Paul Jacobs

De laatste grap

HoutekietAntwerpen / Amsterdam

© Paul Jacobs / Houtekiet /Linkeroever Uitgevers nv 2010

Houtekiet, Katwilgweg 2, b-2050 Antwerpeninfo@houtekiet.comwww.houtekiet.com

Omslag Wil ImminkFoto omslag © Sara EngelsFoto auteur © Sara Engels

Zetwerk Intertext, Antwerpen

isbn 978 90 8924 100 9d 2010 4765 19

nur 330

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/ofopenbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of opwelke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke

toestemming van de uitgever.No part of this book may be reproduced in any form, by

print, photoprint, microfilm or any other means, withoutwritten permission of the publisher.

Opgedragen aan de échte Potentaten

‘The secret source of humour is not joy but sorrow.There is no humour in heaven.’

(Mark Twain)

7

1

De uitnodiging bereikte Ellen via haar moeder. Ze woondenu zes jaar in Frankrijk en nog altijd waren er mensen die

niet wisten dat ze haar geboorteland voorgoed de rug had toe-gekeerd. De Auberge Lion in Arques-la-Bataille was een goed-lopend hotelletje geworden. Ze hield van het onstuimige Nor-mandische klimaat en ze hield van Thomas. Nog iedere keervoelde ze een blije páng in haar hart als ze samen met hem overhet brede strand tussen Veules-les-Roses en Pourville kon wan-delen, met uitzicht op de bemoste kliffen, in plaats van op detot beton geworden middenstandsdromen aan de Vlaamse kust.

Hoe riep Tom het altijd ook weer? ‘De journalistiek is prima,op voorwaarde dat je er op tijd uitstapt.’ Volgens haar kon jehetzelfde van België zeggen. Maar nu was er die brief uit Ant-werpen en ze was er blij mee als met een onverwacht cadeau.

‘Lieverd, kunnen we dit doen? Alsjeblieft?’Ze zwaaide met de enveloppe met het meisjesachtige hand-

schrift en een opgeplakte cartoon van Kamagurka (‘Hahaha!!Wat een belachelijk tafelblad!’ ‘Oh Rik, waarom moet je toch met allesde spot drijven?’). Thomas nam de brief van haar over. Ze had-den die week maar één echtpaar te gast in de auberge. Ze had-den alle tijd.

‘Van Myriam Molnar. Mijn maatje van de middelbare school.Ik heb altijd wel gedacht dat ze het zou maken. Wat denk je?Kunnen we er naartoe?’

8

Thomas kwam naast haar op de uitgesleten sofa zitten enzette zijn leesbrilletje op. In zijn hemd met opgerolde mou-wen, zijn oude docksides en zijn jeans zag hij er nog altijd over-rompelend aantrekkelijk uit, vond Ellen, knapper zelfs dantoen ze hem had gered van een ongeregeld vrijgezellenlevenmet te veel drank en te weinig verse groenten.(*) Met haar wijs-vinger streelde ze de rimpels in zijn voorhoofd. Hij keek haaraan als een dankbare labrador die niet meer op een wandelinghad gerekend.

‘Stand-up? Een vrouwelijke stand-upcomedian? Mijn god, watgaan ze allemaal nog meer verzinnen?’

Ze griste het velletje uit zijn handen.‘Myriam is de grappigste vrouw die ik ken. In de klas zaten

we altijd te gieren. “Rademakers, Molnar, op de gang!” Hoedikwijls hebben we dat niet moeten horen? Ze is naar StudioHerman Teirlinck vertrokken en vanaf dat moment zijn we el-kaar uit het oog verloren. Ik heb altijd gezegd dat ze Joan Riversmoest worden, een jonge editie van Joan Rivers. Ken je haarniet, die Amerikaanse bitch? Hoe ging haar grap ook weer…?Ze vertelde dat ze bang was dat ze niet van de straat zou gera-ken. She used to stand by the side of the road with a sign: last girl

before freeway. En nu doet ze het eindelijk: die one-womanshow, waar we het zo vaak over hebben gehad. Try-outsvan 18 tot 22 januari… Dan zijn onze Hollandse gasten hier allang weer weg. Kom op, Tom, we sluiten de boel voor een weeken we gaan in België oude vrienden bezoeken.’

‘Ik heb alleen oude kennissen. Mediamensen.’ Hij sprakhet woord uit alsof hij het over een venerische ziekte had. ‘Endie drukte… En die regen…’

(*) Zie De Rode Badkuip en Een ijskoud gerecht, Houtekiet, 2008 en 2009