10G Robeyn1.1

Met een verdwaasde blik zit Noa voor zich uit te staren. Beelden flitsen aan haar voorbij. Beelden van een man, kinderen, jonge hondjes en poesjes,…

Ze vraagt zich af hoe ze hier in hemelsnaam terechtkomt. Hoewel ze zich niet eens kan herinneren waar ze vandaan komt, waar ze zich zonet nog bevond.

Met een ruk zit ze opeens rechtop, zich nu pas beseffend waar ze is. Of tenminste: waar ze niet is.Want één ding is zeker: in de directe omgeving is er geen mens te zien.

Wanneer ze zich omdraait, ziet ze wel een huisje. Het stelt niet veel voor, maar van de buitenkant ziet het er wel gezellig uit.“Zou dit mijn huis zijn?”, vraagt Noa zich hardop af.

Ze staat op en kijkt nieuwsgierig naar het raam.“Laat ik maar eens naar binnen gaan.”, besluit ze, “Er is hier niemand te zien, en bovendien moet ik nodig naar het toilet.”

Na een snel toiletbezoek hijst ze zich op het houten aanrecht, en kijkt met spiedende blik het kleine, maar gezellige kamertje door.

Het bed staat in de verste hoek van de kamer geschoven, waarschijnlijk bij gebrek aan geld om een slaapkamer bij te bouwen.

In de andere hoek van de kamer bevindt zich een boekenkast.“Fijn, nu kan ik tenminste wat bijleren! Verder valt hier toch niks te beleven.”, denkt Noa blij.

En last but not least: een tafel, met twee stoelen eraan.“Dus die beelden die ik daarnet zag… misschien was het geen droom… misschien was het wel mijn toekomst!”

Ze springt van het aanrecht, en loopt naar de koelkast:“Mijn toekomst zal ik straks wel uitzoeken, laat ik eerst maar eens wat eten!”

“Mmm… boterhammen zijn lekker, maar als ik hier wil blijven wonen en een gezinnetje wil stichten, moet ik echt mijn kookkunsten wat bijschaven!”Ze schrokt de rest van de boterham snel naar binnen, wanneer ze buiten voetstappen en opgewonden stemmen hoort.

“Hallo, mijn naam is Noa Robeyn! Kunt u me misschien iets vertellen over hoe ik hier terechtkom en wat ik moet doen?”,spreekt ze vriendelijk de blonde vrouw aan die voorop loopt.

“Ik zou het niet weten!”,zegt de vrouw, die Jessica blijkt te heten, met een geïrriteerde blik,“Ik snap al niet wat je hier komt doen, maar dat je zelfs nog zou denken dat iemand als ik daar iets mee te maken zou hebben…”

“Ik kan je wel helpen!”, hoort ze een vrouwenstem achter zich, en verrast draait ze zich om.“Noa Robeyn is het toch? Mijn naam is Wendy, en ik ben gestuurd om je te vertellen over je missie!”

“Mijn missie?”, lacht Noa verbaasd, “Klinkt wel spannend. Kom binnen en ga zitten, dat babbelt makkelijker!”

“Zo, en nu alles vertellen! Waar ben ik, en wat doe ik hier?”, gooit ze eruit, nog voor Wendy en zij goed en wel op het bed zitten.

“Heb je ooit van de 10 Generatie Challenge gehoord?”, vraagt Wendy.“De wàt? Nee, nog nooit van gehoord, wat houdt dat in?”, antwoordt Noa nieuwsgierig.“Een willekeurig persoon wordt uitgekozen om deze uitdaging te proberen.”, begint Wendy haar uitleg.

“Deze persoon krijgt een klein huisje met de basisbenodigdheden. De bedoeling is om een juiste partner te vinden en samen kinderen te krijgen. En dit generaties en generaties lang…”

“Maar… waarom ik? Ik ben pas 20, ik heb nog nooit een vriend gehad, nog nooit echt gewerkt… ik heb totaal nog geen levenservaring! Hoe moet ik deze uitdaging ooit kunnen starten?”, roept Noa in paniek uit.“Zo is het nu eenmaal.”, legt Wendy uit, “Sims worden willekeurig gekozen, ongeacht afkomst of karakter.”

“Sommigen houden het vol, anderen gaan eraan ten onder. Zo gaat dat nu eenmaal…”Wendy staart even dromerig voor zich uit, en staat dan op:“Als je me nu wilt excuseren, ik heb nog een afspraak. Je bent nu eenmaal niet de enige sim die een 10 Generatie Challenge begint.”Ze staat op: “Als je vragen hebt, mag je me altijd bellen!”

Noa blijft nog even mijmerend op het bed zitten, maar staat dan op: ik wil koste wat het kost die uitdaging volbrengen! Maar laat ik dan alvast maar beginnen met een lekkere soep, voordat ik sterf van de honger!”

Voor ze in bed kruipt, denkt ze nog even terug aan Wendy’s laatste woorden: “Sommigen houden het vol, anderen gaan eraan ten onder…”Ze rilt bij de gedachte: morgen maar meteen opzoek naar een man om de volgende generatie mee te starten!

De volgende ochtend schiet ze meteen in actie: “Eens kijken of er voor mij een interessante baan in de krant staat! Want mijn spaarcentjes beginnen zo stilaan op te raken!”

En zo leest ze bij het ontbijt rustig haar krant, en omcirkelt met een potlood de jobadvertenties: “Mmm… een carrière in de Entertainment zie ik wel zitten…”

Ze pleegt een snel telefoontje met de baas van het bedrijf, en mag morgen meteen beginnen! Dus schaft ze zich van het weinige geld dat ze nog heeft een spiegeltje aan, en begint meteen enkele leuke moppen en gezichtsuitdrukkingen te oefenen.

Na enkele uren praten, zakt ze neer in haar zeteltje en staart met een wazige blik voor zich uit. Tegen jezelf praten verdrijft de tijd, maar toch heeft ze dringend wat gezelschap nodig. En veel leuke mannen is ze de afgelopen dagen nog niet tegengekomen.

Opeens weet ze wat ze wil doen: een puppy adopteren! Na even in ene telefoonboek het adres van een dierenwinkel te hebben opgezocht, gaat ze op weg.

Teleurgesteld kijkt ze even later om zich heen. Ze wil zo graag een puppy, maar deze winkel verkoopt enkel grote, volwassen honden. Dit was helemaal niet wat ze gehoopt had…

“Kan je het een beetje vinden?”, hoort ze plots een vriendelijke stem achter zich, “Of moet ik je helpen? Ik heb hier als tiener nog stage gelopen.”Ze draait zich om en kijkt in de bruine ogen van een man, die haar glimlachend aankijkt.

“Kristian, Kristian de Haes is de naam. Kan ik u helpen?”, herhaalt de man nog eens, en pas dan heeft Noa door hoe erg ze hem aanstaart.“Noa Robeyn…”, fluistert ze verlegen, “Ik was eigenlijk op zoek naar een puppy, maar blijkbaar verkopen ze hier enkel oudere honden?”

“Klopt.”, antwoordt Kristian vriendelijk, “Maar misschien kan ik je toch helpen. Een vriend van mij heeft een kweekbedrijf. Hij kan je wel aan een hondje helpen. Zal ik hem bellen en vragen of hij je er één aan verminderde prijs kan verkopen?”

Noa kinkt enthousiast: “Dat zou geweldig zijn! Ik voel me namelijk nogal alleen…”En ze doet Kristian het hele verhaal van de uitdaging. De hele tijd staat hij vol bewondering te luisteren.

“En jij wil dus proberen die opdracht te volbrengen?”, vraagt hij geïnteresseerd, “Daar kan ik maar één antwoord op geven: respect!”

Noa lacht gevleid, en weet zich even geen houding meer te geven.Ze praat nog even met Kristian, maar besluit dan toch maar naar huis te gaan.

Ze nemen afscheid, en gaan dan allebei een andere kan op.“Ik bel met mijn vriend, en één van de volgende dagen staat je nieuwe hondje voor de deur!”, roept Kristian haar nog na, voordat hij om de hoek verdwijnt.

Vlak voordat Noa in slaap valt, denkt ze nog even terug aan Kristian. Misschien is hij wel de man met wie ze de uitdaging kan beginnen…

De volgende dag wordt ze gewekt door de toeter van een auto, gevolgd door een hoog gekef. Even vraagt ze zich af waar dat vandaan zou kunnen komen, maar dan herinnert ze zich Kristian, en wat hij haar gisteren beloofd heeft.

Opgewonden en nieuwsgierig loopt ze naar buiten, waar een klein hondje haar nieuwsgierig staat aan te kijken.

Vertederd neemt ze het jankende diertje in haar armen. “Hallo Medea! Ik ben je nieuwe baasje! Word jij mijn vriendinnetje, ja hé? Kom, laten we binnen eens gaan kijken.”, spreekt ze het beestje sussend toe.

Haar laatste geld heeft Noa uitgegeven aan een eetbakje en een simpel kussentje voor Medea.

Maar blijkbaar is het goed genoeg voor Medea, want het hondje snuffelt even aan het kussen, en nestelt zich meteen.

Noa speelt nog even met het hondje, tot ze buiten een claxon hoort en zich opeens realiseert dat haar carpool staat te wachten. Ze schiet in haar werkoutfit en snelt naar de auto.

Medea lijkt het niet meteen erg te vinden om alleen thuis te zijn, zij vermaakt zich wel in haar eentje.

Al zijn er toch nog wel een paar zaakjes die ze zal moeten leren…“Medea toch! Meteen de eerste dag dat je hier bent, en je gaat mijn huis al bevuilen!”, lacht Noa, en vrolijk dweilt ze het plasje op.

“Maar je kan er niks aan doen, hé?”, zegt ze, en ze tikt het hondje speels op haar neusje, “Dat leer ik je binnenkort wel!”

De voglende dag heeft Noa grote plannen: “Weet je wat ik ga doen, Medea? Ik ga die lieve meneer eens opbellen, die ervoor gezorgd heeft dat ik jou heb! Leuk idee hé?”Het hondje keft vrolijk, en dat ziet Noa maar als een ‘ja’.

Een kwartiertje later staat Kristian er al.“Zo, dus dit is het hondje dat mijn vriend je bezorgd heeft?”, vraagt hij als hij Noa met het pluizige puppy’tje ziet knuffelen.

“Ja, dat is Medea!”, zegt Noa vrolijk, en ze geeft Kristian een dikke knuffel, “Echt heel erg bedankt, je weet niet hoe blij je me hebt gemaakt met dit gezelschap!”

“Weet je, ik heb sinds vorige week ook een nieuwe puppy!”, vertelt Kristian enthousiast, “Misschien kunnen Medea en hij wel goede vriendjes worden. Als je wil, kom ik nog wel eens langs!”

“Ooh, meneer begint zichzelf hier al uit te nodigen!”, lacht Noa, “Maar ja, je mag je hondje best wel eens meebrengen de volgende keer.”

“Ik mag dus nog eens terugkomen, dat is al iets!”, antwoordt Kristian plagend, “Maar de vraag is natuurlijk of ik dat nog wil…”

“Dan zal ik je daartoe eens overtuigen…”, fluistert Noa, en ze zoent hem zachtjes op zijn lippen. Opgelucht voelt ze hoe hij haar niet wegduwt, maar juist nog eens extra naar zich toetrekt.

“Heb ik je genoeg overtuigd?”, vraagt ze, terwijl ze Kristian begint te kietelen, “Of moet ik de grote middelen inzetten?”“Genade! Overtuigd heb je me zeker!”, lacht Kristian, “Maar die grote middelen mag je wat mij betreft altijd eens uitproberen!”

En dat wordt het begin van een dolle middag. De hele tijd door kunnen Noa en Kristian amper van elkaar afblijven… terwijl Medea, die de oorzaak was van alles, met grote ogen toekijkt.

“Weet je wat ik zou voorstellen?”, zegt Noa, wanneer ze elkaar eindelijk weer loslaten, “Ga je hondje halen, en blijf gewoon hier!”Kristian kijkt haar strak aan, en Noa schrikt: “Wat is er? Wil je niet, ben ik te snel geweest?”

Ze slaakt een gilletje wanneer Kristian haar opeens in de lucht tilt: “Noa’tje, ik hoopte al dat je zoiets zou vragen!”

En zo staan Noa en Kristian de volgende dag voor het huis, dat lichtjes is uitgebreid.“Kristian, ik kan amper geloven dat wij hier nu samen gaan wonen!”Lachend slaat Noa haar armen om de hals van haar vriend, en kust hem innig.

Dan wordt het koppel afgeleid door een kort gekef. Noa maakt zich los uit de omhelzing, en loopt op het zwarte hondje toe: “Zo, dus jij bent Bruno? Jij ben ter dus de oorzaak van dat ik jouw baasje heb gevraagd hier te komen wonen?”

Speels houdt ze de puppy in de lucht: “Dan kan ik niet anders dan jou even graag zien als je baasje!”

Ze schrikt wanneer ze opeens Kristians armen om haar heen voelt. Hij tilt haar op en zwiert haar enthousiast in het rond: “Noa, ik heb geweldig nieuws! Ik heb een baan gevonden in het leger, voor mijn levenswens!”

“Dat is inderdaad fantastisch!”, zegt Noa, en ze zucht even, “Want ik heb net gezien… dat we amper 10 simdollar over hebben na de verbouwingen. Hoe gaan we dat redden met ons tweetjes? En dan heb ik het nog niet eens gehad over de honden!”

“Noa, ik beloof het je: we komen er samen wel uit!”, stelt Kristina haar gerust, “Ik heb werk, jij hebt werk, dus binnen de kortste keren staat onze bankrekening weer helemaal vol!”

“En daarom zou ik willen vragen…”Plechtig laat hij zich op zijn knie zakken, en kijkt haar met een verliefde blik aan: “Noa Robeyn, wil je met me trouwen?”

Noa kan eerst geen woord uitbrengen, ze kan alleen maar staren naar de fonkelende diamant aan de ring om haar vinger.

Dan vliegt ze Kristian plots om de hals: “Kris, ik wil niets liever!”

Tot de volgende keer!!!