Bye Bye R4, op pad met een 500, Noordkaap in een R6 en belgische Trophy-gangers

Omdat de brief vanAd Biemans goedverwoordt watvelen van ons voe-len heb ik er dezekeer voor gekozenmijn voorwoord kortte houden.Verderop in dezeUitlaatklep de vra-gen van het evene-ment in Friesland.De

Vrijbuitenbeentjes hebben de originaliteits-prijs verdiend, de antwoorden van dezemannen (Menno en Folkert) wil ik julliezeker niet onthouden.Ik wens iedereen veel leesplezier met dezeUitlaatklep.

Hen k

Driel, 15 september 2014

Beste Henriëtte, Remco, Els en Mirjam,

Al vele jaren loop ik rond in de wereld vanmensen die Renault, eerst de 4, later ookandere types, een warm hart toedragen. Enook al heel wat jaren kwam ik jullie, Frans,Henriëtte en Mirjam, daar tegen.Henriëtte als stille kracht op de achtergrond,Mirjam als dochter die er zo zichtbaar vangenoot om in vertrouwd gezelschap te zijn,en Frans, ja Frans…Frans d’Olivat dat is die man die altijd allesmeteen begreep, die dingen doorzag, diemet zijn grote mensenkennis en met zijnspreekvaardigheid, met zijn optimisme engedrevenheid, met gewoon zijn zoals hijwas, mensen aan zich en aan elkaar wist tebinden. Daarom was het ook zo fijn toen ereenmaal een RVVC was, dat Frans hetvoorzitterschap op zich wilde nemen. En dathij bij elke nieuwjaarsborrel en bij elk evene-ment de juiste woorden wist te vinden omdat gevoel dat je met zijn allen in een “ver-eniging” (het woord zegt het al) zit, uit tedragen.

Je hoort bij elkaar, dat loopt gewoon zo.Daarom schrok ik vorige week ook zo, toenik las dat hij in het ziekenhuis lag voor eenzware hartoperatie. Ik weet uit mijn familiedat dat pittige operaties zijn, die in alleopzichten het uiterste van iemand vragen.Hoe pijnlijk een paar dagen later, dat hij bijde groep hoort die zo’n zware ingreep nietmeer heeft mogen helpen.Vooral voor jullie, Henriëtte voorop, die nuzonder hem verder moeten; hoe pijnlijk datFrans het niet gered heeft. Een aantal mooiejaren samen had ik jullie graag nog gegund.68 is helemaal niet zo oud tegenwoordig…Ik hoop dat het jullie tot steun is dat eengrote groep Renault-vrienden hem niet lichtzal vergeten, om de redenen die ik hierbo-ven heb genoemd. Ik hoop dat die zekerheidjullie zal helpen de draad van jullie levenweer op te pakken, ook zonder Frans, maarnu met alle mooie herinneringen.Veel sterkte wens ik jullie daarbij!

Alle goeds, hartelijke groeten,

Ad Biemans

Het redactieteam heeft versterking gekre-gen: Harry Velthuis doet de eindredactie.Harry, welkom bij de club, fijn dat je wilt hel-pen. Hoe varen we verder als redactie? Welnu,steeds vaker krijgen we kopij van een lid, dieenthousiast verteld over zijn Renault. Datkan van alles zijn: een mooie aankoop, eenavontuur onderweg of een overpeinzing overde toenmalige roestpreventie en fransearbeidsmentaliteit. Leuk dat jullie dat willendelen met de andere clubleden en de moeitenemen om het aan het papier toe te vertrou-wen.Deze Uitlaatklep is iets verlaat en komt dusuit in de feestmaand december. Genietervan en zorg goed voor je oude Renaultje,met de kou en pekel!

Wouter, Sabine & Martijn

Van de voorzitter

Van de redactie

Maar we waren precies op tijd en dat washet belangrijkst! Meer geluk dan wijsheid. Nade overschrijving reden we weer terug naarde kantoorkolos, waar ik op de parkeer-plaats in de auto de afgesproken prijs aande verkoper betaalde. Nee, ik hoefde hemniet thuis te brengen. Zijn vrouw was om1900 u klaar met werken en hij reed dansamen met haar naar huis. Hij excuseerdezich nogmaals voor alle ongemak, gaf meeen hand, wenste me veel geluk met deauto,stapte uit en na nog een keer gezwaaidte hebben, liep hij het kantoorgebouw in.Ik bleef nog even op de parkeerplaats staanen liet deze dag op me inwerken. Ik heb inmijn leven al heel wat auto’s gekocht en ver-kocht, maar dit was wel een heel bijzondereaankoop! Maar goed, alles was uiteindelijktoch nog ten goede gekeerd en ik was denieuwe eigenaar van de Renault SuperVijf1.1 SL met het kenteken XB-92-SR, van 24-2-1989.Ik startte de motor en reed in de richting vande rondweg A10, na onderweg nog even tehebben getankt. Er zat niet genoeg benzinein de tank om de 125 km naar Vledder te rij-den. Ik had geen loodvervanger bij me endat zat ook niet in de auto. Ik vermoedde datde vorige eigenaar dat ook niet gebruikte.De motor liep wat onregelmatig en dat uittezich in af en toe stotteren onder het rijden.Een goede grote beurt leek me geen over-bodige luxe. Buiten deze makke liep hetmotortje als een zonnetje en zonder proble-men arriveerde ik rond 20.15 u weer thuis inVledder. Nadat Marjan hem had bekeken envond dat de Vijf er nog prima uitzag voor zijnleeftijd, nam ik eerst maar eens een warmedouche!De volgende ochtend hebben we de Vijfhelemaal leeggehaald en hem onderworpenaan een uitgebreide schoonmaakbeurt,zowel van binnen als van buiten. De lak wasdan nog wel strak, maar ook erg dof.Na een ouderwetse wasbeurt met tuinslangen emmer met sop en spons, namen wehem serieus onder handen metCommandant. Toen het interieur op soortge-lijke wijze was gereinigd stond er zowaar

een andere auto voor de deur! Er zijn leuke-re karweitjes te bedenken, maar het is weldankbaar werk.Na nog enkele weken zonder problemen inde regio te hebben gereden, kon hij op 10juni voor de APK.Dat viel me toch nog tegen! Er zaten kunst-stof siervelgen over de wielen en daaromhad ik niet aan de wielbouten gedacht.Linksvoor ontbrak er één. Nu is dat op zichnatuurlijk geen probleem, ware het niet datde afgebroken schroefdraad zich nog in dewielnaaf bevond en er ooit een begin wasgemaakt met het uitboren ervan. Dat lukteblijkbaar niet, want het is bij die ene poginggebleven. Er restte niets anders dan de helewielnaaf te vervangen. En meteen het wiel-lager en de stuurkogel. Meteen ook olie,oliefilter en luchtfilter vervangen. De kleppenstonden te wijd en de contactpuntjes warennog wel goed, maar stonden niet goed afge-steld. Het stotteren van de motor werd erechter niet goed door opgelost. En zo werdhet toch nog een prijziger APK dan ik dacht.Wat later in het jaar liepen de lagers in dedynamo vast, zodat meteen ook de V-snaaraan flarden ging. Gelukkig wilde iemand gra-tis nieuwe lagers plaatsen en heb ik natuur-lijk ook een nieuwe V-snaar gemonteerd.Ook ging de startmotor zijn werk steedsberoerder doen. De jongens van Artvo had-den nog een goede gebruikte liggen tegeneen schappelijke prijs en ze gaven me ookeen andere wielbout. En wat later gaf deremcylinder rechtsachter de geest. Die isook vervangen en meteen is de Vijf nu ookvoorzien van nieuwe remolie. En we kwa-men er eindelijk achter wat het stotterenvan de motor veroorzaakte. De electronischesproeier in de carburateur was defect. Wemonteerden een andere sproeier en het pro-bleem was opgelost. Al met al staat er nueen puike auto onder de carport.Nu, medio februari, rijden we alweer eenaantal maanden zonder moeilijkheden metveel plezier rond in de Vijf. Het is een fijneauto, maar toch…. Het is geen Viertje. Wehebben het regelmatig over de tien jaar datwe, ook met veel plezier, in onze rode 4TLrondreden. Na het ongeluk wat ik er meeheb gehad, is hij weer opgeknapt en ver-kocht. Hij rijdt hier in de buurt rond en zo afen toe komen we hem tegen. En dat doet

Een avontuurlijke aankoopdeel 4

toch een beetje zeer. Van tijd tot tijd komt ervia Harry Velthuis of Gaspedaal.nl een leukeVier voorbij op het scherm van onze laptop,waar we dan graag even naar mogen kijken.Dus wie weet, mocht er toevallig een liefheb-ber voor onze Vijf zich melden, dan is hetniet denkbeeldig dat we weerkiezen voor een Viertje… maar de aankoopvan deze Vijf was er een om niet meer tevergeten!

Peter van der Eerden

Waarom die stap naar een andere R4 als jeeen goed uitziende en nette R4 in bezithebt? Hieronder een relaas om dit een beet-je uit te leggen.De blauwe Gendarme Renault 4 uit 1990had voor mij echt niet weg gehoeven. Alweer 7 jaar in bezit en gekocht in het verreEnschede, dat verre vanuit Tilburg geziendan wel te verstaan. Een ritje met de treinvan twee en een half uur en dezelfde tijdmet het autootje terug naar Tilburg. Eenmooi autootje en nog zowat geen roest! Gaze zo maar eens zoeken.... Tsjah als je dehoofdprijs wilt betalen lukt dat hier en daarnog wel, maar ze worden zeldzaam.Afijn zoals gezegd na 7 jaren was ik deBlauwe nog steeds niet beu, maar riep alwel een aantal jaren dat de 1100 cc motorentoch net iets lekkerder reden. Een beetje deschuld van Jos Beyer die mij graag alschauffeur had in zijn 4 GTL, tijdens de vele

rondritjes bij de R.V.V.C.-weekendjes (sorryJos!).Ik weet niet of er meer mensen zijn met detic om op Marktplaats en het forum van eenbepaalde R4-club de te koop staandeRenaults bij te houden? Ik doe dit zo nogwel eens als tijdverdrijf en om de prijzen vande Viertjes een beetje in de gaten te hou-den. Ze worden merk ik wel steeds duurderen de hele slechte zijn ondertussen op desloop beland. Af en toe staat er nog weleens een geschorst projectje, maar die zijnniet meer aan mij besteed. De laskosten zijnte hoog geworden sinds mijn vaste lasserhet qua gezondheidsredenen niet meer magen kan doen, dus die viertjes laten wetegenwoordig maar lekker staan waar zestaan.Op een van die avonden dat ik opMarktplaats aan het kijken was kwam ik hemtegen. Een uniek R4-tje uit 1993 in de offici-ële blauwe Clan-kleur die eigenlijk groen is.Verder een van de laatste 1000 die geprodu-ceerd zijn uit de Bye Bye-serie. Een gesig-neerde oplage van 1000 stuks waarbij dezeaflopend genummerd zijn (319) met eenplaatje op het dashboard. Meteen verliefd,maar nog niet meteen het idee om deze tekopen. De andere R4 is toch nog prima enbij deze moet weer geld bij en zo kwamen erdiverse gedachten in me op. Totdat Carla(vriendin en echtgenote) zei: “als je hemleuk vindt, koop je hem toch gewoon!”. Kijkdan is er bijna geen drempel meer om hetniet te doen.Een afspraak was al snel gemaakt en vande prijs kon blijkbaar nog een beetje af. Hetautootje stond wel in Wehl bij Doetinchem

Berrie’s Bye bye R4

in de buurt, maar toch maar op een donder-dagavond met de gendarme R4 erop af.Op wat vliegroest op de schermen en balkenna zag het autootje er goed uit. In het verle-den een Dinitrol behandeling ondergaan ennog eens herhaald. Dat zat dus wel goed.Na een ritje van 10 minuten, wat rijdt eenGTL-letje toch lekker!, was de koop snelgesloten. Afspraken gemaakt en de weekerna zou de auto thuisgebracht worden. Wateen luxe!Ondertussen de Gendarme gefotografeerdvoor de verkoop op Marktplaats en eenberichtje aan Harry gestuurd voor een mai-ling naar de Harry fanclub-leden.Al snel kwamen er de standaard onzinbie-dingen binnen, maar ook al een paar serieu-ze kandidaten met een redelijk tot goed bod.Binnen een week was de vier al naar eennieuw baasje uit Lisse vertrokken die ergoed voor zou gaan zorgen. Lid van deandere club (geweest?), maar ook die zijn erzuinig op, dus we komen hem nog wel eenstegen denk ik. Toch maar een kaartje van de RVVC mee-gegeven, je weet maar nooit........

Berrie van Mier

Tijdens het najaarsevenement 2013 begonal enigszins op te vallen dat vooral de mooi-ere auto’s stand houden bij de leden van deRenault Vrijbuiter Vrienden Club. De bodyvan het Viertje waarmee wij dat evenementbezochten, was in 2006 nog volledig geres-taureerd, dus zou je kunnen verwachten datdie zich ook onder de mooiere auto’s zoukunnen scharen, maar niets leek minderwaar. Reden te meer om voor het voorjaars-

evenement van 2014 het dak maar eensoranje te spuiten, maar daarmee verwijder jede roest niet van de spatschermen. Tijdenshet asperge evenement viel nog meer opdat toch het grootste deel van de aanwezigeViertjes echt mooi is en dat de mijne eigen-lijk opnieuw toe is aan een volledige restau-ratie. Om bij het najaarsevenement van2014 geen flater te slaan met een ouderoestbak en omdat het ook gewoon leuk is,kon ik een Fiat 500 uit 1967 gebruiken omdeel te nemen aan het Friesland evenement.Als student heb ik in 1996 in de zomerva-kantie als vakantiewerk alle vieze onderde-len schoongemaakt en gespoten en weer opde gerestaureerde body van deze autogeschroefd. Sindsdien staat het autootje inde verwarmde garage en komt hij er alleenuit als het weer tijd is voor de tweejaarlijkseAPK.

Twee weken voor het najaarsevenement inFriesland liep ik op dorpsdag Hoevelaken deeigenaar van het Fiatje tegen het lijf en hetidee was snel geboren: we gaan met eenmooi gerestaureerde auto naar het evene-ment, zodat ik me niet teveel hoef te scha-men voor al dat roest op de spatschermenen achterklep van mijn Viertje. De volgendedag meteen het Fiatje opgehaald en watdirect opviel, was het zwabberige stuurge-drag met een stuurspeling van een ongeveereen kwart slag. Met het oppompen van debanden kon dit niet verholpen worden, dus

Vrijbuite(r/n)beentjes-avontuur

het stuurhuis moest maar even uit elkaargetrokken en wat bijgewerkt worden om zospelingsvrij in de middenstand als mogelijken zonder dat het te zwaar gaat in de uiter-ste standen in elkaar gezet en afgesteld konworden. Verder even goed wassen, poetsenmet Commandant nr. 4, kale plekjes bijwer-ken (met verf uit de pot die ook al 18 jaar opde werkbank van de eigenaar staat en waarhet restant van het spuitwerk nog in zit, dusprecies de juiste kleur), lekkere waslaageroverheen, bandjes op spanning (opgege-ven bandenspanning voor is 1.1 bar, terwijl

er ook 2.2 bar in mag, dus doe maar 2 bar,want dat stuurt net wat strakker), alle vier deklepjes stellen, bougietjes controleren, car-burateurtje schoonmaken en afstellen, con-tactpuntjes afstellen, ontstekingstijdstipafstellen en nog even een deurvangertjemonteren en het Fiatje, die afgelopen tweejaar 20 km (van APK keurstation naar huis)gereden had, is klaar voor een gezelligweekend met allemaal andere, heel mooiegeconserveerde auto’s. Voor het weekendhet Fiatje nog gebruikt als auto en er 150km mee afgelegd om een beetje vertrouwdgevoel bij de auto te krijgen.Eindelijk is het vrijdagmiddag. Het Fiatje isaan alle kanten volgepropt met onontbeerlij-ke spullen voor een gezellig RenaultVrijbuiter Weekend en klaar om te gaan.

Overbodige spullen konden er echt nietmeer bij in. De route van Hoevelaken naarEarnewâld, voor het Fiatje een wereldreis, isuitgestippeld door de polder, want aan snel-wegen heeft hij een beetje een hekel. NadatBram van school gehaald is, kunnen we ver-trekken. Na een flink stuk tuffen met het kar-retje is alles lekker opgewarmd, maar beginthet motortje (toch weer) te pingelen. En datterwijl de specialist uit Putten toch hadgezegd dat de verdeler tegen de klok ingedraaid moest worden om het ontstekings-tijdstip later te zetten. (Ik kijk altijd op mijntelefoon hoe laat het is en klokken met wij-zers ken ik niet echt meer, dus het kan ookaan mij liggen). De stoute schoenen aange-trokken en de verdeler maar eens de anderekant op gedraaid. Pffieuw. Met een bedui-dend beter gevoel en klank in de oren kun-nen we onze weg vervolgen, richting deKetelbrug. Het gaat helemaal als een zonne-tje en we snorren er lekker op los.Op de N711, bij de laatste rotonde voor deketelbrug, zetten we het Fiatje met schwungen al dubbel-clutchend terug in de derdeversnelling en dan geeft het motortje plotse-ling en geheel onverwacht de geest. Al uit-rollend over de rotonde de berm maar opge-zocht en wat startpogingen later (pas op, zostart je hem leeg!) geconcludeerd dat hijtoch echt niet meer wil lopen. Stom. Decamping is nog 90 km verderop en eigenlijkwilde ik wel graag voor het donker op decamping zijn en ook nog van het aanbodvan Lunchroom Adema gebruik maken. Methet beperkte gereedschap (waterpomptang,grote en kleine bahco en een hobbymesje)lukte het om het carburateurtje open te krij-gen om te controleren of daar niet een vuiltjein zat, maar dat bracht geen soelaas. Dehulptroepen, die al aan het bieren waren opde camping, maar eens telefonisch om raadgevraagd. Allerlei korte testjes gedaan, maarniets bracht leven in de 500cc tweecilinder.De hulptroepen, bestaande uit Menno,Martijn en Michiel waren zo vriendelijk (Hierongeveer de definitie van het woord vriende-lijk: Zich gedragen als een echte vriend metonbeperkte hulp in nood!) om op de cam-ping al het gereedschap en sleepkabels teverzamelen en kwamen als ware redders innood richting de Ketelbrug. Ter plaatse zijnnog wat metingen uitgevoerd, maar aanha-

ken leek verreweg het meest praktisch ombovenstaande doelstellingen nog enigszinste halen. Martijn wist wel raad met het gas-pedaal van zijn Viertje en het Fiatje ervoereen acceleratie die hij op eigen kracht nooitzou halen. Na het duidelijk maken dat 90km/h toch echt een soort van praktisch maxi-mum is voor een Fiat 500 ging de sleeptochtvoorspoedig richting Lunchroom Adema.Eerst de hongerige magen vullen en daarnade laatste meters naar de camping, waar hetdaglicht het terrein al verlaten had.Wederom met veel hulp (met licht en altijdweer dat gezeur met die tentstokken) in hetdonker de tent opgezet. Zo, Bram kon inieder geval gaan slapen.Na eerst wat rust en vooral een rustgevendbiertje te hebben genoten, moest dan tochbedacht worden waarom het Fiatje het zonodig vond om niet te hoeven vonken.Velerlei onderdelen werden uitgeruild methet Viertje van Martijn. Bobine, condensator,bougiekabels, maar niets liet de vonk echt

overslaan, terwijl het Viertje wel wilde draai-en op de bobine van het Fiatje (pfieuw, dieis niet kapot). Menno besloot uiteindelijkeens goed te meten aan de contactpunten.In gesloten toestand moet de elektrischeweerstand tussen beide contactpunten(natuurlijk) nihil zijn. Dat klopte als een zwe-rende vinger. In geopende toestand zou jedan denken dat er geen contact tussen depuntjes gemeten zou moeten worden.

Helaas. Ook in geopende toestand makende contactpuntjes contact. Beetje overijverig,zou je zo zeggen. Misschien zijn ze zo blijdat ze eindelijk gebruikt worden dat de con-tactpuntjes de hele dag contact willenmaken, maar dat is niet echt praktisch als demotor toch draaien moet. Hah, oorzaakgevonden. De avond kan beginnen, want bijdaglicht een oplossing hiervoor verzinnengaat vast een stuk beter.De zaterdag begon vroeg met even eencondensatortje en een paar kabeloogjeshalen bij de Brezan in Drachten. Daarnamoest de ontstekingsverdeler er maar evenvanaf om te kijken hoe we het ene contact-puntje geïsoleerd van de behuizing er weerin konden proppen. Met wat mooi plak enknip werk van een stukje ducttape en watisolatiemateriaal werd het contactpuntje naaronze mening weer fatsoenlijk genoeg in deverdeler gemonteerd. Nadat alles weer ophet motortje gemonteerd was, kwam hetmoment-supreme: Doet hij het of doet hij hetniet. En jawel hoor. Starten en lopen.

Tussen al dat dikke vier-cilinder geweld vanalle andere aanwezige voertuigen, klonk hetmotortje een beetje raar, maar dat hoort nueenmaal bij een twee-cilindertje. Het motor-tje doet het weer! We gaan gewoon de rond-rit doen!Equipe Vrijbuitenbeentjes, naar dat we tochwel vrijbuiters zijn maar dat het Fiatje tocheen buitenbeentje in dit gezelschap is, wordtsamengesteld uit Menno, Bram en onderge-tekende en we kunnen na het startschot oppad. Even bij het bezoekerscentrum van deAlde Feanen vragen wat het huren van eenfiets kost, waarvan achteraf blijkt dat je datook gewoon in het boekje kan opzoeken ende rit wordt vervolgd. Om de route weer tevervolgen slaan we rechts af. Het motortjevan het Fiatje vindt dat blijkbaar ook eengoed idee en slaat ook af. Het benzinelampje licht voor de verandering ook maareens een keer op. Ow? Wat nu? Gewoonstarten en verder rijden lijkt deze keer uit-komst te bieden, maar de angst voor eenlege tank blijft bestaan. Na een dorpje ofdrie de aanwijzingen van de rondrit te heb-ben gevolgd, wil er maar geen tankstationgevonden worden. Na navraag bij eengezellige lokale Fries, kunnen we een pomp-station vinden en wordt de tank met 18 literafgetopt, waaruit blijkt dat er nog 6 liter inzat. Dat was duidelijk geen reden voor heteerdere afslaan van het motortje. Op denavigatie terug gereden naar de koffiestop,waarbij we veel andere deelnemers tegen-kwamen en de rit weer volgens de aanwij-zingen vervolgd, wetende dat alle hulptroe-pen voor ons rijden, dus als er wat gebeurt,zijn we de klos. Dan maar iets aanpokenmet het arme Fiatje om niet teveel achteropte raken. En daar blijkt ook weer: Haastigespoed is zelden goed. Vlak na een inhaalpo-ging stopt het motortje er weer mee. Wathanden in de buurt van de verdeler laten hetFiatje weer starten en we kunnen de weg

weer vervolgen. Totdat er een iets halfonzichtbare hobbel in de weg, ook wel eensoort van verkeersdrempel genoemd, doorhet autootje wat agressief genomen wordten voor de zoveelste keer wil de vonk nietoverslaan. Met het motorkapje open in deberm staand, was voor een andere, veelnieuwere Fiat 500 (uit 1969) reden om testoppen en hulp aan te bieden. De uitermatevriendelijke bestuurder had een tasje metonderdelen bij zich waaruit we in ieder gevaleen passend condensatortje konden overne-men en we mochten even bij hem in de ver-deler kijken hoe dat stukje isolatie er nu ori-gineel uit hoort te zien. In ieder geval veeldikker dan dat wat wij ervan haddengemaakt en dat was dan reden om een paarstukken tie-wrap van het rallybord af te snij-den en die er maar bij tussenin te proppen.Een constructie die het voor de rest van hetweekend heeft volgehouden!Al met al was het natuurlijk een leuk engezellig weekend en het falen van hetautootje is dan misschien wel vervelendgeweest, maar ook een leerzame uitdaging,waardoor we nu de serie praktische hande-lingen bij het niet starten van een oud motor-tje weer hebben kunnen uitbreiden. Dankaan alle Renault Vrijbuiter Vrienden die zobijzonder behulpzaam zijn geweest, de bij-behorende Club voor het organiseren vanzo’n enerverend en leerzaam weekend enPiet voor het prachtige weer!

Tot volgend jaar!

Folkert en Bram Sik kema

Naam: Atse en AnnieWoonplaats: NijeholtpadeBeroep: Automonteur geweestVraag : Wat voor Renault rijd je? EenRenault 4 GTLVraag : Hoelang rijd je al Renault? Sinds1978Vraag: Waarom rijd je Renault? Omdat ikvanaf 1970 tot 1988 in een Renault garagewerkte. Toen reed ik geen RenaultVraag : Wat zijn de charmes van je auto?Dat het ouderwets is, het kraakt en stinkt

Een nieuw gezicht

naar benzine. Je kunt er zelf van alles aandoen.Vraag : Hoelang ben je al lid van de club?Vanaf april 2014. Eind maart hebben we de4 gekocht.Vraag : Hoe ben je met de RVVC in contactgekomen? Ik heb een afweging gemaakttussen de Renault 4 Club en de RVVC.Doordat bij de RVVC alle Renaults welkomzijn, heb ik voor de RVVC gekozen.Vraag : Wat betekent de RVVC voor je? Datmoet nog komen. We kijken even rond.Vraag : Heb je ook buiten de evenementenom contact met andere leden? Nee, nogniet. Het is een hobby waar we net aan zijnbegonnen.Vraag: Ben je ook lid van andere autoclubs?Nee. Vraag: Ga je ook naar auto/Renault evene-menten die niet door de RVVC georgani-seerd worden? (welke) Ja. Naar Oh Oh

Renaultbijvoor-beeld.En old-timerevene-men-ten.Vraag:Kan je

in één zin weergeven hoe het voelt om ineen oude Renault te rijden? Het is lekkergevoel; een gevoel van vroeger. Dat gevoelben je kwijt met een nieuwe auto.Is je Renault ook voor dagelijks gebruik?Niet voor naar het werk, maar wel voorboodschappen e.d.Vraag: Wilt u nog iets kwijt/heeft u nog ietsaan te vullen? We hebben nu de leeftijd datwe meer tijd hebben en gaan nu genietenvan de oude auto’s.

Naam: Sabine VelthuisWoonplaats: ZwinderenBeroep: ApothekersassistenteVraag : Wat voor Renault rijd je? Een ClioRS en heel af en toe een Renault 4Vraag : Hoe lang rijd je al Renault? Sinds2002, ook mijn eerste auto was een R4.Vraag: Waarom rijd je Renault? Ben ik mee

opgegroeid. Toen ik mijn rijbewijs hadgehaald, kon ik kiezen welke kleur 4 ikwilde. Nu heb ik altijd een goede monteur inhuis.Vraag : Wat zijn de charmes van jouw auto?Het groene pookje van de RS en natuurlijkdat hij lekker hard gaat. Inhalen, invoegenen stoplichtsprintjes maken het rijden eenfeest.Vraag : Hoelang ben je al lid van de club?Vanaf de oprichting.Voortkomend uit deRenault 4 ClubNederland. Daarvanwas ik lid sinds 1993,via mijn ouders.Vraag : Hoe ben je metde RVVC in contactgekomen? Via deRenault 4 club.Vraag : Wat betekentde RVVC voor jou?Gezelligheid! Eén grotefamilie.Vraag : Heb je ook bui-ten de evenementen om contact met andereleden? Zeker! Uiteraard met de ‘jongeren’ enook met de oudjes.Vraag: Ben je ook lid van andere autoclubs?De Renault Tuning Club via MartijnVraag: Ga je ook naar auto/Renault evene-menten die niet door de RVVC georgani-seerd worden? De RTC ring weekenden ensoms naar Oh, Oh, RenaultVraag: Kan je in één zin weergeven hoe hetvoelt om in een oude Renault te rijden? DeClio RS is niet oud. In het viertje rijden isjeugdsentiment. Toch ben ik liever bijrijder indat ding.Vraag: gebruik je je Renault voor dagelijksverkeer? Ja. Snelheid op LPG. De perfectecombinatie!Vraag: Wil je nog iets kwijt/heb je nog ietsaan te vullen? Never change the winningteam, de club is zoo leuk!

Zoals gebruikelijk, moet de winner van depuzzelrit een stukje schrijven.2013 en 2014 waren bewogen jaren, voorWilma en mij.

Een bekend gezicht

Hallo allemaal

Zo verloren we in 2013 beide onze moeders,en 3 mei 2014 kwam Wilma’s vader ook teoverlijden.Maar het leven gaat door. We waren drukbezig, met de voorbereidingen voor onzegrote reis: Doel, met de Renault 6 en demercedes de Noordkaap. Altijd al een uitda-ging geweest voor ons, en nu, na vele jarente hebben uitgesteld, gaat het toch gebeu-ren.Vrijdag 4-7-2014: Tot 10 uur s’morgensgewerkt, en nog even snel een nieuwe uit-laat onder de 6 sleutelen. Om ongeveer16.00 gingen Hans, Marie Louise, Wilma enik dan met de oldtimers op weg, richting herverre noorden. Eerst naar Kiel, waar we dieZondag op de boot gingen, naar Gotenburg{Zweden}. Toen de dag erna verder doorZweden waar we 5 dagen later aankwamenop de noordkaap. Het doel was bereikt, zon-der problemen met de oudjes. Daar aange-komen, was er dikke mist, maar na een uur-tje werd het glashelder, en hebben we geno-ten van de uitzichten. ‘s Middags om onge-veer 16.00 aan de terugreis begonnen, waarwe nog 3 weken de tijd voor hebben.We zouden langs de kust van Noorwegenterug rijden, en ook de Lofoten aandoen. Ditis een eilanden groep boven in Noorwegen.We zijn dan ook rustig aan afgezakt over deE6/E10 na een week, en vele pontjes, zijnwe aangekomen bij het onderste puntje vande Lofoten. Alles gaat zover goed, totdat ikplotseling een zweepslag opliep. Gelukkigkonden we nog tape krijgen, en MarieLouise heeft me dan ook heel goed ingeta-pet, lopen en auto rijden ging niet meer, dusmocht/moest Wilma het stuur overnemen.

Maandag de overtocht genomen naar hetvaste land, waar we in Bodo krukken heb-ben gehaald, zodat ik weer een beetjemobiel ben. Goed dan, hebben we zo’nbeetje alle {redelijke vlakke} wegen gehad,

wordt Wilma voor de leeuwen gegeooid.Al zigzaggend door het trollengebied gere-den, waar het heel steil en bochtig is, en dusbest wel eng is voor iemand die nog nooit inde bergen heeft gereden (je hebt het heelgoed gedaan Wilma, ik ben trots op je).Na anderhalve week, aangekomen inBergen waar het dan toch eindelijk regende,want dat hadden we nog bijna niet gehad, inde voorgaande weken. Daar nog 2 dagengestaan, en Woensdag richting Oslo gere-den, via de 7, en de E134. Dit was echt eenprachtig stukje Noorwegen. Donderdag opde boot gestapt naar Kiel, waar we de vol-gende dag om half 11 aankwamen. Vandaaruit in een stuk door naar huis gereden.De droom was werkelijkheid geworden. 7530kilometer gereden zonder problemen, enmet een verbruik van 1 op 16,5 met de 6hoorde je z’n baasjes ook niet zeuren.Verder nog 1 weekje ziektewet, want hetlopen ging nog niet zo.Zoals jullie weten hebben we de caravanverkocht, en daarvoor in de plaats een Fiatcamper gekocht, wat ons tot nu toe heelgoed bevalt. Dan komt plots, vlak voor het evenement hetbericht, dat Frans is overleden. Dit kwamecht als een donderklap bij heldere hemel.We zullen je missen Frans.

Wim Meester

Bij deze wil ik jullie allemaal heel hartelijkbedanken voor alle blijken van medeleven,de vele hartverwarmende brieven, kaartenen bloemen die wij van jullie mochten ont-vangen, zowel tijdens Frans’ korte ziekbedals na zijn overlijden. Jullie warme belang-stelling heeft ons diep ontroerd. Ook hieruitput ik kracht om deze voor mij zo moeilijkeperiode door te komen.Het is een troost te weten dat er zoveelmensen zijn die Frans een warm hart toe-droegen en voor wie hij iets betekend heeftin zijn leven.De Renaultclub was voor Frans zijn lust enzijn leven. Hij genoot van alle facetten vanhet lidmaatschap van de club die voor hemeen zo belangrijke rol in zijn leven speelde.Het voorzitterschap, het organiseren en bij-wonen van de weekenden, de nieuwjaarsre-cepties, maar vooral het contact met zijnRenaultvrienden, zowel in Nederland alsdaarbuiten; Frans genoot overal met volleteugen van. Hij keek enorm uit naar het laat-ste weekend, helaas heeft hij dat niet meergered.Nogmaals: heel erg bedankt en hopelijk totziens op de weekenden.

Mirjam en Henriette d’Olivat

Het ideeVolgens mij begon het ooit met het idee omeens mee te doen aan de Carbagerun,Gumbalrally, Scan-trial, of ander fraai evene-ment. Allemaal veel te snel volgeboekt, eneigenlijk waren we ook helemaal niet zo gekop het wedstrijd-element dat in al die evene-menten zit, en tot slot leek het inschrijfgeldtoch een beetje jammer. Maar het idee bleeftoch een wel knagen. Toen we er nog eensover door babbelden kwamen we tot de con-clusie: het gaat om het rijden. Dat kunnenwe prima zelf op poten zetten. En zo stonder zomaar in ene een afspraak: Martijn enMenno gaan in de zomer van 2014 eenweekje auto rijden.

En waar gaat de rit dan naartoe? Eerst werdde befaamde lijst me ultieme stuurmansrou-tes er bij gepakt en zo kwamen er wat idee-tjes naar boven.Scandinavië? Erg erg mooi, een paar helemooie rij-wegen, maar ook veel lange rechtekilometers, en ontzettend oppassen metsnelheidscontroles.Oost Europa, en dan met name deTransfagaren road door Roemenië? Mooi,onbekend, nieuwsgierig, maar misschienschiet de verhouding sturen/avontuur persaldo wat door naar avontuur.Duitsland? Al best veel gereden en gezien,maar waarschijnlijk zou dit toch uitdraaienop een week lang Nürburgring.Frankrijk: hmmm, nooit zo aan gedacht,maar heeft toch wel erg veel mooie gebie-den, en mooie wegen.

De autoBij Frankrijk hoort natuurlijk een Franseauto. Het hoefde geen race te worden, dushet turbo-kanon van Martijn was niet persevereist. Een viertje is natuurlijk een leukeoptie, maar voor ons doel deze keer niethelemaal het optimum. Sturen, sturen, stu-ren was het doel. Nou had Menno daarsinds februari een erg geschikte auto voor,een Clio RS phase 1. Ruimte genoeg in dekofferbak voor twee tentjes, prima stoelen,een heerlijke motor, en een onderstel om tezoenen: Oh RS, I love you.

In de weken vlak voor de trip was de autonog even flink nagelopen, voorzien van nieu-we olie, filters, een nieuw stuurpompje eneen setje puike achterbanden. Een ding waser even bij in geschoten… Toen we voor deaardigheid even stopten bij onderdelen-gros-

Lieve Renault-vrienden

Tour de France en RS

sier Nor Auto (ze hebben vaak net ff anderedingetjes dan in Nederland, zoals bijvoor-beeld verse rode en groene accu-klem voorm’n 4tje) bleek daar echter een prima oplos-sing voor te zijn. Voor de helft van de NL-gangbare prijs konden ze daar de airco evennalopen en vullen. Geheel correct, voorafgesproken prijs, afgesproken tijd, en suc-cesvol. Zo hadden we onverwacht nietalleen een werkende airco, maar ook heteerste stukje afbrokkeling van de toch wat‘terughoudende’ mening die we overFransen hadden. Van beiden hebben we dehele week nog genoten.

De voorbereidingen en de routeNu het land van bestemming gekozen was,kon er ook werk gemaakt worden van de terijden route. Daarvoor hadden we een mooistukje software tot onze beschikking: GarminBasecamp, waarmee de routes ook nogeens naar Menno’s motor-Garmin overgezetkonden worden. In eerste instantie was degedachte om langs de nodige (vervallen)Franse circuits te rijden: Reims, Clermont-Ferrand, Paul Ricard, Le Mans. De eersteaanzet was er. Het startpunt was ook vrijsnel helder: dat kiezen we in Mulhouse, bijLa Cité de l’Automobile. Dan zitten we aande voet van de echte bergen en kan de pretbeginnen. Menno bleek handig met

Basecamp en ontwierp een briljante route,waar La Route des Grandes Alpes en deRoute Napoleon een onderdeel van waren.Ook onze wintersportbestemming, de Col deMadeleine, werd een onderdeel, evenals deAlp d’Huez. Het zuidelijkste punt werd daar-mee de Côte d’Azur. De route terug naar hetnoorden zou meer westelijk verlopen, om zobij Le Mans uit te komen. Duidelijk was weldat het vooral een richtsnoer zou zijn.Handig om te weten waar we langs willen,met voldoende gelegenheid om net even afte wijken.Daarbij hadden we ook bedacht dat alleende Garmin weleens beperkend zou kunnenzijn, hadden we tijdens de wintersportreisook de nodige kaarten ingeslagen. De RSheeft daar een speciaal vak voor, en tijdensde reis was het slechts een kwestie van hetjuiste zoomniveau kiezen. Dit bleek een gou-den voorbereiding te zijn. De bestuurderonderweg altijd een half oog op de navi-dis-play, de bijrijder die het feest tot op de bochtnauwkeurig op papier kon volgen.De rit, de landschappen.Op zaterdagochtend, na een laatste koffie inWarnsveld, werd de RS de sporen gegeven.Eerste doel: via de snelweg naar Luik, danbinnendoor de Ardennen en vervolgenssnelweg richting Mulhouse. Een lange stint,maar nodig om binnen een redelijke tijd inhet gewenste gebied te komen.De Ardennen waren een mooivoorproefje voor de rest van dereis: wennen aan de denkwijzevan de Garmin, gevoel krijgenbij het onderstel van de RS. Ennatuurlijk ook genieten van demooie weggetjes en uitzichtendie de Ardennen opleveren. Hoeleuk is België toch ook; als je opeen willekeurige plaats stopt omvan rijder te wisselen, blijk jetoevallig voor het bottel-centrumvan Lachouffe te staan.

Een werkende airco was eendeel van het genieten, verderbestond dat in hele grote mateuit de fantastische wegen diewe continu voorgeschoteld kre-gen. Want in Frankrijk geenwegen die langs de ruilverkave-

lingsgrenzen lopen. Nee, onvervalst boch-tenwerk, zodra er enige glooiing in het land-schap zit. Dat begon vrij snel na Mulhouse(zie de vorige Uitlaatklep), waar we (alZwitserland vermijdend) het begin van Routedes Grandes Alpes opzochten. Bocht nabocht aaneenrijgend, genietend van hetlevenidge onderstel van de RS.De D902, ofwel Route des Grandes Alpes,zelf is een huzarenstukje. Een weg, aange-legd om gewoon een mooie weg te zijn.Fantastisch. We hadden de vrijheid geno-men om ook vooral te doen waar we zin inhadden. En zo kwamen we uit op de plekwaar we ’s winters nog geskied hadden, deCol de Madeleine. Totaal onherkenbaar zon-der de witte poederlaag, maar herkenbaarvoor de Tour-liefhebbers. Zomer en wintermooi en klimmend vanaf de D902 omhoogeen genot voor de stuurman. Uithijgend (deRS) en genietend (M&M) bovenop de coleen kop koffie en de afdaling over de Routedu Tour naar St. François Longchamps werdingezet.

Ondertussen begon het er op te lijken dathet lager van het rechter voorwiel de boch-ten minder begon te waarderen. Een zagendgeluid werd steeds sterker. Na enige tijdnegeren verdiende het toch wat aandacht,het mechaniek moest tenslotte hard genoegvoor ons werken. En inderdaad, een snellecontrole op de camping in Embrun leerdedat rechtsvoor speling aanwezig was. Tijdvoor technisch beraad. Dit lager ging onsniet met vertrouwen verder en weer terugbrengen. En zo werd het plan om de volgen-de dag in Gap bij onze kersverse vriendenvan Nor Auto het voorwiellager te laten wis-selen. Die Nor Auto bleek echter niet te vin-den, maar gelukkig was er een RenaultDrive In-service. Die pas over 2 dagen zinhad in deze klus. Dan maar verder, waarnawe bij de Feu Vert belandden. Die kon pasde volgende dag, maar van de opties washet de beste. Afspraak gemaakt, gasgeven.Op naar de Cote d’Azur, en weer terug, inonze inschatting was dat een mooie over-brugging van de wachttijd.

En zo reden we langs de Barrage de Serre-Ponçon en verder de D902 zuidwaarts, omin Cannes te belanden op een gezellige

volle camping, inclusief Vacansoleil-meisjeals navigatie naar de staplaats. Daarmeewas het zuidelijkste doel bereikt: deMiddellandse zee. Een avondje mondaingenieten en het RS-je kreeg de volgendeochtend de sporen naar Gap en Feu Vert.Van afstand kijkend, licht ongerust overervaren monteurshanden aan onze auto,konden we een anderhalf uur genieten vanindustrieel Gap. De binnenstad hadden weeven ervoor tijdens een koffiestop al gezien.Wonderschoon hoe deze stad ingeklemd ligttussen de bergen, die je vrijwel overal alsachtergronddecor ziet.Feu Vert leverde een RS op, waarna we ein-delijk met tempo en minder geluid de berg-passen konden bestormen. Terug richtingEmbrun en een stuk de befaamde D902naar het noorden. Ondanks dat we dit aldeels gereden hadden: wat is dat geníeten!Via Briançon kwamen we in land 5 terecht:Italië. Om er ook snel weer uit te zijn, via desurrealistische route over de Col du Mont-Cenis. Surrealistisch omdat dit gebied uit-sluitend verlaten huizen en hotels lijkt tekennen. Niemand te zien, een desolaatmaar o zo o mooi gebied. De bewolkinghangt laag over de bergtoppen en boven het

Lac du Mont-Cenis en levert mooi beeldenop. Iets verderop zien we bergmarmottenlopen. Best nog grote beesten en typerendvoor de streek. En dan toch maar weer gas-geven, het zijn tenslotte bergweggetjes.In een volgende bocht valt een mechanischgeluid op. “Uitlaat rammelt?” “Hm hm”“Lager zit goed toch?” Waarna onregelmatigtoch wat geluiden te horen zijn. Een kortestop leert dat er niets dramatisch los zit enzo belandden wij op 1.400 meter hoogte opde camping van Lanslebourg-Mont-Cenis.Een flink contrast met de drukte en warmtevan de camping de vorige nacht. Hier wasplek voor een grondige controle van de auto.Tsja, de vriendschap met Feu Vert bekoelde.Het leek alsof de bevestiging van het wielnet niet op z’n bedoelde plek zat. Wel werdduidelijk dat doorrijden prima moest kunnen,het kon verder geen kant op.

Door dus, en na een koude nacht werdkoers gezet naar Val-d’Isère. Een adembe-nemende hoogte, ver boven de boomgrens.Zo hoog en koud dat skiën nog mogelijkwas, en dus ook volop werd gedaan.Langzamerhand begon de route ook meervorm te krijgen: de Mont-Blanctunnel en dandoor Zwitserland, land 6. Vol goede moedreden we het land binnen wat wij voorheenprobeerden te mijden. En dat was een goedidee, zoveel werd al snel duidelijk. Haddenwe voorheen een feest aan weggetjes had-den en nauwelijks andere weggebruikers diein de weg reden: in Zwitserland is datanders. Zwitsers zijn niet echt bekend metgasgeven en rijen auto’s voor ons zorgdenervoor dat we steeds meer haast kregen omhet land uit te komen. Oh ja, en hun kaas

stinkt. En daarmee onze handen en de RS.Groot was dan ook de opluchting toen we naBasel Duitsland bereikten. Menno kende deweg in Freiburg en dat was na 500 kilometereen mooie plaats om een nacht over te blij-ven. Een paar biertjes in de gezellige bin-nenstad rondden de dag af. Dag 8: het Zwarte Woud. Hier was het nogbest even puzzelen om een mooie route tevinden zonder al te veel uit de richting tegaan. Eenmaal noordelijker begon de regenserieus door te zetten, met de verwachtingdat het aan zou houden. Omdat we beidengeen zin hadden om de laatste nacht in de

slecht weer alles uit- en in te pakken werdhet verdere plan snel helder: deelsAutobahn, deels binnendoor terug naar huis.Onvermijdelijk was er een tussenstop bijHannes aan de Nürburgring. Currywurst,pommes, colaatje en het laatste stuk koningezet worden. Na 790 kilometer waren weweer terug bij Start. Vele ervaringen rijker enterugkijkend op een non-stop fantastischeweek.

De campingsDe meeste campings kwamen uit het ver-maarde ANWB campingboek. Waar selec-teer je dan op? Vooral of het een beetje pastin de route. Maar soms kom je op eencamping die niet meer blijkt te bestaan(dorpje-dorpje). Soms beland je op een cam-ping omdat je er schijnt te kunnen kakkenvoor een 9.2. Of gewoon omdat het acuuttijd wordt om het mechaniek te testen, ensta je op een rustiek grasveldje op 1400meter hoogte. Van die ideale camping heb-ben we eigenlijk nog steeds geen beeld. VanTe Nederlands werden we allebei toch wat‘unheimisch’. Zo’n vriendelijke uit de

Nederlandse klei getrokken Elise die verteltdat er zo’n leuk marktje in het dorp is, maarverzuimt te vertellen wat voor fantastischestuurweg er rondom het nabijgelegen stuw-meer ligt; ik noteer een minnetje. Het fantas-tisch geglazuurde sanitair blijkt ’s ochtendweinig toegankelijk door de drukte; dan hebje d’r nog niets aan… Het hurktoiletje enkeledagen later kreeg echter ook de handen nietop elkaar.De camping in Cannes maakte optimaalgebruik van de vierkante meters. Opeen-gestapeld zoals ook Italianen dat kunnen,een gezellige drukte. En dat terwijl webegonnen met een camping in Arnould, waaralle ruimte was en vooral: rust. Mocht je erkomen: ga vooral een stuk vlees eten bij delokale kebab-tent: ge-ni-aal! Dat is sowiesowel een franse eigenschap: een goedemaaltijd is overal beschikbaar. Zelfs eencampingrestaurant levert een feestmaal op.

ConclusieTerugkijkend laat de week stuurvakantie zichin 3 woorden vatten: fantastisch, fantastisch,fantastisch! De Franse weggetjes zijn voorde stuurman een genoegen, waaraan de RSin belangrijke mate heeft bijgedragen. Wantwat een grandioos onderstel hebben defransen eronder geschroefd. Dat onderstelmoet wel ontworpen zijn voor deze wegen,zo goed en vertrouwd voelt het aan.Waarmee de cirkel rond is: een volkje wateen weg door de Alpen aanlegt om de mooi-ste bergweg te zijn, bouwt ook nog eens deauto speciaal voor deze weg. Mooi volk, dieFransen.

Menno & Martijn B

Eind april kreeg ik een mailtje uit België.Of ik nog een heel goede 1100 motor tekoop had uit een R4 GTL.Het bleek om een student te gaan, die een86-iger R4 met 850 motor had aangeschaften de Trophy ermee wilde gaan rijden. U weet wel die R4 rally voor studenten,waarbij van Parijs naar Marrakesh geredenwordt met 50 kg schoolspullen aan boord.Ze hadden hem verteld dat voor de zandbakin Marokko een 1100 blok achteraf toch eenbetere keuze zou zijn.Ik heb hem duidelijk gemaakt dat het danniet beperkt blijft tot enkel een motorwissel,maar ook een andere versnellingsbak, radia-teur, koelfan en ga zo maar door. Spijtig, maar je had beter meteen een 4 GTLkunnen aanschaffen, dan had je aan devoorkant ook schijfremmen gehad.“Hebt u alle spullen voor de ombouw opvoorraad en wat is dan het kostenplaatje”,was de reactie uit België.

Ik had hier nog een complete 4 GTL uit 1984staan, met een heel fijn motortje met slechts135.000 km, bedoeld als slopertje vooronderdelen.Maar bij nadere inspectie bleek hij eigenlijkte goed voor de sloop en best het opknap-pen nog waard.Dus ging er een mailtje met een aantrekke-lijk prijsvoorstel + 8 foto’s richting België.Meteen een reactie terug: “1 mei heeft mij-nen nonkel ook vrij en willen we graag dewagen komen halen.”En zo stond er op de dag van de arbeid een4x4 met een gehuurde autoambulance voorde deur. Bij een bakske kwamen de foto’sop tafel van enkele Nederlandse equipes,die in het verleden de Trophy al geredenhebben en de student en zijn nonkel werdensteeds enthousiaster.De nieuwe eigenaar, Pieter-Jan Lerna bleek

Belgische Trophy-gangers

architectuur te studeren in Leuven en wasniet bepaald een autotechneut. Geen nood,zijn beoogde co-piloot was wel een sleute-laar, volgens hem.Ik vertelde dat er in België een leuke R4club bestond en ik de voorzitter uit Wetterenook persoonlijk kende.En laat hij daar nou net 2 kilometer vandaanwonen; hij had daar al geregeld R4-tjes zienstaan. Dat is Herman de Neef, daar moet jemeteen naar toe gaan om kennis te makenen zeker ook met zijn vrouw en gitaar spe-lende dochter. Wat is de R4 wereld tochklein!

Na het uitwisselen van contactadressen enhet maken van foto’s, ging de R4 GTL optransport naar België. Nog even samenlangs het RDW kantoor in Zwolle voor hetafwikkelen van de papierwinkel. “Ik kom eenR4 exporteren naar België”, meldde ik dedame aan het loket. “Een R4 uitvoeren?Weet u dat wel zeker”, vroeg ze nadrukke-lijk. Meestal heb ik moeite om dingen van dehand te doen, maar dit keer was ik heelzeker. “Jazeker, hij gaat naar België endaarna ook nog eens rijdend naar Marokko”vertelde ik. “Dan zal hij meer zand gaanzien, als hij ooit gezien heeft”, zei ze ad-rem.De Belgen schoten op het RDW terrein nogeen paar foto’s van Guppie naast hun nieu-we aanwinst. We namen afscheid en meteen goed gevoel reed ik terug naar Emmen.

Bij ons het begin van de inkrimping van dehobby en een R4, die een 2e, avontuurlijkleven tegemoet gaat.Het is de bedoeling dat de auto volgend jaarfebruari geprepareerd aan de start staatvoor de Trophy, editie 2015.Hopelijk horen we nog iets over het vervolgen de vorderingen……

Harry Velthuis

Als ik zo uit het blauwe (en uit de verhalenin de Uitlaatklep) in moet schatten waar julliede Clio hebben geparkeerd, dan denk ik ineerste instantie aan de Alpe d'Huez.Gewoon, gelet op de genummerde bocht.Van die soort zijn ze lang niet allemaal in deAlpen.

Als jullie overigens echt van dit soort wegenhouden, zou ik je willen aanraden eens viade Reschenpas naar de Stelvio te rijden. Jebegint te klimmen op een 900 meter hoogtein de Vintschgau / Val Venosta, dubbeltaligomdat het Sudtirol / Alto Adige is en je krijgt48 echte haarspeldbochten voordat je bovenkomt op 2770 meter. Jawel. Google deplaatjes maar eens.Ik was daar vorige week nog (toen ik zo oudwas als jullie heb ik hem gefietst, ja) en ikheb er weer heel erg van genoten.Deze keer op 4 wielen naar boven en bene-den inderdaad.....

Groeten en tot ziens,

Ad BiemansHelemaal goed, Ad. Het is inderdaad deAlpe d’Huez. We gaan het RVVC-verras-singspakket naar je opsturen.

De nieuwe foto komt van Harry Velthuis.Voor de goede inzending ligt een leuke ver-rassing klaar.

Raad waar hij staat

11 januari 2015NieuwjaarsreceptieLocatie volgthttp://www.rvvc.nl/

5-7 juni 2015Betuwe-evenementhttp://www.rvvc.nl/

11-13 september 2015 Deutschland-evenementhttp://www.rvvc.nl/

ClubinformatieAgenda

Renault Vrijbuiter Vrienden Club Opgericht 15 sept 2006 te HoogwoudKvK 01116245

Ledenadministratiepenningmeester@rvvc.nlLidmaatschap EUR 15 per persoon perkalenderjaar, EUR 25 per gezin per kalen-derjaar t.n.v. RVVC te Zwolle IBAN: NL37ABNA0593510011 BIC: ABNANL2A

Webmaster Michiel Komies, webmaster@rvvc.nl

BestuurHenk Buwalda (voorzitter)Meekeshof 23 9089 BC Wytgaard. 058-2553235

Wim Meester (secretaris)Volkersweg 30, 1684 NT Zwaagdijk-Oost. 0228-584825

Martijn Brouwer (penningmeester)Verl. Hoogeveense vaart 56 7864 TC Zwinderen. 06-42516883

Sjannien PenningsOsseweistraat 383023 DD Rotterdam. 010-4550987

Michiel KomiesGrauwe Gans 307827 SW Emmen. 06-10801551

Coördinator evenementenAlbert VlietstraSchepersbos 37, 8091 HA Wezep. 038-3761925, evenementen@rvvc.nl

Redactie Uitlaatklep Wouter Hoek, Sabine Velthuis, HarryVelthuis Martijn Brouwer redactie@rvvc.nl

ClubartikelenWim en Wilma MeesterVolkersweg 30, 1684 NT Zwaagdijk-Oost. 0228-584825, clubwinkel@rvvc.nl

Technische vraagbaakJaap Wagenmaker, tel: 0228-724333Wim Meester, tel: 0228-584825 Harry Velthuis, tel: 0591-618696

De kinderhoek