Buiten praat het beter - Foundation for Natural...
1
M arete haalt diep adem en duwt het hek open. Piepend geeft het mee. Ze zet een paar stap- pen, draait zich om en sluit het hek achter zich. Ze kijkt verwachtingsvol naar Elmie Zandbergen, haar ogen tot spleetjes gekne- pen. „En? Heb je iets achter je gelaten?”, vraagt Zandbergen bemoedigend. Glimlachend haalt Marete haar schouders op. „Goed zo.” Marete (59) heeft zorgen. Over haar stukge- lopen huwelijk, haar puberende zoon, haar fi- nanciën, onzekerheid: „De hele mikmak.” Ze zit niet lekker in haar vel. En daarom staat ze nu, op een stralende maandagochtend, met wandelschoenen aan in de Delftse Hout. Sa- men met Elmie Zandbergen (53), wandelcoach. Het is Maretes eerste wandeling. Een paar weken geleden had ze een intakegesprek bij de coach om te kijken of het wat voor haar zou zijn en of de twee een klik hadden. Cliënten hoeven haar niet per se aardig te vinden, zegt Zandber- gen, maar ze moeten haar wel kunnen vertrou- wen. „Oké, we gaan lopen.” Met een subtiel armgebaar stuurt ze Marete een pad op. „Let goed op de geluiden om je heen, de geuren. Als je iets wilt aanraken, dan moet je dat gewoon doen. Wees onbevangen, als een kind.” Coachsessies in de buitenlucht zijn een trend. Wandelcoaching, natuurcoaching, na- tural leadership training, honderden bedrijf- jes bieden het aan, in alle soorten en maten. Op zakelijk gebied of privé, in Nederland of in het buitenland, onder leuzen als: ‘Inzicht door uitzicht’. ‘Wandelend je stappen zetten’. ‘Lopen geeft lucht’. ‘Baan je eigen weg in het veld van onbe- grensde mogelijkheden’. Wildgroei Corrie Reijngoud (56) noemt zichzelf „wandel- coachpionier ”. Ze zoekt al acht jaar de buiten- lucht op met cliënten. Dat deed ze al voordat de term ‘wandelcoaching ’ was gemunt. Maar de laatste jaren is er sprake van een wildgroei onder natuurcoaches. „Er komen dagelijks nieuwe bij”, vertelt ze aan de telefoon.„Ik heb zo’n melder aanstaan op Google en plop, plop, dan popt er weer een nieuwe op.” Ze begon een groep op LinkedIn, waarbij nu vierhonderd wandelcoaches zijn aangesloten. Overigens kan iedereen zich wandelcoach noemen. Ver- schillen instanties bieden een opleiding maar ook die is vrijblijvend en niet verplicht. Elmie Zandbergen heeft Marete gevraagd in de natuur om haar heen een metafoor te vinden die het beste correspondeert met haar situatie. Marete heeft fluitenkruid aangewe- zen, een groene steel met zachte witte knopjes en een paar vertakkingen. Waarom? „Het staat op het punt om in bloei te komen”, zegt ze zachtjes, „maar het is er nog niet. Nu nog ge- sloten, maar binnenkort gaat ze open.” Zand- bergen knikt. „Mooi.” Een wandelcoach werkt met dit soort meta- foren. Planten, dieren, seizoenen, ze lenen zich bij uitstek voor projectie. Het is soms makkelijker om aan te wijzen wat je in de na- tuur ziet dan om je gevoel vanuit het niets te moeten oproepen. Het is minder bedreigend. Als coach ‘gewoon’ naar buiten gaan, in een veld dezelfde gesprekken voeren die je anders in een spreekkamer had gehad, is dan ook niet genoeg, vindt Corrie Reijngoud. Zij biedt ook een opleiding aan tot ‘gecertificeerd’ wandel- coach. „Je moet de natuur gebruiken. Een cliënt die moeite heeft met keuzes maken, zet je letterlijk op een t-splitsing: zo, kies maar. Dan komt hij er zelf achter wat hij kan veran- deren.” Dat is volgens haar precies de kracht van wandelcoaching: in plaats dat iemand een uur lang zit en problemen onder woorden moet zien te brengen, is de wandeling hier de ogenschijnlijke hoofdbezigheid – het praten gaat dan vanzelf. Wat dwarszit, komt al lo- pend ter sprake. „Praten over moeilijke zaken gaat veel makkelijker als je naast elkaar loopt”, zegt Reijngoud, „omdat je elkaar dan niet hoeft aan te kijken”. Bij Marete is het tijd voor meditatie. Terwijl ze rustig loopt, wijst Elmie Zandbergen haar met zalvende stem op elke beweging die ze maakt. „Voel je knieën scharnieren.” „Je heu- pen wiegen.” „Als jij loopt, masseren je voeten de aarde.” Marete zegt niets terug. Ze loopt en loopt en kijkt recht voor zich uit. Na ruim een kwartier staat ze stil. Elmie Zandbergen geeft zachte duwtjes in haar rug. „Zie je hoeveel kracht ik moet zetten om je te bewegen? Jij staat sterk in je schoenen.” Plotseling verstoort een dof geroffel de rust. Twee paarden galopperen voorbij over een naastgelegen weiland. Ze springen, beuken uitgelaten tegen elkaar op. Marete grijnst. „Wat roept dit bij jou op, Marete?” Ze denkt even na. „Nou…” Grinnikt. „Dat is vrijheid, er zijn geen richtlijnen in de natuur. Konden wij dat maar.” Bedrijfscoaching Ook bedrijfscoaching in de natuur neemt toe. Derk Egeler (51) heeft er zijn levenswerk van Bij wandelcoaching is praten ogenschijnlijk bijzaak. Maar in fluitenkruid een metafoor voor jezelf zien, zegt ook veel. „Als jij loopt, masseren je voeten de aarde.” Thomas Rueb Buiten praat het beter gemaakt. Maar noem hem vooral geen wan- delcoach, dat dekt voor hem de lading niet. Egeler is voorzitter van de Foundation for Na- tural Leadership. Hij is net terug uit Ierland, waar hij vier dagen doorbracht in de zandste- nen Caha Mountains van Cork, met de Neder- landse directie van Pepsi. Samen met compag- non Joost Manassen (50) en de negen bestuur- ders trok hij door het mistige landschap – drie dagen lang in de stromende regen. „Om on- derlinge spanning uit te werken, een geza- menlijke visie te bepalen en nader tot elkaar te komen. Och man, het was gewéldig.” Egeler glundert. In zijn kantoor in Amster- dam haalt hij een zwart opschrijfboekje te- voorschijn. Zijn dagboek. Hij leest voor : „Het regent, de regenpakken gaan aan, de rugzak- ken op en we lopen de bergen in, ieder met zijn of haar eigen vraag. In stilte, ieder in ge- dachtes verzonken, luisterend naar wat zich aandient. De regen valt zachtjes op onze pon- cho ’s: regen, wind, hagel, wolken die komen en wolken die gaan. Het lijken net onze emo- ties. Ik ben bewust, ik ben alert, ik geniet dat dit het is, wat ik mag doen: mensen verbinden met zichzelf, met elkaar, door de natuur voor de natuur.” Egeler maakt dit soort trips regelmatig. Met besturen, groepen of met één persoon. Dan reist hij met ze naar Ierland (het corporate trail), Zuid-Afrika, de Alpen of ‘gewoon’ naar het Waddengebied. De wildernis in om de wil- dernis in je ziel te ontrafelen, noemt hij dat. Het is meer dan het geluid van krakend grind en de wind in je haar voelen, zegt Egeler. Meer dan tot rust komen. Hij stelt een strak pro- gramma samen dat de groep hechter moet ma- ken. Horloges en telefoons worden ingele- verd. Bij de openhaard wordt een talking stick doorgegeven. Vroeg opstaan, stiltemomenten, samen koken en afwassen. En heel veel lange wandelingen, natuurlijk. Richard den Hollander (46), directeur van PepsiCo Benelux, ging twee keer mee. Na een eerste trip alleen, in Zuid-Afrika, besloot hij de hele directie mee naar Ierland te nemen. „De natuur heeft een ongelofelijke impact op je”, zegt hij. „Iedereen stelt zich daar zó open en kwetsbaar op: dat lukt je gewoon niet in een andere omgeving. Je ontdekt meer over je- zelf en elkaar dan je anders zou doen.” Zijn belangrijkste inzicht? „Hoe groot de invloed is, zowel op je zakelijke leven als privé, van za- ken die in je jeugd zijn gebeurd.” Egeler heeft de trip gefilmd. Op zijn com- puter laat hij de montage zien: wapperende regenjassen, mistige uitzichten en uitgelaten gezichten op de klanken van Coldplay. „A life changing experience”, noemt één van de Pep- si-bestuurders het op de video. Vanaf nu zal de directie elke zes weken ergens in de bossen vergaderen, zegt Den Hollander, „en dan pra- ten we niet over zaken, alleen over elkaar”. Een kluitje opgedroogd mos Ook Marete begint naarmate de wandeling lan- ger duurt, steeds meer te ontspannen. Ze heeft anderhalf uur gelopen. Haar gevoelens onder woorden gebracht. Poppetje gemaakt van tak- jes, symbool voor al haar „shit”, en achtergela- ten in de bosjes. Een kluitje opgedroogd mos („mijn hersenspinsels”) stak ze in haar zak. Nu tuurt ze over het water van een meertje, haar handen over elkaar gevouwen. Ze moet een doel voor zichzelf stellen, daar denkt ze over na. „Ik wil een bedrijfje oprichten”, zegt ze ten slotte. „Ik speel al langer met het idee.” En wat gaat ze daaraan doen, wil Zandber- gen weten. „Ik ga er vanmiddag verder aan werken.” Echt? „Ja. En daarna een glaasje wijn.” Zich niet laten ontmoedigen? „Nee, echt niet.” Op verzoek van Elmie Zandbergen geeft ze het gevoel dat ze nu heeft een cijfer: een 8. En hoe gaat ze dat gevoel vasthouden, buiten de bossen? Een kwartier voor zichzelf nemen, el- ke dag. Marete belooft het echt te zullen doen. Over twee weken wandelen ze verder. Zaterdag 25 mei wordt de tweede nationale wandelcoachdag gehouden. Zo’n zestig coaches organiseren wandelingen, met of zon- der thema, met groepen of individueel. Meer informatie: nationalewandelcoachdag.nl. Ze heeft een poppetje gemaakt van takjes, symbool voor al haar ‘shit’ Illustratie Roel Venderbosch Wat kost wandelcoaching? De tarieven voor een reeks sessies in de natuur variëren sterk. Volgens wandelcoach Corrie Reijngoud liggen de tarieven tussen grofweg 55 euro tot 200 euro per uur. Het verschilt eveneens per aanbieder of wandel- coaching evenveel, meer of minder kost dan gesprekken ‘op de bank’. Niet iedere zorgverzekeraar vergoedt wandelcoaching. Dat heeft mede te maken met de vraag of de coach een registratie heeft als hulpverlener en/of is aangesloten bij een beroepsver- eniging. Net als bij andere vormen van coaching wordt wandelcoaching soms vergoed door de werkgever. Meer informatie op onder meer de volgende websites: de-wandel- coach.nl, elmiecoaching.nl, opexpe- ditie.nl, naturalleadership.eu en wandelcoachnederland.nl
Transcript of Buiten praat het beter - Foundation for Natural...
Marete haalt diep adem en duwt het hek open.Piepend geeft het mee. Ze zet een paar stap-pen, draait zich om en sluit het hek achterzich. Ze kijkt verwachtingsvol naar ElmieZandbergen, haar ogen tot spleetjes gekne-pen. „En? Heb je iets achter je gelaten?”, vraagtZandbergen bemoedigend. Glimlachend haaltMarete haar schouders op. „Goed zo.”
Marete (59) heeft zorgen. Over haar stukge-lopen huwelijk, haar puberende zoon, haar fi-nanciën, onzekerheid: „De hele mikmak.” Zezit niet lekker in haar vel. En daarom staat zenu, op een stralende maandagochtend, metwandelschoenen aan in de Delftse Hout. Sa-men met Elmie Zandbergen (53), wandelcoach.
Het is Maretes eerste wandeling. Een paarweken geleden had ze een intakegesprek bij decoach om te kijken of het wat voor haar zou zijnen of de twee een klik hadden. Cliënten hoevenhaar niet per se aardig te vinden, zegt Zandber-gen, maar ze moeten haar wel kunnen vertrou-wen. „Oké, we gaan lopen.” Met een subtielarmgebaar stuurt ze Marete een pad op. „Letgoed op de geluiden om je heen, de geuren. Alsje iets wilt aanraken, dan moet je dat gewoondoen. Wees onbevangen, als een kind.”
Coachsessies in de buitenlucht zijn eentrend. Wandelcoaching, natuurcoaching, na-tural leadership training, honderden bedrijf-jes bieden het aan, in alle soorten en maten.Op zakelijk gebied of privé, in Nederland of inhet buitenland, onder leuzen als: ‘I n z i ch tdoor uitzicht’.
‘Wandelend je stappen zetten’.‘Lopen geeft lucht’.‘Baan je eigen weg in het veld van onbe-
grensde mogelijkheden’.
Wi l d g r o e iCorrie Reijngoud (56) noemt zichzelf „wa n d e l -c o a ch p i o n i e r ”. Ze zoekt al acht jaar de buiten-lucht op met cliënten. Dat deed ze al voordatde term ‘wa n d e l c o a ch i n g ’ was gemunt. Maarde laatste jaren is er sprake van een wildgroeionder natuurcoaches. „Er komen dagelijksnieuwe bij”, vertelt ze aan de telefoon.„Ik hebzo’n melder aanstaan op Google en plop, plop,dan popt er weer een nieuwe op.” Ze begon eengroep op LinkedIn, waarbij nu vierhonderd
wandelcoaches zijn aangesloten. Overigenskan iedereen zich wandelcoach noemen. Ver-schillen instanties bieden een opleiding maarook die is vrijblijvend en niet verplicht.
Elmie Zandbergen heeft Marete gevraagdin de natuur om haar heen een metafoor tevinden die het beste correspondeert met haarsituatie. Marete heeft fluitenkruid aangewe-zen, een groene steel met zachte witte knopjesen een paar vertakkingen. Waarom? „Het staatop het punt om in bloei te komen”, zegt zezachtjes, „maar het is er nog niet. Nu nog ge-sloten, maar binnenkort gaat ze open.” Zand-bergen knikt. „Mooi.”
Een wandelcoach werkt met dit soort meta-foren. Planten, dieren, seizoenen, ze lenenzich bij uitstek voor projectie. Het is somsmakkelijker om aan te wijzen wat je in de na-tuur ziet dan om je gevoel vanuit het niets temoeten oproepen. Het is minder bedreigend.
Als coach ‘gewoon’ naar buiten gaan, in eenveld dezelfde gesprekken voeren die je andersin een spreekkamer had gehad, is dan ook nietgenoeg, vindt Corrie Reijngoud. Zij biedt ookeen opleiding aan tot ‘gecertificeerd’ wa n d e l -coach. „Je moet de natuur gebruiken. Eencliënt die moeite heeft met keuzes maken, zetje letterlijk op een t-splitsing: zo, kies maar.Dan komt hij er zelf achter wat hij kan veran-deren.” Dat is volgens haar precies de krachtvan wandelcoaching: in plaats dat iemand eenuur lang zit en problemen onder woordenmoet zien te brengen, is de wandeling hier deogenschijnlijke hoofdbezigheid – het pratengaat dan vanzelf. Wat dwarszit, komt al lo-pend ter sprake. „Praten over moeilijke zakengaat veel makkelijker als je naast elkaarloopt”, zegt Reijngoud, „omdat je elkaar danniet hoeft aan te kijken”.
Bij Marete is het tijd voor meditatie. Terwijlze rustig loopt, wijst Elmie Zandbergen haarmet zalvende stem op elke beweging die zemaakt. „Voel je knieën scharnieren.” „Je heu-pen wiegen.” „Als jij loopt, masseren je voetende aarde.” Marete zegt niets terug. Ze loopt enloopt en kijkt recht voor zich uit. Na ruim eenkwartier staat ze stil. Elmie Zandbergen geeftzachte duwtjes in haar rug. „Zie je hoeveelkracht ik moet zetten om je te bewegen? Jijstaat sterk in je schoenen.”
Plotseling verstoort een dof geroffel de rust.Twee paarden galopperen voorbij over eennaastgelegen weiland. Ze springen, beukenuitgelaten tegen elkaar op. Marete grijnst. „Wa troept dit bij jou op, Marete?” Ze denkt even na.„Nou…” Grinnikt. „Dat is vrijheid, er zijn geenrichtlijnen in de natuur. Konden wij dat maar.”
B edrijfscoachingOok bedrijfscoaching in de natuur neemt toe.Derk Egeler (51) heeft er zijn levenswerk van
Bij wandelcoaching is pratenogenschijnlijk bijzaak. Maar influitenkruid een metafoor voorjezelf zien, zegt ook veel. „Als jijloopt, masseren je voeten de aarde.”Thomas Rueb
Buitenpraathet beter
gemaakt. Maar noem hem vooral geen wan-delcoach, dat dekt voor hem de lading niet.Egeler is voorzitter van de Foundation for Na-tural Leadership. Hij is net terug uit Ierland,waar hij vier dagen doorbracht in de zandste-nen Caha Mountains van Cork, met de Neder-landse directie van Pepsi. Samen met compag-non Joost Manassen (50) en de negen bestuur-ders trok hij door het mistige landschap – driedagen lang in de stromende regen. „Om on-derlinge spanning uit te werken, een geza-menlijke visie te bepalen en nader tot elkaar tekomen. Och man, het was gewéldig.”
Egeler glundert. In zijn kantoor in Amster-dam haalt hij een zwart opschrijfboekje te-voorschijn. Zijn dagboek. Hij leest voor : „Hetregent, de regenpakken gaan aan, de rugzak-ken op en we lopen de bergen in, ieder metzijn of haar eigen vraag. In stilte, ieder in ge-dachtes verzonken, luisterend naar wat zichaandient. De regen valt zachtjes op onze pon-ch o ’s: regen, wind, hagel, wolken die komenen wolken die gaan. Het lijken net onze emo-ties. Ik ben bewust, ik ben alert, ik geniet datdit het is, wat ik mag doen: mensen verbindenmet zichzelf, met elkaar, door de natuur voorde natuur.”
Egeler maakt dit soort trips regelmatig. Metbesturen, groepen of met één persoon. Dan
reist hij met ze naar Ierland (het corporatetrail), Zuid-Afrika, de Alpen of ‘gewoon’ naarhet Waddengebied. De wildernis in om de wil-dernis in je ziel te ontrafelen, noemt hij dat.Het is meer dan het geluid van krakend grinden de wind in je haar voelen, zegt Egeler. Meerdan tot rust komen. Hij stelt een strak pro-gramma samen dat de groep hechter moet ma-ken. Horloges en telefoons worden ingele-verd. Bij de openhaard wordt een talking stickdoorgegeven. Vroeg opstaan, stiltemomenten,samen koken en afwassen. En heel veel langewandelingen, natuurlijk.
Richard den Hollander (46), directeur vanPepsiCo Benelux, ging twee keer mee. Na eeneerste trip alleen, in Zuid-Afrika, besloot hijde hele directie mee naar Ierland te nemen.„De natuur heeft een ongelofelijke impact opje”, zegt hij. „Iedereen stelt zich daar zó openen kwetsbaar op: dat lukt je gewoon niet ineen andere omgeving. Je ontdekt meer over je-zelf en elkaar dan je anders zou doen.” Z ij nbelangrijkste inzicht? „Hoe groot de invloedis, zowel op je zakelijke leven als privé, van za-ken die in je jeugd zijn gebeurd.”
Egeler heeft de trip gefilmd. Op zijn com-puter laat hij de montage zien: wapperenderegenjassen, mistige uitzichten en uitgelatengezichten op de klanken van Coldplay. „A life
changing experience”, noemt één van de Pep-si-bestuurders het op de video. Vanaf nu zal dedirectie elke zes weken ergens in de bossenvergaderen, zegt Den Hollander, „en dan pra-ten we niet over zaken, alleen over elkaar”.
Een kluitje opgedroogd mosOok Marete begint naarmate de wandeling lan-ger duurt, steeds meer te ontspannen. Ze heeftanderhalf uur gelopen. Haar gevoelens onderwoorden gebracht. Poppetje gemaakt van tak-jes, symbool voor al haar „shit”, en achtergela-ten in de bosjes. Een kluitje opgedroogd mos(„mijn hersenspinsels”) stak ze in haar zak. Nutuurt ze over het water van een meertje, haarhanden over elkaar gevouwen. Ze moet eendoel voor zichzelf stellen, daar denkt ze overna. „Ik wil een bedrijfje oprichten”, zegt ze tenslotte. „Ik speel al langer met het idee.”
En wat gaat ze daaraan doen, wil Zandber-gen weten.
„Ik ga er vanmiddag verder aan werken.”E ch t ?„Ja. En daarna een glaasje wijn.”Zich niet laten ontmoedigen?„Nee, echt niet.”Op verzoek van Elmie Zandbergen geeft ze
het gevoel dat ze nu heeft een cijfer: een 8. Enhoe gaat ze dat gevoel vasthouden, buiten debossen? Een kwartier voor zichzelf nemen, el-ke dag. Marete belooft het echt te zullen doen.Over twee weken wandelen ze verder.
Zaterdag 25 mei wordt de tweede nationalewandelcoachdag gehouden. Zo’n zestigcoaches organiseren wandelingen, met of zon-der thema, met groepen of individueel. Meerinformatie: nationalewandelcoachdag.nl.
Ze heeft een poppetje gemaakt vantakjes, symbool voor al haar ‘shit’
Illustratie Roel Venderbosch
Wat kostwandelcoaching?
De tarieven voor een reeks sessies inde natuur variëren sterk. Volgenswandelcoach Corrie Reijngoud liggende tarieven tussen grofweg 55 eurotot 200 euro per uur. Het verschilteveneens per aanbieder of wandel-coaching evenveel, meer of minderkost dan gesprekken ‘op de bank’.
Niet iedere zorgverzekeraar vergoedtwandelcoaching. Dat heeft mede temaken met de vraag of de coach eenregistratie heeft als hulpverlener en/ofis aangesloten bij een beroepsver-eniging. Net als bij andere vormenvan coaching wordt wandelcoachingsoms vergoed door de werkgever.
Meer informatie op onder meer devolgende websites: de-wandel-coach.nl, elmiecoaching.nl, opexpe-ditie.nl, naturalleadership.eu enwandelcoachnederland.nl
