door

Europa.

KOEN: En slecht slapen?

MIKE: God, als ik kon, boekte ik u een hotel, Koen, maar ik ben al blij dat ik deze verdomde

optredens kon krijgen. Hebt ge enig idee hoe moeilijk het is om een legerbasis te boeken

in Hannover? Ge moet om te beginnen al bijna een bloedmonster van de paus hebben.

Dit meisje gaat het maken, zeg ik u.

KOEN: Niet met mij!

MIKE: Euh?

KOEN: Ik zei: niet met mij.

MIKE: Zijn we niet goed genoeg voor u?

KOEN: Ik wil weg.

MIKE: Weg?

KOEN: Ik wil weg.

MIKE: Wat gaat ge dan doen, Koen? Led Zeppelin? Het is een tournee voor een firma, te nemen

of te laten! Als ze wordt ontdekt, zijn we binnen.

KOEN: Gij, ja.

MIKE: Zorgen we niet goed voor u... Ik kan niet verkeerd doen door goed te doen, ik probeer

mensen te helpen en wat krijg ik ervoor in de plaats?

KOEN: Het heeft niks met u te maken, Mike. Het is zij.

MIKE: Ze is een artieste. Leer er mee leven.

KOEN: Ze is een verschrikkelijke tang.

MIKE: Zorgen we niet goed voor u? Er zijn kerels hier die moeten vechten voor een job, hou

uzelf een beetje in de hand, Koen. Gij gaat zes weken op tournee met een fatsoenlijk

wijf!

KOEN: Wel, zonder mij!

MIKE: Ik ben al zo ver achterover gegaan dat ik mijn eigen kont kan zien!

KOEN: Ze zorgt alleen maar voor problemen, kerel.

MIKE: Ge zijt hier nog maar drie dagen en ge wilt al weg.

KOEN: Plus alle repetities.

MIKE: Plus alle repetities, pedante zot!

KOEN: Ze heeft problemen.

MIKE: We hebben allemaal problemen, Koen en gij zijt één van de mijnen.

KOEN: Ze zit altijd achter me aan.

MIKE: Negeer haar. Kunt ge dat niet doen. Ik heb dat al achtentwintig jaar gedaan met die van

ons!

KOEN: Ge begrijpt het niet.

MIKE: Daar hebt ge gelijk in. Zo zult ge waarschijnlijk de Cambridge Universiteit niet zien,

mietje! Keulen, Hannover en Berlijn! Jezus, Koen, wilt ge niet wat gaan winkelen? Die

goede oude Benny Hamels zit al vijf maanden in Parc Aquatique van Nieuwpoort. De

jongens in Guantanamo Bay hebben een beter optreden! Weet ge wat, stopt hier maar

en trap het af, want ik ga toch met haar, want het houdt geen steek wat ge hier nu zegt.

Het was een prachtige avond en gij moet dat weer verpesten…

KOEN: Ze laat me niet met rust.

MIKE: Euh?

KOEN: Ze laat me niet met rust.

MIKE: Zeg haar dat ze naar de kloten loopt!

KOEN: Ik zou wel willen, maar daar is het haar juist om te doen

MIKE: Euh?

KOEN: Ze is verdomme pervers.

MIKE: Euh?

KOEN: Ze heeft problemen, kerel. Ze zit achter me aan!

MIKE: Ze moet verschrikkelijk veel problemen hebben als ze achter u aan zit!

KOEN: Ik denk dat er iets mis is met haar, want ze kan geen kerels met rust laten.

MIKE: Dat is toch goed voor iedereen?

KOEN: Ze kan er met haar handen niet van afblijven! Ik wil het niet, Mike! Ik had afgelopen

maart nog een hartaanval, ik kan niet tegen de stress. Vroeger kont ge mijn lijf voor een

zacht prijsje krijgen, maar ik ben geen jonge kerel meer. Ze is vijftien jaar te laat voor

mij gekomen, kerel. Om het met de woorden van Gerard Cox te zeggen: ’t is weer

voorbij, die mooie zomer.

(KOEN verlaat de club. MIKE kijkt hem na, als hij ze verlaat.)

MIKE: Ik heb al een aantal onnozele excuses gehoord, Koen, maar dat...

(Terwijl MIKE zo staat komt NADINE binnen, MIKE is zich bewust van wat hij zonet heeft

gehoord. NADINE lijkt man-hongerig)

NADINE: Hoi.

MIKE: Hoi.

NADINE: Alles oké?

MIKE: Ja. En jij?

NADINE: Ja.

MIKE: Een goede avond...

NADINE: Ja.

MIKE: Ja, een goede avond.

NADINE: Ik ga nu naar het hotel.

MIKE: Ah ja?

NADINE: Is Koen al weg?

MIKE: Ja.

NADINE: Hij drinkt te veel.

MIKE: Ja, wel euh...

(een stilte)

NADINE: Ik ga naar de Ibis, als ge zin hebt in een drankje.

MIKE: Een drankje.. wel, nee, ik… euh moet nog de boeken nakijken en zo.

NADINE: Het was maar een gedachte.

(een stilte)

MIKE: Ik denk dat Koen eruit stapt, Nadine, zodus...

NADINE: Oh ja?

MIKE: Ja, zodus...

NADINE: Dan zult gij het moeten doen?

(een stilte)

MIKE: Zal ik wat moeten doen?

NADINE: Ik en gij op tournee?

MIKE: Euh?

NADINE: Dat zou goed zijn, hé?

MIKE: Ja, het zou goed zijn, maar.. Nee, weet ge...

NADINE: Dat is spijtig.

(een stilte)

MIKE: Ik vond u heel goed.

NADINE: Euh?

MIKE: Vanavond. Ik vond u heel goed.

(een stilte)

NADINE: Niet vergeten wat ge gezegd hebt?

MIKE: Wat dan?

NADINE: Zorg ervoor dat er mensen naar me komen kijken!

MIKE: Oh ja, dat ...

(NADINE gaat naar uitgang.)

NADINE: Ge gaat toch mee op tournee, hé?

MIKE: Oh ja… Berlijn. Ik denk dat ik euh... iemand moet proberen te vinden, die daar met mij

wil uitgaan.

NADINE: Het zal dan moeten wachten tot in Berlijn. Goeie nacht!

(NADINE draait en gaan naar uitgang.)

MIKE: Vijfentwintig jaar zit ge te wachten en dan komt alles in kleine pakjes. There's no

business like show business, verdomme.

(LICHT. MUZIEK. Het koor en CATFISH komen naar voor en zetten de opstelling van de

club weg, met een dans. Zij veranderen het podium in een repetitieruimte van de

Santoria Dansschool waar Juffrouw SYLVANA les geeft. CATFISH stapt weer naar het

ensemble.)

KOOR: Scene Acht. Twee dagen later. Danszaal Santoria. Juffrouw Sylvana's dansklas. Het is

twintig na zeven.

SCENE 8: DANSZAAL SANTORIA. Avond.

(Het koor neemt zijn plaats in op verschillende niveaus achteraan als Juffrouw SYLVANA

binnenkomt met haar groep straatdansers, waaronder ROXY. Juffrouw SYLVANA is

enigszins Oost-Europees en maakt enthousiast mooie krachtige danspassen op het

podium, ze ziet eruit als een jaren zeventig kloon van Fame)

Juffrouw S: Oké, posities meisjes, nog een laatste keer vanavond. Oké, oké, recht uit het hart.

Vergeet niet, muziek uit het hart, niet uit het hoofd, het hoofd is goed, maar het hart is

de ziel van de dans, zonder dat hart hebben we niets. Dus we gaan snel, snel in posities

en vergeet niet ‘High School Musical ontmoet Bollywood’. Daar gaan we... twee... drie...

Muziek. (De straatdansers gaan op hun posities op het podium staan. Juffrouw SYLVANA

volgt ze met arendsogen en vervolgens, als de muziek begint te spelen, beweegt ze rond

de dansers en zorg ervoor dat ze goed dansen. De dans is een strak gechoreografeerde

dans. Met High School Musical stijl bewegingen in Bollywood stijl. ROXY leidt de groep en

het is duidelijk dat ze, voor zo’n jong meisje, een natuurtalent is. Aan het einde van deze

moeilijke dans zitten de meisjes op de vloer als Juffrouw SYLVANA met hen praat) Het

komt goed. Ik denk dat we het heel goed gaan doen. Jullie dansen allemaal heel goed.

Oké, dus ik zie jullie de volgende keer weer en vergeet niet dat ik het lidgeld zal moeten

verhogen! Als ik het niet meer kan betalen, moeten we ermee stoppen. De elektriciteit,

de verwarming, de huur, ze zijn allemaal erg duur. U moet dat goed duidelijk maken aan

uw ouders? Anders hebben we op een dag geen verwarming meer! Dank je wel, meisjes.

Oké, ga nu maar. (De dansers blazen haastig de aftocht, alleen ROXY blijft alleen op het

podium. Juffrouw SYLVANA gaat af en komt dan terug om op te merken dat ze alleen

is...) Komt uw moeder niet vandaag?

ROXY: Mijn opa zei dat hij me komt ophalen. maar hij kan niet rijden...

Juffrouw S: Houdt ge van dansen?

ROXY: Ik wil graag een echte danseres worden.

Juffrouw S: Ge zijt erg goed.

ROXY: Ik wil graag beroemd zijn.

Juffrouw S: Ik ook. Maar voor mij is het te laat.

(RAF verschijnt achteraan. Hij is stapt erg moeilijk en draagt een halskraag, hij valt

volledig uit de toon in de dansschool.)

RAF: Al gedaan?

Juffrouw S: Het lidgeld moet betaald worden en we hebben kostuums voor de Rock challenge nodig.

Ik zeg het u zelf, zodat ze het niet vergeet! Als we niet verhogen, moeten we met de

dansschool stoppen. Ik ben bang dat dat de situatie is! Ik zie u de volgende keer weer!

(Juffrouw SYLVANA gaat af.)

RAF: Wat zei ze?

ROXY: Ze wil meer geld!

RAF: Welkom in de club.

(ROXY pakt haar tas en kijkt naar haar opa.)

ROXY: Het is dertig euro lidgeld en veertig voor het kostuum, en dan mijn gym geld nog en zo.

(ROXY af en RAF hinkt haar achterna.)

RAF: Kinderen, wie zou ze willen?

(MUZIEK. LICHT. RAF en ROXY vertrekken, aangezien ED en het koor in actie komen en

de opstelling van de dansschool dansend wegzetten en vervangen in een andere hoek

door het meubilair van het huis.)

KOOR: Scene Negen. Mart’s huis. Later die avond. Het is twintig na negen.

(Het KOOR trekt zich terug naar hun posities.)

SCENE 9: MART’S HUIS. Later op de avond

(MART is op het podium, zwanger van het nieuws over haar werk. ROXY komt binnen en

is hyper nerveus. MART is moe, ze draagt een peignoir. Er is spanning in de lucht)

ROXY: Blijkbaar mag ik niet meer naar de dansles en kan ik niet naar de finale van de Rock

Challenge, want opa heeft geen geld meer.

MART: Laat ons even...

ROXY: En ze zouden misschien toch moeten stoppen, omdat de elektriciteit gestegen is of

zoiets!

MART: Wel dan...

ROXY: En we zijn teruggekomen in een taxi, dat is toch ook geldverspilling.

MART: Wel...!

ROXY: Het is toch ook niet mijn schuld, maar ik ben wel altijd de pineut!

(ROXY gaat kwaad af, als RAF op het podium hobbelt met de halskraag.)

RAF: Ik kan haar niet kalmeren! Ze wil nog eens zeventig euro. Waar gaan we die vandaan

halen? Dat is zoveel als mijn ziekenkasuitkering!

MART: Och, begin niet...

RAF: Ze is een verdomde lastbak. En we hebben nog maar één telefoontje van onze Kelly

gehad, God weet waar die uithangt.

MART: Oh nee, Raf, niet vanavond!

RAF: Wij bijten op een houtje en zij wil zeventig euro! Zeventig euro die we niet hebben! En

waar is dat verdomde dansen eigenlijk goed voor? En ze heeft zo’n gymding gekregen,

heeft zij u dat verteld?! Oh, ik zie verschrikkelijk af, voor het moment!

MART: Ik denk dat we nog wel wat hebben!

RAF: Nog wat hebben, zegt ge? Nog wat hebben!!!

MART: Wel, Viv zegt...

RAF: Oh ja, en die heeft zich nog nooit vergist in haar leven? Ze zag nooit dat Kenny die vrouw

van de bloemenwinkel binnen deed, telkens zij bij Segers aan het werken was! Dat is wat

voor klote medium ze is, ze merkte de scooter niet eens op, die ze gebruikte om daar te

komen en het was nog wel een fel roze!

(een stilte)

MART: Ze is toch ooit wel eens juist geweest!

RAF: Wel, deze keer dus niet, he?

(een stilte)

MART: Toch wel eigenlijk. Mike Mallants heeft ons iets aangeboden.

(een stilte)

RAF: Euh?

MART: Ik zei: Mike bood ons iets aan.

RAF: Ik wil het niet weten, tenzij er geld voor betaald wordt.

(een stilte)

MART: Dat wordt er voor betaald.

RAF: Hij wil toch niet dat Viv komt strippen, want dat is water naar de zee dragen!

MART: Nee.

RAF: Tja, wat dan?

(Een stilte)

MART: Wel...

(Een stilte)

RAF: Wat ... ?

MART: Waarom ben ik zo nerveus ... ?

RAF: Ik weet niet waarom gij zenuwachtig zijt. Ik ben nerveus, omdat we geen nagel hebben

om onze kont te krabben en nu betalen we nog voor de dansmariekes.

(Een stilte)

MART: Wel, hij bood ons een fulltime job aan. Een soort part-time!

RAF: Vertel zinnige praat...

MART: Wel ja, een soort van...

RAF: Fulltime, part-time. Wat is het dan?

MART: Wel...

RAF: Wat is het, de bingo?

(Een stilte)

MART: Hij wil dat we mee op tournee gaan.

RAF: Euh?

MART: Hij werd in de steek gelaten.

RAF: Ik weet hoe hij zich voelt.

MART: Iemand heeft zich teruggetrokken.

RAF: Euh?

MART: Dat is wat hij zei!

RAF: Op tournee?

MART: Dat is wat hij gezegd heeft!

(Een stilte)

RAF: Jij en Viv?

MART: Ja!

RAF: Wat? Roadie-ing?

MART: Dat denk ik en wat op haar letten, dat soort dingen...

RAF: Op wie letten?

MART: Op Nadine Calberts!

(Een stilte)

RAF: Die van de teevee?

MART: Ja.

RAF: Gaat die op tournee?

MART: En iemand heeft hem laten zitten!

RAF: En hij vroeg jullie twee?

MART: Daar kwam hij zojuist mee af!

RAF: Kon hij niemand anders krijgen?

MART: Hij had geen tijd meer.

RAF: Waarom? Wanneer begint die toer dan?

(Een stilte)

MART: Morgen!

RAF: Morgen?

MART: Daar kwam hij zojuist mee af!

RAF: Wat is het? Een tocht langs de clubs in Geraardsbergen en Ninove? Het zijn daar

verdomde nozems, weet ge. In sommige van die clubs kunt ge wel binnen geraken, maar

nooit buiten.

MART: We moeten gewoon voor haar zorgen en kunnen met twee nog wat spullen inladen! Het

is honderd dertig euro per optreden en er zijn drie of vier optredens in een paar weken!

RAF: En hoe lang is die tour dan?

MART: Drie weken... enfin iets meer dan drie weken!

(Een stilte)

RAF: Wat is iets meer dan drie weken dan?

(Een stilte)

MART: Zes weken!

RAF: Zes weken?

MART: Zes weken brengt wat op!

RAF: Zes weken van mij weg!

MART: Dus daar gaat dit over?

RAF: Ge zijt in uw heel leven nog nooit voor zes weken weggegaan, verdomme!

MART: Wel...

RAF: Ge zijt nooit graag alleen!

MART: Ik zal niet alleen zijn. Ik heb Viv!

RAF: Dan zou ik, eerlijk gezegd, liever alleen zijn!

MART: Viv zal haar haar doen en...

RAF: Dat is de beste, ze kan haar eigen rommel nog niet doen!

MART: ... we kunnen om de beurt rijden, er is vervoer voorzien.

RAF: Mart, ge zijt vijfenvijftig.

MART: In augustus

RAF: Precies.

MART: Vijfenvijftig in augustus!

RAF: En ik zal hier opgescheept zitten met Roxy...?

MART: Oh, zeg dat toch niet!

RAF: Ze kost me een fortuin. Ik wou eigenlijk dat ik haar wat meer kon geven.

MART: Ik dacht om het geld op te sturen...

RAF: En waar zal ze van leven?

MART: Kunt ge voor een keer niet proberen om te koken?

RAF: Het ziet er niet naar uit dat ik veel keuze heb, hé?

(Een stilte)

MART: Wilt ge zeggen dat ge niet wilt dat ik ga?

RAF: Waarom vraagt ge dat, ge hebt het toch al beslist!

MART: Omdat ik uw goedkeuring wil.

RAF: Verdomme!

(Een stilte)

MART: Ik doe het voor ons!

(Een stilte)

RAF: Waarom kunt ge niet thuis blijven als ge dat wilt doen. Waarom dat in Nieuwpoort moet

zijn is een verdomd mysterie voor mij.

(Stilte)

MART: Het is niet in Nieuwpoort.

RAF: A nee, waar is het dan?

(Een stilte)

MART: In Engeland en een aantal kazernes in Duitsland.

RAF: Oh, het wordt nog beter!

(Een stilte)

MART: Mike zegt dat ze het gaat maken!

RAF: Wat? Met jou en Viv?

MART: Waarom niet?

(Een stilte)

RAF: Verdomme!

(Een stilte)

MART: We hebben dit nodig, Raf.

RAF: O gottekes...

(Een stilte)

MART: Ik heb het nodig.

RAF: O God...

(Een stilte)

MART: Ik heb iets nodig, na die zaken met ons moeder en ons Kelly !

RAF: Jezus...

(Een stilte)

MART: Ja, ik ben al vijfenvijftig.

RAF: In augustus pas.

(Een stilte)

MART: Misschien had Viv gelijk, toen ze iets voelde.

RAF: Dat zal dan een eerste keer zijn, want de laatste keer dat ze iets voelde, kreeg ze een

cyste!

(Een stilte)

MART: Het is maar zes weken, dat is alles, en dan zal alles weer normaal zijn.

RAF: Nietwaar!

MART: Jawel!

RAF: Nietwaar!

MART: Jawel, doe niet zo verdomd negatief.

RAF: (explodeert) Gij zijt niet degene die hier vast blijft zitten! (Een stilte) Niks zal ooit nog

normaal worden, kunt ge dat niet zien? Alles stort in rondom ons. Ik ben mijn baan kwijt

en nu verlies ik ook nog mijn vrouw, verdomme!

MART: Ik wil alleen uw goedkeuring, Raf!

RAF: Ge zult er spijt van krijgen... Ik zeg het u!

MART: We doen het toch, we gaan!

(Een stilte)

RAF: Verdomme Mart! Verdomme!

(MUZIEK – LICHT. MART en RAF af, ED, CATFISH en het KOOR maken de scène leeg en

zetten centraal een microfoon voor een lied in de volgende scène.)

KOOR: Scene tien. Een veerboot naar Dover. De volgende nacht. Twintig over elf.

(Het KOOR, CATFISH en ED hernemen hun posities op het podium als de lichten

vervagen naar een centrale spotlight waarin Nadine staat en de cover "Forever my love"

zingt.)

SCENE 10: EEN P&O FERRY. Volgende nacht.

(NADINE komt op het podium, als ze dat doet, wordt een deel van het KOOR een

achtergrondkoor dat meezingt in het refrein van het lied dat ze zingt. De dansgroep met

Juffrouw SYLVANA danst ook aan de achterkant van het podium. Het KOOR maakt deel

uit van het koor en van de gokkers op de boot. Op het einde van het lied loopt NADINE

naar de microfoon.)

NADINE: Dank u wel! Hartelijk dank! Ik hoop dat jullie een aangename reis en een geweldige

vakantie hebben. Dank u en goede nacht!

(MUZIEK. LICHT. Het KOOR, CATFISH en ED veranderen de set als de muziek speelt. We

krijgen de indruk, van de manier waarop ze het doen, dat ze op het dek van een boot in

een zeer ruwe zee zitten. De windmachine van het concert is zo opgesteld dat het extra

authenticiteit geeft aan de wind op de boot. Als de boot herkenbaar is, kondigen ze dat

aan.)

KOOR: Scene elf. Het dek van de veerboot. Er waait een strakke wind. Het is twintig na

middernacht.

(MUZIEK. LICHT)

SCENE 11: OP HET DEK VAN DE VEERBOOT. Nacht.

(NADINE, die een opzichtige showbizz-bontjas draagt, staat op het dek van de veerboot.

De wind, die we horen huilen, slaat haar sterk in het aangezicht. Ze is ongelukkig. We

zien niet dat ze op haar mobiele telefoon belt. MART, gekleed in meer alledaagse kleding,

komt binnen en kijkt naar haar. NADINE heeft duidelijk drank of drugs, of beide,

gebruikt. Ze heeft nog een fles in haar hand.)

MART: Koud hier, hé! (Geen antwoord van Nadine.) Prachtig! (Geen antwoord van Nadine.) Ik

denk dat iedereen er heeft van genoten!

NADINE: (erg kort) Ik ben aan de telefoon!

MART: Hebt ge hier ontvangst, ik heb het geprobeerd, maar kreeg geen connectie. ’t Is wel een

oude, dus...

(MART poogt om het wat warm te krijgen in deze koude nacht. NADINE steekt haar

telefoon weg en kijkt naar MART.)

NADINE: Ik haat varen!

MART: Ik weet wat ge bedoelt.

NADINE: Ik haat toeren!

MART: Ja?

NADINE: Vooral met een moeder en een tante. (Een stilte) Hebt ge dit al eens eerder gedaan?

MART: Zijt ge zot?

(Een stilte)

NADINE: Mike heeft u erin geluisd, hé?

MART: We pakken hem wel eens terug!

NADINE: Waar ben ik morgen?

MART: Londen. Studentenbal of zoiets!

(Een stilte)

NADINE: Hij beloofde dat ik mensen zou te zien krijgen. Wel, vanavond heb ik al niemand gezien.

Strontzat, het grootste deel van hen. We hadden net zo goed een plaat kunnen opzetten.

(NADINE drinkt van de fles die ze bij heeft.)

MART: Gelooft ge hem niet?

NADINE: Ge moet proberen zolang ge kunt. Kijk maar naar Darius.

MART: Wie ...?

NADINE: Juist!

(Een stilte)

MART: Ik denk dat we beter naar binnen gaan?

NADINE: Wat zijt ge, mijn moeder?

MART: Niet uw moeder nee ... maar ik ben wel een moeder.

NADINE: Wat bedoelt ge?

MART: Ik bedoel dat ik wel een moeder ben.

(Een stilte)

NADINE: Ge zijt wel een beetje te oud voor dit, vindt ge ook niet?

MART: Ge zijt nooit te oud voor rock & roll, weet ge dat niet? (Een kleine stilte). Het doet alleen

langer pijn.

NADINE: Grappig!

MART: Soms wel!

(Een korte stilte)

NADINE: Ik zal eens gaan zien. Ge weet maar nooit dat ik een miljonair tegen het lijf loop.

MART: Dat zou pas uw geluksdag zijn!

NADINE: Wat is uw naam eigenlijk!

MART: Mart...

NADINE: Mart? God... Ik ben met mijn bomma op tournee!

(NADINE gaat af. MART kijkt haar na. VIV komt strijdend tegen de wind en de rollende

boot op. VIV komt tot bij MART, ze bevriest.)

VIV: Is alles goed met haar?

MART: Ik denk dat het een lange zes weken zullen worden.

VIV: Ik moet voor niets teruggaan. Ik haat het in mijn huis, zo op mijn eigen. Ik haat alleen al

de gedachte dat ik daar alleen zit! Ik heb mensen nodig, wij allemaal!

MART: Vindt ge?

VIV: Enfin, ik wel! Ik heb eerder een sigaret nodig, om eerlijk te zijn. ‘k Heb ze in de cabine

laten liggen.

(Een korte stilte)

MART: Ik vraag me soms af wanneer ik die nodig heb.

VIV: (met behoefte aan nicotine) Ik weet wat ge bedoelt.

(Een stilte)

MART: Ik denk dat ik minder tijd aan anderen besteedde, naarmate ik ouder werd.

VIV: Oh nee, ik niet. Ik heb mensen nodig!

(Een korte stilte)

MART: In feite denk ik soms dat een aantal van hen zou neergeschoten moeten worden.

VIV: Oh nee, ik niet!

MART: Ik wel!

VIV: Nee!

(Een korte stilte)

MART: Ik denk dat echt!

VIV: Oh, ik niet. Ik zie de mensen graag! Ik wil met mensen praten. Ik wil meer te weten

komen over mensen. Ik hou ervan om een gesprek met hen te beginnen, want mensen

zijn gewoon mooie verhalen, echt.

MART: Wel ja... denk ik toch...

VIV: Oh nee, nee, ik niet. Ik hou van mensen, ze vertellen u van alles. Waar zouden we zijn

zonder mensen?

(Een korte stilte)

MART: Soms denk ik dat gij moet worden doodgeschoten, Viv.

(Een korte stilte)

VIV: Dat meent ge niet.

(Een korte stilte)

MART: Als ik een pistool had, zou ik u soms zelf neerschieten.

VIV: Daar zijn pillen voor!

MART: Ik heb daar pillen voor, maar ze werken niet. Ik heb ze. Diazepam. Ik neem het en toch

wil ik nog steeds iemand afschieten.

(Een korte stilte)

VIV: Gij zijt doorslecht, gij!

(Een korte stilte)

MART: En weet je wie nog?

VIV: Ja, ga door, op wie wilt ge ook nog schieten?

(Een korte stilte)

MART: Ik denk dat we na zes weken Nadine zouden willen neerschieten.

(MUZIEK. LICHT. VIV en MART verlaten de scène als de boot weer over een golf rolt. De

rest van het KOOR met CATFISH, ED en BASMAN komen met rock & roll de set

voorbereiden op de volgende scène, die een open ruimte voorstelt.)

KOOR: Scene twaalf. Universiteit van Cambridge. Twee dagen later! Twintig na vijf.

(MUZIEK vervaagt. LICHT. CATFISH en BASMAN af. Het KOOR en ED kijken toe van

achteraan naar de actie die centraal plaatsvindt.)

SCENE 12: PODIUM CAMBRIDGE UNIF. Twee dagen later.

(MART en VIV dragen trainingspakken en onaangepaste kledij en proberen om een

aantal grote luidsprekers op het podium voort te duwen. Beide vrouwen worstelen

ermee. VIV heeft problemen met haar ademhaling en zit onder het smeer.)

MART: Uw einde naar beneden.

VIV: Dat doe ik!

MART: Zet het dan neer!

VIV: Dat doe ik!

MART: Opgepast, vingers.

VIV: Wiens?

MART: Die van ons beide.

VIV: Zet neer.

MART: Laat het dan gaan...

VIV: Zet het dan neer...

(Ze zetten de luidspreker neer. En hun handen doen pijn.)

MART: Oh.

VIV: Mijn handen!

MART: Ze zeiden dat we hun speakers konden pakken, nu weet ik waarom.

VIV: (in doodsangst) We moesten ze binnen dragen.

MART: (MART schudt haar hand en lacht naar VIV) Oh God...! Uw gezicht.

VIV: Wat?

MART: Olie!

VIV: Ik wist al niet waar die gebleven was.

MART: Het ziet er naar uit dat het meeste op je gezicht is gekomen.

(Een korte stilte)

VIV: Waar is ze?

MART: Wie weet dat, maar wij zijn in ieder geval hier.

(Een korte stilte)

VIV: Ik voel me een beetje...

MART: Wat?

VIV: ... onwennig! Gij niet?

MART: Het heeft geen belang. Ik vertelde haar dat we het al jaren doen.

(Een korte stilte)

VIV: Wat doen?

MART: Dit hier... gij domme... !

(VIV begint rond te kijken op de set van The Planet. VIV staat op en kijkt in de zaal.)

VIV: Een grote zaal, hé? (Ze doet een Amerikaans accent na.) Elvis has left the building! (Een

korte pauze.) Wie is er dan met haar bezig?

MART: Elvis niet.

VIV: Dat is spijtig!

MART: Ik zou goed geld betalen om die eens te zien!

(Een korte stilte)

VIV: Dit is de eerste keer dat ik in een universiteit kom.

MART: Ik wilde altijd dat onze Kelly er zou naartoe gaan, maar...

VIV: Zwanger op haar vijftiende, dus wat wilt ge?

MART: En op haar zesentwintigste zegt ze dat hier niks te doen is.

VIV: Ze heeft het op haar vijftiende al allemaal gedaan, hé Mart, dat is de reden.

MART: Dat weet ik ook wel!

(Een korte stilte)

VIV: Gelukzakken!

(Een korte stilte)

MART: Ik hoop alleen dat ons Roxy iets gaat doen...

VIV: Als ze dan toch begaafd en getalenteerd is…

MART: Ge zoudt haar eens moeten zien...

(Een korte stilte)

VIV: We hebben niet echt veel bereikt, als ge er zo over nadenkt!

MART: Oh, zo moet ge niet denken, Viv!

VIV: Een beperkt leven!

MART: Komt door het geld!

VIV: Dat weet ik.

MART: Ge kunt niks doen zonder!

VIV: Ik dacht dat alles zou gaan veranderen, maar...

MART: Er is niets veranderd, hé? Als ge er over nadenkt is er in de laatste twintig jaar niet veel

veranderd!

(Een korte stilte)

VIV: Die overstromingen hebben veel veranderd voor mij!

MART: Alleen omdat ge zo stom waart om geen verzekering te nemen.

(Een korte stilte)

VIV: Ik kon ze me niet veroorloven. Verdomde Kenny! Hij gaf massa’s geld uit!

MART: Dat is ironisch, als ge erover nadenkt!

VIV: Ik heb er nooit echt bij stilgestaan.

(Een korte stilte)

MART: Nee! En ge zag het ook niet afkomen, hé?

VIV: Nee, dat had ik gemist!

(Een korte stilte)

MART: Ja, Frank Deboosere en Sabine Hagedoren ook niet!

(VIV krimpt in elkaar van pijn in de borst.)

VIV: Oh God.

MART: Wat?

VIV: Indigestie, alles doet pijn tot hier.

(VIV legt haar hand midden op haar borst.)

MART: Dat is die verdomde hot dog, Ik had u gezegd er geen te nemen.

VIV: Ik heb er geen genomen!

MART: Ik weet dat ge een slappe trut zijt, ge heb er zelfs twee genomen.

VIV: Hoe weet ge dat?

MART: Omdat ik u er één zag nemen toen ge dacht dat ik het niet kon zien, toen Nadine naar ‘t

toilet was.

VIV: U moeten ze ook geen trucs meer leren, hé?

MART: U ook niet, ge zult ook nooit veranderen, gij.

(VIV plooit dubbel.)

VIV: Gij mist ook niks.

MART: Ik ben een moeder en een grootmoeder, natuurlijk mis ik nooit iets. Ik heb trouwens het

grootste deel zelf gedaan.

(VIV plooit zich in alle bochten om de pijn te verlichten.)

VIV: Die verdomde indigestie!

MART: Om eerlijk te zijn, ik voel me ook duizelig. Ik weet niet of het de vermoeidheid of de

stress is. Ik kan de meeste tijd niet slapen, en ik ben al nooit in staat geweest om op een

boot te slapen.

VIV: Het zit hier bovenaan in mijn borst.

MART: Neem een Rennie!

VIV: (over de kist) Ik denk dat het komt door aan dit hier te trekken!

MART: Ge kunt er maar beter aan wennen, want we moeten er nog zes weken aan trekken!

VIV: Ik zal een pilletje nemen, ik heb van die pilletjes.

(VIV neemt een flesje met pilletjes uit haar broekzak.)

MART: Waar zijn die voor?

VIV: Gewoon om me aan de gang te houden.

(VIV neemt een aantal pillen.)

MART: Dat is goed, dat. We zitten in de verkeerde job en gij stopt u vol pillen alsof ge van de

Rolling Stones zijt.

(VIV neemt haar tabletten. JOHN komt de scène op en spreekt tot VIV en MART, hij

heeft een Engels accent)

JOHN: Ik denk dat jullie een probleem hebben!

MART: Wat is er dan?

JOHN: De zangeres, dat meisje? Ze heeft geprobeerd om in mijn vrachtwagen te kruipen. Ze is

erg mooi, maar...

VIV: Verdomme!

JOHN: Ik denk dat ze zich zal moeten herpakken... anders holala!

MART: Sorry voor de last!

JOHN: Geen probleem! Maar ik denk dat ge een probleem hebt!

(NADINE komt met moeite op het podium. Ze is er veel slechter aan toe door drugs of

drank, of beide. Ze draagt haar schoenen in haar hand.)

NADINE: Er is niks mis met mij!

MART: Oh, fantastisch...

JOHN: Ik vind haar erg sexy!

(JOHN gaat af, terwijl hij NADINE blijft aankijken.)

MART: Ik heb dit al eerder meegemaakt. Met onze Kelly, gebeurde dit regelmatig...

(NADINE staat bijna stil.)

NADINE: Ik ben oké!

VIV: Zo ziet ge er niet naar uit.

NADINE: Ik ben oké!

VIV: (tot MART) Wat moeten we nu doen?

MART: Laten we een kopje koffie voor haar halen!

VIV: Waar vandaan?

MART: Denk na, Viv, en vind er, verdomme.

VIV: Ik zou haar wel een mep kunnen verkopen, ze is een verdomde lastpost.

NADINE: Ik ben oké, wat is er met u?

(NADINE dwaalt hopeloos rond.)

VIV: We zijn nog niet eens op gang gekomen.

MART: Haal nu gewoon wat koffie.

VIV: Zoudt gij haar niet willen slaan?

MART: Ik wilde haar al een mep verkopen op de Ferry.

NADINE: (zielig) Ik wil een man!

VIV: Ja, willen we dat niet allemaal.

NADINE: (hopeloos) Ik echt wel!

VIV: Slaagt haar!

MART: (staat op en gaat naar NADINE) Kom, ga zitten!

NADINE: Laat me gerust!

(MART stopt.)

VIV: Geef haar een mep, Mart!

MART: Slaagt gij haar dan.

VIV: Ik zal dat direct doen, zie.

MART: Denkt ge dat ik het niet wil?

VIV: Slaagt haar dan!

MART: Denkt ge dat ik niet durf?

VIV: Doe het dan!

MART: Ik zal het zo dadelijk gaan doen!

VIV: Wel, doe het dan. Slaagt wat verstand in haar kop!

MART: Het zal niet de eerste keer zijn, dat ik zoiets doe.

VIV: Ik weet het, ik heb het wel gehoord. Maar jullie Kelly was ook geen gewoon.

MART: Tegen wie zegt ge het.

VIV: Dus geef haar dan een mep.

MART: Ik zou haar verdomme afschieten, als ik kon.

VIV: (nog steeds in pijn) Oh, mijn borst. Slaagt haar toch!

NADINE: Ik moet een goede man vinden, dat is wat ik nodig heb. (dwaalt rond op het podium.)

MART: Oh, ik heb er genoeg van... (roept krachtig.) Vermant uzelf! Hoort ge me? Komaan!

NADINE: Laat me gerust!

VIV: Verkoop haar een mep, Mart!

MART: Direct!

NADINE: Laat me gerust!

MART: Ik heb grotere problemen dan u onder handen genomen, hoor juffertje.

VIV: Vertel haar hoe ge Tania Claes sloeg.

MART: Vermant u.

VIV: Ge had moeten zien hoe ze Tania Claes knock-out sloeg.

MART: Dat was jaren geleden!

VIV: Bewusteloos, hé.

MART: Ze had eieren naar het venster van mijn ma gegooid.

VIV: Ik had nog nooit zoiets gezien! (nog steeds lijdend) Oh mijn... slaagt haar ook

bewusteloos, Mart!

MART: (gaat naar NADINE en neemt haar zacht vast. NADINE rust tegen haar aan) Komaan,

vermant u nu een beetje.

VIV: Ik denk dat we die koffie nu nodig hebben.

MART: Ga er dan zoeken, wat staat ge daar nog te doen?

VIV: Ik heb nog steeds zo’n verdomde pijn in mijn borst, hier!

MART: (NADINE vasthoudend) Zeg, ze is een dood gewicht!

VIV: We moeten haar weer als Kylie zien te krijgen?

MART: Ik dacht dat ze Madonna was?

VIV: Het is toch Kylie, waar is het stukje papier?

MART: Gij had het.

NADINE: (zielig en medelijden met zichzelf) Ik wil een man! (Ze is nu erg emotioneel)

VIV: Oh daar gaan we, tranen nu. Geeft haar toch een mep, want ik moet bijna kotsen!

NADINE: Ik ben moe!

MART: Ik ben dit moe.

NADINE: Ik kan niet slapen.

MART: Ik ook niet.

(Een korte stilte)

NADINE: (in tranen) Ik heb seks nodig.

MART: Oh verdomme! Hebt ge dat gehoord?

VIV: Ik weet hoe ze zich voelt.

NADINE: Ik eis seks!

VIV: Kijkt nu eens!

NADINE: (droevig) Ik heb het nodig!

MART: Zijn we nu niet goed gezegend?

(NADINE begint ongecontroleerd te huilen)

VIV: Tja, wat moeten we nu doen?

(Een korte stilte)

MART: Wel, ik wil geen seks met haar, gij wel?

VIV: Wel...

MART: We moeten zorgen dat ze haar roes kan uitslapen.

VIV: Hoe gaan we haar dan op het podium krijgen?

(Een korte stilte)

MART: Ik zal haar wel op dat verdomde toneel krijgen, kijk maar! (schudt NADINE heftig. VIV

kijkt goedkeurend toe) Komaan, stomme koe, kom eens tot uw idiote zelf!

(Stilte)

NADINE: (in tranen) Oooh! (is nu geschokt en begint hevig te huilen.)

VIV: Ja, dat was goed!

(Een korte stilte)

MART: Dat werkte!

(MUZIEK. Licht op. MART, VIV en NADINE gaan af, ED en het KOOR zetten de set van de

danszaal Santoria, als voorheen.)

KOOR: Scene dertien. Danszaal Santoria. De volgende dag. Het is twintig na acht.

SCENE 13: DANSZAAL SANTORIA. ’s Nachts.

(MUZIEK. De dansgroep van Juffrouw SYLVANA komt op en oefent zijn dansroutine, een

ding dat ‘High School Musical ontmoet Bollywood’ moet voorstellen. ROXY staat vooraan

in de rij, RAF komt op, nog met de nekband om en kijkt naar de meisjes, ze worden

steeds beter en na een tijdje stoppen ze, grijpen hun zakken, buigen ze en verdwijnen,

applaus van het KOOR en ED die aandachtig hebben zitten kijken. ROXY pakt haar koffer

en gaat naar haar opa.)

RAF: Wat moest dat voorstellen?

ROXY: Gaan we naar Frankie en Benny's?

RAF: Nee, het avondeten staat op.

ROXY: Alle anderen gaan ook!

RAF: Wel, wij niet!

ROXY: Waarom niet... ?

RAF: Omdat ik zojuist nog twintig euro moest proberen te vinden voor de taxi, dat is waarom

niet. Zoals de zaken nu gaan, zal ik straks nog achter de vuilkar lopen.

ROXY: Echt waar?

RAF: Of wafels bakken.

ROXY: Waarom?

RAF: Om wat geld te verdienen!

ROXY: Dus ik kan niet naar Frankie en Benny's?

RAF: Wat heb ik anders gezegd?

ROXY: Wat eten we voor avondeten?

RAF: Pasta!

ROXY: Ik haat pasta!

RAF: Het is dat of niets...

ROXY: Dan heb ik liever niets... (vertrekt)

RAF: (blijft alleen achter. Hij roept haar na.) Waar is die Frank en Benny's dan?

ROXY: (komt weer bij RAF staan) Weet ge wat, opa, ik heb u al altijd graag gezien!

RAF: Ah ja?

(Een korte stilte)

ROXY: Gaat ge echt wafels gaan bakken?

RAF: Het geld moet van ergens komen!

ROXY: Goed, dan zoudt ge ze kunnen verkopen.

RAF: Ja, dat is een goed idee!

ROXY: Geef me dan maar een ijsje!

RAF: Waarom?

ROXY: Denk aan al het geld dat ge gaat verdienen! Kom.... Gij zijt de beste opa die ik heb, wist

ge dat?

RAF: Ge hebt er maar één!

(ROXY gaat af. RAF kijkt naar haar. MUZIEK. LICHT. RAF volgt ROXY met tegenzin. Het

KOOR en ED veranderen de grote scène voor de volgende scène)

KOOR: Scene veertien. Een legerbasis in de buurt van Keulen. Vijf dagen later. Na een huwelijk!

Het is kwart voor twaalf!

SCENE 14: EEN HUWELIJKSFEEST. Nacht

(Het KOOR en CATFISH, hebben de ruimte omgevormd tot wat duidelijk een heel

luxueuze bruiloft op een militaire basis nabij Keulen, Duitsland is. De set is volledig

bezaaid met slingers en ballonnen. Het is duidelijk de locatie waar een belangrijk orkest

als de band met NADINE mag optreden. MART en VIV dragen wat modernere kleding

met een zwakke militaire inslag. Zij beginnen de rol van de roadies op zich te nemen en

lijken ervan te genieten. Nu ze wat uit hun schulden zijn hebben ze wat T-shirts gekocht,

nu ze in het buitenland zijn en er wat minder uitzien als vrouwen van middelbare leeftijd,

en zelfs iets mannelijker. Ze kijken naar wat blijkbaar een feest is geweest en kijken naar

het publiek, dat in zekere zin de lengte van de tent weergeven. Het KOOR en CATFISH

nemen hun posities achteraan de tent in. Ze vormen zichtbaar de zijwanden van de tent,

die een aantal van hen ook werkelijk vasthouden.)

MART: Wat een feest! Ze was goed, hé?

(VIV kijkt om zich heen naar sommige tafels.)

VIV: Beter dan in Amsterdam!

MART: Dat is de eerste keer dat ik Madonna Kylie heb zien zingen.

VIV: We hebben haar er bovenop gekregen. Tien blikjes Red Bull... (VIV staat aan een tafel.)

Waar is ze nu?

MART: Ze ligt languit!

VIV: Ze moet wel moe zijn!

(Een korte stilte)

MART: Ik heb iets in haar drankje gedaan, dus..!

VIV: Euh?

MART: Een paar diazepams!

VIV: Verdomme, Mart!

MART: Ze komt er wel doorheen!

VIV: Ge bedoelt dat ge haar gedrogeerd hebt?

MART: Ik heb het met onze Kelly ook gedaan, ’t komt wel goed, het zal haar een beetje

kalmeren!

VIV: Verdomme!

MART: Wat scheelt er met u?

VIV: Ik ben op tournee met Doctor Frankenstein, dat scheelt er met mij! (Een stilte) Denk ge

dat ze pillen pakt?

MART: Vanavond in ieder geval!

VIV: Nee, maar...

MART: Ik wed dat ze er niet zoveel neemt als gij!

VIV: Ik heb er een zak vol van.

MART: Gij moet daar wel mee oppassen, ge zoudt wel eens een verkeerde kunnen nemen!

VIV: Ik heb sowieso geen idee van wat ik neem!

MART: Het is niet verwonderlijk dat ge zenuwachtig zijt...

VIV: Ik ben niet meer dezelfde sinds ge me zei dat ge me wilde afschieten!

(MART dwaalt rond en kijkt naar de afval.)

MART: Huwelijken?

VIV: Kunt ge dat van u nog herinneren?

MART: Dat was zo niet. Het was in het gemeentehuis in Kontich. Raf ging terug naar Hoboken

om te werken.

VIV: Veel tranen van geluk, dus.

(Een stilte)

MART: Het ding is, dat als hij er niet was, ik hem miste!

VIV: Werkelijk!

MART: En als hij er dan was, maakten we ruzie...

VIV: Ik heb het wel gehoord! (Een stilte) God...

MART: Wat?

VIV: De dingen die gij doet.

MART: Ja en ge doet alsof ge ze zelf niet wilt doen.

VIV: Ik zei toch dat er iemand over ons waakt!

(MART rolt met haar nek, ze is ongemakkelijk.)

MART: Ik heb pijn in al mijn ledematen, mijn benen, mijn knieën, zelfs mijn polsen doen pijn.

Het is de vochtigheid... moet wel... en ik denk dat we slecht weer gaan krijgen,

vanavond.

(VIV bekijkt het feest en het toneel, waar NADINE zong.)

VIV: Een raar leven, hé, zo doen alsof ge iemand anders zijt.

MART: Het is wat ze moet doen.

VIV: Maar ze weet niet wie ze werkelijk is, hé?

MART: Weet gij altijd wie ge zijt?

VIV: Niet altijd!

(Een korte stilte)

MART: Ik zou durven zeggen dat Mike Mallants zijn pond vlees altijd wel krijgt.

VIV: Ik wed dat hij dat wel zou willen.

(MART begint draden te ontkoppelen.)

MART: We kunnen maar beter dit spul opruimen, dan zullen we hier al weg zijn als we slecht

weer gaan krijgen?

VIV: (zit in gedachten gevangen, emotioneel) Och, ik weet het toch niet...!

MART: Wat nu weer?

VIV: Slapen, weer in dat ding! Ik vind het niet plezant! (Een stilte) Hebt gij geen goesting in

een nachtje in een hotel?

MART: Dat is te duur, hé?

VIV: Het zou wel plezant zijn.

MART: Dat wel, maar...

(MART is bezig met het sorteren van de rommel)

VIV: Hebt gij geen goesting om u onder te stoppen en een knuffel te krijgen...?

MART: Euh?

VIV: Ik zei, wilt ge niet graag eens ondergestopt worden en een knuffel krijgen?

(Een korte stilte)

MART: Een knuffel?

VIV: Ja!

(Een korte stilte)

MART: Van wie?

(Een korte stilte)

VIV: Wel...

MART: Euh?

(Een stilte)

VIV: Denkt gij soms niet... Het zou plezant zijn om wat te knuffelen?

(De situatie is geladen en MART is vermoeid.)

MART: Ik heb er niet echt over nagedacht.

VIV: Ik wel!

MART: Ach zo!

VIV: (vist naar gevoelens) Gij moet dat toch ook al eens gedacht hebben...

MART: Moet wat gedacht hebben...?

VIV: Toen ge jonger waart...

MART: Wat?

VIV: Ge weet wel... opgroeien... verschillende dingen willen uitproberen...?

(Een stilte)

MART: Kelly is weg en Raf zit te babysitten op mijn kleindochter en mijn huis, een knuffel is het

laatste op mijn verlanglijstje.

VIV: Ik wil alleen maar zeggen...

MART: Ik ook!

VIV: (gewond) Het is omdat gij iemand hebt!

MART: Wel, wij knuffelen niet, kan ik u wel vertellen! We communiceren de helft van de tijd niet

eens....

(Een stilte)

VIV: Ik heb niemand, ziet ge?

MART: Wel...

VIV: Ik dacht alleen maar hardop...

(Een stilte)

MART: Wel, één nachtje zou geen kwaad kunnen, denk ik, maar het zouden wel aparte bedden

moeten zijn!

VIV: Wat denkt ge dat ik ben?

MART: Ik begin het me af te vragen!

(Een stilte)

VIV: Het was gewoon een gedachte, dat is alles...

(MART pakt wat geluidsapparatuur en gaat af.)

MART: Ik ga Raf bellen en de auto halen, ik heb hem al een hele week niet gebeld! Ik denk dat

deze verdomde GSM hier helemaal om zeep is. Ge kunt op niks meer vertrouwen, hé...?

(Terwijl ze afgaat) Kunt ge beginnen met het loskoppelen? (af)

VIV: (afwezig) Oh ja, ik weet niet wat, maar...

(VIV is druk bezig op het podium, als de oudere MAJOOR binnenkomt. Hij is nogal

opgewonden en moe, hij is de vader van de bruid. Hij is een indrukwekkende

verschijning, maar wel verloren te midden van de overblijfselen van het huwelijk van zijn

dochter.)

MAJOOR: Is de zangeres al weg?

VIV: Ze is al in dromenland, ben ik bang.

MAJOOR: Ik bedacht opeens dat ze de enige persoon was die ik niet had bedankt! Ze was goed,

nietwaar? Kan je haar bedanken voor mij?

VIV: Geen probleem! Is alles goed gegaan?

MAJOOR: Ik ben nog nooit op een goed huwelijkfeest geweest, om eerlijk te zijn!

VIV: Nee, ik weet wat ge bedoelt! Op het mijne werd er gevochten! Mijn moeder en mijn tante

José! Ik denk dat het de toon zette voor mijn hele huwelijk!

MAJOOR: U bent gehuwd?

VIV: Was. Nu ben ik bekeerd! Ik probeer het ver van me af te houden!

(Een stilte)

MAJOOR: Moet vermoeiend zijn, zo’n leven met een reiskoffer?

VIV: (deels tegen zichzelf) We leven in de koffer, op het moment!

(Een stilte)

MAJOOR: Men wordt er hard in, neem ik aan?

(VIV trekt een stekker uit, niet zeker weet wat te doen, rolt ze de kabel als een waslijn.)

VIV: Dat is het!

(Een stilte)

MAJOOR: Ik was niet in de stemming te krijgen, vanavond.

VIV: Het komt waarschijnlijk door al de spanningen!

MAJOOR: Ik veronderstel niet dat u kinderen hebt, met deze baan?

VIV: Ik had er een, maar hij verliet me! Hij was wel achtendertig, maar toch!

(De MAJOOR dwaalt rond het podium.)

MAJOOR: Je dochter trouwt en wat dan?

VIV: Mijn vader was er een week ziek van!

MAJOOR: Ja, het is een interessant verhaal, op zijn zachtst gezegd!

VIV: Ik denk niet dat hij ooit verwachtte dat ik zou trouwen, maar...

MAJOOR: Je weet nooit wat er nog komen gaat!

VIV: Vertel mij wat!

(VIV is vol vertrouwen kabels aan het loskoppelen.)

MAJOOR: Nooit trouwen met een soldaat, zeg ik altijd!

VIV: Oh God...

MAJOOR: Maar liefde is blind! Dat komt eigenlijk van Shakespeare...

VIV: En soms doof ook!

MAJOOR: Heel goed mogelijk.

VIV: Ik denk dat dat van Meatloaf komt.

(Een stilte)

MAJOOR: Wel, goed gedaan, als je haar dat wilt vertellen!

VIV: Absoluut, geen probleem...

(Een stilte)

MAJOOR: Het leven is mooi, zeggen ze!

VIV: Dat zeggen ze, ja!

MAJOOR: Wel, ik denk niet dat het zo mooi is!

VIV: Denkt ge dat niet?

MAJOOR: Nee, ik denk dat het een hoop ellende is! Enfin, goede nacht!

(MAJOOR gaat weg. VIV trekt luidspreker uit en krijgt wat pijn in haar borst. Ze moet

gaan zitten en ze is buiten adem als MART binnenkomt. MART is heel erg geschokt en

emotioneel en dit zal haar mee nemen tot het einde van het eerste bedrijf. Een

donderslag. Het KOOR begint voorzichtig met de zijden van de tent te zwaaien.)

VIV: Voelt ge u nu beter, nu ge met hem gesproken hebt? (Een stilte) Wat is er? Hebt ge hem

niet aan de lijn gehad of wat...?

(Een stilte)

MART: Hij zet ons huis te koop!

(Een stilte)

VIV: Euh?

MART: Hij zei dat hij had geprobeerd om mij te bellen, vorige week! Ik kan me niet herinneren

dat hij gebeld heeft? Gij? Deze verrekte telefoon!

(Een stilte)

VIV: Ze doen toch nooit wat ze zeggen, dus...

(Een stilte)

MART: Ja, maar hij zegt dat hij een koper heeft gevonden. Hij zegt dat hij een voorakkoord

heeft afgesloten...

VIV: Wat....?

(Een stilte)

MART: Ik weet niet, ik...

VIV: Verdomme!

MART: Waar is hij mee bezig?

VIV: Ja, euh…?

MART: Hij zei het nog...

VIV: Wat bedoelt ge?

MART: Hij zei dat ik hier spijt van zou krijgen...

VIV: Denkt ge dat hij het dan uit wrok heeft gedaan?

(MART is erg aan het wenen)

MART: Hij heeft gewoon gezegd dat we het ons niet konden veroorloven om het te houden! Dus

hij is vastbesloten, hij heeft het verkocht om onze schulden af te betalen! Ik wist niet dat

we zoveel schulden hadden; hij heeft het nooit gezegd! Hij is verhuisd naar een huurhuis.

Hij is naar het OCMW geweest, maar we zijn een lage prioriteit, zegt hij, door onze

leeftijd...

(Een stilte)

VIV: (bezorgd) Oh Mart!

(Een stilte)

MART: (zeer emotioneel) Hij verkoopt mijn huis!

VIV: (hulpeloos) Ja...

MART: Wat moet ik nu doen?

(MART dwaalt huilend en totaal verloren rond in de feesttent. VIV kan alleen verloren en

boos kijken.)

VIV: Er zal wel iets opduiken!

MART: (gebroken, in tranen) Wat moet ik nu doen?

(Een stilte)

VIV: Hey... Hey!

MART: (in tranen) Hij heeft mijn huis verkocht! Ik heb daar ons meisje opgebracht...

VIV: Ik weet het... ik weet het!

(Een stilte)

MART: (in tranen en angstig) Hij heeft mijn huis verkocht! (in paniek) Hij verkocht mijn huis!

VIV: Kom hier... kom hier...

(Zielig en verloren gaat MART voor de menselijke affectie van VIV).

MART: Oh, geef me een knuffel...

VIV: Kom hier!

MART: (huilend) Hij verkocht mijn huis, verdomme!

(VIV wandelt naar MART en is zeer blij dat ze haar kan knuffelen. MART is er slecht aan

toe, angstig en ze huilt zwaar, VIV knuffelt haar teder. MUZIEK. Het KOOR laat de tent

langzaam zakken rond VIV en MART. VIV knuffelt MART terwijl ze huilt. Het is ontroerend

en een beetje zielig zoals ze daar zo zitten, omringd door de rommel van het huwelijk.

Als de lichten dimmen stapt het KOOR vooruit en richt zich tot het publiek.)

CATFISH: Bij een leven op de weg.

BASS: is er altijd wel iets mis

ED: Als je verloren en alleen bent

CATFISH: en het weer al niet goed is!

KOOR: De rock en roll muziek

CATFISH: Maakte me zo doof als een pot.

BASS: Ik brak mijn nek twee keer

ED: En iedereen verklaart me zot

KOOR: En het jammeren dat je hoort

of het omgaan met de pech

kan je leven helemaal breken.

ED: Het hoort gewoon bij een leven op de weg.

(LICHT Fade naar BLACK OUT.)

Einde van eerste bedrijf.

TWEEDE BEDRIJF

(MUZIEK. LICHT. Het KOOR waaronder ED, BASMAN en CATFISH komen op. Ze duwen

een mini op, dit is deze waarmee MART en VIV reizen, Het is duidelijk dat er mensen in

geslapen in hebben. Het KOOR positioneert de auto vooraan het podium rechts in het

midden.)

CATFISH: Concertzalen!

BASS: En stadions.

ED: Ze zijn allen...

KOOR: Eender allemaal

BASS: Een fluitje van een cent.

KOOR En zeker deze zaal

ED: Inladen en uit!

CATFISH: Het gaat heel snel vooruit

KOOR: We hebben geen angst!

BASS: Professioneel zijn

KOOR: duurt het langst!

ED: Veiligheid en gezondheid

KOOR: zijn de hoogste prioriteit

CATFISH: Sommigen krijgen pech

KOOR: maar nooit krijg iemand spijt!

BASS: Sommigen krijgen jonge fans

ED: of een klap voor de kop!

CATFISH: Het hoort bij de service.

KOOR: Het is een deel van de job!

BASS: Vampieren van de weg!

ED: die reizen graag bij nacht!

CATFISH: Om fit te zijn voor de ochtend!

KOOR: Om er te staan met man en macht!

BASS: We tellen nergens mee

ED: Hebben geen echte baan!

CATFISH: Op wie je ook mag stemmen!

BASS: dat verandert er niks aan!

ED: We staan buiten de wet!

CATFISH: En vraag me niet waarom!

BASS: Zelfs bij de beste vakbond.

ED: blijft onze stem nog stom!

CATFISH: We blijven onder de radar

BASS: En de weg die eist zijn tol.

ED: Ons credo is erg simpel.

CATFISH: We love rock and roll!

KOOR: Act Twee Scene One. Een legerbasis in de buurt van Hannover. Vier dagen later! Het is

kwart voor een in de ochtend.

(MUZIEK. LICHT.)

Scene 1: HANNOVER. Avond.

(MART en VIV beginnen er nu uit te zien als piraten van de weg. Ze dragen wat kan

beschouwd worden als ongepast trendy emo-kleding, nog steeds, heel mannelijk, maar

ver weg van H&M, beiden drinken zij van een flesje bier, een aantal lege blikjes versieren

hun auto. CATFISH zet ze rond de mini en het KOOR trekt zich terug en kijken naar de

volgende scène.)

MART: Dat was het, ik doe het niet meer, ze kan de pot op! De volgende keer verdubbel ik de

dosis! Dit kan er niet meer door!

(Een stilte)

VIV: Ze hebben haar misschien aangerand.

MART: Ik zal haar, verdomme, aanranden als ik haar zie.

VIV: Dat is niet grappig.

MART: Ik heb dit al eens meegemaakt met onze Kelly, ik zie niet in waarom we zouden moeten

wachten op haar!

(VIV zwerft rond de auto en drinkt van een bierflesje.)

VIV: Wilt ge nog een pintje?

MART: Ik heb nog, ik wil niet teveel drinken.

VIV: Ge moet veel drinken. Soms denk ik dat als ge blijft drinken dat ge uiteindelijk het gevoel

krijgt dat ge nog niet genoeg hebt.

(Een kleine stilte)

MART: Waar is ze dan?

VIV: Denk je dat ze...?

MART: Wat?

VIV: Ze zat naar die sergeant te lonken.

MART: Korporaal.

VIV: Ze zat hem en zijn vriend echt op te vrijen.

MART: Deed ze dat?

VIV: Ze likte haar lippen terwijl ze naar hen keek.

MART: Verdomme!

(Een stilte)

VIV: Hier zitten al die jonge mannen en zij is een slimme jonge vrouw. En ze is heel mooi,

vindt ge ook niet?

MART: Zeg, Viv?

VIV: Ik zeg toch alleen maar…

MART: Ge hebt uw knuffel gehad, dus nu is het wel genoeg!

VIV: Ik zeg het toch alleen maar!

MART: En dat is een primeur!

(VIV drinkt van haar flesje)

VIV: Alles wat ik zeggen wil is dat ze een mooie jonge vrouw is en behoeften heeft.

MART: Behoeften? Ze heeft een lap rond haar oren nodig, dat is waar ze behoefte aan heeft.

VIV: Ik zeg het alleen maar!

MART: Ze is op de teevee geweest en nu denkt ze dat ze het is.

VIV: Wel, dat is meer dan wij hebben gedaan, nietwaar?

MART: Die verdomde vedettecultus! Integriteit boven beroemdheid, dat is wat ik elke keer zeg.

VIV: Maar als je aan het geld denkt.

MART: Mike vertelde Raf dat al diegene die op X-factor geweest zijn hem bellen. Ze zijn twee

minuten beroemd en nadien hebben ze geen optredens. Hij zei dat ze niet weten wat te

doen.

VIV: Nee?

MART: Ik weet wat ik zou doen met hen!

VIV: Wat?

MART: Afschieten!

(Een stilte)

VIV: Ere wie ere toekomt, ze kan zingen.

MART: Ik zeg niet dat ze niet kan zingen.

VIV: Ik bedoel, ze kan echt zingen.

MART: Ik zeg niet dat ze niet kan zingen!

VIV: Ik bedoel, ‘echt zingen’!

(Een korte stilte)

MART: Ik kan ook zingen!

(Een korte stilte)

VIV: We kunnen allemaal zingen, als het erop aan komt!

MART: Ik kon spelen en zingen! Pas op, het is wel verdomd moeilijk om te spelen wanneer je

geen piano hebt!

VIV: Zoals ik al zei, we kunnen allemaal zingen als het erop aan komt.

MART: Gij zong ook toen Kenny er nog was, want ik hoorde u.

VIV: Ja, hij zorgde ervoor dat ik zong...

(Een stilte)

MART: Ik zeg niet dat ik Kylie zo goed kan nadoen, maar...

(Een stilte).

VIV: Wie zoudt ge dan doen, denkt ge?

MART: Euh?

VIV: Wie zoudt ge doen?

MART: Wat bedoelt ge met ‘wie zou ik doen’?

VIV: Op X-Factor, wie zoudt ge kunnen doen!

MART: Ik zou mijzelf doen!

VIV: Ik bedoel als ge iemand moest nadoen, wie zoudt ge dan doen?

MART: Ik zal u eens een keertje doen!

VIV: Komaan, als ge op teevee zou komen in ‘Vlaanderen heeft talent’, wie zoudt ge

doen?

(Een stilte)

MART: Ik weet niet, Jo Leemans misschien!

VIV: Jo Leemans?

(Een stilte)

MART: Mijn ma haar favoriet.

VIV: Jo Leemans?

MART: Mijn moeder hield van Jo Leemans.

(Een stilte)

VIV: Is dat een vent?

MART: Nee, ze is geen vent.

VIV: Ik ken een Jo die een vent is!

MART: Dat is maar goed ook.

VIV: Wie ken ik ook weer die Jo heet?

MART: Hoe kan ik dat verdomme weten, gij zijt de helderziende. Gij moet zeker in staat zijn om

uit te zoeken wie ge met de naam Jo kent!

(Een stilte)

VIV: Als ze op zoek is naar een man, dan is ze hier op de juiste plaats. Wat zeiden ze ook

weer? Drieduizend mannen op deze basis.

MART: Dat is een hoop Jo's.

VIV: Drieduizend, allemaal wachtende!

MART: Ik hoop maar dat ze niet allemaal op haar wachten.

VIV: WeI, we zijn hier de hele week.

(Een stilte)

MART: Drieduizend jonge jongens, weg van huis, allemaal weg van mama en papa!

(Een stilte)

VIV: Misschien is ze een drugsverslaafde!

MART: Ik denk eerder dat ze een seksverslaafde is!

(Een stilte)

VIV: Dat is wat er gebeurt als ze op de televisie komen! Ik zag het op ‘Telefacts’.

MART: Wel, ik zou niet verbaasd zijn, ze lijkt al het andere al te hebben geprobeerd.

(Een stilte)

VIV: Ik ben ook een verslaafde, als ge erover nadenkt.

MART: Dat weet ik!

VIV: Ik zou eigenlijk niet moeten drinken voor mijn maag die overhoop ligt en ik heb

opvliegers alle minuten dus… en ik ben al een nerveuze chauffeur.

MART: Ik ben een nerveuze passagier als gij rijdt!

VIV: Ik had u verwittigd.

(VIV drinkt nog eens van haar flesje en wandelt over het toneel)

MART: Doe het kalmpjes aan. Ik wil u niet verliezen. (NADINE komt op het podium, ze ziet er

weer verwaaid uit. Ze maakt haar schoenen behoedzaam los en baant zich een weg naar

de mini. Ze kleedt zich als een zeer succesvolle modebewuste ster, alhoewel behoorlijk

goedkoop. MART woedend) Waar hebt gij, verdomme, gezeten?

NADINE: Wat?

MART: Niet ‘wat’... We wachten hier al de hele tijd om u naar uw kot te brengen!

VIV: (verwaaid) En nu kunnen we niet meer rijden.

MART: Nee, gij kunt dat niet meer!

VIV: (verloren) Ik kan het niet! Ik kan... maar.... (schudt haar hoofd en spreekt tegen zichzelf)

MART: We hebben betere dingen te doen, dan hier rond te hangen en op jou te wachten!

NADINE: Och, neem een kalmeermiddel!

MART: Ik zal u een kalmeermiddel geven, zie, recht op uw kin, als ge niet ophoudt. Of ik steek

het recht in uw reet als ge zo tegen me praat!

VIV: (zorgend) Hé komaan!

MART: Ik heb betere dingen te doen dan hier wat aan te rommelen.

NADINE: Ga dan weg. Doei!

VIV: (diplomatisch, maar dronken) Oh, hé, stop daarmee!

NADINE: Ik zou naar huis gaan om te ontsnappen aan zo’n ellendig kut als gij, weet ge dat.

VIV: (diplomatiek maar dronken) Oooh, stop nu!

(Een stilte)

NADINE: Ik ben toevallig iemand, wist ge dat?

MART: Is dat zo?

NADINE: Ik heb een paar mensen ontmoet, dat is meer dan gij ooit hebt gehad!

MART: Ik heb ook mensen ontmoet!

NADINE: O ja?

MART: Ja!

NADINE: Wel, hebt gij ooit Koen Wauters ontmoet?

VIV: Koen Wauters? Ho, die zie ik graag bezig!

NADINE: Gij zijt niemand, weet ge dat?

VIV: Hoe is hij?

NADINE: En dat is de waarheid. En goed in niks!

MART: En gij ook niet! Gij zijt ook niemand!

NADINE: Als ik een niemand ben, wat zijt gij dan wel?

VIV: Hé zeg!

MART: Dat zal ik u direct eens vertellen, zie. Ik tel tot drie...

NADINE: Ge kunt tot driehonderd tellen en al fluit ge uit uw kont. Het kan me niet schelen. Ik hoef

niet te doen wat gij zegt!

VIV: We moeten vroeg op, morgen.

NADINE: Ik zal doen wat ik wil, punt, andere lijn!

MART: (ernstig en voor de eerste keer dreigend) Kom daar niet mee af, schatje, of ik sla uw kop

van uw romp!

NADINE: Ik zou wel eens willen zien dat ge dat probeert!

MART: Zoudt ge dat willen?

VIV: (bang) Oh, zeg! Hé! Nu gaat ge over de schreef, Mart! Hé hé!

MART: (is even stil, maar dan dreigend) Laten we hier duidelijk over zijn, ik geef geen sikkepit

om wie ge zijt! Want voor mij zijt ge niks, ge zijt niet dat voor mij! (Knipt met haar

vingers). En het kan me niet schelen wie ge ontmoet hebt of wat ge gedaan hebt! Ik heb

mijn vader en moeder begraven, dus gij zijt maar een snotter in mijn ogen! En als ge ooit

nog zo tegen me praat krijgt ge een mep van mij.

NADINE: (niet onder de indruk) Pffff....

MART: Hebt ge het gehoord? Krijgt ge een mep van mij! (NADINE is echt geschokt door het

potentiële geweld van MART) Wij zijn hier om u te helpen, verdomme! God, ik heb dit

zelfs niet met mijn eigen dochter voorgehad en die had een kind op haar vijftiende! Ik

weet niet wat ge probeert te bewijzen, maar het is water naar de zee dragen bij mij,

schatje! Tenzij ik verkeerd ben, zitten we in hetzelfde schuitje, gij, ik en Viv... (een

pauze) Kunt ge doen wat ge wilt?

NADINE Wel... !?

MART: Antwoord mij, doet ge wat ge wilt? (een pauze)

NADINE: ...Ik denk het.

MART: Dan hebt ge geluk, nietwaar! Want ik heb nog nooit gedaan wat ik wilde doen!

VIV: Ik ook niet.

MART: Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze doen wat ze willen?

VIV: Ik niet!

MART: Viv, alsjeblief... Ik probeer hier...

VIV: Ik zeg het alleen maar!

(een pauze)

MART: En dat ge op de teevee geweest zijt, so what? We zitten nu op een legerbasis in

Duitsland, verdomme! En als ge wilt gaan neuken, er zijn hier jongens genoeg!

VIV: Drieduizend, zei hij. Heeft hij niet drieduizend gezegd?

MART: Viv...

VIV: Ik zeg alleen dat hij drieduizend zei...

MART: We hebben hier twee en een half uur gewacht. Is dat eerlijk? Antwoord mij, is dat

eerlijk? Nee, is het antwoord. Nee! Het is niet eerlijk!

(Een pauze)

NADINE: Bestaat er een kans dat ik nog een pintje kan krijgen?

VIV: Ge kunt dit hier opdrinken... Ik voel me een beetje...

(NADINE neemt het bier van VIV aan en drinkt ervan. VIV zit op de

motorkap van de auto, ze voelt zich een beetje onwel.)

NADINE: (met tegenzin) Ik ben verloren gelopen! Ging naar die bar. De Diamond Club, een soort

cabaret... (NADINE wankelt naar voor op het toneel) Als je van het podium komt wilt ge

blijven doorgaan... Het was tof, ze hebben me laten optreden. Hé, ze hebben me

betaald, ik heb er nog vijftig euro aan verdiend! Ik denk wel dat het zoiets als een

bordeel was...

MART: Twee en een half uur... Het spijt me dat ik er over doorga, maar...

(Een pauze.)

NADINE: (onder de indruk en tipsy) Ge kunt behoorlijk angstaanjagend zijn, wist ge dat?

MART: Ik?

VIV: Ze was nog maar aan het warm lopen.

(Een pauze.)

MART: Het is al erg genoeg, laten we het niet nog erger maken, dat wil ik maar zeggen! (Over

de auto) Hierin leven begint op mijn systeem te werken!

VIV: Toen Mike ons vervoer beloofde... hadden we niet gedacht dat we erin zouden moeten

slapen, hé Mart! We willen wat geld sparen, ziet ge!

NADINE: Wat dan ook!

MART: Ge denkt waarschijnlijk dat uw leven ineens gaat veranderen, zeker?

NADINE: Denkt ge dat het niet kan?

MART: (niet onder de indruk) Pffff! ...

(Een stilte)

NADINE: Een vriend van mijn vader was chef-kok in Rijmenam. Hij kreeg op een avond een

telefoontje, moest de volgende dag naar Duitsland gaan! Hij denkt: zal ik wel gaan, wat

moet ik daar gaan doen? Het is werk,hé? Dus hij en zijn vrouw praten er over en

blijkbaar zegt ze: “Hebt ge iets anders? Dus, go for it!”

MART: Dat is billijk...

NADINE: Hij gaat dus, al weet hij niet wat het is! Niemand wou het hem vertellen, hij moest

gewoon wat gaan koken! Telefoneert naar huis en vertelt zijn vrouw dat het een tournee

met Tina Turner en The Rolling Stones was.

VIV: Goeie God!

NADINE: Is zes maanden weg geweest.

VIV: Verrek!

NADINE: En zo werkt dat. Toen hij terugkwam opende zijn eigen restaurant in Keerbergen! En dat

is zo waar als ik hier sta!

MART: En dat gaat bij u ook gebeuren?

NADINE: Waarom zou het niet kunnen?

MART: Wel...

NADINE: Waarom niet?

(Een pauze)

MART: Omdat het een loterij is.

VIV: (tegen zichzelf) Ik speel niet op de loterij, niet meer.

NADINE: Ik kan zingen, dat weet ik. Ik kan een liedje overbrengen, waarom zou het dan niet

kunnen?

MART: Wel...

NADINE: Het kan gebeuren!

MART: En het gaat gebeuren met één telefoontje?

NADINE: Ja, wacht maar af!

VIV: (begint zich heel ziek te voelen, ze steunt op de auto.) Oh verdomme...

MART: Wat hebt gij nu?

VIV: God, ik voel me plotseling zo belabberd!

MART: Euh?

VIV: (ongemakkelijk) Oh...

MART: Ge hebt het warm... ze heeft teveel gedronken!

VIV: Oh God, Mart...

MART: Gewoon ontspannen!

VIV: (de muziek start) Oh shit, ik ben... Ik voel me... (VIV legt zich op de motorkap van de

auto en begint zich zeer zwak te voelen.)

MART: God almachtig, Viv...

NADINE: (gaat naar de auto.) Leg haar op haar zij! Dat is met mijn moeder ook gebeurd, toen ze

een aanval kreeg... Bel een ambulance!

MART: Mijn telefoon is om zeep!

(NADINE legt VIV op de vloer. MART is in paniek.)

NADINE: Leg haar op haar zij, ik ga iemand halen...

(NADINE gaat snel weg met haar schoenen in de hand. MART knielt bij VIV, die duidelijk

heel ziek is.)

MART: Volhouden, Viv, volhouden. Ze gaat iemand halen...

VIV: Het is gedaan... verdomme! Ik wist dat ik iets aanvoelde! Ik kreeg het door, het is mijn

tijd...

MART: Viv! Viv.... Viv!

(MUZIEK. LICHT. Het koor, waaronder BASMAN en CATFISH voeren de mini af. Als dat

eenmaal is gebeurd brengen ze een rolwagen op en een ziekenhuisscherm. Ze plaatsen

VIV in de rolstoel en leggen een witte deken over haar benen en kleden haar voor de

volgende scène. MART heeft een jas gekregen en een bosje bloemen en het KOOR

kondigt de volgende scène aan.)

KOOR: Scene Twee, een ziekenhuis in Hannover. Mart komt op bezoek. De volgende dag.

Het is kwart voor vier.

(Het KOOR, inclusief CATFISH en BASMAN nemen hun posities in en bekijken de scène,

achteraan en rond het podium.)

SCENE 2: ZIEKENHUIS HANNOVER. Dag.

(VIV in een ziekenhuispyjama, die ervoor zorgt dat ze geïnstitutionaliseerd lijkt, is moe en

dit blijkt door haar stoïcijnse blik als ze naar MART rolt, die vooraan op het toneel staat,

de sfeer is heel verschillend sereen en rustig. MART is iets vrouwelijker hier en draagt

een gemiddelde lange regenjas over de overall. Stilte)

VIV: Ik ben er nog!

MART: Weer verkeerd dus?

(Een stilte)

VIV: Ik voelde echt iets, ik voelde me absoluut lusteloos.... Ik dacht dat ik eraan zou gaan.

MART: En zijt ge eraan gegaan?

VIV: Blijkbaar nog niet. Ik denk dat het dat was wat ze zeiden! Ik kon er maar de helft van

verstaan. Maar wel een zeer mooie dokter? Hebt ge hem gezien? Een mooi kontje! En

alles in het wit, hé, elk ding is hier glanzend wit!

(Een stilte)

MART: Alles goed met u?

VIV: Oh ja, perfect!

(Een stilte)

MART: Sorry.

VIV: Voor wat?

MART: Voor dit!

VIV: Het was uw schuld niet.

MART: Hier zijn wel.

(Een stilte)

VIV: Wel, ik heb geen hartaanval gehad, dus...

MART: Eerlijk gezegd voel ik me zo...

VIV: Och hou op! Ik wist waar ik aan begon!

MART: Dat weet ik, maar...

VIV: Ik ben buitenspel voor maanden! Ik dacht dat een reisje me goed zou doen, maar

blijkbaar niet dus? Ik heb een overactieve schildklier, zeiden ze. Dat doet mijn hart racen

en dan begin ik te zweten.

MART: Waarom hebt ge dat niet gezegd?

VIV: Omdat ge dan niet zou gewild hebben dat ik meeging! Wat denkt ge? Daarom

fantaseerde ik zo over Marokko; ergens lekker ontspannen. In mijn positie hebt ge niet te

kiezen, ik zou overal naartoe zijn gegaan, alleen maar om uit dat vervloekte huis te zijn!

MART: Ik heb het aan Mike verteld, en Raf komt ook! Dat zal u plezier doen!

VIV: Het hele circus dus.

MART: Ze vliegen op Berlijn.

VIV: Ik kan hier morgen al buiten zijn, dus dat is niet nodig! Zorg voor de juiste pillen

en ik kan er weeral tegen!

MART: Ge kunt niet slapen in die auto!

VIV: Wel, ik ga nog niet naar huis, dus dat hebben we al gehad.

MART: Viv, verdomme!

VIV: Ik ben weer zo fris als een hoentje in een paar dagen. Ik moet alleen wat minderen met

roken en niet zo veel drinken.

MART: Helemaal niet drinken, is wat ze tegen mij zeiden!

VIV: Wel, alles met mate!

MART: (ruikt iets scherp) Oh! Ben jij dat?

VIV: Ik denk dat het het eten is.

MART: Ik weet dat we niet thuis zijn, maar...

(Een stilte)

VIV: Ik wist het al jaren, maar had niemand om het mee te delen. Kenny liep weg van mijn

ziekte. Ik denk dat ik het gewoon ben om de dingen voor mezelf te houden.

MART: (over de geur) Verdomme, Viv!

VIV: Sorry!

MART: Oh God! (kan nauwelijks de geur verdragen)

VIV: Kijk naar ons, gij kunt niet slapen!

MART: Ik kan zelfs niet ademen voor de moment!

VIV: Mijn ogen jeuken, ik heb opvliegers en ik ben nog niet eens vijftig.

MART: Ge zijt niet eens veertig.

VIV: Nog niet!

(Een pauze)

MART: Geef me een knuffel.

(Ze knuffelen als NADINE binnenkomt, ze is een beetje opgekleed en nuchter)

NADINE: Ik dacht dat ge uw loodje had gelegd!

MART: Ze laat me daar al jaren op wachten!

(NADINE ruikt het aroma.)

NADINE: (over de geur) Oh God!

MART: Hebt gij dat meegebracht?

NADINE: Ik denk het niet!

VIV: Weet ge het zeker?

NADINE: (onder dwang van de geur) Mike gaat zorgen voor accommodatie voor u... Ik heb met

hem gesproken en hem vertelt over...

VIV: Dat was niet nodig, maar...

NADINE: Zeg, die dokter ziet er goed uit, hé?

VIV: Haal haar hier weg.

NADINE: Ik zeg het toch alleen maar.

VIV: Of nee, haal mij hier buiten...

MART: Waarom? Wilt ge wat verse lucht...

NADINE: Ik wel!

VIV: Nee, ik sterf van goesting voor een sigaret, om eerlijk te zijn...

(MUZIEK - LICHT. MART en NADINE duwen VIV in de rolstoel naar de uitgang. Terwijl ze

dat doen, herschikt het KOOR de set en maken er een Berlijnse Music Hall van. Grote

pluche rode zetels en een elektrische piano wordt door CATFISH en een aantal van de

andere KOORleden achteraan neergezet op het verhoogde niveau.)

KOOR: Scene Drie. Een Berlijnse Music Hall. Twee dagen later. Het is kwart voor zes!

(LICHT. MUZIEK.)

SCENE 3: BERLIN MUSIC HALL. Avond.

(CATFISH is alleen op de scène. Hij staat op en komt naar het publiek en begint te

spreken, hij wordt gevolgd door een schijnwerper. De muziek onderstreept dit spel)

CATFISH : Vampieren van de weg!

die reizen graag bij nacht!

Om fit te zijn voor de ochtend!

KOOR: Om er te staan met man en macht!

CATFISH : Om je werk te kunnen doen,

draait alles om de nacht!

Met een ding voor de geest!

KOOR: een optreden vol van pracht!

CATFISH: Opgezet. Goed gebriefd,

Zodat het magische wordt!

Het creëren van een show als sport!

Een andere dag, een andere stad!

Airport of haven!

Leven in een gat!

Scheten laten, niks doen.

De wereld zien!

Maar denken, waar was ik toen!

Je begint een blog om bij te blijven.

Om te zien wat er allemaal is.

Om dan weer terug te drijven!

En je neemt de volgende klus!

Omdat het misschien je laatste is;

Want er is geen structuur in,

maar ook geen gemis!

Geen zekerheden

KOOR: En jobs verdwijnen snel!

CATFISH: Gewoon een telefoontje!

Kan je komen als ik bel?

Als je kunt, moet je gaan.

En dat is de manier!

Want als de telefoon nooit meer belt

Weet iedereen dan hier…

Je bent een dode man, je wereld is ook dood.

Met een echte baan en zo!

Met echte huizen en vrouwen!

Thuiskomen om half vijf.

Met grote auto's, en verbouwen!

Met kinderen en huisbazen en taksen.

Grote rekeningen en verzekeringen.

De sleur blijft bestaan.

Daarom zijn wij de piraten van de rock...

KOOR: Die nooit weg zullen gaan!

(De lichten faden uit zodat de ruimte opengaat als MART binnenkomt. Ze draagt twee

kopjes koffie op. Ze is nu een echte harde-kern-roadie en heel mannelijk

in haar gedrag, ze draagt een zonnebril en de branie van een echte.)

MART: Een koffie?

CATFISH: Bedankt, maat!

MART: Ik wist niet hoe ge hem wilde.

CATFISH: Net als mijn vrouwen, donker en nat. (MART geeft CATFISH de koffie) Schol, maat!

(Een stilte)

MART: Moest gij hier al niet buiten zijn? (drinkt van haar koffie.)

CATFISH: Ja maat... problemen met de concertzaal, dus hebben ze me naar hier gehaald! Ge moet

gewoon kunnen bollen, maar ge weet nooit in wat voor stront ge terecht komt. (een

pauze) En soms komt ge echt in de stront terecht!

MART: Dat geloof ik best!

CATFISH: Nee, ik bedoel echte stront! Drollen, worsten! Toen we Berlijn binnenreden was er een

camion die helemaal over de snelweg zwalpte. Dus ik probeerde om hem te passeren,

maar hij zwaaide weer uit, dus ik hield in. De weg was nochtans vrij. Dus probeerde ik

opnieuw en hij zwaait weer uit. Dus ik probeer weer en kom langs zijn kant en dan gaat

hij van de ene naar de andere kant, hij draait zijn raampje naar beneden en er vliegt een

stront naar mij! Maar dat was de reden waarom hij zo over de weg zwalpte, hij moest

dringend terwijl hij aan het rijden was. Dat zou niet mogen, dat zou moeten worden

voorzien in zijn werkdag! Hij is aan het werken en aan het schijten op hetzelfde moment.

Een werkman zou zoiets niet hoeven te doen. Ge moet de tijd nemen om te schijten! Dat

is nu het gevolg van de werkdruk, de druk waaronder de werkende man moet presteren,

het is niet natuurlijk. Ik voorzie altijd tijd om te kakken, maat, dat is van cruciaal belang.

Hij moest kakken en rijden, wat voor druk zet dat op zijn systeem? En weet ge waarom,

omdat een of andere idioot hem had verteld, dat hij zijn "lamme kloten" zo snel mogelijk

ergens moest naartoe brengen. Het is niks dan druk, maat. Dus ik voorzie altijd wat

stronttijd... wat er ook gebeurt! Bij een job als deze, zelfs twee!

(Een stilte)

MART: Goed om te weten!

CATFISH: Het is een goed raad, maat!

MART: Dank je voor de hulp, maar ik heb zo mijn eigen moeilijkheden.

CATFISH: ’t Zal wel!

MART: Ik had bijna een lumbago! Dat zou pas goed zijn geweest!

CATFISH: Hoe lang zit ge al op de weg?

MART: Dit is week vijf!

CATFISH: Wanneer gaat ge terug?

MART: Ik weet het niet. Mijn man verkocht mijn huis!

CATFISH: O man!

MART: Waarschijnlijk zullen we nog in een caravan moeten gaan wonen.

CATFISH: Heb ik geprobeerd, maat, dat is zo slecht nog niet!

MART: In Haren-buda!

CATFISH: Ik heb een neef die in Haren-buda woont, maat, het rockt!

MART: (niet overtuigd) Ja!

CATFISH: Ik woon op een boot, maat!

MART: Waar?

CATFISH: In Reims, Frankrijk, maat, plezant!

MART: Echt?

CATFISH: Ik ben het hier afgetrapt, maat, niet meer gaan stemmen en van die dingen! Och man,

voor wie ge ook stemt, de regering licht u toch altijd op! Politiekers brengen zich

voortdurend in diskrediet, er zijn daar niet veel goeie bij!

(Een stilte)

MART: Er stemmen meer mensen bij X-Factor?

CATFISH: Het is water naar de zee dragen! We zijn gewoon garnalen! Garnalen in het

spel van het leven!

MART: Garnalen?

CATFISH: Dat is wat mijn vader altijd placht te zeggen!

MART: Bedoelde hij pionnen?

CATFISH: Nee, maat, hij bedoelde garnalen, we worden allemaal opgegeten!

MART: (grijnst een reactie) Ooh! (staat recht, nipt van haar koffie en gaat naar de piano.)

CATFISH: Speelt ge, maat?

MART: Jaren geleden.

CATFISH: Oh!

MART: Ik wilde gaan optreden... Ik ben er in jaren niet meer zo dicht bij geweest... wij

hebben de onze moeten verkopen toen mijn vader het huis uit was.

CATFISH: Oké!

MART: En dan verleert ge het!

CATFISH: Oké!

MART: Gij?

CATFISH: O Maat, ik ben zo doof als een pot, dus…!

MART: Was Beethoven dat ook niet?

CATFISH: Dat weet ik niet, maat! Heb hem nooit ontmoet!

MART: Meent ge dat?

CATFISH: Nee, ik heb hem echt nooit ontmoet, maat!

(Een stilte)

MART: Komt dat door de muziek, dan?

CATFISH: Och maat...

MART: Echt waar?

CATFISH: Jaren al...

MART: Oh?

CATFISH: Ja, maat!

MART: Ja?

CATFISH: Trommelvliezen gescheurd!

MART: Echt waar?

CATFISH: Een wereldtour!

MART: Oooh.

CATFISH: Daarom doe ik nu ‘The Planet’.

MART: Zijn ze goed?

CATFISH: (Affirmatief) Die worden mega!

MART: Al een aantal grote bands gedaan?

CATFISH: O maat!

(Een stilte)

MART: Zoals wie?

CATFISH: De Quo.

MART: Status Quo?

CATFISH: De Stones!

MART: Dat meen je niet?

CATFISH: The Police!

MART: Echt waar?

CATFISH: Pink Floyd!

MART: Wow!

CATFISH: Darkness!

MART: Wiedat?

CATFISH: Nee, maat, ‘wiedat’ heb ik nog nooit gedaan. Wel Michael Jackson op Werchter.

MART: Hij was bijna vijftig?

CATFISH: Dat zoudt ge niet gezegd hebben!

MART: Nee... dat klopt!

CATFISH: Hij leek ook niet meer op Michael Jackson, hé?

MART: Nee... dat klopt ook!

CATFISH: Ik heb Pukkelpop en Pinkpop gedaan! Vorig jaar heb ik de Kaiser Chiefs gedaan. Die vind

ik wel goed! Dan daarvóór Arno! (brabbelt in perfect Oostends accent) "Je weet wel dat

mannen van ’t zeetje graag lachen, hé, zoals Yves Leterme' (gewoon), ik heb hem ook

gedaan.

MART: Veel, zo te horen.

CATFISH: Ik heb de O2 gedaan!

MART: Daar heb ik nog nooit van gehoord!

CATFISH: Het is een concertzaal, maat!

MART: Daarom!

CATFISH: Ik heb Radio City gedaan, ik heb de Hollywood Bowl gedaan.

MART: Nooit!

CATFISH: Absoluut... Wat heb ik nog meer gedaan?

MART: Wat hebt ge niet gedaan?

CATFISH: Dit hier heb ik nog niet gedaan! Ik heb Berlijn al gedaan, maar dit nog niet!

Wat hebt gij gedaan?

(Een stilte)

MART: Ik heb Hoboken gedaan!

CATFISH: Ik heb Hoboken ook gedaan, ik heb Marktrock gedaan!

MART: Het klinkt alsof ge het allemaal al gedaan hebt!

CATFISH: Ik heb Zuid-Afrika gedaan. Oh ja, ik heb er al veel gedaan. Alleen kan ik u niet vertellen

wat waar was!

MART: Hoe lang zijt ge het al aan het doen?

CATFISH: Mijn hele leven, lijkt het wel. Oh, ik heb ook Japan gedaan!

MART: Ja?

CATFISH: En Australië! Ik heb Moskou gedaan! Ik heb heel veel in Spanje gedaan.

MART: Tof.

CATFISH: Ik heb heel wat clubs gedaan, vroeger...

MART: Ja!

CATFISH: Zelfs Opera.

MART: Serieus?

CATFISH: Zo’n beetje van de Drie Tenoren!

MART: Ook al?

CATFISH: Die heb ik ook gedaan... (tot zichzelf) Wat heb ik nog gedaan?

(Een kleine pauze)

MART: Hoe zijt ge erin verzeild geraakt?

CATFISH: Er gewoon ingerold.

MART: Ach zo!

CATFISH: Ja, gewoon ingerold!

MART: Goed...

CATFISH: Ik heb Brian Adams gedaan.

MART: Ja?

CATFISH: In het sportpaleis.

(Een stilte)

MART: Wat is het beste wat ge ooit gedaan hebt?

CATFISH: Het beste wat ik gedaan heb?

MART: Datgene waar ge het meest trots op zijt?

CATFISH: Waar ik het meest trots op ben? (CATFISH kijkt naar MART, hij vraagt zich af of ze dit

aankan) Op mijn ma gepast, toen ze ziek was, maat. Dat is waar ik het meest trots op

ben!

MART: Oh ja!

CATFISH: Mijn ma verzorgen! (Stilte) Al het andere was gewoon werken, maat!

(Een stilte)

MART: Ja, ik ken dat!

(Een stilte)

CATFISH: Hebt ge dat ook gedaan?

MART: Ook gedaan!

CATFISH: Als ge dat kunt, maat, kunt ge alles!

MART: Ge hebt gelijk!

(Een stilte)

CATFISH: En ge geraakt er nooit over!

MART: Nee!

(Een stilte)

CATFISH: Ge denkt dat ge dat wel zult doen, maar... Ik nam tijd vrij! Zij wilden haar in het hospice

steken, maar... ! We wilden dat niet! Dus we verpleegden haar thuis! Gaven haar eten,

ge weet wel... Deden alles voor haar...

MART: Ja, ja!

CATFISH: Kleedden haar aan! Letten op haar! We zaten er niet mee in!

MART: Ik heb het ook meegemaakt!

CATFISH: Iemand zei me een keer dat ik dat niet aankon. Dat ik mijn moeder zou moeten hebben

wegdoen!

MART: Kon ik niet!

(Een stilte)

CATFISH: Dus sloeg ik hem op zijn bek!

(Een stilte)

MART: Ge geraakt er nooit over.

CATFISH: Nam zes maanden vrij om voor haar te zorgen... Hersentumor! Nooit gedronken, nooit

gerookt! Ik had geluk dat ik het me kon veroorloven. Nooit echt over nagedacht, het

gewoon gedaan!

MART: Dat doet ge, hé!

CATFISH: In het ziekenhuis namen ze ons even mee naar een kamertje en toen moesten we haar

meenemen naar huis, dat was het, dat was alles wat ze zeiden! Ze gaven haar nog drie

weken en we konden haar buiten rijden! Zes maanden hebben we voor haar gezorgd; ze

waren fout over die ‘ongeveer drie weken’! We werden gevraagd om langs de

consultante te gaan en dan konden we haar gewoon naar huis rijden. Ik had haar op

haar bek willen slaan of zo, die opgedirkte en met lippenstift oversmeerde snol! Ze doen

hun best, maar het is maar een job, maat, een uur later zijn ze tennis aan het spelen!

(Een pauze) Dat is waar ik het meest trots op ben!

(Een pauze)

MART: (volledige sympathie) Ik kan dat goed verstaan...

CATFISH: Heb eens een interview gegeven voor MTV vorig jaar, of was het twee jaar geleden? Die

vrouw vraagt me: "Wat is het beste wat u ooit hebt gedaan, Catfish?

MART: Catfish?

CATFISH: Dat is mijn naam... Ik had een kat, die mijn vis had opgegeten...

MART: Ach zo!

CATFISH: Mijn ma noemde mij vroeger zo! "Wat is het beste wat ge ooit gedaan hebt?” zegt ze.

Want ze leren je kennen bij MTV. Oh, ik heb de MTV awards en zo gedaan. Het zijn

allemaal mediageile onnozelaars, maar...

MART: Oh ja...?

CATFISH: Ik zeg: "Voor mijn Ma gezorgd, toen ze op sterven lag!" Die was direct stil!

MART: Ik dacht altijd dat er iemand over ons waakte, maar dat geloof ik niet meer. Vroeger

dacht ik dat er engeltjes waren.

(Een pauze)

CATFISH: Dat is allemaal onzin, weet ge!

MART: Is dat zo?

CATFISH: Het is alleen betere onzin dan de gewone onzin die er is. Ge weet toch wat ze zeggen,

maat? Dezelfde shit... Andere band. De hele tijd komt er crew bij en af. ’t Is moeilijk ze

bij te houden! Ach man, ge weet nooit wat ge in uw leven nog allemaal in uw gezicht

krijgt. En het is vooral shit, maat!

MART: Dat is waar!

CATFISH: Ik heb één of twee vrouwtjes ergens in een crew. Veel van de jongens denken

dat ze hoeren of tentsletjes zijn, maar ik vind ze tof! Van wie is deze toer.. het

management?

MART: Mike Mallants Entertainment?

CATFISH: Nooit van gehoord.

MART: Wel ja...

CATFISH: Zij is op X-Factor geweest, zeiden ze?

MART: Jep....

CATFISH: Dat heb ik niet gedaan, die shit! Ik heb U2 gedaan en zo? Had ik dat al gezegd?

MART: Nee…

CATFISH: En Meatloaf!

(CATFISH staat recht en wil weg gaan)

MART: Amaai!

(CATFISH kijkt naar de piano en terug naar MART.)

CATFISH: Laat u maar eens lekker gaan op de piano als ge wilt, maat, maar zorg ervoor dat de

baas het niet hoort!

MART: Nee, ik...

CATFISH: Gewoon zorgen dat de baas het niet hoort, dat is alles!

(Een pauze)

MART: Waarom? Wie is de baas eigenlijk?

(Een pauze)

CATFISH: Oh, een rare kerel!

MART: Dat zijn ze meestal, hoe heet hij?

CATFISH: Dat is degene die ze Catfish noemen! Bedankt voor de koffie, maat!

MART: Zonder dank!

(Een pauze)

CATFISH: Hij smaakt naar stront, maar...

MART: (trekt een pijnlijke grimas over de smaak van haar koffie) Inderdaad, je hebt gelijk!

CATFISH: (CATFISH gaat naar een positie waar hij de actie bekijkt) Tot later, maat!

(MART is nu alleen in de club, ze loopt naar de elektrische piano en speelt een paar

noten. Ze speelt een kort arpeggio en kijkt dan rond op het podium, of er niemand in de

buurt is. Ze gaat zitten en speelt een meer uitgebreid stuk, het is duidelijk dat ze een

roestige, maar volleerde pianiste is. Ze stopt en de stilte wordt verbroken door de

schreeuw van Roxy, als ze haar grootmoeder ziet en ernaartoe loopt.)

ROXY: Oma!

(ROXY draagt heel trendy kleding en knuffelt MART)

MART: Hier zie!

(RAF komt op en ziet er netter uit, hij draagt nog steeds de halskraag, hij is

schaapachtig, en nog veel meer gebroken en gevoeliger dan voorheen, hij staat

te kijken naar MART en ROXY.)

RAF: Zij wilde komen! Die grote jongen zei dat we nog tien minuten hadden voor de

soundcheck, dus...

MART: Natuurlijk wou ze dat, hé?

ROXY: Opa is begonnen met bakken, wist ge dat?

MART: (kijkt naar RAF) Oh, is het waar?

RAF: Is er een toilet, ge weet dat ik altijd moet als we vliegen?

MART: Daar achteraan, derde deur links...

RAF: Ik moet gewoon even...

(RAF gaat af. MART en ROXY zijn samen. MART neemt haar gezicht in haar

handen.)

MART: Alles oké?

ROXY: Ze willen de dansschool sluiten!

MART: Ohhh!

ROXY: Geen geld, zeggen ze!

(Een stilte)

MART: Ge zult wel blijven dansen!

ROXY: Waar?

MART: Ge vindt wel iets, ge weet precies wat ge wilt. Niet als je oma worden, hoor! Laat

niemand u tegenhouden!

ROXY: Dat zal niet gebeuren!

MART: Hoe is het met uw mama?

ROXY: Ze haat het daar!

MART: Surprise, surprise!

(Een stilte)

ROXY: Is ze een slet? Dat is wat mijn vader zegt!

MART: Nee, ze is uw moeder!

(Een stilte)

ROXY: Wat is dat, een slet, oma?

MART: Een slet?

ROXY: Wat is dat?

(Een stilte)

MART: Wel...

(RAF komt terug van de wc, hij voelt zich beter)

RAF: Dat is beter! (ongemakkelijk) En hoe is het nu met Viv?

MART: Goed!

RAF: (kijkt rond op het podium) Dit is allemaal een beetje...

MART: Een beetje wat...?

(Een stilte)

RAF: Anders!

MART: Oh ja, het is anders!

(Een stilte)

RAF: (naar Roxy) Wilt gij niet naar het toilet, Roxy?

ROXY: Ik ging al in het vliegtuig.

MART: Misschien moet je maar gaan, hé? Gewoon daar achteraan. Neem uw tijd, uw opa en ik

moeten eens praten.

ROXY: Oké dan! Ik ga wat op mijn Nintendo spelen! (ROXY gaat af.) Slechts tien minuten, dat is

alles. (af)

(Er is spanning voelbaar tussen RAF en MART)

MART: En?

(Een stilte)

RAF: Kom naar huis, Mart...

MART: Om in te pakken?

RAF: We kunnen er de dingen oplossen.

(Een stilte)

MART: Ge verkocht mijn huis!

RAF: Ons huis!

MART: (sprakeloos) Ge verkocht mijn huis!

(Een stilte)

RAF: Ik moest. Al die schulden! De auto, visa: vierduizend! De koelkast, de verdomde

wasmachine, de televisie!

MART: God!

RAF: Ik was uitgemolken. Gij wist dat ik dat was, maar ik mocht niets zeggen!

MART: Waarom mocht ge niet?

RAF: (explosief) Omdat ge altijd door bleef gaan! “Begin niet, Raf! Niet vanavond Raf”.

Godverdomme Mart, het was de enige manier om eruit te geraken. De enige manier!

MART: Gooorr..

RAF: Denkt ge dat ik dat wilde?

MART: Ik zou...

RAF: Ik probeerde te bellen...! Ik had geen idee dat het zo snel zou verkocht zijn! Wat had ik

moeten doen als ik een bod kreeg, niet verkopen?

MART: (dogmatisch) Ge had het niet te koop moeten aanbieden!

RAF: Wat voor keus had ik? Roxy wil geld voor alles! Met die danskloterij!

MART: Och, komaan zeg!

RAF: Welke keuze had ik, eerlijk gezegd?

(Een stilte)

MART: Dus wanneer verhuizen we?

RAF: Binnen vijf weken... alles gaat in een hangar... Ik heb al contact genomen met de

goedkope woning. Ik moet ergens huren, want ze kunnen niets doen zolang mijn

schulden niet afbetaald zijn, zei de vrouw!

MART: (kan het niet geloven) Oooohhhh!

RAF: Het is maar tijdelijk! Ronnie Clarke vertelde me dat er iets is in Haren-buda!

MART: (theatraal) Ooohhhh...

RAF: (boos) Het is slechts van tijdelijke aard!

MART: Haren-buda verdomme?

RAF: (nadrukkelijk) Het zal slechts tijdelijk zijn!

MART: Ik hoop dat de directie van Globus rot!

RAF: Ik ook!

(Een stilte)

MART: (ongelovig) Ik wil gewoon...

RAF: Er zitten veel mensen in hetzelfde schuitje!

(Een stilte)

MART: En ge wilt dat ik daar naar terugkom?

RAF: Daar hoort ge thuis!

MART: O ja?

RAF: Ja toch?

(Een stilte)

MART: Ik heb werk, Raf!

RAF: Dit?

MART: (sterk) Ja!

RAF: (furieus en betuttelend) Dit is onzin en ge weet het... Het geld dat ge hebt gestuurd is

maar net genoeg om tot hier te komen...!

MART: (woedend) Ik heb u niet gevraagd om te komen!

RAF: (woedend) Hoe konden we niet?

(De ruzie verergert)

MART: Ik heb wel werk!

RAF: Onzin!

MART: Toch niet!

RAF: Onzin!

MART: Ik heb dit...

RAF: Het is onzin!

MART: (bijna schreeuwend woest) Ik wil dit afmaken, dat is wat ik wil doen!

(Stilte)

RAF: Waarom…?

(een kleine stilte)

MART: Omdat... zoals ge zegt... het is anders! Ik heb nog nooit zoiets gedaan!

(ROXY komt op met haar Nintendo, ze voelt de sfeer helemaal niet aan.)

ROXY: Zijn we er klaar voor?

(Een korte pauze)

RAF: Ja, we zijn klaar!

ROXY: Komt ge, oma?

(Een korte pauze)

MART: Oma gaat niet mee!

ROXY: Opa zei, toen hij het huis verkocht, dat ik wat geld zou krijgen.

MART: Heeft hij dat gezegd?

ROXY: Gaan we dan?

(Stilte)

RAF: We gaan Viv bezoeken. Ze is in het Ibis hotel heeft Mike gezegd! Ik bel je nog, oké?

MART: Mijn telefoon is kapot. Stuur een berichtje naar Viv, zij zegt me dan wel dat ge terug

thuis zijt! (tegen ROXY) Geef me nog een kus, mejuffertje!

(ROXY kust MART, MART knuffelt haar. RAF staat verloren te wezen in zijn nekband.) Ik

zie u graag!

RAF: En ik, Mart?

(Een stilte)

MART: Ik bel u nog!

(Een stilte)

RAF: Houdt u goed! (neemt ROXY’s hand en draait langzaam naar de uitgang.)

ROXY: Tot ziens, oma!

MART: (weent) Tot ziens!

RAF: (heeft een brok in de keel en wil weg.)Kom dan! Laten we eens kijken wat hier allemaal

te zien is!

ROXY: Is er een Frankie en Benny's?

RAF: Het zou kunnen!

ROXY: Gij zijt mijn favoriete opa, weet ge dat?

RAF: Ja, dat weet ik!

(RAF en ROXY gaan af. MART is alleen aan het klavier. Langzaam, heel overdacht begint

MART te spelen, het is emotioneel en sterk, maar duidelijk dat ze in staat is geweest om

piano te spelen in het verleden. Terwijl ze speelt begint ze te huilen. Terwijl ze speelt

komt NADINE langzaam de set op, ze is heel respectvol en staat een tijdje te wachten

terwijl MART, die tegen die tijd volledig is geabsorbeerd door het spel, haar stukje

afwerkt. Er is een kleine pauze en dan applaudisseert NADINE.)

NADINE: Woooow!

MART: Ach! (MART veegt haar tranen uit haar ogen)

NADINE: Alles oké?

MART: Ja, ja, gewoon... (probeert zich te herpakken)

NADINE: Ik wist niet dat ge kon spelen...

MART: Het is al lang geleden...

NADINE: Ge zijt geweldig!

MART: Nee... ik ben...

NADINE: Ik wou dat ik zo kon spelen!

MART: Ik heb vroeger veel gespeeld en ik zong, maar...

NADINE: Wat is er gebeurd?

MART: Mijn vader ging failliet... verkocht alles...

NADINE: Het enige dat ik kan spelen is ‘Shop sticks’l

MART: Ge kunt toch muziek lezen.

NADINE: Ik kan geen noot van een andere onderscheiden. Ik zing op het gehoor, altijd al gedaan.

MART: Dat moet ge kunnen!

NADINE: Dat meent ge toch niet, hè? Dat moet ge kunnen!

MART: Het is wat verroest!

NADINE: Speel eens iets en ik zal zingen.

MART: Wat?

NADINE: Wat kent ge?

MART: Waarschijnlijk niets wat gij doet!

NADINE: Komaan... Kent ge Natural Woman van Carole King?

MART: Gij ook?

NADINE: Ja, mijn oma zong dat altijd...

MART: Welbedankt...

NADINE: Komaan dan...

MART: Zal ik dat spelen...?

NADINE: Doe maar...

(MART begint eraan, terwijl NADINE zingt komt na een paar zinnen MIKE MALLANTS op

van achteraan, hij is woedend. NADINE stopt met zingen

en uiteindelijk realiseert MART dat er een probleem is en ze stopt ook.)

MIKE: Wat gebeurt er hier?

NADINE: We waren ons wat aan het amuseren...

MIKE: Aan het amuseren?

NADINE: Ja!

(Een korte pauze)

MART: Ik was gewoon...

MIKE: Gewoon uw koffers aan het pakken, hoop ik!

MART: Euh?

(Een kleine pauze)

MIKE: Ik heb mensen die hier vanavond komen kijken en ze is haar stem aan het verspillen met

u.

MART: Wel...

MIKE: Als ik een pianist wilde zou ik er één ingehuurd hebben.

MART: Euh?

MIKE: Vaarwel!

MART: Wat?

MIKE: Ge kunt vertrekken!

NADINE: Het was gewoon wat amusement!

(MIKE is woedend en pakt MART aan.)

MIKE: Hebt ge enig idee hoe lang het duurt om die klootzakken hier te krijgen om haar te zien?

MART: Verdomme Mike!

MIKE: Verdomme? Verdomme? Trap het af, verdomme!

NADINE: Mike, het was mijn schuld!

(MIKE draait naar NADINE en is kwaadaardig.)

MIKE: Gij? Gij zou beter moet weten dan hier wat te zitten kloten. (Schreeuwt) Wat denkt ge

dat dit is, een spelletje? Denkt ge dat ik elke minuut van de dag aan de telefoon zit om

mensen naar u te laten komen kijken en dat doe om mij te amuseren! Euh? Denkt ge dat

ik hier ben om mij wat te amuseren. Ge zoudt er me dankbaar voor moeten zijn…

NADINE: (stil) Oké…

MIKE: Ik werk mij te pletter om u ergens te krijgen en gij vergooit het hier met deze oude trut!

Er komen hier vanavond belangrijke mensen…

NADINE: Het spijt me!

MIKE: En gij… gij kunt… bol het af!

MART: Meent ge dat?

MIKE: Ja, vertrek!

NADINE: Mike!

MIKE: Bol het af.

NADINE: Mike?

(Een korte pauze)

MIKE: Vertrek... maakt dat ge weg komt...! Ik ben het zat, verdomme. Ik heb er genoeg van!

Hier is honderd euro... (tast naar het geld en geeft het aan MART) En maakt nu dat ge

weg zijt, a-dee-gee-bee?

MART: Wat?

MIKE: Als de gesmeerde bliksem!

(MUZIEK – LICHT. Het KOOR en CATFISH maken de set leeg, inclusief de piano, de rode

lappen van Berlijn vliegen weg en ze zetten voor de volgende scène het huis van RAF

klaar. Zij keren dan terug naar hun posities op het podium en kijk naar de actie nadat ze

de volgende scène aangekondigd hebben)

KOOR: Scene Vier. Raf's huis. Vier dagen later. Het is kwart voor zeven.

SCENE 4: RAF’S HUIS. Een week later. Nacht.

(RAF komt op en heeft een kookboek en een pan met hete pasta bij. Hij is iets vlotter in

zijn bewegingen, maar draagt nog steeds zijn nekband. Als hij dit gerecht bereidt komt

ROXY op met alle leden van de dansles. Ze laten hun tassen vallen op de vloer. RAF gaat

naar hen toe)

RAF: Wat is er?

ROXY: Ze heeft het gesloten! Er hangt een bord, dus we gaan hier repeteren.

RAF: Nee, nee, nee, wacht even!

ROXY: Mijn oma heeft gezegd dat ik moet blijven doen wat ik wil, dus... (tegen de dansers) Ze

is in de muziekbusiness!

RAF: (verloren) Begaafd en getalenteerd? Zij zeiden het zeker om te lachen!

ROXY: Kunnen we dan hier repeteren?

RAF: Wat is de naam van die onzin...?

ROXY: High School Musical ontmoet Bollywood!

RAF: Waarom doet ge niet eens iets dat men begrijpt? Ge zult het nooit winnen met zoiets!

ROXY: Kunnen wij het u eens tonen? Please! Alstublief, lieve opa, kunnen we?

KOOR: (afwisselend) Ja, kunnen wij? Please!

(Een kleine pauze)

RAF: (met tegenzin) Och, vooruit dan maar!

ROXY: (tegen het koor) Vooruit, pakt uw zakken en we doen het in de voorste

kamer!

(De dansgroep nemen hun bezittingen op.)

RAF: Hé, wacht, voordat ge dat doet, wil er iemand een wafel...?

KOOR: (allen) Ik!

(Ze steken hun armen in de lucht en gaan af. Het KOOR zetten een nieuwe scène op.

RAF en ROXY gaan af. Kisten worden opgesteld op het podium en een bord met "Station"

in het Duits komt naar beneden. MUZIEK. LICHT.)

KOOR: Scene Vijf. Station van Berlijn. De volgende dag. Het is kwart voor elf.

(Het KOOR neemt weer hun posities in op het podium en wachten op de actie. Een lid

van het KOOR maakt een kort vleugje rook om de ambiance van het station voor te

stellen.)

SCENE 5: TREINSTATION BERLIJN. De volgende dag.

(VIV en MART zitten tussen de tassen, een koffer en een weekendtas en aantal andere

producten die ze onderweg hebben opgepikt. MART heeft een Duitse bierpot. VIV heeft

het koud, duidelijk lijdend, maar ze rookt nog altijd. Ze beginnen op zwervers te lijken,

moe en ongewassen; geslagen, maar niet verslagen. Een lichtstraal pikt ze uit de

verschillende belichtingen.)

MART: Dat was weer goed!

VIV: (rookt afwezig en nerveus) Mmmmmmm!

(Een korte pauze)

MART: (empatisch ongeloof) Wow!!!

VIV: (rookt nerveus) Mmmm!

MART: Geweldig!

(Een stilte)

VIV: Dit had ik niet zien aankomen!

MART: Geen commentaar!

(Een stilte)

VIV: Ik ben terug een rugzaktoeriste op mijn veertigste!

MART: Veel slechter kan het niet meer worden, hé?

(Een stilte)

VIV: Nu ik er zo over nadenk, zou het best wel kunnen!

(Een stilte)

MART: (verduidelijkt) Geen baan, geen huis, geen vervoer, geen geld om te bellen, niets! En we

zitten op een Duitse treinstation ons af te vragen wat we nu moeten doen, gij komt net

uit het ziekenhuis, ik sta op het punt om te scheiden van een man die zijn baan verloor

en zijn stomme kop niet kan bewegen!

(Een stilte)

VIV: (afwezig) En toch!

(Een stilte)

MART: Hoeveel erger kan het nog worden?

(Een stilte)

VIV: Och ja, we zijn in ieder geval content!

MART: (schiet in de lach om de ongewone komedie, de twee vrouwen staan dichter bij elkaar als

ze ooit geweest zijn) Ah, dat is.... heel goed, Viv! Dat is gewoon onbetaalbaar!

VIV: Dat zijn wij toch?

MART: Ge wilt toch niet dat ik daarop antwoord, hé? (dwaalt rond in de ruimte waar ze zitten.)

VIV: Ik vraag me af wat er nu met de mini zal gebeuren?

MART: Hij heeft die nu, hij zal hem wel terug rijden, zeker! Mottige Mike Mallants! Hij hangt aan

haar als een schimmel!

VIV: Ik hoop dat hij er kreupel in wordt!

(Een kleine pauze)

MART: Ik werd er al kreupel van door er in te moeten slapen!

(VIV rookt, MART drinkt van haar blikje bier.)

VIV: Waar gaan we naartoe?

MART: Niet naar Hoboken. Toch niet met deze trein!

VIV: (rookt) Kon ik maar blijven reizen!

MART: Grappig, hé? Ik voel me nu jonger dan ik in jaren heb gedaan! Ik bedoel, er is geen... ge

weet wel, geen... wat is het woord dat ik zoek?

VIV: Geen bed om in te slapen?

MART: Geen verantwoordelijkheid. We zijn vrij, al die problemen thuis bestaan niet meer.

VIV: Ik dacht dat ge ze zojuist nog had opgenoemd...

MART: Ja, maar ge weet wat ik bedoel... We kunnen gewoon doen wat we willen...

VIV: Ik weet wat ik zou willen!

MART: Toch weer geen knuffel?

VIV: (hoest) Een bad. Ik stink!

MART: (kijkt naar VIV als die zielig zit te hoesten, tevreden) Gaat het?

VIV: (hoestend) Ik?

MART: Ik dacht dat ze gezegd hadden dat ge niet meer mocht roken?

VIV: (haar keel schrapend) Ik noem dit niet roken, ik trek alleen een keertje! (rookt weer en

kijkt kwaad) Nee, ik zou ook wel weg kunnen blijven. Ik zal wel naar de 'kwakzalver’

gaan, wanneer ik terug ben!

(Een korte pauze)

MART: En ik zal nog eens wat vertellen. Niemand zou het hebben kunnen uithouden met die

domme koe, zoals wij deden! Wat hadden we allemaal niet te verduren? En opeens krijg

ik alles over mij!

(Een korte pauze)

VIV: (rokend) Hij mag van geluk spreken dat je haar niet neergeschoten hebt!

(Een korte pauze)

MART: Of haar van de boot afgegooid!

(Een korte stilte)

VIV: Of haar vermoorden met een overdosis!

(Een korte pauze)

MART: In feite is het een verdomd wonder dat ze nog leeft!

(VIV en MART lachen om hun beledigende taalgebruik. MART neemt een slok van haar

biertje, zij genieten van de doelloosheid van hun bestaan. VIV lacht zoveel dat het bijna

lijkt alsof ze ziek gaat worden.)

VIV: (sputterend door gelach) Oh God... ik moet overgeven!

MART: (drinkt van haar bier) Och, gij zotte....

VIV: (vermant zich) Dat komt door u..!

(Een korte pauze)

MART: (Filosofisch) Het is goed dat we er kunnen om lachen!

VIV: (rokend) Wat gaan we nu doen?

MART: ‘k Weet niet!

(Een korte pauze)

VIV: Wat wilt ge doen?

MART: We hebben zeventig euro. Veel kunt ge daar niet mee doen, hé? We moeten ofwel gaan

werken ofwel moeten we teruggaan.

VIV: Daar heb ik geen zin in!

MART: Terug naar de realiteit.

VIV: We kunnen hier niet zijn wie we zouden willen zijn, hé?

MART: Wie wilt ge dan zijn?

VIV: ‘k Weet niet! En gij?

MART: k Zou het niet weten!

(Hoesten en sniffen van de kou)

VIV: Waar heb je dan echt zin in?

(Een korte pauze)

MART: Ge zoudt lachen, als ik het u vertelde!

VIV: Laat me niet weer lachen, ik was bijna mijn ingewanden kwijt!

MART: (nipt van haar bier) Ik heb altijd al willen terug gaan...

VIV: Naar waar?

MART: Ik ben verbaasd dat gij het niet kunt voorspellen.

(VIV kijkt kwaad naar MART en rookt.)

VIV: Oh, stop daarmee. Ik denk dat ik mijn gave aan het verliezen ben!

(Een korte pauze)

MART: Ge weet toch dat ik gedichten ben gaan schrijven sinds mijn moeder is gestorven!

VIV: Nee...

MART: Als ik niet kan slapen noteer ik een paar dingen. Raf denkt dat ik helemaal

zot ben geworden en nu blijkt dat hij diegene is die kierewiet is.

VIV: En wat wilt ge dan gaan doen?

MART: Opnieuw gaan spelen! Ik realiseerde me niet hoe erg ik dat gemist heb totdat ik op dat

klavier zat te spelen.

VIV: Och God!

MART: Ge vroeg het me!

VIV: Dat is de repressie, dat... dat kan ziekte veroorzaken... Als ge niet

kunt doen wat ge wilt begint dat te etteren! Ik denk dat het dat is wat er met

mij gebeurt. Ik kuch toch alsof ik etter.

MART: Tja, wat wilt ge?

VIV: Een vent!

MART: Ge kunt Raf krijgen!

VIV: Zo wanhopig ben ik nu ook weer niet!

(Een korte pauze)

MART: Ja, als ik iets zou willen dan is het dat wel!

VIV: Dus waarom doet ge het dan niet? Er moet toch wel ergens iets zijn? We hebben ons

hier in kunnen bluffen, dat kunnen wij ons toch ergens anders in bluffen!

(Een korte pauze)

MART: Ik denk dat ik geen bluf meer heb!

(Een korte pauze)

VIV: (blinkend) Ik wel! (staat op en begint haar koffers vast te pakken)

MART: Wat scheelt er?

VIV: Pakt uw koffers! We gaan nog niet naar huis, we gaan terug naar Hannover.

MART: Hannover?

VIV: Die Diamond Club… Die hebben free podiums en daar betalen ze voor! Dat is toch wat

Nadine zei. God zei dank dat dat mens bestaat, ze is een redder in nood, komaan. (is al

op weg)

MART: (grijpt haar koffers en haar drankje en loopt achter VIV) Waarom? Wat gaan we doen als

we daar zijn?

VIV: Blijven bluffen!

(MART verzamelt al haar bezittingen en blaast een haastige aftocht van het podium.

MUZIEK. LICHT. Het KOOR met CATFISH en ED verwijderen de stationscene. Het bord is

weer weggevlogen en we zijn nu op de finale van de Rock Challenge)

KOOR: Scene Zes. De Rock Challenge Finales. Twee weken later. Het is kwart voor acht.

SCENE 6: ROCK CHALLENGE FINALES. Twee weken later.

(RAF en de meisjes komen op. RAF loopt soepel, maar draagt nog steeds zijn nekband.

De meisjes worden collectief enthousiast achteraan de scène. ROXY is één van hen. Ze

dragen allemaal verschillende borden met aspecten van werkloosheid en ontslagen in de

regio. "25 jaar sinds staking bij Renault", "Red onze banen" "Banken in crisis", etc. RAF is

nerveus en tentatief als hij naar voor loopt naar de jury / publiek.)

RAF: Zoals velen van u wellicht weten, moest Juffrouw Sylvana haar dansschool sluiten,

vanwege de kosten van de verwarming, nu wil ik daar niet op in gaan, maar…! Hoe dan

ook, deze meisjes waren besloten om verder te gaan, in het bijzonder Roxy, die.. goed

dat ze... hoe dan ook, dit is hun stuk. En in tegenstelling tot de rest van de rommel die

we vanavond gezien hebben, gaat dit eindelijk eens over iets. Het heet ‘Recessie en

recht’ en het is over, nu ja... het gaat over de recessie! En ik weet dat één van de

juryleden één van de directeurs van Globus is… (kijkt naar het publiek) ja, gij. Ge kunt

mijn gat kussen, maat. (wendt zich tot de meisjes en zet ze in hun startposities.)

Komaan, neem uw plaats in! Kom, kom, zet u klaar, dan kunnen we beginnen, laat ze

zien wat ge in huis hebt!

(MUZIEK. LICHT. RAF trekt zich terug naar een positie waar hij alles kan zien. Tijdens het

dansen doet hij zijn best om gelijke tred te houden met de bewegingen, al wordt hij

beperkt door zijn nekband. Wat we zien is een dans die verschillend is van de High

School Music stijl en meer gemeen heeft met Pino Bausch / Stomp. Het vertelt het

verhaal van hoe de werkloosheid RAF heeft geraakt en hoeveel mensen moeten

worstelen om zonder werk te leven. Het is abstract, zeer dramatisch en theatraal, maar

het heeft een grote finale. Tijdens de dans komen de Roadies meedoen en dit zorgt voor

een grote fusie in de dansenergie. Aan het einde zijn de meisjes uitgeput en er klinkt een

geweldig gejuich als ze eindigen. Het roadiekoor applaudisseert wild. MUZIEK. LICHT.

Het KOOR danst verder naar het podium en veranderen de set, ze kondigen de volgende

scène aan en zetten een keyboard, een microfoon, een paar palmen en een rode loper op

het podium. We zitten in een louche club in Hannover.)

KOOR: Scene Zeven. De Diamond Club. Vier dagen later. Het is kwart voor elf.

(Het KOOR neemt hun posities in om de scène te bekijken.)

SCENE 7: CLUB DIAMOND. Vier dagen later.

(We zien MART en VIV, die ongepaste kledij dragen en Jack Daniels drinken. Ze zingen in

een quasi homobar, die wordt bevolkt door het koor, MART speelt piano terwijl VIV zingt

met hart en ziel. Beide zijn vrij beschonken, eigen aan een leuke plaatselijke club. Ze zijn

nog nooit zo op hun gemak geweest en hoewel het publiek ze slechts terloops aandacht

schenkt, genieten ze er zelf enorm van. MART heeft een microfoon voor de piano en VIV

heeft een microfoon, die het mogelijk maakt om ervoor te staan en een beetje te

bewegen.)

VIV: (met een Club stem) Danke, danke, heel veel danke en dank u om hier bij ons vanavond

in de Diamond Club te zijn. Hannover’s eerste laatavond cabaret! Wij vinden het in ieder

geval plezant, ja absoluut! We zijn hier maandag, donderdag en vrijdag tot half vier in de

morgen voor de komende drie weken. Dus, danke. Bitte! Ich bin Viv en ich bin Mart, hé

Mart?

MART: (speelt een kort arpeggio) Dat klopt, Viv!

VIV: Als we geluk hebben.

MART: (drinkt) En zij ons blijven betalen.

VIV: En als we geen geluk hebben, hopen we dat jullie het hebben. Geluk in de liefde en geluk

in het leven... Zoals wij, hé Mart?

MART: Absoluut!

(VIV neemt een grote slok van haar Jack Daniels en rookt een sigaret.)

VIV: Oké, dus hier is er een dat Mart onderweg schreef.

MART: Onderweg van Hoboken!

VIV: En het heet... Hoe heet het, Mart?

MART: Het heet ‘Rare toeren’, Viv! (drinkt)

VIV: (neemt een trekje aan haar sigaret) Natuurlijk...

MART: Omdat die in het leven gebeuren...

VIV: Terwijl ge niets verkeerd doet!

MART: Dit is voor iedereen hier van een bepaalde leeftijd...

VIV: (neemt een slok Jack Daniels) Ja, iedereen van een bepaalde leeftijd, die ooit iemand

heeft willen doodschieten!

MART: ...daar gaan we! (begint het lied te spelen dat ze allebei zingen)

Het is midden in de nacht en kan de slaap niet vinden

Gewoon wakker liggen met alle gedachten die me binden

Of in ‘t midden van de dag met een raar gevoel

Geraak ik in paniek als ik een opvlieger voel.

Mijn hart zal sneller slaan.

Mijn gezicht zo rood als wat.

Oh, ik wou dat ik deze rare toeren niet had.

Is het alleen mijn leeftijd

Maakt het uit waar je bent?

Je geraakt er niet onderuit, het is bekend.

Deze duizelende vloek, ogen die jeuken en branden.

Voel al die spanning en weet niet waar ’t zal stranden.

Wilt g’uw keel doorsnijden, uzelf de dood injagen.

Of wilt ge uzelf soms knock-out slagen!

Wil je ondergestopt worden en in bed blijven.

Mijn hart zal sneller slaan.

Mijn gezicht zo rood als wat.

Oh, ik wou dat ik deze rare toeren niet had.

Oh, rare toeren. Ze zijn niet raar.

Wat ik voor liefde en voor geld allemaal bewaar

Oh rare toeren. Ze zijn niet raar.

Ze maken deel uit van het zweet dat ik

voor liefde en geld bewaar!

Is er geen uitweg? Wat minder pijn?

Is het gewoon de manier waarop dingen zijn?

Deze duizelende vloek, ogen die jeuken en branden.

Voel al die spanning en weet niet waar ’t zal stranden.

Wilt g’uw keel doorsnijden, uzelf de dood injagen.

Of wilt ge uzelf soms volledig knock-out slagen!

Wil je ondergestopt worden en in bed blijven.

Mijn hart zal sneller slaan.

Mijn gezicht zo rood als wat.

Oh, ik wou dat ik deze rare toeren niet had.

Danke, danke bitte!

(MART drinkt nog eens)

VIV: (tot MART) Half in slaap, maar…

MART: (naar VIV) Mooi hé, het applaus van één enkele persoon!

VIV: Ich bin Viv, und ich bin Mart! Tot half vier in de guten morgen. Dus hier is nog één die

we samen hebben zitten schrijven en hoe heet het, Mart?

MART: Het heet "Het leven is klote en dan sterf je!"

VIV: (neemt een slok) Omdat dat het zo is! Daar gaan we!

MART: Veel plezier!

VIV: (barst in lachen uit) Veel plezier?

MART: (lachend) Oh God!

VIV: Wat doen wij toch?

(VIV en MART liggen lam van het lachen, ze hebben de tijd van hun leven. MUZIEK.

LICHT. Het KOOR en CATFISH helpen het podium leeg te maken en brengen een aantal

grote verhuiskisten op, allen vol met meubels en ornamenten. RAF en ROXY verlaten het

huis.)

KOOR: Scene Acht. Raf’s huis. Een week later. Het is kwart voor twaalf.

(Het KOOR neemt zijn posities weer in.)

SCENE 8: RAF’S HUIS. Een week later.

(ERIC komt op, hij draagt een overall, hij is moe van het verplaatsen van de

verhuiskisten. Hij kijkt naar een andere kist als RAF behoedzaam opkomt, met de

nekband aan, hij is gebroken en loopt langzamer. Honden blaffen in de achtergrond.

Vogels fluiten.)

ERIC: Niet lang meer!

RAF: Zoals ik al zei: ik zou wel willen helpen, maar...

ERIC: Uw rug kapot? Ik hoor dat elke dag, maat. Het aantal ruggen dat pijn doet als de

verhuizers komen, ge zoudt het nooit geloven!

RAF: Hebben jullie dan veel werk?

ERIC: Waarom? Zijt ge op zoek?

RAF: Ik zou om het even wat aannemen, als ik kon!

ERIC: (rust op een verhuiskist) Het is een beetje dunnetjes voor de moment, niemand verhuist.

Ge moogt al van geluk spreken als er iets moet gebeuren. Ik moest jongens ontslaan,

daarom dat ik hier alleen ben. Als ge werk ziet moet ge ervoor gaan! Ik ben nu al aan het

verhuizen tot voorbij Schoten, en ik ben er nooit graag gegaan vanwege hun streken!

Maar in een crisis, maat, verhuis ik zelfs stront, als het moet!

ROXY: (is binnen gekomen. Ze is gekleed in een slecht gebreide vest en draagt een dienblad

met wafeltjes en een kop koffie) Mijn mams stuurde me met dit!

RAF: Wilt ge nog een kopje?

ERIC: Ik weet niet of ik er de tijd voor heb.

RAF: Er zijn ook wafeltjes, ik maak ze zelf.

ERIC: Ge hebt daar een goede kleine helper.

RAF: Ze is begaafd en getalenteerd, speelt klarinet en ge moet haar zien dansen. Ze hebben

net de Rock Challenge gewonnen! (wijzend naar de wafeltjes) Zijt ge niet

geïnteresseerd? Dan neem ik er één. Ik weet niet waarom ik nog niet zo vet als een

varken ben! (neemt een wafeltje en de kop koffie van ROXY’s dienblad als KELLY

binnenkomt)

KELLY: Bijna gedaan?

ERIC: Dus een deel ervan gaat in de opslagplaats en er is wat dat naar Haren-buda gaat, is dat

juist?

KELLY: Ze hebben een fantastisch uitzicht op de fabriek!

RAF: Het is maar tijdelijk.

KELLY: (met tegenzin) We zullen maar eens doorgaan, papa... we springen later nog eens

binnen!

RAF: Kom, geef me dan een kus!

(RAF kust Kelly en ROXY)

KELLY: Komaan dan! (tot ERIC) Ze heeft gymnastiek vanavond en morgen dansen, het is een

fulltime baan!

ERIC: Die is klaar voor de Olympische Spelen!

RAF: Ge weet maar nooit.

KELLY: Tot ziens!

(KELLY en ROXY gaan af. Er is een moment stilte als RAF een slokje drinkt.)

ERIC: Goed opgevoed!

RAF: Een tof kind, als ze allemaal zo maar waren, dan waren er niet zoveel problemen!

ERIC: Goed, ik zal dit even opladen, of we zullen er nooit komen!

(ERIC neemt een andere verhuiskist op en draagt ze van het podium. RAF blijft

op het podium en nipt van zijn thee, hij kijkt rond en is gelaten door zijn

hachelijke situatie, hij zit op een verhuiskist. Stilte MART en VIV komen met hun koffers

op het podium, ze zien er een beetje anders uit. Zoals langdurige reizigers hebben ze een

afgeleefde uitstraling.)

MART: Bijna verhuisd.

(Stilte)

RAF: Al terug?

(Stilte)

MART: Ja, onze bluf was op!

RAF: Euh?

VIV: Betaald en buiten geschopt...

(Stilte)

RAF: Hoe ziet ge eruit?

(Stilte)

MART: We zien eruit of we ons goed geamuseerd hebben, Raf.

VIV: Over lachen gesproken!

RAF: Ja?

VIV: Ge had ons eens moeten zien!

RAF: Dat maakt dan alles goed!

(Een korte pauze)

VIV: Ik ga al koffie zetten.

(Een korte pauze)

MART: (tot VIV) Dat is goed!

VIV: Eens kijken hoeveel post ik heb. (VIV vertrekt). Ik wed dat ik een karrenvracht aan

rekeningen hebt! (gaat af. Het is merkwaardig rustig tussen RAF en MART.

Stilte)

MART: Ik heb er geen spijt van, Raf!

RAF: Nee?

MART: Ik heb er geen spijt van. We zijn er geweest, we hebben...

RAF: Wat... Wat, Mart? Zeg me eens wat ge hebt gehad? Of nee, vertel me wat ge niet hebt

gehad, dat zal waarschijnlijk gemakkelijker zijn.

MART: Raf...?

(Een korte pauze)

RAF: Wie zijt gij?

MART: Ik ben ik, Raf… Ik ben de vrouw die je getr...

RAF: Oh, zeg dat niet...

MART: Raf...?

RAF: Zeg eens eerlijk, wie zijt gij?

MART: Wat wilt ge dat ik zeg?

(Een korte pauze)

RAF: Ik vroeg me af waar ge zat, verdomme...

MART: Ik bleef in Duitsland!

RAF: Mike Mallants is al drie weken terug. Heeft die Nadine zwanger gemaakt. Ik ben er

naartoe gegaan om te zien of hij iets wist!

MART: Het is een klootzak!

(Stilte)

RAF: Ik ben gestopt met bellen!

MART: Ik heb de telefoon weggesmeten! ‘k Stuurde Roxy een kaartje.

RAF: Ik zei dat de dingen nooit meer hetzelfde zouden zijn!

(Stilte)

MART: Het wordt weer goed, Raf!

RAF: Is dat zo?

MART: Het wordt weer goed!

(Een korte pauze)

RAF: Ik weet niet of het weer goed komt...

MART: Het wordt weer goed!

RAF: Er zal wel iets opdagen, zeidt ge. Inderdaad, dat het deed… dit hier allemaal!

MART: Wel...

RAF: Dus zat ge er mooi naast, nietwaar?

(Stilte)

MART: Ik ben terug, dat is toch iets dat goed is, nietwaar?

(Stilte)

RAF: Ik weet niet, Mart! Ik weet het verdomme niet meer!

(VIV komt op, ze is niet in staat om te ademen en hyperventileert).

VIV: Mart! Euh...

MART: Wat is er?

VIV: (ademt en in een paniek) Oh...

MART: Oh, God, ze heeft weer een aanval...

RAF: Wat?

(VIV is buiten adem en blijft naast een verhuiskist staan. MART wil helpen, maar moet

het uitleggen aan RAF.)

MART: Een aanval, ze hebben haar verteld te stoppen met drinken, maar...

(VIV is buiten adem, maar erg enthousiast, ze probeert te kalmeren, maar kan niet.)

VIV: (uitgeput) Ik had gelijk...

MART: Wat...?

VIV: Ik voelde het... Oh God! Mike Mallants gaf hem het nummer... Kaffie!

RAF: Wil je een koffie?

VIV: Nee, het is Kattenman!

RAF: Kattenman?

VIV: Dé Kattenman!

MART: De Kattenman?

VIV: Die dinges... hem... ge weet wel!

MART: Catfish?

VIV: (ademt) Ge moet teruggaan! Hij liet zijn nummer achter! Oh God, ik krijg geen adem

meer!

MART: Rustig...

(VIV is als bezeten, ze heeft iets gevoeld en het komt voor de eerste keer in een tijdje

uit.)

VIV: Ik kan niet, het is allemaal uitgekomen zoals ik het voelde…! Hij zal je leven veranderen.

RAF: Haar leven is al veranderd, Viv, dus…

MART: Catfish?

VIV: Ik voelde het in het ziekenhuis, maar ik dacht dat het mijn niersteen was! (wordt moe

van de uitputting van het reizen en het gesprek dat ze kreeg.) Oh, God zij dank! Ik dacht

dat ik het aan het verliezen was! Hier is zijn nummer... (geeft MART een klein briefje met

het nummer van CATFISH op)

MART: Catfish?

VIV: Hij heeft tournees op de hele... Hij is niet zomaar een roadie, Mart! Hij is ‘de’ roadie!

Gewoon zorgen dat ge in Antwerpen zijt, morgen!

RAF: Waar hebt ge het over?

VIV: Ik zie ongeveer zeshonderdvijftig euro per week voor vier maanden, een U2 concert en

een tour met de Planet! Ik zie Nadine het optreden van haar leven geven...! (is aan het

herstellen en ademt diep. Zij is blij met haar mogelijkheid om te voorspellen.) Oh, ik wist

het! Ik wist dat ik een telefoontje zou krijgen...!

RAF: Het was een telefoontje!

VIV: Oh, zwijg... ik wist dat ik iets kon voelen.

(Een kleine pauze.)

MART: Ik kan niet gaan!

VIV: Wat?

(Stilte)

MART: Ik heb Roxy. Ik heb Raf! Onze Kelly is terug, ik kan zomaar niet gaan!

(Een kleine pauze)

VIV: Maar hij is jouw engel!

MART: Wel, ik kan niet gaan!

(Een korte pauze)

VIV: ‘t Gaat over uw ma. Het draait allemaal om uw ma! Hij zei dat ge het wel zou weten! Hij

zei dat ge het zou begrijpen.

MART: Ik kan niet gaan!

VIV: Hij zei dat, als ge hebt gedaan wat ge deed voor uw ma, ge alles aankunt! Het draait

allemaal om uw ma!

(Een korte pauze)

MART: Mijn ma is dood, Viv! (Een korte pauze. Sterk) En hier stopt het voor mij! (Een korte

pauze) Het is waar ik thuishoor!

VIV: Mart... Het is uw lot...

(Een korte pauze)

MART: (sterk) We hebben het gehad, en nu is het over!

VIV: Luister liefje, eerlijk...

MART: Mart Brijssens is terug, Viv. Ze is terug en ze blijft.

(Een korte pauze)

VIV: Ge zijt mis, hoor!

MART: Is dat zo?

VIV: Er zijn engelen, Mart! Goede mensen, geloof me. (is onkarakteristiek agressief.) Er zijn

engelen! In Gods naam, luister naar mij, er zijn engelen en ge hebt er een gevonden!

MART: Ja en dan... (begint te huilen en begint langzaam af te gaan) ...Laat me nog een laatste

keer mijn huis bekijken... (af in tranen)

VIV: (roept haar na.) Hij belt Mart... hij roept u!

RAF: Mart... (tot Viv) In godsnaam, vrouw...! Wilt ge voor één keer iets zinnigs doen?

(RAF volgt MART. VIV blijft bij de verhuiskisten. VIV is in tranen en laat zich helemaal

gaan, ze is verbaasd dat ze gelijk heeft voor de eerste keer in jaren.)

VIV (in tranen) Er zijn engelen. Ik wist het! Ik voelde het! Ik heb het goed voor één keer! Ik

kan het niet geloven! Ik wist het, verdomme! Ik ben een medium! Oh shit! Ik kan het

verdomme niet geloven!

(MUZIEK. LICHT. VIV blijft op het podium als CATFISH in haar ruimte komt en het

moment breekt en het toneel fysiek ontmantelt. VIV gaat af. Het KOOR met ED nemen

de resterende verhuiskisten weg en zetten de scène opnieuw zoals het was in het begin

van de show, vol met steigers, lichtbaren en containers. BASMAN, die zich heeft

omgekleed, komt op. Ze beginnen te spelen alsof er niets is gebeurd in de laatste twee

tussenliggende uren.)

CATFISH: Ze noemen mij Catfish!

BASS: Mij Basman!

ED: En mij ‘den Ed’!

CATFISH: Al honderd tours gedaan!

BASS: Heb een blog op het web.

CATFISH: Heb het gezien, allemaal!

BASS: Heb het gedaan, allemaal!

ED: En gekotst, ook allemaal!

CATFISH: Niet onder de indruk van al die sterren!

BASS: We spreken niet dezelfde taal!

KOOR: (komt in actie)The stones, Abba en Coldplay

ED: We hebben de beste gedaan!

CATFISH: We hebben bij de meeste bizarre

KOOR: En bij de aller-slechtste gestaan!

CATFISH: Een leven op de weg heeft zo zijn eigen vloek!

BASS: Quo, AC / DC en Queen.

ED: We hebben de paden gekruist van vele van hen.

KOOR: We hebben ze in levende lijven gezien

KOOR: Motorhead en Deep Purple!

BASS: Ook met hen hebben we getoerd.

ED: Met White Snake, Zepplin, U2.

CATFISH: Ja, we hebben goed geboerd.

CATFISH: We hebben het allemaal gedaan.

BASS: Hebben voor sommige dingen geboet.

ED: Hebben tantrische sex gehad in Azië.

CATFISH: Nog voor we Sting hadden ontmoet!

KOOR: De rock en roll muziek

CATFISH: Maakte me zo doof als een pot.

BASS: Ik brak mijn nek twee keer

ED: En iedereen verklaart me zot.

KOOR: Wat hangt boven je hoofd

CATFISH: Als je geraakt wordt door pech.

BASS: Of bij de mensen die je ontmoet.

ED: Bij een leven op de weg.

KOOR: Het komen en het gaan.

De bars en hoerenkoten!

De plaatsen die je ziet.

Het leven heeft je bij je… lurven.

CATFISH: De mannen die zullen wenen.

BASS: De kerels die dood zullen gaan!

ED: En sommige gaan op hun knieën,

Omdat ze niet meer kunnen staan!

KOOR: Het aankomen en vertrekken

Het gereedschap en de truck

Het is een soort rad van fortuin

Met een eigen soort geluk!

CATFISH: Het leven is als de weg.

BASS: Je hart steeds weer bezeerd.

ED: Nooit echt iets te weten

CATFISH: Van wat je hebt geleerd.

KOOR: Wie kan er deze onzin aan?

BASS: Met zenuwen die op springen staan!

ED: Verloren in je eigen grap.

KOOR: Terwijl je op zoek was naar een map!

ED: Geen plaats voor de vrouwen!

BASS: Te hard voor een teer mooi vel

CATFISH: Maar ik heb er een vrouw ontmoet.

die beleefde daar haar eigen hel.

Slechts een kleine dame.

ED: Die dit leven verwerken wou.

CATFISH: Grootmoeder en moeder

BASS: Roadie en vrouw.

CATFISH: Cathy Brijssens, vijfenvijftig

Niet rijkelijk betaald

Werkte gewoon aan de show!

(MART komt op in haar Roadiepak en kijkt rond)

MART: ...maar mijn lot was bepaald! (MART neemt de controle over de scène.) Oké, pak dat op,

Basman. Verplaats dat, Ed! Kom op, laat die handjes wapperen, jullie lijken wel

verdomde wijven, zoals jullie staan te leuteren! Ik kon professionals hebben voor dit

geld! We hebben hier een show op te zetten, dus laat wat beweging zien, voordat ik

iemand moet slaan! Ik kan het beter zelf doen, verdomme!!!

(MUZIEK. LICHT verminderd. Een aantal van het KOOR springen in actie en beginnen

kisten te verzetten. Er is nu een sterker gevoel van dringendheid van de roadies! Terwijl

ze dit doen controleert MART elke beweging.)

BLACK OUT.

GROETEN

(Dan ...

De hele cast van Roadies en Dansers, waaronder NADINE, ROXY en VIV zingen een rock

versie van ‘Rare toeren’ als grote finale.)

(MUZIEK. LICHT)

DOEK