Wat vooraf ging

-We maakten kennis met de 8 patiënten van het gesticht van Asylum City

-Tyler Grint is de enige ‘normale’ in het gesticht

-Jennifer Brown, de psycholoog, stelde voor Tyler een aantal doelen op, om vrij te komen. Waaronder zijn levenswens behalen.

“Oom Michael is er waarschijnlijk al, de boot vaart net weg,” zegt Jessica tegen haar vader Douglas. “Kom op, papa,” zegt Jessica als ze haar vader een lang gezicht ziet trekken, “gewoon hallo zeggen, is toch niet te veel gevraagd?” De relatie tussen haar vader en zijn broer, haar oom Michael, is al jaren niet zo goed.

“Oom Michael,” schettert Jessica euforisch, “Hoe was je wereldreis?” Ze geeft hem nog snel een knuffel. “Goed hoor, veel cultuur gezien en van alles bijgeleerd. Te veel om op te noemen!”

“Dag, Michael,” zegt Douglas met tegen zin en tot grote vreugde van Jessica. Michael wilt hem nog een hand geven, maar Douglas draait zich al om. “Hallo, Douglas,” zegt Michael vervolgens.

In het gesticht is er een nieuwe dag aangebroken. Al erg vroeg zit Tyler in bad. Hij maakt zich klaar voor zijn eerste werkdag. Tyler kon al heel snel beginnen in de carrière horeca als bordenafwasser.

Niet veel later staat de carpool dan ook voor de deur.

Na een hele dag gewerkt te hebben, komt Tyler moe maar voldaan van zijn werk. Hij heeft immers al promotie gemaakt. Als hij de woonkamer binnenkomt zijn zijn medebewoners gekken dingen aan het doen. Dus leest hij als afleiding de krant.

Natuurlijk wilt Tyler de volgende dag het heuglijke nieuws aan Jessica vertellen. Hij belt haar op en nodigt haar uit.

In nog geen 5 minuten staat Jessica al aan de deur. Tyler begroet haar met een vriendschappelijke knuffel.

“Waarvoor moest ik, zo dringend, komen?” vraagt Jessica. “Ik heb goed nieuws,” antwoord Tyler, “Ik ben in de horeca gaan werken en ik heb al promotie gemaakt!” Tyler kijkt trots. “Dat is geweldig!,” zegt Jessica, “Maar dat kon je toch ook gewoon aan de telefoon zeggen?”

“Nou, eigenlijk wil ik nog iets zeggen,” zegt Tyler, “Maar dat vind ik onbeleefd via de telefoon.” Jessica knikt. “Ja natuurlijk, zeg maar.” Tyler ademt veel lucht in. “Jessica, ik vind je een heel erg mooie dame en… en ik hou van je,” bekent hij snel. “Ik dacht dat je het nooit zou zeggen, Tyler,” zegt Jessica, “Ik hou ook van jou.”

Dan volgt hun eerste kus. Maar al snel trippelen ze naar de ziekenwagen.

Daar zoenen ze elkaar verder een trekken ze elkaars kleren uit. Dat bewijst ook dat de ziekenwagen een zeer goede vering heeft.

Maar aan mooie liedjes komt een eind en Tyler en Jessica nemen afscheid van elkaar.

“Het wat precies tof, hé, met die psycholoog” vraagt Virginie. Tyler kijkt raar op, het is de eerste keer dat hij één van zijn huisgenoten normaal heeft weten doen. “Ja, heel leuk,” antwoordt hij een beetje verward.

“Maar ik wet dat je dit ook tof zult vinden,” zegt Virginie. Ze kijkt diep in Tylers ogen. Eerst krijgt Tyler een rilling maar dan voelt hij een warme gloed. Tyler kan zich alleen maar op Virginie concentreren. Ook al wilt hij dat niet, toch zoent ze hem. Tyler lijkt behekst.

Dan zoent Tyler ook Virginie. “Ik wil dit niet, ik wil die niet!” denkt Tyler. Maar hij kan zijn lippen niet van haar lippen doen, ze lijken aan elkaar vastgekleefd met superlijm. Zonder dat hij het beseft, trekt Virginie zijn kleren uit. Waardoor hij hetzelfde doet bij haar.

Dan kruipen ze samen in de ambulance. Wat nog eens bewijst dat die een heel goede vering heeft. Als Tyler er even later terug uitkomt, voelt hij drang op Virginie te zoenen niet meer. Hij weet niet wat hem overkomen is. Het lijkt op een beheksing. Maar als er iets is wat Tyler zeker niet gelooft, dan is het wel magie.

Die avond kruipt Tyler verward in bed. Hij kan het nog steeds niet begrijpen. Virginie die, buiten het feit dat ze hem plotseling zoende, weer normaal deed. Waarom hij Virginie maar bleef zoenen, zonder dat hij het wou. “Er is hier iets vreemd aan de hand,” denkt hij.

Ondertussen heeft Virginie een andere man weten te strikken. Namelijk Leo. Ongegeneerd zoent ze, in haar ondergoed, met Leo op de bank in de woonkamer.

Sinds het voorval met Virginie, probeert Tyler haar zoveel mogelijk te ontwijken. Wat nog hem nog aardig lukt ook. Zeker als de carpool voor de deur staat.

In de praktijk van Jessica, klopt Virginie aan. “Binnen!’ roept de stem van Jessica.

“Ga zitten,” zegt Jessica tegen Virginie en ze gebaard met haar hand naar de stoel. “Alles oké met jou?” vraagt ze. “Ja hoor, het kan niet beter!” antwoordt Virginie, “Ik heb zelfs een nieuwe vriend.”

“Virginie, neem jij je medicijnen nog wel,” vraagt Jessica, “Die zorgen ervoor dat je geen andere mannen meer kunt strikken.” Virginie lacht. “Ik voel me duizend keer beter zonder die dingen,” zegt Virginie. Jessca zucht. “Mag ik vragen hoe die vriend heet.”

“Mijn vriend is Tyler,” zegt Virginie,” en hij is geweldig!” Jessica heeft moeite om haar woede te onderdrukken. “Ik wil graag dat je nu vertrekt,” zegt ze zo vriendelijk mogelijk, “en ik zal er voor zorgen dat jij je medicijnen terug krijgt.”

Als Virginie de praktijk verlaten heeft, overstroomt Jessica’s hoofd met verschillende gedachten. “Hoe kon dit ooit gebeuren?” denkt Jessica, “Stelde dat tussen mij en Tyler dan niks voor? De vuile bedrieger!”

Na een aantal andere patiënten is het Tylers beurt. Jessica besluit om hem eens aan te pakken over het geval Virginie. “Wat ik heb gehoord, Tyler?” vraagt Jessica. “Wat gehoord?” vraagt Tyler terug. “Jij en Virginie,” zegt Jessica met een duidelijke stem. “Ze heeft het dus vertelt,” zegt hij zuchtend, “ik kan niets anders doen dan het te bekennen. Maar ik wou het zelf niet.”

“Dat is zowat het domste excuus dat ik ooit heb gehoord!” zegt Jessica boos, “het maakt mij niet uit wat je doet met andere vrouwen, maar het zal niets meer worden tussen ons. Wees blij dat je nog mijn patiënt mag blijven!” Jessica doet de deur open en stuurt Tyler naar buiten.

Tyler is boos op Virginie én op zichzelf. “Wat heeft dat mens allemaal vertelt?” vraagt Tyler zich af, “des te meer om haar zeker op te sluiten!” Boos tikt hij op de toetsen van de piano, waar valse noten uitkomen.

Als Tyler Virginie de slaapkamer ziet ingaan achtervolgd hij haar. “Wat heb je allemaal tegen Jessica vertelt?!” vraagt Tyler boos. “De waarheid,” antwoordt Virginie droogjes. “Nee, alles wat je met mij deed wou ik niet!” roept hij, “ik zou je kunnen aangeven voor verkrachting!” Leo, die in één van de bedden ligt, heft zijn hoofd op. “Kan dat hier wat stiller, ik probeer te slapen,” zegt hij geïrriteerd. “Je wou het heel graag, Tyler,” fluistert Virginie boos.

“Dat was alleen maar een illusie van jou,” zegt Tyler ook wat zachtjes. Onbewust probeert hij oogcontact met Virginie te vermijden. “Hou dit goed in je hoofd, het zal nooit iets tussen ons worden,” zegt hij en Tyler verlaat de kamer.

Die avond heeft iemand iets veel te lang op het fornuis laten staan waardoor er brand is ontstaan. Iedereen is een paniek en Tyler weet geen andere oplossing dan het vuur zelf te blussen. Enkele minuten later is het vuur gedoofd.

De volgende ochtend is Virginie nergens te bekennen. Noch in de leefruimte, noch in de slaapzaal en noch in de badkamer. Omdat Jessica in het weekend niemand behandelt is ze daar dus ook niet. Tyler is niet echt ongerust maar toch zoekt hij haar.

Eigenlijk vindt Tyler het niet zo erg. Zo kan hij de dagdagelijkse dingen doen zonder gestoord en lastiggevallen te worden.

De volgende dag zit Tyler rustig op de bank. “Mag ik erbij komen zitten?” vraagt Betty. “Ja, natuurlijk,” zegt Tyler, “hé, maar jij doet ook al zo normaal?” Betty knikt. “Ja, Virginie heeft me geholpen, maar ik ga je nu niet het hele verhaal vertellen,” geeft Betty toe, “het is hier niet veilig genoeg.”

“Hoe bedoel je ‘het is hier niet veilig genoeg’?” vraagt Tyler. “Ik weet niet heel het verhaal,” zegt Betty, “maar hoe dan ook, heel dit gesticht is een oplichterij. Kijk vooral uit voor Douglas Brown.” Tyler is even stil. “Douglas Brown is dat niet de vader van Jessica Brown, onze psychologe?” vraagt hij even later. Betty knikt.

“Weet je ook waar Virginie is,?” vraagt Tyler nieuwsgierig, “Virginie is veilig,” stelt Betty Tyler gerust. “Maar waar is ze?” vraagt hij opnieuw en ongeduldiger. “Nogmaals, het is niet veilig om hier van alles te vertellen,” zegt Betty, “als je echt antwoorden wilt, kom morgenvroeg naar de leefruimte.”

___