de Burcht

het Woud

d e R i v i e rd e W i l d g r o e ide Noord-

poort

scheepswerf van

Jannit Maarten

herberg Het Gat

in de Muur

de Tovenaars-

toren

de loop van de Stortkoker

de

S lo

tg

ra

ch

t

de Ravenrots

h e t P a l e i s

de Zuid-poort

de Vuilstort

Thee- en Bierhuis van

Sally Mullin

de Grote Boog

de Burcht

de Eenrichtings-

brug

het Boerenland

naar het

Barre Land

en het

Grensgebergte

de Grondelgreppel

d e Riv i e r

de Moerassen

van Moerrem

het Drakken-

eiland

de hut van Gekke Jack

de Duinende

Haven

de Burcht

het Woud

d e R i v i e rd e W i l d g r o e ide Noord-

poort

scheepswerf van

Jannit Maarten

herberg Het Gat

in de Muur

de Tovenaars-

toren

de loop van de Stortkoker

de

S lo

tg

ra

ch

t

de Ravenrots

h e t P a l e i s

de Zuid-poort

de Vuilstort

Thee- en Bierhuis van

Sally Mullin

de Grote Boog

de Burcht

de Eenrichtings-

brug

het Boerenland

naar het

Barre Land

en het

Grensgebergte

de Grondelgreppel

d e Riv i e r

de Moerassen

van Moerrem

het Drakken-

eiland

de hut van Gekke Jack

de Duinende

Haven

septimus heap

Magiek

Ander werk van Angie Sage:Septimus Heap. Vlucht

Angie Sage

S E P T I M U S H E A Pboek een

MagiekMet illustraties van Mark Zug

amsterdam · antwerpen

em. querido ’s uitgeverij bv

2009

www.queridokind.nl

Oorspronkelijke titel Septimus Heap, Magyk(Katherine Tegen Books, New York, 2005)

Vertaling Jean Schalekamp, herzien door Martha Heesen.

Copyright text © 2005 by Angie Sage. Copyright illustrations © 2005 by Mark Zug. Copyright translation © 2009 by Jean Schalekamp / Em. Que-rido’s Uitgeverij bv. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, in enige vorm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Em. Querido’s Uitgeve‑rij bv, Singel 262, 1016 ac Amsterdam.

Omslag Monique Gelissen

isbn 978 90 451 0765 3 / nur 283

Voor Lois,met veel liefs en dank

voor al je hulp en aanmoediging –dit boek is voor jou

Inhoud

1 Iets in de sneeuw 92 Sarah en Silas 15

3 De Opperste Wachter 264 Marcia Overstrand 355 Bij de Heaps thuis 45

6 Naar de Toren 587 De Tovenaarstoren 63

8 De Stortkoker 749 Sally Mullins Café 81

10 De Jager 9111 Het Spoor 9712 De Muriël 105

13 De Achtervolging 11014 De Grondelgreppel 117

15 Middernacht op het strand 12616 De Groezel 144

17 Alther alleen 15418 Het Hoedsterhuisje 162

19 Tante Zelda 17020 Jongen 412 181

21 Rattus Rattus 18922 Magiek 20523 Vleugels 215

24 Schildkevers 226

25 De Holderheks 23326 Midwinterfeestdag 240

27 Stanleys reis 25328 De Grote Vorst 263

29 Pythons en ratten 27430 Boodschap voor Marcia 28431 De terugkeer van de rat 292

32 De Grote Dooi 30033 Kijken en wachten 313

34 De hinderlaag 31835 Ondergronds 327

36 Bevroren 33337 Waarspiegeling 340

38 Ontdooien 34939 De afspraak 358

40 De ontmoeting 36441 De Wrake 37442 De Storm 388

43 De Drakenboot 39744 Naar zee 41045 Laagtij 42146 Bezoek 430

47 De Leerling 43948 Het Leerlingdiner 448

49 Septimus Heap 458

Wat tante Zelda in de eendenvijver zag 465Later... 468

9

1 Iets in de sneeuw

Silas Heap trok zijn mantel dicht om zich heen tegen de sneeuw. Hij had een lange wandeling door het Woud achter de rug en was tot op het bot verkleumd. Maar in zijn zakken droeg hij de kruiden die Galen de Genezeres hem had gege‑ven voor zijn jongste zoon Septimus, die eerder die dag gebo‑ren was. Silas naderde de Burcht en hij kon tussen de bomen de lichtjes zien flikkeren, want in de vensters van de hoge, smal‑le huizen die dicht opeen langs de buitenste muren stonden, waren kaarsen neergezet. Het was de langste nacht van het jaar en de kaarsen zouden tot aan de dageraad blijven bran‑den en helpen het duister op afstand te houden. Silas was al‑

10

tijd dol op deze wandeling naar de Burcht. Overdag was hij niet bang voor het Woud en genoot hij van de vredige wan‑deling over het smalle pad dat kilometer na kilometer tus‑sen de dicht opeen groeiende bomen door kronkelde. Hij was nu bijna aan de rand van het Woud; de hoge bomen groei‑den hier wat verder uit elkaar, en nu het pad naar de bodem van de vallei dook, zag Silas hoe de Burcht zich voor hem uit‑strekte. De oude muren stonden aan de brede, bochtige rivier en zigzagden rondom de schots en scheef door elkaar staan‑de groepjes huizen. Alle huizen waren in vrolijke kleuren ge‑schilderd, en de huizen die op het westen uitkeken, leken wel in brand te staan, want hun ramen vingen de laatste winter‑zonnestralen op. De Burcht was als een klein dorp begonnen. Omdat ze zo dicht bij het Woud woonden, hadden de dorpsbewoners een aantal hoge stenen muren opgetrokken als bescherming te‑gen de veelvraten, heksen en tovenaars, die het heel gewoon vonden om hun schapen, kippen en af en toe ook hun kinde‑ren te stelen. Naarmate er meer huizen kwamen, werden de muren uitgebreid en werd een diepe slotgracht gegraven, zo‑dat iedereen zich veilig voelde. Al snel trok de Burcht bekwame ambachtslieden uit ande‑re dorpen aan, werd welvarend en groeide, zozeer zelfs dat de inwoners gebrek aan ruimte begonnen te krijgen, tot iemand besloot de Wildgroei te bouwen. De Wildgroei, waar Silas, Sa‑rah en de jongens woonden, was een reusachtig stenen bouw‑werk dat zich aan de oevers van de rivier verhief. Het strekte zich langs de rivier uit over een afstand van wel vijf kilome‑ter en vandaar weer terug de Burcht in. Het was een lawaaiig, overvol bouwsel met een doolhof van gangen en kamers, vol fabriekjes, scholen en winkels en woonkamers door elkaar,

11

piepkleine daktuintjes en zelfs een theater. Er was niet veel ruimte in de Wildgroei, maar dat gaf niet. Het was er gezellig en voor de kinderen was er altijd wel iemand om mee te spe‑len. De winterzon daalde achter de muren van de Burcht en Silas versnelde zijn pas. Hij moest bij de Noordpoort zien te komen voordat ze die bij het vallen van de nacht sloten en de brug ophaalden. Juist op dat moment voelde Silas dat er iets was, vlakbij. Iets wat leefde, maar ook niet meer dan dat. Hij merkte dat er ergens dicht bij hem heel zwak een mensenhart klopte. Si‑las stond stil. Als Gewone Tovenaar was hij in staat dingen te voelen, maar omdat hij niet zo’n bijzonder goede Gewone Tovenaar was, moest hij zich heel erg concentreren. Hij bleef staan terwijl om hem heen de sneeuw snel viel en zijn voet‑stappen al bedekte. En toen hoorde hij iets – een gesnif, een gekreun, een heel zacht ademhalen? Hij wist het niet zeker, maar het was genoeg. Onder een struik naast het pad lag een bundeltje. Silas pak‑te het op en keek tot zijn verbazing recht in de ernstige ogen van een piepkleine baby. Silas nam het kindje in zijn armen en vroeg zich af hoe het daar op de koudste dag van het jaar in de sneeuw was komen te liggen. Iemand had het stevig in een zware wollen deken gehuld, maar het was al erg koud: de lippen waren donkerblauw en de sneeuw lag als poeder op de oogleden. Terwijl de donkerviolette ogen van het kindje hem strak aanstaarden, kreeg Silas het onbehaaglijke gevoel dat het in zijn korte leventje al dingen gezien had die geen kind hoorde te zien. Silas dacht aan zijn Sarah thuis, warm en veilig met de jon‑gens, en besloot dat ze dan maar gewoon ruimte moesten ma‑

12

ken voor nog een kleine erbij. Zorgvuldig verborg hij het kind onder zijn blauwe tovenaarsmantel en hield het dicht tegen zich aan terwijl hij naar de Burchtpoort holde. Hij bereikte de ophaalbrug net op het moment dat Gringe, de Poortwachter, naar de Brugjongen wilde schreeuwen dat hij met ophalen moest beginnen. ‘Jij komt ook lekker op het nippertje,’ bromde Gringe. ‘Maar jullie Tovenaars zijn allemaal raar. Kweenie wattof jul‑lie op een dag as vandaag buite te soeke hebbe.’ ‘O?’ Silas wilde zo snel hij kon langs Gringe lopen, maar hij moest de man eerst wat zilvergeld in zijn hand stoppen. Snel diepte hij een zilveren penning op uit een van zijn zakken en gaf die aan hem. ‘Dank je wel, Gringe. Goedenavond.’ Gringe keek naar de penning alsof het een vieze tor was. ‘Marcia Overstrand, die heb me anders net een halve kroon gegeven. Maar zij heb ook klasse, zeker nou dat ze de Buiten‑gewone Tovenares is.’ ‘Wát?’ Silas bleef er zowat in. ‘Jazeker. Klasse, dat heb ze.’ Gringe deed een stap naar achteren om hem door te la‑ten en Silas glipte langs hem heen. Silas wilde dolgraag weten waarom Marcia Overstrand plotseling de Buitengewone To‑venares was geworden, maar hij voelde dat het bundeltje be‑gon te bewegen in de warmte van zijn mantel, en iets zei hem dat Gringe maar beter niets van de baby kon weten. Toen Silas in het donker van de tunnel verdween die naar de Wildgroei leidde, kwam een lange, in het paars gehulde ge‑daante tevoorschijn die hem de weg versperde. ‘Marcia!’ bracht Silas verbijsterd uit. ‘Wat is er in ’s hemels‑naam...’

13

‘Zeg tegen níémand dat je haar hebt gevonden. Ze is van jou. Begrepen?’ Silas knikte geschrokken. Voor hij iets kon zeggen, was Marcia verdwenen in een glinstering van paarse mist. De rest van de lange, kronkelende tocht door de Wildgroei volbracht Silas in de grootste verwarring. Wie was deze baby? Wat had Marcia met haar te maken? En waarom was Marcia nu de Buitengewone Tovenares? En terwijl Silas naar de grote rode deur liep die toegang gaf tot de toch al overvolle kamer van de familie Heap, kwam een andere, nog dringender vraag bij hem op: wat zou Sarah zeggen als er nog een baby bij kwam om voor te zorgen? Silas kreeg weinig tijd om over die laatste vraag na te den‑ken, want de deur vloog open en er kwam een lange vrouw met een rood gezicht, gekleed in het donkerblauwe gewaad van een Eerste Vroedvrouw, naar buiten rennen, die Silas bij‑na ondersteboven liep. Ook zij droeg een bundeltje, maar dat bundeltje was van top tot teen in verband gewikkeld, en ze droeg het onder haar arm alsof het een pakje was dat nog gauw even met de post mee moest. ‘Dood!’ schreeuwde de Eerste Vroedvrouw. Ze duwde Silas met een krachtige beweging opzij en rende de gang door. In de kamer klonk het geschreeuw van Sarah Heap. Silas ging met een zwaar gemoed naar binnen. Hij zag Sa‑rah, met om haar heen zes kleine jongens met witte gezicht‑jes, allemaal te bang om te huilen. ‘Ze heeft hem meegenomen,’ zei Sarah moedeloos. ‘Septi‑mus is dood, en zij heeft hem meegenomen.’ Op dat ogenblik verspreidde zich iets warms en nats uit het bundeltje dat Silas nog onder zijn mantel verborgen hield. Si‑las kon geen woorden vinden voor wat hij wilde zeggen, dus

14

haalde hij het bundeltje maar onder zijn mantel vandaan en legde het in Sarahs armen. Sarah Heap barstte in tranen uit.

15

2 Sarah en Silas

Het bundeltje vond haar plek in het gezin Heap en werd Jen‑na genoemd, naar de moeder van Silas. De jongste van de jongens, Nicko, was pas twee toen Jen‑na kwam, en hij was zijn broertje Septimus al snel vergeten. De oudere jongens vergaten hem langzamerhand ook. Ze wa‑ren dol op hun kleine babyzusje en brachten allerlei schatten voor haar mee van hun Magieklessen op school. Sarah en Silas konden Septimus natuurlijk niet vergeten. Silas verweet zichzelf dat hij Sarah alleen had achtergelaten toen hij het huis uit ging om bij de Genezeres kruiden voor de baby te halen. Sarah verweet zichzelf gewoonweg alles. Hoewel ze zich nauwelijks kon herinneren wat er op die ver‑schrikkelijke dag gebeurd was, wist Sarah nog dat ze had ge‑probeerd het leven in haar baby terug te ademen en dat het haar niet gelukt was. En ze herinnerde zich ook dat ze had toegekeken hoe de Eerste Vroedvrouw haar kleine Septimus van top tot teen in verband had gewikkeld en toen naar de deur was gerend, terwijl ze over haar schouder riep: ‘Dood!’

16

Dat herinnerde Sarah zich heel goed. Maar algauw hield Sarah evenveel van haar kleine meisjes‑baby als ze van haar Septimus had gehouden. Een tijdje nog was ze bang dat er iemand zou komen om ook Jenna weg te halen, maar toen de ene maand na de andere voorbijging en Jenna opgroeide tot een mollig, kirrend kindje, werd Sarah geruster en maakte ze zich bijna geen zorgen meer. Tot op een dag haar beste vriendin, Sally Mullin, buiten adem voor haar deur stond. Sally Mullin was een van die men‑sen die precies wisten wat er in de Burcht gebeurde. Ze was een klein, druk vrouwtje met rood piekhaar dat altijd onder haar nogal smoezelige koksmuts uit sprong. Ze had een vro‑lijk, rond gezicht, dat een beetje bol was omdat ze iets te vaak restjes taart opsmikkelde, en er zat altijd meel op haar kleren. Sally had een klein café op de ponton aan de oever van de rivier. Op het bord boven de deur stond:

het thee‑ en bierhuis van sally mullin

schoon logies beschikbaar

geen schorem

In Sally Mullins café bestonden geen geheimen. Alles en ie‑dereen die over het water bij de Burcht aankwam werd opge‑merkt en ging uitgebreid over de tong, en de meeste mensen die naar de Burcht kwamen deden dit nu eenmaal het liefst per boot. Niemand behalve Silas liep graag over de donke‑re paden door het Woud dat de Burcht omringde. Het Woud had ’s nachts nog steeds een ernstig veelvraatprobleem en was vergeven van de vleesetende bomen. En dan had je nog de Holderheksen, die altijd geld tekortkwamen en van wie be‑kend was dat ze vallen zetten voor de argeloze reiziger en hem

17

met weinig meer dan zijn hemd en sokken achterlieten. Sally Mullins café was een drukke, goedlopende keet die vervaarlijk boven het water hing. Boten in alle mogelijke vor‑men en maten legden aan bij de ponton van het café, en er buitelden altijd allerlei mensen en dieren uit. De meesten be‑sloten wat bij te komen van hun reis door minstens een van Sally’s stevige biertjes te drinken, met een flinke plak gerste‑koek erbij, en de laatste nieuwtjes te vertellen. En bijna ieder‑een in de Burcht met een halfuurtje tijd en een rommelende maag liep over het veel betreden pad dat naar de Havenpoort voerde, via de Gemeentelijke Vuilstort aan de oever en langs de ponton naar Sally Mullins Thee‑ en Bierhuis. Sally had zich tot taak gesteld Sarah iedere week een be‑zoek te brengen en haar van alles op de hoogte te houden. Volgens Sally had Sarah het wel heel zwaar met zeven kin‑deren om voor te zorgen, om nog maar te zwijgen van Silas Heap, die voor zover zij wist maar weinig uitvoerde. Sally’s verhalen gingen gewoonlijk over mensen van wie Sarah nog nooit gehoord had en die ze ook nooit zou ontmoeten, maar Sarah keek evengoed uit naar Sally’s bezoeken en ze genoot ervan te horen wat er allemaal om haar heen gebeurde. Maar wat Sally deze keer te vertellen had, was anders. Dit was ern‑stiger dan de alledaagse praatjes, en deze keer had Sarah er wel degelijk mee te maken. En voor de allereerste keer wist Sarah meer dan Sally. Sally stoof naar binnen en sloot samenzweerderig de deur achter zich. ‘Ik heb verschrikkelijk nieuws,’ fluisterde ze. Sarah, die probeerde het ontbijt weg te vegen van Jenna’s gezicht en alle andere plekken waar de baby het had rond‑gesproeid, en tegelijkertijd de troep van het nieuwe, jonge

18

wolfshondje op te ruimen, luisterde niet echt. ‘Hallo, Sally,’ zei ze. ‘Daar is een schoon plekje. Kom maar zitten. Kopje thee?’ ‘Ja, graag. Sarah, het is toch niet te geloven!’ ‘Wat is er dan, Sally?’ vroeg Sarah, die verwachtte iets over het laatste wangedrag in het café te horen. ‘De Koningin. De Koningin is dood!’ ‘Wát?’ vroeg Sarah verbijsterd. Ze tilde Jenna op uit haar stoel en bracht haar naar de hoek van de kamer, waar haar mandwieg stond. Sarah legde Jenna neer voor een dutje. Ze vond dat je baby’s heel ver van slecht nieuws vandaan moest houden. ‘Dóód,’ herhaalde Sally ongelukkig. ‘Nee!’ hijgde Sarah. ‘Ik geloof het niet. Ze is gewoon niet zo lekker na de geboorte van haar baby. Daarom heeft niemand haar sindsdien gezien.’ ‘Dat is wat de Veiligheidswachters zeggen, toch?’ vroeg Sal‑ly. ‘Eh... ja, dat is waar,’ gaf Sarah toe, terwijl ze de thee in‑schonk. ‘Maar zij zijn nu eenmaal haar lijfwachten, dus zij zullen het wel weten. Alhoewel ik niet snap waarom de Ko‑ningin ineens besloten heeft zich door zo’n stelletje boeven te laten beschermen.’ Sally pakte het kopje thee op dat Sarah voor haar had neer‑gezet. ‘Dank je. Hmm, heerlijk. Precíés...’ Sally ging zachter pra‑ten en keek om zich heen alsof ze verwachtte dat er een Veilig‑heidswachter in de hoek zou staan – niet dat die zo makkelijk te zien zou zijn tussen alle rommel in de kamer van de familie Heap. ‘Het ís een stelletje boeven. Sterker nog, zij zijn het die haar hebben vermoord.’

19

‘Vermoord? Is ze vermóórd?’ riep Sarah. ‘Sst. Nou, kijk...’ Sally schoof haar stoel wat dichter naar Sarah toe. ‘Er wordt gezegd – en ik heb het uit zeer betrouw‑bare bron...’ ‘O, en welke bron mag dat dan wel zijn?’ vroeg Sarah met een ironische glimlach. ‘Madame Marcia,’ – Sally leunde met een triomfantelij‑ke blik achterover en sloeg haar armen over elkaar – ‘die was het.’ ‘Wát? Hoe komt het dat jij met de Buitengewone Tovena‑res omgaat? Kwam ze soms een kopje thee bij je drinken?’ ‘Bijna. Terry Tarsal kwam langs. Hij was in de Tovenaarsto‑ren geweest om een paar volstrekt idiote schoenen af te le‑veren die hij voor madame Marcia had gemaakt. En toen hij eindelijk klaar was met klagen over haar smaak op het gebied van schoenen en verkondigen wat een hekel hij aan slangen had, zei hij dat hij Marcia met een andere Tovenares had ho‑ren praten. Endor, die kleine dikke, geloof ik. Enfin, zij zeiden dat de Koningin was doodgeschoten! Door de Veiligheids‑wachters. Een van hun Sluipmoordenaars.’ Sarah kon haar oren niet geloven. ‘Wanneer?’ bracht ze uit. ‘Dat is pas echt gruwelijk,’ fluisterde Sally opgewonden. ‘Ze zeiden dat ze was doodgeschoten op de dag dat haar baby ge‑boren werd. Al zes maanden geleden, en wij wisten er niets van. Het is verschrikkelijk... verschrikkelijk. En meneer Al‑ther hebben ze ook neergeschoten. Dood. Vandaar ook dat Marcia nu in zijn plaats...’ ‘Is Alther dood?’ vroeg Sarah verbijsterd. ‘Dat kan ik niet geloven. Echt niet... We dachten allemaal dat hij met pensi‑oen gegaan was. Silas is jaren geleden zijn Leerling geweest. Hij was zo aardig...’

20

‘O ja?’ vroeg Sally vaag – ze popelde om verder te gaan met haar verhaal. ‘Maar dat is nog niet alles, hoor. Want Ter‑ry dacht dus dat Marcia de Prinses had gered en haar ergens heen had gebracht. Endor en Marcia zaten eigenlijk gewoon te kletsen en ze vroegen zich af hoe het met haar zou zijn. Maar toen ze merkten dat Terry er was met de schoenen, hiel‑den ze natuurlijk hun mond. Marcia deed erg bot tegen hem, zei hij. Hij voelde zich daarna een beetje raar en hij dacht dat ze een Vergeetspreuk had uitgesproken, maar hij was gauw achter een pilaar gaan staan toen hij haar zag mompelen, daardoor heeft de spreuk maar een beetje gewerkt. Toch is hij er compleet van ondersteboven, want hij weet niet meer of ze hem voor die schoenen betaald heeft of niet.’ Sally Mullin zweeg even om adem te halen en een grote slok thee te nemen. ‘Die arme kleine Prinses. God sta haar bij. Ik ben benieuwd waar ze nu is. Ze ligt waarschijnlijk in een of andere kerker weg te kwijnen. Niet zoals jouw kleine engeltje daar... Hoe gaat het met haar?’ ‘O, prima,’ zei Sarah, die anders uitvoerig gepraat zou heb‑ben over Jenna’s verstopte neus en haar nieuwe tand en dat ze al kon zitten en haar eigen bekertje vasthouden. Maar op dat moment wilde Sarah de aandacht liever van Jenna afleiden – want de afgelopen zes maanden had ze niet anders gedaan dan zich afvragen wie haar baby in werkelijkheid was, en nu wist ze het. Jenna was, dacht Sarah, Jenna moest wel... het kleine Prin‑sesje zijn.

Deze ene keer was Sarah blij Sally Mullin uit te zwaaien. Ze keek haar vriendin na terwijl die haastig door de gang stap‑te, en toen Sarah de deur achter haar dichtdeed slaakte ze