1

B I J D E R I E T H O R S T S T R O M E N L A N D

B E W O N E R S M A G A Z I N E mei 2017

Spetterend optreden

Opera Familia in Mauritsstaete

1

In dit nummer:

‘Ja zuster, nee zuster’ roept mooie herinneringen op

Sparen voorEen

gratis hoofd-gerecht!

29 Talent op het podium en in de zaal

10 Burgemeester Willemijn van Hees bezoekt De Riethorst

24 Winnaars fotoreportage

Thuis is een uitgave van De Riethorst Stromenland en verschijnt drie keer per jaar

in een oplage van 3.000 exemplaren.

RedactieadresDe Riethorst Stromenlandafdeling CommunicatieCentraal Bureau DomboschZalmweg 1c4941 VX Raamsdonksveer0162 582050communicatie@drsn.nl

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder vooraf overleg met de afdeling communicatie van De Riethorst Stromenland.

De Riethorst Stromen-land helpt mensen zo lang mogelijk zelfstandig te blijven wonen. Als zorgorganisatie bieden wij diverse diensten voor zelfstandig wonende ouderen, zoals thuiszorg, dagbesteding, dagbe-handeling, revalidatie, logeren met zorg, alar-mering en maaltijden aan huis.

Daarnaast zijn er (woon)zorgcentra en verpleeghuizen van De Riethorst Stromenland voor als thuis wonen echt niet meer gaat. We zijn er voor mensen die afhankelijk worden van professionele zorg en ondersteuning. Ook hebben we expertise in huis voor de verzor-ging en verpleging van mensen met dementie, de ziekte van Parkinson en de ziekte van Huntington. Met 1.300 medewerkers en ongeveer 800 vrijwilli-gers dragen we zorg voor ruim 1.000 cliënten.

Ondersteuning door fysiotherapeuten, ergothe-rapeuten, diëtisten, logo-pedisten, psychologen, pastoraal verzorgers en maatschappelijk werkers (op locatie of aan huis) is binnen handbereik. De Riethorst Stromenland staat open voor samen-werking met partijen die kwaliteit van leven graag inhoud geven. We werken in de gemeenten Werkendam, Woudri-chem, Geertruidenberg, Oosterhout en Waalwijk (Waspik).

Colofon

“Met bevlogenheid, oprechte aandacht, samenspel het leven van onze klanten fijner maken.”

Mireille de Wee

is sinds het vertrek van Frank Staal, eind 2016, de enige bestuurder van

De Riethorst Stromenland. Graag deelt ze met de lezers van Thuis hoe ze naar de toekomst van onze zorgorganisatie

kijkt en welke doelen ze wil bereiken.

Hoe zou u de nieuwe koers in het kort omschrijven?“De klant voorop. Als iemand sterft, hoor je vaak iemands levensverhaal op een uitvaart. Ik wil dat we als zorgor-ganisatie dat verhaal eerder in beeld hebben. Met oprechte aandacht voor iemands leven kunnen we onze zorg namelijk nóg gerichter afstemmen op persoonlijke wensen. Niet het ziekzijn van iemand moet centraal staan, maar de persoon zelf. En wat hij nog wél kan.”

Hoe ziet u dat voor zich?“Als de klant voorop staat, ligt de regie

ook bij de klant. Hij wil zolang moge-lijk zelfredzaam zijn en leefplezier ervaren. Ook als hij zorgbehoevend is. Tegelijkertijd moeten we er zijn voor mensen die zelf géén regie meer kunnen hebben over hun leven. Door de steeds complexere zorgvraag in verpleeghuizen is het belangrijk dat in de toekomst zorg én welzijn worden ingericht samen met mantelzorger, vrijwilliger en professio-nal. Dat samenspel wordt steeds belang-rijker.”

Lees verder op pagina 4

5

Wat betekent dat voor de huidige zorgorganisatie?“Door dat samenspel, de hogere complexiteit van onze klanten doordat ze vaker zieker binnenko-men, en de wens om zorg en welzijn gecombineerd en 24 uur per dag te kunnen bieden, passen we de samen-stelling van onze zorgteams aan. Dat betekent onder meer dat de functie van activiteitenbegeleider verdwijnt. Deze belangrijke taak wordt onder-deel van de zorgteams die daarmee uitbreiding krijgen van medewer-kers. Door zorg en welzijn op deze manier te combineren, vergroten we de kwaliteit van onze zorg. Ook verstevigen we zo de relatie met de klant en kunnen we sneller inspelen op individuele wensen. Klanten zijn immers niet meer afhankelijk van de aanwezigheid van activiteitenbege-leiders om hun wensen uit te laten voeren. Dat kan bij wijze van spreken 24 uur per dag.”

Welke belofte doet u precies aan de klanten van De Riethorst Stromenland?“Wij beloven dat onze bevlogen medewerkers de klant en hun naas-ten met oprechte aandacht helpen omgaan met de gezondheidsuitdagin-

back te krijgen waarmee we elke dag leren en onszelf steeds kunnen verbeteren. Zeker nu we van een tweekoppige naar een eenkoppige Raad van Bestuur zijn gegaan. Ik zal altijd openstaan voor feedback. Van wie dan ook.”

In welk opzicht heeft u persoonlijk een stempel gedrukt op de nieuwe koers?“In de nieuwe koers leg ik de nadruk op de zachte kant, oprechte aandacht voor onze klanten, bevlogenheid van onze medewerkers en samenwerking op alle gebieden. Natuurlijk is een gezonde bedrijfsvoering en onderne-merschap ook belangrijk, maar dat hoeft niet op de voorgrond te staan.

Zijn er meer zaken die u wilt veranderen nu u de enige bestuurder bent?“Uit onderzoek blijkt dat mensen onze zorgorganisatie te weinig kennen. En als ze ons kennen, kiezen ze niet snel voor ons omdat we niet goed uitdragen wat we zoal doen. Bovendien werken we nog te weinig samen met andere organisaties in de keten. Daar wil ik me persoonlijk voor inzetten.”

gen en zijn leefplezier voorop stellen. Onze professionals weten dat wij dit van hen verwachten. Daar besteden we ook veel aandacht aan. Over-bodige regels en routines laten we zoveel mogelijk los. Daarmee krijgen zij ook meer tijd voor de klant.”

Meer tijd voor de klant. Dat is volgens velen dé oplossing voor de verpleeghuiszorg, die in Nederland niet zo’n goede naam heeft. Hoe kijkt u daartegenaan?“Ik kan vreselijk slecht tegen mensen die het imago van onze sector stuk maken. Wellicht goed bedoeld om op die manier de noodzaak voor meer geld zichtbaar te maken, maar zo schadelijk hóe het gebracht wordt. Bij ons werken allemaal bevlogen en gepassioneerde mensen waar ik ongelooflijk trots op ben. Het is echt niet leuk voor hen om te horen dat de verpleeghuiszorg onder de maat is. Dat doet onrecht aan alle inzet en goede zorg die zij verlenen. En daarnaast helpt het niet om jonge mensen enthousiast te maken in onze sector te komen werken. Terwijl we zo veel behoefte hebben aan extra medewerkers.

Als u het heeft over trots, waar bent u nog meer trots op?“Ik ben trots op onze nieuwe koers, onze medewerkers, mantelzorgers en vrijwilligers. Mede door hun harde werken en bevlogenheid krijgen onze klanten warmte, liefde en de aandacht die ze nodig hebben. Samen gaan we ook de benodigde verande-ringen uit ons strategisch meerjaren-beleidsplan vormgeven.”

Hoe is dat plan eigenlijk tot stand gekomen?“Onze nieuwe koers, zoals omschre-ven in het strategisch meerjaren beleidsplan, is tot stand gekomen dankzij de hulp van velen. Ik had dit nooit alleen kunnen doen. De nieuwe koers is tot stand gekomen door goed te kijken naar de belangrijkste maatschappelijke ontwikkelingen, door goed te luisteren naar onze klanten en hun naasten hoe ze zich voelen voordat ze bij ons komen en als ze bij ons zijn en hoe we dat beter kunnen doen. Door in gesprek te gaan met belangrijke samenwer-kingspartners. En tenslotte door met vele collega’s onze belangrijkste waarden te delen hoe wij zorg willen verlenen aan onze klanten, want die staan bij ons voorop! Ik vind het heel belangrijk om als bestuurder feed-

Hoe gaat u dat doen?“We willen onze klanten een totaal-pakket van wonen, zorg en welzijn bieden. Ook willen we nadrukkelij-ker zichtbaar zijn in de wijken en de regio. Dus dat klanten voor de hele zorgketen bij ons terecht kunnen. Hiervoor ga ik veel meer op zoek naar de samenwerking met andere organisaties die deze ontwikkelingen kunnen versterken.

Kunt u hierbij een concreet voorbeeld noemen?“Jazeker. We gaan er bijvoorbeeld voor zorgen dat De Riethorst Stromenland dé specialist wordt op het gebied van geriatrische revalida-tiezorg. Dat kan alleen bij bepaalde volumes. Samen met zorgorganisaties Schakelring en Volckaert gaan we dan ook een aparte entiteit opzetten, zodat klanten in het landelijk gebied tussen Gorinchem en Breda, Tilburg en Den Bosch weten dat ze daarvoor bij ons terecht kunnen.”

Dat wordt niet het eerste expertisecentrum voor De Riethorst Stromenland.“Dat klopt, we hebben al expertises op het gebied van Huntington, wond-zorg en dementie. Daarnaast zijn we bovenal professioneel ondersteuner

van klanten die ondersteuning, hulp en zorg nodig hebben. Van wijkver-pleging, zorgmakelaar en dagbeste-ding tot wijkrestaurant en (tijdelijke) verpleeghuiszorg. De Riethorst Stro-menland doet meer dan veel mensen denken.”

Wat merkt de klant hiervan?“De strikte scheiding tussen zorg en welzijn zal verdwijnen. Dat gaan we -zoals gezegd- nadrukkelijk combi-neren en kan bij wijze van spreken voortaan 24/7 ingevuld worden. We werken eraan om registratieregels, overlegvormen en werkprocessen te verminderen zodat er daadwerkelijk meer tijd overblijft voor onze klant.”

Hoelang trekt u ervoor uit om deze plannen te realiseren?“Binnen 3 jaar moet de nieuwe koers compleet zijn uitgezet in de organisatie. Stap voor stap gaan we hieraan werken. Ik zal in dit bewo-nersmagazine steeds onze vorderin-gen melden. In de tussentijd blijf ik nadrukkelijk in gesprek met onze klanten, hun naasten, medewerkers en vrijwilligers om te horen en te zien of alles uitpakt zoals we bedoeld hebben. Dit alles vanuit de gedachte dat we alleen sámen het leven fijner kunnen maken.”

Inkijk-exemplaar

Bent u geïnteresseerd in de volledige versie van het nieuwe Strategisch Meerjarenbeleidsplan.Op elke locatie en afdeling zijn inkijkexemplaren beschikbaar.

“We willen onze klanten een totaalpakket van wonen, zorg en welzijn bieden.”

“Wij zijn van de politie en maken

foto’s van onveilige situaties in dit gebouw”

7

huis letten we goed op elkaar, maar maak afspraken dat je elkaar in de ochtend even belt dat het goed met je gaat.”

Samen fijn levenMieke Kuijsters, activiteitenbege-leider bij De Riethorst Stromenland, is blij met de komst van de wijk-agenten. “We doen er alles aan om onze bewoners fijn te laten leven. Daar hoort veiligheid ook bij.”

Terwijl agent John foto’s van onvei-lige of afwijkende situaties in De Stroming toont, wordt achter zijn rug zogenaamd zijn tas meege-nomen door een vreemde. De meeste bewoners zijn zo gefocust op het scherm, dat ze het hele-maal niet opmerken. Op mevrouw

Van Cuijk na. “Ik zag het wel. Het gebeurde recht voor mijn neus. Het was een grote man met een geruit hemd.” Direct daarna verschijnt ‘de dief’ op het toneel. Hij blijkt bij de agenten te horen. “Dit was een voorbeeld van hoe mensen je kunnen afleiden. Blijf altijd alert.”

Mevrouw Bont moet hartelijk lachen om het toneelspel met de tas. Maar ook omdat haar voordeur met touw aan de klink in beeld komt bij de presentatie van afwijkende zaken. “Is dit een uitnodiging voor iedereen om zomaar binnen te komen”, vraagt de wijkagent. “Nee joh, dat is een hulpstuk”, zegt ze. “Zo kan ik de deur dichttrekken als ik met mijn rolstoel naar buiten rijd.”

Wijkagenten Theo van Heck en John de Cloe mogen dan in uniform zijn, ongezien in de gangen van woonzorgcentrum De Stroming lopen is er niet bij. Het personeel heeft de vreemde gezichten direct opgemerkt. “Heel goed dat het personeel zo alert is”, zeggen de heren. “Je moet niet zomaar elk praatje geloven. Zelfs niet van iemand in een mooi pak.”

terug aan haar Wim, die ze leerde kennen toen ze circa 80 jaar geleden de opleiding tot verpleegkun-dige volgde. “Ik werkte in het Sint Jozefziekenhuis in Vlissingen. Hij zat bij de marine. Toen onze zoon 8 maanden oud was, brak de Tweede Wereldoorlog uit. De marine vertrok met de vloot naar Engeland, de koninklijke familie achterna.”

Elza Schilder-Claeys is bijna 103.

Sinds een jaar woont

ze in zorgcentrum

De Lemmenskamp

in Woudrichem. Daar

is de voormalige

verpleegkundige

een opvallend vitale

verschijning.

‘Hartstikke leuk als je jonger wordt geschat’

‘Samenfijn en veilig

wonen’

“Wat doet u hier?”

“Mag ik uw legitimatie

zien?”

Veiligheid in huisDie boodschap komt ook terug in de voorlichting die de agenten geven aan bewo-ners en omwonenden van De Stroming. “Deze middag over veiligheid draait niet om boeven, het draait om de eigen veiligheid in uw huis. Voorop-gesteld: Waspik is een veilig dorp. Er is nauwelijks crimina-liteit en mensen letten goed op elkaar. Vandaag willen we u tonen wat u zelf kunt doen om zich veiliger te voelen.” De heren beginnen met voor-beelden uit de woonkamers. “Op sokken lopen en slechte verlichting vergroten de kans op uitglijden. Draag liever pantoffels en doe voldoende lampen aan in huis. Zorg ook voor sociale controle. Hier in

Elke ochtend wandelt ze op en neer in de gangen van De

Lemmenskamp. “Om in vorm te blijven. Bewegen is belangrijk, anders kom je op een dag je stoel niet meer uit.” Mevrouw Schilder doet nog bijna alles zelf: “wassen, aankleden, mijn bed dekken en de kamer poetsen. Ik vind het fijn dat ik hier zo zelf-standig mag zijn.”

Tot een jaar geleden woonde ze zelfstandig in Rijswijk. “Ik ben gevallen. Door een evenwichtstoornis mag ik niet meer alleen wonen. Maar ik zit hier goed. Ik merk dat ik ouder word. Na een ochtend poetsen, moet ik vaak even gaan zitten. Mijn verstand werkt nog goed. Mijn oren helaas wat minder. Maar ik klaag niet. Laatst kwam iemand langs voor een reparatie in mijn badkamer. Hij vroeg of ik mijn oudere zus wilde halen, want hij zocht de bewoner van honderdplus. Hart-stikke leuk natuurlijk als je jonger wordt geschat.”

VlissingenDe vitale bewoonster is intussen al 50 jaar weduwe. Ze denkt vaak

Het was een onzekere tijd, herin-nert ze zich. “Op enig moment ontving ik brieven van het Rode Kruis dat Wim verdronken was. Zijn schip was vergaan. Ik kon het niet geloven. Hij had gezegd dat hij terug zou keren.” In tegen-stelling tot veel andere weduwen hertrouwde Elza niet. Ze is er nu nog blij om. “Zes jaar na de oorlog stond er ’s nachts opeens iemand aan mijn voordeur. Ik zag een militair en dacht dat het een Duitser was. Toen hoorde ik door de brievenbus een bekende stem: Elza, hier is jouw Wimpie.”

De hereniging met haar doodge-waande man emotioneert haar nu -ruim 70 jaar later- nog zicht-baar. “Dat was wat! Ik herkende hem bijna niet. Hij was zo mager. Hij bleek zichzelf zwemmend te hebben gered. De enige overle-vende van alle opvarenden. Toen hij korte tijd later bij me in bed stapte, pakte ik hem lekker stevig vast. Het was alsof hij nooit was weggeweest.”

Werken in de zorgZe stopte met werken in de zorg toen Wim terugkeerde. Toch denkt ze graag terug aan haar tijd als verpleegster. “Dankbaar werk. De verschillen met nu zijn groot. Er kan zoveel meer.” Ze is tevreden over de zorg die ze krijgt. “Het zijn allemaal lieve meiden hier. In mijn tijd was de zorg wel anders. Er heerste rust op de werkvloer. Dat is nu niet meer. Ze moeten zo veel doen op een dag. Ik heb er respect voor.”

9

Gele tulpen, witte ranonkels en groene chrysanten.

Wilde jungle

tijdens uurtje bloem-

schikken

Een potje met oase, mos, een touwtje, kwartelveertjes, eierdopjes en parels.

De tafel in de huiskamer van woonzorgcentrum Mauritsstaete is bezaaid met benodigdheden voor een paasstuk. Bloemist Michelle geeft de aanwezige bewoners stap voor stap tips wat ze met de materialen kunnen doen.

Versieren“Stap 1 is de zijkant van de oase versieren

met mos.” Meneer Storm scheurt met zijn grote handen eenvoudig grote stukken mos

af. Met een paar stukken groen is zijn bloem-stuk rondom compleet bedekt. “Nou, jij bent niet

zuinig geweest, Hans”, zegt mevrouw Verschuren die zelf minuscule stukjes mos plukt. Als de basis van het potje bij iedereen voldoende groen is, volgen de bloementips.

“We snijden de steel van de tulp tot 5 centimeter af en steken deze dan in de oase”, doet Michelle voor. Mevrouw Van Suntenmaar-tensdijk hoort de uitleg niet goed en steekt de stelen van de tulpen en ranonkels in de volle lengte in de oase. Alsof ze de bloemen in een vaas schikt. Binnen een paar tellen is ze klaar. “Mooi?”, vraagt ze. “Heel creatief ”, reageert Michelle. “Zo wordt het alleen geen tafelstuk, maar een wilde jungle. Kom, dan help ik u met inkorten.”

ComplimentjesMevrouw Fickinger doet aan mevrouw De Wijs voor hoe ze gemakkelijk haar bloemen in de oase krijgt. “Je moet even een gaatje voorboren met een prik-ker, dan knakken de stelen niet.” De dames geven elkaar compli-mentjes over hun vorderingen, terwijl meneer De van der Schue-ren zorgvuldig veertjes en parels naast zijn bloemen steekt. De kwartelveertjes doen mevrouw Van der Reijen denken aan een paasstuk dat ze ooit bij haar

voordeur plaatste. “Binnen een dag waren bijna alle veertjes eruit verdwenen. Ik zag de vogeltjes ermee vliegen in hun snavel. Daar maakten ze een mooi nestje van.”

Mooi is ook haar bloemstukje geworden, concludeert ze na een klein uurtje creativiteit. “Ik vind de mijne ook leuk geworden”, zegt meneer De van der Schue-ren. “Ik dacht dat het veel moei-lijker was.” De bloemist knipoogt naar hem. “U heeft het helemaal in de vingers!”

11

‘Bent u burgemeester, da’s knap hoor voor een vrouw.’

Bewoners van de afdeling

De Leilinde van verpleeghuis De Riethorst kregen burgemeester Willemijn van Hees en raadslid Lucie Vermeulen van de gemeente Geertruidenberg op bezoek. Zij kwamen langs voor een rondleiding en een creatieve middag.

“Wat bent u mooi, mevrouw”, begroet Nelly Marijnissen de burgemeester als ze de huiskamer van afdeling De Leilinde binnen-wandelt. De bewoonster aait vol bewondering het kobaltblauwe mantelpakje en de blonde krullen van Willemijn van Hees als ze naast haar staat. “Dank u wel. Zeg maar Willemijn. U ziet er ook erg mooi uit.”

Hard werken in de zorgNaast de burgemeester staat raadslid Lucie Vermeulen. Zij regelde het bezoekje op De Leilinde. “Elk raadslid mag tijdens de regeerperiode één dagdeel van de burgemeester invullen. Meestal is het een plaats of activiteit die voor het raadslid belangrijk is. Voor mij is dat verpleeghuis De Riethorst. Mijn ouders hebben hier gewoond. Ik vind het belangrijk om te tonen hoe hard er in de zorg gewerkt wordt. Ik wil bovendien de vrijwilligers hier in het zonnetje zetten”, zegt ze. “De zorg kan niet zonder hen!”

SchilderenDe burgemeester en mevrouw Marijnissen gaan samen aan tafel een doek beschilderen. Met kobaltblauwe verf. Want die kleurt volgens de bewoonster het beste bij dat ‘ongelooflijk mooie’ mantel-pakje. De burgemeester grinnikt als haar buurvrouw korte tijd later per ongeluk een kwast in haar glaasje water doopt. “Ach, ik ben wel wat gewend. Ik schilder ook regelmatig met mijn oma van 95 en m’n zonen van 7 en 8. Dan gaat er ook weleens wat mis.”

Vragen Tijdens het schilderen stelt de burgemeester vragen aan de bewoners en vrijwilligers. Zo ook over de aanstaande verhuizing naar Buurstede in Oosterhout. “Ik hoop dat jullie het goed hebben daar en met plezier terugkeren als de nieuwbouw hier in Geertruiden-berg klaar is.” Ze informeert ook of bewoners nog vragen hebben. “Kunt u de Markt opnieuw later bestraten, want dat wandelt fijner”,

vraagt iemand. Ze belooft de tip mee te nemen naar het gemeen-tehuis. Ook groet ze het echtpaar Joore waarvan ze de 60-jarige bruiloft heeft bezocht. Die spontane herkenning doet mevrouw Joore goed. “Ja, dat weet ik ook nog!”

Mevrouw Marijnissen is intussen klaar met schilderen. Ze schrijft haar naam op het doek. Of de naam van de burgemeester erbij moet, vraagt iemand. “Bent u burgemeester dan? Nou, da’s knap hoor voor een vrouw!” Met een grote glimlach neemt Wille-mijn van Hees het compliment aan. “Dat vind ik zelf ook best knap.”

‘Kunst heeft tijd nodig’

Op verschillende locaties van De Riethorst Stromenland zijn schildersgroepen actief. Astrid de Wolff stond aan de wieg van deze activiteit. Ze vertelt trots hoe 41 vrijwilligers zich wekelijks inzetten om met bewoners een paar uur fijn te schilderen.

“Ik kijk hier de hele week naar uit.” Het is voor Astrid zonder twijfel een van de mooiste complimenten die ze van een bewoner voor haar vrijwil-lige inzet kreeg. “Het geeft aan hoe intensief de deelnemers de schil-derlessen beleven. Ze kijken al snel met verwondering en voldoening naar de eigen resultaten en tonen deze trots aan hun familieleden.”

De eerste schildergroep is opgericht in verpleeghuis Altenahove in 1999. Daar zijn in 2005 de zorgcentra De Lemmenskamp in Woudrichem en Goezate in Werkendam bijgekomen. In 2007 startte zorgcentrum Antonia een schildersclub.

De schilderlessen vinden elke week plaats, in elk huis. De vrijwil-ligers zijn amateurschilders. Zij komen bij toerbeurt in

groepen met de bewoners

schilderen. “Het vraagt veel meer dan alleen je hobby delen. Je moet vooral geduld hebben. We leren ze alle technieken. Het is intensief, maar dankbaar om te doen”, vertelt vrijwilliger Petra.

ExpositieAquarelgroep De Toverkwast in Antonia, komt elke donderdag bijeen. “Er wordt uitsluitend met aquarelverf en professionele materi-alen geschilderd, omdat je daarmee de beste resultaten krijgt. Voor de aanschaf hiervan zijn we afhanke-lijk van sponsoren.” Fraaie resul-taten kan de 104-jarige mevrouw Wijnans-Groeneveld volop tonen. Ze schildert al jaren. Vorig jaar had ze nog een eigen expositie en haalde hiermee de krant. Al haar werken zijn in een prachtig boek gebundeld. Ook op haar kamer en in de gangen van Antonia zijn haar aquarellen te

bewonderen. Vandaag werkt ze aan een poesje. “Het poesje moet efkes wachten, want ik drink eerst mijn koffie op. Kunst heeft tijd nodig”, lacht ze.

ComplimentMevrouw Van Drunen is al druk bezig. Ze werkt aan een Helleborus. “Ik vind het fijn om te doen. Het geeft me rust”, zegt ze terwijl ze de bloembladeren gedetailleerd schil-dert. Astrid reageert enthousiast: “Ik kan zien dat u van een generatie bent die gewend is om te handwerken. Uw hand-oog-coördinatie is perfect.” Mevrouw Van Drunen kleurt van de prijzende woorden. “Ik heb vroeger nooit geschilderd, maar nu kan ik het niet meer missen.” En van dat compliment glunderen de vrijwilli-gers dan weer.

Als voor je kijken

je bang maakt en

achteruit kijken je triest

maakt, kijk dan naast je

want daar staan wij.

13

Voorjaars klusje

De bewoners van afdeling Akkerwinde van verpleeghuis

Altenahove trokken op een zonnige dag naar buiten.

Samen gaven zij de tuin van de locatie een opknapbeurt.

Het resultaat mag er zijn!

Polikliniek Huntington in ZeelandDe Zeeuwse zorgorganisatie SVRZ en De Riethorst Stromenland hebben de krachten gebundeld voor zorg voor cliënten met de ziekte van Huntington. Onlangs heeft de eerste cliënt de polikliniek Huntington in Zeeland bezocht.

Polikliniek dicht bij huis Zeeuwse cliënten met de ziekte van Huntington reisden tot voor kort nog voor poliklinische screening naar de locatie De Kloosterhoeve van De Riethorst Stromenland in Raamsdonkveer. Dat is nu niet meer nodig. Door de spreiding van SVRZ locaties over Zeeland kan SVRZ de polikliniek altijd dichtbij de cliënt aanbieden. De specialisten van SVRZ krijgen in de eerste periode ondersteuning van de specialisten van De Kloosterhoeve.

De Kloosterhoeve in vuur en vlam voor De Fik Erin

Maanden moesten ze erop wachten, maar vrijdagavond 17 maart was het dan zover. De populaire

boyband De Fik Erin trad op in zorgcomplex De Kloosterhoeve in Raamsdonksveer. Bandleden Niek, Sven, Bjorn, Maurice en Jens stookten direct het vuurtje op. Met swingende Nederlandstalige muziek kreeg het vijftal moeiteloos de goed gevulde zaal warm. Er werd gedanst, geklapt en vooral genoten door de tientallen bewoners en gasten.

Wist u dat...?!De tulp oorspronkelijk uit Turkije komt?In de 17de eeuw was de tulp een zeer populaire bloem in Turkije. Bij de Turkse sultans waren de tulpen vooral zeer geliefd.In het Turks heette de tulp, die overigens uit de vlakte van Mongolië is overgewaaid, lale. Hij werd echter meestal ‘tulipan’ genoemd vanwege de vorm die sterk deed denken aan de toen gedragen tulband.

Via de geleerde

Clusius die bezig was met

het aanleggen van een hortus voor de

universiteit van Leiden, kwam de tulp in Nederland terecht.

‘We hebben elkaar hard nodig in de zorg’De Riethorst Stromenland kiest voor een nieuwe koers voor de toekomst, zoals blijkt uit het interview met bestuurder Mireille de Wee (zie pag. 3, 4 en 5). Hierbij staan bevlogen medewerkers, oprechte aandacht voor de klant en samenspel in zorg centraal. Voorzitter Ans van der Borght van de centrale cliëntenraad (CCR) reageert op de plannen.

“De cliëntenraad voelt zich sterk betrokken bij de nieuwe plannen. Onze leden hebben vanaf

het allereerste moment meegedacht in de verschillende werkgroepen. Dat maakt

dat we ons echt gehoord voelen. Het is een mooi plan. Erg positief

vinden we het dat er meer wordt ingezoomd op het leven van de klanten. Ik ben blij dat dit voortaan bij de intake wordt doorgesproken. Als je namelijk weet wat iemand beweegt of bewogen heeft tijdens zijn leven, kun je immers pas echt oprechte

aandacht geven.”

De klant vooropDe cliëntenraad is benieuwd hoe alle randvoorwaarden worden ingevuld om de plannen te kunnen uitvoeren. Als voorbeeld noemt ze ‘de personele kant’. “Kun je het waarmaken om oprechte zorg te geven in kleinere woongroepen met de medewerkers die je nu hebt? Wij denken dat er ook een cultuuromslag nodig is om de cliënt écht voorop te stellen en niet je werk te blijven doen zoals je het altijd al deed. De Riethorst Stromenland wil klanten ook meer eigen regie laten behouden. Dat streven is goed, maar wie erg zorgbehoevend binnenkomt op een locatie, is niet altijd meer in staat om de regie te voeren. Dat zijn uitdagingen waar we met elkaar goed naar moeten kijken. De tijd zal uitwijzen hoe deze zaken in de praktijk vorm krijgen.”

Samenspel in de zorgVolgens de CCR-voorzitter staat het samenspel in de zorg in de nieuwe plannen voorop. “Voorheen namen de medewerkers de zorg over van de

mantelzorger. De Riethorst Stromenland geeft hen en andere naasten een grotere rol bij de dagbesteding. Samen met de vrijwilligers.” De CCR noemt dit samenspel ‘een uitdaging’. “We hebben elkaar verschrikkelijk hard nodig in de zorg. De zorgorganisatie zal natuurlijk altijd professionele ondersteuning moeten blijven bieden waar mensen dat willen en nodig hebben.”

Vinger aan de polsDe voorzitter benadrukt dat het enthousiasme over de nieuwe plannen binnen de lokale cliëntenraden voelbaar is en dat er binnen de zorgorganisatie door velen hard wordt gewerkt om stapsgewijs alle plannen door te voeren. “We houden uiteraard vinger aan de pols of de zorg voor de klant er echt op vooruit gaat. Intussen volgen de technologische ontwikkelingen elkaar in rap tempo op. Ook daar zal De Riethorst Stromenland op moeten inspelen. Het zou fantastisch zijn als we van alle vernieuwingen ook echt verbeteringen kunnen maken.”

15

moeder Martje en dochter Margreet Verwijs

De dag doornemen

met…

Zij werken beiden op zorglocatie De Kloosterhoeve waar patiënten met de ziekte van Huntington worden verzorgd.

Hoe ben je in de zorg terechtgekomen?Martje: “In 1973 ben ik als ziekenver-zorgster begonnen. In 2000 ben ik maatschappelijk werk gaan studeren. Ik wilde me meer gaan richten op het welzijn van iemand en minder op de medische zorg.” Margreet: “Ik ben betrokken bij de zorg van mijn verstandelijk beperkte tante. Ook ging ik graag mee naar mama’s werk als ze bijvoorbeeld met oud-op-nieuw moest werken. De zorg was dus geen vreemde wereld voor mij. Ik wist niet precies wat ik wilde worden en koos daarom voor de brede opleiding sociaalpedago-gisch werk.”

Hoe ben je bij De Riethorst Stromenland terechtgekomen?Martje: “Via via hoorde ik in 2006 over een vacature voor maatschappe-lijk werker.”Margreet: “In 2009 kon ik via mijn moeder meelopen op de dagbe-handeling. Ik kwam eigenlijk uit de gehandicaptenzorg. Aangezien de 1-op-1-begeleiding daar erg zwaar was, wilde ik graag switchen van doelgroep. Hier kreeg ik die kans.”

Hoe is het om met je moeder/dochter op dezelfde werkvloer te werken?Martje: “Als Margreet eerder dan ik op De Kloosterhoeve had gewerkt, had ik hier niet gesolliciteerd. Nu is het prima. Er zit een bepaalde afstand tussen onze vakgebieden. Ik vind het bijzonder dat ik getuige van haar werk kan zijn. Margreet: “In het begin vond ik het echt niet altijd leuk. Het klopte niet om mijn moeder op mijn werkplek tegen te komen of in overlegsituaties. Nu vind ik dat minder erg.”

Hoe kijken jullie tegen elkaars werk aan?Martje: “Ik ben erg trots op wat ze doet. Ze heeft volgens mij niet eens door hoe goed ze is. Neem die arbeidsmatige activiteiten voor cliënten. Een mooie ontwikkeling die ze teweeg heeft gebracht. Ze is erg gegroeid sinds ze hier werkt. Als moeder bemoei ik me overigens nergens mee. Ze moet voor zichzelf opkomen. Ik kan alleen advies als moeder geven.”Margreet: “Ik vind het heel knap hoe mijn moeder haar werk invult. Met al die moeilijke gesprekken die ze moet voeren. Dat zou ik niet kunnen. Mama is een echte duizendpoot. Ze is ook altijd voor anderen bezig.”

Kunnen jullie werk en privé gescheiden houden?Martje: “Jazeker! Thuis is thuis. Werk is werk.”Margreet: “Klopt. Maar sinds ik zelf moeder ben, informeert ze toch af en toe naar haar kleinkind. En ik vind het niet erg daarover te vertellen.”

Wat is het mooiste in je werk?Martje: “De levenskwaliteit van cliën-ten zolang mogelijk in stand houden.”Margreet: “De samenwerking met cliënten en bewoners. Op alle niveaus.”

Wat is het moeilijkste in je werk?Martje: “Als Huntington-patiënten nog thuis wonen en je ziet dat het voor hen het beste is om op De Kloosterhoeve te komen wonen. Je ziet wat het beste voor hen is, maar ook het verzet omdat ze dat nog niet willen. Het is belangrijk als maatschappelijk werker dat je dan een team hebt om op terug te vallen.”

Margreet: “Het moeilijkste vind ik dat je een band opbouwt met mensen waarvan je weet dat ze gaan sterven. Deze doelgroep is soms ook moeilijk te motiveren. Dat vind ik soms echt lastig.”

Wat is het leukste aan werken met je moeder/dochter?Martje: “Dat we naast de moeder-dochterband ook een bijzon-dere collegiale band hebben.”Margreet: “Dat ze altijd de BOB is op personeelsfeesten.”

Hoe kijk je tegen de ontwikkelingen in de zorg aan?Martje: “Het is hard en zwaar werk, maar vooral ook dankbaar. In mijn begintijd werd nog niet gekeken naar wie iemand is en hoe je met die informatie kunt bijdragen aan iemands welzijn. In dat opzicht ben ik erg gelukkig met het vraagge-richte zorgmodel waar De Riethorst Stromenland voor heeft gekozen. De kwaliteit van leven staat hierdoor voorop. Dat is in mijn ogen een hele verbetering met vroeger.”Margreet: “In het strategisch meer-jarenbeleidsplan staat dat de acti-viteitenbegeleiding op termijn als functie verdwijnt. Dat heeft gevolgen voor mijn baan. Ik kan daar beter mee omgaan dan mijn moeder. Er is altijd werk. Ik zie ook wel wat er op mijn pad komt. Wel zou ik graag hier willen blijven werken. Dit voelt toch een beetje als thuis. En niet alleen omdat mijn moeder hier ook rond-loopt.”

___

“____________

Levenskwaliteit

cliënten zo lang mogelijk

behouden

17

‘Ik kan weer mijn eigen plan trekken’

“Als iemand gezond is, herstelt een wond vaak spontaan”, vertelt wondspecialiste José Leijten. Als het wondje niet beter wordt, is het belangrijk om te weten waarom niet. Bij de heer Plooij was er sprake van vochtophoping in zijn benen en voeten. Dat bemoeilijkte de genezing.”

Oedeemtherapeut Evi Coppoolse vult haar collega aan: “Vocht in de benen van meneer maakte de genezing erg moeilijk. Vandaar dat niet alleen gespecialiseerde wondzorg nodig was, maar ook oedeemtherapie. Deze combinatiebehandeling kunnen we gelukkig aanbieden dankzij de samenwerking tussen De Riethorst Stromenland en het ECW.”

Meneer Plooij vertelt dat het oedeem in zijn benen is ontstaan na wondroos in 2003 en een openhartoperatie in 2004. “Toen hebben ze een ader uit mijn been gehaald voor een omleiding rond mijn hart. Het vocht in mijn benen wordt sindsdien niet goed meer afgevoerd. Ik draag hiervoor steunkousen.”

Multidisciplinaire aanpakDe oedeemtherapeut maakte bij haar behandeling gebruik van vochtafdrijvende massagetechnieken, drainagetape en speciale steunkousen op maat. Om de wond die intussen bijna 2 bij 2,5 centimeter groot was te dichten, was volgens de wondspecialiste de expertise van de oedeemtherapeute onmisbaar. “Vocht is altijd een groot probleem bij wondzorg. Het maakt het herstellen lastig. Een multidisciplinaire behandeling is nodig en draagt bij aan sneller herstel.”

TeamworkVolgens de behandelaars was goed overleg hierbij nodig. “Je moet constant samen je werkwijze afstemmen aan de vorderingen die de patiënt maakt. De ene keer was de oedeemtherapie leidend, de andere keer weer de wondzorg. Teamwork is een must om een wond goed te kunnen genezen”, vertelt de oedeemtherapeut. “Ook houd je rekening met elkaars behandelwijze”, zegt de wondspecialiste. “Een steunkous kan namelijk goed helpen bij vocht in de benen, maar is niet wenselijk

bij een wond. Dus moesten we tapen

of zwachtelen. Dat laatste is effectief, maar weer niet zo

prettig. Stoppen met zwachtelen

is echter weer wondgevoeliger. Zo stemden

we aldoor samen de zaken af.”

GenezingOm de beurt kwamen beide behandelaren bij meneer Plooij langs. Drie keer in de week een uurtje. “Het gaf me veel vertrouwen dat deze twee experts zo intensief met me bezig waren. Ik kreeg goede verzorging en tips. Dat maakte echt verschil. De genezing van mijn teen ging zienderogen vooruit. Ze hadden de wond en het vocht al snel onder controle.”

Binnen drie maanden was de wond helemaal genezen. “Gelukkig heb ik nu die zere voet niet meer en kan ik -voor mijn doen- weer een beetje vooruit. In mijn eigen tempo, mijn eigen plan trekken. Ik ben de dames bijzonder dankbaar voor hun professionele hulp. Maar hoe goed ze ook zijn, een mens is toch het liefst van niemand afhankelijk.”

Het was maar een klein wondje aan de binnenkant

van zijn teen. Maar doordat Cor Plooij uit Oosterhout

vocht vasthoudt in zijn benen, wilde dat kleine

wondje niet helen en werd deze groter en dieper. Zelfs

de liefdevolle verzorging van de Thuiszorg hielp niet. Na

anderhalve maand schakelde de thuiszorgmedewerker het Expertisecentrum Wondzorg

(ECW) in. Samen met een oedeemtherapeut van De

Riethorst Stromenland werd een speciale behandeling

ingezet. En dat had het gewenste resultaat. Binnen drie

maanden was de wond

helemaal genezen.

Samenwerken met zulke gemotiveerde specialisten geeft energie

Het Expertisecentrum Wondzorg (ECW) heeft sinds 1 april 2017 een nieuwe algemeen manager: Irene Stikkers. Het ECW dat onlangs het 1-jarig bestaan vierde, is een samenwerking tussen De Riethorst Stromenland en Thebe wijkverpleging. Het is gespecialiseerd in de behandeling van complexe wonden. Het ECW behandelt cliënten in gezondheidscentrum Slotjesveste in Oosterhout of thuis.

Irene Stikkers laat weten enthousiast te zijn over haar nieuwe deeltijdfunctie. “Het is een klein en ambitieus team dat bewust heeft gekozen voor de wondzorg. Met zes mensen vullen ze alle bereikbaarheids- en weekeinddiensten. Dat zegt veel over hun betrokkenheid. Samenwerken met zulke gemotiveerde specialisten geeft energie.”

Als algemeen manager gaat Irene zich samen met Jacques Neyens, manager wondzorg, richten op het uitdragen van de wondexpertise, het verder ontwikkelen van het wondcentrum en het aanjagen van onderzoeken naar de juiste behandeling. Het ECW werkt hiervoor samen met andere expertisecentra, zoals de Zorgacademie Erasmus MC en de Universiteit Maastricht. Naast haar taak als algemeen manager ECW blijft Irene de rol vervullen van teammanager Behandeling & Begeleiding binnen De Riethorst Stromenland.

19

“Deze muziek raakt me diep in mijn ziel”

Ruim 150 belang-stellenden zitten in het atrium van Mauritsstaete klaar voor de bekende zingende familie. Ook de vriendinnen Els de Zeeuw en Mariëtte Nelis-Jurriëns zijn speciaal naar Geertruidenberg gekomen voor het optreden. “We laten ons graag verrassen door Opera Familia, die we eigenlijk niet zo goed kennen. Ze schijnen beroemd te zijn.”

Opera Familia geniet grote bekendheid sinds vader Paul (bariton), moeder Carla (mezzosopraan) en dochter

Belinda (sopraan) meededen aan Holland’s Got Talent. Het trio bereikte in 2011 de finale van het populaire tv-programma. Daarna ging alles snel: een platina album, uitverkochte theatertournees, tv-specials en vele concerten in binnen- en buitenland.

Stichting Wij voor JouHet optreden in Mauritsstaete maakt onderdeel uit van een reeks concerten voor ouderen in Nederland. Deze zijn mogelijk gemaakt door de stichting Wij voor Jou. Tot eind 2017 treedt het trio in diverse zorgcentra op. Onder de noemer ‘Rondje Vrijthof’ zingen ze tweemaal een half uur in de stijl van André Rieu. Met meezingers, maar ook met liederen uit bekende opera’s en operettes. Dat doen

zij in opvallende galajurken. Vaak zingen ze gedrieën, maar er zijn ook solo’s en prachtige duetten van moeder en dochter, terwijl vader de piano bespeelt.

André RieuBewoner Jacques van Doorn zwaait uitbundig zijn armen in de lucht als ‘O solemio” wordt voorgedragen. “Schitterend. Ik hou van opera. Ik luister elke avond naar de klassieke zender Brava. Vanaf het moment dat ik wist dat Opera Familia zou komen, heb ik uitgekeken naar deze middag. Opera Familia doet zeker niet onder voor André Rieu die ik al drie keer live heb gezien. Dit is de mooiste dag in tijden!”

De meezingers worden afgewisseld met warme en pakkende nummers die het publiek zichtbaar ontroeren. Zoals het Spaanse volksliedje ‘Granada’.

De tranen biggelen een 80-jarige buurtbewoonster over de wangen als bariton Paul krachtig uithaalt. De vrouw vertelt na afloop dat er veel herinneringen bovenkwamen. “Mijn laatste vakantie met mijn man was in Granada. Hij is intussen 13 jaar geleden overleden. Deze muziek raakt me diep in mijn ziel.”

Ook de vriendinnen Els en Mariëtte hebben Opera Familia intussen in het hart gesloten. Ze hebben hun armen wijd gespreid en playbacken vol overgave de cover ‘We’ll meet again’ van Vera Lynn mee. Bij het laatste nummer van het concert doen de dames achterin de zaal samen nog een walsje. Als de laatste noten klinken, vallen ze elkaar gelukzalig in de armen. “Schitterend!”

21

‘Ons Keuken’ trakteert Cliënten en medewerkers van alle locaties van De Riethorst Stromenland zijn op 1 februari getrakteerd op een lekker gebakje. De afzender was ‘Ons Keuken’, zoals ook op het gebakje te zien was. Ons Keuken is de nieuwe gemeenschappelijke keuken van De Riethorst Stromenland en collega-zorgorganisatie Schakelring. Woensdag 1 februari was een bijzondere dag, omdat vanaf die datum voortaan iedereen de warme maaltijd via Ons Keuken ontvangt. Dagelijks worden er circa 1200 maaltijden bereid.

Volop keuzeLekker eten is belangrijk, dat weten we alle-maal. Bovendien is het voor veel mensen een moment van gezellig samenzijn. De oprichting van Ons Keuken zorgt ervoor dat we de kwali-teit van de warme maaltijd kunnen verhogen. De keukenmedewerkers doen er alles aan om dagelijks smakelijke en gezonde soepen, hoofdgerechten en toetjes te bereiden. Zij werken zoveel mogelijk met verse seizoens- en streekgebonden producten. Er is volop keuze voor iedereen. Afdelingen die graag samen met bewoners koken, kunnen dat prima doen met de producten van Ons Keuken.

Wat vindt u ervan?Ons Keuken wil graag weten wat bewoners van de maaltijden vinden. U kunt via een medewerker aangeven wat u wel en niet lekker vindt, en welke aanpassingen en verbeteringen u graag ziet. De medewerker zorgt ervoor dat uw reactie bij Ons Keuken terechtkomt.

KlankbordgroepOok op een andere manier zorgen we ervoor dat uw ervaringen meegenomen worden bij het samenstellen van de menu’s en de bereiding van de maaltijd. In de Klankbord-groep ‘Menu en verder’ zitten namelijk ook vertegenwoordigers van cliëntenraden. De klankbordgroep kwam in maart voor de tweede keer bij elkaar. Er is, samen met mensen van Ons Keuken, uitgebreid gespro-ken over zaken die goed gaan en die nog verbeterd kunnen worden.

KennismakingVoor cliëntenraden was het op zaterdag 18 maart mogelijk om een kijkje te nemen in Waalwijk, op de plek waar Ons Keuken kookt en alles voor de warme maaltijd orga-niseert. Deze ‘open inloop’ had als belang-rijkste doel om elkaar beter te leren kennen, het keukenproces toe te lichten en vragen te beantwoorden.

Op de foto genieten bewoners van verpleeghuis Eikendonk in Waalwijk van het Ons Keuken-gebakje.

‘Ja Zuster, Nee Zuster’ roept mooie herinneringen op

Veertien kinderen verrasten de bewoners van woonzorgcomplex De Lemmenskamp in Woudrichem met de musical ‘Ja Zuster, Nee Zuster’. Het optreden was een actie van de HartenBrigade van Stichting De Vleet. Eens per maand verricht dit team van kinderen, vrijwilligers en bedrijven een goede daad.

Meezingen en klappenDe musical werd georganiseerd in samenwerking met zangeres Apolonia Gort, die de rol van zuster Klivia op zich nam. In totaal tien weken oefenden de deelnemers op hun rol. En met succes. Het publiek zong en klapte enthousiast mee met de liedjes van Annie M.G. Schmidt. Alle deelnemers waren trots op het resultaat en blikken zeer tevreden terug. “Er is niets zo mooi als mensen gelukkig maken en zien glimlachen”, aldus Apolonia.

Winnaars fotoshoot

Mevrouw Heijstek-Branger Dochter Eveline Tamarus-Heijstek had haar moeder opgegeven voor de fotoshoot. En dat was best een beetje spannend. In het begin was mevrouw dan ook flink nerveus. Gelukkig stelde de fotograaf haar op haar gemak. En gaandeweg de sessie begon ze steeds meer te ontspannen. Ze vertelde hoe dankbaar ze is voor haar dochter. Die haar niet alleen de fotoshoot cadeau deed, maar die ze zelf ook als een geschenk ziet. “Ik was al wat ouder toen ik haar kreeg. Ze was een nakomertje. Een echt geschenk voor ons.”

De heer Bertus van der Stelt Meneer Van der Stelt gaf zichzelf op voor de shoot. Hij wilde graag op de foto met enkele verpleegkundigen. “Ik wil graag met de zusters op de foto. Ik ken iedereen hier zo goed en vind iedereen zo lief. Het is alle-maal goed volk en de zusters zorgen goed voor mij.” Tijdens de shoot werd er flink gelachen en gekkigheid uitgehaald door de dames. Meneer Van der Stelt liet het zich allemaal welgevallen. Met een prachtige herinnering als eindresultaat.

In uitgave nummer 2 van vorig jaar kon u kans maken op een gratis fotoshoot. De redactie van THUIS heeft twee clienten blij kunnen maken met een fotosessie. Hier ziet u de mooie resultaten.

23

“Een echt geschenk”

Ware grootte

25

MAAK kANS OP ...... een moodlight van Philips

MeedoenGraag geven we in iedere Thuis een leuk presentje weg aan enkele lezers. Dit keer hebben we gekozen voor een mood-light van Philips. Met een moodlight kunt u een mooie en gezellige sfeer in huis creëren. Zet de lamp waar u wilt en richt op een lichtgekleurde wand voor een optimaal effect. Het enige wat u daarna hoeft te doen is de lamp inschakelen, uw favoriete kleur selecteren en genieten.

Wilt u in aanmerking komen voor deze leuke duizend-poot stuur dan uw reactie naar de redactie van Thuis. Graag horen we waarom u een van de vijf lampen die we weggeven wilt winnen. U kunt uw reactie opsturen naar De Riethorst Stromenland afdeling Communicatie, Antwoordnummer 27509, 4930 WK Geertruidenberg. Afgeven bij de receptie van uw zorglocatie mag ook. Alleen bewoners en cliënten van De Riethorst Stromen-land komen in aanmerking. Medewerkers, vrijwilligers en relaties zijn uitgesloten van deelname.

Actief bewegen in kring

Heeft u een klacht?

Blijf er niet mee rondlopen

Bij De Riethorst Stromenland kunt u rekenen op goede zorg en een fijn (t)huis. Ondanks al

onze inspanningen kan het gebeuren dat u ergens niet helemaal tevreden over bent. Misschien voelt u zich niet helemaal begrepen of onjuist benaderd? Of misschien is er iets mis gegaan in het contact met een medewerker. Geef uw onvrede alstublieft aan ons door. Dat zien we niet als lastig. Wij leren graag van uw reactie. En u wordt er zeker niet op aangekeken. We zien een klacht juist als een gratis advies voor verbetering en gaan er serieus mee aan de slag.

Ongeveer vijftien cursisten namen deel aan de eerste gezellige

en actieve bijeenkomst van ‘bewegen in kring’ bij kleinschalig verpleeghuis Aernswaert. De bijeenkomst startte met een korte introductie door fysiotherapeut Guy Carlens. Daarna konden de

deelnemers aan de slag in de oefenzaal met bijvoorbeeld kleine balletjes, werpringen en badmintonrackets onder leiding van Marianne Hagendoorn, docent Meer Bewegen voor Ouderen. De cursus bestaat uit drie bijeenkomsten en elke maand is het mogelijk om in te stromen bij een cursus.

Meer wetenWilt u meer weten of heeft u interesse een cursus te volgen? Neem dan contact op met Lisanne Verstegen via e-mail l.verstegen@drsn.nl.

Wat kunt u doen?Bespreek uw onvrede altijd eerst met een medewerker. Komt u er samen niet uit, bespreek de klacht dan met de locatiemanager, manager Wijkverpleging of manager Behan-deling en Begeleiding. In de meeste gevallen kunnen wij uw klacht zelf oplossen.

Een klacht indienenKomt u er mondeling niet uit? Dan kunt u uw klacht ook altijd schriftelijk bij ons indienen via een klachten-formulier dat bij de receptie van uw zorglocatie verkrijgbaar is. Het ingevulde formulier kunt u opsturen naar het gratis antwoordnummer dat op het formulier staat. U kunt het ingevulde formulier ook afgeven bij de receptie of de manager.

Onafhankelijke klachtenfunctionarisEen enkele keer komt het voor dat een buitenstaander naar uw klacht moet kijken omdat we er samen niet uitkomen. Daarvoor hebben wij een onafhankelijke klachtenfunctionaris aangesteld. Deze persoon is niet in dienst van De Riethorst Stromenland. Wilt u contact met de klachtenfuncti-onaris? Dan kunt u contact opnemen met de organisatie Quasir via: 0516 618 711. Zij helpen u dan bij de afhandeling van uw klacht.

27

‘Vandaag is hij echt weer even boer’

“Verrek, een kalf!” Bewoner Piet Roodzand kan zijn ogen niet geloven als hij ziet wat er uit de bus van nachtzuster Helma van Stokkom stapt. Het gezicht van de voormalige veehouder straalt van oor tot oor als hij de 4 weken oude blonde Aquitaine ziet: “Da’s wel heel lang geleden.” Op hoge poten dartelt de blonde Belinda door de omheinde binnentuin van kleinschalig verpleeghuis Aernswaert in Hank. Ze snuffelt aan de viooltjes, stapt dwars door de border met lavendel en ontdekt uiteindelijk een rustig hoekje achterin bij het hek.

Wens Belinda is een van de zeventien kalfjes die afgelopen maanden zijn grootgebracht op de boerderij van de vriend van Helma. De nachtzuster hoorde dat bewoner Wim Heijmans een wens over een koe had. De oud-veehouder zou zo graag weer eens een kalf zien rondlopen. Net als vroeger op zijn boerderij in Dussen. Helma beloofde hem dat ze er eentje naar Aernswaert zou meenemen als het kon.

Vrije middagHelma leidt Belinda geduldig van de ene naar de andere bewoner. Ze zet iedereen op de foto met het kalf. Het mag haar vrije dag zijn. Deze momenten

geven de nachtzuster duidelijk veel voldoening. Stralend zegt ze: “Je moet je voorstellen wat dit met onze bewoners doet die zelf vroeger koeien hebben gehad. Door Belinda’s aanwezigheid komen mooie herinneringen terug. Daar offer ik graag mijn vrije middag voor op.”

De fles gevenBewoner Piet Roodzand kan zijn geluk niet op. Helma heeft een paar grote flessen met melk meegenomen en hij mag het kalf voeren. Hij weet precies hoe dat werkt. Als vanouds pakt hij het beestje bij zijn kop en stuurt het zo richting de speen. Belinda slurpt gulzig aan de fles.

“Als ze eenmaal dorst krijgen, gaan ze vanzelf makkelijker drinken”, weet boer Wim. Zijn zoon René Heijmans, ook agrariër, is toevallig uit Canada over en ziet zijn vader genieten van de speciale gast. “Bijzonder dat het personeel al deze moeite voor de bewoners neemt. Mijn vader praat graag over zijn tijd als veehouder. Op zijn kamer hangt ook een foto van zijn boerderij. Vandaag is hij echt weer even boer.”

BoerenwijsheidAls Belinda alle flessen leeg heeft en ontdekt dat het mandje van een rollator geen voerkorf is, zet het kalf koers richting het grasveldje om daar te gaan grazen. Maar niet voordat ze op het terras van de binnentuin nog even haar blaas leegt. “Ja dat doen ze”, lacht veehouder Piet. “Aan de voorkant laden en van achteren lossen.” Alle bewoners lachen hartelijk om deze boerenwijsheid.

29

De bewoners van

Altenahove werden

getrakteerd op een open

podium van de leerlingen

van de Talentenschool

uit Almkerk. Na vele

verrassende optredens

bleek er in het publiek

ook talent aanwezig.

De Almzaal in verpleeghuis Altena-hove is tot de laatste

stoel toe gevuld. Tientallen kinderen van de Talentenschool zitten bij het podium op de grond. Ze zien hoe blokfluitspeel-ster Lauren als eerste leerling het podium betreedt. Na haar is breakdancer Nick aan de beurt. Hij komt wat schuchter op. Als het verkeerde liedje klinkt, overlegt hij haastig met de klas-genoot die de muziek regelt. Als het juiste nummer niet gevonden

wordt, stapt hij onver-richter zake het podium af. “Wat sneu voor het menneke”, reageert meneer Sprangers op de eerste rij.

Allernieuwste snufjesMet zoveel jong talent

in huis komen uiteraard ook de aller-

nieuwste snufjes aan bod.

Zo toont Leon een echte vlog aan de bewoners. “Eigenlijk wilde ik een stunt met mijn quad

laten zien, maar die was te

groot om binnen te rijden. Daarom heb ik een filmpje gemaakt.”

De talentendag is georganiseerd door Janne en Josephine. “Onze school heet de Talentenschool. Wij vonden het leuk om de talenten van de leerlingen aan anderen te tonen”, vertellen de

twee organisatietalenten die samen het contact legden met Altenahove en regelden dat de middag werd opgezet.

EnthousiasmeNa rijmpjes, liedjes, voetbal-kunstjes, teken- en muziektalent kan meneer Sprangers zijn hart ophalen als een nieuwe break-dancer het podium betreedt. Op zijn schoenen met lampjes toont Casper alle moves die hij kent. Als hij het enthousiasme in de zaal ziet, roept de danser dat iedereen mee moet doen. Meneer Sprangers en meneer Romijn gieren het uit van het lachen. “Dan kunnen we naar het zieken-huis, jongen!”

Als alle voordrachten zijn geweest, vraagt presentator Wouter of er wellicht nog talent in de zaal aanwezig is. “Eenmaal, andermaal…” Als het stil dreigt te blijven, steekt mevrouw Vos plotseling haar hand op. “Ja, ik! Ik kan een kip nadoen.” Tot grote hilariteit van de kinderen kakelt ze vervolgens door de microfoon de hele zaal aan het lachen. De jury is unaniem in haar oordeel: “Mevrouw Vos verdient een dikke 10 voor deze performance!”

Talent op het

podium én in de

zaal

31

‘Bekendheid en nieuw onderzoek naar genezing’

Wetenschapper dr. Eric Reits doet onderzoek naar een medicijn dat de ziekte van Huntington kan genezen. Hij is een van de aanjagers in het Campagneteam Huntington dat vier miljoen euro wil ophalen om de ziekte geneesbaar te maken. Intussen is meer dan een

miljoen euro opgehaald en kan hij de eerste doorbraken noemen.

Dankbaar is hij. Naar alle Huntington-patiënten die de afgelopen tijd

het taboe op de ziekte hebben durven doorbreken en zo de landelijke campagne voor Huntington mogelijk gemaakt hebben. “De reacties op de campagne zijn overweldigend. We hebben in 9 maanden tijd ruim een miljoen euro opgehaald. Met enkele onderzoekslijnen zijn we vergevorderd, de eerste resultaten zijn bemoedigend. En dan te bedenken dat deze onderzoeken eerder zijn stilgelegd vanwege geldgebrek”, vertelt Reits, die als wetenschappelijk onderzoeker is verbonden aan het Amsterdams Medisch Centrum en de Universiteit van Amsterdam.

De ziekte van Huntington is een erfelijke hersenziekte en treft hele families. Door samenklontering van bepaalde eiwitten in de hersenen, ontstaan fysieke en mentale klachten bij een

Huntington-patiënt, die uiteindelijk tot de dood leiden. “Recent heeft men een manier ontdekt om de aanmaak van het bewuste eiwit te remmen. Een veelbelovende ontdekking want daarmee zou de samenklontering kunnen worden voorkomen. Deze potentiële route wordt ook al getest op proefdieren. We zien bij hen dat symptomen van Huntington afnemen.”

Goed nieuwsDe wetenschapper erkent dat dit ‘hartstikke goed nieuws is en bemoedigend voor iedereen die uitkijkt naar een medicijn’. Maar hij is ook realistisch: “We moeten écht nog een slag om de arm houden. Dit is geen garantie op genezing. Als we medicijnen gaan testen op mensen kan er nog veel misgaan. Dat zagen we helaas bij sommige onderzoeken bij andere ziektes. Je denkt dat je goud in handen hebt met de finish in zicht, maar je zult toch echt de eindstreep moeten afwachten. Het kan zijn dat het

medicijn bij mensen helemaal niet aanslaat. Of dat het vreselijke bijwerkingen geeft. Dat moeten we de komende tijd allemaal onderzoeken.”

Vier onderzoekslijnenHet bewuste onderzoek naar de aanmaak van het klonterende Huntington-eiwit is een van de vier opgestarte onderzoeken, vertelt Reits. “Met de ruim een miljoen euro die nu al is opgehaald, hebben we al vier onderzoekslijnen kunnen opstarten. In Leiden doet Willeke van Roon onderzoek naar hoe de aanmaak van het klontergevoelig eiwit geremd kan worden, in Amsterdam doet mijn team onderzoek naar de afbraak van het bewuste eiwit en Groningen onderzoekt hoe de klontering van het eiwit kan worden tegengegaan. Tot slot screenen we bestaande medicijnen die het eiwit remmen.”

De volgende stapAls 2,5 miljoen euro binnen is, kunnen de wetenschappers de volgende stap zetten. “We willen namelijk nog meer veelbelovende onderzoekslijnen opzetten die mikken op een aangrijpingspunt voor een medicijn, én een open ronde voor de wetenschap houden. Dat wil zeggen dat wetenschappers onderzoeksvoorstellen kunnen indienen. Een onafhankelijke onderzoekscommissie zal dan beoordelen welk onderzoek het meest kansrijk is om voor een doorbraak te zorgen.” De wetenschapper vertelt dat hij ook nog bewust eiwit-wetenschappers aan het scouten is. “Ik wil hen warm maken om mee onderzoek te verrichten naar een Huntington-medicijn. Waar ik hen vind? Op congressen met specialisten op dit gebied. Ja, dat is een hele opgave, maar ik heb met het Campagneteam Huntington een missie: binnen tien jaar Huntington kunnen genezen.”

Taboe doorbrekenReits vertelt dat hun missie wereldwijd de aandacht trekt. “Overal hebben families te lijden onder deze mensonterende ziekte. Niet eerder werd er op zo’n grote schaal aandacht voor gevraagd. Elke week krijgen we mails of telefoontjes van mensen die blij zijn met onze campagne en dat er serieus gewerkt

wordt aan een medicijn. Hoewel wij het taboe proberen te doorbreken, merken we ook dat niet iedereen er zo gemakkelijk over praat.

OverheidssteunBelgië heeft de Nederlandse aanpak intussen omarmd. Onlangs zat Reits zelfs om de tafel met vicepremier Jan Jambon, tevens minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken. “Door privé-ervaringen wil hij ook graag bekendheid geven aan Huntington en onze noodzakelijke onderzoeken steunen. Hopelijk zorgt dit weer voor nieuwe donateurs. In elk geval zijn nu ook Belgische wetenschappers aan het werk gegaan.” Bij de Nederlandse minister Edith Schippers kwam het Campagneteam Huntington vooralsnog uit op een dood spoor. “Ze wilde heel graag geld vrijmaken, maar dat was er simpelweg niet. Hopelijk kan een nieuw kabinet ons wel helpen.”

Eric Reits is via het Campagneteam Huntington verbonden aan zorgcomplex De Kloosterhoeve in Raamsdonksveer. Hij verleende ook zijn medewerking aan het boek ‘De Hel van Huntington’ dat in het najaar van 2016 verscheen. Het is het levensverhaal van Huntington-patiënt Joyce van Blerck. Een taboedoorbrekend boek over wilskracht, liefde en inspiratie.

33

De kookgroep van zorghulp Jenny

van Haaften en vrijwilliger Jenny van

Mersbergen komt elke dinsdag op de

eerste verdieping van Altenahove bijeen.

Samen met bewoners koken zij een

lekker recept. Vandaag staan er kippen-

billen met aardappelschijfjes en verse

appelmoes op het menu. Maar niet voor

meneer Groeneveld. Hij wordt door een

medewerkster van het restaurant verrast

met een speciaal gerecht: bruine bonen

met gedroogde appeltjes en een spek-

lapje. “Wat een verrassing”, reageert hij

opgewekt. “Mijn lievelingskostje!”

Speciale gerechtenDe bijna 98-jarige bewoner vertelt dat hij spijsverteringsklachten heeft. Het nieuwe restaurant in Altenahove biedt uitkomst. Ze bereiden vanwege zijn klachten speciale gerechten voor hem. “Dat doen we graag. Meneer krijgt last van bepaalde voedings-middelen, daarom houden we extra goed rekening met zijn maaltijden. Dit betekent overigens niet dat we dagelijks voor al onze bewoners hun lievelingskostje kunnen klaarmaken. Dat is ondoenlijk”, zegt keukenme-dewerker Mirjam. “Wel staan we open voor lekkere recepten om eens te proberen.”

Helpen bij bereidingDe bonen met gedroogde appeltjes

heeft meneer Groeneveld ook zelf geïntroduceerd bij het restaurant. “De kok hier kende het niet. Hierop ben ik in de keuken naast haar gaan zitten om te helpen bij de bereiding. Ik had zelf twee kistjes gedroogde appeltjes meegenomen van mijn kinderen. Toen ze klaar was, belde de kok haar moeder om te vertellen dat ze iets nieuws gemaakt had. Haar moeder kende het wel. Het is een ouderwets recept.”

Niet alleen in het restaurant, ook in de kookgroep heeft de bewoner het gerecht geïntroduceerd. Jenny van Haaften is intussen ook verzot op de bonen met appeltjes. Meneer Groeneveld weet dat. Liefdevol schuift hij een deel van zijn portie op

een bordje naar de zorghulp. “Geniet er maar van. Het is toch te veel voor mij.”

Blote billetjes in het grasMeneer Groeneveld eet ook graag ‘groene en witte’, vertelt hij. Het water loopt hem in de mond als hij erover vertelt: “Dat zijn snijbonen en witte bonen uit het zout in een Keulse pot. Heerlijk met boeren-metworst.” Aan tafel zitten er meer te watertanden. “Dat noemden wij blote billetjes in het gras”, reageert een tafelgenoot enthousiast. Iedereen lacht. “Zullen we die volgende week dan weer maken, Jenny?” Daarmee lijkt het menu voor volgende week naar ieders tevredenheid bepaald.

Watertandend aan tafel

Bruine bonen met gedroogde

appeltjes en een speklapje. Ze

mogen meneer Groeneveld van

de Guldenroede in verpleeghuis

Altenahove er ’s nachts voor

wakker maken!

ReceptBruine bonen met gedroogde appeltjesIngrediënten1 potje bruine bonen (1 persoon)10 gedroogde appeltjesscheutje stroopflinke snuf kaneel

Bereidingswijze

1 De gedroogde appeltjes wellen in lauw water.

2 Vervolgens een paar minuutjes koken in water.

3 De bruine bonen intussen verwarmen op een laag vuur.

4 De gekookte appeltjes afgieten en erbij doen, samen met de stroop en kaneel.

5 Zachtjes roeren en even zachtjes door-verwarmen.

Lekker met een speklapje.

35

Verpleeghuis De Riethorst verhuist tijdelijk naar Oosterhout

Medio april zijn de cliënten van verpleeghuis De Riethorst in Geertruidenberg naar Oosterhout verhuisd. Daar wonen ze ongeveer 2,5 jaar in het voormalige verzorgingshuis Buurstede. De Riethorst wordt gesloopt en op dezelfde plek komt nieuwbouw terug met moderne en comfortabele voorzieningen. De verhuizing, die in totaal drie dagen in beslag nam, is prima verlopen. Cliënten konden ’s ochtends genieten van een ontbijtbuffet en muzikale optredens. Tussen de middag was er friet en een ijsje. Daarna reden de taxibusjes voor om iedereen naar Oosterhout te brengen, waar medewerkers en vrijwilligers voor een warm welkom zorgden.

Eigen appartementVoor sommige cliënten van De Riethorst betekent de verhuizing dat ze een tweepersoonskamer hebben verruild voor een eenper-soons appartement met eigen sanitair. Een fijne verbetering. De locatie Buurstede biedt boven-dien mooie huiskamers, een grote ontmoetingszaal en een fraaie binnentuin. De reacties op de tijdelijke locatie zijn erg positief, zo bleek al tijdens de kijkochtend voor cliënten en hun familie.

Herinneringen ophalenOp zaterdag 1 april was er ook tijd voor het ophalen van herin-neringen. ’s Middags stond de deur aan de Venestraat open voor iedereen die nog een allerlaatste keer in ‘de oude’ Riethorst wilde rondlopen. Veel oud-medewerkers en inwoners van Geertruidenberg maakten er gebruik van.

Medewerkers meeAlle medewerkers van De Riethorst zijn mee verhuisd naar Ooster-hout. Alleen de dagbehandeling en dagbesteding voor thuiswo-nende cliënten is in Geertrui-denberg gebleven. Hiervoor is de voormalige apotheek aan de Stadsweg beschikbaar gekomen.

Sloop en nieuwbouwDe verwachting is dat in mei met de sloop van De Riethorst wordt begonnen. Omdat dit tijd kost en er ook een gemeentelijke proce-dure afgerond moet worden, zal de nieuwbouw waarschijnlijk begin 2018 van start gaan. Naast het nieuwe verpleeghuis komen er op het vrijgekomen terrein enkele woningen.

Midden op het grote pleinstaat het stalletje van Katrijn:Mooie blommen! Mooie blommen!Mensen, hierheen moet je kommen!‘k Heb margrieten, mooie anjers,‘k Heb violen... zulke kanjers!Rode rozen, korenbloemen,veel te veel om op te noemen,lelietjes van twintig centen,prachtig mooi. Je ruikt de lente!

Daar komt kleine Pieter aan.Bij het stalletje blijft hij staan.Wel, m’n jongen, zegt Katrijn,Wat zal ‘t wezen, wat zal ‘t zijn?

Irissen met lange stelen,wil je paarse, wil je gele?Zestig centen maar, de tien!Wil je roosjes dan, misschien?Ook niet deze? Of van deze?Maar wat moet het dán toch wezen,moet je ze voor moeder halen?Neem dan lelietjes-van-dalen! Nee, zegt Pieter, nee, het wasvoor de juffrouw van de klas!Weet je ze verjaart vandaagen nu geef ik haar zo graagbloemetjes met gele hartjes,maar ik heb alleen twee kwartjes...Lieve jongen, zegt Katrijn, dan krijg jij van mij jasmijn!‘t Allermooiste wat er bij is.En of Pietertje ook blij is!

Kijk, daar gaat hij met zijn petjeen zijn prachtige boeketje,straks zegt Pieter heel geleerd:Juf, nog wel gefie-sie-teerd.

Bron: Annie M.G. Schmidt

De mooiste bloemen

In memoriamIn de THUIS van december 2016 stond een interview van Joey van der Pluijm met zijn oma, Mw. van der Pluijm uit Aernswaert. Helaas hebben wij enkele weken geleden afscheid moeten nemen van Mw. van der Pluijm. Wij wensen de familie heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

De redactie

37

Kim van Tilborg is geboren met een open ruggetje. Daardoor is ze afhankelijk van een rolstoel. Dat weerhoudt haar er echter niet van om zich in te zetten voor een ander. In verpleeghuis Altenahove in Almkerk zijn ze maar wat blij met deze bijzondere vrijwilliger.

In de Almzaal staan ruim 60 stoelen in een kring om bewegings-

coach Marianne Hagendoorn. Op een stoel met wieltjes geeft ze ronddraaiend op de maat van de muziek uitleg bij haar oefeningen. Ze krijgt hierbij hulp van vrijwilliger Kim, die in de kring tussen de bewoners zit. Elke dinsdag-morgen helpt Kim bij het bewegingsuurtje in Altena-hove. Op donderdag is ze ook vrijwilliger bij de bingo-, spelletjes- en filmmiddag. “Het geeft me voldoening om anderen gelukkig te maken. Sporten is sowieso mijn ding. Ik houd zelf erg van zwemmen. De beweegactiviteit mee begeleiden, sprak me dus direct aan”, vertelt Kim, die begin dit jaar via een jobcoach van het arbeidstrainingscen-trum bij Altenahove terechtkwam.

KanjerActiviteitenbegeleider Lisanne van der Westen prijst de inzet van Kim. “Ze is ondanks haar handicap heel zelfstandig. Wij zijn echt heel blij met haar. Net als bij onze cliënten, geldt ook voor Kim: Je moet kijken naar wat iemand nog wel kan, daarmee haal je het beste in iemand naar boven. Ze is een kanjer!”

Tijdens het bewegingsuur spoort Kim de bewoners aan om met de oefeningen mee te doen. “Sommigen komen alleen voor de muziek. Hen laat ik gewoon lekker genieten. Anderen probeer ik te moti-veren. Ik let er ook altijd op of ze niet te ver naar voren

hangen, zodat ze van hun stoel vallen.” Meneer Van der Stelt heeft veel respect voor Kim. Hij mist zelf een been en is ook rolstoelgebonden. “Ze doet het toch maar voor ons. Kim is een gezellige meid. Ze motiveert me elke week op haar manier. Ik zit graag naast haar. Zonder haar klopt het niet voor mij.”

RolstoelNa het bewegingsuur helpt Kim nog even met koffie schenken, de tafels dekken voor de lunch en de krant voorlezen. Voordat het zover is, moeten alle bewo-ners in hun rolstoel van de Almzaal terug naar de huiskamer. Lisanne heeft haar handen vol aan de begeleiding. Mevrouw Kapel is een van de weinige cliënten die zelf loopt. Ze helpt de activiteitenbe-geleider en duwt een rolstoel voort. Het is die van Kim, die er hartelijk om kan lachen. “Prima toch, zo helpen we elkaar een beetje.”

’Kim motiveert me elke week op haar manier’

___

“____________

Zonder haar klopt het niet

voor mij.

__________

Bij iedere besteding vanaf 5 euro

ontvangt u een gratis spaarzegel__________

39

Sparen voor een gratis hoofdgerecht

De restaurants van De Riethorst Stromenland

introduceren de Hap & Trap Kaart. Daarmee kunnen fietsers die de restaurants aandoen als tussenstop vanaf mei tot en met eind dit jaar sparen voor een gratis hoofdgerecht.

De restaurants van De Riethorst Stromenland zijn ideale pleisterplaatsen voor fietsers die genieten van een tocht door het Land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied. Zij kunnen daar terecht voor een kopje koffie met iets lekkers, een lunch of een uitgebreide maaltijd. Vanaf mei krijgen zij bij iedere besteding vanaf 5 euro een spaarzegel voor de Hap & Trap Kaart. Met in totaal vijf zegels van minstens twee verschillende locaties is de kaart vol en kan deze ingeruild worden voor een heerlijk gratis hoofdgerecht.

Buiten naar binnenVeel mensen in het Land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied zijn bekend met De Riethorst Stromenland als organisatie voor ouderenzorg. Wat veel mensen niet weten, is dat een aantal locaties sinds enkele jaren een restaurant hebben dat ook geopend is voor mensen van buitenaf. “We koken niet alleen graag voor onze bewoners, maar ook voor anderen. We willen hiermee ‘buiten’ naar ‘binnen’ halen, zodat onze bewoners onderdeel blijven uitmaken van de maatschappij. En mensen kennis kunnen maken met onze locaties.

We vervullen graag een bredere functie’’ zegt teammanager facilitaire zaken Michiel Steenhagen.

Ophalen en inleverenWie deze zomer op de fiets door de regio gaat, kan de Hap & Trap Kaart ophalen en inleveren op alle locaties van De Riethorst Stromenland met een restaurant. Dit zijn Slotjesveste in Oosterhout, De Stroming in Waspik, Mauritsstaete in Geertruidenberg, De Lemmenskamp in Woudrichem en Altenahove in Almkerk. In deze restaurants worden ook de spaarzegels uitgegeven.

41

‘Haar vrolijkheid houdt me op de been’

Sinds haar 43e jaar is Willie

rechtszijdig verlamd door een

hersenbloeding. Ze woont

thuis waar echtgenoot Jan

haar verzorgt. Sinds anderhalf

jaar krijgt de mantelzorger

ondersteuning van de Thuiszorg.

“In voor- en in tegenspoed. Dat heb ik Willie 50 jaar geleden beloofd en dat kom ik na”, zegt Jan. Hij vindt het de normaalste zaak van de wereld dat hij al ruim 27 jaar dag en nacht voor zijn vrouw zorgt. “Nee, ik heb er niet om gevraagd. Zij ook niet. Samen maken we er het beste van.” Hij knijpt in Willie’s hand als hij het zegt. Ze antwoordt met een glimlach, want spreken vindt ze lastig. Af en toe schrijft ze een lettertje in de lucht. Of maakt ze een klank en wijst ze iets aan. Zo maakt ze zich verstaan-baar. Zodra Jan haar na een paar keer gissen begrijpt, grinniken ze het samen uit. “Haar vrolijkheid houdt me op de been. Zonder haar lach had ik het nooit volgehouden al die jaren.”

Zorgen en werkenElke dag staat voor Jan in het teken van zorgen voor Willie, werken en opnieuw zorgen. Tijd voor zichzelf heeft hij nauwelijks. “Mijn werk is mijn afleiding. Daar stop ik niet mee. Af en toe moet ik efkes weg”, zegt de mantelzorger. Vroeger reed Jan ’s nachts op de vrachtwagen, zodat hij overdag bij Willie kon zijn. “Toen vertrok onze jongste dochter uit huis. Sindsdien doe ik de zorg alleen.”

Wijkverpleging De Riethorst Stromenland

Heeft u thuiszorg nodig?Neem dan contact op met

onze medewerkers via 0183 302278 of

thuiszorg@drsn.nl.

Hulp in huisAcht jaar lang kreeg het echtpaar 1,25 uur huishoudelijke hulp. Vanwege financiële zorgen moest Jan dit opzeggen. Sindsdien komt hun dochter twee uurtjes per week poetsen. De rest doen ze zelf. Anderhalf jaar geleden heeft Jan de Thuiszorg ingeschakeld via zijn PGB (persoonsgebonden budget). “Ik word ouder. Daarom heb ik De Riethorst Stromenland gebeld. De Thuiszorg was direct geregeld. Drie ochtenden komt iemand een uurtje helpen bij de verzorging. Fijn, want er is naast de persoonlijke verzorging van Willie genoeg te doen in huis.”

Zelfstandig wonenLeerling-verpleegkundige Stephanie van der Steen van de Thuiszorg komt regelmatig langs. “Ik help bij het douchen en aankleden. Samen maken we ook altijd een praatje en goede afspraken over alle taken. We kijken dan hoe we de zelfredzaamheid kunnen vergroten. Ik controleer ook of het goed gaat met mevrouw én de mantelzorger. Want om zelfstandig thuis te kunnen wonen, moet het met beiden goed gaan.” Jan zegt dat hij de zorg voor zijn Willie nog niet wil opgeven. “Ik vind het fijn dat ik de Thuiszorg achter de hand heb, maar zolang ik haar nog elke dag zie lachen, ben ik tevreden.”

“Fijn dat ik op iemand kan terugvallen.”

1 5

10

4

3

12 9

7

11 8

6 2

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

43

Samen fijner levenVerreweg de meesten van ons verhuizen wel één of meerdere keren in hun leven. Bij het verlaten van het ouderlijk huis, vanwege een nieuwe baan elders, of gewoonweg omdat u een ander huis wilt

Puzzel

Uw oplossing:

COLUMNMarieke schoenmakers

geestelijk verzorger

dat mooier is, groter is of op een meer aantrekkelijke plaats staat. Verhuizen is niet iets dat iemand in de koude kleren gaat zitten. Een huis trekt u niet zomaar uit als een jas. Een huis wordt als het goed is een thuis, wordt een deel van uzelf. Het is de plek waar u uzelf kunt zijn, waar lief en leed gedeeld wordt, waar verhalen geboren worden.

Heilige plekEen ‘eigen huis’ hebben betekent niet enkel letterlijk dat het huis van u is, maar meer nog dat uw leven met dat huis verbonden is. Het is als het ware een ‘heilige plek’. Als u zo’n huis moet achterlaten omdat u zorg nodig heeft in een zorgcentrum of verpleeghuis, dan is dat dikwijls een groot en voelbaar verlies. De mens die deze weg moet gaan, verzamelt zijn of haar beste moed om met enkele spulletjes die dierbaar zijn het nieuwe en vreemde appartement

in te richten. Op zoek naar een nieuw fundament, iets om op te steunen. Van zomaar een huis een thuis maken, is een kunst. Wat dan kan helpen is dat er kundige en lieve mensen om u heen zijn die hun best doen u een warm en welkom gevoel te geven.

Samen fijner levenNiet voor niets is het nieuwe motto van De Riethorst Stromenland Samen fijner leven. Het is altijd prettig als iemand aandacht voor u heeft. U kunt zich enkel mens voelen als er anderen zijn die u zien staan. De bekende dichter Phil Bosmans verwoordt het heel treffend: “Een thuis heeft alles te maken met aandacht en zorg voor elkaar, met liefde, met menselijke warmte, met geborgenheid.” Wat zou het mooi zijn als ook uw appartement op een van de locaties van De Riethorst Stromenland een echt thuis is of wordt. Een nieuwe heilige plek...

MeedoenU kunt uw oplossing tot 1 juli 2017 opsturen naar:De Riethorst Stromenland afdeling CommunicatieAntwoordnummer 275094930 WK Geertruidenberg

Afgeven bij de receptie van uw zorglocatie mag ook.

Alleen bewoners en cliënten van De Riethorst Stromenland komen in aanmerking voor een prijs. Mede-werkers, vrijwilligers en relaties zijn uitgesloten als prijswinnaar.

Onder de juiste inzenders verloten we vijf cadeaubonnen ter waarde van € 25,--.

Winnaars puzzel in Thuis december 2016• mevrouw Van Proosdij,

De Dotter • mevrouw Walraven-van der Nat,

De Lemmenskamp• mevrouw Visser-Aalders,

Slotjesveste

Allen zijn inmiddels in het bezit van hun prijs.

De Riethorst Stromenland helpt mensen zo lang mogelijk zelfstandig te blijven wonen. Wij bieden diverse diensten voor zelfstandig wonende ouderen, zoals thuiszorg, dagbesteding, dagbe-handeling, revalidatie, logeren met zorg, alarmering en maaltijden aan huis.

Daarnaast zijn er (woon)zorgcentra en verpleeghuizen van De Riethorst Stromenland voor als thuis wonen echt niet meer gaat. We zijn er voor mensen die afhankelijk worden van professionele zorg en ondersteuning. Ook hebben we expertise in huis voor de verzorging en verpleging van mensen met dementie, de ziekte van Parkinson en de ziekte van Huntington. Met 1.300 medewerkers en ongeveer 800 vrijwilligers dragen we zorg voor ruim 1.000 cliënten.

Ondersteuning door fysiotherapeuten, ergotherapeuten, diëtisten, logopedisten, psychologen, pastoraal verzorgers en maatschappelijk werkers (op locatie of aan huis) is binnen handbereik. De Riethorst Stromenland staat open voor samenwerking met partijen die kwaliteit van leven graag inhoud geven. We werken in de gemeenten Werkendam, Woudrichem, Geertruidenberg, Ooster-hout en Waalwijk (Waspik).