Dossier Communicatietheorie DEF

5/12/2018 Dossier Communicatietheorie DEF - slidepdf.com

http://slidepdf.com/reader/full/dossier-communicatietheorie-def 1/10

Dossier

Openbaar maken & raken

18-01-2012

Trudy Heijne: 325727

ECM3, periode 2: Susanne van Hoek



Inhoud

1 Inleiding 1

2 Werkwijze journalistiek & Gatekeeper 2

3. Werkelijkheid en nieuws & Werkwijze journalistiek 44. Internet & Internationaal 6

5. Televisie & Onderzoeksjournalistiek 8

6. Publieke opinie & Media 9



1. Inleiding

In dit dossier vindt u samenvattingen van krantenartikelen die betrekking hebben op de theorie die gegeven

wordt tijdens het vak ECM 3 Openbaar maken en raken. De verschillende thema’s zijn Werkwijze journalistiek,

gatekeeper, werkelijkheid en nieuws, internet, internationaal, televisie, onderzoeksjournalistiek, publieke

opinie en media.



2. Werkwijze journalistiek & GatekeeperMeens , T. (2009). De wording van een blunder. De Volkskrant, 30 mei, p.43

Dit artikel laat zien hoe makkelijk men een vermoeden aanneemt voor een feit. Dit geval laat ook heel mooi

zien hoe een collega in een andere (hogere) functie invloed kan hebben op de aanname.

De chef redactie neemt immers aan dat de chef economie het vermoeden wel gecontroleerd heeft en gaat er

dus vanuit dat het waar moet zijn.

Laan, van der, C. (2009). Strijd om miljoenennota snel gestreden. Trouw, 12 november, p.4.

Het bekend maken van de miljoenennota door de controleurs van de macht, oftewel de journalisten, lijkt

tegenwoordig meer een spelletje te zijn om wie het eerst publiceert. Hoe kan de burger het gepubliceerde

serieus nemen wanneer men weet dat er alles aan gedaan wordt om de stukken te krijgen. Laten we vooral ook

niet vergeten dat er een flink aantal kamerleden zijn die het spelletje ook graag meespelen om zo in beter

daglicht te komen.

Werker de, A.L. & Donker (2009). De lezer schrijft over de taak van de krant. NRC, 3 oktober, p.6.

Volgens de lezer van de bewuste krant is het niet de taak van de krant om kritisch naar ‘nieuws’ te kijken en erdan over te rapporteren maar om ‘nieuws’ zo neutraal mogelijk aan de lezers te brengen.

Lezers kunnen immers niet opmaken, controleren, of iets een mening van de krant is. De krant geeft de lezer

gelijk maar stelt wel dat de journalisten, waar de lezer hier geen tijd voor heeft, verschillende

informatiebronnen kunnen raadplegen en zo afwegen wat algemeen relevant is.

Pedersen (2010). Soldaten als filmster. NRC, 12 november, p.12.

Hoe schokkend en diepgaand documentaires over soldaten in Afghanistan ook mogen zijn, het is een

effectievere manier om te informeren en recruteren dan van een afstandje verslag te doen. De journalist is op

dat moment één met het peleton en kan zich zo beter inleven.

Elias (2010) Waarom neem journalistiek zichzelf de maat niet? … , 1 december, p.9.

Elias vindt dat (parlementaire) journalisten tegenwoordig meer aan beeldvorming dan aan feitelijke

verslaglegging doen. Kleine schandalen worden tot op het bot uitgepluisd en meer ernstige incidenten worden

amper gemeld. De strijd onderling wint van de inhoud.

Van der Valk, L (2011). Nieuws voor de naam, PR voor het geld.

Tegenwoordig liggen opdrachten voor journalisten niet meer voor het oprapen. Veelal kiezen zij er dan voor

freelance te werk te gaan en ook commerciële opdrachten aan te nemen. Waar is blijft dan de

onafhankelijkheid van de journalist? Mag hij een journalistieke opdracht aannemen wanneer het over het

bedrijf gaat waar hij commerciële opdrachten voor doet?

De Valk, E (2011) Snoepreisjes in ruil voor aandacht in krant of blog. NRC, 2 maart, p.x.Tot hoe ver kunnen journalisten meegaan in deals met bedrijven en wanneer tast het hun geloofwaardigheid

aan? Kan je als lezer een artikel vertrouwen wanneer je weet dat de journalist in ruil voor een weekje vakantie

heeft mogen vieren.

Staal, H (2011) Journalisten leggen zich makkelijker neer bij invloed voorlichters. NRC, 26 april, p.x.

Het is voor voorlichters en prmedewerkers erg makkelijk om informatiestromen naar hun hand te zetten.

Journalisten zeggen afhankelijk te zijn van de welwillenheid van voorlichters en zien de situatie als ‘hoe het nu

eenmaal werkt’. Terwijl voorlichters ook afhankelijk horen te zijn van journalisten. De laatste groep moet

terrein terugwinnen door bijvoorbeeld persberichten niet kant en klaar over te nemen, een primeur zo nu en

dan af te slaan, geen inzage ter controle te geven en transparant over eigen werkwijze te zijn. Het laatste werkt

nadelig voor de voorlichter, want ze willen niet dat het publiek zicht heeft op hun invloed.

Jensma, F (2011). Rechter bepaalt wat mag.

Hoewel het boekje ‘Journalist en recht’ handig is schroomt het op bepaalde punten: er ontbreken enkele



gerechten in de opsomming daarvan en ook wordt er niet uitgelegd hoe de journalist het ‘slimst’ om kan gaan

met mediarecht. Het wordt pas interessant wanneer er over de verschillen van beoordeling tussen de rechter

en raad van journalistiek wordt geschreven. Deze denken er op verschillende fronten nog wel eens anders over.

Oftewel het zwakste punt in het journalistenrecht: er is geen rechtseenheid.

Pinedo, D (2011). ‘Ik moet de wet kunnen overtreden’. 31 augustus, p.x.

Alberto Stegeman over het overtreden van wetten door de journalistiek: ‘ Een journalist staat niet boven de wet, tenzij hij een strafbaar feit moet plegen om een misstand aan te tonen.’

In zijn openbaring over de veiligheid bij KLM stelt de rechter hem in zijn gelijk, de overtredingen leken niet op

te wegen tegen de veiligheidsrisico’s. De zaak wordt voorgelegd aan de hoge raad. Ondanks dat Alberto liever

de waarheid op legale manier boven tafel krijgt schuwt hij niet de wet te overtreden wanneer er

zwaarwegende belangen op het spel staan. _________________________________________________________

van Ditzhuijzen, O. (2008). Klanten ANP willen meer ‘showbizz’.’ NRC, 8 april, p.x.

Entertainmentnieuws is niet alleen meer het ‘paparazzi in het struikgewas’ op roddelbladniveau.

Er is steeds meer vraag naar showbizz nieuws. Minder naar ‘roddel & achterklap’ meer naar het verhaal van de

ster zelf, waarin de bronnen gecheckt zijn en het verhaal daadwerkelijk betrouwbaar is. ‘Ook door dit soort

nieuws kunnen belangrijk maatschappelijke vraagstukken bespreekbaar worden gemaakt. Een nadeel hieraan

is dat het entertainment en lifestyle vaak resulteert in een onkritische houding van zowel maker als kijker.’

Hoofdredactie. (2008) 'Waarom vandaag de begroting in de krant?' NRC, 13 september, p.x.

Het NRC valt over het feit dat ze hun lezers niet goed kunnen informeren door de het embargo dat op de

miljoenennota ligt. Wanneer de miljoenennota onverhoopt toch eerder uitlekt mogen zij alsnog hun lezers niet

op de hoogte stellen. Wat krenkt is dat leden van het kabinet wel informatie over de nota naar buiten brengen

wanneer het uitkomt.



3. Werkelijkheid en nieuws & werkwijze journalistiek

Van Doorn, J.A.A. (1989) Werkelijkheid volgens de media. NRC Handelsblad, 24 augustus, p.x.

Waar de werkelijkheid door iedereen al anders geïnterpreteerd wordt, doen journalisten en fotograven er vaak

nog een schepje bovenop. Beelden worden gemanipuleerd om dat wat gaande erger te doen lijken dan dat het

is. Schokkend nieuws verkoopt namelijk beter.

Boerdam, J. (1998) Journalist in spe: leer het vak in de praktijk. NRC, 21 februari, p.x.

De journalist zou zijn vak weer in de praktijk moeten leren in plaats van in de banken. Zo zouden ze weer leren

hoe om te gaan met de waarheid in plaats van de werkelijkheid naar de hand te zetten.

Op school leert met het vak door middel van theorieën die onder andere laten zien hoe bepaalde

verwachtingen de loop van gebeurtenissen kunnen bepalen, oftewel het nieuws manipuleren. Hoewel het op

de ouderwetse manier misschien minder sensationeel, snel en intellectueel is komen de feiten wel boven tafel.

De lezer in plaats van de journalist kan dan zijn eigen werkelijkheid construeren.

Beunders, H. (1999) Onzinnige objectiviteit. Elsevier, 22 mei, p.x.

We moeten terug naar het besef dat de journalistiek duidelijk omschreven en erkende moreel-politieke

uitganspunten heeft. Vandaag de dag is het teveelgebaseerd op kijkcijfers en geld. Kranten beweren dat ze

objectief zijn waar dat helemaal niet kan. Objectiviteit bestaat niet zonder interesse en die interesse wordt

gevoed door prioriteitenlijsten van waarden.

Ritsema, B. (2003) ‘Wat nieuws met een mens doet.’ NRC, 31 december, p.x.

Wat eigenlijk wordt gezegd door Beatrijs Ritsema is dat geïnteresseerde mensen eerder geneigd zijn over een

onderwerp te lezen maar er ook minder snel van opkijken omdat ze er al eerder mee geconfronteerd zijn.

Oftewel het nieuws is altijd ‘nieuw’ maar het herhaald zich door de jaren heen waardoor je het herkend en er

als het ware ongeïnteresseerder mee omgaat.

Huygen, M. (2007) Seks is een privézaak, maar niet in publiek toegankelijke ruimtes. NRC, 12 december, p.x.

Waar meestal de media schuld krijgt wanneer een ‘privékwestie’ uitlekt gaat in dit geval de vlieger niet op. In

dit tijdperk is de publieke sfeer al flink uitgebreid door camera’s en mobieltjes en is je privacy moeilijker te

behouden. Maar wanneer er een schandaal plaatsvind in een openbare ruimte, ook al gaat het om een privé

aangelegenheid, is het je eigen fout wanneer het dan ook openbaar gemaakt wordt.

N.N. (2008) Iran voegt aan foto een extra raket toe. NRC, 11 juli, p.x.

Door trucage toe te passen probeert Iran te verdoezelen dat er iets mis is met de raketten die ze willen

gebruiken om Israël te bombarderen. Naar zeggen schijnt dat ze een extra raket hebben toegevoegd. Het doel

is uiteindelijk om te laten zien dat ze sterk genoeg zijn, want dat het werkelijk plaats zal vinden wordt niet

gezegd. Israël moet alleen goed weten dat er én nieuwe raketten zijn en dat ze in staat zijn om over te gaan totactie.

Van Ditzhuijzen, O. (2008) Mooier maken van de werkelijkheid. NRC, 21 juli, p.x.

Wantrouwen tegenover tekst bestaat al langer maar het vertrouwen in foto’s lijkt nog steeds groot te zijn.

Lezers zouden ook sceptischer tegenover foto’s moeten zijn. Wat je op foto’s ziet is niet altijd de werkelijkheid:

er wordt gecorrigeerd, gemonteerd en gemanipuleerd. Hierdoor draagt niet alleen de teks maar ook de foto

een opinie uit. Lezers moeten oplettender zijn wat betreft fotografie.

Hofland, H.J.H. (2010) ‘De risico’s van de openbaarheid.’ NRC, 1 december, p.9.

De gedrukte pers raakt in verval door de nieuwe media. Waar zij vroeger het belangrijke nieuws van

gezagdragers brachten is nu internet de klokkenluider. Maar wie zegt dat dit waarheid brengt? Bestuurders



staan machteloos, internet is een middel voor voorbarige openbaarheid maar brengt ook de gelegenheid om

de massa meteen een oordeel te laten vellen.

______________________________________________

Cramer, V & Donker, B. (2008) De lezer schrijft, de krant antwoordt. NRC, 24 mei, p.x. De lezer vraag zich af of de kranten alles wat de overheid los laat, ook al zijn het losse vlodders, oppakt en er

over schrijft, wordt het de overheid zo niet erg makkelijk gemaakt om in het nieuws te komen? De krant geeft

aan dat dit zeker niet de bedoeling is en dat ze over vakbekwame werknemers beschikt die diep in de gegeven

informatie graven. Op deze manier komt de lezer meer te weten dan alleen de verslaglegging van de overheid

en kan op deze manier beter zien waar ze aan toe zijn.

Versteegh, K. (2008) Pers is gevaar voor zichzelf. NRC, 31 mei, p.x.

Volgens journalist Micheal Massing moet de journalist kritischer naar zichzelf kijken. Zo vind hij dat in

oorlogsverslaggeving de Iraanse en Afghaanse kant van de werkelijkheid beter moet worden beschreven en

maakt hij zich zorgen over de financieel-economische manier van verslaglegging. Deze zou te gefixeerd zijn op

het grote geld, daarmee het sociale aspect in een hoekje drukkend. Wat de embedded journalism betreft gaat

zijn voorkeur uit naar de Amerikaanse aanpak (in vergelijking met de Nederlandse). Waar je in Nederland

vooraf de stukken bij Defensie in moet leveren ter controle worden er in Amerika vooraf afspraken gemaakt

waarin wordt vastgesteld dat de te schrijven stukken de veiligheid van de operatie niet in gevaar mogen

brengen.

Carlier, N. (2008). Iedereen weet hoe Van der G heet. NRC, 10 juni, p.x.

De raad van journalistiek stelt dat media terughoudend moet zijn in het gebruik van informatie van internet,

vooral wanneer mensen in hun privacy geschaad kunnen worden. De oorzaak van de vele klachten vandaag de

dag liggen bij het mondiger worden van de mensen en de populariteit van het internet. De nieuwe leidraad

luidt: ‘Journalisten zouden alleen hyperlinks naar informatie van derden moeten publiceren als die voldoende

nieuwswaarde hebben en een algemeen belang dienen.’ Dat algemeen belang wordt door de media zelf

bepaalt.

Klaver, M.J. (2008). Het kleine nieuws van om de hoek. NRC, 16 juni, p.x.

Buurtlink is een communityplatform die in het leven is geroepen om sociale cohesie in buurtwijken te

bevorderen. Dagelijks worden er ruim duizend berichten geplaatst voornamelijk door bezoekers, oftewel

burgerjournalistiek. Waarom deze site wel goed presteert en andere waaronder Skoeps.nl van initiatiefnemer

Talpa niet? Er is geen ambitie om journalist te worden, de nadruk ligt op het sociale aspect. Buurtlink is

succesvol omdat het eenvoud met veelzijdigheid combineert. Je postcode is je homepage en vanuit daar werk

je verder.

Banning, C. (2008). Tandenknarsend het embargo eerbieden. NRC, 15 september, p.x.

Ondanks dat de complete begroting al in de NRC stond, en ze het embargo op de begrotingsstukken

achterhaald vinden houden alle radio-, kranten- en tvredacties zich er aan. De eerste had de regeling met de

RVD namelijk niet getekend en heeft zich door eigen bronnen laten informeren. Ondanks dat het gebruikelijk is

dat een embargo vervalt wanneer de informatie openbaar wordt verbreekt de RVD de regeling niet.



4. Internet & Internationaal

Beerenkamp, H. (2009) Wilders moet nu zijn film los durven laten. NRC, 26 maart, p.x.

Wanneer je zoals Wilders zelf controle wil houden over de boodschap die je zend maar in contact komt met

zogenoemde gatekeepers moet je die controle los durven laten. Wanneer je een mediabom wil plaatsen lukt

dat niet wanneer je gecontroleerd wordt. Plaats het via youtube en op het moment dat het verwijderd wordt is

het waarschijnlijk al door nieuwsbulletins opgepakt.

De Vries, M. (2010) Het is over. Zegt @FritsWester. De Groene Amsterdammer, 4 maart, p.13

Via Twitter zouden politici rechtstreeks in contact staan met de kiezers en de media kunnen omzeilen. Geen uit

het verband getrokken krantenartikelen maar zelf je publiek de nodige info verschaffen. Maar is het niet

gewoon een verplaatsing van elkaar zwartmaken in de kamer naar het web? Het maakt de wereld van de

politicus daarentegen wel tastbaarder en op die manier kunnen mogelijke kiezers over de streep worden

getrokken. Toch volg je als twitteraar alleen de personen die je zelf interessant acht.. Onbelangrijke tweets

blijven binnen je volgersgroep, wanneer het echt boeiend wordt en geretweed wordt neemt vanzelf ook de

media het over.

Redactioneel commentaar. (2011). Plundering van Hyves. NRC, 2 november, p.7.

Hoe kan de Telegraaf, nieuwe eigenaar van Hyves, de privacy van de gebruikers waarborgen wanneer het zelf

alles lukraak in haar krant plaatst? Kan een eigenaar een socialmedia platform beheren wanneer het zelf geen

sociaal besef heeft? Is het mogelijk dat je de ene dag iets deelt met je vrienden en het de volgende dag op de

voorpagina aantreft? Dit artikel geeft een aantal punten waaruit blijkt dat Hyves ten dode is opgeschreven met

de Telegraaf als nieuwe eigenaar.

_______________________________

Ketelaar, T & Verkade, T. (2008) Een vrije krant ja, maar met moeite. NRC, 7 november, p.x.

Niet in elk land is persvrijheid zo vanzelfsprekend als in Nederland. De Moldavische krant Timpul is de enige

onafhankelijke krant in het land. Ze kunnen schrijven, drukken en verspreiden maar worden wel tegengewerkt

waar kan. Wanneer bijvoorbeeld de drukkerij of het distributiebedrijf het niet eens is met datgene wat wordt

verkondigd zullen ze er alles aan doen om het drukken of de verspreiding te doen mislukken. Politieke macht

versus onafhankelijkheid en vrijheid van meningsuiting.

Moerland, R. (2008) Papieren steun, NRC, 13 december, p.32.

De Franse regering heeft een Staten-Generaal ingeroepen om de economische toekomst van de geschreven

media door te lichten. Franse journalisten voelen zich te weinig betrokken bij deze discussie, vooral omdat, in

hun ogen, de overheid al te veel macht heeft in de onafhankelijkheid van de pers. Ze voelen zich te weinig

beschermd tegen de invloed van media-eigenaren op het redactionele werk. Ondernemers voor wier media

een nevenactiviteit is naast hun grotere economische belangen. Sarkozy vindt het de taak van de overheid om

te zorgen dat de media zo onafhankelijk mogelijk kan opereren. Maar is dat mogelijk wanneer de mediabazen

met hun industriële praktijken afhankelijk zijn van de overheid?



5. Televisie & Onderzoeksjournalistiek

Obbema, F. (1998) Justitie, niet pers, liet rel rond Docters escaleren. de Volkskrant, 21 februari, p. 9.

Journalisten zijn slaven van gebeurtenissen, en niet de makers er van. Wel kan de inbreng van deze journalisten

de inhoud doen vervormen. In de affaire Doctors- van Leeuwen laat de pers zich te makkelijk misleiden. Maar is

een journalist niet gek, wanneer hij van een muiterij hoort, thuis te blijven? Voorlichters hebben er in dit geval

alles aan gedaan om te doen lijken alsof er iets aan de hand was, ze wisten dat de media zou happen. De media

zou alerter en attenter moeten reageren en gebeurtenissen van afstand benaderen.

Kuitenbrouwer (2003)Boboloon. HP De Tijd, 12 september, p.x.

Journalisten dragen er indirect aan bij dat directeuren van de publieke omroep meer salaris eisen.

Ze vergelijken zichzelf met directeuren van commerciële omroepen terwijl deze vaak veel korter in hun functie

zitten en sneller vervangen worden door iets ‘fris’. En wie zegt dat de commerciële omroep ze überhaupt zou

willen contracteren? Daarnaast dragen ze aan dat salarissen in de semi-publieke sector, als directeuren van

ziekenhuizen, ook hoger liggen. Een onterechte vergelijking, medici volgen immers een veel langere studie dan

directeuren van een publieke omroep.

Krul, R. (2008) Elk lid voor PON en Piep! kost geld. NRC, 4 december, p.x.

Wil een nieuwe omroep toetreden tot het publieke stelsel dan moet het 50.000 leden achter zich hebben

staan. Moeilijk te werven wanneer je weet dat de bestaande (aspirant)publieke omroepen leden kunnen

werven via veelal duurdere spotjes op tv, middelen die de nieuwkomers niet in kunnen zitten i.v.m. budget.

Daarbij komt dat vijftigduizend leden werven erg moeilijk is in een tijd waarin mensen zich niet zo makkelijk

meer laten binden. In dit artikel hebben in ieder geval Piep! en Zenit zich al laten horen.

_________________________________________________________________________

Luijendijk, J. (2010) Onderzoek nou eens waarom er wordt gelekt naar de media. NRC, 4 december, p.8.

Journalisten controleren de macht, maar willen niet inzien dat ze eigenlijk deel uitmaken van deze macht. Ze

zijn embedded, als journalisten in oorlogsgebied, ze weten dat het anders ligt maar leggen zichzelf censuur op.

Of ze ondervinden cognitive capture, oftewel ze ze nemen de werkelijkheid waar zoals de mensen die ze

eigenlijk kritisch moeten beoordelen. Ze zijn het vermogen tot waarnemen kwijt. Er is geen morele

verantwoordelijkheid onder de media. Niemand wil het risico lopen bronnen of lezers kwijt te raken.

Hollak, R. (2011). Strikte regie voor een jongen in nood. 4 november, p.x.

Hoe kun je een doel, in dit geval het blijven van Mauro, tot slagen brengen? Breng het onder de aandacht, zorg

dat er empathie gewekt wordt. Daar is Defence For Childeren, de voor Mauro belangenbehartigende

organisatie in geslaagd. Met de juiste timing en selectie van media, ondanks de enkele fout, kan een hoopgedaan worden. Blijkt de publiciteit rondom Mauro toch al vier jaar te zijn voorbereid …



6. Publieke opinie & Media

Knapen, B. (2008).Voor een zinvol publiek debat moet de burger mediawijs zijn. NRC, 21 juni, p.x.

Al eerder voorspeld en nu waarheid geworden, amusement en entertainment hebben de overmacht in

medialand. Er op gericht om, zonder maatschappelijke verantwoording, zoveel mogelijk kritiekloze, a-politieke

mensen tegelijkertijd het naar hun zin te maken. Ook politici zelf laten zich hierin meeslepen door zelf aan

allerlei rare programma’s mee te doen. De publieke opinie is een rommeltje geworden, toch zijn er

maatschappelijk verantwoorde media gebleven. Er is dus wel ruimte voor. Universiteiten, onderzoekers en

studenten, iedereen houdt zich met het vraagstuk bezig, het probleem wordt herkend. De burger die een

mening wil vormen doet dat nog steeds via de media, maar wel met een kritische blik op deze media.

Keunen, M. (2008). ‘Slag om de publieke opinie is verhard’. NRC, 20 november, p.x.

Frist Bloemendaal vindt dat er is fundamenteel iets mis is met de manier waarop de overheid omgaat met de

pers. Ze zien de pers niet als een waakhond van de democratie maar als een bedreiging. Hij zegt dat het

voorlichtingsbeleid is veranderd van informeren naar beïnvloeden en overtuigen. Met als resultaat dat ze de

pers op een afstandje willen houden. De laatste zou meer een eigen agenda, onafhankelijk van de overheid,moeten volgen. Geen genoegen nemen met een persbericht maar uitzoeken wat er wordt achtergehouden.

_____________________________________________________________________

Tokmetzis, D. (2008) Internet verraadt uw koopgewoontes. NRC, 12 november, p.x.

Behavioral targeting oftewel advertenties op internet worden afgestemd op het internet gedrag van de surfer.

Op basis van bezochte websites, gebruikte zoektermen, surf- en koopverleden, ingetypte klanteninformatie en

klikgedrag wordt voorspeld waar de bezoeker behoefte aan heeft. Het verzamelen van deze specifieke

informatie kan zelfs teruggevoerd worden op één persoon. Door de discussie over schending van de privacy is

het in Nederland nog niet zo ver gekomen. Het College Bescherming Persoongegevens vind de techniek nog

dusdanig nieuw dat ze nog geen mening hebben kunnen vormen.

Logger, B. (2010) Hoe lang heeft de krant nog? Trouw, 10 november, p.22.

Wat dit artikel betreft wordt er gezegd dat de krant nog lang niet uitsterft en daarmee de discussie ook niet.

Hoe kan een dagblad zichzelf toekomstbestendig maken? Het verdienmodel moet aangepast worden. Ze zijn

immers het monopolie op nieuws kwijt door de komst van internet. Een aantal voorbeelden die gegeven

worden zijn: Kranten die specialistische informatie bieden kunnen daar meer geld voor vragen. Er kan geld

verdiend worden met eigen nieuwswebsites. Hoe, dat blijft nog onduidelijk. Lezers laten betalen voor inhoud

en het risico lopen dat het bezoekersaantal daalt en daardoor waarschijnlijk de adverteerders weglopen? Of

het nieuws juist gratis aanbieden om zo adverteerders te trekken? Er wordt verwacht dat lezers van specifieke

kranten met specifieke artikelen ook op internet geld willen betalen om deze te lezen. Lukt het niet om een

ander verdienmodel te creëren? Ook geen ramp zegt dit artikel, de krant is nog lang niet uitgestorven.

Dossier Communicatietheorie DEF

Documents

Transcript of Dossier Communicatietheorie DEF