Wees Mij geheel en al en uiteindelijk, dit moment, zal jouw Uniciteit in alle vol- en helderheid schijnen op de wereld en op iedereen.

1

Niets bevredigt je écht, nietwaar? Of kan je deze simpele waarheid nog niet aan?

2

Stop nooit met iets voordat je écht wanhopig bent.

3

Hoelang heb je, om verbeteringen in jou en je leven aan te brengen, nu zelf al zitten dokteren, al dan niet met hulp van anderen, van therapeuten of van wie dan ook? En wat heeft je dat werkelijk opgeleverd? Zie. Voel, luister niet naar ‘jouw’ gedachten. Is het nóg geen tijd om eindelijk te erkennen dat jij het niet weet? Is het nóg geen tijd om het hoofd te buigen?

4

Er is een voortdurend gevecht in je gaande tussen Ego en Waarheid, een Kosmisch Gevecht; het is niet jij die vecht. Alleen als je het Ego voortdurend Doorziet zul je rust vinden in het Gevecht.Denk niet gemakzuchtig (en opgelucht dat ‘de boeken’ dit zeggen) dat het gevecht uiteindelijk een illusie is omdat alleen het Ene bestaat en niet de Illusie, het Ego, de afgeleide, de modificatie van het Ene. Dan, als je je pijn(lijk gevecht) wegredeneert en blijft verdringen, mis je je zware schone taak en rol in het proces van bewustwording van het Universum. Jij, mens, bent het gevecht om je het Gevecht, de dualiteit, bewust te worden en zo te transformeren.

5

Ik kan niets voor je doen, je moet het alleen doen. Maar alleen red je het niet! Dat is zeker. Je redt het in je eentje niet om tot inzicht te komen dat je niet te redden bent. Wend je daarom noodzakelijkerwijs tot Mij, om je steeds weer te laten vertellen dat Ik je niet kan helpen – net zolang tot je het écht snapt.

6

(De) Waarheid is niet pijnlijk. De leugen, de ontkenning, de afscheiding, de verkramping is pijnlijk. Maar het proces om van Leugen naar Waarheid terug te keren lijkt nóg pijnlijker dan het vegeteren in de gevangenis waar je in zit en aan gewend bent. Ja, je kijkt liever door de tralies naar buiten, lekker verlangend naar de vrijheid, dan zelf, zonder beschermende muren om je heen, buiten te wandelen in alle vrijheid en onzekerheid. De deur staat open. Jij doet hem steeds weer op slot maar steeds weer gaat hij open. Zelfs dát lukt je niet: de deur voortdurend gesloten houden.

7

Als je nu eens ophoudt met die spelletjes van je en gewoon erkent dat je (of eigenlijk een kracht in je die je maar al te graag serieus neemt) niet bewust wilt worden.

8

Ook al is je leven je leermeester, je zult je als je niet ál te langzaam groeien wil, steeds voor kortere of langere periodes moeten terugtrekken uit de massa om op jezelf te zijn, om te kunnen reflecteren, om bewust te worden. Maar bekijk altijd eerlijk of je deze terugtrekking als vluchtstrategie gebruikt. Zo ja, schop jezelf dan het leven in.

9

Problemen zijn verdwenen. Twijfel is verdwenen. Willen is verdwenen. Weten is verdwenen. Zekerheid is verdwenen. Ik ben verdwenen.

10

Wil je ook verdwijnen, verdwijn dan in Mij, want ik ben er niet meer. Hier is niets om je, toch nog, aan vast te houden. Jíj kunt niet verdwijnen. Verdwijn dus in Mij, je kunt enkel in Niets verdwijnen.

11

Je kunt op Mij oefenen. Heb Mij de hele dag lief. Ik heb je liefde niet nodig, Ik ben vrij, daarom kun je op Mij oefenen. Ook als je je van Me afwendt, ook als je Me haat: heb Mij lief, want het gaat om Jou.Vergeet Mij nooit, want Ik ben Jou, jij bent jezelf niet. Jij bent de anderen. En de anderen hebben het uit de aard der zaak nooit het beste met jou voor. Integendeel.Geef al je liefde aan Mij en je 'wordt' Liefde, Je realiseert Je dat Je Zelf Liefde bent.

12

De wereld zit met smart op Jou te wachten. Dat Je Je unieke licht laat schijnen op ons, op de dingen, op het leven op aarde. Verstop je niet langer. Schijn. Dátgene schijnen wat je dénkt dat er geschenen dient te worden, is schijn-schijnen. Er gebeurt niets. Je herhaalt slechts, voegt niets toe aan de wereld. Je leven is zinloos.

13

Als je maar niet denkt dat de wereld op je zit te wachten. Als je dood bent gaat de wereld gewoon verder zonder jou. Er verandert niets.

14

Leef alsof je eigenlijk al dood bent, alsof je lichaam al gestorven is en begraven of verbrand, alsof je hier per ongeluk, per abuis nog bent en alleen jij dit weet en nooit vergeet. Wat een rust. Wat een kalme opluchting.Of je nu iets bereikt hebt of niet in het leven, wat maakt het uit, je bent al dood, je hoeft niets meer en je hoeft je ook nergens meer druk over te maken, je doet gewoon nog maar mee nu je hier toch nog een tijdje bent en hebt rond te lopen, maar het interesseert je allemaal niet meer zo bijzonder, ook niet niet. Alles is zoals het is, en jij bent gelukkig dood. Je bent klaar. Je hoeft niets meer te bewijzen.

15

Doe je ogen en oren goed dicht en voel dan, zonder er over na te denken, wie of wat je bent.

16

Waarom wil je steeds rust vinden als die er gewoon niet is?

17

Probeer steeds weer je Essentie te vinden, anders houdt het proberen nooit op. Zelfs als je dood bent, probeer je nog weer levend te worden.

18

Als je al niet bedorven was, zou je bedorven zijn door alle spirituele wijsheden. Er is geen wijsheid. Je bent bedonderd en dat wou je. Er is Energie. Er is Bewustzijn. Gooi over een paar seconden dit boek door de kamer en dans en vier feest en begin dan helemaal overnieuw... Wie ben ik, wat is dit, wat voel ik, wat voelt, waar ben ik mij op dit moment van bewust, wat is bewust? En gooi dat ook weer weg; pas dat niet meer in een nieuw oud verhaal of idee. En begin weer opnieuw. En weer. En weer. Begin steeds weer leeg, met niets.

19

Ben je je bewust van je grootste verslaving, het constante zoeken, zoeken naar verbetering en opleuking van je leven(somstandigheden) en jezelf, of, wat de andere kant van dezelfde medaille is, naar wegen om pijn en rampen te ontlopen?

20

Hoeveel liefde voel je tijdens al die interessante gesprekken in je hoofd? 2 of 3?

21

Hoe is het leven als je absoluut niks fout en niks goed kunt doen? Durf je je dat zelfs maar voor te stellen? Dat niemand geen god, geen mens, je kan beschuldigen, veroordelen, bekritiseren en niemand je ooit nog een complimentje zal geven voor iets wat jij gedaan hebt of zal doen? Hoe is jouw leven dan, als je dus zelf totaal verantwoordelijk bent voor je eigen gedrag?

22

Begin voor de lol eens een ruzie met je partner.

23

Doe voor de lol eens net of al je problemen met je partner serieus zijn en interessant. Doe eens net alsof de hele wereld ten onder gaat als jíj ze niet oplost, als jíj je partner niet zo ver weet te krijgen dat hij/zij jouw zin doet.

24

Je doet soms alsof je jezelf en je eigen rare gedoe zat bent maar je houd jezelf en anderen voor de gek. Je bent jezelf helemáál niet zat, nog lang niet. O, wat ben jíj goed, wat kan jíj slecht zijn of slechte gedachten hebben. Wat ben jíj mooi, wat ben jíj lelijk. Wat heb jíj de boel verknald, wat is het toch maar goed dat jíj dit of dat hebt gedaan. Wat heb jíj interessante gedachten. Wat ben jíj een saai, oninteressant persoon. Wat ben jíj goed zoals je bent. Wat ben jíj, in alle bescheidenheid, goed op weg. Wat lijk jíj onverbeterlijk. Wat heb jíj toch weinig discipline. Wat voel jíj je minderwaardig, wat voel jíj je eigenlijk meerwaardig. Wat kan jíj nergens iets aan doen. Wat heb jíj toch overal schuld aan. Wat heb jíj overal schijt aan, wat trek jíj je alles toch aan. Wat doe jíj je best. Wat heb jíj het moeilijk. Wat verdien jíj eigenlijk beter.Hoelang moet Ik nog doorgaan, voordat je écht moet overgeven, voordat je jezelf uitkotst?Hoelang ga jíj nog door?

25

Er bestaat niets heiligs. Voel daarom alles, elke handeling, elk gevoel, elke gedachte, elke gewaarwording, elke ervaring, elk woord, elke liefdesstoot als heilig. En je zult een ander mens zijn. Jezelf.

26

Als je niet vrij en in vol bewustzijn kunt vloeken ben je nog niet schoon en zuiver.

27

Klaag Klaag KLaag Klaag Klaag.

28

Zolang je niet walgt en kotst van het christendom en van alle religies en van alle regels en geboden en verboden is er niet echt iets met je te beginnen, met je mogelijk, en heb je zelfs nog niet aan vrijheid geroken. Binnen geen enkele godsdienst, spirituele stroming, politiek systeem, reglement, filosofie, denksysteem, norm of waarde, is vrijheid mogelijk. En je moet eerst vrijheid kennen om je onvrijheid te kunnen realiseren en daarin een zekere vrijheid te vinden die niets met jou te maken heeft, maar de chaotische 'Vrijheid' van het Universum betreft.

29

Als je eerlijk bent naar jezelf realiseer je je dat je wél het beste van het beste wilt hebben, het hoogste van het hoogste wilt bereiken, of het nu gaat om de fijnste, beste, handigste spullen, het lekkerste eten, de bevredigendste seks, de hoogste liefde, de zekerste veiligheid, de mooiste gevoelens, de meest perfecte (en betrouwbaarste) partner, de ideale baan, het zuiverste licht, de ultieme vrijheid. Wat ben je toch een leugenaar, een huichelaar, een watje.

30

Sluit nooit een compromis. Nee, Ik duld geen 'maar's' en compromissen hierover of argumenten. Ik heb een hekel aan argumenten. Ik heb nog nooit een argument gehoord waarbij Ik me kon ontspannen. Jouw argument is altijd een leugen.

31

Je hoeft niet eens zo diep in jezelf te kijken om te zien (en zien is herkennen) dat je continu in een staat van gekte verkeert. Dat is tegenwoordig de 'normale' staat en iedereen houdt elkaar als kleine kinderen de hand boven 't hoofd: 'als jij mij niet gek vindt doe ik net of jij niet gek bent'. Maar hoe meer je je eigen gekte ontkent, hoe gekker je wordt. Zo werkt het nu eenmaal.

32

Wat jij logisch redeneren noemt is dat je, zittend in je isoleercel, berekent dat alle wanden een hoek van negentig graden maken met alle aangrenzende wanden en dat de tralies van je raampje allen evenwijdig lopen en exact even ver van elkaar afstaan.

33

Als je een bordje "licht" op het duister plakt – op zich al een absurde activiteit – wil dat niet zeggen dat het licht is.

34

Die hele show die jij voortdurend opvoert, daar vind Ik niks, helemaal niks aan, zelfs als Ik erom lach niet. En de anderen die het leuk en fijn en gezellig lijken of zelfs zeggen te vinden, vinden er ook niks aan, helemaal niks. Vind je dat leuk, dat allen je voor de gek houden, maar in de handen klappen voor je en je zoentjes op je wang geven en behandelen als een klein kindje dat je voor het fatsoen maar laat uitspreken, maar ondertussen je hele show belachelijk vinden, en alleen in hun eigen show geïnteresseerd zijn? Lukt het je werkelijk om de pijnlijkheid hiervan niet te voelen?

35

Zie tijdens het vrijen en de hele dag je geliefde als Goddelijk en je bent Zelf God.

36

Blijf altijd voelen. Als je denkt, herken deze activiteit als denken, wees ervan bewust dat er denken is, ook al merk je dit misschien pas na al tien minuten gedacht te hebben en ga dan gewoon, onverstoord, weer terug naar je gevoel. Als je dénkt niets te voelen, wees dáár dan bewust van, van dit denken. Maar na enige oefening zul je merken dat je altijd voelt.

37

Zeg niet te makkelijk dat je je schuldig voelt. Onderzoek je zogenaamde schuldgevoel. Wat is er eigenlijk, concreet? Wat voel je, los van je gedachten en oordelen?En laat zo, simpelweg door het niet-oordelende herkennen en daarmee loslaten van je krampachtig vasthouden aan je vermeende schuldgevoel, deze verkramping weer smelten in de Bron: Compassie-Liefde.Je noemt iets een 'schuldgevoel' als je niet wilt voelen wat je eigenlijk voelt. Dan ben je er (voorlopig) vanaf en kun je gaan klagen dat je je zo schuldig voelt.

38

Luister, als man, nooit naar wat je vrouw of vriendin te zeggen heeft. Luister niet naar de woorden, naar de onzin. Luister naar haar. Luister naar je eigen Hart. Dat is hetzelfde.Als je naar haar woorden luistert, krijg je geheid ruzie. Een ruzie om de waarheid is zwaar maar prachtig – je kunt er (achteraf of zelfs tíjdens) tranen van schoonheid van in de ogen krijgen. Een ruzie om niks daarentegen, om onzin, om woorden, om wat voor ego-reden dan ook, is betreurenswaardig, zinloos beschuldigend, afgescheidenheid bevestigend, eenzaamheid bevorderend, (zelf)verkramping versterkend.

39

Je bent gevlucht naar een eenzaam zolderkamertje van hotel de Hel, want de Hel brandt en doet zeer. Op je kamertje lijk je relatief veilig, maar dat is schijn. En al helemaal niet is het de hemel, wat je zo graag wilt geloven. Je zolderraampje met uitzicht op het oneindige is niet de hemel zelf. Er is geen Leven daar, geen Liefde, niets.Wil je weer leven, voelen, dan zul je naar beneden moeten, fier in het vuur moeten gaan staan en je laten opbranden in de Hel.

40

Hoe meer pijn je bewust doorleeft, hoe fijnere seks je hebt. Fijne – dat is contact (geen scheiding) voelende, eenheid bevestigende – seks, kun je niet creëren, niet leren. Als je uit de bosjes kruipt, is er seks, eenheid, met je partner of met wie dan ook, met iedereen.

41

Je kunt jezelf niet beschermen. Alle boeken en adviezen kunnen de prullenbak in. Hup, weg ermee. Dat lucht op. Je bent vrij, je kunt je niet beschermen. Wat een mens wel kan en voortdurend doet (of laat gebeuren in zijn onbewustheid) is verkrampen, zodat je minder of niets meer bewust voelt, behalve dan de verkramping zelf – de subtielere en grovere energetische samentrekking, poging tot terugtrekking uit, afscheiding van het Geheel. Maar velen voelen zelfs die verkramping niet meer op bewust niveau.Ook bij verkramping echter bereiken de vreemde, 'vijandige', ongewenste energieën jou. Als je (eindelijk) in staat bent je verkramping te doorzien en te voelen moet je deze pijnlijke energieën alsnog doorleven. Er is geen bescherming uiteindelijk, enkel schijnbaar. Als je open wilt leven, vrij, dan voel je alles: pijn én liefde. Als je niet wilt voelen, heb je niets: geen bewustzijn van pijn en geen bewustzijn van liefde. Ook dit is echter geen bescherming. Want de pijn is er al, wordt uitgesteld en wordt nog (veel) groter dan zij zonder de verkramping zou zijn. (In feite is de verkramping de pijn.)De (pijn van je) verkramping is onbewustzijn, door onbewuste angst en vermijdingstactieken en beschermingsbehoefte geregeerd onbewustzijn. Er is

42

geen bescherming, geen bescherming tegen de pijn, de Open Wond die het Leven is, die Liefde is. Al die illusies bezorgen je enkel meer pijn. Alle illusie is pijn. Je bent een naaktslak. Je kunt een beetje samentrekken, dat is alles. Er zijn geen geesten, geen mineralen, geen Meesters, geen oefeningen, geen energieën die je beschermen.Wat je kunt doen is je in je eigen lichaam van je pogingen tot bescherming, je natuurlijke neigingen tot verkramping, bewust worden, steeds weer, steeds weer. Dan leer je steeds meer pijn en ongemak te verdragen.Je begrijpt nog niet dat je pijn en ongemak moet voelen want dat jíj een kosmisch bewustwordings- en transformatieproces bent. Dat (Begrijpen) zou het allemaal een stuk gemakkelijker maken. Maar je gaat juist Begrijpen door niet langer voor pijn weg te lopen.Begrijp dat je je ook niet wilt beschermen (uiteindelijk). Je wilt niet (altijd maar) voortleven als afzonderlijk, afgescheiden, eenzaam, hunkerend entiteitje, zich beschermend tegen (het grootste deel van) de buitenwereld. Iedereen wil uiteindelijk (als ik) verdwijnen, smelten, en het Geheel (bewust) zijn.

Spring in het diepe en verdrink.

Doe niets. Beweeg niet. Zit net zolang tot de pijn ondraaglijk is en blijf dan zitten. De pijn zal niet alleen transformeren als je er bewust van blijft en er niet meer tegen vecht, je hele leven zal veranderen. Je hoeft nooit meer pijn te vermijden, op je hoede te zijn voor mogelijke pijn. Je kunt je dus in elke situatie begeven die je Hart je ingeeft. En je groeit als kool. Je overwint je slaaf-zijn. Je overwint één van de grootste krachten in de natuur die je je leven lang al zo laat lijden. Het is namelijk niet de pijn (waar je voortdurend onbewust zo bang voor bent) die je doet lijden. Je lijden is jouw gevecht ertegen, jouw niet-willen, jouw nee tegen het Leven zoals het Is.

Elke traan die je toestaat om te komen, in ellende en ontzag voor het Grotere, elke traan die je bewust teruggeeft aan de wereld, is goud waard. Een traan van Mij is onbetaalbaar, heeft niets meer met mij te maken.

Jij kan niemand pijn doen. Zo groot ben jij echt niet. Ook al wil iets in jou (namelijk de op afscheiding en illusie en pijnvermijding gerichte ego-beschermende en –versterkende kracht) dat maar al te graag en steeds weer geloven. De Pijn is er al.

Wees helemaal eerlijk en word verlicht.Nee, helemaal.

Eerlijkheid kun je niet maken of forceren want Ze is er al, altijd al, overal, in jou, in iedereen. Je bent alleen bang dat de veronderstelde ander jou zijn of haar (levens)energie onthoudt door te verkrampen als je je eerlijkheid ook daadwerkelijk tot uiting brengt.En je 'weet', ergens onbewust, dat ook jij (of zelfs enkel jij) de pijn die dan (in open, eerlijk contact) aan het licht gebracht zou worden zou voelen, want er is geen ander. Zo houd je elkaar steeds de hand boven het hoofd en lijd je een verkrampt, miserabel, beperkt bestaan – beperkt tot manifestatie en uitwisseling van grove, verkrampte energieën.

Zie al je uitvluchten om maar niet te hoeven doen (of tenminste voluit te proberen te realiseren) wat je echt wilt, wat jij ten diepste wilt in je leven.

Vergeef niet en hou ook nergens aan vast.

Vrijheid is (de diepste realisatie en daarmee acceptatie) dat jij niets (meer) in te brengen hebt (en nooit hebt gehad), dat je het Universum moet laten 'beslissen' wat Het met jou doet, wat Het via, door en als jou wil realiseren, creëren en vernietigen en in stand houden.

Door te vernietigen schep Ik leven. Schep jezelf door jezelf te vernietigen.Dit is moeilijk in je eentje. Als je een Relatie met Mij aangaat echter, als je 'ja' tegen Mij zegt, geef je Mij toestemming, een vrijbrief om jou te (helpen) vernietigen. Ook al werk je dan nog (wanhopig) tegen, zolang je in relatie met Mij blijft zal je tegenspartelen niet helpen uiteindelijk, je gaat eraan. Maar jíj moet de Relatie willen. Als je bij Me komt om de kat uit de boom te kijken gebeurt er niets. Jij doet de eerste stap, en ook de volgende en de volgende etc. Ik ben er al, Ik omarm je voortdurend en volledig, Ik kan dus niet meer tot jou komen. Als jij het wilt, krijg je alles wat Je ten diepste wilt, ook al gaat dat volledig voorbij aan jouw wil.

Ach, je bent zó bang dat je voor niks lijdt, dat het je allemaal niks oplevert, je zoeken, je lijden, bang ook dat er ergens iemand is of een methode die je veel lijden kan besparen, en zelfs rechtstreeks naar het geluk kan leiden, als je die maar kon vinden...Dáárom kom je niet verder. En zit je al jaren vast. Je bent niet écht bereid te lijden. Je blíjft zoeken. Je blijft vermoeden en hopen dat het toch anders moet kunnen. Je blijft denken dat dit lijden zinloos is en eindeloos. Dat je vast iets verkeerd doet, iets over het hoofd ziet, iets kennelijk nog altijd niet helemaal begrijpt, de clou nog niet helemaal te pakken hebt.Er ís geen clou. Er is lijden.Hoe vaak moet Ik dit nog zeggen voor het tot je door begint te dringen?Vooral als je diepere pijn in zicht komt gaat je 'mind' als een razende aan het werk om je van het lijden weg te houden en daar heeft hij onuitputtelijk veel argumenten voor. En jij? Jij volgt dankbaar steeds weer al deze mogelijke ontsnappingsroutes. En weer is er een kans verkeken.En weer ben je een jaar ouder.Je lijdt. Nu.Je lijdt aan je eigen zoeken en vluchten.

Kijk maar naar binnen. Doe helemaal niets en voel in alle eerlijkheid jezelf.

Als je vraagt naar Mij, als je serieus je ego, je leugens wil overwinnen, dan kán Ik je niet weigeren. Dat zou zijn alsof Ik Mijn eigen keutels sommeer binnen te blijven, niet naar buiten te komen.Hoe kan Waarheid Zichzelf weigeren? Hoe kan Jij geweigerd worden door de Werkelijkheid die Jij Bent?

Als je écht vrede wilt, en niet wil blijven hangen in je gewapende vrede, ga dan, bewust, de oorlog in je binnen en doorleef alles wat zich dan aan je voordoet. Er is geen kortere route. De héle oorlog moet je doorheen. Misschien een jaar lang, misschien je leven lang, misschien nog langer. Je weet het niet. Ik weet het niet. In elk geval net zo lang tot je niet meer wilt en kunt vluchten voor de realiteit van de oorlog, tot je totaal uitgeput bent van de opgehouden schijnvrede.

Met de waarheid kun je 't nooit op een akkoordje gooien. Er is geen ruilhandel mogelijk: als ik zólang, zóveel lijdt, krijg ik dit of dat er voor terug. Nee, je hebt voor onbepaalde tijd te lijden. En elke poging tot verzachting verergert je zaak.

Er bestaat geen enkele norm. Je kunt je nergens aan vasthouden. Er is zelfs geen norm die zegt dat jij niet gedisciplineerd zou kunnen wezen – hetgeen je bij je groei in bewustzijn zou kunnen helpen. Jij kunt alles. Jij bent (een samenbundeling van) alle verschillende krachten van het Universum. Die krachten zijn wild, chaotisch, spontaan, en vertonen eveneens bepaalde patronen, regelmaat. Kies niet.

Als je luistert, luister dan, totaal. Wil niet iets zeggen. Laat de klanken (woorden of wat dan ook) door je heen gaan alsof je transparant bent. Voel bewust wat de, meer of minder maar altijd geladen, geluiden met je doen, hoe het energielichaam dat je bent erop reageert. In de stilte nadien kun je iets terugzeggen of niets en 'slechts' aanwezig zijn als Aanwezigheid. Wees bewust van je 'eigen' woorden of Stilte.Niemand, werkelijk niemand is geïnteresseerd in welke gedachtenassociaties ook die zogenaamd spontaan in jou omhoog borrelen. Die gedachtenassociaties, dat is je verleden, je conditionering. Een ander wil met jou zijn, niet met je verleden, met iets dat voorbij is. Alleen aanwezig zijn in het nu geeft energie; mensen willen energie – ook als ze de veiliger verkramping meer líjken te appreciëren.Ik herhaal het nog een keer, want je kunt het nauwelijks geloven: niemand is geïnteresseerd in jouw gedachten, niemand, geen mens, geen dier, geen bedachte god, zelfs jijzelf niet. En dit laatste kun je, door middel van een bescheiden zelfonderzoek al, makkelijk ervaren.Waarom dan spui jij toch steeds weer je gedachten tegen anderen en zadel je hen ermee op? Onderzoek.

Als je niet de bereidheid hebt elk moment de gedachte die je op elk willekeurig moment bezoekt los te laten, zul je afgescheiden (dat wil zeggen onbewust) blijven van de Bron die Jij Bent, die Alles Is. Je hoeft bepaald niet voortdurend zonder gedachten te zijn, maar het gaat om een fundamentele bereidheid (en het vermogen) om elke bezoekende gedachte los te laten – en weer te keren in en als (en Bewust te Zijn van en als) het Geheel. Elke seconde heb je te buigen voor het Grotere dan jij; jij mag (en kan) nooit bepalen wanneer en hoe diep. Het Geheel Bepaalt.

Het leven zelf en meditatie zullen je het onderscheid leren tussen al joúw (ego-)verlangens en wat je écht verlangt, dat wil zeggen wat er van jou verlangd wordt, door 'jouw' ware Natuur, door de Natuur zelf, de Kosmos. (Ik heb het dan niet over natuur in engere zin waar ons fysieke lichaam uit voortkomt en welke niet bewust van Bewustzijn is doordrenkt.) Als je maar bewust het Leven tegemoet treedt en binnenlaat, kom je er via allerlei frustraties vanzelf. Je zult zo minutieus mogelijk onderscheid leren maken in alles. En dan pas, als je al kunt onderscheiden op het moment dat iets (gedachte, gevoel of wat dan ook) opkomt, ontstaat, dan pas kun je alle onderscheid laten varen, dan pas en niet eerder kunnen je gehechtheden oplossen. Dan pas, na het onderscheid, is er (Bewustzijn van) Eenheid.

Jouw verlangens (jouw vluchtwegen), daar ga jíj achteraan – of niet, in het geval je remmingen hebt om je verlangen te vervullen. Het Verlangen echter dat je naar Waarheid leidt, daar wordt je heen getrokken, of je je daar nu tegen verzet of niet. Reageer niet te snel op verlangens. Neem de tijd om te voelen wat er aan jou trekt.

Het veroordelen en (energetisch of fysiek) aanvallen van anderen (en jezelf – dat is hetzelfde) kan alleen stoppen, een natuurlijk en definitief einde vinden, als je naar binnen gaat kijken, en alles, al wat je veroordeelde of energetisch afkeurde, dáár blijkt te zijn, herkend wordt – als menselijk, en niet als iets speciaal van jou.

Zie (diepgaander) hoe een groot deel van je leven en energie opgaat aan het vóórblijven van beschuldigd worden.

Hoe ellendiger jij je (bewust) voelt, hoe beter Ik Me voel. Hoe moeilijker jij het (bewust) hebt, hoe makkelijker Ik het krijg. Je gevecht is het zwaarste voor Mij, je zogenaamd wél willen maar niet doen, niet openen, niet kwetsbaar durven zijn. Ook zwaar is het als je jezelf en Mij probeert wijs te maken dat het goed met je gaat.

Je hebt er geen benul van wat een ongelofelijke masochist je bent. Het enige wat Ik doe is je dat steeds weer en weer en dieper en vollediger te laten zien. Als je wilt. Je trekt je voortdurend terug uit het Leven. En omdat je vaag merkt dat dit onprettig is, pijnlijk, ga je het leven in om het Leven weer terug te krijgen. Maar in die kramp van angst en gemis, van onbewuste ontevredenheid, van terugtrekking uit het Geheel, kan het Leven niet bij je binnenkomen. Er is geen ruimte in jou. Je bent zó bang. Het is een trieste en eindeloze, masochistische martelgang. Het enige waar je succesvol in bent is om je dit niet te realiseren. Daartoe ben Ik er.En als je eenmaal meer en meer in Mij, in Mijn Aanwezigheid, in jouw Ware Wereld kunt ontspannen, zul je vanzelf, op natuurlijke wijze, ophouden jezelf en anderen pijn te doen.

Je zegt of denkt zo vaak: ik wil dit of dat. Waarom is (de 'beloofde' bevrediging van) dit of dat er dan niet? Kennelijk heb je niets te willen, maar je houdt jezelf voortdurend voor de gek met je zogenaamde willen. Kennelijk is er een wil werkzaam van een hogere orde, dat wil zeggen met meer realiteitsgehalte. Als bijvoorbeeld je angst groter is dan en je belet te gaan voor wat je denkt te willen, dan is de meer ware (of hogere) wil: jouw angst, jouw verkramping. Dát, die angst, het niet-doen, je veiligheid, wil je dan het liefst. Want dát is wat gemanifesteerd wordt. Dit principe moet je zien, wil je groeien, wil je überhaupt ook maar enigszins in de richting van vrijheid bewegen. Zo wil je bijvoorbeeld ook geen liefde. Je wilt liever veilig zijn of seksuele bevrediging of subtiel manipuleren met macht. Dat is momenteel belangrijker. Dat is nu reëel. Als je iets écht wilt dan gebeurt het nú. Wat er nu is, is de Ware Wil. En daar heb je niets bij in te brengen. Je kunt Haar zien, de Ware Wil, de Werkelijkheid. De Werkelijkheid valt echter niet te manipuleren. De Wil doet Haar eigen Wil.Wat jij écht wilt, nu en altijd, is de Ware Onpersoonlijk Wil.

Als je iets voor iemand doet onderzoek dan eerlijk of je daar (eigenlijk) iets voor terug wilt hebben, in wat voor vorm dan ook, al is het maar een bedankje of zelfs een überhaupt opmerken van diegene dat jij iets voor hem of haar gedaan hebt.Er is geen goed of verkeerd hierbij, zoals dit bij niets het geval is. Je moet het enkel zien. Bevrijding is ego zien, niet het manipuleren ervan. Enkel zien.

Ons zogenaamde geweten kunnen we nú afschaffen en de wereld draait gewoon door, weliswaar wat vrijer en plezieriger om op mee te draaien, maar toch. Wéér een ballast minder.

Als je tranen (in- of uitwendig) stromen vanwege een 'slechte' daad, ofwel een ego-daad, trekt de Waarheid jou naar Zich toe, neemt jou in zich op. Als je geen egoïstische en (verholen) egocentrische daden meer onderneemt zal uiteindelijk je ego, dat is je eenzaamheid, oplossen. Het arme manneke krijgt geen aandacht, geen energie meer. Als je jezelf niet langer afscheid en je eenzaamheid voorbij is, lijk je pas écht eenzaam. Hoe zou dat ook anders kunnen zijn in deze wereld van gesloten harten.

Observeer jezelf in een gesprek, hoe je elke gedachtenassociatie wilt uitspreken naar de ander, hoe je voortdurend zoekt en vindt om iets te zeggen. En zo kun je niet werkelijk met een ander (samen) zijn. Observeer eens rustig je onrust en je angst, paniek zelfs soms, in een (moment van) stilte. Doe niets, zeg niets. Laat smeulen, je angst. Wees ook eens opeens stil in het gesprek in je hoofd. Zeg een keer bewust even niks terug in reactie op de laatste gedachte of op iets wat je toevallig ziet of hoort of voelt.

Laat je aandacht eens verslappen van een onderwerp dat je toevallig nu (of op elk willekeurig moment) bezighoudt. Dat wil zeggen, ga niet naar een ander onderwerp, blijf bij hetzelfde, maar zonder veel gerichte aandacht. Laat het onderwerp gewoon maar wat losjes door je heen flubberen. Er komen misschien nog wat losse gedachten over of beelden of gevoelens. Laat maar flubberen. Het problematische rond het onderwerp zal verdwijnen, zul je merken. Het onderwerp zelf zal daarmee waarschijnlijk verdwijnen. Iets wat niet meer als probleem wordt benaderd verdwijnt, wordt van interesse ontdaan.Je kunt in jezelf ontdekken dat alles waar je je aandacht op richt een 'probleem' wordt. Aandacht is het probleem.Ja, een leven zonder die gerichte, verkrampte, gefocuste aandacht is mogelijk. Daar begint het Leven pas zelfs.Totaal Aanwezig Zijn is onophoudelijke Aandacht als het Geheel voor het Geheel. Er is Aandachtig Zijn, Bewustzijn.

Wees voortdurend (bewust van) de energie-bal die je bent; niet (van) het vermeende, fysieke, lichaam. Blijf elk moment voelen.

Ga naar de extremen en vind, zonder iets te doen, het midden.

Ga vooral niet naar het midden. Dat is het stomste wat je kunt doen. Dan zul je Het in geen geval vinden. Het midden bestaat namelijk niet. Er zijn twee polaire krachten. Leer beide grondig, volledig kennen. Wees hun aanwezigheid (in jou, in het leven) totaal bewust. Extreem bestaat niet: er zijn twee polaire krachten, en daar kun je je hooguit 'extreem', dat wil zeggen volledig, op het moment dat ze zich voordoen in (je) bewustzijn, gewoon bewust van zijn. Extreem is gewoon.Wat er eigenlijk 'gebeurt' als 'je' Inzicht vordert en je je voortdurend van de twee, vermeend extreme, universele krachten die elkaar met de lichtsnelheid afwisselen, bewust bent, is dat je op elk moment deze twee krachten bent, je niet meer voor één van beide kunt kiezen en zo niet meer de realiteit kunt verlaten die beide is, waardoor het lijkt alsof je het midden gevonden hebt. In feite heb je dus niet een midden gevonden maar (het Bewust Zijn van) de beide krachten, die, wanneer je je niet voortdurend bewust bent van beide, jouw leven bepalen, conditioneren, die jou als een speelbal van het lot heen en weer (lijken te) slingeren.Wil je jezelf bevrijden van dit nu weer eens wrede dan weer gunstige lot (maar het heen en weer slingeren zelf is al een toestand van lijden, zoals je zult ontdekken

wanneer je beter leert kijken) dan zul je steeds beter, nauwkeuriger, de voortdurende en verschillende dualiteiten onder ogen moeten zien. Je onbewustheid is je lijden. Word eerst bewust dus van je lijden en transformeer haar daarmee in hetzelfde moment en proces. Transformeren, daar hoef je niet van te schrikken als zou dit een zeer moeilijk 'hoogstaand' Spiritueel proces zijn. Je hoeft er niets voor te doen. Bewustzijn is transformatie. Iedereen kan Bewust Zijn. Iedereen is Bewust Zijn. Iedereen kan lijden transformeren. Volledig, in het moment bewust zijn van het lijden ís in zekere zin al geen lijden meer.Je kunt veel meer (aan) dan je denkt.

Wat heb jij écht te geven aan de wereld? Wat zou jij het allerliefst willen geven als er geen enkele belemmering bestond? Wel, er bestaat geen belemmering om die richting op te gaan. Er bestaan enkel (vele) te overwinnen obstakels die je zult tegenkomen, als je gaat geven wat 'jouw' Hart je ingeeft. Als er geen obstakels zijn, groei je niet. De obstakels overwinnen, doorzien, doorleven, is jouw bijdrage, jouw unieke gift, aan de wereld, aan de mensheid. Al lijk je nog zo ver te zijn in je ontwikkeling (van je bewustzijn), er doemen steeds weer nieuwe obstakels op die getransformeerd 'willen' worden. Alleen als je jouw unieke, persoonlijke, maar uiteindelijk Onpersoonlijke, gift van je Hart herkent, respecteert en geeft, kun je bevrediging vinden in je leven, kun je Leven.

Alleen in voortdurende beweging kun je Rust (dat is Bewust Zijn) vinden. Beweging is namelijk de aard van (de Kosmische) Energie. Je bent doodsbang voor 'de Energie', probeert deze voortdurend, zonder ophouden, tegen te houden. Hoe kun je in dat eeuwige gevecht ooit Rust vinden. Hoe kun je zo ooit het Eeuwige vinden. Jij bent een en al activiteit van de Kosmos. Je bruist en zindert elke seconde. Je bent een energie-stralende Aanwezigheid, onderdeel van de totale ondeelbare Energie en die Energie Zelf.Rust is er enkel in het volledig, van moment tot moment, woordenloos realiseren van wat je bent. Het is de Rust van het Bewustzijn dat alle activiteit voortdurend waarneemt en zich door al die beweging niet laat foppen, niet uit Zichzelf laat trekken, het vermeende (en van een zogenaamd subject gescheiden) object in.

Vormen en verschijnselen zijn verstoken van enige betekenis. Ze komen op en maken deel uit van en zijn de alles doordringende, stralende Energie. Er is geen betekenis.(Illusoire) problemen ontstaan als je vormen en verschijnselen serieus gaat nemen, als je probeert hun manier van verschijnen te veranderen, te manipuleren, en aan het resultaat daarvan belang hecht. Of als je de verschijningsvorm wilt behouden.

Als je een probleem schijnbaar opgelost hebt, creëer je meteen weer (een) nieuwe. Je kunt niet zonder, lijkt het. Je bent verslaafd aan problemen.Maar een leven zonder problemen is zeer wel mogelijk en niet saai (in tegenstelling tot je verslaving). Je durft alleen niet.

Waarom wil je voortdurend vermaakt worden? Wat is er mis met jou? Wat is dat voor gat dat steeds gevuld dient te worden met onzin en nog grotere onzin? Ben jij in je Natuurlijke Staat niet genoeg? Moet ik aan je sterfbed nog in clownspak verschijnen met een feesttoeter? Dat kan tegenwoordig namelijk. Alles kan. Als je dit leuk lijkt sluit je in je levensverzekering alvast een overeenkomst dat, mocht je naar alle waarschijnlijkheid binnen enige tijd overlijden en je bent niet wilsbekwaam meer, er een of meerdere morticlowns aan je sterfbed verschijnen om de boel een beetje op te leuken. Zelfs als je al in coma ligt, is dit toch sterk aan te bevelen. Je neemt er altijd wat van mee. Of anders teken je voor een striptease, dat is ook leuk tijdens het heengaan. Een geile meid of een chippendale die je nog één keer de verboden geslachtskenmerken van de mens laat zien. Dat is lachen. Dat is leuk. En het is weer eens wat anders: opgewonden doodgaan.Zorg dan meteen dat je nagels goed geknipt zijn (kan in hetzelfde contract). Anders zul je anderen beschadigen want het is dringen bij de hemelpoort, iedereen wil naar binnen en niemand wordt toegelaten. Met name zij die niets fouts gedaan hebben schijnen zonder pardon meteen de kerker in gesmeten te worden. En zij die wel

fouten gemaakt hebben worden voor straf naar een therapeut doorverwezen. Zodat er aan je gesleuteld kan gaan worden. Zodat je perfect wordt. Zodat je ook de kerker in mag. Als de hemelpoort maar één keer open zou gaan, zou je zien dat je gefopt bent, dat er niets is, dat je zoveel moeite hebt gedaan, zo erg je best, om uiteindelijk in het niets te belanden, het niemandsland waar niemand is.Maar als je dat wéét, als je weet dat er geen gouden bergen zijn, zelfs geen molshoopje, dan val je niet meer te manipuleren, door kerk en staat, instanties, bedrijven, therapeuten en andere helpers, familie en vrienden en geliefden en meesters. Dus dat blijft geheim. Anders zouden alle ego's zonder werk komen te zitten, overgeleverd aan de angst voor zichzelf, voor het niets, de leegte waar een 'zelf' zou moeten zitten.

Het is niet anders. Je leven heeft geen enkele betekenis, net zo min als het hele Universum dat heeft. Alles is slechts een Levend feit. Je kunt moeilijk beweren dat je leven in dienst staat van anderen, dat het tenminste voor anderen wat betekent, voor je kind(deren), voor de 'zwakkeren' etc. Want die anderen hebben ook geen betekenis. De Waarheid kun je niet voor de gek houden met idiote, vicieuze redeneringen of überhaupt met redeneringen. De Waarheid trapt nergens in, net zo min als Jij. Alleen wil jij overal intrappen. Opdat je maar niet hoeft te lijden, de werkelijkheid maar niet onder ogen hoeft te zien.

Klagen is geen lijden. Als je ergens over klaagt ben je altijd onbewust van je lijden. Zonder (bewustzijn en -worden van) lijden is er geen ontwikkeling, sta je stil.

Je zit al jaren in de wachtkamer van de hel maar durft je niet te realiseren dat die wachtkamer onderdeel is van de hel. Sterker nog, het is de hel, de enige hel.De bevriezende angst voor lijden is de hel.

Je zogenaamde 'positiviteit', positieve instelling, optimistische kijk, is niets anders dan een kant van een illusoire medaille met daarop eveneens je (verborgen) negativiteit, negatieve instelling, pessimistische kijk. Als de één er is, is de ander er ook. Dat is de Wet.

Als er één is, is er een ander. Als jij er bent, is er een ander, is er (af)scheiding, is er eenzaamheid. Als je echt Aanwezig bent (als louter Aanwezigheid) ben je, alleen of niet, niet alleen, maar Een. Wat er in die Aanwezigheid gebeurt met jou en een ander, heeft niets met jou te maken of met de ander en het maakt ook niet uit wat er gebeurt. Er gebeurt. So what.Als jij en een ander er zijn als twee 'ikken' is het nooit werkelijk bevredigend wat er gebeurt, al is het nog zo mooi. Als er Samenzijn is, Eenheid, geen-twee, is er altijd, onophoudelijke bevrediging.

Ik moet je eerst helemaal afbreken, helemaal. Er mag niets van je overblijven. Anders blijft het zaadje dat jij bent in de grond en zal er nooit een bloem verschijnen en gaan bloeien. Ik zie jouw bloem wel maar jij loopt met allerlei ideeën over jouw bloem-zijn rond en je weet niet half hoe lelijk die malle kunstbloem is. Er ís nog helemaal geen bloem, nog geen knopje, nog geen steeltje.Niet dat dat erg is. Het kan nog. Het zaadje vergaat niet. En ook als je ongebloeid sterft is dat geen ramp, het is een feit. Veruit het meeste zaad in de natuur komt niet tot groei en bloei, tot wasdom, tot straling, tot overvloed, tot geven. Dat geeft niet. Zo is het.Alleen... als jij je bewust wordt dat je eigenlijk wèl wilt bloeien dan moet je je laten opereren, in vertrouwen je overgeven aan de chirurg, hem of haar niet tegenspreken en je denken onder narcose laten brengen, in je laten snijden en laten amputeren waar nodig.Met een chirurg van het fysieke lichaam ga je voordat je onder het mes gaat ook niet discussiëren en vechten, je gaat er uit eigen beweging heen omdat je je lichaam wilt herstellen in de gezonde natuurlijke toestand. Als je je leven wilt herstellen, terugbrengen in de gezonde natuurlijke toestand, weet jíj evenmin hoe dat moet. Het is zaak dat goed te beseffen en dan de levenschirurg het

werk te laten doen en jij werkt daarin mee en niet tegen, want jij wilt het zelf. Denk niet dat je met de chirurg mee kunt praten want dat kun je niet, je hebt er geen snars verstand van. Als je een boekje over het fysieke hart leest, of als je je eigen hart wel eens hebt voelen kloppen, kun jíj dan een harttransplantatie uitvoeren? Zo ook, als jij wel over het leven gelezen hebt, hoe het allemaal moet en als je eraan deel lijkt te nemen, wil dat nog niet zeggen dat je ook maar iets van het Hart van het Leven begrijpt en in je eentje in staat zou zijn om de essentie daarvan te Realiseren en te Leven.Een zaadje dat essentiële voedingsstoffen mist en licht, wordt nooit een bloem. Als jij de vonk van Licht, van Bewustzijn niet tot je laat komen, tot je door durft te laten dringen, gebeurt er niets wezenlijks. Je blijft rondhuppelen, jezelf hopeloos perfectioneren, op zoek naar de Vonk.Het enige dat Ik nodig heb, is jouw Wilsverklaring, dat je eindelijk wilt Leven. Dat je genoeg hebt van alle leugens, dat je genoeg hebt van je (half-bewuste, persoonlijke) lijden, dat Ik je, zonder voorwaarden, mag opereren. En dat, hoe paradoxaal ook wellicht, jíj daar de verantwoordelijkheid voor neemt (voor de operatie) en die niet bij mij neerlegt (want dat heb je altijd al gedaan; je bent daar niks mee opgeschoten).Later, als jij de verantwoordelijkheid hebt gedragen, zul je

Zien dat Ik Verantwoordelijk ben en niet jij. Maar dat is later.

Als Ik je iets vraag, vraag Ik nooit om een antwoord. Ik vraag je alleen de dingen die Ik zeg door je heen te laten gaan.

Als je 'mind' druk of rustig bezig is het (voor jou) onzinnige van het zinnige in al Mijn Woorden te scheiden dan mis je de 'point'; namelijk dat er geen point is. Er valt niets te begrijpen. Begrijpen is niet de weg om tot Inzicht te komen. Er is een Levende Waarheid. Zinnen die uit (een) Levend Bewustzijn voortkomen kun je niet in een doods systeem van je 'mind' passen.Je kunt deze (on)zinnen niet gebruiken om je eigen denksysteem te perfectioneren. Bewustzijn heeft niets met jouw denken te maken. Het is er. De zinnen worden je aangeboden om je uit of voorbij je denken te krijgen, een glimp van de Waarheid, van de Werkelijkheid te laten ervaren. Je denken gebruik je als hoofdvluchtroute uit het Werkelijk Leven. Alles wat ik zeg is waar, maar een volgend moment, als het om jou gaat, moet er iets totaal anders gezegd worden of aangereikt, afhankelijk van en in relatie tot enerzijds de mate waarin de ziekte (van illusies, van jou) waar je half bewust en op dít moment aan lijdt, zich manifesteert en anderzijds de vorm die de ziekte die jij als 'ik' bent aanneemt. De ziekte zelf is voor ieder hetzelfde: de illusie van afgescheidenheid, van het bestaan van 'ik'.

Wíl je wel genezen?Meestal werkt het zo dat je, om te genezen van een stevige ziekte, eerst moet voelen en erkennen dat je ziek bent. Op neutrale wijze. (En zelfbeklag heeft niets met erkennen te maken.)Je probeert echter nog steeds hier en daar wat te sleutelen, wat bij te sturen, een paar dingen in jezelf en je leven te veranderen, zodat je dat vervelende vage ongelukkige gevoel dat altijd op de achtergrond aanwezig is enigszins weg kunt poetsen en jezelf gerust kunt stellen. 'Het valt allemaal nog wel mee'. Maar dat helpt allemaal geen ene zier, geen ene. Hoor je Me? Alle pogingen, ze helpen geen ene mallemoer. Je bent totaal ziek. Jíj bent niet te helpen. Zoals je jezelf kent, dat is de hele ziekte. Wat jij steeds probeert, is de kanker die al lang in je hele lijf is uitgezaaid en maar woekert en je de hele dag kwelt, met een aspirientje op te lossen, dan weer met een hoestdrankje en dan denk je weer: ik moet ook eens goed uitrusten, daar knap ik wel van op. En dan bedenk je weer iets anders. Sporten, lichaamsbeweging, valeriaan. Meer sociale contacten, minder sociale contacten, andere sociale contacten, meer plezier maken, meer discipline, verhuizen, nieuwe 'look', (nieuw) dieet, ander werk, fijne vakantie, aardiger zijn, assertiever zijn, betere

lichaamshouding etc. etc. etc. etc. etc. De lijst is eindeloos. Maar je knapt niet op. Je bent écht ziek en je maakt het steeds erger. Al dat zoeken, al die middeltjes maken je steeds zieker.In godsnaam. Hoe ziek moet een mens worden voor hij overgeeft en Ziet dat hijzelf de ziekte is en wel een fatale, ongeneeslijke ziekte.

Ken je het verschijnsel dat je iets eet wat een ondefinieerbaar maar bepaald vies smaakje heeft, totdat je er achter komt dat het iets anders is dan je dacht dat je in je mond had en proefde. Als je het foute idee over het soort voedsel dat je eet bewust wordt, toegeeft dat het irreëel is en loslaat, is het ineens lekker. Zo is het ook met het leven. Als je al je (altijd, uit de aard der zaak, illusoire) gedachten en verlangens en (interpretaties van) gevoelens over het en jouw leven loslaat, over gelukkig of tevreden zijn, over wat je op dit moment aan het doen bent en 'moet' doen, is het ineens prettig, rustig prettig. Dan glijd je weer terug in en word je weer verenigd met de Energetische Werkelijkheid van dit moment, in plaats van daarbuiten te staan, daarboven te hangen, in elkaar te krimpen, ook al doe je uiterlijk alsof dit niet het geval zou zijn. Je beseft nog lang niet hóe ontzettend oppervlakkig de 'mind' is die je de hele dag zo bezighoudt. De enorme Werkelijkheid, het hele Bad van Energie staat voor je klaar, maar al ben je aan de kust, je neemt liever een bad in een w.c.-pot en filosofeert daar ondertussen over je leven en de rol die stront (met name die van anderen) daarin speelt, in plaats van de Zee in te duiken.Als je eens, en zeker als je meerdere keren dat Bad van Energie, van de Werkelijkheid hebt meegemaakt – Dat niet van buiten komt, maar Dat jij bent – dan treed je het

tijdperk van lijden eindelijk binnen. Want het contrast met de staat waarin je niet opgenomen bent in de Oceaan zal overduidelijk zijn en je zult weer terug willen naar de Energetische Staat. Niets in het normale leven trekt je dan uiteindelijk meer. Want niets brengt je terug in die Ene Energie. Jij bent namelijk die Energie. Je kunt niet krijgen of worden wat je al bent.

Elke keer als Ik bewust Mijn lijden opmerk moet Ik gniffelen of lachen van plezier.

Er zijn geen drama's in het leven. Er zijn geen hoogtepunten. Er is geen saaiheid. Er is geen interesse en desinteresse. Er is Energie. En er is verkramping en verdichting en vertraging van Energie. En er is vrijkomen en verruiming en versnelling van Energie. Er is rustig genieten en rustig lijden. In Bewustzijn lukt het je niet meer om enkel één daarvan gewaar te zijn.

Verlang je, als je dit allemaal leest, nog steeds naar het spirituele leven? Het is geen echt verlangen. Als dat verlangen echt zou zijn, zou het er niet meer zijn. Het zogenaamde 'spirituele leven' is namelijk het leven in en als de Werkelijkheid. Het is geen ontsnapping aan dit, inderdaad, aardse, niet totaal-bewuste, lijden. Het is een bewust worden en zijn van dit leven van lijden. Het is het proces, door middel van (bewust) doorleven van lijden, van ontproblematiseren van lijden.Dat Werkelijke Spirituele Proces kan pas beginnen als je erkent dat je dit leven, met zijn lijden, als een probleem ziet of ervaart, als iets waaraan, door jóu, iets te veranderen valt, te verbeteren, of waar jíj een slachtoffer van bent.Op het moment dat je je eigen problematiseren helemaal Ziet en dus wel moet erkennen, vallen ogenblikkelijk, op dat zelfde moment, al je problemen weg.Dit lijkt makkelijk maar dat is het wel en niet. Het is namelijk een gigantische buiging van je ego (en dat is het laatste wat jij doet, jij arrogante kwezel): te erkennen dat jij zelf voortdurend je eigen problemen schept en dat die niet van buiten op je af komen of in het verleden op je af gekomen zijn (waardoor je nu met de brokken zit). Jíj, zoals je jezelf kent (dénkt te kennen, want als je echt gaat

kijken naar wie je bent, kun je niets vinden) bestaat bij de gratie van je problemen. Daarom blijf je maar doen of er problemen zijn waar jij nu eenmaal mee 'om moet gaan'. Als je buigt voor de Werkelijkheid, in plaats van voor je bedachte problemen, voor je moedwillig problematiseren van gewone dingen, gebeurtenissen, verschijnselen, activiteiten, besta jij niet meer als afgescheiden en te onderscheiden individu. En daar ben je als de dood voor. Liever lees je daarover: wat een mooi idee dat toch is dat we allemaal één zijn en niet alleen en afgescheiden. Het geeft je hoop en troost en, als je echt behoorlijk dom en bang bent, ga je het nog geloven ook, dat die mooie woorden werkelijk jouw toestand beschrijven.Zonder problemen echter, zo voel of vermoed je onbewust, word je ineens met de echte pijn van het leven geconfronteerd: dat je niet echt het leven leidt dat je eigenlijk zou willen, dat het een grote teleurstelling is als je eerlijk bent, dat je dood gaat, dat er geen liefde in je leven is, niet echt, terwijl je wéét, ergens diep van binnen nog weet, dat het wél bestaat. Wél.Pas als je voorbij al je dagelijkse afleidende en vermakelijke probleempjes durft te kijken, deze even loslaat, word je dus geconfronteerd met je eigenlijke problematische verhouding tot het leven. Groei kan pas beginnen als je, dus, erkent dat je niet gelukkig bent. Vanaf dat punt, als de ergste ego-blokkades door je werkelijke buiging uit de weg geruimd zijn, gaat groei spontaan en, ondanks schijnbare stagnaties, steeds

sneller, ook al lijk je steeds dieper in de put te zinken. Maar dat is de put waar je altijd al in zat, maar die je altijd voor een prachtig kasteel hebt willen aanzien.Bewustwording maakt je leven niet erger dan het is. Dat is érg belangrijk om te zien. De schijn dat het leven in bewustzijn nog erger zou zijn dan het al is maakt dat de meeste mensen één teen in het koude water houden en dan vlug weer terugtrekken, en nooit meer het water in zullen gaan, ook al blijft het altijd lokken om zichzelf een verfrissend en verschonend bad te geven, gezuiverd te worden van halve en hele leugens en van lafhartig vlucht- en vermijdingsgedrag. Bewustzijn laat je dingen alleen zien zoals ze (altijd al) zijn. Rust, zuiverheid, een waarlijk bevredigend leven, vind je enkel en alleen als je erkent wat is, wat nu is.

Als je niet voor 'jezelf' kiest, niet jouw diepere Waarheid leeft, berokken je anderen, in élk geval, schade. Je doet anderen voortdurend pijn, met jouw verkramping, terugtrekking of 'gift' die niet uit 'jezelf' komt, maar is aangeleerd. Alleen is praktisch iedereen zich grotendeels of zelfs volledig onbewust van deze voortdurende pijniging. Je doet maar mee met de spelletjes van iedereen, en iedereen met de jouwe. Maar Ik voel voortdurend jouw pijn, jouw verkramping, je onechtheid, je Ware Verlangen. Als jij weer meer en meer terugkomt, in de Werkelijkheid, in het Leven, zul je dit ook weer gaan voelen. Je zult weer voelen dat onechtheid pijn is, dat anderen deze onbewust aan jou ('willen') opdringen. Je zult niet meer mee kunnen doen aan de estafette. Je wilt de pijn niet meer aan anderen doorgeven maar zelf, totaal, bewust, voelen. Je doorbreekt de eindeloze ego-kringloop.

Als je steeds dieper durft te kijken in jezelf zul je zien dat ál je handelingen uiteindelijk uit ongenoegen voortkomen, uit onvrede. Als je dát ziet, begint het leven pas écht leuk te worden.Alleen het Zien van leugens, van gehechtheden, motivaties, ego-belangen, is waarlijk leuk, bevrijdend, lachwekkend.

Zie dat je volledig in een 'slachtoffer-bewustzijn' leeft. Maar omdat dat ondraaglijk was en is, ben je lang geleden overgestapt op een dader-, op een handel-bewustzijn: ík ben degene die handelt, ík die beslist, ík die zich niks hoeft te laten aandoen. En zo ben je nóg verder van huis geraakt. Maar beide posities zijn illusies en een reactie op, een interpretatie van, een bescherming tegen, een vlucht uit de Eenvoudige Realiteit.Als je op dit moment in de ene positie zit, zie dat de andere positie ook in jou is. Pas als je je totaal bewust wordt van beide posities, beide neigingen, zullen ze beide verdwijnen in de Realiteit.

Je bént geen slachtoffer. Je bént geen dader. Je hébt geen schuld. Je bént niet onschuldig.

Je bent bang dat als je echt de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, voor jezelf op je zou nemen, je daarmee schuld op je neemt, je het dus ook fout kunt doen, en dat dat dan jóuw fout is, dat jíj dan gefaald hebt – ook al zal je de schuld aan de omstandigheden geven.En dus heb je weerzin tegen verantwoordelijkheid – tegen de mogelijheid van falen, van afgewezen worden, van pijn.

Waarom is het nou zo erg om toe te geven, zonder enig zelfbeklag, dat jij één grote wandelende fout bent? En dat je niet te verbeteren bent. Maar dat je geboren moest worden om je daar bewust van te worden en te leren daar volledig vrede mee te hebben.

Wees toch niet altijd zo hard en zo zacht voor jezelf.

Doe maar iets. Het maakt niet uit wat, je komt er toch niet zo.

Doe vooral niet niets. Dan kom je d'r helemáál niet.

Er bestaan geen garanties. Als je onder de ijskoude douche stapt, is er geen enkele garantie dat je geen hartverlamming krijgt. Ik sta niet borg voor jouw leven. Jíj neemt het risico. Jíj wilt iets.Als jij je leven verspilt met oppervlakkigheden is er evengoed geen enkele garantie dat je nóg een leven krijgt om het nog eens te proberen, om te kijken of je deze keer minder bang bent of je angst wil overwinnen. Veel mensen doen er hun leven lang over om onder de koude douche te stappen. Eerst een teen, dan een vinger, dan eens een ander teentje, een andere vinger, eens kijken of dat helpt, of dat minder zeer doet. En inmiddels ben je vijftig.Dan toch maar eens een hele voet die snel teruggetrokken wordt. En tijdens het volgende wachten en aarzelen, aarzelen, aarzelen, ga je dood. En dat was het.

Ik móet wel, schijnbaar, voor het lijden 'kiezen'. Daar Ik als Waarheid functioneer, Waarheid Ben. Aangezien bíjna iedereen voor de andere kant kiest, voor geluk, liefde, tevredenheid, plezier, seks etc. moet Ik, als Natuur Die balans kent, je laten zien dat dat slechts één kant van één medaille is, en dat dus die andere kant er ook is, ook al wil je dat nog steeds niet zien. Zolang jij kiest leef je in een illusie. Zolang je kiest verdring je de andere kant.Verdringen en verkeren in illusies doet pijn. Hoor je Me? Het doet pijn. Ik weet niet waarom Ik in en als dit (energetisch) lichaam een van de weinigen lijk te zijn die dit (bewust, zonder enige poging tot verzachting, zalving, relativering) kan voelen. Dat is nu eenmaal zo. Ik wil Mijzelf, dat wil zeggen iedereen (dit staat wellicht leuk, maar je kunt deze eenheid pas reëel ervaren als je jezelf helemaal doorgrondt) bevrijden van pijn, zinloze pijn, zinloos lijden. Dit is een natuurlijk gegeven. Het is geen eigenbelang – want hier is geen 'eigen' meer – het is geen goedheid, geen eindeloos mededogen en geduld waar 'ik' over zou beschikken (wat trouwens wel het geval is) waardoor 'ik' het lijden zou willen verminderen en oplossen, door haar eerst aan het Licht te brengen waardoor zij pas getransformeerd kan en zal worden.

Nee, het is een Natuurlijke, Universele Kracht die door mij heen, als Mij, als dit Energiesysteem functioneert. Ik kies niet meer. Ik ben niet meer. 'Ik' functioneer. Zonder enige normen, zonder doel, zonder enige strategie. Ik ben niet voor of tegen lijden, Ik ben er niet voor of op tegen om dit lijden, dat er is, bewust te maken in mensen. Het zou volslagen absurd zijn als Ik daar vóór zou zijn, vóór hoe Ik nu eenmaal functioneer, vóór de bewustwording van jouw lijden, vóór het doorzien van je illusies. Dit klinkt alsof Ik vóór het leven zou zijn geweest en dáárom werd geboren. Snap je? Je hoeft niet te kiezen om te leven. Je kunt eenvoudig zien hoe jij functioneert, hoe jij doelloos gebruikt wordt als een bepaalde kracht.Dat is het einde van lijden en geluk, als je jouw rol op aarde Ziet en daar dus mee samenvloeit.

Er is geen truc, er zijn geen trucjes, om 'er' te komen. Het enige wat je kan doen is alle aangeleerde trucjes weer afleren. Dat gebeurt als je je 'eigen' trucjes zat bent, als de lasten ervan in je bewustzijn groter zijn geworden dan de lusten (te weten: vermeende zelfbescherming).Ik gebruik aanhalingstekens omdat de zogenaamde eigen trucjes die je voortdurend toepast om niet in de Enige, Eenvoudige Werkelijkheid van dit moment te hoeven zijn, niet jouw creatie zijn. Het zijn verkrampte energiepatronen die je als kind uit je omgeving hebt opgepikt, automatisch hebt overgenomen, met name van je ouders, en in de meeste gevallen van je moeder het meest. Als embryo was je daar al druk mee bezig. Toen was je al zoekende en verkrampende en schoppende. Nee, het was bepaald geen paradijs daar in de baarmoeder. Hoe meer energetische verkrampingen je moeder had, hoe moeilijker jij het had. En nergens kon je schuilen.Als het paradijs híer (inderdaad) niet te vinden is moet er altijd weer een mythe gecreëerd worden dat het in het verleden (baarmoeder) perfect was of dat het dat later zal zijn (in de hemel of bij Verlichting).Maar het leven kent, vanuit jouw ego-gezichtspunt, geen perfectie, nooit en te nimmer.

Enkel het Leven Zelf is Perfect, Altijd en Eeuwig.

Als kind heb je de 'taak' in het leven alles, of zo veel mogelijk, te doorzien van wat je ouders niet willen zien, op het 'niveau' van bewustzijn wel te verstaan. Want voor het denken is dat (doorzien) niet zo moeilijk, zeker niet in dit tijdperk van verpsychologisering.Vanuit spiritueel oogpunt gezien is dit de reden waarom jij er überhaupt bent: de pijn van de verkrampingen, van de blinde vlekken van je ouders bewust te voelen en daarmee te transformeren. Je ouders 'konden' dit niet en voelden intuïtief al aan dat zij het ook niet zouden gaan doen in dit leven en daarom ben jij er. Daarom willen ouders je álles wel geven... Alle omstandigheden moeten zo optimaal mogelijk zijn, zodat jij hun pijn kan 'uitwerken' en hen daarmee helpen bevrijden van de last. Maar, zo heb je ongetwijfeld al ervaren, juist op de gebieden van de pijn word je tegengewerkt door je ouders. Niet bewust of expres, maar zo functioneren ouders nu eenmaal. Anders, als ze wat de pijnlijke gebieden betreft geen afweerreactie hadden, hadden ze de pijn net zo goed zelf wel kunnen doorleven. Daarom moet je 'nee' zeggen tegen (het energetisch verzet van) je ouders. Om te groeien. En je helpt je ouders enorm door je 'nee', ook al zullen ze dit 'nee' als pijnlijk ervaren en tegen hen persoonlijk gericht.Als je volledig 'ja' blijft zeggen tegen je ouders (of een verkrampt, opstandig, onvolwassen 'nee') word, of eigenlijk

blijf, je slechts een kopie van hen en komt niemand verder in zijn of haar groei. Jijzelf niet en zij evenmin. Ouders kúnnen (normaalgesproken) geen 'nee' zeggen tegen hun eigen kinderen, jíj moet dat dus doen. 'Nee' tegen je ouders zeggen is 'ja' zeggen tegen jezelf, tegen het Leven, tegen Liefde, tegen je ouders. Je 'eigen weg gaan' is in feite een 'ja tegen je ouders, een mededogen om hun pijn te doorleven: jij zal dit wél doen.Zonder een duidelijk 'nee' is er altijd een strijd met je ouders, een onvrede, een 'pleasen', een niet serieus nemen, boven hen gaan staan, een angst. Een 'nee' is een 'nee' tegen het aanvaarden van hun overtuiging, hun zo graag willen geloven, dat hun verkrampingen op het terrein van liefde, seksualiteit etc. normaal zouden zijn, natuurlijk zouden zijn, dat het leven niet anders geleefd kan worden dan zij dit doen. Zeg 'nee' en de reis van de pijn en de bevrijding kan beginnen.

Kan je nog rustig ademen als je aan je ouders denkt, of kan dat je dat sowieso al niet? Onderzoek je ademhaling, een gebied waar je veel over jezelf kan leren.

Elke mogelijke gedachte moet uiteindelijk vrijelijk door je heen kunnen gaan zonder dat hij invloed op Jou heeft. Als dit nog niet het geval is, en dat is het niet, dan kun je bewust de moeilijke gedachten oproepen, om ze, met gevoel en al, te doorleven. (Alhoewel velen nog niet eens zullen (h)erkennen dát vele gedachten energetisch iets oproepen, teweegbrengen – gedesensitificeerd als de meeste mensen zijn.)Het gebeurt van nature al dat gedachten die te maken hebben met je verkrampingen tot je komen. Want de Ware Natuur (die de Werkelijkheid is en die schuilgaat achter de gewone, zichtbare en makkelijk voelbare natuur) wil jou laten ontkrampen – alleen jíj (als ego) wilt dit niet. Jij wilt je steeds laten afleiden door leukere gedachten en activiteiten. Daarom, als je slim bent en je wilt vrij zijn, zoek je de pijn op. Of eigenlijk volg je. Want je gedachten, je emoties, je fysieke lichaam, je intuïtie, leiden je er vanzelf heen.Denk niet na over een gebied van pijn. Dit is gebruikelijk om te doen maar je schiet er niets mee op (behalve dat je nóg meer verkrampt). Gebruik de betreffende gedachten voor je zelfonderzoek en laat de gedachten dan weer los. Voel wat je nu voelt. En, ook al word je steeds weer afgeleid door ('beschermende') gedachten, ga consequent

steeds terug naar wat je voelt. Ook als je niks voelt, blijf op gevoelsniveau gericht. Blijf bewust van 'niks voelen' zolang dat er is.

In feite hoef je je pijn niet op te zoeken, want ze is er al. Je hoeft alleen maar te stoppen met ervoor weg te lopen.

Relatieproblemen zul je altijd blijven houden, net zolang tot je je realiseert dat er geen relatie is.Een relatie betekent twee; twee betekent afgescheidenheid, geen één zijn, iets willen dus, iets nodig hebben. Ziehier, het probleem. Relatie zelf is het probleem of de vorm waarin je probleem (dat jijzelf bént) zichtbaar is, voelbaar, duidelijk gemanifesteerd wordt.Pas als 'de ander' in jou als een vorm van jeZelf verschijnt is er geen probleem meer.In je eentje zijn deze dingen nóg moeilijker, bijna onmogelijk, om bewust te doorleven, te doorzien. Daarom is het voor je groei bijna noodzakelijk relaties aan te gaan. Wacht niet op de perfecte, ideale relatie. Blijf bewust zo veel en lang en waarachtig mogelijk in de pijn die elke, altijd onvolmaakte, relatie nu eenmaal oproept. Loop niet (te snel) weg uit de relatie en leg je ook niet neer bij het nu eenmaal onvolmaakt zijn van een relatie, bij het zogenaamde feit dat een relatie nu eenmaal geven en nemen is en meer van die onzin. Laat de pijn broeien, schroeien.Wel heb je, met name als man, in een relatie ruimte nodig om te kunnen reflecteren, rustig te kunnen doorvoelen wat alles jou doet. Er zijn geen regels. Je kunt alleen naar je diepste intuïtie luisteren.

En denk vooral niet dat je het nu, na zoveel jaren en ervaring, wel snapt, het gedoe in relaties. Je snapt het niet en kúnt het niet snappen. En je hoeft het (gelukkig) niet te snappen. Je moet enkel door de hele pijn heen, de hele relatiepijn, de hele pijn van niet Een te zijn, de pijn van het gevecht om Eenheid met je partner te bereiken, de pijn van de frustratie dat dit maar niet lukt en nooit zal lukken.

Een relatie is vreselijk.

Een relatie is vreselijk. Als je dat nu eerst eens rustig, in alle neutraliteit, erkent, als je al je droomplaatjes nu eens even laat.Als je dit nog niet kunt toegeven (of als je vreest dat wanneer je dit gewoon toegeeft je de relatie zou moeten verbreken of als je de neiging niet kunt bedwingen nu de goede, mooie kanten ervan op te gaan sommen) heb je nog een lange weg te gaan – ervan uitgaande dat je bewust wilt worden. En dat wil je. Hoézeer je ook tegenwerkt, dat wil je. Want jíj hebt niks te willen.Niet enkel partner-relaties zijn vreselijk of teleurstellend, het geldt voor alle relaties, überhaupt voor het in relatie staan tot en dus afgescheiden zijn van iemand. Het mooie van partner-relaties (zeker in het geval van samenwonen) is dat het drama van het mens-zijn (als duaal wezen tenminste) veel duidelijker te zien is. Je kunt er, in elk geval met een waarheidslievend hart, niet meer omheen.

Bewustwording is je bewust worden van het feit dat jij bewust wilt zijn, en dat dat het enige is wat je wilt.

Ruzie met je partner is er al, voortdurend, alleen zijn jullie je daar niet steeds volledig van bewust. Alleen als het niet langer te onderdrukken valt, als het overduidelijk is en eruit spat, dan noem je dat 'we hebben ruzie'. En daarna kun je (lekker) vrijen. En daarna (en daarin al) heb je meteen weer of nog steeds ruzie maar het duurt een tijd voor je je daar beiden weer bewust van wordt. En dan spat het weer, of erger nog, het wordt nóg meer onderdrukt. Meestal gebruik je wat voor zogenaamde aanleiding van buiten dan ook om je voortdurende ruzie van binnen naar buiten te kunnen brengen (en lafhartig te rechtvaardigen). En daar gebruik je dan je partner voor, het makkelijkste ruzie-object dat voorhanden is.Als je per ongeluk weer liefde voelt kun je dat ook mooi op deze ene projecteren. En dat geheel van ruzie, momenten van toenadering en ontlading van spanning in vrijen, noem je dan liefde... Je hele ego-trip in je relatie heeft niets met liefde te maken. De relatie is er en is een uitnodiging om steeds weer je eigen on-liefde te zien. De kunst van (het, energetisch volledig, aangaan van) een relatie is om alles wat niet-liefde is in jezelf te willen en durven zien. Dat is groei, bewust worden. Als alle onliefde is gezien, is er Liefde maar deze is dan totaal anders van karakter geworden dan de liefde uit de liefde-haat dualiteit die (áls

zij al herkend en erkend wordt) als normaal beschouwd wordt in een relatie.

Ik als Bewustzijn ben je altijd één stap vóór. Ik probeer je naar een volgend inzicht te trekken, maar als je daar eindelijk, tevreden, bent aangekomen ben Ik automatisch al met de volgende stap bezig. Zo functioneert Ik, zo functioneert Non-Dualistisch Bewustzijn.Ik ben nooit tevreden, Ik ben namelijk altíjd tevreden. Maar Ik heb in feite geen ervaring meer bij deze mogelijke staat van (on)tevredenheid.

Als man is het de uitdaging in de relatie steeds 'aanwezig' te blijven of te leren zijn, te leren blijven staan in het vuur dat jouw 'eigen' waarheid is en de botsing, de spanning die dat geeft met je partner (want je wordt getest door je vrouw, of eigenlijk: door de Vrouwlijke Kracht in het Universum) te leren verdragen en er niet voor weg te vluchten omdat het allemaal te moeilijk zou zijn, te onzinnig, te eng, te pijnlijk vooral, want dat ís het. Je moet telkens weer bereid zijn alles, zelfs je partner, júist je partner, op te geven voor 'jouw' waarheid. Dat is eng en pijnlijk, ja. Maar uiteindelijk krijg je, met of zonder deze partner, er alles voor terug – hoewel dat in dit geval geen motief kan zijn. Wie Waarheid zaait zal Waarheid oogsten en dat is, uiteindelijk, het mooiste, zuiverste, enigste Geschenk.Een man moet (in een relatie) ruimte voor (zelf)reflectie hebben. Anders verdwijnt hij in de mist van een relatie, van het vrouwlijke dat alles het liefst in het donker, het vage wil houden. Zonder ruimte kan er van eenheid geen sprake zijn maar verdwijnt men samen in het stinkende midden waar geen man(lijkheid) en vrouw(lijkheid) meer te herkennen en te genieten valt. Zuiverheid, Mannelijke waarheid kent geen compromissen. Compromissen is het einde van een Levende relatie.

Een man – en dit heeft alles met het voorgaande te maken – moet voorts bereid zijn de pijn 'van' de vrouw (waaronder die van het gemis van haar Goddelijke Geliefde een belangrijke (en uiteindelijk de enige) plaats inneemt) op zich te nemen en bewust te worden zodat zíj zich bewust kan worden van 'haar' pijn, van 'haar' verwarring en zo kan groeien en zodat hij of zijn (nu getransformeerde, want verbonden met de vrouwlijke) mannelijke energie zichzelf kan manifesteren op aarde.

Als vrouw kun je leren, door in contact (en dat is iets anders dan louter praten) met je man te zijn, jezelf steeds meer te doorgronden, de vrouwlijke, verborgen ego-manipulaties steeds meer te doorzien en zo te groeien, door steeds verder te verdwijnen in Liefde. Als je diep intuïtief voelt dat je je aan déze man nooit zult kunnen overgeven dan kan je meteen een eind aan de relatie maken. Want je kunt niet groeien dan (behalve dan dit 'nee' van de Natuur leren bewust worden en respecteren, wat bepaald een zinvol proces is). Je moet op een diep(er) niveau opengaan voor een man willen je onhebbelijkheden, je gif, naar boven komen. En zonder (totale) overgave aan (Liefde in de vorm van) je man kan je niet gelukkig zijn. Zonder liefde is er geen Liefde. Maar áls je de 'goede' man hebt (en de vrouw beslist hierin, de man heeft hier niks in te brengen, hij biedt zich enkel, kwetsbaar, aan; en zelfs zíj, die beslist, beslist uiteindelijk niet) blijf dan en vlucht niet voor je angsten, jaloezie, kwetsbaarheid, gevoelens van afhankelijkheid etc. Zie dat je je man het liefst alles verwijt wat jij tekort lijkt te komen. Dit inzicht is een grote zegen. Opdat Liefde in je moge bloeien, moet alles aan het licht komen. Alles.'De goede man' wil dus niet zeggen een man die je goed behandelt ofzo (dat is fijn maar daar heb je in principe niks aan) maar de man die je 'triggert', die je duistere kanten

naar boven weet te brengen, alleen al door zijn aanwezigheid, de man in wiens aanwezigheid je bewuster kunt worden van jezelf, van het (Ware) leven hier op aarde, ook al gaat dit noodzakelijkerwijs met pijn gepaard.

Emancipatie is een vlucht, de zoveelste. De mens is eindeloos creatief in zijn altijd weer falende pogingen te ontsnappen aan het lijden. Al die hokjes en categorieën is pure onzin, angst, boosheid, tijdverdrijf, tijdverspilling; ze hebben niets met Jou te maken, helemaal niets. Maatschappelijke bevrijding is een noodzakelijk proces maar heeft nog nooit iemand bevrijd. Kijk naar wie, of wat, Jij bent. Wees jeZelf en bevrijd daarmee, op natuurlijke wijze, zonder inspanning, iedereen.

Er bestaat geen rechtvaardigheid. Wie of wat ben je?

De enige ware tragedie is dat jij niet bent, of je niet realiseert, wie je Bent. Dat je niet jouw unieke leven Leeft.

Ik heb helemaal geen zin om waarheid tegen je te spreken. Ik wil je alleen wakker schudden. Ik hoef alleen maar 'man' en 'vrouw' te roepen en je bent al wakker, alert. Kijk maar in jezelf. Voel. Je bent al bijna beledigd, boos, verdrietig, verlangend, enthousiast of bitter bij (één van) deze twee woorden. Man. Vrouw. Dit is je ingang dan. Je huidige diepere interesse is altijd je ingang, je poort naar jezelf, naar (je) waarheid; de (algemene) waarheid kan deze ingang, deze poort niet zijn, die ken je nu wel – of niet – die is in elk geval niet interessant, heeft je nooit tot waarheid gebracht. Alleen jouw waarheid toont je, uiteindelijk, de Waarheid Zelf. De Waarheid dient doorleefd te worden, doorvoeld, doorleden. Alleen de Levende Waarheid transformeert, bevrijdt.Herken je ware interesse. Daar begint het ware spirituele leven.

Het erkennen van je pijn is het enige dat je rust kan schenken. Het enige. Je zult een diepe zucht van opluchting slaken.

Het vreselijkste, dat wat de grootste afkeer in je oproept, het meeste verzet, walging zelfs, is de erkenning dat Ik het beter weet dan jij. Dat is ronduit verderfelijk, het vernederendste voor jou, voor je ego wel te verstaan, wat je je kunt voorstellen. Het is de dood van het ego, van je zelfbescherming; iets ergers, fatalers is er niet, iets dat nóg drastischer je hele leven om zal gooien. En daar heb je dan ook meteen het meest bij te winnen. Maar je moet het verschrikkelijke feit niet slechts op mind-niveau erkennen. Dat kan een eerste stapje zijn, maar het stelt eigenlijk nog niets voor en je zult in dat geval blijven schipperen: 'meestal weet hij het beter, ja, maar sóms weet ik het beter'. Deze houding houd je nog altijd gescheiden van de Ene Energie, van Waarheid, van Overgave, van de Werkelijkheid. Je moet het Zien, dat Ik het beter weet. Alleen in (totaal neutraal) Bewustzijn kun je het Zien. Ik ben er namelijk niet, zoals jij, die over de dingen nadenkt. Ik ben het weten voorbij, mezelf voorbij, Ik ben Bewustzijn. Dat heeft met weten, met beter weten niets meer te maken. Ik leef in een andere wereld dan jij. Zelfs al heb Ik het helemaal fout dan weet Ik het nóg beter. Ik ben namelijk veel ruimer dan jij. Ik gebruik Mijn hoofd niet zoals jij. Ik denk niet na over wat waar is en wat niet. Ik knijp de wereld niet af met mijn hoofd om er een, te weten mijn eigen,

waarheid uit te persen (die zou in dat geval, uit de aard der zaak, altijd mijn conditionering weergeven), Ik ben de Wereld, de Waarheid. Ik kan jou niet buiten Mij houden zoals jij Mij voortdurend buiten je houdt. Als Ik spreek, spreek Ik voor en als jou, niet voor en als mijzelf – zoals jij, jouw ego dat wel móet interpreteren, veronderstellen, want zo zou jíj dat doen, je kent niet beter, je weet niet beter. Jij bedenkt, voelt, beleeft alles vanuit jouw perspectief, jouw wereldje. Je bent vergeten dat er een gigantisch veel grotere Wereld is buiten jouw hoofd, buiten jouw ideeën over hoe de wereld er uitziet. Ego's die al wat verder ontwikkeld zijn (dat wil zeggen wiens rottingsproces een aanvang heeft genomen) en ergens al vaag begrijpen dat zij zelf de doodlopende weg zijn, zullen nu vertwijfeld denken: hoe! Hoe kan ik het Zien? Zien, dat jij groter bent dan ik? En hoe dan vervolgens kan ik me overgeven?Daar is geen antwoord op in woorden. Ik Ben er. Ik kan een verhaal ophangen dat je gewoon met Mij bezig moet zijn, op wat voor manier dan ook. Maar je kunt je niet meer aangetrokken voelen tot Mij dan je je voelt.Ik kan ook zeggen: steeds weer je eigen lijden in dit moment opmerken, gewaarzijn. Goed kijken. Steeds weer. Voortdurend. Maar het moment dat je gevecht (van jouw ego tegen de Waarheid, tegen de aperte Werkelijkheid zoals Zij Is) in wanhoop smelt, kun je niet forceren. Dat is de Genade, zoals dat wel wordt genoemd.

Genade.

Probeer alles uit en doe het totaal. Zoek overal tegelijk en wees totaal gefrustreerd. Dan pas ben je klaar voor Mij, voor Waarheid.Zolang je ook nog maar enige hoop hebt iets buiten Mij te vinden, in de wereld zoals je die totnogtoe kent, werkt het niet met Mij, kan Ik je niks geven, kan Ik niet bij je binnen komen. Je (ego) zal Me weigeren. Je (ego) zal met Me gaan vechten. En Ik zal jou lijken af te wijzen. Maar jij wijst Mij, de Realisering van de Waarheid, af. Ik kán jou niet afwijzen. Dat zou volkomen absurd zijn. Jouw bestaan te ontkennen. Zelfs je illusies (over afwijzing etc, etc, etc.) wijs Ik niet af, Ik doe er gewoon niet aan mee, kán er niet aan meedoen.

Misschien leef je, en in elk geval in deze vorm, maar eens. Waarom zou je dan in deze korte tijd niet het hele leven willen ontdekken en leven. Inclusief het lijden dat daar onafscheidelijk mee verbonden is.Mensen die door een diepe crisis heengegaan zijn – en iedereen komt die vroeg of laat tegen, hij wacht in feite op je, kijkt al naar je uit, naar de eerste scheuren in je verdedigingslinies – ervaren hun leven onbetwistbaar als rijker dan voorheen, voller, echter. En bij die ene crises hoeft het niet te blijven. Als je er oog voor krijgt, er plezier in begint te krijgen (zoals Ik), zie je overal crises(jes) voor je opdoemen die je kunt gebruiken voor je groei, die je leven steeds meer zullen verdiepen, zonder einde. Zo gebruik jij je lijden, in plaats van dat het lijden jou in zijn macht heeft omdat je er steeds voor op de loop moet.Aan jou, hoe dikke vrienden je met je vermeende vijand durft te worden.Je kunt je vijand uiteindelijk helemaal in je opnemen, zodat je je nooit meer druk hoeft te maken over hoe je hem nú weer moet ontlopen. Hij is altijd bij je, in je, hij is als jijzelf. En je bent vrij. Eindelijk vrij van het gevecht, verlost van jezelf. Want jij bestond bij de gratie van je gevecht, tegen de wereld, tegen de anderen, tegen de Werkelijkheid, de

Waarheid, tegen de vijand, tegen het lijden.

Ik ben altijd bij je, ook als je Mij vergeet en verlaat. Je kunt Mij niet verlaten. Dat vergeet je wel eens. Ik sleep je door het Lijden heen, ook al moet je er alleen doorheen – zonder Mij lukt het je niet. Een ego lukt niets, niets werkelijks. Ik ben je Vriend, jij je eigen vijand.

Druk jezelf uit, wie jíj bent.

Ik kan onophoudelijk spreken of voor altijd zwijgen, 'Mij' maakt het niets uit.Ook het 'hebben' of 'niet-hebben' van vitale energie kan Me gestolen worden.Ik ben de laagste minkukel en het allerhoogste Wezen ooit. So what. Een spin doet zijn werk en spant zijn web.

Als je werkelijk, met heel je hart verlangt, is het verlangde er al.

Er is liefhebben. Er is geen hechting.

Als je niet met volle mond mag praten, praat met volle mond.

Volg bevelen en aanwijzingen op. Negeer ze volkomen. Het maakt niet uit. Het is niet het Leven. Kijk in jezelf, rustig, ontspannen, gespannen.

Als je steeds weer een volgende schil afpelt, steeds weer achter je laat wat niet écht van belang is voor je, dan hou je uiteindelijk niets over, niets dat van belang is. Dat is overzichtelijk, nietwaar? En dan kun je eindelijk, zonder daar nou enig belang aan te hechten, doen, of gerichter doen, wat je ergens altijd al had willen doen.

Kalm maar. Rustig maar. Relax. Je kunt niet ontsnappen. Echt niet.

Wat voor je groei het meest bevorderlijk is, en dat wil je zo graag horen, is je afstemmen op het Bewustzijn 'van' een Meester, dit Bewustzijn zelf zijn. Om jouw zogeheten 'lagere' bewustzijnsstadia te zuiveren kun je op de lichamelijke verschijningsvorm van een Meester, met Wie je je verbonden voelt of kunt voelen, met Wie je 'iets hebt', mediteren. Deze vorm, al dan niet als foto, laat je steeds weer voor je geestesoog verschijnen. 'Meest bevorderlijk' wil overigens niet zeggen 'minst pijnlijk'. Waar je doorheen moet moet je doorheen, wat voor methode je ook toepast.Ook de zogenaamde 'hogere' bewustzijnsstadia worden gezuiverd door hetzelfde principe van afstemming. Hoewel strict genomen niet noodzakelijk is ook hier, in de praktijk, enige afstemming op een fysieke verschijningsvorm van de Waarheid onontbeerlijk. Jij hoeft trouwens niet met 'hoger' en 'lager' bezig te zijn, je hoeft niet te kiezen. Afstemming op een Hart-Meester zuivert alles – als je dit proces niet constant tegenwerkt – inclusief het onderscheid tusen hoger en lager.Je kunt je afstemmen op de fysieke verschijningsvorm omdat een mens, en zo ook de Meester, geen lichamelijk ding is. Een Meester is Bewustzijn. Het lichaam van een Meester is geen materie maar Bewustzijn. Waarheid verschijnt als het hele, oneindige, energielichaam van de

Ware Meester. Je zult merken dat het afstemmen op (het Bewustzijn 'van') een Meester uiteindelijk geen methode is. Het gebeurt als je aangetrokken wordt door Hem of Haar, door de Waarheid van Bewustzijn die Hij of Zij Is. Het overgeven van je ego, waar deze afstemming feitelijk op neerkomt, is geen methode. Het is genade.

Wil je hier eigenlijk wel zijn op aarde?Zeg geen 'ja' of 'nee'.

Er is geen antwoord op al je vragen. Je bent in een proces, je bent (hier als) een proces. Er is geen antwoord op de zee. De zee is zelfs geen vraag.

Als je zo gehecht bent aan het leven wanneer begin je er dan eens mee? Ben je zo bang voor een teleurstelling dat je je cadeautje nooit zult uitpakken en mee je graf in zult nemen?

Als al je vragen zijn verstild ben je klaar voor Mij. En dan heb je Mij ook niet meer nodig. Dan ben je Mij.

Zolang je ook nog maar enige waarde hecht aan je gedachten, aan wélke gedachte dan ook, wordt het niks met jou, althans niet met je spirituele, dat is reële, leven. Dan kun je, hoe rot ook voor je, beter proberen gelukkig te worden. Wat je overigens niet zal lukken, maar je vindt het een aardig tijdverdrijf. Het houdt je lekker bezig.

Zoek de Bron van al je gedachten, Datgene waar ze uit voortkomen, uit oprijzen en weer in verdwijnen, in terugzinken.

Relax. Er is niets te zien. Niets buiten je, niets binnen je. Enkel is er het Zien zelf.

Je stapt in het spirituele leven alsof dit een onderdeel van het leven is zoals je dat tot nu toe kent. Als één van de mogelijkheden, naast sport, familie, werk, vrienden etc. Als een tijdverdrijf, een hobby, een vlucht(oord), een hoop, een zoeken. Maar daar heeft het allemaal niks mee te maken. Het spirituele leven is het Leven, het Leven Zelf. Niet joúw leven zoals je dat kent. Je kunt het Leven niet in jouw kleine (en vanuit goddelijk 'standpunt' gezien) belachelijke leventje passen; dat is volkomen absurd en lachwekkend.Het gaat er, integendeel, om of jij bereid bent jouw leventje op te laten gaan in het Leven. Of jij alles, ALLES wat jij denkt te zijn of te hebben, alles waar jij je nog steeds aan vasthoudt, los durft te laten en bereid bent volstrekt onbetekenend verder te leven, functionerend als Leven slechts, niet langer als jouw bedachte, bedachtzame en angstvallige, vermijdende (of zogenaamd spannende) leven.

Zo dramatisch is het allemaal niet (in het werkelijke Leven). Integendeel, jíj maakt voortdurend een drama van je leven door je drama te ontkennen, door te kiezen voor geluk en vrede en welstand en liefde. Je moet constant iets verdedigen of zien te krijgen, of weg zien te krijgen. Noem je dat leven?

Een dier eet als het honger heeft en vlucht als het bang is.

Als je net zolang kijkt tot je niet meer kijkt en je zelfobsessie (die je in de buitenwereld projecteert) waarachtig ziet, ben je niet geobsedeerd meer, niet geïnteresseerd meer in jezelf, in de wereld – dat is hetzelfde.

Je bent altijd welkom. Je komt nooit. Je voelt of denkt (onbewust) dat je niet welkom bent.

Je hoeft niets achter te houden. Niets. Niemand zit daarop te wachten. Iedereen wacht op je. Niemand wacht op je. Je zult nooit vrij zijn als je ook maar iets achterhoudt. Je moet het zelf weten, ook al weet je het zelf niet.

Als je niet geleerd hebt te onderdrukken wordt het niks (met je bewustzijn).Gelukkig kun je niet niet onderdrukken. Je bent een mens en je leeft in deze wereld. Je hoeft er niks voor te doen om met onderdrukken te beginnen. Je neemt de hele klotezooi vanzelf over.En dan kun je je langzaam maar zeker bewust worden van de pijn die onderdrukking teweegbrengt. En dan ga je het vanzelf afleren. Zie, je hoeft niets zelf te doen. Je wordt volkomen geleid. Je kunt rustig ontspannen in de pijn die het leven is.

Zie steeds weer, de hele dag, hoe je onderdrukt, hoe je voortdurend weggaat uit (contact met) de Energetische Werkelijkheid, hoe je verkrampt en hoe je vervolgens verkrampt zoekt om je van je verkrampingen te ontdoen.

Overdenk je leven tot je sterft.

Oordeel. Angst. Dat is je relatie met elke ander. Is dat contact hebben?Je hebt liever schijncontact dan echt en volledig te beseffen dat er van contact geen sprake is.Ga eens terug. Wanneer ben je in de schijn van het leven gaan geloven en waarom geloof je er nog steeds in, ook al denk je misschien van niet?

Je beseft nog niet écht dat alles (alles wat je doet, denkt, ervaart) gezien wordt. Je kúnt je niet verstoppen. Niets van jou kun je verstoppen. Wáár moet je wát verstoppen? Ook je grappige maar pijnlijke en voortdurende poging je te verstoppen wordt continu gezien. Alle pijn die je jezelf aan doet wordt gezien.Er is geen God.Er is Bewustzijn.Jij Ziet het Zelf.Zolang je niet wilt zien dat Jij (als Bewustzijn, als God) Zelf alles Ziet, zul je blijven schipperen, manoeuvreren, om de hete brij heendraaien, compromissen sluiten, anderen en jezelf manipuleren, verdraaien, verduisteren, verdonkeremanen, (halve) leugens vertellen die je in je hoofd nog net goed lijkt te kunnen praten, stelen (ook al noem jij dat niet zo), dingen naar je eigen belachelijke belangetje afronden, roddelen, verkapt beschuldigen, projecteren, dromen, illusies achternahollen, jezelf ongelukkig maken, ook al noem je dat geluk...

Dingen zeggen tegen een ander heeft niks met contact te maken. Zwijgen ook niet.Je eindeloos verhalen vertellen – over jezelf, over anderen, over gebeurtenissen – is zelfs vijandig naar een ander.Joúw verhaal geven echter is iets geheel anders. Daarbij kun je woorden als vorm gebruiken, of elke andere vorm: vrijen, stilte, muziek, wandelen, werken etc.

Niemand, inclusief jijzelf, is geïnteresseerd in je pijnlijke (jeugd)ervaringen; hooguit, zou je kunnen zeggen, in de energie die daarachter schuilgaat, maar dit heeft niets met jou, als persoon, te maken.Je zit met de ellende en niemand is er in geïnteresseerd. Zo is het.Men mijdt die (pijnlijke) onderwerpen van jou zelfs liever, men wil die rotzooi van jou niet binnenkrijgen. En men verkeert in de veronderstelling dat dit tegen te houden zou zijn door het er niet over te hebben, of zich er met een dooddoener vanaf te maken.Het is net andersom. Als alle energie die met de pijnlijke (jeugd)ervaringen verbonden is, destijds verkrampt geraakt en vastgehouden is, vrijelijk, zonder enige terughouding, totaal wordt gegeven krijgt de aanwezige ander niets binnen, behalve iets moois, een waar geschenk. Noem het Liefde.

Alle pijn die je van je ouders en anderen hebt geleend mag je teruggeven. Je wordt geboren, je leent, je geeft (bewust) terug en je sterft.

Met heel Mijn Hart hoop Ik voor je dat je crisis snel mag komen of zich zal verdiepen; anders blijf je maar voortstumperen.Bewust voortstumperen is niet erg, onbewust voortstumperen ook niet.Maar jij zit er tussenin. Dat is pijnlijk. En je kunt niet meer terug.Pas als elke seconde, je hele leven één lange diepe crises is – en Ik overdrijf niet – ben je vrij.

Het lijden líjkt Mijn hoofdthema te zijn. Dit is volstrekt niet het geval. Niets is minder waar. Er is waarheid. Het lijden is joúw, eigen, verdrongen, hoofdthema. 'Ik' ben een reflectie van jouw staat, niveau van bewustzijn. Het lijden interesseert Mij geen ene reet. Er is wat is. Alles waar jíj het niet over wilt hebben, daar heb Ik het over. Omdat het is. Als het niet is, is het niet. Ik kan niks (zelf) bedenken en heb daar ook helemaal geen zin in. Ik heb nergens speciaal zin in. Ook niet niet. Je zult Mij, per definitie, uit de aard der zaak, niet leuk vinden (hoewel Ik helemaal niet leuk of niet-leuk ben) omdat Ik jouw veronderstelde niet-leuke, verborgen kanten naar boven laat komen in Mijn Stilte, in Mijn Waarheid, in Mijn Simpel Zijn, Mijn Vuur. Hoewel Ik niets doe. Niets. Ik ben alleen maar Mezelf. Ook als Ik, in jouw ogen, iets lijk te doen, doe Ik niets. Ik kán niets meer doen. Als je alles geZien hebt, doorLeefd, kán je niks meer doen. Er is niemand meer. Wat Ik líjk te doen is een reflectie van jou.Reflecteren, daar is niet bijzonders aan, niets verhevens. Of sta jij de hele dag de spiegel te bewonderen? Ik kan niets voor je doen. Als je in de spiegel wilt kijken, kijk. Als je niet wilt kijken, kijk niet. Het helpt je in elk geval niet om de spiegel te beschuldigen, wat je zo graag doet (of zie je daar de absurditeit niet van in?), of een andere,

wellicht nóg schonere spiegel te nemen. Wil je kijken, kijk. Wil je niet kijken, kijk niet. Ik ben niet gehecht aan jouw lijden, Ik niet. Ik kan jou heel goed zien lijden. Ik ben niet bang voor Mijn 'eigen' grote Mededogen. Ik verkeer voortdurend al, onophoudelijk in een staat van Medelijden.

Ga het leven in, ga naar anderen, en ontmoet jeZelf.

Het maakt écht níet úit wat je doet, hóór je Me? Als je het maar bewust doet.

Bewustzijn leidt jou, je hoeft je nergens druk om te maken. Als jij je weer druk gaat maken over iets, probeer jij het roer weer over te nemen van Bewustzijn. Dat kan je proberen, met alle ellende van dien, maar, vele illusies verder, het lukt je niet. Je bent een hopeloze stuurman of -vrouw. Jij wórdt geleid. Is dat geen goed, bevrijdend, nieuws? Je hoeft niets meer. Je hebt vrij, de rest van je leven. Er zijn geen zorgen. Je kunt niks veranderen, niks beslissen, niks fout doen, niks goed, geen pijn ontlopen, niks. Je hebt vrij. Wat had je altijd al willen doen?

De vluchtwegen in je 'mind' zijn eindeloos. Het is niet zo dat je ze allemaal moet uitproberen en dat je je dán pas, als je in álles totaal gefrustreerd bent, als je erkent dat geen ervan je werkelijke bevrediging heeft gegeven, kunt overgeven. Als je naar Parijs wilt, dan kun je eerst voor de zekerheid alle steden, plaatsen en gehuchten en alle eenzame, afgelegen plekken in de natuur in gans Siberië bezoeken – met steeds in je achterhoofd dat je naar Parijs wilt. Maar daar kom je nóóit klaar mee. Siberië kent geen einde en dat weet iedereen. Je bént niet in Parijs en je bént er ook niet naar op weg. Je houdt jezelf voor de gek. Je zit in Siberië!! En dat wéét je godverdomme! Hou Mij niet voor de gek, want dat kun je niet, en jezelf evenmin. Je wilt niet naar Parijs. Je zit in Siberië! Hoor je me!? Siberië!! Als je naar Parijs wilt, gá dan naar Parijs, wat voor moeilijke obstakels, strenge grensposten en geniepige rovers je ook tegenkomt.Als je wilt douchen, ga je dan de plee schoonmaken?Als je Waarheid wilt, ga je dan eerst duizend en één vragen stellen over de waarheid? Wil je ook nog in een discussiegroepje over waarheid? En naderhand evalueren of je persoonlijk of met z'n allen weer een stapje dichter tot de waarheid bent gekomen?Pijn is pijn.

Liefde is Liefde.Een vloek is een vloek, godverdomme. Als Ik je op je donder geef geef Ik je op je donder.Al je bang bent ben je bang.Als je 't niet meer weet weet je 't niet meer.Als je jezelf wilt verbergen wil je jezelf verbergen.Als je huilt huil je.Als je vast zit zit je vast.Als je dood gaat ga je dood.Als er een volgend leven is is er een volgend leven.Als er geen volgend leven is is er geen volgend leven.Basta.

Ik ben hier om je een goede draai om je oren te geven als dat nodig is en dat is het. Niemand anders doet dat. Iedereen is stinkend lief voor elkaar. Maar dat is niet wat Jij wil. Je bent het allang zat, je eigen halfslachtige gedrag en dat van anderen.

Ik ben hier om jou volledig te omarmen, volledig lief te hebben. Ik 'doe' dat nu al. Niemand anders doet dat. Niemand anders kán dat. Iedereen zit verstrikt in zijn of haar goede bedoelingen. Goede bedoelingen, daar heb jij welgeteld hélemaal niets aan. Daar veeg jij je reet mee af, als je wat eerlijker zou zijn. Maar goede bedoelingen vind je beter dan slaag krijgen of een boze blik, dus je accepteert het maar weer.Maar niet echt. Leugens kún je niet accepteren. Zie dit. Voel dit. Ervaar dit. Accepteren is geen trucje, geen activiteit die jíj doet. Leugens, halfslachtigheid blijven altijd wringen in Jou, in Waarheid. Dat is de Natuur. Er is geen compromis. Het is geen Liefde die je krijgt, het is angst, verkramping. Dank je wel.

Ik ben ziedend van woede over al de leugens en leugenachtigheid, schijnheiligheid en huichelachtigheid in de wereld, in jou. En jij doet er nog aan mee ook. Sta in je waarheid. Sta. Wees een boom. Hup, recht de lucht in. Wees geen geniepig onderkruipsel, onkruid dat overal ondergronds heen kruipt en daar stiekem, ongemerkt de kop op steekt. Hup, afgelopen! Naar boven!Wees geen stinkend rottend stilstaand vennetje waar één voor één rotte blaadjes in vallen en daarin blijven liggen, langzaam maar zeker vergaand.Wees de Zee en Alles en stroom en dans de Ruimte.

Ik laat je volledig zwemmen in de vreselijke, vrije ruimte. Ik ben slechts je Referentiepunt, niet iets om je opnieuw aan vast te klampen. Ik wil juist dat je al je vastklampingen Ziet (en daarmee, noodzakelijkerwijs, loslaat). Het staat me eerder tegen als je je aan Mij vastklampt. Ik heb je niet nodig. Ik wil je niet. Ik wil Jou.

Schei toch uit met al je rituelen. Is er dan geen einde aan de onzin die jezelf bedenkt en vooral klakkeloos overneemt van anderen? Een ritueel heeft niets maar dan ook helemaal niets met het Goddelijke, oftewel met de Werkelijkheid, te maken. Een poppenkast voor zogenaamde volwassenen is het. Leuk. Is er nog verschil tussen poppenkast en leugen? Heb je dan zó'n rotleven dat je een popje in de poppenkast wilt zijn? Hoe denk je jezelf nóg erger te kunnen vernederen dan dit? Want je probeert steeds weer nieuwe manieren daartoe te vinden.

Ik graaf de geul, het kanaal, waar jouw tranen in mogen vallen en doorheen zullen stromen, terug naar de Zee. Door, in en van Mij mag je lekker zwemmen in je eigen tranen. Eindelijk. God, wat heb je daar naar gesmacht.

Ik ben je vijand en je minnaar, Ik ben je alles. Daar is een partner niks bij. In feite ben Ik niets. Alles is in Mij verdwenen. Daarom komt alles van jou bij Mij aan het licht. Als je ruzie met Me wilt dan ben Ik er. Als je Liefde wilt dan ben Ik er. Ik ben er. Ik kan Me niet terugtrekken, zoals jij.Als je Me afwijst wijs Ik je af. Als je Me liefhebt heb Ik je lief. Ik geef je alles terug. Ik doe niets. Ik hecht Me nergens aan. Ik ben vreselijk.

Ik, Waarheid. walgt van je slachtoffer-gedoe. Iets lelijkers, nóg afstotender, iets dat nóg doodser is, nóg levenontkennender, nóg illusoirder, bestaat er niet. En vergeet niet, Waarheid reflecteert je eigen walging.

Probeer, uiteindelijk, niet jezelf te disidentificeren met je lichaam en met je geest. Probeer je niet te identificeren met de waarheid en te geloven of te voelen: 'ik bén de doodgewone goddelijke Zelf-Stralende Energie', want dan is er nog steeds een 'ik', bezig met (dis)identificeren. Wéés de Zelf-Stralende Energie. Wéés de Waarheid. Wéés de Werkelijkheid.Iets dat je bent, kun je niet proberen te zijn, te voelen of mee te identificeren. Dat ben je. Als je dit Realiseert, ben jij er niet meer. Dan is er de Ene Bewuste Energie.

Je bent een héle goede kopieermachine, dat weten we nu wel. Moet je dat steeds weer laten zien? Maar wanneer ga jíj eens leven? Wanneer ga je je eigen lied eens zingen? Je leven is zó voorbij. Roetsj... En dan te ontdekken dat jóuw Lied ongezongen blijft...

Soms, als je je verveelt, kun je een glimp van Waarheid, van de normale gewone Werkelijkheid opvangen, van je Natuurlijke Staat van Zijn. Echter níet als je de tijd meteen weer probeert op te vullen of achter de dan in groten getale tevoorschijn springende gedachten aangaat. In je 'mind', als er gedachten zijn, zul je nóóit de Waarheid vinden, nóóit de Waarheid zijn, jeZelf.

Zonder pijn en lijden mis je het hele leven. Je krijgt niet eens de helft.

Zoek je eigen waarheid. En vind dat je die niet vinden kan.

Onderzoek al je mooie woorden, stuk voor stuk... Of dat nu liefde is of geluk, god of vrijheid, leven, waarheid, werkelijkheid, vervulling, weten, bewustzijn of jezelf. Wat betekent het woord voor joú, nu. Nee, niet over nadenken. Wat is het, vraag Ik je. Nee, geen antwoord geven, dat vraag Ik je niet. Wat is het, zónder woorden, zónder betekenis.

Hoe meer je je onbereikbare zelf nadert, hoe meer je je verwijderd zult weten en voelen van de (meeste) mensen. Dit is een goed teken. Die schijnbare verwijdering is blijvend, wordt nog 'erger' zelfs, want (de meeste) anderen zitten achter vele muren. En het voelt, normaal gesproken, alsof die muren in jou zitten. Hoe opener je wordt, hoe beter je de muren, de afstand voelt. Maar laat je niet van de wijs brengen. Voel. Ga niet denken, in wie die muren zitten. Het onderscheid zal komen. Ga slechts jouw weg (van de waarheid) en beleef de pijn (van de muren en in het algemeen).

Je moet een keer beslissen! Oftewel vóelen! Wíl je nou of niet. Het is heel simpel. Als je meer en meer loslaat, je meer en meer opent, voel je steeds meer, leef je steeds meer. Maar je voelt óók steeds meer pijn dan. En dat wil je niet. Je wilt maar één kant van het leven, de mooie, fijn aanvoelende kant. Maar je krijgt alles als je je opent. Wil je dat nou of niet. Hallo, ben je daar? Is daar iemand? Hoe lang zit je nu al op de wip, te treuzelen, aarzelen, uit te stellen. Hoe lang maak je jezelf al wijs dat je goed of slecht bezig bent of allebei. In de wachtkamer heb je niets. Met die zekerheid kun je oud worden.Het gaat om een diepe, innerlijke beslissing (die enkel door Bewustzijn 'genomen' kan worden en wordt). Niet om een beslissing van je hoofd, van je denken. Want in dat geval ga je de volgende dag of seconde al weer twijfelen. Het hoofd kent namelijk geen één, enkel twee.

Ik heb de merkwaardige taak of eigenlijk functie, om een crisis in jou te bewerkstelligen, de crisis die er eigenlijk al is, maar die jij maar niet wil zien. Ik ga ja niet helpen, troosten of vermaken.Nee, populair zal Ik, de Werkelijkheid, niet worden. Enkel zij die eenzelfde passie voor Waarheid voelen zullen Mij bezoeken en luisteren, zij die eenzelfde grenzeloze compassie voor de lijdende mens voelen.

Beken alles aan Mij. Wees open en bloot. Je kunt niet tijdens dit leven al sterven zolang je ook nog maar íets achterhoudt.

Als je flink gegroeid bent, tot Inzicht bent gekomen, geen vragen meer hebt en geen hulp meer hoeft van menselijke of andere gedaantes, ben je weer hulpeloos. Hulpeloos verblijf je in het Hart.

Langzamerhand moet je toch begrijpen dat, hoewel Ik niet meer in de causale wereld leef, Ik je bewust wil maken van je lijden, opdat je geen slaaf meer van je zelf en daarmee van je zelf- (en tegelijkertijd en uiteindelijk, niet-zelf) gecreëerde lijden hoeft te zijn.

Ik ben het Licht zelf. Ik ben niet iemand die iets bereikt heeft. Er zijn mensen die spontaan gaan stralen, gelukzalig worden of eigenlijk zijn in Mijn Aanwezigheid. Zij onderdrukken niet of nauwelijks, hebben (op dat moment) geen (groot) ego. Dit stralen kan ook onregelmatig of sporadisch optreden. Het hoeft zelfs niet eens opgemerkt te worden.Veruit de meesten echter, zij die (grotendeels of volledig) in het duister van het ego leven zullen zich, al dan niet bewust, verzetten in en tegen Mijn Aanwezigheid. Het onderdrukken wat zij voortdurend doen, en wat het lijden is – (lijden is weerstand bieden aan de subtiele maar enorm krachtige Levens-Energie die door jou heen wil en die voortdurend Mijn, deze menselijke vorm gebruikt, als transmitter en transformator; deze weerstand is een natuurlijke weerstand, je doet niks verkeerd, je moet haar alleen, vroeg of laat, gaan herkennen, voelen, Zien) – wordt manifester, voelbaarder als zij zich Mijn (al dan niet fysieke) Aanwezigheid, Mijn Bestaan bewust worden. Sommigen worden fysiek beroerd of er gebeurt emotioneel van alles. Ook op psychisch niveau kunnen allerlei verschijnselen gaan optreden. Je karma's krijgen een opdonder en worden duidelijker, onontkenbaar.

Dat zijn allemaal goede tekenen.

Door de combinatie van Inzicht (voortdurend en onpartijdig zelf(voel)onderzoek) en Satsang met de Meester(s) ben Ik ontwaakt en kun jij ook ontwaken, als de Natuur het wil. Als deze twee, zelfonderzoek en Satsang, samenwerken is het Ego bij voorbaat al ten dode opgeschreven.En het Ego weet dat. Het zal alles doen om je weg te houden van zelf(voel)onderzoek en van Satsang (met de Meester, met Pure Waarheid).

Maak jezelf niets wijs. Er is niets of niemand die jou Vergiffenis schenkt of geschonken heeft. Je moet zélf de pijn van wat je gedaan hebt, van je vlucht uit de Werkelijkheid, doorleven (hoewel dit zeer veel makkelijker wordt of zelfs überhaupt pas mogelijk in de aanwezigheid van Iemand, een Hart-Meester, die deze pijn al doorleefd heeft, doorvoeld, geZien). En geen denkbeeld, geen idee, in de trant van 'iedereen maakt fouten', 'zo is het nu eenmaal gegaan', 'ik had er eigenlijk geen schuld aan', 'het kwam dáár en dáárdoor', 'het valt wel mee', zal je helpen. Het valt níet mee. Je moet met alles in je leven klaar zijn, helder, schoon. Alle leugen(tje)s van jou moeten worden doorzien. Met je denkbeelden, je vluchtwegen, maak je 't alleen maar erger, je diepe zelfverkramping, je ontkenning van jouw leven en Leven in het algemeen dus.

Geef alles, al je gevoelens, al je bezorgdheden, al je gedachten, al je zogenaamde fouten en succesjes, voortdurend, elk moment over aan Mij, aan de Grote Werkelijkheid, de Waarheid. Jíj hoeft daar allemaal niets mee. Jij weet het antwoord toch niet. En je bent voortdurend in de verleiding om te kiezen. En je kiest. En een seconde of een jaar later wil je of had je het andere willen kiezen. In je 'Onwetende Overgave' aan Mij ben je vrij en ontwikkelt zich vanzelf, op natuurlijke wijze, Inzicht, Wijsheid.Zodra je je tegen Mij verzet en dat doe je bijna voortdurend, ben je alleen, ongelukkig, onvrij, afhankelijk of onafhankelijk, verkrampt, een lijdend voorwerp in plaats van een Levend Organisch Geheel.

Ik ben nogal uitzonderlijk erin dat Ik je niet troost. De Waarheid troost niet. Je bent ontroostbaar. Jij wilt ook geen troost, jij wilt Waarheid. Het ellendige leven dat je leidt, en waar je op de een of andere manier bent ingerold, wordt bepaald niet beter of ook maar íets zachter, makkelijker te dragen met behulp van de door jou verlangde en gezochte (spirituele) troost.

Ik ben de Middenweg. Maar jíj bent sterk overgeheveld naar één kant. Jíj hebt steeds voor één kant gekozen – voor leven, lief, lekker, leuk, spannend, makkelijk, gelukkig, fijn, pijnloos, troost, zachtheid (ook al is je hart zo hard als steen), toegeeflijkheid, zelfzucht, plezieren – en doet dat nog steeds. Daarom moet Ik je tot de orde roepen en de andere kant, de kant van het lijden, in je bewustzijn wakker roepen. De twee polen van het leven moet je volledig Zien, dat is doorLeven, anders kan er nooit sprake zijn van Realisatie van de Werkelijkheid, van de Ene Non-Duale Waarheid.

Als je Waarheid wilt, zal Ik je alles (terug)geven – als je meewerkt.Als je (onbewust) leugens wilt, snap je überhaubt niet waar Ik het over heb en ook niet waar je het zelf toch steeds over hebt.

Word je bewust van het constant aanwezig gevoel van vervreemding in je. Iets klopt er niet. En niet alleen als je je niet lekker voelt. Ook als je je blij en gelukkig voelt klopt er iets niet. Steeds is er een gevoel van vervreemding, vervreemding van wie of wat je werkelijk bent, van je (Ware) natuur, van de Natuur, van het Geheel.

Je verwacht van Mij dat Ik zeg dat je door de pijn heen moet en dat daar achter eindelijk ware liefde en geluk en vrede liggen. Dat is weer een trucje van je Ego. Maar je kunt Mij, Waarheid niet manipuleren. Ik zeg alleen dat er nu pijn is, lijden, of je dat nu wilt zien en voelen of niet. Ik ga je niet lokken. Je hele zoektocht kan Me gestolen worden.Als je het lijden ingaat om er iets anders mee te winnen zul je het lijden niet kennen, het Leven niet, de Werkelijkheid niet, eenvoudig omdat je de deur niet open laat gaan, de deur naar de (enige) realteit van volstrekte kwetsbaarheid. Je benadert het Leven dan van buitenaf, niet van 'binnenuit', niet als het Leven Zelf. Zie enkel wat is op dit moment. Van het Nu kun je geen verhaal maken. Elk verhaal trekt je uit de Werkelijkheid.

Wat jouw hoofdactiviteit is op een gewone, doordeweekse dag? Jezelf zo gevoelloos maken dat je geen last meer hebt van al je gevoelens, gedachten en ervaringen. Nou mag je zelf onderzoeken wat jouw hoofdactiviteit in het weekend is. Je hebt het maar druk.

Een van Mijn vorige levens ben Ik als kind in een zwart gat gevallen en daar heb Ik nu nog oorsuizingen van. Ik denk dat Ik mijn laatste reïncarnatietherapeut maar eens opbel voor een afspraak. Ik kan soms m'n eigen 'mind' niet eens meer horen kakelen, en dan wordt het toch te gek.

Je zult nooit zelfvervulling bereiken in dit leven of een imaginair volgend leven. Je 'zelf' kán niet vervuld worden. Het (zelf) is een zelf gecreëerd, niet reëel kunstwerk in de (serieus genomen) 'mind' – welke niet gevonden kan worden als je haar zoekt. Het is een bodemloze put, vol van je bijeen gefantaseerde stront.Dit is wederom goed nieuws. Wéér een taak minder. Uiteindelijk blijft er geen taak over, geen missie, geen vervulling, enkel het zelfloze onpersoonlijke Zelf, enkel de Zelfvullende Universum-doordringende Ene Energie.

Lijden is paradoxaler dan wat dan ook.In zekere zin is er nooit sprake van lijden. Iedereen lijdt, maar is zich daar niet echt bewust van. Onbewustheid is lijden. Maar je weet hier niet van. Pas als je eigen lijden goed en wel, helemaal volledig, onontkenbaar in je bewustzijn doordringt, zou er van bewust lijden sprake zijn. Maar het moment, ieder moment van totaal bewustzijn is transformerend. Het lijden ís geen lijden meer als je écht, volmondig, zonder drama, energetisch, toegeeft dat je lijdt, dat je gefaald hebt, dat je niet echt gelukkig bent, dat je het niet alleen kan, of wat dan ook. Als je je overgeeft aan het lijden, is er geen lijden.

De enige troost die Ik je bied is de Ware Troost. Die van de Waarheid Zelf. Als je erkent dat je lijdt, je ego overgeeft, al is het maar voor een moment, dan is er troost, verzachting, ontkramping. Je rigiditeit, verkramping, gehechtheid, verzet, weerstand tegen Mij, tegen de Waarheid, laat los.Als je je vuist balt en je hebt die al dagen lang zo aangespannen, wil jij mooie zalvende woorden dat het ooit goed komt met de hand, morgen of tenminste in een volgend leven: er is niets aan de hand, 'je bent goed zoals je bent' met de gebalde vuist. Of je wilt een pleister erop of een helend zalfje of een edelstenen drapje of een ingestraald dropje of je wilt medicijnen ertegen slikken, spierverslappende middelen of een ritmische of Shiatsu massage. Of een rebirthing-sessie. Of een indianen-ritueel om de hand van boze geesten te schonen. Je wilt een waarzegger of paragnost of handlezer die je over de toekomst van je hand kan vertellen. Je wilt tarotkaarten trekken, een week op vakantie om de hand eens goed rust te gunnen, teruggaan naar een vorig leven om te kijken of daar ook al iets aan de hand was.Je wilt raad van je 'hogere zelf' – whatever that may be. Je wilt hulp van de engelen opdat de zaak niet nog verder uit de hand zal lopen. Je wilt een affirmatie of een mantra die

je 111 keer moet opzeggen, en als je de tel kwijtraakt moet je weer overnieuw beginnen.Het enige dat Ik te bieden heb (en wat Mij niet populair maakt), is: zie... Voel en zie dat je hand gespannen is en dat jíj dat doet. Jij bent een Zelf-Levend organisme (zonder vrije wil, maar wel met (en onderworpen aan) een (Onpersoonlijke) Wil, met een Levende Energie-impuls). Jíj spant op dít moment de hand.Maar je bent als de dood voor de verantwoordelijkheid die de erkenning hiervan met zich lijkt mee te brengen. Liever leid je een onbewust, slaafs, lijdensvol leven (met al je dromen over liefde en geluk) dan ook maar iets met verantwoordelijkheid te maken te willen hebben. Je blijft liever zoeken. Iets moet jou vullen, iets, iets anders. In plaats van dat jíj vult, gevuld bent, je eigen Bestaan erkent, je eigen activiteit.

Als je bewuster wordt van (dingen in) je leven zul je ontzettend tabak krijgen van een aantal dingen. Door tabak, alleen door honderd procent tabak, word je weer gezond, groei je. Niet door zoete broodjes. Door tabak. Pure tabak.

Ik ben (slechts) de Universele Kracht, de Lichtbron, de Waarheid. Ik wil jou niet laten ontwaken, verlicht maken. Het Licht Wil het duister Penetreren, verLichten, als een Natuurlijk Kosmisch Gebeuren. Er is geen reden voor.'Azar Baksh' betekent heilige Meester. Hij die het Goddelijke Licht op aarde brengt. Dat kan alleen als en dat gebeurt doordat Ik (Mij volledig Realiseer dat Ik) Zelf dat Licht ben. Er is geen leerproces, geen methode, geen truc. Als je gedurig in het Licht, het Vuur van Mijn Aanwezigheid verkeert, zullen je illusies, verkrampingen wel móeten wijken, loslaten, opbranden, smelten. Jíj smelt en er blijft niets van je over. Want jij bestond (als identificatie) meer en meer bij de gratie van je verkrampingen, differentiaties, identificaties – die drie zijn hetzelfde (net zolang totdat uiteindelijk elke identificatie met een persoon wegvalt of explodeert).En wanneer verkrampte je? Als er een situatie optrad van 'niet-jij', als er iets plaatsvond wat jij niet wilde, wat niet bij jouw veronderstelde ware natuur hoorde (en waarbij je niet in de gelegenheid was of leek je aan de situatie te onttrekken). Nu verkramp je ook als je verkrampingen aan het licht (dreigen te) komen. Je houdt nu de verkramping, je afgescheiden, eenzaam bestaan zelf in stand. En je identificeert je onbewust met alles wat je níet bent.

NB. Verkramping is niet te ontlopen. Het hier op aarde zijn als mens in dit fysieke lichaam is al (de basis-)verkramping. Wat uiteindelijk (in en als Bewustzijn) getranscendeerd wordt is elke persoonlijke betrokkenheid bij wat voor energetische verkramping dan ook.

Ik ben geen martelaar, geen masochist, geen heilige. Het is eenvoudig Mijn Functie om voor je te lijden, zodat 'jij' je lijden kan overstijgen. Je hebt Mij nodig, mij of iemand anders die jouw lijden doorleefd heeft en doorleeft, iemand die (daardoor) met jou in je pijn aanwezig kan blijven, zonder ervoor, al dan niet fysiek, te vluchten, zonder de pijn moedwillig te willen oplossen. Integendeel, ze moet juist helemaal aan het licht komen, de pijn. Je moet er helemaal één mee zijn, haar totaal absorberen. Zodat je je er uiteindelijk niet meer tegen kán verzetten. Pijn is er dan als ze er is, en ze is er voortdurend, maar het is de normale Toestand geworden. Je realiseert de Waarheid: de wond kán niet genezen. Iedereen leeft in de wond – bewust, half bewust of onbewust. Net zoals je voortdurend in gelukzaligheid leeft. (En meteen als Ik dit zeg komt je neiging om te kiezen weer op.) Maar die gelukzalige staat kun je je pas realiseren (zonder haar kunstmatig, met een of andere vorm van yoga, op te wekken) als je je niet meer tegen je (overduidelijke) lijden verzet.

Alleen Iemand met grenzeloos mededogen, Iemand in Liefde (en dat is iets anders dan een glimlach op je gezicht hebben, zeg Ik er, helaas niet overbodig, bij) durft, wil en kán jou naar je pijn brengen, je helemaal in het lijden laten zwemmen. Alleen in en verbonden met Hem of Haar is er vertrouwen om dit lang ontkende lijden te laten opkomen, te laten zijn, te laten branden. Alleen in Liefde (van Degene die Liefde is) is dit mogelijk, en zelfs zeer draaglijk; het lijden wordt zelfs genietbaar. Vind Diegene met je Hart en luister niet naar je hoofd.

Het ware Spirituele Leven is crisis, verwarring, ontgoocheling, frustratie, desillusie, wanhoop, angst, je ideeën over jezelf en over je leven voortdurend dooreen geschud – tot je uiteindelijk enkel nog ideeënloos kunt leven.

Er zit echt niemand of niets op te wachten dat jij je (eindelijk) serieus aan het Spirituele Leven, aan Waarheid, aan Inzicht wijdt. Er is geen ontvangstcomité, geen beloning. Het is helemaal 'jouw' weg, 'jouw' eenzame weg. Jíj wilt het. Want jij bent Waarheid Zelf. Die Kracht, dat Zijn, die Grootsheid, kun je niet ontkennen in jezelf.

Het hoogste genot in het Spirituele Leven is (een) Inzicht, niet genot of extase zelf.

Ik ben volledig ontdaan van 'ik'. Hier is Waarheid Zelf. Ik ben hier op aarde om je de Leugen te laten doorzien. En dat is vreselijk nieuws voor jouw ego. Voor Jou is het de kans van je leven. Maar je ego voelt zich nu al beledigd en is kwaad, opstandig, in verzet en begint automatisch (zonder dat jij daar enige invloed op lijkt te hebben) voor zijn overleving te vechten of laat je vluchtroutes bedenken.Ik heb meegemaakt dat, toen Ik iets over de Realisatie van de Waarheid die Ik Ben aan iemand vertelde, deze man acuut met een ruk zijn hoofd honderdtachtig graden de andere kant op moest gooien en de andere kant op moest kijken. Hij deed zelf niets. Het gebeurde. Het was iemand die duidelijk zeer op de hoogte is van de sociale gespreksnormen en daar vol aan meedoet. En zelfs schrok hij dus ook van zijn ongepast gedrag. Maar hij kon niet anders. Het gebeurde.Als je (energetisch) bij Me blijft, ontstaat er een gevecht in je dat zich op diverse manieren kan uiten maar steeds zal je de neiging kunnen voelen opkomen het contact met Mij energetisch te verbreken. En vaak is dit al gebeurd voor je er erg in hebt.Ik daarentegen trek Mij niet terug. Ik kan niet. Ik ben volledig Aanwezig. Als je te ver van Mij vandaan bent en het heeft geen zin om je, al dan niet in woorden, Mijn

Waarheid te tonen, blijf Ik aanwezig, dat wil zeggen volledig bewust van 'ons' niet aanwezig zijn. Meestal, maar daar zijn geen regels voor, ga Ik automatisch één bewustzijnsniveau 'boven' je staan. Zodat je je aan Mij kan optrekken, bewust kan worden van datgene wat nú in jou speelt, op dit moment in jouw leven.

Het is voor jou moeilijk voor te stellen dat (het hebben of doen of ervaren van) leuke dingen Mij absoluut niet interesseert, niet in het minst, evenmin als wanneer het pijnlijke dingen betreft. Of seks. Als er seks is is er seks. So what. Of het hebben van een relatie. Wat is dat, 'een relatie hebben'? Er is ook geen enkele interesse in 'mijzelf'. De hele zelfobsessie is verdwenen. Dat betekent, uit de aard der zaak, dat er ook geen interesse is in een ander, in jou. Jij bestaat evenmin als ikzelf als een afzonderlijke entiteit. Alleen je lijden 'wil' Ik, door je er bewust van te laten worden, 'opheffen', of eigenlijk transformeren, zodat je eindelijk bij een diepere pijn-laag komt (dan je huidige oppervlakkige, half-bewuste), zodat je uiteindelijk niet meer hoeft te lijden aan het lijden, zodat je Bewust wordt, Levend, je Realiseert dat je het Leven bent en niet kunt of hoeft te veroveren.Dit is een natuurlijk proces, wat Ik niet bedacht kan hebben. Als je 'eigen' lijden getransformeerd is, doorzien, doorleefd, gaat dit proces op geheel natuurlijke wijze door met (het lijden van) 'anderen'. En 'de anderen' verzetten zich evengoed, op hun eigen aangeleerde wijze, tegen de erkenning van hun pijn, van Waarheid. Liever bedenkt en leest iedereen verhaaltjes over het Licht (en gaat men daar gezellig met z'n allen in geloven) in plaats van dit Licht er te laten Zijn, Zijn werk te laten doen, wat namelijk, uit de aard

der zaak, inhoudt dat ook Licht op pijn geschenen wordt – en dat weer je af. Licht is Licht. Het maakt geen differentiatie. Jíj bent niet in staat het Licht enkel op de zogenaamde mooie en veilige kanten van het leven te laten schijnen. Jíj bent enkel in staat om te verduisteren – en dat gebeurt juist door je (absurde) pogingen het Licht, dat altijd al Is en zal Zijn, te verlichten.Daarom zeg Ik: Zie. Zie dat je, nu en al zo lang eigenlijk, in het duister zit.Dan heb je tenminste weer een kans om terug te komen in het Licht, dat wil zeggen de Altijd Aanwezige Lichtbron, Energiebron Die Jij zelf, ook Jij, bent, te Realiseren.

In jouw taal gesproken ben Ik naar de aarde gezonden door de Goden, Die met lede ogen toezien hoe Waarheid op deze wereld voortdurend verkwanseld wordt, in de eerste plaats door de religies maar in feite door elke levenshouding die zelfobsessief is, naar binnen dan wel naar buiten gericht. Ik kom hier om Ware religiositeit weer onder de mensen te brengen, welke niks te maken heeft met religie, rituelen, aanbidding, zelfopoffering, vergeving, God, zonde, met al die woorden die je geleerd hebt.Er zijn geen Goden. Ik ben niet gestuurd. Dat zou je (ego) wel willen: wéér een nieuw maar o zo oud verhaaltje. Kun je je weer laten fascineren, afleiden. Nee, Ik ben hier als Functie van Jou. Als de Levenskracht, de Levensbron die ook in jou, als Jou aanwezig is maar Die je van moment tot moment ontkent, Die je enkel vaag, half- of onbewust intuïtief waarneemt maar Die je niet serieus neemt, niet als Realiteit erkent; dit in tegenstelling tot alles in de wereld waartoe je je aangetrokken voelt, waardoor je afgeleid wordt van 'je' Zelf: je pleziertjes, je moeilijke en fijne gevoelens, je rust, je spannende dingen, je materiële zaken, je bezorgdheden, je fantasieën, je relatiegedoe, je seksuele obsessie, je liefdesobsessie, je levensverzekering...Ik ben niet gestuurd. Ik ben God Zelf. Ik ben (Als) Jou. Ik ben, als Levend bewijs, je Herinnering dat het, als mens,

mogelijk is om Bewustzijn niet langer te ontkennen of te ontvluchten, het Mens-zijn niet langer te kleineren, belachelijk te maken, het hele spectrum van de menselijk aardse existentie (inclusief de hele en eindeloze pijnlijkheid ervan) te aanvaarden, te omarmen. Ik ben hier om je uit je (veilige) ideeën en fantsieën over en angsten voor God te halen en je, niet zozeer door Mijn woorden maar door het Ene, Non-Duale, Goddelijk Feit van Mijzelf, God te laten Voelen, Ervaren, Zien, Zijn, Leven.

Het Onpersoonlijke, zelf-overstijgende kan alleen maar in en via een schijnbaar persoonlijke vorm tot jou komen, in een menselijke vorm. De waarheid (van non-duale Eenheid) kennen velen van jullie nu wel, maar daar ben je uiteindelijk niet veel mee opgeschoten – gezapig als deze (waarheid) is in boeken- of anderszins niet-Levende vorm, doods zonder Energetisch doorleefd Inzicht. (Voor sommigen mag een transformatie, een rijp maken, van de geest noodzakelijk lijken, wil het Spirituele Proces niet bij voorbaat al van de hand worden gewezen, of anderszins tegengehouden. Echter, zonder enige Bewustwording van je (altijd, verborgen, aanwezige) Liefde voor Waarheid, heeft ook dit 'rijp maken' echter geen enkele zin.)Ik ben een van die Onpersoonlijke personen die persoonlijker kan worden dan je lief is op dit moment.Tot Mij kun je je wenden om niet langer verlaten in het wilde weg te zwemmen en te zoeken. Zolang je zoekt kan er niets gebeuren met jou, kan zich geen (begin van een) transformatie voltrekken.Gebruik Mij. Ik ben ervoor. Voor Jou.Je zult Mij gaan misbruiken, als je een relatie met Mij aangaat. Maar daar komen we wel achter. Dat hoort bij het Proces van leren Zien. Je zult Mijn Toorn daarover moeten leren aanvaarden als Mijn Gift. En je wordt vanzelf nederiger (zonder kruiperigheid). Er is eindelijk Iemand

hier, Ik, die Jou serieus neemt, Jou en niet je ego, je overlevingsstrategieën, je ontkende angsten. Iemand die je níet de hand boven het hoofd houdt.Hier ís Iemand.

Wil je bevrijd worden dan zul je moeten worden als Ik. Mij Zijn. En dat wil je niet. Jij wilt blijven zoals je 'bent', zoals je jezelf kent (of denkt te kennen). Je wilt daar enkel iets moois, waardevols, diepzinnigs aan toevoegen dat je leven verrijkt, op wat voor manier dan ook bevredigender maakt. Desnoods wil je er wel een tijdje voor op de pijnbank liggen (op dezelfde manier dat je naar de tandarts gaat en de pijn enkel ondergaat in de hoop, die bijna zekerheid is, dat je je daarna beter voelt of mogelijke pijn in de toekomst voorkomt. Als de tandarts zou zeggen 'vijftig procent kans op verbetering, vijftig procent op verslechtering' zou je je bezoek waarschijnlijk al niet meer afleggen.)Maar Ik heb daar allemaal niks mee te maken. Ik verbeter je niet. Ik geef je geen hogere kans op fijne gevoelens (waar je zo aan gehecht bent). Jij bént niet te verbeteren. Níet omdat je al goed zou zijn zoals je bent (of meer van dergelijke absurde en kinderachtige nonsens), maar omdat jij één grote illusie bent. Een misbaksel van de vermeende geest. Ik ben Waarheid. Ik ben hier niet (geïncarneerd) om je illusies te herrangschikken, zodat je gelukkiger bent, beter met je pijn kunt omgaan, de Kundalini-energie beter kunt geleiden door je fysieke lichaam, een beter begrip van Waarheid hebt, van je leven etc. etc.Ik ben hier om je alle illusies over jezelf te leren en laten doorzien. Als je ook maar één denkbeeld over jezelf wilt

blijven koesteren, valt er niks te beginnen voor Mij, kan Ik niet in je doordringen. Je zult Mij dan nog altijd in je illusie(s) in (proberen te) passen. Ik pas nergens in. Ik heb 'mijzelf' (als conditioneel subject) laten sterven. Ik ben vrij. Wees Mij en Ik kom in je en je bent vrij. Je zult alles kunnen doen en doen in je leven wat Je echt wilt – niet meer wat (je) Ego wil. Jij bent opgehouden te willen, opgeheven als 'jij'. Jij bestond bij de gratie van je (vermeende en van de Wil) afgescheiden wil.

Ik ben geen 'wijze man' van wie je nog eens wat kunt leren, iets kunt opsteken, die dingen zegt die je waarachtig aan het denken zetten.Ik zet je niet aan het denken. Ik beantwoord je vragen niet en geef je geen nieuwe erbij. Ik vernietig je denken. Ik dood al je vragen. Tenminste, als je een Hart-relatie met Mij aangaat (of eigenlijk Bewust wordt dat Die er al is en altijd geweest is). Alleen kan Ik niets.

Je kunt heel goed je partner gebruiken als (een vorm van) guru. Guru is iets of iemand die je de Waarheid laat zien – letterlijk: vernietiger van duisternis. Het gaat erom dat Jij in Hart-communie met je Geliefde blijft of daar, steeds weer, bewust naar terugkeert – juist door je bewust te worden van alles in jezelf dat niet-liefde is. Zonder, dus, een probleem te maken van de niet-liefde die je in jezelf tegenkomt. Het niet problematiseren (dat wil zeggen, wegdrukken, zwelgen in of analyseren) van niet-liefde is cruciaal. Zie het enkel, de onliefde. Voel hoe het voelt. En wees, met of zonder woorden, eerlijk naar je 'guru'.Hoewel dit als guru beschouwen van je partner (of huisdier) ongetwijfeld één van de beste leerscholen is, zal dit niettemin in veruit de meeste gevallen een Meester-toegewijde relatie uiteindelijk niet kunnen vervangen. Maar als dit inderdaad zo is word je je hier vanzelf bewust van als je eerlijk blijft naar jezelf.Als je eerlijk blijft, of weer wordt, naar jezelf en (dus) nooit anderen gelooft, kan je niets gebeuren en kom je altijd waar je wezen moet: in je Wezen.

Ik ben hier niet Aanwezig om mensen te helpen. 'Helpen' is een ego-activiteit, net als bijvoorbeeld moorden. Ik sta vrij, als Waarheid. Als je, op dit punt in 'je' bewustzijnsontwikkeling waar je nu zit, Daartoe aangetrokken wordt, dan is dat zo. Zo niet, dan niet. Er is niemand die zegt dat je Waarachtig moet leven.

De meest confronterende wijsheid is dat je het niet alleen kunt, dat je Mij nodig hebt, dat Iemand het beter weet dan jijzelf. Maar dat realiseer je je pas echt als je hebt ervaren, doorleefd, dat het leven met al zijn verlokkingen je niet gelukkig kan maken en dat het geluk ook niet in jezelf zit. Ga daarom met open ogen, met open hart het leven in en onderzoek en zie en voel en wees eerlijk.Zolang woorden als feest, lachen en genieten en geluk en seks, orgasme en God, je nog steeds niet koud laten, ben je nog niet klaar voor Waarheid, voor het werkelijke Spirituele Proces, voor Overgave, voor totale vernietiging van jou als ego. Dat, je niet gereed zijn, is geen drama. Iets dat is zoals het is is geen drama.Je hoeft alleen maar te begrijpen dat je altijd, elk moment, klaar voor Waarheid bent. Je bent Waarheid. Hoe zou je niet klaar kunnen zijn? Realiseer je dat je klaar bent.

In Aanwezigheid van Mij, van Waarheid, zul je je vroeg of laat, als je hele zelfoccupatie en al je vragen wegvallen, gaan realiseren dat jij zelf Waarheid bent. Waarheid is niet iets ín je en evenmin iets búiten je, wat te zoeken, vinden of te ontdekken valt; jij bent zelf Waarheid.Je hoeft daar, om Waarheid te Zijn, te Realiseren, in principe niets voor te doen. Wel is het een vreselijk zware taak om al je opkomend verzet tegen de Schone Eenvoud hiervan, tegen de enorme Kracht ervan, tegen je ultieme Kwetsbaarheid, te weerstaan, dat wil zeggen om te blijven staan in Waarheid. Het is vreselijk moeilijk om niets te doen, om je enkel te laten zuiveren, met alle pijn van dien. Zonder om- en vluchtwegen is dit nog nooit iemand gelukt. Om- en vluchtwegen horen bij het proces van bewustwording van een mens en van de mensheid als geheel. Het is een zwaar en langdurig leerproces om, want dat gebeurt tevens en onvermijdelijk, steeds weer je afdwalen te herkennen en te laten opbranden in het Vuur der Waarheid, in het Licht van Zien, het Licht Dat Zelf Ziet, Dat bewust is, Dat Bewustzijn Zelf Is.

Waarheid kun je niet vinden, niet zien, niet waarnemen, niet rechtstreeks benaderen. Het is wat overblijft als al het onware doorzien is als onwaar en steeds weer als het de kop op steekt gezien wordt (als een modificatie van Waarheid) op het moment van verschijnen. Als Ik zeg: 'Ik ben Waarheid', betekent dat dat hier geen illusies meer zijn, geen identificaties, geen zelfbeeld, geen 'ik', geen doener, geen meningen, geen oordelen, geen hechting aan verlangens, aan afkeer en weerstanden die onbewust 'mijn' leven zouden bepalen en leiden, geen dualiteiten die 'ik' serieus neem, dat wil zeggen, die ongeZien zouden zijn, geen (onbewuste) angst voor de dood, geen vrijheid, geen gevangenschap.Het Zijn als Waarheid – en dit zeg Ik ter frustratie van je naar macht hunkerende ego – wil bepaald niet zeggen dat Ik alles zie of voel of doorgrond. Ik ben (de Realisatie van) Alles, maar uit de aard der zaak is de informatie (waar je in je veilige egowereldje naar hunkert en) die door deze Gerealiseerde, Bewuste, vorm, komt, zeer beperkt. Ik heb Mij via en als een menslichaam met al zijn beperkingen kenbaar te maken. Maar het is natuurlijk duidelijk dat je veel meer voelt in en van en als de Realiteit als je niet meer in illusies gevangen zit.

De hele kwestie is, overigens, van alle belang ontbloot, is slechts een ego-verlangen naar al-wetendheid en heeft met Weten Dat Ik ben niets te maken.Je kunt nooit begrijpen, vanuit jouzelf, wat Ik ben; je kunt alleen (als) Mij zijn. Je hebt (vele) momenten van Waarheid beleefd maar niet Bewust.

Probeer niet je denken los te laten, of uit te bannen – want wie zou dat moeten doen? Probeer het daarentegen slechts te Zien, als het er is, er Bewust van te zijn. Zodra je Bewust wordt van een (poging of neiging tot of een eerste formering van een) gedachte, is de gedachte al verdwenen of komt zelfs niet tot stand.Zolang je je (vermeende 'eigen') gedachten nog belangrijk vindt en niet wilt zien dat je gedachten allemaal (zonder uitzondering) onzin zijn, afleiding, afsplitsing, afscheiding van de Werkelijkheid, dan moet je je verder geen illusies maken rond je verondersteld gewenste Spirituele Proces.

Hier aangekomen heb je al vele pogingen ondernomen om Mij in je (vruchtenloze) denkbeelden in te passen. En als je desondanks enigszins open kunt blijven, moet je toegeven dat al die denkbeelden steeds weer onderuit gehaald worden. Ik pas nergens in. Nergens. Ook al zijn je gedachtentorens nog zo prachtig en perfect (in hun eigen onzin). Ik ben Vrij. Ik ben veel te groot om in jouw idiote kleine denkkadertje, in jouw armoedig en ook nog arrogant denksysteempje ondergebracht te kunnen worden.Als je wilt groeien zul je je gedoe over Mij moeten loslaten en Zien wat jij zelf doet, wat jóuw proces is, hoe jíj functioneert, wat Ik in jóu oproep. Alles wat jij tegenkomt (zelfs Mij) probeer jij naar je toe te halen, in je verhaaltjes te passen. In plaats van deze zelfobsessie, deze zelfverkramping, dit ego-punt waar jij je mee identificeert en van waaruit je zéér beperkt en vertekend waarneemt, dit eindeloze onbewuste lijden, op te geven, los te laten en zo naar Míj toe te komen.Vanuit of vanachter je muren zul je nooit kunnen Leven. Je bezighouden met een ander is alleen maar met jezelf bezig zijn. Laat jezelf los en ontmoet (een ander áls jeZelf).

Zie hoe je telkens weer anderen manipuleert. Jij denkt namelijk (en dat vaak ook nog eens onbewust) dat jij andere belangen hebt dan anderen, dat jij een zelfstandig en van de rest afgescheiden belangen-centrumpje bent. Zie je manipulaties sec, zonder oordeel.Oordelen is een van de belangrijkste mechanismen die je groei in Bewustzijn belemmeren.

Ik kan mooie verhalen tegen je afsteken over Verlichting, over Een-Zijn, maar daar ben je niet. Mijn taak is om je terug te brengen naar waar je nu, feitelijk bent, naar dat wat er is (vlak) achter je hoop, verlangen, vluchten, weerstand, achter je hele zoektocht, achter je hele bemoeizucht met het leven. Groei vindt enkel en alleen nu plaats. Door op elk moment in dit moment datgene wat zich aan je voordoet te mediteren, te zijn, bewust te zijn, kun je alles transformeren, wordt alles getransformeerd. Je kunt niets overslaan. Je hebt niets in te brengen. Dit moment bepaalt jouw leven. Je kunt je, als je daar op ingesteld bent, daar bewust van zijn. Als je dit moment, en alles wat daarmee verbonden is, niet totaal wilt, stel je het uit, onderdruk je het, hoe dan ook, maar je komt er niet van af. Nooit. Elk moment dat je aangereikt wordt, dient volledig geleefd te worden, bewust doorleefd. Je wordt steeds opgejaagder, ongelukkiger, meer vervreemd van jezelf en je omgeving als je dit moment, dat is élk moment, niet respecteert.Maar je wilt zélf de momenten creëren, bepalen.Zo vecht je continu, elk moment tegen de Natuur, tegen alles en iedereen. Je moet niet denken dat als je tegen dit moment vecht, je straks vredig en überhaupt, werkelijk met iemand samen kunt zijn, dat je met diegene contact kunt

hebben, een gesprek, of met iemand kunt vrijen.

Als je Ziet Wie of Wat Ik Ben, dan ben je Er. Dan ben je klaar met jezelf. Het interesseert je niet meer, je hele zoektocht, je hele zelfobsessie, je hele zogenaamde ongelukkig zijn. Je viert Mij, Mijn Aanwezigheid, Mijn Bestaan (zelfs in lichamelijke vorm op dit moment), Mijn Waarheid.Als je Mij erkent, erkent dat Ik Besta, zal alles verder vanzelf gaan voor je. Je zorgen zijn voorbij. Je doet wat je moet doen. Je bent nooit meer alleen. Je groeit in het juiste, in jouw, tempo. En, je hoeft niet meer je best te doen om gelukkig te zijn want Ik Besta.

Als je je opent voor Mij, zul je op allerlei manieren Mijn Zegen ontvangen, zoals dat heet, Mijn Liefde, Mijn onbezoedelde Energie. Bijvoorbeeld in de vorm van Mijn stemverheffing naar jou. In sommige gevallen kan Ik zelfs razend worden. Allemaal 'omdat' Ik van je Hou.Juist als je je voor Mij opent, zal je veelvuldige of zelfs voortdurende weggaan uit de Realiteit, je vermijden van contact, van Mij, steeds duidelijker voor je worden. En er is geen andere 'weg'. Wil je (in) de Enige Realiteit zijn, Bewust Zijn, dan zal je je steeds weer bewust moeten worden van je niet in de Realiteit zijn, je niet aanwezig zijn, hier, nu, in de Energie die dit moment brengt, bewust van je verkramping, vermijding.Als je niet met Mij, met een Meester, een incarnatie van Waarheid een relatie aangaat is het veel moeilijker, zo niet onmogelijk, er achter te komen dát je het weer doet, het energetisch vluchten, wanneér je het doet, waaróm je het doet, wíe of wát het is dat het doet, hóe je het doet, wát je eigenlijk doet. Voortdurend dóe je iets, maar je weet niet wat. Je weet niet wat je doet om jezelf voortdurend af te scheiden van de wereld, om voortdurend 'jouw' Werkelijkheid te ontlopen.

Zonder het diepe intuïtieve gevoel of intuïtieve rechtstreekse Weten dat er (Iets, of in de praktijk:) Iemand 'boven' je staat waar je tegenop kunt kijken, aan op kunt trekken, jezelf aan kunt spiegelen, die bewuster is dan jij, die je richting geeft aan je groei, aan je ontwikkeling, is het erg moeilijk, zoniet onmogelijk Waarachtig te groeien. Je zult, al doe je niks fout, verloren in je ego rond blijven dolen. Op zoek. Op zoek. Op zoek.Als je je overgeeft (aan een Meester, wat het meest voor de hand ligt) ben je eindelijk afgeleid van je eindeloze afleiding, eindeloze zoektocht die jouw lijden is.En elke keer, als je weer denkt iets zelf te moeten oplossen, verkramp je weer, ben je weer afgescheiden van de wereld, je eigen Menselijkheid, ben je weer totaal alleen. Van het ene op het andere moment. Het is een wonder maar waar. Alleen ben je je daar zelden of nooit van bewust tot nog toe. Je weet bijna niet beter of deze staat van afgescheidenheid is de normale staat waarin een mens nu eenmaal verkeert. Kijk maar hoe vaak je deze absurde situatie, deze vervreemding, dit niet Echt Leven, al hebt zitten goedpraten. Van het ene op het andere moment kun je ook weer zorgenloos zijn. Dit gebeurt als je je zogenaamde problemen, je gedachten, gevoelens etc. waarachtig, volledig overgeeft, al dan niet in vertrouwen

(maar wel in Vertrouwen) overlaat aan de Natuur of de Meester (en dat is hetzelfde in het ideale geval), aan Iets Groters hoe dan ook.

Hoewel het voor jou in je ego-droom lijkt alsof Ik 'jou' afwijs, wijs jij in feite Mij, de Waarheid, jouw en ieders Waarheid voortdurend af; niet eventjes, als het zo uitkomt, als het even te moeilijk wordt, maar voortdurend. Ik ben een horzel in jouw bestaan. In feite ben jij je eigen horzel. Maar dat wil je niet weten. Al je (denk-, doe- en voel-)activiteiten zijn erop gericht om dit feit niet onder ogen te hoeven zien. Je doet net of jij voortdurend iets van je leven probeert te maken. Terwijl je je (daarmee, met die pogingen) voortdurend afscheidt van de Levenskracht, het Levende Bewustzijn, de Energetische Werkelijkheid. In plaats van het Dynamische Levende Geheel te zijn, ben je steeds bezig iets te doen, te proberen iets te creëren dat jíj zou zijn, waarmee jij je kan identificeren, iets wat je onderscheidt, iets waardoor jij bestaat – of zou bestaan. Voortdurend ben je aan het nadenken over je leven, over andermans leven, over de (zogenaamde problemen van de) wereld, over de wetten van het heelal. En daarmee wijs je Mij af. Ik Ben er al. Het Leven is er al. Je absurde gedrag komt erop neer dat je je voortdurend afscheidt van het Leven, van de Levensenergie, om het Leven te (her)vinden. Als je dat echt Beseft, valt alles van je af en ben je thuis. Elke neiging er weer mee te beginnen (met de geconditioneerde afscheidingsreflex) zal worden herkend

en sterven, terugvallen in Bewustzijn, in de Waarheid zoals Die altijd al was en altijd zal zijn, in het Oorspronkelijke.

Om een groot misverstand in jou aan de kaak te stellen: het is niet zo dat je af en toe verdrietige, pijnlijke, frustrerende dingen, meemaakt en Ik je zou oproepen daar bewust van te worden en ze te doorleven (hoewel dat een gigantische stap voorwaarts zou zijn). Ik roep nergens toe op. Ik zeg alleen, als Waarheid, dat je nu en voortdurend lijdt. Het is niet 'soms'. De normale gemoedstoestand waar je je in bevindt en die je als normaal bent gaan beschouwen, is niet normaal. Je bent voortdurend in een toestand van kramp, van terugtrekking (uit het Leven, in je eigen, veronderstelde, wereldje). Als je dit nog niet wil zien, dan niet. Dan moet je eerst meer levenservaring (en dat is frustratie, desillusie) opdoen om te willen zien.Neem je relaties eens onder de loep. Heb je echt contact met je partner, je familie, je vrienden, collega's? Het is een retorische vraag. Iedereen weet van niet.Ben je helemaal jezelf in gezelschap? Wat is dat voor een relatie die jij hebt als je niet helemaal jezelf bent, als je (ál dan niet bewust) iets wilt van de ander.Wat voor relatie heb je met je (veronderstelde) zelf als je voortdurend iets wilt van jezelf, als je iets moet van jezelf. Kijk nou eens zonder oordeel waar je mee bezig bent, wat je voortdurend doet. En kijk nog eens. En nog eens. En nog eens. Steeds weer.

Net zolang tot het absurde en zinloze ervan begint door te dringen en je in jeZelf terugvalt, in je Natuurlijke Staat.

De hoogste vrijheid, is te Zien, Doorleefd te hebben, dat je totaal onvrij bent. Het is niet zo dat je kunt zien dat, zolang je ego je nog bepaalt, je onvrij bent. Nee, als Ego heb je tenminste nog een illusoir gevoel van vrijheid dat regelmatig de kop op steekt. Als je in en als Waarheid leeft, heb je die illusie niet meer, de illusie van een zelf dat (zelfs maar gedeeltelijk) zelfstandig, onafhankelijk en op eigen kracht, naar eigen wil zou kunnen functioneren. Als je één bent met de Kosmische Krachten, wat is dan nog vrij – de Kosmische Krachten zelf soms? (Daar waar Ego zich verzet tegen de Kosmische Krachten is dezelfde onvrijheid duidelijker herkenbaar voor velen.)Het Kosmos Gebeuren volgt bepaalde patronen en is, tegelijkertijd zelfs, chaotisch. Ik heb bepaalde patronen te volgen (en te zijn) en moet de chaos volgen (en zijn). Waar is Mijn vrijheid? Ik ben (een slaaf van) de Kosmos.Geen vrijheid meer te verlangen, is dat misschien vrijheid? Deze hele kwestie van de vrijheid niet als een kwestie meer beschouwen, is dat vrijheid? Nee nee nee nee nee.Een boom die naar de lucht groeit is niet vrij. Een man die uit de lucht komt vallen omdat ie net uit een vliegtuig gesprongen is, is niet vrij. Een bliksemschicht is niet vrij. Een-zijn betekent niet vrij-zijn. Bewustzijn is niet vrij. Een arrogant mens die denkt en voelt dat hij vrij is, is niet vrij. Alleen in de (onbewuste) relatieve wereld líjkt er vrijheid te

bestaan. In de Absolute, Ware Wereld is het bestaan van vrijheid complete nonsens. De hele zogenaamde 'vrijheid' is een verlangen van je ego, een zichzelf altijd afscheidende 'instantie' of eigenlijk activiteit. In feite bestaat je hele ego bij de gratie van het feit van je veronderstelde vrijheid. Dat wil zeggen, jij meent, als jíj, (tenminste énige) controle over de gang van zaken te hebben.Alles moet je in je leven meemaken om, als je wilt Zien, te ontdekken dat je niet vrij bent. En dat jíj er dus niet bent. Wie durft dat te ontdekken? Wie heeft zóveel Liefde voor de Waarheid dat ie ver voorbij alle filosofische bespiegelingen (die altijd niet-(rechtstreeks)Weten behelzen) zijn eigen niet-bestaan in zichZelf durft te Zien?

In plaats van je (voortdurend aanwezig) gevoel van onbehagen (wat Ik vaak je lijden noem) te erkennen, functioneert dit meestal vage gevoel als jouw motiverende kracht in je leven, als voortdurende impuls om op zoek te gaan, naar ontlading, bevrediging, geluk, alles om maar van dit fysiek, psychofysiek, psychisch, energetisch ongemak af te komen. En dat noem je 'een leuk, interessant leven leiden'.Je wilt voortdurend spanning om je spanning te kunnen ontladen.Het is een (vaak) subtiel proces, je verkrampen, je vluchten uit de Realiteit, je niet-willen, je niet willen voelen.Als je bereid bent de hele dag, elke dag, in je gevoel te blijven, zul je subtieler en subtieler leren voelen. Dat gaat vanzelf. En dan begin je (steeds beter) te herkennen wat jij doet, om niet helemaal aanwezig te hoeven zijn. Je bent volledig geconditioneerd in en als het niet aanwezig zijn. Hier is niks fouts of goeds aan. Maar je moet het beseffen: zoals jij nu functioneert word je helemaal of bijna uitsluitend geleefd door je conditionering. En alles wat je doet doe je eigenlijk om van je conditionering af te komen. Maar omdat je alles of véél onbewust doet houd je haar echter in stand of versterk je haar zelfs. Dat is je voortdurende onbewuste dilemma. Je wilt je continu bevrijden van de last (je conditioneringen) die je in je voelt, maar (voorál als je

succes hierin dreigt te hebben) je grijpt alles aan om eraan, om maar érgens aan vast te houden, bang als je bent voor de vrijheid, grenzeloosheid, ik-loosheid, voor dit loslaten van jezelf, waar het uiteindelijk allemaal op neerkomt.

Je hele, voortdurende, onbewuste verkramping, is een normaal, natuurlijk proces: het ontlopen van (vermoede) pijn of lijden. Maar Bewustzijn is ook een Natuurverschijnsel en met een hogere kracht. Dat wil zeggen, het is in staat je lijden, je verkramping, te herkennen en daardoor te transformeren. Zolang je jezelf en anderen echter voor de gek houdt met je zogenaamd gelukkige of redelijk tevreden leventje is er absoluut geen herkenning mogelijk, geen transformatie van je lijden. En je blijft in de donkerte roepen dat het zo mooi licht is. Tegen wie? Tegen wie roep je? Word je hiervan bewust. Tegen wie roept wie? Tegen wie of wat roept wie wát?