balans

ma rc i e l witteman

Een vrouw in de achtbaan van de spiritualiteit

YOGALAND

IN

Marciel Witteman IN YOGALAND

paperback • 13,5 x 21,5 cm • 256 pagina’s met illustraties

h 16,50 • omslag Studio Jan de Boer

nur 320 • isbn 978 94 600 3019 2

mei 2009

Leesexemplaren voor de boekhandel

Afches

Auteur is beschikbaar voor lezingen

Interviews

Advertenties

Lezersacties

© R

ogie

r Vel

dman

Marciel Witteman is scenarioschrijfster en moeder van een tweeling van veertien.

Zij volgt een opleiding tot yogadocent. Ze schreef deze persoonlijke yoga- en

meditatiegids voor haar vrienden, collega’s en alle andere geïnteresseerde rusteloze

zielen die hun ashram zoeken in de gekte van de stad.

© R

ogie

r Vel

dman

‘Als ik in de drukke, vieze straat de brandschone rode deur

open en de hal van het kraakheldere gebouw binnentreed,

word ik door drie nog kraakhelderdere dames met een

warme glimlach begroet. Ik schat dat ze in leeftijd variëren

van dertig tot vijftig jaar. Ze stralen de rust en liefde uit

die hun spirituele academie belooft. En rust is wat ik wil.’

Wat als je steeds vaker moordzuchtige gedachten je-

gens je kinderen, ex-man, lover of werkgever koestert?

Als je niet genoeg vriendinnen kunt aanslepen om

avonden lang bij te klagen, uit te huilen of na een fles

wijn al je ellende weg te lachen? Als chocola, een ander

kapsel of nieuwe schoenen nauwelijks nog troost bieden?

Als slapeloosheid zijn intrede doet en je alleen nog

kunt verlangen naar een ashram in India, maar een

sabbatical er voorlopig niet in zit?

Yogalessen, was het antwoord van Marciel Witteman.

Opeens bleek het gros van haar vriendinnen ook aan

yoga te doen. Of dat heel graag te willen. En haar

werkgevers, collega’s en andere passanten wilden alles

weten van haar zoektocht naar rust en diepgang: welke

yogaleraar past bij mij, welke meditatievorm zal ik kiezen,

zou boeddhisme iets voor me zijn? Witteman was van

enthousiaste leek ongemerkt uitgegroeid tot yoga-

autoriteit. Maar wel een onbeholpen autoriteit, nog

steeds te druk en veel te stijf voor de lotushouding.

Helemaal geen toonbeeld van yogalenigheid, spirituele

balans en heiligheid. Integendeel.

in yogaland is het hilarische verslag van een zoek-

tocht naar innerlijke rust en geluk. Niet in een ashram

in India, maar in het hectische bestaan van een moe-

der in het Nederlandse stadsleven. Daar waar drukke

kinderen moeten worden opgevoed, en familie en

vrienden liefdevolle aandacht verdienen. Ook al zijn

ze nog zo irritant.

‘Het is zaterdagochtend, bijna tien uur, en ik fiets hard door de stad want ik ben laat

voor de Kashmir-workshop in de Amsterdamse Yoga Academie. Lies, altijd op tijd,

zal mij zeker uitlachen als ik weer eens gehaast, bezweet en dus niet relaxed binnen

kom rennen. Twee dagen geleden belde ze me enthousiast.

‘Volgens mij is het heel interessant, de leraar is een leerling van Jean Klein, de bekende yogagoeroe,

ga mee!’ Ik googlede meteen Jean Klein en zag een foto van een vrolijk lachende, wat oudere man

met sjaaltje. Zo een van wie je zou willen dat hij je vader was (maar dan zonder dat sjaaltje). Zijn

uitstraling is wijs met humor. Jean, inmiddels overleden, was musicoloog en arts, las ik. Hij was

jarenlang werkzaam in India, en een zelfgerealiseerde leraar. Hij introduceerde Kashmir-yoga in

Nederland en heeft blijkbaar grote invloed gehad op veel yogaleraren.

Het is razend druk in de ontvangsthal beneden. Het krioelt van de kinderen, ouderen, sportbe-

oefenaars en zaterdagboodschappers. Door de grote ramen zie ik in het yogalokaaltje vier vrouwen

met gekruiste benen op knalgele plastic matten zitten. Voor in de klas zit de leraar, een man van in

de zestig, schat ik zo, maar je weet het nooit met die yogi’s, in het wit, in een volle lotus. Ja, die

lotus die ik nu, na al wel twee gongs (een gong is honderd dagen oefenen), nog altijd niet kan.

Lies lacht me inderdaad uit, ook al omdat ik m’n irritatie en teleurstelling over dit kleinschalige

hippiegedoe niet kan verbergen. Terwijl bejaarden en kleuters in de drukke gang door de ruiten

toekijken, verkleed ik me, en dat gaat zeer ongemakkelijk, want in de haast heb ik een te kleine,

overdreven sexy slip aangetrokken (de katoenen yoga-onderbroeken zaten allemaal in de was) en

een bh met vulling die eruit valt. Ik installeer me op de gele, chemisch ruikende mat en groet Koos

Zondervan, onze leraar deze ochtend, zo vriendelijk mogelijk.

We zijn met z’n vijven, arme Koos! Moet hij hiervan leven? Hij begint in zeer hoog tempo te

vertellen over Kashmir-yoga, de filosofie van het Kashmirshivaïsme, en zijn grote leraar Jean Klein.

De ongelooflijke stroom informatie is doorspekt met woorden uit het Sanskriet. Ik kan er eerlijk

gezegd geen touw aan vast knopen.

Na zijn inleiding laat Koos de basisoefeningen zien. Hij strekt zijn armen in de lucht. Wat ik zie

tart alle wetten van de yogavormen die ik normaal gesproken beoefen. Moet het per se zo slordig?

Wat Kashmir-Koos doet, lijkt op de Vrkasana, de boomhouding (ik herken hem!), maar dan zonder

ingetrokken been. Een positie die kaarsrecht hoort te zijn, maar Koos is als een stokoude, krom-

gegroeide eikenboom. Het ziet er niet uit. Waar de gestrekte armen met ineengestrengelde handen

omhoog moeten wijzen als een pijl naar de hemel, wijst Koos met kromme armen naar twee uur.

Ik gluur naar buurvrouw Lies, maar het lijkt haar niet te storen. Vreemd. De rest blijft ook serieus

naar Koos kijken en luisteren. We moeten nu onze ogen sluiten en de oefeningen doen op gehoor.

Ik begrijp wel waarom, denk ik cynisch. Ik vind mezelf een naar mens, maar doe m’n ogen dicht

en ga mee met zijn stem. En dan gebeurt er gaandeweg toch iets. Koos schakelt uit zijn praatgalop

terug naar een eerste versnelling en blijkt dan eigenlijk best een prettige stem te hebben. Ik geef

hem het voordeel van de twijfel. Weglopen kan trouwens toch niet meer.’