DE JONGEN IN DE GESTREEPTE PYJAMA

1.Zakelijke gegevens:

Titel van het boek: De jongen in de gestreepte pyjama.

Het boek heeft geen ondertitel.

De naam van de auteur: John Boyne.

Het boek is uitgegeven door: Arena Amsterdam

De uitgave van het boek was in 2006.

Het boek heeft 55 bladzijden.

2. Samenvatting:

Als Bruno op een dag uit school komt staan de verhuisdozen al klaar. Vader heeft in opdracht van de Furie een nieuwe baan. Hij wordt kampcommandant van Oudwis. Bruno vindt het in het begin best spannend, maar als ze bij hun nieuwe huis arriveren begint hij er toch wel anders over te denken. Alles lijkt wel het tegenovergestelde van hun oude huis. Eerst woonde ze in een heel groot huis met allemaal kamers en hoekjes waar telkens weer nieuwe dingen ontdekt konden worden. En daar hield Bruno wel van. Maar dit huis was oud en kaal. Het was een heel stuk kleiner als eerst. Ik zal even kort de reactie van Bruno naar zijn moeder toe vertellen, dan merk je ook hoe bijdehand hij is.

“Ik vind’t maar niks, ik vind dat we dit maar het beste helemaal kunnen vergeten en gewoon weer naar huis moeten gaan. We zijn weer een ervaring rijker, en ik vind dat u gewoon tegen vader moet zeggen dat u zich hebt bedacht en, nou ja, als we hier voor de rest van de dag moeten blijven en vanavond hier moeten eten en slapen omdat we allemaal te moe zijn, dan is het niet zo erg, maar we zullen wel heel vroeg op moeten als we rond theetijd terug in Berlijn willen zijn” Want daar woonde ze eerst.

Maar hoe hij ook protesteert en de anderen probeert te manipuleren, het heeft geen zin. En als uiteindelijk duidelijk is dat hij er maar het beste van moet maken, gaat hij op onderzoek uit of er iets interessants valt te ontdekken. En dat vindt hij. Op zijn kamer is een raam en als hij daaruit kijkt, ziet hij iets wat hem een koud en naar gevoel geeft. Hij haalt er zelfs zijn zus Gretel bij, wat heel bijzonder voor hem is omdat hij stiekem een hekel aan haar heeft. Ze is maar 3 jaar ouder als hem maar doet altijd of ze alles beter weet en kleineert hem. En ze blijft s’ochtends veel te lang in de badkamer, ook als hij heel nodig naar de wc moet. Maar voor deze keer vergeet hij al die dingen. En samen kijken ze uit het raam. Daar zagen ze een aantal gebouwen waar allemaal jongens en mannen liepen. Wel honderden, bijna duizend! Omringd door hoge hekken met prikkeldraad. Ze keken allemaal heel triest en liepen maar wat rondjes. Het zag er donker en kil uit. En voor welstaande kinderen als Bruno en Gretel was het niet voor te stellen dat mensen zo konden leven. In hun naïviteit dachten ze dat het misschien het platteland was, maar ja, waar waren de

dieren dan? Misschien in die gebouwen daarginds, deed Bruno wijs. Het kwam niet in hun op dat het een concentratiekamp was. Daar hadden ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord. Ze vonden het wel vreemd dat ze allemaal in van die gestreepte pyjama’s liepen en dat de soldaten tegen hun schreeuwden en sloegen. Maar dat hoorde er misschien wel bij, zo dacht Bruno.

Na een tijdje begint Bruno al te wennen aan zijn situatie. Hij is er wel achtergekomen dat vader en moeder toch niet over te halen zijn. Daarom zoekt hij steun bij het dienstmeisje Maria die altijd heel aardig voor hem is geweest. Met haar kan hij wel eens praten over vader en luitenant Kotler waar Gretel zo gek op is en hij zo’n hekel aan heeft. Maar Gretel is gewoon een hopeloos geval die alleen maar aandacht wil. Bruno is een beetje bang voor Kotler omdat die je zo doordringend aan kan kijken en hij doet altijd net of Bruno een kindje is. En dat vindt hij vreselijk. Ook doet de luitenant heel lelijk tegen allemaal aardige mensen. Bijvoorbeeld Pavel, de hulp in huis die altijd voor hen kookt en Bruno een keer heeft geholpen toen hij heel hard van de schommel gevallen was. Toen heeft Pavel de wond schoongemaakt en er een pleister op gedaan. Daar is Bruno hem nog steeds dankbaar voor. Hij had namelijk wel dood kunnen bloeden.

Op een dag herinnert Bruno zich dat hij zo graag op ontdekkingsreis ging, en aangezien er in het huis niet veel te ontdekken viel ging hij naar buiten. Hij liep uren langs het hek, almaar verder. Er leek geen eind aan te komen; en net toen hij besloot om maar weer terug te gaan zag hij in de verte een stip die langzamerhand een jongen werd. En dat was het begin van de bijzondere vriendschap tussen Bruno en Shmuel uit het kamp. Totaal verschillend, Shmuel die honger leed en in het kamp woonde, en Bruno die alles had wat zijn hartje maar begeerde, maar toch verbonden met elkaar. Het grappige was namelijk dat ze allebei op 15 april 1934 geboren zijn.

Bruno is erg nieuwsgierig naar hoe het is aan de andere kant van het hek.. Shmuel zegt dat het niet leuk is maar dat gelooft hij niet. Bruno heeft geen een vriendjes, en Shmuel wel. Voortaan gaan Bruno minimaal een keer per week naar het hek toe om te praten met Shmuel. Vaak neemt hij wat eten mee want Shmuel is erg mager Als op een dag de Furie(Hitler) bij hun komt eten moet alles helemaal tiptop in orde worden gemaakt. Iedereen in huis helpt hard mee, en als Bruno in de keuken komt ziet hij tot zijn grote verbazing Shmuel daar zitten. Hij moet glazen poetsen omdat hij zulke dunne vingers heeft. Bruno heeft erg trek en pakt uit de koelkast een stuk kip. Hij geeft Shmuel ook wat die scheel ziet van de honger. Eerst weigert hij nog, omdat luitenant Kotler het verboden heeft. Maar uiteindelijk pakt hij het toch aan en duwt het in één keer in zijn mond. Luitenant Kotler komt er toch achter. En als Bruno later Shmuel weer opzoekt bij hun vaste stekkie zit hij onder de blauwe plekken. Maar hij wil er niet over praten. En zo gaat het allemaal een beetje door. Ze zoeken elkaar op, praten met elkaar en gaan weer terug. Als vader op een dag meedeelt dat ze terug gaan naar Berlijn is Bruno daar niet echt blij mee. Vader zal in Oudwis blijven. Natuurlijk miste Bruno zijn vrienden wel, maar zijn vriendschap tussen Shmuel en hem was gewoon zo bijzonder... Hij ziet er dan ook erg tegenop om het te gaan vertellen tegen Shmuel. Bruno verteld

het en zegt ook dat hij heel graag een keer aan de andere kant van het hek wil komen kijken, dus waar Shmuel woont. Ook als heeft Shmuel al heel vaak gezegd dat het daar helemaal niet leuk is, Bruno kan dat niet geloven. En daarom spreken ze af dat Shmuel de volgende dag een gestreepte pyjama mee zal nemen voor hem zodat hij niet herkend kan worden. Ze lijken namelijk heel veel op elkaar aangezien Bruno net zo’n kaalgeschoren hoofd heeft als Shmuel. Dit in verband met luizen. En ja hoor, als daar dan eindelijk het moment aanbreekt gaan ze samen op pad. Hun doel is om de vader van Shmuel te gaan zoeken. Die plotseling verdwenen is. Volgens Bruno moet dat niet moeilijk zijn. Misschien heeft hij wel een dag vrij genomen van zijn werk of moest hij in een andere stad overwerken en de post werkt niet zo goed, dus ja. Maar Shmuel gelooft het niet echt. Aangestoken door Bruno’s enthousiasme gaan ze vol goede moed op stap. Ze lopen door het kamp, en terwijl Bruno zich verbaasd over de toch wel armoedige omstandigheden legt Shmuel het een en ander uit. Nee, Bruno had zich toch wel wat anders voorgesteld. Hij zegt daarom ook dat hij beter maar naar huis kan gaan. Nog voordat dat Shmuel daarop kan antwoorden komen er ineens soldaten aan die de mensen bij elkaar drijven en omsingelen. Ze moesten misschien wel op mars, dacht Shmuel angstig. En Bruno begon zich toch wel zorgen te maken omdat hij op tijd thuis moest zijn. Ze aten lekker vlees en het begon te regenen. Maar hij moest wel meelopen anders werden de soldaten boos. Met de stroom mensen mee liepen ze een gebouw binnen. Dat is ook het einde van de bijzondere vriendschap tussen Bruno en Shmuel

3. Over de auteur

John Boyne is geboren in Dublin op 30 april 1971. Hij is schrijver en journalist. Hij studeerde Engelse literatuur aan de universiteit in Dublin en creatief schrijven aan de universiteit van Norwich. Toen hij studeerde in Dublin werd zijn eerste werk, korte verhalen gepubliceerd. Na zijn studie verdiende John de kost met het werken in een boekhandel terwijl hij ’s avonds fanatiek bleef schrijven. In 2000 kwam zijn eerste roman Thief of Time uit. De Nederlandse titel van het boek is: Dief van de tijd. John Boyne heeft in totaal 6 romans en een aantal korte verhalen geschreven. Zijn boeken zijn in 42 talen uitgegeven. Zijn bekendste boek is de jongen in de gestreepte pyjama werd een besteller en werd in 2006 gepubliceerd. Wereldwijd zijn er meer dan 5 miljoen exemplaren van verkocht. Het boek is inmiddels ook verfilmd (zie the boy in the striped pyjama), en kwam in Nederland in januari 2009 in de bioscopen. In 2008 verfilmde regisseur Mark Herman het boek voor Miramax (Disney studio’s). John Boyne geeft les in creatief schrijven aan de universiteit van Norwich en schrijft boekrecensies voor The Irish Times en The Irish Book Review.

4. Over het boek

A. Op de voorkant van het boek staat een gestreepte pyjama, die hadden de mensen in het concentratiekamp allemaal aan. De nieuwe vriend van Bruno had ook zo’n pyjama aan en wanneer Bruno ook mee ging naar het concentratie kamp deed hij ook zo’n gestreepte pyjama aan om op alle andere te lijken.

B. Het boek is opgedragen aan het neefje van John Boyne, hij heette Jamie lynch. Jamie is de eerste die het boek heeft gelezen.

C. Het verhaal speelt zich af in de plaats Oudwis. Bruno en zijn familie zijn vanaf Berlijn verhuisd naar Oudwis omdat zijn vader was gepromoveerd. Bruno gaat in Oudwis op ontdekkingsreis en ontmoet Shmuel die woont in het concentratiekamp.

D. Het verhaal is geschreven in de derde persoon, je staat niet in andermans schoenen terwijl je het boek leest. Het komt wel vanuit Bruno maar het is wel in een hij/zij vorm geschreven. Je weet alleen als je het boek leest wat Bruno denkt. Je weet wel veel van de rest van de personen als Bruno er mee te maken heeft.

E. Het verhaal heeft een gesloten einde omdat je weet dat Bruno en zijn vriend Shmuel zijn vergast. Dus je weet hoe het afloopt.

5. Leeservaringen

Het boek is goed geschreven vind ik. Het verhaal is echt gebeurd dus je kunt je goed inleven met de personen dat maakt het boek erg boeiend en is het leuk om te lezen. Er zitten een paar moeilijke woorden in het boek maar als je doorleest kom je erachter wat het te betekenen heeft. Het verhaal heeft een einde wat ik niet had verwacht en dat is interessant. Het boek heeft me erg aan het denken gezet over eerder, hoe het er toen aan toe ging en als ik toen had geleefd wat ik dan had gedaan als ik Bruno was. Ik vond het een heftig verhaal omdat ze ook vergast werden. De verhaallijnen zijn goed met elkaar verbonden want de personages hebben allemaal met elkaar te maken. Het slot vind ik wel passen bij het boek maar ik vind het zeker niet leuk hoe het verhaal afloopt. Er zitten wel veel dialogen in het verhaal, maar dat maakt het verhaal niet storend. Kortom, het boek ‘de jongen in de gestreepte pyjama’ is een leuk en spannend boek.

6. Verwerkingsopdracht

4 nieuwe titels voor het boek

Verborgen vriend - Bruno heeft een Shmuel als vriend maar niemand mag dat weten omdat Shmuel joods is en de familie van Bruno tegen joden is.

Echte vriendschap – Dit verhaal is echte vriendschap, als dit geen echte vriendschap was had Bruno niet zoveel voor Shmuel over. Bruno doet alles voor hem, hij brengt hem eten als ie honger heeft en hij komt spelen. Hij gaat zelfs het kamp binnen.

Vriendschap tot het einde – In dit verhaal gaat hun vriendschap letterlijk tot de dood. Het is heel sneu hoe ze overlijden, maar ze zijn wel samen gegaan. Mensen zeggen vaak dat ze vriendschap tot het einde hebben en samen zullen overlijden maar dat is vaak niet zo.

De onbekende jongen van ver – Shmuel komt van heel ver omdat hij joods is. Voor Bruno is Shmuel eerst onbekend en is het een raadsel wat hij daar doet. Maar later wordt alles duidelijk