DUBBELINTERVIEW

Terwijl jullie nog je warmste sokken en handschoenen uit de kast zochten en de leukst bijpassende sjaal selecteerde en

misschien hier en daar nog een soldenke meepikten in januari 2014, zaten de ge-

dachten van Zohra en Sanaa Benhammou al helemaal bij wuivende palmbomen en

knappe buitenlanders, maar vooral bij hun buitenlandse stage en Erasmus-ervaring.

Deze Dilbeekse identieke tweeling koos voor een uitdaging en zocht allebei een geschikte plek om op buitenlandse stage te gaan. Niet samen in één land, maar elk apart aan de

andere kant van de wereld.

Eerst en vooral: vanwaar de keuze voor het land?

Sanaa: Ik wist dat ik mijn stage in Afrika wou doen maar welk land precies had ik niet meteen in gedachten. Een goede stage-plaats vinden was voor mij het belangrijkste, met in mijn achterhoofd dat ik moest kiezen voor een ‘veilig’ land want ik zou er toch vier maanden gaan leven.Mijn mama kwam met de organisatie One Night for Dakar op de proppen, een voetbalproject (TFC Excelsior) voor kinderen en jongeren waarbij zij ook activiteiten en uitstappen organ-iseren. Voor mij was het meteen raak. Ik speel graag voetbal en ik zocht een plek waarbij ze zich bezig houden met kinderen en jongeren. Het was beslist, ik zou naar Senegal gaan. Maar toen kwam er het Ebola-virus, dat zich op dat moment verspreidde in Guinee, en de angst kwam naar boven.Maandenlang bereidde ik me voor op mijn reis, maar toen waren er twijfels. Wat als ik toch niet kon vertrekken naar Senegal? Zoek ik een nieuwe stageplaats of blijf ik gewoon in België? Na een aantal gesprekken op school en het volgen van de actualiteit kreeg ik toch de toestemming van de school om te gaan. Ik was klaar voor mijn buitenlands avontuur en ik kon niet meer wachten om te vertrekken!

Zorha: Het liefst van al wou ik in Zuid-Amerika mijn studies verder zetten. Hoofdzakelijk om mijn Spaans te verbeteren, maar natuurlijk ook voor de cultuur en de sfeer! Spijtig genoeg bood de Erasmushogeschool Brussel geen buitenlandse studies aan buiten Europa. Mijn keuze was dus vrij snel gemaakt: Spanje. Zon, zee, strand, cultuur, gezellige straatjes en pleintjes.

Zohra: De EHB (Erasmus Hogeschool Brussel) had al een lijst met steden en scholen waar wij, studenten, uit konden kiezen. Aangezien er maar één school in Barcelona was waarmee de EHB contacten had, stond mijn keuze meteen vast. Het zoeken naar een kot in Barcelona ging heel vlot. Vorig jaar was er een

meisje, Guilliana, die ook aan de EHB studeerde en die ook naar Barcelona is gegaan. Ik heb contact opgenomen met haar en zij hee� mij de gegevens van haar vorige huisbaas doorge-geven. Ook zij vond haar kot op dezelfde manier als mij. Nu gaat het kot al drie generaties mee, dus wie volgend jaar ook in Barcelona wil studeren, neem gerust contact met mij op. Ook met de verhuis had ik geen problemen, wat kleren, schoenen, foto’s en wat persoonlijke spullen waren voldoende. Mijn mama is ook de eerste twee dagen meegekomen om mij wat te helpen met mijn kot in te richten. We zijn daar meteen naar de Ikea gegaan om nog wat inkopen te doen.

Sanaa: Als laatste jaar sociaal cultureel werk was iedereen verplicht om een stage te doen van 4,5 maanden, maar niet per se in het buitenland. Het was dus een vrije keuze. Tijdens mijn stage heb ik geen les gehad maar wel groepswerken, presen-taties en individuele opdrachten voor bepaalde vakken. Voor mijn stage begon, heb ik met mijn coach en enkele andere docenten samen gezeten om deadlines vast te leggen voor deze taken. Met de groepswerken werd er ook rekening gehouden en de stage-opdrachten zelf waren lichtjes aangepast voor buitenlandse studenten. Er werd dus echt wel voldoende rekening gehouden met studenten die hun stage lopen in het buitenland. Het hee� natuurlijk ook wel zijn nadelen, alle opdrachten die ik moet indienen liggen heel dicht bij elkaar, m.a.w. ik zal in gang mogen schieten. Vakantie is gedaan, haha. Nee, nee mopje! Het is natuurlijk wel een ander ritme van werken in Senegal.

Zohra: Op Erasmus gaan was geen verplichting. De enige voorwaarde om op Erasmus te gaan was dat je volledig slaagde in je tweede jaar. Ik denk dat bijna de hel� van mijn richting op Erasmus is gegaan. Er was dus veel interesse naar en het

En eens je keuze vast staat, hoe begin je dan aan de zoek-tocht naar een leuke woonplaats, een school, de voorbereiding van de verhuis enz.?

Behoorde jullie stage tot het verplichte studiepakket? Ging iedereen van de klas naar het buitenland?

1

voordeel aan de EHB is dat ze niet veeleisend zijn over de vakken die je opneemt in het buitenland. Je bent er heel vrij in. Je studiepakket moet wel worden goedgekeurd door de docent-en, maar meestal is dat geen probleem!

Sanaa: Als tweeling heb je sowieso al een specialere band. Voor mij persoonlijk hee� het deugd gedaan om voor een tijdje apart te zijn. Niet slecht bedoeld, maar vanaf de kleuterklas tot het secundair onderwijs hebben we altijd al in dezelfde klas gezeten, samen in de chiro, hebben ongeveer dezelfde vrien-dengroep, … Tot we naar de hogeschool gingen, toen namen we elk onze eigen weg en creëerden we onze eigen vrienden-groep. Ik wist voordien niet echt hoe het voelde om ‘iets voor mezelf’ te hebben. Ik heb ervan kunnen proeven en dat beviel me wel. Niet dat we nadien geen sterke band meer hadden, integendeel, onze band bleef en we vertelden nog steeds alles tegen elkaar. Ik kreeg een vrijheid die ik voordien niet had of kende. Toch miste ik het af en toe om bij haar te zijn aangezien we zo vaak samen dingen doen. Toen ik naar Senegal vertrok, hoorden we elkaar bijna dagelijks. Maar uiteindelijk had ik er minder moeite mee dan ik had verwacht. Ik had hier mijn eigen leventje opgebouwd, leerde nieuwe mensen kennen en deed waar ik zin in had. Ik was altijd omringd door mensen, dus veel tijd om na te denken en te piekeren had ik niet echt. Het aanpassen aan een nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe levenswijze, dat is al een heel ander verhaal. Mede door het feit dat ik haar dagelijks hoorde, leek het alsof we niet ver weg waren van elkaar. Wanneer ik het moeilijk had (en ja, dat had ik wel meerdere keren) dan was Zohra diegene met wie ik praatte. Ze stelde me gerust en zei dat alles wel in orde ging komen. Ze beurde me altijd op en dat had ik van tijd tot tijd wel nodig.

Zohra: Ik denk dat we daar vooral sterker en zelfstandiger zijn uitgekomen. Sanaa en ik deden praktisch alles samen. We hebben dan ook voor een groot stuk dezelfde vrienden en hobby’s. Ik miste mijn zus wel, maar het is niet dat we onafscheidelijk waren. We kunnen perfect een tijdje zonder elkaar leven. Het deed zelf eens deugd om gescheiden te zijn van mijn zus. Sanaa was ook wel de eerste persoon die ik belde via Skype als ik in een dipje zat. En omgekeerd denk ik ook wel dat dat zo was (hoop ik toch!). We hoorden elkaar ook wel dagelijks via Whatsapp. Gelukkig dat we al die social media nog hadden!

We zien jullie heel vaak samen. Hoe hebben jullie het ervaren om als tweeling zo lang uit elkaar te zijn?

Sanaa: In het algemeen zijn Senegalezen allemaal ‘chillers’. Heb je een afspraak om 12u, dan mag je er al meteen 1 uur bijtellen. Het was inderdaad helemaal anders. Op mijn stage had ik niet echt controle van mijn stagebegeleider. Niet dat het me stoorde, maar ik wist niet goed wat er van me verwacht werd. Misschien moet ik er eerst bijzeggen dat mijn eerste drie weken in Senegal geen pretje waren. Ik had wat tegenslag aangezien ik uiteindelijk geen stage deed bij One Night for Dakar, maar bij Mbour La Pouponnière Vivre Ensemble, een tijdelijk opvangtehuis voor kinderen en jongeren waarvan hun ouders niet meer voor hen kunnen zorgen. Ik liep dus al drie weken achter op mijn stage. In plaats van 7 oktober te begin-nen kon ik pas 27 oktober beginnen. Ik moest me dus helemaal opnieuw aanpassen en ik kende niets van de organisatie. Ik had wel een kort gesprek met mijn stagebegeleider, maar had totaal geen idee wat er van me verwacht werd. Na observatie deed ik dan wat me het beste leek. Het hee� wel de nodige tijd gevraagd om me 100% goed te voelen binnen de organisatie. Werken in Senegal of in België is een wereld van verschil. Ik had geen enkele administratieve taken, wat ook een enorm verschil was met mijn twee vorige stages. Maar daar had ik helemaal geen probleem mee. Ondertussen organiseerde ik activiteiten en uitstappen voor de kinderen. Er werken meer dan 100 medewerkers in de organisatie, ook weer een groot verschil met vorige stages. De omgang met de medewerkers was eerder vriendschappelijk dan professioneel en dat vond ik echt geweldig, maar dat maakte het vertrek ook extra moeilijk. Iedereen is hier zoveel losser, dagelijks word je uitgenodigd door mensen om bij hen te gaan eten. Het is niet voor niets dat Senegal, ‘le pays de la Teranga’ wordt genoemd. Iedereen is hier gastvrij en vriendelijk. Echt ongeloofelijk!

Sanaa: Ja! Geen twijfel mogelijk! Natuurlijk heb ik ook nog andere internationale plannen. Ik ben jong en wil nog veel reizen, als mijn budget dit toelaat natuurlijk. Maar ik ga zeker terug naar Senegal want ik heb er uiteindelijk vier maanden samengeleefd met mensen die me enorm mooie momenten bezorgden. Ik zou me slecht voelen moest ik hen niet meer opnieuw gaan bezoeken. De hoofdreden om terug te gaan zijn ook de kinderen (3-18 jaar) waarmee ik een enorm hechte band opbouwde en samen hebben we veel bereikt. Het afscheid was dan zowel voor hen als voor mij heel moeilijk, met traantjes tot gevolg. Het is niet evident geweest om met de kinderen te werken, maar we hebben veel leuke dingen gedaan. Voetballen, �lmnachten, zwemmen in de zee, veel gelachen, djembélessen, kerstmis vieren, … De kinderen hebben niet de ideale thuissituatie en krijgen niet de liefde die ze verdienen. Die liefde heb ik proberen overbrengen en ben daar eerlijk gezegd ook in geslaagd denk ik. En dan komt er het besef dat je moet terug keren… Daar was ik nog niet helemaal klaar voor. Ik miste natuurlijk mijn familie en vrienden maar je bese� dan ook dat je de kinderen van daar zou gaan missen. Ze hebben zelfs gesmeekt om nog wat langer te blijven, maar dit lieten mijn studies spijtig genoeg niet toe. Tegen het einde ging ik na mijn werkdagen ook met tranen naar huis want het avontuur was bijna ten einde. Ik ga terug, zo snel mogelijk! Wie weet ga ik in juni 2015, na het behalen van mijn diploma, vrijwilliger-swerk gaan doen in La Pouponnière. We zien wel.

Sanaa, de manier van werken in Senegal is vermoedelijk helemaal anders dan hier. Wat verbaasde je het meeste?

En zou je nog terugkeren naar Senegal? Of heb je al andere internationale plannen?

2

Zohra: Het mooiste plekje in Barcelona is zonder twijfel El Bunker. Dat is een plaats op de top van een berg waar een vervallen bunker staat en je hebt er een fantastisch uitzicht over de hele stad. Ook de gezellige marktjes in Barcelona zijn geweldig! Ik heb er denk ik bijna alle vintage- en rommelmark-ten bezocht. De leukste en mooiste markt voor mij, was de Lost & Found market. Voor wie in Barcelona komt : echt de moeite waard!

Zohra: Ik heb eigenlijk niet ten volle van mijn Erasmusverblijf kunnen genieten. Ik had wat pechmet mijn universiteit aangezien zij werken met trimesters en niet met semesters zoals bij ons. M.a.w. ik moest op een veel kortere periode veel meer studiepunten opnemen. De meeste studenten hadden 20 studiepunten per trimester, terwijl ik er 36 had op één trimester. Ik had ook geen examens maar wel papers en werkjes waardoor ik veel doorheen het trimester moest werken. Toch was het geen verloren ervaring en ben ik blij dat ik kunnen gaan ben. Ik heb heel veel bijgeleerd, vooral over mijzelf.

Sanaa: Ik heb heel veel gezien in Senegal en had de mogeli-jkheid om te reizen en de Senegalese cultuur op te snuiven. Tijdens de weekends bezocht ik samen met andere vrijwilligers of stagiaires eilanden, ontdekten we nieuwe stranden, gingen we bij families eten, namen we de tijd om Senegalese thee te drinken en te praten over de cultuur, leerde ik de taal kennen (Wolof), ... Ik heb kleine dorpjes bezocht en naar het zuiden gereisd. Ik heb er dus de volle 100% van genoten. Ik heb nog niet alles gezien, maar wanneer ik terugkom (inchallah), heb ik nog tijd genoeg. Ik heb vooral genoten van het feit dat de mensen hier zo gastvrij zijn en dat ze geen verschil maken tussen een blanke en een zwarte. Senegal is één grote familie. Iedereen respecteert elkaars geloof en dat is echt fantastisch om te zien. Geen enkele vorm van uitsluiting of racisme. Ik was echt verbaasd. Een prachtige cultuur als je het mij vraagt.

Zohra, Wat is voor jou het mooiste plekje in Barcelona?

Sanaa: Om eerlijk te zijn, absoluut niet. Ik had in Senegal de tijd van mijn leven. Barcelona is ook een stad die me niet meteen aanspreekt. Ik ben blij met mijn keuze voor Senegal. Ik heb een totaal andere cultuur leren kennen en ik zou mijn reis voor geen goud meer willen wisselen. Deze reis gaat me voor altijd bijblijven. Hoe de mensen hier leven is echt fantastisch.

Zohra: Onze studies liggen vrij uiteen en hebben andere doeleinden. Sanaa was op stage in Senegal en ik zat op Erasmus in Barcelona. Dat is niet echt te vergelijken vind ik. Maar toen ik op Sanaa haar stageplaats was in Senegal merkte ik al heel snel de liefde en de vriendschap die er heerste. Dat was geweld-ig om te zien. Al die kinderen zagen Sanaa zo graag komen. Ik ben twee dagen op Sanaa haar stageplaats geweest en ik was meteen verliefd op die kindjes. Dat is wel iets wat ik toch wel miste in Barcelona. Of ik zou willen ruilen met Sanaa, daar kan ik geen antwoord op geven. Wat ik wel zeker weet is dat ook mijn reisavonturen hier niet eindigen.

Sanaa: Een wasmachine! Ik heb gedurende mijn hele verblijf hier mijn kleren met de hand gewassen, en ik heb het echt wel gehad nu! Ik haatte het en vond nooit de tijd om mijn was te doen, tot wanneer ik echt niets meer had om aan te doen. Er waren wel betere dingen te doen. Elke dag stapelde het hoopje vuile was zich op, tot mijn kast leeg was natuurlijk. Ik ben wel trots op mezelf dat ik mijn kleren steeds zelf waste. Zohra: Barcelona staat op vlak van technologie even ver als België, dus eerlijk gezegd heb ik niet echt iets gemist.

Sanaa: Onmogelijk om er eentje te kiezen. Ik heb er zoveel dat het echt moeilijk is voor mij om te kiezen. De mensen hebben er mij de tijd van mijn leven gegeven, iedereen was vriendelijk, zegt goeiedag zonder elkaar te kennen en ze beginnen sponta-an met je te praten. Voor je het weet, ben je een half uur verder. Ze nemen de tijd om vriendelijk te zijn en om elkaar in de ogen te kijken. Ze genieten van elk moment, ook al is hun leven hier niet gemakkelijk en ze werken hun kapot om hun familie te onderhouden. Toch zien ze er zo gelukkig uit. Ik ben zeer blij dat ik van die cultuur mocht proeven, en dat op zich is al de mooiste souvenir.

Jullie zijn elkaar ook gaan bezoeken. Hadden jullie willen ruilen?

Tegenwoordig zijn er heel wat middelen om moeiteloos vanuit het buitenland contact te houden met achtergeble-ven familie en vrienden, maar wat misten jullie het meeste van hier?

3

Hadden jullie dan genoeg vrije tijd om te kunnen genieten van het land/stad en de cultuur?

Interview door Ine van Jeugddienst.

Om af te ronden: Sanaa, nog één vraagje, wat is het mooiste souvenir dat je meebracht?