In de vorige update stierf Felix. Madelief kreeg een wenslamp en wenste zo Felix terug. Madelief kreeg ook onduidelijk te horen van de uitdaging door de afwezige

Toby. En Toby, die leerde Valerie kennen.

Met de toppen van zijn vingers glijdt Toby nogmaals over het zachte deken.

Het is nog maar even geleden dat hij Valerie leerde kennen, maar het lijkt alsof ze elkaar al minstens twee

jaar kennen.

Valerie…

De derde liefde van Toby. Hij hoopt dat het deze keer wèl iets wordt. Eerst Amanda, met de zogenaamde

kattenalergie. Daarna Ellen, die gelukkig blijkt te zijn.

Als Toby beneden komt ziet hij dat er al ontbijt voor hem klaar staat. Hij glimlacht en beseft hoe goed hij het

nu heeft. Een dochter die hem van ontbijt voorziet, Valerie die er ook altijd voor Toby is, twee katten die

altijd vertroetelbaar zijn. Het leven is mooi!

Het leven is mooi, herhaalt hij nogmaals in zijn gedachten.

Maar als ik nu hier gewoon blijf zitten, dan gebeurt er niet veel in mijn mooie leven, denkt hij en staat op om

aan het huishouden te beginnen.

‘Die vieze krant ook altijd’, moppert hij en raapt het pakketje op.

‘Onze mopperkont’, hoort Toby grinnikend wat verderop.

‘Valerie’, glimlacht hij. Toby smijt gauw de krant in de vuilbak en stort zich op Valerie.

‘Dag, mijn babe!’ lacht Toby en geeft Valerie een zoen.

‘Hallo, Misster haat-aan-kranten 2011’, giechelt Valerie en haalt haar wenkbrauwen op en neer.

‘Dit is zo’n fijn nummer! Kom dansen!’, zegt Valerie als ze een liedje wat haar bekend in de oren klinkt, hoort.

‘Ik weet niet of je dat wel wilt zien, Valerie, ik ben namelijk niet zo een kei in het dansen’

‘Ach, wat maakt hij uit. We zijn alleen hier, niemand ziet ons.’

‘Dat is waar, wist je dat ik vroeger op hiphop heb gezeten?’ liegt Toby.

‘Weet jij dat zelf wel, want ik geloof er geen fluit van!’

‘Jij hebt me ook meteen door’, lacht Toby.

‘Wist jij dat ik vroeger ballet heb gedaan?’ vraagt Valerie.

‘Dat weet ik niet. Het zou best kunnen maar… Valerie en ballet lijkt me niet zo’n goede combinatie. Alhoewel

je toch goed kan dansen hoor!’

‘Oh, dat vind ik aardig van je’, glimlacht Valerie. ‘En nee, ik heb nooit op ballet gezeten. Mijn ouders hebben

nooit veel geld gehad…’

‘Oh, dat is… jammer’, zucht Toby wat buitenadem van het dansen.

Valerie knikt.

Toby heeft weinig zin om te praten over het verleden en het geld dus stelt hij voor om naar boven te gaan.

‘Ik weet nu al wat je van plan bent, maar ik heb er zin in!’, lacht Valerie.

‘Ik lig hier’, meldt Toby snel.

‘En als ik daar nu wel liggen?’ plaagt Valerie hem.

‘Dan zal ik opsch… Nee, toch niet. Ik wil hier liggen dus ik zal hier liggen’, lacht Toby.

‘Dan denk ik dat ik nog geluk heb! Dit deel van het matras voelt goed aan!’, merkt Valerie op als ze aan de

andere kant van het bed plaats neemt.

Toby schuift dichter bij Valerie.

‘Ik heb geen zin om te wachten, beginnen we meteen?’ fluistert Toby ongeduldig in Valerie’s oor.

‘Wat jij wilt’, glimlacht Valerie.

‘Pap? Pa-hap?’, roept Madelief steeds luider.

Haar vader is niet beneden en werken moet hij ook niet. Een beetje ongerust loopt Madelief verder naar boven.

Stiekem piept Madelief in Toby’s kamer.

Oke dan, mijn vader ligt in bed met Valerie, denkt Madelief en sluit gauw de deur weer. Ze moet verder

niks meer zien.

‘Jij bent een acteertalent!’ bromt Toby en knijpt in Valeries bil.

Ze sliepen niet, nee, ze deden alsof. Ze hoorden de bus stoppen en wisten dat Madelief zou komen. Maar ze

besloten om alsof te doen.

‘Maar dit wil ik niet meer doen. De volgende keer doen we niet meer alsof. Dat vond ik niet fijn’, zegt Valerie

eerlijk.

‘Wat jij wilt’, mompelt Toby.

Ze hebben nog maar net samen in bed gelegen, of Toby begint Valerie al weer te zoenen.

‘Nu moet ik echt gaan’, zegt Valerie uiteindelijk.

Madelief komt die namiddag thuis met een promotie, waarmee ze erg blij is.

Ze denkt af en toe wel aan haar levenswens, de top van de rechtsgeleerdheid, en ze heeft het gevoel dat ze

steeds dichter bij de top geraakt.

De deurbel wordt ingedrukt. Dat weet Toby want er klinkt een geluid dat nogal bekend luidt; de deurbel.

‘Ik hoop geen kleine kinderen die koekjes verkopen want ik heb geen honger’, moppert hij binnensmonds

als hij op weg is naar de voordeur.

Nee, het zijn geen kinderen die koekjes verkopen.

Het is iemand waarvan Toby hield, of misschien wel terug van houdt. Toby vliegt in haar armen en geeft

meteen een zoen.

‘Wat zie jij er goed uit!’, complimenteert hij meteen.

‘Dankje, Toby. Jij mag er anders ook wel wezen.’

‘Lang niet gezien, hoe gaat het ermee?’ wilt Toby weten.

Amanda glimlacht. ‘Zeer goed! En met jou?’

‘Het kan niet beter’, grinnikt hij.

Plots schiet Toby iets te binnen. Het was Amanda, dat wist hij wel, maar ze hadden ruzie… Waarom?

Toby weet het op het moment niet – vast door de ouderdom.

‘Mijn grote, grote tienerliefde. En misschien wel weer mijn nieuwe liefde!’, lacht Toby en omhelst Amanda.

‘Zo, jij bent snel!’

‘Nee, Toby, nu moet ik echt gaan!’ lacht Amanda.

‘Nog één kusje of ik ga je weer kietelen, Amanda!’, waarschuwt hij.

‘Vooruit dan, profiteur!’

‘Goed, en nu ophoepelen, jij!’ lacht Toby. ‘Nee, Amanda het was erg leuk om je weer te zien! Kom je gauw weer

eens langs?’

‘Doe ik’, knipoogt Amanda en loopt de straat uit.

Toby denkt en denkt, maar komt er nog steeds niet op. Waarom hadden ze ruzie?

Als hij Felix op de grond ziet liggen, weet hij het onmiddellijk. Het was Felix!

‘Jij… Felix toch! Jij was hèt probleem!’, grinnikt Toby en tilt de kat op.

‘Maar we hebben je nog! En Amanda heb ik ook weer bijna in de pocket!’

Het is al laat wanneer Madelief een avondmaal heeft klaargemaakt. Toch zitten ze er beiden opgewekt aan.

‘Lekker, Madelief’, glimlacht Toby.

‘Dankje’

‘Wat vind jij eigenlijk van mij en Valerie of Amanda?’, wilt Toby weten.

‘Wie is Amanda?’, vraagt Madelief zich af.

‘Oh, heb ik je daar nog niet over verteld?’

Madelief schudt haar hoofd.

Toby legt beknopt het hele verhaal uit over haar kattenallergie. Voordat hij het weet, heeft hij zowat zijn hele leven al verteld. Jessica, Bello, Amanda maar ook

Ellen komt erin voor.

Madelief luistert aandachtig en knikt af en toe.

‘Jij bent dus zo’n playboy-type, maar je krijgt nooit de juiste meisjes?’, vat Madelief alles samen.

Toby moet lachen. ‘Zo kan je het ongeveer noemen, ja’

De volgende ochtend staat Toby nogal laat in de badkamer. Normaal wordt hij redelijk vroeg wakker,

maar deze keer liep het nogal uit.

Hij haalt een tube tandpasta uit het kastje en laat spuit wat op zijn tandenborstel.

Hij denkt terug aan gisteravond. Hij had zijn hele verleden verteld aan Madelief, wat hem eigenlijk wel

deugd doet. Nu heeft hij alles verteld en weet Madelief ook al ‘t een en ‘t ander meer over hem.

Nadat zijn tanden een grondige poetsbeurt hebben gehad, duikt hij achter de computer. Toby ziet een

advertentie; een baan voor een kat.

Meteen schrijft hij er naar toe. Fishes ziet hij wel als ongediertejager.

Fishes is meteen aangenomen!

Diezelfde dag komt Madelief thuis met een promotie. Het zal ook de laatste promotie in het tienerbaantje zijn

want ze heeft er de top bereikt!

Verwonderd kijkt Madelief naar het computerscherm. Fishes is blijkbaar aangenomen voor een of andere

baan!

Toby weer, denkt ze lachend. Toby is toch ook zo vergeet-achtig, maar volgens Madelief heeft hij toch wel

alles tot in de puntjes verteld over zijn verleden, gisteravond.

‘Kom aan, Fishes, kijk me niet zo gek aan! Als je niet ontslagen wilt worden op je werk, moet je toch wel een

wat trucjes kunnen!’, lacht Toby.

Toby mag dat wel wat dingen vergeten, maar dat Fishes een baan heeft, vergeet hij toch niet.

Fishes miauwt en blijft stil voor Toby staan.

‘Dus… Doe het nog eens voor’, gaat Toby verder.

Fishes die blijft Toby aankijken met een scheve kop.

‘Ach, daar heb ik het geduld niet voor’, zucht Toby.

‘Vrijdag!’, roept Madelief luid terwijl ze de trap afglijdt.

Het is vrijdag. Dat betekent de laatste schooldag voor het week-end en dan is het eventjes niet aan school

denken.

‘Ik ga naar school, tot vanmiddag’, zegt Madelief gauw.

Madelief krijgt geen antwoord dus loopt ze maar verder.

‘Je moet niet zo blijven kijken maar omrollen, jij domme kat!’, hoort Madelief op de achtergrond en grinnikt. Haar

vader lijkt meer aandacht te hebben voor Fishes dan voor Madelief zelf.

Al gauw komt Madelief weer thuis. En op dat moment moet Toby gaan werken.

‘Wat doe jij hier, Madelief?’ vraagt hij.

‘Eh, ik kom net van school…’ antwoordt Madelief en snapt niet wat Toby bedoelt.

‘Oh! Daarom was het zo stil daarnet! Je zat op school’

‘Ja, zoals elke dag in de week behalve in het weekend’, legt Madelief lachend uit.

‘Ik ga nu werken, tot zo!’, zegt Toby nog snel.

‘Is goed, ik moet ook zo werken. Maar dat is pas over een uurtje’, informeert Madelief hem.

Nog steeds lachend loopt Madelief naar boven. Haar vader was soms toch zo raar.

Ze loopt langs de drie schilderijen en denkt dan aan het verhaal wat Toby gister vertelde. Later zou ze er dan

ook bij hangen, aan die muur…

Hard slaat Madelief die avond de deur dicht. Haar werkdag zat erop.

Binnen zet ze snel een filmpje op en neemt een zak chips.

Het weekend is begonnen!

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

4 Madelief

Dat was het weer voor deze keer!

Volgende keer lees je weer meer ;-]