De Standaard/DS2 19/01/2015, bladzijden 6 & 7All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/DS2De Standaard/DS2 19/01/2015, bladzijden 6 & 7All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/DS2

I n n o v a t i n g D i g i t a l C o n t e n t

THEATER ¨¨¨¨èBelpop Bonanza BisGezien op zaterdag 17 januari in 30cc,Leuven.

Elke zaterdagmiddag omstreeks half driegaat de volumeknop van onze radio wat ho­ger. Dan houdt Jan Delvaux zijn wekelijkseBelpoppraatje op Radio 1 en dat willen wijvoor geen geld ter wereld missen. De Ne­derlanders hebben Leo Blokhuis, wij heb­ben Jan Delvaux: een muziekjournalist meteen encyclopedische kennis, die het noggoed kan uitleggen ook. Al is er wel een ver­schil. Delvaux heeft zich gespecialiseerd inde Belgische popmuziekgeschiedenis, enbewijst op de radio week na week wat vooreen onuitputtelijke bron aan anekdotes dievaderlandse pophistorie wel is. Hij bundel­de die verhalen eerder al in een boek, en ineen theatertournee: Belpop Bonanza. Ende Belpopkoek is nog lang niet op, zo blijkt.

‘Eviva España’

Jan Delvaux en Jimmy Dewit (dj BobbyEwing van Discobar Galaxie) doen op hetpodium wat wij ook al eens graag doen opcafé: een eind weg lullen over muziek. Maardan wel met beter geresearchte anekdotes.Zo heeft Dewit zich naar eigen zeggen eensvier dagen beziggehouden met het down­loaden van alle versies die ooit gemaaktzijn van Samantha’s hit ‘Eviva España’

(waaronder een Zweedse, een Arabische eneen oerhollandse versie die alledrie het be­luisteren waard zijn, al was het maar om tehoren hoe ‘ik hou van dansen en muziek’ inhet Zweeds klinkt). Zelfs al heeft hij lichtoverdreven met die vier dagen, het is dieobsessie met muziek die Dewit en Delvauxverbindt.Het plezier van het weetjes spuien spat danook van het podium, maar niet alleen dieweetjes maken van Belpop Bonanza Bis eenaangename zit. Ook de regie van LudoHoogmartens tilt deze causerie – laten wehet maar zo noemen bij gebrek aan eentreffender omschrijving – naar een hogerniveau. Hoogmartens laat de sprekers opelkaar inspelen zonder dat dat al te gekun­

steld overkomt. Zowel Delvaux als Dewitstaat trouwens opvallend zelfverzekerd enrustig op het podium. Ongetwijfeld hebbenze tijdens hun vorige theatertournee podi­umvastheid gekweekt.

ZZ Top zonder baard

Belpop Bonanza Bis gaat rustig van startmet enkele petites histoires over kleppersuit de Vlaamse showbizz (Liliane Saint­Pierre, Paul Severs, Salim Seghers). Maarde show komt pas echt op kruissnelheidmet het interessante en ook wel licht tragi­sche verhaal van Sylvain Tack, de man diede wereld niet alleen de Suzywafel en hettienerblad Joepie schonk, maar ook zijnschouders onder de piratenzender Radio

Mi Amigo zette. Een mooi staaltje researchpasseert hier de revue, in de vorm van au­thentieke Mi Amigo­reclamespotjes. Deeerste radioreclame ooit, en dat die nog inzijn kinderschoenen stond, bewijst de slo­gan die op overdreven gearticuleerde wijzein een spot voor horloges weerklinkt: ‘Ga­briël, het uurwerk dat met zijn tijd mee­gaat.’ Eentje om in te kaderen. De muziek­liefhebbers worden in Belpop Bonanza Bisop hun wenken bediend met een reeksweetjes en anekdotes, maar ook aan de ge­middelde caféquizzer werd gedacht. Ofkende u de naam al van het enige lid van ZZTop dat geen baard heeft? Wij dus wel,sinds zaterdag.

FLOOR DECKX

Cafépraat op niveauJimmy Dewit (grijze trui) en Jan Delvaux (zwarte trui): van ‘Eviva España’ over Paul Severs tot Radio Mi Amigo. © Fred Debrock

‘Belpop BonanzaBis’ zit vol metweetjes, maar ookde regie tilt deshow naar eenhoger niveau

De presentatoren zijn verbonden door hun obsessie met muziek. © Fred Debrock

D6 cultuur&media DE STANDAARDMAANDAG 19 JANUARI 2015

in haast alle markten waar wemeetellen. Ik denk dat het te ma­ken heeft met simpele dingen: wegeloven in échte albums, we ble­ven onszelf altijd trouw.’

En jullie zijn echt een groepvrienden.Murdoch: ‘Het geheim is de sa­

menstelling van de groep. Zelf doeik altijd hetzelfde, maar de banddoet er iets unieks mee. En telkensals iemand een soloproject heeft,zoals ik een film (God help the girl,red.) gemaakt heb, doen de ande­ren toch ook mee.’

Belle & Sebastian, ‘Girls inpeacetime want to dance’,verschijnt op 20/1.

met refreinen, of te nadrukkelijkeritmepatronen. De melodie moetvrij kunnen ademen, en met eencontrapunt eronder kan je wat va­riatie toevoegen.’

Zo hebben jullie een reputatieopgebouwd van ‘slimme pop­groep’. ‘Bookworm pop, red wi­ne music’, schreef de Irish Ti­mes.Murdoch: ‘Ik hou wel van rode

wijn.’Jackson: ‘Ik haat dat soort cliché­uitspraken. Weet je, we maaktenen vertelden in die begindagen te­dere dingen, zoals “do somethingpretty while you can’” Ik vind nogaltijd dat je stalen ballen moethebben om gemeend tedere din­gen te zeggen in deze rauwe, fakebusiness. Maar kijk, wij staan ernog.’

Waar zijn jullie het populairst?Murdoch: ‘Moeilijk te zeggen.

In de VS hebben we een stevigeaanhang. De jongste vijftien jaarzijn de verkoopcijfers van cd’s inelkaar gezakt, maar voor ons zijnze op hetzelfde niveau gebleven,

me als onbereikbaar ideaal bij:Carole Kings Tapestry en JoniMitchells Court and spark.’

Sindsdien maken jullie vol­strekt a­modieuze, heel melodi­euze pop.Stevie Jackson (gitarist): ‘Ein­

delijk eens iemand die dat op­merkt. Een goeie melodie is voorons fundamenteel, dat is onze pas­munt, dat is het verschil tussenvoor vijftig mensen spelen of voortweeduizend.’

Tegelijk hebben jullie heel lan­ge teksten, vaak zonder eenecht refrein. Ik zie maar ééntraditie waar die combinatieook bestaat: de West­Afrikaan­se traditionele muziek.Jackson: ‘Onze toetsenist zou je

omarmen, man. Afrikaanse mu­ziek, vooral uit Nigeria en Zim­babwe, was van in de begindageneen belangrijke invloed op onzeaanpak.’Murdoch: ‘Ik probeer een goeiemelodie altijd zo lang mogelijkaan te houden en ze niet te lateninkapselen door een structuur

ego’s als David Bowie lijken van­daag nagenoeg verdwenen.’

Lieve help. Zeg me niet dat jul­lie oud worden!Murdoch: ‘Natuurlijk wel. Ik

heb vorige week een playlist vanvijf uur lang beluisterd die hetbeste van de jaren 2001 tot 2010samenvatte. Ik heb niet veel ont­dekt dat me inspireerde. Ik had erbijna geen band mee. De stelling“pop will eat itself ” lijkt te klop­pen.’

Toch bevat ‘Party line’, julliejongste single, veel typischeklanken uit de dancemuziek vannu.Murdoch: ‘En daar was ik be­

zorgd over. Ik vind immers dat jeniet mag spelen met muziek, maardat muziek naar je toe moet ko­men. Maar onze bassist kwamaanzetten met die song, en hetleek echt uit hem te komen.’

En daarover schrijft u dan weersongs. Vier songs over hetsongschrijven maar liefst ditkeer!Murdoch: ‘Jaààà ... ik ben dol op

dat soort liedjes. Het is intussenduidelijk dat mijn hele leven inhet teken van de muziek zal staan,dus ben ik geboeid door mensendie proberen uit te leggen hoe hetwerkt. Mijn favorieten in die spe­cialiteit zijn Neil Diamond, “Fide­lity” van Regina Spektor en “FreeMan in Paris” van Joni Mitchell.’

Ik heb altijd een Joni Mitchell­factor vermoed in Belle & Se­bastian.Murdoch: ‘Toen ik songs begon

te schrijven, stonden twee platen

Als een trouwe vriendstaat Belle & Sebasti­an al jaren overeind.Nooit een wereldhit,wel vaak een milde

radiohit. Geen Bekende Gezichtenin de groep, evenmin schandaal­tjes. Af en toe een nieuwe plaat.Heel af en toe een concert – hetlaatste in Brussel dateert van april2011.Maar altijd alert, altijd poppy enaltijd goed. Nu is het weer zover:Girls in peacetime want to danceverzamelt twaalf nieuwe liedjesover levenslijnen, engagement eninspiratie. Melodieus alsof we nogin de vorige eeuw leven, en eigen­zinnig genoeg om het voortbe­staan te verzekeren van deze in1996 opgerichte band.Wat is het geheim? Stuart Mur­doch, zanger en tekstschrijver vande Schotse groep, wikt de vraag.‘We zijn nooit een geformatteerdeband geweest, niet? We pratenmet onze manager en ons label,maar daarna doen we ons ding.Natuurlijk zouden we graag eensdie superhit hebben, maar nietom het geld, wel omdat we makenwat we zelf mooi vinden en dusgraag ook door anderen mooi ge­vonden worden.’Hun ethiek is er een van de vorigeeeuw, geworteld in een jeugddieetvan punk en ‘Northern Soul’. ‘Jekan alleen geleid worden door watje zelf graag hoort’, zegt Murdoch.‘Dat is hedonistisch, ik weet het,maar genotzucht is een wezenlijkeeigenschap van pop. En je moeteen groot ego hebben. Maar grote

DE LIEVE SUCCESFORMULE VAN BELLE & SEBASTIAN

‘Popmuziek is genotzuchtig’Elk nieuw album van Belle & Sebastianis een pleidooi voor slimme, melodieuzepopmuziek. ‘Je moet stalen ballenhebben om gemeend tedere dingen tezeggen in deze rauwe, fake business.’PETER VANTYGHEM

‘De melodieis voor onsfundamenteel,dat is hetverschil tussenvoor vijftigmensen spelenof voortweeduizend’STEVIE JACKSONGitarist Belle & Sebastian

De filosofie van Belle & Sebastian: ’Je mag niet spelen met muziek, ze moet naar je toe komen.’ © Soren Solkaer

Bedrieglijk eenvoudig stemmenlaboratorium

KOORZANG ¨¨¨¨èLets Radio KoorGehoord op 16/1 in Amuz, Antwerpen

Als er één ding is waar Letten goed inzijn, dan is het zingen. Niet alleen zonghet land zichzelf in 1991 de onafhanke­lijkheid in, het kan ook prat gaan opeen van de beste koren ter wereld. HetLets Radio Koor verdiende zijn sporenmet sfeermuziek uit de Baltische zone,maar claimt intussen een gevarieerd re­pertoire. Niet dat ze daarom zomaar watzingen. Met slim samengestelde pro­gramma’s scherpen ze het gehoor van deluisteraar aan. Zo hoorden we Germaan­se romantiek versus Oosterse avant­gar­de. Vorige week lieten ze in Antwerpen

samen zingen supereenvoudig is. Maarin die eenvoud is zwaar geïnvesteerd.Je hoort het aan de ellenlange decres­cendo’s, de subtiele schikkingen tussenheel stil en nog een tikje stiller, of aanhet ademhalinkje dat een woord su­bliem laat oplichten.Dat niet alle muziek even sterk was,valt bij zoveel overgave te vergeven. DeLetten eindigden alleszins op hoog ni­veau. Toshio Hosokawa putte zijn in­spiratie voor Die Lotosblume uit de na­tuurbeleving van Heine en de nacht­muziek van Schumann. Tinkelendegonsklanken en bezwerende span­ningsbogen riepen een prachtig clair­obscur op, die dankzij het Letse stem­menlabo geweldig tot zijn recht kwam.

TOM JANSSENS

en Brugge horen hoe klein de kloof tus­sen Weltschmerz en Tao wel is.Alsof het tijdloze van de romantiek nogeventjes moest worden aangestipt, be­gon het concert in Amuz met Schumannuit de coulissen. Op door elkaar weme­lende lijntjes Schubert marcheerden devrouwen vervolgens de zaal in. De inge­togen processie vormde de opmaat vooreen kunstig gekleurd, maar nogal los­hangend stuk van Guo Wenjing, waarinhet voltallige koor zijn vocale prachtkon tonen.De aantrekkingskracht van de Lettenschuilt in puntgave klankcombinaties.Geen piekende sopranen dus met schril­le noten, geen bulderbassen die aan desamenklank hangen. Met hun stemmenvan edelmetaal wekken ze de indruk dat

Dirigent KasparsPutnins. © rr

DE STANDAARDMAANDAG 19 JANUARI 2015 D7