2010

Hoofdstuk 13 Rose keek verlangend naar de open velden, ze wilde maar wat graag weer paardrijden. Ze had dit een aantal jaar niet gedaan vanwege haar gedode pony. Toch deed ze dit niet, omdat geen enkel paard in de stallen echt van haar was. Ze droeg die dag haar wandelkostuum, een grasgroen jasje tot aan de heupen, een geelgroene wijde rok en een blouse met hoge boord. Daaronder had ze knooplaarsjes aan. Haar haar zat elegant opgestoken en ze had een hoedje aan. Ze was nu drieëntwintig geworden. Haar blik dwaalde af naar Robin, die bezig was met de paarden. Hij zag haar kijken en glimlachte. Hij legde zijn armen op het hek dat hen scheidde. “Waarom ga je niet opnieuw gaan paardrijden?” vroeg hij. “Je verlangt ernaar, Rose. Dat zie ik.” Rose haalde haar schouders op. “Ik weet het niet,” antwoordde ze. “Misschien omdat ik niet echt een paard heb voor mezelf.” Robin zei niets en keek haar alleen maar aan met een mysterieuze blik in zijn ogen. “Wat?” vroeg Rose. “Niets,” antwoordde Robin. “Wat zou er moeten zijn? Ik heb toch niets gezegd?” Rose schudde haar hoofd met een flauwe glimlach om haar lippen. Opeens hoorden ze voetstappen in hun richting komen en ze keken allebei om. Rose slaakte een grote zucht. Het was haar stiefmoeder en zo te zien was ze weer furieus. “Jij, daar!” riep ze. “Kom onmiddellijk naar hier!” Ze bleef op een afstand staan en gebaarde naar Rose dat ze moest komen. Rose en Robin wisselden een veelbetekende blik met elkaar, maar dan zette Rose zich toch in beweging. “Ik zie je morgen,” fluisterde Rose. Robin knikte zachtjes ten teken dat hij het gehoord had. Toen ze bij haar stiefmoeder kwam, trok die haar mee naar huis. Eenmaal binnen veranderde haar stiefmoeder in een orkaan. “Wat heb ik je gezegd?! Wat heb ik je gezegd?!” begon haar stiefmoeder haar tirade. “Dat je niet meer naar die stalknecht mag gaan! Ik heb je verboden om nog naar hem te gaan! Dat weet je en toch doe je je eigen zin! Wat ben je toch een ongehoorzaam, nutteloos, arrogant – ” “ – klein kind!” maakte Rose haar zin af. “Of: trut! Ik weet niet of je het al door hebt, maar ik ben drieëntwintig jaar! Ik ben geen klein kind meer dat je zomaar kan commanderen en ben ook je meid niet! Je kan me niet verbieden om naar Robin te gaan! En waarom noem je hem gewoon niet bij zijn naam?” KLAP! Haar stiefmoeder gaf haar een klap in het gezicht. Haar vingers sloten zich als bankschroeven om Roses polsen en ze sleurde Rose mee naar de kamer waar ze haar altijd sloeg. Rose wist dus wat er komen ging, maar verzette zich niet. Ze wist dat er toch geen hulp zou komen. Haar vader was uit huis, en de bedienden durfden niets te doen. Ook Viveley was er niet om haar te helpen.

De beelden vervaagden weer en er kwamen nieuwe voor in de plaats. Rose was weer bij Robin, dit keer droeg ze een overhemd met een kleurige das, een wijnrode wijde rok, een jasje en hoedje in dezelfde kleur en knooplaarsjes. Dat was haar paardrijkostuum en ze vroeg zich af waarom ze die moest aandoen van Robin. “Wel, krijg ik nog uitleg?” vroeg Rose aan Robin. “Een beetje geduld, Rose!” lachte hij. “Sluit je ogen, het is een verrassing.” Rose trok haar wenkbrauwen op. “Wat? Vertrouw je me niet?” vroeg Robin. Rose zei niets en sloot dan toch haar ogen. Robin nam voorzichtig haar rechterarm en loodste haar veilig naar een van de stallen. Rose voelde een lichte schok door haar arm gaan toen Robin haar aanraakte en haar hart ging wild te keer. Voetje voor voetje schuifelde ze verder totdat Robin aangaf dat ze er waren. Hij liet haar los en riep vrolijk: “Doe je ogen maar open!” Rose opende haar ogen en zag een prachtig paard staan in de stal voor haar. Het was een voskleurige hengst. Rose kon haar ogen niet geloven! “W-wat, w-wat – ?” Rose geraakte niet uit haar woorden en keek Robin alleen maar verbijsterd aan. “Hij is voor jou! Het wordt tijd dat je weer gaat paardrijden!”

“Hoe – wat – wie?” zei Rose onsamenhangend. Ze keek Robin niet-begrijpend aan. “Ik heb het besproken met je vader. Hij wilde toch al een nieuw paard aankopen, dus heb ik hem gevraagd om het paard voor jou te kopen. Voor je verjaardag. Dus bij deze, gelukkige verjaardag Rose!” “En mijn stiefmoeder dan? Ik dacht dat ik van haar niet meer mocht paardrijden?” vroeg Rose. Robin haalde zijn schouders op. “Van je vader mag het, en heb je ooit al geluisterd naar wat je stiefmoeder je zei?” glimlachte hij. Rose glimlachte terug en keek verlangend naar het paard. “Waar wacht je nog op?” vroeg Robin. “Ik heb hem gezadeld, dus je kan direct weg!” “Ik wil heel graag, maar… het is zolang geleden,” antwoordde ze wat onzeker. “Paardrijden verleer je niet zomaar,” zei Robin. “En ik help je wel.” Rose zwichtte en Robin deed de stal open zodat het paard naar buiten kon. “Hoe ga je hem noemen?” vroeg hij toen hij Rose op het paard hielp. “Fox!” riep Rose uit. “Dat lijkt me voor de hand.” Rose straalde van geluk toen ze haar paard in beweging bracht. Een mengeling van kleuren verscheen voor Myrtles ogen totdat ze zich uiteindelijk een helder beeld vormden. Rose was opnieuw bij Robin, ze had een ander rijkostuum aan dan de vorige keer, zodat duidelijk was dat dit een andere dag was. Ze zat op haar paard Fox, maar deze keer niet zoals het dames betoonde. Robin leerde haar paardrijden op de manier zoals dat mannen dat deden. Robin liep naast haar en het paard, maar Rose plaagde hem dat hij bij haar moest komen zitten. Zo kon ze wat sneller rijden. “Waarom kom je niet bij mij zitten? Zo is het toch gemakkelijker om me te tonen hoe ik het moet doen? “Je doet het prima,” antwoordde Robin. Rose draaide met haar ogen. “Je durft gewoon niet,” zei ze plagerig. “Rose, hoe moet ik mijzelf verantwoorden als ze ons zien? De mensen zullen praten,” antwoordde hij serieus. “Tegen wie zou je je moeten verantwoorden?” zei Rose. “Mijn vader en mijn stiefmoeder zijn de hele dag weg. De velden zijn van ons, er is geen kat die ons ziet. Bovendien gaat het veel te traag op die manier. Ik wil lopen! Als je het niet wilt, neem dan de volgende keer zelf een paard zodat ik wat sneller kan gaan.” Robin zei niets en worstelde duidelijk of hij het nu ging doen of niet. Uiteindelijk liet hij zich toch overtuigen door Rose en kroop hij achter haar op het paard. Hij nam samen met haar de teugels van het paard. Rose gaf Robin geen kans om nog iets te zeggen of te doen; ze gaf haar paard de sporen en ging in galop. Een tijd lang reden ze door het veld, totdat ze uiteindelijk halt hielden aan de rand van het bos, bij een boom die wat verder af stond van de anderen. Ze stapten af het paard en gingen onder de boom staan. “Zie je wel dat je het prima doet? Je hebt mijn hulp niet nodig,” zei Robin. Rose antwoordde niet. Na een tijdje nam Robin weer het woord: “Rose, je weet toch dat dit niet kan? Wat we doen – willen doen?” “Wat dan, Robin? We doen toch niets verkeerd?” zei Rose. “Je weet best dat dit niet kan,” zei Robin opnieuw. “Maar wat dan? Je antwoordt niet op mijn vraag.” “Dit,” zei hij alleen maar. Robin keek naar Rose. Hij keek naar haar heldere, blauwe ogen en naar haar rode haren die wat los waren gekomen tijdens het paardrijden. Hij wist dat hij nu meteen zou moeten terugkeren naar huis, maar dat deed hij niet. Hij kon niet. Het was alsof een mysterieuze kracht hem verhinderde nog een stap te verzetten. Ook Rose keek naar hem, naar zijn twinkelende ogen, zijn nonchalante haar… Ze bogen zich naar elkaar toe en ze kusten elkaar zachtjes en kort. Robin wilde zich losmaken van Rose, omdat hij zich schuldig voelde voor wat hij zou veroorzaken als dit ooit zou uitkomen. Hij wilde er niet aan denken wat haar stiefmoeder dán zou doen, aangezien zijn aanwezigheid bij Rose alleen al haar een pak slaag veroorzaakte. Hij vreesde er ook voor dat haar

vader in dit geval ook niet zo mals zou zijn… Dus waarom liep hij niet gewoon weg? Rose drukte hem weer tegen zich aan en kuste hem opnieuw, dit keer langer en passioneler…

“Myrtle! Myrtle!” Myrtle schudde haar hoofd. Ze was Myrtle, niet Rose. De beelden waren zo helder geweest, alles zoveel intensiever. Ze had moeite om terug in de realiteit te komen en te beseffen dat ze niet Rose was en niet verliefd op Robin. “Myrtle! Ga je nu eindelijk luisteren!” Pas nu had Myrtle door dat er iets gezegd werd tegen haar, of eerder geroepen, en ze keek naar de bron van het geluid. In de deuropening stond haar nichtje Alyssa, ongeduldig met haar tong klakkend. Het was krokusvakantie en Alyssa was weer op bezoek, ook dit keer zonder haar moeder. Alyssa was deze keer minder vervelend dan tijdens de herfst-en kerstvakantie – dit keer zong ze immers geen liedjes keiluid mee – maar dat wilde niet zeggen dat ze af en toe niet een keer wat moeilijk kon doen. Hoewel het deze keer vast terecht was, dacht Myrtle, ze had geen idee hoe lang Alyssa daar al stond en was ook niet van plan om er naar te vragen. Myrtle was nu zeventien en zat in haar voorlaatste jaar van het middelbaar. Alyssa zou de komende zomer twaalf jaar worden en dat was ergens wel duidelijk. “Wat is er?” vroeg Myrtle. “Je moet komen eten, zegt tante Lise. Al bijna een halfuur ofzo,” antwoordde Alyssa ongeduldig. “Ok, ga al maar naar beneden, ik kom direct.” Alyssa verdween de gang in zonder nog iets te zeggen. Myrtle stond langzaam van haar bed op, ze was in een boek bezig geweest toen ze de beelden van Rose had doorgekregen. Dus ze zijn dan toch een relatie begonnen?! Myrtle wilde het liefst alles wat ze had gezien direct opschrijven in haar schema om daarna naar Leanna te bellen om af te spreken. Maar ze wist dat ze beneden werd verwacht voor het avondeten, dus zette ze zich in beweging. Beneden ging ze zwijgend en afwezig aan tafel zitten. Haar moeder keek haar meewarig maar ook wat wantrouwend aan toen ze merkte dat Myrtle er niet bij was met haar hoofd. Myrtle schepte haar bord traag vol en begon dan te eten. Maar na een paar happen liet Rose merken dat ze nog meer te vertellen had. Myrtle probeerde het af te sluiten, wat echter niet wilde lukken. Het was nog steeds dezelfde dag, bleek uit het feit dat Rose haar paardrijkostuum nog aanhad. Robin was echter niet meer bij haar en waarschijnlijk haastte Rose zich naar huis, terwijl ze haar haar wat probeerde te fatsoeneren. Opeens stond er iemand voor haar. “Vive! Wat doe jij hier!” schrok Rose. “Oh, ik wilde gewoon zien of dat alles goed gaat met je. Ik zie je niet veel de laatste tijd,” antwoordde Viveley. “Het spijt me echt, Vive,” zei Rose. “Ik had het druk, mijn stiefmoeder liet me niet met rust en vandaag heb ik voor mijn verjaardag een paard gekregen! Een prachtige voshengst! Ik heb hem Fox genoemd! Ik ben met hem gaan rijden, ik kon niet wachten.” Viveley knikte en geschrokken zei ze: “Oh ja, het is jouw verjaardag vandaag! Sorry Rose, gelukkige verjaardag!” Viveley overhandigde haar een pakje dat in een van haar zakken zat. “Ik had je cadeautje al gekocht en had het bij me, maar ben het in de loop van de dag weer vergeten.” “Dat is niet erg, Vive,” zei Rose terwijl ze het pakje aannam. Ze deed het open en zag dat het mooie, groene handschoenen waren. “Ze zijn prachtig! Dank je Vive!” “Oh, dat is niets,” zei Viveley. “Gaat alles wel goed, Vive? Je ziet er een beetje triest uit,’ zei Rose bezorgd. “Och, het gaat gewoon niet erg goed thuis. Mijn ouders willen dat ik zo vlug mogelijk trouw, maar er zijn geen kandidaten. Ik heb ook niemand leren kennen ofzo en er is ook niemand die mij komt opzoeken,” antwoordde Viveley. “Ik wou dat ik je kon helpen, Vive. Ik zou er maar wat graag voor geven dat niemand me komt opzoeken met huwelijksaanzoeken!” zei Rose. “Ja, jij wílt niet trouwen, en toch heb je een heleboel aanbidders!” zei Vive bitter. “Daar kan ik weinig aan doen, Vive, als je een oplossing ervoor weet, graag. Maar ik vrees dat we elkaar niet echt kunnen helpen,” antwoordde Rose. Ze nam het Viveley niet kwalijk dat ze het niet fijn vond dat Rose al die aandacht kreeg en zij niet.

“Ik wou dat ik kon begrijpen waarom je niet wilt trouwen,” zei Vive. “Wat als de ware op een dag voor je neus staat? Ga je dan nog steeds weigeren om te trouwen?” “Maar wat als…je niet kúnt trouwen met je ware? Omdat het niet kan volgens de normen en waarden van onze maatschappij?” vroeg Rose voorzichtig. Viveley keek Rose scherpzinnig aan. “Is dit het geval bij jou?” vroeg ze. “Nee!” zei Rose iets te vlug en te heftig. Viveley bleef haar wantrouwig aankijken. “Echt niet, Vive. Ik vroeg me gewoon af wat je moet doen in zo’n situatie. Maar ik zit niet in die situatie. Echt niet.” Viveley leek niet echt overtuigd te zijn, maar liet het onderwerp vallen.

Myrtle knipperde met haar ogen en schudde zachtjes met haar hoofd om weer in de realiteit te komen. Ze zat nog steeds aan tafel en hoopte dat niemand iets gemerkt had. Ze pulkte met haar vork in het eten, ze kon zich niet concentreren en dacht alleen maar aan alles wat Rose haar had laten zien. Nu ze wist dat Rose ooit in haar huis had gewoond, wilde Myrtle meer dan ooit het raadsel oplossen. Daarom moest ze alles wat ze had gezien opschrijven en vertellen aan Leanna. Maar hoe kon ze zo snel mogelijk van tafel gaan zonder achterdocht op te wekken? “Myrtle, vind je het eten niet lekker?” vroeg haar moeder plots. “Wat? – Oh nee, het is heel lekker. Ik heb alleen niet zo veel honger vandaag. Een beetje last van mijn maag,” verzon Myrtle vlug. Toch begon ze daarna wat meer te eten, hoewel ze na een tijdje weer stilviel. Uiteindelijk legde ze haar vork opzij en stond ze op. “Ik voel me echt niet goed. Ik ga boven wat op mijn kamer gaan liggen,” zei Myrtle vooraleer ze zich naar boven haastte. Haar moeder keek haar wantrouwig na, Alyssa alleen maar verbaasd. Boven op haar kamer ging Myrtle echter niet op bed gaan liggen. Ze pakte het schema waarin alle informatie en beelden van Rose die ze had gekregen stond. Ze verborg het schema goed onder een losse plank in de vloer, want haar moeder mocht uiteraard niet weten dat ze nog steeds met die ‘onzin’ bezig was. Ze pakte vervolgens een balpen van haar bureau en begon verwoed alles op te schrijven wat ze had gezien vandaag. Dat was een hele boterham, maar toch slaagde ze erin alles op de nog vrije plaats te krijgen. Toen ze daar mee klaar was, bedacht Myrtle dat ze binnenkort misschien een nieuw schema zou moeten maken en de beelden misschien wat meer in detail moest opschrijven in een soort van dagboek. Dat zou wellicht het oplossen van het raadsel vergemakkelijken, dacht Myrtle. Met dat laatste wilde ze vandaag nog aan beginnen, maar het kriebelde om eerst naar Leanna te bellen. Ze kon haast niet wachten om haar reactie te horen als ze haar zou vertellen wat ze had gezien! Myrtle pakte dus haar gsm en belde Leanna op. Nadat de beltoon een aantal keer was overgegaan, nam Leanna ten slotte op. “Hallo Myrtle! Welk nieuws heb je?” “Dag Leanna! Ik heb groot nieuws! Ik heb vandaag heel wat beelden doorgekregen van Rose, ze had erg veel te vertellen vandaag,” zei Myrtle op een verwachtingsvolle toon. “En?” zei Leanna nieuwsgierig, popelend om te weten wat Myrtle had gezien. Dat was net wat Myrtle wilde. Ze onderdrukte een giechel vooraleer ze antwoordde. “Oké, ik ga je niet langer in spanning houden: Rose en Robin hadden dan toch stiekem een relatie!” Myrtles stem trilde van opwinding. Aan de andere kant van de lijn hoorde Myrtle hoe Leanna haar adem inhield en een gil van enthousiasme probeerde te onderdrukken. “Wat heb je allemaal gezien? Hebben ze gekust?” vroeg Leanna ademloos. “Ja, ze hebben gekust,” antwoordde Myrtle wat giechelachtig. “Ik zal je alles wel een keer in detail vertellen. Maar om je nieuwsgierigheid te bevredigen: de beelden gingen over Roses verjaardag. Ze kreeg als cadeau een paard, een voskleurige hengst die ze Fox heeft genoemd. Robin had haar vader zo ver weten te krijgen dat het paard dat hij wilde kopen aan Rose zou geven voor haar verjaardag. Uiteindelijk mocht Robin haar ermee verrassen en toen zijn ze samen gaan paardrijden. Toen ze even stopten, is het gebeurd! Dan hebben ze gekust!” “Ooh!” zei Leanna. “Als ik volgend weekend naar je kom moet je me inderdaad echt alles in detail vertellen. Is er verder nog iets gebeurd?” “Ja, ik was hierna even uit de beelden gekomen, omdat Alyssa me riep dat ik moest komen eten.

Maar tijdens het eten wilde Rose verder vertellen en ik kon het niet afsluiten. Het was nog steeds dezelfde dag en ze kwam Vive tegen, die ze blijkbaar al een tijdje niet veel meer zag. Ik denk dat Rose zich een beetje betrapt voelde, want ze schrok toen ze Vive plots tegenkwam. Vive praatte over het feit dat haar ouders wilden dat ze zou trouwen, maar dat ze niet echt iemand vond, terwijl Rose een heleboel aanbidders had.” “Was Vive een beetje jaloers op Rose?” vroeg Leanna. “Geen idee,” antwoordde Myrtle. “Misschien wel, ja. Al leek Rose haar opmerkingen niet erg te vinden en zei ze Vive dat ze het erg vond dat ze elkaar niet konden helpen – omdat Rose niet wilde trouwen, maar er ook toe verplicht werd door haar vader en stiefmoeder. Toen vroeg Vive wat Rose zou doen als de ware ooit voor haar zou staan. Of dat ze dan ook nog steeds zou weigeren om te trouwen.” Leanna hield haar adem in. “En wat zei Rose toen?” “Wel, wat ze zei was erg dapper en ik denk dat Vive het wel een beetje door had. Rose antwoordde namelijk: ‘Wat als je niet kúnt trouwen met je ware, omdat het niet kan volgens de normen en waarden van onze maatschappij?’ Toen vroeg Vive of dat bij Rose het geval was en Rose ontkende meteen natuurlijk. Zelfs haar beste vriendin vertrouwde ze niet genoeg om het op te biechten.” Het bleef een tijdje stil aan de andere kant van de lijn, omdat Leanna nadacht over wat Myrtle haar had verteld. Uiteindelijk moest Leanna ophangen omdat haar moeder haar riep. Ze namen afscheid van elkaar en beloofden elkaar dat ze het er nog uitgebreid over gingen hebben het volgende weekend. Myrtle legde haar gsm weer opzij, pakte dan een schriftje waar nog niet in geschreven was geweest, pakte haar schema erbij en begon dan met alle beelden die ze ooit van Rose had gekregen – of toch alleszins de belangrijkste – in detail te beschrijven. Ze probeerde de beelden weer voor zich te zien, zodat ze zich details opnieuw kon herinneren. Ze schreef tot laat in de avond door, maar moest uiteindelijk toch stoppen omdat ze haar moeder naar boven hoorde komen en ze wist dat ze even bij Myrtle ging komen kijken. Ze verborg snel haar schema en het schriftje onder de losse plank in de vloer, ging in bed onder het deken liggen en deed alsof ze sliep. Inderdaad hoorde ze even later haar moeder binnenkomen en haar naam zeggen, maar omdat Myrtle niet reageerde, ging ze weer weg. Toen Myrtle zeker was dat haar moeder er niet meer was, stond ze weer op uit bed en deed gauw haar pyjama aan. Het was al laat, dus ze kon maar beter gaan slapen. Morgen was het dan ook weer een schooldag.

Hoofdstuk 14 “Myrtle! Myrtle!” Myrtle knipperde met haar ogen en keek verbaasd rond. Het was Pedro die haar naam had geroepen. Myrtle zat op school en het was nu pauze, maar blijkbaar moest ze even zijn in gedommeld. Of was ze zo met haar eigen gedachten bezig geweest dat ze niets van het gesprek tussen Pedro, Tim en Leanna had gehoord? Myrtle had uiteraard in het voorbije weekend alles in detail verteld aan Leanna, over de beelden die ze had doorgekregen van Rose. De meisjes waren erg enthousiast geweest en hadden gedroomd, gefantaseerd en gemijmerd over hoe het verder Rose en Robin kon vergaan zijn geweest. Ze hadden gefantaseerd dat Rose en Robin zijn kunnen weglopen en samen een eigen leven hadden kunnen opbouwen, ver weg van de bemoeizucht van Roses stiefmoeder en de bekrompenheid van de bewoners van Lightfall. Toch had deze mooie fantasie niet lang stand gehouden, want ze wisten dat er iets gebeurd was met Rose. Maar wat? Voor het eerst in maanden dachten ze weer aan het jaartal waarin Rose was gestorven en vooral aan de jonge leeftijd waarop ze was gestorven. Ze was maar dertig jaar geworden. Hoe? Wat was er gebeurd? Was het werkelijk een ongeluk geweest of was er iets veel duisterder aan de hand? Door al deze vragen kon Myrtle zich maar moeilijk concentreren op school. Bovendien begon ze nu ook beelden door te krijgen tijdens de les, iets wat maar één keer eerder was voorgevallen en toen niet eens zo duidelijk was geweest maar haar heel erg had verontrust. Deze keer waren de beelden echter veel duidelijker. Op dit moment had Myrtle geen beelden doorgekregen van Rose, maar ze was er zo mee bezig geweest dat ze niet had gehoord dat Pedro iets aan haar had gevraagd. Hoewel Leanna zelf ook met vragen zat, liet ze niet echt merken dat ze een beetje radeloos begon te worden als Pedro en Tim erbij waren. Ze kon dit veel beter verstoppen dan Myrtle. Toch keek ze een beetje bezorgd naar Myrtle en ze vroeg zich af waarom ze niet nog eens opnieuw naar het archief konden of mochten. Leanna had het gevoel dat er meer te vinden viel in het archief dan dat ze de eerste keer hadden gevonden en nu pas begon ze het vreemd te vinden dat ze toen zo vlug weg hadden moeten gaan. Ze had het onlangs nog eens gevraagd aan Abby of dat ze nog eens naar het archief mochten, maar Abby had ontwijkend geantwoord. Waarom deed iedereen zo geheimzinnig en bijna angstig als het over Rose ging? Dan had je nog het vreemde gedrag van Myrtles oude buurvrouwtje. Na de kwestie met Halloween enkele maanden geleden had Myrtle haar buurvrouwtje niet meer gezien en had ze er ook niet meer aan gedacht, maar onlangs had ze haar buurvrouwtje weer naar haar zien kijken. Dat had ze uiteraard aan Leanna verteld en die vond het even vreemd als Myrtle. “Wat? Wat is er?” vroeg Myrtle uiteindelijk, nog steeds een beetje verward. “Ik vroeg je of je ook uitkijkt naar de lente, naar de warme dagen die er aan gaan komen,” antwoordde Pedro. “O, euh, ja, natuurlijk kijk ik daar naar uit. Ja, het zal leuk zijn als het weer warmer wordt,” zei Myrtle. “Maar in afwachting daarvan, hebben jullie zin om dit weekend naar de film te gaan? Er zullen vast weer een paar goeie spelen,” vroeg Tim. Pedro was meteen enthousiast en zou dus meegaan naar de bioscoop. Leanna antwoordde dat ze graag wilde meegaan, maar dat ze nog eens zou kijken of dat ze wel kon. Ze wist niet zeker of dat ze vrij was in het weekend. “En jij, Myrtle?” vroeg Tim. Myrtle haalde niet erg enthousiast haar schouders op. “Goh, ik weet niet,” begon ze. “Ik heb nog veel werk voor school en ben de laatste tijd nogal vlug moe. Ik zal nog wel zien, maar je moet er niet te veel op rekenen.” Tim en Pedro keken haar fronsend aan, maar konden niets zeggen omdat de bel ging.

Tijdens de les was Myrtle moedeloos en begonnen haar gedachten vlug af te dwalen naar Rose. Ze voelde dat Leanna ook radeloos begon te worden, ook al zei ze dit niet en deed ze erg haar best om Myrtle op te beuren. Omdat ze niet wisten wat ze anders moesten doen, waren Myrtle en Leanna verder gegaan met hun blog die ze een beetje te veel hadden verwaarloosd. Desondanks kwam er toch veel reactie op hun nieuwe juweeltjes die ze hadden gemaakt, ook al waren het er niet veel en

hadden ze het gevoel dat ze beter konden doen als ze zich tenminste niet zo zorgen hoefden te maken om het mysterie Rose. Bovendien waren de nachtmerries weer begonnen, toen Leanna zich had laten ontvallen dat ze weer aan Abby had gevraagd of ze nog eens naar het archief mochten gaan omdat Leanna het gevoel had dat ze niet alles hadden gezien. Myrtle herinnerde zich toen weer dat een van de archiefmedewerksters had gedacht dat zij Marylinne McCane was, de jonge vrouw die was vermoord enkele jaren geleden. Vanaf toen waren de nachtmerries weer begonnen, waardoor Myrtle het nog moeilijker had op school dan al het geval was geweest. Leanna vond het trouwens erg vreemd dat Myrtle niet op zoek wilde gaan naar wie Marylinne McCane was geweest. Ze had in eerste instantie inderdaad gezegd dat het waarschijnlijk toeval was, maar nu dacht ze daar anders over. Er was iets vreemds aan de hand in het archief, ook al kon Leanna er niet echt de vinger op leggen. Myrtle overliep in gedachten de beelden die ze van Rose had gekregen en probeerde tevergeefs te bedenken wat er met Rose kon zijn gebeurd, terwijl de leerkracht maar door neuzelde over wiskundige formules. Als het zo door ging, zou Myrtle nog een onvoldoende krijgen voor haar wiskunde, maar op dat moment boeide haar dit totaal niet. Opeens begonnen er weer allerlei kleuren te wervelen in haar hoofd. Het klaslokaal, de luidruchtige leerlingen en de leerkracht die ondanks alles gewoon zijn les maar bleef geven, verdwenen. In de plaats kwam een nu al zeer vertrouwde ruimte in de plaats: de woonkamer van de Summerhalders, waar tegenwoordig een modern klassiek salon stond, maar in de tijd van de Summerhalders nog volledig in de stijl van de negentiende eeuw. Rose droeg een sluik vallende rok en een lijfje die nauw om haar lichaam sloot. Haar haar zat keurig in de nieuwste modetrends. Ze had hier allemaal niets op te zeggen, ze moest dit doen omdat er hoog bezoek was. De zoon van Lord Lightfall, Alexander Bannysson, was op bezoek. Hoewel, niet zomaar op bezoek. Hij kwam iets heel belangrijks vragen... De zoon van de Lord ging voor Rose zitten en schraapte zijn keel: "Rose, ik kan niet zeggen hoeveel bewondering ik voor u heb," - Rose trok kil haar wenkbrauwen op toen ze dit hoorde, maar de zoon van de Lord negeerde dit - "Daarom wil ik u het volgende vragen – ik heb al toestemming gevraagd aan uw vader – mag ik uw hand, Rose? Wil u mijn vrouw worden?" De zoon van de Lord keek Rose verwachtingsvol aan, alsof hij verwachtte dat ze zou beginnen giechelen als een tiener of misschien zelfs zou beginnen gillen, om vervolgens zenuwachtig maar volmondig 'ja' te zeggen. Rose bleef hem echter kil aan kijken, zich onderwijl afvragend hoe ze dit het beste kon oplossen. Hoe kon ze hem afschepen zonder hem al te veel te kwetsen? Rose besliste uiteindelijk om de middenweg te nemen: ze zou hem niet helemaal afschepen, maar ook geen 'ja' zeggen. "U overvalt me met uw vraag, heer," begon Rose. De zoon van de Lord wilde hierop reageren, maar Rose maande hem tot stilte aan. "Ik had niet verwacht een aanzoek van u te krijgen. Zou u het erg vinden dat ik u om bedenktijd vraag, heer? Een jaar, als het kan. Ik weet dat dit lang is, maar ik zou het erg op prijs stellen als u hiermee rekening zou willen houden." Rose was uiterst beleefd en probeerde onderdanig te klinken, hoewel er een vleugje opstandigheid doorklonk in haar stem. Ze zou het liefst van al hem ruwweg afschepen, maar ze wist dat ze er flink van langs zou krijgen als ze dit zou doen met de zoon van Lord Lightfall! Dat was een zeer goede partij, en wellicht zouden alle jonge dames stikjaloers zijn als ze zouden weten dat zij een aanzoek kreeg van hem. De zoon van de Lord leek dit echter allemaal niet te merken. Hij scheen geen kwaad te zien in een bedenktijd van een jaar, en leek niet te beseffen dat Rose hem eigenlijk afpoeierde. "Ik begrijp uw twijfels, Rose," antwoordde hij. "Een huwelijk moet goed over nagedacht worden. U bent verstandig, Rose. Ik geef u de bedenktijd van een jaar zeer graag. Ik hoop wel dat ik u in tussentijd misschien nog eens zal terug zien?" Dat laatste klonk erg hoopvol. Rose liet echter niet in haar kaarten kijken en gaf slechts een zuinig knikje, dat alles had kunnen betekenen. Voor de Lord was dit blijkbaar toch voldoende, want hij stond op, pakte zijn overjas en hoed en vertrok na nog eens afscheid genomen te hebben van Roses vader en stiefmoeder.

De beelden van de woonkamer en Rose die diep ongelukkig keek verdwenen en in de plaats kwam Myrtles klaslokaal weer tevoorschijn. Myrtle probeerde te doen alsof ze luisterde, terwijl ze voorzichtig om zich heen keek om te zien of dat ze een vraag aan haar gericht niet had gemist. Dat leek echter niet zo te zijn en ten langen leste ging de bel. Wiskunde was hun laatste les die dag en Myrtle haalde opgelucht adem. Ze pakte al haar spullen bijeen en liep nog steeds verstrooid naar de deur van het klaslokaal. Onderweg keek de leerkracht wiskunde haar doordringend aan, maar hij zei niets. Myrtle wurmde zich tussen de leerlingen door, die allemaal graag naar huis wilden, en liep zo snel als ze kon naar buiten om bij de fietsenstalling te wachten op Leanna. Na een aantal minuten zag Myrtle Leanna aankomen, samen met Pedro en Tim, druk in gesprek. Ze zag hoe Pedro telkens vluchtig een blik wierp en hoe Tim zich geen houding wist te geven. Leanna maakte zich los van hen en stapte naar Myrtle. Pedro en Tim stopten met praten en staken een hand op ten afscheid. Leanna stak ook haar hand op en Myrtle deed dit half, maar Pedro en Tim hadden het gezien en gingen weg. “Pff, ik heb serieus mijn best moeten doen om ze af te schepen,” zuchtte Leanna. “Pedro en Tim zijn niet achterlijk, Myrtle. Vroeg of laat merken ze dat er meer aan de hand is dan enkel vermoeidheid en stress. Zou je hen niet beter vertellen over – je weet wel, je paranormale gaven? Volgens mij zijn ze te vertrouwen.” De twee laatste zinnen fluisterde Leanna. “Nee!” zei Myrtle resoluut. “Nee, dat doe ik niet. Ze gaan mij alleen maar uitlachen en denken dat ik niet goed wijs ben. Al zou ik wel willen dat Rose geen beelden naar mij doorstuurt tijdens de les.” Dat laatste zei ze zachter, terwijl ze schichtig om zich heen keek, alsof ze verwachtte dat iemand hen zou afluisteren. Myrtle en Leanna namen hun fiets en reden de school uit. Op weg naar huis hadden ze minder kans dat iemand hen zou horen. “Ik dacht het wel dat er zoiets gebeurd was. Tijdens de les wiskunde zeker? En daarvoor, tijdens de pauze, kreeg je toen ook beelden door?” “Nee, ik weet niet wat het was. Ik was gewoon met mijn gedachten te veel bij Rose, denk ik. Maar tijdens wiskunde heeft Rose me wel degelijk beelden doorgegeven. Kun je nog even bij me langs komen? Dat praat gemakkelijker.” “Ja, dat is goed,” antwoordde Leanna. “Het was precies niet zo goed, wat je gezien hebt.” Myrtle haalde haar schouders op en gaf Leanna een blik waarmee ze wilde zeggen dat ze het straks allemaal zou uitleggen. De meisjes reden de straat in waar Myrtle woonde en stopten even later aan Myrtles huis. Ze gingen binnen in een leeg huis – Myrtles moeder had nog niet gedaan met werken. Myrtle schonk wat cola in voor hen, waarna ze naar boven gingen. Eenmaal in Myrtles kamer geïnstalleerd, begon Myrtle te vertellen. “Het was op zich niet zo heel erg veel, wat ik gezien had tijdens de les. Maar wel voldoende om de rest van de les niet meer te zien,” zei Myrtle. “Rose stuurde me beelden door waarin ze ten huwelijk werd gevraagd door de zoon van de Lord van Lightfall. Dat was vast een heel goede partij toen, maar ja, we weten nu dat Rose verliefd was op Robin. Pff, ik vraag me echt af hoe ze zich gevoeld moest hebben.” “Heeft ze dan ‘ja’ moeten zeggen?” vroeg Leanna. “Nee…blijkbaar had hij eerst toestemming gevraagd aan haar vader,” legde Myrtle uit. “Daarna vroeg hij het aan Rose zelf. Ze wist niet wat ze moest zeggen, dus heeft ze toen een jaar bedenktijd gevraagd.” “Een jaar bedenktijd? Een jaar?” vroeg Leanna verbaasd. “En trapte hij daar in?” “Yep, hij trapte erin. Ik weet niet waar zijn verstand zat, maar in ieder geval had hij dit niet bij hem tijdens zijn huwelijksaanzoek. Hij slikte het als zoete koek! Maar toch vraag ik me af wat er gebeurde na dat jaar.” “Als er al een jaar kwam. Hoe oud was Rose toen?” vroeg Leanna. “Geen idee,” antwoordde Myrtle. “Weet je wat? Ik zal straks de beelden opschrijven die ik gezien heb, en daarbij de kledij omschrijven. Mijn moeder heeft nog een boek over kledij van vroeger liggen, als ik me niet vergis. En anders loop ik dit weekend wel naar de bib. Misschien kan ik op die manier achterhalen hoe oud Rose was, of toch ongeveer.”

“Ja, dat is een goed idee,” zei Leanna nadenkend. “Ik moet nu wel naar huis, mijn moeder zal gauw thuis komen en ze heeft niet graag dat ik later thuis kom dan zij zonder dat ze van iets weet.” Myrtle en Leanna namen nog even afscheid van elkaar. Toen Leanna buiten was, ging Myrtle weer naar haar kamer en begon ze alles op te schrijven. Eerst in haar schema, daarna in het ‘dagboek’ dat ze aan het schrijven was met uitgebreidere beschrijvingen van de beelden. Ze had ondertussen alle beelden die belangrijk leken erin opgeschreven, maar dat was niet zo simpel geweest. Myrtle had heel erg haar best moeten doen om de beelden weer te kunnen oproepen in zoveel mogelijk details. Ze had zichzelf ten slotte in een soort van trance gebracht, waarbij ze de beelden een voor een zich weer voor de geest haalde en het leek alsof ze ze weer voor de eerste keer zag. Dat had haar geholpen om de beelden uitgebreider te beschrijven. Toch kon ze er nog steeds geen knoop aan vasthouden en wachtte ze bang af wat er nog allemaal zou gebeuren.

In de weken die volgden kon Myrtle zich nog steeds niet concentreren op school. Leerkrachten hielden haar nu steeds vaker tegen op het eind van de les en vroegen haar wat er scheelde. Myrtle kon dan alleen zeggen dat er niets aan de hand was. Uiteraard kon ze hen niet vertellen wat er écht gaande was, maar haar leerkrachten dachten dat ze van zichzelf niet inzag dat er iets mis was. Dus stelde ze voor dat ze eens zou praten met de schoolpsycholoog die één keer in de week aanwezig was om te praten met leerlingen die het om diverse redenen moeilijk hadden. Myrtle weigerde echter en dat kwam haar duur te staan. Toen ze vrijdagnamiddag thuis kwam, was haar moeder al thuis en bleek het dat de school had gebeld. Myrtle was zich echter van geen kwaad bewust toen ze de woonkamer binnenkwam, al was ze verbaasd dat haar moeder al thuis was. “Ben je al thuis? Ik dacht dat je pas om zes uur gedaan had?” Myrtles moeder negeerde de vraag. “De school heeft gebeld,” antwoordde ze kil. “De – de school?” vroeg Myrtle, die probeerde om onschuldig te klinken. Ze begon echter al te vermoeden waar het over ging… “Ja, de school,” zei haar moeder nog steeds zo kalm en kil. “Wat is er aan de hand, Myrtle? De school heeft me verteld dat je je de laatste tijd niet meer concentreert tijdens de les. Dat je zit te ‘dagdromen’, dat je wel ‘weg lijkt te zijn van de wereld’. Ze maken zich zorgen, Myrtle. Vooruit, hoe komt dit?” Myrtle werd bang van de kille toon van haar moeder. Zo had ze haar nog nooit gehoord. Tegelijkertijd schoten haar ogen vuur. Myrtle zette onwillekeurig een stap achteruit. Hoe moest ze dit nu aanpakken? Hoe moest ze zich hier nu uitpraten? “Ik – ik ben gewoon vermoeid, de laatste weken. School is vermoeiend na een halfjaar. We zijn al begin maart en – ” Myrtles moeder liet haar echter niet uitspreken. “Je weet even goed als ik dat dat niet is waar het om draait!” riep haar moeder uit. Myrtle vroeg zich al af wanneer de bom zou ontploffen en ze voelde dat haar moeder elk moment kon beginnen schreeuwen. Ze zette weer een paar stappen achteruit, alsof haar dat zou beschermen tegen de tirade die haar te wachten stond. “Ik weet niet wat je – ” probeerde Myrtle nog, maar het was te laat. “JE WEET HEEL GOED WAT IK BEDOEL! JE BENT WEER BEZIG MET JE ONZIN! WAT HEBBEN WE AFGESPROKEN?! WÁT HEBBEN WE AFGESPROKEN? DAT JE ER MEE ZOU STOPPEN, MYRTLE! IK ZEI DAT JE ER MEE MOEST STOPPEN!” Haar moeder was zo buiten zichzelf van woede dat ze zich verslikte in haar eigen woorden. Ze keek Myrtle woest aan en stond op, wat Myrtle bijna deed ineen krimpen. “Na school kom je meteen naar hier. Je gaat niet meer naar Leanna of naar wie dan ook en je nodigt ook niemand meer uit. Dit voor de rest van de maand. Heb je dit begrepen?” zei Myrtles moeder terug kalm en kil toen ze haar woorden weer had teruggevonden. “Als je er je niet aan kunt houden, dan is deze straf voor de rest van het jaar!” Daarna liep ze Myrtle voorbij en liep naar buiten, Myrtle natrillend maar ook verongelijkt achterlatend. Aan wat had ze zo’n straf verdiend? Myrtle verwachtte dat als ouders zouden horen dat hun kind zich niet meer kon concentreren op school en ze niet wilden vertellen hoe dit kwam, ze toch niet zomaar straf zouden geven? Dat ze het gewoon in het oog zouden houden? Maar Myrtle wist maar al te goed wat de werkelijke reden was van de straf. Het

zag er namelijk naar uit dat haar moeder door had dat Myrtle nog steeds bezig was met Rose. Waarom zou ze het anders hebben over ‘die onzin’? Zo noemde haar moeder haar paranormale gaven en ze had Myrtle gezegd dat ze ‘ermee moest stoppen’. Dat was de afspraak volgens haar moeder. Maar Myrtle was natuurlijk nooit van plan geweest om er mee te stoppen. Nu ook niet. Toch zat er haar iets dwars. Het feit dat haar moeder Myrtles ‘dagdromen’ linkte aan Rose, wilde toch zeggen dat ze geloofde dat Myrtle echt beelden doorkreeg van Rose? Als het allemaal ‘onzin’ was, waarom zou ze anders denken dat Myrtles ‘dagdromen’ in de klas te maken hadden met Rose?

Myrtle was de rest van de week niet goed van haar moeder’s tirade, maar deed desondanks wat haar moeder haar had bevolen. Op school vertelde ze aan Leanna dat ze ’s avonds meteen naar huis moest en dat ze elkaar die maand niet na school konden zien. Myrtle was blij dat Leanna aan haar kant stond en vond dat haar moeder overdreven had gereageerd. Ook Leanna dacht dat de overdreven reactie van Myrtles moeder betekende dat ze door had dat ze nog steeds met Rose bezig was en dat zij waarschijnlijk toch geloofde dat Myrtle die beelden echt doorkreeg. Myrtle zou al het geld van de wereld ervoor over hebben om haar moeder aan haar verstand te brengen dat ze niet bang hoefde te zijn van Myrtles gave en dat het veel gemakkelijker zou zijn als haar moeder haar gewoon zou helpen in plaats van tegen te werken. Pedro en Tim hielden Myrtle de hele tijd in de gaten, maar hadden na het incident van vrijdag Myrtle geen vragen gesteld. Myrtle vermoedde dat Leanna hen had gezegd dat ze er zich niet mee moesten bemoeien. Hoewel Myrtle haar hier heel dankbaar voor was, galmden de woorden van Leanna nog na. Zou ze hen echt voldoende kunnen vertrouwen om hen de waarheid te vertellen? Leanna had goed gereageerd, maar Myrtle vreesde ervoor dat Pedro en Tim haar zouden uitlachen. Als ze dan zouden zien dat Myrtle het serieus meende, was ze bang dat ze haar zot zouden verklaren en niets meer met haar te maken zouden willen hebben. Langs de andere kant voelde Myrtle zich schuldig, omdat ze wel haar vrienden waren en al veel voor haar hadden gedaan. Alsof dat nog niet genoeg was, had haar moeder na haar tirade naar school gebeld om te zeggen dat Myrtle zich moest aanmelden bij de schoolpsycholoog, omdat dit ‘dringend nodig was’. Dus toen Myrtle na het weekend naar school was gegaan, was ze tijdens de les geschiedenis – bijna de enige les die haar nog interesseerde – uit de klas gehaald om naar de schoolpsycholoog te gaan. Voor Myrtle was dit de grootste vernedering die ze zich kon indenken. Aan de schoolpsycholoog had ze gewoon verteld dat ze de laatste tijd wat vermoeid was en last had van stress, maar dat er verder niets aan de hand was. Myrtle voelde zich ook nog eens schuldig tegenover de schoolpsycholoog, omdat ze heel vriendelijk was geweest tegen Myrtle en geen oordeel had geveld zoals haar moeder en de school wel hadden gedaan. Myrtle was niet eerlijk geweest tegen de psycholoog, maar Myrtle wist ook dat als ze de waarheid zou vertellen, de psycholoog zou willen dat ze een aantal onderzoeken zou ondergaan omdat ze haar niet zou geloven. Of ze zou toch alleszins niet geloven dat het echt was, en denken dat het allemaal voortkwam uit een of andere psychiatrische ziekte. Op het eind van de week ging Myrtle dan ook mismoedig naar huis. Toen ze voor de deur stond, ging er echter een alarmbelletje af in haar hoofd. De deur stond op een kier. Was haar moeder de deur vergeten dicht te doen en was ze al thuis? Of… Myrtle maakte de gedachte niet af en sloop naar de deur. Ze keek door de kier en zag dat het pikkedonker was. Het deed Myrtle wat denken aan haar zestiende verjaardag, toen haar vader nog leefde en hij samen met haar moeder een verrassingsfeestje had georganiseerd. Maar haar vader was nu dood, haar moeder was boos op haar en haar verjaardag was allang voorbij. Myrtle keek om zich heen, om te zien of ze iets zag waarmee ze zich kon verdedigen als het nodig was. Alsof iemand het express daar had neergelegd, zag ze een zware ijzeren buis liggen op de grond. Myrtle fronste haar wenkbrauwen. Dat hoorde daar beslist niet thuis. Myrtle raapte het desondanks toch op en sloop voorzichtig het huis in. Ze liep voetje voor voetje door de gang en toen hoorde ze het: snelle, zenuwachtige voetstappen in de woonkamer, schuiven die open en dicht gingen, meubels die werden verplaatst… Hoewel Myrtle bleek was van angst, raasde de adrenaline in haar lichaam en ging ze domweg de woonkamer binnen. In de woonkamer was het ook stikdonker, dus moest Myrtle zich voorzichtig een weg banen langs de meubels. Plots zag ze een lichtje dansen in de verte, afkomstig van een zaklamp, en liep ze er in

rechte lijn naar toe. Daardoor lette ze echter niet op en ze stootte hard haar teen tegen een van de zetels. “Au!” zei Myrtle en op het moment dat het haar ontglipte, besefte ze al dat ze zichzelf verraden had. De inbreker liep echter naar de keuken, kreeg de achterdeur open en verdween in de nacht. Myrtle hinkte terug naar de muur, knipte het licht aan en zag toen pas wat de inbreker allemaal had gedaan. Het was alsof er een bom was ontploft: overal lagen er papieren in het rond, de schuiven van de kasten stonden open, de zetels waren verschoven en eentje lag zelfs op zijn kop. Myrtle vroeg zich af of ze nu de politie moest bellen, maar ze dacht dat het misschien beter was om te wachten totdat haar moeder zou thuiskomen. Al hoopte ze dat haar moeder haar zou geloven dat zij dit niet had gedaan en dat er wel degelijk een inbreker in huis was geweest. Myrtle hoorde opeens een geluid in de tuin. Ze liep naar de keuken, en onderwijl zag ze dat de inbreker geprobeerd had om een aantal planken van de vloer open te breken. Myrtle keek er fronsend naar, maar richtte haar aandacht dan weer naar de tuin. Ze deed de deur naar de tuin open en hoorde verderop stemmen. Ze liep in de richting van de stemmen en zag even later haar moeder – en Lars! Wat deed die hier? vroeg Myrtle zich af. Ze hield zich schuil achter de boom die daar stond en probeerde te verstaan wat ze zeiden. “Lars, niet hier!” siste haar moeder, maar Myrtle hoorde dat ze lachte. “En waarom niet? Ik moet altijd zo lang wachten om je te kunnen zien. Ik mis je,” antwoordde Lars. Myrtle kon haar oren niet geloven toen ze dat hoorde, maar was helemaal verbaasd toen ze zag dat Lars zijn armen rond haar moeders middel legde en haar zich tegen hem aantrok. “Myrtle kan elk moment thuiskomen! Ik mis je ook, maar je weet dat we elkaar niet meer dan dit kunnen zien. Myrtle zou –” “Stt., stil maar,” brak Lars haar zin af. “Ik weet dat best wel. Maar krijg ik geen afscheidskus meer? Voor ik weg ga?” Lars wachtte echter niet op antwoord en begon Myrtles moeder hartstochtelijk te kussen. Myrtles moeder stortte zich in Lars’ armen en leek niet van plan om hem gauw los te laten… Myrtle had genoeg gezien. Ze rukte zich los van de boom waarachter ze verscholen stond en liep kwaad en met tranen in haar ogen naar de keukendeur, die ze met een klap dichtsmeet.

Hoofdstuk 15 Myrtle stormde naar boven, naar haar veilige haven, en sloot zich daarin op. Het was niet alleen het feit dat haar moeder een relatie had met Lars en dat ze haar niets had verteld, Myrtle miste haar vader op dit moment nog harder dan nooit. Als haar vader er nog was geweest, had hij dit vast nooit laten gebeuren. Waarom deed haar moeder dit? Had ze nooit van haar vader gehouden? Was haar vader maar hier, dan had ze zich niet zo eenzaam gevoeld. Myrtle wist niet hoe lang ze daar zat te huilen toen ze uiteindelijk door honger gedreven terug naar beneden ging. De woonkamer bleek ondertussen opgeruimd te zijn, en Myrtles moeder zat in de zetel naar tv te kijken, hoewel Myrtle betwijfelde of haar moeder zich echt concentreerde op het programma dat momenteel aan het spelen was. “Myrtle,” begon haar moeder. “Ik wil het niet horen!” riep Myrtle uit. Wat dacht haar moeder wel? Dat ze haar de les kon spellen omdat ze het mysterie rond Rose wilde oplossen, terwijl zij een geheime relatie had met Lars?! Myrtle kon er niet bij en vroeg zich af hoe lang dit al gaande was. Haar moeder had bij het verhuizen naar Engeland beweert dat Lars een oude vriend was van haar vader, maar dat betwijfelde Myrtle nu ten zeerste. Myrtle wilde naar de keuken lopen, omdat ze de excuses van haar moeder niet wilde horen, maar haar moeder hield haar tegen. “Myrtle, wacht. Ik begrijp dat het moeilijk is dat je op die manier te weten moest komen dat ik en Lars een relatie hebben. Maar we doen niets verkeerd, Myrtle. Ik wilde het je wel vertellen, maar…” “Vertellen?” zei Myrtle bits. “Je wilde me helemaal niets vertellen! Ik heb je wel gehoord tegen Lars. Je wilde dat hij weg zou gaan, omdat je niet wilde dat ik jullie zag. Je zei dat hij je niet zoveel kon zien en dat hij dat moest begrijpen, vanwege mij! En dan zou jij me het op een dag wel vertellen? Wanneer dan? Binnen honderd jaar?” “Myrtle!” zei haar moeder streng. “Zo’n toon moet je niet slaan tegen je moeder! Ik begrijp dat het moeilijk is, maar daarom moet je nog niet zo tegen me spreken. Je bent net gestraft – ” “Oh, ga je me ook nog straffen omdat ik de waarheid zeg? Je ging het me niet vertellen, mam. Dat ging je niet.” “Dat ging ik wel, Myrtle! Maar alles op zijn tijd. Je zult er aan moeten wennen, Myrtle. Hoe erg het ook voor je mag lijken,” zei haar moeder op een onverzoenbare toon. “ ‘Alles op zijn tijd?’ Hoe lang is dit al gaande, mam? Toen we naar hier verhuisden, zei je dat Lars een oude vriend was van pap. Nu is het me wel duidelijk dat dit niet zo is. Je hebt toen al tegen me gelogen. Je was vast toen al samen met Lars. Hoe kon je, mam? Hoe kon je dit zo snel nadat pap gestorven was? Heb je nooit van hem gehouden?” Myrtle wist dat ze erg ver ging met haar verwijten, maar ze voelde zich zo boos en machteloos. Haar moeder scheen even niet te weten wat ze moest zeggen, maar haar ogen schoten vuur. Ze stond op en zei echter uiterst kalm en afgemeten: “Toen Lars ons hielp met de verhuis, hadden we nog geen relatie. Ik was gewoon zo blij dat hij ons heeft geholpen, dat ik contact met hem gehouden. Later is hij van zijn werk overgeplaatst naar Engeland. Dan zijn we elkaar meer beginnen zien. Je verwijten slaan dus op niets, Myrtle. Nogmaals: ik wil niet dat je zo’n toon slaat tegen mij! Moeten we er nog een maandje straf bij doen? En waarom sloeg je de boel hier kort en klein? Alles lag hier overhoop.” “Dat lag hier al overhoop toen ik thuis kwam,” zei Myrtle even kalm. Ze had de fut niet meer om te staan schreeuwen. “Meer nog: ik hoorde en zag een inbreker, ben er achter aan gegaan en toen ik mijn voet stootte aan de zetel, verraadde ik mezelf en is hij weggelopen. Hij is door de keuken naar de tuin gevlucht. Heb je hem niet zien langslopen? Oh nee, natuurlijk niet. Je had het te druk met Lars. In ieder geval, ik zou eens goed kijken of er niets gestolen is.” Myrtle zag dat haar moeder stond te trillen van woede. Ze was zo woedend dat ze niet eens iets kon zeggen. Ze hief haar hand op in een reflex, alsof ze Myrtle wilde slaan. “Wilde je me slaan?” vroeg Myrtle uitdagend. Maar voor haar moeder nog iets kon doen, liep ze de keuken in en deed de deur op slot. Daar warmde ze het eten op

dat haar moeder blijkbaar nog had klaargemaakt in de tijd dat Myrtle huilend op haar kamer had gezeten. Toen het eten warm was, at ze het op aan de keukentafel. Ze hoorde niets meer van haar moeder. Ten slotte ging ze terug de woonkamer in en moest ze constateren dat haar moeder niet meer in de woonkamer was. Myrtle had geen idee of haar moeder naar boven was gegaan of naar buiten, maar dat kon haar op dit moment weinig schelen. Ze wilde net naar boven gaan, toen ze iets hoorde aan de achterdeur in de keuken. Ze ging weer de keuken in om te gaan kijken wat het was en zag toen dat al haar katten voor de deur stonden: Pitou, Minou, Noirot, Nora, Pluche en… Floor. Floor was de naam die ze de kat had gegeven die Alyssa Madame Chichou had gedoopt. Hoewel de kat in eerste instantie niet naar de naam luisterde, aanvaardde ze nu de naam Floor. Pluche en Floor waren beiden ondertussen erg gegroeid. Ze waren bijna even groot als de andere katten. Myrtle liet ze gauw binnen. De katten gingen gauw iets eten en drinken, en voegden zich even later bij Myrtle in bed. Myrtle was blij dat haar katten er waren om haar te troosten. Ze voelde zich erg eenzaam en was nog steeds verdrietig om haar moeder’s relatie met Lars en haar vader die er niet meer was, maar dat gevoel was nu minder door de aanwezigheid van haar katten. Uiteindelijk dommelde ze in.

Toen het eenmaal Paasvakantie was, had Myrtle een van de rotste maanden achter de rug die ze ooit had gehad. De Paasvakantie viel in België dat jaar in april, maar dat was ook het geval op Myrtles school in Engeland. Myrtle had haar oorspronkelijke straf uitgezeten, dat ze niemand mocht zien na school en ook nergens naar toe mocht, maar met veel zin had ze dit niet gedaan. Ze was nog steeds zo kwaad op haar moeder omdat die haar nooit had verteld dat ze een relatie had met Lars en eigenlijk gewoon alleen al om de relatie zelf. Myrtle had amper gesproken tegen haar moeder sinds haar laatste uitbarsting. Ook haar moeder had niet veel moeite gedaan om met Myrtle te spreken, al had ze wel aangekondigd dat ze naar de politie had gebeld om de inbraak te melden. Toch had Myrtle geen politie zien langskomen. Ze vroeg zich dan ook af aan wie het lag: aan de politie die het misschien niet serieus nam, of aan haar moeder die weer eens had gelogen. Op school maakten ze zich nu nog meer zorgen om Myrtle, omdat Myrtle tijdens een les boos was weggelopen. Ze wist eigenlijk niet goed waarom ze dit had gedaan, het was maar een kleine discussie geweest met de leerkracht om iets onbenulligs, maar toch was ze weggelopen. Nu had ze dus weer een afspraak staan met de schoolpsycholoog na de vakantie. Ook Pedro en Tim bleven erg bezorgd, maar omdat Myrtle aan Leanna had verteld dat ze haar moeder had betrapt met Lars en zij dit gesprek hadden gehoord, dachten ze dat al hetgeen ervoor ook te maken had gehad met haar moeder. Verder was er niets aan de hand, dachten ze. Voor Myrtle kwam dit goed uit, want ze had geen zin om nu de waarheid over haar gaven te vertellen aan Pedro en Tim. Tot overmaat van ramp was een tevens erg boze Alyssa aan het begin van de vakantie toegekomen, alweer achter gelaten door haar moeder die er tussenuit ging. Nadat ze van Alyssa een snak en een beet had terug gekregen toen ze had gevraagd wat er scheelde, ging Myrtle uiterst humeurig naar boven. Maar daar wist ze niet goed wat te doen. Ze had een spannend boek ter hand genomen, dat ze echter na een paar minuten weer opzij had gegooid omdat ze zich er niet op concentreren, hoe spannend het ook mocht zijn. Vervolgens had ze haar aantekeningen van de beelden van Rose nog eens proberen door te nemen, maar toen ze zich ook daar niet op concentreren, probeerde ze Rose op te roepen zoals ze al eens eerder had gedaan om weer beelden door te sturen. Er was echter geen gehoor gekomen voor haar verzoek, misschien omdat ze zich momenteel nog te boos voelde. Daarom had Myrtle de radio eens goed aangezet. Toen het liedje It’s Oh So Quiet in de versie van Björk speelde, zette ze het nog eens een stuk luider. Op die manier kon ze haar woede een beetje kwijtraken. Toen het liedje uiteindelijk uit was, zette ze de radio weer stiller en hoorde ze dat er beneden ook muziek speelde. Omdat Myrtle zich toch nergens anders op concentreren, liep ze naar beneden om te gaan luisteren en te kijken wat er aan de hand was. In de woonkamer trof ze Alyssa zittend op de rand van de zetel, luid en kwaad meezingend met Magnietdit magnietdat van de M Kids:

“Magnietdit magnietdat: je magnietdit, je magnietdat

ik word het beu, ik ben het zat kom nergens aan, blijf overal af ik word nog gek of langzaam maf!”

Myrtle dacht niet dat ze ook dít nog ook eens aankon, dus liep ze kwaad naar de radio die Alyssa weer op haar vertrouwde plekje had gezet en zette hem uit. “Wil je me nu eindelijk eens vertellen wat er aan de hand is!” riep Myrtle kwaad uit. Alyssa had Myrtle wel eens gefrustreerd en geïrriteerd gezien, maar zelden zó kwaad als nu. Dus besloot ze het maar te vertellen. “Het komt door school,” begon Alyssa. “Iemand achter mij gooide telkens propjes papier naar mij toen de juf niet keek. Ik wilde dit vertellen aan de juf, maar ze was zo bezig met de les dat ze niet luisterde. Op een bepaald moment was ik het zo beu dat ik een pen heb terug gegooid en dát had de juf natuurlijk wel gezien! En raad eens? Ik kreeg als enige straf! Toen ik vertelde dat degene achter mij als eerste was begonnen, geloofde ze me niet en niemand wilde zeggen dat ik gelijk had!” Ze keek boos en verongelijkt, en ook een tikje opstandig, alsof ze verwachtte dat Myrtle haar ongelijk zou geven. “Wat moest je doen voor straf?” vroeg Myrtle al een stuk kalmer. “Strafregels schrijven. ‘Ik mag niet met pennen gooien naar mijn medeleerlingen,’” bootste Alyssa de stem van haar juf na. Er trok een spier bij Myrtes mondhoek, alsof ze wilde lachen. “Wel, dat is heel erg, Alyssa. En je hebt gelijk: degene die is begonnen had eigenlijk straf moeten krijgen. Bovendien hebben strafregels geen enkel nut,” zei Myrtle tot Alyssas verrassing. Maar wat haar nog meer verbaasde, was dat Myrtle naar haar toekwam en haar een knuffel gaf. Meteen voelde Alyssa zich een stuk beter. “Sorry dat ik zo tegen je snauwde,” zei Alyssa met een klein stemmetje, terwijl ze Myrtle ook omhelsde. “Dat is niets,” antwoordde Myrtle. “En het spijt mij ook, ik had niet zo mogen reageren.” Op dat moment ging de voordeur open en dicht en kwam Myrtles moeder naar binnen. Myrtle en Alyssa lieten elkaar los, maar nog voor ze iets konden zeggen keerde Myrtles moeder zich om en liep met een gefronste blik naar de keuken. Wat hebben we nu weer verkeerd gedaan? vroeg Myrtle zich af toen ze de blik van haar moeder zag.

Daar kwam Myrtle echter niet gauw achter. Haar moeder maakte in de keuken het avondeten klaar en toen ze daarmee klaar was en ze samen aan tafel zaten, zei ze nog steeds geen woord. Alyssa keek ongemakkelijk heen en weer van Myrtle naar haar tante. Ze voelde dat er spanningen waren tussen hen, maar ze wist niet goed waarom. Pas toen ze allemaal klaar waren met eten, zei Myrtles moeder iets. “Ik ga vanavond met Lars naar een theaterstuk gaan kijken en ik blijf bij hem slapen,” begon ze. “Morgenvroeg ben ik weer terug. Ik wil dat jullie zich gedragen als ik wegga. Kan ik daar op rekenen?” Alyssa knikte zonder te weten waar haar tante het nu eigenlijk over had, maar Myrtle liet niets blijken. Myrtles moeder wachtte het antwoord echter niet af en stond op van tafel. Vervolgens ging ze haar jas en tas halen en ging ze de deur uit zonder nog iets te zeggen. “Lars?” vroeg Alyssa stomverbaasd. “Wie is Lars?” “Tante Lise haar nieuwe vriend,” gromde Myrtle. “Wat? Heeft tante Lise een vríénd?” “Ja,” antwoordde Myrtle. “Ben je daarom zo kwaad?” vroeg Alyssa scherpzinnig. Myrtle zuchtte diep. “Ik ben vooral kwaad omdat tante Lise me niets heeft verteld over Lars. Ik heb hen zien kussen in de tuin. En ook – ” Myrtle twijfelde even, maar ging dan toch door. “ – omdat ik denk dat ze al samen waren toen we naar Engeland verhuisden. Zo kort na – je weet wel.” Alyssa keek met grote ogen naar Myrtle. Ze knikte als antwoord, waarna het even stil bleef. “Wat gaan we vanavond doen? Er is niet echt iets op tv,” verbrak Alyssa uiteindelijk de stilte. “Hmm, heb je zin in een spelletje? Ik heb er nog een paar liggen,” antwoordde Myrtle. Alyssa werd

weer enthousiast en zei volmondig ja. Myrtle haalde dan maar een aantal gezelschapsspelletjes waaruit Alyssa mocht kiezen. De hele avond lang genoten ze erg van hun spelletjesavond.

Pas rond middernacht gingen Myrtle en Alyssa naar boven. Ze waren zo opgegaan in hun spelletjes, dat ze de tijd al snel uit het oog hadden verloren. Ze gingen moe maar vrolijk op weg naar hun kamer, maar opeens stond Alyssa in het midden van de gang doodstil. Ze staarde naar een plek tussen de deur van Myrtles kamer en de muur er tegenover. Myrtle keek in dezelfde richting, maar zag niets. Toch dacht Myrtle dat Alyssa wel degelijk iets zag. Ze zou dit niet spelen, niet zo laat op de avond wanneer ze te moe was voor zulke spelletjes. Bovendien kwamen opeens Pitou, Minou, Nora, Noirot, Pluche en Floor de kamer binnen met hun ogen gefixeerd op dezelfde plaats als waar Alyssa naar zat te kijken. "Alyssa, wat zie je?" vroeg Myrtle. "Niets," zei ze meteen maar zonder overtuiging. "Alyssa," begon Myrtle voorzichtig. “Je kan echt wel tegen mij zeggen wat er is. Ik zie dat er iets is. Dat je iets kan zien dat ik niet kan zien." Alyssa keek Myrtle verbaasd en nog een beetje onzeker aan. Ze wachtte even om na te denken wat ze nu zou doen. Uiteindelijk besloot ze schoorvoetend om te vertellen wat ze zag. "Ik zie – een vrouw. Een jonge vrouw met lange rode haren en blauwe ogen. Ze draagt een lange jurk, niet echt meer van nu. Het is oud, maar ik weet niet goed van welke tijd," antwoordde Alyssa. "Rose!" riep Myrtle uit. Hoe was het mogelijk? Alyssa kon blijkbaar geesten zien, had haar hierover nooit verteld en nu bleek ze Rose te zien! Hoe lang kon Alyssa Rose al zien? Had ze dit eerder verteld aan Myrtle, dan had Myrtle eerder geweten dat Rose hier in huis had gewoond. Alyssa keek haar echter stomverbaasd aan. "Hoe weet je dat? En, waarom - " bracht Alyssa moeilijk uit. "Waarom ik je geloof?" zei Myrtle. Ze zuchtte diep en dacht even na vooraleer ze antwoordde. Ze had dit enkel aan haar moeder en Leanna verteld en ze was nu van plan om de waarheid te vertellen aan Alyssa. Alyssa had het nodig dat ze dit wist, zodat ze bij Myrtle terecht kon met haar vragen. "Kijk, Alyssa, jij hebt wat ze noemen een paranormale gave. Je kan geesten zien en dat is heel bijzonder. Ik geloof je omdat ik zelf een paranormale gave heb. Ik kan geen geesten zien zoals jij, maar ik zie wel beelden in mijn hoofd als ik in een oude woning binnenstap. Bovendien stuurt de vrouw die jij ziet, Rose, mij beelden door. Ik kan dingen zien uit haar leven, omdat zij me ze toont. Er is iets gebeurd met haar en dat wil ze me vertellen." Myrtle vroeg zich ondertussen af of dat haar katten Rose ook kon zien of dat ze alleen haar aanwezigheid voelde. In ieder geval wisten ze griezelig goed waar Rose zich bevond. Alyssa luisterde geboeid naar Myrtle en ontspande zich nu ze wist dat Myrtle haar begreep. "Wat is er dan met haar gebeurd?" vroeg Alyssa. "Geen idee, dat probeer ik uit te zoeken," antwoordde Myrtle. "Kun je met haar praten?" Alyssa schudde haar hoofd. "Nee, maar ze kan wel verstaan wat ik zeg. Toen ik haar vroeg hoe ze heette, haalde ze een roos tevoorschijn en wees op zichzelf. Ik vroeg toen of dat ze Rose heette en ze knikte. Ik weet niet waarom ze niet kan praten. Ik heb nog niet veel geesten ontmoet, maar de paar die ik gezien heb, kunnen niet praten. Waarschijnlijk toont ze daarom aan jou haar leven." "Misschien wel. Maar – zei je nu dat je nog geesten hebt gezien? Wanneer dan?" "Weet je nog met Halloween? Toen alle kinderen zo bang waren omdat ze dachten dat ze geesten hadden gezien?" vroeg Alyssa. Myrtle knikte, benieuwd naar wat ze nu te horen zou krijgen. "Wel, ik heb toen echt geesten gezien. Ze dwaalden door de graven met kaarsen en lantaarns. Omdat iedereen het had over 'lichtjes' dacht ik dat ze het ook hadden gezien. Ik zag de lichten van de zaklampen wel, maar had toen niet door dat het van zaklampen was en dacht dat het ook een soort geesten waren. Toch zei ik gewoon dat ik lichtjes had gezien en niet dat ik echt 'mensen' heb gezien, omdat niemand anders het erover had. Ik dacht toen dat iedereen geesten kon zien. Pas later heb ik ontdekt dat dit niet zo was en alleen ik het kon zien – of toch bijna." Ook Myrtle had nu geboeid zitten luisteren.

"Hoe bedoel je, 'of toch bijna'?" vroeg Myrtle. "Wel, terug in België was ik eens bij een vriendin gaan spelen. Ze woont ook in een oud huis en ik mocht er toen blijven slapen. Toen ik 's nachts wakker werd, zag ik in de kamer een geest. Ik maakte mijn vriendin wakker, maar toen ik haar vroeg of ze hem ook kon zien zei ze dat ze niets kon zien. Totdat ik haar hand pakte. Ik was bang en zij was boos op mij en wilde haar hand terug trekken, maar toen zag ze de geest ook!" Myrtles enthousiasme groeide met de minuut. "Is Rose hier nog? Kan je me haar laten zien?" vroeg ze aan Alyssa. Alyssa keek in de richting waar ze Rose had gezien en knikte. "Ik denk het wel. Ze is hier nog," antwoordde ze. Myrtle ging naast Alyssa staan en pakte haar hand vast. Langzaam werd een vrouwelijk figuur duidelijk, die nog steeds tussen Myrtles slaapkamerdeur en de muur er tegenover stond. Ze had onmiskenbaar rode haren en blauwe ogen en droeg inderdaad een lange jurk met een mantel over zich heen. Het leek erop dat ze zich warm had aangekleed voor een zeer koude dag. Rose glimlachte warm naar Myrtle en reikte haar hand. Myrtle deed haar andere hand instinctief naar voren en heel even raakten haar en Roses hand elkaar. Het voelde vreemd aan, als een rimpeling in het water. Heel vluchtig voelde Myrtle menselijke warmte en het gevoel van een hand en vingers, die direct daarna verdween. IJzige koude kwam in de plaats en Roses hand ging dwars door die van Myrtle heen. Myrtle liet echter geen angst blijken. Iemand anders zou waarschijnlijk direct zijn hand hebben weggetrokken. Maar Myrtle was ondertussen zo vertrouwd met Rose, dat ze er niet eens van schrok als er zoiets gebeurde. Ze was niet bang van Rose, omdat ze wist dat Rose haar niets wilde doen. "Droeg je deze kleren toen je stierf?" vroeg Myrtle aan Rose. Ze wist dat Rose niets kon zeggen, maar ze kon wel op een andere manier antwoord geven op haar vraag. Rose had de vraag gehoord en knikte als antwoord. "Heeft – heeft iemand je pijn gedaan? Ik bedoel, toen je stierf?" Myrtle wilde het heel graag weten, ze wist dat ze niet alle antwoorden kon krijgen op haar vragen, maar dit wilde ze toch wel weten. Ze vergat dat Alyssa naast haar stond. Opnieuw knikte Rose, even een bezorgde blik werpend naar Alyssa. "Dus je dood was geen ongeluk?" vroeg Myrtle. Rose schudde langzaam haar hoofd en keek wat verbaasd. "Oh, je weet dat niet. In het politie-rapport staat dat je dood een ongeluk is," legde Myrtle uit. Ze wilde nog een vraag stellen, maar Rose hief zachtjes haar hand op en keek opnieuw naar Alyssa. Myrtle begreep dat Alyssa bang werd van hun gesprek, niet omdat Myrtle met Rose praatte, maar door wat ze haar allemaal vroeg. Myrtle knikte begrijpend en zei toen: "Ik zal alles doen om het op te lossen, Rose. Echt." Rose glimlachte weer en stak haar hand uit. Zachtjes en vluchtig streek ze langs Myrtles wang. Ze draaide zich vervolgens glimlachend om naar Alyssa, zwaaide zachtjes en verdween toen door de muur. "Het spijt me, Alyssa. Ik wilde je niet bang maken. Het is alleen - ik kan nooit met Rose praten zoals nu en vond het belangrijk om dit te vragen." Alyssa knikte begrijpend. Even was het weer stil tussen hen. Op het moment dat Myrtle wilde zeggen dat ze best zouden proberen te slapen, zei Alyssa: “Myrtle? Ik zou je nog iets moeten zeggen.” “Oké, zeg maar,” antwoordde Myrtle. “Het is niet alleen Rose of andere geesten die ik zie. Ik zie altijd een vrouw vlak bij je. Ze lijkt wel wat op Rose met haar rood haar, maar ze is het niet want ze draagt modernere kleding. Bovendien lijkt ze ook wel een beetje op jou,” zei Alyssa. Myrtle stond perplex. “Sinds wanneer zie je haar? Ik heb dit nooit gemerkt. Is ze nu ook bij mij?” Alyssa knikte. “Ja, ze is altijd bij jou, zoals ik al zei. Ze gaat nooit weg. Al zolang ik me kan herinneren zie ik haar bij jou. Volgens mij is ze een soort beschermgeest,” legde Alyssa uit. “Een beschermgeest? Dat kan misschien. Weet je wie ze is? Heb je ooit haar naam kunnen achterhalen?” “Ja, ze kan net zoals Rose niet echt praten, maar ze liet het me zien via haar geest. Ik weet niet hoe

het gaat. Ze heet Marylinne. Marylinne McCane.” De wereld onder Myrtles voeten verdween. Ze zakte op de grond neer en alles werd zwart.

Donkere beelden gleden door Myrtles hoofd. Ze voelde zich angstig, al wist ze niet goed waarom. Haar benen voelden zwaar aan en haar borst ging op en neer. Opeens hoorde ze achter haar iets, ze keek om en zag een vage figuur op haar afkomen. Myrtle zette zich in beweging en haar voetstappen galmden in het stenen steegje. Ze hoorde of voelde eigenlijk meer hoe de figuur achter haar steeds dichter bij kwam. Myrtle begon harder te rennen. Zo hard dat het leek alsof haar longen scheurden. Toch moest ze doorgaan… Na een hele tijd doorgerend te hebben, leek de figuur haar kwijt te zijn. Myrtle stopte en boog zich voorover met haar handen op haar knieën. Ze ademde zwaar. Langzaam werd haar ademhaling weer rustiger en leek het haar veilig om weer rechtop te komen. Myrtle keek verbaasd rond. Ze was niet meer in het steegje, maar in een bos. Een bos dat haar heel erg bekend voorkwam… Nog voor ze iets kon doen, viel ze op de grond neer terwijl ze een scherpe pijn voelde in haar borst. Het werd even weer donker in haar hoofd. Dan vormden zich langzaam weer beelden. Ze bevond zich in de woonkamer van de Summerhalders. Rose zat weer op de bank en de zoon van de Lord was blijkbaar weer op bezoek. “Er is een jaar voorbijgegaan, Rose. Kunt u me nu eindelijk vertellen wat uw beslissing is wat betreft mijn vraag?” vroeg de zoon van de Lord nog steeds uiterst formeel. Rose onderdrukte een geïrriteerde zucht en sloot even haar ogen om te kalmeren. Uiterlijk zag je het misschien niet, maar de paniek en de machteloosheid borrelde op in haar borst. “Het spijt me, ik had u inderdaad beloofd om na een jaar mijn beslissing mede te delen. Ik moet u echter vertellen dat ik nog steeds erg twijfel. Ik moet weten of er nog andere kandidaten zijn. Begrijpt u?” antwoordde Rose. De zoon van de Lord was niet tevreden, maar probeerde dit niet te laten blijken. “Ik begrijp dat u twijfelt, Rose. Maar u moet ook begrijpen dat ik…een tikkeltje ongeduldig ben. Ik zal u alles geven wat u nodig hebt, Rose. Echt alles! Bij mij zult u niets tekort komen. Hoe kan ik u tonen dat ik dit meen? Dat ik de geschikste kandidaat voor u ben?” Rose wachtte even. Wat moest ze zeggen? Ze walgde van het feit dat Alexander Bannysson, de zoon van de Lord, dacht haar te kunnen omkopen zodat ze met hem zou trouwen. Dat had hij dan verkeerd gedacht! Ze hechtte geen waarde aan materiële zaken. Maar als ze hem dat zou zeggen, zou haar dat waarschijnlijk duur komen te staan. Misschien moest ze gewoon het onmogelijke vragen? Zodat hij zou afhaken? Al was het maar gewoon om hem op de proef te stellen. “Hmm, ik denk dat ik wel iets weet,” antwoordde Rose ten slotte. “Wat dacht u van een fiets? Ik mocht er geen hebben van vader, maar misschien kan u hem overtuigen? En misschien een auto, voor langere reizen? Ik heb altijd al buiten Lightfall willen kijken.” Rose probeerde poeslief te klinken en vroeg zich af of dit gelukt was. De zoon van de Lord leek alleszins niet door te hebben dat Rose met zijn voeten speelde. “Als dit is wat u wilt, Rose, dan zal ik daar voor zorgen,” klonk de zoon van de Lord vastberaden. Rose was perplex: was hij echt bereid om zo’n grote kost te maken? Een fiets tot daar aan toe, maar een auto? Alleen de allerrijksten konden zich dit veroorloven. Alexander stond op, nam afscheid van Rose en ging dan naar buiten. Bijna meteen nadat de zoon van de Lord naar buiten was gegaan, kwam Roses vader binnen. Hij leek ouder dan ooit. Zijn haar was wit en zijn huid was bedekt met ouderdomsvlekken en rimpels. Toch had hij nog een soort kracht en gezag over zich heen. “Rose! Hoe durf je dit aan de zoon van de Lord te vragen? Hij is zo’n goede kandidaat, Rose. Zo moeilijk is het toch niet om dit in te zien?” “Misschien zijn er betere kandidaten, vader. Dat kan je toch niet weten?” antwoordde Rose. Haar vader schudde zijn hoofd en legde zijn handen in zijn haar als teken van machteloosheid. “Wat moet ik toch met je aanvangen, Rose! Je weet best dat er geen betere kandidaten zijn dan de zoon van de Lord!” “Een betere kandidaat is er wel: de man waar ik verliefd op wordt,” fluisterde Rose. Haar vader had dit echter gehoord.

“Hoe kun je verliefd worden als je iedereen afwijst, Rose? Ga wandelen met mannen, ga met hen praten! Liefde op het eerste gezicht is een utopie.” Rose antwoordde niet. Ze kon haar vader onmogelijk vertellen dat ze verliefd was op Robin, dat hij de man van haar leven was. Als ze met iemand zou willen trouwen, dan was het wel met hem. Tranen biggelden langs haar wang. Haar vaders blik verzachtte. “Rose, het enige dat ik wil is dat je gelukkig bent. Maar je moet ook begrijpen dat je ooit wel zult moeten trouwen. Het is niet zo lang meer, of je wordt dertig. Denk gewoon nog eens goed na over het aanzoek van de zoon van de Lord en over wat ik je gezegd heb,” zei haar vader. Hij stond op en verdween. “Je weet best wat de echte reden is van je afwijzing, Rose,” klonk het opeens aan het deurgat. Rose keek geschrokken om en zag haar stiefmoeder staan. Ook haar stiefmoeder begon oud te worden, besefte Rose nu. Rose negeerde wat haar stiefmoeder zei en probeerde de woonkamer te verlaten. Haar stiefmoeder hield haar echter tegen. “Denk je dat ik het niet weet? Dat je een affaire hebt met hém? Moet ik het vertellen aan je vader? Als je niet wilt dat ik het aan je vader vertel, trouw dan met de zoon van de Lord,” zei haar stiefmoeder gemeen. Ze klemde met haar hand Roses pols vast als een bankschroef en draaide hem om. Rose liet niet merken dat ze pijn had en trok haar pols los. Daarna liep ze de woonkamer uit.

,,,

Hoofdstuk 16 Nadat Myrtle de nieuwe beelden had doorgekregen van Rose, na haar ontmoet te hebben als geest en Alyssas onthulling dat ze niet alleen geesten kon zien maar dat er ook een soort beschermgeest was die altijd bij Myrtle rondwaarde met de naam Marylinne McCane, was Myrtle weer wakker geworden op de vloer van de gang. Alyssa zat toen ongerust naast Myrtle. Ze was zichtbaar opgelucht toen Myrtle weer wakker was geworden. “Wat is er gebeurd?” vroeg Alyssa. “Ik ben flauw gevallen. Ik vertel je nog wel waarom, maar nu niet meer,” antwoordde Myrtle, terwijl ze rechtop ging zitten. “Ga je het me echt vertellen? En ook de beelden die je doorkrijgt van Rose?” vroeg Alyssa. Myrtle wachtte even met antwoorden. Ze overwoog de mogelijkheden. Ze kon Alyssa er buiten houden, maar dan zou ze het gevoel hebben dat Myrtle haar niet vertrouwde. Dat wilde ze niet, niet nu ze wist dat Alyssa ook een paranormale gave had. Ze moest Alyssa waarschuwen voor haar moeder, maar hoe ze dat moest doen zonder dat Alyssa er zich vragen bij zou stellen, wist Myrtle niet. “Op één voorwaarde,” zei Myrtle ernstig. “Nee, twee. Enkel en alleen dan vertel ik je alles.” Alyssa knikte. “Wat dan?” vroeg ze. “Alles wat ik je vertel, mag je aan niemand – maar dan ook aan niemand, dus ook niet aan tante Lise – doorvertellen. De enige andere persoon die er over weet, is Leanna. Aan haar mag je wel vragen stellen, maar alleen als tante Lise er niet is. Dat is voorwaarde één,” antwoordde Myrtle. “De tweede voorwaarde: je vertelt aan niemand en zeker niet aan tante Lise dat je geesten kan zien. Het beste is dat je ook niets tegen je mama vertelt. Beloof je me dit?” Alyssa begreep uiteraard niet waarom ze niets aan haar tante mocht vertellen, maar beloofde toch aan Myrtle dat ze zowel over Rose als over haar eigen gave niets aan anderen en haar tante zou vertellen. Myrtle probeerde zich ondertussen te herinneren of haar katten ooit op dezelfde manier als naar Rose naar haar hadden gekeken. Ze wilde dit weten omdat als haar katten tenminste Roses aanwezigheid kon voelen, ze ook Marylinne McCanes aanwezigheid hadden moeten voelen. Misschien had ze er gewoon nooit op gelet. Ze had het nu opgemerkt omdat ze in excact dezelfde richting hadden gekeken als Alyssa. Maar daarvoor was dat nooit het geval geweest.

Tijdens de rest van de Paasvakantie had Myrtle zo goed als mogelijk alles uitgelegd aan Alyssa, telkens op momenten dat haar moeder niet in de buurt was. Alyssa hield haar belofte dat ze niets zou vertellen, immers, nadat ze vlak voor het einde van de vakantie weer naar België ging had Myrtle niets gehoord dat haar tante iets gezegd had tegen haar moeder dat er op kon wijzen dat Alyssa iets had laten vallen. De paar telefoontjes die ze pleegde, gingen over het dagelijkse leven en haar moeder had het vooral over twee dingen: Myrtle en Lars. Iedere keer dat Myrtle aanvoelde dat haar moeder weer zou beginnen over Lars, stond ze op theatrale wijze op en ging naar boven. Haar moeder had echter besloten om Myrtles gedrag nu gewoon te negeren in plaats van te bestraffen of te berispen. Myrtle vroeg zich af waarom ze nooit had gemerkt dat Alyssa ook een paranormale gave had. Ze had de gedachten kunnen lezen van Alyssa, maar nadat Myrtle deze gave had ontdekt toen haar vader was gestorven, had ze zich altijd afgesloten van de gedachten van anderen. Bovendien had ze het zo druk met haar eigen gedachten en bekommernissen, dat ze er niet eens meer aan had gedacht. Toch vond Myrtle het beter dat ze het nu van Alyssa zelf had gehoord in plaats van dat zij in haar gedachten had gerommeld. Maar omdat Myrtle zelf ook meerdere gaven had, vroeg ze zich uiteraard ook af of dat Alyssa ook meer kon dan geesten zien. Uiteraard had Myrtle alles verteld aan Leanna, die erg verbaasd reageerde toen ze hoorde dat Alyssa ook een paranormale gave had. Ze bleef bij haar standpunt dat Myrtle het ook aan Pedro en Tim moest vertellen, dat zij paranormale gaven had. Myrtle wilde hier echter niets van weten en zei dus helemaal niets. April ging met grillige buien voorbij en maakte plaats voor een even natte meimaand. Pas tegen eind

juni, toen de examens in aantocht waren, werd het warmer en droger. De zomer hing in de lucht en dit zorgde automatisch voor een beter humeur. Myrtle werd beter gezind, ondanks het feit dat ze het nog steeds niet gemakkelijk had op school. Ook thuis was de relatie tussen haar moeder en haarzelf nog steeds niet verbeterd. Toch werd Myrtle vrolijker door het warme weer en keek ze al erg uit naar de zomer. Nu moest ze zich nog even door de examens bijten. Myrtle studeerde hard voor haar examens, om de school te tonen dat hun bezorgdheid ongegrond was. Myrtle had na haar laatste afspraak bij de schoolpsycholoog, waarin ze uiteindelijk had verteld dat haar moeder een nieuwe relatie had, niet meer naar haar moeten gaan. Al had de psychologe wel gezegd dat Myrtle altijd langs kon komen als ze er behoefte aan had. Aan de school had de psychologe gezegd dat er niets ernstigs aan de hand was en dat er thuis de gewone perikelen aan de gang waren. Al begreep ze niet goed waarom Myrtles moeder er zo op had aangedrongen. Myrtle wist dit wel, maar zei dit uiteraard niet. In ieder geval ging het toch ietsje beter op school nu ze niet constant meer in het oog werd gehouden en leerkrachten haar met rust lieten na de les. Toen de examens bijna waren gearriveerd, was Myrtle er dan ook redelijk gerust in. Maar toen ze haar eerste examen had, kunstgeschiedenis, begonnen de zenuwen toch te komen. Ze stond voor het klaslokaal waar het examen zou plaatsvinden en bekeek al haar aantekeningen nog eens na. “En, ga het lukken?” vroeg Leanna, die ook haar aantekeningen bij zich had. “Pff, ik weet het niet. Ik denk het, of hoop het toch,” antwoordde Myrtle zenuwachtig. “Het zal wel lukken,” zei Leanna bemoedigend. “Positief blijven. Je hebt tenslotte goed gestudeerd, dus dat loopt wel los.” De zenuwen bereikten hun hoogtepunt toen Myrtle samen met haar andere klasgenoten in het lokaal mocht. Daar stonden allemaal kleine tafeltjes op een rij. Myrtle ging aan een van de tafels zitten en wachtte af. De leerkracht aardrijkskunde kwam niet veel later ook binnen en gaf iedereen zijn exemplaar van het examen. “Succes iedereen!” zei de leerkracht na algemene uitleg gegeven te hebben. Myrtle voelde haar hart bonken in haar keel, terwijl ze zich een klein beetje licht in het hoofd begon te voelen. Ze ademde diep in en uit om zichzelf te kalmeren. Ze draaide haar examen om en begon de vragen te bekijken. Uiteindelijk kalmeerde Myrtle steeds meer toen ze besefte dat ze op vele vragen het antwoord wist.

“Hoe ging het? Bij mij ging het redelijk, maar van een aantal antwoorden ben ik niet helemaal zeker,” zei Leanna na afloop van het examen. “Bij mij hetzelfde. Op de meeste kon ik een antwoord geven, van een aantal wist ik het niet zeker en heb ik dus maar opgeschreven wat ik denk dat het antwoord is,” antwoordde Myrtle. Myrtle en Leanna zaten nu in hun voorlaatste jaar. In de laatste twee jaren mochten de leerlingen in Engeland zelf hun vakken kiezen. Myrtle had wiskunde en de andere wetenschapsvakken laten vallen. Aardrijkskunde had ze nog gehouden puur uit interesse. Verder had ze nog onder andere voor geschiedenis, Engels, en een aantal kunstvakken gekozen. Leanna voor ongeveer dezelfde vakken gekozen, maar in plaats van aardrijkskunde had ze gekozen voor wiskunde. De reden hiervan was dat ze later na het middelbaar bedrijfsbeheer wilde studeren om een eigen zaak te kunnen openen. Opeens kwamen Tim en Pedro erbij lopen, die net hun examen notenleer en chemie achter de rug hadden. Tim had ervoor gekozen om meer muzikale en technische vakken te nemen en Pedro had volledig voor de wetenschapsvakken gekozen. “Hoe was het bij jullie? Ging het goed?” vroegen Myrtle en Leanna aan hun vrienden. “Goh, ik zal wel zien wanneer alle examens achter de rug zijn,” antwoordde Pedro. “Al denk ik dat het wel goed liep. Ik had toch niet zoveel problemen.” “Ik ook niet,” zei Tim. “Ik ga ook afwachten tot alle examens gedaan zijn. Dan pas zullen we het echt weten.” Myrtle ging naar huis om voor het volgend examen nog eens te studeren en te herhalen. Latijn was het volgende examen, daarna zouden nog geschiedenis en Engels komen en een paar kunstvakken. Vooral voor die laatste had Myrtle schrik, ook al deed ze het graag. Ze hoopte dat ze erdoor zou zijn, want de leerkrachten voor de kunstvakken waren erg kritisch. Nadat ze alle examens achter de rug hadden, konden Myrtle, Leanna, Pedro en Tim enkele dagen

genieten van een verdiende rust. Ze dwaalden samen door Lightfall en bespraken wat ze in de zomer zouden doen. Pedro en Tim besloten dat ze op het oude speelpleintje, waar nu maar weinig kinderen meer speelden omdat er een nieuw speelplein was aangelegd, een skateterrein zouden maken. Verder ging Pedro met zijn ouders op bezoek bij familie en Tim en zijn ouders gingen een paar weken gaan kamperen in de bossen. “Heb jij al plannen voor de zomer, Myrtle?” vroeg Tim haar. Myrtle haalde haar schouders op. “Geen idee,” antwoordde Myrtle. “Mijn moeder heeft nog niets gezegd. Waarschijnlijk zullen we weer hier blijven en komt mijn nichtje voor een aantal weken bij ons logeren. Misschien dat mijn tante nu wel even zal blijven. Heb jij een idee wat we kunnen doen deze zomer, Leanna?” Leanna keek nogal schuldig toen ze de vraag hoorde. “Het is waar ook, ik heb je dit nog niet gezegd. Het spijt me, Myrtle, maar ik ga met mijn ouders een maand op vakantie. We gaan eerst familie gaan bezoeken in Londen en daarna gaan we voor drie weken naar Frankrijk,” zei Leanna verontschuldigend. Hoewel ze eigenlijk niets verkeerd deed, had Leanna het gevoel dat ze Myrtle in de steek liet. Myrtle leek dan ook erg verslagen. “Je kan altijd bij ons langskomen als we gaan skaten,” zei Pedro in een poging Myrtle op te vrolijken. “Ik ben wel al terug in augustus. Dus dan kunnen we nog veel dingen doen,” zei Leanna. Myrtle glimlachte zwakjes en knikte. Ze wist dat ze het zich eigenlijk niet zo hard moest aantrekken, het was tenslotte niet voor de hele zomer dat Leanna weg was. Toch voelde ze zich eenzaam, omdat Leanna de enige was aan wie ze alles kon vertellen. Natuurlijk, ze kon nu ook dingen vertellen aan Alyssa, als het over Rose ging. Maar dat was niet het enige waar Myrtle met Leanna over praatte. Bovendien hadden ze samen nog steeds hun blog, waar ze af en toe juweeltjes verkochten. Myrtle was de laatste tijd gefascineerd geweest door rozen en daarnaast ook wel vrouwelijke silhouetten. In de rozen was ze het meest geobsedeerd. Ze had wel tientallen tekeningen gemaakt van rozen waarvan enkelen als ontwerpen dienden voor juweeltjes. Het was een uiting van wat bijna een obsessie was geworden: het mysterie Rose. Dag en nacht was ze er bijna mee bezig geweest. Daarnaast zocht ze juwelen op uit de negentiende eeuw en het begin van de twintigste eeuw en probeerde daar haar eigen versie van te maken. Leanna was nog even geïnteresseerd als voorheen, maar vond het een beetje ongezond dat Myrtle er zo hard mee bezig was. Maar langs de andere kant, dacht Leanna, als Myrtle op die manier alles kwijt kon, was dit waarschijnlijk beter. Zo had Myrtle zich kunnen concentreren op de examens. De resultaten van de examens waren binnen en Myrtle, die vond dat ze het niet zo slecht had gedaan, was toch weer zenuwachtig. Uiteindelijk had ze zich toch niet zo’n zorgen moeten maken, want overal was ze erdoor. Zelfs voor de kunstvakken en aardrijkskunde was ze erdoor. Bovendien had ze erg goede resultaten behaald voor kunstgeschiedenis, geschiedenis en Engels. Haar leerkrachten van die vakken waren erg blij met het resultaat en hoopten beide dat Myrtle er iets mee zou doen als haar middelbare school erop zat. Het resultaat voor haar examen Latijn was net ietsje minder dan het resultaat voor Engels, maar dat was nog ruim voldoende om er later iets mee te doen. Toch was Myrtle daar nu niet mee bezig. In ieder geval had ook Leanna op dezelfde vakken goede resultaten behaald. Pedro blonk uit in wiskunde en chemie, terwijl Tim in zijn muzikale vakken het beste had gepresteerd. Toen Myrtle Leanna nog de laatste keer zag voor ze op reis zou gaan met haar ouders, herinnerde Myrtle zich opeens dat ze Leanna nog iets erg belangrijks had vergeten te vertellen. Hoe kon ze dat nu zomaar vergeten zijn? Het was de reden geweest dat ze weer nachtmerries had gekregen. Ze zaten samen op een bankje in het park dat aan het bos grenste. Het park bestond nog maar een jaar, maar toch had het al erg veel succes. Ondanks alle drukte, konden Myrtle en Leanna hier zonder zorgen praten over Rose. “Leanna?” zei Myrtle. “Ja, wat is er?” vroeg Leanna bezorgd. “Ben iets heel belangrijk vergeten te zeggen. Ik begrijp niet dat ik het vergeten ben, het is zo vreemd en verontrustend,” zei Myrtle. “Maar goed. Je weet dat mijn nichtje geesten kan zien, dat ze Rose heeft gezien. Dat was niet het enige. Ze zei dat ze altijd iemand bij mij zag. Ook een vrouw, maar iemand uit onze tijd. Alyssa zei me dat ze wel een beetje op me leek en dat ze waarschijnlijk een

soort beschermgeest is. Ik vroeg haar of dat ze haar naam wist. Alyssa vertelde me dat ze achter haar naam is gekomen omdat de beschermgeest het heeft opgeschreven. Weet je wat haar naam is? Marylinne. Marylinne McCane.” Een tijdje bleef het doodstil. Leanna viel bijna van het bankje af. Ze wist een hele tijd niets te zeggen, maar vond dan de woorden weer terug. “Wat? Hoe? Hoe komt dit? Zie je nu wel dat het belangrijk is om te weten wie Marylinne McCane was? Maar hoe moeten we dit te weten komen?” zei Leanna. “Wacht. Ik weet niet of ik het eigenlijk wel wil weten,” zei Myrtle meteen. Leanna deed haar mond open om te protesteren, maar Myrtle gaf haar geen kans. “Ik weet het niet, maar het is zo anders dan met Rose. Al weet ik niet goed waarom. Ook al zei Alyssa me dat ze mijn beschermgeest is, voel ik me hier toch niet goed bij. Laten we hier toch even over nadenken. En kunnen we wel te weten komen wie ze was?” “Misschien wel. Je weet toch nooit?” zei Leanna. “Wel, ik vertrek dan toch op reis. Je hebt een maand om er over na te denken. Laat me het maar weten als je toch besluit dat je het wilt opzoeken. Dan vraag ik wel aan Abby hoe we dit te weten kunnen komen. We zijn tenslotte geen familie van haar, dus heb je wel gelijk dat het moeilijk zal zijn. Maar langs de andere kant, als ze echt vermoord is, moeten er tenminste krantenartikels zijn waarin dit vermeld staat. Maar goed, dat zien we wel als het zover komt.” “Oh ja, voor ik het vergeet,” zei Myrtle na een lange stilte. “Ik heb ondertussen heb ik gekeken in dat boek over historische kledij. Ik denk dat het eind jaren 1890 moet zijn geweest toen die Alexander, je weet wel, de zoon van de Lord, Rose ten huwelijk vroeg. Ze moet waarschijnlijk drie, vier-vijfentwintig geweest zijn. Misschien iets ouder, maar zeker nog geen dertig jaar. Ze had toen nog een paar jaar te gaan voordat… Wat is er toch gebeurd?”

Nadat Leanna op reis was vertrokken, voelde Myrtle zich erg alleen. Pedro en Tim waren nog niet meteen op reis gegaan en hadden geprobeerd Myrtle wat op te vrolijken door haar mee te nemen naar het speelplein die ze klaarmaakten om er te kunnen skaten. Hoewel Myrtle had gedacht dat dit niet veel zou helpen, hielp het haar toch om zich niet helemaal alleen te voelen. Ze kon als ze bij hen was weer lachen. Maar eenmaal thuis voelde ze zich weer verloren. Haar moeder zag ze bijna niet meer. Die was of gaan werken of bij Lars. Toen ook Pedro en Tim weg waren, kwam er voor Myrtle even een zwart gat. Ze ging bijna niet naar buiten, ondanks het mooie weer. Ze ging wel veel naar de bibliotheek om boeken te gaan halen, die ze in geen tijd verslond. Het nadeel was wel dat ze in geen weken naar buiten ging. Ze kon evengoed met haar boeken naar buiten, maar daar had Myrtle geen zin in. Het beterde toen Alyssa kwam logeren, de eerste dagen was haar tante er ook bij, maar nadat ze een telefoontje had gekregen was haar tante weer vertrokken. Myrtle had geen idee van wie het telefoontje kwam en waarom haar tante er weer plotsklaps vandoor moest. Maar met Alyssa in de buurt was er wel altijd wel leven in de brouwerij. Alyssa was daarenboven minder irritant geworden en een stuk volwassener. Ze was dan ook net twaalf jaar geworden en volgend jaar zou ze al dertien worden. Maar misschien lag het niet echt aan haar leeftijd, maar meer omdat zij en Myrtle nu iets hadden gevonden dat hen bond. Alyssa stelde veel vragen aan Myrtle, over paranormale gaven, maar ook over Rose. Myrtle beantwoordde ze allemaal in alle eerlijkheid en dat vond Alyssa erg leuk. Ze trokken dus samen meer op en zo vergat Myrtle tijdelijk al haar problemen. Op een bijzonder mooie zomerdag zaten Myrtle en Alyssa in de tuin. Alyssa was aan het tekenen en Myrtle was een boek aan het lezen. Alyssa wilde echter iets helemaal anders doen. “Wat kunnen we nog doen vandaag? Het is zo mooi weer,” zei Alyssa. “Ik weet het niet, zeg jij maar iets,” antwoordde Myrtle schouderophalend. Ze was verdiept in het verhaal en wilde wel verder lezen, maar wilde tegelijkertijd Alyssa niet afschepen. “Kunnen we niet naar het bos gaan? Ik ben er nog nooit geweest. Lijkt me een mooi bos,” zei Alyssa, kijkend naar het bos in de verte dat aan de rand van de velden lag. Myrtle deed haar boek halfdicht en legde nadenkend haar kin erop. “Hmm, dat lijkt me inderdaad wel een goed idee. Het is inderdaad een mooi bos en naar het schijnt

kun je er ruïnes zien,” zei Myrtle bedachtzaam. “Doe dan wel goede schoenen aan, met je slippers zal het niet lukken.” Alyssa stoof naar binnen om goede schoenen aan te doen en Myrtle ging haar wat trager achterna met hetzelfde doel. Bovendien wilde ze haar boek ook binnen leggen. Nog geen vijf minuten later waren ze alle twee gereed om op avontuur te trekken.

“En, wat vind je ervan?” vroeg Myrtle aan Alyssa. Ze waren al een uur door het bos aan het wandelen en ze waren nu bij een van de oude ruïnes gekomen, die naar men zei van een verdedigingsbolwerk van de Kelten stamde. Heel veel mensen zouden gezegd hebben: ‘pff, het zijn maar een hoop vieze oude stenen op elkaar’. Alyssa keek echter vol bewondering rond en je zag zo dat ze zich al inbeeldde hoe het er vroeger allemaal moest uitgezien hebben. Dat deed Myrtle plezier, want ze wilde graag dat Alyssa interesse had in geschiedenis, net zoals zij. “Prachtig!” riep Alyssa uit. “Hoe konden ze dat toch, vroeger? Al die mooie bouwwerken maken?” Alyssa verwachtte blijkbaar geen antwoord, want ze liep stevig door tussen de ruïnes, elke steen nauwkeurig bekijkend. Even later stoof ze enthousiast vooruit, zo snel dat Myrtle moeite had om haar bij te houden. “Alyssa, wacht even!” riep Myrtle. Maar Alyssa leek haar niet te horen. In de verte hoorde ze haar nog zeggen: “Kijk, Myrtle! Hier is er ook een ruïne! Zo mooi!” Myrtle kneep haar ogen toe om te zien waar Alyssa het over had, maar zag in de verte alleen maar bomen en struiken. “Alyssa!” riep Myrtle opnieuw. Myrtle stampte tussen de beplanting door, maar zag of hoorde Alyssa niet meer. Waar was ze toch naar toe? Plotseling werd het erg donker en Myrtle begon in paniek te geraken. Zo laat was het toch nog niet? Myrtle liep verder en verder, maar kon geen pad vinden waarlangs Alyssa zou kunnen gegaan zijn. Hoe kon ze nu toch zo dom zijn? Ze had Alyssa nooit zo ver alleen mogen laten gaan. Als er iets zou gebeuren met Alyssa, zou het allemaal haar schuld zijn… Myrtle zette nu een loopje in, maar doordat het zo donker was en dat midden op de dag, ook al was het in een bos, zag Myrtle de uitstekende tak niet die voor haar lag. Ze struikelde en viel hard op de stoffige grond, terwijl ze zich schramde aan de doornige struiken. Even was ze gedesoriënteerd en verward, maar even later stond ze terug op. Ze veegde de aarde van haar handen en keek om zich heen. Waar was Alyssa? Opeens zag ze een pad slingeren tussen de struiken. Die was er even daarvoor zeker en vast niet geweest. Myrtle herinnerde zich de vorige keer dat ze in het bos was geweest en dat ze iets gelijkaardigs had meegemaakt. Ze was toen haar weg verloren en toen was er ook uit het niets een pad tevoorschijn gekomen. Iets had haar toen geholpen. Maar wat? En was het pad nu van hetzelfde behulpzame wezen? Of was het deze keer iets duisterders? Myrtle wist dat ze nu moest beslissen wat ze ging doen: het pad volgen of doelloos blijven rondlopen. Uiteindelijk besliste ze het pad te volgen. Het leek wel een eeuwigheid te duren eer ze eindelijk weer op een meer open plek terecht kwam. Het was een ronde plaats waar een klein meertje lag met een watervalletje. Overal lagen er rotsblokken, vanwaar sommige met tekens bekrast waren, en er groeiden overal planten en bloemen. De zon stond vrolijk aan de hemel, aan de lage kant, maar beslist niet zo laag dat het donker van daarjuist kon verklaren. Het was een mooie en lieflijke plek, maar het had ook iets bovenaards. Myrtle spitste haar oren, maar hoorde een tijdje alleen het geklater van het watervalletje, de zachte wind in de bomen en ruisende struiken. Krak, klonk het zacht aan Myrtles linkerkant. Het geluid was echter goed te horen door de stilte van de plek. Myrtle keek geschrokken om en zag toen – een lange, beeldschone vrouw met vurige, koperrode haren die wild om haar heen golfden. Haar ogen waren extreem langwerpig en ze had streepvormige pupils, zoals bij een kat tijdens de middag. Toen Myrtle van die eerste schok bekomen was, bekeek ze stilzwijgend de vreemde vrouw nog wat verder. Haar oren waren lang en scherp, haar mond was dun en had een vreemde purperen kleur en ze had een koeienstaart! “W-wie bent u?” vroeg Myrtle stamelend, plotseling overgaand op de beleefdsheidsvorm, zonder te weten waarom. Misschien omdat de vrouw – of moeten we dame zeggen? – er zo koninklijk en bovenaards uitzag? Myrtle kon niet vermijden dat ze bang klonk. “Wees niet bang, Myrtle. Ik ben Neadha, de Vrouwe van het Woud. Ik ben een fee of een elf, hoe je

het ook wilt noemen,” zei de vreemde vrouw. “Je bent natuurlijk gewoon dat we klein zijn, maar eigenlijk kunnen we elke grootte aannemen. Ook zien we er allemaal verschillend uit. Maar ik geloof dat je Pickie en Liradana nog zult kennen. Ze konden niet wachten om je terug te zien!” Alsof ze hadden gewacht op een seintje, vlogen twee kleine wezentjes plotseling uit de struiken vandaan. Het ene wezentje was helemaal groen, hij had een puntige bladhoed op en puntige schoentjes. Het andere wezentje was duidelijk een kleine vrouw, in lange gewaden gewikkeld en met vlindervleugels. “Myrtle! Myrtle! Ken je ons nog? Hoe gaat het?” piepte het groene mannetje. Myrtle was stomverbaasd. Nadat ze had ontdekt dat ze ooit elfen en feeën had gezien toen ze klein was, had ze er verder niet meer aan gedacht. Laat staan dat ze had verwacht dat ze ze ooit terug zou zien. Maar ze herkende de wezentjes uit duizenden. “Jazeker, Pickie! Ik – het spijt me dat ik na een tijdje niet meer in jullie geloofde. Ik heb jullie gemist. Jou ook Liradana,” antwoordde Myrtle. De woorden kwamen eruit zonder dat Myrtle erover nadacht. Het gonsde in haar hoofd: ze besefte nu veel beter dat ze tegen elfen en feeën aan het praten was! Hoe hallucinant was dat? “Dat geeft niet hoor!” piepte Pickie. “We weten dat je diep in jezelf nog in ons geloofde, Myrtle,” legde Liradana uit. “Het is een normaal proces dat je moet ondergaan. De mensen weten niet van ons bestaan af, enkel de enkelingen met speciale gaven, zoals jij. Daarom moeten zelfs kinderen met speciale gaven op een dag aan de volwassenen vertellen dat zij niet meer in elfen en feeën geloven, om mee te gaan met de wereld van gewone mensen. Maar dat wilt niet zeggen dat je het geloof in ons helemaal laat gaan.” “Mijn nichtje, Alyssa, heeft ook speciale gaven. Waar is ze naar toe? Waarom mag ze jullie niet zien? Want jullie hebben me toch naar hier gestuurd, toch?” vroeg Myrtle. De Vrouwe van het Woud knikte bevestigend. “Haar tijd komt nog wel, Myrtle. Nu is het belangrijk dat jij naar ons komt,” zei de Vrouwe van het Woud. “Waarom dan wel?” vroeg Myrtle. “We weten dat je moeite hebt met de beelden die je van Rose krijgt – ja, we weten alles, Myrtle,” zei de Vrouwe van het Woud. “Daarom wordt het misschien tijd om je even te herbronnen. Hier, aan dit meertje, kan je de volgende beelden die Rose je zal sturen op je gemak bekijken. Ga zitten aan het meertje en maak je hoofd leeg. Luister naar de geluiden van de natuur. We hopen echt dat het je kan helpen. Zo niet, dan hebben wij hier geen schuld aan. Wij proberen alleen maar een oplossing te bieden.” Myrtle begreep niet goed waarom het zou kunnen helpen, maar deed toch wat de Vrouwe van het Woud haar opdroeg. Toen ze aan het meertje ging zitten, sloot ze haar ogen en concentreerde zich op elk geluidje van de natuur. De wind door de bladeren van de bomen, een takje dat kraakte, het klateren van de waterval, een zingende vogel… Langzaam verdwenen deze geluiden. Ze zag Rose opdoemen in haar geest, eerst vaag, maar dan steeds helderder. Het was inderdaad anders dan normaal. Myrtle had het gevoel dat zij onzichtbaar vlak naast Rose stond. Het was duidelijk weer een aantal jaar later. Rose droeg een mantelpak en haar haar was in een net kapsel gestoken. Myrtle moest even nadenken waar ze zich precies bevonden. Rose was namelijk niet bij haar thuis, maar stond voor een gelijkaardig huis dat er toch ietsje anders uitzag. In een flits herkende Myrtle het huis, maar voor ze nog iets kon denken ging de deur open. Een mollige, oudere vrouw deed open. “Ja, wat is er Rose?” vroeg de vrouw. “Ik zou graag Vive willen spreken,” antwoordde Rose. “Ik heb haar een tijdje niet meer gezien. Zoudt u haar even kunnen halen?” De vrouw keek Rose streng en zelfs wat gemeen aan. “Vive is ziek!” blafte de vrouw plots. “Je kan haar niet zien, Rose. Het is erg besmettelijk en bovendien is ze zó ziek dat zelfs als dat niet het geval was, ze geen bezoek kan ontvangen. Ga nu maar terug naar huis, Rose, en laat Vive uitrusten.” Zonder dat Rose nog iets kon zeggen, werd de deur met een klap dichtgedaan. Rose keek perplex naar de deur, maar keerde toen, weliswaar onthutst, naar huis. Myrtle keerde even weer terug naar de realiteit. Natuurlijk! dacht ze! Het huis waar haar oude buurvrouwtje woonde, was het huis van Vive geweest! Zou haar buurvrouwtje iets weten van Vive en

Rose? Of had ze er geen idee van wie er in haar huis allemaal had gewoond? Myrtle had niet direct iets om op te schrijven, maar herinnerde zich dan dat ze wel haar gsm bij zich had. Ze opende de notities in haar gsm en schreef de beelden die ze had gezien op, met de vermelding dat haar oude buurvrouwtje in het huis van Vive woonde. Myrtle vroeg zich tevens af hoe het kwam dat Vive plots zo ziek was geworden. Oké, uiteraard kon iedereen ziek worden, maar ze vond dat de moeder van Vive – ze vermoedde dat de vrouw die had opengedaan Vives moeder was – wel erg onbeleefd en zelfs wat geheimzinnig had gedaan. Ze kon Rose toch even binnen uitnodigen en haar uitleggen aan welke ziekte Vive leed? Veel tijd om hierover na te denken, had Myrtle niet, want Rose stuurde haar de volgende beelden door. Opnieuw zat Rose in de woonkamer en opnieuw was Alexander Bannysson, de zoon van de Lord, er. Deze keer leek hij echter niet zo blij te zijn. Hij keek Rose woedend aan. “Kunt u me eindelijk vertellen wat uw beslissing is omtrent mijn vraag?” vroeg hij met ingehouden woede en geforceerde beleefdheid. Rose leek nu echt radeloos te zijn. Ze wilde helemaal niet met hem trouwen! Ze gaf hem echter geen antwoord en haalde alleen haar schouders op. Normaal gezien had ze altijd een antwoord klaar, maar ze wist dat ze nu geen uitvluchten meer kon vinden. Alexander had haar effectief een fiets én zelfs een auto gegeven! Aan de fiets had ze onverwacht veel plezier aan beleefd, al was het maar om haar stiefmoeder op stang te jagen. Hoewel steeds meer vrouwen met de fiets gingen de laatste jaren, was haar stiefmoeder zó ouderwets dat ze het maar niets vond. Aan de auto had ze echter niets gehad, want niemand wilde haar auto leren rijden omdat dit ‘niets voor dames was’. Bijgevolg kon ze er alleen ritjes mee maken als de zoon van de Lord haar meenam. Maar die was ondertussen erg ongeduldig geworden… Omdat Rose niets anders wist te zeggen, vroeg ze hem: “Wilt u misschien thee? Ik kan er direct gaan zetten.” Ze was al opgestaan om naar de keuken te gaan, maar plotseling stond Alexander naast haar. Hij greep haar bij de keel vast en sleurde haar naar de dichtstbijzijnde muur. “Verdomme Rose! Waarom maak je het me zo moeilijk!” Plotsklaps was alle beleefdheid verdwenen. Rose probeerde hem weg te duwen, maar hij had te veel kracht. Ze voelde hoe hij haar keel dichtkneep en ze geraakte in paniek toen ze geen lucht meer begon te krijgen. “Je kunt kiezen, Rose: of je trouwt met mij of – ik knijp je keel dicht zodat niemand anders je kan krijgen.” Het laatste fluisterde hij bijna, op een dreigende toon. Hij liet haar plotseling weer los en Rose hapte naar adem. Ze greep naar de plek waar hij haar had vastgenomen en trilde als een rietblaadje. Hij keek haar met een soort dierlijke woede aan en verwachtte duidelijk een antwoord. “Oké, ik zal met je trouwen,” zei Rose verslagen. Ze zakte op de grond neer en toen ze hoorde dat hij weg was, begon ze onbedaarlijk te huilen. Wat moest ze nu doen? Ze wilde niet met hem trouwen! En al zeker niet nu ze merkte hoe agressief en gevaarlijk hij werd als hij zijn zin niet kreeg. Paniek begon de overhand te halen en ze kon maar aan één iemand denken die haar kon helpen: Robin. Ze stond trillerig op, liep naar de deur en ging naar buiten. Het was dikke pech dat haar vader nu juist op dit moment niet thuis was, anders had hij wel gezien dat de zoon van de Lord geen goede kandidaat was. Of had hij haar niets durven doen in bijzijn van haar vader? Rose dacht er niet meer aan en rende zo snel als ze kon naar het huisje van Robin, waar hij momenteel was. Hij had allang de paarden en het terrein verzorgd. Toen ze eindelijk bij zijn huisje was, viel ze direct in zijn armen. “Rose? Wat is er? Wat is er gebeurd?” vroeg hij bezorgd toen Rose zich trillerig en huilend tegen hem aandrukte. Het duurde even voordat ze voldoende kalmeerde om iets te kunnen zeggen. “Alexander, de zoon van de Lord,” bracht ze uiteindelijk moeizaam uit. “Hij – hij heeft me gedwongen om ja te zeggen. Hij zei dat hij mijn keel zou dichtknijpen, dat deed bij bijna op dat moment. Hij zou me vermoord hebben, Robin, als ik nee had gezegd! Wat moet ik nu doen, ik wil dit helemaal niet!” Robin wist dat de situatie ernstig was, toch wilde hij niet opgeven en wilde hij Rose beschermen. “Rustig maar, Rose. Ik zal voor een oplossing zorgen. Dat beloof ik je, Rose. Dat beloof ik je. Desnoods vluchten we samen, weg van alles hier!”

De beelden vervaagden weer en Myrtle had moeite om te ademen. Ze deed haar ogen niet open, ze begreep maar al te goed waarom Rose zo in paniek naar Robin was gevlucht. Zij trilde al als een rietje, laat staan Rose naar wie de dreigementen echt waren geweest. Voor Myrtle had het even geleken alsof ze Rose zelf was. Myrtle had het gevoel dat ze even niet meer wist wie ze was. Zo echt waren de beelden geweest, dat het leek alsof ze ze zelf allemaal had meegemaakt. Dat was niet zo, maar Myrtle kon dat gevoel niet van zich afzetten. Myrtle ging even liggen om op adem te komen. Langzamerhand daalde haar hartslag terug naar een normaal ritme en verdween het verwarrende en desoriënterende gevoel. Toen Myrtle weer helemaal rustig was, kwamen er weer beelden door… “Het spijt me echt dat ik er niet voor je was, Vive,” verontschuldigde Rose zich. Ze zat in de tuin op een bankje naast Vive, die weer helemaal genezen leek te zijn. “Ik zal niet zeggen dat ik het te druk had, Vive, want dat is niet waar en zelfs al zou het waar zijn, het zijn maar loze woorden waaraan je geen boodschap hebt. Het is meer dat…ik ben gekomen, weet je. Ik weet niet of dat je moeder het je verteld heeft, maar ik wilde je bezoeken. Ik mocht niet naar binnen van haar, ze zei dat je ziekte besmettelijk was en zelfs als dat niet zo zou zijn, dat je dan toch niemand kon ontvangen.” Vive haalde alleen maar haar schouders op. “Het geeft, niet Rose. Zo is mijn moeder nu eenmaal, ze bemoeit zich met alles. Ik vind het alleen spijtig dat ik je niet heb gezien voordat ik ziek werd. Het lijkt wel alsof niemand me leuk vindt. Niet als een vriendin. Maar ook niet als een vrouw. Jij hebt geluk, Rose, je hebt het maar voor het kiezen: Alexander Bannysson heeft je een huwelijksaanzoek gedaan en bovendien heb je ook nog een relatie met Robin!” Rose schrok heftig en zij niet alleen; blijkbaar had Vive dit er per ongeluk uitgeflapt. “Hoe weet je dat? Zeg alsjeblieft niets. Niets hierover. Ik heb…het huwelijksaanzoek van Alexander aanvaard. Niet omdat ik dat wou, als je dat denkt! Hij…heeft me bedreigd. Hij zou me vermoorden als ik het niet aanvaardde. Dus alsjeblieft, zwijg over Robin en mij. Als mijn vader dat te weten zou komen, laat staan Alexander!” Vive keek met een ruk naar boven. “Hij heeft gedreigd je te vermoorden?! Waarom?” “Omdat hij mij voor zich alleen wilt. Hij kan geen nee aanvaarden,” antwoordde Rose trillerig. “Het spijt me dat ik begon over mijn problemen, die geen problemen zijn in vergelijking met wat jij moet meemaken. En het spijt me ook dat ik over Robin begon. Ik heb jullie samen gezien, maar jullie…tja, zagen mij niet. Maar ik zal echt niets vertellen. Dat beloof ik je!” “Dank je,” antwoordde Rose. “Ik zal proberen iemand voor je te vinden voor het gemaskerde bal dat er aan komt. Dan moet je tenminste niet alleen gaan en wie weet, klikt het wel. Zo niet, dan zal je je hopelijk geamuseerd hebben.”

Hoofdstuk 17 Myrtle wachtte even om te zien of er nog beelden doorkwamen. Nadat ze zo een tijdje daar zat op de steen bij het meertje en de waterval, werd ze zich steeds meer bewust van haar omgeving. Ze hoorde de bomen weer ruisen, de struiken ritselen en ze hoorde weer een vogel zijn lied ten toon spreiden. Vreemd genoeg hoorde ze geen geklater van water meer, noch van het watervalletje, noch van het meertje. Verbaasd en in de wetenschap dat Rose haar geen beelden meer zou doorsturen opende Myrtle haar ogen. Ze was weer op de plaats waar ze Alyssa voor het laatst had gezien, bij de ruïnes die ze aan het bekijken waren. Myrtle knipperde met haar ogen. Dat kon toch niet? Was het allemaal maar een droom geweest? Nee, ze had echt beelden doorgekregen van Rose. Maar die elfen en feeën dan? “Myrtle! Kom je nu dan eindelijk eens kijken naar wat ik gevonden heb!” klonk Alyssas stem plots, die Myrtles gedachtengang onderbrak. “Ben al tien minuten aan het wachten op jou.” Tien minuten? Het duizelde Myrtle. Toen ze daar aan het meertje had gezeten en rustig naar de beelden had gekeken die Rose haar had doorgestuurd, leek het alsof ze daar veel langer had gezeten dan tien minuten. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? “Ja, ik kom!” riep Myrtle terug toen Alyssa haar nog eens geroepen had. Ze stond op, nog steeds verbaasd over wat er gebeurd was en wandelde toen in de richting waar ze Alyssa had horen roepen. Het bleek dat Alyssa helemaal niet zo ver was gegaan als Myrtle had gedacht. Het was nog geen vijf minuten stappen en toen Myrtle op de plek kwam waar Alyssa stond te wachten, begreep ze onmiddellijk waarom Alyssa zo geroepen had. Het was niet echt een ruïne, het was een soort stenen cirkel maar dan veel kleiner dan de beroemde steencirkels. Bovendien stonden langs weerzijden van de stenen cirkel twee kleine gebouwen die opmerkelijk goed bewaard waren gebleven, tenzij ze niet van dezelfde ouderdom waren als de stenen cirkel. Het was vast een heilige plek geweest. “Mooi, he!” riep Alyssa uit. Ze was alweer vergeten dat Myrtle haar tien minuten had laten wachten. “Ja, prachtig!” was alles wat Myrtle kon uitbrengen.

Een paar weken later werd Alyssa opgehaald door haar moeder en gingen ze dus weer naar België. Toen was het echter al augustus en kwam Leanna terug van de reis die ze had gemaakt met haar ouders. Uiteraard vertelde Leanna in geuren en kleuren hoe het was geweest, de prachtige historische gebouwen die ze had gezien en gefotografeerd. Ze had erg veel foto’s gemaakt, maar had wel een selectie gemaakt om te tonen. Nadat Leanna was uitgepraat, was het Myrtles beurt geweest om te vertellen wat ze de vorige maand had meegemaakt. Leanna was erg geschrokken toen ze hoorde dat Rose doodsbedreigingen had ontvangen van de zoon van de Lord, waarna ze had toegestemd op zijn huwelijksaanzoek. “Zou hij Rose iets hebben aangedaan? Het is natuurlijk niet omdat je doodsbedreigingen uit, dat je die ook werkelijk uitvoert. Maar toch, hij leek me wel heel geobsedeerd door haar,” zei Leanna. “Ik zie hem er allesinds voor aan om het te doen. Jammer genoeg hebben we geen bewijs dat Rose met geweld is omgekomen, al zegt ze zelf van wel en geloof ik haar uiteraard,” antwoordde Myrtle hierop. Leanna vond het ook vreemd dat Myrtle door de elfen naar een bepaalde plek was gevoerd, en daarna weer op dezelfde plek was terechtgekomen als voorheen. Ze vond het moeilijk te geloven, maar ze wist ook dat Myrtle het niet verzon. De meisjes hadden in elk geval veel om te bespreken en beiden vergaten ze algauw Marylinne McCane. Zelfs Leanna, die er zo op had aangedrongen om te onderzoeken wie Marylinne McCane was, vond op dat moment het belangrijker om zich met Rose bezig te houden. Augustus ging snel voorbij en Myrtle, Leanna, Pedro en Tim moesten weer naar school. Het was hun

laatste schooljaar in het middelbaar, het jaar erop zouden ze verder studeren. Myrtle twijfelde nog of dat ze geschiedenis zou studeren of dat ze een creatieve richting zou doen. In ieder geval had ze zowel voor meer uren geschiedenis gekozen als extra creatieve vakken. Leanna ging verder in het creatieve, ze was vast van plan om na haar studies een winkeltje te openen. Misschien zou ze dit samen kunnen doe met Myrtle. In ieder geval had ze wel al plannen om na het middelbaar bedrijfsbeheer te studeren. Tim en Pedro hadden extra wetenschappelijke vakken, waar ze het beste in waren, maar Tim had ook gekozen voor een muzikaal vak. Misschien dat hij iets met muziek kon doen in de toekomst. September en oktober gingen in een waas voorbij. Het waren erg regenachtige maanden en omdat ze nu in hun laatste jaar zaten hadden ze erg veel huiswerk en testen. Myrtle kon zich niet meer bezighouden met Rose, en zelfs de blog die ze met Leanna had lijdde eronder. Ze konden nu maar een keer in de maand er iets op zetten en hadden bijna geen tijd meer om juweeltjes te maken. Dat vonden de meisjes erg jammer, maar het schoolwerk slorpte zoveel energie op dat ze zich er verder niet druk om konden maken. Myrtle stond ’s ochtends met moeite op, het liefst van alles zou ze gewoon in haar bed willen blijven liggen. Maar toen ze in oktober verplicht was om twee weken thuis te zitten omdat ze ziek was, verveelde ze zich algauw. Ze had wel haar boeken waar ze in kon lezen en ze had stapels dvd’s, maar toch verveelde alles haar. Ze was dan ook blij toen ze eindelijk weer naar school kon, naar de drukte van de lessen. Hoewel ze de hoeveelheid huiswerk niet erg leuk vond, omdat ze op die manier zich niet kon bezighouden met leukere dingen. Dit jaar kwam Alyssa gelukkig geen hele week voor de herfstvakantie, maar ze kwam wel al de zaterdag aan, terwijl het zondag Halloween was. Dit jaar konden ze geen uitgebreid feestje organiseren, wat niet alleen Alyssa maar ook de kinderen in de buurt ontzettend jammer vonden. Daarom nam dit jaar een van de ouders van de kinderen die vorig jaar hadden deelgenomen het voorheft om alles te organiseren. Op die manier konden de kinderen toch op trick-or-treat-tocht gaan. Myrtle, Leanna, Pedro en Tim moesten zich die dag jammer genoeg voorbereiden op een erg moeilijke test voor school, pas ’s avonds hadden ze wat tijd om Halloween te vieren. Terwijl Alyssa met de andere kinderen op trick-or-treat-tocht ging – ze had toestemming gekregen van Myrtles moeder – keken Myrtle, Leanna, Pedro en Tim naar twee horrorfilms. De jongens gingen hierna naar huis, en Leanna en Myrtle lazen elkaar nog een aantal sagen en spookverhalen voor, net zoals vorig jaar. Ook dit jaar bleef Leanna bij Myrtle slapen. Myrtle weigerde ook dit jaar om naar het kerkhof te gaan op Allerheiligen. Nadat ze de laatste keer toch had geprobeerd om naar het kerkhof te gaan om haar vader te gaan bezoeken en in tranen was uitgebarsten, voelde Myrtle er niet veel voor om samen met haar moeder en Alyssa te gaan. Wat als ze weer zou beginnen huilen? Of als ze weer zou willen wegrennen, weg van alles? Nee, Myrtle had besloten om niet te gaan en zou dit ook niet doen. Ze ging zelfs niet naar het kerkhof waar Rose lag begraven, ook al was dit minder moeilijk om te doen. Terwijl haar moeder humeurig vanwege de weigering van Myrtle Alyssa meenam naar het kerkhof, lag Myrtle stilletjes te huilen in haar bed. Ze voelde zich enigszins schuldig omdat ze haar vader niet wilde gaan bezoeken en vond zichzelf enorm stom dat ze niet eens naar Rose ging. Ze hield zich zoveel met haar bezig, oké, niet de laatste tijd omdat ze het te druk had met school, maar ze had haar beloofd om achter de waarheid te komen. Waarom was het dan zo moeilijk om even naar het kerkhof te gaan?

Myrtles verjaardag zou er snel aankomen. Myrtle had geen zin in een feestje, net zoals vorig jaar, omdat ze nog steeds aan haar vader en aan Rose dacht. Waarom moest ze telkens als het Allerheiligen was weer in die rouw vallen die dan een hele tijd bleef nazinderen? Myrtle wist het niet, ze begreep niets van haar gevoelens. Telkens opnieuw werd ze heen en weer gesleurd tussen rouw, verdriet, en het gevoel dat ze weer gelukkig kon worden en blij kon zijn zonder zich schuldig te voelen. Toen ze er met Leanna over praatte, zei ze het volgende: “Ik begrijp dat je het er moeilijk mee hebt, maar Myrtle, je hoeft je niet schuldig te voelen. Het is jouw schuld niet dat je vader is gestorven. Bovendien, ik denk niet dat hij zou willen dat je ongelukkig was. In ieder geval, iedereen verwerkt zo’n verlies op zijn eigen manier. Neem je tijd ervoor. Maar

stop alsjeblieft met je schuldig te voelen, want dat lost niets op.” Myrtle was heel lang blijven nadenken over Leannas woorden. Hoe meer ze er over nadacht, hoe meer ze ervan overtuigd geraakte dat Leanna gelijk had. Haar vader zou inderdaad niet willen dat ze ongelukkig was, en het had ook geen zin om zich schuldig te voelen. Dat loste inderdaad niets op en daarmee kreeg ze haar vader niet terug. Ze moest gaan beseffen dat ze haar vader nooit zou kunnen terugkrijgen, hoe graag ze het ook zou willen. Misschien, als dat zou doordringen, het verwerken van haar verlies beter zou gaan. Maar toen Leanna haar dan vroeg of ze dan toch een verjaardagsfeestje zou geven, haalde Myrtle haar schouders op. “Misschien een heel klein feestje, niet al te groots. Gewoon iets samen eten of naar de film gaan,” had Myrtle toen geantwoord. Daar dachten haar vrienden echter anders over. Myrtle werd achttien en ze wisten dat dit in België een erg belangrijke verjaardag was, aangezien je dan al officieel volwassen werd. Daarom vonden ze dat Myrtle haar verjaardag niet zomaar moest laten voorbijgaan met een etentje of een avondje film. Nee, het moest iets ergs bijzonders zijn. Leanna, Pedro en Tim staken de koppen bij elkaar om te zorgen voor een geweldig feestje. Aan Myrtle vertelden ze niets, alleen aan haar moeder die toestemde dat ze een groot feest zouden geven voor Myrtle. Uiteraard had Myrtles moeder de familie uitgenodigd voor Myrtles verjaardag, maar ze hadden afgesproken dat de familie tijdens de dag tijd zou hebben om een eigen feestje voor Myrtle te geven, terwijl ’s avonds dan het feest voor de vrienden zou doorgaan. Omdat Myrtles verjaardag op een dinsdag viel, spraken ze af om de feestjes de zaterdag daarop te laten doorgaan. Myrtle werd in de waan gelaten dat ze alleen een feestje zou hebben met haar familie, dus met haar grootouders, haar moeder, haar tante en Alyssa. Leanna had gezegd dat ze wel eens zouden afspreken om naar de film te gaan samen met Pedro en Tim. Myrtle, die haar gave om de gedachten te lezen van mensen al in geen tijden gebruikte, kon dus met geen mogelijkheid weten dat ze glashard stond te liegen. Hoewel ze zich afvroeg waarom Leanna schijnbaar een nogal zelfgenoegzaam lachje had toen ze het haar vertelde. In ieder geval was Myrtle er van overtuigd dat er niets bijzonders zou gebeuren voor haar verjaardag.

De drieëntwintigste november ging zonder veel tumult voorbij. Haar moeder had haar een gelukkige verjaardag gewensd, net zoals haar vrienden op school. Meer was er niet gebeurd, dus Myrtle haalde opgelucht adem. Maar de zaterdag erop stond haar echter veel te wachten. Myrtle stond niet al te vroeg op, ze was moe van de drukke week school en wilde het vandaag rustig aan doen. Een filmpje kijken op televisie of misschien op het gemak een boek lezen. Ze nam eerst een uitgebreide douche, waarna ze ervoor koos om het vintage jurkje dat ze van haar tante had gekregen voor haar vorige verjaardag aan te doen, net zoals de ketting met de parel die ze had gekregen van haar oma op haar zestiende verjaardag. Ze wist dat haar familie vandaag kwam, haar tante was gisterenavond al aangekomen met Alyssa. De donderdag was het studiedag op Alyssas school geweest, waardoor ze die dag vrij was, en de school had beslist dat de kinderen de vrijdag ook niet hoefden te komen. Dus konden ze dit jaar wél naar Engeland komen voor Myrtles verjaardag. In ieder geval vond Myrtle het niet meer dan normaal dat ze de verjaardagscadeautjes van de vorige jaren aandeed nu haar hele familie aanwezig was. Myrtle liep nadat ze volledig aangekleed was weer naar beneden voor een stevig en uitgebreid ontbijt. Ze was lichtjes verrast toen ze haar moeder aantrof in de keuken en die haar vrolijk vroeg: “Wil je een eitje, Myrtle? Gekookt of gebakken?” “Euh, geef maar een spiegelei,”antwoordde Myrtle dan maar. Was haar moeder van plan om vanavond naar Lars te gaan? Myrtle had Lars na de eerste confrontatie maar een paar keer gezien en dan was het nog zeer vluchtig geweest. Haar moeder leek door te hebben dat Myrtle Lars liever niet te veel zag, dus ging ze altijd naar hem of spraken ze ’s avonds af om bijvoorbeeld een film te zien, naar een theaterstuk te gaan of gewoon ergens iets te gaan eten of drinken. Soms bleef ze dan bij Lars slapen. Myrtles moeder was altijd vrolijk wanneer ze naar Lars ging of naar hem was geweest, dus dacht Myrtle dat dat de reden was waarom haar moeder zo blij was. Na het ontbijt ruimde Myrtle alles mee af. Net op het moment dat ze naar boven wilde gaan om zich lekker te gaan ontspannen, ging de bel. Myrtle keek vreemd op. Haar familie zou toch pas in de

vroege avond komen? “Ik heb afgesproken met mémé, pépé en oma en opa dat ze wat vroeger mochten komen, zodat ze niet in het donker terug naar huis of het hotel moeten. Ik heb dan je tante maar verwittigd dat ze ook wat vroeger moest komen. Zij en Alyssa blijven wel hier slapen,” antwoordde haar moeder toen ze de opgetrokken wenkbrauwen zag van Myrtle. Ze ging naar de voordeur en liet de eerste gasten binnenkomen, blijkbaar haar oma en opa. “Proficiat, Myrtle!” riepen ze in koor uit, terwijl haar oma haar een knuffel gaf. Haar oma en opa zaten nog niet neer of de volgende belde al aan. Het waren haar mémé en pépé. “Gelukkige verjaardag, Myrtle!” zei haar mémé, terwijl haar pépé haar proficiat wenste. Ze gingen ook in de woonkamer gaan zitten. Allemaal hadden ze een cadeautje bij zich. Ze zetten het alvast op de tafel. Heel even kreeg Myrtle een déja vu van haar zestiende verjaardag, toen haar vader er nog was… Myrtle had geen tijd om in het verleden te blijven zitten, want daar waren haar tante en Alyssa. Alyssa liep enthousiast op Myrtle af, maar huppelde niet meer zoals ze dat vroeger zou gedaan hebben. Ze gaf Myrtle een knuffel, terwijl tante ‘Rina “gelukkige verjaardag!” riep. Nu iedereen neerzat, werd er eerst nog wat heen en weer gepraat, maar daarna werd het algauw tijd voor de cadeaus. “Myrtle, je wordt nu achttien. Je bent mijn klein meisje niet meer, in plaats daarvan ben je een jonge, volwassen vrouw,” begon Myrtles moeder. “Hier in Engeland is het nog officieel drie jaar wachten tot je als volwassene zal beschouwd worden. Maar voor mij ben je dit nu al. Volgend jaar ga je verder studeren. Daarom wil ik je graag dit geven.” Ze pakte een klein doosje van de tafel en gaf het aan Myrtle. Myrtle deed het nieuwsgierig open en zag – een medaillon. Een kleine, zilveren medaillon. Ze opende het medaillon en daar zag ze twee zwartwit-foto’s. Op het ene stond een heel gezin, op het andere zag je een klein meisje. “Het medaillon is nog van je mémé geweest,” legde haar moeder. “Zij gaf het ooit aan mij en ik geef het nu ook aan jou door. Het is traditie in onze familie om het medaillon aan de oudste of enige dochter te geven als ze eenentwintig is, maar ik wilde het je nu al op je achttiende geven.” Myrtle keek een beetje geëmotioneerd op. Ze zag een vreemde blik in de ogen van haar mémé. Ze fronste zelfs een beetje, als Myrtle zich niet vergiste. Toch dacht ze dat het een vergissing moest zijn, misschien beeldde ze het zich gewoon in of was haar zicht te vertroebeld door de tranen in haar ogen die ze probeerde weg te slikken. Er heerste even een ongemakkelijke stilte, die haar oma uiteindelijk verbrak. “Mijn cadeau voor jouw eenentwintigste verjaardag zal nog even moeten wachten,” zei ze. “Maar ik heb wel al een ander cadeau voor je, waarmee je hopelijk ook heel blij mee zult zijn.” Haar oma gaf haar een nog kleiner doosje dan het eerste. Myrtle deed het trillend open en zag toen dat het twee oorbellen waren. Oorbellen die pasten bij de ketting met de parel. Ze waren prachtig. “D-dank je,” stotterde Myrtle en ze keek met een waterig maar gemeend glimlachje naar haar oma. De overige cadeaus waren even persoonlijk, haar mémé en pépé gaven haar een oude pen die ooit van haar overgrootmoeder was geweest en haar tante gaf haar een sjaaltje die goed paste bij haar jurk en die zij ooit voor haar achttiende verjaardag had gekregen. “Dank jullie wel, allemaal,” zei Myrtle nogmaals. “Kom, laten we taart eten!” zei Alyssa opeens, die genoeg leek te hebben van het emotionele gedoe. Iedereen lachte en de sfeer werd minder geladen. Ze gingen allemaal aan tafel en aten gezellig taart. Er werd druk gebabbeld, gelachen en er werden vragen gesteld aan Myrtle hoe ze de toekomst zag en of ze zich echt volwassen voelde. De uren gingen snel voorbij en algauw werd het vier uur. Haar beide grootouders namen afscheid. Nu waren alleen haar tante en Alyssa er nog en haar moeder. Maar Myrtle wist niet dat de verrassing nog niet voorbij was…

DING DONG! Wie kon dat zijn? dacht Myrtle toen de bel om half zes ’s avonds ging. “Ma-am, verwacht je nog iemand vanavond?!” riep Myrtle richting de keuken, waar haar moeder bezig was met het avondeten. “Ik weet het niet. Waarom ga jij niet eens gaan kijken wie het is?” antwoordde haar moeder

ontwijkend. Myrtle zuchtte geërgerd. Kon ze nu gewoon niet duidelijk zeggen of dat ze nog iemand verwachtte en zo ja, wie het dan was? Myrtle stond toch op en opende de deur. “Verrassing!” riepen er mensen in koor uit. Leanna, Pedro en Tim stonden allemaal bij haar op de stoep met een groot spandoek waarop “Gelukkige 18de verjaardag, Myrtle!” op stond. Myrtle kon er niets aan doen, maar ze moest toch breed glimlachen. “Waarom hebben jullie niet gezegd dat jullie nog zouden langskomen?” vroeg Myrtle. “Dat is nu net wat een verrassing is: dat je het niet op voorhand weet,” lachte Pedro. “Daarbij, we komen niet gewoon ‘even langs’. We komen je halen!” zei Leanna enthousiast. Myrtle trok haar wenkbrauwen op. “Mij halen? Waarvoor?” “Voor een spetterend –” zei Pedro. “megafantastisch – ” zei Leanna “en geweldig magisch – ” zei Tim. “BAL!” riepen ze in koor uit. Myrtle keek hen echter nog steeds niet-begrijpend aan. “Bal?” vroeg ze verward. “Ja, natuurlijk! Voor je verjaardag, slimmeke!” riep Pedro uit. “Dacht je nu echt dat we jouw achttiende verjaardag zomaar zouden laten voorbijgaan?” zei Tim op een gespeelde ‘ben-je-nu-echt-zo-dom’-toon. “Nee, echt niet!” riep Leanna. “Maar ik heb niets om aan te doen!” was het enige wat Myrtle kon antwoorden. Haar vrienden lachten. “Wat denk je dat er hier in zit?” zei Leanna en ze wees op een grote zak in haar handen. Of nee, het was niet echt een zak. Het was zo’n kledinghoes dat je gebruikt om chique kleren in te bewaren. “Maar – maar,” stotterde Myrtle. “Niets te maren! Laat je ons nu nog binnen of hoe zit dat?” zei Pedro. Myrtle liet haar vrienden binnen en samen met Leanna ging ze naar haar kamer om haar jurk aan te doen voor het bal. Myrtle vermoedde alleszins dat het een jurk was, wat deed je anders aan op een bal? “Wat voor bal wordt het? Toch niet zo’n prinsessenjurk-bal?” vroeg Myrtle ongerust. Leanna schudde echter meteen haar hoofd. “Neenee, iets veel specialers,” zei ze en ze ritste de hoes open. Myrtle zag een schitterende rode jurk dat was afgezet met kant. Ze was opgelucht dat ze de jurk mooi vond, maar toch moest ze te veel aan een prinses denken. Ze trok een wenkbrauw vragend op. “Er hoort ook dit nog bij,” legde Leanna uit en ze haalde een paar lange handschoenen uit en een masker in dezelfde kleuren als de jurk. “Wordt je hier iets wijzer uit?” zei Leanna met een glimlach. Nu viel het kwartje. “Het is een Venetiaans maskerbal!” riep Myrtle enthousiast uit. Leanna hielp haar met haar jurk toen Alyssa nieuwsgierig geworden naar binnen kwam en een zachte ‘Oooh, wat ben je mooi!’ uitstootte. Alyssa hielp vervolgens Leanna mee met Myrtles kapsel. Daarna hielpen Myrtle en Alyssa Leanna in haar jurk, dat lichtblauw was, en met haar kapsel. Myrtle straalde het meest in haar jurk en dat was ook de bedoeling. De meisjes gingen naar beneden en zagen dat Pedro en Tim zich ook al verkleed hadden, waarschijnlijk in een andere kamer. Ze zagen er eerder komisch uit in hun Venetiaanse kostuums en maskers. Myrtle moest een lach onderdrukken, maar Leanna had alleen maar oog voor Pedro, hoe komisch hij er ook mocht uitzien. Leanna ging als eerste de deur uit, gevolgd door Tim. Toen Myrtle Pedro passeerde, fluisterde ze: “Doe me alsjeblieft een lol en vraag Leanna vavond ten dans.” Pedro keek even verward en Myrtle zag zo de radertjes in zijn hoofd draaien. Opeens vielen alle puzzelstukjes ineen. “O!” was het enige wat hij kon uitbrengen en hij knikte kort. Hij ging vlug naar buiten met in zijn kielzog Myrtle.

Op de locatie van het Venetiaans bal aangekomen – Myrtle vroeg zich af hoe ze aan de locatie hadden weten te komen, die echt schitterend was – zag Myrtle dat er nog veel meer gasten waren uitgenodigd. De meeste mensen kenden ze van op school, maar er waren ook een aantal gasten bij die Myrtle niet kende. Ze werd aan hen voorgesteld. Eén persoon bleef haar bij: Aidon, een Afro-Amerikaanse jongen die net naar Engeland was verhuisd om er te studeren. Pedro was hem

tegenkomen op een feestje en ze waren vrienden geworden. Hij had donkere krullen en als je in zijn ogen keek, leek het alsof je diep in zijn ziel keek. Myrtle werd helemaal warm toen hij in haar ogen keek en ze was teleurgesteld toen hij weggeroepen werd door een aantal vrienden van hem. Ze werd echter afgeleid door Leanna die in het midden van de zaal ging staan op een verhoogje met een microfoon op. “Mag ik even jullie aandacht allemaal?” zei ze door de microfoon. “Vandaag is het een heel bijzondere dag, want vandaag vieren we dat Myrtle achttien jaar is geworden afgelopen week! Bij ons hier is eenentwintig het jaar waarin je volwassen wordt, maar Myrtle is geboren in België en daar wordt men al volwassen op je achttiende. Daarom vonden ik, Pedro en Tim het gepast om Myrtles achttiende verjaardag groots te vieren!” “Genoeg gepraat, Leanna, laten we feesten!” riep Pedro uit en hij keek heel even stiekem naar Myrtle en knipoogde. Myrtle begreep het en gaf hem een kort knikje die alleen hij zag. Leanna ging van het verhoogje af, dat ondertussen werd weggeschoven door een aantal jongeren, zodat er in het midden plaats kwam om te dansen. De muziek werd gestart en er klonk dromerige muziek. Myrtle zag hoe Pedro Leanna ten dans vroeg en glimlachte toen ze zag hoe blij ze hiermee was. Daardoor was ze afgeleid, en ze schrok even toen Aidon plots voor haar neus stond. “Wil je met me dansen?” vroeg hij, terwijl hij een buiging maakte, net zoals het vroeger wellicht gebeurde. Myrtle zei ja en ze begonnen samen aan een rondedans… Myrtle en Aidon zweefden over de dansvloer. Ze dansten en dansten, de ene dans na de andere, en hadden enkel en alleen maar oog voor elkaar. Het warme gevoel dat Myrtle had toen Aidon naar haar keek, verspreidde zich nu over haar lichaam. Alles om haar heen verdween, ze zag alleen zijn donkere krullen, zijn warme glimlach en twinkelende ogen… Een jonge vrouw met haar rode haren netjes opgestoken stond voor een gigantisch gebouw. Naast haar stond tevens een jonge vrouw, maar dan met kastanjebruin haar. “Dank je wel, Rose, dat je hem hebt gevraagd of hij met mij naar het gemaskerde bal wilde gaan,” zei het meisje met de kastanjebruine haren, die Vive bleek te zijn. Ze droegen allebei een masker, maar door de kleur van hun haar kon je ze nog net onderscheiden als je ze kende. “Dat is graag gedaan, Vive. George is een lieve man, en volgens mij had hij altijd wel een oogje op je maar durfde hij het je gewoon niet te zeggen,” antwoordde Rose. Vive negeerde dat laatste en vroeg in plaats daarvan: “Met wie ga jij naar het bal gaan?” Rose zuchtte geërgerd. “Met de zoon van de Lord, natuurlijk. Met wie anders?” Ze rolde met haar ogen, maar innerlijk voelde ze angst. “Waarom geef je hem geen kans?” vroeg Vive. “Een kans? Terwijl – ” “Rose! Hier ben je!” riep er een stem achter hen. Het was de zoon van de Lord, die samen met George kwam aanlopen. “Ben je er klaar voor?” vroeg de zoon van de Lord aan Rose. Rose was er helemaal niet klaar voor, maar liet de zoon van de Lord zijn arm door de hare steken en haar naar binnen begeleidden. In de enorme danszaal, dat was bekleed met marmer en goud en waar aan het plafond een gigantische luster hing, zag het er zwart van het volk. Toen iedereen blijkbaar aanwezig was, werd er een saaie toespraak gehouden en werd het bal geopend. Vele mensen dansten, maar er waren ook overal groepjes pratende mensen te zien. De zoon van de Lord zag een paar van zijn kennissen staan en troonde Rose mee naar het groepje mannen, waarmee hij een gesprek aanging. Rose liet hij aan haar lot over. Rose verveelde zich stierlijk en keek boos rond zich heen. Ze was enerzijds blij dat ze niet met de zoon van de Lord hoefde te dansen, of toch niet meteen, maar ze vroeg zich wel af waarom hij zo graag met haar wilde trouwen maar haar dan tijdens een bal aan haar lot overliet. Niet veel later kwam er een laatkomer toe. Hij droeg een masker met een lange snuit en een eenvoudig bruin pak. Hoewel een paar mensen geërgerd naar hem keken omdat hij te laat was of misschien vanwege zijn eenvoudige kleding, hadden de meeste mensen niet door dat hij er was. Voorzichtig ging hij door de mensenmassa heen tot hij voor Rose stond. “Wil je deze dans met mij, Rose?” vroeg hij zacht, met zijn gezicht vlak voor haar. Robin! Rose keek hem even vragend aan. Wat deed hij hier? Maar hij haalde lichtjes zijn schouders op. Ze liet zich door

hem meevoeren op de dansvloer. Hij bleek erg goed te kunnen dansen. Waar had hij dat geleerd? Rose dacht er niet verder meer bij na en danste en danste en danste….

De danszaal waar Myrtle zich bevond werd weer zichtbaar. Terwijl ze met Aidon over de dansvloer zweefde, merkte ze weer op dat er gelijkenissen waren tussen haar en Roses leven. Aidon kon ook goed dansen, dacht ze. En wat moedig van Robin dat hij zomaar op dat gemaskerde bal was verschenen en Rose ten dans had gevraagd… Op dat moment keek Aidon diep in haar ogen en Rose en Robin verdwenen uit haar gedachten. Ze voelde een vreemde kriebel in haar buik. Voor ze het wist, boog ze net zoals Aidon naar voren en kusten ze. Myrtle en Aidon waren niet de enigen die elkaar hadden gevonden, ook Pedro en Leanna waren in een innige omhelzing gewikkeld…

Hoofdstuk 18 Eenmaal Myrtle was thuisgekomen, danste ze nog rondjes in haar eentje terwijl ze de melodie van de muziek op het bal neuriede. Myrtle was nog nooit zo gelukkig geweest. Of dat voelde alleszins toch zo aan. Ze was toen al zingend naar boven gegaan, en nadat ze haar mooie jurk en masker had uitgedaan en haar kapsel weer had ontbonden, was ze in bed gekropen en had ze heerlijk geslapen. De volgende ochtend stond Myrtle uiterst vrolijk op, terwijl ze dacht aan Aidon. Ze kon aan niets meer anders denken dan aan hem. Ze bood vrolijk aan om voor haar moeder, haar tante en Alyssa een brunch klaar te maken en die keken elkaar verbaasd aan. “Het was blijkbaar heel erg leuk gisteren,” zei haar tante met een veelbetekende glimlach. Myrtles moeder trok alleen haar wenkbrauwen op en zei niets. “Ja, het was echt fantastisch!” riep Myrtle enthousiast uit. Ze begon weer te zingen en rondjes te draaien, en ging zo de keuken uit om nog even naar het toilet te gaan. “Wat is dat met haar?” hoorde Myrtle Alyssa vragen. “Dat, jongedame, heet verliefd zijn,” antwoordde Myrtles tante, wat Myrtle nog net kon horen. Het kon haar echter niets schelen. Ja, ze was verliefd. Ze zou het wel van de daken willen schreeuwen! Of oké, misschien toch net niet. Toch vond ze het niet erg dat haar tante wist dat ze verliefd was, want ze kon niet verbergen dat ze zo vrolijk was. Myrtle ging de keuken weer in en zette de brunch op de tafel. Ze at gezellig samen met haar moeder, haar tante en Alyssa. Nadat ze alle vier heerlijk hadden gegeten, ging Myrtle naar haar kamer waar ze de radio erg luid zette. Ze liet haar radio alleen maar vrolijke liedjes over de liefde draaien en ze danste rond, terwijl ze met volle borst meezong. Beneden trok Alyssa een wenkbrauw op en zei: “Als ik dat doe, dan krijg ik onder mijn voeten van haar. En nu doet ze het zelf!” Maar ze lachte. Ze was blij om haar nicht zo gelukkig te zien, of te horen in elk geval. Nadat ze zo een hele tijd in het rond had gedanst en gezongen, hield Myrtle er vermoeid mee op. Ze liet zich op haar bed vallen en mijmerde over de vorige avond. Ze herinnerde zich hun kus, dat zacht en liefdevol was geweest en… Alexander Bannysson trok Rose hardhandig mee toen hij in de gaten kreeg dat ze met iemand anders danste. Hij wist niet dat het Robin was en vroeg zich dan ook af wie het lef had gehad om met zijn toekomstige vrouw te dansen. Toch leek zijn eerste prioriteit Rose te zijn. Hij sleurde haar nog steeds mee, de koele avondlucht in. Daar, buiten het oog van de anderen – niemand durfde hen achter na te gaan – trok hij haar masker af. Hij keek haar ziedend, nee, krankzinnig van woede aan. Hij ademde zwaar door zijn neus. Hij leek iets te willen zeggen, maar vond de woorden of de kracht niet. Het gebeurde in een flits – de zoon van de Lord sloeg haar hard in het gezicht en stampte toen woedend weg. Rose stond trillend op haar benen. Beverig raakte ze de pijnlijke plek aan waar de zoon van de Lord haar geslagen had. Robin, dacht ze toen. Ze moest Robin zien te vinden. Ze slaagde erin zich van de muur af te zetten en wankelend liep ze rond, op zoek naar de enige die haar echt graag zag, de enige van wie zíj echt hield… Niet veel later zag ze Robin opduiken en bezorgd naar haar toekomen, nog steeds met zijn masker op. “Rose – wat heeft hij met je gedaan!” riep hij uit toen hij haar roodgevlekte wang zag. Rose kon niets zeggen, ze trilde als een rietje en stond op het punt om naar beneden te zakken. Robin ving haar echter op en drukte haar dicht tegen hem aan. “Ik haal je hier weg, Rose. Dat beloof ik,” zei hij zacht maar vastberaden. In zijn warme, sterke armen voelde Rose zich veilig en het trillen stopte. Er blonk wel een traan die langs haar wang naar beneden gleed… De beelden vervaagden en even was er een wirwar van kleuren. Toen werden de beelden weer scherper. Rose stond opnieuw in de danszaal, maar klaarbijkelijk was het al de volgende dag. De mensen waren er opnieuw samengekomen, op aandringen van Rose. Ook Alexander Bannysson was aanwezig. “Dank u dat u hier allemaal aanwezig bent,” begon Rose. “Ik heb een belangrijke mededeling.

Alexander Bannysson en ik zijn niet langer verloofd. Ik wil geen man die mij slaat omdat ik mijn verzet bij een ander heb moeten zoeken omdat hij geen aandacht heeft voor mij.” Na deze brutale woorden leek er wel een bom ontploft te zijn. Zo stil was het in de zaal. Alexander Bannysson kon zich echter deze vernederende woorden niet permitteren. Hij liep naar voren totdat hij vlak voor Rose stond. “Blijkbaar heb ik me grondig in jou vergist,” zei hij met een stem vol haat en walging. Vooraleer ze het besefte, sloeg hij haar opnieuw, nu in het oog van iedereen. Rose keek met een blik als een bliksemschicht naar hem en liep ziedend weg. Buiten zakte ze echter in elkaar. Terug in het heden ontwaakte Myrtle uit de beelden. Ze trilde helemaal. Back to reality, dacht ze.

Myrtle had gedacht dat de inpact van de verliefdheid zou verdwenen zijn nadat ze de onthutsende beelden had gezien van Rose. Maar ondanks het feit dat het haar geschokt had, hield dat de verliefde gevoelens voor Aidon niet tegen. Alyssa en haar moeder waren ondertussen alweer terug naar België. Op school zat Myrtle nu vaak te dagdromen over Aidon. Ze vroeg zich af of dat ze hem ooit zou terug zien. Dat wilde ze graag. De leerkrachten moesten haar dan ook aandachtig maken voor de lessen, want ze zat zo in haar dagdromen vervat dat ze het vaak niet merkte wanneer haar een vraag werd gesteld of waar het over ging in de les. De leerkrachten merkten echter dat het anders was dan een hele tijd geleden, toen Myrtle zich niet had kunnen concentreren op de lessen doordat ze constant aan Rose dacht. Ze zagen de toegeeflijke glimlachjes van Leanna en bovendien was Leanna ook niet helemaal bij de les, net zoals Pedro. Alleen Tim was alert, hoewel hij af en toe geamuseerd naar zijn vrienden keek. Toen het pauze was zaten Leanna en Pedro dicht bij elkaar met hun handen verstrengeld. Myrtle merkte er niet veel van, want ze zag alleen Aidon voor zich. Tim ging naast haar gaan zitten. “En, je vond het vast geweldig, het verrassingsfeestje voor je verjaardag?” vroeg hij haar. Myrtle schrok op uit haar dagdroom. “Ja, het was echt fantastisch!” zei Myrtle een beetje afwezig. Ze bleven even zwijgend naast elkaar zitten. Uiteindelijk stelde Myrtle de vragen waarop ze al een hele tijd het antwoord wilde hebben. “Van waar kennen jullie Aidon eigenlijk? En woont hij hier in de buurt of…?” Tim glimlachte toen Myrtle de vragen stelde. “Dat wil je al een hele tijd weten, hé?” zei Tim. “Het is eigenlijk Pedro die hem heeft leren kennen. Op een feestje ofzo. Hij studeert hier in de buurt ja, hij is hier naar hier verhuisd om te studeren. Als ik het goed heb, heeft hij een kot hier in Lightfall. Als je wil, kan je zijn gsm-nummer krijgen.” Tim slaagde erin Pedro zijn aandacht te krijgen en vroeg hem of hij het gsm-nummer van Aidon aan Myrtle kon geven. Pedro gaf het meteen en Myrtle sloeg het op in haar gsm. De bel ging en alle vier stonden ze op om weer naar de les te gaan. Nadat de schooldag was afgelopen, staarde Myrtle thuis de hele tijd naar het nummer van Aidon. Ze twijfelde steeds of ze hem nu ging bellen of niet. Ze hadden het heel erg fijn gehad op het feest, maar wat als hij haar toch niet meer wilde zien? Maar als ze zeker wilde weten of hij geïnteresseerd was in haar, dan zou ze hem toch moeten bellen… Myrtle hakte de knoop door en drukte op zijn nummer. De beltoon ging over. Het duurde een tijdje en Myrtle dacht al dat Aidon niet zou opnemen, toen ze uiteindelijk zijn stem hoorde. “Hallo, met Aidon Dawson. Met wie spreek ik?” “Hallo, euh, het is met Myrtle. We hebben elkaar gezien op mijn verjaardagsfeest,” antwoordde Myrtle. Het leek haar een beetje vreemd om te zeggen ‘We hebben met elkaar gedanst en gekust’. “Oh, Myrtle! Ik ben blij dat ik je hoor. Ik was al van plan om Pedro om je nummer te vragen,” zei Aidon enthousiast. Myrtle kon haar oren niet geloven. Was hij echt zo blij om haar te horen? “Ehm, zouden we eens kunnen afspreken?” vroeg Myrtle. “Ja, graag!” antwoordde Aidon.

Myrtle en Aidon hadden afgesproken om elkaar in het weekend te zien. Ze zouden naar de cinema gaan en daarna iets gaan drinken. De rest van de week kon Myrtle zich nog minder concentreren op school dan daarvoor en ze keek reikhalzend uit naar hun afspraakje. Toch was ze ook erg zenuwachtig ervoor. Ze zou nu helemaal alleen zijn met hem, zonder dat haar vrienden ergens in de

buurt zouden zijn. En wat moest ze aandoen? Over wat moesten ze praten, als ze over de film uitgepraat waren? Dat en nog veel meer vragen dwaalden door haar hoofd. Ze vertelde Leanna uiteraard meteen over haar afspraakje en die zei haar dat ze gewoon zichzelf moest zijn. Dat ze iets uit de kleerkast moest halen waar ze zich goed in voelde en dat ze voor de rest niet al te veel moest nadenken. Myrtle besloot Leannas raad op te volgen. Maar eerst vertelde ze Leanna de beelden die ze had gekregen van Rose, omdat ze daar nog niet de gelegenheid ervoor had gehad. Ze schreef ook alles op in het schema en het ‘dagboek’. Ook Leanna was erg geschrokken van de reactie van Alexander Bannysson, de zoon van de Lord, en zei tegen Myrtle dat ze hem op het ‘verdachtenlijstje’ zou zetten. “Verdachtenlijstje?” vroeg Myrtle toen verbaasd. “Oh ja, dat weet je nog niet. Ik ben bezig een lijst samen te stellen met de mogelijke verdachten,” antwoordde Leanna. Omdat Myrtle nog steeds niet wist waar Leanna het over had, legde ze het beter uit. “Mogelijke verdachten die Rose iets zouden kunnen aangedaan hebben. Ik weet het, we weten nog niet zeker of het echt om een moord gaat… Maar toch, eens even nadenken erover kan geen kwaad.” “Ja, dat is waar. Maar we hebben helemaal niet zoveel verdachten, toch?” zei Myrtle. “Nee, daar heb je gelijk in,” antwoordde Leanna een beetje teleurgesteld. “Ik heb alleen Roses stiefmoeder als verdachte en nu dus de zoon van de Lord. Maar goed, zie je het zitten zaterdag?” Myrtle glimlachte wat zenuwachtig en antwoordde niet op de vraag. “Maak je maar geen zorgen. Het komt vast wel goed,” zei Leanna bemoedigend. Het weekend kwam er sneller aan dan Myrtle had gedacht. Ze besloot het mysterie Rose even te laten voor wat het was en keek in de late zaterdagnamiddag in haar kleerkast wat ze zou aandoen die avond. Eerst was Myrtle aan het wikken en wegen, maar toen herinnerde ze zich wat Leanna had gezegd. Wees gewoon jezelf, had Leanna gezegd, en doe iets aan waar je je goed in voelt. Myrtle besloot om een blauw retrojurkje aan te doen met bijpassende schoenen aan te doen. Vlak voor ze moest vertrekken deed ze nog een sjaal om haar hoofd als hoofdband, keek in de spiegel hoe ze eruitzag en herschikte haar zwarte haren totdat ze vond dat het goed was. Vervolgens ademde ze diep in en uit. Ze liep naar beneden, deed een warme jas aan en vertrok. Toen ze een kwartier later aan de bioscoop stond wachtte ze vol ongeduld maar ook met veel zenuwen op Aidon. Ze was ietsje te vroeg en had daar een beetje spijt van omdat het buiten kouder was dan ze had verwacht. Ze stampte met haar voeten om het wat warm te krijgen en wreef haar handen tegen elkaar terwijl ze erin blies. Opeens hoorde ze haar naam. Ze keek vlug op en – daar stond Aidon, aan de overkant van de straat. Hij wachtte totdat er een auto gepasseerd was en stak dan over. Niet veel later stond hij vlak naast haar. “Heb je er zin in?” vroeg Aidon haar. “Ja,” was het enige wat Myrtle kon uitbrengen. Ze verdronk in zijn donkere, glinsterende ogen. Hij schonk haar echter een warme glimlach en Myrtle voelde zich opeens een stuk beter op haar gemak. Hoe deed hij dat toch? vroeg ze zich af. Ze gingen samen naar binnen, kochten hun bioscoopticket en liepen nadat ze popcorn en cola hadden gekocht naar de zaal waar hun film zou vertoond worden. Op hun plaatsen aangekomen, deden ze beiden hun dikke jas uit. “Je ziet er goed uit!” liet Aidon zich ontvallen. Deze keer slaagde Myrtle erin te glimlachen en ‘dank je wel’ te zeggen zonder te trillen als een rietje. Ze gingen naast elkaar zitten en vervolgens begon de film. Na de film dronken ze iets in het cafeetje dat vlak naast de bioscoop lag en waar veel studenten naar toe gingen. Ze praatten honderduit met elkaar en het ging Myrtle steeds beter af. Met elk woord ontspande ze zich steeds meer. Bovendien kwam ze al heel wat over hem te weten. Bijvoorbeeld dat ze beiden een passie hadden voor geschiedenis, muziek van vroeger en kunst. Het bleek dat Aidon fotografie studeerde en Myrtle hoorde de passie in zijn stem als hij erover sprak. Myrtle kwam ook te weten hoe het kwam dat Aidon zo goed kon dansen, want dansen was een van zijn hobby’s. Uiteindelijk besloten ze dat het tijd was om naar huis te gaan, maar voor Myrtle zou het nog lang mogen geduurd hebben. Aidon ging mee naar haar huis en daar stelde hij voor dat Myrtle eens mee zou gaan naar de dansles. Als het haar beviel, kon ze zich inschrijven. Myrtle nam de uitnodiging met beide handen aan, want ze wilde Aidon nog veel zien. Op het moment dat Myrtle dacht dat Aidon

weg zou gaan, boog hij zich voorover en kuste haar zoals hij dat had gedaan op het Venetiaans bal voor haar verjaardag. Myrtle twijfelde een seconde, maar beantwoordde dan zijn kus…

“Ja, amai, jullie laten er ook geen gras over groeien,” zei Leanna lachend en ze trok veelbetekend haar wenkbrauw op. Myrtle had haar net verslag gedaan over haar afspraakje met Aidon. “Wat? Is het zo erg dat we al een volgende afspraak hebben? Het is maar een dansles,” antwoordde Myrtle. Maar een glimlach kon ze toch niet onderdrukken. “Nee, natuurlijk. Maar – als je meer met hem gaat afspreken, als jullie een relatie krijgen – wel dan. Je weet wel, dan weet je wel wat je hem moet zeggen,” zei Leanna serieus. “Ja, ik weet het dat ik hem dan moet ga vertellen van mijn gaven,” zei Myrtle. “Maar dat hoeft toch niet meteen? Eerst elkaar beter kennen, elkaar meer zien… en dan zien we wel hoe het loopt.” Myrtle wist heel goed waarom ze wilde uitstellen om Aidon te vertellen over haar paranormale gaven. Ze wist helemaal niet of hij wel hetzelfde zou reageren als Leanna had gedaan toen ze het voor het eerst hoorde. Wat als hij haar gek zou verklaren? Ze wilde dat hij eerst haar leerde kennen, zodat hij heel misschien zou weten dat ze niet zou liegen of dingen zou verzinnen. Maar er was ook nog een andere reden waarom ze ermee wilde wachten. Als ze het aan Aidon zou vertellen, dan zou ze het ook moeten vertellen aan Pedro en Tim. Ze zouden het haar nooit vergeven als ze dit voor haar verborgen zou houden, terwijl niet alleen Leanna maar ook Aidon op de hoogte zouden zijn. Bovendien wist Alyssa het ook, dus als ze dat ook zouden weten… Daarnaast twijfelde ze ook bij hen of ze haar zouden geloven of niet. Myrtle kon het echter snel uit haar gedachten weren. Op de dansles amuseerde ze zich rot met Aidon. Er waren verschillende dansen, gaande van de Engelse en Weense wals tot swing en rock and roll. Myrtle had niet gedacht dat ze het vlug onder de knie zou hebben, maar tijdens de dansles was duidelijk dat Myrtle er aanleg voor had. De dansleraars complementeerden haar en dat deed Myrtle meteen besluiten dat ze samen met Aidon verder danslessen zou nemen. Myrtle en Aidon zagen elkaar niet alleen tijdens de danslessen, ook daarbuiten spraken ze af. Ze hadden steeds meer afspraakjes samen en uiteindelijk kon je na een paar maanden van een echte relatie spreken. Myrtle voelde zich goed bij Aidon en kon zich niet voorstellen dat ze ooit met iemand anders dan met hem zou zijn. Pedro en Tim plaagden haar ermee op school, maar dat kon Myrtle eigenlijk helemaal niets schelen. Leanna was erg blij voor Myrtle, maar gaf na een tijdje wel aan dat Myrtle haar tijd wat meer moest verdelen tussen Aidon en haar. Dat deed Myrtle beseffen dat ze de laatste maanden bijna niets meer samen met Leanna had gedaan en ze schaamde zich hier een beetje voor. Toen ze het besprak met Aidon, met wie ze nu erg goede gesprekken kon voeren, begreep Aidon het helemaal en zei haar dat ze zeker wat meer met Leanna moest afspreken. Myrtle deed dit en in het begin dacht ze nog te veel aan Aidon of praatte ze nog te veel over hem, maar uiteindelijk kon ze de knop omdraaien als ze bij Leanna was. Algauw werd alles zoals vanouds, met dat verschil dat de dames beiden een vriendje hadden. Toen ze bijna een halfjaar samen waren, wist Myrtle dat het tijd was om Aidon te vertellen over haar paranormale gaven. Hun relatie werd erg serieus en Myrtle voelde aan dat ze met Aidon nog lang zou samen zijn. Wist ze maar hoe hij zou reageren! Ze kon veel dingen aanvoelen met haar paranormale gaven, maar dat was een van de dingen die ze niet kon. Ze vroeg zich af of ze via de gedachten het kon te weten komen, maar dat boorde ze meteen de grond in. Ten eerste kon ze alleen de gedachten horen van op het moment zelf en ten tweede had ze besloten om die gave niet te gebruiken omdat ze zich niet wilde mengen in de privé-gedachten van mensen. Myrtle wist dat ze het er gewoon om moest wagen. Leanna moedigde haar aan toen ze van Myrtle hoorde dat ze het Aidon zou gaan vertellen. De volgende keer dat ze hem zou zien, zou ze het hem vertellen.

Toen die dag aanbrak, was Myrtle zenuwachtig. Aidon voelde dit aan en vroeg zich af wat er aan de hand was. Net op het moment dat hij het haar wilde vragen, nam ze zelf het woord. “Aidon, ik moet je iets vertellen. Beloof me dat je me laat uitspreken,” begon Myrtle. Aidon hoorde de ernst in haar stem en knikte alleen maar bevestigend. “Het zit zo. Je weet dat veel mensen denken of doen alsof ze paranormale gaven hebben. Maar, het

ding is, paranormale gaven bestaan echt. De mensen die het doen om geld te verdienen, denken misschien dat ze het hebben, maar dat is niet zo. Ik – ik heb dit wel,” legde Myrtle uit. Omdat ze het al lang geleden aan Leanna had moeten uitleggen, kon ze het nu beter maar toch wist ze niet goed hoe ze nu verder moest. Ze was zenuwachtig en een beetje bang voor Aidons reactie. Maar toen hij sprak, was het helemaal niet wat ze had verwacht. “Dat verwondert mij niet,” antwoordde hij. Myrtle keek met een ruk naar Aidon en staarde hem verbaasd aan. Hij glimlachte flauwtjes bij het zien van haar reactie. “Je bent speciaal, Myrtle,” legde hij verder uit. “Ik bedoel – speciaal op een goede manier. En ik weet dat paranormale gaven bestaan, of in ieder geval, dat weet ik van mijn oma. Mijn oma had een zus. Ze vertelde me dat haar zus paranormale gaven had. Ze kon dingen aanvoelen die mensen normaal gezien niet kunnen aanvoelen. Ze zag ook dingen. Ze had voorspellende dromen en die kwamen bijna altijd uit. Mijn oma zei me dat het bij haar zus écht was, dat het geen verbeelding of toeval was. Ze wond zich net als jij op over mensen die beweerden dat ze paranormale gaven hadden terwijl het duidelijk was dat het allemaal maar trucjes waren. Omdat ze wist dat het echt bestond en het heel anders was dan die mensen laten uitschijnen. Je vraagt je misschien af waarom ik in de verleden tijd praat. Mijn omas zus is gestorven tijdens de oorlog, hier in Engeland, tijdens een gasexplosie. Ze had het op voorhand gezien in een voorspellende droom, maar toch ging ze naar de plaats waar het zou gebeuren.” “Waarom? Waarom zou ze dat doen?” vroeg Myrtle. “Omdat ze had gezien dat er kinderen bij zouden omkomen. Ze wilde hen waarschuwen,” legde Aidon uit. “Ze heeft de kinderen kunnen redden, maar is zelf niet op tijd kunnen weggeraken en is omgekomen toen de boel ontplofte.” “Is dat de echte reden waarom je naar hier bent verhuisd?” vroeg Myrtle. Aidon dacht even na en antwoordde toen: “Eigenlijk wel. Of toch deels. Ik wilde gewoon zien waar mijn oma en haar zus geleefd hebben. Ze woonden hier niet ver vandaan, in een klein dorpje.” Myrtle was heel lang stil na Aidons verhaal. Het was een triest verhaal, maar ergens ook mooi omdat die jonge vrouw haar leven had gegeven om anderen te beschermen. Uiteindelijk verbrak Aidon te stilte met de vraag: “En hoe zit het met jou, Myrtle?” Myrtle vertelde alles in geuren in kleuren. Over hoe ze beelden doorkreeg als ze op oude plaatsen was, over hoe ze gedachten kan lezen van anderen maar die gave niet gebruikte, en over Rose. Rose, Rose en Rose. Elk detail dat ze zich op dat moment kon herinneren vertelde ze aan Aidon. Ze vertelde ook dat haar nichtje Alyssa ook paranormale gaven had en vertelde zelfs over Marylinne McCane, die volgens haar nichtje over haar waakte. Ze had in maanden niet meer aan Marylinne McCane gedacht, en dat wilde ze eigenlijk ook helemaal niet ook al had Alyssa haar gezegd dat ze niet bang voor haar hoefde te zijn. Toch vond ze het belangrijk dat Aidon over die mysterieuze vrouw wist. Aidon luisterde naar haar zonder haar te onderbreken en stelde achteraf vragen waarop Myrtle zo goed als mogelijk was op antwoordde.

Vanaf het moment dat Myrtle het aan Aidon had verteld, wist Myrtle dat ze het ook aan Pedro en Tim moest vertellen. Toen Leanna hiervan hoorde, was ze blij verrast dat Myrtle het hen eindelijk wilde gaan vertellen. Zowel Leanna als Aidon boden aan om met haar mee te gaan als ze het hen zou vertellen. Myrtle nam hun aanbod gretig aan, want ze voelde er niet veel voor om dit op haar eentje te moeten doen. Myrtle sprak met Pedro en Tim af in het weekend bij haar thuis en ze waren ietwat verbaasd. Afgezien van Halloween, kerst of haar verjaardag kwamen ze zelden bij haar thuis. Meestal spraken ze in groep af bij de bioscoop of een cafeetje. Of ze dwaalden gewoon rond in Lightfall. Toen iedereen aanwezig was, vroegen Pedro en Tim zich nieuwsgierig maar verbaasd af wat er nu zou gebeuren. Het feit dat Leanna en Aidon er ook bij waren, betekende dat het belangrijk moest zijn. “Ik weet dat het jullie verbaasd dat ik hier met jullie heb afgesproken. Maar er is iets dat jullie eigenlijk al heel lang hadden moeten weten. Ik heb het jullie niet verteld omdat – omdat ik niet zeker wist of dat jullie me zouden geloven. Maar nu niet alleen Leanna maar ook Aidon het weet, vind ik dat het tijd is dat jullie het ook weten,” Myrtle zuchtte diep. Ze wist dat ze er niet te veel omheen

moest draaien. “Er zijn veel mensen die zeggen dat ze paranormale gaven hebben en ook al hebben zij het niet, ik weet wel dat paranormale gaven echt bestaan. Ik – ik heb het namelijk zelf. Paranormale gaven,” zei Myrtle toen ze zag dat Pedro en Tim het niet helemaal door hadden. Ze keken een beetje onzeker naar elkaar en keken toen naar Leanna en Aidon. Omdat zowel Leanna als Aidon geen spier hadden vertrokken en ook niet in de lach schoten, beseften ze onmiddellijk dat wat Myrtle had gezegd echt waar was. “Wel, ik heb altijd al gevonden dat je een beetje gek was, Myrtle,” zei Pedro lachend. “Maar omdat die twee daar zich wel heel serieus houden, weet ik dat – ” “ – weten we dat je het niet verzint,” maakte Tim Pedros zin af. Myrtle zuchtte opgelucht. Samen met Leanna en Aidon vertelde ze nogmaals alles over haar paranormale gaven.

Rose zat weer voor de zoveelste keer in de woonkamer. Het was deze keer echter haar vader die ervoor zorgde dat ze zich miserabel voelde. Hij ijsbeerde heen en weer en zag er zo te zien woedend uit. Uiteindelijk, nadat hij dit bijna een kwartier had volgehouden, hield hij er mee op. Hij stond nu recht voor Rose. Ondanks het feit dat je zag dat hij nu oud begon te worden, hij was nu zeventig jaar, was zijn houding en blik intimiderend zoals hij daar kaarsrecht stond in zijn nette pak en met een priemende blik in zijn ogen. “Je hebt me teleurgesteld, Rose,” begon hij. “Heel erg. Ik had niet van je verwacht dat je je zo beschamend zou gedragen.” “Maar – ” onderbrak Rose hem verontwaardigd, maar ze werd meteen de mond gesnoerd. “Ik wil geen gemaar horen! Je weet dat je fout was!” riep hij uit. Rose schrok van die uitbarsting. Zo kwaad had ze haar vader nog nooit gezien. “Je krijgt nu een herkansing, Rose,” zei haar vader nu weer gekalmeerd. “Het is je laatste kans. Danny Connery is naar hier verhuisd. Hij is verre familie van de Lord en komt dus ook uit een goed gezin. Hij is een goede partij en ik heb met hem gepraat. Hij ziet het zitten om jou als zijn vrouw te nemen. Ik wil geen tegenspraak, Rose. Dit is geen vraag aan jou gericht. Jij zult met hem trouwen! Zo zal het zijn en zo zal het gebeuren!” Roses vader keek haar nog één keer met priemende ogen aan en vertrok dan plotsklaps zonder nog iets te zeggen of Rose de kans te geven te reageren. Aan Roses uitdrukking was niet te zien wat ze dacht. Ze staarde alleen maar wezenloos naar de plek waar even daarvoor haar vader had gestaan… De beelden vervaagden en werden vervangen door een in paniek uitziende Rose bij Robin in zijn huisje. Ze hield hem trillend en huilend vast. “Wat moet ik nu doen, Robin? Vader verplicht me om met die Danny te trouwen. Ik ken hem niet eens! Ik wil niet met hem trouwen! Ik wil alleen…jou,” zei Rose huilend. Robin keek haar even fronsend aan: “Ik had nooit gedacht dat je vader je zou verplichten. Hij leek me een redelijk man te zijn.” “Dat was hij,” antwoordde Rose. “Totdat die feeks hem inpalmde. Ze heeft alles verpest, vanaf het begin toen ik klein was had ze een hekel aan me. Het is haar gelukt om me weg te krijgen.” Robin zijn fronsende blik werd vervangen door een vastberaden blik. “Niet op de manier waarop zij dat wil,” zei hij. Rose keek hem verbaasd aan. “Hoezo?” vroeg ze. “Weet je nog dat ik zei dat ik je hier zou weghalen? Dat we samen zouden kunnen vluchten?” vroeg hij haar. Rose knikte. “Dat meende ik, Rose. Ik weet niet hoe we het gaan doen en wanneer, maar we gaan het doen. Wij gaan hier samen weg. Het kan nog een hele tijd duren voor we echt weg kunnen. Het is niet simpel om iemand te vinden die ons wil helpen en we moeten vervoer hebben en dat heb ik niet… maar ik haal je hier weg, al is het op een paardenkar!” Rose glimlachte. Ze haalde troost uit zijn woorden. Ze wist dat het niet zeker was dat ze ooit zouden kunnen ontsnappen, maar dat die mogelijkheid kon bestaan was voor haar al zoveel waard. En wie weet zou het hen nog lukken ook als ze het goed organiseerden en geduld opbrachten. “Ik zou niets liever willen, Robin,” antwoordde ze en ze kuste hem. Hij trok haar dichter bij zich en kuste haar hartstochtelijk terug. Op dat moment werd alles donker en kwamen er nieuwe beelden voor in de plaats.

“Wat moet je me vertellen?” vroeg Robin een beetje ongerust. Hij stond buiten aan de stallen en hoewel het nog koud was, scheen de vroege lentezon aan de hemel. “Ik denk…dat ik zwanger ben,” zei Rose aarzelend. Dit nieuws was zowel geweldig als verschrikkelijk. Het zou hun ontsnapping die ze planden bemoeilijken en als haar vader dit te weten zou komen… Er verscheen echter een brede glimlach op Robins gezicht. “Dat is fantastisch!” riep hij uit. Hij onderdrukte de neiging om haar vast te nemen en rond te zwieren. Je wist nooit wie er zou kijken en dit zou er verdacht uitzien. Rose wilde hem eigenlijk op de gevaren wijzen, maar hij zag er zo gelukkig uit dat ze zweeg. Later zou ze het nog wel met over hem hebben… Opnieuw verdwenen de beelden om plaats te maken voor de volgende. Opnieuw zat Rose in de woonkamer met tegenover haar vader. Deze keer was hij echter niet woedend. Nee, hij was furieus. Het was duidelijk dat hij moeite had zichzelf te bedwingen. “Ik weet niet of ik de vorige keer wel duidelijk genoeg was, Rose,”begon hij. “Blijkbaar niet. Eigenlijk heb je gewoon nooit geluisterd! Al die keren dat je die fatsoenlijke mannen wegstuurde, dacht ik dat je gewoon moeilijk wilde doen om moeilijk te doen. Je hebt een fel karakter, net zoals je… Feit is, dat ik nu moet horen dat je al maandenlang – nee jaren! – een affaire hebt met – Robin!” Haar vader pauzeerde even en zuchtte diep, terwijl hij weer aan het ijsberen was. Zo te zien kon hij zijn haren wel uitrukken van frustatie. “Begrijp me niet verkeerd, Rose,” begon hij opnieuw. “Ik mag Robin graag en hij is een goede jongeman, maar – je weet dat het niet kan! Het kan gewoonweg niet! Hij is – hij is – ” Roses vader sputterde. Hij wist blijkbaar niet goed wat Robin wel was of hij kon niet over zijn lippen krijgen wat anderen over hem zeiden. Hij zuchtte nog eens diep en schakelde dan maar meteen over naar het volgende onderwerp. “Maar dat is nog niets, niets, te vergelijken met – dat je zwanger bent! Zwanger! Rose, in godsnaam, hoe heb je dit kunnen doen?! Het kind is zeker van Robin, niet?” Rose wist dat ontkennen geen zin had. Ze wist wie haar vader had verteld over haar relatie met Robin, dat was dan ook niet zo moeilijk aangezien haar stiefmoeder het allang wist en een hekel aan haar had. Ze had zich al dikwijls afgevraagd waarom haar stiefmoeder het nog niet aan haar vader had verteld. Maar nu het duidelijk was dat Rose zwanger was, haar buik was al goed opgezwollen, was het voor haar stiefmoeder natuurlijk niet moeilijk om nu te beslissen dat ze het zou vertellen. “Ja, het kind is van Robin,” antwoordde Rose emotieloos. “En wat dan nog? Ik heb voor Robin gekozen vader. Ik blijf hier niet, en dat zal je feeks je ook wel gezegd hebben.” Haar vader keek haar een seconde perplex aan. Hoe durfde ze zo’n toon aan te slaan tegenover hem? De volgende seconde schoot zijn hand uit. Pets! Roses stond roodgloeiend en je zag vaag de afdrukken van haar vaders hand. Heel even leek hij geschokt te zijn over wat hij had gedaan. Het volgende moment verhardde zijn blik. Hij liep naar haar toe en greep haar ruw vast. Rose begreep niet wat hij met haar wilde doen en keek hem paniekerig aan. Hij trok haar mee de woonkamer uit, de gang in en vervolgens de trap op. Hij bleef de trap bestijgen en negeerde de eerste verdiepingen. Helemaal bovenaan gekomen stonden ze voor een klein zolderkamertje. Hij deed de deur open en duwde haar erin. Vervolgens sloot hij de deur en deed ze op slot. Rose bonkte op de deur. “Waarom doe je dit, papa! Laat me hieruit!” riep ze wanhopig. “Omdat je Robin niet meer mag zien. Ik laat je hier totdat je bent bevallen. Je kind brengen we naar de zusters in het klooster,” zei haar vader en hij liep weg. De beelden vervaagden. Rose zat bibberend in het kleine huisje van Robin. Robin had haar uiteindelijk uit de zolderkamer weten te halen. Niemand behalve Robin wist dat ze hier zat. Rose had gemakkelijke kleren aan, een eenvoudig mantelpak. Een lange rok. Een witte blouse. Daaroverheen had ze een ouderwetse maar warme cape aan en een extra wollen omslagdoek. Maar ondanks dit alles had ze het koud. Haar handen waren net als ijspegels ondanks de handschoenen die ze aanhad. Haar natte rode haren plakten aan haar gezicht en hals. Haar baby, die net geboren was, lag in haar armen stevig in wollen omslagdoeken gewikkeld en huilde onhophoudelijk. Aan de bladeren van de bomen was te zien dat het nog geen november was, maar toch was het ijskoud buiten. Terwijl de minuten traag voorbijgleden, kon Rose maar aan één ding denken: waar bleef Robin? Hij had haar gezegd dat hij binnen het uur terug zou zijn. Maar hij was nog steeds niet

terug. Na nog enkele minuten kon Rose zich niet meer inhouden. Ze stond op, met haar baby aan haar gekluisterd en haar dikke mantel en omslagdoeken om haar heen, en waagde zich de ijzige koude in. Meteen striemde de koude wind haar gezicht en maakte haar verkleumd tot in haar botten. In het bos heerste een akelige stilte die alleen verbroken werd door de wind die om haar heen floot. Ze rilde en niet alleen van de kou. Ze had het gevoel dat de wind het gehuil van geesten was en dat er ogen op haar gericht waren. Ze keek angstig om zich heen, maar kon niets zien. Dichte mistflarden omwikkelden het bos: de bomen, de bladeren op de grond, en zijzelf…. Beschermend legde ze haar handen over haar baby. De plotselinge en akelige roep van een bosuil, gevolgd door het geluid van een brekende tak deed haar opschrikken. Een vage figuur onttrok zich uit de mist en kwam voor Rose staan. De beelden begonnen te haperen. Het was niet duidelijk te zien of te horen wat er gebeurde. Plotseling werd een flits van metaal zichtbaar, gevolgd door bloed die uit een wonde sijpelde. Er volgde nog een steek…en nog een…

Myrtle werd gillend wakker. Ze zat ineengedoken en hield haar handen beschermend voor zich tegen een vijand die er niet was. “Myrtle! Myrtle! Alles oké?” De stemmen van Aidon, Leanna, Pedro en Tim deden Myrtle terugkeren naar het heden. Ze ging rechtop zitten en ademde diep in en uit om zichzelf te kalmeren. Dankbaar dat haar vrienden bij haar waren. Toen ze voldoende gekalmeerd was zei ze: “Ik heb gezien dat Rose is vermoord!”