Critical Care nr. 03/2014V

erp

lee

gte

ch

nis

ch

pagina 16

Ervaringen in het buitenland

9 maanden winter in Canada

Corine van Doorn, ic-verpleegkundige, Calgary, Canada

Werken in het buitenland heeft altijd al mijn interesse gehad en daarom liep ik tijdens de hbo-v-oplei-ding stage in Kenia. Een ervaring rijker en een illusie armer kwam ik terug; de stage-opdracht was niet wat ik verwachtte en de rellen die destijds uitbraken bij de nationale verkiezin-gen zorgden voor een gevaarlijke situatie.

Via een vriendin werd mijn interesse in Canada gewekt en nu, jaren later, werk ik op de ic van een groot academisch ziekenhuis in Calgary. Ondertussen werk ik al weer ruim een jaar op deze afdeling. Een jaar waarin ik enorm veel geleerd heb, zowel op persoonlijk als op professioneel vlak. Mijn Engels is met sprongen vooruitgegaan (al komt er aan het eind van

een nachtdienst nog wel eens iets Nederlands over m’n lippen) en ook mijn doorzettingsvermogen is flink op de proef gesteld. Emigreren en me registreren als verpleegkun-dige bleken lange, bureaucratische processen te zijn. Mijn Nederlandse diploma werd niet automatisch erkend en het aanvragen van mijn werkvisum was een lang traject. Ondertussen heb ik wel veel leuke mensen leren kennen en interessante cursussen kunnen doen.Als verpleegkundige heb ik hier een iets andere verant-woordelijkheid dan ik gewend was. Zo worden verpleeg-kundige geacht elke 4 uur lichamelijk onderzoek bij de patiënt te doen en daar uitgebreid over te rapporteren tijdens de visite. Er gaat tijdens transport naar een scan of ander onderzoek geen arts mee: je gaat met een verzor-gende en een respiratory therapist op pad, dus als verpleeg-kundige heb je de eindverantwoordelijkheid.

Mijn eerste opname op deze afdeling was een traumapati-ent die er vreselijk slecht aan toe was en we kregen bericht dat de traumaheli haar direct zou doorbrengen naar de ic. Waar ik niet aan had gedacht was dat de afstanden tot een ziekenhuis hier in Canada enorm kunnen zijn. Het duurde dan ook nog 2 uur voordat de patiënt aankwam. Daar ging de ‘golden hour’. Een ander veel voorkomende opname begin dit jaar is de hypotherme patiënt. Het was hier namelijk weken achter elkaar niet de normale temperatuur van -10 tot -15 °C

In een totaal andere omgeving en cultuur werken, een indrukwekkende

werkervaring opdoen, kennis overdragen, het hebben van emigratieplannen …

allemaal redenen om de functie van verpleegkundige in het buitenland (tijdelijk)

te willen uitoefenen. Vier verpleegkundigen die over de grens hebben gekeken

of nog in het buitenland werken vertellen in het kort over hun ervaringen.

Critical Care nr. 03/2014

pagina 17

maar -20 tot -35 °C. En er waren nog wel eens mensen die in beschonken toestand buiten in een hoop sneeuw gevon-den werden.

Iedereen hier op de ic werkt twaalfuursdiensten volgens een vast rooster: vier diensten werken en dan vijf dagen vrij. Dit zorgt er voor dat ik regelmatig city trips kan maken of een weekje in Haïti vrijwilligerswerk kan doen. Maar thuis in Calgary, met de Rocky Mountains op een uurtje rijden en 9 maanden lang winter betekent het vooral regelmatig m’n snowboard in de auto gooien, warme kleren aan en de bergen in! Alleen wel uitkijken dat ik niet op m’n eigen afdeling terechtkom … <

Klinische blik in Malawi en Zambia

Nicole van Wijngaarden, ic-verpleegkundige, Albert Schweitzer ziekenhuis (ASZ), Dordrecht

In 2005 maakte ik voor het eerst een rondreis door Zambia en bezocht ik een ziekenhuis in een afgelegen gebied. Ik werd geraakt door de passie waarmee de verpleegkundige sprak over haar werk in het hospice van het ziekenhuis. Vijf maanden later ging ik als vrijwilliger voor de eerste keer naar dit project.En in 2008 startte het Albert Schweitzer ziekenhuis, waar ik als ic-verpleegkundige werk, via een uitwisselingsproject met een ziekenhuis in Phalombe, Malawi. Vanuit ons ziekenhuis gingen er zeven mensen heen die op verschil-lende afdelingen in het ziekenhuis drie maanden hebben gewerkt. Het doel van het project was training van lokaal personeel en begeleiding geven voor het verbeteren van de zorg in het ziekenhuis. Mijn training ging vooral over controle van de vitale functies. Ik gaf les aan een groep eerstejaars leerling-verpleegkundigen. Na de theorieweken liepen ze stage op de afdelingen Interne en Chirurgie.Het ziekenhuis in Mpanshya, Zambia, was onderverdeeld in een mannen- en een vrouwenafdeling met ieder een interne en een chirurgiezaal. Daarnaast waren er een kraamafdeling en een kinderafdeling. Het hospice is een

apart gebouw op het terrein van het ziekenhuis waar onder anderen hiv-positieve patiënten worden verzorgd. Tevens waren er nog twee intensive-carekamers in het ziekenhuis. Voor de goede orde, een intensive-carekamer daar betekent dat er door de verpleegkundige iets vaker een bloeddruk en polsslag gemeten wordt dan bij de andere patiënten. De ic-patiënt ligt dus niet aan een monitor voor bewaking. Wel heeft de patiënt die op de ic-kamer ligt recht op meer infuusvloeistof en soms wordt er extra O

2 via een neus-sprietje toegediend. Maar dan moet er op dat moment wel stroom zijn of in ‘noodgevallen’ wordt dan de generator aangezet mits er op dat moment diesel voor de generator aanwezig is. De verzorging van de patiënt wordt voorna-melijk door de familie gedaan. Als ic-verpleegkundige merkte ik hier in het begin hoe erg ik normaal ‘leun’ op alle getallen die via de monitor tot me komen, om een beleid te maken. Hier heb ik weer echt geleerd mijn klinische blik te gebruiken. Een goed voor-beeld hiervan: een jongen was op de fiets aangereden. In eerste instantie leek hij alleen een gebroken been opgelopen te hebben maar in de uren erna verslechterde zijn toestand. Hij werd suf, had een bleek en koud gezicht en een ademhaling van 40 keer per minuut. Ik haalde snel de bloeddrukmeter op de vrouwenafdeling waar de andere verpleegkundige met haar ronde bezig was. De tensie was 60/30. Bij lichamelijk onderzoek bleek een geprikkelde buik en de jongen ging voor ok. Hij bleek een gescheurde milt te hebben. Het werken in deze omstandigheden leerde me creatiever in mijn werk te worden. <

Zwitserland, het was nu of nooit!

Eduard Koelewijn, SEH-verpleegkundige, afdeling Spoedeisende hulp, UMC Utrecht

Toen ik 2 jaar geleden noodgedwongen een nieuwe baan zocht, koos ik ervoor werkervaring op te doen in Zwitser-land. Dit omdat ik me daar met mijn gezin in de toekomst eventueel wil vestigen. Er is in Zwitserland erg veel behoefte aan personeel in de gezond-heidszorg en het land trekt mij verder vooral om de bergen, de meren en de winters. Ook zijn de arbeidsomstandighe-den en het salaris erg goed en is de reisafstand naar Nederland goed te overbruggen. Na bemiddeling door een Zwitsers bureau ben ik gaan werken in een

Critical Care nr. 03/2014

pagina 18

klein ziekenhuis in Muri (kanton Aargau) op de Notfall-afdeling. Omdat mijn vrouw en kinderen in Nederland bleven, vloog ik wekelijks terug. Ik heb ervaren dat ik mijn werk daar goed kan uitoefenen. Verder ken ik het Zwit-serse gezondheidssysteem nu beter en spreek ik de taal ook redelijk goed.

Werken op een afdeling Spoedeisende hulp in Zwitserland is in grote lijnen hetzelfde als in Nederland. De grootste verschillen met mijn werk in Nederland vond ik de verschillende nationaliteiten op de werkvloer, veel meer dan in Nederland en natuurlijk de medische terminologie in het Duits, waarbij mijn telefoon erg handig was om af en toe iets op op te zoeken. Over het algemeen is de service voor patiënten erg goed en het viel mij op dat patiënten veel geduld en respect hebben. Maar misschien komt dit wel door de mentaliteit in het landelijke gebied waar ik zat.De SEH-verpleegkundige in Zwitserland bemoeit zich niet met de ademhalingsproblematiek (A en B). Dit doet de anesthesiemedewerker. Ook worden patiënten sneller voor een nachtje opgenomen en kan men zich bijverzekeren. Deze privat verzekerden krijgen meer luxe en keuzemoge-lijkheden dan algemeen verzekerden. Het verzekeringssys-teem is anders dan in Nederland. Zo kun je je bijvoorbeeld ook per kanton verzekeren, wat goedkoper is. Er was een keer een patiënt die in Ticino zijn arm had gebroken en per trein eerst 200 km naar huis reisde omdat hij daar in dat kanton verzekerd was.

Ik heb het land en de mensen beter leren kennen, waar-door ik ze nog meer ben gaan waarderen. Omdat ik veel van huis was, heb ik gemerkt dat Facetime [videotelefonie, red.] een hele prettige uitvinding is. Gelukkig kwamen mijn vrouw en kinderen zo nu en dan over, zodat we ook samen hebben kunnen genieten van de vele mogelijkheden die het land biedt. Door omstandigheden heb ik het afgelopen jaar tijdelijk weer in Nederland gewerkt op de SEH-afdeling van het UMC Utrecht. Zoals het er nu voorstaat, ga ik de komende jaren weer pendelen tussen Zwitserland en Nederland. Ik heb er zin in en kan het iedereen aanraden! <

Geweldige ‘secundaire arbeidsvoorwaarden’ op Bonaire

Patrick Kriebel, SEH-verpleegkundige, Bonaire, Nederlandse Antillen

Op zoek naar nieuw werk kwam ik een advertentie tegen van een detacheringsbureau om voor minimaal 6 maanden aan het werk te gaan op Bonaire, iets wat al langere tijd op mijn to-do-lijstje stond, maar waar ik tot dan toe niet aan toegekomen was. Na een informatief gesprek, extra bijscholing over luchtvaartfysiologie en de PHTLS en flink wat geregel op het gebied van verzekeringen, MRSA-tests

en immigratiepa-pieren was het dan zover.Sinds Bonaire een bijzondere gemeen-te is geworden van het Nederlands koninkrijk zijn er flink wat inspan-ningen door de overheid verricht om de gezond-heidszorg te verbeteren. Mijn komst was daar een onderdeel van door tijdens de reguliere werkzaamheden de verpleegkun-digen op te leiden en te begeleiden. Zij zitten in een traject om hun specialisatie voor de SEH en de ambulance te gaan behalen en daar waren werkbegeleiders voor nodig.Ik zou komen te werken op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis, maar zou tevens worden ingezet op de ambu-lance en air-ambulance van Fundashon Mariadal, het ziekenhuis op Bonaire. Ondanks alle voorbereiding vond ik het toch best spannend, omdat ik geen flauw idee had van wat ik kon verwachten. Gelukkig kreeg ik een warm onthaal en alle medewerking van het ziekenhuis en de afdeling.

Het werken op Bonaire is mij erg goed bevallen. Ik had het al snel naar mijn zin en laten we zeggen dat de secundaire arbeidsvoorwaarden van het werken op een tropisch eiland geweldig zijn. Duiken, snorkelen, zon, zee en vooral erg vriendelijke mensen. Het werk op de SEH was vrijwel gelijk aan Nederland. Het werd pas bijzonder als er bijvoorbeeld iemand voor een CT-scan naar Curaçao moest. Dan vloog ik als medische begeleiding mee. En het werk op de ambulance was uiteraard voor mij ook een geheel nieuwe gewaarwor-ding. Reanimeren op een strandje met hagelwit zand en een cocktailbar is haast surrealistisch.

Het grote verschil zit er in dat een klein ziekenhuis op een eiland zijn beperkingen kent. In behandelmogelijkheden dan met name. Kleine operaties kunnen uitgevoerd worden, maar hoogcomplexe zorg betekent overplaatsing naar een naburig eiland of Colombia met een groter centrum. De meeste artsen zijn in Nederland opgeleid en verblijven op het eiland, maar een radioloog of cardioloog bijvoorbeeld is er niet altijd. Wel is er altijd een poortarts met wie je de patiënt opvangt, die dan overlegt met een specialist elders. Al met al heb ik een fantastische tijd gehad en als ik de mogelijkheid zou hebben, zou ik zoiets gelijk weer doen. Het is voor mij fascinerend om in een andere cultuur met een andere taal en mentaliteit te werken. En mocht er iemand over denken om dit ook te gaan doen, zou ik het zeker aanraden. <