Marcus 1,14-20: roeping van de vissers

Nadat Johannes was gevangen genomen

ging Jezus naar Galilea

en verkondigde er Gods Blijde Boodschap.

Hij zei:

“De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij;

bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap.”

Toen Jezus eens langs het meer van Galilea liep

zag Hij Simon en de broer van Simon, Andreas,

terwijl zij bezig waren het net uit te werpen in het meer;

zij waren namelijk vissers.

Jezus sprak tot hen:

“Komt, volgt Mij;

Ik zal maken dat gij vissers van mensen wordt.”

Terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem.

Iets verder gaande zag Hij Jakobus, de zoon van Zebedeüs,

en diens broer Johannes;

ook zij waren in de boot bezig met hun netten klaar te maken.

Onmiddellijk riep Hij hen.

Zij lieten hun vader Zebedeüs

met de dagloners in de boot achter en volgden Hem.

Johannes was gevangengenomen: een eerste stap naar de kruisdood van Jezus. De overheid en

sommige ‘strak-in-de-leer-joden’ houden niet van de opruiende boodschap van Jezus. Opruiend,

omdat ze de huidige stand van zaken in vraag stelt. Veel mensen houden niet van open vragen, ze

laten niet graag los. Vaak voelen ons veilig bij een status quo en moet er niet te veel in twijfel

getrokken worden. Zelfs als er discriminerende zaken gebeuren zijn we geneigd alles bij het oude te

laten. Liever dat, dan uit ons kot te komen.

In die zin is de roeping van de vissers tot ‘vissers van mensen’ een radicaal gegeven. Mensen met een

gezin, een inkomen uit de visvangst en een sociaal leven worden hier uitgedaagd door twee

eenvoudige zinnetjes van Jezus. Dat moet genoeg zijn om al het voorgaande in vraag te stellen en in

te gaan op de uitdaging van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.

Dit roepingsverhaal is radicaal. Het kent geen ‘misschien’. Om Jezus te volgen is een ja of een nee

nodig. Voor ‘misschien’ is er hier blijkbaar weinig ruimte.

Wat moeten we dan aanvangen met zo’n verhaal? Wil dit dan zeggen dat we onze veilige havens, ons

gezin, onze kinderen, onze geliefden moet achterlaten om Jezus te volgen? Hebben we dan geen

recht op onze comfortabele leven? Het blijven open vragen die niet beantwoord worden in het

evangelie.

Wat wel zeker is dat er enkel bevrijding mogelijk is als mensen het voortouw nemen en alles

achterlaten. We hebben leiders nodig die beweging maken. Die beweging kan hoop en dromen

scheppen over hoe het anders kan en anders moet.

Op dit moment heeft onze wereld zo’n nood aan hoopvolle leiders. We zouden zo gediend zijn met

mensen die hun veilige boot aan de kant laten en terug perspectief in deze wereld komen

verkondigen.

Zeker nu gebruik gemaakt wordt van de precaire situatie in Griekenland om een neoliberaal juk op te

leggen hebben we moedige mensen nodig die zich geroepen voelen om de wantoestanden aan te

klagen. In het nieuwste besparingsplan moet de Griekse regering havens, overheidsgebouwen,

spoorwegen verkopen (raad eens aan wie?) en wordt er massaal gespaard op solidariteit, sociale

zekerheid en onderwijs. Wie durft hier op te staan en te zeggen dat hier een staatsgreep bezig is van

multinationale ondernemingen die tegen een prikje de Griekse overheidsbezittingen zullen

aanwenden om hun winst te maximaliseren? Spreken over een ‘reddingsplan’ is in elk geval cynisch

in een land dat gedicteerd zal worden door het IMF, de Eurogroep en multinationals die de armoede

aan het organiseren zijn.

Het is de eerste keer bij mijn weten dat deze tactiek wordt toegepast in niet-oorlogsgebied. Want

normaal is dit scenario kenmerkend voor een post-oorlogssituatie. Denken we maar aan de

Amerikaanse bedrijven die een monopolie verworven hebben in de heropbouw van Irak na het

terugtrekken van de troepen.

Soevereiniteit van een land is een hol begrip geworden. Bij de minste tegenspraak over de

neoliberale grondbeginselen van de EU is het kot te klein: denken we maar aan de uitspraken van

minister Paul Magnette in het kader van de eerste besparingsronde. Hij is één van de weinige

socialisten die spreekt als een socialist en wordt onmiddellijk teruggefloten, zelfs vanuit zijn eigen

partij!

Waar blijft de authentieke roeping? Geen roeping om in gehoorzaamheid te leven op jouw plaats in

een hiërarchie, maar een roeping die trouw wil blijven aan een Woord van Bevrijding. Een echte

roeping herdenkt de woestijnervaring en roept het volk tot beweging richting bevrijding.

We hebben vissers van mensen nodig. Niet in eerste instantie om onze kerken te vullen, maar om

hen uit te leggen en te tonen waar slavernij zoal heerst in onze wereld. Na dit inzicht kunnen ze deze

mensen meenemen in hun net, in hun kielzog om nieuwe perspectieven te zoeken. Perspectieven

gericht op het Koninkrijk van God.