Geschreven door het Lyceum Leest

Vertrouwen

I trusted you

1.‘Aaaaahhhh!’ riep ik. Er zat ketchup in mijn haar en mijn kleren zaten helemaal onder. ‘Bram! Kijk eens uit wat je doet! Nu moet ik me weer opnieuw omkleden’ ‘ Sorry hoor Emma. Jij stond daar ineens en ik schrok me kapot!’ riep Bram terug. ‘Waarom maak je dan ook van die vieze broodjes met ei en ketchup. En ook nog voor ontbijt!’ riep Emma nog bozer. En ze rende naar boven om nieuwe kleren te pakken. ‘Dan maar die rode bloes met die blauwe spijkerbroek.’ Dacht ze, en ze rook even aan de kleren. ‘jakkes! Die moeten weer een keer in de was. Dan maar dat jurkje met

bloemetjes.’ Nadat ze zich had omgekleed ging ze weer naar beneden om zich verder klaar te maken voor haar eerste schooldag.

‘Trouwens mijn naam is Emma Konings en ik ben 12 jaar. Ik ga dit jaar voor het eerst naar de middelbare school in Roosendaal, de Edelsteen, samen met mijn vriendinnen: Anna, Sofie, Puk, Kimberly en Sanne. Ik heb zwart krullend haar, ik durf veel, ben nieuwsgierig en soms iets te fanatiek (hoor ik van anderen). Ik heb een broertje, die echt vreselijk irritant is, twee ouders (Barbara en Thijs), en twee opa’s en oma’s.

Nadat ik me had klaargemaakt voor school, sprong ik op de fiets om Anna op te halen. Toen ik daar aankwam stond ze al op me te wachten. Typisch Anna. ‘ Hoi Anna!’ riep ik. ‘Je bent laat!’ zuchtte ze. ‘ Sorry, maar Bram was weer eens zijn vieze broodjes met ei en ketchup aan het maken en hij schoot uit…. op MIJN KLEREN. En toen moest ik me weer opnieuw omkleden.’ zei ik tegen haar. ‘ Dan vergeef ik je.’ zei ze giechelend. Gezellig kletsend fietsten we door naar Puk.

Eenmaal bij Puk aangekomen moesten we 10 minuten wachten, dat hadden we eerlijk gezegd al verwacht. Puk is precies het tegenovergestelde van Anna, op haar moet je altijd wachten! Toen ze eindelijk naar buiten kwam zei ze: ‘ Ik moest mijn voetbal nog zoeken!’ ‘Geen probleem!’ zeiden we allebei grinnikend. Toen fietsten we door naar school. Daar zouden Sofie, Kimberly en Sanne op ons wachten.

2.Toen ik op school aankwam, wist ik nog niet wat er die dag zou gaan gebeuren. Vol spanning, maar vooral heel veel zin liep ik door de grote deur die me naar de plek leidde waar alles anders was. Geen kinderachtig gedrag of kleine kinderen meer, maar een echte volwassen school met heel veel verschillende jongens en meisjes. Met mijn vriendinnen liep ik naar de kantine, waar de eerste schooldag begon met alle brugklassers. We waren al laat, dus veel plek was er niet meer. We gingen op de vensterbank zitten en tijdens het wachten appte ik nog even naar mijn moeder dat ik veilig op

school was aangekomen. Nadat de directrice klaar was met haar speech, was het tijd voor het eerste lesuur.

We hadden Frans en dat betekende ‘een compleet nieuw vak’. Gelukkig was de Frans docent best aardig en kregen we voor deze keer geen huiswerk. Ook wiskunde was tot mijn grote verbazing nog best wel leuk.

Om 10 uur begon de kleine pauze. We kwamen amper door de drukte heen maar we hadden uiteindelijk een plekje gevonden, die helaas naast een prullenbak was. Bij het volgende lesuur hadden we Biologie. Daar begonnen we meteen met een ontzettend moeilijk onderwerp. Dat vak viel mij niet zo goed…

Voordat de grote pauze begon mochten we van onze aardrijkskunde docent 5 minuten eerder weg en dus hadden we tijd om een geschikt plekje te zoeken. We vonden een grote bank waar we makkelijk met z'n allen op konden. We kletsten de hele pauze lang en toen de bel ging, stroomden de gangen alweer vol.

De saaie lessen gingen weer verder.... tenminste dat dachten we! De les die we toen kregen bleek muziek te zijn en dat betekende een hoop plezier en chaos. En toen kwam alweer de laatste les! 'Deze dag verloopt wel heel snel', zei Kimberly. We waren het allemaal met haar eens. Tijdens de laatste les hadden we Mentor Lesuur en bij dat vak praat je eigenlijk alleen maar en doe je voor de rest niet zo veel. Voor deze opdracht hadden we onze telefoon nodig. Toen ik mijn telefoon wilde pakken kon ik hem niet vinden, dus ik vroeg aan Sanne of ik met haar mee mocht kijken. Hij lag vast ergens onderin mijn tas.

Toen school klaar was besloot ik om mijn telefoon nog even te zoeken, maar tot mijn grote verbazing was hij nergens meer te bekennen......

3.Op weg naar huis bleef ik maar aan mijn telefoon denken, ‘Hoe kan hij nou weg zijn?’ Eenmaal thuis heb ik nog een kwartier in mijn tas lopen zoeken, maar zoals ik al dacht, mijn telefoon zit er niet in! ‘Mijn contacten, mijn foto’s het is allemaal weg! Wat moet ik nu doen?’ Het ergste van allemaal moest nog komen, ik moest het mijn ouders gaan vertellen..

Het was half 5, mijn ouders zijn net thuis van hun werk. Zal ik het vertellen? Ze gaan sowieso boos worden. Maar aan de andere kant, als ik het niet doe heb ik geen telefoon meer. Ik heb net al mijn spaargeld uitgegeven aan nieuwe skeelers, dus een nieuwe telefoon kopen zit er ook niet in.

‘Emma we gaan eten!’ ‘Ik kom eraan papa!’ Ik heb toch besloten om het niet te vertellen aan mijn ouders, ik bedoel hij zal vast wel een keer boven water komen als ik blijf zoeken. Tijdens het eten dacht ik na over waar ik hem verloren zou kunnen hebben: het is tijdens Mentor Lesuur gebeurd, want ik had hem nog gebruikt omdat ik het muzieklokaal niet kon vinden. Dan moet ik morgen daar maar eens gaan kijken.

De volgende dag besloot ik te gaan zoeken. Ik zocht in alle gangen bij de buurt van het muzieklokaal, in het muzieklokaal en zelfs bij dat rare vrouwtje van gevonden voorwerpen! Maar ik vond niks…. Ik barste in tranen uit: ‘Hoe kon dit nou gebeuren?’ ‘Emma wat is er met je aan de hand?’ vroeg Puk. Dat is typisch Puk, altijd bezorgd. ‘Het is toch ook zo erg! Ik ben mijn telefoon verloren en heb hem na de muziekles niet meer teruggevonden maar ik heb overal gezocht, en nu kan ik niks meer en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen?!’ ‘Wat ik zou doen, is eerst even rustig worden,’ zei Puk. ‘Je bent hem dus verloren voor de Mentor Les?’ ‘ Ja dat klopt,’ snikte ik.’ ‘Dan denk ik dat je telefoon gestolen is Emma…’ De gedachten dat mijn telefoon gestolen is, maakte mij nog misselijker dan dat ik al was! ‘Ik ken de mevrouw van de receptie, ik kan vragen of we de beveiligingsbeelden mogen zien?’ stelde Puk voor. ‘Zou je dat echt voor mij willen doen?’ ‘Ja natuurlijk! We zijn toch vriendinnen.’

Bij de receptie werd ik toch een beetje zenuwachtig, maar het was gelukt! We mochten de beveiligingsbeelden zien. ‘Hoe laat was je je telefoon verloren?’ ‘even nadenken, ik denk net voordat de muziekles begon dus om kwart voor 1.’ ‘Ahh kijk eens aan, is dit jouw tas?’ ‘Ja dat klopt! Hoe kan dit gebeurd zijn!’ Een jongen met een zwarte jas met een muts voor zijn gezicht liep naar mijn tas toe en heeft mijn telefoon gestolen, alleen weet ik nou nog steeds niet wie de dader is…

4.Ik vind het echt een eng idee: ‘Mijn telefoon is gestolen.. Hoe kon het nou gebeuren?’ Met die gedachten liep ik weer naar muziek. Tijdens muziek kon ik me echt niet concentreren. Na deze les werd mijn telefoon gestolen besefte ik me. ‘Is er iets?’, vroeg meneer Bloem (mijn leraar Muziek). Oh nee! Ik had traanogen! ‘Uuh’. Ik wist niets te zeggen. ‘Ben je iets kwijt? Je telefoon misschien!?’, riep Tim lachend. Hij is ook zo gemeen! ‘Emma?’ vroeg meneer Bloem weer. Maar ik had niet de

behoefte om iets terug te zeggen en draaide me om en liep naar de gang. ‘Emma!’, riep Puk en rende me achterna. Toen ze de deur dicht deed kon ik het niet meer houden en ging huilen. ‘Ahh meis. Rustig maar. We vinden je telefoon heus wel terug en dan heeft niemand iets gemerkt.’ ‘Ja.. Je hebt gelijk,’ zei ik en ik veegde mijn tranen weg. ‘Kom je zo? Ik ga weer naar de les’ en Puk liep weer naar de klas. Ik zag weer precies voor me wat er was gebeurd. De meneer riep me en toen riep Tim dat mijn telefoon kwijt was. Hoe kan hij dat nou weten? Tenzij hij…..

Na school was ik weer helemaal blij. ‘Kan je afspreken?,’ vroeg Sofie. ‘Uhh nee. Ik moet nog huiswerk maken, sorry.’ ‘Jammer.’ en ze ging het weer aan de volgende vragen. ‘Anna,’ zei ik ‘Kom je?’ ‘Ja ik kom!’

Thuis was ik echt kapot. Gisteren dacht ik dat het wel mee viel, maar die dagen zijn wel echt vermoeiend hoor.. Die zware tas die je de hele tijd moet dragen. Ik pakte een koekje en wat te drinken en ging meteen naar boven. ‘Ik moet nog bio doen, AK en wat spullen bij hebben voor morgen. Aan de slag!’

Eindelijk had ik mijn huiswerk af en ging nog maar eens denken wie mijn telefoon had gestolen. ‘Zou het Tim zijn? Hij wist al dat mijn telefoon kwijt was terwijl ik het alleen tegen mijn vriendinnen had verteld.’ Tim is wel mijn enige verdachte en ik moet gewoon mijn telefoon terug. Wat nou als ik gewoon bij hem langs ga? Dan moet hij natuurlijk wel weg zijn, maar dan weet ik wel of hij mijn telefoon heeft.

Die avond sprong ik op de fiets, in het donker, op weg naar het huis van Tim. Ik vond het best eng, maar ik ben niet bang hoor.. ‘Yes! Ik ben bij zijn huis!’ Ik liep naar de voordeur en hij was gewoon open! Snel ging ik naar binnen, meteen naar boven! De eerste kamer die ik binnenkwam was helemaal roze en overal lagen poppen. Dat is dus niet de kamer van Tim. De kamer daarnaast was raak. Ik heb echt overal gezocht, maar ik kon mijn telefoon niet vinden. ‘Zou hij dan toch niet de dader zijn? Zou hij het toch niet hebben gedaan? Ik kan het me bijna niet voorstellen’ Met die gedachte liep ik naar buiten en stapte op de fiets naar huis.

5.‘Ik kan het me bijna niet voorstellen, wie moet het dan gedaan hebben?’ Ik fietste snel naar huis, het werd nu wel erg laat! Iewhh, er liepen allemaal van die enge mensen op straat die me heel raar aankeken. Er reed de hele tijd een auto achter me aan, niet weer iets engs he?! Ik begon iets sneller te fietsen, nog sneller, nog sneller. Maar het hielp niet! Die man ging ook steeds harder rijden. Na 10

hele enge minuten kwam ik thuis aan. ‘Gatver, wat was die man eng! Gelukkig is hij het straatje voor mijn straat afgeslagen.

Ik liep naar binnen, mama stond achter de deur. ‘Emma! Waar was jij?’ ‘Hee mama, uhm ik was…. Mama, mijn telefoon is gestolen, gisteren op school. En ik weet niet wie het heeft gedaan. Nou ja ik dacht dat ik wist wie het was. Maar diegene is het niet. En mama, ik werd net achtervolgd door een hele enge man, echt een hele enge man. Ik was zo bang, dat ik steeds sneller ging fietsen. En toen werd ik ook nog eens bijna aangereden.’ ‘Emma! Rustig!’ ‘Ja, maar mama!’ ‘Nee Emma, ik was harstikke bezorgd. Waar was je?! Ik heb iedereen gebeld maar nergens was Emma!’ ‘Sorry mama, het spijt me.’ ‘Het is goed meis’, zei mama.

Omdat het al heel laat was, ging ik meteen naar bed. Helaas, geen dader gevonden. Maar mama heeft voor morgen een gesprek met mijn mentor gepland, misschien heeft hij wat opgemerkt.

De volgende ochtend werd ik al heel vroeg wakker, ruim voor mijn wekker. Dat gebeurt normaal nooit, het zal vast door de zenuwen komen. Ik fietste weer naar Puk, weer naar Anna en weer naar school. Het eerste lesuur had ik Biologie, super saai! Ik kon alleen nog maar denken aan mijn telefoon en het gesprek van vanmiddag. Gelukkig gingen de volgende lesuren best snel. Na school kwam mijn moeder ook naar school en moesten we naar A109. Het vieze, stinkende lokaal van mijn mentor. ‘Daar zit ik altijd met mentorlesuur’, zei ik tegen mama.

‘Goedemiddag Emma’, zei mijn mentor. ‘Hallo, ik ben de moeder van Emma, Barbara.’ Hallo Barbara en Emma!’ Mijn mentor begon te vragen wat er was gebeurd. Ik heb alles uitgelegd, zelfs dat ik heb ingebroken…. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen. ‘Maar je moet niet inbreken, Emma’ ‘Maar ik was gewoon in de war, nu nog steeds, maar ik moet het gewoon weten mama!’

Na anderhalf uur praten was het gesprek eindelijk klaar. We gaan samen onderzoeken wie het heeft gedaan. ‘Mama, ik ben zo bang.’ ‘Ach, meisje toch. Het komt allemaal goed en je telefoon komt terug’, zei mama. ‘Maar mama…’ ‘Lieverd, wil je één ding beloven?’ ‘Ligt eraan wat, haha.’ Dat zeggen mama en ik altijd tegen elkaar, maar dit keer was het blijkbaar geen grapje. ‘Lief, even serieus, als er voortaan iets is, dan zeg je het meteen. Afgesproken?’ ‘Ja mama, afgesproken.’ Ik barstte in tranen uit. ‘Wie heeft dit gedaan mama?’

6.Toen ik de volgende dag op school aankwam begon ik met biologie. Daarna Engels. En daarna…. Ik wist het niet meer. Ik kon aan niets anders denken dan mijn telefoon. Waar kon hij nou toch zijn? Ze was hem pas net kwijt, maar het voelde wel eeuwen! Anna merkte op dat ik wat afwezig was en

vroeg: ‘Hé, gaat het een beetje? Gaat het om je telefoon? Hij komt was wel weer terecht over een dag of 3!’ ‘Dat zal vast wel….’ zei Emma. Ik zuchtte hard. ‘Kom, we moeten naar de les.’, zei Puk.

Toen de dag eindelijk voorbij was, was ik erg opgelucht. ‘Weer een dag overleefd!’, zei Sofie.‘Zouden jullie me vandaag kunnen helpen om mijn telefoon te zoeken?’, vroeg ik. ‘O,’ zei Emma. ‘Ik zou wel willen maar ik heb dansles.’ ‘En ik moet mijn zusje ophalen van school.’ zei Sofie. ‘En ik ga langs mijn oma voor haar verjaardag…’ ‘O…. jammer.’, zei ik teleurgesteld. ‘Sorry, het spijt ons echt!’ zeiden ze in koor. ‘Nee joh, maakt niet uit. Ik zoek vandaag wel alleen.’

‘Ik denk niet dat haar telefoon echt gestolen is.’, zei Kimberly. ‘Ik eigenlijk ook niet…’, zei Sanne. ‘De telefoon ligt vast ergens op haar kamer, verstopt onder boeken en schriften. Daar lag de mijne ook toen ik hem kwijt was.’, zei Sofie. ‘Ik hoorde dat ze had ingebroken…’, zei Puk. ‘Echt waar?’, vroeg Anne. Ze wilde het niet geloven. ‘Ik ga naar huis. Ik kan dit niet meer aanhoren.’

Ik zat in het muziek lokaal te zoeken. Wel een uur lang! Ik kon hem maar niet vinden, dus ik ging naar het lokaal waar we die dag mentorlesuur hadden. Misschien is hij daar wel uit mijn tas gevallen! Met die gedachte rende ik naar boven. Toen ik daar aangekomen was stond de deur nog open. Zal ik…. Nee! Niet naar het bureau lopen en in de laatjes kijken, sprak ik mezelf toe. Maar ik deed het toch. Ik deed het 1e laatje open… Niets. Toen het 2e en het 3e… ook niets. Ik had niet gehoord dat mijn mentor binnen kwam en alles had gezien. ‘Wat ben je aan het doen?’, vroeg hij. ‘Ik… ik… ik dacht dat mijn telefoon misschien hier lag….’ ‘Waarom zou je dat denken? Als ik hem had, had ik hem al lang terug gegeven!’, zei hij, een beetje boos. ‘S…sorry meneer.’, zei ik en ik liep weg. Wat bezielde me? Ik liep naar het trappenhuis. Ik zocht een beetje om me heen maar… niets. Ineens voelde ik een hand naar mijn gezicht gaan en ik werd naar achteren gerukt.

De schim sleepte me mee naar de wc en sloot me op in een hokje. ‘Help! Help!’, schreeuwde ik maar het hielp niet…. Van angst en vermoeidheid viel ik flauw. Alles werd in èèn keer zwart.

7.Toen ik weer bij was zag ik alles wazig. Ik probeerde op te staan, maar bij de eerste stap viel ik al weer om. Ik wist niet meer wat er gebeurd was en probeerde een uitgang te zoeken , maar nadat ik

een deur zag die op slot zat wist ik het weer. Ik was ontvoerd! Ik zakte tegen een muur en hoopte dat iemand me hier zou vinden.

‘Hè, waar blijft Emma?’, vroeg Kimberly zich af. ‘Geen idee misschien een keer verslapen ofzo.’, dacht Sanne. School was nu al twee uur bezig en nog steeds was er geen spoor te vinden van Emma. De ouders van Emma waren intussen al een zoekactie begonnen, want Emma was ook niet thuis komen slapen. Anna dacht inmiddels al dat Emma ziek was. Voor de zekerheid gingen de meiden toch maar even naar de brugklascoördinator, om te vragen of Emma echt ziek was. Tot hun grote verbazing vertelde mevrouw Konings dat ze helemaal niks van Emma gehoord had.

Tussen de middag gingen de meiden ongerust naar Emma’s huis. Ze hadden geen idee waar Emma was en hoopte maar dat ze thuis was. Wanneer ze aankwamen bij Emma’s huis stond er overal politie. Puk rende naar een politieagent en vroeg wat er aan de hand was. ‘Emma is vannacht niet thuisgekomen en we zijn bezig met een zoekactie om haar te vinden.’, legde de politieagent uit. ‘Oh nee!’, gilde Sanne. ‘Dit komt vast door ons, wij hebben haar alleen laten zoeken.’, zei Kimberly. ’Wat hebben jullie gedaan?’, vroeg de politieagent. ‘O, Emma vroeg aan ons of we mee gingen zoeken naar haar vermiste telefoon, maar wij konden niet en toen is ze alleen gaan zoeken.’ ‘Dat is hele belangrijke informatie dames!’, zei de politieagent. ‘We gaan meten zoeken in de school mannen!’, riep de politieagent tegen zijn collega’s.

Terwijl Anne, Sanne, Kimberly, Puk en Sofie terug naar school fietste konden ze nergens anders aan denken dan aan Emma. Ze voelde zich schuldig en waren super ongerust. Op school vertelde ze mevrouw Konings over de vermissing van Emma, en ook tegen hun mentor en hun klasgenoten werd alles verteld. Iedereen was bang over wat er met Emma gebeurt was. De lessen vielen allemaal uit en de leerlingen moesten de school verlaten, zodat de zoektocht in de school kon beginnen.

De politie was net gearriveerd. Ze waren erg geschrokken over deze zaak. ‘Zouden wij misschien mogen helpen zoeken?’, vroeg Kimberley bezorgd. ‘Zouden jullie dat wel doen meiden, ik bedoel er kan jullie ook veel gebeuren.’ ‘Wij doen alles voor Emma!’, schreeuwde de meiden, en ze hielpen zoeken.

‘Emma, Emma waar ben je nou?!’ ‘Emma geef nou antwoord alsjeblieft!’ Er gingen al een aantal uren voorbij, maar Emma was nog steeds spoorloos. ‘We hebben alle lokalen doorzocht, en het schoolplein!’ En zelfs de zolder!’,zuchtte Puk. ‘Wacht eens even, we hebben de zolder al doorzocht maar nog niet de kelder!’ ‘Anna je bent briljant, kom vlug naar Emma!’, riep Puk. De meiden hadden gelijk, daar lag Emma bewusteloos in de kelder. ‘STIL! Ze wordt wakker!’ ‘Meiden wat doen jullie hier!’, vroeg Emma. ‘Euhhh wat denk je zelf, jou redden natuurlijk!’ ‘Ik ben zo ontzettend blij met jullie, is de politie al hier?’, vroeg Emma. ‘Ja, we gaan ze onmiddellijk halen voor je.’, riepen de meiden in koor.

8.

‘Hallo Emma, ben je al weer een beetje bijgekomen van de schrik?’ ‘Een beetje ik ben meer geschrokken, hoe kon hij het nou gedaan hebben? Ik vertrouwde hem echt!’ ‘Rustig Emma, wie heeft het dan gedaan?’, vroeg Sanne. ‘Ik weet niet of ik dit wel kan vertellen..’ ‘Emma luister, wij kunnen deze zaak niet voor je oplossen als je nu niet verteld wie de dader is’, vertelde de politie. ‘Oké, de dader is mijn mentor. Ik was in zijn lokaal aan het zoeken omdat ik dacht dat hij mijn telefoon had gestolen, hij zei: ‘Denk je nou dat ik hem gestolen heb Emma? Ik ben je mentor!’ Ik geloofde hem en besloot verder te zoeken in het trappenhuis, toen voelde ik een hand naar mijn gezicht gaan en zag ik opeens allemaal zwart voor mijn ogen.’ ‘Oké dat is fijne informatie, ga verder.’, vertelde de politieagent. ‘Nou toen kwam ik dus in deze kelder terecht, er lag alleen dit briefje waar op stond: ‘NU BEN JE TOCH NOG IN MIJN VAL GETRAPT,IK HEB JE TELEFOON GESTOLEN EN IK HEB JE ONTVOERD! WAT BEN JIJ TOCH EEN MAKKELIJK MEISJE! ER KOMT NOG EEN VERASSING VOOR JE AAN! GROETJES VAN JE MENTOR!’super eng toch?!, ging Emma verder.

Emma heeft alles tegen de politie verteld en tegen haar vriendinnen, die waren erg geschrokken en vonden het heel erg voor Emma. ‘We hadden beter op moeten letten Emma!’, zei Sofie ‘Ja en wij hadden je moeten vertrouwen.’, zei Sanne. ‘Het geeft niet meiden, het is niet jullie schuld! Ik ben in zijn val getrapt.’ ‘En nu trapt hij in die van ons!’, fluisterde Anna. ‘Wat zei je Anna? Dat is een geweldig plan!’, juichen de meiden. ‘Hoho dames! Jullie hebben dan wel de hulp van ons nodig!’

Ze bedachten het plan: ze zouden samen met de directrice een docentenavond organiseren, De mentor zou komen en de politie en Emma met haar vriendinnen zouden tevoorschijn komen en dan nemen ze de mentor mee naar het politiebureau. Het plan is helemaal uitgestippeld, dus het kan gaan beginnen!

Emma had ontzettend veel buikpijn en was erg bang, want wat als het niet werkte. Wat als haar mentor haar nog iets ergers zou aandoen.? ‘Staat iedereen klaar?’, vroeg de politie. ‘Ja helemaal ready!’ De directrice haalde de mentor op bij de voordeur, en bracht hem naar het lokaal waar het ging gebeuren. De mentor ging zitten en de rest kwam naar voren! Hij was gepakt!

9.

Emma kon nog steeds niet geloven dat dit gebeurd was. Het was nu al 2 dagen later en de mentor was even vastgehouden. Morgen zou Emma naar het politiebureau gaan en zou ze als getuige spreken. Nu had ze vrij van school gekregen en zat op de bank voor zich uit te staren, in gedachte wat er allemaal was gebeurd. Ze stopte haar handen in haar broeken toen ze ineens weer dat briefje, die ze had gevonden in de kelder van de school, in haar zak voelde en las het nog eens door.. NU BEN JE TOCH NOG IN MIJN VAL GETRAPT,IK HEB JE TELEFOON GESTOLEN EN IK HEB JE ONTVOERD! WATBEN JIJ TOCH EEN MAKKELIJK MEISJE! ER KOMT NOG EEN VERASSING VOOR JE AAN! GROETJES VAN JE MENTOR! Er komt nog een verrassing aan dus, maar wat dan?? Of zou hij die verassing niet meer kunnen doen omdat hij nu was vastgehouden? Voor de zekerheid bleef ze maar veilig thuis.

‘Och, wat heb ik toch slecht geslapen vannacht mama. Ik ben ook zo zenuwachtig voor vandaag!’ ‘Komt vast goed liefje, je hoeft alleen maar het verhaal te vertellen aan de politie. En misschien moet je nog wel met meneer van der Beek praten, maar dan zal je niks overkomen. Je bent tenslotte bij de politie.’, zei mama. ‘Moet ik nou echt met degene praten die mij heeft bedrogen?! Ja, dat ga ik dus echt niet doen hoor! Ik had juist gehoopt dat ik hem NOOIT MEER zou zien!’ ‘Blijf nou maar rustig. Het moet toch echt hoor.’ zei mijn vader, die zich er nu ook mee ging bemoeien. ‘OHHH IK HAAT DIT!’ zei ik schreeuwend terwijl ik naar mijn kamer rende.

Daar zat ik dan; in de auto op weg naar het politiebureau. Ik voelde dat ik het steeds warmer kreeg. Ik ging al helemaal zweten van de zenuwen, terwijl het nog maar 15°C was. ‘Hoelang duurt het nog voordat we er zijn?’, vroeg ik. ‘Nog 5 minuutjes. We zijn pas net vertrokken hoor.’, zei mijn vader. ‘Ja sorry hoor!’ ‘Ja, word nou eens rustig man! Ik word echt helemaal gek van je!’, zei mijn moeder opeens. ‘Ik houd m’n mond al hoor’, zei ik zuchtend.

Daar was de receptie al. Gelukkig maar, want ik wilde zo snel mogelijk weer weg. ‘Ben jij Emma Konings? Dan moet je hier rechts en dan de 2de deur links.’, zei de receptioniste. ‘Dankjewel!’ Vol spanning liep ik door naar rechts. Ik vond het zo eng dat ik langzamer ging lopen. “De eerste deur, de tweede deur’, telde ik in mijn hoofd. Ik stak mijn hoofd in de deuropening en zag daar een keurige mevrouw zitten aan een tafel. ‘Kom maar binnen hoor. Ik ben mevrouw van der Velden. En jij bent als het goed is Emma Konings toch?’ Ik knikte. Die mevrouw leek me gelukkig wel aardig en dus liep ik al wat relaxter naar binnen. De vrouw deed de deur van het kleine kamertje dicht. Ik keek eens rond; het was een lege kamer met alleen een klein raampje. Er stond een tafel met een computer, aan 1 muur hing een schilderij en het rook er trouwens erg muf. ‘Nou wat fijn dat je gekomen bent. Vandaag ga ik je eerst een aantal vragen stellen over deze gebeurtenissen en vervolgens gaan we met meneer van der Beek praten, ook al vindt je dat nog een beetje spannend, en dat is begrijpelijk hoor meisje.’ ‘Oké.’ zei ik. ‘Nou laten we dan maar beginnen. Ik heb gehoord dat meneer van der Beek je mentor is en heeft je onder andere opgesloten in de kelder van jullie school.’ ‘Ja, dat klopt eerst heeft hij mijn telefoon gestolen en toen ik bij hem in het lokaal ging zoeken heeft hij me opgesloten in de kelder.’ ‘Vertel me alles in details, oké? Dan heb ik er veel meer aan.’, zei de mevrouw.

Nadat ik alles had verteld aan mevrouw van der Velden kwam een man met meneer van der Beek binnen. Ik was best wel bang, maar ik liet niks merken. Mijn mentor kwam tegenover ons zitten en de meneer ging achter hem staan. ‘Zo meneer van der Beek,’, zei mevrouw van der Velden ‘Heeft u een goede reden waarom u dit Emma heeft aangedaan?’ ‘Nou ja ik uhhm… Oke, ik heb eerst haar

telefoon gestolen om te zorgen dat Emma misschien na school zou gaan zoeken. Omdat ze nog maar in de eerste klas zit dacht ik dat ze vast nog niet zo veel vriendinnen had. Dan zou ze vast een keer alleen moeten gaan zoeken. Als ze alleen was kon ik haar makkelijk opsluiten in de kelder. Daar zou ik haar eerst even laten zitten en dan zou ik zorgen dat haar ouders geld zouden geven zodat Emma weer vrij was. Maar helaas hebben jullie en Emma’s vriendinnen haar gevonden.’ ‘Waarom heeft u Emma gekozen en niet bijvoorbeeld een van haar vriendinnen?’ ‘Ik wist al meteen dat Emma een heel nieuwsgierig en makkelijk meisje was. Dan zou ik dus makkelijk kunnen zorgen dat Emma snel achter haar telefoon aan ging. Dat is dus ook gebleken toen ze heeft ingebroken bij Tim.’

10.

‘Hoe weet jij dat nou weer?!’, riep ik keihard door de kamer. ‘Emma, laat meneer van der Beek even uitpraten!’, zei mevrouw van der Velden. ‘Hij was allang uitgepraat!’, riep ik heel brutaal.

Na 2 ½ uur praten was het gesprek eindelijk voorbij. ‘Bedankt voor je tijd Emma, ik hoop dat je veel hebt geleerd van dit gesprek maar vooral hebt begrepen waarom deze, rare mag ik wel zeggen, meneer deze actie heeft uitgevoerd.’, zei de mevrouw. ‘Ik heb inderdaad begrepen waarom mijn mentor dit heeft gedaan. Sorry dat ik er soms zo boos op reageerde.’ ‘Ach meisje toch, je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor. Jij hebt niets verkeerd gedaan!’, zei mevrouw van der Velden heel lief.

Ik liep met papa en mama de trap van het politiebureau af. ‘Hopelijk kom ik hier nooit meer, het is een stomme plek met vanaf nu een nare maar vooral stomme herinnering.’, zei ik. ‘Ik hoop voor je dat je nu eindelijk rustig word, dat je rust in je hoofdje hebt en niet meer zo bang hoeft te zijn voor die aardige, lieve, zorgzame mentor van je.’, zei mama. ‘Nou aardig, lief, zorgzaam? Het is een stomme man die mijn dochtertje pijn heeft gedaan, en vooral heel bang heeft gemaakt. Ik kon hem wel slaan tijdens dat gesprek. Hij zat maar zo onderuitgezakt op die stoel, alsof hij thuis TV zat te kijken. Stomme mentor, die man moet nooit meer voor de klas staan en hij moet al helemaal niet…….’ ‘Ja zo is het wel weer genoeg hè papa!’ Ik weet heus wel dat die man totaal niet aardig, zorgzaam en lief is, ik kan hem ook wel slaan, STOMME MAN!’, zei ik.

2 jaar later‘Goedemorgen meiden, zin in school?’ ‘Jaa, eerste schooldag weer na de zomervakantie.’, zei Sanne. ‘Ik hoop dat het een leuk jaar word, met een leuke, lieve, aardige, zorgzame mentor. Die me helpt in tijden wanneer ik het moeilijk heb op school maar ook thuis, die lief voor me is, en altijd voor me klaar staat.’, zei ik. ‘Ach Emma toch.’, zeiden mijn vriendinnen in koor.

‘Kom meiden! Alle handen op elkaar!’ Wij zijn best friends, dat zal nooit veranderen. We helpen elkaar altijd, en staan altijd voor elkaar klaar, nu jullie!’, riep Sanne. ‘Wij zijn best friends, dat zal nooit……’ ‘Dit word een leuk jaar!’, riepen we met zn alle.

3….2…..1 BEST FRIEND FOR EVER!!!

Vertrouwen

Boek geschreven door Lyceum Leest

Emma heeft haar eerste schooldag. Ze heeft er super veel zin in alleen in de ochtend gaat er al vanalles mis! Haar kleding zin onder het eten door haar

broer, haar andere kleding stinken en dan komt ze ook nog eens te laat. ‘Als dit pas het begin is, wat staat er dan nog de rest van het schooljaar op me te

wachten?’, vraagt Emma zich af. Emma en haar vriendinnen hebben super veel zin in de eerste schooldag, zou

de middelbare school leuk zijn? Ze hebben de hele dag lol en plezier, het is een leuke dag maar soms ook wel een beetje saai. Maar tijdens mentorlesuur gaat

het mis, er is iets verdwenen wat heel belangrijk is voor Emma.Ze vraagt haar vriendinnen om hulp maar die hebben geen tijd. Hoe gaat ze dit

ooit aan haar ouders vertellen? Ze besluit om het nog maar even geheim te houden en ze gaat op jacht naar de dief. Dit pakt niet zo goed uit.

Ze heeft gesprekken met haar mentor, ouders en familie nadat ze ‘het geheim’ heeft verteld. Alleen de dader heeft Emma nog niet genoef ‘gepest’. En

ontvoerd Emma?! Hoe loopt dit af? Komt het wel goed met Emma?

Iris Naenen

Rosalie Bentvelsen

Britt Welling

Lise van Gastel

Daphne Zoon