23: Tornado - Webdiver€¦ · Er staat jullie een tweede tornado te wachten. Vorige maand hebben...

23: Tornado

Ons belevingsboek - 1 -

Tornado’s

Na de sneeuw ligt er een ander natuurfenomeen om de hoek: de tornado. Seighin is

er door de drills op school een beetje bang van geworden. In ieder geval zijn we, op

aanraden van mijn Amerikaanse collega’s, van plan om bij eerste serieus alarm

richting bergen te vertrekken. We hebben als expats immers geen huis dat we

moeten beschermen. OK, onze meubels lopen gevaar, maar deze zijn ons leven niet

waard.

Onderstaand bericht is al het tweede van zijn soort dit jaar.

Er staat jullie een tweede tornado te wachten. Vorige maand hebben jullie er al een

voorproefje van gekregen. We gaan er (voorlopig) mee door, want de eerste reacties

waren positief.

Ik heb het over de samenwerking met Jens. Dit idee was al een tijdje aan het

broeden, maar nu is het kuiken uit zijn ei. Op dit moment is het concept zeer simpel:

Jens vertelt als buitenstaander – hij kent alleen mij - over wat hij leest in ons

belevingsboek. En we kijken naar waar dit samenwerkingspad ons leidt.

Natuurlijk zal, zoals het onzekerheidsprincipe van Heisenberg ons leert, de

observator het geobserveerde beïnvloeden. We aanvaarden dit echter als een

verrijkend gegeven. We streven immers geen antropologisch experiment na, maar

gewoon een soort van reality literatuur (bestaand deze term?).

‘Going West’ – Tornado


Oberammergau

Ik had totaal geen zin in deze TDY. Voor sommige klinkt Oberammergau (ik schreef

het tot voor kort met een ‘g’ teveel) als een romantisch Duits dorpje ergens hoog in

de bergen naast dat van Heidi, maar als je het een keer bezocht hebt, dan is er niet

veel meer aan. Na 3 uur rondlopen heb je het allemaal gezien. Het dorp leeft zes

maanden van de 10-jaarlijkse passiespelen en de andere 9 en een half van de NATO

School. Mijn laatste bezoek, dit is mijn derde keer, was 10 jaar geleden en ... er was

niets veranderd. Ik sliep zelfs in hetzelfde hotel met hetzelfde klein kamertje, met

hetzelfde klein werktafeltje, dezelfde woensdag XXL schnitzel avond, ... maar met

een nieuwe sauna. In het hotel zitten er nog een 5-tal andere Belgische militairen.

Een week voor de zending ben ik gekraakt voor de smeekbedes om de logistieke

vergadering bij te wonen. Het feit dat de vorige vergadering mijn project positief

beïnvloedde en dat ik hoop een soort van laatste duw te geven, overtuigde mij. De

TDY had een extraatje want op zondag is het de plechtige communie van onze neef

Thijs. Mits ik vervoer van Oberammergau naar Brussel kon versieren en een

vliegticket met vertrek vanuit Brussel goedkoper zou zijn, kon ik mee feesten. En

dat lukt me, mits veel inspanningen. Ik doe er zelfs 100 USD af.

Na bijna 24 uur onderweg – wel 6

uur jetlag bijtellen – komen we aan

in het bergdorpje. Om niet te

moeten toegeven aan de jetlag en

om mezelf tegen beter weten in te

overtuigen dat ook dit soort

dorpjes veranderen, daal ik de

berg af. 2 uur wandelen,

overtuigen me inderdaad: hier gaan

alleen de grote wandklokken met

hun tijd mee.

’s Avonds een Duitse maaltijd die

een aanslag op mijn dieet pleegt,

de mail checken, een beetje

schrijven en dan gaan slapen. Om 3

uur ogen wijd open. Klaar wakker.

Vanaf nu is het een afwisseling van wakker en doezelen. Welkom in de nachtrust van

een jetlag junkie.

‘s Anderdaags vergadering. Ik begin met vertraging aan mijn uiteenzetting.

Uiteindelijk sta ik 3 volle uren te briefen en vragen te beantwoorden. De rest van

de dagen draag ik positief bij door extra uitleg te geven en de groep in de goede

richting te leiden. Mijn verplaatsing was de moeite waard.



Ondanks de regen wandel ik iedere ochtend en avond van het hotel naar de school,

en omgekeerd. Een beetje beweging met een filosofische achtergrond. De natte

kledij neem ik er bij.

De traditionele XXL avond wordt me op de valreep ontnomen – ik heb wel 1 avond

van de sauna genoten – omdat de anderen een etentje in het restaurant met de

goochelaar gepland hebben. Ja, dat was er 10 jaar geleden ook. Het eten is er Duits,

maar de goocheltrucs maken veel goed.

Op donderdag 1 mei hebben we tegen de middag gedaan. Samen met een collega uit

het NATO hoofdkwartier in Brussel vat ik de bijna 900 km terugrit aan. Nu pas valt

het ons op dat het een feestdag is, want woon-werk files zijn er niet. Tijdens de rit

passeren er een heleboel onderwerpen de revue: NATO – natuurlijk -, de

verschillende Defensie – tiens -, onze loopbanen – ook het gevoelig onderwerp ‘moest

jij niet allang kolonel zijn?’ -, enz. Onderweg even stoppen om te eten, maar voor de

rest aan een stuk door bollen.

Veel vroeger dan verwacht zet hij me af aan de

luchthaven – dank je wel Bob – waar ik de trein

richting Berchem neem. Na het ingeven van de code

van mijn verminderingskaart geeft me de machine

me steevast een ticket 1ste klasse. Omdat de trein

bijna vertrekt, betaal ik en rol naar beneden.

Op de trein ontdek ik dat ik Seighin’s

verminderingskaart op zak heb. Min 12 jarige.

Hopelijk zie ik er voor de conducteur jong genoeg

uit. En ja, dat doe ik.

Amber komt me aan het station oppikken (volgende

keer in de parkeergarage meid) en brengt me snel

aan Mamie en Papie – intussen mijn favoriet Belgisch

B&B -. Veel vroeger dan verwacht natuurlijk. Papie

begroet me met de uitspraak “Ha, de best betaalde

toerist is daar.” Daar ben ik niet zo zeker van.

Multimediaal bezig met Skype en Facebook. Ik praat

met Calle, Loic en Marte. Met mijn petekind probeer ik een avond af te spreken

zodat we onder ons tweetjes kunnen bijpraten, en het ook een beetje goed maken

voor onze mislukte poging in Praag. Uiteindelijk lukt ons dat zonder mijn

aanwezigheid te moeten verraden. Ik wil immers Thijs op zijn feest verrassen.

Op vrijdag zak ik richting kust af. Bezoekje aan mijn zus, aam een tante en daarna

naar mijn moeder. Ik vermoed dat mijn vader er ook zal zijn en dit vermoeden wordt

bevestigd. Twee vliegen in 1 klap. Een leuke babbel in de cafetaria en dan een

moeilijk afscheid. Ik heb het gevoel dat ik haar achter laat. Met hartpijn vertrek ik.



Om 18u00 pik ik in Ranst Marte op voor een etentje. Ik bedank een chauffeur die

ons ruimte geeft op de smalle boereweggetjes. De iets meer dan 2 uur vliegen

voorbij. Ik ben terug van alles op de hoogte. Het was leuk!

Zaterdagmorgen na een looptocht van een paar kilometers in de ochtendlijke koude

met de fiets naar Halle. Een koffietje bij onze buurman Daniel en zijn dochters.

Binnenspringen bij de Ullis die voor ons huis zorgen. Bloemen gaan bestellen met een

kort gesprek met de uitbaatster Ann. In de namiddag terug naar Halle, met de auto

nu, om boodschappen en de bloemen.

Na het aperitief bij de schoonouders pikt Amber me op voor de benefietfuif met

standing diner van het oudercomité Antonius. Het is leuk om de mensen terug te

zien, maar iedereen is natuurlijk ook druk bezig in zijn groepje. Ik voel me een

beetje buitenstaander, een gekende toerist. Of verwacht ik te veel van ‘terugzien’?

Het wordt toch een leuke avond, maar tot dansen komen we niet. Niemand trouwens.

Zondagmorgen met de fiets WC-papier halen omdat in de voorbereiding van het

feest deze belangrijke grondstof over het hoofd werd gezien. Daarna pistoleekes

met een verraste Tante Ria (ze was zelfs even haar kluts kwijt, zowaar een

zeldzaam fenomeen). Mijn dieet is nu helemaal naar den boem, maar met een feest

in het vooruitzicht laat ik het niet aan mijn hart komen. Gezellig babbelen.



Ik vertrek iets vroeger want ik moet nog een set pingpong paletten kopen – ik kan

niet weerstaan een Rode Duivel voetbalset voor Seighin – en ik ga ook nog de

bloemstukjes op de graven van Tante Fien en Carolientje gaan plaatsen. Een moment

van reflectie (bijna) alleen op een kerkhof. Ik werd er stil van.

De verrassing voor Thijs was bijna in het water gevallen. Het was een beetje nat. De

vriendelijke chauffeur van vrijdagavond was Jelle, en Thijs had een glimp van me

opgevangen. Ik moet de volgende keer nog voorzichtiger zijn.

Veel gebabbeld op het feest. Thijs loopt er een beetje verloren bij, want hij heeft

zijn schouder gebroken op een springkasteel en kan dus niet actief meespelen met

zijn vriendjes. De sukkel. De hapjes waren erg lekker. Het gezelschap leuk. He,

Amber en Nick.

Dan komt het moment van afscheid nemen. Een lange rij. Het valt me op dat dit

vertrek me zwaarder valt. Het is zoals Amber het schrijft: “Het was heel gezellig

dankjewel! Altijd leuk je te zien en knuffelen maar god wat doet het afscheid pijn.”

Met de bedenking dat afscheid nemen betekent dat je om de mensen en de

gezamenlijke momenten geeft en dat je toch het leuk moment gehad hebt.

We zijn laat ‘thuis’. Een beetje schrijven. Alles klaar maken, want morgen is het

vertrekken.

Zoals de voorbije dagen ben ik ook op maandag vroeg wakker. Ontbijten, afscheid

nemen – alweer – en dan 3 kwartier file rijden naar het station. De trein op – geen

1ste klasse deze keer – en snel nog 2 laatste sms’jes sturen om te bedanken. Door de

paspoortcontrole en de security – tis druk vandaag -, een laatste tas niet-Starbucks

koffie. Aanschuiven en hop weg zijn we.

Mijn keuze voor stoel 33K zet me aan de nooduitgang en levert steevast een

babbeltje met de stewardess en co-rij 33 passagiers op. Een filmpje kijken (de lijst

van de new release is niet echt nieuw), lezen en schrijven. Ik zie uit naar mijn

thuiskomst. Hopelijk nu voor een tijdje en dat zou moeten lukken want er is niets

voorzien tot eind september.

De stewardess verteld ons dat de copiloot op pensioen gaat. Dit is zijn laatste

vlucht. Hoewel dit in haar 30 jarige loopbaan (en daarmee is ze nog steeds junior

cabine crew member) nog maar 1 maal meegemaakt heeft, is ze overtuigd dat we een

speciaal welkom zullen krijgen. Na de aankondiging van de piloot dat er na de landing

brandweerwagens zullen komen aanrijden omdat het de laatste vlucht van zijn

collega is, weten we het zeker. Er gaat iets gebeuren en niemand wil paniekerige

passagiers. Twee brandweerwagens komen aangereden en maken een waterboog

waardoor het vliegtuig moet rijden (in de luchtmacht wordt de gelukkige

natgespoten maar hier gaat het minder ruig aan toe). Hoewel, er komt water door de

deur waardoor de stewardess die aan haar stoel vastgegespt zit, doornat wordt. Is

het vliegtuig lek?



Na de waterwelkom, of beter afscheid, schudden alle uitstappende

passagier de copiloot een handje. Daarna vat iedereen zijn

doortocht naar de volgende gate of uitgang aan.

Omdat er op het vliegtuig geen douanepapieren beschikbaar waren,

moeten we al aanschuivend het papierwerk uitvoeren. Mijn

geschrift is nog onleesbaarder dan anders, maar het papier is hier

blijkbaar belangrijker dan de informatie erop. Een praatje met

paspoortcontroleur en dan opnieuw door de veiligheid. Ik wacht op

enkele collega’s uit België om te zien of ze mee naar de USO willen.

Een dame met speciale velgen krijgt een volledige batterij aan

controlemaatregelen over haar. Zouden haar banden explosieven

bevatten?

Alleen mijn Belgische luchtmacht collega die in SHAPE werkt,

vergezelt me naar de USO. We worden ontvangen door een dame

en geraken aan de praat over de verschillen tussen Europa en de

USA.

Na een relax verblijf, vertrekken we richting vertrekgate. Terug

door de controles, maar deze keer geen schoenen uit. Blijkbaar is

het met dit nieuw apparaat niet nodig. Ik word wel uit de rij gepikt

voor een controle op explosieven. Waarom ik?

De terugvlucht verloopt goed. Na de landing, kom ik alleen Calle

tegen. Geen kids. Ze beginnen het saai te vinden. Terug thuis!

Tattoos

Dinsdag is het terug een gewone werkdag. Omdat de verlofdagen van 2013 eind mei

vervallen bekijk ik wel hoe ik nog snel aan paar dagen verlof kan inplannen.

Er is een probleem met de militaire vliegtuigen. Blijkbaar kan de nieuwe geleasete

Airbus niet meer echt transcontinentaal te noemen. Daarenboven is de cargoruimte

niet groot zodat de speciale cargovluchten vanuit de USA niet meer echt zin

hebben. Deze vluchten ware een beetje het excuus om de expats in de States de

kans te geven om in de grote schoolvakantie naar België af te zakken. Een niet zo

rendabele oplossing, maar dit werd ons als expats-in-spé wel voorgehouden als de

tegemoetkoming voor de ‘slechts 1 vlucht per 2 jaar’. “Dit lijkt weinig maar je

familie en jezelf kunnen in de grote vakantie gemakkelijk met de militaire vluchten

mee”. Deze zomer niet.

Marte gaat naar het MEP (de simulatie van het Europees parlement voor middelbare

studenten). Ze moest dus op zoek naar ‘sjieke’ kledij. Resultaat is een mooie,

stijlvolle foto (let op de sokken). Toch even een bedenking: waarom moet politiek is

zo’n deftige, haast onpersoonlijke kledij gebeuren. Zeker als je de jongens bekijk



(niet op deze foto). Allemaal in een donker pak. Waarom hebben politieke partijen

dan kleuren?

De weegschaal vertelt me dat mijn dieet niet helemaal naar de boem is. Gelukkig.

’s Anderdaags gewoon werken. Gewoon, dat is snel een document lezen en direct in

een VTC inzitten. Het probleem met deze beleidsnota sleept nu al maanden aan en

het is een ‘deliverable’ voor de aankomende NATO Summit in Wales. Het beleid

betreft ‘Education and Training’ voor de Alliantie en door een combinatie van een te

snelle en dus slechte voorbereiding, geen echte begrip ervan in het NATO

hoofdkwartier, een twistpunt tussen Grieken en Turken, ... krijgen we de ene na de

andere gecontesteerde versie. Deze keer was het niet beter. Pas tegen de middag is

het weer gewoon.

Het is warm weer, dus onweer vanavond. Maar ondanks de vele regen die uit de

tropische storm valt, blijft het warm. Broeierig. De stap van regen naar sproeiers is

niet groot. Dus neem ik de tijd om even het sproeisysteem te bekijken. Ik had het

voor de winter uitgetrokken en nu ben ik het opnieuw aan het programmeren. Ook

even testen of alle tuinsproeier nog werken. Yep, op een paar na werken ze allemaal

zonder problemen.

De onzekerheid of nu al dan niet verzekerd rondrijden blijft aanhouden. Aan de

telefoon stellen ze ons gerust, maar af en toe krijgen we toch post die anders

beweerd. Ook op onze zichtrekening is niet alles glashelder. Is die cheque nu

betaald? Ja, waarom is het dan niet van onze rekening? Raar banksysteem.

Deze week ben ik eindelijk begonnen met de cursus ‘Strategic Writing’. In het

Engels natuurlijk. Peter, mijn voorganger, had deze cursus aangeraden en na 3

pogingen kan ik door het uitblijven van zendingen deelnemen. Hopelijk is het

interessant.

Vrijdag met verlof om onze reis te boeken. Althans te kijken of we dit kunnen

rondkrijgen. 30 dagen door het Zuiden trekken en de nodige overnachtingen voor 7

personen vinden. Lang werk! Hotels vergelijken. Kijken als ze dicht genoeg bij onze

route liggen. Opmerkingen lezen en dan de volgende nacht bekijken. Is de rit niet te

ver? Kunnen we bezoeken wat we willen bezoeken?

Op zaterdag gaan Seighin en ik naar het kantoor van AAA om te kijken wat zij voor

ons qua overnachtingen kunnen doen en om duidelijkheid over de verzekering. Veel

hulp hebben we niet gekregen, wel veel extra kaarten. Ze willen immers wel boeken,

maar ze willen wel voor ons boeken als ze een lijst met hotels hebben. Dat was niet

echt de bedoeling.

Later in de sportwinkel hebben ze nog steeds geen keepershandschoenen. Het is al

maanden dat ze geen handschoenen hebben. Best naar ergens anders gaan? Terwijl

we onderweg zijn vraagt Seighin of hij een moedertjesdagskadoo kan maken. We

springen binnen bij Home Market, de lokale Hubo, om enkele kruiden en een plank te



kopen. We zijn van plan om een keukenkruidenbakje te maken. Maar dat had je wel

al door.

In de namiddag, na de tennis van de twee oudsten, gaan we met zijn vieren naar het

strand. Het water is koud. Zo koud dat het op je adem pakt als je wil zwemmen. Er

zit dan ook niet veel volk in de zee. Onze jongens hebben echter hun shorties mee

en zijn er niet uit te krijgen.

Ik zit op strand om ze in het oog te houden. Loic heeft

immers mijn shorty aan en zonder is het maar een paar

minuten uit te houden. Boven ons schijnt de zon iets

verder richting Virginia Beach is het bewolkt. Terwijl ik

rond kijk, valt me de tattoo cultuur op. Nee, niet de

taptoe van de vorige editie maar de echt, geïnkte tattoos.

Bijna iedereen die qua leeftijd tegen de volwassenheid

aanleunt, heeft wel ergens een tattoo staan. Niet allemaal

even mooi. Soms een beetje verborgen, soms opzichtig.

Heeft dit iets met de Amerikaanse cultuur te maken, of is

dit eerder gebonden aan de lokale militaire cultuur?

Stoere marines, piloten, warriors, ... die tattoos dragen

om te tonen dat ze er bij horen? Of een uiting van de

voorliefde voor externe schoonheid? Ik laat mijn

gedachten erover los.

Als we ’s avonds vertrekken, bemerk ik dat er van alles klaar gezet wordt. Een trouw

op het strand. Terwijl we de trap afstappen, komen we de bruid en bruidegom tegen.

Leuk.

Lin en zijn vrouw komen dit weekend toch niet op bezoek. Zijn vrouw is gevallen en

heeft te veel pijn. We spreken af om een derde poging te ondernemen. Hopelijk lukt

het dan wel.

De zondagmorgen kondigt weer een zeer warme dag aan. Voor we naar het strand

kunnen afzakken, gaan Seighin en ik naar de match. Ondanks het warme weer spelen

ze met volle overtuiging en ze winnen een goede match. Volgende week krijgt de

tegenpartij kans op weerwraak. Ik heb de ganse match gefilmd. Een kwestie om de

techniek niet volledig te verliezen nu ik al maanden zonder water zit.

Match gedaan en hop naar zee. Plots komt de Canadese Kathleen langs gewandeld.

De jongens hollen in hun shorties van de zee naar haar zoon Tyler. We belanden ’s

avonds samen in een grillrestautant op de terugweg. We gaan samen voor

moedertjesdag eten. Ze vieren dat hier ook. Ook dat is zoals in gans België, behalve

Antwerpen dan. Ik heb over de middag naar ma gebeld om haar op deze dag te

spreken. Het telefoongesprek was iets sneller dan verwacht gedaan. De porties zijn



groot. Alles is ‘smoked’. Veel maar van een iets mindere kwaliteit. Toch is het een

grote gezellige bende met de Canadese familie mee aan tafel.

Thuis komt Loic op de proppen met een taak die hij moet maken: een postmodern

kunstwerk. Oeps, hoe moet dat er uit zien? Een nieuwe uitdaging na het

stadsgedicht over Antwerpen dat ik voor Amber moest schrijven. Herken je alles?

Niet slecht voor een West-Vlaming, hé.

Statig glijdend op ‘t Scheld, Naar ‘t stad van de kleine held. Wapperende lichtjes van de stroom. Fonkelende Steen in een geringde droom.

Ducdalfs met Spaanse wortels in de cultuur. Torens van Vrouwe en kapitaal elkaars buur. Matsijs in de put, ‘t zit hem echt niet mee.

Rubensiaanse dames verblijven in ‘t stadhuis, Vogeltjes op de markt, dieren naast sporen thuis. Drijvend de haven voorbij, verder richting zee.

Try-outs

Vanaf vandaag doe ik terug mijn woestijncamouflage aan. Veel te warm om in het

zomerblauw te lopen. In feite zijn beide uniformen even warm, alleen de bottines

van de woestijnkledij zijn warmer, maar dat uniform plakt minder aan je als je met

de auto rijdt.

Zoals beloofd probeer ik een tweede brief naar ma te schrijven. Ik ben van plan

haar met deze brief ook een paar foto’s van onze kinderen te bezorgen.



Seighin neemt vandaag deel aan de eerste dag van de try-outs. Hier moeten alle

potentiële spelers meedoen aan de try-outs om te bepalen in welke ploeg ze het

volgend seizoen zullen aantreden. Het gaat hem niet goed af. Zeker als hij keeper

moet staan en bemerkt dat hij zijn handschoenen niet bij heeft. Hij staat er

verloren bij. Ah, ik zit er niet echt mee in. Dat komt wel goed.

Dinsdag terug verlof. En omdat het dinsdag is, gaat Calle gaan tennissen. Ik heb er

van deze keer geen zin in en rij verder naar een winkel met tweedehandsboeken.

Tweedehands boeken kan je hier zeer goedkoop online kopen. Nadeel is echter dat

je iets meer dan 4 USD aan postkosten moet betalen. Dit maakt de prijs minder

aantrekkelijk. Dus even kijken of het niet goedkoper is als ik ze in een

tweedehandswinkel ga kopen. Ik koop er twee. Twee om op mijn virtueel rek te

plaatsen. Prijs valt mee, maar toch niet goedkoper. Volgende keer terug online

kopen? Hoewel ik graag tussen boeken loop om te kunnen kiezen.

Ik rij naar de Starbucks in Little Creek en begin met het lezen van mijn eerste

boek. Langzaam druppelen de tennisdames binnen en stijgt het decibelniveau. Als de

stilte terugkeert, keren we terug naar huis voor een namiddagje reisplannen. Het

lukt ons de volledige cirkel rond te krijgen. Nu nog boeken.

De twee volgende werkdagen zijn gewoon op het vlak van het hoofdkwartier. We

hebben we de nodige discussies en er komt een soort van dagelijkse routine in het

werk. Koffie drinken, een half uurtje van gedachten wisselen in onze cel, en daarna

ieder aan zijn PC de mails met Europa afwerken. Dan verder naar de lokale mails.

Amber gaat voor het eerst alleen naar de autokeuring.

Een paar nipte, maar de Corsa wordt uiteindelijk

afgekeurd voor de banden. Ze moet de auto laten staan

want zo is het gevaar op de weg. Na een beetje zielig

doen, mag ze er toch mee naar huis en dan naar de

garage. Op vrijdag vraagt ze me wat ze aan de garage

moet doorgeven om de juiste banden te kunnen bestellen.

Nu kan ze het!

Een tropische regenbui zet de parking van het hoofdkwartier onder water. In de

stortregen controleer ik onze auto, maar die staat goed. Op een lager gelegen



parking is de situatie echter veel slechter. Het zou me niet verwonderen dat

bepaalde auto’s waterschade hebben.

Sent: Friday, May 16, 2014 10:39 AM To: SACT HQ All Users

Subject: Flooded Parking

Classification: NATO UNCLASSIFIED

For HQ SACT – as you are aware, the rain has flooded several of the streets on base.

Additionally, the lower parking lot by Base Security is flooding. If your vehicle is on

low ground and you still have the ability to move it, you are authorised to park in the

horseshoe, along the curb in the higher parking lots, and we are looking at possibly

opening up some of the parking behind the gym by moving some of those vehicles inside

the barricade into our rear courtyard.

I would ask that you use these parking spaces only if your car is truly at risk of being

flooded. Please do not move your car to the horseshoe purely to simplify your walk out

the door later this afternoon.

Be aware that while the parking lots may be relatively dry, the approaching roads may be

flooded.

The Base is looking at options to clear the roads but as long as the rain keeps up at its

present rate, there will be no relief in sight.

V/r,

Craig

Op zaterdag rijden Seighin en ik naar Richmond voor een voetbalmatch. Dezelfde

ploeg als vorige week. Hopelijk winnen ze nu terug. Maar eerste moeten we de

andere zonen afzetten aan het tennisterrein. Een sjiek spul middenin een

prestigieus golfterrein. Grasgroene velden met hier en daar een groot huis erin.

Naast de tenniscourts ligt er een openluchtzwembad en een grote sportzaal. Dit is

duidelijke de rijke buurt van Suffolk. Niet de arme wijken waar ze anders trainen.

We rijden verder door naar Richmond, de hoofdstad van Virginia en de Zuiderse

Staten uit de burgeroorlog. Op ons acht er een ander soort veldslag. We hebben

nog tijd en dus stoppen we voor een koffie of ice thee in de Panera, en ook een

‘cinnamon roll’. Wat ze hier aanbieden lijken sterk op onze koffiekoeken en de

koffie is er beter dan in de Starbucks. Alles is trouwens ook stukken goedkoper

want je betaald hier niet voor het imago dat de andere keten hoog wil houden. Als je

wil, kan je zelf een koffie in een kop krijgen.



Na de korte break terug de auto in voor de laatste miles. Goed op tijd komen we aan

en beginnen alles uit te laden. “Waar zijn je voetbalschoenen?” “Ik dacht dat jij ze

in de auto gelegd had.” Dit antwoord was niet wat ik verwachtte, hoewel met Seighin

weet je nooit. 2 uur rijden en aankomen met vergeten voetbalschoenen. Een moeder

van de tegenstanders biedt een par reserveschoenen aan (haar zoontje was de zijne

vorige week vergeten), maar die zijn echt te klein. Dan maar plan B en dat is naar de

dichtstbijzijnde K-Mart om een nieuw paar te kopen. Nu hebben we er een

reservepaar. We komen juist op tijd terug. De match gaat beginnen en er zijn geen

reserves. Ondanks een paar kleine blessures en dus tijdelijk spelen met een man

mind gespeeld hebben. Ze zijn klaar voor hun toernooi van volgende week.

De auto in en terug naar Chesapeake. Geen Stop onderweg want we zijn verwacht op

een feestje van de tennisploeg. Het feest gaat door bij het tandartskoppel, en de

loonschaal van de Amerikaanse tandartsen kennende moet dit een mooi, groot huis

zijn. Het huis voldoet aan de verwachtingen. Het ligt eveneens aan de oever van de

Elisabeth rivier. Het heeft een zwembad, twee aanlegsteigers met een boot en een

banaan (waar de jongens om de beurt een hobbelig parkoers mee afleggen), … Het

eten is een typisch (zoals je ze voorstelt) Amerikaanse BBQ. De yohourt-

aarbeientaart en de chocolademousse van Calle vallen als dessert zeer in de smaak.

Een dame zegt zelfs dat ze een relatie met de chocomousse begonnen is. Het is een

leuke avond en iedereen blijkt zich te amuseren.

Allemaal tieners

Vandaag, zondag de grote dag van Seighin. Hij wordt er

10. Ook voor ons is het memorabele dag, want vanaf nu

hebben we alleen tieners in ons gezin. Hij had ons de

hint gegeven dat hij ontbijt op bed wou, en dus gaan we

allemaal naar zijn kamer en zingen hem ‘wakker’. Daarna

krijgt hij ontbijt op bed. Zijn tienerjaren zijn officieel

van start gegaan.

Na zijn hoogstaand ontbijt opent hij zijn brieven met

verjaardagskaartjes. Voor het openen van de

cadeautjes moet hij wachten totdat de gulle gevers op

Skype verschijnen. Maar Skype blijft tamelijk stil

terwijl hij op hete kolen zit. Op Facebook daarentegen

verschijnen veel reacties. Toch kan hij tegen het einde

van de dag al zijn cadeautjes openen.

Ook vandaag moet hij gaan voetballen. Deze keer

verliezen ze onder een overtrokken hemel. Gelukkig is

het nog warm genoeg zodat de ploeg en de trainers van

zijn ijsjes kunnen genieten.



We hadden verwacht dat hij voor zijn verjaardag in hun favoriet pasta restaurant

zou willen gaan eten; maar nee, hij verkoos een simpel maaltijd van broccolisoep en

pannenkoekentaart bij ons thuis. Eens iets anders.

De dag eindigt een beetje in mineur want hij gaat kwaad gaan slapen omdat hij niet

meer mocht spelen op de PS3. Begint hij nu aan zijn puberjaren?

Eindelijk ligt er een pak aan onze deur. Het nieuw stoomstrijkijzer is gearriveerd.

Nu kan Calle weer volle bak aan dubbel tempo strijken. Het strijkijzer komt wel met

de waarschuwing dat het niet in de USA te gebruiken is (220 V), maar daar hebben

we geen problemen mee.

Calle wordt aangereden en deed een slippertje. Het is haar

schuld niet en de dame die haar aangereden heeft, pleegde

vluchtmisdrijf. Gelukkig valt de schade mee. Een beetje verf

zal wonderen doen. Doordat ik de meeste kilometers afleg, had

ik verwacht dat ik de eerste met een accident zou zijn. Nee

dus. Er is wel een beschadiging aan de Prius C, maar dat komt

waarschijnlijk van een aangereden dier.

Van accident naar autoschool is geen grote intellectuele

sprong. Loic wil immer een rijbewijs halen en dus moet hij

rijschool volgen. Eerst theorie en dan praktijk. Verplicht.

Gelukkig is het omzetten naar een Belgisch exemplaar geen

groot probleem. Althans volgens de website van de FOD

Mobiliteit. De rijschool is echter een gammele uitgave. Zoiets

zou in België direct de deuren moeten sluiten. Maar de school

was door AAA aangeraden. Het zou dus goed moeten zijn. Omdat het in Virginia

Beach ligt, zal ik dus de komende 3 weken dagelijks heen en weer moeten rijden.



Pressreview

Synthèse de presse relative à la Défense / Perssynthese aangaande Defensie

20/05/2014 Het

Laatste

Nieuws

Zo bespaart het leger volgens vakbond – De vakbonden bij Defensie zijn bijzonder ongerust over een nieuwe reeks besparingen

op 'elementaire behoeften', zoals water en elektriciteit. "Militairen moeten zelfs al verplicht op verlof, zodat Defensie in koude periodes

de verwarming zeker een week langer kan toedraaien", zegt Erwin De

Staelen van VSOA Defensie. In vele kwartieren klagen ook soldaten voor de hygiëne, omdat douches zijn afgesloten. De situatie is in

enkele kwartieren zelfs zo erg dat de elektriciteit tijdelijk wordt uitgeschakeld en dat de militairen bij warm weer geen flesjeswater

meer krijgen. Bij Defensie wordt het verhaal formeel ontkend.

In de dagelijkse persoverzichten die we via de NLR in onze mailbox binnen krijgen,

valt mijn oog op het bovenstaand artikel. In de lange versie spreek het Ministerie

van Defensie het bericht tegen, maar het feit dat ik het niet direct als ‘zever in

pakjes’ beschouw, zegt genoeg. Het is inderdaad triestig gesteld met onze defensie.

As het zo verder gaat, zullen we er als expats ook wel onder te lijden krijgen.

En het blijft inderdaad niet uit. Plots ontdekken de mensen die terugkeren dat de

transportkosten voor hun huisdieren niet meer betaald worden. Die voorziening

werd stilletjes uit het reglement gelicht zonder betrokkenen in te lichten. Na de

vermindering van de militaire vluchten, nu deze stille besparing. Wat volgt er nog?

Deze week is er weinig volk op de werkvloer. Veel zendingen, voor de anderen.

Hierdoor moet ik veel extra vergaderingen. Het is wel meestal inspringen voor

collega’s die er niet zijn. Best wel leuk, maar daardoor kan ik geen fundamenteel

werk doen.

Het weer is heel warm. Bijna ideaal voor mijn bezoek dinsdagavond aan het duikteam

van de politie van Chesapeake. Het water van het meer waarin ze gaan duiken is

glashelder en zeer aanlokkelijk. Ik kan de gedachten om er in te springen nauwelijks

onderdrukken. Het team is minder professioneel als ik gedacht had. Zoals ze het

zelf beschrijven zijn ze een gesubsidieerd duikersclubje die komt trainen. Jammer

genoeg hebben ze een dodelijk duikongeval nodig gehad om dat in te zien en zijn ze



zich nu professioneler aan het opstellen. Ze hebben nog werk. Een leuke bende dat

wel. Hopelijk leidt dit tot een artikel en een paar duikuitstappen.

Het bezoek aan duikers zet ik op woensdagmorgen verder met een bezoek aan de

US Navy duikers. We proberen twee maal de baas van de afdeling vast te krijgen,

maar dat lukt niet. Dus mijn naamkaartje en een woordje uitleg achtergelaten. Ik

krijg ok een e-mail adres zodat ik hem kan contacteren. Patrick stelt voor om even

in de basis rond te rijden en in de Mess All

Ranks ‘The Galley’ te gaan eten. Ik sla zo’n

aanbod niet af. Rondrijden op de grootste

marinebasis is altijd een beetje een avontuur.

Nu ons huis te huur staat, moeten we opvang

vinden voor onze grote planten. De kleinere

exemplaren zijn al verdeeld onder de buren,

maar de grote zijn in ons huis blijven staan. Nu

er andere mensen in komen wonen, zoeken we

een opvanggezin. Iemand interesse? Misschien

vind ik een groene-vingers via Facebook?

Op woensdag wordt ik bij mijn ‘branch head’,

de Duitse kolonel geroepen. Hij heeft min

internationaal evaluatierapport klaar. Alles is

uitstekend, op 2 na die hij

verbeteringsreserve voor volgend jaar wil

houden. Basisvraag: waarom ben ik geen

kolonel? Iemand? Misschien stuur ik dit

rapport naar een aantal personen ...

De week eindigt met de laatste les Engels en de voorbereiding van het bezoek van

de Columbiaanse Vice MOD. De kans is groot dat ik een briefing moet geven. Dan op

weg naar een druk weekend.

Want het beloofd druk te worden. Seighin en ik moeten naar Richmond voor een

voetbaltoernooi. Seighin zit immers in een travelteam en dus moeten we de hort op.

Door een verandering in het wedstrijdschema moeten we er niet om 1300 staan,

maar om 0700. Niet te laat gaan slapen en alles ’s avonds klaar zetten. Het wordt

immers vroeg opstaan en lang rijden.

’s Anderdaags ’s morgens word ik een uur te laat wakker. Klein paniekmoment, maar

door het weinig verkeer en niet te stoppen voor een koffie, komen we na 2 uur

rijden amper 15 min te laat voor de opwarming. En we hebben voetbalschoenen bij!

Er waren trouwens mails genoeg om ons er doen aan herinneren.



Seighin heeft een ‘rekkerhelicopter’ en een set knikkers mee om ons tussen de

wedstrijden bezig te houden. Ons knikkerspel trekt een paar Spaans-Amerikaanse

kinderen aan. Ze hebben geen idee wat die zijn, maar willen wel meespelen.

Ik heb mijn camera terug mee, zodat ik alles kan filmen. Hierdoor zit ik wel in de

volle zon en moet ik oppassen voor een zonneslag. Het is immers zeer warm en de

zon schijnt zonder hinder van de wolkeloze hemel.

De zaterdag verliezen ze hun 2 matches. Op weg naar het hotel, filosofeer ik over

de mogelijke redenen waarom ze verliezen en waarom voetbal hier van mindere

kwaliteit is. Ja, het is hier een jonge sport die vooral bij meisjes populair is. Althans

veel populairder dan bij ons. Aan de technische vooruitgang van Seighin te oordelen,

zijn de trainingen hier goed. Waarom dan minder succesvol? Misschien zijn ze te

weinig op het teamgebeuren gericht. Er zijn hier 2 seizoenen op een jaar. Alles ligt

hier stil tijdens de ‘wintermaanden’. Tijdens de matchen zijn er veel wissels, niet

alleen van personen maar ook van veldposities. Hierdoor weten de spelers niet meer

wat ze juist moeten doen en kennen ze ook niet wie naast hen staat. Hierdoor voelen

ze elkaar niet aan en gaan ze individueler spelen. Een laatste reden is het laag

niveau van de keepers. Alle niveaus blijven op hun lijn het doel bewaken, maar

vergeten dat ze in feite de bal moeten bezitten. Hierdoor komen ze amper uit. Al

Seighin, als hij keeper moet staan, dat wel doet, reageert de ouderspionkop bijna

euforisch. Ze zijn dat niet gewoon.

We moeten ons hotel even zoeken, want we weten alleen dat het een Holiday Inn is.

Het hotel ziet er tamelijk goed uit, hoewel ons toilet niet werkt. Gelukkig heeft het

ook een zwembad en kunnen we dus even afkoelen. ’s Avonds komen we allemaal

samen in een pizzeria voor, jawel, pizza. Dit is ook het moment dat alle trainers,

coaches en helpers in de bloemetjes gezet worden. Oh, ja, Amerikaanse kinderen

kunnen dus ook veel lawaai maken.

Het ontbijt is triestig. Weinig keuze en veel afval. Typisch Amerikaans? De

overnachting in het hotel heeft het team goed gedaan, want ze winnen hun

wedstrijd. Ze moesten wel, want het was tegen een Advance team. Even ter

herinnering, je hebt hier drie niveaus: recreatief, advance en travel. Het

trainingsniveau alsook de kostprijs stijgt van links naar rechts. De laatste groep is

te herkennen aan de ‘travelbadges’ op hun mouw. Maar toch, ze hebben goed samen

gespeeld en het is leuk hun laatste match als ploeg met een overwinning af te

sluiten.

Na de match vertrekken we terug. Ik zou niet langer meer kunnen toekijken want

dan riskeer ik een zonneslag. Voor we de lange weg aanvatten, willen we nog even in

een Panera binnen springen voor een slaatje en een koffiekoek. Blijkbaar denken er

andere voetbalouders ook zo over, want we treffen een lange wachtrij aan. We

springen terug de auto in om stoppen op het volgend establishment op onze weg.

Veel rustiger.



Twee uur later komen we thuis. Alles uitpakken en uitrusten. Loic komt iets later

van zijn eerste officiële tenniswedstrijd thuis. Hij heeft al zijn matchen verloren,

maar is nu officieel opgenomen in de Amerikaanse tennisfederatie.

Vandaag waren het verkiezingen in België. Wij hebben met een volmacht laten

stemmen. We kijken even naar de overzichtskaart van de verkiezingsuitslagen en

zien dat alles geel kleurt. Zal het opnieuw 500 dagen duren voor we een regering

hebben? Benieuwd. En wie wordt onze nieuwe MOD?

Groene golf

Van geel naar groen is geen grote sprong. Een

tijdje geleden hoorde ik op de Belgische radio,

ik reed toen in België rond want in de USA kan

je geen Belgische posten ontvangen, een klacht

van Touring dat er te weinig groene golven zijn.

Wel, hier kennen ze dat begrip totaal niet. De

populairste bezigheid van de Amerikanen in hun

auto; kort gevolgd door koffiedrinken,

telefoneren, hamburger eten, ... ; is het spurten

van het ene naar het ander rood licht. Niets is

hier gesynchroniseerd.

Deze autosport is vooral leuk met een hybride,

want dan wordt de auto efficiënter. Het aantal

miles per gallon stijgt ik dat geval. Sinds onze

aankomst een 10-tal maanden geleden is de



benzineprijs met 20 % gestegen. OK, het is nog altijd veel minder dan in Europa,

maar toch 20 %. We zitten nu aan bijna 3,60 USD per gallon (3,8 l). Bij de vorige

crisis stond de benzine aan 4,00 USD. We zijn er dus bijna. Voor mij heeft een

beetje file heeft in dit geval iets positiefs.

Een andere golf dat ze hier goed kennen is de hittegolf. Hoewel ik betwijfel of ze 5

dagen meer dan 30 graden als hittegolf bestempelen, kennen ze de warmte. In een

auto stappen staat gelijk met een traktatie van een zweterige broeikast. Gelukkig

werkt de airco snel, want een open venster brengt niet altijd soelaas.

Door al die zonne-energie staat alles wel in volle bloei. Onze tuin, maar ook de

botanische tuin in Norfolk. En we hebben zelf een klein tuinkonijn rondlopen.



Vandaag is het een feestdag. Memorial Day. In tegenstelling tot andere dagen horen

we geen grasmachines. Loic wil het gras afrijden, maar we houden hem tegen. Geen

goed idee, tenzij onze buren het ook doen. Maar het blijft stil.

Volgens Wikipedia is Memorial Day een Amerikaanse

feesten gedenkdag, gehouden op de laatste maandag in

mei, waarop de gesneuvelde Amerikaanse militairen

herdacht worden. Traditioneel vindt de nationale

herdenking plaats op Arlington National Cemetery nabij

Washington D.C.. Ook is het de gewoonte om de vlag

halfstok te hangen vanaf zonsopkomst tot 12 uur in de

middag. Veel Amerikanen bezoeken één van de Nationale

Begraafplaatsen waar oorlogsdoden liggen.

De gedenkdag begon na de Amerikaanse Burgeroorlog om

de doden die voor de Unie stierven tussen 1861 en 1865 te eren. Op 5 mei 1868 werd een

herinneringsdag gehouden in Waterloo, New York (niet België). Toen een plaatselijke

notabele, generaal John Murray, hem daarover inlichtte, riep Logan op tot de invoering

van een landelijke jaarlijkse "Decoration Day" omdat de graven van de gevallenen met

bloemen gedecoreerd werden. Als datum koos Logan 30 mei, een dag die met geen van

de vele veldslagen uit de Burgeroorlog verband hield.

In het Noorden vond de nieuwe herdenkingsdag snel veel naleving, anders dan in het

Zuiden, waar nog veel wrok heerste jegens de Noordelijke overwinning. Verscheidene

staten stelden eigen dagen vast voor het eren van de gesneuvelden van de Confederatie.

In 1882 werd de benaming "Memorial Day" voor het eerst gebruikt.

Na de Eerste Wereldoorlog werd de herdenking uitgebreid om allen die voor hun land het

leven hebben gelaten in militaire dienst te herdenken, maar pas na de Tweede

Wereldoorlog werd ze algemeen gangbaar.

In mei 1966, werd door president Johnson de titel "Birthplace of Memorial Day"

toegekend aan Waterloo, NY.



71,7.

Een kilo boven mijn initieel streefcijfer, maar het is genoeg. Nu ga ik over naar fase

3 van het Ducan dieet. Ik moet wel stoppen want traditioneel is Memorial Day, naast

de vele koopjes die aangeboden worden, een dag van BBQs. Ook wij gaan die traditie

eren. En om dat te doen moet ik in fase 3 zitten. Dus, daar gaan we.

Niet bij ons thuis, want ik heb nog steeds geen nieuwe BBQ stel gekocht. Onze oude

hebben we voor ons vertrek als oud ijzer aan de deur gezet. Hier zouden ze

goedkoper zijn, maar tot nu nog geen nieuwe in onze tuin.

We zijn bij onze Canadese vrienden uitgenodigd. Tom heeft een grote gasBBQ, zeer

populair hier, met een smoker. Hij heeft alles al klaar gezet, want dat roken met

houtschilfers en bier, duurt uren. Het vlees en de vis als resultaat van deze

bereiding zijn heel lekker. Om je vingers van af te likken. Papie, dit is misschien een

ideetje?

Ze hadden ook spelletjes klaar gezet. Onder andere het populaire

bonenzakkengooien, ‘bean bag throwing’. Heel eenvoudig spel waarbij je probeert om

een zak gevuld met bonen in het gat van een hellend vlak te gooien. Een beetje zoals

petanque, maar dan met bonen. Door het lekker eten, de spelletjes en het goed

gezelschap zijn we lang gebleven.



Dinsdag, werken. Briefing aan de Columbiaanse minister van defensie. Ik moest even

kijken want het is een jong vrouw, terwijl ik voor een of andere reden een oudere

man verwacht had. Dom. Mijn briefing in de namiddag, hoewel de grote delegatie

tamelijk gepakt zat in het bureel van onze generaal, verliep vlot en gemoedelijk.

Deze avond moeten we naar de inwijding van Loic tot de ‘National Honors Society

Grassfield Chapter’. Dit is de USA een grote eer als student om tot deze

organisatie gekozen te worden. Je moet niet alleen goede punten halen, je moet ook

een aantal uren vrijwilligerswerk doen en leiderschapskwaliteiten vertonen. Lijkt

veel, maar in de praktijk denk ik dat het met een groffe korrel zout moet genomen

worden. Loic is er dus lid van.

Woensdag een dagje verlof. De voorlaatste. Ik heb er een paar genomen want eind

mei vervallen mijn verlofdagen van 2013. Dan kan ik aan de reeks van 2014 beginnen.

De dag begint met slecht nieuws. Tante Dora is overleden. Totaal onverwacht.

Tijdens mijn vorig verblijf in België had ik haar nog bezocht en toen zag ze er goed

uit. Blijkbaar is de doodsoorzaak een slagaderbreuk.

’s Avonds moeten we opnieuw naar een honors inwijding, nu van de ‘French Honors

Society’. Hier ligt de lat iets lager want je moet alleen een goede student Frans

zijn. Wij zijn er maar Loic is te laat omdat hij nog volleybal training heeft. Als hij

later binnen komt, al de anderen zijn al weg, verplichten we hem de ‘eed’ van de

society voor te lezen. In het Frans. Hij doet dit met een Amerikaans accent, beter

dan wat zijn medestudenten gepresteerd hebben. Het niveau van Frans is hier laag.



Tijdens de terugrit van de rijschool hebben Loic en ik een gesprek over de

Amerikanen en hun zelfbeeld. Loic stoort zich aan de houding van zijn

medestudenten dat ze van alles moeten profiteren zonder rekening te houden met

wie na hen komt. Grote auto’s ondanks de milieuvervuiling. Ook de houding dat hun

cultuur superieur is, stort hem een beetje. Tja, het wordt hen met de paplepel

ingegeven.

Misschien is dit een goede plaats voor het werkje dat Loic en ik gemaakt hebben in

het kader van een schoolopdracht over postmodernisme. De uitleg die Loic bij het

werk geschreven heeft, vertelt genoeg:

‘Loic’s America

Without explanation, this piece of art looks like a collection of trash. Some see a whale in it, others a bull; however it represents the US, excluding Alaska. The colors represent the Belgian flag. In other words, it displays the Belgian opinion about America, a country of materialism and consumerism (cans). It also ridicules the ideology of the self-made man (bag of Home Depot). Besides this periodical characteristics, the chosen materials also express the believe of the postmodern artists that art can be made out of non-sophisticated elements 5andie Warhol). America is purposefully stretched in the length because of its intense urge to reach farther, and thereby it disperses itself.’

Na de donderdag, een werkdag, naar huis voor een ‘touch and go’, want ik moet

straks naar het aquarium voor een rondleiding achter de schermen. Door het vele

verkeer op de ‘binnenweg’ kom ik 10 minuten te laat aan. Ik probeer de

duikverantwoordelijke te bereiken, maar hij beantwoordt zijn telefoon niet. Na een

half uur raak ik door een auto die een lijnbus blokkeert binnen. Als de chauffeur van



de auto gevonden is, ga ik samen met een stafmedewerker op zoek naar de groep

duikers.

De tocht leidt ons door de donkere gangen van het aquarium en dan naar de

bovenkant van de verschillende aquaria. We vinden hen bij de roggen en haaien. De

bedoeling van deze rondleiding is immers te tonen wat er van ons duikers verwacht

wordt. We moeten niet alleen voor het onderhoud instaan, maar ook af en toe een

demo geven aan de bezoekers. De waterbak ‘Rode Zee’ ziet er zeer aanlokkelijk uit.

Hopelijk mag ik daar binnenkort in duiken.

Na een deel administratie, veel waivers, krijgen we een rondleiding langs de

voorkant van de aquaria. Zo zien we wat de bezoekers te zien krijgen. Wat er aan de

voorkant klein uitzicht, is in werkelijkheid veel groter. Met deze activiteit ben ik

een stap dichter bij duiken. Zondag de try-outs voor het duiken.

Vandaag ook te weten gekomen dat de militaire vluchten veranderd zijn. Na het

afschaffen van de Airbus, blijkt de Falcon van juli met een week verlaat te zijn. Nu

komt onze geplande reis naar het zuiden wel echt in het gedrang. Ik hoop nog plaats

vast te krijgen op de vlucht van de derde cyclus, maar ik krijg geen antwoord op

mijn e-mails. Duimen dat het toch nog goed komt.

Vrijdag de laatste verlofdag van 2013. Ik ga even gaan oppassen in de lagere school

van Seighin in plaats van Calle. Het zijn daar examens. Dit zijn de Standards Of

Learning of SOL, gestandaardiseerde testen voor de ganse staat Virginia die alle

leerlingen moeten maken. Deze testen moeten er voor zorgen dat alle scholen naar

dezelfde kwaliteit streven en de resultaten worden gebruikt om de scholen te

beoordelen. Mijn taak is te zitten in het midden van een kruispunt van gangen en de

leerlingen er op te wijzen dat ze stil moeten zijn. Tevens moet ik erover waken dat

er tijdens de uitzonderlijke plaspauze geen gesprekken over de examens gevoerd

worden. Ik profiteer van deze taak om ons belevenisboek verder aan te vullen.

Zaterdagmorgen heb ik terug een afspraak in het Aquarium. Deze keer voor een

backgroundcheck. Niet echt voor de check zelf, maar voor het invullen van alweer

formulieren. Daarna naar de Commisary voor inkopen, want we hebben straks

bezoek. Eindelijk krijgen we Lin, de realtor die ons geholpen heeft op onze

zoektocht naar een huis, en zijn vrouw. We hebben mijn collega John ook

uitgenodigd. Op het moment dat ik het winkelen start, ontvang ik een smsje dat ze

ook komen. Leuk. Zo kunnen ze elkaar een beetje bezig houden als we iets in de

keuken moeten doen. En ik denk dat die twee koppels elkaar wel zullen vinden.

De voorbereiding gaat heel vlot. We proberen iets nieuws uit en dat gaat blijkbaar

snel. De gasten komen op tijd aan. We starten het aperitief in de avondzon en doen

de maaltijd verder in de ‘formal dining room’. Het is een toffe avond.



Daarna een grote afwas en bed in. Morgen: duiken!

Thuisblijvers aan het woord

Papa mag dan bij hoog en bij laag beweren: ‘Als ge klaagt over het papierwerk in

België, komt dan maar eens administratie doen in Amerika! Da van België is niks!’, ik

vind dat ze er hier toch ook véél van kunnen ze.

Ik hou nu al een goei 10 maanden de post voor mijn ouders bij. Dat er nog nen boom

op de wereld staat snap ik toch niet hoor! Eigenlijk had ik het allemaal moeten

bijhouden! Volgens mij was m’n kamer te klein geweest!

Het ergste is, de laatste weken was het niet alleen post voor hen, maar ook voor mij!

(Of toch onrechtstreeks!)

Toen ik terugkwam van Amerika, lag er een groene kaart: autokeuring! Ja lap eh, ik

moet dat nu doen! Want ik rij met de Corsa en ik vermoed niet dat papa eventjes

over en weer zal komen om door de keuring te gaan… Ikke, toch wel een beetje

gestresseerd door het onbekende, op internet al wat opgezocht over hoe het eruit

ziet, wat er allemaal gebeurd (Had ik misschien beter niet gedaan, want blijkbaar

schudden ze met de auto om te zien of er iets loshangt vanonder. Arm beestje! Da’s

al 11 jaar en dan gaan ze diene eens laten daveren! Ik weet niet of ik dat aan kan

zien hoor! (Ja, ik praat tegen en met het autootje!)) Maar soit, alles goed gelezen en

ingeprent. Nog eens op de groene kaart gekeken, want ik veronderstelde dat dat

een vaste datum was omdat er zoveel auto’s door de keuring moeten. Nee! Voor de

datum op je keuringsbewijs. ‘Hè?’ In den auto gaan kijken of er een keuringsbewijs

in lag (ja, ik ben door mijn theoretisch examen geraakt van de auto, maar die

papieren zijn nooit m’n ding geweest!), en ja lap, tussen 3 maart en 22 mei. Dat

ontdek ik dan op 10 mei. Massa’s werk voor school (laatste weekjes enzo) en dan

gaat de overheid mij nog eventjes pesten met een uur tijd verdoen om door de

keuring te gaan?! Flauwe plezante!



Maar het moet dus ikke, woensdag 14 mei (na diezelfde ochtend te hebben ontdekt

dat er in Malle ook een keuring is), naar Malle gereden tegen 13u30. 2 auto’s voor

mij, oké, dat gaat nog. (Het eerste spannende moment was al gepasseerd: het vinden

van de autokeuring en de juiste voorsorteerstrook om aan te schuiven!). Na een klein

kwartiertje was het aan mij. Of ze deden toch teken naar mij dat ik door de poort

moest rijden. Ik al stress, het was een hele grote poort, maar hoe gênant zou het

zijn moest ik er nu knalhard tegen rijden? Mooi naar binnengereden, niets of

niemand geraakt en dan maar uitgestapt… Vraagt diene mens daar naar 4 of 5

papieren, waarvan ik er 1 ken: verzekeringsbewijs. Al de rest was op goed geluk,

maar ik had ze allemaal! (Dank u mama en papa om alles op eenzelfde, logische plaats

te bewaren!) Ik zeg dat het m’n eerste keer is en diene mens doet alles voor mij:

klikt alle gordels vast, gaat eens goed op de gas staan terwijl er op den uitlaat ne

stofzuiger steekt en zegt dat het allemaal in orde is en dat ik mag doorrijden naar

de witte vakken ietsje verder.

Weeral stress, tussen de lijnen gaan staan. Maar oké, het lukt en dan kijk ik wat

rond om te zien wat de mensen naast mij doen en om ze na te kunnen doen.

Natuurlijk staat er niemand naast mij… Na wat lang en onzeker rondkijken zie ik een

bord, vlak voor mijn neus, met in koeien van letters ‘Denk aan het milieu en onze

longen. Leg de motor af.’ Guess 3 times which one was still on?!’ Snel dat ding

afgezet. Komt er nen andere mens op mij af en mompelt iets van ‘lichten’. Ik kijk

hem heel koeïg aan, waarna hij zegt, ‘Ik zal het wel doen meiske!’. Ikke uit de auto,

mens in den auto. Lichten testen, remmen testen. ‘Die handrem, ik ga ze erdoor

laten, maar laat er toch maar eens naar kijken eh!’ ‘Dank u meneer!’. Auto de brug op,

auto omhoog, schud schud, beef beef. (Arm schaap!)

Roept diene mens ‘Uw banden zijn tot op den draad versleten! Is da uwen auto?!’

‘Euhm, bwa, ja, van mijn ouders maar die…’ ‘Komt is zien! Zie, da’s echt hiel gevoarlijk

eh! Daar moet ‘k ik aaw ‘n verbod op verkeer vor geven!’ (Ja lap eh!)

Blijkt dus dat de banden inderdaad langs de binnenkant tot op de draad versleten

zijn door een slechte uitlijning. Damn!

‘Meiske, ge moogt naar hoas rijden, maar niet verder dan thuis eh! Da’s

levensgevoarlijk éh! Rijdt hier ni meer me rond tot ge nief banden hed eh!’ ‘Ah, en

mag ‘k ik dan nog naar huis of?’ ‘Ja, alé, ja, ik wil ni weten wat er gebeurd a dienen

draad springt, maar thoas gade nog wel geroake denk!’ (Van ne peptalk gesproken

seg!)

Maar oké, ik dus van de brug, gaan betalen en naar huis.

De dag na de keuring krijg ik een mailtje van papa dat de garage wil weten wat voor

banden ik heb… ‘Euhm?’ Papa laat me weten dat dat op de banden staat, dus ik mij,

zoals een echt dom-blondje en niets van auto kennende, op straat naast de auto

gezet en alles wat er op die banden staat in een mailtje doorgestuurd naar de



garage. Die moeten ook goed gelachen hebben. Zoveel tekst dat er op zo’n band

staat, dat houd je niet voor mogelijk! Nu is het afwachten op wat de garage ons kan

bieden…

Naast het keuringsbewijs, was er ook een ‘oproep tot stemmen’. Ik dacht effekes

dat ik mocht gaan bijzitten, maar het is ‘alleen maar’ de stembrief! Niet dat ik er

veel goesting in heb. Ik ken echt niets van politiek en als je al die campagnes leest

enzo, dan gaan wij volgens iedere partij in de ideale wereld leven, als je maar voor

hen kiest. Ik zou het echt niet weten op wie ik ga stemmen. Ze mogen de jongeren

serieus wat meer en beter inlichten over politiek hoor!

En dan, een dikke bruine enveloppe, op mijne naam, van Vlaanderen denk ik dat het

was.

Een belastingsbrief! ‘He wa?!’ Vorig jaar ben ik 18 geworden, maar heb ik er gene

gehad en nu een jaar later sturen ze mij ineens een brief met allemaal vakjes en

kleurtjes die ik moet invullen.

Papa zegt me dat het perfect gaat via TaxOnWeb, maar ik heb zo geen

kaartlezerke… Maar ik heb nog tot 26 juni, dus dat zullen zorgen voor later! Nu

eerst, focus op EXAMENS en de onderscheiding!

23: Tornado - Webdiver€¦ · Er staat jullie een tweede tornado te wachten. Vorige maand hebben...

Documents

Transcript of 23: Tornado - Webdiver€¦ · Er staat jullie een tweede tornado te wachten. Vorige maand hebben...