De Standaard/Cultuur 17/01/2015, bladzijden 2 & 3All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/CultuurDe Standaard/Cultuur 17/01/2015, bladzijden 2 & 3All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/Cultuur

I n n o v a t i n g D i g i t a l C o n t e n t

C2 CULTUUR & MEDIA DE STANDAARDZATERDAG 17, ZONDAG 18 JANUARI 2015

1

‘Garry Winogrand, absoluut. Inde eerste plaats omdat de periode –jaren 50 tot 80 – en het hele procesvan analoge fotografie me erg inte­resseren. Garry Winogrand is totvandaag relatief onbekend geble­ven, maar hij hoort wel thuis tus­sen topfotografen als Vivian Maier,Diane Arbus en Lee Friedlander.Hij fotografeerde zowel mensen opstraat als filmsterren. Zijn oeuvreheeft dus een journalistiek én artis­tiek karakter. Winogrand maakteveel foto’s, maar heeft er weinigmee gedaan: zijn archief werd nogmaar recent ontgonnen, nu pas be­gint dat oeuvre te leven. Bij leven ishij nooit echt voor het voetlicht ge­treden, hij is ook vroeg gestorven.Zoals zo vaak in die periode heefthij waarschijnlijk niet de middelengehad om prints te laten maken enexposities te organiseren. Ik ben be­nieuwd hoe zijn werk nu in Parijsgeprint en gepresenteerd wordt. Detentoonstelling van Bryan Adams’gewonde soldaten laat ik links lig­gen: die beelden van jonge mannenmet hun verminkingen zijn me ietste veel in your face.’

2

‘Een beetje een moeilijke keuze,want voor geen van beiden loop ikecht warm. Uit nostalgie zou ik nogvoor The Waterboys kiezen. Hunwerk klinkt melodieuzer dan datvan Young. Young lijkt me vaak zoboodschapperig, op het melodrama­tische af. Dat neemt niet weg dat ikeen grote muziekfan ben: ik springvan het ene genre naar het andere,van Klara over Bowie tot Coldplay.In de galerie staat vaak Melanie DeBiasio op, toffe muziek die nooit teopdringerig wordt. Idem voor Ag­nes Obel. De artiesten voor wie ikwerk, zoals Triggerfinger, zal ik ze­ker ook beluisteren. En daarnaastpik ik graag een concert mee. PattiSmith op de Lokerse Feesten vondik bijvoorbeeld bijzonder straf.’

3

‘Ik geloof heel erg in overzichtsboe­ken, dus het nieuwe Doisneauboekvan Taschen interesseert me zeker.Een grote koffietafel om die boekenop te leggen, ontbreekt dan ookniet in mijn interieur. Momenteelspeel ik zelf met het idee om eenoverzichtsboek over Karel Fonteynete maken. Het grote voordeel aanzo’n studie is dat je de evolutie vaneen oeuvre goed kunt zien. Dois­neau is ook weer zo’n toonbeeldvan de volstrekt andere manier vanwerken uit die tijd, dat analoge datme zo fascineert. Dat is een veel di­rectere manier van werken dan hethuidige digitale proces, waar inpostproductie nog heel wat toege­voegd kan worden. Dat hadden defotografen van Doisneaus generatieniet: wat bewerken in de donkerekamer, dat was het zowat. Wanneerik een analoge fotoshoot organiseer,hangt daar een andere sfeer dan bijeen digitale.’MICHIEL LEEN

Ingrid Deuss is de drijvende kracht achter de gelijknamige fotogalerie in Antwerpen.

HET DILEMMA

In deze rubriek stellen we een cultuurminnend persoon voor een paarkeuzes uit het cultuuraanbod van het weekend.

EXPO‘Bryan Adams. Wounded:the legacy of war’ inSomerset house, Londen(tot 25/1)

OF‘Garry Winogrand’, JeuDe Paume, Parijs (tot8/2)

MUZIEK‘Storytone’ van NeilYoung

OF‘Modern blues’ van TheWaterboys

BOEK‘Robert Doisneau’,gepubliceerd doorTaschen

OF‘Suzy vindt van niet’ vanPeter Buwalda

NIET TE MISSENDe fun, de hitsTwijfelt u wel eens of u lie­

ver een comedian dan een ca­baretier aan het werk ziet? Gadan naar Henk Rijckaert, diemet zijn show De fun, de hitsde twee combineert.In gezelschap van twee klassie­ke gitaren en een zelfgemaakte‘tennisgitaar’ brengt hij een hu­moristische conference die hijafwisselt met liedjes.Volgens onze recensent was

Rijckaert nog nooit zo goed opdreef. De ‘briljante woordsmid’brengt een mix van Urbanus enKommil Foo. Om op zijn meestenergetische momenten uit tehalen als de Kommil Foo Fight­ers.Een stortvloed aan goeie grap­pen, met veel plezier en ener­gie gebracht. En wel in Wevel­gem dit weekend. Tournee totbegin juni. (gse)

EN VERDER

b Sirene (Toneelhuis):Bart Meuleman keert terugnaar klein werk in detaboesfeer. Een jongesekswerker peilt naar hetverlangen van de voorbijwandelende hoerenloper. Ditweekend in NTGent.

b Hunter (Damaged Goods):Ziehier de mens, in dit gevalchoreografe Meg Stuart. Indeze solo verkent ze haarlichaam als een levend

archief. Dans die autobiogaat, in De Singel.

b Abigail’s party (Tristero):Een hilarische komedie vancineast Mike Leigh. Tristeromaakt er een kitscherigeversie van in seventiesstijl. Inde KVS in Brussel.

Op bladzijde 6 van onzebijlage ‘Wonen en reizen’ vindtu een film­en expokalender

Henk Rijckaert. © Jef Boes

DE STANDAARDZATERDAG 17, ZONDAG 18 JANUARI 2015 CULTUUR & MEDIA C3

}{H

et enige wat slechter is daneen slecht idee, is een nogslechter idee. Ik moest er­aan denken toen ik dezeweek hoorde dat regisseur

David Fincher en acteur Ben Affleck zichgaan wagen aan een remake van Stran­gers on a train en dat ook Michael Bayzich aan Alfred Hitchcock gaat vergrij­pen. Bay, het stuk onbenul dat ons Trans­formers, Pearl Harbor en Bad boysschonk, heeft dus dat al lang aanslepen­de plan voor een remake van The birdsnieuw leven ingeblazen.Voor lezers van De Standaard hoeven weaan dat project alvast geen tijd te verspil­len. ‘Bay does Hitch’ is een volslagen pot­sierlijk plan. De enige die hier blij meekan zijn, is Gus Van Sant. Straks zal zijnonzalige shot­voor­shot­remake van Psy­cho niet langer bekend staan als deslechtste Hitchcockremake aller tijden(alleen nog de meest overbodige).Over David Finchers ambitie kunnen wehet wel hebben: er zijn ongetwijfeld heelwat mensen die dat wel een aantrekkelijkidee vinden. Fincher (Se7en, The socialnetwork) is namelijk een van de meestgeprezen regisseurs van deze tijd – ooksoms ten onrechte, of vindt u Fight club

en The curious case of Benjamin Buttonécht zo goed?Helaas: zelfs voor een onmiskenbaar ge­talenteerd cineast als Fincher is het eenslecht idee om Strangers on a train op­nieuw te maken. Dat is namelijk – zoalstachtig procent van het oeuvre vanHitchcock – nu al een perfecte film.Strangers on a train is misschien net ietsminder briljant dan Hitchcocks meester­werken Vertigo, Psycho en Notorious,maar komt toch in debuurt. De film gaatover een tennisster eneen psychopaat die hetsinistere plan opvat­ten om voor elkaar eenmoord te plegen. Enzowel dat verhaal vande debuutroman vanPatricia Highsmith alsde uitvoering zijn briljant genoeg vooreen ereplaats in het oeuvre van de masterof suspense.Is het voor hedendaagse regisseurs danverboden om klassiekers in een nieuwjasje te steken? Natuurlijk niet, maar alsje het met succes wil doen, is er één gou­den regel: pik er een matige, overroepenfilm uit. Eentje die je zonder veel moeite

kunt verbeteren. Martin Scorsese deedhet met Cape Fear. De Coens met Truegrit. Steven Soderbergh met Ocean’s ele­ven.Want waarom denkt u dat er nooit re­makes zijn gemaakt van Casablanca, Ci­tizen Kane, The third man, Vertigo en So­me like it hot? Toch eenvoudigweg omdatiedereen met een gram filmverstand be­seft dat je alleen maar kunt afgaan als jehet origineel tracht te overtreffen?

Slechts uitzonderin­gen waagden zich aanvijfsterren­klassiekersen kwamen eervol uitde strijd: Body heatwas de sexy versie vanBilly Wilders fenome­nale film noir Doubleindemnity, The Man­churian candidate

was een behoorlijke update van het ge­lijknamige meesterwerk uit de sixties.Zelfs Peter Jacksons versie van King Kongwas een aanvaardbare digitale updatevan een vooroorlogse überklassieker.Maar ook die – geslaagde – films blijvenin de schaduw van het origineel. Schuldvan de makers. Een slimme rockmuzi­kant covert stervelingen en geen goden.

David Fincher staat voor een enorme uit­daging. Strangers on a train is beroemdvoor zijn unieke shots en vondsten, ty­pisch voor Hitchcock en zijn sardonischehumor. Een moord die te zien is in deweerspiegeling van een gevallen bril; eentenniswedstrijd waarin de hoofden vanduizenden toeschouwers van links naarrechts bewegen, waardoor de sardonischglimlachende psychopaat, recht vooruitkijkend, er akelig uitspringt; de subliemeclimax op een op hol geslagen draaimo­len. Denkt Fincher echt dat hij in zijn re­make aan evenveel scènes zal komen diede geschiedenis zullen ingaan? Wat eenovermoed.Bovendien was Hitchcock een meester inhet aannemelijk maken van onmogelijkepremissen, terwijl Fincher daar juist meeworstelt – geloofwaardigheid was hetgrootste probleem van Gone girl. Inmid­dels is uitgelekt hoe het begin van Stran­gers on a train in de nieuwe versie zalworden aangepast: Ben Affleck is eenfilmster die neerstort in zijn privéjet, enmeelift in een ander privévliegtuig vaneen rijke vreemdeling. Daar heb je het al:ik geloof er nu al niets van, van dezeStrangers on a plane.STEVEN DE FOER

WAAROMeen remake van eenHitchcock draaiengeen goed idee is

De affiche van ‘Strangers on a train’ van Alfred Hitchcock. © rr

Tachtig procentvan het oeuvre vanAlfred Hitchcockbestaat uitperfecte films