cl u b

e rf

h a rd - r ij d e rs

voor geboren

en

zomer2009

t oe r - f ie t s e rs

f ie ts

l e - dig

In dit geboorte nummer:

Herkennen van fietsonderdelen

Nr. 16: Crank (3 stuks)

De opening met Steven RooksKlimmen in de VogezenWaarom de Giro naar Utrecht komtGemeente Nr. 371Verantwoord doorzakkenHobbies naast het fietsenBier en kamelenEducatie voor jonge Ledigerfers(Aan)geboren nieuw fiets-talent:

Yara 18 maart 2009Jolanda van Bergeijk en Edwin Spapens

Dana 20 maart 2009Astrid Teeuw en Robert Knol

Xander 1 april 2009Christa van Noordennen enHenk van Lingen

Mels 4 april 2009Maya klooster en en Bas van Stratum

Amber 24 april 2009Ay Hwa Liem en Robert Crommentuyn

De meest favoriete bevruchtings-periode bij de fietsclub is de afge-lopen 10 jaar verschoven van einde-seizoen en winterpauze naar demaanden mei t/m juli. In dezeperiode zijn ook alle andereclubleden op hun topniveau tijdensLBL, Waalse Pijl, Parijs-Roubaix,Tr ois Ballons, Pantani, RondjeIJsselmeer en De Marmotte.

Ledig Erf Bevruchtingen

Steven Rooks heeft het naar zijn zin

Clubblad van de Fietsclub Ledig Erf Jaargang 15, Nummer 2Bulletin zomer 2009, inhoud ................................................................................3Redactioneel..................................................................................................... 4Opening seizoen 2009........................................................................................5Borrelpraat met Steven Rooks...........................................................................8Bollentocht, Eemnes, IJsselmeer...........................................................................9La Onzième Contre la Montre...........................................................................10Pianello en Monte Nerone................................................................................13Les Trois Ballons................................................................................................14Nieuwe klassiekers voor aktieve vijftigers..........................................................17Interview: Genieten van een druk leven................................................................18Een Bédoin met palmen en een kameel op de achtergrond.....................................20Nr. 371: Nieuw-Beijerland, Gemeente Korendijk................................................24Helm Hoofdzaak..............................................................................................25Fietsen met Vincent van Gogh..........................................................................27Doorzakken met Museeuw...............................................................................28Oud gedaan, jong geleerd..................................................................................32Hobbies naast het fietsen; Schurende schakels..................................................34Geboortekaartjes..............................................................................................35

ColofonColofonColofonColofonColofonBestuurMichiel Galama 06-21277653 voorzitterBert Coenen 030 - 2891110 penningmeesterJanine Mariën 030 - 2544861 lidMini Kalivianakis 030 - 2891110 lid

RedactiePatricia Breshamer, Otte Boom, Jan Builtjes

Website: http://fietsclub.ledigerf.nlWebmaster: Henk van Lingen, henk@vanlingen.netVertrek: iedere zondag om 11.00 uur of 13.00 uur, vanaf café Ledig Erf.Contributie: 15,- euro per jaar, over te maken op gironummer 766950, t.n.v. FietsclubLedig Erf te Utrecht of contant te betalen aan de penningmeester.Bijdragen voor het clubblad naar: clubblad@ledigerf.nlElektronische uitgave: http://fietsclub.ledigerf.nl

BULLETIN BULLETIN BULLETIN BULLETIN BULLETIN ZOMERZOMERZOMERZOMERZOMER 2009 2009 2009 2009 2009

3

4

Op 21 april is BramGeerlings overleden. Hijwas al een tijd ongenees-lijk ziek maar verscheentoch op Het Erf voor zijngrote passie: fietsen. Altijdin voor een praatje, eenrake opmerking, een vro-lijke noot. Geen lid maarals ‘vanzelfsprekendevaste gast’ was hij er vaakbij. Altijd weer zin om ertegenaan te gaan en te ge-nieten van een rondje Le-

IN MEMORIAM

dig Erf. Vorig jaar juli nogde Mont Ventoux op. Bramis bewonderenswaardigmet zijn ziekte en de tegen-slagen omgegaan: “het is,zoals het is” was zijn motto.Hoewel niet iedereen hemkende, weet ik zeker dat ve-len hem zullen missen.Met Bram was het altijdgoed en gezellig fietsen pluspraten, tijdens en na de rit.

Otte

Bram fietst niet meer mee

REDACTIONEELDe ooievaar maakte heel wat vlieg(over)uren dit voorjaar. Een geboortegolfwas het resultaat met -hopen we- getalenteerde wielrenners en wielrensters.Als eenmaal de zijwieltjes zijn gedemonteerd zien we over vijftien jaar slechtsnog het achterwiel deze elite!Maar waar komt deooievaar vandaan?Enkele Ledig Erfers zijnop onderzoek uitge-gaan. Het antwoordblijkt eenvoudig. Zewonen in Ribeauville(Elzas), flaneren overde camping en eten uit je hand! Ze zijndol op alles wat wielrenners eten! Duser bestaat een relatie tussen wielrennen,ooievaars en jong talent…. Beste ouders,gefeliciteerd met jullie zoon of dochter.Om de jeugd alvast de elementairebeginselen van de wielertermen bij tebrengen, is er speciaal voor jullie de LedigErf leesplank ontworpen!

In dit nummer natuurlijkaandacht voor de feeste-lijke opening van hetlustrumjaar door StevenRooks. Na de quiz‘helmpje op- helmpje af’,fietste hij mee met de C’swaardoor er enkele aar-

dige anekdotes konden worden opge-tekend. Verder hebben we een mooivoorjaar gehad met veel activiteiten,waaronder de jaarlijkse klimtijdrit, dit keerin de Vogezen. De reactie wenst jullieeen mooie zomer met veel fietsplezier enwe zijn natuurlijk benieuwd naar julliewieleravonturen.

Patricia

5

Buiten, op het terras, werden de tafelsversjouwd zodat de clubleden zich in degebruikelijke tribune opstelling kondenopstellen voor de traditionele foto.

Aansluitend werden we door onzevoorzitter toegesproken. Hij blikte terugop 15 jaar Ledig Erf. Wat destijds begonals een kleine groep wieler- en bier-liefhebbers is nu uitgegroeid tot eenbekende utrechtse fietsclub. Wielrennenen het genieten van bieren op het terras

HELMPJE OP/AF: OPENING SEIZOEN MET STEVEN ROOKS

DE OPENING 2009

De opkomst was weer groots. De bananen gebakjes smaakten weer alsvanouds; koolhydraten voor het seizoen. De gast van dit jaar was niemandminder dan Steven Rooks. Hij was ruim op tijd op het Ledig Erf en moestzich nog omkleden voor de ceremonie en de fietstocht. Hiervoor warenriante VIP kleedkamers en doucheruimtes ingericht in de keuken van hetcafé en de woning erboven. Steven had het zichtbaar snel naar zijn zin:glimlachend sloeg hij de diversiteit aan wielrenners gade.

Mjam-mjam wat zijn ze weer lekker

6

is een succesvolle combinatie gebleken.De fietsclub viert dit jaar alweer haarderde lustrum.

Steven Rooks opende het seizoen met hettetsen van onze kennis over zijn wieler-carrière door de quiz "helmpje op/helmpjeaf". Na iedere ronde vielen de club-ledenlinks en rechts af. In het midden van degroep bood een kleine waaier dapperweerstand tegen Stevens straffe vragen.Na zeven vragen stonden er nog vierkandidaten overeind om te gaan voor deoverwinning (twee redactieleden en tweeredactie sollicitanten). De eindsprint:“hoeveel punten had Steven toen hij in

1988 bergkoning werd in de tour”(antwoord: 326) werd gewonnen doorOtte. Hij mocht zich laten huldigen als(quiz)bergkoning voorzien van een truimet de handtekening van de meester.

Quizvragen, nadenken, helmpjes, overblijvers

De finalisten Jan, Sietse, Otte en Henk

7

En toen konden we eindelijk gaan fiet-sen. Steven sloot zich aan bij de C-rijders.Terwijl de A's en de B's richting heuvel-rug verdwenen waren de C's, rijdend ineen rustiger tempo, in de gelegenheidveel (pikante) verhalen te horen over hetwielerleven van Steven, de ijdelheid vanGert-Jan Theunisse, wielren ongemakkenvan oudere renners, wielrenners voedingen andere zaken waarvoor je in eenrazende A-groep geen tijd hebt. Onder-weg gaf Steven ook nog een workshop‘hoe repareer je een gebroken ketting?’Na terugkeer bleek dat Steven de après-fiets in het café zeer waardeerde. Hij

Steven vertrekt met de C’s

bleef nog lang in gesprek met een aantalclubleden (zie verderop in dit blad) onderhet genot van, hoe kan het ook anders,een WeihenSTEPHANer.

Het was weer een zeer geslaagde ope-ning. Bijna iedereen was er. Zelfs deleden die vergeten waren dat het sei-zoensopening was kwamen aan het eindvan de middag toch nog een biertjedrinken. Een prima start voor nieuw fietsseizoen.

Namens de redactie: Jan en Patricia

Voor bijzondere eigenschappen vanbananengebakjes, reacties op de komst vanSteven Rooks en andere wetenswaar-digheden over de opening: zie Otte'sRoddelhoek.

Foto’s: Caroline Buiskool en Hans Muus

Het leek me een goede gelegenheid omeens met hem te praten over doping inhet profpeloton en de omerta die daaroverheerst. Wie weet wat hij daarover wildezeggen zonder camera’s, microfoons enjournalisten in de buurt. Tot mijn verbazingblijkt er niet alleen een omerta in hetprofpeloton te bestaan, maar ook binnenhet Ledig Erf. Toen ik namelijk aanSteven vroeg hoe hij dacht over het feitdat Gert-Jan Theunisse altijd is blijvenontkennen dat hij doping heeft gebruikt,reageerde Mini geschokt met de op-merking ‘Dat vraag je toch niet?’ en hetvolgende moment stond ik alleen metSteven te praten. Alleen Bobo (Hans vanBohemen, red.) voegde zich even laternog bij ons.

Dat er toch wel mensen nieuwsgierig zijnnaar wat Steven vertelde, blijkt wel uit

het feit dat ik onlangs van de redactiehet verzoek kreeg om nog een stukje teschrijven over dit gesprek. Even over-woog ik om hier een lekker smeuïg ver-haal van te maken, maar dat is het tochniet geworden, omdat ik Steven Rooksniet goed genoeg ken om in te kunnenschatten of hij de humor hiervan kaninzien. Bovendien maakt Steven er geengeheim van dat ook hij epo heeft gebruikt.In een interview met Mart Smeets heefthij dat zeer onlangs eerlijk toegegeven.

Zo open was hij tegenover mij niet (ikheb hem er ook niet naar gevraagd), maarhij vond het geen enkel probleem om zijnmening over Theunisse te geven. Nietalleen leek het hem onwaarschijnlijk datTheunisse destijds geen doping had ge-bruikt, maar hij vond ook dat hij het nieterg handig had aangepakt. Zoals Stevenvertelde, had Theunisse nogal eigenideeën over de voorbereiding op grotekoersen als de Tour de France en het isgoed mogelijk dat hij daarbij zelf wat aanhet experimenteren is geslagen. We heb-ben het vervolgens nog gehad over allerleiandere doping gerelateerde zaken. Heelopzienbarende uitspraken heb ik Stevendaarbij niet kunnen ontlokken. Maargezellig was het wel.

Luut v.d. Hoogevest

BORRELPRAAT MET

STEVEN ROOKSBij de opening van het seizoen fietste Steven Rooks het rondje Amerongenmet ons mee. Toen hij na afloop aan de bar met een aantal Ledig Erfers eenbiertje dronk, voegde ik me bij dit gezelschap.

Bij het Ledig Erf wordt het snel een vrolijke boel

8

BOLLEN,EEMNES,IJSSELMEER

Het hoogte profiel van de Afsluitdijk (ziegrafiek) was voor de tijdritcommissie zoafschrikwekkend dat men het niet ver-antwoord vond om de tijdritdeelnemers dit aante doen zodat toch voor de Ballon d’Alsacegekozen werd. Ervaren deelnemers aan hetrondje IJsselmeer hebben tegen dezebeslissing protest aangeketend.

(Bron: Bart Luijten)

Op 20 april werd “The All American Flower Power LSD Trip” weer gereden. Tochtleider Joosthield de groep met strenge hand bij elkaar. Niet alleen bollenvelden maar ook pontvaartenstonden op het programma. Tijdens het randje Utrecht op 25 april was er de traditionele cul-turele stop in Eemnes. Het rondje IJsselmeer op 1 dag kende op 6 juni weinig culturele onder-brekingen. Maar daarvoor kon er langer en meer gefietst worden en dat heeft ook wel wat.

9

Hier mag dan ook wel eens wordenstilgestaan bij de kundigheid van detijdritcommissie. Drie klimtijdritten, driein Frankrijk en drie keer mooi weer! Driemaal is scheepsrecht, dat gaat nooit meerstuk. Er was ook een mooie top drie, eennieuwe top drie. Zeg maar een nieuwklassement, een uitvloeisel van hetnieuwe wielrennen. Als uitsmijter ont-vingen de deelnemers in de week na ditweekeinde een mailtje van Jan de R. metde uitslag en de volgende mededelingen:“Verder is bij de boedelscheiding het éénen ander ten onrechte in onze auto te-recht gekomen, dan wel daarin achter-gebleven: 3 lepels, 3 plastic borden, eenplastic vork en een BBB-fietspompje”.Zoals je ziet alles is drie (behalve de autoen de plastic vork). Om over de drie bal-lonnen nog maar te zwijgen. Plaats vanhandeling De Vogezen, zeg maar de Ar-

dennen met uitschieters naar de Jura.Weertechnisch een moeilijk gebied, hetskiseizoen duurt er vaak onbarmhartiglang en ook zomers weet je het gewoonnooit zeker. Uiteindelijk hebben 18 LedigErfers de moeite genomen af te reizennaar La Bresse e.o. Vlak voor het uurvan de start voegde zich nog één arbeids-migrant (herbergier) (Oud-voorzitterJacob, red.) toe aan het gezelschap.Omdat één van de leden besloot niet meete doen was het tijdsregistratie probleemopgelost. Loet bedankt! Er waren 18deelnemers aan de tijdrit, hierover latermeer. Hoeveel mensen zich op het tijdstipvan handeling hebben vervoegd bij éénder uiteinden van de Afsluitdijk is onbe-kend gebleven.

Zo strak als de tijdrit verliep, zo diverswaren de voorbereidingen. Zo waren er

LA ONZIÈME CONTRE LA MONTRE

LE 23 MAIDe vertaling van “Ledig Erf” in de moeder aller wielertalen laat ik dan ookmaar even aan de Francofielen onder ons. De derde klimtijdrit van het LedigErf in Frankrijk is 23 mei jongstleden verreden onder fantastische omstand-igheden. Dat gaat in dit geval over het weer, dat zich van zijn meest zomersekant liet zien. Een tijdrit die om 13.00 uur van start gaat profiteert dan ooknog eens optimaal van hetgeen door het weer geboden wordt.

10

Prijs! Altijd prijs!

enkele gelukkigen die een week in deomgeving hebben kunnen fietsen om enpassant meerdere of alle ballons, crêtesen cols te beklimmen. Gerco koos vooreen andere benadering en is maandag opde fiets vanuit Utrecht naar de tijdrit ver-trokken (en op donderdag in La Bresseaangekomen). Anderen zijn op de woens-dag, donderdag en vrijdag met wisselendesmoesjes aangereisd. Peter V. verdiendede pré-pechprijs door donderdag in de

buurt van Maastricht een groot deel vande dag te verkwanselen in een file. Heteigen bed won het van het vooruitzichtom nachtelijk ploeterend kwartier te ma-ken (in den vreemde). In Peter’s eigenwoorden: het werd zo laat, ik ben maaromgekeerd en naar huis gegaan, morgenweer een dag.

Kortom 18 mensen met hun eigen voor-bereidingen, 9 kilometer à 7%. De Ballond’Alsace tegen de klok. De startvolg-orde, die na 38 diepgaande analyses enwie weet hoeveel slapeloze nachten isvastgesteld bleek gezellig te werken. Deomgekeerde startvolgorde had als prettigeffect dat Loet (tijdmeting finish) 15 vande 18 deelnemers binnen 4 minuut 47moest afklokken. Dat geeft de klimmende

Prijsenkast Nieuw Amelisweerd

JvWopvouw

barewisselbokaal

enrodelan

taarn

klas. Vert.m/u

bron: Tijdritcommissie LE

1 2 3 4 5 6 7 8 9101112131415161718

1116109710941090107210441038996967961946888875864851841839630

RobBertHansIvanJan de RPeterJeroenGercoTacoJacobMiniMaaikeJanineMarianneMichielJan BJosMarjon

M1M2M3M4M3M6M7M8M9M10V1V2V3V4M11M12M13V5

0:33:160:33:520:33:560:34:050:34:380:35:350:35:470:37:170:38:240:38:400:39:150:41:500:42:270:43:000:43:390:44:090:44:160:58:55

Uitslag

11

Les vainqeurs et les autres combattants la onzième contre la montre de veloclub du Cour Vide

12

fietser moed. De compactheid van hetveld maakte het voor sommigen natuurlijkwel mogelijk om berekend te rijden endaardoor een nog betere klassering miste lopen.

Na de strijd tegen de klok is het evenspannend. Na een tijdje wordt duidelijkdat Rob P. overtuigend heeft gewonnen.Hij is er duidelijk erg blij met zijn 1e LEtijdrit overwinning en dit wordt ook ’savonds nogmaals gevierd. De nummer 2van de dag is ook euforisch als blijkt dathij nummer drie (voor het eerst in eenklimtijdrit) heeft verslagen. Zozeer zelfsdat dit wapenfeit nog steeds na echoot.Ivan wordt vierde vlak achter de top-3.Bij de dames wint Mini, zoals gebruikelijk

bij klimtijdritten. Het is haar derde klim-tijdritoverwinning. Verrassend op detweede plaats Maaike, op het vlakke zegmaar gedoodverfd winnares, maar nu ookgoed omhoog. Janine klokt een derde tijd.De pechprijs gaat naar Taco: in de aan-loop sloeg een keelontsteking genadeloostoe. Marjon verdient wederom de rodelantaarn, die de tuinverlichting helemaalafmaakt. En tot slot zijn er zeven deel-nemers die lid mogen worden van deBallon Kilometer Club. Na de prijs-uitreiking en een buitengewone fietstocht(Jos zorgde voor de nodige klimmetjes)volgde ook nog een gezellige avond opde camping. Tot de volgende Klimtijdrit.

Jeroen

Gianfranco: "Natuurlijk ben ik naarPianello gegaan om de Giro te zien. Ikheb daar veel oude bekende gezien.Iedereen kwam naar Pianello terug. Hethele dorp was roze. Alles was roze, zelfsde berg was roze. Italianen vieren op

zo'n dag met z'nallen feest. Kin-deren, volwas-senen, bejaarden,iedereen doet mee.Nee, ik ben alleengegaan, er moes-ten ook zakengedaan worden en

dan is het beter dat ik alleen ben. Mijnmoeder had voor mij een roze bed ge-maakt, want de Giro kwam. Zelf in hetroze? Nee, nee, roze past niet zo goed bijmijn huid. Op de Nerone heb ik vroegerheel veel gespeeld, geklommen engetraind, zowel op de fiets als op demotor. De hele omgeving is prachtig. JosSmulders vertelde in zijn interview(voorjaar 2009, red.) dat ie moest huilenvan ontroering. Vanaf de Monte Neroneheb je uitzicht op de Monte Petrone, deslotklim. Daar waren ontzettend veeltoeschouwers. Op de Nerone was hetiets rustiger zodat je van heel dichtbij derenners kon zien."

En wat voor zaken heb je gedaan?Gianfranco: "Ik heb tijdens en na dekoers veel contact gehad met een aantalhoge bazen van de Giro en ze op z'nitaliaans in de watten gelegd, zoals datbij ons gebruikelijk is. Het tekenen vanhet contract door de gemeente Utrechtvoor de finish van de Giro op 9 mei 2009was een paar weken later eigenlijk alleenmaar een formaliteit. Alles was al boven-op de Monte Nerone en aan de eettafelvan mijn moeder geregeld. Het parcoursligt nog niet precies vast, maar ik ga ervan uit dat het peloton via de KoningslaanUtrecht binnenkomt. Inderdaad vlak voormijn deur langs. 's Avonds zal ik voor allecorridori een pasta maaltijd klaarmaken.Ook dat was onderdeel van de afspraak."

Redacteur passioneel wielrennen: Jan

HOE GIANFRANCO DE GIRO NAAR UTRECHT HAALDE

PIANELLO EN MONTE NERONEOp 25 mei reed het Giropeloton over de Monte Nerone, de verlengdeachtertuin en speelweide van de jonge Gianfranco Storoni. De Monte Neronewas de eerste van de drie bergen van de zware 16e etappe. Aan de voet ligthet dorpje Pianello waar Gianfranco's ouders nog steeds wonen. De Giro-karavaan kwam die dag twee keer door het dorp. In de afdaling van deNerone zelfs vlak langs de voordeur van Gianfranco's ouderlijke woning.

Gianfranco met een deel van de Giro bazenmet op de achtergrond de slotklim

Mt. Nerone, 13 km, 8%

13

14

LES TROIS BALLONS

Zaterdag 13 juni reden acht Ledig Erfers de ‘Trois Ballons’ vanuit het dorpjeChampagney in de Vogezen. Zeven van hen plus twee verstekelingenkampeerden een kleine week in het mooie stadje Ribeauvillé, waar deooievaars gewoon rondlopen over de camping. De achtste was de vroegerevoorzitter Jacob van de Lagemaat, tegenwoordig woonachtig in de Vogezenen dus met een licht thuisvoordeel. Hem zagen we pas na de finish.

De week voor de ballonnentocht (205km, 4.300 hoogtemeters) werd er flinkgetraind, met tochten tot zo’n 140 km.Vogezenspecialist en routemaker CharlesKok (geen Ledig Erf-lid, maar toch eengoed fietser) stippelde meestal de routesuit, waarbij tientallen mooie colletjeswerden beklommen. Ze allemaal op-noemen zou te ver voeren, maar hier zijntoch enkele mooie namen: Col de Han-nenbrunnen, Col de Haut de Ribeauvillé,Col de Steige en de Collet de Linge. Bijdeze laatste col bekeken we loopgravenen andere zaken uit de eerste wereld-oorlog. Waar wij streden om de over-winning, is een kleine honderd jaar ge-leden gruwelijk gevochten.De zwaarste klim was zeker de PetitBallon, de enige ballon die niet in ‘Les

Trois Ballons’ voorkomt. Anders zou dieook ‘Les Quatre Ballons’ moeten heten,maar dat terzijde. De meeste ritten ein-digden met de klim naar het prachtige

kasteel Haut Koenigsbourg (706 meter),waar Ber liet zien hoe je sneaky een sprintbergop kan winnen door voor te doen ofje steenkapot zit. Tsja, bij wielrennen isnu eenmaal bijna alles geoorloofd.

Regende het de eerste dagen – en vooralde eerste nachten – nog regelmatig, laterin de week werd het weer steeds beteren op het ‘moment suprème’ was hetweer echt helemaal perfect. Eerder inde week hadden Ber en Frank nog deRoute des Crêtes gereden in de miezer,en later Luut, Patricia en Marian zelfs bijeen paar graden boven nul. De Vogezenblijven natuurlijk toch de Vogezen. Ookschuilen hebben we nog gedaan, onderLoopgraven

15

een spoorviaduct, in een soort bushuisjeen diverse andere schuilplaatsen. Marianwist al schuilend nog een kop koffie teontfutselen aan de plaatselijk bevolking.

Dagelijks werd de groep uitgebreid, maarmet de komst van Aad en Hein-Jan warenwe compleet. Overdag fietsen, ’s avondskoken en veel veel pasta eten, wegge-spoeld met bier en wijn. Hoewel we ookhet nut van de rode Michelin-gids hebbenervaren, met dank aan Marian en Ber.Hun rode boekje bracht ons feilloos bijeen perfect restaurantje.

Twee rustdagen voor de zaterdag gavengelegenheid voor culturele en culinaireuitstapjes. Wijn kopen in een château inBeblenheim en vrijdag een bezoek aande mooie kapel van Le Corbusier bij

Ronchamp. Wisten wij veel dat de wegdaarheen drie pijltjes had op de kaart?

Vrijdag verhuizen naar Champagney eninschrijven. En zo werd het vanzelf za-terdagmorgen kwart over zeven, enmochten we beginnen aan de Ballon deServance, meteen één van de zwaardereklimmen. In de aanloop kon je al een blikwerpen op de eerste meters van deslotklim die ze later in de middag voorons hadden bewaard. Eerst werden naastde Grand Ballon en de Ballon d’Alsacenog wat andere colletjes bedwongen.

Hoewel ik niets had geforceerd, begon-nen mijn benen toch wat te voelen aande voet van de Ballon d’ Alsace, na zo’n140 km. Als je daar boven bent, is hetalleen nog maar dalen en vlak tot aan deslotklim. Althans, dat was mij verteld.Glooiend terrein was het, en als je wat

Stapelen

16

moe bent, is elke meter bergop er éénteveel. Na 190 km was ik weer bij hetbeginpunt, daarna nog een kilometer of15 vals plat en dan begint de gemene klim

naar La Planche des Belles Filles. Zehebben dat ding een leuke naam gegeven,want anders zouden de meeste fietsershem rechts laten liggen. Maar als je ooitde Mortirolo hebt bedwongen, hoef jenergens meer schrik voor te hebben.Zo’n 40 minuten later reed ik onder demooie finishboog door en even later konik mijn gouden diploma ophalen. Eenklein bordje pasta paste met gemak inmijn holle kies. Aad was al een uur voormij binnen en de anderen volgden. Marianen Charles hadden de korte afstandgereden en waren natuurlijk het eerstboven.

Al met al heeft de hele groep de finishgehaald en veel ‘papieren eremetaal’werd ons deel. Hein-Jan deed wat vanhem werd verwacht: net voor sluitingstijden met een brede lach bereikte hij definish. Patricia was dolgelukkig met haarzilveren tijd, al staat ze ten onrechte alsman van 40-49 jaar in de uitslag. Luutperste er op de finish nog een sprintjeuit.Op de camping werd speciaal voor onsnog het één en ander op de barbecuegelegd, en zo kwam alles toch nog goed.Op de valreep werd nog een groepsfotogemaakt. De volgende morgen werd allesingepakt en reden we terug naar Utrecht.Wat wordt het volgend jaar? Nobodyknows. Maar het wordt zeker íets, weeriets anders dan tot nu toe.

Frank van Waert

Moe maar voldaan

Uitslagen

205 kmAad van der Tas 08h34mm00sFrank van Waert 09h40mm19sJacob van de Lagemaat 09h45mm16sLuut van Hoogevest 10h29mm31sMichiel Deylius 10h29mm48sBer Dölle 10h42mm57sPatricia Breshamer 11h23mm50sHein-Jan Hagen 12h18mm36s104 kmCharles Kok 06h32mm57sMarian Willem 06h44mm11s

17

NIEUWE KLASSIEKERSVOOR AKTIEVE VIJFTIGERS

Jos Smulders noemde het al in zijn interview: mensen van boven de vijftig:ze komen eraan (of zijn ze er al?). Jos: “Nog even en ik zit op de Spartamet.(...) Straks ga ik lekker in mijn uppie in de omgeving rijden. Ook samenrijden, als er tenminste nog mensen zijn die 25 km/u kunnen rijden. Het isnatuurlijk de kunst om daar straks plezier in te hebben.”De redactie heeft nog een paar leuke tips gevonden als levensvervullingvoor deze ‘aktieve vijftigers’. “Papa, vertel nog eens over die AmerongseBerg en over die Albula?”. Lekker fijn bezig zijn.

Het StigterpadKortgeleden lazen we al over ATB-en opde Veluwe met de elektrofiets. Maar ookdichterbij wordt hard gewerkt, namelijkaan het zgn. Stigterpad: een fietspaddwars over de Utrechtse Heuvelrug. Eenproject van de Provincie Utrecht, deelsbetaald uit Europese subsidies. Het padis breed genoeg om rustig achterom tekijken wanneer iemand u wil inhalen. Deondergrond is ‘halfverhard’ dus geenracefietsers en ATB’ers! Bij het Bosbadte Leersum en de Ruiterberg kruist mende route van de fietsclub Ledig Erf: op-passen, advies: afstappen! Onder de wegMaarsbergen-Leersum is een tunnel aan-gelegd zodat u deze barrière veilig kuntnemen. Men adviseert op het pad eensnelheid van 25 km/uur aan te houden.

Willkommen in GraubündenIn Op Pad (‘voor reizigers die hun eigen

weg gaan’) vonden wij onlangs onder dekop ‘Zacht en stil fietsen’ de volgendeaantrekkelijke fiets-lotsbestemming:“Totaal ander fietsplezier biedt de Zwit-serse Flyer elektrofiets waarmee zondereen trap tot soms 50 kilometer ver ge-fietst kan worden. Maar de zachte en stilleelektromotor op de fiets verdubbelt dekracht als je zelf meepeddelt en langeretochten worden zo een fluitje van eencent. Op halve inspanning en met dubbelplezier kun je genieten van een keur aangemarkeerde fietsroutes in de vakantie-regio Lenzerheide. Ook meerdaagsetochten via de Albulapas of Davos in hetEngadin worden dankzij accuwissel-punten onderweg een onvergetelijke be-levenis. De fietsen zijn ook geschikt vooreen tocht rondom de Heidsee inLenzerheide met aansluitend een pick-nick bij badplaats Lido.” (Bron: Op Pad4-2009, p. 68). Otte

Wie deze kaart van de provincie Utrecht zonder leesbril kan lezen, kan door naar de volgende bladzijde

18

INTERVIEW ‘PARTNER VAN’

GENIETEN VAN EEN DRUK LEVEN

Het huis ligt ingeklemd tussen de Konings-weg en de spoorbaan. Aan de voorkanteen fraai uitzicht op de koeien en weidesvan Amelisweerd; aan de achterkant eenmooi onderhouden tuin waar we in delommerrijke koele schaduw zitten vaneen boom (is het een italiaanse olijf?).Een trein dendert langs: katakaboem-katakaboem-kata-kata-katakaboem.

Het zal niet de laatste zijn. Marleen iserg blij met de Luikse Wafels en deBastognes die de redactie meebrengt.Het herinnert haar aan vakanties in Italiëlang geleden.

Wie is Marleen?"Een werkende vrouw en moeder, heerlijkom moeder te zijn. Die combinatie gaatprima mede doordat Gianfranco zijn werkaan huis heeft. Ik ben veel weg om bij

congressen o.a. toeristische uitstapjesvoor de congresgangers te verzorgen. InNederland fungeer ik dan ook als gids, inhet buitenland verzorg ik de logistiek.Gianfranco is wel gegroeid in zijn rol alsverzorgende vader. In Italië is dat onge-bruikelijk. Ik hou erg van reizen maar ikkan dit werk ook doen doordat het thuisgoed geregeld is. Ik ga met veel pleziernaar mijn werk. Ook als er een congresin Amsterdam is, ben ik een week vanhuis. Ontspanning naast het werk is ergbelangrijk; ik kan daar ook echt vangenieten doordat ik me geen zorgen hoefte maken over mijn kinderen thuis."

Hoe bevalt het wonen aan deKoningsweg?"Het is fantastisch om hier te wonen. Wewonen eigenlijk buiten de stad, maar dieis toch heel dicht bij. Ook heel belangrijkis dat Gianfranco zijn ding (fietsen-bouwen, red.) hier thuis kan doen. Hetis hier echt ons plekje. Ik ben kort geledenbegonnen met een groentetuin; dat zagGianfranco eerst niet zo zitten maar hijbegint het steeds leuker te vinden. Alleende goederentreinen zijn vervelend.Katakaboem-katakaboem-kataboem.

Doe je aan sport?"Ja hoor, ik ga regelmatig naar de sport-

Aan het einde van de eerste aflevering van deze nieuwe interviewserie steldeSonja, de vrouw van Chris, voor Marleen, de vrouw van Gianfranco Storoni,te interviewen. Met als gevolg dat op een warme vrijdagmorgen de redactieaankomt bij het huis aan de Koningsweg op het moment dat Marleen enGianfranco juist aan komen fietsen, terug van een ochtendrondje.

Marleen: ontspanning na inspanning

19

school in de Herenstraat. Daarnaast doeik aan hardlopen, skaten en fietsen, opeen Storoni fiets natuurlijk. In Italië fietsik ook in de bergen, tochten van 50 of 60km. Gianfranco gaat binnenkort met onzeoudste dochter fietsen naar Italië, ik zouheel graag meewillen maar dat is logistiekhelaas niet mogelijk; niet alle kinderenkunnen mee. Ik ben eigenlijk wel jaloers,dat ie dat doet. We fietsen vaak door deweek samen; omdat we allebei onaf-hankelijk werk hebben kan dat meestalgewoon wanneer we zin hebben. Zoalsvanmorgen." Katakaboem-kataboem-katakaboem-katakaboem-kataboem.

Gianfranco houdt van fietsen enmotorrijden, wat vind jij leuker?"Fietsen is leuker. We gaan in Italië ookwel met de motor toeren, dat is ook leuk.Maar motorracen is toch risicovol. Daarmaak ik me toch wel zorgen over. Ik zouhem alleen niet kunnen tegenhouden. Ikweet gelukkig dat ie geen onnodige risi-co's neemt en constant leven met angstis ook niet goed. Tijdens het fietsen kanook veel gebeuren: als ik soms hoor overdie zware valpartijen die gebeurd zijn.Katakaboem-katakaboem-kata-kata-katakaboem.

Hoe is het om een fietsenmaker alsechtgenoot te hebben?"Het is heel leuk om te zien wat eenverscheidenheid aan fietsen hij maakt. Hijheeft zo'n plezier om iets moois te maken;dat is zo leuk om mee te maken. Somszijn de klanten van die pietlutten diezeuren over grammetjes. Om iedereentevreden te stellen lijkt me moeilijk, maarach in mijn werk heb ik ook te makenmet heel verschillende mensen; die zijnook niet altijd even makkelijk." Kata-kaboem-katakaboem-katakaboem-katakaboem..

Wat vind je van de fietsclub?"Ik weet dat de A's alleen maar jakkeren.Degenen die in Amerongen een drankjedrinken vind ik sympathieker. Gianfrancozou vaker mee moeten rijden. Hij is eenaangenamer mens als ie gefietst heeft.

Zijn er dingen die we niet overGianfranco zouden mogen weten?"Eigenlijk niet, hij is een redelijk openboek, hij is makkelijk te lezen. Als ie boosis, is ie boos, als ie blij is, is ie blij. Hetenige dat ik zou kunnen noemen is dat hijKatakaboem-ka takaboem-ka ta -katakaboem-kata-kata-kataboem-katakaboem-katakaboem, maar datmoet je maar niet verder vertellen."

Tot slot, wie interviewen we devolgende keer?"Yvonne, de vrouw van Frank van Waert.Die schijnt een heel mooie groententuinte hebben".

Interviewer: Jan

Marleen is heel gelukkig met haar Storoni

EEN BÉDOIN MET PALMEN EN

EEN KAMEEL OP DE

ACHTERGROND

EEN WIELER EPOS BELEEFD EN BESCHREVEN

DOOR ONZE OUD-VOORZITTER JACOB

Voorwaar een voortreffelijke barman: hijkent zijn klanten. Blozend en opgetogenschud ik mijn hoofd en bestel een Gini,

een drankje dat tijdens de schemerigeafdaling van de Mont Ventoux een fatamorganische greep op mij gekregen had.De Gini smaakte zoals ik verwachtte enik drink er nog één.

De vrijdag 6 juli, precies een weekhiervoor, zat ik me in een hotel in Bourgd'Oisans op te laden voor de Marmotte.Ik was geweldig in vorm en ging voorgoud. De beklimming van de Croix de

"Úne Bière du Désert monsieur?". Het duurt even voor ik in de gaten hebdat de ober van Café du Commerce in Bédoin mij aanspreekt en ik ben destemeer verbaasd dat hij mij van de vorige avond herkent. Immers, ik sta nubezweet en in wielerkleren voor hem, terwijl ik gisteravond in T-shirt,spijkerbroek en sandalen in zijn café een biertje gedronken heb.

Fer verliep voorspoedig en na de top stort-te ik me naar beneden. Dat gaat dan ookécht hard, een andere daler heeft mij eer-lijk gezegd nooit ingehaald. Na twee kilo-meter dalen, beng!, klapband vóór. Linksafgrond, rechts rotsen, m'n leven flitst ineen paar seconden door mijn hoofd. Ikweet mijn fiets op de weg te houden, maarverlies elk besef van snelheid zodat ik blijfremmen als het eigenlijk niet meer nodigis en in vrijwel stilstand sla ik over dekop. De schade is te overzien. Een paarschaafwonden, lekke band en mijn legen-darische voorraad bananen achter in mijnfietstrui tot moes. Gauw de binnenbandFatamorganische kamelen

In de afdaling is Jacob niet te volgen

20

21

verwisselen. De binnenband ver-wisselen? De buitenband is aan flardenen de reserve-buitenband die ik meege-nomen heb zit in mijn tas op de hotel-kamer.Na twintig minuten met het wiel in delucht stopt er iemand uit de voortrazendemeute fietsers die bereid is mij zijnMichelin-thuiskomer buitenband te ver-kopen. Nog gloort er goud aan de horizonen als bezeten beklim ik de Telegraphe,hele hordes wielrenners inhalend. Maardan gaat het mis. Het is erg heet, ik misde bananen en op de Col du Galibier

begint het grote harken en op de Alped'Huez sterf ik. Zilver gemist op tien mi-nuten. Brons!

De volgende dag besluit de organisatiede tijdgrenzen wat op te rekken wegenshinder door plakkend asfalt en wegop-brekingen. Zilver! Op zaterdagavond benik heel chagrijnig, op zondagavond zo blijals een kind. Op dinsdag rijd ik de Mar-motte nog een keer, alleen, maar doordatik niet helemaal uitgerust ben en compe-titie mis, fiets ik wel in een snellere tijdAlpe d'Huez, maar ook nu "geen goud".

Dan vertrek ik per fiets naar Bédoin. Ikwil een tijd gaan neerzetten op de MontVentoux. In 1988 had ik de Ventoux ookal beklommen, maar dat was vanuitCarpentras en mét bagage.

Ik wilde in dat jaar antwoord geven opde vraag die menig Ledig Erf klant mijstelde: wat vind je zwaarder, de Alpen ofde Pyreneeën? In geen van beide hoog-gebergtes had ik ooit gefietst en gedrevendoor tijdnood fietste ik vanuit Utrecht naarde Pyreneeën en via de Alpen in drieweken met bagage mijn Tour de France.Het antwoord: de Pyreneeën zijn veelzwaarder. Toen, komend uit de Rivièra,tientallen kilometers lang de MontVentoux aan de horizon. Bij die eenzamepuist in een verder vlak landschap, metzijn kale kop en daarop dat belachelijkewitte torentje, ervoer ik uitdaging, ontzag,kippenvel. Geen andere berg heeft dateffect.

Ik schrijf me in op de plaatselijke campingmaar slaap die nacht heel slecht: mieren,mieren, nog meer mieren. De volgendedag beklim ik op reserve en om te kijkenwat me te wachten staat, in de ochtend-uren de MontVentoux. Destopwatch in-drukkend als ikde koperenstartlijn die deClub d'Auto-mobiles deFrance begintwintigste eeuwdaar in de wegheeft laten leg-

Op de flanken van de Galibierbegon het grote harken

De berg van alle winden

Nieuwe torens op de Mont Ventoux?

gen, passeer. Gecontroleerd rijd ik naarboven en begrijp er, ondanks Simpsonsmonument, niks van dat deze berg zoberucht is bij fietsers. Eén uur en zes-enveertig minuten duurt de tocht. Eufo-risch kom ik weer terug in Bédoin engelijk ga ik mij voorbereiden op de klim-tijdrit van morgen. Het lijkt mij uitgeslotendat het slapen tussen de mieren bevor-delijk is voor een scherpe tijd en ik besluitin Bédoin een hotelletje te zoeken voordeze wel heel belangrijke nacht. Uit mijntent pak ik mijn tas en spullen voor hethotel en vertrek vanaf de Camping naarBédoin. Eerst wat eten en drinken. Bijhet Café du Commerce hebben ze nietalleen een aantrekkelijk menu, maar ookhun bieraanbod is meer dan gemiddeld.In afwachting van het eten bel ik in deTelephone Public naar het thuisfront endaarna bestel ik een lekker bier. Een drie-kwart literfles. Een Jenlain. Heb ik ookwel verdiend. Heel, heel erg tevreden metmezelf en de wereld, want ook het menu,klaargemaakt op een houtskoolgrill in deopen lucht is meer dan voortreffelijk. DeJenlain is bitter. Ik kan beter een anderbier kiezen, hé kijk daar, een Bière duDesert. Ik bestel een dessertbier, een

driekwart liter, dat erg goed smaakt. Ikzie, de fles wat beter bekijkend, dat ditgeen dessertbier is, maar een désertbier.Het etiket doet ook niet helemaal aan eentoetje denken: een Bédoin met palmenen een kameel op de achtergrond.

Dit bier is wel een vondst. Dewereld om mij heen gaat ersteeds beter uitzien. Eenzomeravond met veel volk opde weg dat langs deuitstallingen slentert. Er is éénonrustig element. Eenmountainbike-achtige fietsmet daarop een man die heelpaniekerig heen en weer rijdt.Na verloop van tijd gaat dezeman op het terras zitten van

het Café du Commerce. Het blijkt eenDeen te zijn, Carl. Hij heeft de Ventouxbeklommen die dag, maar uit Sault. In deafdaling heeft hij bij Châlet Reinard deafslag naar Sault gemist en is in Bédoinaangekomen. Het is ondertussen tien uur's avonds en fietsen naar Sault is geenoptie meer. Ik wijs hem de telefoon, maarhij weet zich de naam van zijn hotel in

Het bord waarschuwde niet voor mieren

22

Sault niet te herinneren. Ik vraag aan debediening van het café naar een taxi.Taxi is er niet in Bédoin, maar de barmankent wel mensen die de Deen naar Saultwillen brengen met de auto. De auto isoud en wil niet starten.

Wat nu te doen? Nog maar wat dessert-bier en de ongelukkige Carl mag van mijmeedrinken. Carl staat op en zegt eenhotel te gaan zoeken. Ik wens hem geluk,bestel een laatste driekwart liter en blijf,de gelukkige dag overpeinzend, achter.Dan sta ik op. Oei, toch wel wat veel ge-dronken. Eerste hotel complet, evenalshet tweede en derde. Boven de pizzeriaschijnen kamers verhuurd te worden krijgik te horen. Maar ook daar geen kamermeer, nee, net de laatste kamer weg. Dankomt Carl de trap af. "Hé Carl", lach ik."O, kennen jullie elkaar?", vraagt depizzeria-eigenaar, want hij heeft net delaatste tweepersoonskamer aan de Deenverhuurd. "Ja, natuurlijk!", roep ik. Verderzoeken naar een slaapplaats lijkt me nietmeer nodig. "Nee", zegt Carl, "daar beginik niet aan. Niet thuiskomen en met eenman op een kamer slapen? Wat moet mijnvrouw wel denken?" Mijn wereld stort

in. Ik word zo driftig dat ik bijna omval.Wat een lul.

Ik sleep me met fiets en weekendtas naarde camping, naar de mieren. Ik heb ge-slapen als een os, maar toch had ik devolgende dag een kater. Op de tijdritdag.O, wat erg. Veel vruchtensappen en be-legde stokbroodjes later, om vier uur 'smiddags op het heetst van de dag sta ikbij de koperen startstreep. Eén uur envierenveertig minuten later sta ik boven.Slechts twee minuten gewonnen op gis-teren en helemaal uitgewoond. Afdaling,Gini...

"Úne Bière du Désert monsieur?"

Jacob

Les Brasseurs de Gayant B.P.20089 59502 DOUAI CedexFRANCE

Y-a-t-il mieux que le désert pourévoquer la soif ? La bière du Désertannonce clairement la couleur :ses caractéristiques techniques, sablondeur la destinent à apaiser lessoifs les plus ardentes, mais pasn'importe quelle soif : celle desvéritables amateurs de bière.

Veel vruchtensappen en belegde stokbroodjes later

23

De weergoden waren ons zeer gunstiggezind: onder een stralende zon en onderaanvoering van onze route-goeroe KeesVreeken reden wij in vliegende vaartrichting Nieuw-Beijerland, gemeenteKorendijk en weer terug. Vooral debroodrijders binnen onze club zorgden opde terugweg voor een moordend tempo.

De jubilaris: "Mijn lijst staat op volgordevan het aantal inwoners. Ik ben op 1januari 1985 met Amsterdam begonnen.De lijst, met 741 gemeenten, geeft desituatie weer van 1 januari 1985. Sinds-dien is het aantal gemeenten door herin-deling teruggelopen tot 441, maar daardoe ik niks mee; ik hou het bij mijn lijstje

van 741. Degemeente alsbestuurlijke enti-teit is overigensniet door Thor-becke ingesteld,zoals veel mensendenken, maardoor Napoleon in1812. Nederlandwas toen bijFrankrijk ingelijfden Napoleon ver-deelde zijn helekeizerrijk in meer

dan 40.000 gemeenten. Daarvan lagen

er 1144 op het huidige Nederlandsegrondgebied. Sinds Napoleon zijn er dusheel veel gemeenten verdwenen en maareen paar bijgekomen: zes in de IJssel-meerpolders en, kortstondig, twee Duitsegemeenten (Elten en Tuddern) die na deTweede Wereldoorlog door Nederlandzijn geannexeerd. In de jaren 60 zijn Eltenen Tuddern weer aan Duitsland terug-gegeven. Een onbegrijpelijke stommiteitom deze oorlogsbuit zomaar af te staan,geen wonder dat Nederland in 1974 ooknog de WK-finale van Duitsland verloor.Maar volgens mij dwaal ik een beetje af."

Aan de vooravond van de jubileumtocht was destand: 370 gemeentetochten.Totaal gereden kilometers: 75.110 km.Eerste : Amsterdam, 01-01-1985.Langste: Hefshuizen, 13-07-06: 458 km.Kortste: ex aequo Utrecht 12-01-85 en Houten 07-07-96: 0 km.Allerlaatste: Katwoude (262 inw): 120 km.

Na 24 jaar, 4 maanden en 10 dagen isdan nu eindelijk het keerpunt bereikt enkan Peter gaan aftellen. We verwachten

NR. 371: NIEUW-BEIJERLAND

GEMEENTE KORENDIJKZondag 10 mei 2009 was een bijzondere dag. Bijna 20 Ledig Erfersbegeleidde Peter Verhallen op een historische tocht. Hiermee werd de eerstehelft van Peters gemeentelijst afgesloten.

Ook Korendijk kan afgestreept worden

Bloemenhulde voorde jubilaris

24

STARTNUMMER 1495De FIETSchallenge van dit jaar, inmiddels mijn vijfde deelname, verliepheel anders dan gedacht. Ik was sowieso al heel gelukkig dat ik überhauptkon meerijden: zoon Rein was op de dag van de cyclo precies 1 maand oud!

25

ControlekaartNTFU-controleurs

een daverendeeindsprint doorPeters nade-rende pen-sioen. De on-afhankelijkecontrole vanhet gehele pro-ject wordt ge-daan door deNTFU. In deloop der jarenheeft Peter

menig controleur versleten. Hoelangnummer 13 het nog zal volhouden is nietbekend. De controlekaart wordtinmiddels bij de NTFU als een kostbaarkleinnood gekoesterd. De redactie wenstPeter nog vele aangename nederlandsefietskilometers.

Uw redacteur en route: Jan

o__ - ----- --- -- _.>/ _ - ---- - -(_) \(_) - ----- -

HELM HOOFDZAAK

Vanwege drukte thuis, tot op het laatstemoment van afreizen, had ik geen zin/tijdmeer om mijn 'polderverzet' te ver-anderen, en zo trok ik op 2 mei met een44x23 als lichtste verzet naar ex-LedigErfer Bas Vankan in het dorpje Meerssensamen met Jacco Schuurman, een anderehardrijder uit Utrecht.Na een nacht heerlijk bijslapen (dat wasalvast winst) stonden we goed op tijd aande start. Gaul-fietser Bas stond als eerstein het prominentenvak en heeft eengeweldige rit gereden want 50ste. Hijmoest het opnemen tegen onder andereLars Boom, Theo Eltink en RichardGroenendaal.

Ik was mijn andere fietsmaten, Maarten,

Craig en Jacco, al snel kwijt en wist ookal snel dat de 44 voor niet echt een goedidee was. Het eerste deel kwam ik tochredelijk door. Na iets meer dan drie uurhad ik er 100 km opzitten en tevens de

Helm Hoofdzaak!

meest venijnige klim, het dal bij Aubel uit,achter de rug. In de volgende afdalingviel vlak voor me een renner hard voor-over. Ik weet nog steeds niet wat erprecies gebeurde, maar hij lag welmeteen stil in de berm zonder door te rol-len of te glijden. Het zag er erg naar uit.

Ik ben meteen gestopt en dacht in eersteinstantie dat hij naar de wielerhemelvertrokken was. Ik ben op hem in blijvenpraten en na een paar minuten begon hijte snurken alsof hij in een diepe slaapwas. Inmiddels was een andere renneral terug naar de grote weg gegaan omde dame die we daar hadden zien staante vragen de hulpdiensten te bellen. Ikben constant op hem in blijven praten enbasale dingen blijven vragen zoals: "Hoeheet je?" en "Kun je me horen?" en "Ikwil dat je naar me kijkt." Ik was heel blij

dat Jan, want zo bleek hij te heten, zijnogen steeds wat verder en langer opendeed, maar hij bleef telkens wegvallen.

Pas na een kwartier was hij voldoendebijgekomen om zich om te draaien en toenzag ik ook de enorme wond aan delinkerkant van zijn gezicht. Zijn helm wascompleet gebarsten en ingedeukt. DeBelgische dame bleek gelukkig eenisolatiedeken in de auto te hebben zodatwe hem enigszins warm konden houden.Jacco, die ik eerder had ingehaald omdatzijn ketting was gebroken, kwam ookweer aanrijden en stopte. Samen hebbenwe op de ambulance gewacht. Uiteraardwaren de broeders franstalig, dus moestik in mijn beste frans uitleggen wat er wasgebeurd, hoe hij was gevallen en hoe langJan buiten bewustzijn was geweest. Ge-lukkig kreeg ik van Jan, die na een halfuur weer redelijk bij kennis was eenopgestoken duim toen hij in de ambulancewerd gedragen, op naar Eupen.

Samen met Jacco heb ik met de handjesop het stuur de tocht volbracht, driekwartier langzamer dan vorig jaar, maareen ervaring rijker. Het was een heel naregebeurtenis.

Twee dagen later heb ik een email ont-vangen van Jan. Hij maakte het naaromstandigheden goed, al weet hij van hethalf uur vanaf de val tot de komst van deambulance helemaal niets meer.

Moraal van dit verhaal? Helmpje op, enals er iemand valt ook eens stoppen.

Laurens Hitman

Iedere fietser hoopt dat het nooit nodig is

26

Wie de biografie van Vincent van Goghraadpleegt op Wikipedia, komt er al snelachter dat Nuenen de plaats is met eenheus documentatiecentrum over dezeberoemde schilder. Brabants’ trots!

Al vroeg was Vincent vertrokken naarFrankrijk waar hij flinke omzwervingenmaakte. ‘Omzwervingen’, dat bleek hetmotto van deze tocht te zijn. De orga-nisatie van de toertocht van de ToerClubNuenen (volgens mij met een redelijkhoog gemiddelde leeftijd) wist me uit teleggen dat de gele impressionistische pijl-tjes keurig op de weg waren aangege-ven. Na 5 km konden Pluup en ik aan-sluiten bij een Brabants echtpaar, of opz’n minst samenwonend. Met een kruis-snelheid van 33 liep de tocht voorspoedigtot de provinciale weg. In de verleidingkoos ik het wiel van de Brabantseschone (beetje stoken in een goed huwe-lijk). Zij verliet bij de oversteek het fiets-pad om vervolgens aan de overzij weereen geel schilderwerk op de weg tevinden die ons weer op het parcoursbracht. Maar helaas was daarmee ‘delus’ van 100 gemist en waren we na 40echte kilometers weer in het rustiekeplaatsje Nuenen waar de lokale uitbaterons verbaasd aansprak: “zijt ge nu al-

weer terug?” De organisator wist uit teleggen dat we het fietspad hadden moetenaanhouden, want ‘hij had de bordjes voorde uitsplitsing deez’ ochtend nog opge-hangen’.

Bordjes! In een Vincent van Gogh tocht?Wie rekent daar nou op, als ieder pijltjeals een kunstwerk op het asfalt is geschil-derd? En die Brabantse dan? Die komtdaar toch vandaan? Maar goed: we wa-ren op tijd in Utrecht (12:55, red.) omde bekende 75 km alsnog af te leggen.Fijn dat je het parcours kent, zodat je zon-der omzwervingen je kilometers kuntmaken.

Chris Bruijnes

FIETSEN MET

VINCENT VAN GOGHKent u dat gevoel? Zin in fietsen, maar alweer dat rondje Ledig Erf? Datgevoel bekroop mij op zaterdagavond 13 juni. En dus was het even detouragenda raadplegen. Direct viel mij oog op de Vincent van Gogh tocht inNuenen. Bescheiden koos ik voor de 100 km en wist mijn fietsmaat PluupBataille uit de buurt te strikken mee te gaan.

Ook bij een tocht met zijn naamligt krankzinnigheid op de loer

27

D’n Sylveer zelf is niet meer van de partij,maar de vele memorabilia aan de muurverhalen nog van zijn legendarischeoverwinningen.Wat al gauw opvalt is dat ook de jarennegentig goed zijn vertegenwoordigd indit bedevaartsoord voor de wieler-liefhebber. Ach, natuurlijk, dit is destamkroeg van Johan Museeuw, dieandere beroemde Gistelnaar. Hier vierdehij menige overwinning met zijn sup-porters. En wie komt daar aanlopen met

een dienblad vol pintjes? Is dat niet DeLeeuw zelf...

Maar genoeg over het kroegleven vande grote kampioen. Daar hebben wijtenslotte niets mee te maken, dat is privé.Dit verhaal gaat wel over doorzakken,maar dan op een heel andere manier.Tien jaar geleden kijk ik op de Belgischetelevisie naar Luik-Bastenaken-Luik.Gastcommentator is bondscoach José DeCauwer, de man die ooit Johan Museeuw

DOORZAKKEN MET MUSEEUWIk fiets doorheen het vlakke West-Vlaamse land. Stoempend tegen een straffezuidwesten wind rijd ik van Jabbeke naar Zevekote. Als de middag op zijneinde loopt, dwars ik in Gistel de grote baan van Torhout naar Oostende.Onontkoombaar staat daar aan het kruispunt de gasthof ‘Tourmalet’. Ik hebgeen keus. Dorstig betreed ik het fameuze etablissement van bergkoningSylvère Maes, de Tour-winnaar van 1936 en 1939.

Verbaasde Joost grijpt zijn welverdiende pint

28

omvormde van veldrijder tot wegrenner.Wanneer het tweehonderd man sterkepeloton de steile Stockeu beklimt, zegt DeCauwer: “Moet je nu eens op Museeuwletten. Die begint als één van de eerstenaan de klim en komt als één van de laat-sten boven. Daarna beweegt hij zich weerrustig door het peloton naar voren, voordatze bij de volgende klim komen. Zo verspilthij dus totaal geen energie.”Een week daarna rijd ik de cyclosportive‘Dwars door België’. Al direct van bij destart gaat het vreselijk hard. Ik denk: dedag is nog lang, laat ik mezelf niet op-blazen. Maar aan de andere kant is hetzonde om de groep nu al te laten gaan.Plotseling denk ik aan de woorden vanDe Cauwer. Waarom zou ik dat ook nieteens proberen. Ik zit lekker uit de windachterin de groep. Bij het binnenrijden vanTiegem schuif ik onopvallend naar voren.Rechtsaf, bochtje naar links. Daar ligt hetVossenhol, de bult waarop Andrei Tchmilzo meedogenloos kon demarreren. Alseerste begin ik aan de klim, klein beetjedruk op de pedalen, niet te driest. Ik telde renners die me voorbij steken. Als delaatste langskomt zorg ik dat ik kanaanpikken. Op naar de volgende Vlaamsereus. Ik hou dat natuurlijk niet de heledag vol, maar ook anderen moeten lossen,er ontstaan nieuwe groepjes. Voor deeerste keer kom ik thuis met Goud. Metdank aan De Cauwer.

Ik moest hier weer aan denken toen ikonlangs op Canvas een documentaire zagover het door Johan Museeuw verrassendgewonnen WK van 1996. Het parcoursin het Zwitserse Lugano werd door ken-ners omschreven als een zwaardere uit-

voering van L-B-L. Geen parcours dusvoor dikkonten als Museeuw. Maar deLeeuw was getergd. De klassiekerParijs-Tours was voor hem zeer frus-trerend verlopen. Hij moest daar bij deeersten eindigen om zijn Wereldbeker-truite verdedigen, maar de ploeg reed voorsprinter Tom Steels. Hij was volkomenontgoocheld en zei voor de camera dathij ging stoppen met wielrennen. “HetWK, volgende zondag, is mijn laatstewedstrijd.”Een dag voor zijn ploeggenoten is Mu-seeuw al ter plaatse. “Ik wilde wat trainenrond het Meer van Lugano. Na een halfuurtje word ik ingehaald door LaurentJalabert, een serieuze kanshebber voorde wereldtitel. Hij zegt, ‘Ik wil een door-gedreven training doen. Ik rijd naar Sankt

Museeuw in café Tourmalet op deoude Tour-fiets van Sylvère Maes

29

De stamgasten van dit vlaamse wielercaféleerden Museeuw en Joost het “doorzakken”

Moritz en doe daarbij nog een lusje om.Dat is 250 kilometer heen en terug.‘ Ikzeg, ‘Geeft het dat ik een stukje mee rijd?’Dat was goed.” Jalabert: “Ik dacht: hij ishier toch geen favoriet.”Museeuw: “We zijn acht uur en een halfweggeweest, waarvan ik bijna vijf uur bijJalabert in het wiel gezeten heb. Ik konhem bergop niet volgen. We moesten tweecols van de eerste categorie naar bovenen dan nog die col van 32 kilometer naarSankt Moritz toe. Van babbelen onder-weg was geen sprake, want hij gingserieus tekeer. Ik dacht altijd dat ík er optraining hard tegenaan ging, maar hij deeder nog een schepje bovenop. Amai, zo’ntempo!” Jalabert: “Ik reed hard, ik wildehem toch een beetje intimideren. Maar ikwachtte bij elke kruising op hem.” Mu-seeuw: “Toen ik terugkwam in het hotelwaren al mijn reserves op, maar ik had

Museeuw klimt: “Ik laat mij langzaam doorheen het peloton zakken.”

een goed gevoel.”

Het WK-parcours telt 4.560 hoogte-meters; de renners moeten vijftien rondesvan 17 km rijden, met daarin tweebeklimmingen. De favorieten zijn LaurentJalabert, Michele Bartoli en de ZwitserMauro Gianetti, een man van de streek.Ook deze zondag past de jarige (!) Mu-seeuw het doorzak-principe toe: “Ik heb

30

dan beslist om de klim telkens op te rijdenaan een bepaalde hartslag, niet hoger. Alshet peloton iets rapper gaat: laat u gewoondoorzakken langs achter. Als u dan alsvoorlaatste boven komt is dat nog netvoldoende om in het tweede deel van dewedstrijd voluit de nodige energie aan tespreken, en eerst dan in de rode zonebeginnen te fietsen.”

Op zo’n honderd kilometer van de aan-komst rijdt er een groep van twaalf ren-ners weg, met daarin twee Italianen endrie Zwitsers, waaronder Gianetti alsenige van de favorieten. Underdog Mu-seeuw glipt onopvallend mee. Die beklim-mingen zijn niet zijn ding, maar als gebo-ren klassiekerrenner kan hij de afstandvan ruim 250 km goed aan.Museeuw: “Dertig kilometer voor het ein-de begint de kopgroep te verzwakken, deachtervolgers komen dichter. Ik heb toeneen aanval geplaatst, bergop. Er is daaréén stukje waar je de 53 kunt trappen.”

Wereldkampioen! In de armen van verzorgerDirk Nachtergaele komen de emoties los

Gianetti is de enige die nog terugkomt.“Ik was blij dat hij aansloot. Hij was deideale man om mee op kop te fietsen.Gianetti was de betere klimmer, maar ikwas de slimste. Telkens als hij omkeekdraaide ik mijn aangezicht op onweer. Ikdeed of ik dood zat, of alles pijn deed. Ikken niet veel van toneelspelen, maar Gia-netti is erin getrapt. En hij reed in eigenstreek, hij wilde per se het podium halen.”En zo wordt de kasseienkoning wereld-kampioen op een parcours dat het zijneniet is. Een week later stelt hij in de Rondevan Lombardije alsnog zijn Wereldbekerveilig.En hij doet nog acht seizoenen voort...

Ik neem nog een laatste pintje en fietsverder. Naar Zevekote, waar Museeuwzijn allereerste wedstrijd reed.

Joost van WaertJoost geeft praktijklessen voor alle

leeftijden in het gecontroleerd “doorzakken”

31

Dat overkwam Songezo (18) uitMasiphumelele, Zuid-Afrika. Songezoheeft de uitnodiging natuurlijk gretigaanvaard om met enkele van zijn fiets-clubleden deel te nemen aan een inter-nationaal groepje veelbelovende jongefietscoureurs.

Zij mochten de Tour de France van 2008van dichtbij zien, eerst zelf de Alped’Huez oprijden (Songezo won in: 52minuten), de aankomst van de profs vandichtbij meemaken, handen schudden enzelfs etappe 18 een stukje meerijden!

Nu is Songezo nietzomaar een renner. Hijveroverde vorig jaarhet geel in deMedscheme Tour deVino (110 km.) in zijncategorie. Hij was 40ein de fameuze enprestigieuze Cape

OPROEP

OUD GEDAAN, JONG GELEERDWie wil er niet aanwezig zijn bij de aankomst van de Tour bovenop de Alped’Huez? Wie wil niet de hand schudden van Fabian Cancellara en ’s-avondseen hapje eten met de renners? Wie droomt er niet van om een stukje meete rijden met de profs? Dat willen wij toch ook?

Argus PPA Giro del Capo Challenge: degrootste geklokte tour (45.000 mensen).

Songezo is een knokker. Hij woonde alswees in een arm dorpje bij Kaapstad enhad het geluk om een fiets te krijgen viade plaatselijke fietsclub. De kinderen inhet dorp begonnen al gauw wedstrijdjesmet elkaar te rijden en ze werden steedsenthousiaster voor het echte werk. ‘Eenfiets’ werd een echte racefiets en nu rijdtSongezo op een mooie Cervélo geschon-ken door de CSC Saxo bank en Cervélo.Daar traint ie nu 16 uur per week op.Songelo promootte in Frankrijk de LifeCycling Academy (LCA), een organi-satie die het fietsen in de armste delenvan Zuid-Afrika stimuleert en de Velo-khaya (infrastructuur en fondsen-wer-ving).

Songezo met zijn Cervelo

32

33

Zoals zo vaak zit er achter dit berichtjeeen heel verhaal. Ik raakte aan de praatmet Janke van der Veen, fietsenmaakstervan haar zaak ‘da Vietsie’ in de Bolstraat(nr. 28). Zij heeft ruim een jaar middeninde township Masiphumelele een half uurfietsen van Kaapstad gewerkt om demensen het vak van fietsenmaker te le-ren. Hoe onderhoud ik een fiets? Wat zijngoede onderdelen? Hoe los ik de proble-men op?In Zuid-Afrika is de fiets een belangrijkvervoermiddel tussen wonen en werk. Entussen wonen en school. Om te gebruikenals transportmiddel voor je eigen onderne-ming. Tijdens de Apartheid moesten demensen binnen de muren van de townshipblijven en mochten ze ook niet fietsen.Daarna moesten ze dure buskaartjes ko-pen om naar school of werk te gaan om-dat er geen fietsen meer waren.Janke wilde graag een bijdrage leverenom mensen weer zelf te leren om hunfiets te kunnen repareren. Het liefst zouze de ‘Hollandse fiets’ daar invoeren

omdat die zostevig is. Zezag hoe be-langrijk het isdat de kin-deren eenfiets hebben

om naar school te fietsen. En hoe dekinderen in de township enthousiast voorhet wielrennen werden toen de CapeArgus ontstond. Er ontstond een fietscluben ze gingen tegen elkaar racen: kinderenvan 11-12 jaar. En tegen de kinderen vanhet volgende dorp.Janke leerde hen hoe je je fiets moetonderhouden. “Het blijkt een enorme

stimulans voor hen om met iets positiefsbezig te zijn, om verder te komen. Maarze rijden meestal op van die fietsen soort‘beroerde ATB’”, zegt Janke. “Kan jij ietsvoor me doen?”, was haar vraag.Enkele jaren geleden heb ik eens ‘oudefietsen dag’ georganiseerd. Er versche-nen ‘oude vertrouwde racefietsen’ op hetErf, oude kledij, nauwelijks meer ge-bruikte spullen van zolder. Dat was leuk!Ook zijn er steeds die verhalen van ledendie maar geen afscheid kunnen nemenvan hun oude vertrouwde racefiets enhem op zolder hebben staan, aan de muurhebben hangen, ja zelfs naast hun bedhebben staan!Toen kwam de gedachte bij me op: zou-den die fietsen niet een tweede levenkunnen krijgen voor die Zuid-Afrikaansekinderen in de township van Janke? Geenkapotte of afgekeurde spullen (daar heb-ben ze niets aan) maar je oude racefietsdie nog goed is. Je oude Gazelle, Batavus,Peugeot, Giant. Ook onderdelen kunnenze goed gebruiken: een frame, pedalen,wielen, banden, derailleurs, en kleding,schoenen, handschoenen, helmen.Geef ze aan Janke’s da Vietsie en zij zalervoor zorgen dat dit in haar townshipkomt (www.davietsie.nl).

Wie weet rijdt er binnenkort een jongenieuwe ‘Songezo’zijn/haar eersterondjes op jouwoude racefiets?

Otte

Voor de Oegandainzamelactie ziede email van Joep

* De kosten van de tekstschrijvervan Michiels speech tijdens deseizoenopening kunnen niet wordengedeclareerd!* Gehoord tijdens de opening, alsreactie op de vraag wie de gast was:“Steven Rooks? Daar krijg ik noggeld van”(naam bij redactie bekend)* Vergeten vraag bij opening: “KanSteven Rooks nu wel of niet zelfeen ketting repareren?“ Antwoord:petje af!* De insinuatie dat de redactie ookmaar enige betrokkenheid bij devragen van Steven Rooks had, isnatuurlijk louter speculatief.* Een bananengebakje kunnen we

SCHURENDE SCHAKELSOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoek

ook bij een komende bevalling vanharte aanbevelen.* Voor Harry blijkt het opvangenvan aantrekkelijke ‘juffrouwen’ hetbeste medicijn om het gehele rondjete kunnen rijden (24-5).*Loet weer de sigaar: de meestemensen vallen bij Beverweerd índe bocht en niet ervoor of erna!* Afspreken op dezelfde campinglevert toch een betere voorberei-ding voor de tijdrit op!* Eens kijken of de Boeddhistischemonniken in Ladakh (India) mijnklim naar de Khardung La (5.359m.) in juli wel met bikkelpuntenweten te waarderen!

Paparazzi:Cool,

spinnen in jeonderbroekmoet bij het

Ledig Erfgewoonkunnen!

34

HOBBIES NAAST HET FIETSENHet lijkt onwaarschijnlijk dat er Ledig Erfers zijn die er een hobby naast hetfietsen op na houden. In deze nieuwe rubriek besteden we aandacht aandeze bijzondere combinatie. Vogelspotten doe je buiten en kan zelfs op fiets.

De zwijgzame notenkraker is bij ons eentamelijk zeldzame vogel. Het dier behoorttot de familie der kraaien, hoewel je dataan het uiterlijk niet snel zou zeggen. Ookhet feit dat het een echte zaadeter ismaakt hem een beetje tot een buiten-beentje in de kraaienfamilie. Hij verstoptde zaden in de late zomer en het najaarin de bodem en in de winter kan hij zemet verbazingwekkende precisie terug-vinden, ook onder een dik sneeuwdek.De notenkraker is met zijn lengte van 32cm iets kleiner dan de vlaamse gaai.Mannetje en vrouwtje zien er eender uit.

De notenkrakeris niet erg vo-caal en zeerzeldzaam in Ne-derland. Recen-telijk is hij dooreen Ledig Erferechter gespot inde Vogezen. Tij-dens de voorbe-reidingen voor de tijdrit. Zo zie je maarweer welke bijzonder dingen je naast hetfietsen kunt beleven als je er maar oogvoor hebt. Hobbieredacteur:Jan

Xander

Xander met helm

Danaen

Robert

k a

ss

ei

k

r o

e g

r e

k

b e

rg

w

aai

- er

sh i

rt

st

uu r

g

ij

s

p i

j l

k

ee s

t o c

ht

pe d

aa l

h e

lm

w

ie l

w

i m

k

u s

t

j e t