48: Een Belgische Thanksgiving · Beseffen ze nog steeds niet dat voetbal een teamsport is? ’s...

48: Een Belgische Thanksgiving

Halloween

De versiering van de huizen en tuinen is stukken minder dan vorig jaar en het

versieren komt ook zeer laat op gang. Als Belgen hebben we het ‘wees laat’-signaal

niet gekregen en onze kleine bijdrage al uitgevoerd. We vinden zelfs een emmertje

met Halloweenspulletjes voor onze deur. Van het buurtcomité?

Zaterdagmorgen is het zeer vroeg opstaan om naar

Virginia Beach te rijden voor vrijwilligerswerk in het

kader van de Youth Ambassadors. Ciaran gaat er helpen

bij het uitdelen van water op het einde van de 10 K

lange ‘Wicked Run’. Ik ga mee als chauffeur en als

ouder om een oogje in het zeil te houden. We moeten er

vroeg zijn, zodat we vóór de afsluiting van de straten

aanwezig zijn. Dit betekent lang wachten vooraleer we

kunnen werken. Maar eens het begint, is het snel en veel

werk. 6000 flesjes water uitdelen. De jeugd is

enthousiast bij het uitdelen en dus vliegen de flesjes

erdoor.

De snelste loper komt binnen op 34 min en een jeugdloper van geschat 10 à 12 jaar

arriveert na 39 min. Ongelooflijk! De meesten echter doen het voor de lol en komen

grappig verkleed over de eindstreep. Na de 10 K is het aan de kleintjes met de 1 K

‘Monsterrun’. Nog meer grappig verklede jeugd en volwassenen.

Na de 4 uur werken naar huis. Pistolets in de oven, er weer uit, opeten en weer weg.

Deze keer voor Top Soccer. Dit is vrijwilligerswerk waarbij jeugdvoetballers een

beetje voetbal spelen met een mindervalide buddy. De volledige ploeg heeft zich

hiervoor ingeschreven als soort van opwarming voor de match. Leuk initiatief. En ook

de jeugdspelers vinden het leuk. De match zelf verloopt zeer goed. Ze spelen echt als

een ploeg. Ze proberen dingen uit en communiceren

met elkaar. Ook speelt iedereen mee en dus niet

alleen de beste spelers. Ze winnen met 5-0. Na de

match vertelt Seighin me dat er weer sprake van is

om volgende seizoen bij Travel te gaan spelen. Ik

weet niet of dit zo’n goed idee is, want dan zijn er

weer try-outs en zal de ploeg uit elkaar vallen.

Beseffen ze nog steeds niet dat voetbal een

teamsport is?

’s Avonds, Halloweenavond, wandelen Calle en ik

even door de straten om te kijken wat de buurt

allemaal doet en versierd heeft. Er is toch meer volk

dan we - afgaand op de weinige decoratie -

verwacht hadden. Er zijn zelfs een paar huizen

versierd die gisteren nog helemaal geen teken van

festiviteiten vertoonden. Na de korte

verkenningstocht haasten we ons naar huis om de

‘Trick or treat’-kinderen aan onze deur te

begroeten. Tijdens het wachten werk ik verder aan

de vakantiefilm en slaag ik erin hem af te werken.

‘Going West’ 48 – Een Belgische Thanksgiving

Ons belevingsboek - 2 -

Hier is hij dan:

‘To the West Coast of the USA and Back’. 6 weken rondtrekken en 18000 km rijden

samengevat in 1 uur en 15 minuten. Zeker bekijken als je van plan bent hetzelfde of

bepaalde delen te doen. Jammer genoeg heeft de stabilisatiefunctie van YouTube een

beetje met de titels gespeeld.

https://youtu.be/8pJ8s4V1gco

Tegen een uur of acht daalt het aantal bellertjes tot het helemaal

stilvalt. We schminken ons nog even bij - we hadden ons al verkleed

- en vertrekken richting het Nederlandse spookfeestje. We komen er

als laatsten aan, maar dat is niet erg. Veel volk is er niet, want veel

Nederlanders zijn ergens anders uitgenodigd. In sommige buurten is

Halloween immers een excuus voor een buurtfeestje. Toch is het een

leuk initiatief.

We mogen zelfs langer feesten, want deze nacht gaan we over op het winteruur.

Gelukkig, want Seighin komt doodmoe thuis van zijn slaappartijtje bij Josh. We

houden het dus lekker rustig op deze post-Halloweendag.

https://youtu.be/8pJ8s4V1gco



De oplossing voor het probleem van het winteruur en de voetbaltraining wordt

gevonden in de indoormogelijkheden. Niet echt een goedkope beslissing, maar nu

kunnen ze tenminste de bal zien waar ze tegen moeten trappen. Ik informeer ook eens

in het Amerikaanse leger. Het is mogelijk, maar er is veel papierwerk mee gemoeid en

omdat het maar voor een paar weken is, beslis ik om het zo te laten.

Op het moment dat ik een artikel dat ik een tijdje geleden

voor een ‘wetenschappelijk’ tijdschrift geschreven heb, wil

recupereren, omdat ik denk dat de uitgever geen interesse

meer heeft, krijg ik een bericht dat het tóch in aanmerking

komt. Ik word ook gevraagd om als reviewer op te treden.

Even proberen. Hoe zit het trouwens met het artikel over

dieptedronkenschap?

Seighin is op donderdag een dagje ziek. Dit komt me

enigszins goed uit, omdat ik dan alleen Ciaran naar de

Voedselbank moet brengen zonder ook naar de

voetbaltraining te moeten pendelen. Het weer is echter

barslecht. Heel veel regen en dus is het gevaarlijk op de weg.

Hierdoor zijn er enorme files in Norfolk, zeker de stad uit. Ik

beslis om in plaats van aan te schuiven, mee te helpen met

het vrijwilligerswerk. We moeten voedsel sorteren in de Voedselbank. We krijgen

eerst een korte opleiding over wat we wel en niet hoeven te bewaren. Daarna gaan we

voor 2 uur aan de slag.

Ciaran moet voor de Ring Dance iemand uitnodigen. Hij had al een idee hoe hij het

zou doen en nu weet hij ook wie hij gaat inviteren. Het is een senior waarmee hij

soms aan tafel zit. Het is goed dat hij de knoop doorgehakt heeft. Ik ben benieuwd hoe

en wanneer hij haar zal uitnodigen. Hopelijk zegt ze ja...



De Belgische dames rond Norfolk.

Hij heeft ook nog niet de ‘klik’ in fysica gemaakt, waardoor zijn punten goed, maar

nog niet uitstekend zijn. Hij vraagt ook iedere dag uitleg aan me. Het is voor mij al

een hele tijd geleden dat ik me nog in de natuurkunde verdiept heb en dat was in het

Nederlands. Ik moet dus af en toe zijn boek inkijken om te weten hoe ze het geleerd

hebben. En eigenaardig genoeg verschilt dit soms met hoe ik het aangeleerd gekregen

heb. We overlopen eveneens de oefeningen, zodat hij de theorie ook kan toepassen.

Als ik het reisschema van mijn volgende TDY bekijk, schrik ik even: bijna 24 uur

over amper 188 km? Reis ik misschien met een luchtballon? Hopelijk gaat het in

werkelijkheid iets sneller.

Zaterdag om 6u10 op om tegen 7u20 op het voetbalplein te staan. Onmenselijke uren

in het weekend. Seighin heeft door het vroege uur niet veel zin, maar dat is nooit een

reden geweest om niet te gaan. De eerste match spelen we maar met 10. Niet omdat er

bepaalde spelers niet komen opdagen zijn, maar omdat de andere ploeg maar 10

spelers heeft. We behouden natuurlijk het voordeel van mogelijkheid tot wisselen,

maar zo is het toch een beetje eerlijk. Het is even aanpassen voor de ploeg – ze

hadden voorgesteld om zonder keeper te spelen en gelukkig heeft coach Jen dit



Team manager Ildiko (links) en coach Jen (rechts) op de voorgrond terwijl de

ploeg zich opwarmt.

geweigerd – maar als ze eenmaal doorhebben wat er aan het spel veranderd is, doen

ze het goed.

Na de match – die we winnen – is er een korte vergadering over indoor soccer tijdens

de winter. Daarna gaan Seighin en ik even uitblazen bij een koekje en een koffie in de

McDo. Er staat veel volk aan te schuiven. Wat doen Amerikanen op dit uur in een

fastfood?

De tweede match tegen een verse ploeg start moeilijker dan ze gewoon zijn. Ze

geraken tweemaal op achterstand. Nu gaan we zien hoe goed ze als ploeg

samenhangen! En inderdaad, ze vechten iedere keer terug. Seighin vertelt later na de

match dat het niet gemakkelijk is om optimistisch te zijn als iedereen het even laat

hangen, maar ze hebben niet lang ontmoedigd rondgelopen. Ze zijn altijd als ploeg

blijven spelen en vechten. En in de tweede helft groeien ze nog. Coach Jen en coach

Mike zetten na veel verkennend plaatsen Seighin in de positie van verdedigende

middenvelder. Tijdens de match blijkt dat dit mogelijk zíjn positie is. De verdediging

bestaat immers uit 3 grote jongens met veel techniek en vechtlust. Als jongste van de

ploeg heeft hij moeite met het hoge tempo achterin. Hij mag dan technisch geen goede

voetballer zijn, maar hij heeft wel het spelinzicht en blijkbaar beseffen de spelers rond

hem dat ook. Hij geeft de anderen instructies waar ze moeten staan en ze aanvaarden

dat. Ook weet hij in het middenveld zijn mannetje te staan en de verdedigers

vertrouwen erop dat hij de klus klaart.

Van de match naar de Commissary. Seighin heeft geen andere schoenen bij zich en

gaat blootsvoets mee. Ik zet hem op de kar om door te winkel te stappen, maar aan de

kassa krijgen we de opmerking dat hij om hygiënische en veiligheidsredenen niet op

blote voeten in de winkel mag. Dat weten we dan ook weer voor de volgende keer,



hoewel ik me de bedenking maak of dit ook niet zou moeten gelden voor de bekende

teenslippers. Met Seighin op mijn rug keren we in een hevige stortbui naar de auto

terug.

Middageten en daarna in de buurt gaan lopen met Calle.

Veel leuker met z’n tweeën. Even douchen en ons

vervolgens klaarmaken voor het avondprogramma: een

etentje bij een Griekse tennisvriendin die met een

Fransman getrouwd is. Er komen

ook nog een Frans en een Duits koppel. Een

internationaal gezelschap dus. De maaltijd is lekker en het

is er gezellig babbelen. Het is dan ook laat als we de

sleutel in het slot van onze voordeur steken.

Zondag is het weer vroeg opstaan. Het is vandaag de NATO-

familiedag in de zoo en Ciaran moet vroeg beginnen. Hij heeft

de eerste shift van de vrijwilligers. We kennen de zoo al een

beetje, dus gaan we naar het nieuwe Australische gedeelte.

Even vrij rondlopen tussen de emoes, walibis en kangoeroes.

Daarna slenteren langs de dieren om vroeg van een snelle hap

te kunnen profiteren. Het is nog volop namiddag als we terug

thuis zijn: Ciaran heeft nog tijd om zijn huiswerk af te maken.

Gebroken week

Het is rustig op mijn eerste werkdag van de week. Er zijn blijkbaar veel mensen

afwezig. We testen een nieuwe versie van de software waarmee we de cursussen

bijhouden. Ik heb ook een vergadering met een aantal mensen waarvan ik denk dat ze

zich druk maken over de verkeerde dingen en er te veel energie aan besteden. Maar

morgen is het weer weekend.

’s Avonds huren we de film ‘Pixels’. Het basisidee is leuk en gebaseerd op

videospelletjes uit de jaren 80, ‘onze’ tijd. Worden we oud? In ieder geval vinden onze

twee jongsten het tof om die eenvoudige non-shooter-spelletjes te bekijken.

Ik heb op dinsdag een soort brugdag genomen. Seighin gaat mee naar de NEx. Hij

heeft een paar nieuwe voetbalschoenen nodig. De zijne zijn veel te klein geworden.

Maat 42! Hij wil ook even kijken voor een laptop. Nu Loic in Leuven is, kan hij die

van z’n grote broer niet meer gebruiken en dus wil hij een eigen computer kopen met

het geld van Kerst en Nieuwjaar. Hij schrikt van de prijs van een echte spelcomputer.

Er is er wel een in afslag, maar die is nog duur. Hij hoopt dat tegen ‘Black Friday’ de

prijs nog gedaald zal zijn.

Als we op de training de nieuwe schoenen willen aandoen, ontdekken we dat we twee

linkse schoenen mee hebben. De maat hebben we dubbel gecheckt, maar niet of we

wel een echt paar meehadden. Ik zal dus moeten gaan ruilen. Gelukkig heeft een van

de spelers een extra paar bij zich en kan hij, mits te ruilen met die van de coach, toch

nog trainen.

11 november: Wapenstilstand of Veteranendag. Traditiegetrouw zijn er vandaag een

paar dingen gratis voor militairen, maar ik heb er weer niet van geprofiteerd. Door het

slechte weer gaan de plannen van Calle en Ciaran om te gaan tennissen niet door.



’s Avonds ruilt Calle haar ‘tegoedbonnetje’ in voor een etentje met ons beiden. We

proberen een nieuw restaurant uit dat Calle ontdekt heeft. Zoals verwacht is het weer

een keten, maar het is er wel lekker. De militaire korting bedraagt amper 5%, hoewel

ze de 3 wapenschilden van de eenheden hier in het groot etaleren en het vandaag

Veterans’ Day is. Raken we té gewend aan de militaire korting?

Normaal gezien zouden we op donderdagnamiddag gaan golfen. Samen met Idzerd en

Joseph Pisoni proberen we al van vóór de vakantie een datum vast te leggen waarop

we een keertje tegen een balletje kunnen slaan. Vandaag zaten onze agenda én het

weer mee, maar op het laatste komt er een vergadering tussen. We stellen het uit tot

morgen. De bewuste vergadering duurt lang en levert niet echt veel op. Sommige

mensen malen er niet om om over dingen te praten waarvan ze toegeven er niets over

te weten. Natuurlijk kom je dan tot rare besluiten.

Vrijdagmorgen ga ik met Ciaran naar de dokter. Mijn klachten over nek- en

schouderpijn duren te lang en dienen onderzocht te worden. Het wordt een onderzoek

van lang wachten. De nieuwe dokter wil een volledig beeld krijgen. Na een X-ray

besluit ze dat mijn nek tekenen van een verschuiving en artrose vertoont. Genoeg

indicaties om me naar de MRI en Neurochirurgie door te verwijzen. Ook mijn hoge

bloeddruk en een familiehistorie van hypertensie baren haar zorgen. Waarom ik geen

medicatie neem? Wel, geen enkel geneesmiddel is onder water getest en dus betekent

dagelijkse medicatie meestal een verbod op duiken. Ik moet regelmatig mijn

bloeddruk laten meten en dan terug een afspraak maken. En misschien hebben de

nekklachten ook daarmee iets te maken.

Golf is niet zo’n goed idee met mijn nekklachten, maar nu opnieuw uitstellen zal

waarschijnlijk leiden tot afstel, dus ga ik er maar mee door. Eerst krijg ik de

basisuitleg van Idzerd. Alles is simpel en klinkt logisch. Ik weet echter dat simpele

dingen al ingewikkeld genoeg zijn. Je moet immers een heleboel dingen onthouden

terwijl je de slag uitvoert. De bedoeling is immers dat je, ondanks je bewegingen voor

je slag, de bal raakt, en dat kan je alleen als je na de beweging exact terug naar je

originele

uitgangspositie keert. 1 ding niet goed uitvoeren en het gaat verkeerd. Golf is dus een

spel dat zich voornamelijk tussen de oren afspeelt. Het is een mentaal gevecht tegen je

eigen doen en laten. De best tip van Idzerd was: ‘Sla als een vrouw.’

Na een emmer balletjes proef slaan - wat niet echt lukte - gaan we de ‘green’ op. In

Sewells Point zijn er 9 holes. Genoeg voor de eerste keer. Om het niet te vermoeiend

te maken, spelen we steeds vanaf de bal die het verst geslagen is. De tweede hole start

al met een slag over het water. Ai. Maar de hint van slaan als een vrouw en het niet

denken over het water helpt en mijn bal geraakt er probleemloos over. Daarna zijn er

geen waterhindernissen van betekenis meer en gaat het goed, als beginner gesproken

dan. Ondanks de pijn in de schouders vind ik het leuk. Niet om iedere week te doen,

maar af en toe zie ik wel zitten.

Na de officiële negende hole doen we nog even nummer 10: de bar. We spreken af om

volgende maand vóór het vertrek van Joe nog een keertje te spelen. Het mag nu

natuurlijk geen 5 maanden duren voor we daarin slagen. Bij het vertrek geeft Joe mij

een golfset die ik mag lenen totdat we terug naar België vertrekken. Zoveel ga ik nu

ook niet golfen!



Een niet zo gelukte slag bij mijn eerste partijtje golf. Joseph Pisoni staat toe te

kijken.

Ons partijtje golf van 10 holes is op een normaal tijdstip beëindigd en dus ben ik ook

op mijn gewoon uur thuis. Calle is er echter nog niet, want zij heeft haar eerste

werkdag. Ze werkt vanaf nu op vrijdag in een tennisclub in de administratie. Bij haar

thuiskomst voelt ze zich zoals eenieder na een eerste werkdag: nog veel te leren.

We krijgen een berichtje van coach Jen dat als Seighin wil, hij morgen kan voetballen.

Een andere ploeg zoekt versterking en ze vraagt aan haar beste spelers met de meeste

inzet of ze willen. Als 11-jarige in een U14-ploeg wil dat toch iets zeggen! Weer

voetbal morgen.

’s Morgens even boodschappen gaan doen en binnen springen in de NEx. Terug naar

huis om de pistolets te smeren en te vertrekken naar de match. Seighin heeft zijn

scheenbeschermers vergeten, dus tijdens de eerste helft kan hij niet meespelen.

Tijdens de pauze echter kan hij een paar van een ploegmaat lenen, zodat hij vanaf de

tweede helft wél kan voetballen. Hij staat er maar 20 minuten van de 35 op, want is

dan bekaf. Wat wil je: Seighin is een kop kleiner dan de meeste spelers en moet dus

veel harder werken, zeker nu hij verdedigende middenvelder is!

Als ik thuis kom, is Ciaran met Indische vriend aan een taak Engels aan het werken.

Als ze een beetje op de PS3 gaan spelen, besluiten Calle en ik even in de wijk te gaan

lopen.

Op zondag moet ik vertrekken, maar eerst een paar inkopen doen voor Amber. Calle

belooft dat het snel zal gaan, maar ‘snel’ en Victoria’s Secret gaan niet echt samen.

Het wordt spurten naar de luchthaven. Ik wil immers minstens 30 minuten vóór mijn

vertrek m’n zware valies afgeven. Gelukkig merk ik bij het inchecken dat het



vliegtuig vertraging heeft en dat er dus geen probleem is. Ook mijn Belgische collega

Peter moet vertrekken en natuurlijk de andere deelnemers aan de vergadering in Lyon.

Het is weer een vliegtuig vol met ACT-mensen.

In de United lounge komen we John tegen. Hij vertelt me dat hij werk gevonden heeft

en op 9 december naar Texas vertrekt. De puzzelstukken (werk vinden, huis verkopen,

verhuizen, …) vallen voor hem eindelijk allemaal op hun plaats. Jammer genoeg stopt

hierdoor onze samenwerking.

Op TDY

De 2 vluchten naar Lyon met een tussenstop in Frankfurt verlopen goed. Sommige

collega’s vliegen over Brussel en landen veel later. Na onze aankomst spreken we met

drie af om in de namiddag in Lyon langs de rivier de Saône te gaan wandelen. Onze

Amerikaanse collega heeft voor ’s avonds een tafel in een ‘bouchon’ gereserveerd.

Een ‘bouchon’ is een restaurant dat zijn oorsprong vindt in de 17e en 18e eeuw in

Lyon, toen zijdewerkers de kleine herbergen in de buurt bezochten. De naam stamt uit

de 16e eeuw en is de term voor een opgerolde partij stro. Later werd dit stro als

‘merkteken’ gezet op de borden die de restaurants aanwezen waardoor de

oorspronkelijke herbergen uiteindelijk bekend werden als “bouchons”.

In het begin van de 19e eeuw doken “les mères lyonaises” in de bouchons op. De

‘moeders van Lyon’ waren – voordat ze beroemd werden – in de eerste helft van de

vorige eeuw in dienst bij rijke families, als huiskokkin. Door de economische crisis in

de jaren twintig kwamen velen op straat te staan en begonnen ze dan maar voor

zichzelf of gingen ze aan de slag in restaurants in Lyon. Daar kookten ze de sterren

van de hemel. Hun geheim: een combinatie van de bourgeoiskeuken en eenvoudige

familiegerechten.

In een bouchon worden traditionele gerechten zoals steak tartare,

varkensrillette, confit de canard en moelleux au chocolat geserveerd. In vergelijking

met andere vormen van Frans koken zoals “nouvelle cuisine” zijn de gerechten over

het algemeen wat rijker en draait het bij ieder gerecht vooral om het vlees. De nadruk

ligt bij een bouchon niet op haute cuisine, maar bij een gemoedelijke sfeer

gekenmerkt door een persoonlijke en vriendschappelijke band met de eigenaar.

We hebben even vrije tijd die ik opvul met een uurtje op de band te gaan lopen. Aan

het hotel is er een sportcomplex verbonden en dus profiteer ik van de aangeboden

infrastructuur om mijn jetlag af te lopen. Daarna werk ik nog een beetje op mijn

kamer om tegen 15u00 klaar te staan voor de wandeling.

Het is een mooie wandeling langs de statige rivier. Het levert een paar mooie

gezichten op. Lyon was voor mij de stad die Calle telkens op de vroege ochtend moest

doorrijden op onze trektocht naar Noord-Spanje. Nu zie ik het met iets andere ogen.

Er staat zelfs een kleine Eiffeltoren. De top zou hoger zijn dan die in Parijs, maar de

vergelijking is niet echt eerlijk, want die in Lyon staat op een heuvel.

In het stadcentrum aangekomen gaan we eerst op zoek naar een Starbucks. Idzerd wil

een Starbuckstas van Lyon voor zijn verzameling. Wij maken ons op voor een tas

koffie, maar die krijgen we niet aangeboden. Idzerd is alleen geïnteresseerd in de

mokken en lust de koffie niet. Spontaan komen we op de uitdrukking ‘een idzerd



Wandelen langs de Saône.

doen’ met de betekenis de verpakking van iets kopen zonder dat je interesse in de

inhoud hebt.

Maar we krijgen wél koffie in een lokale bakkerij. Heerlijk! We verkennen nog even

de stad. Aan de trap van het stadhuis staan mensen en liggen er bloemen. De



Mijn impressie van de stad Lyon.

slachtoffers van de aanslagen in Parijs worden op deze manier herdacht. Even later

vervoegt onze Amerikaanse collega die hier werkt ons en krijgen we een geleid

bezoekje.

Eten in een ‘bouchon’ staat gelijk voor een goede slok en een stevige hap. Een beetje

zoals in een Grieks restaurant krijgen we eerst van alles te eten voordat we kunnen

bestellen. De inrichting is een beetje ‘bric-à-brac’ en dus echte gezelligheid. Niet iets

wat je in de USA kunt vinden. Dit is echt Europees, Frans. Natuurlijk volgen na het

hoofdgerecht met fantastische huiswijn de kazen en een dessert. En de prijs voor dat

alles is belachelijk laag.

Moe kruip ik in bed, maar traditiegetrouw wekt om 3u00 de jetlag me. Ik lig daarna te

woelen tot het tijd is voor een heerlijk ontbijt. Het zal een lange dag worden.



De dag is niet alleen lang door de effecten van het intercontinentaal reizen, maar ook

door de vergadering. Veel discussies die soms niets met het probleem dat op tafel ligt

te maken hebben. Even ziet het er naar uit dat we niets zullen bereiken, maar in de

vroege avond is er dan toch een beslissing. Oef!

Gelukkig heb ik de lunch overgeslagen, want vanavond gaan we eten in een Ierse pub:

gamba’s à volonté. Maar eerst even Calle contacteren, want het is vandaag haar

verjaardag. Het is al erg genoeg

dat ik er niet bij ben; wat zou dat geven als ik het vergeet!

De gamba’s zijn lekker en veel. De bediening kan niet echt volgen, maar de sfeer aan

tafel is goed. De volgende dag is het weer vergaderen, alleen met meer volk nu. Ik zit

met de rest van ons hoofdkwartier op de tweede rij, maar moet toch de gesprekken

volgen, want er zijn veel vragen. Voor de lunch worden Idzerd en ik door de Finnen

uitgenodigd. Iets lichts, want de gamba’s vechten nog voor een plaatsje, heb ik de

indruk.

Na de vergadering probeer ik in bad met Amber te skypen. Het lukt niet zo best,

omdat het internet aan de overkant van het bad te wispelturig is. Internet is een goede

oplossing voor verre communicatie, maar de verbinding moet natuurlijk wel OK zijn.

Als ik uit mijn bad kom, ga ik naar beneden en bel via Messenger. Nu werkt het wel.

Vanavond is het een ‘hosted dinner’, een officiële activiteit georganiseerd door de

gastheer, in een chique restaurant. Jammer genoeg zitten we aan twee tafels en is het

dus een avondje in 2 groepen. Het eten is zeer lekker en de sfeer is goed.

’s Anderendaags pak ik na een nacht van woelen alles in en check ik na het ontbijt uit.

Na de ochtendlijke verderzetting van de vergadering en een korte lunch is er een

bezoek aan het opleidingscentrum voor luchtoperaties, CASPOA, gepland. Met mijn

Amerikaanse collega ga ik op voorhand naar het centrum. Gelukkig, want het blijkt

dat er een probleempje met de toegang is. Als de aanvraag teruggevonden wordt,

blijkt dat ik niet naar binnen mag omdat ik niet op de bus zit. Na een beetje over en

weer gepraat krijg ik dan toch toegang, mits vergezeld door mijn collega.



Groepsfoto op de trappen van het Frans centrum CASPOA.

Ik krijg een korte privé-rondleiding in het centrum. Na het groepsbezoek heb ik even

een gesprek met de directeur om een paar dingen te verduidelijken. Daarna gaat het

richting station om de TGV naar Brussel te nemen.

Het is de eerste maal dat ik met een TGV reis. Ik heb de trein al vele malen zien

voorbijrazen, maar zelf er nog nooit in gezeten. En het begint al goed, want het

tijdstip van vertrek is verlaat. Ik heb tijd, hoewel ik natuurlijk de laatste trein naar

Zaventem Luchthaven niet wil missen.

De rit verloopt rustig. Het is een ritje zoals met iedere trein. Doordat het buiten donker

is, zie ik het landschap niet voorbijflitsen. Wel een beetje jammer om de 300 km per

uur niet te zien. In Brussel stap ik over op de trein naar de luchthaven. Juist vóór het

uitstappen raak ik aan de babbel met de Griekse conductrice. Het gesprek start met de

grote zware valies die ik meesleur en gaat vervolgens over al de nationale dingen die

je als expat mist. De kleine dingen die je in je gastland niet kunt kopen en die toch een

beetje een ‘thuis’-gevoel geven. Ze vertelt me dat ik mijn treinticket moet bijhouden

omdat ik dat nodig heb om uit het station te geraken.

En inderdaad, boven staan er glazen sluizen waarvan de deuren pas opengaan na het

scannen van je ticket. Maar voor mij blijven ze gesloten, hoe ik het ook probeer.

Geweigerd. Ik zie mensen aan het loket zitten, maar die zien mij niet staan. Dan maar

op de grote helpknop duwen. Een stem zegt me dat ik mijn ticket moet scannen. Ja,

dat weet ik ook wel, alleen werkt het niet. Of ik mijn diabolotaks betaald heb? Hoe

weet ik dat, ik heb mijn ticket via internet besteld! Aha, dan heb ik die taks niet

betaald. Ik moet een treinticket Zaventem-Dorp naar Luchthaven kopen omdat daar de

taks zal bij komen. Hoe ga ik verantwoorden dat ik een ticket naar de luchthaven

gekocht heb, terwijl ik in de luchthaven sta (en geen vliegtuig moet nemen, maar een

taxi)???



Een groupie na de late aankomst in Schilde.

Ticket gekocht en naar buiten gestapt. Daarna met de taxi naar het hotel. Het is na

middernacht als ik het hotel binnenstap en het eerste wat ik moet doen is, jawel, een

overnachtingstaks betalen. Alles wordt toch door Defensie betaald? En ik heb dit nog

nooit moeten doen! Betalen, factuurtje ontvangen en gaan slapen.

’s Morgens naar het NATO HQ. Overal extra controle en voor de eerste maal ook

gewapend privé-bewakingspersoneel. De aanslagen in Parijs laten zich hier voelen. Ik

ga direct naar het cafetaria dat tijdelijk mijn bureel wordt. Na een paar korte

vergaderingen besluit ik even in het hoofdkwartier rond te lopen om enkele mensen

goedendag te wensen. Ik vind het belangrijk om af en toe mijn gezicht te tonen en om

mensen aan de e-mailnamen te kunnen koppelen. Tegen de middag word ik door Paul,

mijn vroegere collega bij de CHOD, opgepikt om daar even een bezoekje te brengen.

Het is leuk een aantal collega’s terug te zien.

Jan, mijn ex-baas, neemt me mee naar Heist-op-den-Berg zodat we nog een beetje

kunnen napraten. Omdat ik niet weet wanneer ik juist een trein in dat station heb, kan

ik Amber pas bellen op het moment dat ik op het perron sta. De slechts 10 minuten

reistijd zorgt voor enige verwarring, omdat ze in Schilde denken dat ik nog in Brussel

ben. Amber komt me met de auto ophalen, maar door de werkzaamheden in Lier rijdt

ze verloren. Het duurt een ganse tijd voor ze het station in Lier vindt, waardoor we

tamelijk laat bij papie en mamie aankomen.

Och, een laat aperitief is ook niet slecht.

Op zaterdag rijden Amber en ik naar Ranst om even goedendag te zeggen en de

luchtmatras af te halen. In Schilde zijn er immers maar 2 bedden en dus moeten we

voor Loic ook een slaapplaats voorzien. Na bijkletsen met een tas koffie rijden we

vervolgens naar Vandenborre.

De wasmachine op Ambers appartement doet raar, dat is maakt veel lawaai als ze

droogzwiert. Ik kan er morgen pas naar gaan kijken, maar Vandenborre is op zondag

gesloten en dus gaan we even kijken hoe de prijzen liggen. Amai, valt dat tegen! Voor



Lekkere Zeeuwse mosselen. Niet te krijgen in de USA!

een beetje degelijke machine betaal je al snel rond de 500 euro. Voeg daarbij nog de

mogelijkheid voor een droogkast met condensor en je komt op een bedrag van meer

dan 1000 euro. Toch eerst even kijken of we dat probleem niet anders kunnen

oplossen. Een nieuwe kopen zal de laatste oplossing zijn.

Als we in Schilde toekomen, is Loic er ook al. Na het middageten rijden we richting

kust voor een bezoek aan mijn ouders. Het weerzien met ma kan niet moeilijker

verlopen. Ze is zoveel verouderd dat ik haar amper herken. Ook voor haar duurt het

lang voor ze beseft dat ik het ben. Met Amber en Loic heeft ze het nog moeilijker. We

moeten haar met twee ondersteunen om even naar haar kamer te lopen. Wat volgt kan

je niet echt een gesprek noemen. Ze is helemaal niet aanwezig. Het doet pijn haar zo

te zien. Met pijn in mijn hart moeten we haar achterlaten. Dit is geen leuk weerzien.

We hebben nog even tijd en gaan dus naar Zeebrugge om pa even te bezoeken. Het

begin verloopt nogal stroef, maar daarna lukt het wel. En dan

rijden we weer richting Schilde.

Na het avondeten blazen we midden in de straat de luchtmatras

op met een 12V pompje. Het is een gek zicht om een matras

naast een Jaguar op te blazen! Amber vindt in het kader van de

aanslagen een berichtje over het ‘opblazen’ van iets.

Na een normale nacht gaan we met z’n drieën een uurtje in de

buurt lopen. Voor Loic een makkie, maar Amber ziet af.

Toegegeven, het terrein is niet altijd gemakkelijk om op te lopen.

Knap: ze loopt het uur uit aan een tempo dat hoger ligt dan haar

gemiddelde.



Als beloning nemen we een heerlijk warme douche en krijgen we Zeeuwse mosselen

geserveerd. Lekker!

Daarna rijden we even naar Berchem om het probleem ‘wasmachine’ te

bekijken. Eén van de vleugels van de trommel is los en daardoor slaat het

ding heen en weer. Niet veel aan te doen als je niet het juiste gereedschap

hebt. Ik kan de vleugel wel helemaal demonteren zodat de trommel niet

meer slaat. Misschien dat het zo een tijdje blijft waardoor we tijd hebben om

een andere oplossing te vinden? Ook nog een paar kaders ophangen en dan

terug naar Schilde. Een laatste tas koffie, opruimen en weer

weg.

Met de bus naar het station van Antwerpen. Even wachten,

afscheid nemen van Amber en naar Leuven tuffen. In Leuven

net 6 min om afscheid te nemen van Loic en naar het andere

perron te gaan om op de Thalys naar Luik te stappen.

Overstappen in Keulen - met een korte stop in een echte Duitse

McDo - richting Essen. Het laatste deel van het traject gebeurt

per taxi naar het hotel waar ik laat in bed kruip.

Thanksgiving à la Belgo-Nederlands

Na een lekker ontbijt - zelfs binnen dezelfde hotelketen zijn er verschillen in ontbijt -

stap ik te voet naar het congrescentrum. Veel bewaking, want ze verwachten de

volgende dagen veel hoge pieten. De vergadering zelf is op persoonlijk vlak best wel

interessant, maar ik twijfel of het voor NATO veel oplevert. In ieder geval denk ik niet

dat mijn bijdrage veel geholpen heeft.

Na de vergadering te voet terug naar het hotel, taxi in en de treintickets kopen.

Blijkbaar moet je in Duitsland een basisticket kopen en dan een toeslag voor 1ste klas

betalen. Ik vond het al eigenaardig dat mijn ‘kaartje’ 1ste klas zo goedkoop was. Of

heb ik het verkeerd?

Als ik in Düsseldorf luchthaven aankom, blijkt de trein niet in de onmiddellijke

omgeving te stoppen. De shuttle van het hotel vertrekt op een andere plaats. Dan maar

weer een taxi nemen. Hoewel ik vroeg in bed lig, gaat het slapen niet goed.

Gelukkig moet ik niet lang liggen woelen, want het is vroeg dag vandaag. Even een

berichtje naar Amber sturen: die moet er vandaag ook vroeg uit voor haar stage in het

Klina, het ziekenhuis in Brasschaat. Samen onderweg, zij met de bus en ik met de

hotelshuttle.

Bij het inchecken blijkt mijn 32 kg zware valies te zwaar voor Lufthansa. Hoewel ik

van United 3 maal 32 kg mag meenemen en beide maatschappijen in dezelfde groep

zitten, mogen mijn valiezen maar 23 kg wegen.

De hostess probeert een uitzondering te bekomen

en dat lukt haar ook. Ik moet dus niet overladen

in de handbagage.

Ontbijt in de lounge en dan 3 vluchten vooraleer

ik in Norfolk ben. De vlucht naar de USA is in

handen van een Belgische ploeg. Ik raak even

aan de praat met de United stewardess. Voor de



rest werk ik, hoewel er na 4 uur vliegen hevige turbulentie is. In Norfolk wachten

Seighin en Calle me op. Er was geen voetbaltraining. Valies ophalen aan de band en

dan naar huis. Moe.

‘s Anderdaags even relax tussen de roggen gaan duiken. Dit zijn leuke duiken. De

kids komen vroeg thuis van school, want het is een ‘early release’ dag. Wij zijn gaan

winkelen voor de komende dagen en rijden dan door naar onze Nederlandse vrienden

Jacqueline en Mike om kalkoen te leren klaarmaken. Althans, ik wil zien hoe het

verloopt en alles mee voorbereiden. Het is de eerste keer dat ik een kalkoen bereid. In

feite is het gemakkelijk: ‘stuffing’ prepareren met kippenlevertjes, kruiden, ajuin en

groenten. Alles in de kalkoen steken en dan goed kruiden en inoliën. Daarna meer dan

6 uur onder aluminiumfolie in de oven. Da’s alles.

Thanksgiving zelf start met een verjaardagsfeestje van Calles Duitse tennisvriendin

Beatrix. Het verloopt volgens de gemakkelijke formule van ‘potluck’, waarbij

iedereen iets meebrengt. De tafels staan dus vol. Het is een leuke party, maar we

moeten naar huis. We verwachten immers het Zoerselse gezin Pieters. Ze komen uit

Memphis en we willen thuis zijn als ze na hun rit van 13 uur in Chesapeake

aankomen.

Na een beetje bijpraten en het vergelijken van onze

ervaringen in de USA, rijden we rond 17u00 richting de

grote Walmart om een aantal flessen wijn te kopen. Met

twee experten in wijn kunnen we moeilijk iets verkeerds

kopen. Tot mijn verbazing staan er al mensen aan te

schuiven voor de ‘doorbusters’ die over een paar uur

tijdens ‘Black Friday’ te koop aangeboden zullen worden.

Er is ook veel winkelpersoneel paraat en zelfs politie – de

Walmart heeft een kwalijke reputatie van vechtpartijen

tijdens de bewuste koopdag. Het starten van ‘Black Friday’

op Thanksgiving is een mooi voorbeeld van hoe deze



consumptiecultuur het familieleven kapotmaakt. Thanksgiving is hier het familiefeest

bij uitstek, evenwaardig aan, zo niet groter dan Kerstmis, maar om de verkoop aan te

zwengelen maken ze zelfs dit kapot door de koopjes al op donderdag te laten

beginnen. De Amerikaanse consumenten zouden tegen zichzelf beschermd moeten

worden... Wij stappen buiten met een goede lading klassewijnen.

Het wordt een lang aperitief. Mike en Jacqueline maken hun

opwachting en de twee koppels, die elkaar voor het eerst ontmoeten,

komen goed overeen. Ook de kinderen amuseren zich. Dat is leuk.

Daarna snijden we de kalkoen in stukken. Het vlees is sappig.

Hopelijk lukt het mij volgend jaar ook. Immers, wat er ook voor ons

in het verschiet ligt, we zijn van plan ieder jaar Thanksgiving te

vieren. Een goed excuus om met het gezin en de buren te feesten en

kalkoen te eten. Hoewel we waarschijnlijk nog een plaats moeten

vinden waar ze hele kalkoenen verkopen. Kalkoen versnijden dus - ik

wist niet dat er wit én grijs vlees aan die vogel zat. Het vulsel

verdelen en dan aan de slag. Onze versie van dit Amerikaanse feest

loopt aardig uit en het is laat als we ons bed opzoeken.

’s Anderendaags: Black Friday. We slapen wel een beetje uit.

Pistolets eten en dan naar de NEx voor mogelijke koopjes. Ons

bezoek wil graag even de gekte meemaken, hoewel die al geluwd is

in de namiddag. Veel is er niet van de ‘normale’ prijzen gegaan, maar

iedereen loopt rond alsof de afprijzing fenomenaal is. Rare mensen!

De laptop die Seighin op het oog heeft, is er nog altijd, maar niet verder gereduceerd

in prijs. Ook de desktop waarin wij geïnteresseerd zijn, is niet in afslag. Misschien

meer geluk op Cyber Monday?

Na ons NEx bezoek gaan we nog even naar de grote schepen kijken. Ik vrees even dat

er geen vliegdekschip binnen ligt, maar gelukkig is er toch eentje dat voor anker ligt.

Omdat een Amerikaanse familie foto’s neemt, nemen we er ook een paar, hoewel ze

me steeds zeggen dit niet te doen.

Na even uitgewaaid te zijn, keren we terug om een stukje te

eten. Daarna gaan de dames naar Mc Arthur shoppingmall

voor een verderzetting van de verkenning. De mannen en

kinderen blijven achter voor de afwas en om de spaghetti

voor te bereiden. Vrijdag is het bij de familie Pieters

traditioneel pastadag waarbij ze

spaghetti bolognese maken en de

buren uitnodigen. Nu dus even

deze traditie, zij het in beperkte

vorm, in Chesapeake.

Black Friday krijgt voor mij een iets andere betekenis

doordat mijn ex-collega Paul me een mailtje stuurt dat mijn

toer hier niet verlengd wordt. Alles was toch in kannen en

kruiken? Ik heb de indruk dat ik de enige Belg ben die geen

verlenging krijgt. Wat is er gebeurd? Als we het aan de

kinderen vertellen, zijn ze teleurgesteld. Ze begrijpen het

ook niet.



Tijdens het avondmaal zitten we met zijn negenen aan tafel. Leuk, zo’n grote bende

pastaliefhebbers!

Zaterdag vertrekken onze gasten terug naar Memphis. Na een brunch geven we ze nog

enkele pistolets mee voor onderweg. Na het afscheid gaan wij de nodige aankopen

voor de komende dagen doen: de provisiekast is alweer zo goed als leeg!

48: Een Belgische Thanksgiving · Beseffen ze nog steeds niet dat voetbal een teamsport is? ’s...

Documents

Transcript of 48: Een Belgische Thanksgiving · Beseffen ze nog steeds niet dat voetbal een teamsport is? ’s...