Tekst: Matthieu van den Bogaert

Illustraties: Kevin Breugelmans

Er was eens heel lang geleden een Waalse hobbit. Hij leefde in een bescheiden, rood

holletje, gelegen ter hoogte van de Zuidflank van de Schuldenberg. Het was niet

zomaar een typisch vies, vuil en vettig holletje gemaakt uit aarde en klei, maar een

stulpje opgetrokken uit puur brandhout, een geschenk van de Noorderlijke Vlaamse

Aardmannen als dank voor al zijn gelanceerde beleidsplannen. Elio was dan ook niet

zomaar de eerste de beste hobbit, hij was een gewaardeerde telg van de stoere

Faggings-clan.

Op een lentedag zat Elio buiten in de zon te genieten van zijn sigaartje, gemaakt van

opgerolde visitekaartjes, buitgemaakt op een opstandige Belgacom-trol. Glimlachend

trok hij aan zijn ivoren pijp en maakte rookcirkels in de blauwe lucht. "Formidable,"

neuriede de goedgemutste hobbit bij zichzelf. Het duurde echter niet lang alvorens

rookcirkels en gedachten werden weggeblazen. "Opstandige windmolens van

Electrawinds?" Vroeg Elio zich onmiddellijk af. Toen er een lange schaduw over hem

werd geworpen wist de arme hobbit dat er iets anders in het spel was. Het was

Geldwolf, de rode tovenaar. Hij was zoals gewoonlijk gekleed in een modieuze Jani-

outfit en hield in zijn rechterhand zijn houten staf stevig vast. "Geldwolf, ben jij dat

mijn beste," vroeg Elio verwonderd. De rode tovenaar gromde en knikte tegelijkertijd.

De ogen van Elio werden al snel naar de gaten in de handen van Geldwolf geleid. Die

gaten waren ontstaan sinds de bankencrisis en sindsdien enkel groter geworden. "Ik

zal maar direct met de deur in huis vallen," zei de grijsaard met een zeer krachtige

stem, "Ik wil je op een avontuur sturen Elio Faggings!"

"Een avontuur?”, klonk Elio verwonderd. De hobbit kreeg lichte pretoogjes bij de

gedachte wat het avontuur zou kunnen inhouden. Naakt rondhuppelen in zijn holletje

met de melkmuilen van One Direction, de gehurkte spreidstand oefenen met Tom

Dailey of een gay-pride organiseren in Rusland op Poetins verjaardag. Ja, Elio werd er

allemaal wel licht opgewonden van! Geldwolf raakte duidelijk gefrustreerd van de

openlijke droompartij en doorprikte met de scherpe achterkant van zijn staf de

droomwolkjes. "Genoeg," riep de tovenaar met luide stem. “Het gaat hier om een

serieuze aangelegenheid, anders had ik het wel gevraagd aan Lesley-Ann Poppe,

Showbizz-Bart of een tuttebel die geen koffie kan zetten. Er ligt een schat verborgen in

het hart van de Eenzame Berg, gelegen op de rand van Tomorrowland. De schat wordt

bewaakt door Smaggie, de verschrikkelijke draak. Ik wil dat jij deze schat opeist en de

draak van De Eenzame Berg naar de eeuwige jachtvelden stuurt!" De hobbit luisterde

met gespitste oren naar het verhaal van de tovenaar, maar trok bij momenten de

wenkbrauwen flink omhoog. Het klonk hem allemaal toch gevaarlijker in de oren dan

toen hij als twaalfjarige jongen voor jaren naar India vertrok om er monnik te worden.

De grijze tovenaar zag de twijfels in de ogen van de hobbit en suste onmiddellijk de

gemoederen. "Geen paniek, meester Faggings, je hoeft deze tocht heus niet alleen te

ondernemen.” De woorden van Geldwolf waren nog niet koud of er doken in de verte

acht dwergvrouwtjes tevoorschijn. Al huppelend kwamen ze op de beat van de Harlem

Shake steeds dichter en dichter. Toen ze eenmaal bij het hobbitshol waren, werden ze

één voor één voorgesteld door Geldwolf, die volgens de legende bij alle vrouwtjes

enkele bastaardkindjes had verwekt tijdens zijn vele onstuimige avonturen.

Het eerste dwergvrouwtje was Astrid die een 'pimped out', 'chromed', 'amazing' JBC-

muts scheef op haar hoofd had staan. Door zuurstofgebrek bij de geboorte kon het

arme dwergschaap slechts één woord voortbrengen, iets wat ze zelf amazing, maar

tegelijkertijd ook wel een beetje ambetant vond. De twee vrouwtjes na Astrid liepen

hand in hand en leken op het eerste zicht wel een siamese tweeling, elk echter nog in

het bezit van hun eigen lichaam. Mathilde en Maxima hadden niet alleen de eerste en

tweede letter van hun voornaam gemeen, ze waren beiden getrouwd met een

elfenkoning. Nu ja, in het geval van Mathilde was Belfië niet echt een elfenkoninkrijk

maar een verzinsel in het hoofd van haar man. Ze speelde de soap, gebaseerd op

waargebeurde verzinsels, echter graag mee, al was het maar omwille van het feit dat

ze dan geld kreeg om Natan-dwergmutsen te kopen.

Het vierde dwergvrouwtje was Angela. Op het eerste zicht was er aan haar, buiten

haar twee grote hangende dwergenheuvels, niet veel bijzonders op te merken.

Geldwolf maakte Elio er echter attent op dat dit vrouwtje leed aan de Duitse versie van

het La Tourette-syndroom. Wie Angela durfde tegenspreken krijgt een lawine van

Duitse scheldwoorden over zich heen. Angela werd op de voet gevolgd door

dwergvrouwtje Oprah die op de rug van een reuze-epo-konijn zat. Op geregelde

tijdstippen haalde Oprah gele truien vanonder haar geplooide rok tevoorschijn die ze

haar konijn Lance te eten gaf. Ze kon nog net aan de oren trekken van haar huisdier

om te vermijden dat deze uit enthousiasme in het hol van Elio zou duiken. Oprah was

heus niet de enige die zich in de bonte dwergenstoet liet dragen. VN-dwergvrouwtje

Verene had haar twee trouwe albino-negers mee om haar draagstoel te dragen. Haar

stoel was gemaakt van opgeblazen mandarijnscheten in een fles afgewerkt met

bladgoud uit Mira. Als dekentje had ze een juten zak over haar benen gelegd waar ze

af en toe een pepernoot uit pakte om naar het hoofd van haar albino-negers te gooien

om ze sneller te doen wandelen. De ogen van Elio en Geldwolf werden echter snel

afgeleid door een dwergvrouwtje dat een ketting over haar schouder sleepte waar een

grote metalen bol aan hing. "Wat een krachtige iron lady," mompelde Elio bij zich. "Dat

is Margaret, het oudste dwergvrouwtje uit het gezelschap, maar nog lang niet

afgeschreven." Op de metalen bol zat Miley, een zingend dwergvrouwtje uit een ver

showbizzland. Ook deze twee vrouwtjes hadden niet alleen de eerste letter van hun

voornaam gemeen, ze hadden beiden een vorm van alzheimer. Bij Miley uitte zich dat

vooral in het vergeten aantrekken van kledij.

Elio telde nog even na op zijn vingers. " Wiet vrouwtjes," stotterde hij. De gekleurde

vlinder die hij rond zijn hals droeg krulde de vleugels bij de gedachte van zoveel

vrouwelijk dwergenvlees. Geldwolf gaf een tik met zijn staf op het hoofd van de

verbouwereerde hobbit. "We hebben geen tijd te verliezen beste vrienden, nog voor het

kraaien van de volgende verkiezingshaan op 25 mei moeten we de Eenzame Berg

hebben bereikt." De tovenaar haalde een grote kaart uit zijn zak en toonde de weg die

afgelegd moest worden. "No way dat ik zo een distance op mijn louboutins ga

afleggen," protesteerde dwergvrouwtje Astrid. Elio rolde met de ogen en klaagde tegen

de tovenaar dat dit nog maar de eerste noot was van de oestrogene klaagzang die

zelfs ieder koningslied zou overtreffen. De tovenaar nam echter zijn hoed af en begon

een deuntje te fluiten op zijn vingers. Uit het nabijgelegen Pairi Daiza-bos kwamen

plotseling 10 panda's gekleed met regenboog-T-shirt aangelopen. "Ziezo, onze taxi's

zijn gearriveerd, we kunnen de reis nu echt starten," zei geldwolf op een licht

opgewonden toon. Iedereen klom op de rug van een panda, die allen uitgerust waren

met een zadel gemaakt van namaak-angora-konijnenpels. Enkel dwergvrouwtje

Verene kon geen afstand doen van haar dragende albino-negers. De anderen hadden

geen zin om een debat aan te gaan met haar. De legende ging immers de ronde dat

deze Jamaicaanse dwergvrouw sinterklaasliedjes achterwaarts zong waardoor

iedereen die het hoorde voortaan door het leven moest als een zuurpruim. Toen het

gezelschap eindelijk kon vertrekken, bedekte een wolkendek de hemel, maar dat kon

de sfeer op het eerste zicht niet bederven. Toch zou het niet lang duren alvorens

donkere wolken de queeste zouden bedreigen.

Na 7 uur rijden en 20 plaspauzes bereikten de hobbit, Geldwolf en de dwergvrouwtjes

het Fukushima-meer. Het water zag er allesbehalve gezond uit. Uit het meer stegen

immers reuzachtige bellen op en een geur van zwavel kroop in de neuzen van

iedereen. " Scheiße, hoe gaan we hier nu oversteken," vloekte dwergvrouwtje Angela.

Ze wees naar het veerpont Costa Concordia dat gekapseisd in het water lag. De

tovenaar had gehoopt dat het schip reeds hersteld zou zijn geweest maar niets was

minder waar. Elio begon te ijsberen met zijn panda maar kon niet tot een oplossing

komen. Geheel onverwacht stapte dwergvrouwtje Miley naar voor. "Als ik mijn

wrecking ball rond een stevige tak kan binden, dan slingert deze ons zo naar de

overkant van het meer," zei Miley. Geldwolf vond het een briljant plan en beval Elio om

de ijzeren ketting, die aan de bal hing, vast te maken aan een stevige tak die over het

water hing. Het duurde niet lang alvorens de eerste vrouwtjes over het water werden

geslingerd. Na amper 10 minuten was bijna het hele gezelschap met bijhorende

panda's over het meer gekatapulteerd. De laatste in rij was Miley zelf, die zich eerst

volledig uitkleedde uit angst dat de tak het zou begeven onder het gewicht van haar

ego. "I came in like a wrecking ball," zong het dwergvrouwtje uit volle borst terwijl de

zware bal naar de andere kant van het meer zwierde. Op dat moment stond vrouwtje

Astrid aan de overkant gebukt om te zien of de veters van haar Louboutin-

naaldhakken nog strak genoeg zaten. Ze veerde recht bij het horen van het gezang dat

op haar afkwam. Toen ze zich omdraaide zag ze het gevaarte op haar afkomen en

begon te rennen voor haar leven. Alle hulp kwam te laat. Het arme schaap werd

volledig platgewalst. " Scheiße!" riep Angela die een stukje Astrid van haar muts

veegde. Na enkele minuten stilte stelde Elio voor om speeches te houden om het

overleden dwergvrouwtje te eren, maar niemand kon zich één enkele heldendaad

herinneren. Er werd dan ook besloten om de reis gewoon verder te zetten en het

stoffelijk overschot op de rug van een panda richting Amazingland te sturen.

Weken verstreken en de eerste sneeuwvlokjes dwarrelden neer op het gezelschap.

"Laten we schuilen voor de sneeuw en de koude in deze grot," stelde Elio voor. De

panda's en albino-negers waren blij dat hun voeten even konden rusten. De vrouwtjes

waren dan weer blij dat ze hun maag konden vullen met één van de paardenlasagna's

die ze als bij toeval in de grot aantroffen. Elio had echter geen honger en besloot de

grot verder te verkennen. Om zijn weg terug te vinden in het donkere gangenstelsel

besloot hij om - als een soort van kruimelpad – iedere tien meter een dwergentampon

te droppen. Bij iedere meter werd het steeds kouder. Angstdruppeltjes begonnen zich

meester te maken van het voorhoofd van de hobbit. Plotseling zag hij echter iets

schitteren op de grond. Zijn hart begon sneller te slaan. "Een gouden string," zei de

hobbit licht opgewonden. Zijn woorden waren nog niet koud of hij voelde de

aanwezigheid van een ander wezen. Elio begon met zijn toorts, gemaakt van

opgerolde Sanoma-tijdschriften, om zich heen te slaan. "Toon jezelf lafaard," zei Elio

met een kordate stem. "It's my, my own, my precious," antwoordde het wezen. De

hobbit fronste de wenkbrauwen. Hij zag een schriel mannetje in het licht stappen dat

schaars gekleed was. Om zijn middel had hij enkel een geel lint gebonden met daarop

een Vlaamse leeuw en rond zijn nek droeg hij een gouden ketting waar een grote letter

A aan was vastgemaakt. "Geef mijn string terug," beviel het magere wezen . Elio was

echter niet onder de indruk en was helemaal niet van plan om het gevonden voorwerp

terug te geven of eerlijk in tweeën te splitsen. Het wezen werd met de seconde

zenuwachtiger. Hij had zich jaren geleden als moddervet wezen teruggetrokken in de

grot en uitgehongerd met als enige doel om in de gouden string te passen. Hij zag

echter de vastberadenheid in de ogen van Elio. Plotseling wist hij hoe hij de hobbit kon

verslaan. Het wezen stelde hem voor een raadseltje op te lossen.

Indien Elio het antwoord wist mocht hij de gouden string behouden. In het andere

geval was hij verplicht om het terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. De hobbit

zag er geen graten in en aanvaardde de uitdaging.

Na enkele minuten denkwerk stak het wezen zijn vinger in de lucht alsof hij

verwachtte door een goddelijke bliksemschicht te worden geraakt. "Wij weten een

raadseltje," zei het wezen enthousiast: "Eerst doet hij goed zijn best, waarna zijn loon

wordt gehalveerd en hij wordt buitengepest". Elio zijn mond viel open alsof de gleuf

van een brievenbus openwaaide en hij voelde zich alsof er een bpost-vrachtwagen

over hem heen reed. "Alle Johnny’s en Marina’s er nog aan toe, ik zou het begot niet

weten," stotterde Elio. Het wezen begon op en neer te springen van enthousiasme en

beviel de hobbit om de gouden string terug te geven. De hobbit was echter niet van

plan om zich zomaar gewonnen te geven. "Hier n'een euro," antwoordde hij het wezen.

Zo snel als hij kon trok Elio de string aan en rende hij terug naar zijn reisgezellen. Het

wezen kookte zo hard van woede door de verbroken belofte dat Jeroen Meus met

gemak alle recepten uit zijn vijfde boek op zijn hoofd kon koken. Met ontblote tanden

zette hij de achtervolging in. Hij had de hobbit bijna ingehaald toen plotseling uit het

niets Geldwolf opdook. "You shall not passeren," riep de tovenaar. Hij boorde zijn staf

met een ongeziene kracht in de grond waardoor de slapende panda's werden gewekt.

De tovenaar wees vervolgens met zijn staf in de richting van het wezen waarop drie

panda's recht veerden en met een bloeddorstige blik het wezen wouden aanvielen. In

plaats van te verstijven van angst begon het wezen te lachen met de regenboog T-

shirts die de panda's droegen. Dit maakte de panda's nog woester en er weergalmde

een schriel geschreeuw door de grot. Het wezen werd volledig opgepeuzeld door de

panda's, die verheugd waren iets anders te kunnen eten dan de paardenlasagna's.

Aangezien iedereen wakker was door het tumult, werd de reis verder gezet met als

volgende halte het betoverde Maya-bos.

Het gezelschap had nog maar enkele stappen in het betoverd bos gezet toen er

geritsel door de bomen te horen was. "Zijn het spinnen?" Vroegen dwergvrouwtjes

Mathilde en Maxima simultaan. Ze waren duidelijk doodsbang dat er in hun

bombastische dwerghoeden een kolonie spinnen zouden vestigen. Hun vermoeden

bleek onterecht toen de eerste sneeuwvlokjes op de grond vielen. "Joepie!

poedersneeuw," juichte Miley," likken, likken, likken." Ze haalde haar tong deskundig uit

de mond en begon als een bezetene de vlokjes op te likken. Het gezelschap stond er

geschokt naar te kijken, alsof ze net voor het eerst ontdekt hadden dat Walter Capiau

niet alleen een kindervriend was in hart en nieren, maar ook in lagere lichaamsdelen.

Miley bleef maar slikken en likken als een Chinese snelheidstrein en het duurde niet

lang alvorens ze omver viel. Er leek geen redden meer aan. Het eens zo controversiële

dwergvrouwtje had zich blijkbaar verslikt. Toen de hobbit dichterbij kwam, zag hij dat

het helemaal geen sneeuw was, maar fijn gesneden GAS-boetes. Dwergvrouwtje

Oprah stelde voor om één van haar nummers te zingen en dansen als eerbetoon,

maar Margaret zag het met haar ijzeren kunstheup niet zitten om te twerken en

bovendien waren de ingewikkelde filosofische teksten voor iedereen te moeilijk om te

onthouden. " Scheiße," riep Angela, die zin had om nog eens goed te vloeken. "Kom,

laten we de tenten opslaan en rustig gaan slapen," stelde Geldwolf voor.

De volgende ochtend werden de hobbit, de tovenaar en de dwergwijfjes wakker met

het Maya-uitlachlied van Dragostei Din Tei “Maya Hi, Mayo Ho, Maya hahaha…” De

Maya’s hadden immers eind vorig jaar het einde van de wereld voorspeld. Toen de

voorspelling onterecht bleek werden ze door de voormalige elfenkoning Albert

doorheen Midden-België opgehangen aan bomen. Het was tevens zijn

afscheidscadeau aan de bevolking bij zijn troonsafstand aan koning Fliperius, diens

vrouwtje mee was op de queeste. Elke ochtend werden ze verplicht om het Maya-

uitlachlied te zingen wanneer de eerste zonnestralen de aarde omarmden.

“Kutmaya’s! Nog erger dan milking of selfies,” gromde Elio. Nadat hij de anderen had

gewekt maakte hij als ontbijt cornflakes met gin-tonic, gene kattepis. Met gevulde

maag en volledig opgeladen kon het avontuur worden verdergezet. Er was immers

geen tijd voor getreuzel, want de Fyra wachtte op hen.

Na een flinke tocht op hun panda’s kwam de clan aan bij de Fyra-stopplaats. Het

enthousiasme maakte helaas al snel plaats voor ontgoocheling want de plaats was

volledig uitgestorven. “Scheiße,” vloekte dwergvrouwtje Angela. Het enige wat het

gezelschap aantrof, waren enkele verroeste en uit elkaar vallende treinstellen. De rode

tovenaar kalmeerde de menigte en begon enkele oude Italiaanse elfenspreuken uit die

hij van collega- tovenaar Fransiscus had geleerd om melaatsen te genezen: “Ferrero

Ferrari Fyra Forca Maria”. Het mocht niet baten. Uit de stalen ros kwam totaal geen

beweging. Hij probeerde de spreuk meermaals uit, maar telkens was het enkel zijn

adem die bewoog. “If you want something said, ask a man, if you want something

done, ask a woman,” gromde dwergvrouwtje Margaret en ze duwde de tovenaar aan

de kant. Met haar ijzeren tanden probeerde ze de Fyra vooruit te trekken maar ook

deze inspanning bleef onbeloond. In de verte klonk plotseling het geluid van kleine

propellers.

“We zijn gered,” juichte Oprah. Uit de lucht kwamen Amazon-drones die het

gezelschap één voor één van de grond lichtte. Elio genoot met volle teugen van het

prachtige uitzicht dat hij kreeg, hoog in de lucht. Geschreeuw achter hem maakte een

einde aan het idyllische genot. De drone van Oprah was geraakt door een meteoriet,

die op weg was naar het Russische oeralgebied. Ze probeerde alles om de machine

terug aan de praat te krijgen, maar niets leek te lukken. In een laatste poging haar

leven te redden probeerde ze nog Jean-Claude van Damme-gewijs een spreidstand

uit tussen twee drones, maar ze verloor het evenwicht en viel gillend naar beneden.

Ook de andere dwergvrouwtjes kwamen in de probleem doordat stukjes meteoriet

hun toestel raakten. De tovenaar beviel iedereen om de drones aan de grond te zetten,

daar het te gevaarlijk werd in de lucht. “Oh nee,” gilde Elio, “We zijn in het Fientje

Moermans-moeras” terecht gekomen. De hobbit wist als geen ander hoe gevaarlijk dit

aanstellerig moeras was. Er zat echter niets anders op dan de tocht door het moeras

verder te zetten. De tovenaar raadde iedereen aan overal af te blijven, want het

moeras zou hallucinaties en seuterige stuiptrekkingen kunnen veroorzaken. Mathilde

en Maxima waren, zoals steeds, te druk bezig met het inspecteren van de vlekken op

hun mantelpakjes, en lapten de raad van Geldwolf aan hun Natan-laarzen. “Wat een

mooie bloem daar ,” zei Maxima, “is dat een Iris Reticulata?”. “Let op! Dat is een

straatmadelief, een hoer volgens mijn schoonmoeder. Die Iris heeft al vele kerkhoven

gevuld met goede zeden”, antwoordde Mathilde. De geur van de bloem trok de twee

vrouwtjes echter aan, zoals de nectar van een bloem een bij tracht te verleiden. Hun

pupillen werden steeds groter en toen hun neus slechts enkele centimeters van de

bloem was verwijderd, verscheen plots een opengesperde joekel van een mond, die de

twee royals met huid en haar opslokte. “Scheiße,” riep Angela.

Elio en Geldwolf begonnen het op hun heupen te krijgen van het getreuzel van de

vrouwelijke reisgezellen, die bovendien als sneeuw voor de zon leken te sneuvelen. Er

waren nog amper drie dwergvrouwtjes over waarmee Elio Smaggie moest zien te

verslaan. De arme hobbit had geluk dat het reisgezelschap op een zucht van de

Eenzame Berg was verwijderd. Om de sfeer wat op te krikken begon Elio te zingen.

“lacht nor mij en ik lag terug nor A. Paradijs oep aarde, besefte na.” De andere hobbit-

vrouwtjes kregen de smaak te pakken en begonnen vrolijk mee te zingen. Voor ze het

wisten bereikten ze al zingend en huppelend de ingang van de Eenzame Berg, die

volledig was ingestort toen Smaggie haar intrede deed. “Scheiße,” vloekte Angela

weer. De wijze tovenaar leed het gezelschap echter naar een deurtje aan de zijkant

van de berg, waarvan het bestaan enkel was opgetekend in afgeluisterde gesprekken

tussen God de Vader en Mozes. “Kunnen we deze deur kraken?” vroeg Elio licht

opgewonden. De tovenaar zei geen woord en haalde zijn iPhone 5 uit zijn zak waar hij

al zijn spreuken en paswoorden had opgeslagen. Hij begon alle spreuken uit op de

Dovy-keukendeur die hen van Maggie scheidde . “Oerdegelijk,” alsof ik hem voor

mezelf zelf zou hebben gemaakt, vloekte Geldwolf. Margaret kon het geklungel niet

langer aanzien. “What this mountain needs is an iron lady,” zei ze met gesloten ogen.

Haar woorden hadden haar lippen nog maar net verlaten, of een bliksemschicht sloeg

in op haar. Iedereen werd achteruit gekatapulteerd. “Waar is Margaret,” vroeg VN-

dwergvrouwtje Verene. Geldwolf bukte zich op de plaats waar de bliksem insloeg op

Margaret. Het enige wat van haar over bleef was een grote ijzeren sleutel die nog

roodgloeiend stond alsof hij net de ijzergieterij had verlaten. Hij scheurde een stukje

stof van zijn mantel om de gloeiende sleutel op te rapen. Als een wonder paste de

sleutel op de deur die in een handomdraai open ging.

De deur ging met een dergelijk luid piepend geluid open dat het gezelschap bang was

dat Maggie uit haar diepe winterslaap zou worden gehaald. Toen ze allen door de deur

waren, konden ze het enorme gesnurk van Smaggie niet enkel horen, ook de

rotsmuren voelden ze mee daveren op hun grondvesten door haar bulderende

keelgeluid. Na enkele passen waren ze tot bij Smaggie genaderd. Elio deed twee

stappen achteruit toen hij voor de imposante draak stond. Ze zag er helemaal niet uit

als een typische draak, maar een elegante gevleugelde verschijning. Toen de twee

albino-pieten met Verene dichter kwamen om Smaggie in al haar glorie te

bewonderen, bewogen de neusvleugels van de draak. Ze had de geur van de

surrogaat-negers geroken. “Wie durft er mij wakker maken!,” riep ze met luide stem.

Het gezelschap wist niet goed wat te antwoorden. Elio sprokkelde al zijn moed bijeen,

wat eigenlijk snel was gebeurd. Hij trok bovendien de gouden string aan die hij

voordien in de grot had gevonden, in de hoop dat deze hem krachtiger zou doen lijken.

“Oh Smaggie, machtige draak van een vrouw, ik bedoel vrouwendraak. Wij zijn op zoek

naar de schat die jij in je bezit zou hebben. Het enige wat we hier zien is enkel wat

zakken goud. Dat is hooguit voldoende om het loon van onze ministers een tweetal

dagen te betalen.” Smaggie begon te bulderlachen bij de woorden van de angstige

hobbit in de gouden string. Door met haar staart op de grond te slaan maakte ze

duidelijk dat het gezelschap maar beter kon opkrassen.

“Wacht,” antwoordde Elio, “Zeg ons wat je wil in ruil voor de schat die je bewaakt. ”

“Elio Faggins, ik weet dat jij wanhopig op zoek bent naar de schat om je

verkiezingszege te verzekeren. Ik heb hier inderdaad iets dat je zal leiden naar de

overwinning. Maar je weet: alleen voor niets gaat de zon op.” Ze wees met haar

puntige staart in de richting van de twee albino pieten. VN-dwergvrouwtje Verene was

echter niet van plan om haar twee slaafjes zomaar af te staan en klampte zich stevig

aan hen vast. Geldwolf knikte dat het goed was waarop Smaggie de twee albino’s

naar binnen begon te werken. Verene liet niet los en begon wild om zich heen te

schoppen alsof ze een protestmeisje van Femen was. De draak wou er niet teveel

woorden aan vuil maken en slokte daarop het VN-dwergvrouwtje naar binnen, gevolgd

door een luide boer. De hobbit, Elio en Angela stonden erbij en keken ernaar. “Woord is

woord,” zei Smaggie en ze haalde een opgerold document van tussen haar diepe

decolleté, “hier heb je mijn grote schat, een schat aan informatie om een succesvolle

politicus te zijn.” Elio nam het document aan met een grote merci. Het was hem

eindelijk gelukt.

Daarop besloot het gezelschap de berg te verlaten en huiswaarts te keren om het

document grondig te bestuderen. De hobbit was opgetogen dat hij eindelijk de

geheime formule in handen had om een goede en deugdelijke politicus te zijn. Niks

zou hem in de weg kunnen leggen om terug de Elio Faggings van weleer te worden.

De Hobbit zag zichzelf gekroond worden als de nieuwe keizer. Hij had echter nog maar

net de berg verlaten, of de hobbit werd verrast door een uitloper van de storm Haiyan.

Met een ongekende angst in de ogen greep Elio het document stevig vast, maar de

arme stakkerd was niet bestand tegen dergelijke sterke rukwinden. Het papier glipte

uit zijn handen en werd de lucht in gekatapulteerd. “Noooooooon…” schreeuwde Elio.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij het document in de verte verdwijnen tot het zo groot

werd als een Higgs-deeltje. Alle moeite was voor niks geweest. Hij zakte door zijn

knieën en begon te wenen als een schoolmeisje. Dwergvrouwtje Angela kreeg

medelijden met de hobbit. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem met twee

troostende ogen aan en zei: “Ach Elio es ist keine Katastrophe”. Haar troostende

woorden konden zijn teleurstelling echter niet verzachten. Het enige wat de arme

hobbit in de gouden string nog kon uitbrengen was “Scheiße”.

Matthieu van den Bogaert

[E] Matthieu.vandenbogaert@gmail.com

[T] @marketingyudai

Kevin Breugelmans

[E] kevinbreugelmans@gmail.com

[T] @karthuizer